Immortality Chapter 786 Great Qin departs
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 786 ต้าฉินจากไป.
Chapter 786 Great Qin departs
บนท้องฟ้าประตูขนาดใหญ่ยังคงเดิมอยู่,หลุมดำที่ใหญ่ยักษ์ค่อยๆฟื้นฟูกลับมา,มิติอากาศที่ฉีกออกกำลังฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว,ทว่าความรู้สึกของจงซานและคนอื่นนั้นไม่สามารถฟื้นกลับคืนได้,นี่คือเซิ่งซ่างราชวงศ์สวรรค์อย่างงั้นรึ?
แตกต่างกันมากมายขนาดนี้เลยรึ?
ฝ่ามือที่ทรงพลังของคนจากโลกใบใหญ่ที่โจมตีมา,คาดไม่ถึงเลยว่าถึงกับกระดูกแตกหักออกเป็นเสี่ยงเลยอย่างงั้นรึ?
กับภาพที่เห็น,ทำให้จงซานถึงกับหลั่งเหงื่อที่เย็นยะเยือบออกมา,แม้แต่กงเหล่ยเทียนเองก็ไม่ต่างกัน.
หยิงผู้นี้,ไม่ใช่มนุษย์แล้ว!
ใครจะบอกล่ะว่าต้าฉินเป็นเพียงราชวงศ์สวรรค์,พูดไปใครจะเชื่อ! เซิ่งซ่างที่ไม่แม้แต่ใช้อำนาจวิเศษจากวาสนาแผ่นดินสนับสนุน,สามารถทำลายฝ่ามือของยอดฝีมือจากโลกใบใหญ่จนกระดูกแตกหักได้?
ฝ่ามือของหยิง,ทำให้ช่องประตูเวลานี้ส่องประกายแสงจากด้านบนส่องลงมาแล้ว.
ในเวลาเดียวกันนี้,เมืองเซียนหยางกำลังลอยขึ้นไปบนฟ้าช้าๆ,ผืนแผ่นดินที่แยกออกจากกัน,ผืนปฐพีที่สั่นสะเทือนดังกึกก้องกังวาน,เมืองหลวงเมืองเซียนหยางที่ใหญ่โต,กำลังยกตัวขึ้นหลุดออกมาจากโลกใบเล็กแล้ว.
หยิงไม่จำเป็นต้องกังวลอีกต่อไปแล้ว,ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของกุยกูซือแล้ว.
หยิงที่หันหน้าจดจ้องมองมายังทิศทางของจงซาน.
"จงซาน,ข้าจะมอบคำพูดให้เจ้าเป็นของขวัญ!"หยิงกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
เสียงของหยิงไม่ได้ดังนัก,หากแต่สามารถส่งมาถึงหูของจงซานได้.
"เช่นนั้นโปรดชี้แนะ!"จงซานที่ยกมือขึ้นคารวะหยิง.
"โลกใบเล็กนั้นเป็นดินแดนฝันที่ฟองฟอด,เหมือนดั่งน้ำค้างเหมือนดั่งแสงเงา,โลกใบใหญ่,คือดินแดนแห่งความเป็นจริง,จงเร่งรีบโบยบินออกมาจากภาพลวงนั่นซะ,มีเพียงแค่แยกสวรรค์เท่านั้นถึงจะพบกับความจริงหลุดออกมาจากแดนฝัน!"หยิงกล่าว.
เสียงที่ดังกระหึ่มกึกก้องไปทั่วทุกสารทิศ,เมืองเซียนหยางที่พุ่งขึ้นไปตามช่องทางที่เปิดออก.
หลุมสีดำเองก็ค่อยฟื้นฟูกลับมาเช่นกัน.
"น้อมรับคำสอน!"จงซานที่แสดงความเคารพต่อหยิงเล็กน้อย.
ช่องอุโมงค์ที่ค่อยเล็กลงเรื่อยๆ,จวบจนเมืองเซียนหยางหายไปลับตา,ต้าฉินได้หายไปจากโลกใบเล็กโดยสมบูรณ์.
"ครืนนนนนนนนน!"
ช่องอุโมงค์ที่ปิดลง,มิติอากาศที่เคลื่อนที่ชนกันเสียงดังสนั่น,พื้นที่ที่เคยแยกออกถึงกับกลายเป็นหลุมดำขึ้นมาเช่นกัน,อากาศถึงกับฉีกขาดลามลงมาด้านล่าง.
"แดนฝันที่ฟองฟอด?
เหมือนดั่งน้ำค้างเหมือนดั่งแสงเงา?"จงซานที่จ้องมองท้องฟ้าที่ฉีกขาด,พลางขมวดคิ้วไปมา.
ดินแดนฝัน?แยกสวรรค์,เปลี่ยนภาพลวงเป็นความจริงอย่างงั้นรึ?
จงซานที่สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง,ทว่าในเวลานี้หลุมดำขนาดใหญ่ค่อยๆฟื้นฟูกลับคืนมาแล้ว.
เมืองเซียนหยางที่ใหญ่โตก่อนหน้านี้นั้น,ในเวลานี้ได้กลายเป็นทะเลที่กว้างใหญ่ยืดยาวออกไป,ต้าฉินไม่อยู่แล้ว,โลกใบเล็กนี้,ไม่มีต้าฉินอีกตลอดไป.
ตำนานที่ได้ถูกทิ้งเอาไว้ข้างหลัง,ไม่มีใครที่จะลืมเลือนได้.
จงซานที่สูดหายใจลึก,แววตาที่ดูผิดหวังเล็กน้อย,ก่อนที่ดวงตาของเขาจะหดเกร็งเปลี่ยนเป็นจริงจังจ้องมองไปยังด้านหน้า.
เป็นเพราะเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,กงเหล่ยเทียนและฮามะไล,เวลานี้ได้เข้ามาล้อมจงซานและตี้เสวียนชาแล้ว.
"เซิ่งหย๋า,เจ้าต้องการขวางทางข้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่จ้องมองจงซานด้วยแววตาจริงจัง.
"ไม่ใช่ว่าตอนนี้ผู้ก่อตั้งสังหารร่างโคลนของเจ้าไปแล้วรึ?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวพลางขมวดคิ้วไปมา.
"สังหาร? เจ้าหมายถึงกงเชียนนะรึ?"จงซานที่เผยรอยยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมา.
เห็นรอยยิ้มที่ชั่วร้ายและมั่นใจของจงซาน,ทำให้เต๋าจวินเซิ่งหย๋าสั่นไหวเล็กน้อย,ก่อนที่จะสะบัดหน้าสลัดความคิดดั่งกล่าวทิ้ง,พร้อมกับเผยความมั่นใจออกมา.
"จูเซียน!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เอ่ยออกมาในทันที.
ฮามะไลที่พยักหน้า.
"ค่ายกลกระบี่สังหารเซียน!!"
ทันทีที่เสียงของฮามะไลดังขึ้น,สภาพภูมิอากาศรอบๆก็เปลี่ยนไป,ปราณกระบี่ที่พุ่งออกมาจากทุกทิศทุกทาง,จากตะวันออก,อำนาจพลังของกระบี่จูเซียน,จิตสังหารที่รุนแรงที่พุ่งพล่านพุ่งออกมาเป็นสาย.
ส่วนทิศใต้,ทิศตะวันตก,และทิศเหนือนั้นปรากฏภาพเงาของกระบี่ปรากฏขึ้นมาเช่นกัน.
ค่ายกลกระบี่สังหารเซียน?
ใช้แค่เพียงกระบี่จูเซียนเล่มเดียวก็ได้อย่างงั้นรึ?
"เมื่อเจ้าไม่สามารถยืมอำนาจจากต้าเจิ้งมาช่วย,ข้าจะดูซิว่าเจ้าจะหนีไปใหนได้!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่แค่นเสียงเย็นชา.
ย้อนกลับไปสองวันที่แล้ว,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
วันนี้จงซานร่างแยกเงาและเหล่าเสนาธิการคนสำคัญยืนอยู่ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิง,เพราะว่าจงซานรับรู้ว่าในวันนี้จะต้องมีเรื่องสำคัญเกิดขึ้น,เขาสัมผัสได้ว่าใครบางคนกำลังพยากรณ์เขาเริ่มหนักหน่วงเข้มข้นมากขึ้นและก็มากขึ้น.
ร่างแยกเงาจงซาน,หลับตารอคอย,กำลังสงบจิตทำให้ตัวเองสงบและสุขุม,ทิ้งอารมณ์ที่สับสนออกไปให้หมด.
ขณะยืนอยู่ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิง,ทันใดนั้นจงซานก็ขมวดคิ้วไปมา.
พยากรณ์?มีอีกคนกำลังพยากรณ์เขาอยู่?
นอกเหนือจากกงเชียนแล้ว,ร่างแยกเงาจงซานสัมผัสได้ด้วยวิชาลับสวรรค์ลี้ลับ,ยังมีอีกคนกำลังคำนวณเขาอยู่อย่างคาดไม่ถึง,ใครกัน?
กุยกูซือ? หยิง? เป็นไปไม่ได้,มันไม่ใช่เรื่องที่พวกเขาจะทำในตอนนี้,ยังมีใครในโลกใบเล็กแห่งนี้ที่มีความสามารถในการคำนวณอีก?
จงซานที่ขมวดคิ้วแน่น.
ขณะทีนั้นดวงจันทราที่ได้เคลื่อนขึ้นมาเต็มดวงบนท้องฟ้า.
ทันใดนั้นจงซานก็ได้ยินเสียงไอดังขึ้นบนท้องฟ้า,จงซานที่ลืมตาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้าในทันที.
คนผู้หนึ่งที่ยืนทับเงาดวงจันทรา,คนผู้นี้ดูเป็นผู้เยาว์ที่หล่อเหลาในชุดคลุมสีเขียว.
คนผู้นี้ดูยังเยาว์วัยจนดูแปลกประหลาด,บนใบหน้าที่มีรอยร้าวปรากฏอยู่มากมาย,ราวกับเครื่องปั้นดินเผาที่อบพลาด,งดงามแต่มีตำหนิ,มีรอยเป็นคาบเปื้อนบนใบหน้าที่งดงาม,ดูน่าหวาดกลัวแทนที่จะบอกว่างดงาม.
ดวงตาของผู้เยาว์ที่มีดวงตาสีเขียว,ขณะที่เขาจดจ้องมองจงซาน,แววตาที่เผยแววตาเย่อหยิ่ง,สายตาที่คมกริบราวกับจะชอนไชไปถึงดวงวิญญาณ.
ชายหนุ่มที่ถือผ้าเช็ดหน้า,ค่อยซับการไอของตัวเองเป็นระยะ,เหมือนว่าจะได้รับบาดเจ็บหนักมา.
คนผู้นี้,ไม่เผยกลิ่นอายออกมาเลยแม้แต่น้อย,จนไม่สามารถรับรู้ตัวตนของเขาได้,ราวกับว่าตัวเขาไม่มีอยู่,ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของโลกไปแล้ว,หากว่าไม่มองจดจ้องมองอย่างจริงจัง,ไม่สามารถบอกได้เลยว่ามีคนลอยอยู่บนอากาศ.
ผู้เยาว์
"ผู้มาเป็นใคร,กงเชียนอย่างงั้นรึ?"จงซานที่จ้องออกไปพลางสูดหายใจลึก.
"เจ้ารู้จักข้าด้วยรึ?"สายตาของชายหนุ่มที่เผยแววตาประหลาดใจ.
"ประมุขของต้าเจิ้ง,จงซาน,คารวะราชานกยูงต้าหมิง!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"คาดไม่ถึงเลยว่าจะรู้ภูมิหลังของข้าด้วย?
อย่างไรก็ตาม,เจ้าจะต้องตายในวันนี้!"กงเชียนทีกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ขณะที่พูดนั้น,แววตาที่ดุร้ายเย็นชาของกงเชียนจดจ้องมองออกไป,สายตาที่แหลมคมนั้น,ทำให้เหล่าเสนาธิการถึงกับตัวสั่นสะท้าน,หวาดกลัวจนต้องก้มหน้าลง.
กงเชียนไม่ได้สนใจข้าราชบริพารของจงซาน,ทุกคนที่อยู่ต่อหน้าของกงเชียน,ก็ไม่ต่างจากมดปลวก.
"ตายหรือไม่ตายนั้น,ทุกคนจะได้รู้กัน!"จงซานกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"จะได้รู้อย่างงั้นรึ? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,เจ้าหนู,นานเท่าไหร่แล้วกันไม่เคยมีใครกล้ากล่าวเช่นนี้กับข้า,ข้าได้ยินมาว่าจงซานเป็นคนที่เฉลียวฉลาด,คิดไม่ถึงเลยว่าจะพูดจาโง่งมเช่นนี้ออกมา,คิดว่าเจ้ากล่าวเช่นนี้กำลังได้เปรียบข้าอยู่อย่างงั้นรึ?"กงเชียนที่กล่าวออกมาอย่างพลางหรี่ตาจ้องมอง.
"ได้เปรียบรึ? จะได้เปรียบหรือไม่มีแต่ต้องสร้างมันขึ้นมาเอง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จากนั้น,จงซานก็เคลื่อนที่ไปยังประตูสวรรค์ทิศใต้ด้วยความเร็วน่าเหลือเชื่อ,เพียงแค่เสี้ยววินาทีก็เคลื่อนที่ไปไกลกว่าพันลี้แล้ว.
กงเชียนไม่ได้ขวางแต่อย่างใด,ทว่าเขายังคงกวาดตามองสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว?
กงเชียนที่ตรวจสอบทั้งหมด,ไม่มีสิ่งใดที่คุกขามเขาได้,ก่อนที่จะแค่นเสียงเหยียดหยัน,ร่างกายของเขาหายไปทันที,ถัดจากนั้น,ก็มาปรากฏขึ้นที่ทะเลทิศใต้,ส่วนจงซานนั้นได้ออกมาจากประตูสวรรค์ทิศใต้อย่างรวดเร็ว.
สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวที่เคลื่อนที่มายังทะเลทิศใต้,เพื่อไม่ให้แผ่นดินต้าเจิ้งพังทลายเสียหาย,และสามารถยืมพลังของต้าเจิ้งได้สูงสุด.
การต่อสู้ของจงซานและกงเชียนนั้น,ไม่มีใครสามารถช่วยได้,ทว่าจงซานนั้นได้จัดแจ้งหน้าที่ให้กับเหล่าข้าราชบริพารหลายๆคนตั้งแต่ก่อนหน้าแล้ว.
อี้เหยี่ยนที่รับคำสั่งตามคำแนะนำของจงซาน,ไม่ให้เหล่าข้าราชบริพารมารอและดูเขาที่ประตูสวรรค์ทิศใต้,แต่ให้กระทำหน้าที่บางอย่างที่ตำหนักหลวง.
ที่ด้านนอกตำหนักแห่งหนึ่งของต้าเจิ้ง,มีกองทัพขนาดใหญ่,ที่ปกป้องพื้นที่แห่งนี้เอาไว้,เป็นพื้นที่สำคัญที่สุด,ยกเว้นจงซานและอี้เหยี่ยน,ห้ามใครก้าวเข้ามาเด็ดขาด.
ภายในห้องโถง,อี้เหยี่ยนที่ก้าวเข้าไปพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง.
"โครม!"
หลังจากประตูปิดแน่นแล้ว,ที่ด้านในนั้นได้ยินเสียงแหลมเล็กน่าขนลุกขึ้น.
"อี๊ด.......!"
เสียงของหนูมากมายที่ส่งเสียงก้องห้องโถง,ในเวลานี้มีหนูมากมายที่ถูกขังเอาไว้ในกรง,ในเวลาเดียวกัน,เพราะว่าภายในห้องมีปราณวิญญาณที่อุดมสมบูรณ์,รับประกันได้ว่าหนูเหล่านี้จะไม่มีทางตายได้.
อี้เหยี่ยนจ้องมองหนูมากมาย,พร้อมกับกวาดมือออกไป.
"ปัง!"
หนูฝูงหนึ่งที่ตกตายไปด้วยฝีมือของอี้เหยี่ยน.
อี้เหยี่ยนที่ได้รับคำสั่ง,สังหารหนูส่งรหัสลับออกไป.
ทวีปศักดิ์สิทธิ์,ทิศตะวันออกเฉียงใต้,ภายในหุบเขาแห่งหนึ่ง.
หนี่ปู่ซา,หวังคู,เซียนเซิงซือ,ที่นั่งอยู่ในหุบเขา,ดวงตาหลับอยู่,ที่ด้านนหน้านั้นมีหยกสัญลักษณ์มากมาย.
"ฝ่าบาทได้ส่งต่อวิชาลับสวรรค์ลี้ลับมาให้กับพวกเรา,เป็นวิชาที่ไม่ธรรมดาจริงๆ,ถึงจะเป็นในโลกใบใหญ่ก็นับว่าเป็นวิชาระดับสูงอย่างไม่อยากเชื่อเลย!"หวังคูที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
"ภายในใบเล็กแห่งนี้มีอะไรลี้ลับมากมาย,ไม่ได้ด้อยกว่าภายในโลกใบใหญ่เลย,ความจริงมีวิชาจากโลกใบใหญ่หลายวิชาที่ถูกคิดค้นขึ้นมาจากภายในโลกใบเล็ก."เซียนเซิงซือพยักหน้ารับ.
"เจ้าทั้งสองรู้จักกงเชียน,พวกเราที่มาอยู่ใกล้ๆแดนเทพอมตะเช่นนี้,กงเชียนจะพยากรณ์ได้หรือไม่?"หนี่ปู่ซาที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถามออกไป.
"เป็นไปไม่ได้,ไม่เช่นนั้นฝ่าบาทจะส่งมอบวิชาลับสวรรค์ลี้ลับมาให้พวกเราทำไม!"เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"อืม!"
"ปัง.......!"
ที่ด้านหน้าของพวกเขา,ทันใดนั้นหยกสัญญาณก็ระเบิดออกมา,เป็นกลุ่มๆจำนวนที่ต่างกัน,คนทั้งสามที่เปลี่ยนเป็นจริงจัง.
"เต๋าจวินเซิ่งหย๋า,จูเซียนและกงเหล่ยเทียนเดินทางไปต้าฉิน,กงเชียนอยู่ที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าแล้ว,พวกเจ้าจงเดินทางไปยังแดนเทพอมตะ,อย่าให้เสียเวลา!"หนี่ปู่ซาที่ทำการแปรอักษร.
คนทั้งสามที่มองหน้ากันและกัน,จากนั้นก็ลุกขึ้นในทันที.
"หนีปู่ซา,แดนเทพอมตะยังคงมีเย่ชิงเฉิงและกระบี่เซียนเซียน,เจ้าจงไปตรวจสอบสิ่งของที่กงเชียนปกป้อง,ส่วนพวกเราจะพยายามยื้อเวลาให้ได้มากที่สุด! เจ้าต้องทำการให้รวดเร็ว!
ก่อนที่กงเชียนจะรู้สึกตัว."เซียนเซิงซือกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"อืม!"
"เดินทาง!"คนทั้งสามที่ลอยขึ้นไปบนฟ้า,พร้อมกับพุ่งตรงไปยังแดนเทพอมตะที่อยู่ไม่ไกลออกไป.
บนท้องฟ้าทะเลทิศใต้,จงซานจ้องมองไปยังกงเชียนที่อยู่ด้านหน้า.
"รวดเร็วเป็นอย่างมาก,ข้าคิดว่าข้ามีความเร็วที่เป็นสุดยอดแล้ว,คาดไม่ถึง,คาดไม่ถึง..........!"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ร่างกายที่แปลกประหลาด,วิชาที่ไม่เคยเห็น,เจ้านับว่าเร็วมาก,ทว่าคิดว่ามีความเร็วเหนือข้าแล้วอย่างงั้นรึ?,ดูเหมือนว่านอกจากข้าแล้ว,จะยังมีคนอื่นที่คอยจับตาเจ้าอยู่เช่นกันสินะ!"กงเชียนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสนใจ.
นอกจากข้าแล้ว? เป็นความจริง,อาจจะเป็นหยิงกำลังพยากรณ์เขาอยู่.
Chapter 786 Great Qin departs
大秦离去
ต้าฉินจากไป.
บนท้องฟ้าประตูขนาดใหญ่ยังคงเดิมอยู่,หลุมดำที่ใหญ่ยักษ์ค่อยๆฟื้นฟูกลับมา,มิติอากาศที่ฉีกออกกำลังฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว,ทว่าความรู้สึกของจงซานและคนอื่นนั้นไม่สามารถฟื้นกลับคืนได้,นี่คือเซิ่งซ่างราชวงศ์สวรรค์อย่างงั้นรึ?
แตกต่างกันมากมายขนาดนี้เลยรึ?
ฝ่ามือที่ทรงพลังของคนจากโลกใบใหญ่ที่โจมตีมา,คาดไม่ถึงเลยว่าถึงกับกระดูกแตกหักออกเป็นเสี่ยงเลยอย่างงั้นรึ?
กับภาพที่เห็น,ทำให้จงซานถึงกับหลั่งเหงื่อที่เย็นยะเยือบออกมา,แม้แต่กงเหล่ยเทียนเองก็ไม่ต่างกัน.
หยิงผู้นี้,ไม่ใช่มนุษย์แล้ว!
ใครจะบอกล่ะว่าต้าฉินเป็นเพียงราชวงศ์สวรรค์,พูดไปใครจะเชื่อ! เซิ่งซ่างที่ไม่แม้แต่ใช้อำนาจวิเศษจากวาสนาแผ่นดินสนับสนุน,สามารถทำลายฝ่ามือของยอดฝีมือจากโลกใบใหญ่จนกระดูกแตกหักได้?
ฝ่ามือของหยิง,ทำให้ช่องประตูเวลานี้ส่องประกายแสงจากด้านบนส่องลงมาแล้ว.
ในเวลาเดียวกันนี้,เมืองเซียนหยางกำลังลอยขึ้นไปบนฟ้าช้าๆ,ผืนแผ่นดินที่แยกออกจากกัน,ผืนปฐพีที่สั่นสะเทือนดังกึกก้องกังวาน,เมืองหลวงเมืองเซียนหยางที่ใหญ่โต,กำลังยกตัวขึ้นหลุดออกมาจากโลกใบเล็กแล้ว.
หยิงไม่จำเป็นต้องกังวลอีกต่อไปแล้ว,ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของกุยกูซือแล้ว.
หยิงที่หันหน้าจดจ้องมองมายังทิศทางของจงซาน.
"จงซาน,ข้าจะมอบคำพูดให้เจ้าเป็นของขวัญ!"หยิงกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
เสียงของหยิงไม่ได้ดังนัก,หากแต่สามารถส่งมาถึงหูของจงซานได้.
"เช่นนั้นโปรดชี้แนะ!"จงซานที่ยกมือขึ้นคารวะหยิง.
"โลกใบเล็กนั้นเป็นดินแดนฝันที่ฟองฟอด,เหมือนดั่งน้ำค้างเหมือนดั่งแสงเงา,โลกใบใหญ่,คือดินแดนแห่งความเป็นจริง,จงเร่งรีบโบยบินออกมาจากภาพลวงนั่นซะ,มีเพียงแค่แยกสวรรค์เท่านั้นถึงจะพบกับความจริงหลุดออกมาจากแดนฝัน!"หยิงกล่าว.
เสียงที่ดังกระหึ่มกึกก้องไปทั่วทุกสารทิศ,เมืองเซียนหยางที่พุ่งขึ้นไปตามช่องทางที่เปิดออก.
หลุมสีดำเองก็ค่อยฟื้นฟูกลับมาเช่นกัน.
"น้อมรับคำสอน!"จงซานที่แสดงความเคารพต่อหยิงเล็กน้อย.
ช่องอุโมงค์ที่ค่อยเล็กลงเรื่อยๆ,จวบจนเมืองเซียนหยางหายไปลับตา,ต้าฉินได้หายไปจากโลกใบเล็กโดยสมบูรณ์.
"ครืนนนนนนนนน!"
ช่องอุโมงค์ที่ปิดลง,มิติอากาศที่เคลื่อนที่ชนกันเสียงดังสนั่น,พื้นที่ที่เคยแยกออกถึงกับกลายเป็นหลุมดำขึ้นมาเช่นกัน,อากาศถึงกับฉีกขาดลามลงมาด้านล่าง.
"แดนฝันที่ฟองฟอด?
เหมือนดั่งน้ำค้างเหมือนดั่งแสงเงา?"จงซานที่จ้องมองท้องฟ้าที่ฉีกขาด,พลางขมวดคิ้วไปมา.
ดินแดนฝัน?แยกสวรรค์,เปลี่ยนภาพลวงเป็นความจริงอย่างงั้นรึ?
จงซานที่สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง,ทว่าในเวลานี้หลุมดำขนาดใหญ่ค่อยๆฟื้นฟูกลับคืนมาแล้ว.
เมืองเซียนหยางที่ใหญ่โตก่อนหน้านี้นั้น,ในเวลานี้ได้กลายเป็นทะเลที่กว้างใหญ่ยืดยาวออกไป,ต้าฉินไม่อยู่แล้ว,โลกใบเล็กนี้,ไม่มีต้าฉินอีกตลอดไป.
ตำนานที่ได้ถูกทิ้งเอาไว้ข้างหลัง,ไม่มีใครที่จะลืมเลือนได้.
จงซานที่สูดหายใจลึก,แววตาที่ดูผิดหวังเล็กน้อย,ก่อนที่ดวงตาของเขาจะหดเกร็งเปลี่ยนเป็นจริงจังจ้องมองไปยังด้านหน้า.
เป็นเพราะเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,กงเหล่ยเทียนและฮามะไล,เวลานี้ได้เข้ามาล้อมจงซานและตี้เสวียนชาแล้ว.
"เซิ่งหย๋า,เจ้าต้องการขวางทางข้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่จ้องมองจงซานด้วยแววตาจริงจัง.
"ไม่ใช่ว่าตอนนี้ผู้ก่อตั้งสังหารร่างโคลนของเจ้าไปแล้วรึ?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวพลางขมวดคิ้วไปมา.
"สังหาร? เจ้าหมายถึงกงเชียนนะรึ?"จงซานที่เผยรอยยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมา.
เห็นรอยยิ้มที่ชั่วร้ายและมั่นใจของจงซาน,ทำให้เต๋าจวินเซิ่งหย๋าสั่นไหวเล็กน้อย,ก่อนที่จะสะบัดหน้าสลัดความคิดดั่งกล่าวทิ้ง,พร้อมกับเผยความมั่นใจออกมา.
"จูเซียน!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เอ่ยออกมาในทันที.
ฮามะไลที่พยักหน้า.
"ค่ายกลกระบี่สังหารเซียน!!"
ทันทีที่เสียงของฮามะไลดังขึ้น,สภาพภูมิอากาศรอบๆก็เปลี่ยนไป,ปราณกระบี่ที่พุ่งออกมาจากทุกทิศทุกทาง,จากตะวันออก,อำนาจพลังของกระบี่จูเซียน,จิตสังหารที่รุนแรงที่พุ่งพล่านพุ่งออกมาเป็นสาย.
ส่วนทิศใต้,ทิศตะวันตก,และทิศเหนือนั้นปรากฏภาพเงาของกระบี่ปรากฏขึ้นมาเช่นกัน.
ค่ายกลกระบี่สังหารเซียน?
ใช้แค่เพียงกระบี่จูเซียนเล่มเดียวก็ได้อย่างงั้นรึ?
"เมื่อเจ้าไม่สามารถยืมอำนาจจากต้าเจิ้งมาช่วย,ข้าจะดูซิว่าเจ้าจะหนีไปใหนได้!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่แค่นเสียงเย็นชา.
ย้อนกลับไปสองวันที่แล้ว,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
วันนี้จงซานร่างแยกเงาและเหล่าเสนาธิการคนสำคัญยืนอยู่ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิง,เพราะว่าจงซานรับรู้ว่าในวันนี้จะต้องมีเรื่องสำคัญเกิดขึ้น,เขาสัมผัสได้ว่าใครบางคนกำลังพยากรณ์เขาเริ่มหนักหน่วงเข้มข้นมากขึ้นและก็มากขึ้น.
ร่างแยกเงาจงซาน,หลับตารอคอย,กำลังสงบจิตทำให้ตัวเองสงบและสุขุม,ทิ้งอารมณ์ที่สับสนออกไปให้หมด.
ขณะยืนอยู่ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิง,ทันใดนั้นจงซานก็ขมวดคิ้วไปมา.
พยากรณ์?มีอีกคนกำลังพยากรณ์เขาอยู่?
นอกเหนือจากกงเชียนแล้ว,ร่างแยกเงาจงซานสัมผัสได้ด้วยวิชาลับสวรรค์ลี้ลับ,ยังมีอีกคนกำลังคำนวณเขาอยู่อย่างคาดไม่ถึง,ใครกัน?
กุยกูซือ? หยิง? เป็นไปไม่ได้,มันไม่ใช่เรื่องที่พวกเขาจะทำในตอนนี้,ยังมีใครในโลกใบเล็กแห่งนี้ที่มีความสามารถในการคำนวณอีก?
จงซานที่ขมวดคิ้วแน่น.
ขณะทีนั้นดวงจันทราที่ได้เคลื่อนขึ้นมาเต็มดวงบนท้องฟ้า.
”.........!”
ทันใดนั้นจงซานก็ได้ยินเสียงไอดังขึ้นบนท้องฟ้า,จงซานที่ลืมตาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้าในทันที.
คนผู้หนึ่งที่ยืนทับเงาดวงจันทรา,คนผู้นี้ดูเป็นผู้เยาว์ที่หล่อเหลาในชุดคลุมสีเขียว.
คนผู้นี้ดูยังเยาว์วัยจนดูแปลกประหลาด,บนใบหน้าที่มีรอยร้าวปรากฏอยู่มากมาย,ราวกับเครื่องปั้นดินเผาที่อบพลาด,งดงามแต่มีตำหนิ,มีรอยเป็นคาบเปื้อนบนใบหน้าที่งดงาม,ดูน่าหวาดกลัวแทนที่จะบอกว่างดงาม.
ดวงตาของผู้เยาว์ที่มีดวงตาสีเขียว,ขณะที่เขาจดจ้องมองจงซาน,แววตาที่เผยแววตาเย่อหยิ่ง,สายตาที่คมกริบราวกับจะชอนไชไปถึงดวงวิญญาณ.
ชายหนุ่มที่ถือผ้าเช็ดหน้า,ค่อยซับการไอของตัวเองเป็นระยะ,เหมือนว่าจะได้รับบาดเจ็บหนักมา.
คนผู้นี้,ไม่เผยกลิ่นอายออกมาเลยแม้แต่น้อย,จนไม่สามารถรับรู้ตัวตนของเขาได้,ราวกับว่าตัวเขาไม่มีอยู่,ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของโลกไปแล้ว,หากว่าไม่มองจดจ้องมองอย่างจริงจัง,ไม่สามารถบอกได้เลยว่ามีคนลอยอยู่บนอากาศ.
ผู้เยาว์
"ผู้มาเป็นใคร,กงเชียนอย่างงั้นรึ?"จงซานที่จ้องออกไปพลางสูดหายใจลึก.
"เจ้ารู้จักข้าด้วยรึ?"สายตาของชายหนุ่มที่เผยแววตาประหลาดใจ.
"ประมุขของต้าเจิ้ง,จงซาน,คารวะราชานกยูงต้าหมิง!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"คาดไม่ถึงเลยว่าจะรู้ภูมิหลังของข้าด้วย?
อย่างไรก็ตาม,เจ้าจะต้องตายในวันนี้!"กงเชียนทีกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ขณะที่พูดนั้น,แววตาที่ดุร้ายเย็นชาของกงเชียนจดจ้องมองออกไป,สายตาที่แหลมคมนั้น,ทำให้เหล่าเสนาธิการถึงกับตัวสั่นสะท้าน,หวาดกลัวจนต้องก้มหน้าลง.
กงเชียนไม่ได้สนใจข้าราชบริพารของจงซาน,ทุกคนที่อยู่ต่อหน้าของกงเชียน,ก็ไม่ต่างจากมดปลวก.
"ตายหรือไม่ตายนั้น,ทุกคนจะได้รู้กัน!"จงซานกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"จะได้รู้อย่างงั้นรึ? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,เจ้าหนู,นานเท่าไหร่แล้วกันไม่เคยมีใครกล้ากล่าวเช่นนี้กับข้า,ข้าได้ยินมาว่าจงซานเป็นคนที่เฉลียวฉลาด,คิดไม่ถึงเลยว่าจะพูดจาโง่งมเช่นนี้ออกมา,คิดว่าเจ้ากล่าวเช่นนี้กำลังได้เปรียบข้าอยู่อย่างงั้นรึ?"กงเชียนที่กล่าวออกมาอย่างพลางหรี่ตาจ้องมอง.
"ได้เปรียบรึ? จะได้เปรียบหรือไม่มีแต่ต้องสร้างมันขึ้นมาเอง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จากนั้น,จงซานก็เคลื่อนที่ไปยังประตูสวรรค์ทิศใต้ด้วยความเร็วน่าเหลือเชื่อ,เพียงแค่เสี้ยววินาทีก็เคลื่อนที่ไปไกลกว่าพันลี้แล้ว.
กงเชียนไม่ได้ขวางแต่อย่างใด,ทว่าเขายังคงกวาดตามองสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว?
กงเชียนที่ตรวจสอบทั้งหมด,ไม่มีสิ่งใดที่คุกขามเขาได้,ก่อนที่จะแค่นเสียงเหยียดหยัน,ร่างกายของเขาหายไปทันที,ถัดจากนั้น,ก็มาปรากฏขึ้นที่ทะเลทิศใต้,ส่วนจงซานนั้นได้ออกมาจากประตูสวรรค์ทิศใต้อย่างรวดเร็ว.
สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวที่เคลื่อนที่มายังทะเลทิศใต้,เพื่อไม่ให้แผ่นดินต้าเจิ้งพังทลายเสียหาย,และสามารถยืมพลังของต้าเจิ้งได้สูงสุด.
การต่อสู้ของจงซานและกงเชียนนั้น,ไม่มีใครสามารถช่วยได้,ทว่าจงซานนั้นได้จัดแจ้งหน้าที่ให้กับเหล่าข้าราชบริพารหลายๆคนตั้งแต่ก่อนหน้าแล้ว.
อี้เหยี่ยนที่รับคำสั่งตามคำแนะนำของจงซาน,ไม่ให้เหล่าข้าราชบริพารมารอและดูเขาที่ประตูสวรรค์ทิศใต้,แต่ให้กระทำหน้าที่บางอย่างที่ตำหนักหลวง.
ที่ด้านนอกตำหนักแห่งหนึ่งของต้าเจิ้ง,มีกองทัพขนาดใหญ่,ที่ปกป้องพื้นที่แห่งนี้เอาไว้,เป็นพื้นที่สำคัญที่สุด,ยกเว้นจงซานและอี้เหยี่ยน,ห้ามใครก้าวเข้ามาเด็ดขาด.
ภายในห้องโถง,อี้เหยี่ยนที่ก้าวเข้าไปพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง.
"โครม!"
หลังจากประตูปิดแน่นแล้ว,ที่ด้านในนั้นได้ยินเสียงแหลมเล็กน่าขนลุกขึ้น.
"อี๊ด.......!"
เสียงของหนูมากมายที่ส่งเสียงก้องห้องโถง,ในเวลานี้มีหนูมากมายที่ถูกขังเอาไว้ในกรง,ในเวลาเดียวกัน,เพราะว่าภายในห้องมีปราณวิญญาณที่อุดมสมบูรณ์,รับประกันได้ว่าหนูเหล่านี้จะไม่มีทางตายได้.
อี้เหยี่ยนจ้องมองหนูมากมาย,พร้อมกับกวาดมือออกไป.
"ปัง!"
หนูฝูงหนึ่งที่ตกตายไปด้วยฝีมือของอี้เหยี่ยน.
อี้เหยี่ยนที่ได้รับคำสั่ง,สังหารหนูส่งรหัสลับออกไป.
ทวีปศักดิ์สิทธิ์,ทิศตะวันออกเฉียงใต้,ภายในหุบเขาแห่งหนึ่ง.
หนี่ปู่ซา,หวังคู,เซียนเซิงซือ,ที่นั่งอยู่ในหุบเขา,ดวงตาหลับอยู่,ที่ด้านนหน้านั้นมีหยกสัญลักษณ์มากมาย.
"ฝ่าบาทได้ส่งต่อวิชาลับสวรรค์ลี้ลับมาให้กับพวกเรา,เป็นวิชาที่ไม่ธรรมดาจริงๆ,ถึงจะเป็นในโลกใบใหญ่ก็นับว่าเป็นวิชาระดับสูงอย่างไม่อยากเชื่อเลย!"หวังคูที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
"ภายในใบเล็กแห่งนี้มีอะไรลี้ลับมากมาย,ไม่ได้ด้อยกว่าภายในโลกใบใหญ่เลย,ความจริงมีวิชาจากโลกใบใหญ่หลายวิชาที่ถูกคิดค้นขึ้นมาจากภายในโลกใบเล็ก."เซียนเซิงซือพยักหน้ารับ.
"เจ้าทั้งสองรู้จักกงเชียน,พวกเราที่มาอยู่ใกล้ๆแดนเทพอมตะเช่นนี้,กงเชียนจะพยากรณ์ได้หรือไม่?"หนี่ปู่ซาที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถามออกไป.
"เป็นไปไม่ได้,ไม่เช่นนั้นฝ่าบาทจะส่งมอบวิชาลับสวรรค์ลี้ลับมาให้พวกเราทำไม!"เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"อืม!"
"ปัง.......!"
ที่ด้านหน้าของพวกเขา,ทันใดนั้นหยกสัญญาณก็ระเบิดออกมา,เป็นกลุ่มๆจำนวนที่ต่างกัน,คนทั้งสามที่เปลี่ยนเป็นจริงจัง.
"เต๋าจวินเซิ่งหย๋า,จูเซียนและกงเหล่ยเทียนเดินทางไปต้าฉิน,กงเชียนอยู่ที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าแล้ว,พวกเจ้าจงเดินทางไปยังแดนเทพอมตะ,อย่าให้เสียเวลา!"หนี่ปู่ซาที่ทำการแปรอักษร.
คนทั้งสามที่มองหน้ากันและกัน,จากนั้นก็ลุกขึ้นในทันที.
"หนีปู่ซา,แดนเทพอมตะยังคงมีเย่ชิงเฉิงและกระบี่เซียนเซียน,เจ้าจงไปตรวจสอบสิ่งของที่กงเชียนปกป้อง,ส่วนพวกเราจะพยายามยื้อเวลาให้ได้มากที่สุด! เจ้าต้องทำการให้รวดเร็ว!
ก่อนที่กงเชียนจะรู้สึกตัว."เซียนเซิงซือกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"อืม!"
"เดินทาง!"คนทั้งสามที่ลอยขึ้นไปบนฟ้า,พร้อมกับพุ่งตรงไปยังแดนเทพอมตะที่อยู่ไม่ไกลออกไป.
.............
บนท้องฟ้าทะเลทิศใต้,จงซานจ้องมองไปยังกงเชียนที่อยู่ด้านหน้า.
"รวดเร็วเป็นอย่างมาก,ข้าคิดว่าข้ามีความเร็วที่เป็นสุดยอดแล้ว,คาดไม่ถึง,คาดไม่ถึง..........!"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ร่างกายที่แปลกประหลาด,วิชาที่ไม่เคยเห็น,เจ้านับว่าเร็วมาก,ทว่าคิดว่ามีความเร็วเหนือข้าแล้วอย่างงั้นรึ?,ดูเหมือนว่านอกจากข้าแล้ว,จะยังมีคนอื่นที่คอยจับตาเจ้าอยู่เช่นกันสินะ!"กงเชียนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสนใจ.
นอกจากข้าแล้ว? เป็นความจริง,อาจจะเป็นหยิงกำลังพยากรณ์เขาอยู่.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น