Immortality Chapter 785 Ying and big energy
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 785 พลังของหยิง
Chapter 785 Ying and
big energy
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กวาดตามองเหล่ายอดฝีมือของแดนเทพอมตะ.
"เย่ชิงเฉิง,ความปลอดภัยของแดนเทพอมตะขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
"ประมุขโปรดวางใจ,ชิงเฉิงจะไม่สร้างความผิดพลาดขึ้นอีกอย่างแน่นอน."เย่ชิงเฉิงกล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"อืม!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าพยักหน้า.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่สั่งการพร้อมกับแบกน้ำเต้าสังหารเซียนเดินทางออกจากแดนเทพอมตะ,ซึ่งมีชายในชุดสีม่วงถือกระบี่จูเซียน,ก้าวตามเต๋าจวินเซิ่งหย๋ามาด้วย.
ใบหน้าของชายชุม่วงนั้นดูไร้อารมณ์,ดวงตาคล้ายเหม่อลอย,แต่กับคมกล้าไร้ที่สิ้นสุด,หากจดจ้องมองอย่างระเอียดล่ะก็,จะพบว่าคนผู้นี้ก็คือจื่อจุ้นเผ่ากบ,ฮามะไล,ทว่าตอนนี้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง,กลายเป็นคนอีกคน,กลิ่นอายที่เขาปล่อยออกมานั้น,เต็มไปด้วยจิตสังหารที่ไร้สิ้นสุด.
ระหว่างทางจงซานและตี้เสวียนชากำลังพุ่งตรงไปยังต้าฉิน.
"เจ้ามั่นใจอย่างงั้นรึ?
ว่ากงเชียนจะเดินทางไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว?"ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ข้ามั่นใจ."จงซานกล่าว.
"ทำไม?"
"ข้อแรก,แดนเทพอมตะต้องคิดจะล้อมสังหารร่างทั้งสองของข้า,ส่วนกงเชียนั้นแน่นอนว่าต้องรับหน้าที่ลำบากสุด,ที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวที่ข้าสามารถยืมพลังฟ้าดินของต้าเจิ้งมาช่วยได้,ดังนั้นกงเชียนต้องเป็นคนเดินทางไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวอย่างแน่นอน."
"ข้อสอง,กงเชียนไม่ต้องการปะทะกับหยิง,ดังนั้นจึงไม่ต้องการเผยตัวออกมาต่อหน้าต้าฉิน!"
"ข้อสาม,กงเชียน,แม้ว่าจะพยากรณ์ข้าได้บ้าง,ทว่าเขาก็ไม่สามารถเข้าใจข้าได้ทั้งหมด.
ฟังข้อหนึ่งกับข้อสอง,ตี้เสวียนชาพยักหน้ารับ,ส่วนข้อที่สามตี้เสวียนชาที่จ้องมองจงซานแปลกๆ,ไม่ใช่แค่กงเชียนที่ไม่เข้าใจเจ้า,ข้าคิดว่าแม้แต่ข้าเองหรือคนอื่นๆ,จะมีใคร,เข้าใจเจ้าได้กัน?
"หากไม่ใช่กงเชียน,การต่อสู้ของพวกเราครั้งนี้ก็ไม่มีปัญหา!"ตี้เสวียนชากล่าว.
"อืม!"
ต้าฉิน,เมืองเซียนหยาง.
เมืองขนาดใหญ่,เวลานี้กำลังโปล่งออกมา,กองทำขนาดใหญ่ได้เข้าไปเมืองแล้ว,เหล่าหทารนับพันนับหมื่น,บนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยประกายแสงสีทองของดอกบัวขนาดใหญ่.
ดอกบัวขนาดใหญ่ที่ดูผิดปรกติ,พลังงานบริสุทธิ์ที่แผ่ออกมา,ฟุ้งกระจายไปทั่วทิศ,พร้อมกับปรากฏภาพเงาของเมืองเซียนหยางสะท้อนไปทั่วทิศ.
บนท้องฟ้าที่มีเผ่ามังกรมากมาย,หลายตนที่บินเข้ามาในเมือง,หลายตนก็เลือกที่จะจากไป.
อ้าวซือไห่ที่ยืนอยู่ที่เมืองหลวงทิศใต้ของเมืองเซียนหยาง.
"อ้าวซือไห่,เจ้าคงคิดดีแล้วสินะว่าไม่ต้องการติดตามพวกเรา?"หลี่ซือที่ขมวดคิ้วจ้องมองไปยังอ้าวซือไห่.
"ฮ่าฮ่าฮ่า,หยิง,หยิงเกินไปแล้ว,ติดตามเจ้ารึ?
จะให้คนทรยศของแดนเทพพิสุทธิ์,ปู่ซามังกรสวรรค์ที่ไปเป็นนักบวชของแดนเทพพิสุทธิ์ในอดีต,เป็นผู้นำ,หน้ำซ้ำพลังฝึกตนก็ยังด้อยกว่าข้าอีก,คิดจะให้ข้ารับใช้มันอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของอ้าวซือไห่ดวงตาเบิกกว้าง.
"นี่เป็นการตัดสินใจของข้า,ไม่ได้เกี่ยวกับฝ่าบาท,ต้าฉิน,คงอยู่หมายยุค,มีชีวิตที่แทบจะเป็นนิรันดร์,พลังอำนาจนั้นไม่ได้ยึดกันที่พลังฝึกต้น,จื่อจุ้นมังกรสวรรค์,แม้นว่าพลังฝึกตนจะด้อยกว่าเจ้า,ทว่าศักยภาพของเขาเหนือกว่าเจ้า,นอกจากนี้มุมมองของเขายังเหนือกว่าเจ้าด้วย,ข้าไม่เคยมองคนผิด!"หลี่ซือกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ถุยยยย!"อ้าวซือไห่ที่แค่นเสียงเย็นชา.
"อ้าวซือไห่,ข้าจะขอถามเจ้าอีกครั้ง,เจ้าจะไม่ติดตามพวกเราแล้วใช่หรือไม่?"หลี่ซือที่สอบถามออกไปอีกครั้ง.
"เกินไปแล้ว,มันเกินไปแล้ว!"อ้าวซือไห่สะบัดแขนเสื้อ,สะบัดหน้าบินหนีไปในทันที.
เหล่ามังกรที่เห็นจื่อจุ้นจากไป,หลายตนที่บินตามไปด้วย,และแน่นอนว่ายังมีเผ่ามังกรอีกไม่น้อยที่ยังคงอยู่,มังกรเหล่านี้ยอมรับต้าฉินแล้วนั่นเอง.
จ้องมองอ้าวซือไห่จากไปแล้ว,หลี่ซือไม่ได้สนใจนัก,ก่อนที่จะสะบัดแขนเสื้อและบินกลับเข้าเมือง.
เมืองเซียนหยาง,เดิมที่ทิศเหนือเป็นตำหนักของกุยกู,ซึ่งเป็นตำหนักของตระกุลกุยกู,เวลานี้ได้ปรากฏแสงสีม่วงปกคลุมไปทั่วหมด,กลายเป็นค่ายกลขนาดใหญ่ที่ปลดปล่อยพลังที่หนักหน่วงรุนแรงน่าเกรงขามออกมาไม่หยุด.
กว่าสามเดือน,ที่ค่ายกลแห่งนี้ได้สะสมพลังวิเศษเอาไว้,อำนาจฟ้าดินที่ถูกค่ายกลนี้ดูดซับมา,กำลังโคจรไปรอบๆเมืองเซียนหยางอย่างไม่หยุดหย่อน.
ดอกบัวขนาดใหญ่นี้แท้จริงแล้วก็คือพลังงานฟ้าดินที่กำลังโคจร,เป็นหนึ่งในรูปร่างของค่ายกลเมื่อเปิดใช้งานนั่นเอง.
จงซานที่นำตี้เสวียนชามาถึงก่อนกำหนดสามวัน,ซึ่งได้มองเห็นภาพความงดงามของเมืองเซียนหยางได้,อีกทั้งยังมีกลิ่นที่หอมละมุนบริสุทธิ์แผ่ออกมาจากท้องฟ้าด้วย.
คนทั้งสองไม่ได้เข้าไปในเมืองเซียนหยางตอนนี้กำลังจดจ้องมองไปยังยอเขาลูกหนึ่งเท่านั้น.
ที่ไกลออกไปนั้นบนยอดเขาดังกล่าว,เป็นเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เดินทางมาถึงนั่นเอง.
ในเวลานี้คนทั้งสาม,เต๋าจวินเซิ่งหย๋า,กงเหล่ยเทียนและฮามะไล.
กงเหล่ยเทียนที่จดจ้องมองไปยังจงซานเขม็ง,นี่นับเป็นครั้งที่ห้าแล้ว.
สามครั้งแรก,คนผู้นี้เขาสามารถบีบให้แหลกสลายได้ในทันที,ทว่าตอนนี้กลับเติบโตต่างจากเดิม,แม้แต่คุกคามเขาได้,อย่างไรก็ตามในครั้งนี้,จงซานจะต้องตาย!
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่จ้องมองจงซาน,จากนั้นก็จ้องมองไปยังตี้เสวียนชา,สายตาของเขาที่จ้องมองตี้เสวียนชานั้นทำให้เต๋าจวินเซิ่งหย๋าต้องขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,เพราะว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,ในเวลานี้เพิ่งทะลวงผ่านระดับไป,จดจ้องมองตี้เสวียนชาที่ดูเหมือนว่าจะทรงพลังขึ้นไปกว่าก่อนหน้านี้,เป็นไปได้ว่า.....เขาเข้าใจผิดหรือไม่?
ส่วนอีกคน,ฮามะไล,ที่ตอนนี้ยืนนิ่งเป็นรูปปั้น,ที่ด้านหลังสะพายกระบี่ลู่เซียน,ร่างกายของเขาที่เต็มไปด้วยปราณกระบี่แผ่ออกมา.
ที่ไกลออกมา,จงซานที่จ้องมองกงเหล่ยเทียน,แววตาที่เต็มไปด้วยจิตสังหารจดจ้องมองสบตากงเหล่ยเทียนไม่วางตาทีเดียว.
ที่ด้านหลังเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,ฮามะไลที่แปลกประหลาดไปจากเดิม,จงซานที่จดจ้องมองด้วยท่าทางแปลกประหลาด.
ฮามะไลก่อนหน้านี้เป็นคนที่รักตัวกลัวตาย,ทำไมเวลานี้คนผู้นี้ถึงสุขุมน่าเกรงขามขึ้นได้กัน?
"ฮามะไลคงจะถูกสิง!"ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ถูกสิงอย่างงั้นรึ?"แววตาของจงซนที่แสดงท่าทางสงสัย.
"ดูเหมือนว่าเขาจะถูกกระบี่จูเซียนสิง,จิตกระบี่จูเซียนตอนนี้ควบคุมร่างของฮามะไล,เขาที่ถือกระบี่จูเซียน,กระบี่เซียนที่ควบคุมเขา,ตอนนี้เขาเป็นเพียงหุ่นเชิด,ในเวลาเดียวกัน,เขาก็จะสามารถใช้ความสามารถทั้งหมดของกระบี่ลู่เซียนได้ทั้งหมดด้วย!"ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ,แววตาที่เปลี่ยนเป็นจริงจังเป็นอย่างมาก.
ทั้งสองฝ่ายต่างจดจ้องมองกันและกัน,ที่หน้าผากของจงซานยังคงปรากฏบัวหลังหลวนเทียนสีน้ำเงิน,ไม่คืนกลับ,นิมิตโชคร้ายยังไม่หายไป.
ภายในมืองเซียนหยางไม่ได้ออกมาต้อนรับแขก,และไม่จำเป็น,เพราะว่าเหตุการณ์นี้ก็เหมือนกับการแยกสวรรค์อย่างหนึ่งเช่นกัน.
การโบยบินสู่สวรรค์?
การบินเข้าไปสู่ด้วยโลกใบใหญ่,หรือการผ่านม่านพลังของโลกใบเล็ก,ไม่ใช่สิ่งที่ปุถุชนทั่วไปจะทนได้,ทว่าพวกเขาเวลานี้เป็นการนำเมืองทั้งเมืองเซียนหยางจากไป?
ดังนั้นม่านพลังที่ต้องเปิดออกมาก็ต้องกว้างมาก,เป็นเรื่องที่ยากลำบากไม่น้อย.
เวลาจากไปใกล้เข้ามาแล้ว,ภายในท้องพระโรง,มีเหล่าข้าราชบริพารที่ได้รับเลือก,กำลังรอคอยอยู่.
"ครืนนนนนนน!"
หยิงในชุดมังกร,พร้อมกับมงกุฏหยกสีดำก้าวออกมา.
ขณะที่ก้าวออกมานั้น,หยิงจดจ้องมองไปยังยอดเขาสองฝั่ง,เป็นฝั่งของจงซานและกงเหล่ยเทียน,หยิงที่เผยยิ้มออกมา,ราวกับว่าเป็นไปตามความต้องการของเขา.
จ้องมองไปยังหยิงที่เผยยิ้มออกมา,จงซานและกงเหล่ยเทียนต้องขมวดคิ้วไปมา,ทว่าก็ไม่มีใครกล่าวสิ่งใดออกมา.
หยิงที่สะบัดมือ,ท้องพระโรงของเขาก็ถูกเก็บไป,ในเวลานี้ปรากฏวิหารขนาดใหญ่ยักษ์ขึ้น.
"เซียนเซิง,เริ่มได้เลย!"หยิงเอ่ยออกมา.
เซียนเซิง,ที่หยิงกล่าวออกมานี้มีเพียงคนเดียวเท่านั้น,ก็คือ
กุยกูซือ.
ที่ตำหนักกุยกู,แสงสีม่วงที่รวมตัวกันขึ้น,จากนั้นก็กลายเป็นหมอกควันสีม่วง.
"เปรี้ยง!!!"
ท้องฟ้าที่เสียงดังกระหึ่ม,เมฆสีดำที่ที่บดบังท้องฟ้ากระจายไปทั่วทุกสารทิศ,สายฟ้ามากมายที่กำลังสั่นระรัวบ้าคลั่ง,ราวกับว่าโลกกำลังล่มสลาย.
สายลมที่พัดกระหน่ำ,หมุนวนเมืองเซียนหยาง,ภูเขาที่อยู่รอบๆเวลานี้กำลังกำลังสั่นไหว,จงซานที่สัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่หนักหน่วงรุนแรงปรากฏออกมา,แรงกดดันนี้,ไม่ใช่จากสวรรค์,ทว่ามาจากตำหนักกุยกู,กุยกูซือปลดปล่อยพลังออกมาอย่างงั้นรึ?
ภายใต้แรงกดดันที่บ้าคลั่งนี้,ดอกบัวของเมืองเซียนหยางพริบตาเดียวเท่านั้นก็ถูกย้อมกลายเป็นสีดำ.
"ตูมมมมมมมมมมมมมมมมม!"
เกิดระเบิดอย่างรุนแรง,ปรากฏขึ้นที่ตำหนักกุยกู,ก่อนที่จะปรากฏชองช่องสีดำขนาดใหญ่ที่ถูกปลดปล่อยออกไปจากตำหนักกุยกู.
นี่ไม่ใช่หลุมดำ,เป็นอะไรที่แปลกประหลาดมาก,อากาศรอบๆนี้ไม่ได้ฉีกขาด,ราวกับว่ามันแข็งแกร่งขึ้น,ทว่ามันเป็นเหมือนแท่งแสงสีดำเป็นลำกำลังแผ่นอกเป็นระลอกคลื่น.
ลำแสงสีดำที่ขนาดใหญ่ออกมาเรื่อยๆ,ก่อนที่จะยืดยาวออกไปเท่ากับขนาดของเมืองเซียนหยาน,ก่อนที่จะหยุดลง.
ชองว่างสีดำที่ปรากฏขึ้นนี้,ยืดยาวออกไปไร้ที่สิ้นสุด,การเป็นอุโมงค์ที่มองไม่เห็นก้น.
ดวงตาของจงซานที่หรี่เล็ก,แท่งแสงสีดำนี้,จงซานสามารถบอกได้ว่ามันก็คืออุโมงค์ที่ยืดยาวออกไปเป็นช่องผ่านเข้าไปยังยังโลกใบใหญ่นั่นเอง.
ขณะที่แผ่นดินรอบๆเมืองเซียนหยานเวลานี้กำลังแบ่งแยกยกขึ้นจากผืนดิน.
ต้าฉินกำลังเปิดช่องทางด้วยพลัง?
ช่องที่เกิดขึ้นนี้,ไปที่ใหนไม่ต้องบอกเลย,โลกใบใหญ่,เป็นการนำส่วนหนึ่งของโลกใบเล็กไปยังโลกใบใหญ่?
ขณะที่จงซานตำไปด้วยความประหลาดใจ,ช่องทางที่ทอดยาวออกไปนั้น,ปรากฏเป็นรอยแตกออกมาในทันที.
"แค๊กๆ!"
รอยแตกที่ลามขึ้นไปเรื่อยๆสูงขึ้นไปไม่หยุด.
"ฝ่าบาท,ปัญหาเล็กน้อย,ไม่จำเป็นต้องกังวล,ดำเนินการต่อไปได้เลย!"เสียงของกุยกูซือที่กล่าวออกมาทันที.
หยิงพยักหน้าเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า.
"เปรี้ยง!!!"
บนผืนฟ้า,ทันใดนั้น,ปรากฏเป็นหลุมดำขนาดใหญ่ที่กำลังหมุนวน,ราวกับปรากฏประตูที่เปิดออกสู่อวกาศ.
"กาลอวกาศ?
นี่คือพลังกาลอวกาศที่ล้ำค่าที่สุด?"
บนท้องฟ้าที่เหนือขึ้นไปนั้น,ทันใดก็ได้ยินเสียงของผู้คนประหลาดใจ,ยินดีและโลภโมโทสันปรากฏขึ้นมา.
เป็นคนจากโลกใบใหญ่?
เป็นยอดฝีมือที่กำลังปิดล้อมโลกใบเล็กแห่งนี้เอาไว้นั่นเอง.
หยิงที่จ้องมองท้องฟ้าด้วยความเย็นชา.
หลังจากนั้นก็ปรากฏความโลภของผู้คนมากมาย,ฝ่ามือขนาดใหญ่ที่ยืดยาวออกไปต้องการคว้าไปยังประตูที่ลอยบนฟ้า.
ทันใดนั้นฝ่ามือหนึ่งก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับขยายออกไปเป็นนับล้านเท่า,จงซานเคยเห็นในอดีต,เป็นพลังฝ่ามือที่เคยฉีกกระชากม่านพลังในภพหยิน,
"สามหาว!"
หยิงแค่นเสียง,ก่อนที่จะตะวัดฝ่ามือ,ฟาดไปบนท้องฟ้า.
ฝ่ามือของหยิงนั้นเต็มไปด้วยประกายแสงดวงดาราที่โชติช่วง,ฉีกอากาศเป็นรอย,กระแทกขึ้นไปบนท้องฟ้า.
"วีด...ตูมมมมมมมมมมมมม!"
บนอากาศ,เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น,ปรากฏเป็นหลุมดำที่ใหญ่โตยืดยาวปกคลุมพื้นที่รอบๆแม้แต่ตำแหน่งของจงซาน,และคนที่มาดูในครั้งนี้,ยกเว้นเมืองเซียนหยางที่อยู่ด้านล่าง.
"ครืนนนนนน!"
สองฝ่ามือที่เข้าปะทะกัน,ทว่าเสียงที่ดังสนั่นเลื่อนลั่นปฐพีนั้น,ทำให้ทุกคนถึงกับหูดับ.
จงซานจ้องมองฝ่ามือที่ใหญ่ยักษ์สองสายเข้าปะทะกัน,บดบี้กันอยู่ห้าลมหายใจ.
"แก๊กๆๆๆ!"
ราวกับว่าเสียงกระดูกที่แตกหักดังผ่านออกมาจากฝ่ามือใหญ่ยักษ์ฝั่งโลกใบใหญ่ก่อนที่จะถูกผลักออกไปพร้อมกับระเบิดดั่งสนั่น.
Chapter 785 Ying and
big energy
嬴与大能
พลังของหยิง
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กวาดตามองเหล่ายอดฝีมือของแดนเทพอมตะ.
"เย่ชิงเฉิง,ความปลอดภัยของแดนเทพอมตะขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
"ประมุขโปรดวางใจ,ชิงเฉิงจะไม่สร้างความผิดพลาดขึ้นอีกอย่างแน่นอน."เย่ชิงเฉิงกล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"อืม!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าพยักหน้า.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่สั่งการพร้อมกับแบกน้ำเต้าสังหารเซียนเดินทางออกจากแดนเทพอมตะ,ซึ่งมีชายในชุดสีม่วงถือกระบี่จูเซียน,ก้าวตามเต๋าจวินเซิ่งหย๋ามาด้วย.
ใบหน้าของชายชุม่วงนั้นดูไร้อารมณ์,ดวงตาคล้ายเหม่อลอย,แต่กับคมกล้าไร้ที่สิ้นสุด,หากจดจ้องมองอย่างระเอียดล่ะก็,จะพบว่าคนผู้นี้ก็คือจื่อจุ้นเผ่ากบ,ฮามะไล,ทว่าตอนนี้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง,กลายเป็นคนอีกคน,กลิ่นอายที่เขาปล่อยออกมานั้น,เต็มไปด้วยจิตสังหารที่ไร้สิ้นสุด.
.....
ระหว่างทางจงซานและตี้เสวียนชากำลังพุ่งตรงไปยังต้าฉิน.
"เจ้ามั่นใจอย่างงั้นรึ?
ว่ากงเชียนจะเดินทางไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว?"ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ข้ามั่นใจ."จงซานกล่าว.
"ทำไม?"
"ข้อแรก,แดนเทพอมตะต้องคิดจะล้อมสังหารร่างทั้งสองของข้า,ส่วนกงเชียนั้นแน่นอนว่าต้องรับหน้าที่ลำบากสุด,ที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวที่ข้าสามารถยืมพลังฟ้าดินของต้าเจิ้งมาช่วยได้,ดังนั้นกงเชียนต้องเป็นคนเดินทางไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวอย่างแน่นอน."
"ข้อสอง,กงเชียนไม่ต้องการปะทะกับหยิง,ดังนั้นจึงไม่ต้องการเผยตัวออกมาต่อหน้าต้าฉิน!"
"ข้อสาม,กงเชียน,แม้ว่าจะพยากรณ์ข้าได้บ้าง,ทว่าเขาก็ไม่สามารถเข้าใจข้าได้ทั้งหมด.
ฟังข้อหนึ่งกับข้อสอง,ตี้เสวียนชาพยักหน้ารับ,ส่วนข้อที่สามตี้เสวียนชาที่จ้องมองจงซานแปลกๆ,ไม่ใช่แค่กงเชียนที่ไม่เข้าใจเจ้า,ข้าคิดว่าแม้แต่ข้าเองหรือคนอื่นๆ,จะมีใคร,เข้าใจเจ้าได้กัน?
"หากไม่ใช่กงเชียน,การต่อสู้ของพวกเราครั้งนี้ก็ไม่มีปัญหา!"ตี้เสวียนชากล่าว.
"อืม!"
....................
ต้าฉิน,เมืองเซียนหยาง.
เมืองขนาดใหญ่,เวลานี้กำลังโปล่งออกมา,กองทำขนาดใหญ่ได้เข้าไปเมืองแล้ว,เหล่าหทารนับพันนับหมื่น,บนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยประกายแสงสีทองของดอกบัวขนาดใหญ่.
ดอกบัวขนาดใหญ่ที่ดูผิดปรกติ,พลังงานบริสุทธิ์ที่แผ่ออกมา,ฟุ้งกระจายไปทั่วทิศ,พร้อมกับปรากฏภาพเงาของเมืองเซียนหยางสะท้อนไปทั่วทิศ.
บนท้องฟ้าที่มีเผ่ามังกรมากมาย,หลายตนที่บินเข้ามาในเมือง,หลายตนก็เลือกที่จะจากไป.
อ้าวซือไห่ที่ยืนอยู่ที่เมืองหลวงทิศใต้ของเมืองเซียนหยาง.
"อ้าวซือไห่,เจ้าคงคิดดีแล้วสินะว่าไม่ต้องการติดตามพวกเรา?"หลี่ซือที่ขมวดคิ้วจ้องมองไปยังอ้าวซือไห่.
"ฮ่าฮ่าฮ่า,หยิง,หยิงเกินไปแล้ว,ติดตามเจ้ารึ?
จะให้คนทรยศของแดนเทพพิสุทธิ์,ปู่ซามังกรสวรรค์ที่ไปเป็นนักบวชของแดนเทพพิสุทธิ์ในอดีต,เป็นผู้นำ,หน้ำซ้ำพลังฝึกตนก็ยังด้อยกว่าข้าอีก,คิดจะให้ข้ารับใช้มันอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของอ้าวซือไห่ดวงตาเบิกกว้าง.
"นี่เป็นการตัดสินใจของข้า,ไม่ได้เกี่ยวกับฝ่าบาท,ต้าฉิน,คงอยู่หมายยุค,มีชีวิตที่แทบจะเป็นนิรันดร์,พลังอำนาจนั้นไม่ได้ยึดกันที่พลังฝึกต้น,จื่อจุ้นมังกรสวรรค์,แม้นว่าพลังฝึกตนจะด้อยกว่าเจ้า,ทว่าศักยภาพของเขาเหนือกว่าเจ้า,นอกจากนี้มุมมองของเขายังเหนือกว่าเจ้าด้วย,ข้าไม่เคยมองคนผิด!"หลี่ซือกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ถุยยยย!"อ้าวซือไห่ที่แค่นเสียงเย็นชา.
"อ้าวซือไห่,ข้าจะขอถามเจ้าอีกครั้ง,เจ้าจะไม่ติดตามพวกเราแล้วใช่หรือไม่?"หลี่ซือที่สอบถามออกไปอีกครั้ง.
"เกินไปแล้ว,มันเกินไปแล้ว!"อ้าวซือไห่สะบัดแขนเสื้อ,สะบัดหน้าบินหนีไปในทันที.
เหล่ามังกรที่เห็นจื่อจุ้นจากไป,หลายตนที่บินตามไปด้วย,และแน่นอนว่ายังมีเผ่ามังกรอีกไม่น้อยที่ยังคงอยู่,มังกรเหล่านี้ยอมรับต้าฉินแล้วนั่นเอง.
จ้องมองอ้าวซือไห่จากไปแล้ว,หลี่ซือไม่ได้สนใจนัก,ก่อนที่จะสะบัดแขนเสื้อและบินกลับเข้าเมือง.
เมืองเซียนหยาง,เดิมที่ทิศเหนือเป็นตำหนักของกุยกู,ซึ่งเป็นตำหนักของตระกุลกุยกู,เวลานี้ได้ปรากฏแสงสีม่วงปกคลุมไปทั่วหมด,กลายเป็นค่ายกลขนาดใหญ่ที่ปลดปล่อยพลังที่หนักหน่วงรุนแรงน่าเกรงขามออกมาไม่หยุด.
กว่าสามเดือน,ที่ค่ายกลแห่งนี้ได้สะสมพลังวิเศษเอาไว้,อำนาจฟ้าดินที่ถูกค่ายกลนี้ดูดซับมา,กำลังโคจรไปรอบๆเมืองเซียนหยางอย่างไม่หยุดหย่อน.
ดอกบัวขนาดใหญ่นี้แท้จริงแล้วก็คือพลังงานฟ้าดินที่กำลังโคจร,เป็นหนึ่งในรูปร่างของค่ายกลเมื่อเปิดใช้งานนั่นเอง.
จงซานที่นำตี้เสวียนชามาถึงก่อนกำหนดสามวัน,ซึ่งได้มองเห็นภาพความงดงามของเมืองเซียนหยางได้,อีกทั้งยังมีกลิ่นที่หอมละมุนบริสุทธิ์แผ่ออกมาจากท้องฟ้าด้วย.
คนทั้งสองไม่ได้เข้าไปในเมืองเซียนหยางตอนนี้กำลังจดจ้องมองไปยังยอเขาลูกหนึ่งเท่านั้น.
ที่ไกลออกไปนั้นบนยอดเขาดังกล่าว,เป็นเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เดินทางมาถึงนั่นเอง.
ในเวลานี้คนทั้งสาม,เต๋าจวินเซิ่งหย๋า,กงเหล่ยเทียนและฮามะไล.
กงเหล่ยเทียนที่จดจ้องมองไปยังจงซานเขม็ง,นี่นับเป็นครั้งที่ห้าแล้ว.
สามครั้งแรก,คนผู้นี้เขาสามารถบีบให้แหลกสลายได้ในทันที,ทว่าตอนนี้กลับเติบโตต่างจากเดิม,แม้แต่คุกคามเขาได้,อย่างไรก็ตามในครั้งนี้,จงซานจะต้องตาย!
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่จ้องมองจงซาน,จากนั้นก็จ้องมองไปยังตี้เสวียนชา,สายตาของเขาที่จ้องมองตี้เสวียนชานั้นทำให้เต๋าจวินเซิ่งหย๋าต้องขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,เพราะว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,ในเวลานี้เพิ่งทะลวงผ่านระดับไป,จดจ้องมองตี้เสวียนชาที่ดูเหมือนว่าจะทรงพลังขึ้นไปกว่าก่อนหน้านี้,เป็นไปได้ว่า.....เขาเข้าใจผิดหรือไม่?
ส่วนอีกคน,ฮามะไล,ที่ตอนนี้ยืนนิ่งเป็นรูปปั้น,ที่ด้านหลังสะพายกระบี่ลู่เซียน,ร่างกายของเขาที่เต็มไปด้วยปราณกระบี่แผ่ออกมา.
ที่ไกลออกมา,จงซานที่จ้องมองกงเหล่ยเทียน,แววตาที่เต็มไปด้วยจิตสังหารจดจ้องมองสบตากงเหล่ยเทียนไม่วางตาทีเดียว.
ที่ด้านหลังเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,ฮามะไลที่แปลกประหลาดไปจากเดิม,จงซานที่จดจ้องมองด้วยท่าทางแปลกประหลาด.
ฮามะไลก่อนหน้านี้เป็นคนที่รักตัวกลัวตาย,ทำไมเวลานี้คนผู้นี้ถึงสุขุมน่าเกรงขามขึ้นได้กัน?
"ฮามะไลคงจะถูกสิง!"ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ถูกสิงอย่างงั้นรึ?"แววตาของจงซนที่แสดงท่าทางสงสัย.
"ดูเหมือนว่าเขาจะถูกกระบี่จูเซียนสิง,จิตกระบี่จูเซียนตอนนี้ควบคุมร่างของฮามะไล,เขาที่ถือกระบี่จูเซียน,กระบี่เซียนที่ควบคุมเขา,ตอนนี้เขาเป็นเพียงหุ่นเชิด,ในเวลาเดียวกัน,เขาก็จะสามารถใช้ความสามารถทั้งหมดของกระบี่ลู่เซียนได้ทั้งหมดด้วย!"ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ,แววตาที่เปลี่ยนเป็นจริงจังเป็นอย่างมาก.
ทั้งสองฝ่ายต่างจดจ้องมองกันและกัน,ที่หน้าผากของจงซานยังคงปรากฏบัวหลังหลวนเทียนสีน้ำเงิน,ไม่คืนกลับ,นิมิตโชคร้ายยังไม่หายไป.
ภายในมืองเซียนหยางไม่ได้ออกมาต้อนรับแขก,และไม่จำเป็น,เพราะว่าเหตุการณ์นี้ก็เหมือนกับการแยกสวรรค์อย่างหนึ่งเช่นกัน.
การโบยบินสู่สวรรค์?
การบินเข้าไปสู่ด้วยโลกใบใหญ่,หรือการผ่านม่านพลังของโลกใบเล็ก,ไม่ใช่สิ่งที่ปุถุชนทั่วไปจะทนได้,ทว่าพวกเขาเวลานี้เป็นการนำเมืองทั้งเมืองเซียนหยางจากไป?
ดังนั้นม่านพลังที่ต้องเปิดออกมาก็ต้องกว้างมาก,เป็นเรื่องที่ยากลำบากไม่น้อย.
เวลาจากไปใกล้เข้ามาแล้ว,ภายในท้องพระโรง,มีเหล่าข้าราชบริพารที่ได้รับเลือก,กำลังรอคอยอยู่.
"ครืนนนนนนน!"
หยิงในชุดมังกร,พร้อมกับมงกุฏหยกสีดำก้าวออกมา.
ขณะที่ก้าวออกมานั้น,หยิงจดจ้องมองไปยังยอดเขาสองฝั่ง,เป็นฝั่งของจงซานและกงเหล่ยเทียน,หยิงที่เผยยิ้มออกมา,ราวกับว่าเป็นไปตามความต้องการของเขา.
จ้องมองไปยังหยิงที่เผยยิ้มออกมา,จงซานและกงเหล่ยเทียนต้องขมวดคิ้วไปมา,ทว่าก็ไม่มีใครกล่าวสิ่งใดออกมา.
หยิงที่สะบัดมือ,ท้องพระโรงของเขาก็ถูกเก็บไป,ในเวลานี้ปรากฏวิหารขนาดใหญ่ยักษ์ขึ้น.
"เซียนเซิง,เริ่มได้เลย!"หยิงเอ่ยออกมา.
เซียนเซิง,ที่หยิงกล่าวออกมานี้มีเพียงคนเดียวเท่านั้น,ก็คือ
กุยกูซือ.
ที่ตำหนักกุยกู,แสงสีม่วงที่รวมตัวกันขึ้น,จากนั้นก็กลายเป็นหมอกควันสีม่วง.
"เปรี้ยง!!!"
ท้องฟ้าที่เสียงดังกระหึ่ม,เมฆสีดำที่ที่บดบังท้องฟ้ากระจายไปทั่วทุกสารทิศ,สายฟ้ามากมายที่กำลังสั่นระรัวบ้าคลั่ง,ราวกับว่าโลกกำลังล่มสลาย.
สายลมที่พัดกระหน่ำ,หมุนวนเมืองเซียนหยาง,ภูเขาที่อยู่รอบๆเวลานี้กำลังกำลังสั่นไหว,จงซานที่สัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่หนักหน่วงรุนแรงปรากฏออกมา,แรงกดดันนี้,ไม่ใช่จากสวรรค์,ทว่ามาจากตำหนักกุยกู,กุยกูซือปลดปล่อยพลังออกมาอย่างงั้นรึ?
ภายใต้แรงกดดันที่บ้าคลั่งนี้,ดอกบัวของเมืองเซียนหยางพริบตาเดียวเท่านั้นก็ถูกย้อมกลายเป็นสีดำ.
"ตูมมมมมมมมมมมมมมมมม!"
เกิดระเบิดอย่างรุนแรง,ปรากฏขึ้นที่ตำหนักกุยกู,ก่อนที่จะปรากฏชองช่องสีดำขนาดใหญ่ที่ถูกปลดปล่อยออกไปจากตำหนักกุยกู.
นี่ไม่ใช่หลุมดำ,เป็นอะไรที่แปลกประหลาดมาก,อากาศรอบๆนี้ไม่ได้ฉีกขาด,ราวกับว่ามันแข็งแกร่งขึ้น,ทว่ามันเป็นเหมือนแท่งแสงสีดำเป็นลำกำลังแผ่นอกเป็นระลอกคลื่น.
ลำแสงสีดำที่ขนาดใหญ่ออกมาเรื่อยๆ,ก่อนที่จะยืดยาวออกไปเท่ากับขนาดของเมืองเซียนหยาน,ก่อนที่จะหยุดลง.
ชองว่างสีดำที่ปรากฏขึ้นนี้,ยืดยาวออกไปไร้ที่สิ้นสุด,การเป็นอุโมงค์ที่มองไม่เห็นก้น.
ดวงตาของจงซานที่หรี่เล็ก,แท่งแสงสีดำนี้,จงซานสามารถบอกได้ว่ามันก็คืออุโมงค์ที่ยืดยาวออกไปเป็นช่องผ่านเข้าไปยังยังโลกใบใหญ่นั่นเอง.
ขณะที่แผ่นดินรอบๆเมืองเซียนหยานเวลานี้กำลังแบ่งแยกยกขึ้นจากผืนดิน.
ต้าฉินกำลังเปิดช่องทางด้วยพลัง?
ช่องที่เกิดขึ้นนี้,ไปที่ใหนไม่ต้องบอกเลย,โลกใบใหญ่,เป็นการนำส่วนหนึ่งของโลกใบเล็กไปยังโลกใบใหญ่?
ขณะที่จงซานตำไปด้วยความประหลาดใจ,ช่องทางที่ทอดยาวออกไปนั้น,ปรากฏเป็นรอยแตกออกมาในทันที.
"แค๊กๆ!"
รอยแตกที่ลามขึ้นไปเรื่อยๆสูงขึ้นไปไม่หยุด.
"ฝ่าบาท,ปัญหาเล็กน้อย,ไม่จำเป็นต้องกังวล,ดำเนินการต่อไปได้เลย!"เสียงของกุยกูซือที่กล่าวออกมาทันที.
หยิงพยักหน้าเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า.
"เปรี้ยง!!!"
บนผืนฟ้า,ทันใดนั้น,ปรากฏเป็นหลุมดำขนาดใหญ่ที่กำลังหมุนวน,ราวกับปรากฏประตูที่เปิดออกสู่อวกาศ.
"กาลอวกาศ?
นี่คือพลังกาลอวกาศที่ล้ำค่าที่สุด?"
บนท้องฟ้าที่เหนือขึ้นไปนั้น,ทันใดก็ได้ยินเสียงของผู้คนประหลาดใจ,ยินดีและโลภโมโทสันปรากฏขึ้นมา.
เป็นคนจากโลกใบใหญ่?
เป็นยอดฝีมือที่กำลังปิดล้อมโลกใบเล็กแห่งนี้เอาไว้นั่นเอง.
หยิงที่จ้องมองท้องฟ้าด้วยความเย็นชา.
หลังจากนั้นก็ปรากฏความโลภของผู้คนมากมาย,ฝ่ามือขนาดใหญ่ที่ยืดยาวออกไปต้องการคว้าไปยังประตูที่ลอยบนฟ้า.
ทันใดนั้นฝ่ามือหนึ่งก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับขยายออกไปเป็นนับล้านเท่า,จงซานเคยเห็นในอดีต,เป็นพลังฝ่ามือที่เคยฉีกกระชากม่านพลังในภพหยิน,
"สามหาว!"
หยิงแค่นเสียง,ก่อนที่จะตะวัดฝ่ามือ,ฟาดไปบนท้องฟ้า.
ฝ่ามือของหยิงนั้นเต็มไปด้วยประกายแสงดวงดาราที่โชติช่วง,ฉีกอากาศเป็นรอย,กระแทกขึ้นไปบนท้องฟ้า.
"วีด...ตูมมมมมมมมมมมมม!"
บนอากาศ,เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น,ปรากฏเป็นหลุมดำที่ใหญ่โตยืดยาวปกคลุมพื้นที่รอบๆแม้แต่ตำแหน่งของจงซาน,และคนที่มาดูในครั้งนี้,ยกเว้นเมืองเซียนหยางที่อยู่ด้านล่าง.
"ครืนนนนนน!"
สองฝ่ามือที่เข้าปะทะกัน,ทว่าเสียงที่ดังสนั่นเลื่อนลั่นปฐพีนั้น,ทำให้ทุกคนถึงกับหูดับ.
จงซานจ้องมองฝ่ามือที่ใหญ่ยักษ์สองสายเข้าปะทะกัน,บดบี้กันอยู่ห้าลมหายใจ.
"แก๊กๆๆๆ!"
ราวกับว่าเสียงกระดูกที่แตกหักดังผ่านออกมาจากฝ่ามือใหญ่ยักษ์ฝั่งโลกใบใหญ่ก่อนที่จะถูกผลักออกไปพร้อมกับระเบิดดั่งสนั่น.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น