Immortality Chapter 775 Wang Chen disposition
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 775 จิตใจของหวังเฉิน.
Chapter 775 Wang Chen
disposition
ราชวงศ์สวรรค์ต้าเจิ้ง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว! ฮาเร็ม,ตำหนักหลวงเชวียนเป่าเอ๋อ!
จงซานที่นั่งอยู่ในสวนของเป่าเอ๋อ,ที่ด้านในสวนนั้นมีโต๊ะที่จัดเตรียมอาหารชั้นดีเอาไว้,เหล่าคนรับใช้ที่ถอยห่างออกไปหมดแล้ว.
จงซานาที่นั่งบนม้านั่ง,จดจ้องมองพระจันทร์บนท้องฟ้า,พลางขมวดคิ้วไปมา,ราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่างที่ลึกล้ำ.
ฮวงโหวเชวียนเป่าเอ๋อที่คอยรินสุราในแก้วให้กับจงซาน.
"เหล่าเยว่,เทียนเอ๋อไปหากซือจิวแล้วอย่างงั้นรึ?"เชวียนเป่าเอ๋อที่จอ้งมองสอบถามจงซาน.
"อืม,หลังจากที่เขาหยั่งเชิงแล้ว,ก็จะกลับมา!"จงซานพยักหน้า,พลางถอนหายใจ.
"ข้าเข้าใจความคิดเหล่าเยว่,ที่จริงแล้วในอดีตนิสัยของของเหล่าบุตรบุญธรรมเป็นอย่างไร,หากเหล่าเยว่ศึกษาให้ดี,ย่อมเข้าใจได้อย่างชัดเจน,ทว่าเหล่าเยว่นั้นก็ไม่ได้ทำ."เป่าเอ๋อกล่าวพลางลูบเบาๆที่ไหล่จงซาน.
"ตอนแรกนั้น,เพราะว่าข้าต้องการ,เม็ดยาโพวจวิน,ดังนั้นจึงได้ฝึกฝนพวกเขามากมาย,แน่นอนว่าข้าต้องการให้พวกเขากลายเป็นสุดยอดฝีมือด้วย,ข้าได้ละเลยความรู้สึกพวกเขา,ในโลกนี้มีที่ใหนที่บิดาคิดแต่เรื่องเช่นนั้นกับบุตรตนเอง?"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่,เพราะว่าเหล่าเยว่เผยความรู้สึกอื่นมากเกินไป,กับความรู้สึกที่มอบให้กับเหล่าบุตรบุญธรรม,ที่คาดหวังเม็ดยาโพวจวินกับพวกเขา,ดังนั้นจึงทำให้รู้สึกผิด,อีกทั้งเหล่าคนที่สามารถคาดหวังได้,ยังเอาใจพวกเขาเป็นอย่างดี,แม้นว่าจะรักทุกคนเท่านั้น,หากแต่การกระทำ
ต่อแต่ละคนก็แตกต่างกัน,ทำให้ความรู้สึกที่แท้จริงๆไม่สามารถแสดงออกมาได้เด่นชัด,จนทำให้พวกเขาคิดว่าเป็นความรู้สึกที่หวังเพียงผลประโยชน์เท่านั้น."เป่าเอ๋อที่กล่าวจีบปากเล็กน้อย.
กับคำพูดของเป่าเอ๋อ,จงซานไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด.
"เหล่าเยว่กำลังลังเลใจครุ่นคิดว่าซือจิว จงใจทรยศจริงหรือไม่อย่างงั้นรึ?"เป่าเอ๋อที่เผยท่าทางอยากรู้.
"มันมีตัวแปรหลายอย่าง,ที่จะต้องนำมาใช้ตัดสินไม่ใช่รึ?"จงซานที่ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"เหล่าเย่วตอนนี้รู้สึกว่าจะสุขุมยิ่งกว่าก่อนหน้ามาก."เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"หืม?"
"หากเป็นเมื่อก่อน,แน่นอนท่านต้องคิดว่าบุตรที่ล้ำค่าทรยศเป็นเรื่องเข้าใจผิด,หรือหวังว่าพวกเขาทรยศนั้นจะต้องเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด,ทว่าตอนนี้ท่านยังคงสุขุมไม่สรุปในทันที,ยังคงวิเคราะห์อย่างระมัดระวัง,ก่อนที่จะสรุปว่าความจริง!"เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาอย่างอ่อนโยน.
"สุขุมอย่างงั้นรึ?
อาจะใช่,ยิ่งเรื่องราวซับซ้อนมากเท่าไหร่ก็ยิ่งต้องสุขุม,เพราะว่ามันเป็นสิ่งหนึ่งที่จะกลายเป็นปมในใจของข้าได้!"จงซานกล่าว.
"ไม่ว่าอย่างไร,พวกเราก็อยู่ข้างท่าน!"เป่าเอ๋อที่ซบใบหน้าบนไหล่มือของนางที่ลูบไปมากล่าวปลอบจงซานอย่างอ่อนโยน.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
ขณะที่คนทั้งสองกำลังสนทนากันอยู่นั้น,เวลาก็ผ่านไปราวๆหนึ่งชั่วยาม.
"ฟู่หวง!"ทันใดนั้นเสียงของจงเทียนจากด้านนอกสวนก็ดังขึ้น.
เชวียนเป๋าเอ๋อกลับมานั่งเป็นปรกติทันที,จ้องมองไปยังใบหน้าของจงซาน.
"เข้ามา!"จงซานกล่าว.
"ครับ!"
จากนั้นจงเทียนก็เข้ามาในสวน,พร้อมกับยืนอยู่ด้านหน้าโต๊ะ.
"เป็นอย่างไร?"
"คงต้องให้ฟู่หวงเป็นคนตัดสิน!"จงเทียนครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"หืม?"
"หวังเฉิน,ขณะที่เข้าไปในสวนซังอู๋,ก็หยุดลงสองลมหายใจก่อนที่จะเข้าไปด้านใน,หลังจากนั้นเขาก็หยุดสามลมหายใจขณะที่เข้าไปในสวน,จากนั้นก็จัดแจงให้ผู้ใต้บังคับบัญชาเขาพักในที่ต่างๆ,ส่วนเขานั้นเข้าไปอาศัยในห้องเดิมในอดีตของตัวเอง!"จงเทียนกล่าวรายงาน.
จงซานที่กำลังเคาะนิ้วไปบนโต๊ะเบาๆ,ฟังอย่างระมัดระวัง.
"หลังจากที่ข้าเฝ้าดูอยู่นั้น,ข้าก็เห็นเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาเข้ามา,ขณะที่เขาพูดคุยกับเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาเรื่องปรกติ!
เรื่องที่เขาพูดนั้นไม่มีน้ำรั่วสักหยด,ไร้ซึ่งข้อบกพร่อง,ไม่ได้กล่าวอะไรแตกต่างจากทูตที่ควรจะพูดเลย!"จงเทียนกล่าว.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
"เหล่าเยว่?
เป็นอย่างไรบ้าง?"เป่าเอ๋อกล่าว.
"ไม่สามารถบอกได้,พรุ่งนี้,เจ้า,จงเทียน,จงเจิ้ง,พวกเจ้าซ่อนอยู่ข้างๆตำหนักซ่างเฉินคอยจับตามอง,จากนั้นพวกเราค่อยมาพูดกันอีกครั้ง!"จงซานที่สูดหายใจลึก.
เช้าวันถัดมา.
"ประกาศ,ให้ทูตราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,เข้าตำหนักซ่างเฉิงได้!"
หวังเฉินที่นำกลุ่มผู้ใต้บังคับบัญชาเข้าสู่ตำหนักซ่างเฉิง.
หวังเฉินในชุดสีแดง,ที่หน้าผากนั้นมีอักษรเหยาส่องประกายแสงเรื่อๆออกมา,สัญลักษณ์ดังกล่าวเป็นสัญลักษณ์สีโลหิต,ที่ด้านหลังนั้นเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาสองคน.
ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องโถง,หวังเฉิงที่ดวงตาหดเกร็ง.
เพราะว่าภายในตำหนักซ่างเฉิงนั้นมีคนเพียงคนๆเดียว,เป็นจงซานที่นั่งอยู่บนบัลลังก์สูงสุด,เหล่าข้าราชบริพารที่ไม่ได้ปรากฏตัวอยู่,ทั่วทั้งห้องโถงมีแค่จงซานเท่านั้น.
และผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งสองคนที่เขานำมาก็แสดงท่าทางแปลกประหลาด,ที่ดวงตาของพวกเขา,ที่ปรากฏเรื่องแปลกประหลาด,เหมือนกับว่าพวกเขามองเห็นภาพลวงตา,รู้สึกเหมือนตัวเองก้าวเข้ามาในท้องพระโรง,แต่พวกเขานั้นกลับยืนนิ่งอยู่หน้าห้องโถง,ไม่ได้ก้าวเข้ามาด้านใน.
หวังเฉินที่ก้าวเข้ามา,ทว่าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาที่หยุดแล้ว,ไม่ได้ก้าวตามเข้ามา.
หวังเฉินที่ก้าวเข้ามาถึงกลางห้องโถง,พร้อมทั้งจ้องมองไปมองจงซาน.
คนสองคนสายตาที่จับจ้องมองกัน,ริมฝีปากของหวังเฉินที่สั่นไปมาเล็กน้อย,แววตาที่สั่นไหว,ขมวดคิ้วไปมา,ใบหน้าที่ราวกับว่าแสดงท่าทางรู้สึกผิดออกมา,เขาที่ขยับเล็กน้อยคล้ายต้องการคุกเข่า
แต่ยั้งเอาไว้,ร่างกายสั่นไหว.
"หวังเฉิน? เจ้ามีอะไรจะกล่าวกับข้าหรือไม?"จงซานที่สอบถามออกมาด้วยด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.
แววตาของจงซานความคาดหวังที่มลายหายไปจนสิ้น.
หวังเฉินจ้องมองจงซาน,กัดริมฝีปากเล็กน้อย,ขณะที่หันหน้าไปมองผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งสองที่กำลังสับสน,พริบตานั้นก็เข้าใจอะไรบางอย่างได้.
หวังเฉินที่กำหมัดแน่น,จดจ้องมองไปยังจงซาน,ร่างกายที่ไหวเอน,เหมือนจะคุกเข่า,หากแต่ทันใดนั้น,ดวงตาของหวังเฉินที่หดเกร็ง,ขมวดคิ้วไปมา,ราวกับว่าคิดเรื่องสำคัญบางอย่างได้.
ใบหน้าของหวังเฉิงที่เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม,พร้อมกับสูดหายใจลึก,กวาดความรู้สึกที่มี
ให้หายไป,จดจ้องมองไปยังจงซานแล้วกล่าวออกมาว่า,"ทูตราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,คารวะเซิ่งซ่างต้าเจิ้ง"
จงซานยังคงนั่งบนบัลลังก์อย่างสุขุม,จดจ้องมองจงซาน,ดวงตาที่หรี่เล็กลง.
"อืม,มีอะไรก็กล่าวมา!"จงซานที่จ้องมองหวังเฉิน.
"ต้าสุ่ยและต้าเจิ้ง,สองราชวงศ์นั้นมีบุญคุณความแค้นกันในอดีต,เซิ่งซ่างต้าสุ่ยนั้นได้ให้ข้าส่งข้อความมา,เรื่องแรก,คือยินดีต่อราชวงศ์สวรรค์ต้าเจิ้งที่ยกระดับสำเร็จ,เรื่องที่สอง,หวังให้ต้าเจิ้ง,เปลี่ยนความแค้นเป็นมิตรภาพ,ลืมความแค้น,พร้อมกับร่วมมือกันแบ่งแยกทวีปศักดิ์สิทธิ์กับต้าเจิ้งคนละครึ่ง!"หวังเฉินกล่าว.
แบ่งแยกทวีปศักดิ์สิทธิ์คนละครึ่งอย่างงั้นรึ?
นี่คิดจะให้ต้าเจิ้งกับต้าสุ่ยจับมือกันกำจัดต้าฉินอย่างงั้นรึ?
จงซานเผยท่าทางเหยียดหยัน.
"จริงๆรึ?
กงเหล่ยเทียให้เจ้าส่งคำพูดนี้มาจริงๆรึ?"จงซานที่กล่าวด้วยเสียงเย็นชา.
"ครับ,ด้วยความจริงใจ,ขอให้เซิ่งซ่างต้าเจิ้งพิจารณาเรื่องนี้ด้วย!"หวังเฉินกล่าว.
จงซานจ้องมองหวังเฉิน,สูดหายใจลึกและกล่าวออกมาว่า"ส่งแขก!"
จงซานที่ปฏิเสธหวังเฉินไปในทันที.
หวังเฉินที่จ้องมองจงซาน,พร้อมกับแสดงความเคารพ,ก่อนที่จะก้าวออกนอกห้องโถงพาผู้ใต้บังคับบัญชาจากไป.
ตั้งแต่ต้นจนจบ,ผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งสองเห็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแตกต่างจากหวังเฉิน.
หวังเฉินจากไปแล้ว,จงซานที่จ้องมองไปที่มุมแห่งหนึ่งพร้อมกับให้สัญญาณบางอย่าง..
"หากว่าต้องการให้ข้าช่วยก็ บอกได้,ข้าเองก็กำลังยุ่งขอไปก่อนก็แล้วกัน!"เสียงของสตรีผู้หนึ่งที่ดังขึ้น.
เป็นหวนจีนั่นเอง,เสียงหวนจีที่ดังไม่น้อย,หากแต่ช่างน่าเศร้าที่มีเพียงจงซานที่ได้ยิน,จงซานที่ไม่ต้องพูดออกมาตรงๆ,หวนจีก็เข้าใจได้,จากนั้นก็จากไป.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,ที่อีกมุมหนึ่งของตำแหน่งซ่างเฉิน,เป่าเอ๋อ,จงเทียนและจงเจิ้ง.
"เหล่าเยว่?"เป่าเอ๋อที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อืม,พวกเจ้ามีความเห็นว่าอย่างไร?"จงซานเอ่ยสอบถามคนทั้งสาม.
คนทั้งสามที่ครุ่นคิดเล็กน้อย.
"เจิ้งเอ๋อ,เจ้าพูดก่อน!"จงซานกล่าว.
"ครับ,บุตรเชื่อว่าหวังเฉินนั้นไม่ใช่จงซือจิวอีกต่อไปแล้ว,ไม่จำเป็นต้องมีเยื่อใยในอดีต,ฟู่หวงได้ให้โอกาสต่อเขาแล้วเมื่อสักครู่,ทุกคนเองก็ได้เห็น,ต่อหน้าฟู่หวง,ไม่มีอะไรต้องปกปิดอีกต่อไป?
เขากลับเลือกที่จะตัดสัมพันธ์ในอดีต,ดังนั้นจึงไม่ควรที่จะให้โอกาสกับเขาอีกต่อไป!"จงเจิ้งกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"อืม,เทียนเอ๋อ,เจ้าล่ะ!"จงซานที่จ้องมองไปยังจงเทียน.
"ความคิดของบุตรต่างกับจงเจิ้ง,ข้าคิดว่าเขาคือซือจิว,ไม่เปลี่ยนไป,ฟู่หวงยังจำเรื่องของเสี่ยวหวังได้หรืไม่?
ไม่ใช่ว่าบุตรบุญธรรมของเสี่ยวหวังเป็นตัวอย่างหรอกรึ?
ในเวลานั้นสถานการณ์เช่นนั้นมันยากที่จะเอ่ย,แต่ท้ายที่สุดพวกเขาก็กลับมา,แต่ทุกอย่างตอนนี้มันสายไปแล้วเท่านั้นเอง,ฟู่หวงเองก็เห็นอารมณ์ของเขา,เหมือนว่าเขาต้องการคุกเข่า,ต้องการจะสารภาพกับฟู่หวง,ทว่าบางที่เขาอาจจะคิดอะไรบางอย่าง,หรือว่ากงเหล่ยเทียนกุมจุดอ่อนอะไรเขาเอาไว้,จึงไม่สามารถแสดงออกมาได้,ก่อนหน้านี้ท่าทางของเขา,ข้าคิดว่าเขายังคงมีเยื่อใย,เขายังคงเป็นจงซือจิว!"จงเทียนที่กล่าวตอบ.
"ไม่,จะนำเรื่องของเสี่ยวหวังมาอธิบายได้อย่างไร?
ท่านยังคงจำจงตี้ได้หรือไม่?
ก่อนหน้านี้แม้นว่าเขาเข้าสู่สำนักเซียนแล้ว,เขายังมีความคิดต้องการสังหารฟู่หวงในท้ายที่สุด,และก่อนที่หยิงหลานจะตายไป,มีจดหมายสองฉบับที่ถูกส่งมา,ซึ่งหนึ่งในนั้นเป็นจดหมายของเขาที่ล่อให้หยิงหลานเข้าไปสู่กับดักแห่งความตาย!"จงเจิ้งที่ส่ายหน้าไปมา.
"เนื้อหาในจดมายนั้นเป็นการล่อหยิงหลานให้เข้าไปติดกับ,ทว่าหยิงหลานนั้นไม่ได้เชื่อคำพูดของหวังเฉินแต่อย่างใด,หรืออาจจะมีการคำนวณเรื่องนี้เอาไว้แล้วก็ได้,ดังนั้นก็ไม่สามารถนำมาอธิบายได้เช่นกัน."จงเทียนที่ส่ายหน้าไปมา.
ขณะที่ไท่จื่อทั้งสองกำลังโต้เถียงกันนั้น,จงซานก็จ้องมองไปยังเชวียนเป่าเอ๋อ,ไท่จื่อทั้งสองก็หยุดลง.
"ข้าจำได้ว่าจงซือจิว,นับว่าเป็นบุตรที่อยู่ในโอวาสท่านที่สุด,ก่อนหน้าที่ข้าจะไปบำเพ็ญตน,ท่านก็เอ็นดูเขาที่สุด,ในเวลานั้นเองเขาก็เป็นคนที่ท่านเอาใจที่สุดด้วย,ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเหล่าเยว่นั้นน่าจะเป็นคนที่ต้องการพูดอะไร?"เป่าเอ๋อสอบถาม.
คนทั้งสามที่จ้องมองไปยังจงซานพร้อมกัน.
จงซานที่สูดหายใจลึก,พร้อมกับขมวดคิ้วไปมา,"ข้าเอ็นดูเขาที่สุดอย่างงั้นรึ?
เฮ้เอ้,จงซือจิว,คือคนที่ข้าดูแลดีที่สุดรึ? ไม่เลย,เป็นเขาที่ฉลาดในการเชื่อฟังและร้องขอเรื่องต่างๆ,เขามีเชาว์ปัญญาที่เหนือกว่าพี่น้องทุกคน,เพราะเหตุนั้นจึงดูเหมือนว่าข้าโปรดเขาที่สุด,เขาเป็นคนที่สามารถรับรู้ความรู้สึกของคนอื่นๆได้ดี,ด้วยความสามารถด้านนี้ของเขาจึงไม่สามารถที่จะคาดเดาอะไรต่อไปได้,เหมือนเช่นในการประลองประตูมังกร,ก็ไม่สามารถนำมาวัดได้,เรื่องในอดีต,การจะตัดสินดูเหมือนว่าคงจะต้องใช้เวลาในการดูออกไปอีก!"
"ครับ!"ไท่จื่อทั้งสองที่พยักหน้ารับ.
หลังจากที่ไท่จื่อทั้งสองจากไปแล้ว,เป่าเอ๋อที่นำมือไปวางที่ไหล่จงซานและกล่าวออกมาว่า,"เหล่าเยว่,ไม่มีใครสามารถหลุดรอดสายตาของท่านไปได้,หวังเฉินนั้นจำเป็นต้องดูไปอีกอย่างงั้นรึ?"
"ข้าต้องการให้เวลาเขา,เฝ้ามองเขาอีกสักครั้ง!"จงซานที่ยกมือกุมมือของเป่าเอ๋อขณะพูด.
"อืม!"
ภพหยิน,บ่อคลื่นสงบ.
เหล่าอาวุโสของตระกูลเทียนที่นั่งอยู่,เทียนเซียวจื่อที่ยืนอยู่ด้านหน้าเทียนเฉินจื่อ.
"อาวุโสใหญ่,ท่านต้องการให้พวกเขาช่วยหา,ตราสวรรค์อย่างงั้นรึ?
ท่านพ่อเองก็น่าจะอยู่ในภพหยางเรียบร้อยแล้ว!"เทียนเซียวจื่อที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เทียนจี้จื่อ? เขาตายไปเรียบร้อยแล้ว!"เทียนเฉินจื่อส่ายหน้าไปมา.
"ตาย?
ใครสังหารกัน?"เทียนเซียวจื่อที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นขาวซีด.
เทียนเฉินจื่อจ้องมองไปยังเทียนเซียวจื่อ,ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับกล่าวออกมาว่า"เจ้าไม่ใช่คู่มือของเขา,อย่าได้คิด."
"แต่ว่า..!"สายตาของเทียนเซียวจื่อที่เผยความโกรธ.
"ไม่,ทว่า,ถึงแม้นว่าข้าจะต้องการตราสวรรค์ก็ตาม,ทว่าข้าก็ยังมีรู้ว่ามันมีความลับอะไร,หน้าที่นี่เจ้าควรจะค่อยๆเรียบเคียงถามกับเทียนถังและเทียนไลเกี่ยวกับวิธีใช้งานตราสวรรค์มา,มันมีความลับใด,พวกเราจะต้องรับรู้ก่อน!"เทียนเฉินจื่อกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"เทียนเซียวจื่อที่พยักหน้ารับพร้อมกับขมวดคิ้วไปมา..
Chapter 775 Wang Chen
disposition
忘尘的心性
จิตใจของหวังเฉิน.
ราชวงศ์สวรรค์ต้าเจิ้ง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว! ฮาเร็ม,ตำหนักหลวงเชวียนเป่าเอ๋อ!
จงซานที่นั่งอยู่ในสวนของเป่าเอ๋อ,ที่ด้านในสวนนั้นมีโต๊ะที่จัดเตรียมอาหารชั้นดีเอาไว้,เหล่าคนรับใช้ที่ถอยห่างออกไปหมดแล้ว.
จงซานาที่นั่งบนม้านั่ง,จดจ้องมองพระจันทร์บนท้องฟ้า,พลางขมวดคิ้วไปมา,ราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่างที่ลึกล้ำ.
ฮวงโหวเชวียนเป่าเอ๋อที่คอยรินสุราในแก้วให้กับจงซาน.
"เหล่าเยว่,เทียนเอ๋อไปหากซือจิวแล้วอย่างงั้นรึ?"เชวียนเป่าเอ๋อที่จอ้งมองสอบถามจงซาน.
"อืม,หลังจากที่เขาหยั่งเชิงแล้ว,ก็จะกลับมา!"จงซานพยักหน้า,พลางถอนหายใจ.
"ข้าเข้าใจความคิดเหล่าเยว่,ที่จริงแล้วในอดีตนิสัยของของเหล่าบุตรบุญธรรมเป็นอย่างไร,หากเหล่าเยว่ศึกษาให้ดี,ย่อมเข้าใจได้อย่างชัดเจน,ทว่าเหล่าเยว่นั้นก็ไม่ได้ทำ."เป่าเอ๋อกล่าวพลางลูบเบาๆที่ไหล่จงซาน.
"ตอนแรกนั้น,เพราะว่าข้าต้องการ,เม็ดยาโพวจวิน,ดังนั้นจึงได้ฝึกฝนพวกเขามากมาย,แน่นอนว่าข้าต้องการให้พวกเขากลายเป็นสุดยอดฝีมือด้วย,ข้าได้ละเลยความรู้สึกพวกเขา,ในโลกนี้มีที่ใหนที่บิดาคิดแต่เรื่องเช่นนั้นกับบุตรตนเอง?"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่,เพราะว่าเหล่าเยว่เผยความรู้สึกอื่นมากเกินไป,กับความรู้สึกที่มอบให้กับเหล่าบุตรบุญธรรม,ที่คาดหวังเม็ดยาโพวจวินกับพวกเขา,ดังนั้นจึงทำให้รู้สึกผิด,อีกทั้งเหล่าคนที่สามารถคาดหวังได้,ยังเอาใจพวกเขาเป็นอย่างดี,แม้นว่าจะรักทุกคนเท่านั้น,หากแต่การกระทำ
ต่อแต่ละคนก็แตกต่างกัน,ทำให้ความรู้สึกที่แท้จริงๆไม่สามารถแสดงออกมาได้เด่นชัด,จนทำให้พวกเขาคิดว่าเป็นความรู้สึกที่หวังเพียงผลประโยชน์เท่านั้น."เป่าเอ๋อที่กล่าวจีบปากเล็กน้อย.
กับคำพูดของเป่าเอ๋อ,จงซานไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด.
"เหล่าเยว่กำลังลังเลใจครุ่นคิดว่าซือจิว จงใจทรยศจริงหรือไม่อย่างงั้นรึ?"เป่าเอ๋อที่เผยท่าทางอยากรู้.
"มันมีตัวแปรหลายอย่าง,ที่จะต้องนำมาใช้ตัดสินไม่ใช่รึ?"จงซานที่ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"เหล่าเย่วตอนนี้รู้สึกว่าจะสุขุมยิ่งกว่าก่อนหน้ามาก."เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"หืม?"
"หากเป็นเมื่อก่อน,แน่นอนท่านต้องคิดว่าบุตรที่ล้ำค่าทรยศเป็นเรื่องเข้าใจผิด,หรือหวังว่าพวกเขาทรยศนั้นจะต้องเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด,ทว่าตอนนี้ท่านยังคงสุขุมไม่สรุปในทันที,ยังคงวิเคราะห์อย่างระมัดระวัง,ก่อนที่จะสรุปว่าความจริง!"เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาอย่างอ่อนโยน.
"สุขุมอย่างงั้นรึ?
อาจะใช่,ยิ่งเรื่องราวซับซ้อนมากเท่าไหร่ก็ยิ่งต้องสุขุม,เพราะว่ามันเป็นสิ่งหนึ่งที่จะกลายเป็นปมในใจของข้าได้!"จงซานกล่าว.
"ไม่ว่าอย่างไร,พวกเราก็อยู่ข้างท่าน!"เป่าเอ๋อที่ซบใบหน้าบนไหล่มือของนางที่ลูบไปมากล่าวปลอบจงซานอย่างอ่อนโยน.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
ขณะที่คนทั้งสองกำลังสนทนากันอยู่นั้น,เวลาก็ผ่านไปราวๆหนึ่งชั่วยาม.
"ฟู่หวง!"ทันใดนั้นเสียงของจงเทียนจากด้านนอกสวนก็ดังขึ้น.
เชวียนเป๋าเอ๋อกลับมานั่งเป็นปรกติทันที,จ้องมองไปยังใบหน้าของจงซาน.
"เข้ามา!"จงซานกล่าว.
"ครับ!"
จากนั้นจงเทียนก็เข้ามาในสวน,พร้อมกับยืนอยู่ด้านหน้าโต๊ะ.
"เป็นอย่างไร?"
"คงต้องให้ฟู่หวงเป็นคนตัดสิน!"จงเทียนครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"หืม?"
"หวังเฉิน,ขณะที่เข้าไปในสวนซังอู๋,ก็หยุดลงสองลมหายใจก่อนที่จะเข้าไปด้านใน,หลังจากนั้นเขาก็หยุดสามลมหายใจขณะที่เข้าไปในสวน,จากนั้นก็จัดแจงให้ผู้ใต้บังคับบัญชาเขาพักในที่ต่างๆ,ส่วนเขานั้นเข้าไปอาศัยในห้องเดิมในอดีตของตัวเอง!"จงเทียนกล่าวรายงาน.
จงซานที่กำลังเคาะนิ้วไปบนโต๊ะเบาๆ,ฟังอย่างระมัดระวัง.
"หลังจากที่ข้าเฝ้าดูอยู่นั้น,ข้าก็เห็นเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาเข้ามา,ขณะที่เขาพูดคุยกับเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาเรื่องปรกติ!
เรื่องที่เขาพูดนั้นไม่มีน้ำรั่วสักหยด,ไร้ซึ่งข้อบกพร่อง,ไม่ได้กล่าวอะไรแตกต่างจากทูตที่ควรจะพูดเลย!"จงเทียนกล่าว.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
"เหล่าเยว่?
เป็นอย่างไรบ้าง?"เป่าเอ๋อกล่าว.
"ไม่สามารถบอกได้,พรุ่งนี้,เจ้า,จงเทียน,จงเจิ้ง,พวกเจ้าซ่อนอยู่ข้างๆตำหนักซ่างเฉินคอยจับตามอง,จากนั้นพวกเราค่อยมาพูดกันอีกครั้ง!"จงซานที่สูดหายใจลึก.
เช้าวันถัดมา.
"ประกาศ,ให้ทูตราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,เข้าตำหนักซ่างเฉิงได้!"
หวังเฉินที่นำกลุ่มผู้ใต้บังคับบัญชาเข้าสู่ตำหนักซ่างเฉิง.
หวังเฉินในชุดสีแดง,ที่หน้าผากนั้นมีอักษรเหยาส่องประกายแสงเรื่อๆออกมา,สัญลักษณ์ดังกล่าวเป็นสัญลักษณ์สีโลหิต,ที่ด้านหลังนั้นเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาสองคน.
ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องโถง,หวังเฉิงที่ดวงตาหดเกร็ง.
เพราะว่าภายในตำหนักซ่างเฉิงนั้นมีคนเพียงคนๆเดียว,เป็นจงซานที่นั่งอยู่บนบัลลังก์สูงสุด,เหล่าข้าราชบริพารที่ไม่ได้ปรากฏตัวอยู่,ทั่วทั้งห้องโถงมีแค่จงซานเท่านั้น.
และผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งสองคนที่เขานำมาก็แสดงท่าทางแปลกประหลาด,ที่ดวงตาของพวกเขา,ที่ปรากฏเรื่องแปลกประหลาด,เหมือนกับว่าพวกเขามองเห็นภาพลวงตา,รู้สึกเหมือนตัวเองก้าวเข้ามาในท้องพระโรง,แต่พวกเขานั้นกลับยืนนิ่งอยู่หน้าห้องโถง,ไม่ได้ก้าวเข้ามาด้านใน.
หวังเฉินที่ก้าวเข้ามา,ทว่าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาที่หยุดแล้ว,ไม่ได้ก้าวตามเข้ามา.
หวังเฉินที่ก้าวเข้ามาถึงกลางห้องโถง,พร้อมทั้งจ้องมองไปมองจงซาน.
คนสองคนสายตาที่จับจ้องมองกัน,ริมฝีปากของหวังเฉินที่สั่นไปมาเล็กน้อย,แววตาที่สั่นไหว,ขมวดคิ้วไปมา,ใบหน้าที่ราวกับว่าแสดงท่าทางรู้สึกผิดออกมา,เขาที่ขยับเล็กน้อยคล้ายต้องการคุกเข่า
แต่ยั้งเอาไว้,ร่างกายสั่นไหว.
"หวังเฉิน? เจ้ามีอะไรจะกล่าวกับข้าหรือไม?"จงซานที่สอบถามออกมาด้วยด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.
แววตาของจงซานความคาดหวังที่มลายหายไปจนสิ้น.
หวังเฉินจ้องมองจงซาน,กัดริมฝีปากเล็กน้อย,ขณะที่หันหน้าไปมองผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งสองที่กำลังสับสน,พริบตานั้นก็เข้าใจอะไรบางอย่างได้.
หวังเฉินที่กำหมัดแน่น,จดจ้องมองไปยังจงซาน,ร่างกายที่ไหวเอน,เหมือนจะคุกเข่า,หากแต่ทันใดนั้น,ดวงตาของหวังเฉินที่หดเกร็ง,ขมวดคิ้วไปมา,ราวกับว่าคิดเรื่องสำคัญบางอย่างได้.
ใบหน้าของหวังเฉิงที่เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม,พร้อมกับสูดหายใจลึก,กวาดความรู้สึกที่มี
ให้หายไป,จดจ้องมองไปยังจงซานแล้วกล่าวออกมาว่า,"ทูตราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,คารวะเซิ่งซ่างต้าเจิ้ง"
จงซานยังคงนั่งบนบัลลังก์อย่างสุขุม,จดจ้องมองจงซาน,ดวงตาที่หรี่เล็กลง.
"อืม,มีอะไรก็กล่าวมา!"จงซานที่จ้องมองหวังเฉิน.
"ต้าสุ่ยและต้าเจิ้ง,สองราชวงศ์นั้นมีบุญคุณความแค้นกันในอดีต,เซิ่งซ่างต้าสุ่ยนั้นได้ให้ข้าส่งข้อความมา,เรื่องแรก,คือยินดีต่อราชวงศ์สวรรค์ต้าเจิ้งที่ยกระดับสำเร็จ,เรื่องที่สอง,หวังให้ต้าเจิ้ง,เปลี่ยนความแค้นเป็นมิตรภาพ,ลืมความแค้น,พร้อมกับร่วมมือกันแบ่งแยกทวีปศักดิ์สิทธิ์กับต้าเจิ้งคนละครึ่ง!"หวังเฉินกล่าว.
แบ่งแยกทวีปศักดิ์สิทธิ์คนละครึ่งอย่างงั้นรึ?
นี่คิดจะให้ต้าเจิ้งกับต้าสุ่ยจับมือกันกำจัดต้าฉินอย่างงั้นรึ?
จงซานเผยท่าทางเหยียดหยัน.
"จริงๆรึ?
กงเหล่ยเทียให้เจ้าส่งคำพูดนี้มาจริงๆรึ?"จงซานที่กล่าวด้วยเสียงเย็นชา.
"ครับ,ด้วยความจริงใจ,ขอให้เซิ่งซ่างต้าเจิ้งพิจารณาเรื่องนี้ด้วย!"หวังเฉินกล่าว.
จงซานจ้องมองหวังเฉิน,สูดหายใจลึกและกล่าวออกมาว่า"ส่งแขก!"
จงซานที่ปฏิเสธหวังเฉินไปในทันที.
หวังเฉินที่จ้องมองจงซาน,พร้อมกับแสดงความเคารพ,ก่อนที่จะก้าวออกนอกห้องโถงพาผู้ใต้บังคับบัญชาจากไป.
ตั้งแต่ต้นจนจบ,ผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งสองเห็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแตกต่างจากหวังเฉิน.
หวังเฉินจากไปแล้ว,จงซานที่จ้องมองไปที่มุมแห่งหนึ่งพร้อมกับให้สัญญาณบางอย่าง..
"หากว่าต้องการให้ข้าช่วยก็ บอกได้,ข้าเองก็กำลังยุ่งขอไปก่อนก็แล้วกัน!"เสียงของสตรีผู้หนึ่งที่ดังขึ้น.
เป็นหวนจีนั่นเอง,เสียงหวนจีที่ดังไม่น้อย,หากแต่ช่างน่าเศร้าที่มีเพียงจงซานที่ได้ยิน,จงซานที่ไม่ต้องพูดออกมาตรงๆ,หวนจีก็เข้าใจได้,จากนั้นก็จากไป.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,ที่อีกมุมหนึ่งของตำแหน่งซ่างเฉิน,เป่าเอ๋อ,จงเทียนและจงเจิ้ง.
"เหล่าเยว่?"เป่าเอ๋อที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อืม,พวกเจ้ามีความเห็นว่าอย่างไร?"จงซานเอ่ยสอบถามคนทั้งสาม.
คนทั้งสามที่ครุ่นคิดเล็กน้อย.
"เจิ้งเอ๋อ,เจ้าพูดก่อน!"จงซานกล่าว.
"ครับ,บุตรเชื่อว่าหวังเฉินนั้นไม่ใช่จงซือจิวอีกต่อไปแล้ว,ไม่จำเป็นต้องมีเยื่อใยในอดีต,ฟู่หวงได้ให้โอกาสต่อเขาแล้วเมื่อสักครู่,ทุกคนเองก็ได้เห็น,ต่อหน้าฟู่หวง,ไม่มีอะไรต้องปกปิดอีกต่อไป?
เขากลับเลือกที่จะตัดสัมพันธ์ในอดีต,ดังนั้นจึงไม่ควรที่จะให้โอกาสกับเขาอีกต่อไป!"จงเจิ้งกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"อืม,เทียนเอ๋อ,เจ้าล่ะ!"จงซานที่จ้องมองไปยังจงเทียน.
"ความคิดของบุตรต่างกับจงเจิ้ง,ข้าคิดว่าเขาคือซือจิว,ไม่เปลี่ยนไป,ฟู่หวงยังจำเรื่องของเสี่ยวหวังได้หรืไม่?
ไม่ใช่ว่าบุตรบุญธรรมของเสี่ยวหวังเป็นตัวอย่างหรอกรึ?
ในเวลานั้นสถานการณ์เช่นนั้นมันยากที่จะเอ่ย,แต่ท้ายที่สุดพวกเขาก็กลับมา,แต่ทุกอย่างตอนนี้มันสายไปแล้วเท่านั้นเอง,ฟู่หวงเองก็เห็นอารมณ์ของเขา,เหมือนว่าเขาต้องการคุกเข่า,ต้องการจะสารภาพกับฟู่หวง,ทว่าบางที่เขาอาจจะคิดอะไรบางอย่าง,หรือว่ากงเหล่ยเทียนกุมจุดอ่อนอะไรเขาเอาไว้,จึงไม่สามารถแสดงออกมาได้,ก่อนหน้านี้ท่าทางของเขา,ข้าคิดว่าเขายังคงมีเยื่อใย,เขายังคงเป็นจงซือจิว!"จงเทียนที่กล่าวตอบ.
"ไม่,จะนำเรื่องของเสี่ยวหวังมาอธิบายได้อย่างไร?
ท่านยังคงจำจงตี้ได้หรือไม่?
ก่อนหน้านี้แม้นว่าเขาเข้าสู่สำนักเซียนแล้ว,เขายังมีความคิดต้องการสังหารฟู่หวงในท้ายที่สุด,และก่อนที่หยิงหลานจะตายไป,มีจดหมายสองฉบับที่ถูกส่งมา,ซึ่งหนึ่งในนั้นเป็นจดหมายของเขาที่ล่อให้หยิงหลานเข้าไปสู่กับดักแห่งความตาย!"จงเจิ้งที่ส่ายหน้าไปมา.
"เนื้อหาในจดมายนั้นเป็นการล่อหยิงหลานให้เข้าไปติดกับ,ทว่าหยิงหลานนั้นไม่ได้เชื่อคำพูดของหวังเฉินแต่อย่างใด,หรืออาจจะมีการคำนวณเรื่องนี้เอาไว้แล้วก็ได้,ดังนั้นก็ไม่สามารถนำมาอธิบายได้เช่นกัน."จงเทียนที่ส่ายหน้าไปมา.
ขณะที่ไท่จื่อทั้งสองกำลังโต้เถียงกันนั้น,จงซานก็จ้องมองไปยังเชวียนเป่าเอ๋อ,ไท่จื่อทั้งสองก็หยุดลง.
"ข้าจำได้ว่าจงซือจิว,นับว่าเป็นบุตรที่อยู่ในโอวาสท่านที่สุด,ก่อนหน้าที่ข้าจะไปบำเพ็ญตน,ท่านก็เอ็นดูเขาที่สุด,ในเวลานั้นเองเขาก็เป็นคนที่ท่านเอาใจที่สุดด้วย,ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเหล่าเยว่นั้นน่าจะเป็นคนที่ต้องการพูดอะไร?"เป่าเอ๋อสอบถาม.
คนทั้งสามที่จ้องมองไปยังจงซานพร้อมกัน.
จงซานที่สูดหายใจลึก,พร้อมกับขมวดคิ้วไปมา,"ข้าเอ็นดูเขาที่สุดอย่างงั้นรึ?
เฮ้เอ้,จงซือจิว,คือคนที่ข้าดูแลดีที่สุดรึ? ไม่เลย,เป็นเขาที่ฉลาดในการเชื่อฟังและร้องขอเรื่องต่างๆ,เขามีเชาว์ปัญญาที่เหนือกว่าพี่น้องทุกคน,เพราะเหตุนั้นจึงดูเหมือนว่าข้าโปรดเขาที่สุด,เขาเป็นคนที่สามารถรับรู้ความรู้สึกของคนอื่นๆได้ดี,ด้วยความสามารถด้านนี้ของเขาจึงไม่สามารถที่จะคาดเดาอะไรต่อไปได้,เหมือนเช่นในการประลองประตูมังกร,ก็ไม่สามารถนำมาวัดได้,เรื่องในอดีต,การจะตัดสินดูเหมือนว่าคงจะต้องใช้เวลาในการดูออกไปอีก!"
"ครับ!"ไท่จื่อทั้งสองที่พยักหน้ารับ.
หลังจากที่ไท่จื่อทั้งสองจากไปแล้ว,เป่าเอ๋อที่นำมือไปวางที่ไหล่จงซานและกล่าวออกมาว่า,"เหล่าเยว่,ไม่มีใครสามารถหลุดรอดสายตาของท่านไปได้,หวังเฉินนั้นจำเป็นต้องดูไปอีกอย่างงั้นรึ?"
"ข้าต้องการให้เวลาเขา,เฝ้ามองเขาอีกสักครั้ง!"จงซานที่ยกมือกุมมือของเป่าเอ๋อขณะพูด.
"อืม!"
..........
ภพหยิน,บ่อคลื่นสงบ.
เหล่าอาวุโสของตระกูลเทียนที่นั่งอยู่,เทียนเซียวจื่อที่ยืนอยู่ด้านหน้าเทียนเฉินจื่อ.
"อาวุโสใหญ่,ท่านต้องการให้พวกเขาช่วยหา,ตราสวรรค์อย่างงั้นรึ?
ท่านพ่อเองก็น่าจะอยู่ในภพหยางเรียบร้อยแล้ว!"เทียนเซียวจื่อที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เทียนจี้จื่อ? เขาตายไปเรียบร้อยแล้ว!"เทียนเฉินจื่อส่ายหน้าไปมา.
"ตาย?
ใครสังหารกัน?"เทียนเซียวจื่อที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นขาวซีด.
เทียนเฉินจื่อจ้องมองไปยังเทียนเซียวจื่อ,ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับกล่าวออกมาว่า"เจ้าไม่ใช่คู่มือของเขา,อย่าได้คิด."
"แต่ว่า..!"สายตาของเทียนเซียวจื่อที่เผยความโกรธ.
"ไม่,ทว่า,ถึงแม้นว่าข้าจะต้องการตราสวรรค์ก็ตาม,ทว่าข้าก็ยังมีรู้ว่ามันมีความลับอะไร,หน้าที่นี่เจ้าควรจะค่อยๆเรียบเคียงถามกับเทียนถังและเทียนไลเกี่ยวกับวิธีใช้งานตราสวรรค์มา,มันมีความลับใด,พวกเราจะต้องรับรู้ก่อน!"เทียนเฉินจื่อกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น