Immortality Chapter 762 Extinguishing Immortal Sword vanishes
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 762 กระบี่จิวเซียนหายไป.
Chapter 762 Extinguishing Immortal Sword vanishes
กระบี่จิวเซียนที่ล่วงหล่นลงมาอยู่ด้านหน้าของจงซานในทันที.
ของขวัญแสดงความยินดีต่อหลี่ซืออย่างงั้นรึ?ความคิดของจงซานที่สั่นไหวไปมา,กับการกระทำของหลี่ซือ,จงซานมองไม่เห็นการแสดงความยินดีแม้แต่น้อย,ในทางกลับกัน,กลับกลายเป็นแผนการที่ลึกล้ำ,ที่มุ่งเข้ามาหาตัวเขาเอง.
ทว่า,มันคือแผนการอะไรกัน?
ส่งมอบกระบี่จิวเซียนมาให้เขารึ? ต้องการทำอะไรกัน?
เวลาที่เกิดขึ้นเร็วมาก,จงซานไม่มีเวลาคิดให้ถ่องแท้กับแผนการของหลี่ซือ,ทว่าเขาลับรู้ว่าหลี่ซือได้วางอุบานเอาไว้แล้ว,ราวกับว่า,หลี่ซือรู้ว่าเขาต้องการกระบี่จิวเซียนอยู่แล้ว.
รับมือด้วยรูปแบบปรกติ
เอาชนะด้วยรูปแบบที่พลิกแพลง!
นี่คือสิ่งที่ทำได้ตอนนี้,ไม่ว่าแผนการจะแปลกประหลาดอย่างไร,ตราบเท่าที่เข้าระมันระวัง,ไม่เผยจุดอ่อน,ฝ่ายตรงข้ามย่อมไม่สามารถกระทำอะไรได้.
เวลาน้อยเกินไปที่จะคิดให้ถ่องแท้,ทว่าจงซานก็ตัดสินใจที่จะรับเอาของขวัญชิ้นนี้.
"ฟรึบ!"
กระบี่จิวเซียนที่ล่วงหล่นอยู่ด้านหน้าจงซาน,ประกายแสงหลากสีที่ปรากฏขึ้น,ก่อนที่มันจะหายไปในทันที,เร็วมาก,ไม่มีใครมองเห็นได้อย่างชัดเจนนักแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบได้กลืนกินกระบี่จิวเซียนไป.
ก่อนหน้านี้,กระบี่เซียนเซียนที่เขาจะเขมือบมันไปแต่กับปล่อยให้หลุดมือเพราะเวลานี้แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบความเร็วยังไม่เพียงพอ,หากแต่ในเวลานี้มันมีความรวดเร็วยิ่งกว่าเดิมอีกหลายเท่า.
กระบี่จิวเซียนที่หายไป,เป็นเหตุให้ทุกคนที่อยู่รอบๆถึงกับงงงวยไปเลยทีเดียว.
ส่วนเย่ชิงเฉิงใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นแดงซ่าน,ความรู้สึกนี้,เหมือนกับที่ทะเลดำเลยไม่ใช่รึ?
เย่ชิงเฉิงรีบใช้วิชาลับในทันที,ทว่าในเวลานี้,วิญญาณกระบี่ไม่ตอบสนองแล้ว!
เย่ชิงเฉิงไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย,กระบี่จิวเซียน! ไม่มีทาง,กระบี่จิวเซียนหายไปจากมือของเขาอีกอย่างงั้นรึ?หากแต่วิชาลับก่อนหน้านี้ที่ไร้ผล,ไม่สามารถเรียกมันกลับมาได้แล้ว?
หมายความว่าอย่างไร?
"จงซาน!!!!!!"เย่ชิงเฉิงที่ตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง,ความโกรธที่พลุ้งพล่าน,บ้าคลั่งระเบิดออกมาอย่างรุนแรง.
"ขอบคุณของขวัญจากต้าฉิน!"จงซานที่กล่าวออกไปเสียงดัง.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็ว,พุ่งตรงมายังทิศทางของจงซาน,เย่ชิงเฉิงที่บ้าคลั่งพุ่งตรงมายังทิศทางของจงซานด้วยเช่นกัน.
"วูซซซ...ฟรึบ!"
คนทั้งสองที่หยุดลง,เป็นเจี้ยนอ้าวที่ออกมาขวางพวกเขาทั้งสองในทันที,ใบหน้าที่เคร่งขรึมจดจ้องมองไปยังคนทั้งสอง.
สายตาของคนทั้งสองจ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าว,ภายในใจที่ไม่ยินดีนัก.
"จงซาน,คืนกระบี่จิวเซียนมา,ไม่เช่นนั้น,แดนเทพอมตะของข้าจะต้องทำลายล้างสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวแน่,เจ้าจะต้องตกตายไร้ที่ฝัง!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,เต๋าจวินเซิ่งหย๋า,เจ้าพูดอะไร,ข้าไปยึดกระบี่จิวเซียนของแดนเทพอมตะตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
นี่เป็นของขวัญของต้าฉินที่มอบให้ข้าต่างหาก,เจ้าที่มาทวงข้า,ไม่คิดว่ารู้สึกอับอายขายหน้าหรอกรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
ดวงตาของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่แดงซ่าน,จ้องมองไปยังหลี่ซือที่อยู่ไกลออกไป,ในเวลานี้,หลี่ซือได้หายไปไม่เห็นร่องแล้วแล้ว,เห็นอย่างชัดเจนว่าเขาจงใจที่จะปัดกระบี่จิวเซียวให้หล่นลงมาที่นี่,เพื่อสร้างความวุ่นวายและก็จากไปในทันที.
จงซาน,ข้ารู้ว่าฝีปากเจ้าร้ายกาจมาก,ทว่ากระบี่จิวเซียนนั้นเป็นสิ่งของของแดนเทพอมตะ! ส่งมันคืนมา!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่แค่นเสียงเย็นชา.
"เป็นของแดนเทพอมตะอย่างงั้นรึ?
เจ้าเข้าใจผิดแล้ว,กระบี่จิวเซียนนั้นเป็นสมบัติที่ล่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้าเจ้าไม่ได้มอบมันมาให้ข้าแล้วมันจะล่วงหล่นมาได้อย่างไร?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างไม่แยแส.
"แส่หาความตาย!"แววตาของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เบิกกว้าง,พร้อมกับตบไปที่น้ำเต้าเซียนของเขา.
"จงซานคือสหายข้า,มีปัญหาอะไร,เต๋าจวินเซิ่งหย๋า,การต่อสู้ก่อนหน้านี้,เจ้าไม่ต้องการสู้ต่อแล้วอย่างงั้นรึ?"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
เจี้ยนอ้าวที่กลายเป็นอุปสรรค์,ทำให้เต๋าจวินเซิ่งหย๋ารู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมาก,ทว่ากับการที่เจี้ยนอ้าวอยู่ที่นี่,หากเกิดการต่อสู้เขาก็ไม่ได้เปรียบเลยแม้แต่น้อย.
"เต๋าจวินเซิ่งหย๋า,เฉินฉีเทียนตายไปแล้ว,เจ้ายังไม่ไปอีก,ที่นี่ไม่มีใครต้อนรับเจ้าเลย!"จงซานแค่นเสียงเย็นชา.
"ท่านประมุข!"เย่ชิงเฉิงที่จ้องมองไปยังเต๋าจวินเซิ่งหย๋า.
ใบหน้าของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กระตุกไปมา,จดจ้องมองไปยังจงซาน,นับตั้งแต่เขาพบจงซานครั้งแรก,เขาก็รับรู้แล้วว่าคนผู้นี้ต้องสร้างปัญหา,เขาควรจะสังหารไปตั้งแต่ก่อนหน้า,ไม่คิดเลยว่าจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ในวันนี้.
"เจี้ยนอ้าวอยู่ที่นี่,ไม่ควรที่จะบุ่มบ่าม,กระบี่จิวเซียนค่อยมาเอาทีหลัง."เต๋าจวินเซิ่งหย๋ากล่าวด้วยเสียงเย็นชา.
ในเวลาเดียวกันนั้น,ดวงตาของเย่ชิงเฉิงหดเกร็งไปในทันที,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นขาวซีด.
"เรื่องนั้น,คือท่านประมุข!"เย่ชิงเฉิงที่กล่าวออกมาเสียงสั่น.
"อะไร?"
"กระบี่จิวเซียนหายไปแล้ว!"เย่ชิงเฉิงที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกตกใจ.
"อะไร?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ดวงตาเบิกกว้าง.
ส่วนจงซานที่เรอออกมาเบาๆเย้ยคนเหล่านั้น.
ก่อนหน้านี้,เย่ชิงเฉิงทำการเรียกกระบี่กลับคืนแล้ว,จงซานเองก็รับรู้ถึงการตะเกียกตะกายของกระบี่เช่นกัน,กระบี่จิวเซียน,นับว่าทรงพลังพยายามที่จะหลุดจากแปดหางสวรรค์,ทว่าด้วยพลังการย่อยของมันที่ยกระดับขึ้นมาเป็นอย่างมาก,ทำให้สามารถหยุดการดิ้นรนของกระบี่ได้ในที่สุด,และสุดท้ายแล้ว,กระบี่จิวเซียวก็ถูกหลอมไปเรียบร้อยแล้ว,อย่างไม่มีปัญหา.
ที่ใจกลางแดนเทพอมตะ.
"อ๊าก!!!"
คลื่นความโกรธ,ความบ้าคลั่งที่ระเบิดออกมา,เสียงที่ดังกระจายไปทั่วแดนเทพอมตะ.
กระบี่จิวเซียน,หายไปจากประวัติศาสตร์อีกแล้ว.
ดวงตาของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าเวลานี้ที่กลายเป็นสีแดง,จ้องมองจงซานเขม็ง,ราวกับต้องการให้จงซานตกตายไปไม่เช่นนั้นคงไม่สามารถบรรเทาความโกรธนี้ลงได้.
ส่วนจงซานเผยยิ้มอย่างนุ่มนวล,ยั่วยุเต๋าจวินเซิ่งหย๋า.
"กลับ!"
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าแม้ว่าจะโกรธเกรี้ยว,หากแต่ก็ยังไม่สูญเสียการควบคุม,เขายังคงอดทน,เป็นการอดทนที่ยากจะเคยมี,แม้แต่จงซานเองยังรู้สึกประหลาดใจเช่นกัน.
"ท่านประมุข?"เย่ชิงเฉิงที่เอ่ยออกมา.
"กลับ!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
"ครับ!"เย่ชิงเฉิงและฮามะไลที่รับคำในทันที.
คนทั้งสามที่ถอยจากไปอย่างรวดเร็ว,พริบตาเดียวก็หายไปลับตาแล้ว.
การต่อสู้ในครั้งนี้,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าคาดการณ์ผิดอย่างสมบูรณ์,เขาและเจี้ยนอ้าวที่ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย,ส่วนเย่ชิงเฉิงนั้นนับว่าได้รับบาดเจ็บหนักทีเดียว.
ส่วนฮามะไลนั้น,ไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด.
ในระหว่างการต่อสู้นั้น,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่จ้องมองไปยังฮามะไล,ภายในใจที่รู้สึกว่าเขาไม่ต่างจากขยะ,ตั้งแต่ต้นจนจบ,ฮามะไลไม่กล้าเข้าไปต่อสู้เลยแม้แต่น้อย.
"ท่านประมุข,พวกเราจะทำอย่างไรดี?
จะบอกกับผู้ก่อตั้งอย่างไร?"เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เรื่องผู้ก่อตั้ง,ข้าจะเป็นคนรายงานเอง,และข้าจะเก็บตัว,แดนเทพอมตะพวกเจ้าจะต้องดูแลความปลอดภัยชั่วคราว!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.
"เก็บตัว?"
"ถูกแล้ว,ข้าจะต้องทะลวงผ่านไปยังระดับ 12
สวรรค์แท้ให้ได้,และข้าจะทำการปลดผนึกน้ำเต้าเซียนด้วย,ในเวลานี้,พลังของแดนเทพอมตะลดลงไม่น้อย,ข้าจะต้องเร่งรีบเพิ่มพลัง,พวกเจ้าจะต้องดูแลรักษาแดนเทพอมตะให้ดี,เข้าใจหรือไม่?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"
"ข้าจะมอบกระบี่เซียนเซียนให้เจ้าใช้,ครั้งนี้จะเป็นโอกาสสุดท้ายของเจ้าแล้ว,หากกระบี่เซียนเซียนหายไปอีกครั้ง,อย่าได้มาให้ข้าเห็นหน้าอีก!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ครับ!"เย่ชิงเฉิงที่รับคำด้วยความหวาดกลัว.
เทือกเขาเหมยซาน,หลังจากที่การต่อสู้จบลงแล้ว,พื้นที่รอบๆที่พังทลายกลายเป็นเศษซากไปทั้งหมด,เหลือเพียงแค่หุบเขาที่จงซานอยู่,เพราะว่าจงซานที่ปกป้องที่นี่เอาไว้,จึงยังคงมีสภาพเหมือนดังเดิม.
เมื่อเต๋าจวินเซิ่งหย๋าและพรรคพวกจากไปแล้ว,จงซานก็จ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าว,พร้อมกับพยักหน้าขอบคุณ.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,ไม่ไกลออกไป,ก็ปรากฏหลี่ซือขึ้นมาอีกครั้ง.
หลี่ซือจ้องมองจงซานด้วยท่าทางประหลาดใจ,ส่วนจงซานที่จ้องมองไปยังหลี่ซือไร้ซึ่งคำพูดจะกล่าว,เป็นความจริงสมควรแล้วที่เขาเป็นเสนาบดีของต้าฉิน,แม้นดูภายนอกดูไร้ซึ่งพิษสง,แต่จริงๆแล้วคือจิ้งจอกชราชัดๆ.
"ราชันย์จง,ของขวัญแสดงความยินดีของต้าฉินไม่ถูกใจอย่างงั้นรึ?"หลี่ซือที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ขอบคุณ!"จงซานที่พยักหน้ารับ.
"เสนาบดีหลี่,ท่านมีอะไรอย่างงั้นรึ?"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวสอบถามออกไป.
"ฝ่าบาทรับรู้ว่าพญามารเจี้ยนอ้าวกำลังจะโบยบินสู่สวรรค์,จึงให้ข้ามาส่งพญามารเจี้ยนอ้าวแทนฝ่าบาท!"หลี่ซือกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หืม?"ดวงตาของเจี้ยนอ้าวที่ขมวดไปมา.
หยิงรู้ได้อย่างไรกัน?
หลีซือที่เผยยิ้มออกมาด้วยท่าทางสุขุม,จ้องมองไปยังจงซานและเจี้ยนอ้าวด้วยท่าทางแปลกประหลาด.
เจี้ยนอ้าวพยักหน้าเบาๆ,หากแต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใด.
เจี้ยนอ้าวที่สะบัดมือออกมา,ปรากฏเป็นบอลสีขาวพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าลอยอยู่บนอากาศ,จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นประตูบานหนึ่ง.
"ศิษย์ของแดนเทพอเวจี,เข้าไปด้านใน!"เจี้ยนอ้าวกล่าว.
"รับทราบ!"
จากนั้นเหล่าศิษย์ของแดนเทพอเวจีก็บินขึ้นไปบนอากาศเข้าไปในประตูดังกล่าวอย่างรวดเร็ว.
จงซานที่อยู่ในหุบเขาได้พาหลิวอู๋ซ่างบินขึ้นมาบนอากาศ,จงซานรับรู้ดีว่า,เสี่ยวจงซิง,บุตรของเสี่ยวหวังและเจี้ยนหงต้องการร่ำลากัน.
"ย่าโถว,จงซิงจะไปกับข้า,เจ้าล่ะ? จะอยู่ที่นี่อย่างงั้นรึ?"เจี้ยนอ้าวที่จ้องมองไปยังเจี้ยนหง.
เจี้ยนหงที่สูดหายใจลึกจ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าว,พร้อมกับคุกเข่าลงในทันที,พร้อมกับคำนับให้กับเจี้ยนอ้าว.
"หงเอ๋อยังมีคนต้องดูแล,เมื่อไปยังโลกใบใหญ่วันข้างหน้า,หงเอ๋อจะทดแทนบุญคุณท่านพ่ออีกครั้ง!"เจี้ยนหงกล่าว.
"อืม,ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้พบกัน,บางที,อาจจะไม่นานก็ได้!"เจี้ยนอ้าวพยักหน้ารับ.
"ท่านแม่,บุตรจะตอบแทนบุญคุณท่านแม่ที่โลกใบใหญ่!"เสี่ยวจงซิ่งที่กล่าวพร้อมกับคุกเข่าลงในทันที.
เจี้ยนหงที่มองอย่างช่วยไม่ได้ไปยังเสี่ยวจงซิง,พร้อมกับพยักหน้าให้.
"จงซิง,ไปได้แล้ว!"เจี้ยนอ้าวกล่าว.
"ครับ!"
จากนั้น,ศิษย์ทุกคนก็เข้าไปอยู่ในบอลแสงทั้งหมดเรียบร้อย.
บอลแสงที่บินกลับมาหาเจี้ยนอ้าวช้าๆ,ก่อนที่เจี้ยนอ้าวจะสะบัดมือเก็บมันไป.
กระบวนการทุกอย่างได้เตรียมการเอาไว้หมดแล้ว,เจี้ยนอ้าวไม่มีอะไรต้องกังวลอีก.
เหล่าผู้ชมมากมายที่อยู่รอบๆ,ยังคงรอชมอยู่ไม่ได้หายไปใหน,ยังคงยืนอยู่ที่ไกลออกไปจดจ้องมอง,ราวกับว่าคาดหวังที่จะเห็นอะไรบางอย่าง.
เจี้ยนอ้าวที่บินขึ้นไปบนท้องฟ้า,จากที่ไกลออกไปจากบนพื้นดินปรากฏเทือกเขาลูกหนึ่งที่พุ่งผ่านขึ้นมาเสียงดังสนั่นหวั่นไหว.
เจี้ยนอ้าวที่บินออกไป,ขึ้นไปยืนอยู่บนเทือกเขารูปดอกบัว,พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า,พื้นที่รอบๆปรากฏสายลมที่ปะทุขึ้นในทันที,สายลมที่โกรกผมปลิวสยายและเสื้อผ้าดังพับๆ.
ทุกๆคนที่ราวกับว่าตระหนักได้ถึงบางอย่าง,ตอนนี้กำลังรอคอยจดจ้องมองไม่วางตาอย่างเงียบๆ.
"เปรี้ยง!!!!!"
อากาศรอบๆที่มีเสียงของสายฟ้าคำรามดังสนั่น,สายฟ้ามากมายเริ่มฟาดลงมายังพื้นที่รอบๆ,เมฆสีดำทมิฬที่ปกคลุมท้องฟ้า,ประกายแสงสีฟ้าที่ส่องประกายแปบๆ,และเริ่มทวีความแรงมากขึ้นและก็มากขึ้น,พลังฟ้าดินที่ราวกับล่วงหล่นลงมากดทับทุกอย่างให้บี้แบน,บรรยากาศที่หนักอึ้งกำลังปะทุขึ้น!
ทัณฑ์สวรรค์,อำนาจของสวรรค์ได้มาถึงแล้ว! เจี้ยนอ้าวที่กำลังแบกรับอำนาสวรรค์,เพื่อเปลี่ยนถ่ายชีวิต,หากสามารถก้าวข้ามทัณฑ์สวรรค์สำเร็จ,และรับชะตาวิถีเป็นวิถีเซียน,ระดับสวรรค์แท้ขั้นที่สิบสองเมื่อข้ามผ่านทัณฑ์สวรรค์,แน่นอนว่าจะกลายเป็นเซียนสวรรค์!
Chapter 762 Extinguishing Immortal Sword vanishes
绝仙剑泯
กระบี่จิวเซียนหายไป.
กระบี่จิวเซียนที่ล่วงหล่นลงมาอยู่ด้านหน้าของจงซานในทันที.
ของขวัญแสดงความยินดีต่อหลี่ซืออย่างงั้นรึ?ความคิดของจงซานที่สั่นไหวไปมา,กับการกระทำของหลี่ซือ,จงซานมองไม่เห็นการแสดงความยินดีแม้แต่น้อย,ในทางกลับกัน,กลับกลายเป็นแผนการที่ลึกล้ำ,ที่มุ่งเข้ามาหาตัวเขาเอง.
ทว่า,มันคือแผนการอะไรกัน?
ส่งมอบกระบี่จิวเซียนมาให้เขารึ? ต้องการทำอะไรกัน?
เวลาที่เกิดขึ้นเร็วมาก,จงซานไม่มีเวลาคิดให้ถ่องแท้กับแผนการของหลี่ซือ,ทว่าเขาลับรู้ว่าหลี่ซือได้วางอุบานเอาไว้แล้ว,ราวกับว่า,หลี่ซือรู้ว่าเขาต้องการกระบี่จิวเซียนอยู่แล้ว.
รับมือด้วยรูปแบบปรกติ
เอาชนะด้วยรูปแบบที่พลิกแพลง!
นี่คือสิ่งที่ทำได้ตอนนี้,ไม่ว่าแผนการจะแปลกประหลาดอย่างไร,ตราบเท่าที่เข้าระมันระวัง,ไม่เผยจุดอ่อน,ฝ่ายตรงข้ามย่อมไม่สามารถกระทำอะไรได้.
เวลาน้อยเกินไปที่จะคิดให้ถ่องแท้,ทว่าจงซานก็ตัดสินใจที่จะรับเอาของขวัญชิ้นนี้.
"ฟรึบ!"
กระบี่จิวเซียนที่ล่วงหล่นอยู่ด้านหน้าจงซาน,ประกายแสงหลากสีที่ปรากฏขึ้น,ก่อนที่มันจะหายไปในทันที,เร็วมาก,ไม่มีใครมองเห็นได้อย่างชัดเจนนักแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบได้กลืนกินกระบี่จิวเซียนไป.
ก่อนหน้านี้,กระบี่เซียนเซียนที่เขาจะเขมือบมันไปแต่กับปล่อยให้หลุดมือเพราะเวลานี้แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบความเร็วยังไม่เพียงพอ,หากแต่ในเวลานี้มันมีความรวดเร็วยิ่งกว่าเดิมอีกหลายเท่า.
กระบี่จิวเซียนที่หายไป,เป็นเหตุให้ทุกคนที่อยู่รอบๆถึงกับงงงวยไปเลยทีเดียว.
ส่วนเย่ชิงเฉิงใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นแดงซ่าน,ความรู้สึกนี้,เหมือนกับที่ทะเลดำเลยไม่ใช่รึ?
เย่ชิงเฉิงรีบใช้วิชาลับในทันที,ทว่าในเวลานี้,วิญญาณกระบี่ไม่ตอบสนองแล้ว!
เย่ชิงเฉิงไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย,กระบี่จิวเซียน! ไม่มีทาง,กระบี่จิวเซียนหายไปจากมือของเขาอีกอย่างงั้นรึ?หากแต่วิชาลับก่อนหน้านี้ที่ไร้ผล,ไม่สามารถเรียกมันกลับมาได้แล้ว?
หมายความว่าอย่างไร?
"จงซาน!!!!!!"เย่ชิงเฉิงที่ตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง,ความโกรธที่พลุ้งพล่าน,บ้าคลั่งระเบิดออกมาอย่างรุนแรง.
"ขอบคุณของขวัญจากต้าฉิน!"จงซานที่กล่าวออกไปเสียงดัง.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็ว,พุ่งตรงมายังทิศทางของจงซาน,เย่ชิงเฉิงที่บ้าคลั่งพุ่งตรงมายังทิศทางของจงซานด้วยเช่นกัน.
"วูซซซ...ฟรึบ!"
คนทั้งสองที่หยุดลง,เป็นเจี้ยนอ้าวที่ออกมาขวางพวกเขาทั้งสองในทันที,ใบหน้าที่เคร่งขรึมจดจ้องมองไปยังคนทั้งสอง.
สายตาของคนทั้งสองจ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าว,ภายในใจที่ไม่ยินดีนัก.
"จงซาน,คืนกระบี่จิวเซียนมา,ไม่เช่นนั้น,แดนเทพอมตะของข้าจะต้องทำลายล้างสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวแน่,เจ้าจะต้องตกตายไร้ที่ฝัง!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,เต๋าจวินเซิ่งหย๋า,เจ้าพูดอะไร,ข้าไปยึดกระบี่จิวเซียนของแดนเทพอมตะตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
นี่เป็นของขวัญของต้าฉินที่มอบให้ข้าต่างหาก,เจ้าที่มาทวงข้า,ไม่คิดว่ารู้สึกอับอายขายหน้าหรอกรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
ดวงตาของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่แดงซ่าน,จ้องมองไปยังหลี่ซือที่อยู่ไกลออกไป,ในเวลานี้,หลี่ซือได้หายไปไม่เห็นร่องแล้วแล้ว,เห็นอย่างชัดเจนว่าเขาจงใจที่จะปัดกระบี่จิวเซียวให้หล่นลงมาที่นี่,เพื่อสร้างความวุ่นวายและก็จากไปในทันที.
จงซาน,ข้ารู้ว่าฝีปากเจ้าร้ายกาจมาก,ทว่ากระบี่จิวเซียนนั้นเป็นสิ่งของของแดนเทพอมตะ! ส่งมันคืนมา!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่แค่นเสียงเย็นชา.
"เป็นของแดนเทพอมตะอย่างงั้นรึ?
เจ้าเข้าใจผิดแล้ว,กระบี่จิวเซียนนั้นเป็นสมบัติที่ล่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้าเจ้าไม่ได้มอบมันมาให้ข้าแล้วมันจะล่วงหล่นมาได้อย่างไร?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างไม่แยแส.
"แส่หาความตาย!"แววตาของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เบิกกว้าง,พร้อมกับตบไปที่น้ำเต้าเซียนของเขา.
"จงซานคือสหายข้า,มีปัญหาอะไร,เต๋าจวินเซิ่งหย๋า,การต่อสู้ก่อนหน้านี้,เจ้าไม่ต้องการสู้ต่อแล้วอย่างงั้นรึ?"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
เจี้ยนอ้าวที่กลายเป็นอุปสรรค์,ทำให้เต๋าจวินเซิ่งหย๋ารู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมาก,ทว่ากับการที่เจี้ยนอ้าวอยู่ที่นี่,หากเกิดการต่อสู้เขาก็ไม่ได้เปรียบเลยแม้แต่น้อย.
"เต๋าจวินเซิ่งหย๋า,เฉินฉีเทียนตายไปแล้ว,เจ้ายังไม่ไปอีก,ที่นี่ไม่มีใครต้อนรับเจ้าเลย!"จงซานแค่นเสียงเย็นชา.
"ท่านประมุข!"เย่ชิงเฉิงที่จ้องมองไปยังเต๋าจวินเซิ่งหย๋า.
ใบหน้าของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กระตุกไปมา,จดจ้องมองไปยังจงซาน,นับตั้งแต่เขาพบจงซานครั้งแรก,เขาก็รับรู้แล้วว่าคนผู้นี้ต้องสร้างปัญหา,เขาควรจะสังหารไปตั้งแต่ก่อนหน้า,ไม่คิดเลยว่าจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ในวันนี้.
"เจี้ยนอ้าวอยู่ที่นี่,ไม่ควรที่จะบุ่มบ่าม,กระบี่จิวเซียนค่อยมาเอาทีหลัง."เต๋าจวินเซิ่งหย๋ากล่าวด้วยเสียงเย็นชา.
ในเวลาเดียวกันนั้น,ดวงตาของเย่ชิงเฉิงหดเกร็งไปในทันที,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นขาวซีด.
"เรื่องนั้น,คือท่านประมุข!"เย่ชิงเฉิงที่กล่าวออกมาเสียงสั่น.
"อะไร?"
"กระบี่จิวเซียนหายไปแล้ว!"เย่ชิงเฉิงที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกตกใจ.
"อะไร?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ดวงตาเบิกกว้าง.
ส่วนจงซานที่เรอออกมาเบาๆเย้ยคนเหล่านั้น.
ก่อนหน้านี้,เย่ชิงเฉิงทำการเรียกกระบี่กลับคืนแล้ว,จงซานเองก็รับรู้ถึงการตะเกียกตะกายของกระบี่เช่นกัน,กระบี่จิวเซียน,นับว่าทรงพลังพยายามที่จะหลุดจากแปดหางสวรรค์,ทว่าด้วยพลังการย่อยของมันที่ยกระดับขึ้นมาเป็นอย่างมาก,ทำให้สามารถหยุดการดิ้นรนของกระบี่ได้ในที่สุด,และสุดท้ายแล้ว,กระบี่จิวเซียวก็ถูกหลอมไปเรียบร้อยแล้ว,อย่างไม่มีปัญหา.
ที่ใจกลางแดนเทพอมตะ.
"อ๊าก!!!"
คลื่นความโกรธ,ความบ้าคลั่งที่ระเบิดออกมา,เสียงที่ดังกระจายไปทั่วแดนเทพอมตะ.
กระบี่จิวเซียน,หายไปจากประวัติศาสตร์อีกแล้ว.
ดวงตาของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าเวลานี้ที่กลายเป็นสีแดง,จ้องมองจงซานเขม็ง,ราวกับต้องการให้จงซานตกตายไปไม่เช่นนั้นคงไม่สามารถบรรเทาความโกรธนี้ลงได้.
ส่วนจงซานเผยยิ้มอย่างนุ่มนวล,ยั่วยุเต๋าจวินเซิ่งหย๋า.
"กลับ!"
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าแม้ว่าจะโกรธเกรี้ยว,หากแต่ก็ยังไม่สูญเสียการควบคุม,เขายังคงอดทน,เป็นการอดทนที่ยากจะเคยมี,แม้แต่จงซานเองยังรู้สึกประหลาดใจเช่นกัน.
"ท่านประมุข?"เย่ชิงเฉิงที่เอ่ยออกมา.
"กลับ!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
"ครับ!"เย่ชิงเฉิงและฮามะไลที่รับคำในทันที.
คนทั้งสามที่ถอยจากไปอย่างรวดเร็ว,พริบตาเดียวก็หายไปลับตาแล้ว.
การต่อสู้ในครั้งนี้,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าคาดการณ์ผิดอย่างสมบูรณ์,เขาและเจี้ยนอ้าวที่ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย,ส่วนเย่ชิงเฉิงนั้นนับว่าได้รับบาดเจ็บหนักทีเดียว.
ส่วนฮามะไลนั้น,ไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด.
ในระหว่างการต่อสู้นั้น,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่จ้องมองไปยังฮามะไล,ภายในใจที่รู้สึกว่าเขาไม่ต่างจากขยะ,ตั้งแต่ต้นจนจบ,ฮามะไลไม่กล้าเข้าไปต่อสู้เลยแม้แต่น้อย.
"ท่านประมุข,พวกเราจะทำอย่างไรดี?
จะบอกกับผู้ก่อตั้งอย่างไร?"เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เรื่องผู้ก่อตั้ง,ข้าจะเป็นคนรายงานเอง,และข้าจะเก็บตัว,แดนเทพอมตะพวกเจ้าจะต้องดูแลความปลอดภัยชั่วคราว!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.
"เก็บตัว?"
"ถูกแล้ว,ข้าจะต้องทะลวงผ่านไปยังระดับ 12
สวรรค์แท้ให้ได้,และข้าจะทำการปลดผนึกน้ำเต้าเซียนด้วย,ในเวลานี้,พลังของแดนเทพอมตะลดลงไม่น้อย,ข้าจะต้องเร่งรีบเพิ่มพลัง,พวกเจ้าจะต้องดูแลรักษาแดนเทพอมตะให้ดี,เข้าใจหรือไม่?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"
"ข้าจะมอบกระบี่เซียนเซียนให้เจ้าใช้,ครั้งนี้จะเป็นโอกาสสุดท้ายของเจ้าแล้ว,หากกระบี่เซียนเซียนหายไปอีกครั้ง,อย่าได้มาให้ข้าเห็นหน้าอีก!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ครับ!"เย่ชิงเฉิงที่รับคำด้วยความหวาดกลัว.
เทือกเขาเหมยซาน,หลังจากที่การต่อสู้จบลงแล้ว,พื้นที่รอบๆที่พังทลายกลายเป็นเศษซากไปทั้งหมด,เหลือเพียงแค่หุบเขาที่จงซานอยู่,เพราะว่าจงซานที่ปกป้องที่นี่เอาไว้,จึงยังคงมีสภาพเหมือนดังเดิม.
เมื่อเต๋าจวินเซิ่งหย๋าและพรรคพวกจากไปแล้ว,จงซานก็จ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าว,พร้อมกับพยักหน้าขอบคุณ.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,ไม่ไกลออกไป,ก็ปรากฏหลี่ซือขึ้นมาอีกครั้ง.
หลี่ซือจ้องมองจงซานด้วยท่าทางประหลาดใจ,ส่วนจงซานที่จ้องมองไปยังหลี่ซือไร้ซึ่งคำพูดจะกล่าว,เป็นความจริงสมควรแล้วที่เขาเป็นเสนาบดีของต้าฉิน,แม้นดูภายนอกดูไร้ซึ่งพิษสง,แต่จริงๆแล้วคือจิ้งจอกชราชัดๆ.
"ราชันย์จง,ของขวัญแสดงความยินดีของต้าฉินไม่ถูกใจอย่างงั้นรึ?"หลี่ซือที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ขอบคุณ!"จงซานที่พยักหน้ารับ.
"เสนาบดีหลี่,ท่านมีอะไรอย่างงั้นรึ?"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวสอบถามออกไป.
"ฝ่าบาทรับรู้ว่าพญามารเจี้ยนอ้าวกำลังจะโบยบินสู่สวรรค์,จึงให้ข้ามาส่งพญามารเจี้ยนอ้าวแทนฝ่าบาท!"หลี่ซือกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หืม?"ดวงตาของเจี้ยนอ้าวที่ขมวดไปมา.
หยิงรู้ได้อย่างไรกัน?
หลีซือที่เผยยิ้มออกมาด้วยท่าทางสุขุม,จ้องมองไปยังจงซานและเจี้ยนอ้าวด้วยท่าทางแปลกประหลาด.
เจี้ยนอ้าวพยักหน้าเบาๆ,หากแต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใด.
เจี้ยนอ้าวที่สะบัดมือออกมา,ปรากฏเป็นบอลสีขาวพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าลอยอยู่บนอากาศ,จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นประตูบานหนึ่ง.
"ศิษย์ของแดนเทพอเวจี,เข้าไปด้านใน!"เจี้ยนอ้าวกล่าว.
"รับทราบ!"
จากนั้นเหล่าศิษย์ของแดนเทพอเวจีก็บินขึ้นไปบนอากาศเข้าไปในประตูดังกล่าวอย่างรวดเร็ว.
จงซานที่อยู่ในหุบเขาได้พาหลิวอู๋ซ่างบินขึ้นมาบนอากาศ,จงซานรับรู้ดีว่า,เสี่ยวจงซิง,บุตรของเสี่ยวหวังและเจี้ยนหงต้องการร่ำลากัน.
"ย่าโถว,จงซิงจะไปกับข้า,เจ้าล่ะ? จะอยู่ที่นี่อย่างงั้นรึ?"เจี้ยนอ้าวที่จ้องมองไปยังเจี้ยนหง.
เจี้ยนหงที่สูดหายใจลึกจ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าว,พร้อมกับคุกเข่าลงในทันที,พร้อมกับคำนับให้กับเจี้ยนอ้าว.
"หงเอ๋อยังมีคนต้องดูแล,เมื่อไปยังโลกใบใหญ่วันข้างหน้า,หงเอ๋อจะทดแทนบุญคุณท่านพ่ออีกครั้ง!"เจี้ยนหงกล่าว.
"อืม,ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้พบกัน,บางที,อาจจะไม่นานก็ได้!"เจี้ยนอ้าวพยักหน้ารับ.
"ท่านแม่,บุตรจะตอบแทนบุญคุณท่านแม่ที่โลกใบใหญ่!"เสี่ยวจงซิ่งที่กล่าวพร้อมกับคุกเข่าลงในทันที.
เจี้ยนหงที่มองอย่างช่วยไม่ได้ไปยังเสี่ยวจงซิง,พร้อมกับพยักหน้าให้.
"จงซิง,ไปได้แล้ว!"เจี้ยนอ้าวกล่าว.
"ครับ!"
จากนั้น,ศิษย์ทุกคนก็เข้าไปอยู่ในบอลแสงทั้งหมดเรียบร้อย.
บอลแสงที่บินกลับมาหาเจี้ยนอ้าวช้าๆ,ก่อนที่เจี้ยนอ้าวจะสะบัดมือเก็บมันไป.
กระบวนการทุกอย่างได้เตรียมการเอาไว้หมดแล้ว,เจี้ยนอ้าวไม่มีอะไรต้องกังวลอีก.
เหล่าผู้ชมมากมายที่อยู่รอบๆ,ยังคงรอชมอยู่ไม่ได้หายไปใหน,ยังคงยืนอยู่ที่ไกลออกไปจดจ้องมอง,ราวกับว่าคาดหวังที่จะเห็นอะไรบางอย่าง.
เจี้ยนอ้าวที่บินขึ้นไปบนท้องฟ้า,จากที่ไกลออกไปจากบนพื้นดินปรากฏเทือกเขาลูกหนึ่งที่พุ่งผ่านขึ้นมาเสียงดังสนั่นหวั่นไหว.
เจี้ยนอ้าวที่บินออกไป,ขึ้นไปยืนอยู่บนเทือกเขารูปดอกบัว,พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า,พื้นที่รอบๆปรากฏสายลมที่ปะทุขึ้นในทันที,สายลมที่โกรกผมปลิวสยายและเสื้อผ้าดังพับๆ.
ทุกๆคนที่ราวกับว่าตระหนักได้ถึงบางอย่าง,ตอนนี้กำลังรอคอยจดจ้องมองไม่วางตาอย่างเงียบๆ.
"เปรี้ยง!!!!!"
อากาศรอบๆที่มีเสียงของสายฟ้าคำรามดังสนั่น,สายฟ้ามากมายเริ่มฟาดลงมายังพื้นที่รอบๆ,เมฆสีดำทมิฬที่ปกคลุมท้องฟ้า,ประกายแสงสีฟ้าที่ส่องประกายแปบๆ,และเริ่มทวีความแรงมากขึ้นและก็มากขึ้น,พลังฟ้าดินที่ราวกับล่วงหล่นลงมากดทับทุกอย่างให้บี้แบน,บรรยากาศที่หนักอึ้งกำลังปะทุขึ้น!
ทัณฑ์สวรรค์,อำนาจของสวรรค์ได้มาถึงแล้ว! เจี้ยนอ้าวที่กำลังแบกรับอำนาสวรรค์,เพื่อเปลี่ยนถ่ายชีวิต,หากสามารถก้าวข้ามทัณฑ์สวรรค์สำเร็จ,และรับชะตาวิถีเป็นวิถีเซียน,ระดับสวรรค์แท้ขั้นที่สิบสองเมื่อข้ามผ่านทัณฑ์สวรรค์,แน่นอนว่าจะกลายเป็นเซียนสวรรค์!
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น