Immortality Chapter 763 kills the last blue sky
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 763 สังหารผู้มาจากท้องฟ้า.
Chapter 763 kills the last blue sky
เจี้ยนอ้าวที่ยังคงยืนนิ่ง,จ้องมองขึ้นไปยังเมฆสายฟ้าที่กำลังปรากฏขึ้นมาบนท้องฟ้ามากขึ้นและก็มากขึ้น.
เมฆสายฟ้ามากมาย,เวลานี้สายฟ้ากำลังรวมตัวเป็นมังกรยักษ์,และขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ.
สายฟ้าที่ส่องประกายแสงสว่างจ้า,ปกคลุมพื้นที่รอบๆ,แรงกดดันพลานุภาพที่ยิ่งใหญ่กำลังกดทับลงมามากขึ้นและก็มากขึ้น.
แม้แต่เหล่าผู้ชมที่อยู่ห่างไกลแล้ว,ยังไม่สามารถทนแรงกดดันที่หนักหน่วงนี้ได้,จนทำให้ต้องถอยออกไปอีกครั้ง!
"ทัณฑ์สวรรค์ของเซียนสวรรค์ในโลกใบเล็ก,ในที่สุดก็มาถึง!"ไม่ไกลออกไปหลี่ซือจ้องมองขึ้นไปมองท้องฟ้า.
จงซานจ้องมองไปยังหลี่ซือ,พร้อมกับพยักหน้ารับ.
จงซานนั้นไม่เคยเห็นทัณฑ์สวรรค์ของเซียนสวรรค์ในโลกใบใหญ่,ทว่าจงซานสนใจทัณฑ์สวรรค์ในเวลานี้มาก,เพราะว่าในวันข้างหน้าตี้เสวียนชาก็จะก้าวข้ามผ่านทัณฑ์สวรรค์เช่นนี้ด้วยเช่นกัน.
แววตาของเจี้ยนอ้าวที่ส่องประกาย,ทันใดนั้นร่างของเขาก็ปรากฏพลังแรงกดดันที่เพิ่มขึ้น,ปลดปล่อยพลังกระแทกอำนาจสวรรค์,ต่อต้านพลังที่โถมลงมาอย่างรุนแรง.
"ตูมมมมมมมมมมม!"
อำนาจสวรรค์ที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ,ส้ายฟ้าที่บ้าคลั่งกำลังฉีกกระชากมิติที่ว่างเปล่า,เมฆสีดำทมิฬที่ปรากฏขึ้น,ทำให้มิติอากาศสั่นไหวไปมา,อำนาจสวรรค์กำลังบีบเล็ก,โถมกระหน่ำเล็งไปที่เจี้ยนอ้าวเพียงจุดเดียว.
"แค๊ก!"
"โฮกกกก!!"
เมฆสายฟ้า,ที่รวมตัวกำลังคำรามดังสนั่น,เป็นเสียงของมังกร,เมฆสายฟ้ามากมายนับไม่ถ้วนที่รวมตัวกันจนมีขนาดล้านจั้ง,เป็นมังกรสายฟ้า,คำรามดังก้อง,คำรามขู่เจี้ยนอ้าว.
มังกรสายฟ้าที่ฉีกมิติอากาศรอบๆแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ,พลังที่ร้ายกาจรุนแรง,ราวกับว่าสามารถทำลายทุกสิ่งทุกอย่างให้พังทลายลงได้.
หลุมดำขนาดใหญ่โต,ที่มีขนาดกว่าเมื่อครั้งห้ายอดฝีมือต่อสู้กันซะอีก,สายฟ้าที่ดังสนั่นเลื่อนลั่นปฐพี,เป็นพลังทีบ้าคลั่งอย่างที่สุด.
เหล่าผู้ชมที่จับจ้องมองอยู่มากมายเลานี้,ถึงกับขนลุกหวาดกลัวมังกรสายฟ้าตนนี้เป็นอย่างมาก,พลังของมันที่กำลังข่มขู่ปลดปล่อยคลื่นเสียงตรงไปยังตำแหน่งของเจี้ยนอ้าว.
พลังทำลายมากมายขนาดใหนกัน?
เหล่าผู้ชมที่รู้สึกหวาดกลัวแทนเจี้ยนอ้าว,หลุมดำขนาดใหญ่จากเสียงคำรามของมังกร.
เหล่าคนที่ขลาดเขลาถอยหลังออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า.
เจี้ยนหงที่กำหมัดแน่น,เต็มไปด้วยความเป็นห่วงบิดาของนาง,หลิวอู๋ซ่างที่กลืนน้ำลายลงคอ,จงซานและหลี่ซือยังคงกอดอกจับจ้องมองดูหลุมดำที่ขยายใหญ่ออกมา.
แม้นว่าจะต้องเชิญหน้ากับอำนาจสวรรค์ที่ยิ่งใหญ่,เจี้ยนอ้าวก็ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย,เขายังคงเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยวกล้าหาญ.
แววตาที่เต็มไปด้วยจิตสังหาร,เจี้ยนอ้าที่เหินขึ้นในในทันที,ทุกๆกคนที่จ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าว,แสงสีเงินที่สาดกระจายไปรอบๆ,ปกคลุมร่างของเจี้ยนอ้าว.
ร่างของเจี้ยนอ้าวที่พุ่งออกไปราวกับกระบี่ที่พุ่งกระโจนฉีกท้องฟ้าเสียงดังสนั่น.
เจี้ยนอ้าวไม่รอให้ทัณฑ์สวรรค์มาถึงตัว,ทว่าร่างของเขาได้พุ่งตรงเข้าหาทัณฑ์สวรรค์ในทันที.
"ตูมมมมมมมมมมมมมมมมม!"
อากาศมิติบนท้องฟ้าที่ระเบิดเสียงดังสนั่น,อำนาจสวรรค์ที่ปรากฏเป็นหลุมดำใหญ่ยักษ์ขยายออกมานับพันเท่า,เมฆสาฟ้ามากมายที่สั่นไหวถูกยิงออกไปกระจายทุกทิศทุกทาง.เกิดเป็นหลุมดำขนาดย่อมๆในทุกเส้นทางที่มันกระจายไปถึง.
เฆมสีดำทมิฬที่ค่อยๆกลับคืนสู่ปรกติช้าๆ,ส่วนร่างของเจี้ยนอ้าวนั้นหายไปแล้ว.
"เปรี้ยง!!!"
จากนั้นหนึ่งก้านธูป,เมฆที่มืดคลึ้มปกปิดท้องฟ้านั้น,ก็ได้ยินเสียงดังก้องดังกังวาน,เจี้ยนอ้าวกำลังทะลวงเมฆสายฟ้าอย่างคาดไม่ถึง.
ปราณกระบี่ที่มากมายที่ส่องประกายสาดส่องปะทะทัณฑ์สวรรค์สายฟ้าจากทุกทิศทุกทาง,เวลาเพียงไม่นาน,เมฆสายฟ้าก็ถูกคลุมด้วยหลุมดำขนาดใหญ่,หลุมดำที่ใหญ่โตมโหฬาร,ปกคลุมพื้นที่หลายล้านลี้.
แววตาของเหล่าผู้ชมเวลานี้กำลังสั่นไหวด้วยความหวั่นเกรง,เจี้ยนอ้าวผิดปรกติเกินไปแล้ว! ไม่คิดเลยว่าเขาจะพุ่งออกไปเพื่อทะลวงทัณฑ์สวรรค์?
เข้าไปในใจกลางของเมฆสายฟ้าเอง,เขากำลังตัดเฉือนเมฆสายฟ้าทัณฑ์สวรรค์อย่างงั้นรึ?
ต้องการกำราบทัณฑ์สวรรค์อย่างงั้นรึ?
ในเวลาเดียวกันนี้,เจี้ยนอ้าวได้กลายเป็นยอดฝีมือที่สร้างความประทับใจต่อผู้คนที่ได้พบเห็นเป็นอย่างมาก.
"เป็นความจริง,กำลังผ่านทัณฑ์สวรรค์ของโลกใบเล็กได้แล้ว!"หลี่ซือที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
แววตาของหลี่ซือไม่ได้แสดงความชื่นชมอะไรนัก,เหมือนกับคนอื่นๆ,เขาที่รู้สึกเหมือนว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่สุด.
ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม,สองชั่วยาม,บนท้องฟ้ายังคงเต็มไปด้วยหลุมดำขนาดใหญ่โตยังไม่หายไป,การก้าวผ่านทัณฑ์สวรรค์ของเจี้ยนอ้าวนั้น,ทุกคนที่จดจ้องมองด้วยท่าทางงงวยไม่รู้ว่าจะกล่าวสิ่งใดออกมา.
แม้แต่หลายๆคนที่ภายในใจที่รู้สึกอับอาย,จนเกิดจิตมารขึ้นด้วยความอัศจรรย์ที่ได้พบเห็น.
"ซ่า!!"
บนอากาศ,ที่เกิดระเบิดดังสนั่น,ปราณกระบี่มากมาย,ที่ล่วงหล่นลงมาราวกับห่าฝน,ปกคลุมไปทุกทิศทุกทาง,ปราณกระบี่มากมายกำลังกระจายไปทั่ว,เหล่าผู้ชมมากมายที่กำลังคงรอคอยเฝ้าดูอย่างใจจดใจจ่อ.
ปราณกระบี่ที่ล่วงหล่นลงมายังกะสายฝน,ผู้คนที่ประหลาดจ้องมองไปบนท้องฟ้า.
หลุมดำที่หายไปช้าๆ,มิติอากาศบิดเบี้ยวค่อยๆฟื้นคืนกลับมา,ทว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้,ที่บนยอดเขารูปดอกบัวปรากฏร่างของเจี้ยนอ้าวขึ้นมาอีกครั้ง.
เจี้ยนอ้าวที่ยืนอยู่บนเทือเขาสูง,ประกายแสงสีเหลืองที่ปกคลุมร่างของเจี้ยนอ้าวเอาไว้,ดวงตาของเจี้ยนอ้าวที่หลับแน่น,ราวกับว่าได้ดูดซับอะไรบางอย่างที่พึงใจเป็นอย่างมาก.
เป็นความจริง,ตลอดเวลาสองชั่วยาม,ทัณฑ์สวรรค์ได้หดหายไปเรียบร้อยแล้ว,ดูเหมือนว่าการก้าวข้ามทัณฑ์สวรรค์ด้วยพลังที่น่าเกรงขามทำให้เกิดหลุมดำขนาดใหญ่ขึ้นมา.
"จบแล้วรึ?
ดูเหมือนว่าจะเร็วเกินกว่าที่ข้าจะคาดการณ์เอาไว้!"หลี่ซือจ้องมองเจี้ยนอ้าวพลางขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
เซียนสวรรค์?
จงซานที่จ้องมองตาโตจดจ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าว.
หลังจากผ่านไปอีกหนึ่งชั่วยาม,กลิ่นอายที่ทรงพลังที่ล้อมรอบเจี้ยนอ้าวก็หายไป,พร้อมกับลืมตาขึ้นช้าๆ,เจี้ยนอ้าวที่เผยแววตาจดจ้องมองไปยังผู้คนที่อยู่รอบๆอย่างเฉยเมย.
เซียนสวรรค์,เจี้ยนอ้าว!
"ท่านพ่อ,สำเร็จแล้ว!"เจี้ยนหงที่แสดงท่าทางตื่นเต้น.
ที่ไกลออกไปนั้น,บนเทือกเขาแห่งหนึ่ง,เจี้ยนอ้าวที่หันหน้าไปหาจงซาน,จงซานที่พยักหน้าให้เล็กน้อย.
ดูเหมือนว่าจะเป็นการกล่าวลาสุดท้ายนั่นเอง,ขณะที่เขาพยักหน้าให้กับจงซาน.
ท้องฟ้ากำลังฟื้นฟู,นอกจากนี้,ดวงตะวันได้เริ่มฉายแสงขึ้นที่ทิศตะวันออกแล้ว,กำลังเข้าสู่เช้าตรู่ของวันถัดไป.
เจี้ยนอ้าวที่สะบัดเสื้อคลุม,ก่อนที่จะพุ่งขึ้นท้องฟ้าไป.
"เปรี้ยง!!!"
เสียงฟ้าคำรามแตกแยกออกเป็นทาง,หากแต่ไม่มีทัณฑ์สวรรค์ปรากฏขึ้น,ทว่ามองเห็นเป็นเส้นริ้วแสงขณะที่เขากำลังแหวกอากาศขึ้นไปบนท้องฟ้า.
บนศีรษะของเจี้ยนอ้าวตอนนี้,เกิดระเบิดดังสนั่นเป็นระยะๆ,แสงสีทองทีส่องประกายแสงนำทางออกมาทันที,แสงสีทองที่ยืดยาวออกไปไกล,พร้อมกับขยายขนาดมากขึ้นและก็มากขึ้น.
อากาศที่อยู่รอบๆท้องฟ้ากำลังหมุนวน,แสงสว่างสีทองที่ส่องประกายวับวาว,แสงสีทองที่ยืดยาวออกไปเป็นช่องเปิดไปด้านหน้า.
ทันใดนั้นพื้นที่รอบๆก็ปรากฏเมฆสีชมพู,ช่องอากาศสีทองที่เปิดเป็นอุโมงค์ยืดยาวออกไป,เป็นทางให้บินผ่านออกไปนั่นเอง.
แววตาของทุกคนที่จดจ้องด้วยความอิจฉาจ้องมองช่องเส้นทางที่เปิดไปยังโลกใบใหญ่,ตราบเท่าที่บินไปตามช่องทางนั้น,ก็จะเข้าสู่โลกใบใหญ่อย่างงั้นรึ?
"มาแล้ว!"ดวงตาของหลี่ซือที่หรี่ตาจ้องมอง.
ไม่ไกลออกไปจงซานที่รู้สึกตื่นตกใจเล็กน้อย,จดจ้องมองตามหลี่ซือ,ในเวลาเดียวกันนั้นแววตาของหลี่ซือที่เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาเช่นกัน.
อะไรมา? ใครกำลังมา? จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาจดจ้องมองขึ้นไปบนเทือกเขาที่เจี้ยนอ้าวยืนอยู่.
เจี้ยนอ้าวที่ขมวดคิ้วไปมาพร้อมกับบินไปตามช่องทางที่เปิดออก.
เป็นความจริง,ขณะที่เขาบินตรงไปตามช่องทางที่เปิดออกนั้น,บนท้องฟ้านั้นก็ปรากฏเงาร่างขึ้นมาด้วยเช่นกัน.
เงา? จงซานที่ตกใจเล็กน้อย,แขกจากโลกใบใหญ่อย่างงั้นรึ?
"ชิ!"เจี้ยนอ้าวที่แค่นเสียง,ขณะทีบินต่อไป.
ทว่าดูเหมือนว่าบนท้องฟ้านั้น,จะมีอีกหลายร่างเป็นจำนวนมากที่พุ่งลงมาและรอดังขวางเจี้ยนอ้าวอยู่.
ราวกับฝูงตั๊กแตน,คนเหล่านี้ต้องการเข้ามาภายในโลกใบเล็กอย่างงั้นรึ?
หัวใจของจงซานที่เต้นไปมา,ที่โลกใบใหญ่นั้นยังมีผู้คนอีกมากมายรออยู่?
เจี้ยนอ้าวที่บินขึ้นไป,จะต้องเชิญหน้ากับคนอีกเป็นจำนวนมาก?
ดูแล้วมีจำนวนเรือนหมื่นทีเดียว.
"อย่าให้เขาข้ามผ่านไป,ให้เขาอยู่ในช่องว่าง,จะได้ทำให้ช่องว่างเปิดนานขึ้น!"
บนอากาศ,เสียงที่ดังลั่นเต็มไปด้วยจิตสังหารดังขึ้นในทันที.
"สำนักกระบี่โลหิตรับคำสั่ง,ขวางทางชายในชุดสีขาวเซียนกระจอกเอาไว้!"
"สำนักอสูรสวรรค์รับคำสั่ง,ขวางคนชุดสีขาวชุดสีขาวเซียนกระจิดริดเอาไว้!"
"สำนักหมื่นสัตว์อสูรรับคำสั่ง,ขวางทางชายชุดสีขาวเซียนหน้าใหม่เอาไว้!"
เหล่าคนกว่าหมื่นคนที่ขวางทางคนจากโลกใบเล็ก,ไม่ให้เจี้ยนอ้าวผ่านขึ้นไป.
ชายชุดสีขาวเซียนกระจิดริดอย่างงั้นรึ?
นับว่าเป็นการดูแคลนเจี้ยนอ้าวเป็นอย่างมาก,แววตาของเขาที่เต็มไปด้วยจิตสังหาร,ทันใดนั้นร่างของเขาก็ปรากฏพลังที่บ้าคลั่งเพิ่มขึ้นเป็นสามเท่า,พร้อมกับที่ด้านหน้ากลิ่นอายพลังได้รวมตัวเป็นกระบี่สีเขียวปรากฏขึ้นในทันที.
นี่คือกระบี่แท้จริงของเจี้ยนอ้าวอย่างงั้นรึ?
แม้แต่ก่อนหน้านี้เผชิญกับเต๋าจวินเซิ่งหย๋าเขาก็ไม่ได้นำมันออกมาใช้,ดูเหมือนว่าเวลานั้นจะไม่ได้จำเป็นอะไรเลย.
"อี้ อี้
อี้,เจ้าเซียนนกระจอกผ่านทัณฑ์สวรรค์มาจากโลกใบเล็ก,คิดจะต่อต้าน,อี้ อี้อี้......!"
ชายชราที่หน้าเกียจน่ากลัวเผยยิ้มอย่างเย็นชาออกมา.
"ฉับบบ!"
ชายชราร่างขาดเป็นสองท่อนแทบจะในทันที,กระบี่ชิงเฟิง,ที่เข้าฟาดฟันเหล่าแขกจากโลกใบใหญ่.
เจี้ยนอ้าวที่เริ่มสังหารทุกคนที่เขาเคลื่อนที่ผ่าน.
ดูเหมือนว่าช่องเส้นทางที่เปิดออกมานั้นจะทรงพลังเป็นอย่างมาก,ถึงแม้นว่าเจี้ยนอ้าวจะใช้พลังเต็มที่,ก็ไม่ทำให้มิติฉีกขาด.
"ฉับบบบ!"
เจี้ยนอ้าวทรงพลังมาก,พริบตาเดียวที่ประกายกระบี่ส่องแสง,โลหิตจะฟุ้งกระจาย,ถูกสังหารอย่างบ้าคลั่ง.
เหล่าคนจากโลกใบใหญ่ต่อมาก็พบว่าตัวเองกลายเป็นเนื้อให้กับเซียนกระจอกของโลกใบเล็กเฉือนเอาแล้ว,ไม่ใช่ของหวานอีกต่อไป,แต่เป็นปิศาจร้าย,เป็นปิศาจกระหายโลหิตไล่ล่าสังหารอย่างดุร้าย.
น่าหวาดกลัวเกินไปแล้ว,ดุร้ายอย่างที่สุด,ไม่เพียงแต่ไม่สามารถขวางเขาไว้,แม้แต่ถูกไล่สังหารอีกด้วย,เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
แข็งแกร่งขนาดนี้ได้อย่างไรกัน?
"อ๊าก!!"
"แม่จ๋า!"
"ช่วยด้วย!"
"ข้าจะกลับ!"
บนท้องฟ้าพริบตาเดียวเศษชิ้นส่วนแขนขาที่ขาดวิ่น,การต่อสู้ที่คนจำนวนมากกำลังเข้ามะรุมมะตุ้ม,ถูกเจี้ยนอ้าวสังหารอย่างไร้ปรานี.
เจี้ยนอ้าวราวกับอสุรกาย,สังหารผู้คนทุกคนที่บินผ่านลงมา,ปราณกระบี่สีเขียวที่ปกคลุมท้องฟ้า,เหล่าแขกจากโลกใบใหญ่,ทุกคนตกตายกลายเป็นผีไปในทันที.
ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!
เหล่าแขกจากโลกใบใหญ่หลายคนเริ่มขาดเขลา,จ้องมองเจี้ยนอ้าวที่ดุร้าย,สีหน้าแววตาที่ตื่นตะหนก,หลายๆคนทีพยายามหนี,หากแต่หลายคนก็พุ่งเข้ามาอย่างไม่กลัวตาย.
เจี้ยนอ้าวที่ไล่ล่าสังหาร,เหล่าคนที่กำลังต้องการเข้ามายังโลกใบเล็ก,หลายๆคนที่ยังคงเป็นมนุษย์,ส่วนมากอยู่ในระดับสวรรค์แท้,แม้นว่าจะมีเซียนสวรรค์ปรากฏออกมาด้วย,หากแต่อยู่ต่อหน้าเจี้ยนอ้าว,ก็ไม่ต่างจากขยะ.
"เคร้ง,เคร้ง......!"
อย่างไรก็ตามแม้นว่าคนเหล่านั้นจะไม่สามารถต่อกรกับเจี้ยนอ้าวได้,ทว่ากับจำนวนที่มากมายนั้น,แม้นว่าจะถูกสังหารแทบจะในทันที,ทว่าเจี้ยนอ้าวที่กำลังพุ่งขึ้นไป,คนเหล่านั้นที่ต้องการเข้ามายังโลกใบเล็กพวกเขาที่พุ่งลงมาย่อมมีบางคนที่หลุดรอดการสังหารของเขาไปได้.
ขณะที่เจี้ยนอ้าวกำลังสังหารผู้คนมากมายขณะที่กำลังบินขึ้นไป,ก็มีบางคนที่หลุดรอดลงมาได้เช่นกัน.
"ราชันย์จง,ข้าและเจ้าคงต้องลงมือแล้ว,โลกใบเล็กจะปล่อยให้เกิดความวุ่นวายไม่ได้!"หลี่ซือกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
Chapter 763 kills the last blue sky
杀上青天
สังหารผู้มาจากท้องฟ้า.
เจี้ยนอ้าวที่ยังคงยืนนิ่ง,จ้องมองขึ้นไปยังเมฆสายฟ้าที่กำลังปรากฏขึ้นมาบนท้องฟ้ามากขึ้นและก็มากขึ้น.
เมฆสายฟ้ามากมาย,เวลานี้สายฟ้ากำลังรวมตัวเป็นมังกรยักษ์,และขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ.
สายฟ้าที่ส่องประกายแสงสว่างจ้า,ปกคลุมพื้นที่รอบๆ,แรงกดดันพลานุภาพที่ยิ่งใหญ่กำลังกดทับลงมามากขึ้นและก็มากขึ้น.
แม้แต่เหล่าผู้ชมที่อยู่ห่างไกลแล้ว,ยังไม่สามารถทนแรงกดดันที่หนักหน่วงนี้ได้,จนทำให้ต้องถอยออกไปอีกครั้ง!
"ทัณฑ์สวรรค์ของเซียนสวรรค์ในโลกใบเล็ก,ในที่สุดก็มาถึง!"ไม่ไกลออกไปหลี่ซือจ้องมองขึ้นไปมองท้องฟ้า.
จงซานจ้องมองไปยังหลี่ซือ,พร้อมกับพยักหน้ารับ.
จงซานนั้นไม่เคยเห็นทัณฑ์สวรรค์ของเซียนสวรรค์ในโลกใบใหญ่,ทว่าจงซานสนใจทัณฑ์สวรรค์ในเวลานี้มาก,เพราะว่าในวันข้างหน้าตี้เสวียนชาก็จะก้าวข้ามผ่านทัณฑ์สวรรค์เช่นนี้ด้วยเช่นกัน.
แววตาของเจี้ยนอ้าวที่ส่องประกาย,ทันใดนั้นร่างของเขาก็ปรากฏพลังแรงกดดันที่เพิ่มขึ้น,ปลดปล่อยพลังกระแทกอำนาจสวรรค์,ต่อต้านพลังที่โถมลงมาอย่างรุนแรง.
"ตูมมมมมมมมมมม!"
อำนาจสวรรค์ที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ,ส้ายฟ้าที่บ้าคลั่งกำลังฉีกกระชากมิติที่ว่างเปล่า,เมฆสีดำทมิฬที่ปรากฏขึ้น,ทำให้มิติอากาศสั่นไหวไปมา,อำนาจสวรรค์กำลังบีบเล็ก,โถมกระหน่ำเล็งไปที่เจี้ยนอ้าวเพียงจุดเดียว.
"แค๊ก!"
"โฮกกกก!!"
เมฆสายฟ้า,ที่รวมตัวกำลังคำรามดังสนั่น,เป็นเสียงของมังกร,เมฆสายฟ้ามากมายนับไม่ถ้วนที่รวมตัวกันจนมีขนาดล้านจั้ง,เป็นมังกรสายฟ้า,คำรามดังก้อง,คำรามขู่เจี้ยนอ้าว.
มังกรสายฟ้าที่ฉีกมิติอากาศรอบๆแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ,พลังที่ร้ายกาจรุนแรง,ราวกับว่าสามารถทำลายทุกสิ่งทุกอย่างให้พังทลายลงได้.
หลุมดำขนาดใหญ่โต,ที่มีขนาดกว่าเมื่อครั้งห้ายอดฝีมือต่อสู้กันซะอีก,สายฟ้าที่ดังสนั่นเลื่อนลั่นปฐพี,เป็นพลังทีบ้าคลั่งอย่างที่สุด.
เหล่าผู้ชมที่จับจ้องมองอยู่มากมายเลานี้,ถึงกับขนลุกหวาดกลัวมังกรสายฟ้าตนนี้เป็นอย่างมาก,พลังของมันที่กำลังข่มขู่ปลดปล่อยคลื่นเสียงตรงไปยังตำแหน่งของเจี้ยนอ้าว.
พลังทำลายมากมายขนาดใหนกัน?
เหล่าผู้ชมที่รู้สึกหวาดกลัวแทนเจี้ยนอ้าว,หลุมดำขนาดใหญ่จากเสียงคำรามของมังกร.
เหล่าคนที่ขลาดเขลาถอยหลังออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า.
เจี้ยนหงที่กำหมัดแน่น,เต็มไปด้วยความเป็นห่วงบิดาของนาง,หลิวอู๋ซ่างที่กลืนน้ำลายลงคอ,จงซานและหลี่ซือยังคงกอดอกจับจ้องมองดูหลุมดำที่ขยายใหญ่ออกมา.
แม้นว่าจะต้องเชิญหน้ากับอำนาจสวรรค์ที่ยิ่งใหญ่,เจี้ยนอ้าวก็ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย,เขายังคงเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยวกล้าหาญ.
แววตาที่เต็มไปด้วยจิตสังหาร,เจี้ยนอ้าที่เหินขึ้นในในทันที,ทุกๆกคนที่จ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าว,แสงสีเงินที่สาดกระจายไปรอบๆ,ปกคลุมร่างของเจี้ยนอ้าว.
ร่างของเจี้ยนอ้าวที่พุ่งออกไปราวกับกระบี่ที่พุ่งกระโจนฉีกท้องฟ้าเสียงดังสนั่น.
เจี้ยนอ้าวไม่รอให้ทัณฑ์สวรรค์มาถึงตัว,ทว่าร่างของเขาได้พุ่งตรงเข้าหาทัณฑ์สวรรค์ในทันที.
"ตูมมมมมมมมมมมมมมมมม!"
อากาศมิติบนท้องฟ้าที่ระเบิดเสียงดังสนั่น,อำนาจสวรรค์ที่ปรากฏเป็นหลุมดำใหญ่ยักษ์ขยายออกมานับพันเท่า,เมฆสาฟ้ามากมายที่สั่นไหวถูกยิงออกไปกระจายทุกทิศทุกทาง.เกิดเป็นหลุมดำขนาดย่อมๆในทุกเส้นทางที่มันกระจายไปถึง.
เฆมสีดำทมิฬที่ค่อยๆกลับคืนสู่ปรกติช้าๆ,ส่วนร่างของเจี้ยนอ้าวนั้นหายไปแล้ว.
"เปรี้ยง!!!"
จากนั้นหนึ่งก้านธูป,เมฆที่มืดคลึ้มปกปิดท้องฟ้านั้น,ก็ได้ยินเสียงดังก้องดังกังวาน,เจี้ยนอ้าวกำลังทะลวงเมฆสายฟ้าอย่างคาดไม่ถึง.
ปราณกระบี่ที่มากมายที่ส่องประกายสาดส่องปะทะทัณฑ์สวรรค์สายฟ้าจากทุกทิศทุกทาง,เวลาเพียงไม่นาน,เมฆสายฟ้าก็ถูกคลุมด้วยหลุมดำขนาดใหญ่,หลุมดำที่ใหญ่โตมโหฬาร,ปกคลุมพื้นที่หลายล้านลี้.
แววตาของเหล่าผู้ชมเวลานี้กำลังสั่นไหวด้วยความหวั่นเกรง,เจี้ยนอ้าวผิดปรกติเกินไปแล้ว! ไม่คิดเลยว่าเขาจะพุ่งออกไปเพื่อทะลวงทัณฑ์สวรรค์?
เข้าไปในใจกลางของเมฆสายฟ้าเอง,เขากำลังตัดเฉือนเมฆสายฟ้าทัณฑ์สวรรค์อย่างงั้นรึ?
ต้องการกำราบทัณฑ์สวรรค์อย่างงั้นรึ?
ในเวลาเดียวกันนี้,เจี้ยนอ้าวได้กลายเป็นยอดฝีมือที่สร้างความประทับใจต่อผู้คนที่ได้พบเห็นเป็นอย่างมาก.
"เป็นความจริง,กำลังผ่านทัณฑ์สวรรค์ของโลกใบเล็กได้แล้ว!"หลี่ซือที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
แววตาของหลี่ซือไม่ได้แสดงความชื่นชมอะไรนัก,เหมือนกับคนอื่นๆ,เขาที่รู้สึกเหมือนว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่สุด.
ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม,สองชั่วยาม,บนท้องฟ้ายังคงเต็มไปด้วยหลุมดำขนาดใหญ่โตยังไม่หายไป,การก้าวผ่านทัณฑ์สวรรค์ของเจี้ยนอ้าวนั้น,ทุกคนที่จดจ้องมองด้วยท่าทางงงวยไม่รู้ว่าจะกล่าวสิ่งใดออกมา.
แม้แต่หลายๆคนที่ภายในใจที่รู้สึกอับอาย,จนเกิดจิตมารขึ้นด้วยความอัศจรรย์ที่ได้พบเห็น.
"ซ่า!!"
บนอากาศ,ที่เกิดระเบิดดังสนั่น,ปราณกระบี่มากมาย,ที่ล่วงหล่นลงมาราวกับห่าฝน,ปกคลุมไปทุกทิศทุกทาง,ปราณกระบี่มากมายกำลังกระจายไปทั่ว,เหล่าผู้ชมมากมายที่กำลังคงรอคอยเฝ้าดูอย่างใจจดใจจ่อ.
ปราณกระบี่ที่ล่วงหล่นลงมายังกะสายฝน,ผู้คนที่ประหลาดจ้องมองไปบนท้องฟ้า.
หลุมดำที่หายไปช้าๆ,มิติอากาศบิดเบี้ยวค่อยๆฟื้นคืนกลับมา,ทว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้,ที่บนยอดเขารูปดอกบัวปรากฏร่างของเจี้ยนอ้าวขึ้นมาอีกครั้ง.
เจี้ยนอ้าวที่ยืนอยู่บนเทือเขาสูง,ประกายแสงสีเหลืองที่ปกคลุมร่างของเจี้ยนอ้าวเอาไว้,ดวงตาของเจี้ยนอ้าวที่หลับแน่น,ราวกับว่าได้ดูดซับอะไรบางอย่างที่พึงใจเป็นอย่างมาก.
เป็นความจริง,ตลอดเวลาสองชั่วยาม,ทัณฑ์สวรรค์ได้หดหายไปเรียบร้อยแล้ว,ดูเหมือนว่าการก้าวข้ามทัณฑ์สวรรค์ด้วยพลังที่น่าเกรงขามทำให้เกิดหลุมดำขนาดใหญ่ขึ้นมา.
"จบแล้วรึ?
ดูเหมือนว่าจะเร็วเกินกว่าที่ข้าจะคาดการณ์เอาไว้!"หลี่ซือจ้องมองเจี้ยนอ้าวพลางขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
เซียนสวรรค์?
จงซานที่จ้องมองตาโตจดจ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าว.
หลังจากผ่านไปอีกหนึ่งชั่วยาม,กลิ่นอายที่ทรงพลังที่ล้อมรอบเจี้ยนอ้าวก็หายไป,พร้อมกับลืมตาขึ้นช้าๆ,เจี้ยนอ้าวที่เผยแววตาจดจ้องมองไปยังผู้คนที่อยู่รอบๆอย่างเฉยเมย.
เซียนสวรรค์,เจี้ยนอ้าว!
"ท่านพ่อ,สำเร็จแล้ว!"เจี้ยนหงที่แสดงท่าทางตื่นเต้น.
ที่ไกลออกไปนั้น,บนเทือกเขาแห่งหนึ่ง,เจี้ยนอ้าวที่หันหน้าไปหาจงซาน,จงซานที่พยักหน้าให้เล็กน้อย.
ดูเหมือนว่าจะเป็นการกล่าวลาสุดท้ายนั่นเอง,ขณะที่เขาพยักหน้าให้กับจงซาน.
ท้องฟ้ากำลังฟื้นฟู,นอกจากนี้,ดวงตะวันได้เริ่มฉายแสงขึ้นที่ทิศตะวันออกแล้ว,กำลังเข้าสู่เช้าตรู่ของวันถัดไป.
เจี้ยนอ้าวที่สะบัดเสื้อคลุม,ก่อนที่จะพุ่งขึ้นท้องฟ้าไป.
"เปรี้ยง!!!"
เสียงฟ้าคำรามแตกแยกออกเป็นทาง,หากแต่ไม่มีทัณฑ์สวรรค์ปรากฏขึ้น,ทว่ามองเห็นเป็นเส้นริ้วแสงขณะที่เขากำลังแหวกอากาศขึ้นไปบนท้องฟ้า.
บนศีรษะของเจี้ยนอ้าวตอนนี้,เกิดระเบิดดังสนั่นเป็นระยะๆ,แสงสีทองทีส่องประกายแสงนำทางออกมาทันที,แสงสีทองที่ยืดยาวออกไปไกล,พร้อมกับขยายขนาดมากขึ้นและก็มากขึ้น.
อากาศที่อยู่รอบๆท้องฟ้ากำลังหมุนวน,แสงสว่างสีทองที่ส่องประกายวับวาว,แสงสีทองที่ยืดยาวออกไปเป็นช่องเปิดไปด้านหน้า.
ทันใดนั้นพื้นที่รอบๆก็ปรากฏเมฆสีชมพู,ช่องอากาศสีทองที่เปิดเป็นอุโมงค์ยืดยาวออกไป,เป็นทางให้บินผ่านออกไปนั่นเอง.
แววตาของทุกคนที่จดจ้องด้วยความอิจฉาจ้องมองช่องเส้นทางที่เปิดไปยังโลกใบใหญ่,ตราบเท่าที่บินไปตามช่องทางนั้น,ก็จะเข้าสู่โลกใบใหญ่อย่างงั้นรึ?
"มาแล้ว!"ดวงตาของหลี่ซือที่หรี่ตาจ้องมอง.
ไม่ไกลออกไปจงซานที่รู้สึกตื่นตกใจเล็กน้อย,จดจ้องมองตามหลี่ซือ,ในเวลาเดียวกันนั้นแววตาของหลี่ซือที่เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาเช่นกัน.
อะไรมา? ใครกำลังมา? จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาจดจ้องมองขึ้นไปบนเทือกเขาที่เจี้ยนอ้าวยืนอยู่.
เจี้ยนอ้าวที่ขมวดคิ้วไปมาพร้อมกับบินไปตามช่องทางที่เปิดออก.
เป็นความจริง,ขณะที่เขาบินตรงไปตามช่องทางที่เปิดออกนั้น,บนท้องฟ้านั้นก็ปรากฏเงาร่างขึ้นมาด้วยเช่นกัน.
เงา? จงซานที่ตกใจเล็กน้อย,แขกจากโลกใบใหญ่อย่างงั้นรึ?
"ชิ!"เจี้ยนอ้าวที่แค่นเสียง,ขณะทีบินต่อไป.
ทว่าดูเหมือนว่าบนท้องฟ้านั้น,จะมีอีกหลายร่างเป็นจำนวนมากที่พุ่งลงมาและรอดังขวางเจี้ยนอ้าวอยู่.
ราวกับฝูงตั๊กแตน,คนเหล่านี้ต้องการเข้ามาภายในโลกใบเล็กอย่างงั้นรึ?
หัวใจของจงซานที่เต้นไปมา,ที่โลกใบใหญ่นั้นยังมีผู้คนอีกมากมายรออยู่?
เจี้ยนอ้าวที่บินขึ้นไป,จะต้องเชิญหน้ากับคนอีกเป็นจำนวนมาก?
ดูแล้วมีจำนวนเรือนหมื่นทีเดียว.
"อย่าให้เขาข้ามผ่านไป,ให้เขาอยู่ในช่องว่าง,จะได้ทำให้ช่องว่างเปิดนานขึ้น!"
บนอากาศ,เสียงที่ดังลั่นเต็มไปด้วยจิตสังหารดังขึ้นในทันที.
"สำนักกระบี่โลหิตรับคำสั่ง,ขวางทางชายในชุดสีขาวเซียนกระจอกเอาไว้!"
"สำนักอสูรสวรรค์รับคำสั่ง,ขวางคนชุดสีขาวชุดสีขาวเซียนกระจิดริดเอาไว้!"
"สำนักหมื่นสัตว์อสูรรับคำสั่ง,ขวางทางชายชุดสีขาวเซียนหน้าใหม่เอาไว้!"
เหล่าคนกว่าหมื่นคนที่ขวางทางคนจากโลกใบเล็ก,ไม่ให้เจี้ยนอ้าวผ่านขึ้นไป.
ชายชุดสีขาวเซียนกระจิดริดอย่างงั้นรึ?
นับว่าเป็นการดูแคลนเจี้ยนอ้าวเป็นอย่างมาก,แววตาของเขาที่เต็มไปด้วยจิตสังหาร,ทันใดนั้นร่างของเขาก็ปรากฏพลังที่บ้าคลั่งเพิ่มขึ้นเป็นสามเท่า,พร้อมกับที่ด้านหน้ากลิ่นอายพลังได้รวมตัวเป็นกระบี่สีเขียวปรากฏขึ้นในทันที.
นี่คือกระบี่แท้จริงของเจี้ยนอ้าวอย่างงั้นรึ?
แม้แต่ก่อนหน้านี้เผชิญกับเต๋าจวินเซิ่งหย๋าเขาก็ไม่ได้นำมันออกมาใช้,ดูเหมือนว่าเวลานั้นจะไม่ได้จำเป็นอะไรเลย.
"อี้ อี้
อี้,เจ้าเซียนนกระจอกผ่านทัณฑ์สวรรค์มาจากโลกใบเล็ก,คิดจะต่อต้าน,อี้ อี้อี้......!"
ชายชราที่หน้าเกียจน่ากลัวเผยยิ้มอย่างเย็นชาออกมา.
"ฉับบบ!"
ชายชราร่างขาดเป็นสองท่อนแทบจะในทันที,กระบี่ชิงเฟิง,ที่เข้าฟาดฟันเหล่าแขกจากโลกใบใหญ่.
เจี้ยนอ้าวที่เริ่มสังหารทุกคนที่เขาเคลื่อนที่ผ่าน.
ดูเหมือนว่าช่องเส้นทางที่เปิดออกมานั้นจะทรงพลังเป็นอย่างมาก,ถึงแม้นว่าเจี้ยนอ้าวจะใช้พลังเต็มที่,ก็ไม่ทำให้มิติฉีกขาด.
"ฉับบบบ!"
เจี้ยนอ้าวทรงพลังมาก,พริบตาเดียวที่ประกายกระบี่ส่องแสง,โลหิตจะฟุ้งกระจาย,ถูกสังหารอย่างบ้าคลั่ง.
เหล่าคนจากโลกใบใหญ่ต่อมาก็พบว่าตัวเองกลายเป็นเนื้อให้กับเซียนกระจอกของโลกใบเล็กเฉือนเอาแล้ว,ไม่ใช่ของหวานอีกต่อไป,แต่เป็นปิศาจร้าย,เป็นปิศาจกระหายโลหิตไล่ล่าสังหารอย่างดุร้าย.
น่าหวาดกลัวเกินไปแล้ว,ดุร้ายอย่างที่สุด,ไม่เพียงแต่ไม่สามารถขวางเขาไว้,แม้แต่ถูกไล่สังหารอีกด้วย,เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
แข็งแกร่งขนาดนี้ได้อย่างไรกัน?
"อ๊าก!!"
"แม่จ๋า!"
"ช่วยด้วย!"
"ข้าจะกลับ!"
บนท้องฟ้าพริบตาเดียวเศษชิ้นส่วนแขนขาที่ขาดวิ่น,การต่อสู้ที่คนจำนวนมากกำลังเข้ามะรุมมะตุ้ม,ถูกเจี้ยนอ้าวสังหารอย่างไร้ปรานี.
เจี้ยนอ้าวราวกับอสุรกาย,สังหารผู้คนทุกคนที่บินผ่านลงมา,ปราณกระบี่สีเขียวที่ปกคลุมท้องฟ้า,เหล่าแขกจากโลกใบใหญ่,ทุกคนตกตายกลายเป็นผีไปในทันที.
ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!
เหล่าแขกจากโลกใบใหญ่หลายคนเริ่มขาดเขลา,จ้องมองเจี้ยนอ้าวที่ดุร้าย,สีหน้าแววตาที่ตื่นตะหนก,หลายๆคนทีพยายามหนี,หากแต่หลายคนก็พุ่งเข้ามาอย่างไม่กลัวตาย.
เจี้ยนอ้าวที่ไล่ล่าสังหาร,เหล่าคนที่กำลังต้องการเข้ามายังโลกใบเล็ก,หลายๆคนที่ยังคงเป็นมนุษย์,ส่วนมากอยู่ในระดับสวรรค์แท้,แม้นว่าจะมีเซียนสวรรค์ปรากฏออกมาด้วย,หากแต่อยู่ต่อหน้าเจี้ยนอ้าว,ก็ไม่ต่างจากขยะ.
"เคร้ง,เคร้ง......!"
อย่างไรก็ตามแม้นว่าคนเหล่านั้นจะไม่สามารถต่อกรกับเจี้ยนอ้าวได้,ทว่ากับจำนวนที่มากมายนั้น,แม้นว่าจะถูกสังหารแทบจะในทันที,ทว่าเจี้ยนอ้าวที่กำลังพุ่งขึ้นไป,คนเหล่านั้นที่ต้องการเข้ามายังโลกใบเล็กพวกเขาที่พุ่งลงมาย่อมมีบางคนที่หลุดรอดการสังหารของเขาไปได้.
ขณะที่เจี้ยนอ้าวกำลังสังหารผู้คนมากมายขณะที่กำลังบินขึ้นไป,ก็มีบางคนที่หลุดรอดลงมาได้เช่นกัน.
"ราชันย์จง,ข้าและเจ้าคงต้องลงมือแล้ว,โลกใบเล็กจะปล่อยให้เกิดความวุ่นวายไม่ได้!"หลี่ซือกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น