Immortality Chapter 759 The sword fights
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 759 กระบี่ที่ยากจะประเมิน.
Chapter 759 The sword fights
รอบๆเทือกเขาเหมยซานนั้นมีเหล่ายอดฝีมือไร้สังกัดมากมาย,กลุ่มอิทธิพลต่างๆ,แม้แต่ราชวงศ์วาสนาขนาดใหญ่ทั้งสามก็สนใจ,ดังนั้นการที่มีผู้ชมมากมายไม่ใช่เรื่องประหลาดอันใด.
หลี่ซือยืนอยู่มุมหนึ่ง,เขาที่รับคำสั่งของหยิงให้มาสังเกตการณ์.
เจี้ยนอ้าวและจงซานยังคงพูดคุยกันบนศาลาซิวเหมย,เต๋าจวินเย่ชิงเฉิง,เฉินฉีเทียนและฮามาไลที่ร่อนลงบนยอดเขาแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้กัน.
"มาแล้ว,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าและเฉินฉีเทียน,ฮามาไล,แล้วอีกคนนั้นเป็นใครกัน?"
"ไม่รู้เหมือนกัน,แต่น่าจะเป็นเต๋าจวินอีกคนของแดนเทพอมตะ!"
"หืม? แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไร?"
"เจ้าไม่เห็นกระบี่จิวเซียนที่เขาถืออยู่รึไง?
ก่อนหน้านี้ที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ข้าเคยเห็นมันมาด้วยตัวเองเลย!"
"กระบี่จิวเซียนอย่างงั้นรึ?"
"แล้วเฉินฉีเทียนไปรวมมือกับแดนเทพอมตะตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"
"หรือพวกเขาร่วมมือกันเพื่อจัดการกับเจี้ยนอ้าว.
เสียงของทุกคนที่ดังเซ็งแซ่,สี่ยอดฝีมือบนเทือกเขาเสวี๋ยซาน,พวกเขาที่จ้องมองลงไปยังยังศาลาซิวเหม่ยซึ่งตั้งอยู่ตรงกลางหุบเขานั่นเอง.
สายตาของพวกเขาที่เห็นจงซานอยู่ในศาลาซิวเหม่ย.
สี่ยอดฝีมือที่ดวงตาหดเกร็ง,แววตาที่เต็มไปด้วยจิตสังหารที่รุนแรงแผ่ออกมา.
เย่ชิงเฉิง,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังจดจ้องมองไปยังจงซาน,จงซานที่ทำให้เขาต้องสูญเสียโลกอมตะ,แม้แต่กระบี่ลู่เซียนก็ยังเสียไปที่ทะเลดำ.
เฉินฉีเทียน,นับเป็นโจทย์เก่าของจงซานเช่นกัน,แม้นว่าเขาจะไม่เคยคิดว่าจงซานคู่ควรจะเป็นคู่ต่อกรกับเขาก็ตาม,ทว่าเฉินฉีเทียนรู้ดีว่ากระบี่ลู่เซียนนั้นถูกจงซานกลืนไปแน่,เฉินฉีเทียนเองก็มีประสบการณ์เช่นกันเขาเป็นความแค้นเมื่อครั้งที่อยู่ในราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,ที่ไม้เท้าทองม่วงลายมังกรของเขาถูกอสุรกายของจงซานกัดไปครึ่งด้วย.
ฮามะไลและจงซานไม่ได้รู้จักจงซานมากมายนัก,มีเพียงแค่เหตุการณ์ที่เกาะลอยฟ้าสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,เขาถูกจงซานเล่นงาน,จนอยู่ในสภาพอนาถเป็นอย่างมาก,แม้แต่นวีชิงเฮวยที่เขาเล็งเอาไว้ก็ถูกจงซานจับไป,ได้ยินมาว่าถูกจงซานจับไปเป็นผู้หญิงของเขาไปแล้ว.
ส่วนเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,ไม่ต้องกล่าวเลยว่าเกลียดจงซานขนาดใหน,เขาคือศัตรูอันดับหนึ่งของแดนเทพอมตะเลยก็ว่าได้.
สี่ยอดฝีมือ,ต่างก็ต้องการสังหารจงซานตกตายไป,ทว่าในเวลานี้พวกเขาจำต้องระงับความโกรธในใจเอาไว้.
ในเวลานี้,พวกเขามีเป้าหมายอยู่แล้วนั่นเอง.
จงซานเวลานี้กำลังนั่งดื่มสุรากับเจี้ยนอ้าว.
พญามารแดนเทพอเวจี,เจี้ยนอ้าว!
แดนเทพอเวจีนั้น,ถือเป็นหนึ่งในสี่แดนเทวะ,สืบทอดมาหลายพันปี,ตั้งอยู่ในสถานที่แปลกประหลาด,เทียบกับแดนศักดิ์สิทธิ์อื่นๆแล้ว,พวกเขามีประวัติความเป็นมาไม่นานนัก,หากแต่มีชื่อเสียงที่ไม่ธรรมดาทีเดียว.
พญามารแต่ละรุ่นนั้น,มีความแข็งแกร่งระดับสูง,เป็นตัวตนระดับต้นๆของทวีปศักดิ์สิทธิ์ในทุกๆรุ่น.
พญามารแต่ละรุ่นนั่น,ล้วนแล้วแต่ลึกล้ำ,ทำไมพวกเขาถึงได้แข็งแกร่งเช่นนี้กัน?
ประมุขรุ่นก่อนหน้านี้ที่พวกเขารู้จัก,คือยอดฝีมือค่ายกลอันดับหนึ่ง,รุ่นต่อมาก็คือมือกระบี่อันดับหนึ่งผู้จุติขึ้นมาใหม่ในวิถีกระบี่.
ทุกคนไม่เข้าใจนัก,ทว่าพวกเขาคิดว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋านั้น,ต้องการที่จะกำจัดแดนเทพอเวจีจริงๆรึ?
แดนเทวะเทพอเวจีนั้นไม่มีใครกลัวตาย,แต่ละคนล้วนแล้วแต่บ้าคลั่ง,พวกเขาที่ปกครองกันด้วยกฏป่า,ปกครองด้วยความสามารถและความแข็งแกร่ง,และสุดท้ายเป็นเป็นเจี้ยนอ้าวที่กลายเป็นผู้ปกครอง.
หนานกงเซิ่งในอดีตที่ได้รับคัดเลือกนั้น,แดนเทพอเวจีในเวลานั้นได้ให้มารและมารแท้ฆ่าฟันกันและกัน,แม้นว่าจะมีพลังฝึกตนต่างกันก็ตาม,แต่พวกเขาก็ฆ่าและก็ฆ่า,จนได้ผู้แข็งแกร่งที่สุด.
การคัดเลือกประมุขของแดนเทพอมตะในแต่ละครั้งนั้น,มียอดฝีมือตกตายไปอย่างมากมาย.
แน่นอนว่าวิธีนี้สำหรับแดนเทพอมตะนั้นไม่ต้องการกระทำการเป็นแน่,เพราะว่าพวกเขาต้องสูญเสียไปมากมาย,ดังนั้นนโยบายนี้ของแดนเทพอเวจี,แดนเทวะอื่นๆจึงไม่กล้านำมาใช้,แต่ถึงกระนั้นแดนเทพอเวจีก็ยังคงอยู่มาจนถึงปัจจุบัน.
สำหรับคนแดนเทพอเวจีที่นิยมการไล่ล่าสังหารนั้น,ผู้คนส่วนมากมักเรียกพวกเขาว่าผู้ฝึกตนวิถีมาร.
การการต่อสู้ไล่ล่าสังหารกันและกัน ทำให้คนของแดนเทพอมตะมีไม่มาก,หากแต่ศิษย์ของพวกเขาแต่ละคนล้วนแล้วแต่แข็งแกร่ง.
เจี้ยนอ้าว!
สายตาของยอดฝีมือที่กำลังจ้องมองไปยังพญามารเจี้ยนอ้าว.
เจี้ยนอ้าวนั้นไม่สามารถมองเห็นจิตสังหารที่รุนแรงได้เลย,ไม่รู้ทำไมว่าแตกต่างจากพญามารของแดนเทพอเวจี,หรือว่ากฎเกณฑ์ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปแล้ว,หรือเป็นไปได้ว่าเขาสามารถเก็บจิตสังหารเอาไว้ได้.
หนานกงเซิ่งเองก็เช่นกันที่ต่างกับพญามารในอดีตและตอนนี้ก็เป็นเจี้ยนอ้าว.
"เต๋าจวินเซิ่งหย๋า? เย่ชิงเฉิง?
มาพร้อมกัน กำลังวางแผนอะไรไว้รึ?"จงซานที่กล่าวสอบถามออกไป.
เจี้ยนอ้าวที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"มีแผนแล้วอย่างไรล่ะ?"
"ต้องการให้ข้าช่วยหรือไม่?"จงซานเอ่ยออกไป.
"ไม่จำเป็น,วันนี้เจ้าเป็นเพียงผู้ชมก็พอ!"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
คนทั้งสองที่ก้าวออกไป,เตรียมพร้อม.
"เจี้ยนอ้าว! เจ้าสังหารลูกหลานของข้ามากมาย,วันนี้ถึงคราวที่เจ้าต้องย่อยยับบ้าง!"เฉินฉีเทียนที่กล่าวออกมาด้วยความเย็นชา.
เจี้ยนอ้าวที่กวาดตามองคนทั้งสี่,จากฮามะไล,ก่อนที่จะหันหน้าไปมองเย่ชิงเฉิง,ที่ด้านหลังของเย่ชิงเฉิงสะพายกระบี่จิวเซียว,มีเพียงแค่เจี้ยนอ้าวเท่านั้น,ที่มีเจตจำนงกระบี่,สามารถมองเห็นเจตกระบี่ที่หนักหน่วงรุนแรงแผ่ออกมา.
"วูซซซซ!"
กระบี่จูเซียนที่สั่นไหวไปมาเล็กน้อย.
"วูซซซซ!"
กระบี่ของเหล่ายอดฝีมือรอบๆต่างก็สั่นไปมาอย่างรุนแรงเช่นกัน,ดูเหมือนว่ากระบีจูเซียนที่เป็นเหมือนกับจักรพรรดิกระบี่เป็นคนทำ,เป็นการบอกให้รับรู้ตัวตนของมัน.
เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆถึงกับต้องกุมกระบี่ของตัวเองเอาไว้ด้วยท่าทางตื่นตระหนก,ไม่ให้กระบี่ของตัวเองสั่นไหว.
ทว่าที่ด้านหน้าเจี้ยนอ้าว,ปรากฏสายลมอ่อนที่พัดวนออกมา,จงซานที่อยู่ไกลที่สุด,จ้องมองไปรอบๆมองเห็นอย่างชัดเจน,ไม่ใช่กระแสลมหากแต่เป็นปราณกระบี่ขนาดเล็กมากมายกำลังปะทุขึ้นมา.
กระบี่จิวเซียนกำลังยั่วยุเจี้ยนอ้าวอย่างงั้นรึ?
"นับเป็นกระบี่ชั้นยอด!"เจี้ยนอ้าวที่สูดหายใจลึก.
เจี้ยนอ้าวที่จ้องมองกระบี่จิวเซียนเสร็จก็หันหน้าจ้องมองเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่แบกน้ำเต้าขนาดใหญ่อยู่ตลอดเวลา,เป็นน้ำเต้าที่เป็นสมบัติชั้นเซียน,และยังมีจุดแสงสีต่างๆเล็กกระจายไปทั่วน้ำเต้า.
ท้ายที่สุด,เจี้ยนอ้าวก็จ้องมองไปยังเฉินฉีเทียน.
เฉินฉีเทียนจ้องมองกลับมา,เจี้ยนอ้าวเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ก่อนที่จะโบกมือเบาๆ,จากนั้นสตรีที่อยู่ไม่ไกลในชุดสีแดงก็บินออกมา.
"เฉินฉีเทียน,เจ้ายังจำข้าได้หรือไม่?"สตรีในชุดสีแดงที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเล็กน้อย.
ในอดีตนางที่ดูเต็มไปด้วยความสง่าราวกับวีระสตรีที่ไล่ล่าเฉินฉีเทียนไปทุกที่,ทว่าในเวลานี้,นางมีบิดาคอยหนุนหลัง,เจี้ยนหงในเวลานี้เป็นเหมือนกับเด็กสาวที่เต็มไปด้วยความอหังการทั่วไป,เอ่ยชื่อเฉินฉีเทียนออกมา.
"เจี้ยนหง?"เฉินฉีเทียนที่ดวงตาหดเกร็ง.
แววตาของเฉินฉีเทียนที่เต็มไปด้วยความโกรธ,นับตั้งแต่เขาพบกับเจี้ยหง,ก็พบแต่โชคร้ายมาตลอด,ถูกไล่ล่า! จนวันนี้เขาแทบจะเหลือตัวคนเดียว!
"เจี้ยนหง,ไป!"เจี้ยนอ้าวกล่าว.
"ค่ะ!"เจี้ยนหงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น,ในมือของนางที่มีกระบี่สีดำทมิฬ.
เจี้ยนหงที่ลอยออกไป,พร้อมกับใช้กระบี่ชี้ไปยังทิศทางของเฉินฉีเทียน.
"เฉินฉีเทียน,รับความตายไปซะ!"เจี้ยนหงที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
กับคำพูดของเจี้ยนหงนั้น,ทุกคนที่ตะลึงงัน,เป็นใครกันแน่ที่จะสังหารใคร?
"นั่นคือเจ้าตำหนักเทพกระบี่,เจี้ยนหงรึ?
ได้ข่าวมาว่าถูกเฉินฉีเทียนสังหารไปแล้วไม่ใช่รึ?"
"ได้ยินมาว่านางคือธิดาของเจี้ยนอ้าว?"
"นี่นางต้องการต่อสู้กับเฉินฉีเทียนที่มีระดับสวรรค์แท้?
กำลังคิดอะไรอยู่?"
ทุกคนที่เห็นเจี้ยนหงที่กำลังเข้าปะทะเฉินฉีเทียน,ทุกคนต่างก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ,นี้เจี้ยนหงตื่นขึ้นมาจากสุสานได้อย่างไร,นางฟื้นคืนชีพได้อย่างงั้นรึ
และที่คาดไม่ถึงอีกคือตอนนี้นางกำลังท้าทายเฉินฉีเทียน?
ที่ไกลออกไปนั้น,สี่ยอดฝีมือที่ขมวดคิ้วไปมา.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวต่อเจี้ยนอ้าวที่อยู่ไกลออกมา,"พญามารเจี้ยนอ้าว,เจ้าจะให้บุตรสาวของเจ้าออกมาต่อสู้อย่างงั้นรึ?
เจ้าไม่คิดจะลงมือรึอย่างไร?"
"นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของครอบครัวข้า,ไม่รู้ว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋ามีปัญหาอะไร!"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"ข้าเป็นผู้รับรองการต่อสู้นี้,แล้วจะไม่เกี่ยวกับข้าได้อย่างไร?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ข้าไปขอให้เจ้ามารับรองเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวหยัน.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ขมวดคิ้วไปมา,จากนั้นก็ไม่กล่าวสิ่งใดออกมา.
เฉินฉีเทียนจ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าว,จ้องมองไปยังเจี้ยนหงที่ลอยอยู่บนอากาศ,พร้อมกับเผยยิ้มอย่างเย็นชา,"ในเมื่อรนหาที่ตาย,ข้าจะสนองเจ้าเอง!"
เฉินฉีเทียนที่ลอยออกไป.
เจี้ยนหงที่ตวัดกระบี่สีดำ,พร้อมกับชี้ตรงไปยังตำแหน่งของเฉินฉีเทียน,ปรากฏปราณกระบี่พุ่งออกไป.
เจี้ยนหงที่มีระดับ,ราชันย์แท้,ถึงอย่างงั้น,นางกลับไม่รู้สึกหวาดกลัวเฉินฉีเทียนแม้แต่น้อย,เฉินฉีเทียนที่ได้พลังและความทรงจำกับคืน,จนมีระดับสวรรค์แท้ขั้นที่สิบ! มีหรือที่ระดับราชันย์แท้จะเทียบได้?
การต่อสู้เริ่มขึ้นแล้ว.
เหล่าผู้ชมต่างก็จับจ้องมองกันอย่างเงียบๆ.
เป็นปราณกระบี่ที่ยืดยาวขายออกไป,หลายร้อยเท่า.
"เป็นเพลงกระบี่ที่ดี!"เย่ชิงเฉิงที่อยู่ไกลออกไปกล่าวชมออกมา.
จงซานที่อยู่ใกล้ๆได้ยินเสียงเจี้ยนอ้าวที่กล่าวออกมาเบาๆ,"ใหญ่!"
"ตูมมมมมม!"
ปราณกระบี่ของเจี้ยนหง,ทันใดนั้นก็ขยายออกไปอีกหลายแสนเท่า!
ราวกับว่าฟ้าดินทันใดนั้นก็เปลี่ยนไป,ช่วยเหลือนางโจมตีเฉินฉีเทียน.
การเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็ว,ราวกับลูกศรที่ขยายขนาดออกเป็นแสนเท่า,เหมือนลูกศรขนนกที่พุ่งออกไปแล้วเปลี่ยนเป็นภูเขาในทันที,กับขนาดของพลังที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว.
เหล่าผู้ชมที่อยู่รอบๆถึงกับอ้าปากค้าง,ดวงตาเบิกกว้าง.
เฉินฉีเทียนที่กำลังจะปล่อยฝ่ามือออกไปทำลายปราณกระบี่,ทว่าทันใดนั้นทั่วร่างกลายเป็นหลังเหงื่อที่เย็นเยือบออกมา,จนทำให้เขาตัดสินใจหลบ.
ทว่าเมื่อเฉินฉีเทียนหลบ,ปราณกระบี่ขนาดหนึ่งแสนเท่านี้ก็ได้พุ่งตรงไปยังตำแหน่งของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าทันที.
ส่วนคนทั้งสามเองก็เร่งรีบตอบสนองหลบในทันทีเช่นกัน.
"ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมม!"
ปราณกระบี่ขนาดใหญ่โจมตีเข้ากับภูเขาที่พวกเขายืนอยู่ระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆในทันที.
ปราณกระบี่ที่ใหญ่โตนี้,เป็นฝีมือของผู้ฝึกตนระดับราชันย์แท้อย่างงั้นรึ?
เฉินฉีเทียนที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจไม่แน่ใจ,ทว่าเจี้ยนหงที่หันหน้าไปมาเจี้ยนอ้าว.
กับรอยยิ้มของบิดา,ทำให้นางรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา
เป็นความตื่นเต้นที่ยากจะได้เห็นมัน.
แววตาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ,กระบี่สีดำในมือของนางที่เข้าโจมตีเฉินฉีเทียนอีกครั้ง,เจี้ยนหงแม้ว่าจะด้อยกว่าเจี้ยนอ้าว,ทว่าเพลงกระบี่ของนางนั้นทรงพลังน่าเกรงขาม,ปราณกระบี่มากมายที่หมุนวนโคจรไปรอบๆร่างกายของเจี้ยนหง.
ปราณกระบี่นี้ไม่ใช่มีไว้เพื่อโจมตี,หากเป็นเหมือนกับโล่ที่ป้องกันร่างกายของนาง,และยังทำให้กระบี่ของนางรวดเร็วกว่าเดิมด้วย,ทำให้เพลงกระบี่ของเจี้ยนหงแทบไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า.
เพลงกระบี่ของเจี้ยนหงที่บุกโจมตีเฉินฉีเทียนอย่างรวดเร็ว,ในเวลานี้เจี้ยนหงที่เป็นเหมือนกับราชันย์นักฆ่า,และปราณกระบี่ของนางยังสามารถขยายออกเป็นหนึ่งแสนเท่าได้ในทันที,ทำให้เพลงกระบี่ของนางน่าหวาดกลัวยิ่งขึ้นไปอีก,เป็นพลังอำนาจที่สามารถฉีกกระชากมิติให้บิดเบี้ยวเป็นระลอกคลื่นได้เลย.
Chapter 759 The sword fights
剑斗
กระบี่ที่ยากจะประเมิน.
รอบๆเทือกเขาเหมยซานนั้นมีเหล่ายอดฝีมือไร้สังกัดมากมาย,กลุ่มอิทธิพลต่างๆ,แม้แต่ราชวงศ์วาสนาขนาดใหญ่ทั้งสามก็สนใจ,ดังนั้นการที่มีผู้ชมมากมายไม่ใช่เรื่องประหลาดอันใด.
หลี่ซือยืนอยู่มุมหนึ่ง,เขาที่รับคำสั่งของหยิงให้มาสังเกตการณ์.
เจี้ยนอ้าวและจงซานยังคงพูดคุยกันบนศาลาซิวเหมย,เต๋าจวินเย่ชิงเฉิง,เฉินฉีเทียนและฮามาไลที่ร่อนลงบนยอดเขาแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้กัน.
"มาแล้ว,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าและเฉินฉีเทียน,ฮามาไล,แล้วอีกคนนั้นเป็นใครกัน?"
"ไม่รู้เหมือนกัน,แต่น่าจะเป็นเต๋าจวินอีกคนของแดนเทพอมตะ!"
"หืม? แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไร?"
"เจ้าไม่เห็นกระบี่จิวเซียนที่เขาถืออยู่รึไง?
ก่อนหน้านี้ที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ข้าเคยเห็นมันมาด้วยตัวเองเลย!"
"กระบี่จิวเซียนอย่างงั้นรึ?"
"แล้วเฉินฉีเทียนไปรวมมือกับแดนเทพอมตะตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"
"หรือพวกเขาร่วมมือกันเพื่อจัดการกับเจี้ยนอ้าว.
เสียงของทุกคนที่ดังเซ็งแซ่,สี่ยอดฝีมือบนเทือกเขาเสวี๋ยซาน,พวกเขาที่จ้องมองลงไปยังยังศาลาซิวเหม่ยซึ่งตั้งอยู่ตรงกลางหุบเขานั่นเอง.
สายตาของพวกเขาที่เห็นจงซานอยู่ในศาลาซิวเหม่ย.
สี่ยอดฝีมือที่ดวงตาหดเกร็ง,แววตาที่เต็มไปด้วยจิตสังหารที่รุนแรงแผ่ออกมา.
เย่ชิงเฉิง,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังจดจ้องมองไปยังจงซาน,จงซานที่ทำให้เขาต้องสูญเสียโลกอมตะ,แม้แต่กระบี่ลู่เซียนก็ยังเสียไปที่ทะเลดำ.
เฉินฉีเทียน,นับเป็นโจทย์เก่าของจงซานเช่นกัน,แม้นว่าเขาจะไม่เคยคิดว่าจงซานคู่ควรจะเป็นคู่ต่อกรกับเขาก็ตาม,ทว่าเฉินฉีเทียนรู้ดีว่ากระบี่ลู่เซียนนั้นถูกจงซานกลืนไปแน่,เฉินฉีเทียนเองก็มีประสบการณ์เช่นกันเขาเป็นความแค้นเมื่อครั้งที่อยู่ในราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,ที่ไม้เท้าทองม่วงลายมังกรของเขาถูกอสุรกายของจงซานกัดไปครึ่งด้วย.
ฮามะไลและจงซานไม่ได้รู้จักจงซานมากมายนัก,มีเพียงแค่เหตุการณ์ที่เกาะลอยฟ้าสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,เขาถูกจงซานเล่นงาน,จนอยู่ในสภาพอนาถเป็นอย่างมาก,แม้แต่นวีชิงเฮวยที่เขาเล็งเอาไว้ก็ถูกจงซานจับไป,ได้ยินมาว่าถูกจงซานจับไปเป็นผู้หญิงของเขาไปแล้ว.
ส่วนเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,ไม่ต้องกล่าวเลยว่าเกลียดจงซานขนาดใหน,เขาคือศัตรูอันดับหนึ่งของแดนเทพอมตะเลยก็ว่าได้.
สี่ยอดฝีมือ,ต่างก็ต้องการสังหารจงซานตกตายไป,ทว่าในเวลานี้พวกเขาจำต้องระงับความโกรธในใจเอาไว้.
ในเวลานี้,พวกเขามีเป้าหมายอยู่แล้วนั่นเอง.
จงซานเวลานี้กำลังนั่งดื่มสุรากับเจี้ยนอ้าว.
พญามารแดนเทพอเวจี,เจี้ยนอ้าว!
แดนเทพอเวจีนั้น,ถือเป็นหนึ่งในสี่แดนเทวะ,สืบทอดมาหลายพันปี,ตั้งอยู่ในสถานที่แปลกประหลาด,เทียบกับแดนศักดิ์สิทธิ์อื่นๆแล้ว,พวกเขามีประวัติความเป็นมาไม่นานนัก,หากแต่มีชื่อเสียงที่ไม่ธรรมดาทีเดียว.
พญามารแต่ละรุ่นนั้น,มีความแข็งแกร่งระดับสูง,เป็นตัวตนระดับต้นๆของทวีปศักดิ์สิทธิ์ในทุกๆรุ่น.
พญามารแต่ละรุ่นนั่น,ล้วนแล้วแต่ลึกล้ำ,ทำไมพวกเขาถึงได้แข็งแกร่งเช่นนี้กัน?
ประมุขรุ่นก่อนหน้านี้ที่พวกเขารู้จัก,คือยอดฝีมือค่ายกลอันดับหนึ่ง,รุ่นต่อมาก็คือมือกระบี่อันดับหนึ่งผู้จุติขึ้นมาใหม่ในวิถีกระบี่.
ทุกคนไม่เข้าใจนัก,ทว่าพวกเขาคิดว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋านั้น,ต้องการที่จะกำจัดแดนเทพอเวจีจริงๆรึ?
แดนเทวะเทพอเวจีนั้นไม่มีใครกลัวตาย,แต่ละคนล้วนแล้วแต่บ้าคลั่ง,พวกเขาที่ปกครองกันด้วยกฏป่า,ปกครองด้วยความสามารถและความแข็งแกร่ง,และสุดท้ายเป็นเป็นเจี้ยนอ้าวที่กลายเป็นผู้ปกครอง.
หนานกงเซิ่งในอดีตที่ได้รับคัดเลือกนั้น,แดนเทพอเวจีในเวลานั้นได้ให้มารและมารแท้ฆ่าฟันกันและกัน,แม้นว่าจะมีพลังฝึกตนต่างกันก็ตาม,แต่พวกเขาก็ฆ่าและก็ฆ่า,จนได้ผู้แข็งแกร่งที่สุด.
การคัดเลือกประมุขของแดนเทพอมตะในแต่ละครั้งนั้น,มียอดฝีมือตกตายไปอย่างมากมาย.
แน่นอนว่าวิธีนี้สำหรับแดนเทพอมตะนั้นไม่ต้องการกระทำการเป็นแน่,เพราะว่าพวกเขาต้องสูญเสียไปมากมาย,ดังนั้นนโยบายนี้ของแดนเทพอเวจี,แดนเทวะอื่นๆจึงไม่กล้านำมาใช้,แต่ถึงกระนั้นแดนเทพอเวจีก็ยังคงอยู่มาจนถึงปัจจุบัน.
สำหรับคนแดนเทพอเวจีที่นิยมการไล่ล่าสังหารนั้น,ผู้คนส่วนมากมักเรียกพวกเขาว่าผู้ฝึกตนวิถีมาร.
การการต่อสู้ไล่ล่าสังหารกันและกัน ทำให้คนของแดนเทพอมตะมีไม่มาก,หากแต่ศิษย์ของพวกเขาแต่ละคนล้วนแล้วแต่แข็งแกร่ง.
เจี้ยนอ้าว!
สายตาของยอดฝีมือที่กำลังจ้องมองไปยังพญามารเจี้ยนอ้าว.
เจี้ยนอ้าวนั้นไม่สามารถมองเห็นจิตสังหารที่รุนแรงได้เลย,ไม่รู้ทำไมว่าแตกต่างจากพญามารของแดนเทพอเวจี,หรือว่ากฎเกณฑ์ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปแล้ว,หรือเป็นไปได้ว่าเขาสามารถเก็บจิตสังหารเอาไว้ได้.
หนานกงเซิ่งเองก็เช่นกันที่ต่างกับพญามารในอดีตและตอนนี้ก็เป็นเจี้ยนอ้าว.
"เต๋าจวินเซิ่งหย๋า? เย่ชิงเฉิง?
มาพร้อมกัน กำลังวางแผนอะไรไว้รึ?"จงซานที่กล่าวสอบถามออกไป.
เจี้ยนอ้าวที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"มีแผนแล้วอย่างไรล่ะ?"
"ต้องการให้ข้าช่วยหรือไม่?"จงซานเอ่ยออกไป.
"ไม่จำเป็น,วันนี้เจ้าเป็นเพียงผู้ชมก็พอ!"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
คนทั้งสองที่ก้าวออกไป,เตรียมพร้อม.
"เจี้ยนอ้าว! เจ้าสังหารลูกหลานของข้ามากมาย,วันนี้ถึงคราวที่เจ้าต้องย่อยยับบ้าง!"เฉินฉีเทียนที่กล่าวออกมาด้วยความเย็นชา.
เจี้ยนอ้าวที่กวาดตามองคนทั้งสี่,จากฮามะไล,ก่อนที่จะหันหน้าไปมองเย่ชิงเฉิง,ที่ด้านหลังของเย่ชิงเฉิงสะพายกระบี่จิวเซียว,มีเพียงแค่เจี้ยนอ้าวเท่านั้น,ที่มีเจตจำนงกระบี่,สามารถมองเห็นเจตกระบี่ที่หนักหน่วงรุนแรงแผ่ออกมา.
"วูซซซซ!"
กระบี่จูเซียนที่สั่นไหวไปมาเล็กน้อย.
"วูซซซซ!"
กระบี่ของเหล่ายอดฝีมือรอบๆต่างก็สั่นไปมาอย่างรุนแรงเช่นกัน,ดูเหมือนว่ากระบีจูเซียนที่เป็นเหมือนกับจักรพรรดิกระบี่เป็นคนทำ,เป็นการบอกให้รับรู้ตัวตนของมัน.
เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆถึงกับต้องกุมกระบี่ของตัวเองเอาไว้ด้วยท่าทางตื่นตระหนก,ไม่ให้กระบี่ของตัวเองสั่นไหว.
ทว่าที่ด้านหน้าเจี้ยนอ้าว,ปรากฏสายลมอ่อนที่พัดวนออกมา,จงซานที่อยู่ไกลที่สุด,จ้องมองไปรอบๆมองเห็นอย่างชัดเจน,ไม่ใช่กระแสลมหากแต่เป็นปราณกระบี่ขนาดเล็กมากมายกำลังปะทุขึ้นมา.
กระบี่จิวเซียนกำลังยั่วยุเจี้ยนอ้าวอย่างงั้นรึ?
"นับเป็นกระบี่ชั้นยอด!"เจี้ยนอ้าวที่สูดหายใจลึก.
เจี้ยนอ้าวที่จ้องมองกระบี่จิวเซียนเสร็จก็หันหน้าจ้องมองเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่แบกน้ำเต้าขนาดใหญ่อยู่ตลอดเวลา,เป็นน้ำเต้าที่เป็นสมบัติชั้นเซียน,และยังมีจุดแสงสีต่างๆเล็กกระจายไปทั่วน้ำเต้า.
ท้ายที่สุด,เจี้ยนอ้าวก็จ้องมองไปยังเฉินฉีเทียน.
เฉินฉีเทียนจ้องมองกลับมา,เจี้ยนอ้าวเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ก่อนที่จะโบกมือเบาๆ,จากนั้นสตรีที่อยู่ไม่ไกลในชุดสีแดงก็บินออกมา.
"เฉินฉีเทียน,เจ้ายังจำข้าได้หรือไม่?"สตรีในชุดสีแดงที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเล็กน้อย.
ในอดีตนางที่ดูเต็มไปด้วยความสง่าราวกับวีระสตรีที่ไล่ล่าเฉินฉีเทียนไปทุกที่,ทว่าในเวลานี้,นางมีบิดาคอยหนุนหลัง,เจี้ยนหงในเวลานี้เป็นเหมือนกับเด็กสาวที่เต็มไปด้วยความอหังการทั่วไป,เอ่ยชื่อเฉินฉีเทียนออกมา.
"เจี้ยนหง?"เฉินฉีเทียนที่ดวงตาหดเกร็ง.
แววตาของเฉินฉีเทียนที่เต็มไปด้วยความโกรธ,นับตั้งแต่เขาพบกับเจี้ยหง,ก็พบแต่โชคร้ายมาตลอด,ถูกไล่ล่า! จนวันนี้เขาแทบจะเหลือตัวคนเดียว!
"เจี้ยนหง,ไป!"เจี้ยนอ้าวกล่าว.
"ค่ะ!"เจี้ยนหงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น,ในมือของนางที่มีกระบี่สีดำทมิฬ.
เจี้ยนหงที่ลอยออกไป,พร้อมกับใช้กระบี่ชี้ไปยังทิศทางของเฉินฉีเทียน.
"เฉินฉีเทียน,รับความตายไปซะ!"เจี้ยนหงที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
กับคำพูดของเจี้ยนหงนั้น,ทุกคนที่ตะลึงงัน,เป็นใครกันแน่ที่จะสังหารใคร?
"นั่นคือเจ้าตำหนักเทพกระบี่,เจี้ยนหงรึ?
ได้ข่าวมาว่าถูกเฉินฉีเทียนสังหารไปแล้วไม่ใช่รึ?"
"ได้ยินมาว่านางคือธิดาของเจี้ยนอ้าว?"
"นี่นางต้องการต่อสู้กับเฉินฉีเทียนที่มีระดับสวรรค์แท้?
กำลังคิดอะไรอยู่?"
ทุกคนที่เห็นเจี้ยนหงที่กำลังเข้าปะทะเฉินฉีเทียน,ทุกคนต่างก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ,นี้เจี้ยนหงตื่นขึ้นมาจากสุสานได้อย่างไร,นางฟื้นคืนชีพได้อย่างงั้นรึ
และที่คาดไม่ถึงอีกคือตอนนี้นางกำลังท้าทายเฉินฉีเทียน?
ที่ไกลออกไปนั้น,สี่ยอดฝีมือที่ขมวดคิ้วไปมา.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวต่อเจี้ยนอ้าวที่อยู่ไกลออกมา,"พญามารเจี้ยนอ้าว,เจ้าจะให้บุตรสาวของเจ้าออกมาต่อสู้อย่างงั้นรึ?
เจ้าไม่คิดจะลงมือรึอย่างไร?"
"นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของครอบครัวข้า,ไม่รู้ว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋ามีปัญหาอะไร!"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"ข้าเป็นผู้รับรองการต่อสู้นี้,แล้วจะไม่เกี่ยวกับข้าได้อย่างไร?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ข้าไปขอให้เจ้ามารับรองเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวหยัน.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ขมวดคิ้วไปมา,จากนั้นก็ไม่กล่าวสิ่งใดออกมา.
เฉินฉีเทียนจ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าว,จ้องมองไปยังเจี้ยนหงที่ลอยอยู่บนอากาศ,พร้อมกับเผยยิ้มอย่างเย็นชา,"ในเมื่อรนหาที่ตาย,ข้าจะสนองเจ้าเอง!"
เฉินฉีเทียนที่ลอยออกไป.
เจี้ยนหงที่ตวัดกระบี่สีดำ,พร้อมกับชี้ตรงไปยังตำแหน่งของเฉินฉีเทียน,ปรากฏปราณกระบี่พุ่งออกไป.
เจี้ยนหงที่มีระดับ,ราชันย์แท้,ถึงอย่างงั้น,นางกลับไม่รู้สึกหวาดกลัวเฉินฉีเทียนแม้แต่น้อย,เฉินฉีเทียนที่ได้พลังและความทรงจำกับคืน,จนมีระดับสวรรค์แท้ขั้นที่สิบ! มีหรือที่ระดับราชันย์แท้จะเทียบได้?
การต่อสู้เริ่มขึ้นแล้ว.
เหล่าผู้ชมต่างก็จับจ้องมองกันอย่างเงียบๆ.
Jian Hong this sword, has not released too
many Sword Qi, only then together, Sword Qi goes toward the Shen Qitian lasing
together.
กระบี่ของเจี้ยนหงไม่ได้ปล่อยปราณกระบี่ออกมามากมาย,หากแต่เป็นเพียงปรากกระบี่เส้นเดียวที่พุ่งตรงไปยังเฉินฉีเทียนด้วยความเร็ว.
เป็นปราณกระบี่ที่ยืดยาวขายออกไป,หลายร้อยเท่า.
"เป็นเพลงกระบี่ที่ดี!"เย่ชิงเฉิงที่อยู่ไกลออกไปกล่าวชมออกมา.
จงซานที่อยู่ใกล้ๆได้ยินเสียงเจี้ยนอ้าวที่กล่าวออกมาเบาๆ,"ใหญ่!"
"ตูมมมมมม!"
ปราณกระบี่ของเจี้ยนหง,ทันใดนั้นก็ขยายออกไปอีกหลายแสนเท่า!
ราวกับว่าฟ้าดินทันใดนั้นก็เปลี่ยนไป,ช่วยเหลือนางโจมตีเฉินฉีเทียน.
การเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็ว,ราวกับลูกศรที่ขยายขนาดออกเป็นแสนเท่า,เหมือนลูกศรขนนกที่พุ่งออกไปแล้วเปลี่ยนเป็นภูเขาในทันที,กับขนาดของพลังที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว.
เหล่าผู้ชมที่อยู่รอบๆถึงกับอ้าปากค้าง,ดวงตาเบิกกว้าง.
เฉินฉีเทียนที่กำลังจะปล่อยฝ่ามือออกไปทำลายปราณกระบี่,ทว่าทันใดนั้นทั่วร่างกลายเป็นหลังเหงื่อที่เย็นเยือบออกมา,จนทำให้เขาตัดสินใจหลบ.
ทว่าเมื่อเฉินฉีเทียนหลบ,ปราณกระบี่ขนาดหนึ่งแสนเท่านี้ก็ได้พุ่งตรงไปยังตำแหน่งของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าทันที.
ส่วนคนทั้งสามเองก็เร่งรีบตอบสนองหลบในทันทีเช่นกัน.
"ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมม!"
ปราณกระบี่ขนาดใหญ่โจมตีเข้ากับภูเขาที่พวกเขายืนอยู่ระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆในทันที.
ปราณกระบี่ที่ใหญ่โตนี้,เป็นฝีมือของผู้ฝึกตนระดับราชันย์แท้อย่างงั้นรึ?
เฉินฉีเทียนที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจไม่แน่ใจ,ทว่าเจี้ยนหงที่หันหน้าไปมาเจี้ยนอ้าว.
กับรอยยิ้มของบิดา,ทำให้นางรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา
เป็นความตื่นเต้นที่ยากจะได้เห็นมัน.
แววตาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ,กระบี่สีดำในมือของนางที่เข้าโจมตีเฉินฉีเทียนอีกครั้ง,เจี้ยนหงแม้ว่าจะด้อยกว่าเจี้ยนอ้าว,ทว่าเพลงกระบี่ของนางนั้นทรงพลังน่าเกรงขาม,ปราณกระบี่มากมายที่หมุนวนโคจรไปรอบๆร่างกายของเจี้ยนหง.
ปราณกระบี่นี้ไม่ใช่มีไว้เพื่อโจมตี,หากเป็นเหมือนกับโล่ที่ป้องกันร่างกายของนาง,และยังทำให้กระบี่ของนางรวดเร็วกว่าเดิมด้วย,ทำให้เพลงกระบี่ของเจี้ยนหงแทบไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า.
เพลงกระบี่ของเจี้ยนหงที่บุกโจมตีเฉินฉีเทียนอย่างรวดเร็ว,ในเวลานี้เจี้ยนหงที่เป็นเหมือนกับราชันย์นักฆ่า,และปราณกระบี่ของนางยังสามารถขยายออกเป็นหนึ่งแสนเท่าได้ในทันที,ทำให้เพลงกระบี่ของนางน่าหวาดกลัวยิ่งขึ้นไปอีก,เป็นพลังอำนาจที่สามารถฉีกกระชากมิติให้บิดเบี้ยวเป็นระลอกคลื่นได้เลย.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น