Immortality Chapter 748 Unaging World, removes
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 748 กำจัดโลกอมตะ.
Chapter 748 Unaging
World, removes
เจดีย์หมื่นบานกระจกถูกหลุมสังสารวัฏกลืนกินไปในทันที.
ร่างทั้ง 361 ร่างของจิงเหย๋าซือนิ่งงัน,รับรู้ได้ในทันทีว่าเจดีย์หมื่นกระจกหายไปแล้ว,สายตาของพวกเขาที่จ้องมองไปยังทิศทางเดียวกัน,ไม่มี,ไม่มีแล้ว,ถูกทำลายไปแล้วอย่างงั้นรึ?
แววตาของจิงเหย๋าซือที่เต็มไปด้วยความแปลกประหลาดไม่อยากเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้น.
ส่วนจงซานเอง,ภายในใจรู้สึกเสียดายไม่น้อย,กับของวิเศษล้ำค่าเช่นนี้,หากมีแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบอยู่ที่นี่แล้วล่ะก็,คงจะดี,หากแต่เพื่อจัดการจิงเหย๋าซือ,ไม่มีทางเลือกที่ต้องทำลายมันไป.
พลังอำนาจของสังสารวัฏ,พลังความแข็งแกร่งของวิถีสวรรค์,แม้นเจดีย์หมื่นบานกระจกจะแข็งแกร่งเพียงใด,สุดท้ายก็พังทลายไป.
"สารเลว!"
จิงเหย๋าซือหลายร่างที่ชะงักงันก่อนที่จะโจมตีไปยังร่างโคลนจงซานที่ขวางทาง.
"ตูมมมมมมม!"
ด้วยความเร็วที่น่าสะพรึงนั่น,ร่างโคลนจงซานยากที่จะหลบเลี่ยงได้,หลายร้อยจิงเหย๋าซือที่โจมตีพร้อมๆกัน,ทำให้ร่างของจงซานแตกสลายหายไปในอากาศ.
แน่นอนว่าร่างโคลนของจงซานนนั้นมีพลังต่ำกว่าร่างจริงมาก.
หลังจากเห็นร่างของจงซานแตกสลายหายไป,ไม่กลายเป็นเศษผลึก,จิงเหย๋าซือที่ดวงตาหดเกร็ง.
"ข้ารู้,ข้ารู้!"สายตาของจิงเหย๋าซือที่เต็มไปด้วยจิตสังหารที่รุนแรงดุร้ายแผ่ออกมา.
"รู้อะไรอย่างงั้นรึ?
"นี่เป็นวิชาของเจ้า,เป็นทักษะเทวะที่สามารถเลียนแบบวิชาของเผ่าจิงได้!ชิ,ของเลียนแบบอย่างงั้นรึ? ในโลกใบใหญ่นั้นมีปราชญ์เทพที่สร้างวิชาเลียนแบบอยู่,ช่างน่าเสียดาย,ไม่ว่าจะเลียนแบบได้สมบูรณ์อย่างไร,หากแต่ร่างโคลนของเจ้า,ไม่มีทางอยู่ได้ถึงครึ่งชั่วยาม,ไม่มีทางที่จะเทียบได้กับเผ่าจิงได้!"จงเหย๋าซือที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"จริงรึ?"จงซานแค่นเสียง.
ครึ่งชั่วยามอย่างงั้นรึ?
เคล็ดวิชาหมื่นเงาสวรรค์นั้นในทุกๆวันสามารถคงสภาพได้ถึงหนึ่งชั่วยาม!
"ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าตายง่ายๆแน่!"จิงเหย๋าซือแค่นเสียงเย็นชา.
จากนั้นจิงเหย๋าซือก็เริ่มไล่ล่ากลุ่มร่างของจงซาน.
ความเร็วของจงซานเองก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน,การจะหลบเลี่ยงขวางทางกั้นจิงเหย๋าซือไม่ให้ทำลายร่างต้นก็ไม่ใช่เรื่องยากนัก,ร่างแยกเงาที่หลบหลีกขวางทางจิงเหย๋าซือจากร่างต้น.
จงซานยังคงรักษาและประคับประครองร่างต้นเอาไว้ถ่วงเวลาจิงเหย๋าซือ.
จงซานที่เวลานี้ทำได้แค่เพียงหลบหลีก,หนีไม่เข้าปะทะ,เพราะว่าจงซานรู้ดี,ยกเว้นความเร็วแล้ว,ร่างโคลนไม่สามารถต่อกรกับจิงเหย๋าซือได้,จงซานจำเป็นต้องถ่วงเวลา,ครึ่งชั่วยาม?หลังจากครึ่งชั่วยาม,ก็เพียงพอแล้ว.
"ตูมมมม!"
ร่างโคลนของจงซานที่ถูกทำลายเป็นบางครั้งในการไล่ล่าในครั้งนี้.
จิงเหย๋าซือที่กำลังควนหาร่างจริงของจงซาน,หากแต่ไม่ง่ายเลยที่จะหาพบ,ร่างโคลนของจงซานนับร้อยร่างนั้นไม่มีร่างจริงซ่อนอยู่เลย.
การต่อสู้,พลางหลบพลางขวาง,เป็นแผนการล่อหลอกเพื่อถ่วงเวลา.
หลังจากผ่านไปหนึ่งก้านธูป,จงเหย๋าซือเริ่มขมวดคิ้วไปมา.
ยิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไหร่,ภายในใจของจิงเหย๋าซือรู้สึกไม่ดีขึ้นเรื่อยๆ,เป็นไปได้อย่างไร?
ร่างแยกจงซานมีมากขนาดนี้เลยรึ? นอกจากนี้คาดไม่ถึงเลยว่ายังไม่สลายหายไปอีกรึ?
จากนั้นครึ่งชั่วยามก็ผ่านไปในที่สุด,จิงเหย๋าซือทั้ง
361 ร่างก็หยุดลงทันที,ภายในใจที่รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาทันที.
ไม่ได้การ,ไม่ได้การแล้ว!
ร่างแยกของเขา,เมื่อเจดีย์หมื่นบานกระจกหายไป,ก็อยู่ได้แค่เพียงครึ่งชั่วโมงเช่นกัน.
หากแต่จงซานตอนนี้ควรจะถึงเวลาก่อนไม่ใช่รึ?
นี่ยังไม่สลายหายไปอีกรึ? แน่นอนว่านับจากเจดีย์หมื่นกระจกหายไปนั้น,เกิดหลังที่จงซานใช้ทักษะร่างโคลนไปแล้ว,ในเวลานี้ร่างโคลนของเขาอยู่ได้เกินกว่าครึ่งชั่วยามไปแล้ว.
ข้าคำนวณผิดพลาดตรงใหนกัน?
อากาศที่หนาวเย็นกำลังแผ่ซานเกาะกินหัวใจของเขาในทันที,อีกไม่นาน,เมื่อร่างโคลนของเขาหายไปทั้งหมด,ตัวเขาในเวลานั้นจะต้องเผชิญหน้ากับระดับสวรรค์แท้หลายร้อยร่างไม่ใช่รึ?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้,จิงเหย๋าซือที่จ้องมองไปยังจงซานที่อยู่ไม่ไกลออกไป,สายตาของเขา,มองเห็นท่าทางของจงซานที่กำลังยิ้มเย้ยเขาอยู่.
"!!"จิงเหย๋าซือรับรู้แล้วว่าสถานการณ์ไม่ดีแล้ว.
จงเหย๋าซือไม่พูดพร่ำทำเพลง,ทุกๆร่างหนีไปทุกทิศทุกทางทันที,จงซานแต่ล่ะร่างก็ไล่ตามทันทีเช่นกัน.
"ปัง! ปัง!.........."
เสียงของร่างจิงเหย๋าซือที่ระเบิดติดต่อกันกลายเป็นฝุ่นผง,หมดเวลาแล้ว,ร่างโคลนของจิงเหย๋าซือสลายหายไปหมดแล้ว,ตอนนี้เหลือเพียงแค่ร่างต้นที่กำลังหนีไปยังทิศทางไกลออกไป.
จากนั้นไม่นาน,จงซานหกร่างก็สามารถไล่ตามและเข้าล้อมร่างหลักจิงเหย๋าซือได้.
"เจ้าเป็นใคร?"จงเหย๋าซือที่ถูกปิดทางหนีไม่สามารถหนีไปใหนได้กำลังกลืนน้ำลายคำโตลงคอ.
เขาที่ทำลายล้างความนึกคิดของจิงเหย๋าซือไปจนหมด,แปลกเกินไปแล้ว,แปลกประหลาดนัก,ร่างโคลนที่แยกออกมาและยังคงเวลาได้มากกว่าเผ่าจิงซะอีก.
จงซานหกร่าง,ที่ปิดทางทั้งหกทิศ,ตะวันออก,ใต้,ตะวันตก,เหนือ,บน,ล่าง.
"หลุมสังสารวัฏ,เปิด!"หกร่างจงซานที่ตะโกนออกมาพร้อมกันทันที.
"ไม่!!!!!"
ที่ทางเข้าของโลกอมตะ,เหล่ายอดฝีมือที่รอคอยกันอย่างอดทน.
"หนานกง,เป็นอย่างไรบ้าง?"จงเทียนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจจดจ้องมองไปยังหนานกงเซิ่ง.
คนอื่นๆเองก็จดจ้องมองไปยังหนานกงเซิ่งเช่นกัน,หนานกงเซิ่งที่ชี้นิ้วออกไป,พร้อมกับปล่อยอักระที่แปลกประหลาดลอยขึ้นไปบนอากาศ.
"ก่อนที่ข้าจะออกมานั้น,ข้าได้ทิ้งค่ายกลในการตรวจสอบกลิ่นอายด้านในเอาไว้สิบแห่ง."หนานกงเซิ่งที่จ้องมองขึ้นไปบนอากาศ.
อักขระที่ลอยบนอากาศได้เชื่อมต่อกันกลายเป็นค่ายกล,พร้อมกับเชื่อมต่อกับค่ายกลอื่นๆที่เขาได้วางเอาไว้ในโลกอมตะ.
"เป็นอย่างไรบ้าง?"เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่เป็นกังวล.
ใบหน้าของหนานกงเซิ่งที่เผยท่าทางดีใจขึ้นมา,"เหลือเพียงกลิ่นอายของฝ่าบาท,กลิ่นอายของจิงเหย๋าซือนั้นได้หายไปแล้ว,จิงเหย๋าซือตกตายไปแล้ว!"
กับคำพูดของหนานกงเซิ่งทำให้ทุกคนตื่นเต้นดีใจไปด้วย.
"ไปเถอะ,ไปพบกับฟู่หวงกัน!"จงเทียนกล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นเช่นกัน.
"ไปเถอะ!"เห่าเม่ยลี่เองก็รู้สึกยอดเยี่ยมเช่นกัน.
ภายในโลกอมตะนั้นมีกรรมวาสนามากมายนับไม่ถ้วน,จงซานที่นั่งสมาธิ,พร้อมกับรวมรวมกรรมวาสนาเข้ามาภายในร่าง.
ขณะที่ทุกคนมาปรากฏตัวขึ้น,จงซานก็ลืมตาขึ้นช้าๆ.
"ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!"เหล่าข้าราชบริพารที่แสดงความเคารพอย่างสุดซึ้ง.
จงซานที่กวาดตามอง,ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วกล่าวออกมาว่า,"เนี่ยนโหยวโหยวล่ะ?"
เพราะในกลุ่มนั้น,จงซานไม่เห็นเนี่ยนโหยวโหยวนั่นเอง.
"นางไปแล้ว!"จงเทียนที่ตอบคำถามออกมา.
"ไปแล้วอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ต้องขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"เมื่อนางรับรู้ว่าฟู่ห่วงล้มจิงเหย๋าซือได้,นางก็จากไป,และได้ฝากคำพูดมาให้ฟู่หวงด้วย!"จงเทียนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"หืม?"
"นางกล่าวว่านางได้กระทำเรื่องไม่ยุติธรรมกับฟู่หวง,ไม่คู่ควรที่จะให้ฟู่หวงรัก! จากนั้นนางก็เปลี่ยนร่างเป็นทรายทองคำพร้อมกับสลายปลิวไปตามลม,พวกเราเองก็ไม่รู้ว่านางกำลังไปทิศทางใด."
"ไปแล้วรึ? เฮ้อ!"จงซานที่ถอนหายใจออกมาเบาๆ.
จงซานรู้ดีว่า,ก่อนหน้านี้เนียนโหยวโหยวที่จ้องมองเขาปีนเขาเสี่ยงอันตราย,เพื่อนาง,ไม่สงสัยเลยว่าขณะที่เขามอบกุหลาบวาสนาให้กับนาง,นางจึงแสดงท่าทางแปลกๆออกมา.
จงซานที่ถอยหายใจเบาๆ,เขาเองก็ไม่คิดจะขวางนางเช่นกัน,ในเมื่อเป็นการตัดสินใจของนาง,ถึงแม้ว่าจะตามไปตอนนี้ก็ไร้ประโยชน์ที่จะดึงนางกลับมาได้.
นอกจากนี้จงซานยังรู้ดี,เกี่ยวกับความรู้สึกที่มีต่อเนี่ยนโหยวโหยว,ไม่ได้ลึกซึ้งเท่าฮวงโหวของเขา,นางเป็นเพียงสหายที่ดี,ความสัมพันธ์ของเขาเป็นเพียงแค่ความทรงจำในแดนฝัน,ในฐาน
สวีเซียนและไป๋ซูเจิ้น,สามปีที่เป็นสามีภรรยา,แม้นว่าจะลึกซึ้ง,หากแต่ก็เป็นเรื่องซับซ้อนเกินจะเข้าใจ,ทุกอย่างคงต้องปล่อยไปตามชะตาลิขิต.
"ฝ่าบาท,ระดับสวรรค์แท้ของโลกมอตะที่หนีออกไป,ถูกระดับราชันย์แท้ที่ซุ่มอยู่ของพวกเราสังหารไปหมดแล้ว,มีเพียงไม่กี่คนที่หนีไปได้,ทว่าเส้าเหยี่ยเซียนเซียนก็นำระดับราชันย์แท้เข้ามาเข้าจู่โจมและรอคอยอยู่,ไม่มีทางที่พวกเขาจะหนีรอด!"หนีปู่ซากล่าว.
"อืม!
นับจากวันนี้,โลกอมตะถูกกำจัดออกจากภพหยินเรียบร้อยแล้ว!"จงซานที่พยักหน้ารับ.
"ยินดีกับฝ่าบาทด้วย!"ทุกคนที่กล่าวออกมาในทันที.
"ฝ่าบาท,พวกเราจะเก็บโลกอมตะไปหรือไม่?"หนานกงเซิ่งที่กล่าวสอบถาม.
โลกอมตะ? จงซานที่จ้องมองไปรอบๆ,ในอดีต,สามราชวงศ์สวรรค์ที่เข้าล้อมแดนเทพพิสุทธิ์,เมื่อกำจัดทุกคนไปแล้ว,ท้ายที่สุด,กู่เฉิงตงก็เก็บแดนเทพพิสุทธิ์กลับไป,ซึ่งมันถูกเรียกว่าแผ่นดินแม่.
"โลกอมตะนี้เป็นอย่างไร?"จงซานที่จ้องมองไปยังหนานกงเซิ่ง.
หนานกงเซิ่งที่ขมวดคิ้วไปมา,ส่ายหน้าไปมาแล้วก็กล่าวออกมาว่า,"ไม่มีข้อมูลมากนัก,เป็นเป็นโลกดินแดนที่ไม่ธรรมดา!"
"ฝ่าบาท,เฉินพอรู้!"หวังคูที่กล่าวออกมาทันที.
"หืม?"ทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังหวังคูพร้อมๆกัน.
"เฉินได้ยินมาว่า,โลกดินแดนนั้น,เกิดจากการใช้"ลิขิต"หลอมรวมกับของวิเศษอย่างหนึ่ง!"หวังคูกล่าว.
"ของวิเศษอะไร?
หลอมรวมกับลิขิตอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ดวงตาสั่นไหวไปมา.
"ขอรับ,ของวิเศษนั้นไม่ตายตัว,ข้าเคยเห็นมีคนใช้สมบัติโบราณ,เพื่อสร้างโลกดินแดนขึ้นมาเช่นกัน,หากแต่สิ่งสำคัญนั้นคือลิขิตก่อเกิด,ที่จะหลอมเข้ากับของวิเศษ,เพื่อสร้างโลกขึ้นมา,ของวิเศษยิ่งมีคุณภาพสูง,ก็จะทำให้โลกดินแดนยิ่งใหญ่โออ่า,รุ่งโรจน์,ทว่าลิขิตต้นกำเนิดยิ่งมีมาก,โลกดินแดนก็จะมีขนาดใหญ่ขึ้นเท่านั้น,ส่วนที่นี่จะเป็นของวิเศษอะไรนั้นข้าไม่สามารถบออกได้!"หวังคูส่ายหน้าไปมา.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,ครุ่นคิด.
"จงเทียน,รวบรวมกรรมวาสนาของโลกอมตะทั้งหมดมา!"จงซานออกคำสั่ง.
"ครับ!"
"ข้าจัดการกับจิงเหย๋าซือก่อนหน้านี้,ใช้พลังไปไม่น้อย,หวังคู,หนานกงเซิ่ง,หนี่ปู่ซา,พวกเจ้าทั้งสามรับผิดชอบในการเก็บโลกอมตะแห่งนี้ก็แล้วกัน."จงซานกล่าว.
"ครับ!"คนทั้งสามที่รับคำในทันที.
หลังจากนั้นจงเทียนที่รับหน้าที่ดูดซับกรรมวาสนาทั้งหมดมา,จากนั้นทุกคนก็ถอยออกมาจากโลกอมตะ.
ทุกคนที่มาหยุดอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่ง,ที่สามารถมองเห็นตำแหน่งของโลกอมตะได้.
เหลือเพียงสามยอดฝีมือที่รับหน้าที่ในการเก็บโลกอมตะ,ทำให้ท้องฟ้าและผืนปฐพีสั่นไหวอย่างรุนแรง.
แม้แต่ยอดเขาที่ยังซานอยู่ยังส่ายไปมาราวกับจะล่มสลาย.
เห่าเม่ยหลี่ที่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ,"แผ่นดินไหวได้อย่างไร?
หยุดสั่นเดี่ยวนี้!"
เสียงที่ขึงขังของนาง,ท้องฟ้าที่สั่นไหวทันใดนั้นก็หยุดลง,สงบลง.
จงซาน,เซียนเซิงซือ,จงเทียนและคนอื่นที่อ้าปากค้างจ้องมองไปยังเห่าเม่ยลี่,เกินจริงไปหรือไม่?
เห่าเม่ยลี่ที่แสดงท่าทางพึงพอใจ.
ด้วยการทำลายโลกอมตะ,สังหารโจวเหย๋าซือ,แก้แค้นให้อาจารย์ด้วยตัวนางเอง,ทำให้เห่าเม่ยลี่อารมณ์ดีมาก.
จากนั้นไม่นาน,สามยอดฝีมือก็สามารถเก็บโลกอมตะกลับมา,โลกอมตะขนาดใหญ่เวลานี้ได้กลายเป็นบอลแสงกลุ่มหนึ่ง,บอลแสงที่มีสีเหลืองทอง.
จงซานที่ยืนมือออกไปรับ,โปรงใส,ไม่มีน้ำหนักแม้แต่น้อย.
ลิขิต? นี่คือลิขิต?
ภายในใจของจงซานที่รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย,เทียนเสิ่นจื่อที่ยอมรับลิขิตหลอมเข้ากับร่างกาย,จงซานจึงสงสัยเกี่ยวกับลิขิตเป็นอย่างมาก,ในมือของเขานี้ได้ปรากฏกลุ่มก้อนของลิขิตอย่างงั้นรึ?
อย่างไรก็ตาม,ช่างน่าเสียดาย,ที่มันไม่ใช่ลิขิตของต้าเจิ้ง,เขาจึงไม่ใช่เจ้าของลิขิตนี้.
ไว้กลับไปค่อยศึกษาอีกครั้ง.
"เดินทางกลับได้!"จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"ทุกคนที่ตอบรับพร้อมๆกัน.
กลับมายังทะเลดำ.
ที่ชายฝั่งห่างออกมา,เทียนเสี่ยวจื่อก็ครุ่นคิดและเริ่มมั่นใจได้ในที่สุด.
"ภพหยาง,ตี้เสวียนชา?"ดวงตาของเทียนเสี่ยวจื่อที่หรี่เล็กหดเกร็ง.
ที่ฝั่งหนึ่งของทะเลดำ,เย่ชิงเฉิงเองก็ครุ่นคิดถึงชายในชุดสีขาวนี้เช่นกัน,คนผู้นี้คือตี้เสวียนชา?
Chapter 748 Unaging
World, removes
不老界,除名
กำจัดโลกอมตะ.
เจดีย์หมื่นบานกระจกถูกหลุมสังสารวัฏกลืนกินไปในทันที.
ร่างทั้ง 361 ร่างของจิงเหย๋าซือนิ่งงัน,รับรู้ได้ในทันทีว่าเจดีย์หมื่นกระจกหายไปแล้ว,สายตาของพวกเขาที่จ้องมองไปยังทิศทางเดียวกัน,ไม่มี,ไม่มีแล้ว,ถูกทำลายไปแล้วอย่างงั้นรึ?
แววตาของจิงเหย๋าซือที่เต็มไปด้วยความแปลกประหลาดไม่อยากเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้น.
ส่วนจงซานเอง,ภายในใจรู้สึกเสียดายไม่น้อย,กับของวิเศษล้ำค่าเช่นนี้,หากมีแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบอยู่ที่นี่แล้วล่ะก็,คงจะดี,หากแต่เพื่อจัดการจิงเหย๋าซือ,ไม่มีทางเลือกที่ต้องทำลายมันไป.
พลังอำนาจของสังสารวัฏ,พลังความแข็งแกร่งของวิถีสวรรค์,แม้นเจดีย์หมื่นบานกระจกจะแข็งแกร่งเพียงใด,สุดท้ายก็พังทลายไป.
"สารเลว!"
จิงเหย๋าซือหลายร่างที่ชะงักงันก่อนที่จะโจมตีไปยังร่างโคลนจงซานที่ขวางทาง.
"ตูมมมมมมม!"
ด้วยความเร็วที่น่าสะพรึงนั่น,ร่างโคลนจงซานยากที่จะหลบเลี่ยงได้,หลายร้อยจิงเหย๋าซือที่โจมตีพร้อมๆกัน,ทำให้ร่างของจงซานแตกสลายหายไปในอากาศ.
แน่นอนว่าร่างโคลนของจงซานนนั้นมีพลังต่ำกว่าร่างจริงมาก.
หลังจากเห็นร่างของจงซานแตกสลายหายไป,ไม่กลายเป็นเศษผลึก,จิงเหย๋าซือที่ดวงตาหดเกร็ง.
"ข้ารู้,ข้ารู้!"สายตาของจิงเหย๋าซือที่เต็มไปด้วยจิตสังหารที่รุนแรงดุร้ายแผ่ออกมา.
"รู้อะไรอย่างงั้นรึ?
"นี่เป็นวิชาของเจ้า,เป็นทักษะเทวะที่สามารถเลียนแบบวิชาของเผ่าจิงได้!ชิ,ของเลียนแบบอย่างงั้นรึ? ในโลกใบใหญ่นั้นมีปราชญ์เทพที่สร้างวิชาเลียนแบบอยู่,ช่างน่าเสียดาย,ไม่ว่าจะเลียนแบบได้สมบูรณ์อย่างไร,หากแต่ร่างโคลนของเจ้า,ไม่มีทางอยู่ได้ถึงครึ่งชั่วยาม,ไม่มีทางที่จะเทียบได้กับเผ่าจิงได้!"จงเหย๋าซือที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"จริงรึ?"จงซานแค่นเสียง.
ครึ่งชั่วยามอย่างงั้นรึ?
เคล็ดวิชาหมื่นเงาสวรรค์นั้นในทุกๆวันสามารถคงสภาพได้ถึงหนึ่งชั่วยาม!
"ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าตายง่ายๆแน่!"จิงเหย๋าซือแค่นเสียงเย็นชา.
จากนั้นจิงเหย๋าซือก็เริ่มไล่ล่ากลุ่มร่างของจงซาน.
ความเร็วของจงซานเองก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน,การจะหลบเลี่ยงขวางทางกั้นจิงเหย๋าซือไม่ให้ทำลายร่างต้นก็ไม่ใช่เรื่องยากนัก,ร่างแยกเงาที่หลบหลีกขวางทางจิงเหย๋าซือจากร่างต้น.
จงซานยังคงรักษาและประคับประครองร่างต้นเอาไว้ถ่วงเวลาจิงเหย๋าซือ.
จงซานที่เวลานี้ทำได้แค่เพียงหลบหลีก,หนีไม่เข้าปะทะ,เพราะว่าจงซานรู้ดี,ยกเว้นความเร็วแล้ว,ร่างโคลนไม่สามารถต่อกรกับจิงเหย๋าซือได้,จงซานจำเป็นต้องถ่วงเวลา,ครึ่งชั่วยาม?หลังจากครึ่งชั่วยาม,ก็เพียงพอแล้ว.
"ตูมมมม!"
ร่างโคลนของจงซานที่ถูกทำลายเป็นบางครั้งในการไล่ล่าในครั้งนี้.
จิงเหย๋าซือที่กำลังควนหาร่างจริงของจงซาน,หากแต่ไม่ง่ายเลยที่จะหาพบ,ร่างโคลนของจงซานนับร้อยร่างนั้นไม่มีร่างจริงซ่อนอยู่เลย.
การต่อสู้,พลางหลบพลางขวาง,เป็นแผนการล่อหลอกเพื่อถ่วงเวลา.
หลังจากผ่านไปหนึ่งก้านธูป,จงเหย๋าซือเริ่มขมวดคิ้วไปมา.
ยิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไหร่,ภายในใจของจิงเหย๋าซือรู้สึกไม่ดีขึ้นเรื่อยๆ,เป็นไปได้อย่างไร?
ร่างแยกจงซานมีมากขนาดนี้เลยรึ? นอกจากนี้คาดไม่ถึงเลยว่ายังไม่สลายหายไปอีกรึ?
จากนั้นครึ่งชั่วยามก็ผ่านไปในที่สุด,จิงเหย๋าซือทั้ง
361 ร่างก็หยุดลงทันที,ภายในใจที่รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาทันที.
ไม่ได้การ,ไม่ได้การแล้ว!
ร่างแยกของเขา,เมื่อเจดีย์หมื่นบานกระจกหายไป,ก็อยู่ได้แค่เพียงครึ่งชั่วโมงเช่นกัน.
หากแต่จงซานตอนนี้ควรจะถึงเวลาก่อนไม่ใช่รึ?
นี่ยังไม่สลายหายไปอีกรึ? แน่นอนว่านับจากเจดีย์หมื่นกระจกหายไปนั้น,เกิดหลังที่จงซานใช้ทักษะร่างโคลนไปแล้ว,ในเวลานี้ร่างโคลนของเขาอยู่ได้เกินกว่าครึ่งชั่วยามไปแล้ว.
ข้าคำนวณผิดพลาดตรงใหนกัน?
อากาศที่หนาวเย็นกำลังแผ่ซานเกาะกินหัวใจของเขาในทันที,อีกไม่นาน,เมื่อร่างโคลนของเขาหายไปทั้งหมด,ตัวเขาในเวลานั้นจะต้องเผชิญหน้ากับระดับสวรรค์แท้หลายร้อยร่างไม่ใช่รึ?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้,จิงเหย๋าซือที่จ้องมองไปยังจงซานที่อยู่ไม่ไกลออกไป,สายตาของเขา,มองเห็นท่าทางของจงซานที่กำลังยิ้มเย้ยเขาอยู่.
"!!"จิงเหย๋าซือรับรู้แล้วว่าสถานการณ์ไม่ดีแล้ว.
จงเหย๋าซือไม่พูดพร่ำทำเพลง,ทุกๆร่างหนีไปทุกทิศทุกทางทันที,จงซานแต่ล่ะร่างก็ไล่ตามทันทีเช่นกัน.
"ปัง! ปัง!.........."
เสียงของร่างจิงเหย๋าซือที่ระเบิดติดต่อกันกลายเป็นฝุ่นผง,หมดเวลาแล้ว,ร่างโคลนของจิงเหย๋าซือสลายหายไปหมดแล้ว,ตอนนี้เหลือเพียงแค่ร่างต้นที่กำลังหนีไปยังทิศทางไกลออกไป.
จากนั้นไม่นาน,จงซานหกร่างก็สามารถไล่ตามและเข้าล้อมร่างหลักจิงเหย๋าซือได้.
"เจ้าเป็นใคร?"จงเหย๋าซือที่ถูกปิดทางหนีไม่สามารถหนีไปใหนได้กำลังกลืนน้ำลายคำโตลงคอ.
เขาที่ทำลายล้างความนึกคิดของจิงเหย๋าซือไปจนหมด,แปลกเกินไปแล้ว,แปลกประหลาดนัก,ร่างโคลนที่แยกออกมาและยังคงเวลาได้มากกว่าเผ่าจิงซะอีก.
จงซานหกร่าง,ที่ปิดทางทั้งหกทิศ,ตะวันออก,ใต้,ตะวันตก,เหนือ,บน,ล่าง.
"หลุมสังสารวัฏ,เปิด!"หกร่างจงซานที่ตะโกนออกมาพร้อมกันทันที.
"ไม่!!!!!"
.....................
ที่ทางเข้าของโลกอมตะ,เหล่ายอดฝีมือที่รอคอยกันอย่างอดทน.
"หนานกง,เป็นอย่างไรบ้าง?"จงเทียนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจจดจ้องมองไปยังหนานกงเซิ่ง.
คนอื่นๆเองก็จดจ้องมองไปยังหนานกงเซิ่งเช่นกัน,หนานกงเซิ่งที่ชี้นิ้วออกไป,พร้อมกับปล่อยอักระที่แปลกประหลาดลอยขึ้นไปบนอากาศ.
"ก่อนที่ข้าจะออกมานั้น,ข้าได้ทิ้งค่ายกลในการตรวจสอบกลิ่นอายด้านในเอาไว้สิบแห่ง."หนานกงเซิ่งที่จ้องมองขึ้นไปบนอากาศ.
อักขระที่ลอยบนอากาศได้เชื่อมต่อกันกลายเป็นค่ายกล,พร้อมกับเชื่อมต่อกับค่ายกลอื่นๆที่เขาได้วางเอาไว้ในโลกอมตะ.
"เป็นอย่างไรบ้าง?"เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่เป็นกังวล.
ใบหน้าของหนานกงเซิ่งที่เผยท่าทางดีใจขึ้นมา,"เหลือเพียงกลิ่นอายของฝ่าบาท,กลิ่นอายของจิงเหย๋าซือนั้นได้หายไปแล้ว,จิงเหย๋าซือตกตายไปแล้ว!"
กับคำพูดของหนานกงเซิ่งทำให้ทุกคนตื่นเต้นดีใจไปด้วย.
"ไปเถอะ,ไปพบกับฟู่หวงกัน!"จงเทียนกล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นเช่นกัน.
"ไปเถอะ!"เห่าเม่ยลี่เองก็รู้สึกยอดเยี่ยมเช่นกัน.
ภายในโลกอมตะนั้นมีกรรมวาสนามากมายนับไม่ถ้วน,จงซานที่นั่งสมาธิ,พร้อมกับรวมรวมกรรมวาสนาเข้ามาภายในร่าง.
ขณะที่ทุกคนมาปรากฏตัวขึ้น,จงซานก็ลืมตาขึ้นช้าๆ.
"ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!"เหล่าข้าราชบริพารที่แสดงความเคารพอย่างสุดซึ้ง.
จงซานที่กวาดตามอง,ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วกล่าวออกมาว่า,"เนี่ยนโหยวโหยวล่ะ?"
เพราะในกลุ่มนั้น,จงซานไม่เห็นเนี่ยนโหยวโหยวนั่นเอง.
"นางไปแล้ว!"จงเทียนที่ตอบคำถามออกมา.
"ไปแล้วอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ต้องขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"เมื่อนางรับรู้ว่าฟู่ห่วงล้มจิงเหย๋าซือได้,นางก็จากไป,และได้ฝากคำพูดมาให้ฟู่หวงด้วย!"จงเทียนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"หืม?"
"นางกล่าวว่านางได้กระทำเรื่องไม่ยุติธรรมกับฟู่หวง,ไม่คู่ควรที่จะให้ฟู่หวงรัก! จากนั้นนางก็เปลี่ยนร่างเป็นทรายทองคำพร้อมกับสลายปลิวไปตามลม,พวกเราเองก็ไม่รู้ว่านางกำลังไปทิศทางใด."
"ไปแล้วรึ? เฮ้อ!"จงซานที่ถอนหายใจออกมาเบาๆ.
จงซานรู้ดีว่า,ก่อนหน้านี้เนียนโหยวโหยวที่จ้องมองเขาปีนเขาเสี่ยงอันตราย,เพื่อนาง,ไม่สงสัยเลยว่าขณะที่เขามอบกุหลาบวาสนาให้กับนาง,นางจึงแสดงท่าทางแปลกๆออกมา.
จงซานที่ถอยหายใจเบาๆ,เขาเองก็ไม่คิดจะขวางนางเช่นกัน,ในเมื่อเป็นการตัดสินใจของนาง,ถึงแม้ว่าจะตามไปตอนนี้ก็ไร้ประโยชน์ที่จะดึงนางกลับมาได้.
นอกจากนี้จงซานยังรู้ดี,เกี่ยวกับความรู้สึกที่มีต่อเนี่ยนโหยวโหยว,ไม่ได้ลึกซึ้งเท่าฮวงโหวของเขา,นางเป็นเพียงสหายที่ดี,ความสัมพันธ์ของเขาเป็นเพียงแค่ความทรงจำในแดนฝัน,ในฐาน
สวีเซียนและไป๋ซูเจิ้น,สามปีที่เป็นสามีภรรยา,แม้นว่าจะลึกซึ้ง,หากแต่ก็เป็นเรื่องซับซ้อนเกินจะเข้าใจ,ทุกอย่างคงต้องปล่อยไปตามชะตาลิขิต.
"ฝ่าบาท,ระดับสวรรค์แท้ของโลกมอตะที่หนีออกไป,ถูกระดับราชันย์แท้ที่ซุ่มอยู่ของพวกเราสังหารไปหมดแล้ว,มีเพียงไม่กี่คนที่หนีไปได้,ทว่าเส้าเหยี่ยเซียนเซียนก็นำระดับราชันย์แท้เข้ามาเข้าจู่โจมและรอคอยอยู่,ไม่มีทางที่พวกเขาจะหนีรอด!"หนีปู่ซากล่าว.
"อืม!
นับจากวันนี้,โลกอมตะถูกกำจัดออกจากภพหยินเรียบร้อยแล้ว!"จงซานที่พยักหน้ารับ.
"ยินดีกับฝ่าบาทด้วย!"ทุกคนที่กล่าวออกมาในทันที.
"ฝ่าบาท,พวกเราจะเก็บโลกอมตะไปหรือไม่?"หนานกงเซิ่งที่กล่าวสอบถาม.
โลกอมตะ? จงซานที่จ้องมองไปรอบๆ,ในอดีต,สามราชวงศ์สวรรค์ที่เข้าล้อมแดนเทพพิสุทธิ์,เมื่อกำจัดทุกคนไปแล้ว,ท้ายที่สุด,กู่เฉิงตงก็เก็บแดนเทพพิสุทธิ์กลับไป,ซึ่งมันถูกเรียกว่าแผ่นดินแม่.
"โลกอมตะนี้เป็นอย่างไร?"จงซานที่จ้องมองไปยังหนานกงเซิ่ง.
หนานกงเซิ่งที่ขมวดคิ้วไปมา,ส่ายหน้าไปมาแล้วก็กล่าวออกมาว่า,"ไม่มีข้อมูลมากนัก,เป็นเป็นโลกดินแดนที่ไม่ธรรมดา!"
"ฝ่าบาท,เฉินพอรู้!"หวังคูที่กล่าวออกมาทันที.
"หืม?"ทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังหวังคูพร้อมๆกัน.
"เฉินได้ยินมาว่า,โลกดินแดนนั้น,เกิดจากการใช้"ลิขิต"หลอมรวมกับของวิเศษอย่างหนึ่ง!"หวังคูกล่าว.
"ของวิเศษอะไร?
หลอมรวมกับลิขิตอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ดวงตาสั่นไหวไปมา.
"ขอรับ,ของวิเศษนั้นไม่ตายตัว,ข้าเคยเห็นมีคนใช้สมบัติโบราณ,เพื่อสร้างโลกดินแดนขึ้นมาเช่นกัน,หากแต่สิ่งสำคัญนั้นคือลิขิตก่อเกิด,ที่จะหลอมเข้ากับของวิเศษ,เพื่อสร้างโลกขึ้นมา,ของวิเศษยิ่งมีคุณภาพสูง,ก็จะทำให้โลกดินแดนยิ่งใหญ่โออ่า,รุ่งโรจน์,ทว่าลิขิตต้นกำเนิดยิ่งมีมาก,โลกดินแดนก็จะมีขนาดใหญ่ขึ้นเท่านั้น,ส่วนที่นี่จะเป็นของวิเศษอะไรนั้นข้าไม่สามารถบออกได้!"หวังคูส่ายหน้าไปมา.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,ครุ่นคิด.
"จงเทียน,รวบรวมกรรมวาสนาของโลกอมตะทั้งหมดมา!"จงซานออกคำสั่ง.
"ครับ!"
"ข้าจัดการกับจิงเหย๋าซือก่อนหน้านี้,ใช้พลังไปไม่น้อย,หวังคู,หนานกงเซิ่ง,หนี่ปู่ซา,พวกเจ้าทั้งสามรับผิดชอบในการเก็บโลกอมตะแห่งนี้ก็แล้วกัน."จงซานกล่าว.
"ครับ!"คนทั้งสามที่รับคำในทันที.
หลังจากนั้นจงเทียนที่รับหน้าที่ดูดซับกรรมวาสนาทั้งหมดมา,จากนั้นทุกคนก็ถอยออกมาจากโลกอมตะ.
ทุกคนที่มาหยุดอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่ง,ที่สามารถมองเห็นตำแหน่งของโลกอมตะได้.
เหลือเพียงสามยอดฝีมือที่รับหน้าที่ในการเก็บโลกอมตะ,ทำให้ท้องฟ้าและผืนปฐพีสั่นไหวอย่างรุนแรง.
แม้แต่ยอดเขาที่ยังซานอยู่ยังส่ายไปมาราวกับจะล่มสลาย.
เห่าเม่ยหลี่ที่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ,"แผ่นดินไหวได้อย่างไร?
หยุดสั่นเดี่ยวนี้!"
เสียงที่ขึงขังของนาง,ท้องฟ้าที่สั่นไหวทันใดนั้นก็หยุดลง,สงบลง.
จงซาน,เซียนเซิงซือ,จงเทียนและคนอื่นที่อ้าปากค้างจ้องมองไปยังเห่าเม่ยลี่,เกินจริงไปหรือไม่?
เห่าเม่ยลี่ที่แสดงท่าทางพึงพอใจ.
ด้วยการทำลายโลกอมตะ,สังหารโจวเหย๋าซือ,แก้แค้นให้อาจารย์ด้วยตัวนางเอง,ทำให้เห่าเม่ยลี่อารมณ์ดีมาก.
จากนั้นไม่นาน,สามยอดฝีมือก็สามารถเก็บโลกอมตะกลับมา,โลกอมตะขนาดใหญ่เวลานี้ได้กลายเป็นบอลแสงกลุ่มหนึ่ง,บอลแสงที่มีสีเหลืองทอง.
จงซานที่ยืนมือออกไปรับ,โปรงใส,ไม่มีน้ำหนักแม้แต่น้อย.
ลิขิต? นี่คือลิขิต?
ภายในใจของจงซานที่รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย,เทียนเสิ่นจื่อที่ยอมรับลิขิตหลอมเข้ากับร่างกาย,จงซานจึงสงสัยเกี่ยวกับลิขิตเป็นอย่างมาก,ในมือของเขานี้ได้ปรากฏกลุ่มก้อนของลิขิตอย่างงั้นรึ?
อย่างไรก็ตาม,ช่างน่าเสียดาย,ที่มันไม่ใช่ลิขิตของต้าเจิ้ง,เขาจึงไม่ใช่เจ้าของลิขิตนี้.
ไว้กลับไปค่อยศึกษาอีกครั้ง.
"เดินทางกลับได้!"จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"ทุกคนที่ตอบรับพร้อมๆกัน.
..........
กลับมายังทะเลดำ.
การต่อสู้เดิมพันรอบที่สอง,ตี้เสวียนชาปะทะกวงเต้า,ซึ่งตี้เสวียนชาก็แสดงพรสวรรค์ที่น่าอัศจรรย์ใจเช่นเดิม,ใช้เพลงดาบของกวงเต้า,เหมือนกับที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้,จนทำให้ผู้คนมากมายหัวใจสั่นไหวด้วยความหวั่นเกรง.
ที่ชายฝั่งห่างออกมา,เทียนเสี่ยวจื่อก็ครุ่นคิดและเริ่มมั่นใจได้ในที่สุด.
"ภพหยาง,ตี้เสวียนชา?"ดวงตาของเทียนเสี่ยวจื่อที่หรี่เล็กหดเกร็ง.
ที่ฝั่งหนึ่งของทะเลดำ,เย่ชิงเฉิงเองก็ครุ่นคิดถึงชายในชุดสีขาวนี้เช่นกัน,คนผู้นี้คือตี้เสวียนชา?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น