Immortality Chapter 743 Two [lineage/vein] Immortal
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 743 สองสายโลหิตเซียน.
Chapter 743 Two
[lineage/vein] Immortal
ใบหน้าของเนี่ยนโหยวโหยวที่เปลี่ยนไปเป็นเย็นชา,"ไสหัวไปให้พ้น,อย่าเข้ามาใกล้ข้า!"
"ไปให้พ้นอย่างงั้นรึ?"สายตาของชายผมม่วงที่หรี่ตาจดจ้อง.
"เจ้ารู้ใหมว่าที่นี่ที่ใหน? นี่คือบ้านของข้า?
จะให้ข้าไปใหน?
ที่นี่คือคุกเทวะนิรันดร์,ถิ่นของข้า,ต้องการให้ข้าไปให้พ้นรึ?ชิ,เจ้าไม่รู้จักดีชั่ว!"ชายผมม่วงที่โกรธเกรี้ยวจดจ้องมองไปยังเนี่ยนโหยวโหยว.
เนี่ยนโหยวโหยวที่จ้องมองอย่างเย็นชาไปยังชายผมม่วง.
"ฟังไม่รู้เรื่อง?
ข้าบอกเจ้าให้ไสหัวไปให้พ้น!"เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยความเย็นชา.
เห็นเนี่ยนโหยวโหยวที่ยังคงกล่าวยั่วตัวเขา,ชายผมม่วงที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"วันนี้,เจ้าต้องให้คำตอบกับข้า,นี่คือโอกาสสุดท้ายของเจ้าแล้ว,จะเป็นคู่บำเพ็ญของข้าหรือไม่,บอกมา?"ชายผมม่วงที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ไม่ต้องการ,ไปให้พ้น!"เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวตัดในทันที.
ชายผมม่วงที่จดจ้องมองเนี่ยนโหยวโหยว,ดวงตาทั้งสองข้างเปลี่ยนเป็นเย็นชา,เงียบไปครู่หนึ่ง,ราวกับว่าถูกสะกดเอาไว้.
กับความเงียบนั้น,ดวงตาของเนี่ยนโหยวโหยวที่จดจ้องมองชายผมม่วงด้วยจิตสังหารหนักหน่วงรุนแรง.
"พรึบ!!!"
ทันใดนั้นชายผมม่วงกับคุกเข่าลงบนพื้นทันที,การคุกเข่าลงนี้,เนี่ยนโหยวโหยวหาได้สนใจแม้แต่น้อย.
"โหยวโหยว,เจ้ารู้ว่าข้าไม่สามารถอยู่ได้หากไม่มีเจ้า,เจ้าจะต้องมาเป็นคู่บำเพ็ญของข้า,ขอร้องเจ้ามาเป็นคู่บำเพ็ญของข้า,ตราบเท่าที่เจ้าเป็นคู่บำเพ็ญของจ้า,ไม่ว่าอะไรข้าก็จะทำให้เจ้า,ขอเจ้า.........!"
กับท่าทางที่เปลี่ยนไปของชายผมม่วงในทันทีทันที,เขาที่คุกเข่าพร้อมกับคลานเข่าเข้ามาหาเนี่ยนโหยวโหยว,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความปรารถนาและคาดหวังเป็นอย่างมาก.
"โหยวโหยว,โหยวโหยว,ข้าขาดเจ้าไม่ได้,ข้าคิดถึงเจ้าทุกค่ำคืน........!"
ชายผมสีม่วงที่คลานไปด้านหน้าเนี่ยนโหยวโหยว,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความร้อนรน,พยายามที่จะคลานขอความเมตตาจากเนี่ยนโหยวโหยว,ความโกรธเกรี้ยวก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าเอามันไปซ่อนไว้ที่ใหน.
แม้นว่าท่าทางของชายดังกล่าวจะเปลี่ยนไป,เต็มไปด้วยความอ้อนวอน,หากแต่เนี่ยนโหยวโหยวหาได้สนใจ,มองไม่เห็นเขาเลยด้วยซ้ำ.
"โหยวโหยว,โหยวโหยว,เป็นคู่บำเพ็ญให้ข้า,ข้า.......!"
ชายผมม่วงที่ยืนมือออกไป,พยามที่จะกุมมือของเนี่ยนโหยวโหยว,หากแต่ท่าทางของนางนั้นแสดงท่าทางรังเกียจอย่างที่สุดอย่างไม่เคยมีมาก่อน.
"ไปให้พ้น,ไสหัวไปให้พ้น!"
เนี่ยนโหยวโหยวที่นั่งอยู่ในมุมๆหนึ่ง,ขณะที่ชายผมม่วงคลานเข้ามาหา,นางที่ลุกขึ้นทันที,พร้อมกับเท้าของนางที่เตะออกไป,เตะไปยังชายผมม่วงที่คลานเข้ามาหา.
"โหยวโหยว......!"
"ผลั๊ว!!"
"โครม!"
เนี่ยนโหยวโหยวที่เตะชายผมม่วงลอยออกไปแปดจั้ง,กระแทกกองกระดูกพังทลายลง.
"คิดว่าจะให้ข้าเห็นใจรึ?เป็นไปไม่ได้,ข้าไม่มีทางยอมรับเจ้า!"เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นมั่นคง.
ในเวลาเดียวกันนั้น,ชายผมม่วงก็เลิกเสแสร้างอีกต่อไป,เขาที่ยืนขึ้นช้าๆ,ดวงตาที่เปลี่ยนเป็นสีแดงซ่าน.
"สารเลว,บัดซบบิดาขอเจ้าดีๆ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่ไว้หน้าข้า,เพ่ย!"ชายผมม่วงที่เต็มไปด้วยความเจ็บช้ำอย่างที่สุด.
เนี่ยนโหยวโหยวที่จดจ้องมองเขาอย่างไม่แยแส.
"ในเมื่อข้าไม่สามารถคว้าหัวใจของเจ้าได้,ข้าก็ขอแค่ได้ร่างของเจ้าก็พอ,ฮี่ๆๆฮ่าฮ่าอ่า!"ชายผมม่วงที่เปลี่ยนเป็นบ้าคลั่ง,แววตาที่เปลี่ยนเป็นความหื่นกระหายอย่างที่สุด.
"เจ้าต้องการทำอะไร?"เนี่ยนโหยวโหยวกล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ยังถามว่าข้าต้องการอะไร?
ต้องการอะไรนะรึ? ก็เชยชมร่างกายของเจ้านะสิ,ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"ชายผมม่วงที่หระเหี้ยนกระหาย.
"ศิษย์พี่,ท่านจะทำอะไร?
เจ้าต้องการแส่หาความตายอย่างงั้นรึ?"เนี่ยนโหยวโหยวที่แค่นเสียงเย็นชา.
"แส่หาความตายรึ?
ที่นี่ข้าใหญ่ที่สุด,เป็นเจ้าต่างหากที่กำลังจะตาย,ตายรึ?ไว้ให้ข้าเชยชมเจ้าแล้ว,จะมีใครที่เข้าข้างเจ้า,ข้ารอจนมาถึงวันนี้,ข้าได้ร้องขอปู่ซูมานานแล้ว,ดูซิว่าข้าจะทำอะไรกับเจ้าบ้าง,ฮ่าฮ่า,ดูสิว่าจะหนีไปใหนพ้น,ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"ชายผมม่วงที่ก้าวเข้าหาเนี่ยนโหยวโหยวช้าๆ.
"เข้ามาใกล้อีก,ข้าสังหารเจ้าแน่!"เนี่ยนโหยวโหยวที่แค่นเสียงออกมา.
"สังหารรึ? เจ้าจะสังหารข้า,ข้าคิดว่าเจ้าจะเอาปัญญามาจากใหน,อำนาจวิเศษก็ถูกท่านประมุขผนึกเอาไว้,ไม่ต่างจากคนพิการ,สังหารข้ารึ?
อย่าขัดขืนนา,ข้าจะให้เจ้าได้มีความสุขก่อนตายไป!"ชายผมม่วงที่โผเข้าหาเนี่ยนโหยวโหยว.
ขณะที่ร่างของชายผมม่วงเคลื่อนที่เข้าใกล้,ดวงตาของเนี่ยนโหยวโหยวที่เปลี่ยนเป็นเย็นชา,ดวงตาสีดำทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีทอง,พร้อมกับปล่อยแสงสีทองออกมาในทันที.
แสงสีทองที่ฉายออกมานั้น,ทำให้ทั่วกรงขังกลายเป็นสีทองไปด้วย,ประกายแสงสีทองที่กลืนกินทุกอย่าง,ทันใดนั้นชายผมม่วงก็หยุดนิ่งขยับไม่ได้อีกต่อไป.
ชายผมม่วงที่ถูกเนี่ยนโหยวโหยวผนึกเอาไว้,ไม่สามารถขยับ,แสงสีทองที่ส่องประกาย,เสื้อฟ้าของชายผมม่วงที่เริ่มกลายเป็นสีทอง,แม้แต่ผมเองตอนนี้ก็เริ่มกลายเป็นสีทองเช่นกัน.
เนี่ยนโหยวโหยวที่กำลังเปลี่ยนทุกอย่างให้กลายเป็นทองคำอย่างงั้นรึ?
ขยับไม่ได้,ภายใต้ดวงตาทองคำ,ชายผมม่วงที่พบว่าตัวเองราวกลับกลายเป็นมดปลวก,สายตาที่จับจ้อง,ดวงตาที่ใหญ่โตราวกับสวรรค์ที่จ้องมองลงมา.
"วิชาเนตร,นี่เจ้าใช้วิชาเนตรได้ด้วยรึ?
เป็นไปไม่ได้,เป็นไปไม่ได้."ชายผมม่วงที่อุทานออกมาด้วยความตกอกตกใจ.
ชายคนดังกล่าวรับรู้ว่าผมของเขาที่เริ่มกลายเป็นทองคำแล้วนั่นเอง.
"เป็นไปไม่ได้อย่างงั้นรึ?"เนี่ยนโหยวโหยวที่แค่นเสียงเย็นชา.
"ไม่มีทาง,ข้าได้สืบดูบรรพบุรุษของเจ้าแล้ว,บรรพบุรุษของเจ้าที่เป็นเซียน,สายโลหิตของเซียนที่เจ้าได้รับมานั้น,เขาไม่ได้มีวิชาเนตร,ไม่มีทางที่เจ้าจะมีวิชาเนตรได้,เป็นไปไม่ได้ที่เจ้าจะคิดค้นขึ้นเอง,มันเป็นไปไม่ได้,เป็นไปไม่ได้!"ชายผมม่วงที่ยังคงร้องออกมาด้วยความตกใจ.
"สายเลือดฝั่งบิดาของข้าไม่มี,แล้วไม่คิดว่าฝั่งมารดาของเขาจะไม่มีรึอย่างไร?"เนี่ยนโหยวโหยวแค่นเสียงเย็นชา.
ในเวลาเดียวกันนี้,หน้าผากของเนี่ยนโหยวโหยวที่เต็มไปด้วยเหงื่อที่ไหลออกมา.
"มารดา?
มารดาของเจ้าก็มีสายโลหิตเซียนอย่างงั้นรึ?"ชายคนดังกล่าวที่ดวงตาหดเกร็ง.
ในเวลาเดียวกันนี้,ขาทั้งสองข้างของเขาที่เริ่มกลายเป็นทองคำ
ลามขึ้นมาเรื่อยๆ.
ตายรึ?
เขาต้องตกตายอย่างแน่นอน,เมื่อการกลายเป็นทองลามมาถึงหน้าอก,จะกลายเป็นไม่สามารถช่วยได้ตลอดไป.
เนี่ยนโหยวโหยวที่ฝืนใช้พลังสายโลหิตทั้งที่อำนาจวิเศษถูกผนึกไว้,ทำให้นางอยู่ในสภาพย่ำแย่,ในเวลาเดียวกันขณะที่หมอกทองคำเริ่มบางลงเรื่อย.
"ปูดดดด!"
ชายผมม่วงที่พ่นบอลน้ำออกไปในทันที,บอลน้ำพุ่งตรงไปยังร่างของเนี่ยนโหยวโหยว,กระแทกนางเสียงดังสนั่น.
"ตูมมมมม!"
แรงกระแทกที่รุนแรงทำให้ร่างของเนี่ยนโหยวโหยวกกระแทกกำแพงเสียงดัง,ดวงตาของนางที่พร่ามัววิงเวียน.
แม้ว่าเนี่ยนโหยวโหยวจะใช้วิชาเนตรได้,หากแต่ก็ต้องได้รับความเจ็บปวดเป็นอย่างมากเช่นกัน.
ดวงตาสีทองของนางที่ฟื้นคืนกลับมา,กลายเป็นสีดำเช่นเดิม.
ทว่ารอบๆห้องขังเองทั้งกรงขังและพื้นได้เปลี่ยนเป็นทองคำไปเรียบร้อยแล้ว.
แม้แต่กระดูก,และผนังยังกลายเป็นทองคำ,ร่างของชายผมม่วงที่กลายเป็นทองคำครึ่งเดียว,ได้รับบาดเจ็บไม่น้อยเช่นกัน,ก่อนที่เขาจะเคลื่อนย้ายอำนาจวิเศษไปทั่วร่างเพื่อทำลายผลของวิชาเนตรอย่างรวดเร็ว.
ผมของเขาที่กลายเป็นทองคำครึ่งหนึ่งได้ค่อยๆสลายหายไป,ร่างกายช่วงล่างเองก็ฟื้นคืนกลับมาเช่นกัน.
บอลน้ำที่เขาพ่นออกไปนั้น,เป็นของวิเศษอย่างหนึ่งที่เป็นเหมือนกับสระน้ำขนาดเล็ก,ที่ด้านในนั้นมีแก่นของอำนาจวิเศษธาตุน้ำอยู่.
กับชีวิตที่แขวนอยู่บนเส้นด้านก่อนหน้านี้,ทำให้ชายผมม่วงเวลานี้จดจ้องมองเนี่ยนโหยวโหยวด้วยความหวั่นเกรง,สายตาที่เปลี่ยนเป็นเย็นชาดุร้าย,ก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว,พร้อมกับกุมคอของเนี่ยนโหยวโหยว,ให้เงยหน้าขึ้นมา.
"จะให้ข้าตายอย่างงั้นรึ?
อยากให้ข้าตายอย่างงั้นรึ?
ในโลกอมตะข้าคือยอดฝีมือ,คาดไม่ถึงเลยว่าเกือบตายในมือของเจ้า? สารเลว"
ชายผมม่วงที่กลายเป็นบ้าไปในทันที.
ใบหน้าของเนี่ยนโหยวโหยวที่กลายเป็นสีแดง,พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา.
"ข้าขอถามเจ้าอีกครั้ง,เจ้าไม่ยินดีอย่างงั้นรึ?เจ้ามีคนรักแล้วงั้นรึ?"ชายผมม่วงที่เต็มไปด้วยความดุร้ายเย็นชา.
เนียนโหยวโหยวที่ถูกบีบคอ,ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด,ได้ยินคำพูดของชายผมม่วง,ท่าทางก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยน,แม้นว่าเจ็บปวด,แต่จิตใจของนางได้ปรากฏคนผู้หนึ่งขึ้นมาในทันที.
คิดถึงกุหลาบมากมายที่เขามอบให้นาง,เพียงแค่คิดถึงก็ทำให้เนียนโหยวโหยวเผยยิ้มอย่างอ่อนโยนออกมาอย่างคาดไม่ถึง.
"เป็นใคร? มันนนนนนนนนนเป็นใคร?!!"ชายผมม่วงที่แค่นเสียงดุร้ายอย่างที่สุด.
เนี่ยนโหยวโหยวรู้สึกว่านางคงต้านเอาไว้ไม่นาน,อีกนิดเดียวนางคงจะตายอย่างไม่ต้องสงสัย,ทว่าในจิตใจของนางยังคงคิดถึงชายผู้นั้น,คนที่ทำให้นางเผยยิ้มอย่างงดงามออกมา,แม้นว่าจะไม่สามารถได้อยู่ด้วยกัน,อย่างน้อยขอให้ได้คิดถึงก่อนตายก็ยังดี.
เห็นท่าทางของเนี่ยนโหยวโหยวแล้ว,ทำให้ชายผมม่วงคลั่งแค้นมากยิ่งขึ้น.
"ข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง,มันเป็นใคร?
เจ้าบอกมาว่ามันเป็นใคร?"เสียงที่ดุร้ายอย่างที่สุดของชายผมม่วงพร้อมกับมือของเขาที่กุมคอของนางแน่น.
ขณะที่เนี่ยนโหยโหยวกำลังดิ้นทุรนทุลาย,ด้วยความบ้าคลั่งของชายผมม่วง,ก็ปรากฏร่างๆหนึ่งขึ้นที่ด้านหลังในทันที.
"บางที่,คงเป็นข้า!"
เสียงที่ปรากฏขึ้นมาในทันทีทันใดนั้น,ทำให้ขนทั่วร่างของชายผมม่วงตั้งชันเลยทีเดียว,นี่มีคนลักลอบเข้ามาอย่างงั้นรึ?
เป็นไปได้อย่างไรที่จะไม่ได้ยินเสียงเตือนขึ้นมาเลย.
กับสัณชาติญาณทำให้เขาปล่อยมืออย่างรวดเร็ว,พร้อมกับถอยห่างออกไปทันที.
"ฟรึบ!!"
จงซานที่เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วเข้าไปรับร่างของเนี่ยนโหยวโหยว.
จิตสำนึกที่เลือนร่างของเนี่ยนโหยวโหยว,กับเสียงที่คุ้นเคย,ทำให้นางตัวสั่นสะท้าน,เป็นเขาอย่างงั้นรึ?
เป็นไปไม่ได้,ข้าต้องฝันอยู่อย่างแน่นอน,แต่ข้าตายแล้วสินะ,ข้าคงตายแล้ว,ถึงได้ยินเสียงของเขา,ทว่า,อยู่ในภพหยิน,หากว่าตายไป,ถึงจะกลายเป็นภูติก็ยังอยู่ในพื้นที่เดิมไม่ใช่รึ?
นอกจากนี้ต่อหน้าเจ้าคนผมม่วง,วิญญาณของข้าจะหนีไปได้อย่างงั้นรึ?
นางที่ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ,ก่อนที่จะเห็นจงซานที่กำลังกอดนางเอาไว้.
นางที่มองเห็นจงซาน,รู้สึกแทบบ้าคลั่ง.
จงซานที่ไม่สนใจชายผมม่วงแม้แต่น้อย,ทว่าจดจ้องมองไปยังบาดแผลที่อยู่บนคอของนาง,ก่อนที่จะยื่นมือออกไป,และรักษาบาดแผลของนางด้วยอำนาจวิเศษในทันที.
ขณะที่รักษาเนี่ยนโหยวโหยว,สายตาที่เย็นชาของจงซานก็จ้องมองไปยังชายผมม่วง.
ชายผมม่วงที่หลบจงซานออกมา,ขณะที่จ้องมองจงซานอุ้มเนี่ยนโหยวโหยว,แววตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉา,หากแต่เมื่อชายผมม่วงถูกสายตาของจงซานจ้องมา,ก็ทำให้เขาสั่นสะท้านไปจนถึงดวงวิญญาณ,ราวกับบังเกิดความหวาดกลัวไปจนถึงขั้ววิญญาณ.
เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร? หัวใจของชายผมม่วงที่เต้นไปมาไม่เป็นจังหวะ.
"เจ้า,เจ้าเข้ามาได้อย่างไร?
ยังเข้ามายังที่นี่ได้อีก? ที่นี่มีค่ายกลปกป้อง,ไร้ซึ่งเหรียญตราของปู่ซู,เป็นไปไม่ได้ที่จะเข้ามาได้,เจ้าเป็นใครกัน?"ชายผมม่วงที่กลืนน้ำลายคำโต.
"ข้าเป็นใคร,นี่เจ้าไม่รู้จักข้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"จงซาน? เจ้าคือจงซาน?
เป็นเจ้า,นี่เจ้าไม่ได้ไปประลองกับประมุขอย่างงั้นรึ?
เจ้าไม่ได้อยู่ที่ทะเลดำหรอกรึ? "ชายผมม่วงที่กล่าวออกมาเสียงสั่น.
เขาที่คิดว่าจงซานคงไม่รอดต้องตกตายด้วยฝีมือประมุขอย่างแน่นอน,เขาที่มั่นใจว่าจงซานที่หาเรื่องกับท่านประมุข,ต้องตกตาย,หากแต่เขากลับมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?
Chapter 743 Two
[lineage/vein] Immortal
两脉仙人
สองสายโลหิตเซียน.
ใบหน้าของเนี่ยนโหยวโหยวที่เปลี่ยนไปเป็นเย็นชา,"ไสหัวไปให้พ้น,อย่าเข้ามาใกล้ข้า!"
"ไปให้พ้นอย่างงั้นรึ?"สายตาของชายผมม่วงที่หรี่ตาจดจ้อง.
"เจ้ารู้ใหมว่าที่นี่ที่ใหน? นี่คือบ้านของข้า?
จะให้ข้าไปใหน?
ที่นี่คือคุกเทวะนิรันดร์,ถิ่นของข้า,ต้องการให้ข้าไปให้พ้นรึ?ชิ,เจ้าไม่รู้จักดีชั่ว!"ชายผมม่วงที่โกรธเกรี้ยวจดจ้องมองไปยังเนี่ยนโหยวโหยว.
เนี่ยนโหยวโหยวที่จ้องมองอย่างเย็นชาไปยังชายผมม่วง.
"ฟังไม่รู้เรื่อง?
ข้าบอกเจ้าให้ไสหัวไปให้พ้น!"เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยความเย็นชา.
เห็นเนี่ยนโหยวโหยวที่ยังคงกล่าวยั่วตัวเขา,ชายผมม่วงที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"วันนี้,เจ้าต้องให้คำตอบกับข้า,นี่คือโอกาสสุดท้ายของเจ้าแล้ว,จะเป็นคู่บำเพ็ญของข้าหรือไม่,บอกมา?"ชายผมม่วงที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ไม่ต้องการ,ไปให้พ้น!"เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวตัดในทันที.
ชายผมม่วงที่จดจ้องมองเนี่ยนโหยวโหยว,ดวงตาทั้งสองข้างเปลี่ยนเป็นเย็นชา,เงียบไปครู่หนึ่ง,ราวกับว่าถูกสะกดเอาไว้.
กับความเงียบนั้น,ดวงตาของเนี่ยนโหยวโหยวที่จดจ้องมองชายผมม่วงด้วยจิตสังหารหนักหน่วงรุนแรง.
"พรึบ!!!"
ทันใดนั้นชายผมม่วงกับคุกเข่าลงบนพื้นทันที,การคุกเข่าลงนี้,เนี่ยนโหยวโหยวหาได้สนใจแม้แต่น้อย.
"โหยวโหยว,เจ้ารู้ว่าข้าไม่สามารถอยู่ได้หากไม่มีเจ้า,เจ้าจะต้องมาเป็นคู่บำเพ็ญของข้า,ขอร้องเจ้ามาเป็นคู่บำเพ็ญของข้า,ตราบเท่าที่เจ้าเป็นคู่บำเพ็ญของจ้า,ไม่ว่าอะไรข้าก็จะทำให้เจ้า,ขอเจ้า.........!"
กับท่าทางที่เปลี่ยนไปของชายผมม่วงในทันทีทันที,เขาที่คุกเข่าพร้อมกับคลานเข่าเข้ามาหาเนี่ยนโหยวโหยว,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความปรารถนาและคาดหวังเป็นอย่างมาก.
"โหยวโหยว,โหยวโหยว,ข้าขาดเจ้าไม่ได้,ข้าคิดถึงเจ้าทุกค่ำคืน........!"
ชายผมสีม่วงที่คลานไปด้านหน้าเนี่ยนโหยวโหยว,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความร้อนรน,พยายามที่จะคลานขอความเมตตาจากเนี่ยนโหยวโหยว,ความโกรธเกรี้ยวก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าเอามันไปซ่อนไว้ที่ใหน.
แม้นว่าท่าทางของชายดังกล่าวจะเปลี่ยนไป,เต็มไปด้วยความอ้อนวอน,หากแต่เนี่ยนโหยวโหยวหาได้สนใจ,มองไม่เห็นเขาเลยด้วยซ้ำ.
"โหยวโหยว,โหยวโหยว,เป็นคู่บำเพ็ญให้ข้า,ข้า.......!"
ชายผมม่วงที่ยืนมือออกไป,พยามที่จะกุมมือของเนี่ยนโหยวโหยว,หากแต่ท่าทางของนางนั้นแสดงท่าทางรังเกียจอย่างที่สุดอย่างไม่เคยมีมาก่อน.
"ไปให้พ้น,ไสหัวไปให้พ้น!"
เนี่ยนโหยวโหยวที่นั่งอยู่ในมุมๆหนึ่ง,ขณะที่ชายผมม่วงคลานเข้ามาหา,นางที่ลุกขึ้นทันที,พร้อมกับเท้าของนางที่เตะออกไป,เตะไปยังชายผมม่วงที่คลานเข้ามาหา.
"โหยวโหยว......!"
"ผลั๊ว!!"
"โครม!"
เนี่ยนโหยวโหยวที่เตะชายผมม่วงลอยออกไปแปดจั้ง,กระแทกกองกระดูกพังทลายลง.
"คิดว่าจะให้ข้าเห็นใจรึ?เป็นไปไม่ได้,ข้าไม่มีทางยอมรับเจ้า!"เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นมั่นคง.
ในเวลาเดียวกันนั้น,ชายผมม่วงก็เลิกเสแสร้างอีกต่อไป,เขาที่ยืนขึ้นช้าๆ,ดวงตาที่เปลี่ยนเป็นสีแดงซ่าน.
"สารเลว,บัดซบบิดาขอเจ้าดีๆ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่ไว้หน้าข้า,เพ่ย!"ชายผมม่วงที่เต็มไปด้วยความเจ็บช้ำอย่างที่สุด.
เนี่ยนโหยวโหยวที่จดจ้องมองเขาอย่างไม่แยแส.
"ในเมื่อข้าไม่สามารถคว้าหัวใจของเจ้าได้,ข้าก็ขอแค่ได้ร่างของเจ้าก็พอ,ฮี่ๆๆฮ่าฮ่าอ่า!"ชายผมม่วงที่เปลี่ยนเป็นบ้าคลั่ง,แววตาที่เปลี่ยนเป็นความหื่นกระหายอย่างที่สุด.
"เจ้าต้องการทำอะไร?"เนี่ยนโหยวโหยวกล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ยังถามว่าข้าต้องการอะไร?
ต้องการอะไรนะรึ? ก็เชยชมร่างกายของเจ้านะสิ,ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"ชายผมม่วงที่หระเหี้ยนกระหาย.
"ศิษย์พี่,ท่านจะทำอะไร?
เจ้าต้องการแส่หาความตายอย่างงั้นรึ?"เนี่ยนโหยวโหยวที่แค่นเสียงเย็นชา.
"แส่หาความตายรึ?
ที่นี่ข้าใหญ่ที่สุด,เป็นเจ้าต่างหากที่กำลังจะตาย,ตายรึ?ไว้ให้ข้าเชยชมเจ้าแล้ว,จะมีใครที่เข้าข้างเจ้า,ข้ารอจนมาถึงวันนี้,ข้าได้ร้องขอปู่ซูมานานแล้ว,ดูซิว่าข้าจะทำอะไรกับเจ้าบ้าง,ฮ่าฮ่า,ดูสิว่าจะหนีไปใหนพ้น,ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"ชายผมม่วงที่ก้าวเข้าหาเนี่ยนโหยวโหยวช้าๆ.
"เข้ามาใกล้อีก,ข้าสังหารเจ้าแน่!"เนี่ยนโหยวโหยวที่แค่นเสียงออกมา.
"สังหารรึ? เจ้าจะสังหารข้า,ข้าคิดว่าเจ้าจะเอาปัญญามาจากใหน,อำนาจวิเศษก็ถูกท่านประมุขผนึกเอาไว้,ไม่ต่างจากคนพิการ,สังหารข้ารึ?
อย่าขัดขืนนา,ข้าจะให้เจ้าได้มีความสุขก่อนตายไป!"ชายผมม่วงที่โผเข้าหาเนี่ยนโหยวโหยว.
ขณะที่ร่างของชายผมม่วงเคลื่อนที่เข้าใกล้,ดวงตาของเนี่ยนโหยวโหยวที่เปลี่ยนเป็นเย็นชา,ดวงตาสีดำทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีทอง,พร้อมกับปล่อยแสงสีทองออกมาในทันที.
แสงสีทองที่ฉายออกมานั้น,ทำให้ทั่วกรงขังกลายเป็นสีทองไปด้วย,ประกายแสงสีทองที่กลืนกินทุกอย่าง,ทันใดนั้นชายผมม่วงก็หยุดนิ่งขยับไม่ได้อีกต่อไป.
ชายผมม่วงที่ถูกเนี่ยนโหยวโหยวผนึกเอาไว้,ไม่สามารถขยับ,แสงสีทองที่ส่องประกาย,เสื้อฟ้าของชายผมม่วงที่เริ่มกลายเป็นสีทอง,แม้แต่ผมเองตอนนี้ก็เริ่มกลายเป็นสีทองเช่นกัน.
เนี่ยนโหยวโหยวที่กำลังเปลี่ยนทุกอย่างให้กลายเป็นทองคำอย่างงั้นรึ?
ขยับไม่ได้,ภายใต้ดวงตาทองคำ,ชายผมม่วงที่พบว่าตัวเองราวกลับกลายเป็นมดปลวก,สายตาที่จับจ้อง,ดวงตาที่ใหญ่โตราวกับสวรรค์ที่จ้องมองลงมา.
"วิชาเนตร,นี่เจ้าใช้วิชาเนตรได้ด้วยรึ?
เป็นไปไม่ได้,เป็นไปไม่ได้."ชายผมม่วงที่อุทานออกมาด้วยความตกอกตกใจ.
ชายคนดังกล่าวรับรู้ว่าผมของเขาที่เริ่มกลายเป็นทองคำแล้วนั่นเอง.
"เป็นไปไม่ได้อย่างงั้นรึ?"เนี่ยนโหยวโหยวที่แค่นเสียงเย็นชา.
"ไม่มีทาง,ข้าได้สืบดูบรรพบุรุษของเจ้าแล้ว,บรรพบุรุษของเจ้าที่เป็นเซียน,สายโลหิตของเซียนที่เจ้าได้รับมานั้น,เขาไม่ได้มีวิชาเนตร,ไม่มีทางที่เจ้าจะมีวิชาเนตรได้,เป็นไปไม่ได้ที่เจ้าจะคิดค้นขึ้นเอง,มันเป็นไปไม่ได้,เป็นไปไม่ได้!"ชายผมม่วงที่ยังคงร้องออกมาด้วยความตกใจ.
"สายเลือดฝั่งบิดาของข้าไม่มี,แล้วไม่คิดว่าฝั่งมารดาของเขาจะไม่มีรึอย่างไร?"เนี่ยนโหยวโหยวแค่นเสียงเย็นชา.
ในเวลาเดียวกันนี้,หน้าผากของเนี่ยนโหยวโหยวที่เต็มไปด้วยเหงื่อที่ไหลออกมา.
"มารดา?
มารดาของเจ้าก็มีสายโลหิตเซียนอย่างงั้นรึ?"ชายคนดังกล่าวที่ดวงตาหดเกร็ง.
ในเวลาเดียวกันนี้,ขาทั้งสองข้างของเขาที่เริ่มกลายเป็นทองคำ
ลามขึ้นมาเรื่อยๆ.
ตายรึ?
เขาต้องตกตายอย่างแน่นอน,เมื่อการกลายเป็นทองลามมาถึงหน้าอก,จะกลายเป็นไม่สามารถช่วยได้ตลอดไป.
เนี่ยนโหยวโหยวที่ฝืนใช้พลังสายโลหิตทั้งที่อำนาจวิเศษถูกผนึกไว้,ทำให้นางอยู่ในสภาพย่ำแย่,ในเวลาเดียวกันขณะที่หมอกทองคำเริ่มบางลงเรื่อย.
"ปูดดดด!"
ชายผมม่วงที่พ่นบอลน้ำออกไปในทันที,บอลน้ำพุ่งตรงไปยังร่างของเนี่ยนโหยวโหยว,กระแทกนางเสียงดังสนั่น.
"ตูมมมมม!"
แรงกระแทกที่รุนแรงทำให้ร่างของเนี่ยนโหยวโหยวกกระแทกกำแพงเสียงดัง,ดวงตาของนางที่พร่ามัววิงเวียน.
แม้ว่าเนี่ยนโหยวโหยวจะใช้วิชาเนตรได้,หากแต่ก็ต้องได้รับความเจ็บปวดเป็นอย่างมากเช่นกัน.
ดวงตาสีทองของนางที่ฟื้นคืนกลับมา,กลายเป็นสีดำเช่นเดิม.
ทว่ารอบๆห้องขังเองทั้งกรงขังและพื้นได้เปลี่ยนเป็นทองคำไปเรียบร้อยแล้ว.
แม้แต่กระดูก,และผนังยังกลายเป็นทองคำ,ร่างของชายผมม่วงที่กลายเป็นทองคำครึ่งเดียว,ได้รับบาดเจ็บไม่น้อยเช่นกัน,ก่อนที่เขาจะเคลื่อนย้ายอำนาจวิเศษไปทั่วร่างเพื่อทำลายผลของวิชาเนตรอย่างรวดเร็ว.
ผมของเขาที่กลายเป็นทองคำครึ่งหนึ่งได้ค่อยๆสลายหายไป,ร่างกายช่วงล่างเองก็ฟื้นคืนกลับมาเช่นกัน.
บอลน้ำที่เขาพ่นออกไปนั้น,เป็นของวิเศษอย่างหนึ่งที่เป็นเหมือนกับสระน้ำขนาดเล็ก,ที่ด้านในนั้นมีแก่นของอำนาจวิเศษธาตุน้ำอยู่.
กับชีวิตที่แขวนอยู่บนเส้นด้านก่อนหน้านี้,ทำให้ชายผมม่วงเวลานี้จดจ้องมองเนี่ยนโหยวโหยวด้วยความหวั่นเกรง,สายตาที่เปลี่ยนเป็นเย็นชาดุร้าย,ก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว,พร้อมกับกุมคอของเนี่ยนโหยวโหยว,ให้เงยหน้าขึ้นมา.
"จะให้ข้าตายอย่างงั้นรึ?
อยากให้ข้าตายอย่างงั้นรึ?
ในโลกอมตะข้าคือยอดฝีมือ,คาดไม่ถึงเลยว่าเกือบตายในมือของเจ้า? สารเลว"
ชายผมม่วงที่กลายเป็นบ้าไปในทันที.
ใบหน้าของเนี่ยนโหยวโหยวที่กลายเป็นสีแดง,พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา.
"ข้าขอถามเจ้าอีกครั้ง,เจ้าไม่ยินดีอย่างงั้นรึ?เจ้ามีคนรักแล้วงั้นรึ?"ชายผมม่วงที่เต็มไปด้วยความดุร้ายเย็นชา.
เนียนโหยวโหยวที่ถูกบีบคอ,ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด,ได้ยินคำพูดของชายผมม่วง,ท่าทางก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยน,แม้นว่าเจ็บปวด,แต่จิตใจของนางได้ปรากฏคนผู้หนึ่งขึ้นมาในทันที.
คิดถึงกุหลาบมากมายที่เขามอบให้นาง,เพียงแค่คิดถึงก็ทำให้เนียนโหยวโหยวเผยยิ้มอย่างอ่อนโยนออกมาอย่างคาดไม่ถึง.
"เป็นใคร? มันนนนนนนนนนเป็นใคร?!!"ชายผมม่วงที่แค่นเสียงดุร้ายอย่างที่สุด.
เนี่ยนโหยวโหยวรู้สึกว่านางคงต้านเอาไว้ไม่นาน,อีกนิดเดียวนางคงจะตายอย่างไม่ต้องสงสัย,ทว่าในจิตใจของนางยังคงคิดถึงชายผู้นั้น,คนที่ทำให้นางเผยยิ้มอย่างงดงามออกมา,แม้นว่าจะไม่สามารถได้อยู่ด้วยกัน,อย่างน้อยขอให้ได้คิดถึงก่อนตายก็ยังดี.
เห็นท่าทางของเนี่ยนโหยวโหยวแล้ว,ทำให้ชายผมม่วงคลั่งแค้นมากยิ่งขึ้น.
"ข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง,มันเป็นใคร?
เจ้าบอกมาว่ามันเป็นใคร?"เสียงที่ดุร้ายอย่างที่สุดของชายผมม่วงพร้อมกับมือของเขาที่กุมคอของนางแน่น.
ขณะที่เนี่ยนโหยโหยวกำลังดิ้นทุรนทุลาย,ด้วยความบ้าคลั่งของชายผมม่วง,ก็ปรากฏร่างๆหนึ่งขึ้นที่ด้านหลังในทันที.
"บางที่,คงเป็นข้า!"
เสียงที่ปรากฏขึ้นมาในทันทีทันใดนั้น,ทำให้ขนทั่วร่างของชายผมม่วงตั้งชันเลยทีเดียว,นี่มีคนลักลอบเข้ามาอย่างงั้นรึ?
เป็นไปได้อย่างไรที่จะไม่ได้ยินเสียงเตือนขึ้นมาเลย.
กับสัณชาติญาณทำให้เขาปล่อยมืออย่างรวดเร็ว,พร้อมกับถอยห่างออกไปทันที.
"ฟรึบ!!"
จงซานที่เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วเข้าไปรับร่างของเนี่ยนโหยวโหยว.
จิตสำนึกที่เลือนร่างของเนี่ยนโหยวโหยว,กับเสียงที่คุ้นเคย,ทำให้นางตัวสั่นสะท้าน,เป็นเขาอย่างงั้นรึ?
เป็นไปไม่ได้,ข้าต้องฝันอยู่อย่างแน่นอน,แต่ข้าตายแล้วสินะ,ข้าคงตายแล้ว,ถึงได้ยินเสียงของเขา,ทว่า,อยู่ในภพหยิน,หากว่าตายไป,ถึงจะกลายเป็นภูติก็ยังอยู่ในพื้นที่เดิมไม่ใช่รึ?
นอกจากนี้ต่อหน้าเจ้าคนผมม่วง,วิญญาณของข้าจะหนีไปได้อย่างงั้นรึ?
นางที่ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ,ก่อนที่จะเห็นจงซานที่กำลังกอดนางเอาไว้.
นางที่มองเห็นจงซาน,รู้สึกแทบบ้าคลั่ง.
จงซานที่ไม่สนใจชายผมม่วงแม้แต่น้อย,ทว่าจดจ้องมองไปยังบาดแผลที่อยู่บนคอของนาง,ก่อนที่จะยื่นมือออกไป,และรักษาบาดแผลของนางด้วยอำนาจวิเศษในทันที.
ขณะที่รักษาเนี่ยนโหยวโหยว,สายตาที่เย็นชาของจงซานก็จ้องมองไปยังชายผมม่วง.
ชายผมม่วงที่หลบจงซานออกมา,ขณะที่จ้องมองจงซานอุ้มเนี่ยนโหยวโหยว,แววตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉา,หากแต่เมื่อชายผมม่วงถูกสายตาของจงซานจ้องมา,ก็ทำให้เขาสั่นสะท้านไปจนถึงดวงวิญญาณ,ราวกับบังเกิดความหวาดกลัวไปจนถึงขั้ววิญญาณ.
เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร? หัวใจของชายผมม่วงที่เต้นไปมาไม่เป็นจังหวะ.
"เจ้า,เจ้าเข้ามาได้อย่างไร?
ยังเข้ามายังที่นี่ได้อีก? ที่นี่มีค่ายกลปกป้อง,ไร้ซึ่งเหรียญตราของปู่ซู,เป็นไปไม่ได้ที่จะเข้ามาได้,เจ้าเป็นใครกัน?"ชายผมม่วงที่กลืนน้ำลายคำโต.
"ข้าเป็นใคร,นี่เจ้าไม่รู้จักข้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
ไม่จำเป็นเป็นต้องหวาดกลัวข้าระดับราชันย์แท้,ไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวระดับราชันย์แท้ด้วยกัน,ชายผมม่วงที่กำลังข่มใจสลัดความหวาดกลัวออกไป,จดจ้องมองจงซานด้วยความระเอียด.
"จงซาน? เจ้าคือจงซาน?
เป็นเจ้า,นี่เจ้าไม่ได้ไปประลองกับประมุขอย่างงั้นรึ?
เจ้าไม่ได้อยู่ที่ทะเลดำหรอกรึ? "ชายผมม่วงที่กล่าวออกมาเสียงสั่น.
เขาที่คิดว่าจงซานคงไม่รอดต้องตกตายด้วยฝีมือประมุขอย่างแน่นอน,เขาที่มั่นใจว่าจงซานที่หาเรื่องกับท่านประมุข,ต้องตกตาย,หากแต่เขากลับมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น