Immortality Chapter 744 Widowed surface Dao Monarch
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 744 เต๋าจวินกวาเหมี่ยน.
Chapter 744 Widowed
surface Dao Monarch
ชายผมม่วงที่จดจำจงซานได้ในทันที,ความอิจฉาก่อนหน้านี้หายไป,ร่างกายที่รู้สึกเย็นยะเยือบ,หวาดเกรงความตายขึ้นมา,สิ่งที่คิดได้ในตอนนี้คือหนี!
ทว่าต่อหน้าจงซานเวลานี้,เขาจะหนีได้อย่างงั้นรึ?
"วูซซซซ!"
ชายผมม่วงในเวลานี้ไม่สามารถขยับได้.
"อยากให้ข้าจัดการเขาอย่างไร?"จงซานที่กล่าวต่อเนี่ยนโหยวโหยว.
จงซานที่รักษาบาดแผลที่คอของนาง,ก่อนที่จะใช้มือประทับไปที่หน้าผากของเนี่ยนโหยวโหยว,มือของเขาที่ส่องประกายแสงสว่าง,อำนาจวิเศษที่ผนึกพลังของนางก็ถูกคลายออกมา,ส่วนเนี่ยนโหยวโหยวเวลานี้ยังคงจับจ้องมองจงซานเขม็ง.
จวบจนจงซานสอบถามออกมา,นางที่สะอื้นเล็กน้อย.
"ข้ากำลังฝันอยู่ใช่ใหม?"เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาเสียงสั่น.
"เสี่ยวชิงอยู่กับเจ้าตั้งหลายปี,เจ้าควรจะรับรู้ว่านี่คือความฝันหรือไม่?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงอ่อนโยน.
"มันไม่ใช่ความฝัน,ไม่ใช่ความฝัน,ข้ารู้ว่ามันไม่ใช่ความฝัน!"ที่มุมดวงตาของเนี่ยนโหยวโหยวที่มีน้ำตาแห่งความดีใจไหลออกมาไม่หยุด.
"คนผู้นี้,ให้ข้าจัดการอย่างไร?"จงซานที่สอบถามอีกครั้ง.
ในเวลานี้,แม้นว่าไม่อยากออกจากอ้อมกอดของจงซาน,ทว่ากลับคำถามของเขา,ทำให้นางค่อยๆพยุงร่างพร้อมกับก้าวไปยังชายผมม่วง,มือของนางที่ทำมุทรา,คว้าไปยังเหรียญตราสีขาวดึงออกมาจากชายคนดังกล่าว.
ชายผมม่วงที่เวลานี้แววตาที่สั่นไหว,เต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างที่สุด.
ดวงตาของเนี่ยนโหยวโหยวที่จ้องมองเขาอย่างเย็นชา,ลูกตาสีดำกลายเป็นสีทองในทันที.
ใบหน้าของชายผมม่วงที่เปลี่ยนเป็นขาวซีด,หากแต่ตอนนี้เขาไม่สามารถขยับได้เลย.
"ฟิ้ว!"
พริบตาเดียวเท่านั้น,เพียงแค่พริบตาเดียว,ชายผมม่วงก็กลายเป็นรูปปั้นทองคำ,เมื่อพลังวิเศษของเนี่ยนโหยวโหยวฟื้นฟูกลับมา,พลังเนตรของนางย่อมทรงพลังเป็นธรรมดา.
ด้วยความรวดเร็ว,ชายผมม่วงก็กลายเป็นรูปปั้นทองคำไปแล้ว.
ระดับราชันย์แท้,ถูกสังหารอย่างรวดเร็ว,พลังเนตรของเนี่ยนโหยวโหยวนั้นร้ายกาจเป็นอย่างมาก.
"มันคืออะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่จ้องมองไปยังเหรียญตาในมือของเนี่ยนโหยวโหยว.
"มันก็คือเหรียญตราที่ใช้เข้ามาในคุกเทวะนิรันดร์แห่งนี้,เจ้าไม่มีหรอกรึ?"เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวสอบถามด้วยความสงสัย.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,หากแต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
"ไปเถอะ,พวกเราออกไปดีกว่า!"จงซานที่กล่าวออกมาทันที.
"อืม!"เนี่ยนโหยวโหยวพยักหน้า.
คนทั้งสองออกมาจากที่คุมขัง,ด้านนอกเหล่าผู้คุ้มกันที่ล่วงหล่นลงไปนอนบนพื้นหมดแล้ว,เห็นชัดเจนว่าถูกจงซานจัดการไปหมดแล้ว.
เมื่อออกมาเหรียญตาสีขาวนั้นก็ส่องประกายแสงสีขาวออกมาปกคลุมเนี่ยนโหยวโหยวเอาไว้.
"เจ้าล่ะ?"เนี่ยนโหยวโหยวกล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"ไม่จำเป็น!"จงซานเผยยิ้มให้,ก่อนที่จะพาเนี่ยนโหยวโหยวบินออกมาจากด้านในนอกในทันที.
เนี่ยนโหยวโหยวที่ไม่เห็นจงซานมีเหรียญตรา,ภายในใจของนางที่เต็มไปด้วยความกังวล,เพราะว่านางนั้นรับรู้ได้ถึงพลังของค่ายกลคุกเทวะนิรันดร์แห่งนี้ดี,ถึงจะเป็นระดับสวรรค์แท้ก็ไม่สามารถผ่านค่ายกลนี้ได้,และมันยังมีอำนาจวิเศษที่มีพลังหลายพันปีปกคลุมเอาไว้,เหรียญตราที่มีนั้น,สามารถที่จะปกป้องอำนาจวิเศษที่น่าเกรงขามนั่นได้,ทว่าจงซานจะทำอย่างไร?
"วูซซซซ!"
จงซานที่พาเนี่ยนโหยวโหยวออกมาด้านนอก.
ตอนแรกที่เต็มไปด้วยความกังวล,จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นความประหลาดใจ,ท้ายที่สุดนางที่จ้องมองจงซานด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ,เป็นไปได้อย่างไร?
แม้แต่มีเหรียญตรา,เมื่อผ่านค่ายกล,อำนาจวิเศษของมันยังทำให้มิติอากาศผันผวนเป็นระลอกคลื่น,ทว่าจงซานเมื่อผ่านค่ายกล,กับไม่มีคลื่นความผันผวนของอำนาจวิเศษแม้แต่เล็กน้อย,นี่ค่ายกลไม่พบตัวจงซานอย่างงั้นรึ?
เป็นไปได้อย่างไร? จะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
ผ่านไปไม่นานนัก,คนทั้งสองก็ออกมาจากเขตคุกเทวะนิรันดร์ได้.
คนทั้งสองมาหยุดอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่งที่อยู่ไกลออกไป.
"จงซาน,เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร?แล้วเข้ามาได้อย่างไร?"เนี่ยนโหยวโหยวที่เต็มไปด้วยความสงสัย.
"ข้าจะทำลายโลกอมตะ!"จงซานที่กล่าวออกมา.
"ทำลาย? ทำลายโลกอมตะรึ? จะเป็นไปได้อย่างไร?
ทำลาย.........!"ขณะที่เนี่ยนโหยวโหยวเต็มไปด้วยความประหลาดใจ,ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงบางอย่างจึงหยุดลง.
เพราะว่าบนยอดเขาแห่งนี้,ขณะที่จ้องมองไปยังเทือกเขาศักดิ์สิทธิ์อื่นๆ.
แต่ละยอดเขาเวลานี้,บนพื้นและผืนฟ้าเต็มไปด้วยเจียงซือ,เจียงซือมากมายที่เข้ากัดผู้คนอย่างบ้าคลั่ง,และบุกกระหน่ำเทือกเขาศักดิ์สิทธิ์.
การต่อสู้ที่หนักหน่วงรุนแรงระหว่างคนและเจียงซือ,ทำให้โลหิตกำลังพรมกระจายไปทั่วท้องฟ้า,เหล่าศพมากมายนับไม่ถ้วน,ร่างกายที่ถูกสะบั้นให้ขาดเป็นชิ้นๆ,เป็นภาพฉากที่น่าหวาดหวั่นเป็นอย่างมาก.
เหล่าอาวุโสของโลกอมตะหลายแห่งที่เข้าต่อสู้.
ร่างของพวกเขาที่เต็มไปด้วยปราณทมิฬ,หลายๆคนที่ไม่สามารถทนได้.
"ภูติสวรรค์?"เนี่ยนโหยวโหยวที่ตื่นตระหนกตกใจ.
"ตอนนี้เชื่อรึยัง?"จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
ได้ยินคำพูดของจงซานเนี่ยนโหยวโหยวที่มึนงง,ก่อนจะค่อยๆมองจงซาน,ด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ.
"รอข้าอยู่ที่นี่,อย่าไปใหน,แล้วข้าจะกลับมาหาเจ้า!"จงซานกล่าว.
"หืม? อืม!"แม้ว่าเนี่ยนโหยวโหยวจะเต็มไปด้วยความสงสัย,หากแต่ก็พยักหน้ารับ.
ร่างของจงซานหายไปอย่างรวดเร็ว,พุ่งตรงไปยังทิศทานของคุกเทวะนิรันดร์อีกครั้ง.
เห็นการเคลื่อนไหวของจงซานแล้ว,เนี่ยนโหยวโหยวที่ขมวดคิ้วไปมา,แววตางงงวย.
จงซานเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง,เร็วมาก,พริบตราเดียวเท่านั้น,ก็กลับเข้าไปในคุกเทวะนิรันดรแล้ว,จงซานที่วิ่งผ่านค่ายกลอย่างรวดเร็ว.
ด้วยร่างแยกเงานั้น,ค่ายกลไม่ส่งผลต่อร่างของจงซานแม้แต่น้อย.
ลึกเข้าไปด้านใน,จงซานที่ไร้ซึ่งลังเล,พุ่งตรงขึ้นไปยังยอดเขาศักดิ์สิทธิ์ดังกล่าว,พุ่งตรงไปยังประกายแสงสีเหลืองทองของกรรมวาสนา,ที่รวมตัวกันกลายเป็นกุหลาบกรรมวาสนา.
"ฮือฮือ!"
จากที่ไกลออกไป,เนี่ยนโหยวโหยวที่มองเห็นจงซาน,รับรู้ว่าจงซานกำลังพุ่งตรงไปยังกุหลาบ,เนี่ยนโหยวโหยวที่ตื่นตกใจ,มือทั้งสองข้างกุมปากของนางเอาไว้,อารมณ์มากมายที่ทำให้นางสะอึกสะอื้นออกมา.
กุหลาบ?
"เจ้าต้องการให้ข้ามอบอะไรให้เจ้ารึ?
"ดอกไม้,ข้าชอบกุหลาบ,ใต้สวรรค์แห่งนี้ข้าต้องการกุหลาบ
3000 ดอก,และต้องเป็นคนละชนิดกันด้วยเจ้าต้องเก็บมันมาให้ข้า,และทุกครั้งที่มอบมันให้กับข้า,เจ้าจะต้องบอกรักข้าด้วย,ว่าอย่างไร?"
"นานเท่าไหร่?"
"หนึ่งร้อยปีเจ้าต้องทำให้สำเร็จ."
"ตกลง!"
ความทรงจำในอดีตที่ฝังในหัวใจ,เขายังจำได้อีกรึ?
เขายังจำได้?
น้ำตาของนางที่ไหลออกมาในทันที,น้ำตาที่ไหลบ่าอาบแก้ม,ความดีใจมากมายที่ท่วมท้นจนไม่สามารถที่จะกล่าวอะไรออกมา.
นางที่ทั้งร้องไห้และยิ้มออกมา,อารมณ์มากมายที่พลุ้งพล่าน.
แต่แล้วทันใดนั้น,รอยยิ้มของเนี่ยนโหยวโหยวก็หยุดลงในทันที,น้ำตาหยุดไหล,แววตาที่เปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวในทันที,ดอกไม้นั่น,กุหลาบนั่น?
กุหลาบกรรมวาสนา?
ยังมีเต๋าจวินอยู่หนึ่งคน,ระดับสวรรค์แท้หนึ่งคนที่อยู่ที่นั่น,ยังมีอีกคน,เต๋าจวินกวาเมี่ยน.
ทำอย่างไร? ทำอย่างไรดี?
เนี่ยนโหยวโหยวที่เปลี่ยนเป็นตกอกตกใจ,ร่างกายสั่นเทิ้ม,แม้แต่ต้องการพุ่งออกไป,ทว่าทันใดนั้นก็คิดถึงคำพูดของจงซาน,อย่าไปใหน
ไม่ให้นางไปใหนอย่างงั้นรึ?
ในเวลาเดียวกันนั้น,เนี่ยนโหยวโหยวที่คิดถึงความแข็งแกร่งของจงซาน,นางที่ไม่สามารถเทียบได้เลย,ระดับสวรรค์แท้,เขามีระดับสวรรค์แท้,ไม่เช่นนั้นคงไม่สามารถช่วยนางได้.
ที่ไกลออกไปนั้น,ขณะที่จงซานกำลังปีนขึ้นสู่ยอดเขายอดเขาแล้ว,เพื่อตรงไปยอดตำหนัก.
"เปรี้ยง!!!"
ท้องฟ้าที่ดังสนั่น,ท้องฟ้าในคราแรกที่ดำมืด,ปรากฏทักษะเทียนของใครบางคนขึ้นมาทันที,ทักษะเทียนที่ทำให้ท้องฟ้ากลายเป็นสีเทาเหมือนเถ้ากระดูก,ปราณแห่งความตายที่หนักหน่วง.
"เจ้าโจรร้ายช่างโอหังนัก,กล้าบุกเข้ามาในโลกอมตะของข้า!"ท้องฟ้าที่ดังกระหึ่ม.
เห็นได้ชัดเจนว่าขณะที่จงซานปีนขึ้นมาบนยอดเขานั้น,เป็นเหตุให้ถูกจับตาจากยอดฝีมือคนหนึ่ง.
ความเร็วของจงซานนั้นสม่ำเสมอพร้อมกับหลบอย่างรวดเร็ว.
"สารเลว!!!"
เสียงคำรามที่ดังกระหึ่ม,ค่ายกลที่กำลังโคจร,เพิ่มพลังแข็งแกร่ง,พื้นที่รอบๆค่ายกลที่เปลี่ยนสี,ปลดปล่อยพลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่ออกมา,มากมายไร้ที่สิ้นสุด.
แน่นอนว่า,ไม่ส่งผลต่อจงซานแม้แต่น้อย,ร่างแยกเงาที่ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย,เขายังคงเคลื่อนที่ไปยังยอดเขาเช่นเดิม.
ที่บนตำหนักนั้น,มีชายในชุดสีเทายืนอยู่.
ใบหน้าของชายคนดังกล่าวที่ดูตายด้าน,ที่ตำแหน่งตาซ้ายนั้นเป็นไฝขนาดใหญ่สีแดงโลหิต,พร้อมกับกระสีแดงเต็มหน้า,ดูอัปลักษณ์อย่างที่สุด,ขณะที่กำลังกระตุ้นพลังของค่ายกลอยู่,
ดวงตาเของเขายังคงจับจ้องจงซาน,ขณะที่ควบคุมค่ายกลจากทุกทิศทุกทางเพื่อบดขยี้จงซาน.
เขาผู้นี้คือเจ้าตำหนักเทือกเขาศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้,เต๋าจวินกวาเหมื่ยน.
ระหว่างที่จงซานปีนขึ้นยอดเขา,ก็จ้องมอไงปยังเต๋าจวินกวาเหมื่อยน.
เห็นใบหน้าของเขา,จงซานที่พูดไม่ออก.
"ไม่สงสัยว่ามีนามว่าเต๋าจวินกวาเหมื่ยน(ผู้โดดเดี่ยว),ใบหน้าเช่นนี้,ก็สมแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
ไม่ต้องบอกเลยว่าเป็นระดับสวรรค์แท้ที่อัปลักษณ์ที่สุด,ถึงจะเป็นอาวุโสเทียนยังไม่อัปลักษณ์ขนาดนี้,หากอาวุโสเทียนเทียบกับคนผู้นี้กลายเป็นหล่อเหลาขึ้นมาทันตาเลย.
เพราะว่าคำพูดของจงซานที่ดูแคลน,เต๋าจวินกวาเหมี่ยนที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,ชั่วชีวิตของเขานั้นเกลียดที่สุดที่มีคนมาดูแคลนหน้าตาของเขา,คนๆนี้ไม่เพียงบุกรุกโลกอมตะ,ยังดูแคลนเขาอีก,เขาจะทนได้อย่างไร?
แต่คาดไม่ถึงเลยว่าค่ายกลจะไม่ส่งผลต่อคนผู้นี้อย่างงั้นรึ?
เต๋าจวินกวาเหมี่ยนจะไม่สงสัยเลยหากว่าเขามีเหรียญตาผ่านทาง.
เขาที่สะบัดมืออีกหนึ่งครั้ง,ทันใดนั้นก็ปรากฏตาข่ายขนาดใหญ่,ปกคลุมผืนฟ้าพร้อมกับคลุมร่างของจงซาน.
"ฟิ้ว!!"
จงซานที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว,ราวกับว่าสามารถรอดช่องตาข่ายได้.
"เป็นไปได้อย่างไร?"เต๋าจวินกวาเหมี่ยนที่ตื่นตกใจ.
ทว่าเวลาเดียวกันนั้น,จงซานก็มาถึงยอดเขาแล้ว,พร้อมกับพุ่งตรงไปยังตำแหน่งของดอกกุหลาบ.
สถานที่ดังกล่าวก็คือตำแหน่งของกุหลาบกรรมวาสนานั่นเอง,ก่อนที่เขาจะยื่นมือออกไปคว้ากุหลาบ.
ที่ไกลออกไปนั้น,เนี่ยนโหยวโหยวที่จ้องมองด้วยท่าทางร้อนใจ.
"สารเลว,เอามือสกปรกของเจ้าออกไป!"เต๋าจวินกวาเหมี่ยนที่โกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก.
ร่างกายของเขาที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วพุ่งตรงไปยังตำแหน่งของจงซาน,พร้อมกับปรากฏดาบสีดำขนาดใหญ่โต,ฟันออกไปยังตำแหน่งของจงซาน.
ปราณดาบขนาดใหญ่โต,ที่ทำให้อากาศบิดเบี้ยวเป็นระลอกคลื่น.
จงซานที่ค่อยๆเก็บดอกกุหลาบ,อย่างระมัดระหวัง,แม้ว่าปราณดาบของเต๋าจวินหวาเหมี่ยนจะพุ่งมาก,หากแต่จงซานกับไม่กระวนกระวายใจแม้แต่น้อย,หากแต่จากนั้นร่างของเขากับบิดหลบปราณดาบได้อย่างแปลกประหลาด.
การหลบดังกล่าวนั้นทำให้เต๋าจวินกวาเหมี่ยนแทบขยี้ดวงตาไม่อยากเชื่อ,การเคลื่อนไหวที่แปลกประหลาดนั้น,เขาเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก,กับการบิดเบี้ยวและหายไป,ได้ทำลายล้างเหตุผลทุกอย่างไปแล้ว!
แต่กระนั้นเต๋าจวินกวาเหมี่ยนก็ไม่มีเวลาให้ครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น,ฝ่ามือของเขาที่ฟาดตรงไปยังร่างของจงซานต่อทันที.
Chapter 744 Widowed
surface Dao Monarch
寡面道君
เต๋าจวินกวาเหมี่ยน.
ชายผมม่วงที่จดจำจงซานได้ในทันที,ความอิจฉาก่อนหน้านี้หายไป,ร่างกายที่รู้สึกเย็นยะเยือบ,หวาดเกรงความตายขึ้นมา,สิ่งที่คิดได้ในตอนนี้คือหนี!
ทว่าต่อหน้าจงซานเวลานี้,เขาจะหนีได้อย่างงั้นรึ?
"วูซซซซ!"
ปราณพลังที่จับจ้อง,แรงกดดันวิญญาณมหาศาลที่ปลดปล่อยออกมาสะกดเขาเอาไว้,ระดับสวรรค์แท้การจะจัดการระดับราชันย์แท้,เป็นเรื่องง่ายดายเป็นอย่างมาก.
ชายผมม่วงในเวลานี้ไม่สามารถขยับได้.
"อยากให้ข้าจัดการเขาอย่างไร?"จงซานที่กล่าวต่อเนี่ยนโหยวโหยว.
จงซานที่รักษาบาดแผลที่คอของนาง,ก่อนที่จะใช้มือประทับไปที่หน้าผากของเนี่ยนโหยวโหยว,มือของเขาที่ส่องประกายแสงสว่าง,อำนาจวิเศษที่ผนึกพลังของนางก็ถูกคลายออกมา,ส่วนเนี่ยนโหยวโหยวเวลานี้ยังคงจับจ้องมองจงซานเขม็ง.
จวบจนจงซานสอบถามออกมา,นางที่สะอื้นเล็กน้อย.
"ข้ากำลังฝันอยู่ใช่ใหม?"เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาเสียงสั่น.
"เสี่ยวชิงอยู่กับเจ้าตั้งหลายปี,เจ้าควรจะรับรู้ว่านี่คือความฝันหรือไม่?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงอ่อนโยน.
"มันไม่ใช่ความฝัน,ไม่ใช่ความฝัน,ข้ารู้ว่ามันไม่ใช่ความฝัน!"ที่มุมดวงตาของเนี่ยนโหยวโหยวที่มีน้ำตาแห่งความดีใจไหลออกมาไม่หยุด.
"คนผู้นี้,ให้ข้าจัดการอย่างไร?"จงซานที่สอบถามอีกครั้ง.
ในเวลานี้,แม้นว่าไม่อยากออกจากอ้อมกอดของจงซาน,ทว่ากลับคำถามของเขา,ทำให้นางค่อยๆพยุงร่างพร้อมกับก้าวไปยังชายผมม่วง,มือของนางที่ทำมุทรา,คว้าไปยังเหรียญตราสีขาวดึงออกมาจากชายคนดังกล่าว.
ชายผมม่วงที่เวลานี้แววตาที่สั่นไหว,เต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างที่สุด.
ดวงตาของเนี่ยนโหยวโหยวที่จ้องมองเขาอย่างเย็นชา,ลูกตาสีดำกลายเป็นสีทองในทันที.
ใบหน้าของชายผมม่วงที่เปลี่ยนเป็นขาวซีด,หากแต่ตอนนี้เขาไม่สามารถขยับได้เลย.
"ฟิ้ว!"
พริบตาเดียวเท่านั้น,เพียงแค่พริบตาเดียว,ชายผมม่วงก็กลายเป็นรูปปั้นทองคำ,เมื่อพลังวิเศษของเนี่ยนโหยวโหยวฟื้นฟูกลับมา,พลังเนตรของนางย่อมทรงพลังเป็นธรรมดา.
ด้วยความรวดเร็ว,ชายผมม่วงก็กลายเป็นรูปปั้นทองคำไปแล้ว.
ระดับราชันย์แท้,ถูกสังหารอย่างรวดเร็ว,พลังเนตรของเนี่ยนโหยวโหยวนั้นร้ายกาจเป็นอย่างมาก.
"มันคืออะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่จ้องมองไปยังเหรียญตาในมือของเนี่ยนโหยวโหยว.
"มันก็คือเหรียญตราที่ใช้เข้ามาในคุกเทวะนิรันดร์แห่งนี้,เจ้าไม่มีหรอกรึ?"เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวสอบถามด้วยความสงสัย.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,หากแต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
"ไปเถอะ,พวกเราออกไปดีกว่า!"จงซานที่กล่าวออกมาทันที.
"อืม!"เนี่ยนโหยวโหยวพยักหน้า.
คนทั้งสองออกมาจากที่คุมขัง,ด้านนอกเหล่าผู้คุ้มกันที่ล่วงหล่นลงไปนอนบนพื้นหมดแล้ว,เห็นชัดเจนว่าถูกจงซานจัดการไปหมดแล้ว.
เมื่อออกมาเหรียญตาสีขาวนั้นก็ส่องประกายแสงสีขาวออกมาปกคลุมเนี่ยนโหยวโหยวเอาไว้.
"เจ้าล่ะ?"เนี่ยนโหยวโหยวกล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"ไม่จำเป็น!"จงซานเผยยิ้มให้,ก่อนที่จะพาเนี่ยนโหยวโหยวบินออกมาจากด้านในนอกในทันที.
เนี่ยนโหยวโหยวที่ไม่เห็นจงซานมีเหรียญตรา,ภายในใจของนางที่เต็มไปด้วยความกังวล,เพราะว่านางนั้นรับรู้ได้ถึงพลังของค่ายกลคุกเทวะนิรันดร์แห่งนี้ดี,ถึงจะเป็นระดับสวรรค์แท้ก็ไม่สามารถผ่านค่ายกลนี้ได้,และมันยังมีอำนาจวิเศษที่มีพลังหลายพันปีปกคลุมเอาไว้,เหรียญตราที่มีนั้น,สามารถที่จะปกป้องอำนาจวิเศษที่น่าเกรงขามนั่นได้,ทว่าจงซานจะทำอย่างไร?
"วูซซซซ!"
จงซานที่พาเนี่ยนโหยวโหยวออกมาด้านนอก.
ตอนแรกที่เต็มไปด้วยความกังวล,จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นความประหลาดใจ,ท้ายที่สุดนางที่จ้องมองจงซานด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ,เป็นไปได้อย่างไร?
แม้แต่มีเหรียญตรา,เมื่อผ่านค่ายกล,อำนาจวิเศษของมันยังทำให้มิติอากาศผันผวนเป็นระลอกคลื่น,ทว่าจงซานเมื่อผ่านค่ายกล,กับไม่มีคลื่นความผันผวนของอำนาจวิเศษแม้แต่เล็กน้อย,นี่ค่ายกลไม่พบตัวจงซานอย่างงั้นรึ?
เป็นไปได้อย่างไร? จะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
ผ่านไปไม่นานนัก,คนทั้งสองก็ออกมาจากเขตคุกเทวะนิรันดร์ได้.
คนทั้งสองมาหยุดอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่งที่อยู่ไกลออกไป.
"จงซาน,เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร?แล้วเข้ามาได้อย่างไร?"เนี่ยนโหยวโหยวที่เต็มไปด้วยความสงสัย.
"ข้าจะทำลายโลกอมตะ!"จงซานที่กล่าวออกมา.
"ทำลาย? ทำลายโลกอมตะรึ? จะเป็นไปได้อย่างไร?
ทำลาย.........!"ขณะที่เนี่ยนโหยวโหยวเต็มไปด้วยความประหลาดใจ,ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงบางอย่างจึงหยุดลง.
เพราะว่าบนยอดเขาแห่งนี้,ขณะที่จ้องมองไปยังเทือกเขาศักดิ์สิทธิ์อื่นๆ.
แต่ละยอดเขาเวลานี้,บนพื้นและผืนฟ้าเต็มไปด้วยเจียงซือ,เจียงซือมากมายที่เข้ากัดผู้คนอย่างบ้าคลั่ง,และบุกกระหน่ำเทือกเขาศักดิ์สิทธิ์.
การต่อสู้ที่หนักหน่วงรุนแรงระหว่างคนและเจียงซือ,ทำให้โลหิตกำลังพรมกระจายไปทั่วท้องฟ้า,เหล่าศพมากมายนับไม่ถ้วน,ร่างกายที่ถูกสะบั้นให้ขาดเป็นชิ้นๆ,เป็นภาพฉากที่น่าหวาดหวั่นเป็นอย่างมาก.
เหล่าอาวุโสของโลกอมตะหลายแห่งที่เข้าต่อสู้.
ร่างของพวกเขาที่เต็มไปด้วยปราณทมิฬ,หลายๆคนที่ไม่สามารถทนได้.
"ภูติสวรรค์?"เนี่ยนโหยวโหยวที่ตื่นตระหนกตกใจ.
"ตอนนี้เชื่อรึยัง?"จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
ได้ยินคำพูดของจงซานเนี่ยนโหยวโหยวที่มึนงง,ก่อนจะค่อยๆมองจงซาน,ด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ.
"รอข้าอยู่ที่นี่,อย่าไปใหน,แล้วข้าจะกลับมาหาเจ้า!"จงซานกล่าว.
"หืม? อืม!"แม้ว่าเนี่ยนโหยวโหยวจะเต็มไปด้วยความสงสัย,หากแต่ก็พยักหน้ารับ.
ร่างของจงซานหายไปอย่างรวดเร็ว,พุ่งตรงไปยังทิศทานของคุกเทวะนิรันดร์อีกครั้ง.
เห็นการเคลื่อนไหวของจงซานแล้ว,เนี่ยนโหยวโหยวที่ขมวดคิ้วไปมา,แววตางงงวย.
จงซานเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง,เร็วมาก,พริบตราเดียวเท่านั้น,ก็กลับเข้าไปในคุกเทวะนิรันดรแล้ว,จงซานที่วิ่งผ่านค่ายกลอย่างรวดเร็ว.
ด้วยร่างแยกเงานั้น,ค่ายกลไม่ส่งผลต่อร่างของจงซานแม้แต่น้อย.
ลึกเข้าไปด้านใน,จงซานที่ไร้ซึ่งลังเล,พุ่งตรงขึ้นไปยังยอดเขาศักดิ์สิทธิ์ดังกล่าว,พุ่งตรงไปยังประกายแสงสีเหลืองทองของกรรมวาสนา,ที่รวมตัวกันกลายเป็นกุหลาบกรรมวาสนา.
"ฮือฮือ!"
จากที่ไกลออกไป,เนี่ยนโหยวโหยวที่มองเห็นจงซาน,รับรู้ว่าจงซานกำลังพุ่งตรงไปยังกุหลาบ,เนี่ยนโหยวโหยวที่ตื่นตกใจ,มือทั้งสองข้างกุมปากของนางเอาไว้,อารมณ์มากมายที่ทำให้นางสะอึกสะอื้นออกมา.
กุหลาบ?
"เจ้าต้องการให้ข้ามอบอะไรให้เจ้ารึ?
"ดอกไม้,ข้าชอบกุหลาบ,ใต้สวรรค์แห่งนี้ข้าต้องการกุหลาบ
3000 ดอก,และต้องเป็นคนละชนิดกันด้วยเจ้าต้องเก็บมันมาให้ข้า,และทุกครั้งที่มอบมันให้กับข้า,เจ้าจะต้องบอกรักข้าด้วย,ว่าอย่างไร?"
"นานเท่าไหร่?"
"หนึ่งร้อยปีเจ้าต้องทำให้สำเร็จ."
"ตกลง!"
ความทรงจำในอดีตที่ฝังในหัวใจ,เขายังจำได้อีกรึ?
เขายังจำได้?
น้ำตาของนางที่ไหลออกมาในทันที,น้ำตาที่ไหลบ่าอาบแก้ม,ความดีใจมากมายที่ท่วมท้นจนไม่สามารถที่จะกล่าวอะไรออกมา.
นางที่ทั้งร้องไห้และยิ้มออกมา,อารมณ์มากมายที่พลุ้งพล่าน.
แต่แล้วทันใดนั้น,รอยยิ้มของเนี่ยนโหยวโหยวก็หยุดลงในทันที,น้ำตาหยุดไหล,แววตาที่เปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวในทันที,ดอกไม้นั่น,กุหลาบนั่น?
กุหลาบกรรมวาสนา?
ยังมีเต๋าจวินอยู่หนึ่งคน,ระดับสวรรค์แท้หนึ่งคนที่อยู่ที่นั่น,ยังมีอีกคน,เต๋าจวินกวาเมี่ยน.
ทำอย่างไร? ทำอย่างไรดี?
เนี่ยนโหยวโหยวที่เปลี่ยนเป็นตกอกตกใจ,ร่างกายสั่นเทิ้ม,แม้แต่ต้องการพุ่งออกไป,ทว่าทันใดนั้นก็คิดถึงคำพูดของจงซาน,อย่าไปใหน
ไม่ให้นางไปใหนอย่างงั้นรึ?
ในเวลาเดียวกันนั้น,เนี่ยนโหยวโหยวที่คิดถึงความแข็งแกร่งของจงซาน,นางที่ไม่สามารถเทียบได้เลย,ระดับสวรรค์แท้,เขามีระดับสวรรค์แท้,ไม่เช่นนั้นคงไม่สามารถช่วยนางได้.
ที่ไกลออกไปนั้น,ขณะที่จงซานกำลังปีนขึ้นสู่ยอดเขายอดเขาแล้ว,เพื่อตรงไปยอดตำหนัก.
"เปรี้ยง!!!"
ท้องฟ้าที่ดังสนั่น,ท้องฟ้าในคราแรกที่ดำมืด,ปรากฏทักษะเทียนของใครบางคนขึ้นมาทันที,ทักษะเทียนที่ทำให้ท้องฟ้ากลายเป็นสีเทาเหมือนเถ้ากระดูก,ปราณแห่งความตายที่หนักหน่วง.
"เจ้าโจรร้ายช่างโอหังนัก,กล้าบุกเข้ามาในโลกอมตะของข้า!"ท้องฟ้าที่ดังกระหึ่ม.
เห็นได้ชัดเจนว่าขณะที่จงซานปีนขึ้นมาบนยอดเขานั้น,เป็นเหตุให้ถูกจับตาจากยอดฝีมือคนหนึ่ง.
ความเร็วของจงซานนั้นสม่ำเสมอพร้อมกับหลบอย่างรวดเร็ว.
"สารเลว!!!"
เสียงคำรามที่ดังกระหึ่ม,ค่ายกลที่กำลังโคจร,เพิ่มพลังแข็งแกร่ง,พื้นที่รอบๆค่ายกลที่เปลี่ยนสี,ปลดปล่อยพลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่ออกมา,มากมายไร้ที่สิ้นสุด.
แน่นอนว่า,ไม่ส่งผลต่อจงซานแม้แต่น้อย,ร่างแยกเงาที่ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย,เขายังคงเคลื่อนที่ไปยังยอดเขาเช่นเดิม.
ที่บนตำหนักนั้น,มีชายในชุดสีเทายืนอยู่.
ใบหน้าของชายคนดังกล่าวที่ดูตายด้าน,ที่ตำแหน่งตาซ้ายนั้นเป็นไฝขนาดใหญ่สีแดงโลหิต,พร้อมกับกระสีแดงเต็มหน้า,ดูอัปลักษณ์อย่างที่สุด,ขณะที่กำลังกระตุ้นพลังของค่ายกลอยู่,
ดวงตาเของเขายังคงจับจ้องจงซาน,ขณะที่ควบคุมค่ายกลจากทุกทิศทุกทางเพื่อบดขยี้จงซาน.
เขาผู้นี้คือเจ้าตำหนักเทือกเขาศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้,เต๋าจวินกวาเหมื่ยน.
ระหว่างที่จงซานปีนขึ้นยอดเขา,ก็จ้องมอไงปยังเต๋าจวินกวาเหมื่อยน.
เห็นใบหน้าของเขา,จงซานที่พูดไม่ออก.
"ไม่สงสัยว่ามีนามว่าเต๋าจวินกวาเหมื่ยน(ผู้โดดเดี่ยว),ใบหน้าเช่นนี้,ก็สมแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
ไม่ต้องบอกเลยว่าเป็นระดับสวรรค์แท้ที่อัปลักษณ์ที่สุด,ถึงจะเป็นอาวุโสเทียนยังไม่อัปลักษณ์ขนาดนี้,หากอาวุโสเทียนเทียบกับคนผู้นี้กลายเป็นหล่อเหลาขึ้นมาทันตาเลย.
เพราะว่าคำพูดของจงซานที่ดูแคลน,เต๋าจวินกวาเหมี่ยนที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,ชั่วชีวิตของเขานั้นเกลียดที่สุดที่มีคนมาดูแคลนหน้าตาของเขา,คนๆนี้ไม่เพียงบุกรุกโลกอมตะ,ยังดูแคลนเขาอีก,เขาจะทนได้อย่างไร?
แต่คาดไม่ถึงเลยว่าค่ายกลจะไม่ส่งผลต่อคนผู้นี้อย่างงั้นรึ?
เต๋าจวินกวาเหมี่ยนจะไม่สงสัยเลยหากว่าเขามีเหรียญตาผ่านทาง.
เขาที่สะบัดมืออีกหนึ่งครั้ง,ทันใดนั้นก็ปรากฏตาข่ายขนาดใหญ่,ปกคลุมผืนฟ้าพร้อมกับคลุมร่างของจงซาน.
"ฟิ้ว!!"
จงซานที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว,ราวกับว่าสามารถรอดช่องตาข่ายได้.
"เป็นไปได้อย่างไร?"เต๋าจวินกวาเหมี่ยนที่ตื่นตกใจ.
ทว่าเวลาเดียวกันนั้น,จงซานก็มาถึงยอดเขาแล้ว,พร้อมกับพุ่งตรงไปยังตำแหน่งของดอกกุหลาบ.
สถานที่ดังกล่าวก็คือตำแหน่งของกุหลาบกรรมวาสนานั่นเอง,ก่อนที่เขาจะยื่นมือออกไปคว้ากุหลาบ.
ที่ไกลออกไปนั้น,เนี่ยนโหยวโหยวที่จ้องมองด้วยท่าทางร้อนใจ.
"สารเลว,เอามือสกปรกของเจ้าออกไป!"เต๋าจวินกวาเหมี่ยนที่โกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก.
ร่างกายของเขาที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วพุ่งตรงไปยังตำแหน่งของจงซาน,พร้อมกับปรากฏดาบสีดำขนาดใหญ่โต,ฟันออกไปยังตำแหน่งของจงซาน.
ปราณดาบขนาดใหญ่โต,ที่ทำให้อากาศบิดเบี้ยวเป็นระลอกคลื่น.
จงซานที่ค่อยๆเก็บดอกกุหลาบ,อย่างระมัดระหวัง,แม้ว่าปราณดาบของเต๋าจวินหวาเหมี่ยนจะพุ่งมาก,หากแต่จงซานกับไม่กระวนกระวายใจแม้แต่น้อย,หากแต่จากนั้นร่างของเขากับบิดหลบปราณดาบได้อย่างแปลกประหลาด.
การหลบดังกล่าวนั้นทำให้เต๋าจวินกวาเหมี่ยนแทบขยี้ดวงตาไม่อยากเชื่อ,การเคลื่อนไหวที่แปลกประหลาดนั้น,เขาเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก,กับการบิดเบี้ยวและหายไป,ได้ทำลายล้างเหตุผลทุกอย่างไปแล้ว!
แต่กระนั้นเต๋าจวินกวาเหมี่ยนก็ไม่มีเวลาให้ครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น,ฝ่ามือของเขาที่ฟาดตรงไปยังร่างของจงซานต่อทันที.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
จะได้ฮองเฮาอีกคนแล้ว
ตอบลบ