Immortality Chapter 737 The Black Sea gambling fights
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 737 เดิมพันการต่อสู้ที่ทะเลดำ.
Chapter 737 The Black
Sea gambling fights
"เย่ชิงเฉิง?"จงซานที่แค่นเสียงเย็นชาออกมา.
เหล่าข้าราชบริพารเองก็ก้าวตามออกมาจากภายในห้องอักษรเช่นกัน.
ทว่าขณะที่จงซานกล่าวออกมานั้น,ทันใดนั้นท้องฟ้าของเมืองซ่าง,กลายเป็นสีม่วงขึ้นมาในทันที,ทักษะเทียนสีม่วงที่ขยายออกไปมากขึ้นและก็มากขึ้น,ปกคลุมทั่วท้องฟ้าเมืองซ่าง,กลิ่นอายของราชาที่แผ่ออกไปรอบๆกระจายไปทั่วท้องฟ้าที่อาบไปด้วยแสงสีม่วง,ภายในเมืองซ่าง,เหล่าประชาชนที่สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของราชันย์.
"ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!"
เหล่าประชาชนมากมายต่างก็ส่งเสียงแซ่ซ้องสรรเสริญ,ทรงพระเจริญ,ต่อหน้าราชันย์ผู้ยิ่งใหญ่,พวกเขาที่แสดงความเคารพออกมา,ต่อจงซานที่ก้าวออกมาจากห้องอักษรนั่นเอง.
จงซานที่เงยหน้าขึ้นมองบนอากาศ,ร่างสองร่างที่ปรากฏออกมา.
เย่ชิงเฉิงในชุดน้ำเงิน,เทียนเซียวจื่อในชุดสีขาว.
คนทั้งสองที่จ้องมองจงซานพร้อมกับขมวดคิ้วไปมา.
"ระดับสวรรค์แท้?"ดวงตาของเทียนเซียวจื่อที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
จงซานก้าวไปถึงระดับสวรรค์แท้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
เย่ชิงเฉิงที่จดจ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ,จากนั้นก็จะจ้องมองไปยังอสูรน้อยขนปุยที่เหมือนกับลูกบอลอยู่ในอ้อมกอดจงซาน,มือของเย่ชิงเฉิงที่ยื่นออกไปบนอากาศ,สะบัดฝ่ามือแบแล้วกำไปมา,ทว่าอำนาจวิเศษในการดึงดูดนั้นกลับไม่ส่งผลเลยแม้แต่น้อย.
"เย่ชิงเฉิง,เทียนเซียวจื่อ? พวกเจ้ารู้ใหมว่ากำลังทำอะไร?
ไม่ได้รับเชิญ,หาญกล้านัก!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ไม่ได้รับเชิญ?
ก่อนหน้านี้ที่ตระกูลเทียน,เจ้าเองก็ไม่ได้รับเชิญไม่ใช่รึ?"เทียนเซียวจื่อที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย.
"คราแรกนั้นข้านั้นได้ส่งจดหมายแนะนำตัวไปให้กับเทียนจี้จื่อ,ส่วนครั้งที่สองเป็นเทียนจี้จื่อเป็นคนท้าทายข้าเอง,จะหาว่าข้าไม่ได้รับเชิญได้อย่างไร,ส่วนเจ้าเวลานี้,ไม่เพียงแต่ไม่บอกไม่กล่าว,พวกเจ้าทั้งสองยังบุกรุกเข้ามาในตำหนักหลวงของข้าอีก,ต้องการจะหาเรื่องอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ดวงตาหรี่เล็กลง.
"โฮกกกกกกก!"
บนท้องฟ้าที่กลายเป็นสีม่วง,มังกรทอง 19
เล็กที่ร้องคำรามเสียงดัง.
"หาเรื่องรึ?
ตัวเจ้ามีคุณสมบัติพอที่จะให้ข้าหาเรื่องอย่างงั้นรึ?"เย่ชิงเฉิงที่แค่นเสียงเย็นชา.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,ข้างๆจงซานก็ปรากฏคนกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวออกมา.
หยินโหยวหรี่ที่มาสบทบจงซานนั่นเอง,และที่ข้างกายของเขายังมีอีกคนหนึ่งที่ปรากฏขึ้นมา,คนที่ทุกคนคาดไม่ถึง,แม้แต่เย่ชิงเฉิงยังต้องดวงตาหดเกร็ง.
หยินโหลวหรี่นั้น,เย่ชิงเฉิงสามารถยอมรับได้,ต้องไม่ลืมว่าก่อนหน้านี้,หยินโหลวหรี่ติดตามจงซาน,และไม่ใช่ความลับอะไร,ทว่าอีกคนนี้,เป็นไปได้ด้วยรึ?
หนานกงเซิ่ง? เซียนหนานกงเซิ่ง?
คาดไม่ถึงว่าจะเป็นเขา?
เขามาปรากฏขึ้นที่นี่ได้อย่างไร?
จากท่าทางแล้ว,ราวกับว่าเป็นข้าราชบริพารของจงซานอีกด้วย.
ใครกันคือหนานกงเซิ่ง?
ในอดีตที่ทะเลหมอกเฉินฝู,เย่ชิงเฉิงที่ได้ต่อกรกับเขาและได้เย่ชิงเฉิงยังถูกขวางเอาไว้ด้วยค่ายกลหมากรุกเซียนสวรรค์,หนานกงเซิ่งนับว่าเป็นปรมาจารย์ค่ายกลที่ร้ายกาจที่สุดคนหนึ่ง.
"หนานกงเซิ่ง?
ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่?"เย่ชิงเฉิงที่สอบถามออกไปด้วยน้ำเสียงไม่อยากเชื่อกับเรื่องที่เกิดขึ้น.
"ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้ง,เจี้ยนเจิ้ง,อี้เทียนเจียน,คาระประมุขเย่และประมุขตระกูลเทียน!"หนานกงเซิ่งที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย.
เจี้ยนเจิ้งอี้เทียนเจียน?
ข้าราชบริพารราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้งอย่างงั้นรึ?
หน้าผากของเย่ชิงเฉิงที่ย่นเข้าหากัน,พัฒนาการของราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้งน่าหวาดกลัวจริงๆ,เทียนเซียวจื่อที่อยู่ข้างๆเองก็เช่นกัน,หนานกงเซิ่ง,นามนี้,เป็นเหมือนกับสายฟ้าฟาดที่ดังลั่นในหูของเทียนเซียวจื่อ,คาดไม่ถึง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมาเป็นข้าราชบริพารของต้าเจิ้ง?
แม้นว่าจงซานจะไม่อยู่,ก็ไม่มีทางที่จะสั่นคลอนพวกเขาได้ง่ายๆเช่นกัน.
"ตอนนี้,คิดว่าข้ามีคุณสมบัติพอรึยัง?"จงซานแค่นเสียง.
กับคำพูดของเจงซาน,เย่ชิงเฉิงที่หรี่ตาจ้องมองจดจ้องมองไปยังจงซาน,ในเวลานี้,เย่ชิงเฉิงรับรู้ว่าจงซานมีพลังเทียบเท่าเขาแล้ว.
"จงซาน?"เย่ชิงเฉิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"อี้อี้...!"
เห็นจงซานที่กล่าวตอกหน้าเย่ชิงเฉิง,เทพอสูรบรรพชนที่แสดงท่าทางตื่นเต้นดีใจ,หมัดเล็กของมันที่กวัดแกว่งเหวี่ยงชกไปยังทิศทางของเย่ชิงเฉิงในเชิงล้อเลียน.
กับการกระทำเหมือนกับเด็กเล็ก,เหล่าข้าราชบริพารของจงซานต่างก็เผยรอยยิ้มออกมาเช่นกัน,เย่ชิงเฉิงที่อยู่บนท้องฟ้าที่ใบหน้าบิดเบี้ยว,ไม่น่าดู.
"ไร้ซึ่งการอนุญาต,การบุกรุกเมืองซ่าง,ถือว่าล่วงเกินแล้ว!"เทียนเซียวจื่อที่ท่าทางเปลี่ยนไป.
"ล่วงเกินรึ?!"เย่ชิงเฉิงที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.
"ในเมื่อเป็นเช่นนั้น,เชิญทั้งสอง!"จงซานที่ผายมือออกไป,เหมือนกับเชิญแขก.
ส่วนคนทั้งสอง,ที่ยังไม่คิดจากไป,ก็ร่อนลงมาจากท้องฟ้ามายืนบนพื้น.
"มีปัญหาอะไร? พวกเจ้าทั้งสองไม่ต้องการเข้ามาภายในเมืองซ่างของข้าหรอกรึ?"จงซานที่กล่าวหยัน.
"จงซานอย่าได้เข้าใจผิด,ข้าเพียงแค่มาเป็นเพื่อนประมุขเย่เท่านั้น,เมื่อเรื่องราวเรียบร้อยแล้ว,ข้าจะจากไปในทันที!"เทียนเซียวจื่อที่กล่าวตัดสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองว่าไม่เกี่ยวข้องกันทันที.
"หืม?"จงซานที่จดจ้องมองไปยังเย่ชิงเฉิง.
"สิ่งนั้นเป็นสมบัติของโลกอมตะ,จงคืนมันมาให้ข้าซะ!"เย่ชิงเฉิงที่ชี้ไปยังเทพอสูรบรรพชนที่อยู่ในอ้อมกอดของจงซาน.
กับการกล่าวอย่างหยาบคายออกมาทันทีทันที,เหล่าข้าราชบริพารของจงซานที่ขมวดคิ้วไปมาจ้องมองเย่ชิงเฉิงด้วยความไม่พอใจ.
"ฮ่าฮ่าฮ่า,สิ่งของโลกอมตะแน่นอนว่าจะต้องคืนโลกอมตะ,หากแต่สิ่งของๆต้าเจิ้ง,ในมือเจ้า,ตราบเท่าที่เจ้าคืนข้า,สิ่งนี้ก็จะคืนโลกอมตะเช่นกัน!"จงซานที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.
"หืม?
อะไร?"เย่ชิงเฉิงที่หรี่ตาจ้องมอง.
เหล่าข้าราชบริพารที่ตกใจเล็กน้อย,จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นท่าทางดีใจขึ้นมา.
"ด้านหลังเจ้า,ที่สะพายอยู่,กระบี่ลู่เซียน,กระบี่นั้นเป็นของต้าเจิ้ง,ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ไปอยู่ในมือของเจ้า,ในเมื่อมันกลับมายังเมืองซ่าง,เช่นนั้นก็จงส่งคืนข้าได้หรือไม่?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"อ่าฮ่าฮ่าฮ่า....!"เหล่าข้าราชบริพารต่างหัวเราะออกมาพร้อมเพรียงกัน.
เห็นได้ชัดเจนว่าจงซานไม่ยินดีคืนอสูรเทพบรรพชนแน่นอน.
"สามหาว,นี่เจ้ากล้าฉีกหน้าข้าอย่างงั้นรึ?"เย่ชิงเฉิงที่ชำเลืองมองตาขวาง.
"ข้าฉีกหน้าเจ้าเมื่อไหร่กัน?"
"เจ้ากล้ากุเรื่องกระบี่ลู่เซียนของข้า!"เย่ชิงเฉิงที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"แล้วทำไมเจ้ากุเรื่องเทพอสูรบรรพชนของข้าก่อน,เทพอสูรบรรพชนเป็นของเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน,เป็นของโลกอมตะอย่างงั้นรึ?
ไม่เห็นมีใครเคยได้ยินเลยว่าโลกอมตะมีของสิ่งนี้?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชาเช่นกัน.
กับคำพูดของจงซาน,เย่ชิงเฉิงที่เข้าใจความหมายของจงซานที่ในทันที.
เย่ชิงเฉิงที่สูดหายใจลึกและกล่าวออกมาว่า,"เทพอสูรบรรพชนตนนี้เป็นของเนี่ยนโหยวโหยวโลกอมตะ,ไม่ใช่ความลับอะไร!"
"เฮ้เฮ้,เป็นของเนี่ยนโหยวโหยวรึ?
แล้วทำไมข้าต้องมอบให้เจ้า,หากว่าต้องการได้เทพอสูรบรรพชนคืน,ก็ควรให้เนี่ยนโหยวโหยวมาทวง,ไม่ใช่เจ้าที่ต้องเสนอหน้าแต่อย่างใด!"จงซานทีกล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.
ให้เนี่ยนโหยวโหยวมารึ?
เห็นชัดเจนว่าเป็นไปไม่ได้!
เย่ชิงเฉิงที่จ้องมองจงซานตาขวาง.
ในเวลาเดียวกันนั้น,ไม่ไกลออกไป,มีสตรีในชุดสีเหลืองบินตรงมา,เป็นเห่าเม่ยลี่นั่นเอง!
"จงซานเกิดอะไรขึ้น?"เห่าเม่ยลี่ทีเอ่ยออกมา.
"เย่ชิงเฉิง?"เห่าเม่ยลี่สายตาปะทุความโกรธเกรี้ยวออกมา.
"เห่าเม่ยลี่?
คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะหนีมายังที่นี่?"เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เห่าเม่ยลี่? ประมุขเย่,นี่คือ?"เทียนเซียวจื่อที่กล่าวสอบถามออกไป.
เย่ชิงเฉิงที่ไม่ตอบเทียนเซียวจื่อ,ทว่ายังคงมองไปยังจงซาน.
"จงซาน,เจ้าบอกมาหากยอมมอบตัวเทพอสูรบรรพชน,เจ้าต้องการสิ่งใด?"เย่ชิงเฉิงที่กล่าวรอมชอม.
"ข้าต้องการอะไรอย่างงั้นรึ?
มีสิ่งใดที่ข้าต้องการกัน,โปรดกลับไปเถอะ!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"จงซาน,ทำไมต้องให้เขากลับไปด้วย,ข้าต้องการให้เขาตาย!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาในทันที.
เทียนเซียวจื่อที่จ้องมองไปยังเย่ชิงเฉิง,ก่อนที่จะมองไปยังเห่าเม่ยลี่ที่แววตาเต็มไปด้วยความเย็นชา.
จงซานจ้องมองไปยังเห่าเม่ยลี่,และกล่าวออกมาเบาๆ."ยังจำที่ข้าเคยบอกเจ้าได้หรือไม่?"
ได้ยินคำพูดของจงซาน,ดวงตาของนางที่ส่ายไปมา,ก่อนที่จะพยักหน้ารับ."อืม!"
เห่าเม่ยลี่ที่ไม่กล่าวอะไรไปอีก,ดวงตานั้นยังคงจ้องมองไปยังเย่ชิงเฉิงด้วยความเกลียดชัง.
เย่ชิงเฉิงที่จ้องมองจงซานและเห่าเม่ยลี่,ก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า"จงซาน,ข้าคิดว่าเจ้าคงต้องการอนุสาวรีย์อมตะอย่างแน่นอน,ข้าจะมอบอนุสาวรีย์อมตะ
11 อันแลกกับเทพอสูรบรรพชนเป็นไง?"
จงซานที่หรี่ตาจ้องมอง,จากนั้นก็เผยยิ้มบางๆเล็กน้อย,"อนุสาวรีย์อมตะนั้นอยู่ในมือโจวเหย๋าซือ,ใช่สิ่งของที่เจ้าจะนำมาแลกเปลี่ยนกับข้าอย่างงั้นรึ?"
"ข้ามีวิธีในการนำมันมาได้,ขอเพียงเจ้ามอบเทพอสูรบรรพชนมา!
อนุสาวรีย์อมตะนั้นไม่ได้มีค่าในมือพวกเรา,ทว่าเห่าเม่ยลี่,ในมือเจ้าย่อมรับรู้คุณค่าของมันไม่ใช่รึ?"เย่ชิงเฉิงกล่าว.
เอ่ยถึงอนุสาวรีย์อมตะ,สายตาทั้งสองข้างของเห่าเม่ยลี่กลายเป็นสีแดงจ้องเขม็งไปยังเย่ชิงเฉิง,ความเกลียดแค้นต่อโลกอมตะที่ลุกโชน.
จงซานที่ครุ่นคิดเล็กน้อย.
"อี้อี้อี้อี้!"เทพอสูรบรรพชนที่จ้องมองจงซานด้วยความน่าสงสาร.
จงซานที่ลูบหัวของเทพอสูรบรรพชน,กล่าวออกมาเล็กน้อย,"ภพหยินและภพหยางนั้นแตกต่างกัน,ในภพหยินนั้น,มีการเดิมพันด้วยการต่อสู้,เป็นประเพณีที่มีมานานแล้ว,เป็นการเดิมพันต่อสู้เพื่อชิงของล้ำค่า,ในครั้งนี้พวกเราจะเดิมพันเพื่อชิงอนุสาวรีย์อมตะและเทพอสูรเป็นอย่างไร?
เจ้ากับข้ามาเดิมพันการต่อสู้,ประลองกันสามครั้ง"
"เป็นวิธีที่ดี,ข้ายินดีที่จะเป็นคนรับรองการต่อสู้ครั้งนี้ให้เอง!"เทียนเซียวจื่อที่ดวงตาเป็นประกายเอ่ยออกมาในทันที.
"คำใหนคำนั้น!"เย่ชิงเฉิงกล่าว.
"เช่นนั้นก็จงกลับไป,ครั้งหน้าโปรดนำอนุสาวรีย์อมตะมาด้วย,พวกเราจะต่อสู้เดิมพันกัน!"จงซานกล่าว.
"ที่นี่รึ?
ทำไมไม่ไปโลกอมตะกัน?"เย่ชิงเฉิงกล่าวหยัน.
การเดิมพันต่อสู้ในเมืองหลวงของจงซาน,จงซานย่อมได้เปรียบพวกเขาอย่างมากมาย.
"จงซานการเดิมพันการต่อสู้ที่นี่,นับว่าไม่ยุติธรรม,แน่นอนว่าที่โลกอมตะก็ไม่ยุติธรรมเช่นกัน,เอาเป็นว่าควรจะเลือกสถานที่เป็นกลางดีหรือไม่?
ที่ภาคเหนือนั้นมี,ทะเลดำ,เป็นสถานที่เปิดกว้าง,น่าจะเหมาะเป็นสนามแข่งขันของโลกอมตะและต้าเจิ้ง."เทียนเซียวจื่อที่กล่าวเสนอออกมาในทันที.
"ตกลง!"จงซานที่พยักหน้ารับ.
"ได้!"เย่ชิงเฉิงที่รับคำเช่นกัน.
"ครึ่งปี,พบกันที่ทะเลดำ!"เทียนเซียวจื่อกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ครึ่งปีรึ? ครึ่งปีเขายังกลับไปไม่ถึงโลกอมตะด้วยซ้ำ,แล้วจะนำอนุสาวรีย์อมตะมาได้ยังไง,หนึ่งปีหลังจากนี้!"จงซานที่กล่าวหยัน.
"ชิ,ตกลง,หนึ่งปีหลังจากนี้,เดิมพันต่อสู้สามครั้งที่ทะเลดำ! ลาล่ะ!"เย่ชิงเฉิงที่แค่นเสียงพร้อมกับจากไปทันที.
เทียนเซียวจื่อจ้องมองไปยังจงซานและคนอื่นๆ,ก่อนที่จะพยักหน้าให้,พร้อมกับจากไปด้วยเช่นกัน.
หลังจากที่สองคนจากไปแล้ว,จงซานที่จ้องมองออกไปด้วยสายตาที่เย็นชา,ก่อนที่จะสะบัดแขนเสื้อและก้าวกลับมาภายในห้องอักษร,เหล่าคนสำคัญเองก็ตามาด้วยเช่นกัน.
"อี้เหยี่ยน,แผนการทั้งหมด,ต้องเร่งให้เร็วขึ้น,หนึ่งปีหลังจากนี้,จะต้องได้ผลสรุป!"จงซานกล่าว.
"ครับ!"
"หยินโหลวหรี่,เจ้านำคนออกไปแจ้งข่าว,ให้เผ่าพยัคฆ์ที่อยู่ทั่วหล้า! กระจายข่าวบอกกล่าวให้ทุกคนรับรู้การประลองในครั้งนี้ให้ทั่ว."จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ประกาศให้คนทั่วหล้ารับรู้รึ?
ทำไม?"หยินโหลวหรี่ที่ไม่เข้าใจ.
"การต่อสู้เดิมพันที่ทะเลดำนั้น,ตระกูลเทียนไม่มีทางที่จะเป็นผู้ชมเพียงอย่างเดียวแน่นอน,พวกเขาที่เสนอตัวออกมาในครั้งนี้นะรึ?
เป็นแผนการร้ายบางอย่างแน่,ทว่าหากข่าวเรื่องนี้กระจายไปทั่วหล้า,เหล่ายอดฝีมือทั่วหล้าที่สนใจและเดินทางมาชม,จะทำให้สามารถรักษาสมดุลของตระกูลเทียนไม่ให้กระทำอะไรอย่างโจ่งแจ้งได้."จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"หยินโหลวหรี่ที่รับคำในทันที.
"จงซาน,เรื่องนี้....!"เห่าเม่ยลี่ที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เจ้าเร่งรีบบำเพ็ญเพียร,เจ้ามีเวลาเตรียมตัวเหลือเพียงหนึ่งปี!"จงซานกล่าว.
จงซานที่ไม่ต้องกล่าวแผนการออกมาทั้งหมด,ทว่าเห่าเม่ยลี่ก็เข้าใจเรื่องราวได้,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นดีใจ,กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น"อืม!"
"อี้อี้อี้อี้!"อีกฝั่งหนึ่งเทพอสูรบรรพชนที่รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย.
จงซานที่ลูบเทพอสูรบรรพชนไปมากล่าวออมมาด้วยรอยยิ้ม."โปรดวางใจ,ข้าไม่แพ้แน่นอน!"
Chapter 737 The Black
Sea gambling fights
黑海赌斗
เดิมพันการต่อสู้ที่ทะเลดำ.
"เย่ชิงเฉิง?"จงซานที่แค่นเสียงเย็นชาออกมา.
เหล่าข้าราชบริพารเองก็ก้าวตามออกมาจากภายในห้องอักษรเช่นกัน.
ทว่าขณะที่จงซานกล่าวออกมานั้น,ทันใดนั้นท้องฟ้าของเมืองซ่าง,กลายเป็นสีม่วงขึ้นมาในทันที,ทักษะเทียนสีม่วงที่ขยายออกไปมากขึ้นและก็มากขึ้น,ปกคลุมทั่วท้องฟ้าเมืองซ่าง,กลิ่นอายของราชาที่แผ่ออกไปรอบๆกระจายไปทั่วท้องฟ้าที่อาบไปด้วยแสงสีม่วง,ภายในเมืองซ่าง,เหล่าประชาชนที่สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของราชันย์.
"ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!"
เหล่าประชาชนมากมายต่างก็ส่งเสียงแซ่ซ้องสรรเสริญ,ทรงพระเจริญ,ต่อหน้าราชันย์ผู้ยิ่งใหญ่,พวกเขาที่แสดงความเคารพออกมา,ต่อจงซานที่ก้าวออกมาจากห้องอักษรนั่นเอง.
จงซานที่เงยหน้าขึ้นมองบนอากาศ,ร่างสองร่างที่ปรากฏออกมา.
เย่ชิงเฉิงในชุดน้ำเงิน,เทียนเซียวจื่อในชุดสีขาว.
คนทั้งสองที่จ้องมองจงซานพร้อมกับขมวดคิ้วไปมา.
"ระดับสวรรค์แท้?"ดวงตาของเทียนเซียวจื่อที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
จงซานก้าวไปถึงระดับสวรรค์แท้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
เย่ชิงเฉิงที่จดจ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ,จากนั้นก็จะจ้องมองไปยังอสูรน้อยขนปุยที่เหมือนกับลูกบอลอยู่ในอ้อมกอดจงซาน,มือของเย่ชิงเฉิงที่ยื่นออกไปบนอากาศ,สะบัดฝ่ามือแบแล้วกำไปมา,ทว่าอำนาจวิเศษในการดึงดูดนั้นกลับไม่ส่งผลเลยแม้แต่น้อย.
"เย่ชิงเฉิง,เทียนเซียวจื่อ? พวกเจ้ารู้ใหมว่ากำลังทำอะไร?
ไม่ได้รับเชิญ,หาญกล้านัก!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ไม่ได้รับเชิญ?
ก่อนหน้านี้ที่ตระกูลเทียน,เจ้าเองก็ไม่ได้รับเชิญไม่ใช่รึ?"เทียนเซียวจื่อที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย.
"คราแรกนั้นข้านั้นได้ส่งจดหมายแนะนำตัวไปให้กับเทียนจี้จื่อ,ส่วนครั้งที่สองเป็นเทียนจี้จื่อเป็นคนท้าทายข้าเอง,จะหาว่าข้าไม่ได้รับเชิญได้อย่างไร,ส่วนเจ้าเวลานี้,ไม่เพียงแต่ไม่บอกไม่กล่าว,พวกเจ้าทั้งสองยังบุกรุกเข้ามาในตำหนักหลวงของข้าอีก,ต้องการจะหาเรื่องอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ดวงตาหรี่เล็กลง.
"โฮกกกกกกก!"
บนท้องฟ้าที่กลายเป็นสีม่วง,มังกรทอง 19
เล็กที่ร้องคำรามเสียงดัง.
"หาเรื่องรึ?
ตัวเจ้ามีคุณสมบัติพอที่จะให้ข้าหาเรื่องอย่างงั้นรึ?"เย่ชิงเฉิงที่แค่นเสียงเย็นชา.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,ข้างๆจงซานก็ปรากฏคนกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวออกมา.
หยินโหยวหรี่ที่มาสบทบจงซานนั่นเอง,และที่ข้างกายของเขายังมีอีกคนหนึ่งที่ปรากฏขึ้นมา,คนที่ทุกคนคาดไม่ถึง,แม้แต่เย่ชิงเฉิงยังต้องดวงตาหดเกร็ง.
หยินโหลวหรี่นั้น,เย่ชิงเฉิงสามารถยอมรับได้,ต้องไม่ลืมว่าก่อนหน้านี้,หยินโหลวหรี่ติดตามจงซาน,และไม่ใช่ความลับอะไร,ทว่าอีกคนนี้,เป็นไปได้ด้วยรึ?
หนานกงเซิ่ง? เซียนหนานกงเซิ่ง?
คาดไม่ถึงว่าจะเป็นเขา?
เขามาปรากฏขึ้นที่นี่ได้อย่างไร?
จากท่าทางแล้ว,ราวกับว่าเป็นข้าราชบริพารของจงซานอีกด้วย.
ใครกันคือหนานกงเซิ่ง?
ในอดีตที่ทะเลหมอกเฉินฝู,เย่ชิงเฉิงที่ได้ต่อกรกับเขาและได้เย่ชิงเฉิงยังถูกขวางเอาไว้ด้วยค่ายกลหมากรุกเซียนสวรรค์,หนานกงเซิ่งนับว่าเป็นปรมาจารย์ค่ายกลที่ร้ายกาจที่สุดคนหนึ่ง.
"หนานกงเซิ่ง?
ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่?"เย่ชิงเฉิงที่สอบถามออกไปด้วยน้ำเสียงไม่อยากเชื่อกับเรื่องที่เกิดขึ้น.
"ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้ง,เจี้ยนเจิ้ง,อี้เทียนเจียน,คาระประมุขเย่และประมุขตระกูลเทียน!"หนานกงเซิ่งที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย.
เจี้ยนเจิ้งอี้เทียนเจียน?
ข้าราชบริพารราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้งอย่างงั้นรึ?
หน้าผากของเย่ชิงเฉิงที่ย่นเข้าหากัน,พัฒนาการของราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้งน่าหวาดกลัวจริงๆ,เทียนเซียวจื่อที่อยู่ข้างๆเองก็เช่นกัน,หนานกงเซิ่ง,นามนี้,เป็นเหมือนกับสายฟ้าฟาดที่ดังลั่นในหูของเทียนเซียวจื่อ,คาดไม่ถึง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมาเป็นข้าราชบริพารของต้าเจิ้ง?
แม้นว่าจงซานจะไม่อยู่,ก็ไม่มีทางที่จะสั่นคลอนพวกเขาได้ง่ายๆเช่นกัน.
"ตอนนี้,คิดว่าข้ามีคุณสมบัติพอรึยัง?"จงซานแค่นเสียง.
กับคำพูดของเจงซาน,เย่ชิงเฉิงที่หรี่ตาจ้องมองจดจ้องมองไปยังจงซาน,ในเวลานี้,เย่ชิงเฉิงรับรู้ว่าจงซานมีพลังเทียบเท่าเขาแล้ว.
"จงซาน?"เย่ชิงเฉิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"อี้อี้...!"
เห็นจงซานที่กล่าวตอกหน้าเย่ชิงเฉิง,เทพอสูรบรรพชนที่แสดงท่าทางตื่นเต้นดีใจ,หมัดเล็กของมันที่กวัดแกว่งเหวี่ยงชกไปยังทิศทางของเย่ชิงเฉิงในเชิงล้อเลียน.
กับการกระทำเหมือนกับเด็กเล็ก,เหล่าข้าราชบริพารของจงซานต่างก็เผยรอยยิ้มออกมาเช่นกัน,เย่ชิงเฉิงที่อยู่บนท้องฟ้าที่ใบหน้าบิดเบี้ยว,ไม่น่าดู.
"ไร้ซึ่งการอนุญาต,การบุกรุกเมืองซ่าง,ถือว่าล่วงเกินแล้ว!"เทียนเซียวจื่อที่ท่าทางเปลี่ยนไป.
"ล่วงเกินรึ?!"เย่ชิงเฉิงที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.
"ในเมื่อเป็นเช่นนั้น,เชิญทั้งสอง!"จงซานที่ผายมือออกไป,เหมือนกับเชิญแขก.
ส่วนคนทั้งสอง,ที่ยังไม่คิดจากไป,ก็ร่อนลงมาจากท้องฟ้ามายืนบนพื้น.
"มีปัญหาอะไร? พวกเจ้าทั้งสองไม่ต้องการเข้ามาภายในเมืองซ่างของข้าหรอกรึ?"จงซานที่กล่าวหยัน.
"จงซานอย่าได้เข้าใจผิด,ข้าเพียงแค่มาเป็นเพื่อนประมุขเย่เท่านั้น,เมื่อเรื่องราวเรียบร้อยแล้ว,ข้าจะจากไปในทันที!"เทียนเซียวจื่อที่กล่าวตัดสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองว่าไม่เกี่ยวข้องกันทันที.
"หืม?"จงซานที่จดจ้องมองไปยังเย่ชิงเฉิง.
"สิ่งนั้นเป็นสมบัติของโลกอมตะ,จงคืนมันมาให้ข้าซะ!"เย่ชิงเฉิงที่ชี้ไปยังเทพอสูรบรรพชนที่อยู่ในอ้อมกอดของจงซาน.
กับการกล่าวอย่างหยาบคายออกมาทันทีทันที,เหล่าข้าราชบริพารของจงซานที่ขมวดคิ้วไปมาจ้องมองเย่ชิงเฉิงด้วยความไม่พอใจ.
"ฮ่าฮ่าฮ่า,สิ่งของโลกอมตะแน่นอนว่าจะต้องคืนโลกอมตะ,หากแต่สิ่งของๆต้าเจิ้ง,ในมือเจ้า,ตราบเท่าที่เจ้าคืนข้า,สิ่งนี้ก็จะคืนโลกอมตะเช่นกัน!"จงซานที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.
"หืม?
อะไร?"เย่ชิงเฉิงที่หรี่ตาจ้องมอง.
เหล่าข้าราชบริพารที่ตกใจเล็กน้อย,จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นท่าทางดีใจขึ้นมา.
"ด้านหลังเจ้า,ที่สะพายอยู่,กระบี่ลู่เซียน,กระบี่นั้นเป็นของต้าเจิ้ง,ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ไปอยู่ในมือของเจ้า,ในเมื่อมันกลับมายังเมืองซ่าง,เช่นนั้นก็จงส่งคืนข้าได้หรือไม่?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"อ่าฮ่าฮ่าฮ่า....!"เหล่าข้าราชบริพารต่างหัวเราะออกมาพร้อมเพรียงกัน.
เห็นได้ชัดเจนว่าจงซานไม่ยินดีคืนอสูรเทพบรรพชนแน่นอน.
"สามหาว,นี่เจ้ากล้าฉีกหน้าข้าอย่างงั้นรึ?"เย่ชิงเฉิงที่ชำเลืองมองตาขวาง.
"ข้าฉีกหน้าเจ้าเมื่อไหร่กัน?"
"เจ้ากล้ากุเรื่องกระบี่ลู่เซียนของข้า!"เย่ชิงเฉิงที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"แล้วทำไมเจ้ากุเรื่องเทพอสูรบรรพชนของข้าก่อน,เทพอสูรบรรพชนเป็นของเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน,เป็นของโลกอมตะอย่างงั้นรึ?
ไม่เห็นมีใครเคยได้ยินเลยว่าโลกอมตะมีของสิ่งนี้?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชาเช่นกัน.
กับคำพูดของจงซาน,เย่ชิงเฉิงที่เข้าใจความหมายของจงซานที่ในทันที.
เย่ชิงเฉิงที่สูดหายใจลึกและกล่าวออกมาว่า,"เทพอสูรบรรพชนตนนี้เป็นของเนี่ยนโหยวโหยวโลกอมตะ,ไม่ใช่ความลับอะไร!"
"เฮ้เฮ้,เป็นของเนี่ยนโหยวโหยวรึ?
แล้วทำไมข้าต้องมอบให้เจ้า,หากว่าต้องการได้เทพอสูรบรรพชนคืน,ก็ควรให้เนี่ยนโหยวโหยวมาทวง,ไม่ใช่เจ้าที่ต้องเสนอหน้าแต่อย่างใด!"จงซานทีกล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.
ให้เนี่ยนโหยวโหยวมารึ?
เห็นชัดเจนว่าเป็นไปไม่ได้!
เย่ชิงเฉิงที่จ้องมองจงซานตาขวาง.
ในเวลาเดียวกันนั้น,ไม่ไกลออกไป,มีสตรีในชุดสีเหลืองบินตรงมา,เป็นเห่าเม่ยลี่นั่นเอง!
"จงซานเกิดอะไรขึ้น?"เห่าเม่ยลี่ทีเอ่ยออกมา.
"เย่ชิงเฉิง?"เห่าเม่ยลี่สายตาปะทุความโกรธเกรี้ยวออกมา.
"เห่าเม่ยลี่?
คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะหนีมายังที่นี่?"เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เห่าเม่ยลี่? ประมุขเย่,นี่คือ?"เทียนเซียวจื่อที่กล่าวสอบถามออกไป.
เย่ชิงเฉิงที่ไม่ตอบเทียนเซียวจื่อ,ทว่ายังคงมองไปยังจงซาน.
"จงซาน,เจ้าบอกมาหากยอมมอบตัวเทพอสูรบรรพชน,เจ้าต้องการสิ่งใด?"เย่ชิงเฉิงที่กล่าวรอมชอม.
"ข้าต้องการอะไรอย่างงั้นรึ?
มีสิ่งใดที่ข้าต้องการกัน,โปรดกลับไปเถอะ!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"จงซาน,ทำไมต้องให้เขากลับไปด้วย,ข้าต้องการให้เขาตาย!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาในทันที.
เทียนเซียวจื่อที่จ้องมองไปยังเย่ชิงเฉิง,ก่อนที่จะมองไปยังเห่าเม่ยลี่ที่แววตาเต็มไปด้วยความเย็นชา.
จงซานจ้องมองไปยังเห่าเม่ยลี่,และกล่าวออกมาเบาๆ."ยังจำที่ข้าเคยบอกเจ้าได้หรือไม่?"
ได้ยินคำพูดของจงซาน,ดวงตาของนางที่ส่ายไปมา,ก่อนที่จะพยักหน้ารับ."อืม!"
เห่าเม่ยลี่ที่ไม่กล่าวอะไรไปอีก,ดวงตานั้นยังคงจ้องมองไปยังเย่ชิงเฉิงด้วยความเกลียดชัง.
เย่ชิงเฉิงที่จ้องมองจงซานและเห่าเม่ยลี่,ก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า"จงซาน,ข้าคิดว่าเจ้าคงต้องการอนุสาวรีย์อมตะอย่างแน่นอน,ข้าจะมอบอนุสาวรีย์อมตะ
11 อันแลกกับเทพอสูรบรรพชนเป็นไง?"
จงซานที่หรี่ตาจ้องมอง,จากนั้นก็เผยยิ้มบางๆเล็กน้อย,"อนุสาวรีย์อมตะนั้นอยู่ในมือโจวเหย๋าซือ,ใช่สิ่งของที่เจ้าจะนำมาแลกเปลี่ยนกับข้าอย่างงั้นรึ?"
"ข้ามีวิธีในการนำมันมาได้,ขอเพียงเจ้ามอบเทพอสูรบรรพชนมา!
อนุสาวรีย์อมตะนั้นไม่ได้มีค่าในมือพวกเรา,ทว่าเห่าเม่ยลี่,ในมือเจ้าย่อมรับรู้คุณค่าของมันไม่ใช่รึ?"เย่ชิงเฉิงกล่าว.
เอ่ยถึงอนุสาวรีย์อมตะ,สายตาทั้งสองข้างของเห่าเม่ยลี่กลายเป็นสีแดงจ้องเขม็งไปยังเย่ชิงเฉิง,ความเกลียดแค้นต่อโลกอมตะที่ลุกโชน.
จงซานที่ครุ่นคิดเล็กน้อย.
"อี้อี้อี้อี้!"เทพอสูรบรรพชนที่จ้องมองจงซานด้วยความน่าสงสาร.
จงซานที่ลูบหัวของเทพอสูรบรรพชน,กล่าวออกมาเล็กน้อย,"ภพหยินและภพหยางนั้นแตกต่างกัน,ในภพหยินนั้น,มีการเดิมพันด้วยการต่อสู้,เป็นประเพณีที่มีมานานแล้ว,เป็นการเดิมพันต่อสู้เพื่อชิงของล้ำค่า,ในครั้งนี้พวกเราจะเดิมพันเพื่อชิงอนุสาวรีย์อมตะและเทพอสูรเป็นอย่างไร?
เจ้ากับข้ามาเดิมพันการต่อสู้,ประลองกันสามครั้ง"
"เป็นวิธีที่ดี,ข้ายินดีที่จะเป็นคนรับรองการต่อสู้ครั้งนี้ให้เอง!"เทียนเซียวจื่อที่ดวงตาเป็นประกายเอ่ยออกมาในทันที.
"คำใหนคำนั้น!"เย่ชิงเฉิงกล่าว.
"一言为定 [yìyánwéidìng] คำไหนคำนั้น"
"เช่นนั้นก็จงกลับไป,ครั้งหน้าโปรดนำอนุสาวรีย์อมตะมาด้วย,พวกเราจะต่อสู้เดิมพันกัน!"จงซานกล่าว.
"ที่นี่รึ?
ทำไมไม่ไปโลกอมตะกัน?"เย่ชิงเฉิงกล่าวหยัน.
การเดิมพันต่อสู้ในเมืองหลวงของจงซาน,จงซานย่อมได้เปรียบพวกเขาอย่างมากมาย.
"จงซานการเดิมพันการต่อสู้ที่นี่,นับว่าไม่ยุติธรรม,แน่นอนว่าที่โลกอมตะก็ไม่ยุติธรรมเช่นกัน,เอาเป็นว่าควรจะเลือกสถานที่เป็นกลางดีหรือไม่?
ที่ภาคเหนือนั้นมี,ทะเลดำ,เป็นสถานที่เปิดกว้าง,น่าจะเหมาะเป็นสนามแข่งขันของโลกอมตะและต้าเจิ้ง."เทียนเซียวจื่อที่กล่าวเสนอออกมาในทันที.
"ตกลง!"จงซานที่พยักหน้ารับ.
"ได้!"เย่ชิงเฉิงที่รับคำเช่นกัน.
"ครึ่งปี,พบกันที่ทะเลดำ!"เทียนเซียวจื่อกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ครึ่งปีรึ? ครึ่งปีเขายังกลับไปไม่ถึงโลกอมตะด้วยซ้ำ,แล้วจะนำอนุสาวรีย์อมตะมาได้ยังไง,หนึ่งปีหลังจากนี้!"จงซานที่กล่าวหยัน.
"ชิ,ตกลง,หนึ่งปีหลังจากนี้,เดิมพันต่อสู้สามครั้งที่ทะเลดำ! ลาล่ะ!"เย่ชิงเฉิงที่แค่นเสียงพร้อมกับจากไปทันที.
เทียนเซียวจื่อจ้องมองไปยังจงซานและคนอื่นๆ,ก่อนที่จะพยักหน้าให้,พร้อมกับจากไปด้วยเช่นกัน.
หลังจากที่สองคนจากไปแล้ว,จงซานที่จ้องมองออกไปด้วยสายตาที่เย็นชา,ก่อนที่จะสะบัดแขนเสื้อและก้าวกลับมาภายในห้องอักษร,เหล่าคนสำคัญเองก็ตามาด้วยเช่นกัน.
"อี้เหยี่ยน,แผนการทั้งหมด,ต้องเร่งให้เร็วขึ้น,หนึ่งปีหลังจากนี้,จะต้องได้ผลสรุป!"จงซานกล่าว.
"ครับ!"
"หยินโหลวหรี่,เจ้านำคนออกไปแจ้งข่าว,ให้เผ่าพยัคฆ์ที่อยู่ทั่วหล้า! กระจายข่าวบอกกล่าวให้ทุกคนรับรู้การประลองในครั้งนี้ให้ทั่ว."จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ประกาศให้คนทั่วหล้ารับรู้รึ?
ทำไม?"หยินโหลวหรี่ที่ไม่เข้าใจ.
"การต่อสู้เดิมพันที่ทะเลดำนั้น,ตระกูลเทียนไม่มีทางที่จะเป็นผู้ชมเพียงอย่างเดียวแน่นอน,พวกเขาที่เสนอตัวออกมาในครั้งนี้นะรึ?
เป็นแผนการร้ายบางอย่างแน่,ทว่าหากข่าวเรื่องนี้กระจายไปทั่วหล้า,เหล่ายอดฝีมือทั่วหล้าที่สนใจและเดินทางมาชม,จะทำให้สามารถรักษาสมดุลของตระกูลเทียนไม่ให้กระทำอะไรอย่างโจ่งแจ้งได้."จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"หยินโหลวหรี่ที่รับคำในทันที.
"จงซาน,เรื่องนี้....!"เห่าเม่ยลี่ที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เจ้าเร่งรีบบำเพ็ญเพียร,เจ้ามีเวลาเตรียมตัวเหลือเพียงหนึ่งปี!"จงซานกล่าว.
จงซานที่ไม่ต้องกล่าวแผนการออกมาทั้งหมด,ทว่าเห่าเม่ยลี่ก็เข้าใจเรื่องราวได้,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นดีใจ,กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น"อืม!"
"อี้อี้อี้อี้!"อีกฝั่งหนึ่งเทพอสูรบรรพชนที่รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย.
จงซานที่ลูบเทพอสูรบรรพชนไปมากล่าวออมมาด้วยรอยยิ้ม."โปรดวางใจ,ข้าไม่แพ้แน่นอน!"
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น