Immortality Chapter 735 Shaves clean Ye Qingcheng of head
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 735 หลวงจีนเย่ชิงเฉิง.
Chapter 735 Shaves
clean Ye Qingcheng of head
เห่าเม่ยลี่ที่เล่าเรื่องทั้งหมดออกมา,จงซานที่รับฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้น.
"จงซาน,เจ้าต้องช่วยข้าแก้แค้น,ข้าต้องการสังหารโจวเหย๋าซือ,ข้าต้องการนำวิญญาณของมันมาเซ่นอาจารย์,ข้าต้องการให้มันตกตายไปดีกว่ามีชีวิต!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความเกลียดชังอย่างที่สุด.
จงซานที่ครุ่นคิด,ก้าวเดินออกไปช้าๆ,เห็นชัดเจนว่า,จงซานในเวลานี้ยังคงใจเย็นเป็นอย่างมาก.
เห็นจงซานที่ยังไม่รับปากนางเป็นจริงเป็นจัง,ใบหน้าของเห่าเม่ยลี่ที่เปลี่ยนเป็นไม่ดีอีกครั้ง.
"เจ้าไม่ยินดีจะช่วยข้าอย่างงั้นรึ?"แววตาของเห่าเม่ยลี่ที่หมดอาลัยตายอยากและขุนเคือง,แววตาที่จ้องเขม็งเต็มไปด้วยคาบน้ำตา.
"ไม่ใช่ว่าข้าไม่ยินดีช่วยเจ้า,ถึงเร่งรีบในตอนนี้,ก็ไม่มีผลอะไรสักเล็กน้อย,โลกอมตะนั้นคือแดนเทวะ,มีประวัติความเป็นมายาวนาน?
พวกเราจะต้อง......!"จงซานที่ขมวดคิ้วครุ่นคิดกล่าวตอบออกไป.
"ไม่,ข้าต้องการจะถามเจ้า,เจ้าจะช่วยข้าใช่ใหม!"น้ำตาของนางที่เป็นคาบเกอะกรังอยู่เต็มสองแก้ม,จ้องมองจงซานเขม็ง.
จงซานที่หันกลับมาจดจ้องมองเห่าเม่ยลี่ด้วยความลึกล้ำและกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม,"ถึงพวกเราจะช่วยกัน,ก็ไม่ต่างจากก่อนหน้านี้,จงรอโอกาส,เมื่อถึงเวลาที่เหมะสมพวกเราจะทำลายโลกอมตะ,ฆ่ามันทั้งหมดไม่ดีกว่ารึ?"
"เจ้า...!อะไร?
ทำลายโลกอมตะรึ?
ฆ่าทั้งหมดอย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลี่ที่รู้สึกขุ่นเคืองในตอนแรก,ทันใดนั้นก็ตระหนักถึงคำพูดของจงซาน,พร้อมกับขมวดคิ้วไปมา.
จงซานที่พยักหน้ารับเบาๆ.
เห็นจงซานรับปากอย่างจริงจัง,ใบหน้าของเห่าเม่ยลี่ที่มีน้ำตาไหลออกมา,พร้อมทั้งรอยยิ้มในทันที,เต็มไปด้วยความลึกล้ำ.
"ข้าต้องการทำลายโลกอมตะ,ข้าต้องการฆ่าพวกมันให้หมด,ข้าต้องการโจวเหย๋าซือตายดีกว่ามีชีวิต!"เห่าเม่ยลี่กล่าวออกมาทันที.
"เจ้าไม่ต้องการสังหารโจวเหย๋าซือด้วยตัวเอง,นำวิญญาณมันมา,ทำให้มันตายดีกว่ามีชีวิตดีกว่าหรอกรึ?"จงซานกล่าวออกมาอีกครั้ง.
"ข้าต้องการ!"ใบหน้าของเห่าเม่ยลี่ที่เต็มไปด้วยความดุร้าย.
"แต่ว่า,ข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน!"เห่าเม่ยลี่แสดงท่าทางเศร้าใจ.
"ในอดีต,ราชวงศ์สวรรค์ต้าหง,เซิ่งซ่างเห่าเทียน,ผู้กุมอำนาจสูงสุด,ใครกล้าต่อกรกับเขา?
50,000
ปีที่แล้ว,ประมุขสำนักเหวินบุคคลอันดับหนึ่งของทวีปศักดิ์สิทธิ์,พวกเขาไม่ว่าจะเป็นใคร,ก็ไม่มีใครด้อยกว่าโจวเหย๋าซือเลย,เจ้าที่ได้สืบทอดประมุขของสำนักเหวิน,และมีสายโลหิตของเห่าเทียน,เจ้าคิดว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาอีกรึ?
เจ้าเพียงแค่ต้องการเวลา,นอกจากนี้ยังไม่นานแน่นอน!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"แต่ว่า,จะให้รอไปถึงเมื่อไหร่ล่ะ?"เห่าเม่ยลี่ที่แสดงท่าทางร้อนใจ.
"ต้องการแก้แค้น,หรือต้องการไปหาความตาย,เจ้าเลือกเอา!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
เห่าเม่ยลีสูดน้ำมูกเสียงดัง,พร้อมกับปาดน้ำตาของนางเอง,พร้อมกับกล่าวอย่างหนักแน่น,"ข้าต้องฝึกฝนวิชา,ข้าจะต้องแก้แค้นให้อาจารย์ให้ได้!"
"เจ้าฝึกฝนวิชาอยู่ในเมืองซ่างแห่งนี้ก่อน,เมื่อเวลามาถึง,ข้าจะบอกเจ้าเอง!"จงซานที่กล่าวอย่างหนักแน่น.
เห็นท่าทางที่จริงจังของจงซาน,เห่าเม่ยลี่ที่กัดริมฝีปากและกล่าว่า,"จงซาน,เจ้าโปรดวางใจ,ตราบเท่าที่เจ้าช่วยข้าแก้แค้น,ข้าจะบอกความลับอนุสาวรีย์อมตะทั้ง
108 ให้เจ้ารู้,และอนุสาวรีย์อมตะของข้า,จะมอบให้เจ้าทั้งหมดเลย!"
"อนุสาวรีย์อมตะ? ไม่ใช่ว่ามีเพียงแค่ 72
อันหรอกรึ?"จงซานที่ตกใจเล็กน้อย.
"36
อันนั้น,มันอยู่ในมือของข้าตั้งแต่แรกแล้ว!"ดวงตาของเห่าเม่ยลี่ที่เป็นสีแดง.
"ข้าหมายความว่า,อนุสาวรีย์อมตะนั้นเป็นของตระกูลเห่า.....!"จงซานที่สายหน้าไปมา.
"ชิ,ตระกูลเห่า?
ตระกูลเห่าแล้วอย่างไร,หลายปีมานี้,ข้าถูกรังแก,ตระกูลเห่าอยู่ที่ใหน?
ข้าไม่ได้มีหน้าที่ช่วยตระกูลเห่าหาอนุสาวรีย์อมตะซะหน่อย,ตราบเท่าที่ข้าล้างแค้นให้อาจารย์ได้,สิ่งอื่นใดก็ไม่สำคัญ."เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวด้วยความขมขื่น.
เห่าเม่ยหลีที่กลับไปพัก,จงซานที่จดจ้องมองด้วยความเงียบครู่หนึ่ง.
โลกอมตะ?
จงซานที่เริ่มวางแผนการเตรียมพร้อมไว้ล่วงหน้าแล้ว,ก่อนหน้านี้เต๋าจวินเซิ่งหย๋าได้นำระดับสวรรค์แท้เข้าล้อมสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,จงซานได้ให้คำมั่นว่าจะต้องเอาคืนเต๋าจวินเซิ่งหย๋าแน่,ในเวลานี้,การเลือกเป้าหมายเป็นโลกอมตะภพหยิน,นับว่าเป็นการเอาคืนที่ดีที่สุด.
ไม่รู้ว่าสถานการณ์ในโลกอมตะตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง.
ไท่ซ่างจางเหล่า,โจวเหย๋าซือ? และยังมีพี่ใหญ่ของโจวเหย๋าซืออีก?
ระดับสวรรค์แท้อย่างงั้นรึ? อีกทั้งกรรมวาสนาปกป้องดินแดนอีก?
โลกอมตะ,ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ!
จากนั้น,ก็ผ่านมาอีกห้าเดือน,จงซานที่กำลังจัดการราชกิจภายในเมืองซ่าง,ห้องอักษรของจงซาน.
"ผู้มีพระคุณ,เจี้ยนหงได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว,เสี่ยวหวังและผู้มีพระคุณเป็นศัตรูกัน,เจี้ยหงนั้นไม่ยุติธรรมกับผู้มีพระคุณ,โปรดให้เจี้ยนหงได้เป็นตัวแทนพูดคุยชักชวนเสี่ยวหวังให้ยอมจำนนเถอะ!"เจี้ยนหงที่กัดริมฝีปากขณะพูด.
"เจ้าคิดดีแล้วรึ?"จงซานสอบถาม.
เจี้ยนหงที่กัดริมฝีปากแน่นครุ่นคิดและกล่าวออกมาว่า,"เจี้ยนหงไม่สามารถกระทำการไม่ยุติธรรมกับฝ่าบาทได้อีกครั้ง!"
จงซานจ้องมองไปยังเจี้ยนหง,พรางครุ่นคิด,เหว่ยไท่จงที่ส่งเจี้ยนหงมาที่นี่,คาดหวังที่จะใช้นางในการกำราบเสี่ยวหวัง,เพื่อใช้เจี้ยนหงชักชวนเสี่ยวหวังเข้ามาสวามิภัคนั่นเอง.
ทว่าจงซานนั้นทำไม่ได้ในตอนนี้,แม้นว่าจะมีเจี้ยนหงชักชวนเสี่ยวหวังก็ตาม,ก็ยังไม่สามารถทำได้สำเร็จ,ดังนั้นจงซานจึงยังไม่ต้องการให้นางลงมือในเวลานี้.
"ยังไม่จำเป็น,เสี่ยวหวังนั้นยังมีห่วงอยู่!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"มีห่วงอะไรอย่างงั้นรึ?"เจี้ยนหงที่กล่าวออกมาเบาๆ.
"หรูเหยี่ยน,เสี่ยวหวังยังมีคนที่ต้องเป็นกังวล,หรูเหยี่ยนนั้นอยู่ในมือของตระกูลเทียนภพหยิน!"จงซานกล่าว.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,คิ้วของเจี้ยนหงที่ขมวดไปมา,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,เข้าใจเหตุผลได้ในที่สุด.
"ผู้มีพระคุณ,เรื่องนี้....!
"เจ้าไม่ต้องใจร้อน,เกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อถึงเวลา,ข้าจะขอให้เจ้าก้าวเข้าสู่สนามรบเพื่อชักชวนเขาแน่,หวังว่าเมื่อถึงเวลานั้น,เจ้าจะไม่บ่ายเบี่ยง!"จงซานที่กล่าวออกมา.
"ไม่อย่างแน่นอน!"เจี้ยนหงที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
หลังจากนั้นเจี้ยนหงก็จากไป,จงซานที่ตรวจสอบข้อมูลต่างๆบนโต๊ะต่อ.
จากนั้นไม่นาน,ที่ด้านนอกห้องโถงมีขันทีชราที่เดินเข้ามา.
เสียงของขันทีชราที่โวยวายเสียงดัง.
"เจ้าพวกโง่เง่า,พวกเจ้ากำลังทำอะไรอยู่?
คาดไม่ถึงเลยว่าเป็นองค์รักษ์กลับแอบหลับอย่างงั้นรึ?"ขันทีชราที่ตะโกนด่าว่าเสียงดังลั่น.
กับเสียงตวาดดัง,องค์รักษ์คนหนึ่งที่ตระหนกตกใจตื่นขึ้นมาในทันที.
"กงกง,พวกเรา,พวกเรา.........!"เหล่าองค์รักษ์หน้าเสียพูดอะไรไม่ถูก.
"ข้าจะต้องไปแจ้งหัวหน้าพวกเจ้าให้ลงโทษ,ชิ!"ขันทีชราที่ว่ากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"เรื่องนี้.....!"
เหล่าองค์รักษ์ที่ถอยออกไปทันที,ก่อนที่จะมีกลุ่มอื่นเข้ามาแทน.
องค์รักษ์คนหนึ่งหลังจากที่ถูกสอบสวนเพื่อการลงโทษเขาที่กล่าวออกมาว่า,"หัวหน้า,พวกเราไม่รู้เช่นกันว่าหลับได้อย่างไร?"
"ใช่,หัวหน้า,ข้าฝัน,ฝันว่าได้เดินทางไปยังซุยหยุนโหลวด้วยกัน,มีสาวงามมากมาย,คอยบริการ!"
"หืม,ข้าเองก็ฝันเช่นเดียวกับเขา!"
"ข้าด้วย!"
จงซานในห้องอักษร,ขันทีชราที่เพิ่งก้าวเข้าไป,ไม่นานหลังจากนั้นก็เร่งรีบถอยห่างออกมา.
"กงกง,มีอะไรอย่างงั้นรึ?"องค์รักษ์คนหนึ่งที่สอบถามออกมา.
"ฝ่าบาทคงเหนื่อยล้า,ทรงราชกิจอยู่ตลอดเวลา,น้อยครั้งที่จะได้พัก,คาดไม่ถึงเลยว่าจะหลับขณะที่กำลังตรวจเอกสารอยู่,ทุกๆคนอย่าได้ส่งเสียงดัง,ให้ฝ่าบาทได้พักผ่อน!"ขันทีชรากล่าวออกมาเบาๆ.
"รับทราบ!"เหล่าองค์รักษ์ที่รับคำในทันที.
จงซานในชุดบัณฑิต,ยืนอยู่กลางสายฝน,ที่ลงเม็ดหนักเอาการ,เสื้อผ้าที่เปียกปอนทั่วทั่วร่าง,กางเกงที่เปื้อนไปด้วยโคลนจนมาถึงเอว.
จงซานที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า,ศีรษะที่ส่ายไปมา,ราวกับว่าลืมอะไรบางอย่าง,หากแต่กลับคิดอะไรไม่ออก.
ไม่ไกลออกไปนั้น,มีทะเลสาบขนาดใหญ่,ฝนตกที่ปกคลุมทำให้ผืนน้ำกระเพื่อม,เป็นบรรยากาศที่ดูงดงามไม่น้อย,ทว่าที่ด้านหน้าจงซานนั้น,กลับมีเจดีย์ขนาดใหญ่อยู่.
เจดีย์เจ็ดชั้น,มีชายคาสองชั้น,สามารถมองผ่านเข้าไปในหน้าต่างได้,ดูงดงามอลังการไม่ธรรมดา.
จงซานที่ยืนอยู่ด้านหลังเจดีย์,ไม่สามารถมองเห็นชื่อของเจดีย์นี้ได้.
จงซานที่เงี่ยหูฟัง,จากภายในเจดีย์ได้ยินเสียงครวญเพลงดังออกมา.
ผู้ใดเคยกระซิบข้างหู ว่าจะรักมั่นไม่เสื่อมคลาย!
เพียงเพื่อคำเดียวนี้ แม้ขาดใจก็พร้อมยอม
พิรุณใจสลาย สายลมหลั่งน้ำตา ความฝันพันพัว ความรักเนิ่นนานมา!
น้ำในทะเลสาบซีหูคือน้ำตาของข้า!
ความรู้สึกของข้าผสานกับท่านกลายเป็นเปลวไฟโชนแสง!
พันปีรอพบเพียงครั้ง ข้าไม่สำนึกเสียใจ
จงซานที่ฟังเพลงดังกล่าว,รู้สึกเหม่อลอย,ราวกับว่าเคยพบมาก่อน,นี่ไม่ใช่ความจริง,ในเวลานี้,จงซานที่รู้สึกเลือนลางกับสิ่งที่เกิดขึ้น,จิตสำนึกของเขาที่กำลังต่อต้านกับภาพฉากที่เกิดขึ้นนี้.
จงซานที่ก้าวออกไป,ไปอยู่ด้านหน้าของเจดีย์,จดจ้องมองขึ้นไปบนแท่นหินขนาดใหญ่,มีอักษรสามตัวเขียนเอาไว้อยู่.
เจดีย์เหล่ยเฟิง!( 雷峰塔)
เจดีย์เหล่อยเฟิง? ที่นี่คือเจดีย์เหล่ยเฟิง?
แล้วข้าเป็นใครกัน?
"คุณชาย,ช่วยข้าด้วย!"
เสียงของสตรีที่เรียกนั้นช่างดูคุ้นเคยนัก,เสียงที่ส่งผ่านเข้ามาภายในจิตใจของจงซาน,อยู่ในเจดีย์เหล่ยเฟิง,คนที่ร้องเพลงก่อนหน้านี้,ขอร้องให้เขาช่วยอย่างงั้นรึ?
นางต้องการให้เขาช่วยใช่ใหม?
"คุณชาย,คุณชาย!"
เสียงนี้ช่างคุ้นเคยยิ่งนัก.
เสียงดังกล่าวนี้ได้ดังเข้ามาในจิตใจของจงซาน,จิตสำนึกลึกลงไปด้านใน,จงซานที่จดจ้องมองไปยังสตรีที่อยู่ในเจดีย์,สาวงามในชุดสีขาว,รูปร่างน่าตาเหมือนกับเนี่ยนโหยวโหยว,ใบหน้าของนางเวลานี้กำลังหดหู่ร้องขอความช่วยเหลือออกมา.
"ภรรยา?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,จิตสำนึกยังรู้สึกต่อต้านอยู่.
ในเวลาเดียวกันนั้น,ประกายแสงสีทองสว่างจ้าก็ปรากฏขึ้น,หลวงจีนผู้หนึ่ง,ที่ถือไม้ตระพรต,อีกมือหนึ่งถือชามดิน,ได้ล่องลอยลงมาจากบนท้องฟ้า,หากจงซานมีสติล่ะก็,แน่นอนว่าจะต้องจดจำได้,รูปร่างหน้าตาของหลวงจีนผู้นี้,ก็คือประมุขโลกอมตะ,เย่ชิงเฉิง.
หลวงจีนที่ลอยลงมายืนอยู่บนพื้นไม่ไกลออกไปจากจงซาน,ฝนที่ตกหนักนั้นกลับหลีกหนีไม่เข้าสัมผัสหลวงจีนผู้นี้เลย,แม้แต่ดินเลนรอบๆยังถูกผลักให้ออกห่างจากหลวงจีนรูปนี้.
"สวีเซียน,มนุษย์กับปิศาจนั้นแตกต่างกัน,ทำไมเจ้ายังไม่รู้จักสำนึก?"หลวงจีนคนดังกล่าวเอ่ยออกมาเสียงดัง.
หลวงจีนคนดังกล่าวที่เอ่ยออกมานั้น,ทำให้จงซานรู้สึกโง่งม,ทันใดนั้นจงซานที่เปลี่ยนเป็นเงียบขรึม,หายใจแฮกๆ,ก่อนที่จะได้สติฟื้นคืนกลับมา,แววตาที่จดจ้องมองไปยังหลวงจีนคนดังกล่าวด้วยสายตาประหลาดใจ.
"เย่ชิงเฉิง?"จงซานที่หรี่ตาจ้องมอง.
"สวีเซียน,นี่เจ้าลืมอาตมาฟาไห่ไปแล้วอย่างงั้นรึ?"หลวงจีนคนดังกล่าวที่เอ่ยออกมา.
จงซานที่จับจ้องมองไปยังเย่ชิงเฉิง,แววตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ,นี่เย่ชิงเฉิงเปลี่ยนเป็นหลวงจีนหัวล้านไปแล้วรึ?
จากนั้นจงซานก็เงยหน้ามองท้องฟ้า,จ้องมองทะเลสาบซีหู่,จ้องมองเจดีย์เหล่ยเฟิง,ใบหน้าเวลานี้ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ออกมา.
"คุณชาย,ฟาไห่มาแล้ว,ท่านรีบหนีเร็วเข้า,รีบหนีเร็วเข้า!"เสียงของเนี่ยนโหยวโหยวที่ร้องออกมาด้วยความตกอกตกใจ.
จงซานยังไม่เคลื่อนไหว,ยังคงจ้องมองฟาไห่และไป๋ซูเจิ้น,พร้อมกับสูดหายใจลึก,ฝืนยิ้มออกมา,รับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นมันคืออะไร.
Chapter 735 Shaves
clean Ye Qingcheng of head
剃光头的叶倾城
หลวงจีนเย่ชิงเฉิง.
เห่าเม่ยลี่ที่เล่าเรื่องทั้งหมดออกมา,จงซานที่รับฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้น.
"จงซาน,เจ้าต้องช่วยข้าแก้แค้น,ข้าต้องการสังหารโจวเหย๋าซือ,ข้าต้องการนำวิญญาณของมันมาเซ่นอาจารย์,ข้าต้องการให้มันตกตายไปดีกว่ามีชีวิต!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความเกลียดชังอย่างที่สุด.
จงซานที่ครุ่นคิด,ก้าวเดินออกไปช้าๆ,เห็นชัดเจนว่า,จงซานในเวลานี้ยังคงใจเย็นเป็นอย่างมาก.
เห็นจงซานที่ยังไม่รับปากนางเป็นจริงเป็นจัง,ใบหน้าของเห่าเม่ยลี่ที่เปลี่ยนเป็นไม่ดีอีกครั้ง.
"เจ้าไม่ยินดีจะช่วยข้าอย่างงั้นรึ?"แววตาของเห่าเม่ยลี่ที่หมดอาลัยตายอยากและขุนเคือง,แววตาที่จ้องเขม็งเต็มไปด้วยคาบน้ำตา.
"ไม่ใช่ว่าข้าไม่ยินดีช่วยเจ้า,ถึงเร่งรีบในตอนนี้,ก็ไม่มีผลอะไรสักเล็กน้อย,โลกอมตะนั้นคือแดนเทวะ,มีประวัติความเป็นมายาวนาน?
พวกเราจะต้อง......!"จงซานที่ขมวดคิ้วครุ่นคิดกล่าวตอบออกไป.
"ไม่,ข้าต้องการจะถามเจ้า,เจ้าจะช่วยข้าใช่ใหม!"น้ำตาของนางที่เป็นคาบเกอะกรังอยู่เต็มสองแก้ม,จ้องมองจงซานเขม็ง.
จงซานที่หันกลับมาจดจ้องมองเห่าเม่ยลี่ด้วยความลึกล้ำและกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม,"ถึงพวกเราจะช่วยกัน,ก็ไม่ต่างจากก่อนหน้านี้,จงรอโอกาส,เมื่อถึงเวลาที่เหมะสมพวกเราจะทำลายโลกอมตะ,ฆ่ามันทั้งหมดไม่ดีกว่ารึ?"
"เจ้า...!อะไร?
ทำลายโลกอมตะรึ?
ฆ่าทั้งหมดอย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลี่ที่รู้สึกขุ่นเคืองในตอนแรก,ทันใดนั้นก็ตระหนักถึงคำพูดของจงซาน,พร้อมกับขมวดคิ้วไปมา.
จงซานที่พยักหน้ารับเบาๆ.
เห็นจงซานรับปากอย่างจริงจัง,ใบหน้าของเห่าเม่ยลี่ที่มีน้ำตาไหลออกมา,พร้อมทั้งรอยยิ้มในทันที,เต็มไปด้วยความลึกล้ำ.
"ข้าต้องการทำลายโลกอมตะ,ข้าต้องการฆ่าพวกมันให้หมด,ข้าต้องการโจวเหย๋าซือตายดีกว่ามีชีวิต!"เห่าเม่ยลี่กล่าวออกมาทันที.
"เจ้าไม่ต้องการสังหารโจวเหย๋าซือด้วยตัวเอง,นำวิญญาณมันมา,ทำให้มันตายดีกว่ามีชีวิตดีกว่าหรอกรึ?"จงซานกล่าวออกมาอีกครั้ง.
"ข้าต้องการ!"ใบหน้าของเห่าเม่ยลี่ที่เต็มไปด้วยความดุร้าย.
"แต่ว่า,ข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน!"เห่าเม่ยลี่แสดงท่าทางเศร้าใจ.
"ในอดีต,ราชวงศ์สวรรค์ต้าหง,เซิ่งซ่างเห่าเทียน,ผู้กุมอำนาจสูงสุด,ใครกล้าต่อกรกับเขา?
50,000
ปีที่แล้ว,ประมุขสำนักเหวินบุคคลอันดับหนึ่งของทวีปศักดิ์สิทธิ์,พวกเขาไม่ว่าจะเป็นใคร,ก็ไม่มีใครด้อยกว่าโจวเหย๋าซือเลย,เจ้าที่ได้สืบทอดประมุขของสำนักเหวิน,และมีสายโลหิตของเห่าเทียน,เจ้าคิดว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาอีกรึ?
เจ้าเพียงแค่ต้องการเวลา,นอกจากนี้ยังไม่นานแน่นอน!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"แต่ว่า,จะให้รอไปถึงเมื่อไหร่ล่ะ?"เห่าเม่ยลี่ที่แสดงท่าทางร้อนใจ.
"ต้องการแก้แค้น,หรือต้องการไปหาความตาย,เจ้าเลือกเอา!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
เห่าเม่ยลีสูดน้ำมูกเสียงดัง,พร้อมกับปาดน้ำตาของนางเอง,พร้อมกับกล่าวอย่างหนักแน่น,"ข้าต้องฝึกฝนวิชา,ข้าจะต้องแก้แค้นให้อาจารย์ให้ได้!"
"เจ้าฝึกฝนวิชาอยู่ในเมืองซ่างแห่งนี้ก่อน,เมื่อเวลามาถึง,ข้าจะบอกเจ้าเอง!"จงซานที่กล่าวอย่างหนักแน่น.
เห็นท่าทางที่จริงจังของจงซาน,เห่าเม่ยลี่ที่กัดริมฝีปากและกล่าว่า,"จงซาน,เจ้าโปรดวางใจ,ตราบเท่าที่เจ้าช่วยข้าแก้แค้น,ข้าจะบอกความลับอนุสาวรีย์อมตะทั้ง
108 ให้เจ้ารู้,และอนุสาวรีย์อมตะของข้า,จะมอบให้เจ้าทั้งหมดเลย!"
"อนุสาวรีย์อมตะ? ไม่ใช่ว่ามีเพียงแค่ 72
อันหรอกรึ?"จงซานที่ตกใจเล็กน้อย.
"36
อันนั้น,มันอยู่ในมือของข้าตั้งแต่แรกแล้ว!"ดวงตาของเห่าเม่ยลี่ที่เป็นสีแดง.
"ข้าหมายความว่า,อนุสาวรีย์อมตะนั้นเป็นของตระกูลเห่า.....!"จงซานที่สายหน้าไปมา.
"ชิ,ตระกูลเห่า?
ตระกูลเห่าแล้วอย่างไร,หลายปีมานี้,ข้าถูกรังแก,ตระกูลเห่าอยู่ที่ใหน?
ข้าไม่ได้มีหน้าที่ช่วยตระกูลเห่าหาอนุสาวรีย์อมตะซะหน่อย,ตราบเท่าที่ข้าล้างแค้นให้อาจารย์ได้,สิ่งอื่นใดก็ไม่สำคัญ."เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวด้วยความขมขื่น.
เห่าเม่ยหลีที่กลับไปพัก,จงซานที่จดจ้องมองด้วยความเงียบครู่หนึ่ง.
โลกอมตะ?
จงซานที่เริ่มวางแผนการเตรียมพร้อมไว้ล่วงหน้าแล้ว,ก่อนหน้านี้เต๋าจวินเซิ่งหย๋าได้นำระดับสวรรค์แท้เข้าล้อมสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,จงซานได้ให้คำมั่นว่าจะต้องเอาคืนเต๋าจวินเซิ่งหย๋าแน่,ในเวลานี้,การเลือกเป้าหมายเป็นโลกอมตะภพหยิน,นับว่าเป็นการเอาคืนที่ดีที่สุด.
ไม่รู้ว่าสถานการณ์ในโลกอมตะตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง.
ไท่ซ่างจางเหล่า,โจวเหย๋าซือ? และยังมีพี่ใหญ่ของโจวเหย๋าซืออีก?
ระดับสวรรค์แท้อย่างงั้นรึ? อีกทั้งกรรมวาสนาปกป้องดินแดนอีก?
โลกอมตะ,ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ!
จากนั้น,ก็ผ่านมาอีกห้าเดือน,จงซานที่กำลังจัดการราชกิจภายในเมืองซ่าง,ห้องอักษรของจงซาน.
"ผู้มีพระคุณ,เจี้ยนหงได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว,เสี่ยวหวังและผู้มีพระคุณเป็นศัตรูกัน,เจี้ยหงนั้นไม่ยุติธรรมกับผู้มีพระคุณ,โปรดให้เจี้ยนหงได้เป็นตัวแทนพูดคุยชักชวนเสี่ยวหวังให้ยอมจำนนเถอะ!"เจี้ยนหงที่กัดริมฝีปากขณะพูด.
"เจ้าคิดดีแล้วรึ?"จงซานสอบถาม.
เจี้ยนหงที่กัดริมฝีปากแน่นครุ่นคิดและกล่าวออกมาว่า,"เจี้ยนหงไม่สามารถกระทำการไม่ยุติธรรมกับฝ่าบาทได้อีกครั้ง!"
จงซานจ้องมองไปยังเจี้ยนหง,พรางครุ่นคิด,เหว่ยไท่จงที่ส่งเจี้ยนหงมาที่นี่,คาดหวังที่จะใช้นางในการกำราบเสี่ยวหวัง,เพื่อใช้เจี้ยนหงชักชวนเสี่ยวหวังเข้ามาสวามิภัคนั่นเอง.
ทว่าจงซานนั้นทำไม่ได้ในตอนนี้,แม้นว่าจะมีเจี้ยนหงชักชวนเสี่ยวหวังก็ตาม,ก็ยังไม่สามารถทำได้สำเร็จ,ดังนั้นจงซานจึงยังไม่ต้องการให้นางลงมือในเวลานี้.
"ยังไม่จำเป็น,เสี่ยวหวังนั้นยังมีห่วงอยู่!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"มีห่วงอะไรอย่างงั้นรึ?"เจี้ยนหงที่กล่าวออกมาเบาๆ.
"หรูเหยี่ยน,เสี่ยวหวังยังมีคนที่ต้องเป็นกังวล,หรูเหยี่ยนนั้นอยู่ในมือของตระกูลเทียนภพหยิน!"จงซานกล่าว.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,คิ้วของเจี้ยนหงที่ขมวดไปมา,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,เข้าใจเหตุผลได้ในที่สุด.
"ผู้มีพระคุณ,เรื่องนี้....!
"เจ้าไม่ต้องใจร้อน,เกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อถึงเวลา,ข้าจะขอให้เจ้าก้าวเข้าสู่สนามรบเพื่อชักชวนเขาแน่,หวังว่าเมื่อถึงเวลานั้น,เจ้าจะไม่บ่ายเบี่ยง!"จงซานที่กล่าวออกมา.
"ไม่อย่างแน่นอน!"เจี้ยนหงที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
หลังจากนั้นเจี้ยนหงก็จากไป,จงซานที่ตรวจสอบข้อมูลต่างๆบนโต๊ะต่อ.
จากนั้นไม่นาน,ที่ด้านนอกห้องโถงมีขันทีชราที่เดินเข้ามา.
เสียงของขันทีชราที่โวยวายเสียงดัง.
"เจ้าพวกโง่เง่า,พวกเจ้ากำลังทำอะไรอยู่?
คาดไม่ถึงเลยว่าเป็นองค์รักษ์กลับแอบหลับอย่างงั้นรึ?"ขันทีชราที่ตะโกนด่าว่าเสียงดังลั่น.
กับเสียงตวาดดัง,องค์รักษ์คนหนึ่งที่ตระหนกตกใจตื่นขึ้นมาในทันที.
"กงกง,พวกเรา,พวกเรา.........!"เหล่าองค์รักษ์หน้าเสียพูดอะไรไม่ถูก.
"ข้าจะต้องไปแจ้งหัวหน้าพวกเจ้าให้ลงโทษ,ชิ!"ขันทีชราที่ว่ากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"เรื่องนี้.....!"
เหล่าองค์รักษ์ที่ถอยออกไปทันที,ก่อนที่จะมีกลุ่มอื่นเข้ามาแทน.
องค์รักษ์คนหนึ่งหลังจากที่ถูกสอบสวนเพื่อการลงโทษเขาที่กล่าวออกมาว่า,"หัวหน้า,พวกเราไม่รู้เช่นกันว่าหลับได้อย่างไร?"
"ใช่,หัวหน้า,ข้าฝัน,ฝันว่าได้เดินทางไปยังซุยหยุนโหลวด้วยกัน,มีสาวงามมากมาย,คอยบริการ!"
"หืม,ข้าเองก็ฝันเช่นเดียวกับเขา!"
"ข้าด้วย!"
จงซานในห้องอักษร,ขันทีชราที่เพิ่งก้าวเข้าไป,ไม่นานหลังจากนั้นก็เร่งรีบถอยห่างออกมา.
"กงกง,มีอะไรอย่างงั้นรึ?"องค์รักษ์คนหนึ่งที่สอบถามออกมา.
"ฝ่าบาทคงเหนื่อยล้า,ทรงราชกิจอยู่ตลอดเวลา,น้อยครั้งที่จะได้พัก,คาดไม่ถึงเลยว่าจะหลับขณะที่กำลังตรวจเอกสารอยู่,ทุกๆคนอย่าได้ส่งเสียงดัง,ให้ฝ่าบาทได้พักผ่อน!"ขันทีชรากล่าวออกมาเบาๆ.
"รับทราบ!"เหล่าองค์รักษ์ที่รับคำในทันที.
................
ท้องฟ้าที่มือคลึ้ม,ฝนตกหนักปกคลุมพื้นที่,ถนนสองข้างทางที่เปียกปอนเจิ่งนองไปด้วยน้ำ,ผู้คนมากมายกำลังวิ่งหลบฝนกันจ้าระหวั่น.
จงซานในชุดบัณฑิต,ยืนอยู่กลางสายฝน,ที่ลงเม็ดหนักเอาการ,เสื้อผ้าที่เปียกปอนทั่วทั่วร่าง,กางเกงที่เปื้อนไปด้วยโคลนจนมาถึงเอว.
จงซานที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า,ศีรษะที่ส่ายไปมา,ราวกับว่าลืมอะไรบางอย่าง,หากแต่กลับคิดอะไรไม่ออก.
ไม่ไกลออกไปนั้น,มีทะเลสาบขนาดใหญ่,ฝนตกที่ปกคลุมทำให้ผืนน้ำกระเพื่อม,เป็นบรรยากาศที่ดูงดงามไม่น้อย,ทว่าที่ด้านหน้าจงซานนั้น,กลับมีเจดีย์ขนาดใหญ่อยู่.
เจดีย์เจ็ดชั้น,มีชายคาสองชั้น,สามารถมองผ่านเข้าไปในหน้าต่างได้,ดูงดงามอลังการไม่ธรรมดา.
จงซานที่ยืนอยู่ด้านหลังเจดีย์,ไม่สามารถมองเห็นชื่อของเจดีย์นี้ได้.
จงซานที่เงี่ยหูฟัง,จากภายในเจดีย์ได้ยินเสียงครวญเพลงดังออกมา.
ผู้ใดเคยกระซิบข้างหู ว่าจะรักมั่นไม่เสื่อมคลาย!
เพียงเพื่อคำเดียวนี้ แม้ขาดใจก็พร้อมยอม
พิรุณใจสลาย สายลมหลั่งน้ำตา ความฝันพันพัว ความรักเนิ่นนานมา!
น้ำในทะเลสาบซีหูคือน้ำตาของข้า!
ความรู้สึกของข้าผสานกับท่านกลายเป็นเปลวไฟโชนแสง!
.........
พันปีรอพบเพียงครั้ง รอเพียงครั้ง
พันปีรอพบเพียงครั้ง ข้าไม่สำนึกเสียใจ
จงซานที่ฟังเพลงดังกล่าว,รู้สึกเหม่อลอย,ราวกับว่าเคยพบมาก่อน,นี่ไม่ใช่ความจริง,ในเวลานี้,จงซานที่รู้สึกเลือนลางกับสิ่งที่เกิดขึ้น,จิตสำนึกของเขาที่กำลังต่อต้านกับภาพฉากที่เกิดขึ้นนี้.
จงซานที่ก้าวออกไป,ไปอยู่ด้านหน้าของเจดีย์,จดจ้องมองขึ้นไปบนแท่นหินขนาดใหญ่,มีอักษรสามตัวเขียนเอาไว้อยู่.
เจดีย์เหล่ยเฟิง!( 雷峰塔)
เจดีย์เหล่อยเฟิง? ที่นี่คือเจดีย์เหล่ยเฟิง?
แล้วข้าเป็นใครกัน?
"คุณชาย,ช่วยข้าด้วย!"
เสียงของสตรีที่เรียกนั้นช่างดูคุ้นเคยนัก,เสียงที่ส่งผ่านเข้ามาภายในจิตใจของจงซาน,อยู่ในเจดีย์เหล่ยเฟิง,คนที่ร้องเพลงก่อนหน้านี้,ขอร้องให้เขาช่วยอย่างงั้นรึ?
นางต้องการให้เขาช่วยใช่ใหม?
"คุณชาย,คุณชาย!"
เสียงนี้ช่างคุ้นเคยยิ่งนัก.
เสียงดังกล่าวนี้ได้ดังเข้ามาในจิตใจของจงซาน,จิตสำนึกลึกลงไปด้านใน,จงซานที่จดจ้องมองไปยังสตรีที่อยู่ในเจดีย์,สาวงามในชุดสีขาว,รูปร่างน่าตาเหมือนกับเนี่ยนโหยวโหยว,ใบหน้าของนางเวลานี้กำลังหดหู่ร้องขอความช่วยเหลือออกมา.
"ภรรยา?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,จิตสำนึกยังรู้สึกต่อต้านอยู่.
ในเวลาเดียวกันนั้น,ประกายแสงสีทองสว่างจ้าก็ปรากฏขึ้น,หลวงจีนผู้หนึ่ง,ที่ถือไม้ตระพรต,อีกมือหนึ่งถือชามดิน,ได้ล่องลอยลงมาจากบนท้องฟ้า,หากจงซานมีสติล่ะก็,แน่นอนว่าจะต้องจดจำได้,รูปร่างหน้าตาของหลวงจีนผู้นี้,ก็คือประมุขโลกอมตะ,เย่ชิงเฉิง.
หลวงจีนที่ลอยลงมายืนอยู่บนพื้นไม่ไกลออกไปจากจงซาน,ฝนที่ตกหนักนั้นกลับหลีกหนีไม่เข้าสัมผัสหลวงจีนผู้นี้เลย,แม้แต่ดินเลนรอบๆยังถูกผลักให้ออกห่างจากหลวงจีนรูปนี้.
"สวีเซียน,มนุษย์กับปิศาจนั้นแตกต่างกัน,ทำไมเจ้ายังไม่รู้จักสำนึก?"หลวงจีนคนดังกล่าวเอ่ยออกมาเสียงดัง.
หลวงจีนคนดังกล่าวที่เอ่ยออกมานั้น,ทำให้จงซานรู้สึกโง่งม,ทันใดนั้นจงซานที่เปลี่ยนเป็นเงียบขรึม,หายใจแฮกๆ,ก่อนที่จะได้สติฟื้นคืนกลับมา,แววตาที่จดจ้องมองไปยังหลวงจีนคนดังกล่าวด้วยสายตาประหลาดใจ.
"เย่ชิงเฉิง?"จงซานที่หรี่ตาจ้องมอง.
"สวีเซียน,นี่เจ้าลืมอาตมาฟาไห่ไปแล้วอย่างงั้นรึ?"หลวงจีนคนดังกล่าวที่เอ่ยออกมา.
จงซานที่จับจ้องมองไปยังเย่ชิงเฉิง,แววตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ,นี่เย่ชิงเฉิงเปลี่ยนเป็นหลวงจีนหัวล้านไปแล้วรึ?
จากนั้นจงซานก็เงยหน้ามองท้องฟ้า,จ้องมองทะเลสาบซีหู่,จ้องมองเจดีย์เหล่ยเฟิง,ใบหน้าเวลานี้ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ออกมา.
"คุณชาย,ฟาไห่มาแล้ว,ท่านรีบหนีเร็วเข้า,รีบหนีเร็วเข้า!"เสียงของเนี่ยนโหยวโหยวที่ร้องออกมาด้วยความตกอกตกใจ.
จงซานยังไม่เคลื่อนไหว,ยังคงจ้องมองฟาไห่และไป๋ซูเจิ้น,พร้อมกับสูดหายใจลึก,ฝืนยิ้มออกมา,รับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นมันคืออะไร.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น