Immortality Chapter 734 Teachers
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 734 อาจารย์.
Chapter 734 Teachers
"ตาเฒ่า,อย่าพูดอะไรให้เสียเวลากับพวกเขาเลย,คนแซ่เย่,พวกเราต้องการของบรรพชนของพวกเรา,ส่งอนุสาวรีย์อมตะคืนมา,ข้ารู้ว่ามันอยู่ในโลกอมตะ,ส่งมันมาให้พวกเรา,แล้วพวกเราจะจากไป!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความอหังการ.
"อนุสาวรีย์อมตะ? บรรพบุรุษของเจ้ารึ?
เห่าเทียน?"เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"แล้วอย่างไร?"เห่าเม่ยลี่กล่าว.
"ร่างหมื่นปิศาจ? อนุสาวรีย์อมตะ?"เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมาครุ่นคิด.
"จางเหล่าซ่างไปแจ้ง,โจวเหล่าซือ! ให้เขาเดินทางมาที่นี่!"เย่ชิงซิงเฉิงที่สังการออกไป.
"รับทราบ!"จากนั้นคนผู้หนึ่งก็เข้าไปในโลกอมตะ.
จากนั้นไม่นานชายที่สวมชุดอลังการประณีตงดงามก็เดินออกมา,แววตาของชายคนดังกล่าวที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,หรี่เล็ก,สายตาที่เรียวส่องประกายเหมือนอสุรกายจิ้งจอก,แววตาที่แปลกประหลาด,ใบหน้าที่ขาวว๊อก,ดูแตกต่างจากคนทั่วไปมาก.
เขาที่เข้าไปหาเย่ชิงเฉิง,ก่อนที่ชายคนดังกล่าวจะจ้องมองไปยังเห่าเม่ยลี่.
"ร่างหมื่นปิศาจ?
นับเป็นร่างหมื่นปิศาจที่งดงาม,ช่างน่าเศร้าร่างหมื่นปิศาจที่สวรรค์กลัว,และยังอิจฉาด้วย,แม้นเป็นร่างสถิตที่หายาก,หากแต่มีชีวิตได้ไม่ถึงหนึ่งร้อยปี!"ชายคนดังกล่าวที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่ดูไม่เหมือนชายและหากแต่ก็ไม่เหมือนสตรีเช่นกัน.
เสียงของเขาที่ลากยาวฟังดูแล้วน่าขนลุกไม่ต่างกับเสียงของอสุรกายเลย.
"ไท่ซ่างจางเหล่า!"เย่ชิงเฉิงที่กล่าวกับเขา.
"เจ้าคือโจวเหย๋าซืออย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวสอบถาม.
"ไม่ใช่,เห็นชัดเจนว่าเจ้ามีอายุมากกว่าร้อยปี,เจ้ามีอายุไขมากกว่าหนึ่งร้อยปีอย่างงั้นรึ?"โจวเหล่าซือที่ขมวดคิ้วไปมา.
"นั่นมันเรื่องของข้า!"ใบหน้าของเห่าเม่ยลี่ที่ตอบปัดไปในทันที.
"ไท่ซ่างจางเหล่า,เรื่องนี้คงต้องกล่าวย้อนไปเมื่อห้าหมื่นปีที่แล้ว,ดูเหมือนร่างหมื่นปิศาจจะถูกปลดพันธนาการนี้ไปแล้ว!"เย่ชิงเฉิงกล่าวตอบ.
"หืม?"
"ห้าหมื่นปีที่แล้วมีบุคคลอันดับหนึ่ง,ซึ่งมีร่างหมื่นปิศาจกำราบยอดฝีมือทั่วหล้า,พร้อมกับก่อตั้งสำนักเหวิน(สำนักมารผจญ)ขึ้นมา,ช่างน่าเสียดาย,หลังจากที่เขาจากโลกนี้ไป,เพราะว่าสำหนักเหวินไม่มีผู้สืบทอดที่มีร่างหมื่นปิศาจเลย,ทำให้ถดถอยลงอย่างรวดเร็ว,จากนั้นไม่นานก็หายไปจากโลกนี้,ในเวลานี้กลับปรากฏเห่าเม่ยลี่ขึ้น,เป็นผู้สืบทอดสำนักเหวิน,ด้วยประสบการของบรรพชน,ทำให้นางรอดพ้นจากทัณฑ์ชีวิตได้!"เย่ชิงเฉิงที่สูดหายใจลึกจดจ้องมองไปยังจักรพรรดิพิษ.
จักรพรรดิพิษที่เผยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา,เรื่องดังกล่าวนี้เป็นความภาคภูมิใจของเขา,ในชีวิตนี้,จักรพรรดิพิษที่สังหารคนด้วยพิษมากมายในภพหยาง,ขณะที่พัฒนายาพิษไปด้วย,เพื่อที่จะฟื้นฟูสำนักของเขากลับมา,เพื่อสำนักแล้ว,เขาก็ได้พบกับร่างหมื่นปิศาจอีกครั้ง,และทำให้นางกลายเป็นผู้สืบทอดของสำนักเหวินด้วย.
"โลกใบเล็กแห่งนี้นับว่ามีคนที่มีสามารถมากมายจริงๆ,สามารถที่จะฝืนชะตาของร่างหมื่นปิศาจได้,ไม่ธรรมดา,ไม่ธรรมดาจริงๆ!"โจวเหย๋าซือที่เผยยิ้มชั่วร้ายให้กับเห่าเม่ยลี่.
เห่าเม่ยลี่ที่จ้องมองไปยังโจวเหล่าซือ,ไม่ทนอีกต่อไปพร้อมกับกล่าวออกมาว่า"ในเมื่อเจ้ามาแล้ว,ก็ดี,มอบอนุสาวรีย์อมตะมาให้ข้าได้แล้ว!"
"อนุสาวรีย์อมตะรึ?"สายตาของโจวเหย๋าซือที่เผยแววตาสงสัย.
"ทำไมข้าต้องมอบมันให้เจ้าด้วย?"เย่ชิงเฉิงที่เผยยิ้มออกมา.
เย่ชิงเฉิงที่ไม่ได้จัดการเห่าเม่ยลี่,และไม่ได้คิดที่จะต่อรองอะไรกับเห่าเม่ยลี่อยู่แล้วด้วย,ทักษะเทียนของเขานั้น,ตราบเท่าที่ไม่ได้สังหารฝ่ายตรงข้าม,สวรรค์สาปก็ไมได้ออกมาขวางทักษะเทียนของเย่ชิงเฉิงด้วยเช่นกัน.
"ข้ารู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะนำมันกำลับมาง่าย,มอบอนุสาวรีย์อมตะคืนมา,ข้าจะช่วยเจ้าสังหารระดับสวรรค์แท้ศัตรูของเจ้าให้สามคน,หรือสังหารระดับสวรรค์แท้คนใดก็ได้."เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
กับคำพูดของเห่าเม่ยลี่,คิ้วของเย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมา,แววตาที่สั่นไหวเล็กน้อย.
ร่างหมื่นปิศาจนับว่าเป็นร่างสถิตที่พิเศษมาก,ทำให้ทุกคนไม่สามารถทำร้ายเห่าเม่ยลี่ได้,มีเพียงแค่นางที่ไปหาเรื่องคนอื่นได้,แม้แต่ยั่วยุและมอบความตายให้คนอื่น!
ส่วนอนุสาวรีย์อมตะนั้น,หลายปีมานี้ไม่เคยมีใครสามารถมองเห็นความลับที่ซ่อนอยู่ในนั้นได้,และไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับโลกอมตะแต่อย่างใด.
"อนุสาวรีย์อมตะ?
สาวน้อย?เจ้าเองก็มีอนุสาวรีย์อมตะอย่างงั้นรึ?"โจวเหย๋าซือที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"ไม่ใช่ธุระของเจ้า!"เห่าเม่ยลี่ที่หรี่ตาจ้องมอง.
ส่วน,โจวเหย๋าซือนั้นหาได้สนใจแต่อย่างใด.
"งั้นเจ้าคงมีอนุสาวรีย์อมตะอย่างงั้นสินะ?"โจวเหย๋าซือคาดเดา.
"ชิ,เจ้าไม่คิดจะมอบมันให้กับข้าอย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลี่ที่อดทนไม่ไหว.
"ไท่ซ่างจางเหล่า! อนุสาวรีย์อมตะยังไงก็ไม่สามารถค้นพบความลับอะไรได้แล้ว,อย่างน้อย.....!"เย่ชิงเฉิงที่ส่งข้อความไปยังโจวเหย๋าซือ.
โจวเหย๋าซือที่จ้องมองเย่ชิงเฉิงเล็กน้อย,เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"โลกอมตะ,คนที่สั่งข้าได้ยกเว้นเหล่าต้า,ไม่มีใครมีคุณสมบัติพอที่จะสั่งข้า,คิดว่าเจ้าเป็นประมุขใหญ่รึ?
ถึงได้มาสอนข้า!"โจวเหย๋าซือที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
เย่ชิงเฉิงที่เป็นผู้ปกครองภพหยิน,ได้ยินคำพูดของโจวเหย๋าซือ,แววตาที่เปลี่ยนเป็นเย็นชาด้วยเช่นกัน.
"มีปัญหารึ?
เจ้ากล้าสังข้าอย่างงั้นรึ?"โจวเหย๋าซือที่แค่นเสียงเย็นชา.
เย่ชิงเฉิงที่จดจ้องมองอย่างเฉยเมยไปยังโจวเหย๋าซือ,และกล่าวออกมาว่า"ข้าให้เกียรติเจ้าโดยเรียกว่าไท่ซ่างจางเหล่า,หากเจ้ากับเอาประมุขใหญ่มาข่มขู่ข้าโดยไร้ซึ่งเหตุผล,ชิ,ในเมื่อเจ้าไม่ต้องการ,เช่นนั้นข้าจะไม่ยุ่ง,ทว่าข้าจะเตือนเจ้าอีกครั้ง,ข้าเป็นประมุขผู้ดูแลโลกอมตะภพหยินแห่งนี้,เรื่องนี้เกี่ยวกับอนุสาวรีย์อมตะ,ข้าจะไม่ยุ่งก็ได้,เจ้าจัดการเองก็แล้วกัน!"
จากนั้นเย่ชิงเฉิงก็บินเข้าไปยังโลกอมตะ.
จักรพรรดิพิษปัจจิมที่ขมวดคิ้วจดจ้องสิ่งที่เกิดขึ้น.
"เอาล่ะ,สาวน้อย,เจ้ารู้ความลับของอนุสาวรีย์อมตะอย่างงั้นรึ?"โจวเหย๋าซือที่เผยยิ้มอย่างชั่วร้ายจดจ้องมองไปยังเห่าเม่ยลี่.
"เจ้าจะไม่มอบมันให้ข้าใช่ใหม?"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา.
"ไม่เพียงไม่มอบให้เจ้า?วันนี้,เจ้าไม่บอกความลับมันให้กับข้า,อย่าหวังว่าจะจากที่นี่ไปได้!"โจวเหย๋าซือที่เผยยิ้มชั่วร้ายออกมา.
"ไร้สาระ,กระเทยทุยอย่างเจ้านะรึที่จะขวางข้าเอาไว้?
เจ้าไม่กลัวสาปสวรรค์อย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลี่กล่าวแค่นเสียง.
"ตูมมมมมมม!"
รอบๆร่างของเห่าเม่ยลี่ที่ปรากฏเป็นเปลวเพลิงสีแดงมากมายลุกโชนขึ้นมา,เพลิงสีแดง,พร้อมกับดวงตาของนางที่เต็มไปด้วยจิตสังหาร.
"ตูมมมมม!"
รอบๆตัวของโจวเหย๋าซือที่ปรากฏเพลิงสีน้ำเงิน,ลุกโชนอย่างบ้าคลั่งด้วยเช่นกัน.
"เปรี้ยง!!"
ท้องฟ้าที่แยกออกจากกัน,ทักษะเทียนของชายชุดสีแดงที่ปรากฏขึ้นมา,ทว่าอำนาจสวรรค์ก็ปรากฏขึ้นมา,พร้อมกับกดทักษะเทียนของเขาให้เล็กลงเรื่อยๆ,ทักษะเทียนที่สั่นไหวไปมา,ชายระดับสวรรค์แท้ชุดสีแดงชาดหัวใจเย็นเยือบ,ไม่รอช้าเร่งรีบหนีเข้าไปในโลกอมตะทันที.
"ดูเหมือนว่าเจ้าเองจะมีหัวใจปิศาจที่ดี!"โจวเหย๋าซือที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย.
"เจ้าไม่เป็นอะไรเลยรึ?"เห่าเม่ยลี่ที่ดวงตาเบิกกว้างแสดงท่าทางประหลาดใจ.
"แน่นอนว่าข้าไม่เป็นไร!"โจวเหย๋าซือที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย.
ทันใดนั้นนั้น,มือของโจวเหย๋าซือที่ยืนออกไปยังเห่าเม่ยลี่,ด้วยความเร็วสูง,พริบตาเดียวก็มาอยู่ด้านหน้าเห่าเม่ยลี่แล้ว.
"ตูมมมม!"
ฝ่ามือนั้นฟาดไปยังเปลวเพลิงสีแดงของเห่าเม่ยลี่,ทำให้เปลวเพลิงแตกกระจาย.
"เพลิงผลาญกรรม? นับเป็นร่างหมื่นปิศาจที่ยอดเยี่ยม,คาดไม่ถึงเลยว่าจะก้าวมาถึงระดับนี้!"แววตาของโจวเหย๋าซือที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.
"ลี่,พวกเราถอยก่อน!"จักรพรรดิพิษปัจจิมที่ร้องเตือนออกมา.
"ข้าไม่เชื่อ,ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะไม่เป็นไร"เห่าเม่ยลี่ที่เผยสีหน้าไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย.
"เพลิงแค้นปลายสวรรค์!"
เห่าเม่ยลี่ที่ตะโกนออกมาเสียงดังในทันที,เปลวเพลิงสีแดงที่ระเบิดออกไปเสียงดัง.
ทันใดนั้น,ท้องฟ้าก็มืดคลึ้ม,แผ่นดินที่สั่นไหว,สายฟ้ามากมายที่ส่องประหายแป๊บๆ,อากาศที่เต็มไปด้วยเศษฝุ่นที่มากมายไร้ที่สิ้นสุด,ราวกับน้ำหลาก,อากาศที่บิดเบี้ยว,กลายเป็นสีเหลือง,สิ่งก่อสร้างที่อยู่ใกล้ๆเริ่มเสื่อมสลายลง,เหล่าศิษย์ของโลกอมตะ,ที่นอนกองอยู่บนพื้น,ราวกับว่าพลังชีวิตกำลังถูกดูดหายไปร่างกายเริ่มเหี่ยวชรา.
เห่าเม่ยหลี่ที่โกรธเกรี้ยว,ทำให้สวรรค์โกรธเกรี้ยวด้วย,เหล่าระดับสวรรค์แท้ที่มีทักษะเทียนของตัวเอง,ทว่าเห่าเม่ยลี่นั้นกับมีท้องฟ้าของโลกใบเล็กเป็นของตัวเอง,เป็นร่างหมื่นปิศาจที่ร้ายกาจเป็นอย่างมาก.
เพลิงแค้นปลายสวรรค์,เป็นคำสาปที่รุนแรงเป็นอย่างมาก,พุ่งออกไปพร้อมกลืนกินโจวเหย๋าซือ.
หากแต่รอบๆร่างของโจวเหย๋าซือนั้น,มีม่านหมอกที่มืดคลึ้มและสายฟ้ามากมายที่หมุนวนอยู่,พร้อมกับผลักคำสาปรอบๆออกไป.
เพลิงสีน้ำเงินของโจวเหย๋าซือนั้นลุกโชนอย่างบ้าคลั่งปกป้องคำสาปของเห่าเม่ยหลี่เอาไว้อย่างคาดไม่ถึง.
"เป็นร่างหมื่นปิศาจที่ดี,ข้าต้องการไม้เท้าใหม่พอดี,ไม้เท้าอันต่อไป,จะต้องหลอมมาจากร่างหมื่นปิศาจ,ยอดเยี่ยม! "โจวเหย๋าซือที่เผยยิ้มพร้อมกับตวัดฝ่ามือออกไป.
"ทำไมเป็นเช่นนี้?"เห่าเม่ยหลี่ไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย,นอกจากนางมีร่างหมื่นปิศาจแล้ว,ยังได้คำภีร์อาคมปิศาจสวรรค์จากจงซานมาอีก,คาดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้จะไม่สามารถทำอะไรโจวเหย๋าซือได้,เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
"หนีเร็ว,ลี่,หนีเร็วเข้า!"จักรพรรดิพิษปัจจิมที่ดึงแขนของเห่าเม่ยลี่หนีในทันที.
"หนีรึ? ไม่เคยมีใครหนีข้าพ้น!"โจวเหย๋าซือเอ่ย.
ทันใดนั้น,ทั่วท้องฟ้าปรากฏเป็นกงเล็บของโจวเหย๋าซือ,ปรากฏปิศาจที่แตกต่างกันขึ้น,ดวงตาของเขาที่เปลี่ยนเป็นสีแดง.
ทันใดนั้น,เห่าเม่ยลี่ที่รู้สึกราวกับว่าสูญเสียการเชื่อมต่อกับฟ้าดิน,ตอนนี้นางไม่สามารถสัมผัสได้ถึงบรรยากาศรอบๆ,รู้สึกว่าตัวนางนั้นถูกหมางเมินจากฟ้าดินไปในทันที,คนผู้นี้เป็นใครกัน?
ทันใดนั้น,หัวใจของเห่าเม่ยลี่รู้สึกหวาดกลัวภายในใจขึ้นมา,นี่เป็นครั้งแรกที่นางหวาดกลัวมากมายเช่นนี้,นางที่รู้สึกราวกับว่าความตายมาอยู่ต่อหน้าแล้ว.
"คำสาปเพลิงชีวิต!"จักรพรรดิพิษที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
ทันใดนั้น,บนร่างของจักรพรรดิพิษปัจจิมปรากฏเพลิงสีดำทมิฬปกคลุม..
พริบตาเดียวที่เปลวเพลิงสีดำลุกไหม้,มันได้วิ่งออกไปจากร่างของจักรพรรดิพิษปัจจิม,พุ่งตรงโอบร่างของโจวเหย๋าซือในทันที.
ฟ้าดินหยุดนิ่ง,พลังอำนาจของโจวเหย๋าซือหายไปในทันที,แม้แต่โจวเหย๋าซือเวลานี้เต็มไปด้วยความประหลาดใจ,ตัวของเขาคาดไม่ถึงเลยว่าเพลิงสีดำกำลังปกคลุมร่างอยู่,สิ่งนี้คืออะไร?
เพลิงสีดำนี้คืออะไร? ทำไมถึงได้มากักขังข้าเอาไว้เช่นนี้?
โจวเหย๋าซือที่กำลังดิ้นรนสุดกำลัง,หากแต่ก็ยังไม่สามารถสลัดเพลิงสีดำนั้นออกไปได้.
"ตาเฒ่า,พวกเราไม่เป็นไรแล้ว!"ใบหน้าของเห่าเม่ยลี่ที่แสดงความประหลาดใจดีใจออกมา.
ก่อนหน้านี้การสื่อสารกับฟ้าดินของนางขาดหายไป,ตอนนี้กลับคืนมาแล้ว,สามารถใช้คำสาปได้แล้ว.
"ลี่!"จักรพรรดิพิษปัจจิมที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่อ่อนแรง.
"ตาเฒ่า,ตาเฒ่าเจ้า?
ทำไมใบหน้าของเจ้าถึงซีดขาว?"เห่าเม่ยลีที่เผยท่าทางตื่นตระหนกขึ้นมาในทันที.
ทันใดนั้น,เห่าเม่ยลีที่ตัวสั่น,หัวใจที่กลัวขึ้นมาอย่างไรเหตุผล,ไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน,สูญเสียการเชื่อมต่อกับฟ้าดินก่อนหน้านี้,ยังไม่หวาดกลัวขนาดนี้เลย.
"ลี่,นี่คือตราประมุขของสำนักเหวิน,ภายในนี้มีของตกทอดของประมุขรุ่นแรก,มีเพียงร่างหมื่นปิศาจเท่านั้นถึงจะมองเห็นได้,ก่อนหน้านี้เจ้าเป็นคนใจร้อนจนเกินไป,ข้าจึงไม่กล้ามอบให้เจ้า,ข้ารอมอบให้เจ้าเมื่อเจ้าก้าวไปถึงระดับสวรรค์แท้,ในเวลานั้นเจ้าจะแข็งแกร่งเพียงพอ,ข้าถึงจะมอบมันให้กับเจ้า,หากแต่ตอนนี้ข้าคงรอไม่ถึงเวลานั้นได้,หลังจากนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว!"จักรพรรดิพิษที่นำเหรียญตราสีขาววางมันลงบนมือของเห่าเม่ยลี่.
"ตาเฒ่า,ตาเฒ่า,เจ้าอย่าทำให้ข้ากลัว!"เห่าเม่ยลี่กุมตราสีขาวเอาไว้,จดจ้องมองใบหน้าของจักรพรรดิที่ขาวซีดจนน่าหวาดกลัว.
"ก่อนหน้านี้ข้าได้ใช้คำสาปเพลิงชีวิต,เป็นวิชาของสำนักเหวิน,ข้าได้เปลี่ยนชีวิตและวิญญาณข้าเป็นเพลิงทมิฬ,ชีวิตข้าได้หมดลงแล้ว,เจ้าอย่าได้เสียใจให้กับข้า."
"ตาเฒ่า,เจ้าต้องไม่เป็นไร,เจ้าอย่าได้ทำให้ข้ากลัว,ข้าสั่งเจ้าอย่าทำให้ข้ากลัว!"เห่าเม่ยลี่ที่ดวงตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาในทันที.
เห่าเม่ยลี่ที่เป็นคนเหลี่ยมจัด,ไร้เหตุผล,เอาแต่ใจ,ไม่รู้อะไรถูกผิด,นางที่ทำทุกอย่างตามที่ตัวเองปรารถนาอย่างไร้เดียงสาเท่านั้นเอง,ที่เป็นเช่นนั่นก็เพราะว่าสภาพความเป็นอยู่ของนาง,ชีวิตของนางที่ไม่มีบิดามารดาตั้งแต่เกิด,โลกที่เลวร้าย,นางที่มีศัตรูมากมาย,นางที่ไม่มีใครสอนสั่ง,เพราะอยู่ตัวคนเดียว,คนที่เข้าใจนางนั้นแทบจะไม่มี,ทว่าจักรพรรดิพิษ,นับว่าเป็นคนๆเดียว,ที่ใส่ใจนาง,ที่เหมือนกับครอบครัวของนางจริงๆ.
ถึงแม้ว่าบรรพชนเห่าเทียนปรากฏตัวหน้าเห่าเม่ยลี่ก็ตาม,เวลานี้นางก็พร้อมที่จะเป็นศัตรูหากว่าเป็นศัตรูกับจักรพรรดิพิษปัจจิม.
"เร็วเข้า,เพลิงทมิฬนั้นสามารถอยู่ได้เพียงแค่หนึ่งชั่วยาม,เร็ว,เร็วเข้า!"จักรพรรดิปัจจิมเอ่ย.
"ตาเฒ่า!"ใบหน้าของเห่าเม่ยลี่ที่อาบไปด้วยน้ำตาและร้องไห้ออกมา.
ทว่าในเวลาเดียวกันนี้,มือและเท้าของจักรพรรดิพิษปัจจิมที่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นหมอกและสลายหายไปช้าๆ.
"ตาเฒ่า,ตาเฒ่า!"เห่าเม่ยหลี่ที่ร้องไห้ออกมาด้วยความตื่นตกใจ.
จักรพรรดิพิษที่ไร้ซึ่งความหวาดกลัว,จดจ้องมองเห่าเม่ยลี่,สายตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู,พร้อมกับกล่าวปลอบนาง,"ชั่วชีวิตของอาจารย์,เรื่องที่สำคัญที่สุด,และทำให้อาจารย์มีความสุขที่สุดคือรับเจ้าเป็นศิษย์,ไม่ว่าเรื่องอะไรที่เจ้าทำ,เจ้าคือภาคภูมิใจของข้า,เจ้าจงฝึกฝนตัวเองเพื่ออาจารย์,ชีวิตของข้าไม่เคยเสียใจเลย,สิ่งเดียวที่ยังค้างคา,ยังมีสิ่งที่ข้าต้องการ,คือเจ้าจะเรียกข้าว่าอาจารย์สักครั้ง,ก่อนที่ข้าจะจากไปได้หรือไม่?"
ในเวลาเดียวกันนี้,ขาและแขนของจักรพรรดิพิษได้สลายหายไปเป็นควันเรียบร้อยแล้ว.
เห่าเม่ยลี่ที่จดจ้องมองจักรพรรดิพิษด้วยความลึกล้ำ,ร่างกายสั่นเทิ้ม.
"อาจารย์!
อาจารย์!!"
Chapter 734 Teachers
师尊
อาจารย์.
"ตาเฒ่า,อย่าพูดอะไรให้เสียเวลากับพวกเขาเลย,คนแซ่เย่,พวกเราต้องการของบรรพชนของพวกเรา,ส่งอนุสาวรีย์อมตะคืนมา,ข้ารู้ว่ามันอยู่ในโลกอมตะ,ส่งมันมาให้พวกเรา,แล้วพวกเราจะจากไป!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความอหังการ.
"อนุสาวรีย์อมตะ? บรรพบุรุษของเจ้ารึ?
เห่าเทียน?"เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"แล้วอย่างไร?"เห่าเม่ยลี่กล่าว.
"ร่างหมื่นปิศาจ? อนุสาวรีย์อมตะ?"เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมาครุ่นคิด.
"จางเหล่าซ่างไปแจ้ง,โจวเหล่าซือ! ให้เขาเดินทางมาที่นี่!"เย่ชิงซิงเฉิงที่สังการออกไป.
"รับทราบ!"จากนั้นคนผู้หนึ่งก็เข้าไปในโลกอมตะ.
จากนั้นไม่นานชายที่สวมชุดอลังการประณีตงดงามก็เดินออกมา,แววตาของชายคนดังกล่าวที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,หรี่เล็ก,สายตาที่เรียวส่องประกายเหมือนอสุรกายจิ้งจอก,แววตาที่แปลกประหลาด,ใบหน้าที่ขาวว๊อก,ดูแตกต่างจากคนทั่วไปมาก.
เขาที่เข้าไปหาเย่ชิงเฉิง,ก่อนที่ชายคนดังกล่าวจะจ้องมองไปยังเห่าเม่ยลี่.
"ร่างหมื่นปิศาจ?
นับเป็นร่างหมื่นปิศาจที่งดงาม,ช่างน่าเศร้าร่างหมื่นปิศาจที่สวรรค์กลัว,และยังอิจฉาด้วย,แม้นเป็นร่างสถิตที่หายาก,หากแต่มีชีวิตได้ไม่ถึงหนึ่งร้อยปี!"ชายคนดังกล่าวที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่ดูไม่เหมือนชายและหากแต่ก็ไม่เหมือนสตรีเช่นกัน.
เสียงของเขาที่ลากยาวฟังดูแล้วน่าขนลุกไม่ต่างกับเสียงของอสุรกายเลย.
"ไท่ซ่างจางเหล่า!"เย่ชิงเฉิงที่กล่าวกับเขา.
"เจ้าคือโจวเหย๋าซืออย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวสอบถาม.
"ไม่ใช่,เห็นชัดเจนว่าเจ้ามีอายุมากกว่าร้อยปี,เจ้ามีอายุไขมากกว่าหนึ่งร้อยปีอย่างงั้นรึ?"โจวเหล่าซือที่ขมวดคิ้วไปมา.
"นั่นมันเรื่องของข้า!"ใบหน้าของเห่าเม่ยลี่ที่ตอบปัดไปในทันที.
"ไท่ซ่างจางเหล่า,เรื่องนี้คงต้องกล่าวย้อนไปเมื่อห้าหมื่นปีที่แล้ว,ดูเหมือนร่างหมื่นปิศาจจะถูกปลดพันธนาการนี้ไปแล้ว!"เย่ชิงเฉิงกล่าวตอบ.
"หืม?"
"ห้าหมื่นปีที่แล้วมีบุคคลอันดับหนึ่ง,ซึ่งมีร่างหมื่นปิศาจกำราบยอดฝีมือทั่วหล้า,พร้อมกับก่อตั้งสำนักเหวิน(สำนักมารผจญ)ขึ้นมา,ช่างน่าเสียดาย,หลังจากที่เขาจากโลกนี้ไป,เพราะว่าสำหนักเหวินไม่มีผู้สืบทอดที่มีร่างหมื่นปิศาจเลย,ทำให้ถดถอยลงอย่างรวดเร็ว,จากนั้นไม่นานก็หายไปจากโลกนี้,ในเวลานี้กลับปรากฏเห่าเม่ยลี่ขึ้น,เป็นผู้สืบทอดสำนักเหวิน,ด้วยประสบการของบรรพชน,ทำให้นางรอดพ้นจากทัณฑ์ชีวิตได้!"เย่ชิงเฉิงที่สูดหายใจลึกจดจ้องมองไปยังจักรพรรดิพิษ.
จักรพรรดิพิษที่เผยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา,เรื่องดังกล่าวนี้เป็นความภาคภูมิใจของเขา,ในชีวิตนี้,จักรพรรดิพิษที่สังหารคนด้วยพิษมากมายในภพหยาง,ขณะที่พัฒนายาพิษไปด้วย,เพื่อที่จะฟื้นฟูสำนักของเขากลับมา,เพื่อสำนักแล้ว,เขาก็ได้พบกับร่างหมื่นปิศาจอีกครั้ง,และทำให้นางกลายเป็นผู้สืบทอดของสำนักเหวินด้วย.
"โลกใบเล็กแห่งนี้นับว่ามีคนที่มีสามารถมากมายจริงๆ,สามารถที่จะฝืนชะตาของร่างหมื่นปิศาจได้,ไม่ธรรมดา,ไม่ธรรมดาจริงๆ!"โจวเหย๋าซือที่เผยยิ้มชั่วร้ายให้กับเห่าเม่ยลี่.
เห่าเม่ยลี่ที่จ้องมองไปยังโจวเหล่าซือ,ไม่ทนอีกต่อไปพร้อมกับกล่าวออกมาว่า"ในเมื่อเจ้ามาแล้ว,ก็ดี,มอบอนุสาวรีย์อมตะมาให้ข้าได้แล้ว!"
"อนุสาวรีย์อมตะรึ?"สายตาของโจวเหย๋าซือที่เผยแววตาสงสัย.
"ทำไมข้าต้องมอบมันให้เจ้าด้วย?"เย่ชิงเฉิงที่เผยยิ้มออกมา.
เย่ชิงเฉิงที่ไม่ได้จัดการเห่าเม่ยลี่,และไม่ได้คิดที่จะต่อรองอะไรกับเห่าเม่ยลี่อยู่แล้วด้วย,ทักษะเทียนของเขานั้น,ตราบเท่าที่ไม่ได้สังหารฝ่ายตรงข้าม,สวรรค์สาปก็ไมได้ออกมาขวางทักษะเทียนของเย่ชิงเฉิงด้วยเช่นกัน.
"ข้ารู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะนำมันกำลับมาง่าย,มอบอนุสาวรีย์อมตะคืนมา,ข้าจะช่วยเจ้าสังหารระดับสวรรค์แท้ศัตรูของเจ้าให้สามคน,หรือสังหารระดับสวรรค์แท้คนใดก็ได้."เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
กับคำพูดของเห่าเม่ยลี่,คิ้วของเย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมา,แววตาที่สั่นไหวเล็กน้อย.
ร่างหมื่นปิศาจนับว่าเป็นร่างสถิตที่พิเศษมาก,ทำให้ทุกคนไม่สามารถทำร้ายเห่าเม่ยลี่ได้,มีเพียงแค่นางที่ไปหาเรื่องคนอื่นได้,แม้แต่ยั่วยุและมอบความตายให้คนอื่น!
ส่วนอนุสาวรีย์อมตะนั้น,หลายปีมานี้ไม่เคยมีใครสามารถมองเห็นความลับที่ซ่อนอยู่ในนั้นได้,และไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับโลกอมตะแต่อย่างใด.
"อนุสาวรีย์อมตะ?
สาวน้อย?เจ้าเองก็มีอนุสาวรีย์อมตะอย่างงั้นรึ?"โจวเหย๋าซือที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"ไม่ใช่ธุระของเจ้า!"เห่าเม่ยลี่ที่หรี่ตาจ้องมอง.
ส่วน,โจวเหย๋าซือนั้นหาได้สนใจแต่อย่างใด.
"งั้นเจ้าคงมีอนุสาวรีย์อมตะอย่างงั้นสินะ?"โจวเหย๋าซือคาดเดา.
"ชิ,เจ้าไม่คิดจะมอบมันให้กับข้าอย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลี่ที่อดทนไม่ไหว.
"ไท่ซ่างจางเหล่า! อนุสาวรีย์อมตะยังไงก็ไม่สามารถค้นพบความลับอะไรได้แล้ว,อย่างน้อย.....!"เย่ชิงเฉิงที่ส่งข้อความไปยังโจวเหย๋าซือ.
โจวเหย๋าซือที่จ้องมองเย่ชิงเฉิงเล็กน้อย,เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"โลกอมตะ,คนที่สั่งข้าได้ยกเว้นเหล่าต้า,ไม่มีใครมีคุณสมบัติพอที่จะสั่งข้า,คิดว่าเจ้าเป็นประมุขใหญ่รึ?
ถึงได้มาสอนข้า!"โจวเหย๋าซือที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
เย่ชิงเฉิงที่เป็นผู้ปกครองภพหยิน,ได้ยินคำพูดของโจวเหย๋าซือ,แววตาที่เปลี่ยนเป็นเย็นชาด้วยเช่นกัน.
"มีปัญหารึ?
เจ้ากล้าสังข้าอย่างงั้นรึ?"โจวเหย๋าซือที่แค่นเสียงเย็นชา.
เย่ชิงเฉิงที่จดจ้องมองอย่างเฉยเมยไปยังโจวเหย๋าซือ,และกล่าวออกมาว่า"ข้าให้เกียรติเจ้าโดยเรียกว่าไท่ซ่างจางเหล่า,หากเจ้ากับเอาประมุขใหญ่มาข่มขู่ข้าโดยไร้ซึ่งเหตุผล,ชิ,ในเมื่อเจ้าไม่ต้องการ,เช่นนั้นข้าจะไม่ยุ่ง,ทว่าข้าจะเตือนเจ้าอีกครั้ง,ข้าเป็นประมุขผู้ดูแลโลกอมตะภพหยินแห่งนี้,เรื่องนี้เกี่ยวกับอนุสาวรีย์อมตะ,ข้าจะไม่ยุ่งก็ได้,เจ้าจัดการเองก็แล้วกัน!"
จากนั้นเย่ชิงเฉิงก็บินเข้าไปยังโลกอมตะ.
สองผู้ฝึกตนสวรรค์แท้จ้องมองไปยังโจวเหย๋าซือ,จ้องมองไปยังเย่ชิงเฉิง,จากนั้นก็ตามเย่ชิงเฉิงไป,ซึ่งเวลานี้มีชายในชุดสีแดงอีกคนที่มีระดับสวรรค์แท้กำลังแสดงความเคารพโจวเหย๋าซือพร้อมกับยืนอยู่ด้านหลัง.
จักรพรรดิพิษปัจจิมที่ขมวดคิ้วจดจ้องสิ่งที่เกิดขึ้น.
"เอาล่ะ,สาวน้อย,เจ้ารู้ความลับของอนุสาวรีย์อมตะอย่างงั้นรึ?"โจวเหย๋าซือที่เผยยิ้มอย่างชั่วร้ายจดจ้องมองไปยังเห่าเม่ยลี่.
"เจ้าจะไม่มอบมันให้ข้าใช่ใหม?"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา.
"ไม่เพียงไม่มอบให้เจ้า?วันนี้,เจ้าไม่บอกความลับมันให้กับข้า,อย่าหวังว่าจะจากที่นี่ไปได้!"โจวเหย๋าซือที่เผยยิ้มชั่วร้ายออกมา.
"ไร้สาระ,กระเทยทุยอย่างเจ้านะรึที่จะขวางข้าเอาไว้?
เจ้าไม่กลัวสาปสวรรค์อย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลี่กล่าวแค่นเสียง.
"ตูมมมมมมม!"
รอบๆร่างของเห่าเม่ยลี่ที่ปรากฏเป็นเปลวเพลิงสีแดงมากมายลุกโชนขึ้นมา,เพลิงสีแดง,พร้อมกับดวงตาของนางที่เต็มไปด้วยจิตสังหาร.
"ตูมมมมม!"
รอบๆตัวของโจวเหย๋าซือที่ปรากฏเพลิงสีน้ำเงิน,ลุกโชนอย่างบ้าคลั่งด้วยเช่นกัน.
"เปรี้ยง!!"
ท้องฟ้าที่แยกออกจากกัน,ทักษะเทียนของชายชุดสีแดงที่ปรากฏขึ้นมา,ทว่าอำนาจสวรรค์ก็ปรากฏขึ้นมา,พร้อมกับกดทักษะเทียนของเขาให้เล็กลงเรื่อยๆ,ทักษะเทียนที่สั่นไหวไปมา,ชายระดับสวรรค์แท้ชุดสีแดงชาดหัวใจเย็นเยือบ,ไม่รอช้าเร่งรีบหนีเข้าไปในโลกอมตะทันที.
"ดูเหมือนว่าเจ้าเองจะมีหัวใจปิศาจที่ดี!"โจวเหย๋าซือที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย.
"เจ้าไม่เป็นอะไรเลยรึ?"เห่าเม่ยลี่ที่ดวงตาเบิกกว้างแสดงท่าทางประหลาดใจ.
"แน่นอนว่าข้าไม่เป็นไร!"โจวเหย๋าซือที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย.
ทันใดนั้นนั้น,มือของโจวเหย๋าซือที่ยืนออกไปยังเห่าเม่ยลี่,ด้วยความเร็วสูง,พริบตาเดียวก็มาอยู่ด้านหน้าเห่าเม่ยลี่แล้ว.
"ตูมมมม!"
ฝ่ามือนั้นฟาดไปยังเปลวเพลิงสีแดงของเห่าเม่ยลี่,ทำให้เปลวเพลิงแตกกระจาย.
"เพลิงผลาญกรรม? นับเป็นร่างหมื่นปิศาจที่ยอดเยี่ยม,คาดไม่ถึงเลยว่าจะก้าวมาถึงระดับนี้!"แววตาของโจวเหย๋าซือที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.
"ลี่,พวกเราถอยก่อน!"จักรพรรดิพิษปัจจิมที่ร้องเตือนออกมา.
"ข้าไม่เชื่อ,ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะไม่เป็นไร"เห่าเม่ยลี่ที่เผยสีหน้าไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย.
"เพลิงแค้นปลายสวรรค์!"
เห่าเม่ยลี่ที่ตะโกนออกมาเสียงดังในทันที,เปลวเพลิงสีแดงที่ระเบิดออกไปเสียงดัง.
ทันใดนั้น,ท้องฟ้าก็มืดคลึ้ม,แผ่นดินที่สั่นไหว,สายฟ้ามากมายที่ส่องประหายแป๊บๆ,อากาศที่เต็มไปด้วยเศษฝุ่นที่มากมายไร้ที่สิ้นสุด,ราวกับน้ำหลาก,อากาศที่บิดเบี้ยว,กลายเป็นสีเหลือง,สิ่งก่อสร้างที่อยู่ใกล้ๆเริ่มเสื่อมสลายลง,เหล่าศิษย์ของโลกอมตะ,ที่นอนกองอยู่บนพื้น,ราวกับว่าพลังชีวิตกำลังถูกดูดหายไปร่างกายเริ่มเหี่ยวชรา.
เห่าเม่ยหลี่ที่โกรธเกรี้ยว,ทำให้สวรรค์โกรธเกรี้ยวด้วย,เหล่าระดับสวรรค์แท้ที่มีทักษะเทียนของตัวเอง,ทว่าเห่าเม่ยลี่นั้นกับมีท้องฟ้าของโลกใบเล็กเป็นของตัวเอง,เป็นร่างหมื่นปิศาจที่ร้ายกาจเป็นอย่างมาก.
เพลิงแค้นปลายสวรรค์,เป็นคำสาปที่รุนแรงเป็นอย่างมาก,พุ่งออกไปพร้อมกลืนกินโจวเหย๋าซือ.
หากแต่รอบๆร่างของโจวเหย๋าซือนั้น,มีม่านหมอกที่มืดคลึ้มและสายฟ้ามากมายที่หมุนวนอยู่,พร้อมกับผลักคำสาปรอบๆออกไป.
เพลิงสีน้ำเงินของโจวเหย๋าซือนั้นลุกโชนอย่างบ้าคลั่งปกป้องคำสาปของเห่าเม่ยหลี่เอาไว้อย่างคาดไม่ถึง.
"เป็นร่างหมื่นปิศาจที่ดี,ข้าต้องการไม้เท้าใหม่พอดี,ไม้เท้าอันต่อไป,จะต้องหลอมมาจากร่างหมื่นปิศาจ,ยอดเยี่ยม! "โจวเหย๋าซือที่เผยยิ้มพร้อมกับตวัดฝ่ามือออกไป.
"ทำไมเป็นเช่นนี้?"เห่าเม่ยหลี่ไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย,นอกจากนางมีร่างหมื่นปิศาจแล้ว,ยังได้คำภีร์อาคมปิศาจสวรรค์จากจงซานมาอีก,คาดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้จะไม่สามารถทำอะไรโจวเหย๋าซือได้,เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
"หนีเร็ว,ลี่,หนีเร็วเข้า!"จักรพรรดิพิษปัจจิมที่ดึงแขนของเห่าเม่ยลี่หนีในทันที.
"หนีรึ? ไม่เคยมีใครหนีข้าพ้น!"โจวเหย๋าซือเอ่ย.
ทันใดนั้น,ทั่วท้องฟ้าปรากฏเป็นกงเล็บของโจวเหย๋าซือ,ปรากฏปิศาจที่แตกต่างกันขึ้น,ดวงตาของเขาที่เปลี่ยนเป็นสีแดง.
ทันใดนั้น,เห่าเม่ยลี่ที่รู้สึกราวกับว่าสูญเสียการเชื่อมต่อกับฟ้าดิน,ตอนนี้นางไม่สามารถสัมผัสได้ถึงบรรยากาศรอบๆ,รู้สึกว่าตัวนางนั้นถูกหมางเมินจากฟ้าดินไปในทันที,คนผู้นี้เป็นใครกัน?
ทันใดนั้น,หัวใจของเห่าเม่ยลี่รู้สึกหวาดกลัวภายในใจขึ้นมา,นี่เป็นครั้งแรกที่นางหวาดกลัวมากมายเช่นนี้,นางที่รู้สึกราวกับว่าความตายมาอยู่ต่อหน้าแล้ว.
"คำสาปเพลิงชีวิต!"จักรพรรดิพิษที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
ทันใดนั้น,บนร่างของจักรพรรดิพิษปัจจิมปรากฏเพลิงสีดำทมิฬปกคลุม..
พริบตาเดียวที่เปลวเพลิงสีดำลุกไหม้,มันได้วิ่งออกไปจากร่างของจักรพรรดิพิษปัจจิม,พุ่งตรงโอบร่างของโจวเหย๋าซือในทันที.
ฟ้าดินหยุดนิ่ง,พลังอำนาจของโจวเหย๋าซือหายไปในทันที,แม้แต่โจวเหย๋าซือเวลานี้เต็มไปด้วยความประหลาดใจ,ตัวของเขาคาดไม่ถึงเลยว่าเพลิงสีดำกำลังปกคลุมร่างอยู่,สิ่งนี้คืออะไร?
เพลิงสีดำนี้คืออะไร? ทำไมถึงได้มากักขังข้าเอาไว้เช่นนี้?
โจวเหย๋าซือที่กำลังดิ้นรนสุดกำลัง,หากแต่ก็ยังไม่สามารถสลัดเพลิงสีดำนั้นออกไปได้.
"ตาเฒ่า,พวกเราไม่เป็นไรแล้ว!"ใบหน้าของเห่าเม่ยลี่ที่แสดงความประหลาดใจดีใจออกมา.
ก่อนหน้านี้การสื่อสารกับฟ้าดินของนางขาดหายไป,ตอนนี้กลับคืนมาแล้ว,สามารถใช้คำสาปได้แล้ว.
"ลี่!"จักรพรรดิพิษปัจจิมที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่อ่อนแรง.
"ตาเฒ่า,ตาเฒ่าเจ้า?
ทำไมใบหน้าของเจ้าถึงซีดขาว?"เห่าเม่ยลีที่เผยท่าทางตื่นตระหนกขึ้นมาในทันที.
ทันใดนั้น,เห่าเม่ยลีที่ตัวสั่น,หัวใจที่กลัวขึ้นมาอย่างไรเหตุผล,ไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน,สูญเสียการเชื่อมต่อกับฟ้าดินก่อนหน้านี้,ยังไม่หวาดกลัวขนาดนี้เลย.
"ลี่,นี่คือตราประมุขของสำนักเหวิน,ภายในนี้มีของตกทอดของประมุขรุ่นแรก,มีเพียงร่างหมื่นปิศาจเท่านั้นถึงจะมองเห็นได้,ก่อนหน้านี้เจ้าเป็นคนใจร้อนจนเกินไป,ข้าจึงไม่กล้ามอบให้เจ้า,ข้ารอมอบให้เจ้าเมื่อเจ้าก้าวไปถึงระดับสวรรค์แท้,ในเวลานั้นเจ้าจะแข็งแกร่งเพียงพอ,ข้าถึงจะมอบมันให้กับเจ้า,หากแต่ตอนนี้ข้าคงรอไม่ถึงเวลานั้นได้,หลังจากนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว!"จักรพรรดิพิษที่นำเหรียญตราสีขาววางมันลงบนมือของเห่าเม่ยลี่.
"ตาเฒ่า,ตาเฒ่า,เจ้าอย่าทำให้ข้ากลัว!"เห่าเม่ยลี่กุมตราสีขาวเอาไว้,จดจ้องมองใบหน้าของจักรพรรดิที่ขาวซีดจนน่าหวาดกลัว.
"ก่อนหน้านี้ข้าได้ใช้คำสาปเพลิงชีวิต,เป็นวิชาของสำนักเหวิน,ข้าได้เปลี่ยนชีวิตและวิญญาณข้าเป็นเพลิงทมิฬ,ชีวิตข้าได้หมดลงแล้ว,เจ้าอย่าได้เสียใจให้กับข้า."
"ตาเฒ่า,เจ้าต้องไม่เป็นไร,เจ้าอย่าได้ทำให้ข้ากลัว,ข้าสั่งเจ้าอย่าทำให้ข้ากลัว!"เห่าเม่ยลี่ที่ดวงตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาในทันที.
เห่าเม่ยลี่ที่เป็นคนเหลี่ยมจัด,ไร้เหตุผล,เอาแต่ใจ,ไม่รู้อะไรถูกผิด,นางที่ทำทุกอย่างตามที่ตัวเองปรารถนาอย่างไร้เดียงสาเท่านั้นเอง,ที่เป็นเช่นนั่นก็เพราะว่าสภาพความเป็นอยู่ของนาง,ชีวิตของนางที่ไม่มีบิดามารดาตั้งแต่เกิด,โลกที่เลวร้าย,นางที่มีศัตรูมากมาย,นางที่ไม่มีใครสอนสั่ง,เพราะอยู่ตัวคนเดียว,คนที่เข้าใจนางนั้นแทบจะไม่มี,ทว่าจักรพรรดิพิษ,นับว่าเป็นคนๆเดียว,ที่ใส่ใจนาง,ที่เหมือนกับครอบครัวของนางจริงๆ.
ถึงแม้ว่าบรรพชนเห่าเทียนปรากฏตัวหน้าเห่าเม่ยลี่ก็ตาม,เวลานี้นางก็พร้อมที่จะเป็นศัตรูหากว่าเป็นศัตรูกับจักรพรรดิพิษปัจจิม.
"เร็วเข้า,เพลิงทมิฬนั้นสามารถอยู่ได้เพียงแค่หนึ่งชั่วยาม,เร็ว,เร็วเข้า!"จักรพรรดิปัจจิมเอ่ย.
"ตาเฒ่า!"ใบหน้าของเห่าเม่ยลี่ที่อาบไปด้วยน้ำตาและร้องไห้ออกมา.
ทว่าในเวลาเดียวกันนี้,มือและเท้าของจักรพรรดิพิษปัจจิมที่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นหมอกและสลายหายไปช้าๆ.
"ตาเฒ่า,ตาเฒ่า!"เห่าเม่ยหลี่ที่ร้องไห้ออกมาด้วยความตื่นตกใจ.
จักรพรรดิพิษที่ไร้ซึ่งความหวาดกลัว,จดจ้องมองเห่าเม่ยลี่,สายตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู,พร้อมกับกล่าวปลอบนาง,"ชั่วชีวิตของอาจารย์,เรื่องที่สำคัญที่สุด,และทำให้อาจารย์มีความสุขที่สุดคือรับเจ้าเป็นศิษย์,ไม่ว่าเรื่องอะไรที่เจ้าทำ,เจ้าคือภาคภูมิใจของข้า,เจ้าจงฝึกฝนตัวเองเพื่ออาจารย์,ชีวิตของข้าไม่เคยเสียใจเลย,สิ่งเดียวที่ยังค้างคา,ยังมีสิ่งที่ข้าต้องการ,คือเจ้าจะเรียกข้าว่าอาจารย์สักครั้ง,ก่อนที่ข้าจะจากไปได้หรือไม่?"
ในเวลาเดียวกันนี้,ขาและแขนของจักรพรรดิพิษได้สลายหายไปเป็นควันเรียบร้อยแล้ว.
เห่าเม่ยลี่ที่จดจ้องมองจักรพรรดิพิษด้วยความลึกล้ำ,ร่างกายสั่นเทิ้ม.
"อาจารย์!
อาจารย์!!"
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น