Immortality Chapter 731 Zhong Shan manipulates the matcht
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 731 จงซานผู้อยู่เบื้องหลัง.
Chapter 731 Zhong Shan
manipulates the match
สามเดือนหลังจากนั้น,เมืองถูหลง,ตำหนักเจ้าเมือง.
"ฟู่ไสว่,เจ้าโส่วเซี่ยงเวลานี้ได้นำกองกำลังทวนเหล็กของเขาออกไปปะทะกับราชวงศ์ราชันย์หยินซือแล้ว,ตอนนี้เขาไม่อยู่ในเมืองยวีซานแล้ว!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
ภายในห้องโถง,เสี่ยวหวังที่นั่งอยู่บนโต๊ะบัญชาการ,โดยมีเหล่าขุนพลที่รอคอยอยู่สองข้าง.
ได้ยินเรื่องดังกล่าว,เหล่าขุนพลทั้งสองที่ลุกโชนด้วยจิตใจที่ห้าวหาญพร้อมที่จะต่อสู้,ราวกับว่าต้องการนำทัพออกไปในทันที.
"จอมพล,โปรดสั่งการ,ให้บุกเมืองยวีซานด้วยเถอะ!"ขุนพลคนหนึ่งที่กล่าวออกมาในทันที.
"โปรดเติมเต็มความต้องการของพวกเราด้วย!"ขุนพลอีกคนที่เอ่ยออกมาในทันที.
ครึ่งปีที่ได้รับความอับอาย,พวกเขาที่เป็นขุนพลของราชวงศ์ราชันย์เทียนไมต้องการนำกองกำลังใหญ่ออกไปกำราบ,หากแต่โอกาสกลับมาถึงก่อน,เวลาที่จะได้ล้างอาย.
"ฟู่ไสว่,โปรดสังหาร!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่อุทานออกมาเสียงดัง.
เสี่ยวหวังที่เคาะไปที่โต๊ะบัญชาการเบาๆ,พร้อมกับขมวดคิ้วไปมา.
"รอก่อน,ต้องรอบคอบกว่านี้!"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ฟู่ไสว่,ยังต้องรออะไรอีกเล่า?"เสี่ยวหยวนเฟิงที่แสดงท่าทางร้อนใจ.
"ส่งหน่วยสังเกตการออกไปอีกครั้ง!"เสี่ยวหวังที่กล่าวอย่างหนักแน่น.
หนึ่งเดือนหลังจากนั้น,ที่ด้านหน้าห้องโถง.
ทุกคนที่กำลังรอคอย,เสี่ยวหวังที่นั่งรออยู่บนโต๊ะบัญชาการ,ที่ด้านหน้ามีชายในชุดผ้าฝ้ายยืนอยู่.
"เป็นอย่างไร?"เสี่ยวหวังสอบถาม.
"ผู้น้อยที่เฝ้าอยู่สามวันสามคืน,มีคนในชุดดำสิบคนที่เดินทางออกมาจากประตูทิศใต้อย่างเงียบๆ,ในเวลานั้นขณะที่พวกเขาออกมา,ยังเผยตราบางอย่างอีกด้วย,ทันทีที่คนเห็นตรา,ทหารถึงกับคุกเข่า,หากแต่ชายชุดดำคนหนึ่งห้ามไว้,จากนั้นพวกเขาก็ออกไปเงียบๆ!"ชายในชุดผ้าฝ่ายเป็นทหารสังเกตการนั่นเอง.
"ออกไป,ออกไปแล้วรึ?"เสี่ยวหวังที่ตื่นเต้นเล็กน้อย.
"เจ้าเห็นใหมว่าเขาเป็นใคร?"เสี่ยวหยวนเฟิงที่สอบถามออกมาทันที.
"ไม่,ไม่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน!"ทหารสังเกตการที่กล่าวตอบ.
"ไม่สามารถมองเห็นได้เลยรึ?"เสี่ยวหวังที่กล่าวถามย้ำอีกครั้ง.
"ฟู่ไสว่,ใคร?"เสี่ยวหยวนเฟิงที่กล่าวสอบถามด้วยความสงสัย.
เหล่าขุนพลที่จดจ้องมองไปยังเสี่ยวหวังพร้อมๆกัน.
"ต้องเป็นสุ่ยจิง,เป็นเขา,เป็นเขาอย่างแน่นอน!"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
"สุ่ยจิง?
บนป้อมปราการเองไม่ได้ปลดธงลงไม่ใช่รึ?"
"นั่นก็เพื่อให้พวกเราเห็น."เสี่ยวหวังแค่นเสียง.
"ทว่า,ฟู่ไสว่,เป็นแผนการของสุ่ยจิง?
เขาให้เจ้าโส่วเซี่ยงเดินทางไปก่อนอย่างงั้นรึ!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่กล่าวสอบถามด้วยความสงสัย.
"เจ้าโส่วเซี่ยงไม่สามารถรับมือคนเดียวได้."
"หืม?"
"ในครั้งนี้ไม่ได้มีเพียงแค่ราชวงศ์ราชันย์หยินซือเท่านั้น,ยังมีราชวงศ์ซือหลิงที่เข้ามาเกี่ยวข้อง,เป็นหนึ่งราชวงศ์ที่ต้องการรุกชิงดินแดน,เพียงแค่เจ้าโส่วเซี่ยงกับสองคู่ต่อสู้,ไม่มีทางรับมือได้แน่,หากสุ่ยจิงไม่ไป,ต้าเจิ้งอีกหลายเมืองต้องตกไปอยู่ในมือของศัตรู,หากอีกหลายเมืองตกอยู่ในมือศัตรู,เมืองยวีซานก็เป็นไปไม่ได้ที่จะรักษาเอาไว้ได้,ดังนั้นสุ่ยจิงต้องออกไป!"เสี่ยวหวังที่กล่าวอย่างมั่นใจ.
เหล่าขุนพลหลายคนแม้ว่าจะไม่เข้าใจกับสิ่งที่ได้ยิน,แต่ก็ตระหนักได้ว่าคืออะไร,ทุกคนที่คุกเข่าลงในทันที.
"โปรดทำตามความหวังของพวกเรา,ยึดเมืองยวีซานด้วย!"เหล่าขุนพลที่กล่าวออกมาด้วยเสียงดังที่เต็มไปด้วยจิตใจที่ฮึกเหิม.
เสี่ยวหยวนเฟิงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ,ท้ายที่สุดก็จะได้ล้างอายแล้ว,สิบปี,สิบปีที่ต้องรอคอยอย่างกล้ำกลืน,ท้ายที่สุดก็ถึงเวลาลงมือสักทีทำให้จิตใจของเขาที่ลุกโชน.
"จัดเตรียมทัพให้พร้อม,หลังจากนี้สองชั่วยาม,พวกเราจะนำชุดสตรีไปคืนสุ่ยจิง,
พร้อมเข้าสู่สนามรบ,ยืดเมืองพร้อมกับข้า!"เสียงของเสี่ยวหวังที่เต็มไปด้วยความอหังการ.
"เฮ้!!!!"
เสียงของเหล่าขุนพลมากมายที่เต็มไปด้วยความฮึกเหิมอย่างที่สุด.
"ตูมมมมมมมมมมม!"
ประตูเมืองยวีซานที่ระเบิดเสียงดังสนั่น.
"ฆ่า!!!!"
ท้ายที่สุดทัพของราชวงศ์ราชันย์เทียนไมก็ทะลวงประตูเมืองยวีซานได้ในที่สุด,ขณะที่พวกเขาบุกเข้าเมือง.
เมื่อเข้ามาในเมือง,เรื่องแรกคือเข้ายึดสถานที่สำคัญๆเอาไว้.
เสี่ยวหวังที่นำขุนพลอีกหลายคน,บุกเข้าเมือง,เพื่อที่จะยึดเมืองยวีซานเอาไว้,เสียงของทุกคนที่ดังสนั่นเต็มไปด้วยความฮึกเหิม.
"บัดซบ,เมืองแห่งนี้ไม่มีสุ่ยจิง,ไม่มีเจ้าโส่วเซี่ยง,ยังยากที่จะโจมตี!"ขุนพลคนหนึ่งที่บ่นออกมาเสียงดัง.
"เพราะว่าขณะที่สุ่ยจิงจากไป,เมืองแห่งนี้ก็ได้เตรียมการเอาไว้แล้ว!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"เมืองยวีซาน,ท้ายที่สุดก็ยึดเมืองยวีซานได้!"เสี่ยวหวังที่สูดหายใจลึก,พ่นลมหายใจเสียงดัง.
"สุ่ยจิง? สุ่ยจิงก็ไม่เท่าไหร่,เมื่อเขากลับมาเห็นธงของเมืองยวีซานเปลี่ยนไป,จะทำหน้ายังไง?"
"ฮ่าฮ่าฮ่า...........!"เหล่าขุนพลที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น.
ธงบัญชาการ? เสี่ยวหวังที่ดวงตาหดเกร็ง.
"ไม่ได้การ,พวกเราตกอยู่ในกับดัก! รีบถอยเร็วเข้า!"เสี่ยวหวังที่ตื่นตกใจร้องออกมาเสียงดัง.
"ฟู่ไสว่,อะไรตกอยู่ในกับดัก?"เสี่ยวหยวนเฟิงที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ฆ่า!!!"
ที่ด้านนอกเมืองได้ยินเสียงที่ดังลั่นน่าตื่นตกใจขึ้นมาในทันที.
"จอมพล,ไม่ได้การแล้ว,ประตูทั้งหมดตอนนี้ปรากฏค่ายกลขึ้นมา,พวกเราไม่สามารถออกไปได้!
ที่ด้านนอกกองกำลังใหญ่กำลังเคลื่อนเข้ามา."ทหารสังเกตการผู้หนึ่งที่ร้องออกมาด้วยความตื่นตกใจออกมา.
"จอมพล,ไม่ได้การแล้ว,ที่ปรากฏขึ้นที่ด้านนอกเมืองนั้น,เป็นธงบัญชาการอักษร
"เจ้า"!"ทหารสังเกตการณ์อีกคนที่ร้องออกมาเสียงดัง.
"จอมพล,ไมได้การแล้ว,ตำหนักเจ้าเมืองไม่สามารถเปิดได้มีค่ายกลปิดกั้นอยู่รวมทั้งป้อมปราการทุกแห่งด้วย,พวกเราไม่สามารถขึ้นไปบนกำแพงประตูได้."
ข่าวร้ายที่ผุดขึ้นมาเรื่อยๆ,ทำให้ทุกคนตื่นตกใจขวัญเสียในทันที.
เสี่ยวหวังที่รู้ทันทีว่าตัวเองติดกับดักแล้ว,กล่าวออกมาโดยไร้ซึ่งลังเล."ตามข้ามา!"
"โฮกกกกกก!"
กองกำลังของพวกเขาที่เร่งรีบเปลี่ยนขบวน,ตรงไปยังตำหนักเจ้าเมืองพร้อมกับเสี่ยวหวังทันที,ขณะที่จ้องมองไปยังเกาะลอยฟ้าที่มีตำหนักเจ้าเมืองลอยอยู่,เมื่อคลื่อนที่เข้าใกล้,ทว่าคาดไม่ถึงเลยว่าจะปรากฏกองทัพขนาดใหญ่ขึ้นมาในทันที,ซึ่งที่ด้านนอกเอง,ทัพของเจ้าโส่วเซี่ยงที่บุกเข้ามา,และยังมีด้านในที่ประกบทั้งหน้าและหลัง,ทัพของเสี่ยวหวัง.
ค่ายกลบนเกาะลอยฟ้าที่ค่อยๆถูกยกเลิก,คนด้านนอกสามารถมองเห็นกลุ่มคนด้านในได้.
บนเกาะลอยฟ้าของตำหนักเจ้าเมืองนั้น,เสี่ยวหวังที่เผยรอยยิ้มที่เศร้าสร้อยจดจ้องมองไปยังเกาะลอยฟ้า,คนกลุ่มหนึ่งบนนั้น,เสี่ยวหวังรู้ดี,นี่นับว่าเป็นอะไรที่ร้ายกาจมาก,เป็นแผนการที่ดุร้ายอย่างที่สุด,หลอกได้แม้แต่ตัวเขาอย่างคาดไม่ถึง.
บนเกาะลอยฟ้า,เซียนเซิงสุ่ยจิงที่สะบัดพัดไปมา,และเหล่าขุนพลมากมายยืนอยู่ด้านหน้า,และคาดไม่ถึงเลยว่าชายในชุดสีดำที่นำหน้าเดินออกมานั้นจะเป็นจงซาน.
จงซาน? แท้จริงแล้วเป็นจงซานอย่างงั้นรึ?
ทัพของสองฝั่งขวัญกำลังใจที่แตกต่างกันไปในทันที,ทัพของเสี่ยวหวังเวลานี้,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นจริงจัง,ส่วนทัพของจงซานนั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ,ชัยชนะหรือพ่ายแพ้ดูเหมือนว่าจะถูกตัดสินเรียบร้อยแล้ว.
"จากบนลงล่าง,ทัพทั้งสองที่จดจ้องมองหน้ากันและกัน.
ทัพของทั้งสองข้างยังคงเงียบงันไม่ได้ลงมือ,เพราะแม่ทัพของทั้งสองยังไม่สังการ,จึงไม่ได้เข้าห้ำหั่นกันในเวลานี้.
เสี่ยวหวังที่จ้องมองไปยังจงซาน,จงซานที่จ้องมองไปยังเสี่ยวหวัง,กล่าวได้ว่าชีวิตของเสี่ยวหวังอยู่ในกำมือของจงซานแล้ว,ช่างน่าเศร้านัก,ที่ทั้งสองมีชะตาที่แตกต่างกัน,สวรรค์ที่ได้ทำให้พวกเขาอยู่กันคนละข้าง.
แม้นว่าเสี่ยวหยังจะยอมรับจงซานมากกว่าเทียนเสี่ยวจื่อ,ความแข็งแกร่งของจงซานนั้นยากที่จะมีใครปฏิเสธได้,หากแต่ลึกลงไปในใจเขานั้น,นานแล้ว,เสี่ยวหวังเองก็ต้องการต่อกรกับจงซานเช่นกัน,ต้องการที่จะโค่นจงซานให้พ่ายแพ้อย่างราบคาบ.
ในเวลาเดียวกัน!
"จงซาน!"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เสี่ยวหวัง!"จงซานที่กล่าวตอบกลับ.
"เพื่อเอาชนะข้า,เจ้าถึงกับยอมสละเมืองยวีซาน,และแม้แต่เมืองอื่นๆอีก
21 เมืองเลยรึ?"เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมา.
"หืม?
เจ้าคิดอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถามออกไป.
"สุ่ยจิงไม่ได้ออกไปแนวหน้า,เจ้าโส่วเซี่ยงที่ยกทัพกลับคืนมาอย่างคาดไม่ถึง,ไม่ใช่ว่าที่รอบๆนี้มีสองราชวงศ์ราชันย์เข้าโจมตีหรอกรึ?"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่เข้าใจเช่นกัน.
"สิบปี,เต้าเจิ้งของข้านั้นมีคนที่มีความสามารถมากมาย,สิบปีมานี้คิดว่าจะปล่อยเวลาให้เสียเปล่าไปอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมา,ราวกับตระหนักอะไรบางอย่างได้.
"ราชวงศ์ราชันย์หยินซือ,ห้าปีที่แล้วตกเป็นของข้าเรียบร้อยแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาตามจริง.
เสี่ยวหวังที่ดวงตาหดเกร็ง.
"เดิมที่นี่เป็นเพียงแค่การเล่นละคร,แท้จริงแล้วเจ้าโส่วเซี่ยงไม่จำเป็นต้องออกไปแนวหน้าด้วยซ้ำ,ส่วนการโจมตีของอีกราชวงศ์ราชันย์ซือหลิงนั้น,เพียงแค่ราชวงศ์ราชันย์หยินซือก็เพียงพอแล้ว.ฮ่าฮ่าฮ่า,เป็นแผนการที่ดี,เป็นแผนการที่ร้ายกานัก,ข้าคาดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อย,ฮ่าฮ่าฮ่า!"เสี่ยวหวังที่เต็มไปด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ,อึ้งงันจนต้องหัวเราะออกมาเสียงดัง.
"สิบปีมานี้เมืองยวีซานเพียงแค่รอให้เจ้าบุกมาเท่านั้น!"จงซานที่สูดหายใจลึก.
เสี่ยวหวังที่ชำเลืองมองจงซาน,แววตาตอนนี้ที่เผยท่าทางหวั่นเกรงออกมา,ในเวลานี้ท้ายที่สุดก็รับรู้แล้วว่าจงซานน่าหวาดกลัวขนาดใหน,สิบปี,คาดไม่ถึงเลยว่าจะรอคอยได้นานขนาดนี้,รอให้เขาบุกมา?
พวกเขาพร้อมตั้งนานแล้วอย่างงั้นรึ?
เสี่ยวหวังที่ถูกยั่วยุจนสูญเสียการใคร่ครวญอย่างงั้นรึ?
ทุกๆคนที่เต็มไปด้วยอารมณ์มากมายหลากหลาย,ทว่าดูเหมือนสุดท้ายแล้วคนที่ไม่สามารถเก็บความรู้สึกได้ในที่สุดจะกลายเป็นเขา.
ทว่าการเคลื่อนทัพของเสี่ยวหวังเองก็ถูกเร้าด้วยอารมณ์ด้วยเช่นกัน,เป็นเขาที่ใช้อารมณ์ในที่สุด,จงซานคาดไม่ถึงเลยว่าจะใช้เรื่องนี้เล่นงานเขาได้,ด้วยการส่งกระโปรงของสตรีเพื่อสร้างความอับอาย,เพื่อให้เกิดความรุ่มร้อนใจ,ขาดความยั้งคิดมากพอ,จนทำให้ตัดสินใจผิดพลาดในครั้งนี้.
นี่คือการตัดสินใจผิดพลาด,ที่ต้องทำให้เขาต้องพบความพ่ายแพ้.
กับผลของการตัดสินใจที่ผิดพลาดนี้!
น่ากลัวนัก,จงซานผู้นี้น่าเกรงขามจริงๆ,เป็นคู่ต่อสู้ที่ร้ายกาจที่สุด,ในสนามรบนั้น,เขาที่จัดการศัตรูด้วยการใช้จิตใจและความอดทน,ในการล้มศัตรูในทุกๆครั้ง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะเขาถูกเล่นงานกลับด้วยเรื่องเช่นนี้?
น่าเกรงขามนัก! ในเวลานี้,ภายในใจของเสี่ยวหวังที่รู้สึกสั่นไหว,ใช่แล้ว,จงซานได้ฝังความหวาดกลัวนี้ให้กับศัตรูของเขาเอาไว้มากมายนับไม่ถ้วน.
เสี่ยวหวังที่เก็บกระบี่,พร้อมกับสูดหายใจยาว,พร้อมกับเป่าปากเสียงดัง,ราวกับว่าหมดพลังไร้ซึ่งจิตใจที่จะต่อสู้.
"ชนะคือราชา,พ่ายแพ้คือโจรร้าย,ข้าไม่ขอสู้,เพียงแต่โปรดปล่อยพี่น้อยของข้าไปด้วย!"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาพร้อมกับชี้ไปยังขุนพลที่อยู่ด้านหลัง.
"จอมพล!!"
เหล่าขุนพลที่คุกเข่าลงด้วยท่าทางจริงจัง,ดวงตาที่มีน้ำตาคลอ.
"ฟู่ไสว่,พวกเรายอมตาย! "เสี่ยวหยวนเฟิงที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่หนักแน่นจริงจัง.
"พวกเรายอมตาย!"
เหล่าขุนพลเองต่างก็เอ่ยออกมาอย่างพร้อมเพรียงเช่นกัน.
"หุบปาก!!"
เสี่ยวหวังที่กล่าวตะคอกเสียงดัง,เหล่าขุนพลที่เงียบลง,ทว่าดวงตาที่มีน้ำตาไหลออกมา.
เขาที่สั่งให้กองทัพหมดหยุดลงทันที,เสี่ยวหวังที่จ้องมองไปยังจงซาน,รอคอยให้จงซานตัดสินใจ.
จงซานที่จดจ้องมองเสี่ยวหวัง,แววตาที่เผยท่าทางชื่นชม,ก่อนที่จะโบกมือเบาๆ.
ทัพของเจ้าโส่วเซี่ยงที่เปิดทางอย่างรวดเร็ว.
"เสี่ยวหยวนเฟิงรับคำสั่ง!"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาเสียงดังฟังชัด.
"ฟู่ไส่ว!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่กล่าวเสียงสั่น,น้ำตาที่ไหลเป็นทาง.
"เสี่ยวหยวนเฟิงนำทัพทั้งหมด,ถอยกลับเมืองถูหลง!"เสี่ยวหวังที่กล่าวสั่นการด้วยเสียงที่หนักแน่น.
"ฟู่ไสว่!!"
"จอมพล!!"
เหล่าขุนพลที่ไม่ต้องการจากไป.
"นี่คือคำสั่งทหาร!"เสี่ยวหวังที่มองตาขวาง.
"น้อมรับคำสั่ง!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่ไม่ยินดีรับฟังแม้แต่น้อย,เต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยอย่างที่สุด.
เสี่ยวหยวนเฟิงที่ต้องรับหน้าที่เป็นคนปกป้องเมืองถูหลงต่อไป,เพราะว่าหากสามารถปกป้องเมืองถูหลงเอาไว้ได้,บางที่อาจจะมีวันที่สามารถกลับมาช่วยฟู่ไสว่ได้.
ภายใต้คำสั่งทหาร,กองทัพพวกเขาที่ถอยกำลังออกจากเมืองยวีซานช้าๆ.
Chapter 731 Zhong Shan
manipulates the match
钟山操纵对手
จงซานผู้อยู่เบื้องหลัง.
สามเดือนหลังจากนั้น,เมืองถูหลง,ตำหนักเจ้าเมือง.
"ฟู่ไสว่,เจ้าโส่วเซี่ยงเวลานี้ได้นำกองกำลังทวนเหล็กของเขาออกไปปะทะกับราชวงศ์ราชันย์หยินซือแล้ว,ตอนนี้เขาไม่อยู่ในเมืองยวีซานแล้ว!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
ภายในห้องโถง,เสี่ยวหวังที่นั่งอยู่บนโต๊ะบัญชาการ,โดยมีเหล่าขุนพลที่รอคอยอยู่สองข้าง.
ได้ยินเรื่องดังกล่าว,เหล่าขุนพลทั้งสองที่ลุกโชนด้วยจิตใจที่ห้าวหาญพร้อมที่จะต่อสู้,ราวกับว่าต้องการนำทัพออกไปในทันที.
"จอมพล,โปรดสั่งการ,ให้บุกเมืองยวีซานด้วยเถอะ!"ขุนพลคนหนึ่งที่กล่าวออกมาในทันที.
"โปรดเติมเต็มความต้องการของพวกเราด้วย!"ขุนพลอีกคนที่เอ่ยออกมาในทันที.
ครึ่งปีที่ได้รับความอับอาย,พวกเขาที่เป็นขุนพลของราชวงศ์ราชันย์เทียนไมต้องการนำกองกำลังใหญ่ออกไปกำราบ,หากแต่โอกาสกลับมาถึงก่อน,เวลาที่จะได้ล้างอาย.
"ฟู่ไสว่,โปรดสังหาร!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่อุทานออกมาเสียงดัง.
เสี่ยวหวังที่เคาะไปที่โต๊ะบัญชาการเบาๆ,พร้อมกับขมวดคิ้วไปมา.
"รอก่อน,ต้องรอบคอบกว่านี้!"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ฟู่ไสว่,ยังต้องรออะไรอีกเล่า?"เสี่ยวหยวนเฟิงที่แสดงท่าทางร้อนใจ.
"ส่งหน่วยสังเกตการออกไปอีกครั้ง!"เสี่ยวหวังที่กล่าวอย่างหนักแน่น.
หนึ่งเดือนหลังจากนั้น,ที่ด้านหน้าห้องโถง.
ทุกคนที่กำลังรอคอย,เสี่ยวหวังที่นั่งรออยู่บนโต๊ะบัญชาการ,ที่ด้านหน้ามีชายในชุดผ้าฝ้ายยืนอยู่.
"เป็นอย่างไร?"เสี่ยวหวังสอบถาม.
"ผู้น้อยที่เฝ้าอยู่สามวันสามคืน,มีคนในชุดดำสิบคนที่เดินทางออกมาจากประตูทิศใต้อย่างเงียบๆ,ในเวลานั้นขณะที่พวกเขาออกมา,ยังเผยตราบางอย่างอีกด้วย,ทันทีที่คนเห็นตรา,ทหารถึงกับคุกเข่า,หากแต่ชายชุดดำคนหนึ่งห้ามไว้,จากนั้นพวกเขาก็ออกไปเงียบๆ!"ชายในชุดผ้าฝ่ายเป็นทหารสังเกตการนั่นเอง.
"ออกไป,ออกไปแล้วรึ?"เสี่ยวหวังที่ตื่นเต้นเล็กน้อย.
"เจ้าเห็นใหมว่าเขาเป็นใคร?"เสี่ยวหยวนเฟิงที่สอบถามออกมาทันที.
"ไม่,ไม่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน!"ทหารสังเกตการที่กล่าวตอบ.
"ไม่สามารถมองเห็นได้เลยรึ?"เสี่ยวหวังที่กล่าวถามย้ำอีกครั้ง.
"ฟู่ไสว่,ใคร?"เสี่ยวหยวนเฟิงที่กล่าวสอบถามด้วยความสงสัย.
เหล่าขุนพลที่จดจ้องมองไปยังเสี่ยวหวังพร้อมๆกัน.
"ต้องเป็นสุ่ยจิง,เป็นเขา,เป็นเขาอย่างแน่นอน!"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
"สุ่ยจิง?
บนป้อมปราการเองไม่ได้ปลดธงลงไม่ใช่รึ?"
"นั่นก็เพื่อให้พวกเราเห็น."เสี่ยวหวังแค่นเสียง.
"ทว่า,ฟู่ไสว่,เป็นแผนการของสุ่ยจิง?
เขาให้เจ้าโส่วเซี่ยงเดินทางไปก่อนอย่างงั้นรึ!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่กล่าวสอบถามด้วยความสงสัย.
"เจ้าโส่วเซี่ยงไม่สามารถรับมือคนเดียวได้."
"หืม?"
"ในครั้งนี้ไม่ได้มีเพียงแค่ราชวงศ์ราชันย์หยินซือเท่านั้น,ยังมีราชวงศ์ซือหลิงที่เข้ามาเกี่ยวข้อง,เป็นหนึ่งราชวงศ์ที่ต้องการรุกชิงดินแดน,เพียงแค่เจ้าโส่วเซี่ยงกับสองคู่ต่อสู้,ไม่มีทางรับมือได้แน่,หากสุ่ยจิงไม่ไป,ต้าเจิ้งอีกหลายเมืองต้องตกไปอยู่ในมือของศัตรู,หากอีกหลายเมืองตกอยู่ในมือศัตรู,เมืองยวีซานก็เป็นไปไม่ได้ที่จะรักษาเอาไว้ได้,ดังนั้นสุ่ยจิงต้องออกไป!"เสี่ยวหวังที่กล่าวอย่างมั่นใจ.
เหล่าขุนพลหลายคนแม้ว่าจะไม่เข้าใจกับสิ่งที่ได้ยิน,แต่ก็ตระหนักได้ว่าคืออะไร,ทุกคนที่คุกเข่าลงในทันที.
"โปรดทำตามความหวังของพวกเรา,ยึดเมืองยวีซานด้วย!"เหล่าขุนพลที่กล่าวออกมาด้วยเสียงดังที่เต็มไปด้วยจิตใจที่ฮึกเหิม.
เสี่ยวหยวนเฟิงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ,ท้ายที่สุดก็จะได้ล้างอายแล้ว,สิบปี,สิบปีที่ต้องรอคอยอย่างกล้ำกลืน,ท้ายที่สุดก็ถึงเวลาลงมือสักทีทำให้จิตใจของเขาที่ลุกโชน.
"จัดเตรียมทัพให้พร้อม,หลังจากนี้สองชั่วยาม,พวกเราจะนำชุดสตรีไปคืนสุ่ยจิง,
พร้อมเข้าสู่สนามรบ,ยืดเมืองพร้อมกับข้า!"เสียงของเสี่ยวหวังที่เต็มไปด้วยความอหังการ.
"เฮ้!!!!"
เสียงของเหล่าขุนพลมากมายที่เต็มไปด้วยความฮึกเหิมอย่างที่สุด.
..........
สิบวันหลังจากนั้น.
"ตูมมมมมมมมมมม!"
ประตูเมืองยวีซานที่ระเบิดเสียงดังสนั่น.
"ฆ่า!!!!"
ท้ายที่สุดทัพของราชวงศ์ราชันย์เทียนไมก็ทะลวงประตูเมืองยวีซานได้ในที่สุด,ขณะที่พวกเขาบุกเข้าเมือง.
เมื่อเข้ามาในเมือง,เรื่องแรกคือเข้ายึดสถานที่สำคัญๆเอาไว้.
เสี่ยวหวังที่นำขุนพลอีกหลายคน,บุกเข้าเมือง,เพื่อที่จะยึดเมืองยวีซานเอาไว้,เสียงของทุกคนที่ดังสนั่นเต็มไปด้วยความฮึกเหิม.
"บัดซบ,เมืองแห่งนี้ไม่มีสุ่ยจิง,ไม่มีเจ้าโส่วเซี่ยง,ยังยากที่จะโจมตี!"ขุนพลคนหนึ่งที่บ่นออกมาเสียงดัง.
"เพราะว่าขณะที่สุ่ยจิงจากไป,เมืองแห่งนี้ก็ได้เตรียมการเอาไว้แล้ว!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"เมืองยวีซาน,ท้ายที่สุดก็ยึดเมืองยวีซานได้!"เสี่ยวหวังที่สูดหายใจลึก,พ่นลมหายใจเสียงดัง.
"สุ่ยจิง? สุ่ยจิงก็ไม่เท่าไหร่,เมื่อเขากลับมาเห็นธงของเมืองยวีซานเปลี่ยนไป,จะทำหน้ายังไง?"
"ฮ่าฮ่าฮ่า...........!"เหล่าขุนพลที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น.
ธงบัญชาการ? เสี่ยวหวังที่ดวงตาหดเกร็ง.
"ไม่ได้การ,พวกเราตกอยู่ในกับดัก! รีบถอยเร็วเข้า!"เสี่ยวหวังที่ตื่นตกใจร้องออกมาเสียงดัง.
"ฟู่ไสว่,อะไรตกอยู่ในกับดัก?"เสี่ยวหยวนเฟิงที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ฆ่า!!!"
ที่ด้านนอกเมืองได้ยินเสียงที่ดังลั่นน่าตื่นตกใจขึ้นมาในทันที.
"จอมพล,ไม่ได้การแล้ว,ประตูทั้งหมดตอนนี้ปรากฏค่ายกลขึ้นมา,พวกเราไม่สามารถออกไปได้!
ที่ด้านนอกกองกำลังใหญ่กำลังเคลื่อนเข้ามา."ทหารสังเกตการผู้หนึ่งที่ร้องออกมาด้วยความตื่นตกใจออกมา.
"จอมพล,ไม่ได้การแล้ว,ที่ปรากฏขึ้นที่ด้านนอกเมืองนั้น,เป็นธงบัญชาการอักษร
"เจ้า"!"ทหารสังเกตการณ์อีกคนที่ร้องออกมาเสียงดัง.
"จอมพล,ไมได้การแล้ว,ตำหนักเจ้าเมืองไม่สามารถเปิดได้มีค่ายกลปิดกั้นอยู่รวมทั้งป้อมปราการทุกแห่งด้วย,พวกเราไม่สามารถขึ้นไปบนกำแพงประตูได้."
ข่าวร้ายที่ผุดขึ้นมาเรื่อยๆ,ทำให้ทุกคนตื่นตกใจขวัญเสียในทันที.
เสี่ยวหวังที่รู้ทันทีว่าตัวเองติดกับดักแล้ว,กล่าวออกมาโดยไร้ซึ่งลังเล."ตามข้ามา!"
"โฮกกกกกก!"
กองกำลังของพวกเขาที่เร่งรีบเปลี่ยนขบวน,ตรงไปยังตำหนักเจ้าเมืองพร้อมกับเสี่ยวหวังทันที,ขณะที่จ้องมองไปยังเกาะลอยฟ้าที่มีตำหนักเจ้าเมืองลอยอยู่,เมื่อคลื่อนที่เข้าใกล้,ทว่าคาดไม่ถึงเลยว่าจะปรากฏกองทัพขนาดใหญ่ขึ้นมาในทันที,ซึ่งที่ด้านนอกเอง,ทัพของเจ้าโส่วเซี่ยงที่บุกเข้ามา,และยังมีด้านในที่ประกบทั้งหน้าและหลัง,ทัพของเสี่ยวหวัง.
ค่ายกลบนเกาะลอยฟ้าที่ค่อยๆถูกยกเลิก,คนด้านนอกสามารถมองเห็นกลุ่มคนด้านในได้.
บนเกาะลอยฟ้าของตำหนักเจ้าเมืองนั้น,เสี่ยวหวังที่เผยรอยยิ้มที่เศร้าสร้อยจดจ้องมองไปยังเกาะลอยฟ้า,คนกลุ่มหนึ่งบนนั้น,เสี่ยวหวังรู้ดี,นี่นับว่าเป็นอะไรที่ร้ายกาจมาก,เป็นแผนการที่ดุร้ายอย่างที่สุด,หลอกได้แม้แต่ตัวเขาอย่างคาดไม่ถึง.
บนเกาะลอยฟ้า,เซียนเซิงสุ่ยจิงที่สะบัดพัดไปมา,และเหล่าขุนพลมากมายยืนอยู่ด้านหน้า,และคาดไม่ถึงเลยว่าชายในชุดสีดำที่นำหน้าเดินออกมานั้นจะเป็นจงซาน.
จงซาน? แท้จริงแล้วเป็นจงซานอย่างงั้นรึ?
ทัพของสองฝั่งขวัญกำลังใจที่แตกต่างกันไปในทันที,ทัพของเสี่ยวหวังเวลานี้,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นจริงจัง,ส่วนทัพของจงซานนั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ,ชัยชนะหรือพ่ายแพ้ดูเหมือนว่าจะถูกตัดสินเรียบร้อยแล้ว.
"จากบนลงล่าง,ทัพทั้งสองที่จดจ้องมองหน้ากันและกัน.
ทัพของทั้งสองข้างยังคงเงียบงันไม่ได้ลงมือ,เพราะแม่ทัพของทั้งสองยังไม่สังการ,จึงไม่ได้เข้าห้ำหั่นกันในเวลานี้.
เสี่ยวหวังที่จ้องมองไปยังจงซาน,จงซานที่จ้องมองไปยังเสี่ยวหวัง,กล่าวได้ว่าชีวิตของเสี่ยวหวังอยู่ในกำมือของจงซานแล้ว,ช่างน่าเศร้านัก,ที่ทั้งสองมีชะตาที่แตกต่างกัน,สวรรค์ที่ได้ทำให้พวกเขาอยู่กันคนละข้าง.
แม้นว่าเสี่ยวหยังจะยอมรับจงซานมากกว่าเทียนเสี่ยวจื่อ,ความแข็งแกร่งของจงซานนั้นยากที่จะมีใครปฏิเสธได้,หากแต่ลึกลงไปในใจเขานั้น,นานแล้ว,เสี่ยวหวังเองก็ต้องการต่อกรกับจงซานเช่นกัน,ต้องการที่จะโค่นจงซานให้พ่ายแพ้อย่างราบคาบ.
ในเวลาเดียวกัน!
"จงซาน!"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เสี่ยวหวัง!"จงซานที่กล่าวตอบกลับ.
"เพื่อเอาชนะข้า,เจ้าถึงกับยอมสละเมืองยวีซาน,และแม้แต่เมืองอื่นๆอีก
21 เมืองเลยรึ?"เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมา.
"หืม?
เจ้าคิดอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถามออกไป.
"สุ่ยจิงไม่ได้ออกไปแนวหน้า,เจ้าโส่วเซี่ยงที่ยกทัพกลับคืนมาอย่างคาดไม่ถึง,ไม่ใช่ว่าที่รอบๆนี้มีสองราชวงศ์ราชันย์เข้าโจมตีหรอกรึ?"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่เข้าใจเช่นกัน.
"สิบปี,เต้าเจิ้งของข้านั้นมีคนที่มีความสามารถมากมาย,สิบปีมานี้คิดว่าจะปล่อยเวลาให้เสียเปล่าไปอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมา,ราวกับตระหนักอะไรบางอย่างได้.
"ราชวงศ์ราชันย์หยินซือ,ห้าปีที่แล้วตกเป็นของข้าเรียบร้อยแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาตามจริง.
เสี่ยวหวังที่ดวงตาหดเกร็ง.
"เดิมที่นี่เป็นเพียงแค่การเล่นละคร,แท้จริงแล้วเจ้าโส่วเซี่ยงไม่จำเป็นต้องออกไปแนวหน้าด้วยซ้ำ,ส่วนการโจมตีของอีกราชวงศ์ราชันย์ซือหลิงนั้น,เพียงแค่ราชวงศ์ราชันย์หยินซือก็เพียงพอแล้ว.ฮ่าฮ่าฮ่า,เป็นแผนการที่ดี,เป็นแผนการที่ร้ายกานัก,ข้าคาดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อย,ฮ่าฮ่าฮ่า!"เสี่ยวหวังที่เต็มไปด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ,อึ้งงันจนต้องหัวเราะออกมาเสียงดัง.
"สิบปีมานี้เมืองยวีซานเพียงแค่รอให้เจ้าบุกมาเท่านั้น!"จงซานที่สูดหายใจลึก.
เสี่ยวหวังที่ชำเลืองมองจงซาน,แววตาตอนนี้ที่เผยท่าทางหวั่นเกรงออกมา,ในเวลานี้ท้ายที่สุดก็รับรู้แล้วว่าจงซานน่าหวาดกลัวขนาดใหน,สิบปี,คาดไม่ถึงเลยว่าจะรอคอยได้นานขนาดนี้,รอให้เขาบุกมา?
พวกเขาพร้อมตั้งนานแล้วอย่างงั้นรึ?
เสี่ยวหวังที่ถูกยั่วยุจนสูญเสียการใคร่ครวญอย่างงั้นรึ?
ทุกๆคนที่เต็มไปด้วยอารมณ์มากมายหลากหลาย,ทว่าดูเหมือนสุดท้ายแล้วคนที่ไม่สามารถเก็บความรู้สึกได้ในที่สุดจะกลายเป็นเขา.
ทว่าการเคลื่อนทัพของเสี่ยวหวังเองก็ถูกเร้าด้วยอารมณ์ด้วยเช่นกัน,เป็นเขาที่ใช้อารมณ์ในที่สุด,จงซานคาดไม่ถึงเลยว่าจะใช้เรื่องนี้เล่นงานเขาได้,ด้วยการส่งกระโปรงของสตรีเพื่อสร้างความอับอาย,เพื่อให้เกิดความรุ่มร้อนใจ,ขาดความยั้งคิดมากพอ,จนทำให้ตัดสินใจผิดพลาดในครั้งนี้.
นี่คือการตัดสินใจผิดพลาด,ที่ต้องทำให้เขาต้องพบความพ่ายแพ้.
กับผลของการตัดสินใจที่ผิดพลาดนี้!
น่ากลัวนัก,จงซานผู้นี้น่าเกรงขามจริงๆ,เป็นคู่ต่อสู้ที่ร้ายกาจที่สุด,ในสนามรบนั้น,เขาที่จัดการศัตรูด้วยการใช้จิตใจและความอดทน,ในการล้มศัตรูในทุกๆครั้ง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะเขาถูกเล่นงานกลับด้วยเรื่องเช่นนี้?
น่าเกรงขามนัก! ในเวลานี้,ภายในใจของเสี่ยวหวังที่รู้สึกสั่นไหว,ใช่แล้ว,จงซานได้ฝังความหวาดกลัวนี้ให้กับศัตรูของเขาเอาไว้มากมายนับไม่ถ้วน.
เสี่ยวหวังที่เก็บกระบี่,พร้อมกับสูดหายใจยาว,พร้อมกับเป่าปากเสียงดัง,ราวกับว่าหมดพลังไร้ซึ่งจิตใจที่จะต่อสู้.
"ชนะคือราชา,พ่ายแพ้คือโจรร้าย,ข้าไม่ขอสู้,เพียงแต่โปรดปล่อยพี่น้อยของข้าไปด้วย!"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาพร้อมกับชี้ไปยังขุนพลที่อยู่ด้านหลัง.
"จอมพล!!"
เหล่าขุนพลที่คุกเข่าลงด้วยท่าทางจริงจัง,ดวงตาที่มีน้ำตาคลอ.
"ฟู่ไสว่,พวกเรายอมตาย! "เสี่ยวหยวนเฟิงที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่หนักแน่นจริงจัง.
"พวกเรายอมตาย!"
เหล่าขุนพลเองต่างก็เอ่ยออกมาอย่างพร้อมเพรียงเช่นกัน.
"หุบปาก!!"
เสี่ยวหวังที่กล่าวตะคอกเสียงดัง,เหล่าขุนพลที่เงียบลง,ทว่าดวงตาที่มีน้ำตาไหลออกมา.
เขาที่สั่งให้กองทัพหมดหยุดลงทันที,เสี่ยวหวังที่จ้องมองไปยังจงซาน,รอคอยให้จงซานตัดสินใจ.
จงซานที่จดจ้องมองเสี่ยวหวัง,แววตาที่เผยท่าทางชื่นชม,ก่อนที่จะโบกมือเบาๆ.
ทัพของเจ้าโส่วเซี่ยงที่เปิดทางอย่างรวดเร็ว.
"เสี่ยวหยวนเฟิงรับคำสั่ง!"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาเสียงดังฟังชัด.
"ฟู่ไส่ว!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่กล่าวเสียงสั่น,น้ำตาที่ไหลเป็นทาง.
"เสี่ยวหยวนเฟิงนำทัพทั้งหมด,ถอยกลับเมืองถูหลง!"เสี่ยวหวังที่กล่าวสั่นการด้วยเสียงที่หนักแน่น.
"ฟู่ไสว่!!"
"จอมพล!!"
เหล่าขุนพลที่ไม่ต้องการจากไป.
"นี่คือคำสั่งทหาร!"เสี่ยวหวังที่มองตาขวาง.
"น้อมรับคำสั่ง!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่ไม่ยินดีรับฟังแม้แต่น้อย,เต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยอย่างที่สุด.
เสี่ยวหยวนเฟิงที่ต้องรับหน้าที่เป็นคนปกป้องเมืองถูหลงต่อไป,เพราะว่าหากสามารถปกป้องเมืองถูหลงเอาไว้ได้,บางที่อาจจะมีวันที่สามารถกลับมาช่วยฟู่ไสว่ได้.
ภายใต้คำสั่งทหาร,กองทัพพวกเขาที่ถอยกำลังออกจากเมืองยวีซานช้าๆ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น