Immortality Chapter 730 Greatest shame
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 730 ความอัปยศอย่างที่สุด.
Chapter 730 Greatest
shame
"ให้เข้ามา!"เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ครับ!"องค์รักษ์ที่ถอยกลับไปในทันที.
"ฟู่ไสว่,ทำไมสุ่ยจิงส่งคนมากัน?"เสี่ยวหยวนเฟิงที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถาม.
"เดี๋ยวก็รู้."เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมา,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาก็ไม่เข้าใจเช่นกัน.
"อืม!"
จากนั้นไม่นาน,ชายในชุดที่ดูประณีตหรูหราก็ก้าวเข้ามา,คนผู้นี้ไม่ใช่ใครที่ใหน,เขาก็คือบุตรบุญธรรมของจงซานจงเจ้ง,เป็นผู้รับผิดชอบในการขยายหอการค้าต้าหรงในภพหยินนั่นเอง.
แต่ถึงกระนั้น,ภพหยินและหยางนั้นแตกต่างกันมาก,การพัฒนานั้นไม่ง่ายเลย,ในเวลานี้เขาจึงได้เดินทางมาเป็นทูตที่เมืองถูหลงแห่งนี้.
"เจ้าเป็นใคร?"เสี่ยวหวังสอบถาม.
"ข้าถูกส่งมาเป็นการส่วนตัวจากเมืองยวีซ่าน,รับคำสั่งจอมพล,ให้มาคารวะแม่ทัพเสี่ยว!"จงเจิ้งกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
เห็นจงเจิ้งที่สุขุมนิ่งงัน,เสี่ยวหยวนเฟิงขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,ทูตรึ?
ทูตของต้าเจิ้ง,อหังการขนาดนี้เลยรึ?
"จอมพลคนใหนอย่างงั้นรึ?"เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถาม.
"จอมพล,สุ่ยจิง!"จงเจิ้งที่กล่าวเผยออกมาด้วยความเคารพ.
"หืม?"เสี่ยวหวังขมวดคิ้วไปมา.
"การต่อสู้สิบปีมานี้,ตลอดสิบปีที่ผ่านมาต้าเจิ้งออกมาท้าทายกว่า
200 ครั้ง,แม่ทัพเสี่ยวไม่เคยรับการท้าทายเลย,หัวใจของจอมพลที่รอคอยแม่ทัพเสี่ยว,รู้สึกชื่นชมนักที่สามารถทนได้นับ
200 ครั้ง! ช่างเป็นคนที่น่านับถือจริงๆ!"จงเจิ้งที่กล่าวชื่นชมด้วยความรอยยิ้ม.
ทว่า,กับรอยยิ้มนี้,ราวกับว่าเป็นการหยันอย่างหนึ่ง.
แววตาของเสี่ยวหวังที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,ส่วนเสี่ยวหยุนเฟิงนั้นมีแววตาที่โกรธเกรี้ยวแฝงอยู่เช่นกัน.
"แน่นอน,ความหมายของจอมพลนั้น,ต้องชื่นชมแม่ทัพเสี่ยวอย่างจริงใจ,ดังนั้นด้วยเหตุนี้ข้าจึงได้มาส่งของขวัญสิ่งหนึ่ง,เพื่อที่จะมอบให้กับแม่ทัพเสี่ยว."จงเจิ้งกล่าว.
"หืม?"เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมา,ไม่เข้าใจเกี่ยวกับสุ่ยจิงต้องการมอบอะไรให้กับเขา.
จงเจิ้งสะบัดมือ,ก่อนที่จะนำหีบขนาดใหญ่ออกมาวางไว้.
จับจ้องมองไปยังหีบใหญ่,เสี่ยวหยวนเฟิงและเสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมา.
"สิ่งนี้คืออะไรอย่างงั้นรึ?"เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เชิญแม่ทัพเสี่ยวเปิด,บางที่อาจจะทำให้ประทับใจอย่างที่ไม่คาดคิดมาก่อนก็ได้!"จงเจิ้งกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
เสี่ยวหยวนเฟิงที่รับคำ,ก่อนที่จะส่งมันไปวางไว้หน้าเสี่ยวหวัง.
เสี่ยวหวังที่ค่อยเปิดหีบออกมาเบาๆ,ด้านในนั้นไม่มีอำนาจวิเศษอะไรแผ่ออกมาแม้แต่น้อย,มีเพียงแค่กระโปรงสีชมพู.
เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมา,ก่อนที่จะนำชุดกระโปรงสีชมพูออกมา,พร้อมกับสัมผัสเบาๆ,เป็นกระโปรงยาวสีชมพูรึ?
ชุดกระโปรงยาวสีชมพู,นับว่าเป็นรูปแบบที่ดูมีเสน่ห์เป็นอย่างมาก,หากว่าสตรีสวมใส่จะต้องดูสมส่วนพอดีอย่างแน่นอน.
ดวงตาของเสี่ยวหยวนเฟิงที่เต็มไปด้วยความสงสัยเป็นอย่างมาก,มีเพียงแค่เสี่ยวหวัง,ที่ใบหน้าเปลี่ยนไปในทันที,แววตาที่เผยความโกรธขึ้นมาอีกครั้ง.
จงเจิ้งจดจ้องมองเสี่ยวหวังที่เผยความโกรธออกมา,ที่มุมปากเผยรอยยิ้มเล็กน้อยออกมา,ถึงแม้นว่าจะควบคุมตัวเองได้ดีเพียงใด,ลึกๆแล้วต้องโกรธเกรี้ยวพลุ้งพล่านขึ้นมาแน่.
"สุ่ยจิงต้องการทำอะไร?"เสี่ยวหยวนเฟิงที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถามออกไป.
จงเจิ้งจดจ้องมองไปยังเสี่ยวหยวนเฟิงพร้อมเผยยิ้มเล็กน้อยและกล่าวออกมว่า"ท่านแม่ทัพผู้หล่อเหลาบอกกับแม่ทัพเสี่ยวสิบปี,ถึงจะมีการยั่วยุสองร้อยครั้ง,หากแต่ก็ไม่กล้ารับคำท้าสักที,ช่างเป็นเรื่องน่าอายนัก,จึงเห็นว่าท่านคงต้องการเป็นสตรี,อยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือน,ท่านประมุขจึงได้ส่งข้ามาดูว่าแม่ทัพเสี่ยวนั้นจะเหมาะกับชุดกระโปรงสีพูนี้หรือไม่?
พร้อมส่งข้ามาดูแม่ทัพเสี่ยวให้เห็นกับตา,โปรดอย่าได้ทำให้ท่านแม่ทัพของข้ารู้สึกผิดหวัง!"
"เจ้าพูดอะไรกัน?"เสี่ยวหยวนเฟิงที่คำรามเสียงออกมาในทันที.
เกินไปจริงๆ,สุ่ยจิงนับว่าทำเกินไปจริงๆ,เขาที่ได้ข่มขู่ฟู่อี้กล่าวหาว่าเป็นสตรีอย่างคาดไม่ถึง,แม้แต่ส่งชุดของสตรีมาให้ฟู่อี้เพื่อให้ได้รับความอับอายอย่างงั้นรึ?
นับว่าเป็นการดูแคลนอย่างหนักหน่วงรุนแรงอย่างไม่เคยมีมาก่อน!
เสี่ยวหยวนเฟิงที่ตะโกนลั่น,พร้อมกับชักอาวุธออกมา.
ในเวลาเดียวกันกับเสียงดังที่เกิดขึ้น,เป็นเหตุให้ทหารมากมาย,คิดว่ามีคนลอบสังหารจอมพล,พวกเขาที่เข้ามารอบกรอบในทันที.
ดวงตาของเสี่ยวหยวนเฟิงที่ลุกโชนด้วยความโกรธ,กระบี่ยาวในมือที่ชักออกมา,พร้อมกับปล่อยจิตสังหารที่รุนแรงโถมกระหน่ำไปยังจงเจิ้ง.
ส่วนจงเจิ้งนั้นไร้ซึ่งความหวากลัว,แม้นว่าจิตสังหารของเสี่ยวหยวนเฟิงจะปะทุขึ้นอย่างรุนแรง,เขายังก็คงเฝ้ามองไปยังเสี่ยวหวัง.
"หยุด!"เสี่ยวหวังที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
"ฟู่ไส่ว!"ใบหน้าของเสี่ยวหยวนเฟิงที่แดงเต็มไปด้วยความโกรธและอับอาย.
"การรบไม่เคยสังหารทูต,พวกเราไม่สามารถทำอะไรไร้เหตุผลได้,เก็บกระบี่ซะ!"เสี่ยวหวังที่ตะโกนห้ามเสียงดัง.
"หืม!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่เต็มไปด้วยความเศร้าใจอย่างรุนแรง,ก่อนที่จะค่อยๆเก็บกระบี่กลับไป.
จงเจิ้งเผยยิ้มเล็กน้อยให้กับเสี่ยวหวัง.
ส่วนเสี่ยวหวังที่จดจ้องมองจงเจิ้ง,ราวกับว่าได้มองเห็นสุ่ยจิงในตัวของจงเจิ้ง,ราวกับสุ่ยจิงมายืนอยู่ด้านหน้าของเขา.
เป็นความจริง,ทูตที่ส่งมานั้นก็เป็นในนามของจอมพลของอีกฝ่ายนั่นเอง.
สุ่ยจิงที่กระตุ้นเขาด้วยความอายเพื่อยั่วให้เขาโกรธเพื่อหยั่งเชิง,โดยมีเป้าหมายยั่วยุให้เขารับคำท้า.
สุ่ยจิงที่ยั่วโมโหเสี่ยวหวัง,เพื่อให้เขาโกรธเกรี้ยว,จนควบคุมไม่อยู่,หากเป้าหมายของสุ่ยจิงสำเร็จ,ก็จะทำให้เสี่ยวหวังมุทะลุ,ด้วยความโกรธเกรี้ยว,จะต้องเผยจุดอ่อนออกมา.
ทว่า,เสี่ยวหวังจะก้าวไปตามแผนอย่างงั้นรึ?
เสี่ยวหวังที่จ้องมองจงเจิ้งด้วยความเฉยเมย,เหล่าทหารมากมายที่เข้ามาล้อมกรอบ,สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังเสี่ยวหวังรอคำสั่ง.
"ชมพูรึ?
เฮ้เฮ้,หยุนเฟิง,ช่วยข้าเปลี่ยนชุด!"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ฟู่ไสว่!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่อุทานออกมาด้วยน้ำเสียงไม่อยากเชื่อ.
"จอมพล!"เหล่าทหารที่อุทานออกมาพร้อมกันเสียงดังเช่นกัน.
"เปลี่ยนชุด!"เสี่ยวหวังที่จับจ้องมองไปยังเสี่ยวหยวนเฟิง.
"ฟู่ไสว่!......ครับ!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่รับกระโปรงยาวสีชมพูมา,น้ำตาแห่งความอับอายที่ไหลออกมา.
กระโปรงยาวที่ถูกคลายออก,เสี่ยวหยวนเฟิงที่สวมใส่ให้กับฟู่อี้ช้าๆ,เสียวหวังที่ยังคงสุขุมควบคุมอารมณ์ได้,ส่วนเสี่ยวหยวนเฟิงที่เจ็บปวดใจอับอายเครียดแค้นอย่างหนักยับยั้งน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา.
"จอมพล!!"
เหล่าทหารมากมายที่คุกเข่าลงแสดงความเคารพ,จอมพลที่ได้รับความอับอาย,ทำให้อารมณ์ความรู้สึกของพวกเขาที่ท่วมท้นเต็มไปด้วยความอัปยศอย่างสุดบรรยายไปด้วย,หลายๆคนที่น้ำตาไหลออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
เสี่ยวหวังที่สวมชุดกระบี่สีชมพู,เหล่าทหารมากมายที่ร้องไห้โฮ! เสี่ยวหวังที่เดินไปยังด้านหน้าจงเจิ้งพร้อมกับกล่าวออกมาว่า"จงกลับไปบอกแม่ทัพผู้หล่อเหลาของเจ้าว่าข้า,ขอบคุณ!"
จงเจิ้งที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,จดจ้องมองไปยังเสี่ยวหวัง,พร้อมกับพยักหน้ารับและกล่าวออกมาว่า,"ข้าจะกลับไปบอกจอมพล!"
จงเจิ้งที่จากไป,ขณะที่ออกไปนั้น,ยกเว้นเสี่ยวหวัง,สายตาของทุกคนที่อยู่รอบๆเต็มไปด้วยจิตสังหารอย่างหนักหน่วงรุนแรง,ต้องการจะกินเลือดกินเนื้อจงเจิ้ง.
จงเจิ้งที่จากไปแล้ว,เสี่ยวหวังที่สูดหายใจลึก.
"เอาล่ะ,พวกเจ้าก็ออกไปได้แล้ว!"เสี่ยวหวังกล่าว.
"ครับ!"เหล่านายทหารที่เต็มไปด้วยความอับอายเจ็บปวดแทน,ค่อยๆถอยห่างออกไป.
"ฟู่ไสว่!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่คุกเข่าด้วยความเจ็บปวด.
เสี่ยวหวังที่ถอดกระโปรงยาวสีชมพูออกเบาๆ,ก่อนที่จะเก็บมันใส่หีบเหมือนเดิม.
"ฟู่ไสว่,ทำไมถึงไม่สังหารมัน,เรื่องนี้,ชั่วนัก,ชั่วร้ายเกินไปแล้ว!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวจนตัวสั่น.
"บุรุษที่แท้จริงขึ้นได้ลงได้ตามสถานะการณ์,เพียงแค่สวมเสื้อผ้าเท่านั้น!"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมา,น้ำเสียงมีความโกรธแฝงอยู่เพียงเล็กน้อย.
"แต่ว่า,เรื่องนี้จะทนได้อย่างไร,ฟู่ไสว่,ศักดิ์ศรีของท่านล่ะ.......!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"ศักดิ์ศรี? เฮ้เฮ้,จอมพลเช่นข้ายอมรับความอับอายได้,และมันยังทำให้เหล่าทหารของพวกเราเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวและความฮึกเหิม,ข้าต้องขอบคุณสุ่ยจิงด้วยซ้ำ,ส่วนเรื่องจะทนอะไรนั่น,เมื่อทัพของพวกเราพร้อมเข้าบุกเมืองยวีซาน,กลับความอับอายที่มากมายในครั้งนี้จะทำให้ทัพของเขาเต็มไปด้วยความกล้าไร้ที่สิ้นสุด,แม้ว่าทัพของเจ้าโส่วเซี่ยงก็ยังไม่สามารถเทียบได้!"เสี่ยวหวังกล่าว.
"ฟู่ไสว่,ท่านเตรียมที่จะนำทัพบุกเมืองยวีซานอย่างงั้นรึ?"เสี่ยวหยวนเฟิงที่ก่อนหน้านี้เต็มไปด้วยความอับยศและความเศร้า,ใบหน้าของเขาที่เปลี่ยนเป็นดีใจขึ้นมาทันที.
"อย่าได้ใจร้อน,จงรอโอกาส,เมื่อพวกเรารอมาสิบปี,จะต้องมีโอกาสสักครั้งที่จะมาถึง,ในครั้งนี้นับเป็นเรื่องดีด้วยซ้ำ,เมื่อได้โอกาสเมื่อไหร่,พวกเราจะตัดสินชัยชนะหรือพ่ายแพ้กันในทันที!"เสี่ยวหวังที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเช่นกัน.
จงเจิ้งที่กลับเมืองยวีซาน.
ภายในเมืองยวีซาน,ที่ตำหนักเจ้าเมือง,ซึ่งมีจอมพลสุ่ยจิง,ส่วนบัลลังก์ตอนนี้กลับมีจงซานนั่งอยู่.
จงซานในเวลานี้,ได้มาปรากฏตัวขึ้นที่เมืองยวีซานอย่างคาดไม่ถึง.
จงซานที่รับฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นของเสี่ยวหวังภายในห้องโถงพร้อมกับทุกคน.
"เสี่ยวหวังผู้นี้,ไม่คาดคิดเลยว่าจะเป็นคนที่สุขุมถึงขนาดนี้?"เจ้าโส่วเซี่ยงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใจเย็นอย่างงั้นรึ? กับการข่มเหงในครั้งนี้,เสี่ยวหวังยังจะสุขุมได้จริงรึ?
เขาเพียงแค่เก็บมันเอาไว้,ภายในใจนั้นเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างแน่นอน!"สุ่ยจิงที่สะบัดพัดไปมาด้วยรอยยิ้ม.
"กำลังจะบอกว่าเสี่ยวหวังเพียงแค่แสดงละครอยู่อย่างงั้นรึ?"เจ้าโส่วเซี่ยงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เป็นความจริง,เสี่ยวหวัง,แม้ว่าจะโกรธ,ทว่าข้าเห็นเขาทนได้,ถึงเขาจะโกรธเกรี้ยวก็ควบคุมมันได้,ไม่เสียการควบคุม."จงเจิ้งที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ดูเหมือนว่าจะเป็นไปตามการคาดการณ์ของฝ่าบาท,แล้วเรื่องนี้จะจบลงเช่นไร?"สุ่ยจิงที่จ้องมองไปยังจงซาน.
ทุกคนที่จดจ้องมองไปยังจงซานพร้อมๆกัน.
"สิบปี,สิบปีจะต้องทำลายจิตวิญญาณของเสี่ยวหวัง,จากนั้นค่อยยึดเมืองในตอนนั้น!"จงซานที่พยักหน้าและกล่าวออกมา.
"ฝ่าบาท,ต่อไปพวกเราจะทำอย่างไรดี?"สุ่ยจิงที่กล่าวสอบถาม.
"แล้วพวกเจ้าคิดว่าหลายปีมานี้เซียนเซิงซือเขาทำอะไรอยู่?"จงวานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ขณะที่ทุกคนกำลังคิด,สุ่ยจิงที่ดวงตาเปล่งประกายขึ้นมาในทันที.
"ฝ่าบาท,กำลังจะบอกว่าเมืองยวีซานได้กลายเป็นเพื่อนบ้านกับราชวงศ์ราชันย์หยินซือแล้วรึ?"สุ่ยจิงที่ราวกับว่าจะคาดเดาเหตุผลดังกล่าวได้.
"ฟู่หวง,เซียนเซิงซือยึดราชวงศ์ราชันย์หยินซือได้แล้วรึ?"จงเจิ้งที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ไม่สงสัยเลยว่าเลยว่าเซียนเซิงอี้เหยี่ยนไม่ได้ให้พวกเราจัดการราชวงศ์ราชันหยินซือ,ที่จริงเป็นแผนการของฝ่าบาท!
ทว่าฝ่าบาท,ราชวงศ์ราชันย์หยินซือมีพรมแดนติดกับพวกเรา,ไม่ใช่ว่ามีราชวงศ์ราชันย์ซือหลิงจับจ้องอยู่,อีกทั้งยังอยู่ไม่ไกลกับเมืองถูหลงด้วย!"เจ้าโส่วเซี่ยงที่แสดงท่าทางสงสัยด้วยเช่นกัน.
"ราชวงศ์ราชันย์หยินซือจะต้องเคลื่อนกำลังในทันที,เพื่อบุกเมืองต่างๆใกล้ๆเมืองยวีซาน."สุ่ยจิงที่คาดเดาเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นในทันที.
"ราชวงศ์ราชันย์หยินซือจะบุกโจมตีพวกเราเป็นสถานที่สุดท้ายอย่างงั้นรึ?"เจ้าโส่วเซี่ยงที่ขมวดคิ้วไปมา.
สามเดือนหลังจากนั้น,เมืองถูหลง,ตำหนักเจ้าเมือง.
"ฟู่ไสว่,ราชวงศ์ราชันย์หยินซือได้รับจดหมายของพวกเรา,และเริ่มโจมตีเมืองซาจินแล้ว!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่แสดงท่าทางดีใจเป็นอย่างมาก.
"ดี!"แววตาของเสี่ยวหวังที่มีจิตสังหารแฝงอยู่.
"ฟู่ไสว่,เมื่อไหร่พวกเราจะเคลื่อนทัพออกไปโจมตีเมืองยวีซาน?
เหล่าทหารที่เต็มไปด้วยความอัปยศกำลังโกรธเกรี้ยวมากขึ้นและก็มากขึ้น."เสี่ยวหยวนเฟิงที่กล่าวออกมาในทันที.
"ไม่ใช่เวลานี้,รอไปก่อน!"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"แต่ว่า..........!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อดทน,อดทนเข้าไว้,ยิ่งในเวลาวิกฤติ,ก็จะยิ่งสุขุมให้มากว่านี้,อย่าได้รุ่มร้อนลนลาน!"เสี่ยวหวังกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"เสี่ยวหยวนเฟิงทีพยักหน้ารับ.
"ส่งคนออกไปสังเกตการ,ออกไปอีกครั้ง,ไม่,ส่งออกไปสองครั้ง,ตรวจสอบให้ระเอียด!"
"ครับ!"
Chapter 730 Greatest
shame
莫大羞辱
ความอัปยศอย่างที่สุด.
"ให้เข้ามา!"เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ครับ!"องค์รักษ์ที่ถอยกลับไปในทันที.
"ฟู่ไสว่,ทำไมสุ่ยจิงส่งคนมากัน?"เสี่ยวหยวนเฟิงที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถาม.
"เดี๋ยวก็รู้."เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมา,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาก็ไม่เข้าใจเช่นกัน.
"อืม!"
จากนั้นไม่นาน,ชายในชุดที่ดูประณีตหรูหราก็ก้าวเข้ามา,คนผู้นี้ไม่ใช่ใครที่ใหน,เขาก็คือบุตรบุญธรรมของจงซานจงเจ้ง,เป็นผู้รับผิดชอบในการขยายหอการค้าต้าหรงในภพหยินนั่นเอง.
แต่ถึงกระนั้น,ภพหยินและหยางนั้นแตกต่างกันมาก,การพัฒนานั้นไม่ง่ายเลย,ในเวลานี้เขาจึงได้เดินทางมาเป็นทูตที่เมืองถูหลงแห่งนี้.
"เจ้าเป็นใคร?"เสี่ยวหวังสอบถาม.
"ข้าถูกส่งมาเป็นการส่วนตัวจากเมืองยวีซ่าน,รับคำสั่งจอมพล,ให้มาคารวะแม่ทัพเสี่ยว!"จงเจิ้งกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
เห็นจงเจิ้งที่สุขุมนิ่งงัน,เสี่ยวหยวนเฟิงขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,ทูตรึ?
ทูตของต้าเจิ้ง,อหังการขนาดนี้เลยรึ?
"จอมพลคนใหนอย่างงั้นรึ?"เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถาม.
"จอมพล,สุ่ยจิง!"จงเจิ้งที่กล่าวเผยออกมาด้วยความเคารพ.
"หืม?"เสี่ยวหวังขมวดคิ้วไปมา.
"การต่อสู้สิบปีมานี้,ตลอดสิบปีที่ผ่านมาต้าเจิ้งออกมาท้าทายกว่า
200 ครั้ง,แม่ทัพเสี่ยวไม่เคยรับการท้าทายเลย,หัวใจของจอมพลที่รอคอยแม่ทัพเสี่ยว,รู้สึกชื่นชมนักที่สามารถทนได้นับ
200 ครั้ง! ช่างเป็นคนที่น่านับถือจริงๆ!"จงเจิ้งที่กล่าวชื่นชมด้วยความรอยยิ้ม.
ทว่า,กับรอยยิ้มนี้,ราวกับว่าเป็นการหยันอย่างหนึ่ง.
แววตาของเสี่ยวหวังที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,ส่วนเสี่ยวหยุนเฟิงนั้นมีแววตาที่โกรธเกรี้ยวแฝงอยู่เช่นกัน.
"แน่นอน,ความหมายของจอมพลนั้น,ต้องชื่นชมแม่ทัพเสี่ยวอย่างจริงใจ,ดังนั้นด้วยเหตุนี้ข้าจึงได้มาส่งของขวัญสิ่งหนึ่ง,เพื่อที่จะมอบให้กับแม่ทัพเสี่ยว."จงเจิ้งกล่าว.
"หืม?"เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมา,ไม่เข้าใจเกี่ยวกับสุ่ยจิงต้องการมอบอะไรให้กับเขา.
จงเจิ้งสะบัดมือ,ก่อนที่จะนำหีบขนาดใหญ่ออกมาวางไว้.
จับจ้องมองไปยังหีบใหญ่,เสี่ยวหยวนเฟิงและเสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมา.
"สิ่งนี้คืออะไรอย่างงั้นรึ?"เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เชิญแม่ทัพเสี่ยวเปิด,บางที่อาจจะทำให้ประทับใจอย่างที่ไม่คาดคิดมาก่อนก็ได้!"จงเจิ้งกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
เสี่ยวหยวนเฟิงที่รับคำ,ก่อนที่จะส่งมันไปวางไว้หน้าเสี่ยวหวัง.
เสี่ยวหวังที่ค่อยเปิดหีบออกมาเบาๆ,ด้านในนั้นไม่มีอำนาจวิเศษอะไรแผ่ออกมาแม้แต่น้อย,มีเพียงแค่กระโปรงสีชมพู.
เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมา,ก่อนที่จะนำชุดกระโปรงสีชมพูออกมา,พร้อมกับสัมผัสเบาๆ,เป็นกระโปรงยาวสีชมพูรึ?
ชุดกระโปรงยาวสีชมพู,นับว่าเป็นรูปแบบที่ดูมีเสน่ห์เป็นอย่างมาก,หากว่าสตรีสวมใส่จะต้องดูสมส่วนพอดีอย่างแน่นอน.
ดวงตาของเสี่ยวหยวนเฟิงที่เต็มไปด้วยความสงสัยเป็นอย่างมาก,มีเพียงแค่เสี่ยวหวัง,ที่ใบหน้าเปลี่ยนไปในทันที,แววตาที่เผยความโกรธขึ้นมาอีกครั้ง.
จงเจิ้งจดจ้องมองเสี่ยวหวังที่เผยความโกรธออกมา,ที่มุมปากเผยรอยยิ้มเล็กน้อยออกมา,ถึงแม้นว่าจะควบคุมตัวเองได้ดีเพียงใด,ลึกๆแล้วต้องโกรธเกรี้ยวพลุ้งพล่านขึ้นมาแน่.
"สุ่ยจิงต้องการทำอะไร?"เสี่ยวหยวนเฟิงที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถามออกไป.
จงเจิ้งจดจ้องมองไปยังเสี่ยวหยวนเฟิงพร้อมเผยยิ้มเล็กน้อยและกล่าวออกมว่า"ท่านแม่ทัพผู้หล่อเหลาบอกกับแม่ทัพเสี่ยวสิบปี,ถึงจะมีการยั่วยุสองร้อยครั้ง,หากแต่ก็ไม่กล้ารับคำท้าสักที,ช่างเป็นเรื่องน่าอายนัก,จึงเห็นว่าท่านคงต้องการเป็นสตรี,อยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือน,ท่านประมุขจึงได้ส่งข้ามาดูว่าแม่ทัพเสี่ยวนั้นจะเหมาะกับชุดกระโปรงสีพูนี้หรือไม่?
พร้อมส่งข้ามาดูแม่ทัพเสี่ยวให้เห็นกับตา,โปรดอย่าได้ทำให้ท่านแม่ทัพของข้ารู้สึกผิดหวัง!"
"เจ้าพูดอะไรกัน?"เสี่ยวหยวนเฟิงที่คำรามเสียงออกมาในทันที.
เกินไปจริงๆ,สุ่ยจิงนับว่าทำเกินไปจริงๆ,เขาที่ได้ข่มขู่ฟู่อี้กล่าวหาว่าเป็นสตรีอย่างคาดไม่ถึง,แม้แต่ส่งชุดของสตรีมาให้ฟู่อี้เพื่อให้ได้รับความอับอายอย่างงั้นรึ?
นับว่าเป็นการดูแคลนอย่างหนักหน่วงรุนแรงอย่างไม่เคยมีมาก่อน!
เสี่ยวหยวนเฟิงที่ตะโกนลั่น,พร้อมกับชักอาวุธออกมา.
ในเวลาเดียวกันกับเสียงดังที่เกิดขึ้น,เป็นเหตุให้ทหารมากมาย,คิดว่ามีคนลอบสังหารจอมพล,พวกเขาที่เข้ามารอบกรอบในทันที.
ดวงตาของเสี่ยวหยวนเฟิงที่ลุกโชนด้วยความโกรธ,กระบี่ยาวในมือที่ชักออกมา,พร้อมกับปล่อยจิตสังหารที่รุนแรงโถมกระหน่ำไปยังจงเจิ้ง.
ส่วนจงเจิ้งนั้นไร้ซึ่งความหวากลัว,แม้นว่าจิตสังหารของเสี่ยวหยวนเฟิงจะปะทุขึ้นอย่างรุนแรง,เขายังก็คงเฝ้ามองไปยังเสี่ยวหวัง.
"หยุด!"เสี่ยวหวังที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
"ฟู่ไส่ว!"ใบหน้าของเสี่ยวหยวนเฟิงที่แดงเต็มไปด้วยความโกรธและอับอาย.
"การรบไม่เคยสังหารทูต,พวกเราไม่สามารถทำอะไรไร้เหตุผลได้,เก็บกระบี่ซะ!"เสี่ยวหวังที่ตะโกนห้ามเสียงดัง.
"หืม!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่เต็มไปด้วยความเศร้าใจอย่างรุนแรง,ก่อนที่จะค่อยๆเก็บกระบี่กลับไป.
จงเจิ้งเผยยิ้มเล็กน้อยให้กับเสี่ยวหวัง.
ส่วนเสี่ยวหวังที่จดจ้องมองจงเจิ้ง,ราวกับว่าได้มองเห็นสุ่ยจิงในตัวของจงเจิ้ง,ราวกับสุ่ยจิงมายืนอยู่ด้านหน้าของเขา.
เป็นความจริง,ทูตที่ส่งมานั้นก็เป็นในนามของจอมพลของอีกฝ่ายนั่นเอง.
สุ่ยจิงที่กระตุ้นเขาด้วยความอายเพื่อยั่วให้เขาโกรธเพื่อหยั่งเชิง,โดยมีเป้าหมายยั่วยุให้เขารับคำท้า.
สุ่ยจิงที่ยั่วโมโหเสี่ยวหวัง,เพื่อให้เขาโกรธเกรี้ยว,จนควบคุมไม่อยู่,หากเป้าหมายของสุ่ยจิงสำเร็จ,ก็จะทำให้เสี่ยวหวังมุทะลุ,ด้วยความโกรธเกรี้ยว,จะต้องเผยจุดอ่อนออกมา.
ทว่า,เสี่ยวหวังจะก้าวไปตามแผนอย่างงั้นรึ?
เสี่ยวหวังที่จ้องมองจงเจิ้งด้วยความเฉยเมย,เหล่าทหารมากมายที่เข้ามาล้อมกรอบ,สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังเสี่ยวหวังรอคำสั่ง.
"ชมพูรึ?
เฮ้เฮ้,หยุนเฟิง,ช่วยข้าเปลี่ยนชุด!"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ฟู่ไสว่!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่อุทานออกมาด้วยน้ำเสียงไม่อยากเชื่อ.
"จอมพล!"เหล่าทหารที่อุทานออกมาพร้อมกันเสียงดังเช่นกัน.
"เปลี่ยนชุด!"เสี่ยวหวังที่จับจ้องมองไปยังเสี่ยวหยวนเฟิง.
"ฟู่ไสว่!......ครับ!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่รับกระโปรงยาวสีชมพูมา,น้ำตาแห่งความอับอายที่ไหลออกมา.
กระโปรงยาวที่ถูกคลายออก,เสี่ยวหยวนเฟิงที่สวมใส่ให้กับฟู่อี้ช้าๆ,เสียวหวังที่ยังคงสุขุมควบคุมอารมณ์ได้,ส่วนเสี่ยวหยวนเฟิงที่เจ็บปวดใจอับอายเครียดแค้นอย่างหนักยับยั้งน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา.
"จอมพล!!"
เหล่าทหารมากมายที่คุกเข่าลงแสดงความเคารพ,จอมพลที่ได้รับความอับอาย,ทำให้อารมณ์ความรู้สึกของพวกเขาที่ท่วมท้นเต็มไปด้วยความอัปยศอย่างสุดบรรยายไปด้วย,หลายๆคนที่น้ำตาไหลออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
เสี่ยวหวังที่สวมชุดกระบี่สีชมพู,เหล่าทหารมากมายที่ร้องไห้โฮ! เสี่ยวหวังที่เดินไปยังด้านหน้าจงเจิ้งพร้อมกับกล่าวออกมาว่า"จงกลับไปบอกแม่ทัพผู้หล่อเหลาของเจ้าว่าข้า,ขอบคุณ!"
จงเจิ้งที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,จดจ้องมองไปยังเสี่ยวหวัง,พร้อมกับพยักหน้ารับและกล่าวออกมาว่า,"ข้าจะกลับไปบอกจอมพล!"
จงเจิ้งที่จากไป,ขณะที่ออกไปนั้น,ยกเว้นเสี่ยวหวัง,สายตาของทุกคนที่อยู่รอบๆเต็มไปด้วยจิตสังหารอย่างหนักหน่วงรุนแรง,ต้องการจะกินเลือดกินเนื้อจงเจิ้ง.
จงเจิ้งที่จากไปแล้ว,เสี่ยวหวังที่สูดหายใจลึก.
"เอาล่ะ,พวกเจ้าก็ออกไปได้แล้ว!"เสี่ยวหวังกล่าว.
"ครับ!"เหล่านายทหารที่เต็มไปด้วยความอับอายเจ็บปวดแทน,ค่อยๆถอยห่างออกไป.
"ฟู่ไสว่!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่คุกเข่าด้วยความเจ็บปวด.
เสี่ยวหวังที่ถอดกระโปรงยาวสีชมพูออกเบาๆ,ก่อนที่จะเก็บมันใส่หีบเหมือนเดิม.
"ฟู่ไสว่,ทำไมถึงไม่สังหารมัน,เรื่องนี้,ชั่วนัก,ชั่วร้ายเกินไปแล้ว!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวจนตัวสั่น.
"บุรุษที่แท้จริงขึ้นได้ลงได้ตามสถานะการณ์,เพียงแค่สวมเสื้อผ้าเท่านั้น!"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมา,น้ำเสียงมีความโกรธแฝงอยู่เพียงเล็กน้อย.
"แต่ว่า,เรื่องนี้จะทนได้อย่างไร,ฟู่ไสว่,ศักดิ์ศรีของท่านล่ะ.......!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"ศักดิ์ศรี? เฮ้เฮ้,จอมพลเช่นข้ายอมรับความอับอายได้,และมันยังทำให้เหล่าทหารของพวกเราเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวและความฮึกเหิม,ข้าต้องขอบคุณสุ่ยจิงด้วยซ้ำ,ส่วนเรื่องจะทนอะไรนั่น,เมื่อทัพของพวกเราพร้อมเข้าบุกเมืองยวีซาน,กลับความอับอายที่มากมายในครั้งนี้จะทำให้ทัพของเขาเต็มไปด้วยความกล้าไร้ที่สิ้นสุด,แม้ว่าทัพของเจ้าโส่วเซี่ยงก็ยังไม่สามารถเทียบได้!"เสี่ยวหวังกล่าว.
"ฟู่ไสว่,ท่านเตรียมที่จะนำทัพบุกเมืองยวีซานอย่างงั้นรึ?"เสี่ยวหยวนเฟิงที่ก่อนหน้านี้เต็มไปด้วยความอับยศและความเศร้า,ใบหน้าของเขาที่เปลี่ยนเป็นดีใจขึ้นมาทันที.
"อย่าได้ใจร้อน,จงรอโอกาส,เมื่อพวกเรารอมาสิบปี,จะต้องมีโอกาสสักครั้งที่จะมาถึง,ในครั้งนี้นับเป็นเรื่องดีด้วยซ้ำ,เมื่อได้โอกาสเมื่อไหร่,พวกเราจะตัดสินชัยชนะหรือพ่ายแพ้กันในทันที!"เสี่ยวหวังที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเช่นกัน.
จงเจิ้งที่กลับเมืองยวีซาน.
ภายในเมืองยวีซาน,ที่ตำหนักเจ้าเมือง,ซึ่งมีจอมพลสุ่ยจิง,ส่วนบัลลังก์ตอนนี้กลับมีจงซานนั่งอยู่.
จงซานในเวลานี้,ได้มาปรากฏตัวขึ้นที่เมืองยวีซานอย่างคาดไม่ถึง.
จงซานที่รับฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นของเสี่ยวหวังภายในห้องโถงพร้อมกับทุกคน.
"เสี่ยวหวังผู้นี้,ไม่คาดคิดเลยว่าจะเป็นคนที่สุขุมถึงขนาดนี้?"เจ้าโส่วเซี่ยงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใจเย็นอย่างงั้นรึ? กับการข่มเหงในครั้งนี้,เสี่ยวหวังยังจะสุขุมได้จริงรึ?
เขาเพียงแค่เก็บมันเอาไว้,ภายในใจนั้นเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างแน่นอน!"สุ่ยจิงที่สะบัดพัดไปมาด้วยรอยยิ้ม.
"กำลังจะบอกว่าเสี่ยวหวังเพียงแค่แสดงละครอยู่อย่างงั้นรึ?"เจ้าโส่วเซี่ยงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เป็นความจริง,เสี่ยวหวัง,แม้ว่าจะโกรธ,ทว่าข้าเห็นเขาทนได้,ถึงเขาจะโกรธเกรี้ยวก็ควบคุมมันได้,ไม่เสียการควบคุม."จงเจิ้งที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ดูเหมือนว่าจะเป็นไปตามการคาดการณ์ของฝ่าบาท,แล้วเรื่องนี้จะจบลงเช่นไร?"สุ่ยจิงที่จ้องมองไปยังจงซาน.
ทุกคนที่จดจ้องมองไปยังจงซานพร้อมๆกัน.
"สิบปี,สิบปีจะต้องทำลายจิตวิญญาณของเสี่ยวหวัง,จากนั้นค่อยยึดเมืองในตอนนั้น!"จงซานที่พยักหน้าและกล่าวออกมา.
"ฝ่าบาท,ต่อไปพวกเราจะทำอย่างไรดี?"สุ่ยจิงที่กล่าวสอบถาม.
"แล้วพวกเจ้าคิดว่าหลายปีมานี้เซียนเซิงซือเขาทำอะไรอยู่?"จงวานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ขณะที่ทุกคนกำลังคิด,สุ่ยจิงที่ดวงตาเปล่งประกายขึ้นมาในทันที.
"ฝ่าบาท,กำลังจะบอกว่าเมืองยวีซานได้กลายเป็นเพื่อนบ้านกับราชวงศ์ราชันย์หยินซือแล้วรึ?"สุ่ยจิงที่ราวกับว่าจะคาดเดาเหตุผลดังกล่าวได้.
"ฟู่หวง,เซียนเซิงซือยึดราชวงศ์ราชันย์หยินซือได้แล้วรึ?"จงเจิ้งที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ไม่สงสัยเลยว่าเลยว่าเซียนเซิงอี้เหยี่ยนไม่ได้ให้พวกเราจัดการราชวงศ์ราชันหยินซือ,ที่จริงเป็นแผนการของฝ่าบาท!
ทว่าฝ่าบาท,ราชวงศ์ราชันย์หยินซือมีพรมแดนติดกับพวกเรา,ไม่ใช่ว่ามีราชวงศ์ราชันย์ซือหลิงจับจ้องอยู่,อีกทั้งยังอยู่ไม่ไกลกับเมืองถูหลงด้วย!"เจ้าโส่วเซี่ยงที่แสดงท่าทางสงสัยด้วยเช่นกัน.
"ราชวงศ์ราชันย์หยินซือจะต้องเคลื่อนกำลังในทันที,เพื่อบุกเมืองต่างๆใกล้ๆเมืองยวีซาน."สุ่ยจิงที่คาดเดาเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นในทันที.
"ราชวงศ์ราชันย์หยินซือจะบุกโจมตีพวกเราเป็นสถานที่สุดท้ายอย่างงั้นรึ?"เจ้าโส่วเซี่ยงที่ขมวดคิ้วไปมา.
.....................
สามเดือนหลังจากนั้น,เมืองถูหลง,ตำหนักเจ้าเมือง.
"ฟู่ไสว่,ราชวงศ์ราชันย์หยินซือได้รับจดหมายของพวกเรา,และเริ่มโจมตีเมืองซาจินแล้ว!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่แสดงท่าทางดีใจเป็นอย่างมาก.
"ดี!"แววตาของเสี่ยวหวังที่มีจิตสังหารแฝงอยู่.
"ฟู่ไสว่,เมื่อไหร่พวกเราจะเคลื่อนทัพออกไปโจมตีเมืองยวีซาน?
เหล่าทหารที่เต็มไปด้วยความอัปยศกำลังโกรธเกรี้ยวมากขึ้นและก็มากขึ้น."เสี่ยวหยวนเฟิงที่กล่าวออกมาในทันที.
"ไม่ใช่เวลานี้,รอไปก่อน!"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"แต่ว่า..........!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อดทน,อดทนเข้าไว้,ยิ่งในเวลาวิกฤติ,ก็จะยิ่งสุขุมให้มากว่านี้,อย่าได้รุ่มร้อนลนลาน!"เสี่ยวหวังกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"เสี่ยวหยวนเฟิงทีพยักหน้ารับ.
"ส่งคนออกไปสังเกตการ,ออกไปอีกครั้ง,ไม่,ส่งออกไปสองครั้ง,ตรวจสอบให้ระเอียด!"
"ครับ!"
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น