Immortality Chapter 729 The Zhong Shan design seeks Xiao Wang
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 729 จงซานวางแผนดึงตัวเสี่ยวหวัง.
Chapter 729 The Zhong Shan design seeks Xiao Wang
"ใช่,เป็นเหว่ยไท่จง!"เจี้ยนหงพยักหน้ารับ.
จงซานจ้องมองตราเก้ามังกรขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,ภายในภพหยาง,เจี้ยนหงไม่เคยพบเหว่ยไท่จง,ทว่าเหว่ยไท่จงรู้จักเจี้ยนหงได้อย่างไร.
"เจ้ารู้จักเขาอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"หลังจากที่ข้าตายแล้วนั้น,ได้เข้าสู่ภพหยิน,ซึ่งได้ปรากฏที่เทือกเขากุยหัวทางเหนือ,ขณะที่เพิ่งเกิดมานั้นยังนับว่าอ่อนแอเป็นอย่างมาก,มีพลังฝึกตนที่ต่ำเตี้ย,ในเวลานั้นบังเอิญเหว่ยไท่จงผ่านมา,ซึ่งในสถานที่แห่งนั้นมีกองทัพภูติมากมายนับหมื่นกำลังก่อสงครามกันอยู่,ในเวลานั้นเขาเห็นข้า,จึงได้ร้องเรียกชื่อของข้าเสียงดัง,จากนั้นพวกเราจึงได้รู้จักกัน!"เจี้ยนหงกล่าว.
"หืม?"
"ทว่าที่เทือกเขากุยฮัวนั้น,มีมารชราอาศัยอยู่ด้วย,และยังได้รับเหว่ยไท่จงเป็นศิษย์."
"หืม?"จงซานที่ยิ่งรู้สึกประหลาดใจขึ้นไปอีก.
"หลังจากที่พวกเราอยู่ด้วยกันพักหนึ่ง,เหว่ยไท่จงก็บอกกับข้า,ว่า
ผู้มีพระคุณได้เดินทางลงมาจากภพหยาง,ส่วนเขานั้นต้องการเดินทางไปยังโลกใบใหญ่พร้อมกับมารชรากุยฮัว,จึงได้ฝากคำพูดนี้มาแจ้งต่อท่าน!"
"ไปโลกใบใหญ่อย่างงั้นรึ?
มารเฒ่ากุยฮัวสามารถพาเขาไปได้อย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาในทันที.
"ข้าเองก็ไม่รู้!"เจี้ยนหงที่ส่ายหน้าไปมา.
"แล้วเขายังมีคำพูดใดอีกหรือไม่?"จงซานที่สอบถามด้วยความจริงจัง.
"เขากล่าวว่า,ฝ่าบาท,อาจารย์นั้นเป็นคนน่านับถือ,ให้ความสำคัญกับบ่าวชรา,บ่าวชราได้เป็นศิษย์ของเขาและจะกลับไปยังบ้านเกิดของเขาเพื่อสอบถามต้นกำเนิดอสูร,บ่าวชราได้ขอร้องให้อาจารย์นำบ่าวชราไปด้วยเพื่อที่จะได้ค้นหาหยิงหลาน,บ่าวชราไม่สามารถช่วยเหลือฝ่าบาทได้,แล้วจะรอพบกับฝ่าบาทที่โลกใบใหญ่,บ่าวชราจะต้องนำหยิงหลานกลับมาแน่นอน,เพื่อจะได้ช่วยแบ่งเบาฝ่าบาทอีกแรง!"
ได้ยินคำพูดของเหว่ยไท่จงแล้ว,ทำให้จงซานสูดหายใจลึก,เงียบไปเล็กน้อย.
เจียนหงที่รอคอยอย่างเงียบๆด้วยเช่นกัน.
จงซานสูดหายใจลึกและกล่าวต่อเจี้ยนหงว่า,"ข้าเองก็ได้เห็นเสี่ยวหวังมาแล้ว,เสี่ยวหวังเวลานี้นับเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่ในภพหยินด้วยเช่นกัน,ตอนนี้เจ้าไม่ต้องการพบกับเขารึ?"
เจี้ยนหงที่คิดถึงเสี่ยวหวัง,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,แม้นว่าจะมีเยื่อใย,แต่กลับรู้สึกขัดแย้งในใจด้วย.
เจี้ยนหงส่ายหน้าไปมาก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า,"ข้าเองก็ไม่เข้าใจนัก,หากแต่ไม่ต้องการในตอนนี้!"
"หืม?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,ราวกับว่าตระหนักอะไรบางอย่างได้.
"ข้าไม่รู้ว่าจะรู้สึกอย่างไรหากเจอเขา,ไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไร,ก่อนหน้านี้เหว่ยไท่จงก็ได้เตือนข้า,ว่าข้านั้นไม่รู้จักควบคุมอารมณ์ความรู้สึกของตัวเอง!"เจี้ยนหงที่ส่ายหน้าไปมา.
"งั้นเจ้าก็ยังไม่มีเป้าหมายในเวลานี้งั้นรึ?"จงซานที่กล่าวสอบถาม.
"ยังไม่รู้ว่าจะไปที่ใหนเช่นกัน!"เจี้ยนหงกล่าว.
"เจ้าไม่ต้องไปที่ใหน,อืม,หากว่าเจ้าอาศัยอยู่ที่นี่,ข้ายังมีเรื่องเกี่ยวกับภพหยางพูดคุยกับเจ้า."จงซานกล่าว.
เจี้ยนหงที่ขมวดคิ้วไปมา,ก่อนที่จะพยักหน้า,"เช่นนั้นก็ดี!"
"เข้ามานี่!"จงซานที่กล่าวเรียกคนด้านนอก.
"ฝ่าบาท!"ผู้ช่วยสองคนที่เข้ามาภายในห้องอักษร.
"นำเจี้ยนหงไปยังสวนเสี่ยวเซี่ยง,ให้นางเป็นเจ้าของลานฝึกที่หนึ่ง."จงซานสั่งการ.
"รับด้วยเกล้า!"ผู้ช่วยสองคนที่รับคำสั่งไปในทันที.
"ขอบคุณผู้มีพระคุณ!"เจี้ยนหงที่ไม่ได้ปฏิเสธ,พยักหน้ารับตามความต้องการของจงซาน.
เมื่อเจี้ยนหงไปแล้ว,จงซานที่ขมวดคิ้วจดจ้องมองไปยังบนท้องฟ้า.
"มารชรากุยฮัว,สามารถพาไท่จงไปจากโลกใบเล็กได้,หากแต่ทำไมเขาไม่มาพบข้าก่อน?
หรือไม่กล้าพบข้า,หรือว่าจงใจส่งเจี้ยนหงมาหาข้า? เจี้ยนหง?"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,ท่าทางที่ทอดถอนใจ.
สี่ปีหลังจากนั้น,ภาคใต้ของภพหยิง,สามสิบราชวงศ์ราชันย์,ตอนนี้เหลือเพียง
20 ,ต้าเจิ้ง,เทียนไมและหวู่ซือ,สามราชวงศ์ราชันย์ยักษ์ใหญ่ที่เริ่มรุกเพื่อบุกเบิกดินแดน.
กับการเผชิญหน้า,หลากหลายอาณาจักรที่ยากจะต่อกรพวกเขาได้,ราชวงศ์ราชันย์หวู่ซือ,รบสิบครั้งได้รับชัยหกครั้ง,ราชวงศ์ราชันย์เทียนไม,รบสิบครั้งได้รับชัยชนะทั้งแปดครั้ง,ส่วนต้าเจิ้งนั้นได้รับชัยชนะทั้งสิบครั้ง,ไม่แพ้ใครแม้แต่ครั้งเดียว.
ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้ง,มีสี่ทัพที่ไร้เทียมทาน.
สงครามตลอดสี่ปีมานี้,ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้งสามารถยึดครองราชวงศ์ราชันย์ได้สามแห่ง,ราชวงศ์ราชันย์หวู่ซือและราชวงศ์ราชันย์เทียนไม,ยึดครองได้คนละสองแห่ง.
การบุกเบิกขยายดินแดนยังคงดำเนินต่อไป,สามราชวงศ์ราชันย์นั้นแข็งแกร่งอย่างไม่ต้องสงสัย,หากว่าไม่มีใครร่วมมือกันล่ะก็,ไม่ช้าก็นานพวกเขาจะต้องกลายเป็นส่วนหนึ่งของราชวงศ์ราชันย์ทั้งสามไม่ช้าก็เร็ว.
ทว่าสี่ปีหลังจากนั้น,ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้งและราชวงศ์ราชันย์เทียนไหม,ก็เข้าประชิดกันในที่สุด.
ทัพของสุ่ยจิงที่เข้ายึดครองเมืองยวีซาน! ส่วนเมืองที่อยู่ถัดไป,เมืองถูหลงก็ถูกเสี่ยวหวังเขายึด.
ทัพทั้งสองที่เข้ายึดเมืองทั้งสอง,แม่ทัพทั้งสองที่จดจ้องมองกันและกัน.
เมืองถูหลงนั้น,บนสิ่งก่อสร้างประตูทิศใต้,บนป้อมปราการเมืองเสี่ยวหวังและเทียนเสี่ยวจื่อกำลังจดจ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป.
"ท่านประมุข,ที่ไกลออกไปนั้น,มีขุนเขาขนาดใหญ่ตัดขวางเป็นเมืองยวีซาน,ซึ่งมีแม่ทัพสุ่ยจิงยึดครองเอาไว้!"เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เซียนเซิงสุ่ยจิงรึ?"
"เซียนเซิงสุ่ยจิง,สี่ปีมานี้,ท่านประมุขควรจะเห็นดีแล้ว,ทักษะของเซียนสุ่ยจิงนั้นทรงพลังเป็นอย่างมาก,การเคลื่อนทัพราวกับเทพ,เมืองยวีซานมีกองกำลังที่ทรงพลังกลับหายไปราวกับหมอกควัน,เหมือนกับพวกเขาถูกลบออกไปเลย!"เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมาพลางถอนหายใจยาว.
"เจ้าเองก็ไม่อ่อนแอ!"เทียนเสี่ยวจื่อที่กล่าวชื่นชมเสี่ยวหวัง.
"ทว่า,ยกเว้นข้าแล้ว,ที่แห่งนี้ไม่มีใครเทียบกับสุ่ยจิงได้,บุตรบุญธรรมทั้งสองของผู้น้อยเอง,ก็ด้อยกว่าเซียนเซิงสุ่ยจิง,หากว่าข้าจากเมืองถูหลงไปแล้วล่ะก็,เซียนเซิงสุ่ยจิงจะต้องยึดครองเมืองแห่งนี้ได้ภายในหกเดือนแน่นอน!"เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมาด้วยความกังวล.
"เขาร้ายกาจขนาดนั้นเลยรึ?"เทียนเสี่ยวจื่อที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใช่,เขาร้ายกาจมาก,ข้าไม่สามารถจากที่นี่ไปได้,หากไปเมื่อไหร่ก็จะพ่ายแพ้เท่านั้น,หากแต่ทัพของต้าเจิ้งนั้นก็ยังมีอีกหลายทัพ,หากว่าทัพอื่นๆถูกทำลายไป,ทัพของพวกเราในเวลานั้นก็จะอยู่ในอันตราย."เสี่ยวหวังที่เต็มไปด้วยความกังวล.
"อืม!"เทียนเสี่ยวจื่อที่กำลังครุ่นคิด.
"และหากว่าเซียนเซิ่งสุ่ยจิงอยู่ที่นี่,และข้าอยู่ที่นี่พร้อมกับส่งกลยุทธ์ออกไป,ก็จะทำให้สถานการณ์ล่าช้า."เสี่ยวหวังที่กล่าวด้วยความกังวล.
"สุ่ยจิง?"เทียนเสี่ยวจื่อที่ดวงตาเย็นชา.
"และนี่ไม่ใช่ทัพทะลวง,ทัพทะลวงนั้น,กับเป็นอีกทัพหนึ่ง,คาดไม่ถึงว่าจะเป็นทัพของเจ้าโส่วเซี่ยง."เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เจ้าโส่วเซี่ยง?"
"ต้าเจิ้งนั้นมีจอมพลสี่คน,แต่ละคนนั้นมีความสามารถแตกต่างกัน,เซียนเซิงสุ่ยจิงที่เป็นเจ้ากลยุทธ์ที่ต่อต้านสวรรค์,คำนวณได้แม้แต่สวรรค์,เคลื่อนทัพยึดครองป้องกันได้อย่างมั่นคงหนาแน่น,เจ้าโส่วเซี่ยงนั้นเป็นเหมือนกับจิตวิญญาณของกองทัพ,ตราบเท่าที่เขาอยู่ในสนามรบ,จะทำให้ขวัญกำลังใจทัพที่ฮึกเหิมพุ่งทะยาน,ทะลวงไปด้านหน้า,ไม่พ่ายแพ้หน้าใหน!"เสี่ยวหวังกล่าว.
"ต้าเจิ้งนั้นต้องการยึดครองเมืองถูหลงด้วยอย่างงั้นรึ?"เทียนเสี่ยวจื่อที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใช่,ทว่าท่านประมุขโปรดวางใจ,ตราบเท่าที่ข้าอยู่เมืองถูหลง,พวกเขาไม่สามารถยึดเมืองนี้ได้."เสี่ยวหังที่กล่าวอย่างมั่นใจ.
"อืม,ทว่า,ทำไมพวกเขาถึงต้องส่งเจ้าโส่วเซี่ยงมา?"เทียนเสี่ยวจื่อที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้ง,เมืองซ่าง.
"ฝ่าบาท,ทำไมถึงส่งเจ้าโส่วเซี่ยงไปล่ะ?"อี้เหยี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ทำไมถึงจะไม่ส่งเจ้าโส่วเซี่ยงไป?"จงซานเผยยิ้มออกมา.
"เสี่ยวหวังนั้นเป็นผู้บัญชาการที่เปี่ยมด้วยพรสวรรค์หายาก,เทียบเท่ากับสุยจิง,การบัญชาการของเขาเต็มไปด้วยกลยุทธ์ที่ยอดเยี่ยม,แม่ทัพเจ้านั้น,แม้ว่าจะช่วยสุ่ยจิงได้,ทว่าการนำสภาพภูมิประเทศหรือเรื่องอื่นมาช่วยนั้นยังคงจำกัด,ยิ่งตอนนี้เสี่ยวหวังที่ปิดประตูตั้งรับ,สงครามในครั้งนี้ยากที่จะตัดสินได้,หากว่าไม่มีแผนการอะไรที่แปลกใหม่,เมืองของพวกเขานั้น,ในเวลาอันสั้นคงจะยากที่พวกเราจะเข้ายึดครองได้!"อี้เหยี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เสี่ยวหวังปิดประตูตั้งรับอย่างงั้นรึ?
ข้าก็ต้องการให้เขาอยู่กับที่,เพื่อรับมือกับพวกเรา,หลินเซียวและสุ่ยอู่เหิน,เพียงแค่สองทัพก็พอแล้ว,แม้นการยึดครองเมืองอื่นๆจะช้าไปบ้าง,แต่หากสามารถหยุดเสี่ยวหวังให้อยู่แต่ในเมืองถูหลงก็นับว่าประสบผล!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
อี้เหยี่ยนที่สายตาจดจ้องไปมา,จากนั้นก็เผยท่าทางประหลาดใจออกมา,"ฝ่าบาท,ท่านเพียงแค่ต้องการดึงตัวเสี่ยวหวังมาอย่างงั้นรึ?"
"ฮ่าฮ่าฮ่า,เจ้าเข้าใจข้า!"จงซานที่เผยยิ้มออกมา.
"ทว่า,เสี่ยวหวังเป็นคนของตระกูลเทียน,เขาจะยินดีอย่างงั้นรึ?"อี้เหยี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ความสามารถของเสี่ยวหวังนั้น,เทียนเสี่ยวจื่อไม่สามารถเทียบได้,เทียนเสี่ยวจื่อนั้นแม้นว่าจะเป็นคนที่มีเชาว์ปัญญาเลิศหากแต่เป็นคนที่ยะโสโอหังมั่นใจตัวเองเกินไป,จึงทำให้เขาไม่สามารถเทียบเสี่ยวหวังได้,ข้าที่เคยเห็นราชวงศ์จักรพรรดิเหยี่ยนหง,ที่เสี่ยวหวังสร้างขึ้นมา,นับว่ามีความยอดเยี่ยมมาก,ช่างน่าเศร้า,ที่ชะตาของเสี่ยวหวังนั้นไม่ดีเท่าใดนัก."จงซานกล่าว.
อี้เหยี่ยนที่คิดถึงเรื่องดังกล่าวและกล่าวออกมาว่า,"ฝ่าบาทต้องการทำให้เขาพ่ายแพ้,กำราบจิตใจของเขา,และหาโอกาสชักชวนเขา,ด้วยบุญคุณที่เคยมีอย่างงั้นรึ?"
จงซานที่จ้องมองไปยังอี้เหยี่ยน,พร้อมกับเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"ไม่มีสิ่งใหนที่หลุดรอดสายตาของเจ้าไปได้!"
"ฝ่าบาทชื่นชมไปแล้ว,ทว่าการที่ให้สุ่ยจิงและเจ้าโส่วเซี่ยงปกป้องเมืองยวีซ่าน,เพื่อที่จะใช้ถ่วงเวลา,กับเวลาที่ใช้ไปมันคุ้มค่าอย่างงั้นรึ?"อี้เหยี่ยนสอบถาม.
"เสี่ยวหวังหนึ่งคน,มีค่ากว่า 20
ราชวงศ์ราชันย์,เจ้าคิดว่ามันคุ้มค่าหรือไม่?"จงซานที่กล่าวยืนยัน.
เกี่ยวกับเสี่ยวหวัง,สำหรับจงซานนั้น,ที่ต้องการชักจูงเสี่ยวหวัง,เป็นเหมือนกับการลงทุนอย่างหนึ่ง,เขาที่เป็นยอดพ่อค้า,สำหรับจงซานไม่มีทางพลาดอย่างแน่นอน.
"ฝ่าบาทช่างหลักแหลมนัก!"
เมืองถูหลงและเมืองยวีซานได้ประจันหน้ากัน,มากว่าสิบปี,สิบปี,สุ่ยจิงที่ไม่จากเมืองยวีเหิงไปเลย,ส่วนเสี่ยวหวังก็ไม่กล้าจากเมืองถูหลงเช่นกัน,ทัพทั้งสองปฏิเสธที่จะยอมกัน.
เมืองถูหลง,ตำหนักเจ้าเมือง.
"ฟู่ไสว่,สิบปีมานี้,ทัพของพวกเรายึดเมืองได้เพียงแค่สองเมือง,การที่ท่านมาควบคุมที่นี่ไว้,ทำให้คำสั่งมากมายไม่สามารถส่งไปได้ทันการ!"บุตรบุญธรรมเสี่ยวหยวนเฟิงที่ขมวดคิ้วไปมาขณะที่กล่าวกับเสี่ยวหวัง.
เสี่ยวหวังที่ดวงตาหด,ครุ่นคิดอย่างหนัก.
"ฟู่ไสว่,เมืองยวีซานนั้น,เป็นสถานที่ยากจะเข้าโจมตีอย่างงั้นรึ?
บุตรยินดีที่จะนำทัพออกไปโจมตีเมืองยวีซ่าน!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่เอ่ยออกมา.
"ไม่,หากว่ายกทัพออกไป,เจ้าไม่ใช่คู่มือของเจ้าโส่วเซี่ยว,ข้าเองยังยากจะต่อกรกับเจ้าโส่วเซี่ยงในสนามรบ,การยกทัพออกไปมีแต่แส่หาความพ่ายแพ้เท่านั้น,เมืองยวีซานนั้นก็ไม่สามารถยึดครองที่นี่ได้,ยังไงพวกเราก็ไม่แพ้!"เสี่ยวหวังที่ส่ายหน้าไปมา.
"ทว่า,ฟู่ไสว่,สิบปีมานี้,ท่านปกป้องเมืองแห่งนี้แห่งเดียว,ใช้เวลาที่นี่ไปโดยเปล่าประโยชน์,มันคุ้มค่าอย่างงั้นรึ?!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่แสดงท่าทางร้อนใจ.
"เมืองแห่งนี้จะไม่พ่ายแพ้,จะสิบปีหรือยี่สิบปี,ข้าจะปกป้องสถานที่แห่งนี้เอาไว้!"เสี่ยวหวังกล่าวอย่างหนักแน่น.
"สุ่ยจิงที่ส่งทัพมายุแหย่เป็นระยะๆพร้อมกับคำด่าทอทุกครั้ง,หากเป็นบุตร,คงจะไม่สามารถทนได้แล้ว."เสี่ยวหยวนเฟิงที่แสดงท่าทางร้อนรน.
"เพราะว่าเจ้าไม่สามารถทนได้,ดังนั้นเจ้าถึงไม่ได้เป็นจอมพลสักที!"เสี่ยวหวังที่ส่ายหน้าไปมา.
"ทว่าเหล่าทหารของพวกเขาออกมากล่าวล้อพวกเราทุกวัน,และยังหัวเราะเยาะพวกเราด้วย,หาว่าพวกเราเป็นเต่าในกระดอง,หาว่าสิบปีมานี้ไม่กล้าออกไปต่อสู้!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางอัดอั้น.
เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาทันที,แววตาที่มีประกายแสงความโกรธอยู่เหมือนกัน,"ยิ้มเข้าไว้,ยิ้มให้กับพวกเขา,ยอดคน,ไม่จำเป็นต้องใส่ใจคำล้อเลียน!"
"ครับ!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่ทำได้แค่อดทนเช่นกัน.
"เรียนท่านแม่ทัพ,มีคนจากเมืองยวีเหิงขอเข้าพบ!"องค์รักษ์คนหนึ่งกล่าวรายงาน.
"หืม?
สุ่ยจิงส่งทูตมาอย่างงั้นรึ?"เสี่ยวหยวนเฟิงขมวดคิ้วไปมา.
"เบิกตัว!"เสี่ยวหวังกล่าว.
Chapter 729 The Zhong Shan design seeks Xiao Wang
钟山设计谋箫忘
จงซานวางแผนดึงตัวเสี่ยวหวัง.
"ใช่,เป็นเหว่ยไท่จง!"เจี้ยนหงพยักหน้ารับ.
จงซานจ้องมองตราเก้ามังกรขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,ภายในภพหยาง,เจี้ยนหงไม่เคยพบเหว่ยไท่จง,ทว่าเหว่ยไท่จงรู้จักเจี้ยนหงได้อย่างไร.
"เจ้ารู้จักเขาอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"หลังจากที่ข้าตายแล้วนั้น,ได้เข้าสู่ภพหยิน,ซึ่งได้ปรากฏที่เทือกเขากุยหัวทางเหนือ,ขณะที่เพิ่งเกิดมานั้นยังนับว่าอ่อนแอเป็นอย่างมาก,มีพลังฝึกตนที่ต่ำเตี้ย,ในเวลานั้นบังเอิญเหว่ยไท่จงผ่านมา,ซึ่งในสถานที่แห่งนั้นมีกองทัพภูติมากมายนับหมื่นกำลังก่อสงครามกันอยู่,ในเวลานั้นเขาเห็นข้า,จึงได้ร้องเรียกชื่อของข้าเสียงดัง,จากนั้นพวกเราจึงได้รู้จักกัน!"เจี้ยนหงกล่าว.
"หืม?"
"ทว่าที่เทือกเขากุยฮัวนั้น,มีมารชราอาศัยอยู่ด้วย,และยังได้รับเหว่ยไท่จงเป็นศิษย์."
"หืม?"จงซานที่ยิ่งรู้สึกประหลาดใจขึ้นไปอีก.
"หลังจากที่พวกเราอยู่ด้วยกันพักหนึ่ง,เหว่ยไท่จงก็บอกกับข้า,ว่า
ผู้มีพระคุณได้เดินทางลงมาจากภพหยาง,ส่วนเขานั้นต้องการเดินทางไปยังโลกใบใหญ่พร้อมกับมารชรากุยฮัว,จึงได้ฝากคำพูดนี้มาแจ้งต่อท่าน!"
"ไปโลกใบใหญ่อย่างงั้นรึ?
มารเฒ่ากุยฮัวสามารถพาเขาไปได้อย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาในทันที.
"ข้าเองก็ไม่รู้!"เจี้ยนหงที่ส่ายหน้าไปมา.
"แล้วเขายังมีคำพูดใดอีกหรือไม่?"จงซานที่สอบถามด้วยความจริงจัง.
"เขากล่าวว่า,ฝ่าบาท,อาจารย์นั้นเป็นคนน่านับถือ,ให้ความสำคัญกับบ่าวชรา,บ่าวชราได้เป็นศิษย์ของเขาและจะกลับไปยังบ้านเกิดของเขาเพื่อสอบถามต้นกำเนิดอสูร,บ่าวชราได้ขอร้องให้อาจารย์นำบ่าวชราไปด้วยเพื่อที่จะได้ค้นหาหยิงหลาน,บ่าวชราไม่สามารถช่วยเหลือฝ่าบาทได้,แล้วจะรอพบกับฝ่าบาทที่โลกใบใหญ่,บ่าวชราจะต้องนำหยิงหลานกลับมาแน่นอน,เพื่อจะได้ช่วยแบ่งเบาฝ่าบาทอีกแรง!"
ได้ยินคำพูดของเหว่ยไท่จงแล้ว,ทำให้จงซานสูดหายใจลึก,เงียบไปเล็กน้อย.
เจียนหงที่รอคอยอย่างเงียบๆด้วยเช่นกัน.
จงซานสูดหายใจลึกและกล่าวต่อเจี้ยนหงว่า,"ข้าเองก็ได้เห็นเสี่ยวหวังมาแล้ว,เสี่ยวหวังเวลานี้นับเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่ในภพหยินด้วยเช่นกัน,ตอนนี้เจ้าไม่ต้องการพบกับเขารึ?"
เจี้ยนหงที่คิดถึงเสี่ยวหวัง,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,แม้นว่าจะมีเยื่อใย,แต่กลับรู้สึกขัดแย้งในใจด้วย.
เจี้ยนหงส่ายหน้าไปมาก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า,"ข้าเองก็ไม่เข้าใจนัก,หากแต่ไม่ต้องการในตอนนี้!"
"หืม?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,ราวกับว่าตระหนักอะไรบางอย่างได้.
"ข้าไม่รู้ว่าจะรู้สึกอย่างไรหากเจอเขา,ไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไร,ก่อนหน้านี้เหว่ยไท่จงก็ได้เตือนข้า,ว่าข้านั้นไม่รู้จักควบคุมอารมณ์ความรู้สึกของตัวเอง!"เจี้ยนหงที่ส่ายหน้าไปมา.
"งั้นเจ้าก็ยังไม่มีเป้าหมายในเวลานี้งั้นรึ?"จงซานที่กล่าวสอบถาม.
"ยังไม่รู้ว่าจะไปที่ใหนเช่นกัน!"เจี้ยนหงกล่าว.
"เจ้าไม่ต้องไปที่ใหน,อืม,หากว่าเจ้าอาศัยอยู่ที่นี่,ข้ายังมีเรื่องเกี่ยวกับภพหยางพูดคุยกับเจ้า."จงซานกล่าว.
เจี้ยนหงที่ขมวดคิ้วไปมา,ก่อนที่จะพยักหน้า,"เช่นนั้นก็ดี!"
"เข้ามานี่!"จงซานที่กล่าวเรียกคนด้านนอก.
"ฝ่าบาท!"ผู้ช่วยสองคนที่เข้ามาภายในห้องอักษร.
"นำเจี้ยนหงไปยังสวนเสี่ยวเซี่ยง,ให้นางเป็นเจ้าของลานฝึกที่หนึ่ง."จงซานสั่งการ.
"รับด้วยเกล้า!"ผู้ช่วยสองคนที่รับคำสั่งไปในทันที.
"ขอบคุณผู้มีพระคุณ!"เจี้ยนหงที่ไม่ได้ปฏิเสธ,พยักหน้ารับตามความต้องการของจงซาน.
เมื่อเจี้ยนหงไปแล้ว,จงซานที่ขมวดคิ้วจดจ้องมองไปยังบนท้องฟ้า.
"มารชรากุยฮัว,สามารถพาไท่จงไปจากโลกใบเล็กได้,หากแต่ทำไมเขาไม่มาพบข้าก่อน?
หรือไม่กล้าพบข้า,หรือว่าจงใจส่งเจี้ยนหงมาหาข้า? เจี้ยนหง?"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,ท่าทางที่ทอดถอนใจ.
........................
สี่ปีหลังจากนั้น,ภาคใต้ของภพหยิง,สามสิบราชวงศ์ราชันย์,ตอนนี้เหลือเพียง
20 ,ต้าเจิ้ง,เทียนไมและหวู่ซือ,สามราชวงศ์ราชันย์ยักษ์ใหญ่ที่เริ่มรุกเพื่อบุกเบิกดินแดน.
กับการเผชิญหน้า,หลากหลายอาณาจักรที่ยากจะต่อกรพวกเขาได้,ราชวงศ์ราชันย์หวู่ซือ,รบสิบครั้งได้รับชัยหกครั้ง,ราชวงศ์ราชันย์เทียนไม,รบสิบครั้งได้รับชัยชนะทั้งแปดครั้ง,ส่วนต้าเจิ้งนั้นได้รับชัยชนะทั้งสิบครั้ง,ไม่แพ้ใครแม้แต่ครั้งเดียว.
ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้ง,มีสี่ทัพที่ไร้เทียมทาน.
สงครามตลอดสี่ปีมานี้,ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้งสามารถยึดครองราชวงศ์ราชันย์ได้สามแห่ง,ราชวงศ์ราชันย์หวู่ซือและราชวงศ์ราชันย์เทียนไม,ยึดครองได้คนละสองแห่ง.
การบุกเบิกขยายดินแดนยังคงดำเนินต่อไป,สามราชวงศ์ราชันย์นั้นแข็งแกร่งอย่างไม่ต้องสงสัย,หากว่าไม่มีใครร่วมมือกันล่ะก็,ไม่ช้าก็นานพวกเขาจะต้องกลายเป็นส่วนหนึ่งของราชวงศ์ราชันย์ทั้งสามไม่ช้าก็เร็ว.
ทว่าสี่ปีหลังจากนั้น,ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้งและราชวงศ์ราชันย์เทียนไหม,ก็เข้าประชิดกันในที่สุด.
ทัพของสุ่ยจิงที่เข้ายึดครองเมืองยวีซาน! ส่วนเมืองที่อยู่ถัดไป,เมืองถูหลงก็ถูกเสี่ยวหวังเขายึด.
ทัพทั้งสองที่เข้ายึดเมืองทั้งสอง,แม่ทัพทั้งสองที่จดจ้องมองกันและกัน.
เมืองถูหลงนั้น,บนสิ่งก่อสร้างประตูทิศใต้,บนป้อมปราการเมืองเสี่ยวหวังและเทียนเสี่ยวจื่อกำลังจดจ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป.
"ท่านประมุข,ที่ไกลออกไปนั้น,มีขุนเขาขนาดใหญ่ตัดขวางเป็นเมืองยวีซาน,ซึ่งมีแม่ทัพสุ่ยจิงยึดครองเอาไว้!"เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เซียนเซิงสุ่ยจิงรึ?"
"เซียนเซิงสุ่ยจิง,สี่ปีมานี้,ท่านประมุขควรจะเห็นดีแล้ว,ทักษะของเซียนสุ่ยจิงนั้นทรงพลังเป็นอย่างมาก,การเคลื่อนทัพราวกับเทพ,เมืองยวีซานมีกองกำลังที่ทรงพลังกลับหายไปราวกับหมอกควัน,เหมือนกับพวกเขาถูกลบออกไปเลย!"เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมาพลางถอนหายใจยาว.
"เจ้าเองก็ไม่อ่อนแอ!"เทียนเสี่ยวจื่อที่กล่าวชื่นชมเสี่ยวหวัง.
"ทว่า,ยกเว้นข้าแล้ว,ที่แห่งนี้ไม่มีใครเทียบกับสุ่ยจิงได้,บุตรบุญธรรมทั้งสองของผู้น้อยเอง,ก็ด้อยกว่าเซียนเซิงสุ่ยจิง,หากว่าข้าจากเมืองถูหลงไปแล้วล่ะก็,เซียนเซิงสุ่ยจิงจะต้องยึดครองเมืองแห่งนี้ได้ภายในหกเดือนแน่นอน!"เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมาด้วยความกังวล.
"เขาร้ายกาจขนาดนั้นเลยรึ?"เทียนเสี่ยวจื่อที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใช่,เขาร้ายกาจมาก,ข้าไม่สามารถจากที่นี่ไปได้,หากไปเมื่อไหร่ก็จะพ่ายแพ้เท่านั้น,หากแต่ทัพของต้าเจิ้งนั้นก็ยังมีอีกหลายทัพ,หากว่าทัพอื่นๆถูกทำลายไป,ทัพของพวกเราในเวลานั้นก็จะอยู่ในอันตราย."เสี่ยวหวังที่เต็มไปด้วยความกังวล.
"อืม!"เทียนเสี่ยวจื่อที่กำลังครุ่นคิด.
"และหากว่าเซียนเซิ่งสุ่ยจิงอยู่ที่นี่,และข้าอยู่ที่นี่พร้อมกับส่งกลยุทธ์ออกไป,ก็จะทำให้สถานการณ์ล่าช้า."เสี่ยวหวังที่กล่าวด้วยความกังวล.
"สุ่ยจิง?"เทียนเสี่ยวจื่อที่ดวงตาเย็นชา.
"และนี่ไม่ใช่ทัพทะลวง,ทัพทะลวงนั้น,กับเป็นอีกทัพหนึ่ง,คาดไม่ถึงว่าจะเป็นทัพของเจ้าโส่วเซี่ยง."เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เจ้าโส่วเซี่ยง?"
"ต้าเจิ้งนั้นมีจอมพลสี่คน,แต่ละคนนั้นมีความสามารถแตกต่างกัน,เซียนเซิงสุ่ยจิงที่เป็นเจ้ากลยุทธ์ที่ต่อต้านสวรรค์,คำนวณได้แม้แต่สวรรค์,เคลื่อนทัพยึดครองป้องกันได้อย่างมั่นคงหนาแน่น,เจ้าโส่วเซี่ยงนั้นเป็นเหมือนกับจิตวิญญาณของกองทัพ,ตราบเท่าที่เขาอยู่ในสนามรบ,จะทำให้ขวัญกำลังใจทัพที่ฮึกเหิมพุ่งทะยาน,ทะลวงไปด้านหน้า,ไม่พ่ายแพ้หน้าใหน!"เสี่ยวหวังกล่าว.
"ต้าเจิ้งนั้นต้องการยึดครองเมืองถูหลงด้วยอย่างงั้นรึ?"เทียนเสี่ยวจื่อที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใช่,ทว่าท่านประมุขโปรดวางใจ,ตราบเท่าที่ข้าอยู่เมืองถูหลง,พวกเขาไม่สามารถยึดเมืองนี้ได้."เสี่ยวหังที่กล่าวอย่างมั่นใจ.
"อืม,ทว่า,ทำไมพวกเขาถึงต้องส่งเจ้าโส่วเซี่ยงมา?"เทียนเสี่ยวจื่อที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
...............
ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้ง,เมืองซ่าง.
"ฝ่าบาท,ทำไมถึงส่งเจ้าโส่วเซี่ยงไปล่ะ?"อี้เหยี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ทำไมถึงจะไม่ส่งเจ้าโส่วเซี่ยงไป?"จงซานเผยยิ้มออกมา.
"เสี่ยวหวังนั้นเป็นผู้บัญชาการที่เปี่ยมด้วยพรสวรรค์หายาก,เทียบเท่ากับสุยจิง,การบัญชาการของเขาเต็มไปด้วยกลยุทธ์ที่ยอดเยี่ยม,แม่ทัพเจ้านั้น,แม้ว่าจะช่วยสุ่ยจิงได้,ทว่าการนำสภาพภูมิประเทศหรือเรื่องอื่นมาช่วยนั้นยังคงจำกัด,ยิ่งตอนนี้เสี่ยวหวังที่ปิดประตูตั้งรับ,สงครามในครั้งนี้ยากที่จะตัดสินได้,หากว่าไม่มีแผนการอะไรที่แปลกใหม่,เมืองของพวกเขานั้น,ในเวลาอันสั้นคงจะยากที่พวกเราจะเข้ายึดครองได้!"อี้เหยี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เสี่ยวหวังปิดประตูตั้งรับอย่างงั้นรึ?
ข้าก็ต้องการให้เขาอยู่กับที่,เพื่อรับมือกับพวกเรา,หลินเซียวและสุ่ยอู่เหิน,เพียงแค่สองทัพก็พอแล้ว,แม้นการยึดครองเมืองอื่นๆจะช้าไปบ้าง,แต่หากสามารถหยุดเสี่ยวหวังให้อยู่แต่ในเมืองถูหลงก็นับว่าประสบผล!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
อี้เหยี่ยนที่สายตาจดจ้องไปมา,จากนั้นก็เผยท่าทางประหลาดใจออกมา,"ฝ่าบาท,ท่านเพียงแค่ต้องการดึงตัวเสี่ยวหวังมาอย่างงั้นรึ?"
"ฮ่าฮ่าฮ่า,เจ้าเข้าใจข้า!"จงซานที่เผยยิ้มออกมา.
"ทว่า,เสี่ยวหวังเป็นคนของตระกูลเทียน,เขาจะยินดีอย่างงั้นรึ?"อี้เหยี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ความสามารถของเสี่ยวหวังนั้น,เทียนเสี่ยวจื่อไม่สามารถเทียบได้,เทียนเสี่ยวจื่อนั้นแม้นว่าจะเป็นคนที่มีเชาว์ปัญญาเลิศหากแต่เป็นคนที่ยะโสโอหังมั่นใจตัวเองเกินไป,จึงทำให้เขาไม่สามารถเทียบเสี่ยวหวังได้,ข้าที่เคยเห็นราชวงศ์จักรพรรดิเหยี่ยนหง,ที่เสี่ยวหวังสร้างขึ้นมา,นับว่ามีความยอดเยี่ยมมาก,ช่างน่าเศร้า,ที่ชะตาของเสี่ยวหวังนั้นไม่ดีเท่าใดนัก."จงซานกล่าว.
อี้เหยี่ยนที่คิดถึงเรื่องดังกล่าวและกล่าวออกมาว่า,"ฝ่าบาทต้องการทำให้เขาพ่ายแพ้,กำราบจิตใจของเขา,และหาโอกาสชักชวนเขา,ด้วยบุญคุณที่เคยมีอย่างงั้นรึ?"
จงซานที่จ้องมองไปยังอี้เหยี่ยน,พร้อมกับเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"ไม่มีสิ่งใหนที่หลุดรอดสายตาของเจ้าไปได้!"
"ฝ่าบาทชื่นชมไปแล้ว,ทว่าการที่ให้สุ่ยจิงและเจ้าโส่วเซี่ยงปกป้องเมืองยวีซ่าน,เพื่อที่จะใช้ถ่วงเวลา,กับเวลาที่ใช้ไปมันคุ้มค่าอย่างงั้นรึ?"อี้เหยี่ยนสอบถาม.
"เสี่ยวหวังหนึ่งคน,มีค่ากว่า 20
ราชวงศ์ราชันย์,เจ้าคิดว่ามันคุ้มค่าหรือไม่?"จงซานที่กล่าวยืนยัน.
เกี่ยวกับเสี่ยวหวัง,สำหรับจงซานนั้น,ที่ต้องการชักจูงเสี่ยวหวัง,เป็นเหมือนกับการลงทุนอย่างหนึ่ง,เขาที่เป็นยอดพ่อค้า,สำหรับจงซานไม่มีทางพลาดอย่างแน่นอน.
"ฝ่าบาทช่างหลักแหลมนัก!"
เมืองถูหลงและเมืองยวีซานได้ประจันหน้ากัน,มากว่าสิบปี,สิบปี,สุ่ยจิงที่ไม่จากเมืองยวีเหิงไปเลย,ส่วนเสี่ยวหวังก็ไม่กล้าจากเมืองถูหลงเช่นกัน,ทัพทั้งสองปฏิเสธที่จะยอมกัน.
.....
เมืองถูหลง,ตำหนักเจ้าเมือง.
"ฟู่ไสว่,สิบปีมานี้,ทัพของพวกเรายึดเมืองได้เพียงแค่สองเมือง,การที่ท่านมาควบคุมที่นี่ไว้,ทำให้คำสั่งมากมายไม่สามารถส่งไปได้ทันการ!"บุตรบุญธรรมเสี่ยวหยวนเฟิงที่ขมวดคิ้วไปมาขณะที่กล่าวกับเสี่ยวหวัง.
เสี่ยวหวังที่ดวงตาหด,ครุ่นคิดอย่างหนัก.
"ฟู่ไสว่,เมืองยวีซานนั้น,เป็นสถานที่ยากจะเข้าโจมตีอย่างงั้นรึ?
บุตรยินดีที่จะนำทัพออกไปโจมตีเมืองยวีซ่าน!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่เอ่ยออกมา.
"ไม่,หากว่ายกทัพออกไป,เจ้าไม่ใช่คู่มือของเจ้าโส่วเซี่ยว,ข้าเองยังยากจะต่อกรกับเจ้าโส่วเซี่ยงในสนามรบ,การยกทัพออกไปมีแต่แส่หาความพ่ายแพ้เท่านั้น,เมืองยวีซานนั้นก็ไม่สามารถยึดครองที่นี่ได้,ยังไงพวกเราก็ไม่แพ้!"เสี่ยวหวังที่ส่ายหน้าไปมา.
"ทว่า,ฟู่ไสว่,สิบปีมานี้,ท่านปกป้องเมืองแห่งนี้แห่งเดียว,ใช้เวลาที่นี่ไปโดยเปล่าประโยชน์,มันคุ้มค่าอย่างงั้นรึ?!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่แสดงท่าทางร้อนใจ.
"เมืองแห่งนี้จะไม่พ่ายแพ้,จะสิบปีหรือยี่สิบปี,ข้าจะปกป้องสถานที่แห่งนี้เอาไว้!"เสี่ยวหวังกล่าวอย่างหนักแน่น.
"สุ่ยจิงที่ส่งทัพมายุแหย่เป็นระยะๆพร้อมกับคำด่าทอทุกครั้ง,หากเป็นบุตร,คงจะไม่สามารถทนได้แล้ว."เสี่ยวหยวนเฟิงที่แสดงท่าทางร้อนรน.
"เพราะว่าเจ้าไม่สามารถทนได้,ดังนั้นเจ้าถึงไม่ได้เป็นจอมพลสักที!"เสี่ยวหวังที่ส่ายหน้าไปมา.
"ทว่าเหล่าทหารของพวกเขาออกมากล่าวล้อพวกเราทุกวัน,และยังหัวเราะเยาะพวกเราด้วย,หาว่าพวกเราเป็นเต่าในกระดอง,หาว่าสิบปีมานี้ไม่กล้าออกไปต่อสู้!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางอัดอั้น.
เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาทันที,แววตาที่มีประกายแสงความโกรธอยู่เหมือนกัน,"ยิ้มเข้าไว้,ยิ้มให้กับพวกเขา,ยอดคน,ไม่จำเป็นต้องใส่ใจคำล้อเลียน!"
"ครับ!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่ทำได้แค่อดทนเช่นกัน.
"เรียนท่านแม่ทัพ,มีคนจากเมืองยวีเหิงขอเข้าพบ!"องค์รักษ์คนหนึ่งกล่าวรายงาน.
"หืม?
สุ่ยจิงส่งทูตมาอย่างงั้นรึ?"เสี่ยวหยวนเฟิงขมวดคิ้วไปมา.
"เบิกตัว!"เสี่ยวหวังกล่าว.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น