Immortality Chapter 726 You are not Gu Shentong
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 726 เจ้าไม่ใช่กู่เฉิงตง.
Chapter 726 You are not Gu Shentong
"ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้,ปุถุชนรึ?
เป็นปุถุชนแล้วมาจากโลกอื่นไม่ได้รึ?
ปุถุชนอายุแปดสิบปีค่อยก้าวสู่เส้นทางผู้ฝึกตนรึ?
ฮ่าฮ่าฮ่า,กู่เฉิงตง,เจ้าคำนวณทุกอย่างมาอย่างดี,หากแต่ไม่รู้ว่าข้าปรากฏตัวในโลกใบนี้เมื่อตอนอายุ
25 ปีสินะ,ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
"เป็นไปไม่ได้,เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน,เจ้าเป็นเพียงปุถุชนธรรมดา,เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!"จิตสำนึกของกู่เฉิงตงที่กำลังโกรธเกรี้ยว.
"เจ้าบอกว่าไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้,เจ้าได้วางแผนมานานจนมาถึงวันนี้,แล้วไม่คิดว่าข้าเองก็มีแผนการเอาไว้จวบจนถึงวันนี้บ้างรึ?"จงซานแค่นเสียงเย็นชา.
"เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"
"สิบปีที่แล้ว,ขณะที่นวีชิงเฮวยได้ปล่อยแสงสีน้ำเงินข้ามาในร่างกายของข้า,ข้าเองก็ได้ทำการเตรียมการ,ที่จะเผชิญหน้ากับเจ้าหลายวิธี,แม้ว่ามันจะอันตรายบ้าง,ทว่าตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ต้องลงมือด้วยซ้ำ,ช่างน่าเสียดาย,ไม่จำเป็นต้องใช้,เพราะว่าท้ายที่สุดแล้วเจ้าก็ไม่ใช่กู่เฉิงตง,จะจัดการเจ้า,ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีเสี่ยงๆอีกต่อไป!"จงซานแค่นเสียง.
"ร่างหลักคือกู่เฉิงตง,ช่างน่าเสียดาย,เจ้าไม่มีทางแทนกู่เฉิงตงได้,อย่างน้อยข้าก็เห็นว่ากู่เฉิงตงนั้นเหนือกว่าเจ้ามาก!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"แตกต่างอย่างไรกัน?
ทำไมถึงข้าไม่ใช่ข้า?"
"บางที่ร่างหลัก,ที่เป็นกู่เฉิงตงได้ปิดบังเจ้าเอาไว้ด้วย."
"หืม?"
"ข้าขอถามหน่อย,ทำไมตอนแรกกู่เฉิงตงถึงได้เลือกคนหกคนเอาไว้เพื่อให้เจ้าครอบครอง,ทว่าไม่เลือกคนใดคนหนึ่งไปเลย?
ทำไมต้องเตรียมเอาไว้ถึงหกคน?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.
"เพราะต้องการหาคนที่เหมือนข้ามากที่สุดไงล่ะ!"
"ใช่,งั้นขอถามหน่อยทำไมต้องหาคนที่เหมือนกับกู่เฉิงตงที่สุดด้วย,ไม่ใช่ว่าเจ้าจะกลืนกินคนๆนั้นทั้งหมดไม่ใช่รึ?
เจ้าก็ควรจะเป็นเจ้า,ไม่เห็นจำเป็นต้องหาคนที่เหมือนกับกู่เฉิงตงแม้แต่น้อย?
ในเมื่อสุดท้ายแล้วคนที่จะควบคุมร่างก็คือเจ้า,เจ้าคือเจ้า! ทำไมต้องคนหาคนที่เหมือนกู่เฉิงตงเพื่อกลืนกินกัน?"จงซานกล่าวหยัน.
"ทำไม? ทำไม?.......!"จิตสำนึกของกู่เฉิงตงที่ราวกับว่าไม่สามารถไขคำถามข้อนี้ได้.
"เพราะว่าเจ้าเป็นเพียงจิตสำนึกที่เหลืออยู่นั่นเอง,เจ้าไม่ใช่กู่เฉิงตง,เพราะว่าจิตสำนึกของเจ้าไม่สามารถทำอะไรได้,จึงต้องการคนที่เหมือนกู่เฉิงตง,เจ้าเป็นเพียงแค่ความทรงจำของกู่เฉิงตง,ไม่ใช่กู่เฉิงตง,ไม่มีทางที่จะเป็นกู่เฉิงตงได้อีกตลอดการ."จงซานกล่าวออกมาด้วยจิตสังหาร.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,จิตสำนึกของกู่เฉิงตงที่เปลี่ยนเป็นเงียบงันไปในทันที.
"เป็นไปไม่ได้,เป็นไปไม่ได้..........!"จิตสำนึกของกู่เฉิงตงที่เอ่ยออกมาไม่หยุด.
"เป็นไปไม่ได้?
เอ้เฮ้,ข้าก็บอกเจ้าไปก่อนแล้วว่ากู่เฉิงตงกับเจ้าต่างกันโดยสิ้นเชิง!"จงซานที่แค่นเสียงเย็นชา.
"ต่างอย่างไร!"จิตสำนึกของกู่เฉิงตงที่เอ่ยออกมา.
"เกี่ยวกับเรื่องสกปรกที่เกิดขึ้นวันนี้,ข้าคิดว่าหากกู่เฉิงตงเป็นข้า,,กับความชั่วร้ายนี้,เจ้าจะเป็นอย่างไร,ในเมื่อเจ้านั้นไม่ใช่กู่เฉิงตงที่ไร้ซึ่งความหาญกล้า,กู่เฉิงตงผู้ที่แยกสวรรค์สะบั้นปฐพี,ไม่เคยหวาดกลัวสิ่งใด,หากแต่เจ้านั้นกลับไม่มีเจตจำนงของกู่เฉิงตงเลยแม้แต่น้อย,"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"เป็นไปไม่ได้,ทำไมข้าถึงได้เหลือเพียงแค่จิตสำนึก?
ทำไมล่ะ?"จิตสำนึกกู่เฉิงตงที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
จงซานที่เงียบไปชั่วครู่ก่อนที่จะกล่าวออกมาเล็กน้อย."ข้าเพิ่งเข้าใจ,ในท้ายที่สุดว่ากู่เฉิงตงนั้นมีเจตจำนงอะไรกันแน่,ข้าดูแคลนเขามากเกินไป,เขาไม่ได้ต้องการฟื้นคืนชีพแต่อย่างใด,ที่จริงเขาได้ทุ่มจิตใจที่จะแยกสวรรค์อย่างสุดกำลัง."
"ทำไม? ทำไมถึงได้ทิ้งข้าเอาไว้?
ทำไม?"จิตสำนึกกู่เฉิงตงที่ไม่เข้าใจ.
"นั้นก็เพราะไม่สามารถทิ้งความสัมพันธ์เดิมไปเฉยๆได้!"จงซานที่ถถอนหายใจเล็กน้อย.
"หมายความว่าอย่างไร?"
"ความจริงกู่เฉิงตงเองก็เผื่อใจว่าตัวเองอาจจะล้มเหลวในการแยกสวรรค์ก็ได้,ดังนั้นเขาจึงได้เผื่อแผนการเอาไว้หากเขาล้มเหลว,ร่างกายของเขาจะตกตายสลายไปทั้งดวงวิญญาณ,ทุกอย่างหายไปทั้งหมด,ดังนั้นจึงได้ทิ้งเจ้าเอาไว้,เขาที่เตรียมคนที่เหมือนกับกู่เฉิงตงมากที่สุด,ไม่ใช่เพื่อตนเองแม้แต่น้อย,หากแต่เพื่อนวีชิงแฮวย,เพื่อไม่ให้นวีชิงเฮวยต้องเจ็บปวดเพราะความเสียใจ!"จงซานที่กล่าวออกมา.
"เจ้าจะบอกว่าข้ามีอยู่เพื่อปลอบนวีชิงเฮวยอย่างงั้นรึ?
ตัวตนของข้ามีไว้เพื่อเป็นสัญลักษณ์ของเขาอย่างงั้นรึ? เป็นไปไม่ได้,เป็นไปไม่ได้!"จิตสำนึกของกู่เฉิงตงที่กล่าวคร่ำครวญ.
"แล้วเจ้าคิดว่าอย่างไร? มีจุดอ่อนในแผนการเจ้ามากมาย,เจ้าที่ไม่มีนิสัยเหมือนเดิม,ทุกอย่างเป็นเพียงแค่ความทรงจำเท่านั้น,หากเจ้ากลืนกินข้า,ข้าจงซานก็เพียงแค่สูญเสียงความทรงจำเท่านั้น,และก็มีความทรงจำของกู่เฉิงตงเพิ่มเข้ามา!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"เป็นไปไม่ได้,มันเป็นไปไม่ได้!"จิตสำนึกกู่เฉิงตงที่ไม่สามารถยอมรับความจริงได้.
"เอาล่ะ,เจ้าลองคิดดูว่าเพียงแค่ความทรงจำของกู่เฉิงตงนั้นมันทำอะไรได้กันแน่?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"ข้าก็คือกู่เฉิงตงอย่างแน่นอน!"จิตสำนึกที่ยังคงโต้เถียง.
"ข้าขอถามเจ้า,หากว่ามีใครคนหนึ่งขาดหายไป,เจ้าจะเป็นเช่นไร?"จงซานที่กล่าวออกไปด้วยรอยยิ้ม.
หลังจากใครคนหนึ่งหายไป,แม้นว่าจงซานจะไม่รับรู้ความรู้สึกของพวกเขา,ทว่าหากมีใครคนหนึ่งหายไป,หัวใจของกู่เฉิงตงย่อมรับรู้ว่าอีกฝ่ายจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน.
"หลังจากคนหนึ่งหายไปอย่างงั้นรึ?"จิตสำนึกที่เหลือราวกับว่ากำลังครุ่นคิด.
"เกี่ยวกับเรื่องนี้,เมื่อครั้งกำจัดแดนเทพพิสุทธิ์ไป,เจ้าไม่รู้เลยรึ?
ว่าเจ้าได้กล่าวอะไรออกมาบ้าง."จงซานที่กล่าวออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะ.
"หลังจากคนหนึ่งหายไป,ข้าคงคิดถึง,ข้ามีเพียงแค่ความทรงจำที่มากมายนี้,เพราะว่าข้าคิดถึงเจ้า!"จิตสำนึกที่บ่นพึมพำออกมา.
"กู่เฉิงตงนั้นไม่มีใครสามารถแทนที่เขาได้,เข้าไม่ได้ตาย,เขายังมีชีวิตอยู่ในใจของทุกคน,ทว่าเจ้า,เป็นเพียงแค่ความทรงจำที่เหลือออยู่,เป็นเพียงผลึกความทรงจำ,เป็นเพียงแค่สัญลักษณ์อย่างหนึ่งเท่านั้น!"จงซานที่ยังคงกล่าวจี้จุด.
กับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ว่าจะเป็นจริงหรือเท็จ,นี่คือโอกาสในการโจมตีแล้ว,ในเวลานี้จิตสำนึกของกู่เฉิงตงเริ่มกังวล,ฟุ้งซ่านไม่มั่นคง,นี่คือโอกาสดีที่จะจัดการ.
จิตสำนึกที่เหลืออยู่ตอนนี้กำลังฟุ้งซ่าน,ราวกับว่ากำลังขัดขืนต่อต้านคำพูดของจงซาน,ทำไม,ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?
เข้าไม่ใช่กู่เฉิงตงอย่างงั้นรึ?
จงซานที่ไม่สนใจกับจิตสำนึกของกู่เฉิงตงอีกต่อไป,ในเวลานี้,เขาไม่สามารถที่จะคุกคามเขาได้อีกต่อไปแล้ว,ตอนนี้เขาจะต้องทะลวงระดับสวรรค์แท้,และจัการเขาไปก็เท่านั้น.
ร่างกายที่อ่อนนุ่ม,กลิ่นหอมที่เย้ายวน,กำลังกอดก่ายร่างของจงซาน,ร่างทั้งสองที่มีสัมพันธ์,พลังหยินบริสุทธิ์ที่กำลังไหลเข้าสู่ร่างของจงซาน,เป็นการช่วยหนุนการบำเพ็ญคู่.
ทะลวง,ม่านพลังที่หนาของอาณาจักรพลังฝึกตน,จงซานรับรู้ว่าเวลานี้เขากำลังทะลวงผ่านระดับแล้ว.
ในเวลาเดียวกันนี้,จงซานสัมผัสได้ถึงหยาดน้ำตาที่ล่วงหล่นลงมาบนใบหน้าของเขา,จากนั้นเสียงเบาๆของร่างที่สวมใส่เสื้อผ้า.
จงซานที่ทะลวงผ่านพลังฝึกตน,ก้าวไปถึงระดับสวรรค์แท้แล้ว,ทำให้จงซานไม่สนใจที่จะตรวจสอบสิ่งอื่นใดต่อ.
"เปรี้ยง!!!"
บนสวนสวรรค์ลอยฟ้า,ปรากฏเมฆสายฟ้าพร้อมกับประกายแสงสายฟ้าดังกระหึ่ม.
สายฟ้าที่ส่องประกายแสงแป๊บๆกระจายไปทั่ว,เสียงดังสนั่นราวกับว่าทะลวงเข้าไปในจิตใจของทุกคน,เป็นเสียงที่ไม่ธรรมดา,ทุกคนที่อยู่ภายในสวนสวรรค์ลอยฟ้าตอนนี้,หัวใจเต็มไปมาไม่เป็นจังหวะ.
วิหารหมาป่า,ตี้เสวียนชาที่เงยหน้ามองท้องฟ้า.
ภายในเมืองหลวง,หวังคูที่เงยหน้ามองท้องฟ้า,อี้เหยี่ยนที่เงยหน้ามองท้องฟ้า,จงเทียนเองก็เงยหน้ามองท้องฟ้า,หนีปู่ซา,หยินโหลวหรี่ด้วยเช่นกัน.
ในเวลานี้,แทบจะทุกคนที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า,พร้อมกับดวงตาหดเกร็ง.
สายฟ้าลั่น,เสียงฟ้าร้องที่ดังสนั่นหวั่นไหว?
เสียงดังที่ราวกับว่าท้องฟ้ากำลังจะระเบิดออกจากกัน.
เมฆวาสนาบนท้องฟ้า,มังกรทอง 19
เล็บทันใดนั้นก็เคลื่อนที่ไปมา,พร้อมกับมังกรทองวาสนา 19
เล็บเริ่มคำรามออกมาในทันที.
"โฮกกกกกกกก!"
เสียงคำรามของมังกรไม่ใช่รู้สึกหวาดกลัว,หากแต่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและยินดี,เสียงของมังกร,ที่กระจายไปทั่วสวนสวรรค์ลิงเซียว,ทำให้ทุกคนต่างก็รู้สึกแปลกประหลาด,ท้องฟ้าทั่วเมืองนั้น,ถูกปกคลุมไปด้วยเสียงของมังกรที่ดังคำราม.
ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้ง,ทุกๆเมืองในอาณัติต่างก็หยุดมือลง,จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยท่าทางแปลกประหลาด.
ช่างน่าเศร้า,หลายๆเมืองที่อยู่ไกลเกินไป,จึงไม่มีคนสามารถมองเห็นสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวได้,ทว่าภายในใจที่รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา,เสียงของมังกรที่ทำให้ทุกคนตื่นเต้นดีใจ.
ตื่นเต้นอย่างงั้นรึ?
"ฝ่าบาททะลวงผ่านระดับ,ฝ่าบาทก้าวไปถึงระดับสวรรค์แท้แล้ว,ฝ่าบาทได้ก้าวไปถึงเขตแดนสูงสุดของการเป็นมนุษย์แล้ว!"
เสียงของใครคนหนึ่งที่ตะโกนออกไปเสียงดัง,น้ำเสียงของเขาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
ฝ่าบาทก้าวไปถึงระดับสวรรค์แท้? ก้าวไปถึงเขตแดนสุดท้ายของมนุษย์?
ท้ายที่สุดก็ก้าวมาถึงเขตแดนสุดท้ายแล้ว.
กับข้อสรุปนี้,ทำให้ประชาชนทุกคนทั่วแผ่นดินต้าเจิ้ง,เผยท่าทางประหลาดใจดีใจเป็นอย่างมาก.
"ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!!"
ในเวลานี้,เสียงแซ่ซ้องสรรเสริญจงซานที่ดังกระหึ่มทั่วแผ่นดิน.
ประชาชนทุกๆคนทั่วแผ่นดินที่กล่าวทรงพระเจริญเสียงดังกึกก้อง.
"ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!!"
"ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!!"
กับเหตุการณ์ที่ยิ่งใหญ่อลังการ,ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้ง,ครอบครองแผ่นดินของทวีปศักดิ์สิทธิ์
30%
,เสียงของประชาชนมากมายดังกึกก้องในทุกๆเมือง,"ทรงพระเจริญ"เสียงแซ่ซ้องราชันย์,เสียงแสดงความยินดีต่อราชันย์ต้าเจิ้ง,จงซานได้ทะลวงระดับแล้ว,เต็มไปด้วยความยินดีทั่วแผ่นดิน.
เสียงที่ดังกึกก้องนี้,ทะลวงผ่านหมู่มวลเมฆา.
สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ทะเลวาสนาและกรรมวาสนากำลังพลุ้งพล่าน.
"ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!!"
บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,เหล่าประชาชนมากมายต่างก็แสดงความเคารพ,ฝ่าบาททะลวงพลังฝึกตนไปยังระดับสวรรค์แท้,ต้าเจิ้งได้ก้าวไปสู่อีกระดับแล้ว.
ที่ด้านหน้าห้องโถงลับนั้น,เหล่าฮวงโหวทุกคน,ตี้เสวียนชา,หวังคู,หนีปู่ซา,ต่างก็รอคอยจงซานอยู่ด้านนอกอย่างอดทน.
ทุกคนต่างก็รับรู้ดีว่าเวลานี้หมายความว่าอย่างไร,ภายในใจของทุกคนที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น.
บนท้องฟ้า,เสียงสายฟ้าที่ดังกึกก้อง.
"เปรี้ยง!"
ท้องฟ้าที่แยกออกจากกัน,ราวกับว่าสวรรค์กำลังแตกสลาย,ไม่,ไม่ได้เกิดเป็นหลุมดำ,ทว่าเป็นแสงของสายฟ้าสีม่วงที่กระจายออกไปรอบๆ,ม่านสายฟ้ามากมายไร้ที่สุดสุดส่องประกายแสงวับวาว,สว่างจ้า,พลุ้งพล่านปิดผืนฟ้าเอาไว้.
"โฮกกกกกกก!"
มังกรทองวาสนา 19 เล็บคำราม,มันที่ดูดซับสายฟ้ามากมายเอาไว้,เพื่อปกป้องสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
นี่คือทักษะ เทียน
ของจงซานที่กำลังก่อตัว,จงซานทีเทียนของตัวเอง,ก่อนหน้านี้เขาใช้ทักษะทัณฑ์สวรรค์ผันแปรเท่านั้น,ซึ่งไม่ใช่เทียนที่แท้จริง,นี่คือเทียนของราชันย์,เทียนของราชา,เทียนของต้าเจิ้ง.
Chapter 726 You are not Gu Shentong
你不是古神通
เจ้าไม่ใช่กู่เฉิงตง.
"ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้,ปุถุชนรึ?
เป็นปุถุชนแล้วมาจากโลกอื่นไม่ได้รึ?
ปุถุชนอายุแปดสิบปีค่อยก้าวสู่เส้นทางผู้ฝึกตนรึ?
ฮ่าฮ่าฮ่า,กู่เฉิงตง,เจ้าคำนวณทุกอย่างมาอย่างดี,หากแต่ไม่รู้ว่าข้าปรากฏตัวในโลกใบนี้เมื่อตอนอายุ
25 ปีสินะ,ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
"เป็นไปไม่ได้,เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน,เจ้าเป็นเพียงปุถุชนธรรมดา,เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!"จิตสำนึกของกู่เฉิงตงที่กำลังโกรธเกรี้ยว.
"เจ้าบอกว่าไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้,เจ้าได้วางแผนมานานจนมาถึงวันนี้,แล้วไม่คิดว่าข้าเองก็มีแผนการเอาไว้จวบจนถึงวันนี้บ้างรึ?"จงซานแค่นเสียงเย็นชา.
"เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"
"สิบปีที่แล้ว,ขณะที่นวีชิงเฮวยได้ปล่อยแสงสีน้ำเงินข้ามาในร่างกายของข้า,ข้าเองก็ได้ทำการเตรียมการ,ที่จะเผชิญหน้ากับเจ้าหลายวิธี,แม้ว่ามันจะอันตรายบ้าง,ทว่าตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ต้องลงมือด้วยซ้ำ,ช่างน่าเสียดาย,ไม่จำเป็นต้องใช้,เพราะว่าท้ายที่สุดแล้วเจ้าก็ไม่ใช่กู่เฉิงตง,จะจัดการเจ้า,ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีเสี่ยงๆอีกต่อไป!"จงซานแค่นเสียง.
"ข้าคือกู่เฉิงตง!"
"ร่างหลักคือกู่เฉิงตง,ช่างน่าเสียดาย,เจ้าไม่มีทางแทนกู่เฉิงตงได้,อย่างน้อยข้าก็เห็นว่ากู่เฉิงตงนั้นเหนือกว่าเจ้ามาก!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"แตกต่างอย่างไรกัน?
ทำไมถึงข้าไม่ใช่ข้า?"
"บางที่ร่างหลัก,ที่เป็นกู่เฉิงตงได้ปิดบังเจ้าเอาไว้ด้วย."
"หืม?"
"ข้าขอถามหน่อย,ทำไมตอนแรกกู่เฉิงตงถึงได้เลือกคนหกคนเอาไว้เพื่อให้เจ้าครอบครอง,ทว่าไม่เลือกคนใดคนหนึ่งไปเลย?
ทำไมต้องเตรียมเอาไว้ถึงหกคน?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.
"เพราะต้องการหาคนที่เหมือนข้ามากที่สุดไงล่ะ!"
"ใช่,งั้นขอถามหน่อยทำไมต้องหาคนที่เหมือนกับกู่เฉิงตงที่สุดด้วย,ไม่ใช่ว่าเจ้าจะกลืนกินคนๆนั้นทั้งหมดไม่ใช่รึ?
เจ้าก็ควรจะเป็นเจ้า,ไม่เห็นจำเป็นต้องหาคนที่เหมือนกับกู่เฉิงตงแม้แต่น้อย?
ในเมื่อสุดท้ายแล้วคนที่จะควบคุมร่างก็คือเจ้า,เจ้าคือเจ้า! ทำไมต้องคนหาคนที่เหมือนกู่เฉิงตงเพื่อกลืนกินกัน?"จงซานกล่าวหยัน.
"ทำไม? ทำไม?.......!"จิตสำนึกของกู่เฉิงตงที่ราวกับว่าไม่สามารถไขคำถามข้อนี้ได้.
"เพราะว่าเจ้าเป็นเพียงจิตสำนึกที่เหลืออยู่นั่นเอง,เจ้าไม่ใช่กู่เฉิงตง,เพราะว่าจิตสำนึกของเจ้าไม่สามารถทำอะไรได้,จึงต้องการคนที่เหมือนกู่เฉิงตง,เจ้าเป็นเพียงแค่ความทรงจำของกู่เฉิงตง,ไม่ใช่กู่เฉิงตง,ไม่มีทางที่จะเป็นกู่เฉิงตงได้อีกตลอดการ."จงซานกล่าวออกมาด้วยจิตสังหาร.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,จิตสำนึกของกู่เฉิงตงที่เปลี่ยนเป็นเงียบงันไปในทันที.
"เป็นไปไม่ได้,เป็นไปไม่ได้..........!"จิตสำนึกของกู่เฉิงตงที่เอ่ยออกมาไม่หยุด.
"เป็นไปไม่ได้?
เอ้เฮ้,ข้าก็บอกเจ้าไปก่อนแล้วว่ากู่เฉิงตงกับเจ้าต่างกันโดยสิ้นเชิง!"จงซานที่แค่นเสียงเย็นชา.
"ต่างอย่างไร!"จิตสำนึกของกู่เฉิงตงที่เอ่ยออกมา.
"เกี่ยวกับเรื่องสกปรกที่เกิดขึ้นวันนี้,ข้าคิดว่าหากกู่เฉิงตงเป็นข้า,,กับความชั่วร้ายนี้,เจ้าจะเป็นอย่างไร,ในเมื่อเจ้านั้นไม่ใช่กู่เฉิงตงที่ไร้ซึ่งความหาญกล้า,กู่เฉิงตงผู้ที่แยกสวรรค์สะบั้นปฐพี,ไม่เคยหวาดกลัวสิ่งใด,หากแต่เจ้านั้นกลับไม่มีเจตจำนงของกู่เฉิงตงเลยแม้แต่น้อย,"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"เป็นไปไม่ได้,ทำไมข้าถึงได้เหลือเพียงแค่จิตสำนึก?
ทำไมล่ะ?"จิตสำนึกกู่เฉิงตงที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
จงซานที่เงียบไปชั่วครู่ก่อนที่จะกล่าวออกมาเล็กน้อย."ข้าเพิ่งเข้าใจ,ในท้ายที่สุดว่ากู่เฉิงตงนั้นมีเจตจำนงอะไรกันแน่,ข้าดูแคลนเขามากเกินไป,เขาไม่ได้ต้องการฟื้นคืนชีพแต่อย่างใด,ที่จริงเขาได้ทุ่มจิตใจที่จะแยกสวรรค์อย่างสุดกำลัง."
"ทำไม? ทำไมถึงได้ทิ้งข้าเอาไว้?
ทำไม?"จิตสำนึกกู่เฉิงตงที่ไม่เข้าใจ.
"นั้นก็เพราะไม่สามารถทิ้งความสัมพันธ์เดิมไปเฉยๆได้!"จงซานที่ถถอนหายใจเล็กน้อย.
"หมายความว่าอย่างไร?"
"ความจริงกู่เฉิงตงเองก็เผื่อใจว่าตัวเองอาจจะล้มเหลวในการแยกสวรรค์ก็ได้,ดังนั้นเขาจึงได้เผื่อแผนการเอาไว้หากเขาล้มเหลว,ร่างกายของเขาจะตกตายสลายไปทั้งดวงวิญญาณ,ทุกอย่างหายไปทั้งหมด,ดังนั้นจึงได้ทิ้งเจ้าเอาไว้,เขาที่เตรียมคนที่เหมือนกับกู่เฉิงตงมากที่สุด,ไม่ใช่เพื่อตนเองแม้แต่น้อย,หากแต่เพื่อนวีชิงแฮวย,เพื่อไม่ให้นวีชิงเฮวยต้องเจ็บปวดเพราะความเสียใจ!"จงซานที่กล่าวออกมา.
"เจ้าจะบอกว่าข้ามีอยู่เพื่อปลอบนวีชิงเฮวยอย่างงั้นรึ?
ตัวตนของข้ามีไว้เพื่อเป็นสัญลักษณ์ของเขาอย่างงั้นรึ? เป็นไปไม่ได้,เป็นไปไม่ได้!"จิตสำนึกของกู่เฉิงตงที่กล่าวคร่ำครวญ.
"แล้วเจ้าคิดว่าอย่างไร? มีจุดอ่อนในแผนการเจ้ามากมาย,เจ้าที่ไม่มีนิสัยเหมือนเดิม,ทุกอย่างเป็นเพียงแค่ความทรงจำเท่านั้น,หากเจ้ากลืนกินข้า,ข้าจงซานก็เพียงแค่สูญเสียงความทรงจำเท่านั้น,และก็มีความทรงจำของกู่เฉิงตงเพิ่มเข้ามา!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"เป็นไปไม่ได้,มันเป็นไปไม่ได้!"จิตสำนึกกู่เฉิงตงที่ไม่สามารถยอมรับความจริงได้.
"เอาล่ะ,เจ้าลองคิดดูว่าเพียงแค่ความทรงจำของกู่เฉิงตงนั้นมันทำอะไรได้กันแน่?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"ข้าก็คือกู่เฉิงตงอย่างแน่นอน!"จิตสำนึกที่ยังคงโต้เถียง.
"ข้าขอถามเจ้า,หากว่ามีใครคนหนึ่งขาดหายไป,เจ้าจะเป็นเช่นไร?"จงซานที่กล่าวออกไปด้วยรอยยิ้ม.
หลังจากใครคนหนึ่งหายไป,แม้นว่าจงซานจะไม่รับรู้ความรู้สึกของพวกเขา,ทว่าหากมีใครคนหนึ่งหายไป,หัวใจของกู่เฉิงตงย่อมรับรู้ว่าอีกฝ่ายจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน.
"หลังจากคนหนึ่งหายไปอย่างงั้นรึ?"จิตสำนึกที่เหลือราวกับว่ากำลังครุ่นคิด.
"เกี่ยวกับเรื่องนี้,เมื่อครั้งกำจัดแดนเทพพิสุทธิ์ไป,เจ้าไม่รู้เลยรึ?
ว่าเจ้าได้กล่าวอะไรออกมาบ้าง."จงซานที่กล่าวออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะ.
"หลังจากคนหนึ่งหายไป,ข้าคงคิดถึง,ข้ามีเพียงแค่ความทรงจำที่มากมายนี้,เพราะว่าข้าคิดถึงเจ้า!"จิตสำนึกที่บ่นพึมพำออกมา.
"กู่เฉิงตงนั้นไม่มีใครสามารถแทนที่เขาได้,เข้าไม่ได้ตาย,เขายังมีชีวิตอยู่ในใจของทุกคน,ทว่าเจ้า,เป็นเพียงแค่ความทรงจำที่เหลือออยู่,เป็นเพียงผลึกความทรงจำ,เป็นเพียงแค่สัญลักษณ์อย่างหนึ่งเท่านั้น!"จงซานที่ยังคงกล่าวจี้จุด.
กับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ว่าจะเป็นจริงหรือเท็จ,นี่คือโอกาสในการโจมตีแล้ว,ในเวลานี้จิตสำนึกของกู่เฉิงตงเริ่มกังวล,ฟุ้งซ่านไม่มั่นคง,นี่คือโอกาสดีที่จะจัดการ.
จิตสำนึกที่เหลืออยู่ตอนนี้กำลังฟุ้งซ่าน,ราวกับว่ากำลังขัดขืนต่อต้านคำพูดของจงซาน,ทำไม,ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?
เข้าไม่ใช่กู่เฉิงตงอย่างงั้นรึ?
จงซานที่ไม่สนใจกับจิตสำนึกของกู่เฉิงตงอีกต่อไป,ในเวลานี้,เขาไม่สามารถที่จะคุกคามเขาได้อีกต่อไปแล้ว,ตอนนี้เขาจะต้องทะลวงระดับสวรรค์แท้,และจัการเขาไปก็เท่านั้น.
ร่างกายที่อ่อนนุ่ม,กลิ่นหอมที่เย้ายวน,กำลังกอดก่ายร่างของจงซาน,ร่างทั้งสองที่มีสัมพันธ์,พลังหยินบริสุทธิ์ที่กำลังไหลเข้าสู่ร่างของจงซาน,เป็นการช่วยหนุนการบำเพ็ญคู่.
ทะลวง,ม่านพลังที่หนาของอาณาจักรพลังฝึกตน,จงซานรับรู้ว่าเวลานี้เขากำลังทะลวงผ่านระดับแล้ว.
ในเวลาเดียวกันนี้,จงซานสัมผัสได้ถึงหยาดน้ำตาที่ล่วงหล่นลงมาบนใบหน้าของเขา,จากนั้นเสียงเบาๆของร่างที่สวมใส่เสื้อผ้า.
จงซานที่ทะลวงผ่านพลังฝึกตน,ก้าวไปถึงระดับสวรรค์แท้แล้ว,ทำให้จงซานไม่สนใจที่จะตรวจสอบสิ่งอื่นใดต่อ.
"เปรี้ยง!!!"
บนสวนสวรรค์ลอยฟ้า,ปรากฏเมฆสายฟ้าพร้อมกับประกายแสงสายฟ้าดังกระหึ่ม.
สายฟ้าที่ส่องประกายแสงแป๊บๆกระจายไปทั่ว,เสียงดังสนั่นราวกับว่าทะลวงเข้าไปในจิตใจของทุกคน,เป็นเสียงที่ไม่ธรรมดา,ทุกคนที่อยู่ภายในสวนสวรรค์ลอยฟ้าตอนนี้,หัวใจเต็มไปมาไม่เป็นจังหวะ.
วิหารหมาป่า,ตี้เสวียนชาที่เงยหน้ามองท้องฟ้า.
ภายในเมืองหลวง,หวังคูที่เงยหน้ามองท้องฟ้า,อี้เหยี่ยนที่เงยหน้ามองท้องฟ้า,จงเทียนเองก็เงยหน้ามองท้องฟ้า,หนีปู่ซา,หยินโหลวหรี่ด้วยเช่นกัน.
ในเวลานี้,แทบจะทุกคนที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า,พร้อมกับดวงตาหดเกร็ง.
สายฟ้าลั่น,เสียงฟ้าร้องที่ดังสนั่นหวั่นไหว?
เสียงดังที่ราวกับว่าท้องฟ้ากำลังจะระเบิดออกจากกัน.
เมฆวาสนาบนท้องฟ้า,มังกรทอง 19
เล็บทันใดนั้นก็เคลื่อนที่ไปมา,พร้อมกับมังกรทองวาสนา 19
เล็บเริ่มคำรามออกมาในทันที.
"โฮกกกกกกกก!"
เสียงคำรามของมังกรไม่ใช่รู้สึกหวาดกลัว,หากแต่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและยินดี,เสียงของมังกร,ที่กระจายไปทั่วสวนสวรรค์ลิงเซียว,ทำให้ทุกคนต่างก็รู้สึกแปลกประหลาด,ท้องฟ้าทั่วเมืองนั้น,ถูกปกคลุมไปด้วยเสียงของมังกรที่ดังคำราม.
ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้ง,ทุกๆเมืองในอาณัติต่างก็หยุดมือลง,จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยท่าทางแปลกประหลาด.
ช่างน่าเศร้า,หลายๆเมืองที่อยู่ไกลเกินไป,จึงไม่มีคนสามารถมองเห็นสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวได้,ทว่าภายในใจที่รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา,เสียงของมังกรที่ทำให้ทุกคนตื่นเต้นดีใจ.
ตื่นเต้นอย่างงั้นรึ?
"ฝ่าบาททะลวงผ่านระดับ,ฝ่าบาทก้าวไปถึงระดับสวรรค์แท้แล้ว,ฝ่าบาทได้ก้าวไปถึงเขตแดนสูงสุดของการเป็นมนุษย์แล้ว!"
เสียงของใครคนหนึ่งที่ตะโกนออกไปเสียงดัง,น้ำเสียงของเขาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
ฝ่าบาทก้าวไปถึงระดับสวรรค์แท้? ก้าวไปถึงเขตแดนสุดท้ายของมนุษย์?
ท้ายที่สุดก็ก้าวมาถึงเขตแดนสุดท้ายแล้ว.
กับข้อสรุปนี้,ทำให้ประชาชนทุกคนทั่วแผ่นดินต้าเจิ้ง,เผยท่าทางประหลาดใจดีใจเป็นอย่างมาก.
"ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!!"
ในเวลานี้,เสียงแซ่ซ้องสรรเสริญจงซานที่ดังกระหึ่มทั่วแผ่นดิน.
ประชาชนทุกๆคนทั่วแผ่นดินที่กล่าวทรงพระเจริญเสียงดังกึกก้อง.
"ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!!"
"ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!!"
กับเหตุการณ์ที่ยิ่งใหญ่อลังการ,ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้ง,ครอบครองแผ่นดินของทวีปศักดิ์สิทธิ์
30%
,เสียงของประชาชนมากมายดังกึกก้องในทุกๆเมือง,"ทรงพระเจริญ"เสียงแซ่ซ้องราชันย์,เสียงแสดงความยินดีต่อราชันย์ต้าเจิ้ง,จงซานได้ทะลวงระดับแล้ว,เต็มไปด้วยความยินดีทั่วแผ่นดิน.
เสียงที่ดังกึกก้องนี้,ทะลวงผ่านหมู่มวลเมฆา.
สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ทะเลวาสนาและกรรมวาสนากำลังพลุ้งพล่าน.
"ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!!"
บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,เหล่าประชาชนมากมายต่างก็แสดงความเคารพ,ฝ่าบาททะลวงพลังฝึกตนไปยังระดับสวรรค์แท้,ต้าเจิ้งได้ก้าวไปสู่อีกระดับแล้ว.
ที่ด้านหน้าห้องโถงลับนั้น,เหล่าฮวงโหวทุกคน,ตี้เสวียนชา,หวังคู,หนีปู่ซา,ต่างก็รอคอยจงซานอยู่ด้านนอกอย่างอดทน.
ทุกคนต่างก็รับรู้ดีว่าเวลานี้หมายความว่าอย่างไร,ภายในใจของทุกคนที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น.
บนท้องฟ้า,เสียงสายฟ้าที่ดังกึกก้อง.
"เปรี้ยง!"
ท้องฟ้าที่แยกออกจากกัน,ราวกับว่าสวรรค์กำลังแตกสลาย,ไม่,ไม่ได้เกิดเป็นหลุมดำ,ทว่าเป็นแสงของสายฟ้าสีม่วงที่กระจายออกไปรอบๆ,ม่านสายฟ้ามากมายไร้ที่สุดสุดส่องประกายแสงวับวาว,สว่างจ้า,พลุ้งพล่านปิดผืนฟ้าเอาไว้.
"โฮกกกกกกก!"
มังกรทองวาสนา 19 เล็บคำราม,มันที่ดูดซับสายฟ้ามากมายเอาไว้,เพื่อปกป้องสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
นี่คือทักษะ เทียน
ของจงซานที่กำลังก่อตัว,จงซานทีเทียนของตัวเอง,ก่อนหน้านี้เขาใช้ทักษะทัณฑ์สวรรค์ผันแปรเท่านั้น,ซึ่งไม่ใช่เทียนที่แท้จริง,นี่คือเทียนของราชันย์,เทียนของราชา,เทียนของต้าเจิ้ง.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น