Immortality Chapter 720 Agreement of Creation Divine Palace
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 720 ข้อตกลงของตำหนักศาลาเทวะ.
Chapter 720 Agreement of Creation Divine
Palace
การต่อสู้ของเทียนเสิ่นจื่อและหยิง,เป็นการต่อสู้ที่ไม่สามารถรับรู้ได้,แม้แต่จงซานยังไม่อาจสัมผัสได้เลย,ทว่าด้วยพลังของทั้งคู่,จงซานก็สามารถบอกได้เลยว่าการต่อสู้นี้แม้แต่เซียนสวรรค์ยังไม่สามารถเทียบคนทั้งสองไม่ได้,การเข้าไปหาเรื่องพวกเขามีแต่แส่หาความตายเท่านั้น.
ช่างน่าเศร้า,การต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมนี้,ไม่สามารถมองได้,แม้แต่เสียงก็ยังไม่ได้ยิน.
ตี้เสวียนชาที่ปรากฏขึ้นข้างๆจงซาน,ขณะที่จ้องมองการปะทะกันของไม้เท้าเคลื่อนภูผาและโลงศพสัมฤทธิ์กำราบโลก.
ตี้เสวียนชาที่ดวงตาหดเกร็งก่อนที่จะพาจงซาน,เทียนหลิงเอ๋อ,หนี่ปู่ซาและหยินโหลวหรี่ถอยห่างออกมา,อาวุโสเทียนเองก็ตามออกมาเช่นกัน.
ห่างออกมาหมื่นลี้,เป็นสถานที่เจ้าโส่วเซี่ยงนำทัพถอยออกมาประจำการอยู่.
ถึงแม้ว่าจะเป็นที่นี่,เสียงที่ดังกึกก้องทำให้หูดับยังไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย.
"แม่ทัพเจา,นำทัพ,ถอยออกไปอีก 3 หมื่นลี้!"ตี้เสวียนชาที่เอ่ยออกมาในทันที.
กับคำพูดของตี้เสวียนชา,แม้นว่าจงซานและคนอื่นๆจะไม่ได้ยิน,ทว่าตี้เสวียนชานั้นได้ส่งผ่านทางพลังวิญญาณแจ้งต่อทุกคน.
เจ้าโส่วเซี่ยงที่จ้องมองจงซาน,จงซานที่พยักหน้า.
เจ้าโส่วเซี่ยงที่ให้สัญญาณถอย,สัญญาณธงที่ถูกสั่งการนำทัพถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็ว,ตี้เสวียนชาที่ส่งต่อคำสั่งไปยังหมาป่า,ส่วนหยินโหลวหรี่เองก็ด้วยเช่นกัน,สังการเผ่าพยัคฆ์ทั้งหมดให้ถอยกำลังไปกับทัพด้วย.
ทุกคนที่ถอยห่างออกมา สี่หมื่นลี้.
ในเวลาเดียวกัน,ทุกคนเวลานี้ที่รู้สึกดีขึ้น,การรับรู้เสียงที่ค่อยๆกลับคืนกลับมา.
"ก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นกัน?"หยินโหลวหรี่ที่ขมวดคิ้วไปมา,แสดงท่าทางหวั่นเกรง.
"หยิงได้กางม่านทมิฬ,ทำให้พื้นที่มิติรอบๆแข็งแกร่งขึ้น!"ตี้เสวียนชาที่สูดหายใจลึกขมวดคิ้วไปมาขณะพูด.
"ทำให้มิติรอบๆแข็งแกร่งขึ้นอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วสอบถาม.
"ใช่แล้ว,มิติของโลกใบเล็กนั้นเปราะบางมาก,เพียงแค่ระดับสวรรค์แท้ที่แข็งแกร่ง,ก็สามารถทำให้มิติแตกเป็นรอยแยกแล้ว,ทว่ามิติในโลกใบใหญ่นั้น,ถึงจะเป็นเซียนสวรรค์ก็ไม่มีความสามารถพอที่จะทำให้มิติกลายเป็นระลอกคลื่นได้,มิติอากาศของโลกใบใหญ่นั้นแข็งแกร่งมาก,หยิงที่ใช้ม่านทมิฬปกคลุม,ทำให้บรรยากาศรอบๆแข็งแกร่งขึ้น,แม้ว่าจะด้อยกว่าโลกใบใหญ่,ทว่าก็ทำให้มิติอากาศของโลกใบเล็ก,แข็งแกร่งไม่ได้ด้อยกว่าโลกใบใหญ่มากนัก."ตี้เสวียนชาที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"มิน่าล่ะก่อนหน้านี้ข้ารู้สึกว่าฟ้าดินดูสว่างใสขึ้นมาในทันที,"เทียนหลิงเอ๋อที่ราวกับคิดถึงอะไรบางอย่างได้.
จงซานที่ครุ่นคิดก่อนหน้านี้ก่อนที่ทั้งสองจะลงมือ,เขารู้สึกราวกับว่าฟ้าดินเปลี่ยนเป็นผ่องใสขึ้นมาในทันทีเช่นกัน.
"แล้วทำไมมิติอากาศในโลกใบใหญ่ทำไมถึงมั่นคงกว่าล่ะ?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"ข้าเองก็ไม่รู้เช่นกัน."ตี้เสวียนชากล่าวตอบ.
ที่ไกลออกไปนั้น,ไม้เท้าเคลื่อนภูผาที่เปลี่ยนเป็นภูเขาขนาดใหญ่,พร้อมกับโถมกระหน่ำลงมาจากบนท้องฟ้า,อากาศรอบๆเริ่มสั่นไหว,ทุกคนที่อยู่ไกลออกไปตอนนี้ยังรู้สึกราวกับจะถูกบีบให้โค้งคำนับด้วยความเทิดทูน.
บนท้องฟ้าเช่นกัน,โลงศพสัมฤทธิ์กำราบโลกไม่ได้เพิ่มขนาดขึ้นมากมายนัก,หากแต่ปลดปล่อยภาพเงากลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่รวมตัวกัน,กลายเป็นโลกๆหนึ่งขึ้นมา,หัวใจของทุกคนที่จับจ้องมองราวกับจะหยุดเต้นไปในทันที.
"ไม้เท้าเคลื่อนภูผานั้น,หนึ่งแสนปีไม่ปรากฏออกมา! นับว่าทรงพลังน่าเกรงขามจริงๆ."ตี้เสวียนชาที่สูดหายใจลึก.
"โอ้ว?
เจ้ารู้จักของวิเศษทั้งสองอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"อืม,ข้าได้ยินมาบ้าง,แต่ไม่รู้ว่าจะทรงพลังขนาดนี้,ในสิบสมบัติโบราณ,แต่ละอันนั้นล้วนแล้วแต่มีชื่อเสียง,ขวานสะบั้นสวรรค์,ที่สามารถแยกสวรรค์สะบั้นปฐพีได้,ไม้เท้าเคลื่อนภูผา,ครั้งหนึ่งก็ถูกใช้ในการเรียกภูผาเพื่อมาสนับสนุน,สามารถที่จะสร้างขุนเขาเพื่อทำลายล้างราชวงศ์สวรรค์ได้เลย,เป็นพลังที่ร้ายกาจมาก!
แม้นว่ามันจะไม่ปรากฏมาหลายปีแล้ว,แต่ชื่อเสียงของมันก็ไม่จางหายเลย."ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หืม?
โลงศพสัมฤทธิ์กำราบโลกล่ะ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"โลงศพสัมฤทธิ์กำราบโลกเองก็เช่นกัน,ในอดีต,มันเคยใช้ผนึกราชวงศ์สวรรค์แห่งหนึ่งผนึกเมืองสามร้อยเมืองเอาไว้ด้านใน,ทำลายล้างศัตรูที่ผนึกอยู่ด้านในให้พังพินาศ,ประสบกับความสยดสยองเลยทีเดียว."
ได้ยินคำพูดของตี้เสวียนชา,ภายในใจของจงซานที่กระตุกกึก,สามารถทำลายราชวงศ์สวรรค์ให้พังทลายภายในครั้งเดียวอย่างงั้นรึ?
นี่ยังถือว่าเป็นของวิเศษอยู่อีกรึ?
น่าเกรงขามนัก? เช่นนั้นหยิงสามารถที่จะทำลายราชวงศ์สวรรค์ได้ด้วยตัวคนเดียวเลยรึ?
ภายในใจของจงซานที่รู้สึกเย็นเยือบทีเดียว,คนผู้นี้น่าหวากลัวนัก,ของวิเศษชิ้นนี้,เป็นของที่ร้ายกาจขนาดนี้เลยรึ?
แล้วทำไมยังอยู่ในสิบลำดับของวิเศษโบราณกัน,ความแตกต่างมันมากมายขนาดใหนกัน?
ที่ไกลออกไป,ไม้เท้าเคลื่อนภูผาและโลงศพสัมฤทธิ์กำราบโลก,ได้กระแทกกันไปมาแปดครั้งแล้ว! พลังที่รุนแรงนั้นน่าตื่นตะลึง,เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจอย่างที่สุด.
ในเวลาเดียวกันนั้น,ก็ปรากฏคนๆหนึ่งมาสมทบ,ชายในชุดสีขาว,มีปีกขนาดใหญ่ด้านหลัง,เสวียนหยวน!
"ไม้เท้าเคลื่อนภูผา?"ดวงตาของเสวียนหยวนที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
จดจ้องมองไปยังไม้เท้าเคลื่อนภูผา,สายตาของเสวียนหยวนที่เผยท่าทางประหลาดใจไม่แน่ใจไปพร้อมๆกัน.
การปะทะกันครั้งที่เก้า!
"ตูมมมมมมมมมมมมมมมม!"
การปะทะในครั้งนี้,เกิดระเบิดดังสนั่น,แรงระเบิดนั้นทำให้ภูเขาที่อยู่ใกล้ๆถึงเปลี่ยนเป็นหลุมดำขนาดใหญ่โต,อากาศรอบๆเริ่มพังทลาย.
ในรัศมีหมื่นลี้,กลายเป็นหลุมดำขนาดใหญ่,แรงสั่นสะเทือนที่หนักหน่วงรุนแรงมาก,พื้นดินในรัศมีสองหมื่นลี้พังทลายลงในทันที.
กองทัพที่หนีออกมาสามหมื่นลี้,มีคนมากมายที่บาดเจ็บไปถึงอวัยวะภายใน,พ่นโลหิตออกมาคำโต.
ถึงแม้นว่ามิติอากาศรอบๆจะถูกทำให้มั่นคงขึ้น,หากแต่มิติอากาศกับเปิดออก,เห็นได้ชัดเจนว่าแรงปะทะนั้นรุนแรงขนาดใหน.
หลังจากที่มิติฉีกขาด,ก็เริ่มฟื้นฟูกลับคืนอย่างรวดเร็ว,ราวกับสายน้ำที่กำลังไหลเติมเต็มช่องว่างที่ขาดหาย.
หลังจากผ่านไปหนึ่งก้านธูป,มิติอากาศก็ฟื้นฟูกลับคืนสู่ความปกติ.
พื้นที่หมื่นลี้,ภูเขามากมายถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นทะเลทราย,ที่ใจกลางนั้นมีเพียงเทือกเขาเทียนเซี่ยที่ตั้งตระหง่านอยู่.
จงซานและคนอื่นๆที่หนีออกมาไกลแล้ว,ก่อนที่หยิงจะปล่อยพลังของโลงศพกำราบโลกออกมา.
หยิงและเทียนเสิ่นจื่อที่แยกออกจากกัน,จดจ้องมองกันและกัน,สองคนที่เงียบงันไปชั่วครู่.
"กายเนื้อของเจ้ายังผสานลิขิตไม่หมด."หยิงที่กล่าวด้วยท่าทางสนใจ.
"กายบริวารของเจ้าเองก็ยังพัฒนายังไม่สมบูรณ์เช่นกัน!"เทียนเสิ่นจื่อที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"ไว้ถึงตอนนั้น,ที่โลกใบใหญ่,ข้าต้องการต่อสู้กับเจ้าอีกครั้ง!"หยิงที่กล่าวท้าทาย.
"ก็หวังไว้เช่นนั้น!"เทียนเสิ่นจื่อที่รับคำ.
คนทั้งสองที่ไม่ได้ตัดสินชัยชนะหรือพ่ายแพ้,แน่นอนว่านี่เป็นเพียงการหยั่งเชิงเท่านั้น,หยิงที่พยักหน้าให้กับเทียนเสิ่นจื่อ.
หยิงที่จ้องมองไปยังตี้เสวียนชาและเสวียนหยวน,พร้อมกับพยักหน้าให้,ก่อนที่ร่างของเขาจะหายไปในทันที.
กับต่อสู้ที่หนักหน่วงรุนแรง,แม้ว่าจะไม่ได้ตัดสินชัยชนะ,ทว่าก็ทำให้หยิงได้เติมเต็มความปรารถนาแล้ว,เขาได้ท้าทายเทียนเสิ่นจื่อเอาไว้แล้ว.
เมื่อเติมเต็มความต้องการของตัวเองแล้ว,หยิงก็เดินทางกลับ.
หลังจากที่หยิงเจิ้งกลับไปแล้ว,เทียนเสิ่นจื่อก็ถอยหายใจเบาๆ,ก่อนที่จะหันหน้าจับจ้องมองยังกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง,ก่อนที่สายตาของเขาจะไปหยุดอยู่ที่เสวียนหยวนที่กำลังเก็บปีกตัวเอง.
สายตาสีแดงของเขาที่จดจ้องมองเสวียนหยวน,ดวงตาของเสวียนหยวนที่ปรากฏแสงสีขาวเงินเรื่อๆอยู่ในดวงตา.
"ตำหนักศาลาเทวะอย่างงั้นรึ?"เทียนเสิ่นจื่อที่กล่าวสอบถามอย่างเคร่งขรึม.
"ตำหนักศาลาเทวะ,เสวียนหยวนคารวะอาวุโส!"เสวียนหยวนที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
เสวียนหยวนที่แสดงความเคารพต่อเทียนเสิ่นจื่ออย่างที่สุด.
"หนึ่งแสนปีมาแล้ว,นับตั้งแต่ก่อตั้งตำหนักศาลาเทวะขึ้นมา?"เทียนเสิ่นจื่อที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"อาวุโส,ท่านคือ,เทียนเสิ่นจื่ออย่างงั้นรึ?"ดวงตาของเสวียนหยวนที่สั่นไหวส่ายไปมาพลางสอบถามออกไป.
"อืม!"เทียนเสิ่นจื่อที่พยักหน้ารับ.
เมื่อรับรู้ว่าเป็นเทียนเสิ่นจื่อ,เสวียนหยวนที่ยื่นมือออกไป,ปรากฏสิ่งของบางอย่างปรากฏขึ้นมา,เป็นศาลาย่อขนาด,ที่ลอยอยู่บนมือของเสวียนหยวน,บนศาลานั้น,มีประกายแสงสีเหลืองอร่ามส่องประกายอยู่.
มันคือกรรมวาสนาอย่างงั้นรึ? ดวงตาของจงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
เทียนเสิ่นจื่อที่จับจ้องมองไปยังตำหนักในมือของเสวียนหยวน,ก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า,"เจ้าเพิ่งทะลวงระดับสวรรค์แท้ขั้นที่สี่,นอกจากนี้ยังทะลวงผ่านมาเพียงแค่หกเดือน,เจ้าไม่ต้องการมันแล้วอย่างงั้นรึ?"
"สิ่งของๆคนอื่นก็ควรที่จะคืนให้กับเจ้าของ! ตำหนักศาลาเทวะนั้นไม่ต้องการของคนอื่นมาเป็นของตน!"เสวียนหยวนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เทียนเสิ่นจื่อที่จ้องมองไปยังเสวียนหยวนพร้อมกับพยักหน้า,"เจ้าเหมือนกับเขามาก,แม้แต่นิสัย!"
เขา
ที่เทียนเสิ่นจื่อกล่าว,แน่นอนว่าหมายถึงเจ้าตำหนักศาลาเทวะรุ่นแรก.
"ขอบคุณ!"เสวียนหยวนที่พยักหน้ารับช้าๆอย่างไม่รีบร้อน.
"ตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง?"เทียนเสิ่นจื่อกล่าว.
"เจ้าตำหนักรุ่นแรกนั้น,ได้ก้าวสู่อายุไขที่ยืนยาว,ข้ามผ่านทัณฑ์สวรรค์จากที่นี่ไปแล้ว!"เสวียนหยวนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เขาเป็นคนที่รักษาคำมั่นสัญญาณเสมอ!"เทียนเสิ่นจื่อที่พยักหน้ารับ.
เทียนเสิ่นจื่อที่ไม่ได้รับมันกลับมา,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังเสวียนหยวนและกล่าวออกมาเล็กน้อย,"สิ่งนี้เป็นสมบัติของโลกใบใหญ่,หลายปีมาแล้วข้าและเขาได้มันมาร่วมกัน,หนึ่งแสนปีเจ้าที่ปกป้องโลกใบนี้แทนข้า,สิ่งนี้จึงถือว่าเป็นค่าแรงของพวกเจ้า,ข้าไม่สามารถรับมันกลับมาได้แล้ว,ภารกิจของตำหนักศาลาเทวะตอนนี้จบลงแล้ว!"
เสวียนหยวนที่สูดหายใจลึก,จดจ้องมองไปยังเทียนเสิ่นจื่อ,ไม่ได้ปฏิเสธ,ก่อนที่จะเก็บตำหนักศาลดังกล่าวกลับไป.
เสวียนหยวนที่สูดหายใจลึก,พร้อมกับคารวะให้กับเทียนเสิ่นจื่ออีกครั้งหนึ่ง.
จงซานที่อยู่ใกล้ๆดวงตาสั่นไหวไปมาด้วยความตกใจ,ระดับสวรรค์แท้ขั้นที่สี่อย่างงั้นรึ?
ไม่,หกเดือนอย่างงั้นรึ?,ก่อนหน้านี้ขณะที่เขายังอยู่ระดับสามสวรรค์แท้?
เพียงแค่ระดับสามสวรรค์แท้ยังสามารถรับมือหกเซียนปฐพี?
เสวียนหยวนผู้นี้นับว่าร้ายกาจจริงๆ!
ระหว่างที่พูดกคุยกับเจ้าตำหนักศาลาเทวะ,เทียนเสิ่นจื่อที่จ้องมองไปยังตี้เสวียนชา,แววตาที่เผยท่าทางประหลาดใจออกมา,ก่อนที่จะพยักหน้าให้เล็กน้อย.
ตี้เสวียนชาก็พยักหน้ารับเช่นกัน.
"เอาล่ะ,เข้าไปในตำหนักกับข้า,ข้าจะแต่งตั้งประมุขอย่างเป็นทางการให้!"เทียนเสิ่นจื่อที่กล่าวต่อเทียนหลิงเอ๋อ.
เทียนหลิงเอ๋อที่คว้าแขนของจงซานไว้,ราวกับว่านางไม่ไว้ใจเทียนเสิ่นจื่อเลยแม้แต่น้อย.
เห็นท่าทางประมุขคนปัจจุบันของตระกูลเทียนแล้ว,เทียนเสิ่นจื่อถึงกับพูดไม่ออก,เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะมองไปยังจงซาน.
"เจ้าเข้าไปพร้อมกับข้าด้วย!"เทียนเสิ่นจื่อที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
เข้าไปในตำหนักอย่างงั้นรึ?
ดวงตาของจงซานเป็นประกาย.
”~~!”
จากที่ไกลออกไป,เสียงฉีกอากาศที่พุ่งตรงมาด้วยความเร็ว,แสงสีเขียวที่เป็นริ้วแสงปรากฏขึ้นที่ขอบฟ้าต่อหน้าทุกคน.
หลังจากที่หยิงไปแล้ว,ก็ปรากฏยอดฝีมืออีกคนปรากฏขึ้นมา.
ซือหม่าเข่อ!
ซือหม่าเข่อที่ปรากฏขึ้นมา,ก่อนที่จะหยุดจดจ้องมองพื้นที่รอบๆกลายเป็นทะเลทราย,ซือหม่าเข่อที่ขมวดคิ้วไปมา,จากนั้นก็จ้องมองไปยังพื้นที่ยอดเขาเทียนเซี่ย.
พื้นที่รอบๆแม้ว่าจะพลังทลายสลายหายไปหมด,ทว่ายอดเขาเทียนเซี่ยนั้นกลับยังปลอดภัย,และผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาสองคนก็หายไปแล้ว.
สายตาที่ดุร้ายของซือหม่าเข่อเปล่งประกายขึ้น,ก่อนที่จะพุ่งตรงไปยังยอดเขาเทียนเซี่ยในทันที.
Chapter 720 Agreement of Creation Divine
Palace
创世神宫的约定
ข้อตกลงของตำหนักศาลาเทวะ.
การต่อสู้ของเทียนเสิ่นจื่อและหยิง,เป็นการต่อสู้ที่ไม่สามารถรับรู้ได้,แม้แต่จงซานยังไม่อาจสัมผัสได้เลย,ทว่าด้วยพลังของทั้งคู่,จงซานก็สามารถบอกได้เลยว่าการต่อสู้นี้แม้แต่เซียนสวรรค์ยังไม่สามารถเทียบคนทั้งสองไม่ได้,การเข้าไปหาเรื่องพวกเขามีแต่แส่หาความตายเท่านั้น.
ช่างน่าเศร้า,การต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมนี้,ไม่สามารถมองได้,แม้แต่เสียงก็ยังไม่ได้ยิน.
ตี้เสวียนชาที่ปรากฏขึ้นข้างๆจงซาน,ขณะที่จ้องมองการปะทะกันของไม้เท้าเคลื่อนภูผาและโลงศพสัมฤทธิ์กำราบโลก.
ตี้เสวียนชาที่ดวงตาหดเกร็งก่อนที่จะพาจงซาน,เทียนหลิงเอ๋อ,หนี่ปู่ซาและหยินโหลวหรี่ถอยห่างออกมา,อาวุโสเทียนเองก็ตามออกมาเช่นกัน.
ห่างออกมาหมื่นลี้,เป็นสถานที่เจ้าโส่วเซี่ยงนำทัพถอยออกมาประจำการอยู่.
ถึงแม้ว่าจะเป็นที่นี่,เสียงที่ดังกึกก้องทำให้หูดับยังไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย.
"แม่ทัพเจา,นำทัพ,ถอยออกไปอีก 3 หมื่นลี้!"ตี้เสวียนชาที่เอ่ยออกมาในทันที.
กับคำพูดของตี้เสวียนชา,แม้นว่าจงซานและคนอื่นๆจะไม่ได้ยิน,ทว่าตี้เสวียนชานั้นได้ส่งผ่านทางพลังวิญญาณแจ้งต่อทุกคน.
เจ้าโส่วเซี่ยงที่จ้องมองจงซาน,จงซานที่พยักหน้า.
เจ้าโส่วเซี่ยงที่ให้สัญญาณถอย,สัญญาณธงที่ถูกสั่งการนำทัพถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็ว,ตี้เสวียนชาที่ส่งต่อคำสั่งไปยังหมาป่า,ส่วนหยินโหลวหรี่เองก็ด้วยเช่นกัน,สังการเผ่าพยัคฆ์ทั้งหมดให้ถอยกำลังไปกับทัพด้วย.
ทุกคนที่ถอยห่างออกมา สี่หมื่นลี้.
ในเวลาเดียวกัน,ทุกคนเวลานี้ที่รู้สึกดีขึ้น,การรับรู้เสียงที่ค่อยๆกลับคืนกลับมา.
"ก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นกัน?"หยินโหลวหรี่ที่ขมวดคิ้วไปมา,แสดงท่าทางหวั่นเกรง.
"หยิงได้กางม่านทมิฬ,ทำให้พื้นที่มิติรอบๆแข็งแกร่งขึ้น!"ตี้เสวียนชาที่สูดหายใจลึกขมวดคิ้วไปมาขณะพูด.
"ทำให้มิติรอบๆแข็งแกร่งขึ้นอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วสอบถาม.
"ใช่แล้ว,มิติของโลกใบเล็กนั้นเปราะบางมาก,เพียงแค่ระดับสวรรค์แท้ที่แข็งแกร่ง,ก็สามารถทำให้มิติแตกเป็นรอยแยกแล้ว,ทว่ามิติในโลกใบใหญ่นั้น,ถึงจะเป็นเซียนสวรรค์ก็ไม่มีความสามารถพอที่จะทำให้มิติกลายเป็นระลอกคลื่นได้,มิติอากาศของโลกใบใหญ่นั้นแข็งแกร่งมาก,หยิงที่ใช้ม่านทมิฬปกคลุม,ทำให้บรรยากาศรอบๆแข็งแกร่งขึ้น,แม้ว่าจะด้อยกว่าโลกใบใหญ่,ทว่าก็ทำให้มิติอากาศของโลกใบเล็ก,แข็งแกร่งไม่ได้ด้อยกว่าโลกใบใหญ่มากนัก."ตี้เสวียนชาที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"มิน่าล่ะก่อนหน้านี้ข้ารู้สึกว่าฟ้าดินดูสว่างใสขึ้นมาในทันที,"เทียนหลิงเอ๋อที่ราวกับคิดถึงอะไรบางอย่างได้.
จงซานที่ครุ่นคิดก่อนหน้านี้ก่อนที่ทั้งสองจะลงมือ,เขารู้สึกราวกับว่าฟ้าดินเปลี่ยนเป็นผ่องใสขึ้นมาในทันทีเช่นกัน.
"แล้วทำไมมิติอากาศในโลกใบใหญ่ทำไมถึงมั่นคงกว่าล่ะ?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"ข้าเองก็ไม่รู้เช่นกัน."ตี้เสวียนชากล่าวตอบ.
ที่ไกลออกไปนั้น,ไม้เท้าเคลื่อนภูผาที่เปลี่ยนเป็นภูเขาขนาดใหญ่,พร้อมกับโถมกระหน่ำลงมาจากบนท้องฟ้า,อากาศรอบๆเริ่มสั่นไหว,ทุกคนที่อยู่ไกลออกไปตอนนี้ยังรู้สึกราวกับจะถูกบีบให้โค้งคำนับด้วยความเทิดทูน.
บนท้องฟ้าเช่นกัน,โลงศพสัมฤทธิ์กำราบโลกไม่ได้เพิ่มขนาดขึ้นมากมายนัก,หากแต่ปลดปล่อยภาพเงากลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่รวมตัวกัน,กลายเป็นโลกๆหนึ่งขึ้นมา,หัวใจของทุกคนที่จับจ้องมองราวกับจะหยุดเต้นไปในทันที.
"ไม้เท้าเคลื่อนภูผานั้น,หนึ่งแสนปีไม่ปรากฏออกมา! นับว่าทรงพลังน่าเกรงขามจริงๆ."ตี้เสวียนชาที่สูดหายใจลึก.
"โอ้ว?
เจ้ารู้จักของวิเศษทั้งสองอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"อืม,ข้าได้ยินมาบ้าง,แต่ไม่รู้ว่าจะทรงพลังขนาดนี้,ในสิบสมบัติโบราณ,แต่ละอันนั้นล้วนแล้วแต่มีชื่อเสียง,ขวานสะบั้นสวรรค์,ที่สามารถแยกสวรรค์สะบั้นปฐพีได้,ไม้เท้าเคลื่อนภูผา,ครั้งหนึ่งก็ถูกใช้ในการเรียกภูผาเพื่อมาสนับสนุน,สามารถที่จะสร้างขุนเขาเพื่อทำลายล้างราชวงศ์สวรรค์ได้เลย,เป็นพลังที่ร้ายกาจมาก!
แม้นว่ามันจะไม่ปรากฏมาหลายปีแล้ว,แต่ชื่อเสียงของมันก็ไม่จางหายเลย."ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หืม?
โลงศพสัมฤทธิ์กำราบโลกล่ะ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"โลงศพสัมฤทธิ์กำราบโลกเองก็เช่นกัน,ในอดีต,มันเคยใช้ผนึกราชวงศ์สวรรค์แห่งหนึ่งผนึกเมืองสามร้อยเมืองเอาไว้ด้านใน,ทำลายล้างศัตรูที่ผนึกอยู่ด้านในให้พังพินาศ,ประสบกับความสยดสยองเลยทีเดียว."
ได้ยินคำพูดของตี้เสวียนชา,ภายในใจของจงซานที่กระตุกกึก,สามารถทำลายราชวงศ์สวรรค์ให้พังทลายภายในครั้งเดียวอย่างงั้นรึ?
นี่ยังถือว่าเป็นของวิเศษอยู่อีกรึ?
น่าเกรงขามนัก? เช่นนั้นหยิงสามารถที่จะทำลายราชวงศ์สวรรค์ได้ด้วยตัวคนเดียวเลยรึ?
ภายในใจของจงซานที่รู้สึกเย็นเยือบทีเดียว,คนผู้นี้น่าหวากลัวนัก,ของวิเศษชิ้นนี้,เป็นของที่ร้ายกาจขนาดนี้เลยรึ?
แล้วทำไมยังอยู่ในสิบลำดับของวิเศษโบราณกัน,ความแตกต่างมันมากมายขนาดใหนกัน?
ที่ไกลออกไป,ไม้เท้าเคลื่อนภูผาและโลงศพสัมฤทธิ์กำราบโลก,ได้กระแทกกันไปมาแปดครั้งแล้ว! พลังที่รุนแรงนั้นน่าตื่นตะลึง,เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจอย่างที่สุด.
ในเวลาเดียวกันนั้น,ก็ปรากฏคนๆหนึ่งมาสมทบ,ชายในชุดสีขาว,มีปีกขนาดใหญ่ด้านหลัง,เสวียนหยวน!
"ไม้เท้าเคลื่อนภูผา?"ดวงตาของเสวียนหยวนที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
จดจ้องมองไปยังไม้เท้าเคลื่อนภูผา,สายตาของเสวียนหยวนที่เผยท่าทางประหลาดใจไม่แน่ใจไปพร้อมๆกัน.
การปะทะกันครั้งที่เก้า!
"ตูมมมมมมมมมมมมมมมม!"
การปะทะในครั้งนี้,เกิดระเบิดดังสนั่น,แรงระเบิดนั้นทำให้ภูเขาที่อยู่ใกล้ๆถึงเปลี่ยนเป็นหลุมดำขนาดใหญ่โต,อากาศรอบๆเริ่มพังทลาย.
ในรัศมีหมื่นลี้,กลายเป็นหลุมดำขนาดใหญ่,แรงสั่นสะเทือนที่หนักหน่วงรุนแรงมาก,พื้นดินในรัศมีสองหมื่นลี้พังทลายลงในทันที.
กองทัพที่หนีออกมาสามหมื่นลี้,มีคนมากมายที่บาดเจ็บไปถึงอวัยวะภายใน,พ่นโลหิตออกมาคำโต.
ถึงแม้นว่ามิติอากาศรอบๆจะถูกทำให้มั่นคงขึ้น,หากแต่มิติอากาศกับเปิดออก,เห็นได้ชัดเจนว่าแรงปะทะนั้นรุนแรงขนาดใหน.
หลังจากที่มิติฉีกขาด,ก็เริ่มฟื้นฟูกลับคืนอย่างรวดเร็ว,ราวกับสายน้ำที่กำลังไหลเติมเต็มช่องว่างที่ขาดหาย.
หลังจากผ่านไปหนึ่งก้านธูป,มิติอากาศก็ฟื้นฟูกลับคืนสู่ความปกติ.
พื้นที่หมื่นลี้,ภูเขามากมายถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นทะเลทราย,ที่ใจกลางนั้นมีเพียงเทือกเขาเทียนเซี่ยที่ตั้งตระหง่านอยู่.
จงซานและคนอื่นๆที่หนีออกมาไกลแล้ว,ก่อนที่หยิงจะปล่อยพลังของโลงศพกำราบโลกออกมา.
หยิงและเทียนเสิ่นจื่อที่แยกออกจากกัน,จดจ้องมองกันและกัน,สองคนที่เงียบงันไปชั่วครู่.
"กายเนื้อของเจ้ายังผสานลิขิตไม่หมด."หยิงที่กล่าวด้วยท่าทางสนใจ.
"กายบริวารของเจ้าเองก็ยังพัฒนายังไม่สมบูรณ์เช่นกัน!"เทียนเสิ่นจื่อที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"ไว้ถึงตอนนั้น,ที่โลกใบใหญ่,ข้าต้องการต่อสู้กับเจ้าอีกครั้ง!"หยิงที่กล่าวท้าทาย.
"ก็หวังไว้เช่นนั้น!"เทียนเสิ่นจื่อที่รับคำ.
คนทั้งสองที่ไม่ได้ตัดสินชัยชนะหรือพ่ายแพ้,แน่นอนว่านี่เป็นเพียงการหยั่งเชิงเท่านั้น,หยิงที่พยักหน้าให้กับเทียนเสิ่นจื่อ.
หยิงที่จ้องมองไปยังตี้เสวียนชาและเสวียนหยวน,พร้อมกับพยักหน้าให้,ก่อนที่ร่างของเขาจะหายไปในทันที.
กับต่อสู้ที่หนักหน่วงรุนแรง,แม้ว่าจะไม่ได้ตัดสินชัยชนะ,ทว่าก็ทำให้หยิงได้เติมเต็มความปรารถนาแล้ว,เขาได้ท้าทายเทียนเสิ่นจื่อเอาไว้แล้ว.
เมื่อเติมเต็มความต้องการของตัวเองแล้ว,หยิงก็เดินทางกลับ.
หลังจากที่หยิงเจิ้งกลับไปแล้ว,เทียนเสิ่นจื่อก็ถอยหายใจเบาๆ,ก่อนที่จะหันหน้าจับจ้องมองยังกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง,ก่อนที่สายตาของเขาจะไปหยุดอยู่ที่เสวียนหยวนที่กำลังเก็บปีกตัวเอง.
สายตาสีแดงของเขาที่จดจ้องมองเสวียนหยวน,ดวงตาของเสวียนหยวนที่ปรากฏแสงสีขาวเงินเรื่อๆอยู่ในดวงตา.
"ตำหนักศาลาเทวะอย่างงั้นรึ?"เทียนเสิ่นจื่อที่กล่าวสอบถามอย่างเคร่งขรึม.
"ตำหนักศาลาเทวะ,เสวียนหยวนคารวะอาวุโส!"เสวียนหยวนที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
เสวียนหยวนที่แสดงความเคารพต่อเทียนเสิ่นจื่ออย่างที่สุด.
"หนึ่งแสนปีมาแล้ว,นับตั้งแต่ก่อตั้งตำหนักศาลาเทวะขึ้นมา?"เทียนเสิ่นจื่อที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"อาวุโส,ท่านคือ,เทียนเสิ่นจื่ออย่างงั้นรึ?"ดวงตาของเสวียนหยวนที่สั่นไหวส่ายไปมาพลางสอบถามออกไป.
"อืม!"เทียนเสิ่นจื่อที่พยักหน้ารับ.
เมื่อรับรู้ว่าเป็นเทียนเสิ่นจื่อ,เสวียนหยวนที่ยื่นมือออกไป,ปรากฏสิ่งของบางอย่างปรากฏขึ้นมา,เป็นศาลาย่อขนาด,ที่ลอยอยู่บนมือของเสวียนหยวน,บนศาลานั้น,มีประกายแสงสีเหลืองอร่ามส่องประกายอยู่.
มันคือกรรมวาสนาอย่างงั้นรึ? ดวงตาของจงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"ประมุขรุ่นแรกของตำหนักศาลาเทวะนั้นได้ทำข้อตกลงกับท่านในอดีต,เขาที่ก่อตั้งสำนักศาลาเทวะก็เพื่อปกป้องสิ่งนี้เอาไว้,แม้นว่าแต่ละรุ่นของตำหนักศาลเทวะ,จะไม่สามารถสะสมกรรมวาสนาเพิ่มได้,ทว่าด้วยกรรมวาสนาที่มีมากมายของมัน,นับจากรุนแรกจนมาถึงตอนนี้,กว่าแสนปี,ลดลงไปไม่ถึงครึ่งหนึ่ง,ระหว่างแสนปีมานี้,ตำหนักศาลเทวะได้กำจัดคน
16 กลุ่มที่เดินทางมาจากโลกใบใหญ่!
วันนี้เมื่อได้พบกับไม้เท้าเคลื่อนภูผา,ภารกิจของตำหนักศาลเทวะก็ได้เสร็จสิ้นแล้ว,สิ่งนี้ขอมอบมันคืนให้กับท่าน!"เสวียนหยวนที่ยืนตำหนักขนาดเล็กออกมา.
เทียนเสิ่นจื่อที่จับจ้องมองไปยังตำหนักในมือของเสวียนหยวน,ก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า,"เจ้าเพิ่งทะลวงระดับสวรรค์แท้ขั้นที่สี่,นอกจากนี้ยังทะลวงผ่านมาเพียงแค่หกเดือน,เจ้าไม่ต้องการมันแล้วอย่างงั้นรึ?"
"สิ่งของๆคนอื่นก็ควรที่จะคืนให้กับเจ้าของ! ตำหนักศาลาเทวะนั้นไม่ต้องการของคนอื่นมาเป็นของตน!"เสวียนหยวนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เทียนเสิ่นจื่อที่จ้องมองไปยังเสวียนหยวนพร้อมกับพยักหน้า,"เจ้าเหมือนกับเขามาก,แม้แต่นิสัย!"
เขา
ที่เทียนเสิ่นจื่อกล่าว,แน่นอนว่าหมายถึงเจ้าตำหนักศาลาเทวะรุ่นแรก.
"ขอบคุณ!"เสวียนหยวนที่พยักหน้ารับช้าๆอย่างไม่รีบร้อน.
"ตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง?"เทียนเสิ่นจื่อกล่าว.
"เจ้าตำหนักรุ่นแรกนั้น,ได้ก้าวสู่อายุไขที่ยืนยาว,ข้ามผ่านทัณฑ์สวรรค์จากที่นี่ไปแล้ว!"เสวียนหยวนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เขาเป็นคนที่รักษาคำมั่นสัญญาณเสมอ!"เทียนเสิ่นจื่อที่พยักหน้ารับ.
เทียนเสิ่นจื่อที่ไม่ได้รับมันกลับมา,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังเสวียนหยวนและกล่าวออกมาเล็กน้อย,"สิ่งนี้เป็นสมบัติของโลกใบใหญ่,หลายปีมาแล้วข้าและเขาได้มันมาร่วมกัน,หนึ่งแสนปีเจ้าที่ปกป้องโลกใบนี้แทนข้า,สิ่งนี้จึงถือว่าเป็นค่าแรงของพวกเจ้า,ข้าไม่สามารถรับมันกลับมาได้แล้ว,ภารกิจของตำหนักศาลาเทวะตอนนี้จบลงแล้ว!"
เสวียนหยวนที่สูดหายใจลึก,จดจ้องมองไปยังเทียนเสิ่นจื่อ,ไม่ได้ปฏิเสธ,ก่อนที่จะเก็บตำหนักศาลดังกล่าวกลับไป.
เสวียนหยวนที่สูดหายใจลึก,พร้อมกับคารวะให้กับเทียนเสิ่นจื่ออีกครั้งหนึ่ง.
จงซานที่อยู่ใกล้ๆดวงตาสั่นไหวไปมาด้วยความตกใจ,ระดับสวรรค์แท้ขั้นที่สี่อย่างงั้นรึ?
ไม่,หกเดือนอย่างงั้นรึ?,ก่อนหน้านี้ขณะที่เขายังอยู่ระดับสามสวรรค์แท้?
เพียงแค่ระดับสามสวรรค์แท้ยังสามารถรับมือหกเซียนปฐพี?
เสวียนหยวนผู้นี้นับว่าร้ายกาจจริงๆ!
ระหว่างที่พูดกคุยกับเจ้าตำหนักศาลาเทวะ,เทียนเสิ่นจื่อที่จ้องมองไปยังตี้เสวียนชา,แววตาที่เผยท่าทางประหลาดใจออกมา,ก่อนที่จะพยักหน้าให้เล็กน้อย.
ตี้เสวียนชาก็พยักหน้ารับเช่นกัน.
"เอาล่ะ,เข้าไปในตำหนักกับข้า,ข้าจะแต่งตั้งประมุขอย่างเป็นทางการให้!"เทียนเสิ่นจื่อที่กล่าวต่อเทียนหลิงเอ๋อ.
เทียนหลิงเอ๋อที่คว้าแขนของจงซานไว้,ราวกับว่านางไม่ไว้ใจเทียนเสิ่นจื่อเลยแม้แต่น้อย.
เห็นท่าทางประมุขคนปัจจุบันของตระกูลเทียนแล้ว,เทียนเสิ่นจื่อถึงกับพูดไม่ออก,เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะมองไปยังจงซาน.
"เจ้าเข้าไปพร้อมกับข้าด้วย!"เทียนเสิ่นจื่อที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
เข้าไปในตำหนักอย่างงั้นรึ?
ดวงตาของจงซานเป็นประกาย.
”~~!”
จากที่ไกลออกไป,เสียงฉีกอากาศที่พุ่งตรงมาด้วยความเร็ว,แสงสีเขียวที่เป็นริ้วแสงปรากฏขึ้นที่ขอบฟ้าต่อหน้าทุกคน.
หลังจากที่หยิงไปแล้ว,ก็ปรากฏยอดฝีมืออีกคนปรากฏขึ้นมา.
ซือหม่าเข่อ!
ซือหม่าเข่อที่ปรากฏขึ้นมา,ก่อนที่จะหยุดจดจ้องมองพื้นที่รอบๆกลายเป็นทะเลทราย,ซือหม่าเข่อที่ขมวดคิ้วไปมา,จากนั้นก็จ้องมองไปยังพื้นที่ยอดเขาเทียนเซี่ย.
พื้นที่รอบๆแม้ว่าจะพลังทลายสลายหายไปหมด,ทว่ายอดเขาเทียนเซี่ยนั้นกลับยังปลอดภัย,และผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาสองคนก็หายไปแล้ว.
สายตาที่ดุร้ายของซือหม่าเข่อเปล่งประกายขึ้น,ก่อนที่จะพุ่งตรงไปยังยอดเขาเทียนเซี่ยในทันที.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น