Immortality Chapter 709 Weird universe
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 709 โลกแห่งความแปลกประหลาด.
Chapter 709 Weird universe
สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังจงซาน,เพียงแค่ม้านั่งหินอย่างงั้นรึ?.
กับการดูแคลนของซือหม่าเข่อที่มองจงซาน,ระดับราชันย์แท้,เพียงแค่ม้านั่งหินก็นับว่าให้เกียรติแล้ว,กับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้,ทุกคนเองก็เช่นกัน,ตราบเท่าที่ทุกคนนั่งลง,ก็หมายถึงพวกเขายอมรับสถานะของตัวเองด้วยเช่นกัน,ดูเหมือนเรื่องนี้เป็นการยอมรับว่าตัวเองยินดีที่จะก้าวตามอีกฝ่ายด้วย.
กงเหล่ยเทียน,กู่เจิ้งอี้และหยิง,สามเซิ่งซ่างที่จ้องมองจงซาน,พวกเขาไม่ได้นั่งลง,พวกเขาทุกคนย่อมรับรู้เจตนาของซือหม่าเข่อได้,และพวกเขาทั้งสามก็ต้องการรู้ด้วยว่ากับการดูแคลนจงซานในครานี้,จงซานจะกระทำการอย่างไร.
จงซานที่จ้องมองไปยังม้านั่งหิน,ที่มุมปากเผยยิ้มออกมเล็กน้อย,ราวกับว่าเซียนกำลังดูแคลนเขาอย่างหนักเลยไม่ใช่รึ?
ม้านั่งหินอย่างงั้นรึ? เพื่อให้จงซานนั่งรึ?
แม้นว่าบุรุษที่แท้จริงจะสามารถปรับตัวได้ตามสถานะการ,ทว่าเขาก็ไม่จำเป็นต้องยอมรับการตัดสินจากคนอื่น,ไม่จำเป็นต้องโค้งให้กับคนอื่นแน่นอน.
เซียนรึ? เซียนแล้วอย่างไร?
ในภพหยินนั้น,แม้แต่เซียนยังเป็นข้าราชบริพารของข้า.
สายตาของจงซานที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
"เชิญ!"
ซือหม่าเข่อที่เอ่ยออกมาอีกครั้งต่อจงซาน,ครานี้เขาได้ใช้อำนาจพลังกดดัน,กดทับโถมกระหน่ำไปยังร่างของจงซานในทันที.
แรงกดดันวิญญาณมหาศาลที่โถมกระหน่ำเข้ามา,ไม่เพียงแค่ดูแคลนทางจิตใจ,เขายังปล่อยแรงกดดันวิญญาณที่แข็งแกร่งกดข่มจงซาน,ราวกับว่าต้องการให้จงซานคุกเข่าให้กับเขา.
ในเวลาเดียวกันนั้น,เป็นตี้เสวียนชาที่ปัดเป่าแรงกดดันเหล่านั้นให้หายไปในทันที,พลังกดดันที่หายไป,จงซานที่ราวกับว่าไม่สนใจที่จะมองม้านั่งหินเลยแม้แต่น้อย.
ซือหม่าเข่อที่ขมวดคิ้วไปมา.
จดจ้องมองตี้เสวียนชาด้วยท่าทางจริงจัง.
ในเวลาเดียวกันนั้น,ทุกคนที่เห็นจงซานที่ก้าวออกไปก่อนที่จะยกเท้าพร้อมกับเตะไปยังม้านั่งหินอย่างแรง.
"ตูมมมมมมม!"ม้านั่งศิลาที่ลอยออกไปอย่างคาดไม่ถึง.
ทุกคนที่จับจ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน,แววตาที่แสดงท่าทางงงงวย,ซือหม่าเข่อที่ไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย,ระดับราชันย์กระจอกๆ,กล้าเข้ามาในเขตแดนของเขา,แล้วแสดงท่าทางหยาบคายในโลกเขตแดนของเขาอย่างงั้นรึ?
สามเซิ่งซ่างที่ขมวดคิ้วไปมา,แสดงท่าทางประหลาดใจต่อจงซานเป็นอย่างมาก,ถึงแม้นว่าจะไม่นั่ง,ก็ไม่ควรที่จะเตะมันแต่อย่างใด.
สิบเซียนปฐพีที่จับจ้องสายตาแผ่จิตสังหารออกมาในทันที.
จงซานที่เตะม้านั่งศิลาออกไป,จากนั้นก็สะบัดมือ,นำบัลลังก์เก้ามังกรของเขาออกมาวางบนพื้น,เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว.
"ตูมมมมมมมม!"
บัลลังก์เก้ามังกรที่หนักหน่วงหล่นลงบนพื้นราวกับสายฟ้าฟาด,นี่คือบัลลังก์ของราชา,จงซานที่สะบัดชุดราชวงศ์เสียงดังพรึบ,ก่อนที่จะก้าวลงไปนั่ง.
ซือหม่าเขอที่ตื่นตกใจ,สิ่งนี้คืออะไรกัน?
สามารถนำบัลลังก์ของตัวเองออกมาในโลกของเขาได้ด้วยรึ?
"ฮ่าฮ่าอ่าฮ่า............!"
หยิงที่หัวเราะเสียงดัง,ก่อนที่จะยกเท้า,เตะไปยังบัลลังก์ด้านหน้าเช่นกัน.
ก่อนที่จะสะบัดมือออกไป,นำบัลลังก์เซิ่งซ่าง,บัลลังก์มังกรขนาดใหญ่ออกมา.
"ตูมมมมมม!"
บัลลังก์มังกรที่ล่วงหล่นลงพื้น,หยิงที่สะบัดชุดราชวงศ์,ก้าวขึ้นไปนั่งเช่นกัน.
อีกคนแล้วรึ? ดวงตาของซือหม่าเข่อที่ส่ายไปมา.
ไม่ใช่แค่สองคน,เซิ่งซ่างที่เหลือ,กู่เจิ้งอี้และกงเหล่ยเทียนเช่นกัน,ทุกๆคนที่นำบัลลังก์มังกรออกมา,พร้อมกับก้าวขึ้นไปนั่ง.
โลกใบเล็ก,คาดไม่ถึงเลยว่าจะแสดงท่าทางอหังการเช่นนี้ออกมา,ในอนาคตข้างหน้าเมื่อก้าวไปโลกใบใหญ่,พวกเขาย่อมไม่มีทางที่จะทำเช่นนี้ออกมาได้แน่.
เมื่อราชาทั้งสี่ได้นั่งแล้ว,ทุกคนต่างก็จดจ้องมองมายังซือหม่าเข่อ.
ซือหม่าเข่อที่จำเป็นต้องก้าวไปตามแผนการแรก.
สายตาของซือหมาจื่อที่ขุ่นเคืองอย่างหนัก,แววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังต่อจงซาน.
และความเกลียดชังนี้,ราวกับว่ามันส่งผลไปถึงเท่าเที่ยที่กำลังกินอาหารอยู่ด้วยเช่นกัน.
เท่าเที่ยที่กำลังกินอาหารอย่างตะกละตะกราม,ทันใดนั้นก็สัมผัสได้ถึงความโกรธของเจ้านาย,มันที่ตอบสนองในทันที.
สายตาของซือหม่าเข่อที่จ้องมองจงซาน,สายตาของมันที่จ้องมองไปยังจงซาน,ดวงตาทั้งสองข้างเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที,ร่างกายที่สั่นสะท้านกระโจนออกมาทันที.
"โฮกกกกก!"
เท่าเที่ยที่คำรามเสียงดัง,พุ่งกระโจนเข้าหาจงซานในทันที,ปากของมันที่อ้ากว้างราวกับว่าต้องการจะกลืนจงซานไปทั้งตัว,แรงกดดันที่หนักหน่วงรุนแรง,ยากที่จะต้านทาน.
ซือหม่าเข่อที่มองเห็นเช่นกัน,หากแต่ไม่คิดที่จะหยุดปล่อยให้เท่าเที่ยพุ่งเข้าหาจงซาน,ปากของมันที่อ้ากว้างราวกับจะกลืนกินทุกอย่าง.
ขณะที่ตี้เสวี่ยนชากำลังจะลงมือ,จงซานที่ยกมือขึ้นห้ามตี้เสวียนชาเอาไว้,ตี้เสวียนชาที่พยักหน้ารับ.
ปากใหญ่ๆของมันที่อ้ากว้าง,พุ่งเข้าหาจงซาน,ที่ด้านหน้าอีกนิดเดียวก็จะกลืนจงซานไปทั้งบัลลังก์มังกรแล้ว.
"ฟริบๆ!"
ที่บัลลังก์มังกร,เสียงของแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่ดังขึ้นนั้นทันที,เสียงของมันที่ชัดแจ้ง,และเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวอยู่ด้วย.
หลังจากเสียงของมันที่ดังขึ้น,ทำไมไม่รู้เท่าเที่ยที่หยุดกึก,ร่างกายของมันที่สั่นสะท้าน,ปากของมันที่ปิดลงพร้อมกับถอยห่างออกมาอย่างรวดเร็ว.
เห็นท่าทางตื่นตะหนกของเท่าเที่ย,อย่างคาดไม่ถึง,ความตื่นตกใจกับเสียงที่แปลกประหลาดน่าหวั่นเกรงได้ปรากฏขึ้น.
ร่างของมันที่สั่นสะท้านถอยครืนๆๆ,ร่างสีเขียวที่สั่นไม่หยุด,ทำให้ใบหน้าของซือหม่าเข่อเปลี่ยนไป,รู้สึกไม่ดีขึ้นมาเช่นกัน.
เมื่อกี้นี้เกิดอะไรขึ้นกัน?
อะไรที่ทำให้เท่าเที่ยหวาดกลัวได้กัน?
ซือหม่าเข่อที่ไมเข้าใจแม้แต่น้อย,เหล่าเซียนปฐพีเช่นกัน,ส่วนเฉินฉีเทียนและเต๋าจวินเซิ่งหย๋านั้นเข้าใจดี,เสียงนี้,อสุรกายตนนั้นอย่างงั้นรึ?
อสุรกายที่กินไม้เท้าทองม่วงลายมังกรของเขา? และยังกินมีดบินสังหารเซียน?
ไม่ผิดแน่,เสียงนี้.
แต่ว่า,อสุรกายตนนี้มันซ่อนอยู่ที่ใหนกัน?
เท่าเที่ยที่ก่อนหน้านี้รู้สึกหวาดกลัวอย่างไม่มีเหตุผล,มันที่ถอยห่างออกมา,ความหวาดกลัวของมัน,ไม่ได้เกิดจากการพบกับอสูรร้ายในความทรงจำ,หากแต่เป็นความหวาดกลัวที่ฝังอยู่ในดวงวิญญาณ,ราวกับว่าได้พบกับเทพอสูรที่มีระดับเหนือกว่า,เป็นความกลัวตามสัญชาติญาณ?
"โฮกกกกก!"
เท่าเที่ยที่คำรามใส่จงซานอีกครั้ง.
"ซือหม่าเข่อ,นี่คือการต้อนรับของเจ้าอย่างงั้นรึ?"หยิงที่เอ่ยปากอย่างไม่แยแส.
ใบหน้าของซือหม่าเข่อที่เปลี่ยนเป็นน่าเกียจ,จ้องมองไปยังหยิง,และจ้องมองไปยังจงซาน.
"ไปกินศิลาวิญญาณตรงนั้นก่อน,ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาของเจ้า!"ซือหม่าเข่อที่กล่าวปลอบเท่าเที่ย.
เท่าเที่ยที่จ้องมองจงซานด้วยสายตาดุร้าย,ไม่ต้องการกลับไปยังที่เดิมนัก.
กับเรื่องราวที่คาดไม่ถึงนี้,ทำให้แผนการของซือหม่าเข่อผิดแผนไปอย่างคาดไม่ถึง,นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าโลกใบเล็กนี้แปลกประหลาดอย่างคาดไม่ถึง,เขาที่เก็บสะกดใจเอาไว้,ความคับข้องใจนี้ยังไม่สามารถเผยออกมาได้.
"เซียนซือหม่า?"เฉินฉีเทียนที่เอ่ยออกมาในทันที.
ซือหม่าเข่อที่หันหน้าจับจ้องมองไปยังเฉินฉีเทียน,แววตาที่ซับซ้อนเต็มไปด้วยความสงสัย,เกี่ยวกับเฉินฉีเทียนนั้น,ซือหม่าเข่อยังดูงงงัน,เพราะว่าเขามีหน้าตาคล้ายกับคนผู้หนึ่ง.
"หืม?"ซือหม่าเข่อที่แสดงท่าทางสงสัย.
"จากท่าทางก่อนหน้านี้ของท่าน,ข้าได้ยินมาว่าข้าเหมือนกับคนในโลกใบใหญ่,ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครอย่างงั้นรึ?"เฉินฉีเทียนที่ขมวดคิ้วสอบถามออกไป.
ใครอย่างงั้นรึ?
ซือหม่าเข่อที่ขมวดคิ้วไปมา,เขาที่จ้องมองไปยังเฉินฉีเทียน,ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบัง.
"ครั้งหนึ่ง,เผ่าวานรมีซุนต้าเซิ่ง,ช่างน่าเสียดายที่เขาล่วงหล่นจากท้องฟ้า,เขาได้ทิ้งผู้เยาว์เผ่าวานรไว้
18 คน,ทุกคนที่เปลี่ยนสกุลเป็นซุน,หนึ่งใน 18
คนมีซุนเฉิน,คนผู้นี้เป็นวานรอสูร,ช่างน่าเสียดายเช่นกันเขาถูกเซียนกลุ่มหนึ่งสังหารไปที่โลกใบใหญ่,ที่หุบเขาหลิวจั้ง,ในเวลานั้นข้าก็ได้เห็นเขาเช่นกัน,ทำให้นึกถึงเหตการณ์นั้นขึ้นมา,ใบหน้าของเขานั้นเหมือนกับเจ้าเป็นอย่างมาก!"ซือหม่าเข่อที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ซุนเฉิน?"เฉินฉีเทียนที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"เอาล่ะ,เริ่มกับประชุมสภาสวรรค์นี้ซักที!"หยิงที่กล่าวอย่างไม่แยแส.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังซือหม่าเข่อ.
ซือหม่าเข่อที่จ้องมองหยิง,ทำไมไม่รู้,ซือหม่าเข่อไม่สามารถเข้าใจหยิงได้เลย,แม้แต่ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาก็ไม่สามารถประเมินได้เช่นกัน.
ฝั่งกงเหล่ยเทียนเช่นกัน,ซือหม่าเข่อที่ไม่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน,ราวกับว่ามีอะไรที่มืดคลึ้มปกคลุมอยู่,ส่วนเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,เขาไม่สามารถมองเห็นพลังฝึกตนได้เลยสักนิด.
ซือหม่าเข่อที่รู้สึกแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก,โลกใบเล็กแห่งนี้,ลึกล้ำขนาดนี้เลยรึ?
คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีอะไรซ่อนอยู่,แม้แต่เซียนสวรรค์เช่นเขาจะมองไม่ออกเลยรึ?
ส่วนจงซาน,ซือหม่าเข่อบอกได้ว่า,เขามีระดับราชันย์แท้ขั้นที่เจ็ด,ส่วนตี้เสวียนชาที่อยู่ข้างๆเขา,ไม่สามารถมองเห็นพลังฝึกตนได้อย่างคาดไม่ถึง,โลกใบเล็กแห่งนี้จะแปลกเกินไปแล้ว?
แปลกขนาดนี้เลยรึ?
ส่วนฝั่งกู่เจิ้งอี้เช่นกัน,ใบหน้าของซือหม่าเข่อที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,ยิ่งใบหน้าท่าทางของฉินฉีเทียนเหมือนกับคนที่เขาเคยเห็น,ยิ่งทำให้ความรู้สึกของเขาซับซ้อนอิรุงตุงนังขึ้นมา.
โลกใบเล็กที่แปลกประหลาด,โลกใบเล็กที่แปลกเกินไปแล้ว!
"เอาล่ะ,พวกเราเริ่มได้!"ซือหม่าเข่อที่สูดหายใจลึก.
สายตาของทุกคนที่จดจ้องมองไปยังซือหม่าเข่อ.
"ประชุมสภาสวรรค์นั้น,ที่เรียกพวกเจ้ามา,แน่นอนจะพูดคุยเกี่ยวกับความเป็นไปของโลกใบนี้,พูดคุยว่าโลกใบเล็กนี้เป็นของใคร."ซือหม่าเข่อที่กล่าวออกมา.
"เป็นของใครอย่างงั้นรึ?
เจ้าต้องการแบ่งโลกใบนี้กับพวกเราอย่างงั้นรึ?"กงเหล่ยเทียนที่กล่าวหยัน.
"ไม่,ไม่มีทางแบ่ง!"ซือหม่าเข่อที่เผยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา.
ไม่แบ่ง? แล้วคิดจะทำอะไร? สายตาของทุกคนที่จ้องมองซือหม่าเข่ออย่างเฉยเมย.
"เมื่อร้อยปีก่อนหน้านี้,ในโลกใบใหญ่,ศาลเทวะไท่ชูของข้าอยู่ไม่ไกลนัก,อากาศรอบๆที่สั่นไหวไปมา,ราวกับว่าโลกใบเล็กกำลังล่มสลาย,ทุกคนน่าจะรู้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร?
ในเวลานั้น,ข้าได้ทำการรวบรวมวัตถุดิบทั่วหล้าตลอดปี,ทุกคนควรจะเข้าใจอย่างชัดแจ้ง,ในทวีปศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ครั้งหนึ่งกู่เฉิงตงที่ได้ทำการแยกสวรรค์สะบั้นปฐพี,ช่างน่าเศร้าที่มันไม่สำเร็จ,ถูกต้องใช่ใหม่?"ซือหม่าเข่อที่กล่าวสอบถามออกมาเล็กน้อย.
"เจ้าจะบอกว่าขณะที่กู่เฉิงตงแยกสวรรค์สะบั้นปฐพีนั้น,ส่งผลต่อโลกใบใหญ่ด้วยอย่างงั้นรึ?"หยิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ฟ้าดินแบ่งแยก,รุ้งหมื่นสายปรากฏ,เสียงของสวรรค์คร่ำครวญ,อากาศบิดเบี้ยว,เจ้าคิดว่ามันไม่สงผลต่อโลกใบใหญ่อย่างงั้นรึ?"ซือหม่าเข่อที่กล่าวบอก.
หยิงพยักหน้า,เคาะไปมาที่พนักมังกร,ราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง.
"เจ้าต้องการอะไร?"กงเหล่ยเทียนที่กล่าวสอบถารมออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"การจะปรากฏขึ้นของศาลเทวะนั้น,จะต้องเป็นไปตามเจตจำนงของสวรรค์ด้วย,กู่เฉิงตงทำล้มเหลว,ศาลเทวะที่เขาต้องการนั้นไม่สมบูรณ์,หากแต่โลกใบเล็กแห่งนี้ก็มีโอกาสที่จะทำสำเร็จได้,หากว่ามีใครบางคนแยกสวรรค์อีกครั้ง,ก็จะได้ยกระดับเป็นศาลเทวะได้,กลายเป็นเซิ่งหวังราชวงศ์ศาลเทวะได้."ซือหม่าเข่อที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"หืม?
เจ้าคิดที่จะ......?"กงเหล่ยเทียนที่จ้องมองอย่างเฉยเมยไปยังซือหม่าเข่อได้.
ทุกคนพอจะคาดเดาความหมายของซือหม่าเข่อได้,ราชาทั้งสี่ที่จ้องมองไปยังซือหม่าเข่อพร้อมๆกัน.
"ทำการแยกสวรรค์อีกครั้ง!"ซือหม่าเข่อที่กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น.
Chapter 709 Weird universe
邪门的小千世界
โลกแห่งความแปลกประหลาด.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังจงซาน,เพียงแค่ม้านั่งหินอย่างงั้นรึ?.
กับการดูแคลนของซือหม่าเข่อที่มองจงซาน,ระดับราชันย์แท้,เพียงแค่ม้านั่งหินก็นับว่าให้เกียรติแล้ว,กับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้,ทุกคนเองก็เช่นกัน,ตราบเท่าที่ทุกคนนั่งลง,ก็หมายถึงพวกเขายอมรับสถานะของตัวเองด้วยเช่นกัน,ดูเหมือนเรื่องนี้เป็นการยอมรับว่าตัวเองยินดีที่จะก้าวตามอีกฝ่ายด้วย.
กงเหล่ยเทียน,กู่เจิ้งอี้และหยิง,สามเซิ่งซ่างที่จ้องมองจงซาน,พวกเขาไม่ได้นั่งลง,พวกเขาทุกคนย่อมรับรู้เจตนาของซือหม่าเข่อได้,และพวกเขาทั้งสามก็ต้องการรู้ด้วยว่ากับการดูแคลนจงซานในครานี้,จงซานจะกระทำการอย่างไร.
จงซานที่จ้องมองไปยังม้านั่งหิน,ที่มุมปากเผยยิ้มออกมเล็กน้อย,ราวกับว่าเซียนกำลังดูแคลนเขาอย่างหนักเลยไม่ใช่รึ?
ม้านั่งหินอย่างงั้นรึ? เพื่อให้จงซานนั่งรึ?
แม้นว่าบุรุษที่แท้จริงจะสามารถปรับตัวได้ตามสถานะการ,ทว่าเขาก็ไม่จำเป็นต้องยอมรับการตัดสินจากคนอื่น,ไม่จำเป็นต้องโค้งให้กับคนอื่นแน่นอน.
เซียนรึ? เซียนแล้วอย่างไร?
ในภพหยินนั้น,แม้แต่เซียนยังเป็นข้าราชบริพารของข้า.
สายตาของจงซานที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
"เชิญ!"
ซือหม่าเข่อที่เอ่ยออกมาอีกครั้งต่อจงซาน,ครานี้เขาได้ใช้อำนาจพลังกดดัน,กดทับโถมกระหน่ำไปยังร่างของจงซานในทันที.
แรงกดดันวิญญาณมหาศาลที่โถมกระหน่ำเข้ามา,ไม่เพียงแค่ดูแคลนทางจิตใจ,เขายังปล่อยแรงกดดันวิญญาณที่แข็งแกร่งกดข่มจงซาน,ราวกับว่าต้องการให้จงซานคุกเข่าให้กับเขา.
ในเวลาเดียวกันนั้น,เป็นตี้เสวียนชาที่ปัดเป่าแรงกดดันเหล่านั้นให้หายไปในทันที,พลังกดดันที่หายไป,จงซานที่ราวกับว่าไม่สนใจที่จะมองม้านั่งหินเลยแม้แต่น้อย.
ซือหม่าเข่อที่ขมวดคิ้วไปมา.
จดจ้องมองตี้เสวียนชาด้วยท่าทางจริงจัง.
ในเวลาเดียวกันนั้น,ทุกคนที่เห็นจงซานที่ก้าวออกไปก่อนที่จะยกเท้าพร้อมกับเตะไปยังม้านั่งหินอย่างแรง.
"ตูมมมมมมม!"ม้านั่งศิลาที่ลอยออกไปอย่างคาดไม่ถึง.
ทุกคนที่จับจ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน,แววตาที่แสดงท่าทางงงงวย,ซือหม่าเข่อที่ไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย,ระดับราชันย์กระจอกๆ,กล้าเข้ามาในเขตแดนของเขา,แล้วแสดงท่าทางหยาบคายในโลกเขตแดนของเขาอย่างงั้นรึ?
สามเซิ่งซ่างที่ขมวดคิ้วไปมา,แสดงท่าทางประหลาดใจต่อจงซานเป็นอย่างมาก,ถึงแม้นว่าจะไม่นั่ง,ก็ไม่ควรที่จะเตะมันแต่อย่างใด.
สิบเซียนปฐพีที่จับจ้องสายตาแผ่จิตสังหารออกมาในทันที.
จงซานที่เตะม้านั่งศิลาออกไป,จากนั้นก็สะบัดมือ,นำบัลลังก์เก้ามังกรของเขาออกมาวางบนพื้น,เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว.
"ตูมมมมมมมม!"
บัลลังก์เก้ามังกรที่หนักหน่วงหล่นลงบนพื้นราวกับสายฟ้าฟาด,นี่คือบัลลังก์ของราชา,จงซานที่สะบัดชุดราชวงศ์เสียงดังพรึบ,ก่อนที่จะก้าวลงไปนั่ง.
ซือหม่าเขอที่ตื่นตกใจ,สิ่งนี้คืออะไรกัน?
สามารถนำบัลลังก์ของตัวเองออกมาในโลกของเขาได้ด้วยรึ?
"ฮ่าฮ่าอ่าฮ่า............!"
หยิงที่หัวเราะเสียงดัง,ก่อนที่จะยกเท้า,เตะไปยังบัลลังก์ด้านหน้าเช่นกัน.
ก่อนที่จะสะบัดมือออกไป,นำบัลลังก์เซิ่งซ่าง,บัลลังก์มังกรขนาดใหญ่ออกมา.
"ตูมมมมมม!"
บัลลังก์มังกรที่ล่วงหล่นลงพื้น,หยิงที่สะบัดชุดราชวงศ์,ก้าวขึ้นไปนั่งเช่นกัน.
อีกคนแล้วรึ? ดวงตาของซือหม่าเข่อที่ส่ายไปมา.
ไม่ใช่แค่สองคน,เซิ่งซ่างที่เหลือ,กู่เจิ้งอี้และกงเหล่ยเทียนเช่นกัน,ทุกๆคนที่นำบัลลังก์มังกรออกมา,พร้อมกับก้าวขึ้นไปนั่ง.
โลกใบเล็ก,คาดไม่ถึงเลยว่าจะแสดงท่าทางอหังการเช่นนี้ออกมา,ในอนาคตข้างหน้าเมื่อก้าวไปโลกใบใหญ่,พวกเขาย่อมไม่มีทางที่จะทำเช่นนี้ออกมาได้แน่.
เมื่อราชาทั้งสี่ได้นั่งแล้ว,ทุกคนต่างก็จดจ้องมองมายังซือหม่าเข่อ.
ซือหม่าเข่อที่จำเป็นต้องก้าวไปตามแผนการแรก.
สายตาของซือหมาจื่อที่ขุ่นเคืองอย่างหนัก,แววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังต่อจงซาน.
และความเกลียดชังนี้,ราวกับว่ามันส่งผลไปถึงเท่าเที่ยที่กำลังกินอาหารอยู่ด้วยเช่นกัน.
เท่าเที่ยที่กำลังกินอาหารอย่างตะกละตะกราม,ทันใดนั้นก็สัมผัสได้ถึงความโกรธของเจ้านาย,มันที่ตอบสนองในทันที.
สายตาของซือหม่าเข่อที่จ้องมองจงซาน,สายตาของมันที่จ้องมองไปยังจงซาน,ดวงตาทั้งสองข้างเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที,ร่างกายที่สั่นสะท้านกระโจนออกมาทันที.
"โฮกกกกก!"
เท่าเที่ยที่คำรามเสียงดัง,พุ่งกระโจนเข้าหาจงซานในทันที,ปากของมันที่อ้ากว้างราวกับว่าต้องการจะกลืนจงซานไปทั้งตัว,แรงกดดันที่หนักหน่วงรุนแรง,ยากที่จะต้านทาน.
ซือหม่าเข่อที่มองเห็นเช่นกัน,หากแต่ไม่คิดที่จะหยุดปล่อยให้เท่าเที่ยพุ่งเข้าหาจงซาน,ปากของมันที่อ้ากว้างราวกับจะกลืนกินทุกอย่าง.
ขณะที่ตี้เสวี่ยนชากำลังจะลงมือ,จงซานที่ยกมือขึ้นห้ามตี้เสวียนชาเอาไว้,ตี้เสวียนชาที่พยักหน้ารับ.
ปากใหญ่ๆของมันที่อ้ากว้าง,พุ่งเข้าหาจงซาน,ที่ด้านหน้าอีกนิดเดียวก็จะกลืนจงซานไปทั้งบัลลังก์มังกรแล้ว.
"ฟริบๆ!"
ที่บัลลังก์มังกร,เสียงของแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่ดังขึ้นนั้นทันที,เสียงของมันที่ชัดแจ้ง,และเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวอยู่ด้วย.
หลังจากเสียงของมันที่ดังขึ้น,ทำไมไม่รู้เท่าเที่ยที่หยุดกึก,ร่างกายของมันที่สั่นสะท้าน,ปากของมันที่ปิดลงพร้อมกับถอยห่างออกมาอย่างรวดเร็ว.
เห็นท่าทางตื่นตะหนกของเท่าเที่ย,อย่างคาดไม่ถึง,ความตื่นตกใจกับเสียงที่แปลกประหลาดน่าหวั่นเกรงได้ปรากฏขึ้น.
ร่างของมันที่สั่นสะท้านถอยครืนๆๆ,ร่างสีเขียวที่สั่นไม่หยุด,ทำให้ใบหน้าของซือหม่าเข่อเปลี่ยนไป,รู้สึกไม่ดีขึ้นมาเช่นกัน.
เมื่อกี้นี้เกิดอะไรขึ้นกัน?
อะไรที่ทำให้เท่าเที่ยหวาดกลัวได้กัน?
ซือหม่าเข่อที่ไมเข้าใจแม้แต่น้อย,เหล่าเซียนปฐพีเช่นกัน,ส่วนเฉินฉีเทียนและเต๋าจวินเซิ่งหย๋านั้นเข้าใจดี,เสียงนี้,อสุรกายตนนั้นอย่างงั้นรึ?
อสุรกายที่กินไม้เท้าทองม่วงลายมังกรของเขา? และยังกินมีดบินสังหารเซียน?
ไม่ผิดแน่,เสียงนี้.
แต่ว่า,อสุรกายตนนี้มันซ่อนอยู่ที่ใหนกัน?
เท่าเที่ยที่ก่อนหน้านี้รู้สึกหวาดกลัวอย่างไม่มีเหตุผล,มันที่ถอยห่างออกมา,ความหวาดกลัวของมัน,ไม่ได้เกิดจากการพบกับอสูรร้ายในความทรงจำ,หากแต่เป็นความหวาดกลัวที่ฝังอยู่ในดวงวิญญาณ,ราวกับว่าได้พบกับเทพอสูรที่มีระดับเหนือกว่า,เป็นความกลัวตามสัญชาติญาณ?
"โฮกกกกก!"
เท่าเที่ยที่คำรามใส่จงซานอีกครั้ง.
"ซือหม่าเข่อ,นี่คือการต้อนรับของเจ้าอย่างงั้นรึ?"หยิงที่เอ่ยปากอย่างไม่แยแส.
ใบหน้าของซือหม่าเข่อที่เปลี่ยนเป็นน่าเกียจ,จ้องมองไปยังหยิง,และจ้องมองไปยังจงซาน.
"ไปกินศิลาวิญญาณตรงนั้นก่อน,ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาของเจ้า!"ซือหม่าเข่อที่กล่าวปลอบเท่าเที่ย.
เท่าเที่ยที่จ้องมองจงซานด้วยสายตาดุร้าย,ไม่ต้องการกลับไปยังที่เดิมนัก.
กับเรื่องราวที่คาดไม่ถึงนี้,ทำให้แผนการของซือหม่าเข่อผิดแผนไปอย่างคาดไม่ถึง,นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าโลกใบเล็กนี้แปลกประหลาดอย่างคาดไม่ถึง,เขาที่เก็บสะกดใจเอาไว้,ความคับข้องใจนี้ยังไม่สามารถเผยออกมาได้.
"เซียนซือหม่า?"เฉินฉีเทียนที่เอ่ยออกมาในทันที.
ซือหม่าเข่อที่หันหน้าจับจ้องมองไปยังเฉินฉีเทียน,แววตาที่ซับซ้อนเต็มไปด้วยความสงสัย,เกี่ยวกับเฉินฉีเทียนนั้น,ซือหม่าเข่อยังดูงงงัน,เพราะว่าเขามีหน้าตาคล้ายกับคนผู้หนึ่ง.
"หืม?"ซือหม่าเข่อที่แสดงท่าทางสงสัย.
"จากท่าทางก่อนหน้านี้ของท่าน,ข้าได้ยินมาว่าข้าเหมือนกับคนในโลกใบใหญ่,ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครอย่างงั้นรึ?"เฉินฉีเทียนที่ขมวดคิ้วสอบถามออกไป.
ใครอย่างงั้นรึ?
ซือหม่าเข่อที่ขมวดคิ้วไปมา,เขาที่จ้องมองไปยังเฉินฉีเทียน,ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบัง.
"ครั้งหนึ่ง,เผ่าวานรมีซุนต้าเซิ่ง,ช่างน่าเสียดายที่เขาล่วงหล่นจากท้องฟ้า,เขาได้ทิ้งผู้เยาว์เผ่าวานรไว้
18 คน,ทุกคนที่เปลี่ยนสกุลเป็นซุน,หนึ่งใน 18
คนมีซุนเฉิน,คนผู้นี้เป็นวานรอสูร,ช่างน่าเสียดายเช่นกันเขาถูกเซียนกลุ่มหนึ่งสังหารไปที่โลกใบใหญ่,ที่หุบเขาหลิวจั้ง,ในเวลานั้นข้าก็ได้เห็นเขาเช่นกัน,ทำให้นึกถึงเหตการณ์นั้นขึ้นมา,ใบหน้าของเขานั้นเหมือนกับเจ้าเป็นอย่างมาก!"ซือหม่าเข่อที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ซุนเฉิน?"เฉินฉีเทียนที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"เอาล่ะ,เริ่มกับประชุมสภาสวรรค์นี้ซักที!"หยิงที่กล่าวอย่างไม่แยแส.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังซือหม่าเข่อ.
ซือหม่าเข่อที่จ้องมองหยิง,ทำไมไม่รู้,ซือหม่าเข่อไม่สามารถเข้าใจหยิงได้เลย,แม้แต่ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาก็ไม่สามารถประเมินได้เช่นกัน.
ฝั่งกงเหล่ยเทียนเช่นกัน,ซือหม่าเข่อที่ไม่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน,ราวกับว่ามีอะไรที่มืดคลึ้มปกคลุมอยู่,ส่วนเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,เขาไม่สามารถมองเห็นพลังฝึกตนได้เลยสักนิด.
ซือหม่าเข่อที่รู้สึกแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก,โลกใบเล็กแห่งนี้,ลึกล้ำขนาดนี้เลยรึ?
คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีอะไรซ่อนอยู่,แม้แต่เซียนสวรรค์เช่นเขาจะมองไม่ออกเลยรึ?
ส่วนจงซาน,ซือหม่าเข่อบอกได้ว่า,เขามีระดับราชันย์แท้ขั้นที่เจ็ด,ส่วนตี้เสวียนชาที่อยู่ข้างๆเขา,ไม่สามารถมองเห็นพลังฝึกตนได้อย่างคาดไม่ถึง,โลกใบเล็กแห่งนี้จะแปลกเกินไปแล้ว?
แปลกขนาดนี้เลยรึ?
ส่วนฝั่งกู่เจิ้งอี้เช่นกัน,ใบหน้าของซือหม่าเข่อที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,ยิ่งใบหน้าท่าทางของฉินฉีเทียนเหมือนกับคนที่เขาเคยเห็น,ยิ่งทำให้ความรู้สึกของเขาซับซ้อนอิรุงตุงนังขึ้นมา.
โลกใบเล็กที่แปลกประหลาด,โลกใบเล็กที่แปลกเกินไปแล้ว!
"เอาล่ะ,พวกเราเริ่มได้!"ซือหม่าเข่อที่สูดหายใจลึก.
สายตาของทุกคนที่จดจ้องมองไปยังซือหม่าเข่อ.
"ประชุมสภาสวรรค์นั้น,ที่เรียกพวกเจ้ามา,แน่นอนจะพูดคุยเกี่ยวกับความเป็นไปของโลกใบนี้,พูดคุยว่าโลกใบเล็กนี้เป็นของใคร."ซือหม่าเข่อที่กล่าวออกมา.
"เป็นของใครอย่างงั้นรึ?
เจ้าต้องการแบ่งโลกใบนี้กับพวกเราอย่างงั้นรึ?"กงเหล่ยเทียนที่กล่าวหยัน.
"ไม่,ไม่มีทางแบ่ง!"ซือหม่าเข่อที่เผยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา.
ไม่แบ่ง? แล้วคิดจะทำอะไร? สายตาของทุกคนที่จ้องมองซือหม่าเข่ออย่างเฉยเมย.
"เมื่อร้อยปีก่อนหน้านี้,ในโลกใบใหญ่,ศาลเทวะไท่ชูของข้าอยู่ไม่ไกลนัก,อากาศรอบๆที่สั่นไหวไปมา,ราวกับว่าโลกใบเล็กกำลังล่มสลาย,ทุกคนน่าจะรู้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร?
ในเวลานั้น,ข้าได้ทำการรวบรวมวัตถุดิบทั่วหล้าตลอดปี,ทุกคนควรจะเข้าใจอย่างชัดแจ้ง,ในทวีปศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ครั้งหนึ่งกู่เฉิงตงที่ได้ทำการแยกสวรรค์สะบั้นปฐพี,ช่างน่าเศร้าที่มันไม่สำเร็จ,ถูกต้องใช่ใหม่?"ซือหม่าเข่อที่กล่าวสอบถามออกมาเล็กน้อย.
"เจ้าจะบอกว่าขณะที่กู่เฉิงตงแยกสวรรค์สะบั้นปฐพีนั้น,ส่งผลต่อโลกใบใหญ่ด้วยอย่างงั้นรึ?"หยิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ฟ้าดินแบ่งแยก,รุ้งหมื่นสายปรากฏ,เสียงของสวรรค์คร่ำครวญ,อากาศบิดเบี้ยว,เจ้าคิดว่ามันไม่สงผลต่อโลกใบใหญ่อย่างงั้นรึ?"ซือหม่าเข่อที่กล่าวบอก.
หยิงพยักหน้า,เคาะไปมาที่พนักมังกร,ราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง.
"เจ้าต้องการอะไร?"กงเหล่ยเทียนที่กล่าวสอบถารมออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"การจะปรากฏขึ้นของศาลเทวะนั้น,จะต้องเป็นไปตามเจตจำนงของสวรรค์ด้วย,กู่เฉิงตงทำล้มเหลว,ศาลเทวะที่เขาต้องการนั้นไม่สมบูรณ์,หากแต่โลกใบเล็กแห่งนี้ก็มีโอกาสที่จะทำสำเร็จได้,หากว่ามีใครบางคนแยกสวรรค์อีกครั้ง,ก็จะได้ยกระดับเป็นศาลเทวะได้,กลายเป็นเซิ่งหวังราชวงศ์ศาลเทวะได้."ซือหม่าเข่อที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"หืม?
เจ้าคิดที่จะ......?"กงเหล่ยเทียนที่จ้องมองอย่างเฉยเมยไปยังซือหม่าเข่อได้.
ทุกคนพอจะคาดเดาความหมายของซือหม่าเข่อได้,ราชาทั้งสี่ที่จ้องมองไปยังซือหม่าเข่อพร้อมๆกัน.
"ทำการแยกสวรรค์อีกครั้ง!"ซือหม่าเข่อที่กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น