Immortality Chapter 708 Outstanding heroes reunion
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 708 รวมกลุ่ม.
Chapter 708 Outstanding heroes reunion
กงเหล่ยเทียนที่หวาดผวา,จ้องมองอย่างงงงวยกับตราหลากสีของเขา.
เกิดรอยร้าวอย่างงั้นรึ? แววตาของกงเหล่ยเทียนที่ไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย,จะเป็นไปได้อย่างไร,ตัวเขาที่มีตราราชวงศ์สวรรค์,นี่คือตราราชวงศ์สวรรค์!
สายตาที่ดุร้ายของกงเหล่ยเทียนที่จ้องมองมายังจงซาน.
จงซานที่เก็บตราลัญกรครรลองสวรรค์,ใบหน้าที่แดงซ่าน,ก็ค่อยๆฟื้นคืนกลับมา.
สายตาของกงเหล่ยเทียนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ,และไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น,"เจ้านับว่าร้ายกาจ,วัตถุดิบที่สร้างขึ้นมาเช่นเดียวกันกับตราราชวงศ์สวรรค์อย่างงั้นรึ?",
เห็นจงซานที่ส่ายหน้าไปมา,ทำให้กงเหล่ยเทียนโกรธเกรี้ยวแทบบ้าคลั่ง.
"รวม........!"กงเหล่ยเทียนขณะที่กำลังจะตะโกนออกไป.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ดึงกงเหล่ยเทียนเอาไว้.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ดึงร่างของกงเหล่ยเทียนเอาไว้,จากนั้นก็จ้องมองจงซานด้วยท่าทางหวาดหวั่น,หมายความว่าอย่างไรกัน?
อารมณ์ของเขาถูกจงซานควบคุมอย่างงั้นรึ?
คิดถึงอารมณ์ของตัวเขาถูกควบคุม,หัวใจของเขาที่เปลี่ยนเป็นเย็นเยือบ,จ้องมองเต๋าจวินเซิ่งหย๋าด้วยความขอบคุณ,ก่อนที่จะหันหน้าไปมองจงซานด้วยสายตาไม่แยแส,และมีความเย็นชาแฝงเอาไว้ด้วย.
จงซานที่แสดงท่าทางเคร่งขรึม,"ควบคุมตัวเองได้!"
จากนั้น,จงซานที่ไม่สนใจกงเหล่ยเทียนต่อไป,ราวกับว่ากับว่ากำลังดูแคลนเขาอยู่.
กงเหล่ยเทียนเวลานี้ที่กำลังโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก,อารมณ์ที่ลุกโชนขึ้นอีกครั้ง,ทว่ากงเหล่ยเทียนก็ยังยับยั้งมันเอาไว้ได้,ระงับความโกรธด้วยเกรงว่าจะเป็นความสับเพล่าประมาทไป.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่จ้องมองด้วยสายตาไม่พอใจเป็นอย่างมาก,เขาที่จ้องมองจงซาน,ภายในใจของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กำลังเต้นไปมาเป็นเสียงกลอง.
กล่าวตามตรงล่ะก็,แดนเทวะของเขานับว่ามีประวัติความเป็นมายาวนาน,ส่วนราชวงศ์สวรรค์,แม้นว่าจะด้อยกว่าแดนเทวะด้านประวัติความเป็นมาก,แต่ก็ถือได้ว่าราชวงศ์สวรรค์ก็มีศักดิ์เทียบเท่าแดนเทวะ,คนที่มีความสามารถที่จะก่อตั้งราชวงศ์สวรรค์,นับว่ามีอำนาจวิถีราชาที่แท้จริง,ทว่าในเวลานี้จงซานที่ก่อตั้งราชวงศ์ราชันย์,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขานั้นมีวิถีราชาแท้แล้ว.
เมื่อเขายกระดับราชวงศ์สวรรค์,จะไม่ทรงพลังยิ่งกว่านี้รึ?
เมื่อคิดเช่นนี้,ภายในใจของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เต้นไปมาแรงขึ้นและก็แรงขึ้น.
คนทั้งสองกลุ่มที่เปลี่ยนเป็นเงียบในทันที,ไม่มีใครยั่วยุคนอื่นต่อไปอีก.
ในเวลาเดียวกัน,ที่ไกลออกไปนั้นก็ปรากฏคนสองคนเดินทางมาด้วยเช่นกัน.
เห็นคนทั้งสอง,จงซาน,ตี้เสวียนชา,กงเหล่ยเทียนและเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาในทันที.
คนที่กำลังจงซานรับรู้ดี,ราชวงศ์สวรรค์ต้าหยง,กู่เจิ้งอี้,อีกหนึ่งคน,จือจุ้นเผ่าวานร,เฉินฉีเทียน.
แดนเทพอเวจีที่ไล่ไล่สังหารเหล่าวานรทั่วหล้า,ศิษย์ของพวกเขาได้กระจายไปทั่วทิศ,หลังจากนั้นนับสิบปี,เหล่าวานรทั่วหล้าลดลงเป็นอย่างมาก,เกือบที่จะถูกกำจัดไปจนสิ้น,ทว่าเฉินฉีเทียนกลับยังรอดอยู่,แต่ที่คาดไม่ถึงนั้น,เฉินฉีเทียนกับมารวมตัวกับกู่เจิ้งอี้.
"เฉินฉีเทียน?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่หรี่ตาจ้องมอง.
"เฉินฉีเทียน?"ตี้เสวียนชาที่จดจ้องมองเฉินฉีเทียนด้วยความสงสัยเช่นกัน.
เฉินฉีเทียนที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,จดจ้องมองทุกคน.
"คิดว่าข้าเป็นใครกัน?"เฉินฉีเทียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ในเวลานี้,เฉินฉีเทียนที่ไม่ได้กระวนกระวายแต่อย่างใด,ทว่ากลับดูสงบเป็นอย่างมาก.
จงซานย่อมไม่เข้าใจชีวิตก่อนของเฉินฉีเทียน,กับการสังหารเจี้ยนหงก่อนหน้านี้,ได้ไปกระตุ้นวิญญาณอสูรชาติที่แล้วให้ตื่นขึ้นมา,ในเวลานั้นทั้งพลังฝึกตนและความทรงจำของเขาได้ฟื้นคืนกลับมาหมดแล้วอย่างงั้นรึ?
"ตี้เสวียนชา? ไม่ได้เจอกันนานทีเดียว!"เฉินฉีเทียนกล่าว.
ตี้เสวียนชาพยักหน้า,เห็นชัดเจนว่าชาติก่อนของเฉินฉีเทียนพวกเขารู้จักกัน.
เฉินฉีเทียนที่จ้องมองไปยังเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,"เต๋าจวินเซิ่งหย๋า?
เจ้ายังมีความคิดต้องการวิชาบำเพ็ญของข้าอยู่อย่างงั้นรึ?"
"ในเมื่อเจ้าฟื้นคืนกลับมาเป็นเช่นอดีต,แน่นอนว่าข้าย่อมไม่มีความคิดนั้นอีกแล้ว!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าทั้งคู่เป็นศัตรูคู่แค้นกัน.
"เซิ่งซ่างต้าสุ่ย?กงเหล่ยเทียน?"เฉินฉีเทียนเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,รอยยิ้มที่แปลกประหลาดแฝงอยู่ด้านใน.
กงเหล่ยเทียนพยักหน้ารับ,หากแต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
ท้ายที่สุด,เฉินฉีเทียนก็จ้องมองมายังจงซาน,สายตาที่เย็นชาและกล่าวออกมาว่า,"จงซาน?"
กับควาทรงจำของเฉินฉีเทียนที่ฟื้นคืนมา,ความทรงจำเกี่ยวกับจงซานนับเป็นศัตรูตัวฉกาจ,การพบกับจงซานแต่ละครั้งทำให้เขาโชคร้ายตลอด,ขณะที่ความทรงจำชาติที่แล้วฟื้นคืน,ไม้เท้าทองม่วงลายมังกร,ถูกอสุรกายของจงซานกินไปครึ่งหนึ่ง,เหลือเพียงครึ่งเดียว,เรื่องนี้ทำให้เขาขุ่นเคืองเป็นอย่างมาก.
แน่นอนว่า,ความรู้สึกเคืองแค้นนี้ของเฉินฉีเทียน,ไม่ต่างจากเต๋าจวินเซิ่งหย๋าสักเท่านั้น,ด้วยมีดบีนสังหารเซียนของเขาเองก็ถูกอสุรกายตนดังกล่าวกินไปอย่างคาดไม่ถึง,เรื่องนี้ทำให้เต๋าจวินเซิ่งหย๋าแค้นแทบกระอักโลหิตเช่นกัน.
เกี่ยวกับเฉินฉีเทียน,จงซานเพียงพยักหน้ารับเท่านั้น,ไม่ต้องการจะพูดคุยอะไรกับเขา,ไม่มีอะไรให้เขาต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยว.
"จงซาน,เฉียนโหยวสบายดีอย่างงั้นรึ?"กู่เจิ้งอี้สอบถามออกมาในทันที.
"กู่เฉียนโหยวเป็นภรรยาข้า,จะดีหรือไม่ดีนั้น,ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าต้องเป็นกังวล!"จงซานที่กล่าวปัดกู่เจิ้งอี้ไปในทันที.
กู่เจิ้งอี้จับจ้องมองจงซาน,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับกล่าวออกมาว่า"ช่างน่าเศร้า,น่าเสียดายจริงๆ!"
ไม่มีใครรู้ว่ากู่เจิ้งอี้เสียดายอะไร,ทุกคนตอนนี้ไม่พูดอะไรกันอีกแล้ว,ทว่าต่างก็จดจ้องมองไปยัง"โลกเขตแดน"ที่อยู่ด้านหน้า.
เข้าไป,หรือไม่เข้าไป?
"ไป!"กู่เจิ้งอี้ที่กล่าวต่อเฉินฉีเทียน.
กู่เจิ้งอี้ที่ก้าวเข้าไปด้วยความมั่นใจ.
จงซานที่จับจ้องมองกู่เจิ้งอี้ที่ก้าวเข้าไปด้านใน,ดวงตาหรี่เล็ก,กับความนึกคิดของกู่เจิ้งอี้,ได้ซ่อนอะไรที่ลึกล้ำเอาไว้จริงๆ!
"ไป!"จงซานที่กล่าวต่อตี้เสวียนชา.
อีกฝั่งหนึ่ง,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าและกงเหล่ยเทียนที่จดจ้องมองกันและกันอยู่ครู่หนึ่ง.
กงเจิ้งอี้ที่ก้าวเข้าไปด้านใน,กงเหล่ยเทียนและจงซานเองก็เช่นกัน,ชุดราชวงศ์ของพวกเขาที่มีพลังลึกล้ำปรากฏคลุมร่างกายเอาไว้.
กู่เจิ้งอี้,ที่มีชุดเก้ามังกรสี่ม่วง,บนศีรษะมงกุฏสีม่วงก็ปรากฏพลังแผ่ออกมาเช่นกัน,เฉินฉีเทียนที่ก้าวตามไป.
กงเหล่ยเทียนทีมีชุดเก้ามังกรทอง,ที่บนศีรษะมีประกายแสงสีทองปกคลุมทั่วร่าง,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ก้าวตามไป.
จงซาน,ชุดเก้ามังกรสีขาว,ที่บนศีรษะมงกุฏหยกที่มีแสงสีขาวอาบไปทั่วร่าง,ตี้เสวียนชาที่ก้าวตาม.
นี่เป็นการประชุมสภาสวรรค์,แน่นอนว่าย่อมต้องมีการต้อนรับเป็นธรรมดา.
พวกเขาที่ก้าวเข้าไปด้านใน.
ทันทีที่เข้ามาก็ได้ยินเสียงเคี้ยวเสียงดังกรุ๊บๆ,สายตาของทุกคนที่จับจ้องมองออกไปยังต้นสนนิรันดร,ซึ่งพื้นที่รอบๆมีหมอกสีเขียวปกคลุม,มีกองศิลาวิญญาณที่ใหญ่โต,พร้อมกับอสุรกายที่น่าเกียจ,กำลังกินศิลาวิญญาณอยู่.
"เท่าเที่ย!"ตี้เสวียนชาที่ส่งข้อความไปยังจงซาน,จงซานที่พยักหน้ารับ.
ที่ต้นสนนิรันดร์นั้น,มีชายในชุดสีแดงชาติ,นั่งสมาธิอยู่,ดวงตาปิดแน่น,ที่ด้านข้างมีผู้ใต้บังคับบัญชาสิบคน,กำลังยืนอยู่อย่างเงียบๆไม่สงเสียงอะไรออกมา.
จงซานที่จับจ้องมองไปยังชายชุดสีแดงชาติ,ไม่ยากที่จะคาดเดา,ชายคนนี้ก็คือซือหม่าเข่อ,และอีกสิบคนก็คือเซียนปฐพีนั่นเอง.
จงซานและคนอื่นๆที่เดินทางมาถึงแล้ว,ซือหม่าเข่อก็ยังไม่ขยับ,ราวกับว่ารอให้ทุกคนมาพร้อมกันแล้ว,ถึงยินดีที่จะลืมตาขึ้น.
กับความอหังการของซือหม่าเข่อ,สายตาของทุกคนที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
"แขกคนสุดท้าย,ดูเหมือนจะมาแล้ว!"ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
จงซานที่เงยหน้าขึ้นมาอง,แม้นว่าโลกเขตแดนจะเต็มไปด้วยหมอกสีเขียว,ด้านในด้านนอกที่ตัดขาดออกจากกัน,หากแต่ภายในนั้นสามารถมองเห็นภาพด้านนอกได้.
ที่ไกลออกไปนั้น,เห็นขบวนเสด็จขนาดใหญ่,เป็นขบวนเสด็จของต้าฉิน,มังกรทมิฬพันจั้งเก้าตนที่ลากรถเลื่อน,มังกรทมิฬแต่ละตนนี้มีระฆังขนาดใหญ่ห้อยคออยู่,ทุกๆครั้งที่เคลื่อนที่จะได้ยินเสียงระฆัง,ด้านข้างรถเลื่อนมีเหล่าสาวใช้และขันทีเป็นจำนวนมาก,และยังมีลู่ปู้เหว่ยที่ยืนอยู่ไม่ไกลออกไป.
ต้าฉินมาถึงแล้วอย่างงั้นรึ?
เห็นภาพที่เกิดขึ้น,จงซาน,กงเหล่ยเทียนและกู่เจิ้งอี้ที่ขมวดคิ้วไปมา,หยิงต้องการทำอะไร?
พวกเขาที่มากัน,เพียงกลุ่มล่ะ 2
คน,เพื่อที่จะได้ง่ายในการถอนกำลัง,หากว่าไม่เป็นตามที่พวกเขาคิดก็จะถอยกลับไปโดยง่าย,หากแต่หยิงกลับนำคนมากมาย?
ดูไม่ต่างกับการโอ้อวดหรอกรึ?
"หยุดขบวน!"
ขันทีที่ตะโกนเสียงดัง,ขบวนของต้าฉินที่หยุดลง,มังกรเก้าตนที่หยุดลง,ระฆังที่ห้องคอมังกรที่หยุดสั่น,ลู่ปู้เหว่ยที่ยืนอยู่ด้านข้าง.
สาวใช้สองคนที่เข้าไปเปิดม่านรถเลื่อนมังกร,หยิงในชุดราชวงศ์สีดำ,ก้าวออกมาจากรถเลื่อนมังกรช้าๆ.
"ฝ่าบาท,มาถึงแล้ว!"ลู่ปู้เหว่ยที่โคงคำนับ.
"อืม!"หยิงพยักหน้า.
หยิงที่ก้าวออกมา,ลู่ปู้เหว่ยที่ก้าวตาม.
"ประจำการอยู่ที่นี่!"ลู่ปู้เหว่ยที่เอ่ยปากออกมา.
"รับทราบ!"เหล่าทหารทั้งหมดที่กล่าวรับคำเสียงดัง.
หยิงและลู่ปู้เหว่ย,ทึ่สั่งการขบวนเสร็จอยู่ด้านนอก.
เห็นภาพเห็นการดังกล่าวแล้ว,ไม่เพียงแค่จงซานและคนอื่นๆที่รู้สึกแปลกประหลาด,สิบเซียนปฐพีเองก็คิดว่าแปลกประหลาดเช่นกัน.
ทุกๆคนที่เห็นหยิงก้าวเข้ามาช้าๆ.
ทุกคนที่พยักหน้าให้หยิง,และหยิงก็พยักหน้าให้กับทุกคนเช่นกัน.
ทุกคนต่างก็มาพร้อมกันแล้ว,ต่างก็จดจ้องมองไปยังซื่อหม่าเข่อที่นั่งอยู่ใต้ต้นสนนิรันดร์.
"การประชุมสภาสวรรค์อย่างงั้นรึ?
นี่รึที่เรียกการประชุมสภาสวรรค์?"หยิงที่กล่าวอย่างไม่แยแส.
กับคำกล่าวของหยิง,ทำให้ซือหม่าเข่อลืมตาขึ้นช้าๆ,จดจ้องมองไปยังหยิง,สายตาที่ประสายกัน,ซือหม่าเข่อที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย,จากนั้นก็จดจ้องมองไปยังคนที่เหลือ.
สายตาของเขาที่กวาดมองทุกคน,ก่อนที่จะไปหยุดที่เฉินฉีเทียน,ก่อนที่จะใบหน้าเปลี่ยนไปในทันที.
"เจ้า,เจ้า,ซุน.......!"ซือหม่าเข่อที่ร้องเสียงหลง.
ทุกคนที่จดจ้องมองด้วยความแปลกประหลาดจ้องมองไปยังซือหม่าเข่อ.
ซือหม่าเข่อที่จับจ้องมองเฉินฉีเทียนที่ดูงงงวย,ก่อนที่จะสูดหายใจลึกแล้วกล่าวออกไปว่า"เสียมารยาทแล้ว,ดูเหมือนว่าเจ้าจะเหมือนกับคนที่ข้าเคยเห็นคนหนึ่ง!"
ทุกคนที่แสดงท่าทางสนใจ,ทว่าก็ไม่มีใครสอบถาม.
ซือหม่าเข่อยืนขึ้นช้าๆ,ก่อนที่จะโบกมือเบาๆ.
"วูซซซ!"
จงซานที่รู้สึกราวกับว่าพื้นที่รอบๆสั่นสะเทือนไปมาเล็กน้อย.
"เขาผนึก,โลกเขตแดนแล้ว!"ตี้เสวียนชาที่ส่งเสียงผ่านพลังวิญญาณแจ้งจงซาน.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
"ทุกคน,เชิญ!"
ขณะที่ซือหม่าเข่อโบกมือ,ทันใดนั้นก็ปรากฏบัลลังก์ขนาดใหญ่สามแห่งและม้านั่งหินอีกอันขึ้นมา.
บัลลังก์ทั้งสามสำหรับเซิ่งซ่างสามคน,ส่วนม้านั่งหินนั่นสำหรับจงซาน.
ประมุขสำหรับราชวงศ์สวรรค์ประมุขสำหรับราชวงศ์ราชันย์,แบ่งแยกตามฐานันดรอย่างงั้นรึ?
พริบตาเพียวนั้น,สายตาของทุกคนที่จดจ้องมองไปยังจงซาน,หยิง,กู่เจิ้งอี้,กงเหล่ยเทียน,บัลลังก์ขนาดใหญ่สำหรับพวกเขา,ทว่าจงซาน,เป็นเพียงแค่ม้านั่งหินอย่างงั้นรึ?
หมายความว่าอย่างไร?
จงซานที่เป็นเพียงแค่ม้านั่งหิน?
ตี้เสวียนชาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,ส่วนกงเหล่ยเทียนที่รู้สึกดีใจกับความโชคร้ายของคนอื่น,นี่เป็นการสร้างความอับอายให้กับจงซาน,ฉีกหน้าต่อคนอื่นๆ.
ซือหม่าเข่อที่ต้องการแสดงให้ทุกคนเห็นและตัดสินสถานะของแต่ละคนไปเรียบร้อยแล้ว.
Chapter 708 Outstanding heroes reunion
群雄聚首
รวมกลุ่ม.
กงเหล่ยเทียนที่หวาดผวา,จ้องมองอย่างงงงวยกับตราหลากสีของเขา.
เกิดรอยร้าวอย่างงั้นรึ? แววตาของกงเหล่ยเทียนที่ไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย,จะเป็นไปได้อย่างไร,ตัวเขาที่มีตราราชวงศ์สวรรค์,นี่คือตราราชวงศ์สวรรค์!
สายตาที่ดุร้ายของกงเหล่ยเทียนที่จ้องมองมายังจงซาน.
จงซานที่เก็บตราลัญกรครรลองสวรรค์,ใบหน้าที่แดงซ่าน,ก็ค่อยๆฟื้นคืนกลับมา.
สายตาของกงเหล่ยเทียนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ,และไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น,"เจ้านับว่าร้ายกาจ,วัตถุดิบที่สร้างขึ้นมาเช่นเดียวกันกับตราราชวงศ์สวรรค์อย่างงั้นรึ?",
เห็นจงซานที่ส่ายหน้าไปมา,ทำให้กงเหล่ยเทียนโกรธเกรี้ยวแทบบ้าคลั่ง.
"รวม........!"กงเหล่ยเทียนขณะที่กำลังจะตะโกนออกไป.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ดึงกงเหล่ยเทียนเอาไว้.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ดึงร่างของกงเหล่ยเทียนเอาไว้,จากนั้นก็จ้องมองจงซานด้วยท่าทางหวาดหวั่น,หมายความว่าอย่างไรกัน?
อารมณ์ของเขาถูกจงซานควบคุมอย่างงั้นรึ?
คิดถึงอารมณ์ของตัวเขาถูกควบคุม,หัวใจของเขาที่เปลี่ยนเป็นเย็นเยือบ,จ้องมองเต๋าจวินเซิ่งหย๋าด้วยความขอบคุณ,ก่อนที่จะหันหน้าไปมองจงซานด้วยสายตาไม่แยแส,และมีความเย็นชาแฝงเอาไว้ด้วย.
จงซานที่แสดงท่าทางเคร่งขรึม,"ควบคุมตัวเองได้!"
จากนั้น,จงซานที่ไม่สนใจกงเหล่ยเทียนต่อไป,ราวกับว่ากับว่ากำลังดูแคลนเขาอยู่.
กงเหล่ยเทียนเวลานี้ที่กำลังโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก,อารมณ์ที่ลุกโชนขึ้นอีกครั้ง,ทว่ากงเหล่ยเทียนก็ยังยับยั้งมันเอาไว้ได้,ระงับความโกรธด้วยเกรงว่าจะเป็นความสับเพล่าประมาทไป.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่จ้องมองด้วยสายตาไม่พอใจเป็นอย่างมาก,เขาที่จ้องมองจงซาน,ภายในใจของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กำลังเต้นไปมาเป็นเสียงกลอง.
กล่าวตามตรงล่ะก็,แดนเทวะของเขานับว่ามีประวัติความเป็นมายาวนาน,ส่วนราชวงศ์สวรรค์,แม้นว่าจะด้อยกว่าแดนเทวะด้านประวัติความเป็นมาก,แต่ก็ถือได้ว่าราชวงศ์สวรรค์ก็มีศักดิ์เทียบเท่าแดนเทวะ,คนที่มีความสามารถที่จะก่อตั้งราชวงศ์สวรรค์,นับว่ามีอำนาจวิถีราชาที่แท้จริง,ทว่าในเวลานี้จงซานที่ก่อตั้งราชวงศ์ราชันย์,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขานั้นมีวิถีราชาแท้แล้ว.
เมื่อเขายกระดับราชวงศ์สวรรค์,จะไม่ทรงพลังยิ่งกว่านี้รึ?
เมื่อคิดเช่นนี้,ภายในใจของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เต้นไปมาแรงขึ้นและก็แรงขึ้น.
คนทั้งสองกลุ่มที่เปลี่ยนเป็นเงียบในทันที,ไม่มีใครยั่วยุคนอื่นต่อไปอีก.
ในเวลาเดียวกัน,ที่ไกลออกไปนั้นก็ปรากฏคนสองคนเดินทางมาด้วยเช่นกัน.
เห็นคนทั้งสอง,จงซาน,ตี้เสวียนชา,กงเหล่ยเทียนและเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาในทันที.
คนที่กำลังจงซานรับรู้ดี,ราชวงศ์สวรรค์ต้าหยง,กู่เจิ้งอี้,อีกหนึ่งคน,จือจุ้นเผ่าวานร,เฉินฉีเทียน.
แดนเทพอเวจีที่ไล่ไล่สังหารเหล่าวานรทั่วหล้า,ศิษย์ของพวกเขาได้กระจายไปทั่วทิศ,หลังจากนั้นนับสิบปี,เหล่าวานรทั่วหล้าลดลงเป็นอย่างมาก,เกือบที่จะถูกกำจัดไปจนสิ้น,ทว่าเฉินฉีเทียนกลับยังรอดอยู่,แต่ที่คาดไม่ถึงนั้น,เฉินฉีเทียนกับมารวมตัวกับกู่เจิ้งอี้.
"เฉินฉีเทียน?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่หรี่ตาจ้องมอง.
"เฉินฉีเทียน?"ตี้เสวียนชาที่จดจ้องมองเฉินฉีเทียนด้วยความสงสัยเช่นกัน.
เฉินฉีเทียนที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,จดจ้องมองทุกคน.
"คิดว่าข้าเป็นใครกัน?"เฉินฉีเทียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ในเวลานี้,เฉินฉีเทียนที่ไม่ได้กระวนกระวายแต่อย่างใด,ทว่ากลับดูสงบเป็นอย่างมาก.
จงซานย่อมไม่เข้าใจชีวิตก่อนของเฉินฉีเทียน,กับการสังหารเจี้ยนหงก่อนหน้านี้,ได้ไปกระตุ้นวิญญาณอสูรชาติที่แล้วให้ตื่นขึ้นมา,ในเวลานั้นทั้งพลังฝึกตนและความทรงจำของเขาได้ฟื้นคืนกลับมาหมดแล้วอย่างงั้นรึ?
"ตี้เสวียนชา? ไม่ได้เจอกันนานทีเดียว!"เฉินฉีเทียนกล่าว.
ตี้เสวียนชาพยักหน้า,เห็นชัดเจนว่าชาติก่อนของเฉินฉีเทียนพวกเขารู้จักกัน.
เฉินฉีเทียนที่จ้องมองไปยังเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,"เต๋าจวินเซิ่งหย๋า?
เจ้ายังมีความคิดต้องการวิชาบำเพ็ญของข้าอยู่อย่างงั้นรึ?"
"ในเมื่อเจ้าฟื้นคืนกลับมาเป็นเช่นอดีต,แน่นอนว่าข้าย่อมไม่มีความคิดนั้นอีกแล้ว!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าทั้งคู่เป็นศัตรูคู่แค้นกัน.
"เซิ่งซ่างต้าสุ่ย?กงเหล่ยเทียน?"เฉินฉีเทียนเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,รอยยิ้มที่แปลกประหลาดแฝงอยู่ด้านใน.
กงเหล่ยเทียนพยักหน้ารับ,หากแต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
ท้ายที่สุด,เฉินฉีเทียนก็จ้องมองมายังจงซาน,สายตาที่เย็นชาและกล่าวออกมาว่า,"จงซาน?"
กับควาทรงจำของเฉินฉีเทียนที่ฟื้นคืนมา,ความทรงจำเกี่ยวกับจงซานนับเป็นศัตรูตัวฉกาจ,การพบกับจงซานแต่ละครั้งทำให้เขาโชคร้ายตลอด,ขณะที่ความทรงจำชาติที่แล้วฟื้นคืน,ไม้เท้าทองม่วงลายมังกร,ถูกอสุรกายของจงซานกินไปครึ่งหนึ่ง,เหลือเพียงครึ่งเดียว,เรื่องนี้ทำให้เขาขุ่นเคืองเป็นอย่างมาก.
แน่นอนว่า,ความรู้สึกเคืองแค้นนี้ของเฉินฉีเทียน,ไม่ต่างจากเต๋าจวินเซิ่งหย๋าสักเท่านั้น,ด้วยมีดบีนสังหารเซียนของเขาเองก็ถูกอสุรกายตนดังกล่าวกินไปอย่างคาดไม่ถึง,เรื่องนี้ทำให้เต๋าจวินเซิ่งหย๋าแค้นแทบกระอักโลหิตเช่นกัน.
เกี่ยวกับเฉินฉีเทียน,จงซานเพียงพยักหน้ารับเท่านั้น,ไม่ต้องการจะพูดคุยอะไรกับเขา,ไม่มีอะไรให้เขาต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยว.
"จงซาน,เฉียนโหยวสบายดีอย่างงั้นรึ?"กู่เจิ้งอี้สอบถามออกมาในทันที.
"กู่เฉียนโหยวเป็นภรรยาข้า,จะดีหรือไม่ดีนั้น,ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าต้องเป็นกังวล!"จงซานที่กล่าวปัดกู่เจิ้งอี้ไปในทันที.
กู่เจิ้งอี้จับจ้องมองจงซาน,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับกล่าวออกมาว่า"ช่างน่าเศร้า,น่าเสียดายจริงๆ!"
ไม่มีใครรู้ว่ากู่เจิ้งอี้เสียดายอะไร,ทุกคนตอนนี้ไม่พูดอะไรกันอีกแล้ว,ทว่าต่างก็จดจ้องมองไปยัง"โลกเขตแดน"ที่อยู่ด้านหน้า.
เข้าไป,หรือไม่เข้าไป?
"ไป!"กู่เจิ้งอี้ที่กล่าวต่อเฉินฉีเทียน.
กู่เจิ้งอี้ที่ก้าวเข้าไปด้วยความมั่นใจ.
จงซานที่จับจ้องมองกู่เจิ้งอี้ที่ก้าวเข้าไปด้านใน,ดวงตาหรี่เล็ก,กับความนึกคิดของกู่เจิ้งอี้,ได้ซ่อนอะไรที่ลึกล้ำเอาไว้จริงๆ!
"ไป!"จงซานที่กล่าวต่อตี้เสวียนชา.
อีกฝั่งหนึ่ง,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าและกงเหล่ยเทียนที่จดจ้องมองกันและกันอยู่ครู่หนึ่ง.
กงเจิ้งอี้ที่ก้าวเข้าไปด้านใน,กงเหล่ยเทียนและจงซานเองก็เช่นกัน,ชุดราชวงศ์ของพวกเขาที่มีพลังลึกล้ำปรากฏคลุมร่างกายเอาไว้.
กู่เจิ้งอี้,ที่มีชุดเก้ามังกรสี่ม่วง,บนศีรษะมงกุฏสีม่วงก็ปรากฏพลังแผ่ออกมาเช่นกัน,เฉินฉีเทียนที่ก้าวตามไป.
กงเหล่ยเทียนทีมีชุดเก้ามังกรทอง,ที่บนศีรษะมีประกายแสงสีทองปกคลุมทั่วร่าง,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ก้าวตามไป.
จงซาน,ชุดเก้ามังกรสีขาว,ที่บนศีรษะมงกุฏหยกที่มีแสงสีขาวอาบไปทั่วร่าง,ตี้เสวียนชาที่ก้าวตาม.
นี่เป็นการประชุมสภาสวรรค์,แน่นอนว่าย่อมต้องมีการต้อนรับเป็นธรรมดา.
พวกเขาที่ก้าวเข้าไปด้านใน.
”...” ”.....”
ทันทีที่เข้ามาก็ได้ยินเสียงเคี้ยวเสียงดังกรุ๊บๆ,สายตาของทุกคนที่จับจ้องมองออกไปยังต้นสนนิรันดร,ซึ่งพื้นที่รอบๆมีหมอกสีเขียวปกคลุม,มีกองศิลาวิญญาณที่ใหญ่โต,พร้อมกับอสุรกายที่น่าเกียจ,กำลังกินศิลาวิญญาณอยู่.
"เท่าเที่ย!"ตี้เสวียนชาที่ส่งข้อความไปยังจงซาน,จงซานที่พยักหน้ารับ.
ที่ต้นสนนิรันดร์นั้น,มีชายในชุดสีแดงชาติ,นั่งสมาธิอยู่,ดวงตาปิดแน่น,ที่ด้านข้างมีผู้ใต้บังคับบัญชาสิบคน,กำลังยืนอยู่อย่างเงียบๆไม่สงเสียงอะไรออกมา.
จงซานที่จับจ้องมองไปยังชายชุดสีแดงชาติ,ไม่ยากที่จะคาดเดา,ชายคนนี้ก็คือซือหม่าเข่อ,และอีกสิบคนก็คือเซียนปฐพีนั่นเอง.
จงซานและคนอื่นๆที่เดินทางมาถึงแล้ว,ซือหม่าเข่อก็ยังไม่ขยับ,ราวกับว่ารอให้ทุกคนมาพร้อมกันแล้ว,ถึงยินดีที่จะลืมตาขึ้น.
กับความอหังการของซือหม่าเข่อ,สายตาของทุกคนที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
"แขกคนสุดท้าย,ดูเหมือนจะมาแล้ว!"ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
จงซานที่เงยหน้าขึ้นมาอง,แม้นว่าโลกเขตแดนจะเต็มไปด้วยหมอกสีเขียว,ด้านในด้านนอกที่ตัดขาดออกจากกัน,หากแต่ภายในนั้นสามารถมองเห็นภาพด้านนอกได้.
ที่ไกลออกไปนั้น,เห็นขบวนเสด็จขนาดใหญ่,เป็นขบวนเสด็จของต้าฉิน,มังกรทมิฬพันจั้งเก้าตนที่ลากรถเลื่อน,มังกรทมิฬแต่ละตนนี้มีระฆังขนาดใหญ่ห้อยคออยู่,ทุกๆครั้งที่เคลื่อนที่จะได้ยินเสียงระฆัง,ด้านข้างรถเลื่อนมีเหล่าสาวใช้และขันทีเป็นจำนวนมาก,และยังมีลู่ปู้เหว่ยที่ยืนอยู่ไม่ไกลออกไป.
ต้าฉินมาถึงแล้วอย่างงั้นรึ?
เห็นภาพที่เกิดขึ้น,จงซาน,กงเหล่ยเทียนและกู่เจิ้งอี้ที่ขมวดคิ้วไปมา,หยิงต้องการทำอะไร?
พวกเขาที่มากัน,เพียงกลุ่มล่ะ 2
คน,เพื่อที่จะได้ง่ายในการถอนกำลัง,หากว่าไม่เป็นตามที่พวกเขาคิดก็จะถอยกลับไปโดยง่าย,หากแต่หยิงกลับนำคนมากมาย?
ดูไม่ต่างกับการโอ้อวดหรอกรึ?
"หยุดขบวน!"
ขันทีที่ตะโกนเสียงดัง,ขบวนของต้าฉินที่หยุดลง,มังกรเก้าตนที่หยุดลง,ระฆังที่ห้องคอมังกรที่หยุดสั่น,ลู่ปู้เหว่ยที่ยืนอยู่ด้านข้าง.
สาวใช้สองคนที่เข้าไปเปิดม่านรถเลื่อนมังกร,หยิงในชุดราชวงศ์สีดำ,ก้าวออกมาจากรถเลื่อนมังกรช้าๆ.
"ฝ่าบาท,มาถึงแล้ว!"ลู่ปู้เหว่ยที่โคงคำนับ.
"อืม!"หยิงพยักหน้า.
หยิงที่ก้าวออกมา,ลู่ปู้เหว่ยที่ก้าวตาม.
"ประจำการอยู่ที่นี่!"ลู่ปู้เหว่ยที่เอ่ยปากออกมา.
"รับทราบ!"เหล่าทหารทั้งหมดที่กล่าวรับคำเสียงดัง.
หยิงและลู่ปู้เหว่ย,ทึ่สั่งการขบวนเสร็จอยู่ด้านนอก.
เห็นภาพเห็นการดังกล่าวแล้ว,ไม่เพียงแค่จงซานและคนอื่นๆที่รู้สึกแปลกประหลาด,สิบเซียนปฐพีเองก็คิดว่าแปลกประหลาดเช่นกัน.
ทุกๆคนที่เห็นหยิงก้าวเข้ามาช้าๆ.
ทุกคนที่พยักหน้าให้หยิง,และหยิงก็พยักหน้าให้กับทุกคนเช่นกัน.
ทุกคนต่างก็มาพร้อมกันแล้ว,ต่างก็จดจ้องมองไปยังซื่อหม่าเข่อที่นั่งอยู่ใต้ต้นสนนิรันดร์.
"การประชุมสภาสวรรค์อย่างงั้นรึ?
นี่รึที่เรียกการประชุมสภาสวรรค์?"หยิงที่กล่าวอย่างไม่แยแส.
กับคำกล่าวของหยิง,ทำให้ซือหม่าเข่อลืมตาขึ้นช้าๆ,จดจ้องมองไปยังหยิง,สายตาที่ประสายกัน,ซือหม่าเข่อที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย,จากนั้นก็จดจ้องมองไปยังคนที่เหลือ.
สายตาของเขาที่กวาดมองทุกคน,ก่อนที่จะไปหยุดที่เฉินฉีเทียน,ก่อนที่จะใบหน้าเปลี่ยนไปในทันที.
"เจ้า,เจ้า,ซุน.......!"ซือหม่าเข่อที่ร้องเสียงหลง.
ทุกคนที่จดจ้องมองด้วยความแปลกประหลาดจ้องมองไปยังซือหม่าเข่อ.
ซือหม่าเข่อที่จับจ้องมองเฉินฉีเทียนที่ดูงงงวย,ก่อนที่จะสูดหายใจลึกแล้วกล่าวออกไปว่า"เสียมารยาทแล้ว,ดูเหมือนว่าเจ้าจะเหมือนกับคนที่ข้าเคยเห็นคนหนึ่ง!"
ทุกคนที่แสดงท่าทางสนใจ,ทว่าก็ไม่มีใครสอบถาม.
ซือหม่าเข่อยืนขึ้นช้าๆ,ก่อนที่จะโบกมือเบาๆ.
"วูซซซ!"
จงซานที่รู้สึกราวกับว่าพื้นที่รอบๆสั่นสะเทือนไปมาเล็กน้อย.
"เขาผนึก,โลกเขตแดนแล้ว!"ตี้เสวียนชาที่ส่งเสียงผ่านพลังวิญญาณแจ้งจงซาน.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
"ทุกคน,เชิญ!"
ขณะที่ซือหม่าเข่อโบกมือ,ทันใดนั้นก็ปรากฏบัลลังก์ขนาดใหญ่สามแห่งและม้านั่งหินอีกอันขึ้นมา.
บัลลังก์ทั้งสามสำหรับเซิ่งซ่างสามคน,ส่วนม้านั่งหินนั่นสำหรับจงซาน.
ประมุขสำหรับราชวงศ์สวรรค์ประมุขสำหรับราชวงศ์ราชันย์,แบ่งแยกตามฐานันดรอย่างงั้นรึ?
พริบตาเพียวนั้น,สายตาของทุกคนที่จดจ้องมองไปยังจงซาน,หยิง,กู่เจิ้งอี้,กงเหล่ยเทียน,บัลลังก์ขนาดใหญ่สำหรับพวกเขา,ทว่าจงซาน,เป็นเพียงแค่ม้านั่งหินอย่างงั้นรึ?
หมายความว่าอย่างไร?
จงซานที่เป็นเพียงแค่ม้านั่งหิน?
ตี้เสวียนชาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,ส่วนกงเหล่ยเทียนที่รู้สึกดีใจกับความโชคร้ายของคนอื่น,นี่เป็นการสร้างความอับอายให้กับจงซาน,ฉีกหน้าต่อคนอื่นๆ.
ซือหม่าเข่อที่ต้องการแสดงให้ทุกคนเห็นและตัดสินสถานะของแต่ละคนไปเรียบร้อยแล้ว.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น