Immortality Chapter 707 Eternal pine
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 707 ต้นสนนิรันดร์
Chapter 707 Eternal pine
เมืองต้าหลิวนั้น,อยู่ไม่ไกลจากเมืองหลิวเหอมากนัก,จะบอกว่าใกล้กันก็ว่าได้,ผู้ฝึกตนระดับก่อตั้งวิญญาณทั่วไป,สามารถเดินทางโดยใช้เวลาหนึ่งเดือนได้.
ต้องไม่ลืมว่าราชวงศ์จักรพรรดิต้าหลิวนั้นมีสองเมืองใหญ่ที่เป็นเมืองของผู้ฝึกตน,ส่วนที่อื่นเป็นเพียงเมืองเล็กของปุถุชนเท่านั้น,สองเมืองนี้นับเป็นเมืองเก่า,ในยุคโบราณเคยเป็นราชวงศ์ราชันย์หรือราชวงศ์สวรรค์เลยทีเดียว.
ระดับก่อตั้งวิญญาณจะรู้สึกว่ามันไกลอยู่เล็กน้อย,ทว่าจงซานนั้นใช้เวลาไม่ถึงเพียงไม่กี่ชั่วยามเท่านั้น.
จวนจะถึงนั้น,ทั้งคู่ก็หยุดลง,พร้อมกับขมวดคิ้วไปมาจดจ้องมองพื้นที่รอบๆ.
เมืองต้าหลิวเดิมนั้นได้หายไปแล้ว,ไม่มีร่องรอยเหลืออยู่แม้แต่น้อย.
ท้องฟ้าที่กลายเป็นสีเขียว,ยืดยาวไร้ที่สิ้นสุด,ราวกับว่าเป็นอีกโลกหนึ่ง,เมฆสีน้ำเงินมากมาย,หมอกสีเขียวที่ล่องลอยอยู่บนอากาศ,บนพื้นดิน,เมืองหายไปแล้ว,กลายเป็นทุ่งหญ้าที่เขียวสุดลูกหูลูกตา.
ทุ่งหญ้ากว้างที่กว้างขวางไร้ที่สิ้นสุด.
ดูเหมือนว่าที่นี่จะเป็นโลกใบหนึ่งที่ถูกสร้างขึ้นมา,เป็นโลกสีเขียวที่กว้างใหญ่ไพศาล.
มีหมอกสีเขียวเต็มไปหมด,ที่ไกลออกไปนั้นมีต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง,เป็นต้นไม้ใหญ่สีเขียวที่มีความสูงล้านจั้งตั้งอยู่.
เป็นต้นสนต้นหนึ่งที่มีขนาดใหญ่มาก,หมอกสีเขียวจางๆ,ที่ปกคลุมทั่วบริเวณ,ทำให้ต้นสนนั้นใหญ่โตไร้ที่สิ้นสุด,น่าตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก!
"นี่มัน?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"สนนิรันดร์?"ตี้เสวียนชาที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"สนนิรันดร์?
มันคืออะไร?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"นี่คือรากเทวะ,รากเทวะของเซียนสวรรค์,รากเทวะของเขา,เป็นต้นสนนิรันดร์! เขาหลอมขึ้นจากพืชชนิดหนึ่งของโลกใบใหญ่."ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วไปมา.
"รากเทวะอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
นี่นับเป็นครั้งแรก,ที่จงซานเห็นรากเทวะเช่นนี้เป็นครั้งแรก,ต้นสนนิรันดร์,ขนาดหนึ่งล้านจั้ง!รากเทวะของเซียนสวรรค์อย่างงั้นรึ? รากเทวะของซือหม่าเข่อ?
"ต้นสนนิรันดร์เป็นของวิเศษอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"รากเทวะล้วนแล้วแต่ทำมาจากของวิเศษที่ไม่ธรรมดา,สนนิรันดร์แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่ามันใช้ทำอะไร,ทว่าเวลานี้มันกำลังสนับสนุนพลังของทักษะ"โลกเขตแดน"อยู่!"ตี้เสวียนชากล่าว.
"โลกเขตแดนอย่างงั้นรึ?
พื้นที่สีเขียวกว้างใหญ่ไพศาลนี้,คือโลกเขตแดนของซือหม่าเข่ออย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
โลกเขตแดนที่พัฒนาการมาจากทักษะเทียน,มีเพียงแค่เซียนเท่านั้นที่มีโลกเขตแดนของตัวเอง.
"กับการเปิดโลกเขตแดนเช่นนี้ขึ้น,แน่นอนว่าซือหม่าเข่อจงใจ,รอให้พวกเราเข้าไปด้านใน!"ตี้เสวียนชากล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"สนนิรันดร์อย่างงั้นรึ?"จงซานที่ครุ่นคิดขมวดคิ้วจดจ้องมองสถานการณ์ที่เกิดขึ้น.
แล้วรากเทวะสนนิรันดร์?เทียบกับแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบ,จะเป็นอย่างไรกัน?
"ซือหม่าเข่อ,จัดประชุมสภาสวรรค์ โดยสร้างโลกเขตแดนโลกขึ้นมา,เจตนาของเขาแสดงให้เห็นว่าไม่ดีนัก!"ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เป็นมิตรรึ? เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นมิตร!"จงซานที่กล่าวยืนยันหนักแน่น.
"อืม."ตี้เสวียนชาพยักหน้ารับ.
"ว่าแต่ทักษะโลกเขตแดนเป็นอย่างไร?
มีพลังอะไรบ้าง?"จงซานที่สอบถาม.
"เหมือนกับโลกจิตสำนึกของราชันย์แท้,หากแต่เปลี่ยนมันให้กลายเป็นรูปเป็นร่างแท้จริงเท่านั้น,เจ้าเองก็ควรที่จะสามารถทำได้!"ตี้เสวียนชาเอ่ยปากออกมา.
"อืม,ดูเหมือนว่ามันมีความเกี่ยวข้องกันอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใช่แล้ว,เหมือนกับทักษะสวรรค์ผันแปรของเจ้าที่สามารถสัมผัสได้ถึงทักษะเทียนได้ไม่ใช่รึ?"ตี้เสวียนชากล่าว.
"ทักษะเทียน,และโลกจิตสำนึกอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"ใช่,ทักษะเทียน,ที่จริงก็คือโลกจิตสำนึกที่กลายเป็นความจริง,ช่างน่าเศร้าว่า,ทักษะเทียนนั้น,เป็นเพียงแค่ระยะก่อเกิดของมันเท่านั้น,ยังไม่สามารถทำให้โลกจิตสำนึกกลายเป็นความจริงได้
"ตี้เสวียนชาที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
จงซานที่ครุ่นคิดไปมา,คาดเดาเรื่องต่างๆจากคำพูดของตี้เสวียนชา.
"เช่นนั้นทักษะโลกเขตแดนที่เซียนมีนั้น,ก็คือการเปลี่ยนโลกจิตสำนึกให้กลายเป็นความจริงอย่างงั้นรึ?
ทักษะโลกเขตแดน,ก็คือการเปลี่ยนแปลงพลังฟ้าดินให้กลายเป็นโลกอีกใบ?
สร้างมันขึ้นมาจากเจตจำนงอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ใช่,แต่เจ้ากล่าวถูกแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น!"ตี้เสวียนชาตอบ.
"หืม?"
"การเปลี่ยนพลังฟ้าดินให้กลายเป็นโลกของตัวเองอย่างงั้นรึ?
ใช่,การทำเช่นนั้นไม่มีทางเป็นไปได้,การเปลี่ยนโลกจิตสำนึกให้กลายเป็นโลกจริงนั้น,เป็นเรื่องที่ยากมาก,ไม่ต้องบอกเลยว่ามันยากขนาดใหน?
มีเพียงแค่ปราชญ์เทพเท่านั้นที่ทำได้,กล่าวตามจริงล่ะก็,เซียนแต่ละคนสร้างโลกเขตแดนขึ้นมาได้นั้น,ยังไม่ใช่โลกที่สมบูรณ์แบบ"ตี้เสวียนชากล่าว.
จงซานที่สูดหายใจลึก,พร้อมกับพยักหน้ารับ.
"พวกเราจะเข้าไปข้างในหรือไม่?"ตี้เสวียนชาสอบถาม.
ขณะที่จงซานจ้องมองต้นสนนิรันดร์,พร้อมกับเงียบไปชั่วครู่,ขณะที่จะกล่าวออกมานั้น,ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วแน่นจ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป,จงซานที่จ้องมองตาม.
ที่ไกลออกไปนั้น,ปรากฏร่างสองร่าง,เต๋าจวินเซิ่งหย๋า,และกงเหล่ยเทียน.
คนทั้งสองที่จ้องมองไปยังต้นสนนิรันดร์,กงเหล่ยเทียนที่แค่นเสียง,จากนั้นก็หันหน้ามาจ้องมองจงซานและตี้เสวียนชา.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าจ้องมองอย่างเย็นชาไปยัง
ต้นสนนิรันดร์,ก่อนที่จะหันหน้าอย่างไร้อารมณ์จดจ้องตี้เสวียนชา,จากนั้นก็หันหน้าจ้องมองจงซาน,ขณะที่มองจงซาน,ดวงตาที่สั่นไปมาอย่างคาดไม่ถึง.
ความเกลียดชังที่รุนแรงไม่สามารถเก็บซ่อนเอาไว้ได้,ก่อนหน้านี้เต๋าจวินเซิ่งหย๋าได้นำคนหลายคนเข้าล้อมสวนสวรรค์ลอยฟ้า,ท้ายที่สุดกลับได้รับความเสียหายอย่างมากกลับไป,เผ่าหงส์เพลิงก่อนหน้านี้ขณะที่กงเหล่ยเทียนต้องการนำมาใช้งาน,ท้ายที่สุดก็ตกไปอยู่ในมือของจงซาน.
สายตาของทั้งคู่ที่จ้องมองด้วยสายตาที่เย็นชาจดจ้องมองกันและกัน.
ท้ายที่สุด,กงเหล่ยเทียนก็กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา,"คาดไม่ถึงเลยว่าราชวงศ์ราชันย์เล็กๆ,จะมีคุณสมบัติเข้าร่วม,ประชุมสภาสวรรค์?"
จงซานที่มีความแค้นส่วนตัว,เมื่อได้ยินคำพูดของกงเหล่ยเทียนก็ทำให้ความแค้นถูกจุดขึ้นเหมือนกัน,ก่อนที่จะกล่าวเหน็บออกไปว่า,"คิดว่าข้ามาเอง!"
กงเหล่ยเทียน"......!"
ใบหน้าที่กระตุก,แววตาของตี้เสวียนชาที่แสดงท่าทางแปลกประหลาดใจและพอใจ.
"แน่นอน,ว่าหากถามถึงบัตรเชิญ,ข้าได้มาอันหนึ่ง."จงซานเผยยิ้มออกมาอย่างใจเย็น.
กับคำพูดของจงซาน,คนทั้งสองที่ระงับอารมณ์เอาไว้,รับรู้ว่ากำลังถูกกล่าวล้อ.
แววตาของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เต็มไปด้วยจิตสังหารที่รุนแรงแผ่ออกมา,กงเหล่ยเทียนที่ใบหน้ามืดคลึ้มจดจ้องมองไปยังจงซาน.
กับใบหน้าที่มืดมนของกงเหล่ยเทียน,อากาศรอบๆที่เย็นลงอย่างรวดเร็ว,แม้แต่ไอน้ำยังกลายเป็นผลึก,ทว่าจงซานนั้นไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย,ตี้เสวียนชาที่อยู่ข้างๆ,จงซานเองก็มั่นใจว่ามีความสามารถที่จะป้องกันตัวเอง,จงซานที่จ้องมองไปยังศัตรู,แน่นอนว่าเป็นศัตรูคู่แค้นที่ไม่มีอะไรให้ใส่ใจ,ทำไมเขาจะต้องไว้หน้าคนเหล่านี้ด้วย?
ใบหน้าที่เย็นชามืดมิดของกงเหล่ยเทียน,อารมณ์ที่สั่งสมมากมายก่อนที่จะหัวเราะออกมาเสียงดัง,พร้อมกับความโกรธเกรี้ยวที่ปนอยู่ในเสียงหัวเราะนั่นด้วย.
"ฮ่าอ่าฮ่าฮ่าฮ่า.........!"
จงซานจ้องมองอย่างไม่แยแส.
หลังจากหัวเราะเสร็จ,กงเหล่ยเทียนที่กล่าวเหยียดหยัน."ใต้สวรรค์แห่งนี้มีสี่ยักษ์ใหญ่,ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้งควบคุมภาคใต้,เป็นราชวงศ์ราชันย์ที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างงั้นรึ?,ใต้สวรรค์แห่งนี้,ข้าไม่เข้าใจแม้แต่น้อย,ต้าเจิ้งมีความสามารถพอ,ที่จะเป็นหนึ่งในสี่ของโลกใบนี้รึอย่างไร?"
"เพราะเจ้าไม่เข้าใจ,ว่าต้าเจิ้งเป็นหนึ่งในสี่ของโลกใบนี้ได้สินะ!"จงซานกล่าวล้อ.
"ข้าอยากจะลองดูว่า,ต้าสุ่ยของข้า,กับต้าเจิ้งของเจ้าอะไรจะแข็งกว่ากัน!"กงเหล่ยเทียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ก่อนที่กงเหล่ยเทียนจะนำตราลัญจกร,เป็นตราหยกที่มีหลากสี,ส่องประกายแสงประกายวับว่า,นี่คือตราหยกราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ยนั่นเอง.
เห็นตราหยก,ดววตาของตี้เสวียนชาที่ดวงตาหดเกร็ง,ส่วนเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ส่วนจงซานที่จดจ้องมองไปยังตราหยกด้วยสายตาเย็นชา.
ตราลัญกรหยก,เป็นของวิเศษของอาณาจักร,เก็บเกี่ยววาสนาของราชวงศ์,วาสนาทั่วหล้าจะถูกดูดซับมาเก็บเอาไว้ด้านใน,ตราลัญจกรนี้จึงเหมือนกับสัญลักษณ์ของอำนาจ,เป็นของวิเศษของประมุขราชวงศ์วาสนา.
ผู้เป็นเจ้าของราชวงศ์วาสนานั้น,ไม่เพียงแต่เอาชนะกันด้วยการต่อสู้แล้ว,บางครั้งก็มีการประชันกันระหว่างตราหยกอำนาจของราชวงศ์ด้วยเช่นกัน,อำนาจวิเศษของราชวงศ์,สามารถเทียบได้กับบารมีของราชวงศ์ทั้งสองว่าอ่อนแอหรือแข็งแกร่งยิ่งกว่ากัน.
ต้องไม่ลืมว่า,ประมุขของราชวงศ์วาสนานั้นก็เหมือนกับสวรรค์ในแผ่นดินนั้นๆ,ไม่มีใครที่จะมีอำนาจมากกว่าแล้ว,การประชันกันด้วยอำนาจของราชวงศ์,ก็เป็นหนึ่งในการข่มกันของราชวงศ์วาสนาด้วยเช่นกัน.
อย่างไรก็ตาม,กงเหล่ยเทียนนั้นเห็นได้อย่างชัดเจนว่าต้องการสร้างความอับอายให้กับจงซาน,ประชันกันด้วยตราราชวงศ์อย่างงั้นรึ?
จงซานที่มีเพียงตราราชวงศ์ราชันย์,ส่วนกงเหล่ยเทียนนั้นเป็นตราราชวงศ์สวรรค์,หากจะให้กล่าวแล้วล่ะก็,ของทั้งสองย่อมมีระดับที่แตกต่างกัน,โดยปรกติแล้วตราราชวงศ์ราชันย์ไม่มีทางเทียบกับตราราชวงศ์สวรรค์ได้อย่างแน่นอน.
"ก็ลองดู!"จงซานที่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
ศักดิ์ศรีของราชา,ย่อมไม่มีทางยอมได้ง่าย,ในเวลานี้จงซานที่ถูยั่วยุอย่างงั้นรึ?
เห็นได้ชัดเจนว่า,จงซานไม่ได้หวาดกลัวกับการประชันกันของตราราชวงศ์,ไพ่ในมือที่ทรงพลังที่สุดของจงซานไม่ใช่แปดหางสวรรค์,ไม่ใช่เคล็ดวิชาหงหลวนเทียน,ทว่ามันคือตราราชวงศ์ครรลองสวรรค์ของเขานั่นเอง.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วไปมา,รู้สึกกังวลเล็กน้อย,ส่วนเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่รู้สึกแปลกประหลาด,จงซานต้องการหาความอับอายให้กับตัวเองอย่างงั้นรึ?
กงเหล่ยเทียนที่คาดไม่ถึงเช่นกัน,ว่าจงซานจะรับคำ,ในเมื่อตี้เสวียนชาไม่ลงมือ,นี่ก็เป็นโอกาส,เขาจะปล่อยไปได้อย่างไร?
กงเหล่ยเทียนที่ปล่อยตราหยกหลายสีลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า,พร้อมกับขยายใหญ่ขึ้นเป็นหลายหมื่นจั้งในทันที,ราวกับภูเขาใหญ่ยักษ์ที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า.
ตราราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,ที่มีอำนาจบารมีของราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,ราวกับจะปิดท้องฟ้า,ก่อนที่จะพุ่งตรงไปยังร่างของจงซาน.
ตราราชวงศ์หลากสี,ที่ทำให้อากาศรอบๆบิดเบี้ยว,มิติอากาศที่กระจายเป็นระลอกคลื่นด้วยอำนาจวิเศษพลานุภาพที่น่าเกรงขาม.
เป็นอำนาจพลังกดดันที่รุนแรงกำลังกดทับลงมายังร่างของจงซาน,พลังกดดันที่ราวกับว่ากำลังผนึกจงซานเอาไว้ไม่ให้หนีไปใหน.
ตี้เสวียนไม่ได้ลงมือ,เพราะว่าจงซานยังสุขุมไม่ได้รู้สึกร้อนใจแต่อย่างใด.
จงซานที่สะบัดมือนำตราราชวงศ์ออกมาเช่นกัน,พลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่,มุกสีแดงบนตราลัญกรครรลองสวรรค์ที่แผ่แสงสีแดงออกมาทันที.
ตราครรลองสวรรค์ที่ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า,เข้าปะทะกับตราลัญกรเจ็ดสีในทันที,ตราราชวงศ์สวรรค์ที่เข้าปะทะกันเสียงดังสนั่น.
ตราราชวงศ์ครรลองสวรรค์ที่ขยายขนาดขึ้นในทันที,พริบตาเดียวก็มีขนาดพันจั้ง,อย่างไรก็ตามก็ยังมีขนาดเพียงหนึ่งในสิบของตราหลากสีของต้าสุ่ย,ทว่ากลับมีพลังอำนาจไม่ได้ด้อยกว่าตราหลากสีแม้แต่น้อย,อากาศรอบๆที่บิดเบี้ยวด้วยพลานุภาพที่ยิ่งใหญ่.
กงเหล่ยเทียนที่รู้สึกไม่ดีนัก,ก่อนที่จะแผ่จิตสังหารออกมาในทันที.
"สะกด!"
กงเหล่ยเทียนที่ตะ.โกนออกมาเสียงดัง.
"ตูมมมมมมมมมมมมม!"
เกิดการปะทะเสียงดังสนั่นไหวั่นไหว,ตราหยกราชวงศ์ทั้งสองที่เข้าปะทะกัน,ทำให้อากาศฉีกขาดบิดเบี้ยวเป็นทางยาว,เกิดเป็นหลุมดำขนาดใหญ่,จากรอยฉีกขาดของมิติอย่างคาดไม่ถึง,ตราราชวงศ์ทั้งสอง,ที่เปล่งแสงเจิดจ้า,ประกายแสงสีทองที่เปล่งประกายสว่างจ้า.
ก่อนที่ตราราชวงศ์ทั้งสองจะลอยกลับมา,การปะทะกันระหว่างบารมีอำนาจของสองราชวงศ์ได้จบแล้ว,มันได้หดเล็กลงก่อนที่จะกลับมาอยู่ในมือของจงซานและกงเหล่ยเทียน.
ใบหน้าของจงซานที่แดงซ่าน,เห็นได้ชัดเจนว่าการปะทะกันของตราราชวงศ์ใช้พลังอำนาจไม่น้อย,ส่วนกงเหล่ยเทียนที่ไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อยจดจ้องมองจงซานตาโต.
เขาที่จ้องมองไปยังตราราชวงศ์ในมือ,ตราหลากสีของเขา,ที่มุมหนึ่งปรากฏรอยร้าวขึ้นอย่างแปลกประหลาด?
รอยร้าวอย่างงั้นรึ? ตราราชวงศ์สวรรค์และตราราชวงศ์ราชันย์ที่เข้าปะทะกัน,กลับกลายเป็นตราราชวงศ์สวรรค์ได้รับความเสียหายอย่างงั้นรึ?
Chapter 707 Eternal pine
万古青松
ต้นสนนิรันดร์
เมืองต้าหลิวนั้น,อยู่ไม่ไกลจากเมืองหลิวเหอมากนัก,จะบอกว่าใกล้กันก็ว่าได้,ผู้ฝึกตนระดับก่อตั้งวิญญาณทั่วไป,สามารถเดินทางโดยใช้เวลาหนึ่งเดือนได้.
ต้องไม่ลืมว่าราชวงศ์จักรพรรดิต้าหลิวนั้นมีสองเมืองใหญ่ที่เป็นเมืองของผู้ฝึกตน,ส่วนที่อื่นเป็นเพียงเมืองเล็กของปุถุชนเท่านั้น,สองเมืองนี้นับเป็นเมืองเก่า,ในยุคโบราณเคยเป็นราชวงศ์ราชันย์หรือราชวงศ์สวรรค์เลยทีเดียว.
ระดับก่อตั้งวิญญาณจะรู้สึกว่ามันไกลอยู่เล็กน้อย,ทว่าจงซานนั้นใช้เวลาไม่ถึงเพียงไม่กี่ชั่วยามเท่านั้น.
จวนจะถึงนั้น,ทั้งคู่ก็หยุดลง,พร้อมกับขมวดคิ้วไปมาจดจ้องมองพื้นที่รอบๆ.
เมืองต้าหลิวเดิมนั้นได้หายไปแล้ว,ไม่มีร่องรอยเหลืออยู่แม้แต่น้อย.
ท้องฟ้าที่กลายเป็นสีเขียว,ยืดยาวไร้ที่สิ้นสุด,ราวกับว่าเป็นอีกโลกหนึ่ง,เมฆสีน้ำเงินมากมาย,หมอกสีเขียวที่ล่องลอยอยู่บนอากาศ,บนพื้นดิน,เมืองหายไปแล้ว,กลายเป็นทุ่งหญ้าที่เขียวสุดลูกหูลูกตา.
ทุ่งหญ้ากว้างที่กว้างขวางไร้ที่สิ้นสุด.
ดูเหมือนว่าที่นี่จะเป็นโลกใบหนึ่งที่ถูกสร้างขึ้นมา,เป็นโลกสีเขียวที่กว้างใหญ่ไพศาล.
มีหมอกสีเขียวเต็มไปหมด,ที่ไกลออกไปนั้นมีต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง,เป็นต้นไม้ใหญ่สีเขียวที่มีความสูงล้านจั้งตั้งอยู่.
เป็นต้นสนต้นหนึ่งที่มีขนาดใหญ่มาก,หมอกสีเขียวจางๆ,ที่ปกคลุมทั่วบริเวณ,ทำให้ต้นสนนั้นใหญ่โตไร้ที่สิ้นสุด,น่าตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก!
"นี่มัน?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"สนนิรันดร์?"ตี้เสวียนชาที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"สนนิรันดร์?
มันคืออะไร?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"นี่คือรากเทวะ,รากเทวะของเซียนสวรรค์,รากเทวะของเขา,เป็นต้นสนนิรันดร์! เขาหลอมขึ้นจากพืชชนิดหนึ่งของโลกใบใหญ่."ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วไปมา.
"รากเทวะอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
นี่นับเป็นครั้งแรก,ที่จงซานเห็นรากเทวะเช่นนี้เป็นครั้งแรก,ต้นสนนิรันดร์,ขนาดหนึ่งล้านจั้ง!รากเทวะของเซียนสวรรค์อย่างงั้นรึ? รากเทวะของซือหม่าเข่อ?
"ต้นสนนิรันดร์เป็นของวิเศษอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"รากเทวะล้วนแล้วแต่ทำมาจากของวิเศษที่ไม่ธรรมดา,สนนิรันดร์แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่ามันใช้ทำอะไร,ทว่าเวลานี้มันกำลังสนับสนุนพลังของทักษะ"โลกเขตแดน"อยู่!"ตี้เสวียนชากล่าว.
"โลกเขตแดนอย่างงั้นรึ?
พื้นที่สีเขียวกว้างใหญ่ไพศาลนี้,คือโลกเขตแดนของซือหม่าเข่ออย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
โลกเขตแดนที่พัฒนาการมาจากทักษะเทียน,มีเพียงแค่เซียนเท่านั้นที่มีโลกเขตแดนของตัวเอง.
"กับการเปิดโลกเขตแดนเช่นนี้ขึ้น,แน่นอนว่าซือหม่าเข่อจงใจ,รอให้พวกเราเข้าไปด้านใน!"ตี้เสวียนชากล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"สนนิรันดร์อย่างงั้นรึ?"จงซานที่ครุ่นคิดขมวดคิ้วจดจ้องมองสถานการณ์ที่เกิดขึ้น.
แล้วรากเทวะสนนิรันดร์?เทียบกับแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบ,จะเป็นอย่างไรกัน?
"ซือหม่าเข่อ,จัดประชุมสภาสวรรค์ โดยสร้างโลกเขตแดนโลกขึ้นมา,เจตนาของเขาแสดงให้เห็นว่าไม่ดีนัก!"ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เป็นมิตรรึ? เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นมิตร!"จงซานที่กล่าวยืนยันหนักแน่น.
"อืม."ตี้เสวียนชาพยักหน้ารับ.
"ว่าแต่ทักษะโลกเขตแดนเป็นอย่างไร?
มีพลังอะไรบ้าง?"จงซานที่สอบถาม.
"เหมือนกับโลกจิตสำนึกของราชันย์แท้,หากแต่เปลี่ยนมันให้กลายเป็นรูปเป็นร่างแท้จริงเท่านั้น,เจ้าเองก็ควรที่จะสามารถทำได้!"ตี้เสวียนชาเอ่ยปากออกมา.
"อืม,ดูเหมือนว่ามันมีความเกี่ยวข้องกันอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใช่แล้ว,เหมือนกับทักษะสวรรค์ผันแปรของเจ้าที่สามารถสัมผัสได้ถึงทักษะเทียนได้ไม่ใช่รึ?"ตี้เสวียนชากล่าว.
"ทักษะเทียน,และโลกจิตสำนึกอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"ใช่,ทักษะเทียน,ที่จริงก็คือโลกจิตสำนึกที่กลายเป็นความจริง,ช่างน่าเศร้าว่า,ทักษะเทียนนั้น,เป็นเพียงแค่ระยะก่อเกิดของมันเท่านั้น,ยังไม่สามารถทำให้โลกจิตสำนึกกลายเป็นความจริงได้
"ตี้เสวียนชาที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
จงซานที่ครุ่นคิดไปมา,คาดเดาเรื่องต่างๆจากคำพูดของตี้เสวียนชา.
"เช่นนั้นทักษะโลกเขตแดนที่เซียนมีนั้น,ก็คือการเปลี่ยนโลกจิตสำนึกให้กลายเป็นความจริงอย่างงั้นรึ?
ทักษะโลกเขตแดน,ก็คือการเปลี่ยนแปลงพลังฟ้าดินให้กลายเป็นโลกอีกใบ?
สร้างมันขึ้นมาจากเจตจำนงอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ใช่,แต่เจ้ากล่าวถูกแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น!"ตี้เสวียนชาตอบ.
"หืม?"
"การเปลี่ยนพลังฟ้าดินให้กลายเป็นโลกของตัวเองอย่างงั้นรึ?
ใช่,การทำเช่นนั้นไม่มีทางเป็นไปได้,การเปลี่ยนโลกจิตสำนึกให้กลายเป็นโลกจริงนั้น,เป็นเรื่องที่ยากมาก,ไม่ต้องบอกเลยว่ามันยากขนาดใหน?
มีเพียงแค่ปราชญ์เทพเท่านั้นที่ทำได้,กล่าวตามจริงล่ะก็,เซียนแต่ละคนสร้างโลกเขตแดนขึ้นมาได้นั้น,ยังไม่ใช่โลกที่สมบูรณ์แบบ"ตี้เสวียนชากล่าว.
จงซานที่สูดหายใจลึก,พร้อมกับพยักหน้ารับ.
"พวกเราจะเข้าไปข้างในหรือไม่?"ตี้เสวียนชาสอบถาม.
ขณะที่จงซานจ้องมองต้นสนนิรันดร์,พร้อมกับเงียบไปชั่วครู่,ขณะที่จะกล่าวออกมานั้น,ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วแน่นจ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป,จงซานที่จ้องมองตาม.
ที่ไกลออกไปนั้น,ปรากฏร่างสองร่าง,เต๋าจวินเซิ่งหย๋า,และกงเหล่ยเทียน.
คนทั้งสองที่จ้องมองไปยังต้นสนนิรันดร์,กงเหล่ยเทียนที่แค่นเสียง,จากนั้นก็หันหน้ามาจ้องมองจงซานและตี้เสวียนชา.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าจ้องมองอย่างเย็นชาไปยัง
ต้นสนนิรันดร์,ก่อนที่จะหันหน้าอย่างไร้อารมณ์จดจ้องตี้เสวียนชา,จากนั้นก็หันหน้าจ้องมองจงซาน,ขณะที่มองจงซาน,ดวงตาที่สั่นไปมาอย่างคาดไม่ถึง.
ความเกลียดชังที่รุนแรงไม่สามารถเก็บซ่อนเอาไว้ได้,ก่อนหน้านี้เต๋าจวินเซิ่งหย๋าได้นำคนหลายคนเข้าล้อมสวนสวรรค์ลอยฟ้า,ท้ายที่สุดกลับได้รับความเสียหายอย่างมากกลับไป,เผ่าหงส์เพลิงก่อนหน้านี้ขณะที่กงเหล่ยเทียนต้องการนำมาใช้งาน,ท้ายที่สุดก็ตกไปอยู่ในมือของจงซาน.
สายตาของทั้งคู่ที่จ้องมองด้วยสายตาที่เย็นชาจดจ้องมองกันและกัน.
ท้ายที่สุด,กงเหล่ยเทียนก็กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา,"คาดไม่ถึงเลยว่าราชวงศ์ราชันย์เล็กๆ,จะมีคุณสมบัติเข้าร่วม,ประชุมสภาสวรรค์?"
จงซานที่มีความแค้นส่วนตัว,เมื่อได้ยินคำพูดของกงเหล่ยเทียนก็ทำให้ความแค้นถูกจุดขึ้นเหมือนกัน,ก่อนที่จะกล่าวเหน็บออกไปว่า,"คิดว่าข้ามาเอง!"
กงเหล่ยเทียน"......!"
ใบหน้าที่กระตุก,แววตาของตี้เสวียนชาที่แสดงท่าทางแปลกประหลาดใจและพอใจ.
"แน่นอน,ว่าหากถามถึงบัตรเชิญ,ข้าได้มาอันหนึ่ง."จงซานเผยยิ้มออกมาอย่างใจเย็น.
กับคำพูดของจงซาน,คนทั้งสองที่ระงับอารมณ์เอาไว้,รับรู้ว่ากำลังถูกกล่าวล้อ.
แววตาของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เต็มไปด้วยจิตสังหารที่รุนแรงแผ่ออกมา,กงเหล่ยเทียนที่ใบหน้ามืดคลึ้มจดจ้องมองไปยังจงซาน.
กับใบหน้าที่มืดมนของกงเหล่ยเทียน,อากาศรอบๆที่เย็นลงอย่างรวดเร็ว,แม้แต่ไอน้ำยังกลายเป็นผลึก,ทว่าจงซานนั้นไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย,ตี้เสวียนชาที่อยู่ข้างๆ,จงซานเองก็มั่นใจว่ามีความสามารถที่จะป้องกันตัวเอง,จงซานที่จ้องมองไปยังศัตรู,แน่นอนว่าเป็นศัตรูคู่แค้นที่ไม่มีอะไรให้ใส่ใจ,ทำไมเขาจะต้องไว้หน้าคนเหล่านี้ด้วย?
ใบหน้าที่เย็นชามืดมิดของกงเหล่ยเทียน,อารมณ์ที่สั่งสมมากมายก่อนที่จะหัวเราะออกมาเสียงดัง,พร้อมกับความโกรธเกรี้ยวที่ปนอยู่ในเสียงหัวเราะนั่นด้วย.
"ฮ่าอ่าฮ่าฮ่าฮ่า.........!"
จงซานจ้องมองอย่างไม่แยแส.
หลังจากหัวเราะเสร็จ,กงเหล่ยเทียนที่กล่าวเหยียดหยัน."ใต้สวรรค์แห่งนี้มีสี่ยักษ์ใหญ่,ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้งควบคุมภาคใต้,เป็นราชวงศ์ราชันย์ที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างงั้นรึ?,ใต้สวรรค์แห่งนี้,ข้าไม่เข้าใจแม้แต่น้อย,ต้าเจิ้งมีความสามารถพอ,ที่จะเป็นหนึ่งในสี่ของโลกใบนี้รึอย่างไร?"
"เพราะเจ้าไม่เข้าใจ,ว่าต้าเจิ้งเป็นหนึ่งในสี่ของโลกใบนี้ได้สินะ!"จงซานกล่าวล้อ.
"ข้าอยากจะลองดูว่า,ต้าสุ่ยของข้า,กับต้าเจิ้งของเจ้าอะไรจะแข็งกว่ากัน!"กงเหล่ยเทียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ก่อนที่กงเหล่ยเทียนจะนำตราลัญจกร,เป็นตราหยกที่มีหลากสี,ส่องประกายแสงประกายวับว่า,นี่คือตราหยกราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ยนั่นเอง.
เห็นตราหยก,ดววตาของตี้เสวียนชาที่ดวงตาหดเกร็ง,ส่วนเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ส่วนจงซานที่จดจ้องมองไปยังตราหยกด้วยสายตาเย็นชา.
ตราลัญกรหยก,เป็นของวิเศษของอาณาจักร,เก็บเกี่ยววาสนาของราชวงศ์,วาสนาทั่วหล้าจะถูกดูดซับมาเก็บเอาไว้ด้านใน,ตราลัญจกรนี้จึงเหมือนกับสัญลักษณ์ของอำนาจ,เป็นของวิเศษของประมุขราชวงศ์วาสนา.
ผู้เป็นเจ้าของราชวงศ์วาสนานั้น,ไม่เพียงแต่เอาชนะกันด้วยการต่อสู้แล้ว,บางครั้งก็มีการประชันกันระหว่างตราหยกอำนาจของราชวงศ์ด้วยเช่นกัน,อำนาจวิเศษของราชวงศ์,สามารถเทียบได้กับบารมีของราชวงศ์ทั้งสองว่าอ่อนแอหรือแข็งแกร่งยิ่งกว่ากัน.
ต้องไม่ลืมว่า,ประมุขของราชวงศ์วาสนานั้นก็เหมือนกับสวรรค์ในแผ่นดินนั้นๆ,ไม่มีใครที่จะมีอำนาจมากกว่าแล้ว,การประชันกันด้วยอำนาจของราชวงศ์,ก็เป็นหนึ่งในการข่มกันของราชวงศ์วาสนาด้วยเช่นกัน.
อย่างไรก็ตาม,กงเหล่ยเทียนนั้นเห็นได้อย่างชัดเจนว่าต้องการสร้างความอับอายให้กับจงซาน,ประชันกันด้วยตราราชวงศ์อย่างงั้นรึ?
จงซานที่มีเพียงตราราชวงศ์ราชันย์,ส่วนกงเหล่ยเทียนนั้นเป็นตราราชวงศ์สวรรค์,หากจะให้กล่าวแล้วล่ะก็,ของทั้งสองย่อมมีระดับที่แตกต่างกัน,โดยปรกติแล้วตราราชวงศ์ราชันย์ไม่มีทางเทียบกับตราราชวงศ์สวรรค์ได้อย่างแน่นอน.
"ก็ลองดู!"จงซานที่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
ศักดิ์ศรีของราชา,ย่อมไม่มีทางยอมได้ง่าย,ในเวลานี้จงซานที่ถูยั่วยุอย่างงั้นรึ?
เห็นได้ชัดเจนว่า,จงซานไม่ได้หวาดกลัวกับการประชันกันของตราราชวงศ์,ไพ่ในมือที่ทรงพลังที่สุดของจงซานไม่ใช่แปดหางสวรรค์,ไม่ใช่เคล็ดวิชาหงหลวนเทียน,ทว่ามันคือตราราชวงศ์ครรลองสวรรค์ของเขานั่นเอง.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วไปมา,รู้สึกกังวลเล็กน้อย,ส่วนเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่รู้สึกแปลกประหลาด,จงซานต้องการหาความอับอายให้กับตัวเองอย่างงั้นรึ?
กงเหล่ยเทียนที่คาดไม่ถึงเช่นกัน,ว่าจงซานจะรับคำ,ในเมื่อตี้เสวียนชาไม่ลงมือ,นี่ก็เป็นโอกาส,เขาจะปล่อยไปได้อย่างไร?
กงเหล่ยเทียนที่ปล่อยตราหยกหลายสีลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า,พร้อมกับขยายใหญ่ขึ้นเป็นหลายหมื่นจั้งในทันที,ราวกับภูเขาใหญ่ยักษ์ที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า.
ตราราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,ที่มีอำนาจบารมีของราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,ราวกับจะปิดท้องฟ้า,ก่อนที่จะพุ่งตรงไปยังร่างของจงซาน.
ตราราชวงศ์หลากสี,ที่ทำให้อากาศรอบๆบิดเบี้ยว,มิติอากาศที่กระจายเป็นระลอกคลื่นด้วยอำนาจวิเศษพลานุภาพที่น่าเกรงขาม.
เป็นอำนาจพลังกดดันที่รุนแรงกำลังกดทับลงมายังร่างของจงซาน,พลังกดดันที่ราวกับว่ากำลังผนึกจงซานเอาไว้ไม่ให้หนีไปใหน.
ตี้เสวียนไม่ได้ลงมือ,เพราะว่าจงซานยังสุขุมไม่ได้รู้สึกร้อนใจแต่อย่างใด.
จงซานที่สะบัดมือนำตราราชวงศ์ออกมาเช่นกัน,พลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่,มุกสีแดงบนตราลัญกรครรลองสวรรค์ที่แผ่แสงสีแดงออกมาทันที.
ตราครรลองสวรรค์ที่ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า,เข้าปะทะกับตราลัญกรเจ็ดสีในทันที,ตราราชวงศ์สวรรค์ที่เข้าปะทะกันเสียงดังสนั่น.
ตราราชวงศ์ครรลองสวรรค์ที่ขยายขนาดขึ้นในทันที,พริบตาเดียวก็มีขนาดพันจั้ง,อย่างไรก็ตามก็ยังมีขนาดเพียงหนึ่งในสิบของตราหลากสีของต้าสุ่ย,ทว่ากลับมีพลังอำนาจไม่ได้ด้อยกว่าตราหลากสีแม้แต่น้อย,อากาศรอบๆที่บิดเบี้ยวด้วยพลานุภาพที่ยิ่งใหญ่.
กงเหล่ยเทียนที่รู้สึกไม่ดีนัก,ก่อนที่จะแผ่จิตสังหารออกมาในทันที.
"สะกด!"
กงเหล่ยเทียนที่ตะ.โกนออกมาเสียงดัง.
"ตูมมมมมมมมมมมมม!"
เกิดการปะทะเสียงดังสนั่นไหวั่นไหว,ตราหยกราชวงศ์ทั้งสองที่เข้าปะทะกัน,ทำให้อากาศฉีกขาดบิดเบี้ยวเป็นทางยาว,เกิดเป็นหลุมดำขนาดใหญ่,จากรอยฉีกขาดของมิติอย่างคาดไม่ถึง,ตราราชวงศ์ทั้งสอง,ที่เปล่งแสงเจิดจ้า,ประกายแสงสีทองที่เปล่งประกายสว่างจ้า.
ก่อนที่ตราราชวงศ์ทั้งสองจะลอยกลับมา,การปะทะกันระหว่างบารมีอำนาจของสองราชวงศ์ได้จบแล้ว,มันได้หดเล็กลงก่อนที่จะกลับมาอยู่ในมือของจงซานและกงเหล่ยเทียน.
ใบหน้าของจงซานที่แดงซ่าน,เห็นได้ชัดเจนว่าการปะทะกันของตราราชวงศ์ใช้พลังอำนาจไม่น้อย,ส่วนกงเหล่ยเทียนที่ไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อยจดจ้องมองจงซานตาโต.
เขาที่จ้องมองไปยังตราราชวงศ์ในมือ,ตราหลากสีของเขา,ที่มุมหนึ่งปรากฏรอยร้าวขึ้นอย่างแปลกประหลาด?
รอยร้าวอย่างงั้นรึ? ตราราชวงศ์สวรรค์และตราราชวงศ์ราชันย์ที่เข้าปะทะกัน,กลับกลายเป็นตราราชวงศ์สวรรค์ได้รับความเสียหายอย่างงั้นรึ?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น