Immortality Chapter 697 Resurrecting Gu Shentong?
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 697 ฟื้นชีพกู่เฉิงตง?
Chapter 697 Resurrecting Gu Shentong?
จื่อซวินมาอย่างงั้นรึ?
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,คิดถึงคำพูดของจื่อซวินก่อนหน้านี้ก่อนที่นางจะจากไป.
"นวียชิงเฮวยกำลังจะจัดการเจ้า,อย่าได้ตายในมือของนางล่ะ!"
ในเวลานั้น,จื่อซวินได้หมายถึงแสงสีน้ำเงินหรือไม่?
ไม่รู้ว่าจื่อซวินรู้เรื่องนี้หรือไม่?
นวีชิงเฮวยที่ปากแข็ง,ไม่ยอมพูดออกมา,บางทีเป็นไปได้ว่าจื่อซวินจะรับรู้ว่าแสงสีน้ำเงินนั้นคือสิ่งใดกัน.
จงซานที่จับจ้องมองไปยังนวียชิงเฮวย,ขณะที่นางรับรู้ว่าจื่อซวินจะมา,นวีชิงเฮวยที่ขมวดคิ้วไปมา,เม้มริ้วฝีปากแน่น,แววตาที่ลุกลี้ลุกลน.
จากนั้นเป็นไปตามคำสั่งของจงซานรอบๆตำหนักซ่างเฉิง,ดูเหมือนว่าค่ายกลจะถูกเปิดใช้งานแล้วตัดขาดด้านในด้านนอกออกจากกัน,นั่นก็หมายความว่าจื่อซวินได้เข้ามาแล้ว.
เกี่ยวกับแสงสีน้ำเงินที่เข้ามาในร่างกายของจงซานนั้น,เขาคงไม่สามารถขอให้ใครช่วยเหลือได้,ไมว่าจะเป็นตี้เสวียนชา,หนี่ปู่ซา,หวังคู,หนานกงเซิ่ง,เป็นไปได้ว่าพวกเขาเองก็คงจะไม่สามารถมองเห็นได้เช่นกัน,แม้นแต่ตัวเขาเองยังไม่สามารถบอกได้ว่ามันคืออะไร,กับปัญหานี้จงซานจำเป็นต้องแก้ไข,เพราะว่าเขาคือสวรรค์ของราชวงศ์แห่งนี้,ดังนั้นหากร่างกายมีปัญหา,แผ่นดินก็จะมีปัญหาไปด้วย.
ที่ทางเข้าของตำหนักซ่างเฉิง,จื่อซวินที่ค่อยๆก้าวเข้ามาในห้องโถง.
นางที่ก้าวเข้ามาภายในห้องโถง,จื่อซวินที่เห็นนวีชิงเฮวย,สตรีทั้งสองที่จับจ้องมองหน้ากันและกัน,แววตาของจื่อซวินที่จับจ้องมองนวีชิงเฮวยปรากฏความโกรธอยู่ไม่น้อย.
ส่วนนวีชิงเฮวยที่ราวกับรู้สึกละอายก้มหน้าลง,แววตาที่แข็งกร้าวส่ายไปมาลอบมองจี่อซวินเป็นระยะๆ.
"ท่านทำจริงๆสินะ?"จื่อซวินที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,ยืนอยู่ข้างๆไม่พูดไม่จา,ทว่ายังคงจับตาจ้องมองไปยังนวีชิงเฮวย.
"ซวิน!"
"อย่ามาเรียกข้าว่าซวิน,แม่ของข้าตายแล้ว,ท่านกับข้าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน!"จื่อซวินที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ,ใบหน้าของนางที่แดงกล่ำ.
เห็นได้ชัดเจนว่าจื่อซวินนั้นโกรธเกรี้ยวอย่างที่สุด,อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน.
สายตาของนวีชิงเฮวยที่เก็บซ่อนความขมขื่นเอาไว้,ใบหน้าที่ดีเศร้าสร้อย,แสดงท่าทางเจ็บปวดรวดร้าวราวกับดวงใจแตกสลาย.
นวีชิงเฮวยที่กัดริมฝีปากแน่น,กัดแน่นจนโลหิตซึมออกมา,สายตาที่สั่นไหวเต็มไปด้วยความซับซ้อนเป็นอย่างมาก,จากนั้น,ก็เปลี่ยนเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งออกมาในทันที.
"เจ้าควรรู้ว่าข้าทำอะไร,เจ้าไม่คิดที่จะให้เขากลับมามีชีวิตอย่างงั้นรึ?"นวีชิงเฮวยกล่าวออกมาเสียงแข็ง.
"กู่เฉิงตงตายไปเรียบร้อยแล้ว,ตกตายไปแล้วจริงๆ,ถูกทำลายไปทั้งร่างกายและวิญญาณ,เขาจะกลับมามีชีวิตได้อย่างไร?"จื่อซวินที่กล่าวด้วยน้ำเสียงเดือดดาล.
กู่เฉิงตง?
ดวงตาของจงซานที่ขดไปมา,ฟื้นคืนชีพให้กับกู่เฉิงตง?
จงซานที่ตระหนักได้ถึงแสงสีน้ำเงินที่น่าเกรงขามนั่นได้ในทันที.
"มีชีวิตได้,ตราบเท่าแค่มีจิตสำนึกของเขาอยู่,เขาจะต้องฟื้นฟูกลับคืนมาอย่างแน่นอน!"นวีชิงเฮวยที่ส่ายหน้าไปมา.
"จิตสำนึกอย่างงั้นรึ?
เจ้าควรจะรู้ว่าแค่จิตสำนึกมันไม่เพียงพอ,วิญญาณเทวะของกู่เฉิงตงนั้นถูกทำลายไปจนสิ้นแล้ว,เพียงแค่จิตสำนึก,ถึงจะฟื้นคืนชีวิตกู่เฉิงตงได้,ทว่าเขายังเป็นกู่เฉิงตงอยู่อีกอย่างงั้นรึ?"จื่อซวินแค่นเสียงเย็นชา.
"ไม่ว่าอย่างไร,ขอให้เขามีชีวิตก็พอแล้ว!"นวีชิงเฮวยที่ตะโกนออกมาเสียงดัง,เสียงตะโกนที่บ้าคลั่ง,ความกระดากอายเวลานี้เปลี่ยนเป็นความเศร้าระทมที่หนักหน่วง.
หลังจากที่ตะโกนออกมาเสียงดัง,สายตาของนวีชิงเฮวยที่เปลี่ยนเป็นสีแดง,แววตาดื้อรั้นอย่างที่สุด.
"เสียสติ,เจ้าเสียสติไปแล้ว!"จื่อซวินที่โกรธเกรี้ยว.
ในเวลานี้,จงซานที่จับจ้องมองไปยังนวีชิงเฮวย,"งั้นสิ่งที่ส่งเข้ามาภายในร่างกายของข้า,ก็คือจิตสำนึกของกู่เฉิงตงอย่างงั้นรึ?"
นวีชิงเฮวยที่หันขวับมายังจงซานในทันที,สายตาที่แดงกล่ำกล่าวออกมาอย่างบ้าคลั่ง,"ฮ่าฮ่าฮ่า,ถูกแล้ว,มันคือจิตสำนึกของเขา,เจ้าไม่มีทางหาเจอ,เจ้าไม่มีทางขับออกมาได้,ถึงแม้นว่าจะเป็นเพียงจิตสำนึกของเขา,เจ้าก็ไม่มีทางต้านได้,มันจะเติบโตไปพร้อมกับเจ้า,แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ,เมื่อเจ้าก้าวไปถึงระดับสวรรค์แท้,เขาก็จะกลืนกินดวงวิญญาณเทวะของเจ้า,กินสัมผัสเทวะของเจ้า,กลืนกินร่างของเจ้า!
เมื่อถึงเวลานั้น,เจ้าก็จะเป็นเป็นกู่เฉิงตง,เจ้าจะกลายเป็นกู่เฉิงตง,ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
เสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความข่มขืน,แม้นรู้ว่ากู่เฉิงตงตายไปแล้ว,ถึงจะเกิดมาใหม่แต่ก็ไม่ใช่กู่ฉิงตงจริงๆ,ทว่าหัวใจของนางกลับปรารถนาต้องการเขาอย่างที่สุด,นางที่ต้องการให้กู่เฉิงตงกลับมาอีกครั้ง!
"เจ้าเป็นคนเสียสติ!"จื่อซวินที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
ดวงตาของจื่อซวินที่เปลี่ยนเป็นสีแดง,ราวกับว่าหัวใจได้แตกสลาย,นางที่อดกลั้นเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา.
"เสียสติรึ? ข้าเป็นคนเสียสติอย่างงั้นรึ?
ข้าเป็นคนเสียสติไปแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่า! "นวีชิงเฮวยที่หัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงน่าอเนจอนาถ.
"ทำไมเจ้าต้องเลือกเขา,เจ้าไม่เลือกกู่เจิ้งอี้,ทำไมต้องเลือกจงซาน,ทำไม?"จื่อซวินที่ตะคอกนาง.
"กู่เจิ้งอี้รึ?
กู่เจิ้งอี้?"นวีชิงเฮวยที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ทำไม? เจ้าพูดสิ!"จื่อซวินที่ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย.
นวีชิงเฮวยที่ส่ายหน้าไปมา,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"กู่เจิ้งอี้อย่างงั้นรึ?
ถึงเขาจะดูเหมือนกู่เฉิงตง,หากแต่แค่เหมือนเท่านั้น,หากแต่เป็นแค่ของเลียนแบบ,น่าเศร้า,ข้าพบว่าจงซานนั้นเหมือนกับกู่เฉิงตงมากกว่า,ไม่ใช่สายโลหิต,ไม่ใช่รูปร่าง,แต่เป็นนิสัยใจคอ,จิตใจ,อารมณ์ความรู้สึก,พวกเขาเหมือนกันที่สุด,กู่เฉิงตงหากว่าเขาฟื้นคืนชีพกลับมา,เขาจะกลายเป็นกู่เฉิงตงที่แท้จริง!"
"เขาไม่ใช่กู่เฉิงตง!"จื่อซวินที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
จงซานที่ยังคงเงียบ,เก็บความขุ่นเคืองเอาไว้ในใจ,จับจ้องมองนวีชิงเฮวยด้วยความเย็นชา.
"เขาคือกู่เฉิงตง!"นวีชิงเฮวยที่บ้าคลั่งตะโกนออกมาราวกับเสียสติ,ราวกับหลอกตัวเองแล้วต้องการหลอกลวงคนอื่น,ว่าเขาคือกู่เฉิงตง,จงซานคือกู่เฉิงตง.
"พอแล้ว!"จงซานที่คำรามออกมาเสียงดัง.
สตรีทั้งสองที่จ้องมองมายังจงซาน,จงซานที่เผยท่าทางโกรธเกรี้ยว,จับจ้องมองนวีชิงเฮวยเขม็งพร้อมกับข่มความโกรธเอาไว้และจ้องมองไปยังจื่อซวิน.
"แล้วจะนำจิตสำนึกของกู่เฉิงตงออกมาอย่างไร?"จงซานที่สอบถามออกมา.
จื่อซวินที่กัดริมฝีปากแน่น,จ้องมองจงซาน,ภายในใจที่สั่นไหวไปมา,ก่อนที่จะหันหน้าไปมองนวีชิงเฮวยด้วยสายตาดุดัน.
"นำจิตสำนึกของกู่เฉิงตงออกมา!"จื่อซวินที่ดวงตาแดงซ่าน,กล่าวออกมาด้วยเสียงแหบเครือ.
"เป็นไปไม่ได้,ไม่มีใครสามารถทำได้,ไม่มีใครออกมาได้,แม้แต่เซียนก็ไม่สามารถนำมันออกมาจากร่างของจงซานได้,ไม่มีใครทำได้,เจ้าควรจะรู้ว่ากู่เฉิงตงร้ายกาจขนาดใหน,ใครจะสามารถขับเขาออกมาได้?
ฮ่าฮ่าฮ่า,เป็นไปไม่ได้,เป็นไม่ได้เด็ดขาด!"นวีชิงเฮวยที่กลายเป็นบ้าคลั่งไปแล้ว.
นวีชิงเฮวยที่เต็มไปด้วยอารมณ์ที่มากมาย,หดหู่เศร้า,รวดร้าว,ทำให้อารมณ์เวลานี้ไม่มั่นคง.
"เจ้า,เจ้าเป็นสตรีเสียสติ,บ้าคลั่ง!"จงซวินที่ตะโกนออกไปเสียงดัง,อารมณ์ของนางที่ไม่มั่นคงด้วยเช่นกัน.
สตรีทั้งสองที่พยายามเพื่อชายที่รักแตกต่างกันไป,หนึ่งคนที่ยังคงอาลัยอาวรณ์คนเดิมแม้นว่าจะเป็นสตรีที่งดงามราวกับเทพธิดาดูแคลนคนทั่วโลกหล้าก็ตาม,ในเวลานี้กับจมปลักในความรู้สึก,ดื้อรั้นไม่ยอมปล่อยวาง.
"จื่อซวิน,เจ้าไม่ต้องคิด,เป็นไปไม่ได้,มันเป็นไปไม่ได้แล้ว,เว้นแต่กู่เฉิงตงจะสมัครใจจากไปเอง,เจ้าต้องการช่วยเขาเพื่ออะไรกัน?
เจ้ากับจงซานพบกันกี่วันกัน? พวกเจ้าพบกันไม่กี่ครั้งเท่านั้น,เจ้าไม่จำเป็นที่จะ................!"นวีชิงเฮวยที่ราวกับว่าต้องการกล่าวปลอบจื่อซวิน.
"แล้วเจ้าล่ะพบเขากี่ครั้ง?"จื่อซวินที่ตะโกนออกมาราวกับเสียสติ,ดวงตาที่เปลี่ยนเป็นแดงซ่าน,แววตาที่เต็มไปด้วยความมืดคลึ้ม.
"พูดอะไรตอนนี้ก็สายไปแล้ว!"นวีชิงเฮวยกล่าวเสียงแข็ง.
"ข้าเกลียดเจ้า,เข้าเกลียดเจ้าที่สุด!"จื่อซวินที่ตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
ทันทีที่ตะโกนออกมาเสียงดัง,นางที่สะบัดหน้าวิ่งออกไปจากห้องโถง,น้ำตาของนางที่หยดลอยอยู่บนอากาศ.
นวีชิงเฮวยที่คว้าไปยังน้ำตาของจื่อซวิน,พร้อมกับแช่แข็งมันเอาไว้กลายเป็นมุกน้ำแข็ง,จับจ้องมองแผ่นหลังของนาง,แววตาของนวีชิงเฮวยที่ราวกับรู้สึกสูญเสีย,ใบหน้าท่าทางที่คาดหวังที่จะให้จื่อซวินอภัยให้กับนาง.
ในเวลานี้,จงซานที่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร,ดวงตาที่หลับลง,ขมวดคิ้วไปมา,พร้อมกับสีไปมาที่ขมับตัวเอง,เว้นแต่กู่เฉิงตงยอมสลายไปเองอย่างงั้นรึ?
บางที? กู่เฉิงตงที่ดูคล้ายเขา,เขาที่ต้องการเช่นนี้อย่างงั้นรึ? เป็นไปไม่ได้,เป็นไปไม่ได้แน่นอน,กู่เฉิงตงที่โง่ขนาดนั้นเลยรึ?ไม่มีทางเป็นไปได้.
นวีชิงเฮวยที่เต็มไปด้วยความสูญเสีย,จับจ้องมองน้ำตาสองหยดของจื่อซวิน,ก่อนที่จะจ้องเขม็งไปยังจงซาน.
"สิ่งที่เจ้าต้องการรู้,คงจะสมหวังแล้วสิ!"นวีชิงเฮวยที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
จงซานที่ลืมตาขึ้น,สายตาที่จดจ้องมองไปยังนางด้วยความเย็นชา.
เห็นสายตาที่เย็นชาของจงซาน,ไม่รู้ทำไม,นวีชิงเฮวยที่เปลี่ยนเป็นลุกลี้ลุกลน,ก่อนที่จะพยายามทำให้ตัวเองสุขุมแล้วกล่าวออกมาว่า,เจ้าไม่มีทางเอาชนะกู่เฉิงตง,ไม่มีทาง,ไม่มีใครเอาชนะเขาได้!"
"อย่างงั้นรึ?
เจ้าคิดว่าข้าไม่สามารถเอาชนะกู่เฉิงตงได้อย่างงั้นรึ?
ใครจะแพ้หรือชนะ,ยังไม่มีใครรู้!"แววตาของจงซานที่ปล่อยจิตสังหารออกมา.
"เจ้าต้องการทำอะไรกับข้า?
สังหารข้าอย่างงั้นรึ?"นวีชิงเฮวยที่เผยยิ้มออกมาในทันที.
ในเวลานี้,นวีชิงเฮวย,ราวกับว่าไม่สนใจชีวิต,ของให้กู่เฉิงตงมีชีวิต,ตัวเองจะตายไปก็ได้อย่างงั้นรึ?
จงซานที่จับจ้องมองไปยังนวีชิงเฮวย,ดวงตาที่หรี่เล็กลง,ก่อนที่จะเงยหน้ามองออกไปด้านนอก,ชี้นิ้วขึ้น,พร้อมกับปล่อยแสงสีน้ำเงินออกไปด้านนอกค่ายกลของตำหนักซ่างเฉิงพร้อมกับสั่งการ.
"หลิวอู๋ซ่าง!"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"หลิวอู๋ซ่างที่เข้ามาในห้องโถงในทันที.
"นำนวีชิงเฮวยไปคุมขังในคุกสวรรค์,ห้องขังลำดับหนึ่ง,ห้ามให้ใครเข้าใกล้,เหล่องค์รักษ์ให้อยู่ห่างออกมาร้อยจั้ง!"จงซานที่สั่งการอย่างเคร่งขรึม.
หลิวอู๋ซ่างที่จับจ้องมองนวีชิงเฮยที่แววตาแปลกประหลาด,นวีชิงเฮวยเวลานี้ได้เก็บผ้าปิดหน้าขึ้นมาสวมอีกครั้ง.
"รับด้วยเกล้า!"หลิวอู๋ซ่างที่ตอบรับในทันที.
แม้นว่าจะรู้สึกแปลกประหลาด,หลิวอู๋ซ่างไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น,ทว่านี่คือเรื่องส่วนตัวของเหนือหัว,หลิวอู๋ซ่างย่อมไม่กล้าสอบถามออกมาแต่อย่างใด.
นวีชิงเฮวยที่ดูเหมือนว่าจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี,จากไปพร้อมกับหลิวอู๋ซ่างอย่างว่าง่าย,เพื่อถูกคุมขังที่คุกสวรรค์.
จงซานที่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร,หลับตาแน่นเงียบไปชั่วครู่,ค่อยๆปรับอารมณ์,ก่อนที่จะออกจากตำหนังซ่างเฉิง,ตรงไปยังตำหนักของเป่าเอ๋อ,ซึ่งมีสตรีสามคนรออยู่ที่นั่น.
"ข้าสังเกตเห็นว่าจื่อซวินร้องไห้บินออกมา,เกิดอะไรขึ้นอย่างงั้นรึ?
หรือเพราะว่าท่านส่งนวีชิงเฮวยเข้าคุกสวรรค์อย่างงั้นรึ?"เป่าเอ๋อที่สอบถามออกมาด้วยความเป็นห่วง.
"ใช่ๆ,เจ้ารังแกจื่อซวินอย่างงั้นรึ?"เทียนหลิงเอ๋อที่โพลงออกมา.
เป่ยชิงซือที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,แม้นว่าจะสงสัย,ทว่าตราบเท่าที่จงซานปลอดภัยก็ดีแล้ว.
"ใยต้องสนใจด้วยล่ะ,เวลานี้,ไม่ใช่ว่าต้องการตรวจสอบอาการบาดเจ็บของข้าหรอกรึ?
ไปเถอะ,พวกเราเข้าไปตรวจกันในตำหนักดีกว่า!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จงซานที่ไม่ต้องการให้สตรีทั้งสามต้องเป็นกังวล,ดังนั้นจึงไม่ได้เผยเรื่องที่เกิดขึ้นออกมา.
"อืม!"สามสามที่พยักหน้ารับอย่างว่าง่ายพร้อมกับพาจงซานเข้าไปในตำหนัก.
จงซานที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่หนักแน่นพร้อมกับกล่าวออกมาในใจ,"กู่เฉิงตง?
พวกเรามาดูกันว่าใครกันที่จะแข็งแกร่งกว่ากัน!"
Chapter 697 Resurrecting Gu Shentong?
复活古神通?
ฟื้นชีพกู่เฉิงตง?
จื่อซวินมาอย่างงั้นรึ?
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,คิดถึงคำพูดของจื่อซวินก่อนหน้านี้ก่อนที่นางจะจากไป.
"นวียชิงเฮวยกำลังจะจัดการเจ้า,อย่าได้ตายในมือของนางล่ะ!"
ในเวลานั้น,จื่อซวินได้หมายถึงแสงสีน้ำเงินหรือไม่?
ไม่รู้ว่าจื่อซวินรู้เรื่องนี้หรือไม่?
นวีชิงเฮวยที่ปากแข็ง,ไม่ยอมพูดออกมา,บางทีเป็นไปได้ว่าจื่อซวินจะรับรู้ว่าแสงสีน้ำเงินนั้นคือสิ่งใดกัน.
จงซานที่จับจ้องมองไปยังนวียชิงเฮวย,ขณะที่นางรับรู้ว่าจื่อซวินจะมา,นวีชิงเฮวยที่ขมวดคิ้วไปมา,เม้มริ้วฝีปากแน่น,แววตาที่ลุกลี้ลุกลน.
จากนั้นเป็นไปตามคำสั่งของจงซานรอบๆตำหนักซ่างเฉิง,ดูเหมือนว่าค่ายกลจะถูกเปิดใช้งานแล้วตัดขาดด้านในด้านนอกออกจากกัน,นั่นก็หมายความว่าจื่อซวินได้เข้ามาแล้ว.
เกี่ยวกับแสงสีน้ำเงินที่เข้ามาในร่างกายของจงซานนั้น,เขาคงไม่สามารถขอให้ใครช่วยเหลือได้,ไมว่าจะเป็นตี้เสวียนชา,หนี่ปู่ซา,หวังคู,หนานกงเซิ่ง,เป็นไปได้ว่าพวกเขาเองก็คงจะไม่สามารถมองเห็นได้เช่นกัน,แม้นแต่ตัวเขาเองยังไม่สามารถบอกได้ว่ามันคืออะไร,กับปัญหานี้จงซานจำเป็นต้องแก้ไข,เพราะว่าเขาคือสวรรค์ของราชวงศ์แห่งนี้,ดังนั้นหากร่างกายมีปัญหา,แผ่นดินก็จะมีปัญหาไปด้วย.
ที่ทางเข้าของตำหนักซ่างเฉิง,จื่อซวินที่ค่อยๆก้าวเข้ามาในห้องโถง.
นางที่ก้าวเข้ามาภายในห้องโถง,จื่อซวินที่เห็นนวีชิงเฮวย,สตรีทั้งสองที่จับจ้องมองหน้ากันและกัน,แววตาของจื่อซวินที่จับจ้องมองนวีชิงเฮวยปรากฏความโกรธอยู่ไม่น้อย.
ส่วนนวีชิงเฮวยที่ราวกับรู้สึกละอายก้มหน้าลง,แววตาที่แข็งกร้าวส่ายไปมาลอบมองจี่อซวินเป็นระยะๆ.
"ท่านทำจริงๆสินะ?"จื่อซวินที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,ยืนอยู่ข้างๆไม่พูดไม่จา,ทว่ายังคงจับตาจ้องมองไปยังนวีชิงเฮวย.
"ซวิน!"
"อย่ามาเรียกข้าว่าซวิน,แม่ของข้าตายแล้ว,ท่านกับข้าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน!"จื่อซวินที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ,ใบหน้าของนางที่แดงกล่ำ.
เห็นได้ชัดเจนว่าจื่อซวินนั้นโกรธเกรี้ยวอย่างที่สุด,อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน.
สายตาของนวีชิงเฮวยที่เก็บซ่อนความขมขื่นเอาไว้,ใบหน้าที่ดีเศร้าสร้อย,แสดงท่าทางเจ็บปวดรวดร้าวราวกับดวงใจแตกสลาย.
นวีชิงเฮวยที่กัดริมฝีปากแน่น,กัดแน่นจนโลหิตซึมออกมา,สายตาที่สั่นไหวเต็มไปด้วยความซับซ้อนเป็นอย่างมาก,จากนั้น,ก็เปลี่ยนเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งออกมาในทันที.
"เจ้าควรรู้ว่าข้าทำอะไร,เจ้าไม่คิดที่จะให้เขากลับมามีชีวิตอย่างงั้นรึ?"นวีชิงเฮวยกล่าวออกมาเสียงแข็ง.
"กู่เฉิงตงตายไปเรียบร้อยแล้ว,ตกตายไปแล้วจริงๆ,ถูกทำลายไปทั้งร่างกายและวิญญาณ,เขาจะกลับมามีชีวิตได้อย่างไร?"จื่อซวินที่กล่าวด้วยน้ำเสียงเดือดดาล.
กู่เฉิงตง?
ดวงตาของจงซานที่ขดไปมา,ฟื้นคืนชีพให้กับกู่เฉิงตง?
จงซานที่ตระหนักได้ถึงแสงสีน้ำเงินที่น่าเกรงขามนั่นได้ในทันที.
"มีชีวิตได้,ตราบเท่าแค่มีจิตสำนึกของเขาอยู่,เขาจะต้องฟื้นฟูกลับคืนมาอย่างแน่นอน!"นวีชิงเฮวยที่ส่ายหน้าไปมา.
"จิตสำนึกอย่างงั้นรึ?
เจ้าควรจะรู้ว่าแค่จิตสำนึกมันไม่เพียงพอ,วิญญาณเทวะของกู่เฉิงตงนั้นถูกทำลายไปจนสิ้นแล้ว,เพียงแค่จิตสำนึก,ถึงจะฟื้นคืนชีวิตกู่เฉิงตงได้,ทว่าเขายังเป็นกู่เฉิงตงอยู่อีกอย่างงั้นรึ?"จื่อซวินแค่นเสียงเย็นชา.
"ไม่ว่าอย่างไร,ขอให้เขามีชีวิตก็พอแล้ว!"นวีชิงเฮวยที่ตะโกนออกมาเสียงดัง,เสียงตะโกนที่บ้าคลั่ง,ความกระดากอายเวลานี้เปลี่ยนเป็นความเศร้าระทมที่หนักหน่วง.
หลังจากที่ตะโกนออกมาเสียงดัง,สายตาของนวีชิงเฮวยที่เปลี่ยนเป็นสีแดง,แววตาดื้อรั้นอย่างที่สุด.
"เสียสติ,เจ้าเสียสติไปแล้ว!"จื่อซวินที่โกรธเกรี้ยว.
ในเวลานี้,จงซานที่จับจ้องมองไปยังนวีชิงเฮวย,"งั้นสิ่งที่ส่งเข้ามาภายในร่างกายของข้า,ก็คือจิตสำนึกของกู่เฉิงตงอย่างงั้นรึ?"
นวีชิงเฮวยที่หันขวับมายังจงซานในทันที,สายตาที่แดงกล่ำกล่าวออกมาอย่างบ้าคลั่ง,"ฮ่าฮ่าฮ่า,ถูกแล้ว,มันคือจิตสำนึกของเขา,เจ้าไม่มีทางหาเจอ,เจ้าไม่มีทางขับออกมาได้,ถึงแม้นว่าจะเป็นเพียงจิตสำนึกของเขา,เจ้าก็ไม่มีทางต้านได้,มันจะเติบโตไปพร้อมกับเจ้า,แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ,เมื่อเจ้าก้าวไปถึงระดับสวรรค์แท้,เขาก็จะกลืนกินดวงวิญญาณเทวะของเจ้า,กินสัมผัสเทวะของเจ้า,กลืนกินร่างของเจ้า!
เมื่อถึงเวลานั้น,เจ้าก็จะเป็นเป็นกู่เฉิงตง,เจ้าจะกลายเป็นกู่เฉิงตง,ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
เสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความข่มขืน,แม้นรู้ว่ากู่เฉิงตงตายไปแล้ว,ถึงจะเกิดมาใหม่แต่ก็ไม่ใช่กู่ฉิงตงจริงๆ,ทว่าหัวใจของนางกลับปรารถนาต้องการเขาอย่างที่สุด,นางที่ต้องการให้กู่เฉิงตงกลับมาอีกครั้ง!
"เจ้าเป็นคนเสียสติ!"จื่อซวินที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
ดวงตาของจื่อซวินที่เปลี่ยนเป็นสีแดง,ราวกับว่าหัวใจได้แตกสลาย,นางที่อดกลั้นเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา.
"เสียสติรึ? ข้าเป็นคนเสียสติอย่างงั้นรึ?
ข้าเป็นคนเสียสติไปแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่า! "นวีชิงเฮวยที่หัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงน่าอเนจอนาถ.
"ทำไมเจ้าต้องเลือกเขา,เจ้าไม่เลือกกู่เจิ้งอี้,ทำไมต้องเลือกจงซาน,ทำไม?"จื่อซวินที่ตะคอกนาง.
"กู่เจิ้งอี้รึ?
กู่เจิ้งอี้?"นวีชิงเฮวยที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ทำไม? เจ้าพูดสิ!"จื่อซวินที่ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย.
นวีชิงเฮวยที่ส่ายหน้าไปมา,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"กู่เจิ้งอี้อย่างงั้นรึ?
ถึงเขาจะดูเหมือนกู่เฉิงตง,หากแต่แค่เหมือนเท่านั้น,หากแต่เป็นแค่ของเลียนแบบ,น่าเศร้า,ข้าพบว่าจงซานนั้นเหมือนกับกู่เฉิงตงมากกว่า,ไม่ใช่สายโลหิต,ไม่ใช่รูปร่าง,แต่เป็นนิสัยใจคอ,จิตใจ,อารมณ์ความรู้สึก,พวกเขาเหมือนกันที่สุด,กู่เฉิงตงหากว่าเขาฟื้นคืนชีพกลับมา,เขาจะกลายเป็นกู่เฉิงตงที่แท้จริง!"
"เขาไม่ใช่กู่เฉิงตง!"จื่อซวินที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
จงซานที่ยังคงเงียบ,เก็บความขุ่นเคืองเอาไว้ในใจ,จับจ้องมองนวีชิงเฮวยด้วยความเย็นชา.
"เขาคือกู่เฉิงตง!"นวีชิงเฮวยที่บ้าคลั่งตะโกนออกมาราวกับเสียสติ,ราวกับหลอกตัวเองแล้วต้องการหลอกลวงคนอื่น,ว่าเขาคือกู่เฉิงตง,จงซานคือกู่เฉิงตง.
"พอแล้ว!"จงซานที่คำรามออกมาเสียงดัง.
สตรีทั้งสองที่จ้องมองมายังจงซาน,จงซานที่เผยท่าทางโกรธเกรี้ยว,จับจ้องมองนวีชิงเฮวยเขม็งพร้อมกับข่มความโกรธเอาไว้และจ้องมองไปยังจื่อซวิน.
"แล้วจะนำจิตสำนึกของกู่เฉิงตงออกมาอย่างไร?"จงซานที่สอบถามออกมา.
จื่อซวินที่กัดริมฝีปากแน่น,จ้องมองจงซาน,ภายในใจที่สั่นไหวไปมา,ก่อนที่จะหันหน้าไปมองนวีชิงเฮวยด้วยสายตาดุดัน.
"นำจิตสำนึกของกู่เฉิงตงออกมา!"จื่อซวินที่ดวงตาแดงซ่าน,กล่าวออกมาด้วยเสียงแหบเครือ.
"เป็นไปไม่ได้,ไม่มีใครสามารถทำได้,ไม่มีใครออกมาได้,แม้แต่เซียนก็ไม่สามารถนำมันออกมาจากร่างของจงซานได้,ไม่มีใครทำได้,เจ้าควรจะรู้ว่ากู่เฉิงตงร้ายกาจขนาดใหน,ใครจะสามารถขับเขาออกมาได้?
ฮ่าฮ่าฮ่า,เป็นไปไม่ได้,เป็นไม่ได้เด็ดขาด!"นวีชิงเฮวยที่กลายเป็นบ้าคลั่งไปแล้ว.
นวีชิงเฮวยที่เต็มไปด้วยอารมณ์ที่มากมาย,หดหู่เศร้า,รวดร้าว,ทำให้อารมณ์เวลานี้ไม่มั่นคง.
"เจ้า,เจ้าเป็นสตรีเสียสติ,บ้าคลั่ง!"จงซวินที่ตะโกนออกไปเสียงดัง,อารมณ์ของนางที่ไม่มั่นคงด้วยเช่นกัน.
สตรีทั้งสองที่พยายามเพื่อชายที่รักแตกต่างกันไป,หนึ่งคนที่ยังคงอาลัยอาวรณ์คนเดิมแม้นว่าจะเป็นสตรีที่งดงามราวกับเทพธิดาดูแคลนคนทั่วโลกหล้าก็ตาม,ในเวลานี้กับจมปลักในความรู้สึก,ดื้อรั้นไม่ยอมปล่อยวาง.
"จื่อซวิน,เจ้าไม่ต้องคิด,เป็นไปไม่ได้,มันเป็นไปไม่ได้แล้ว,เว้นแต่กู่เฉิงตงจะสมัครใจจากไปเอง,เจ้าต้องการช่วยเขาเพื่ออะไรกัน?
เจ้ากับจงซานพบกันกี่วันกัน? พวกเจ้าพบกันไม่กี่ครั้งเท่านั้น,เจ้าไม่จำเป็นที่จะ................!"นวีชิงเฮวยที่ราวกับว่าต้องการกล่าวปลอบจื่อซวิน.
"แล้วเจ้าล่ะพบเขากี่ครั้ง?"จื่อซวินที่ตะโกนออกมาราวกับเสียสติ,ดวงตาที่เปลี่ยนเป็นแดงซ่าน,แววตาที่เต็มไปด้วยความมืดคลึ้ม.
"พูดอะไรตอนนี้ก็สายไปแล้ว!"นวีชิงเฮวยกล่าวเสียงแข็ง.
"ข้าเกลียดเจ้า,เข้าเกลียดเจ้าที่สุด!"จื่อซวินที่ตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
ทันทีที่ตะโกนออกมาเสียงดัง,นางที่สะบัดหน้าวิ่งออกไปจากห้องโถง,น้ำตาของนางที่หยดลอยอยู่บนอากาศ.
นวีชิงเฮวยที่คว้าไปยังน้ำตาของจื่อซวิน,พร้อมกับแช่แข็งมันเอาไว้กลายเป็นมุกน้ำแข็ง,จับจ้องมองแผ่นหลังของนาง,แววตาของนวีชิงเฮวยที่ราวกับรู้สึกสูญเสีย,ใบหน้าท่าทางที่คาดหวังที่จะให้จื่อซวินอภัยให้กับนาง.
ในเวลานี้,จงซานที่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร,ดวงตาที่หลับลง,ขมวดคิ้วไปมา,พร้อมกับสีไปมาที่ขมับตัวเอง,เว้นแต่กู่เฉิงตงยอมสลายไปเองอย่างงั้นรึ?
บางที? กู่เฉิงตงที่ดูคล้ายเขา,เขาที่ต้องการเช่นนี้อย่างงั้นรึ? เป็นไปไม่ได้,เป็นไปไม่ได้แน่นอน,กู่เฉิงตงที่โง่ขนาดนั้นเลยรึ?ไม่มีทางเป็นไปได้.
นวีชิงเฮวยที่เต็มไปด้วยความสูญเสีย,จับจ้องมองน้ำตาสองหยดของจื่อซวิน,ก่อนที่จะจ้องเขม็งไปยังจงซาน.
"สิ่งที่เจ้าต้องการรู้,คงจะสมหวังแล้วสิ!"นวีชิงเฮวยที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
จงซานที่ลืมตาขึ้น,สายตาที่จดจ้องมองไปยังนางด้วยความเย็นชา.
เห็นสายตาที่เย็นชาของจงซาน,ไม่รู้ทำไม,นวีชิงเฮวยที่เปลี่ยนเป็นลุกลี้ลุกลน,ก่อนที่จะพยายามทำให้ตัวเองสุขุมแล้วกล่าวออกมาว่า,เจ้าไม่มีทางเอาชนะกู่เฉิงตง,ไม่มีทาง,ไม่มีใครเอาชนะเขาได้!"
"อย่างงั้นรึ?
เจ้าคิดว่าข้าไม่สามารถเอาชนะกู่เฉิงตงได้อย่างงั้นรึ?
ใครจะแพ้หรือชนะ,ยังไม่มีใครรู้!"แววตาของจงซานที่ปล่อยจิตสังหารออกมา.
"เจ้าต้องการทำอะไรกับข้า?
สังหารข้าอย่างงั้นรึ?"นวีชิงเฮวยที่เผยยิ้มออกมาในทันที.
ในเวลานี้,นวีชิงเฮวย,ราวกับว่าไม่สนใจชีวิต,ของให้กู่เฉิงตงมีชีวิต,ตัวเองจะตายไปก็ได้อย่างงั้นรึ?
จงซานที่จับจ้องมองไปยังนวีชิงเฮวย,ดวงตาที่หรี่เล็กลง,ก่อนที่จะเงยหน้ามองออกไปด้านนอก,ชี้นิ้วขึ้น,พร้อมกับปล่อยแสงสีน้ำเงินออกไปด้านนอกค่ายกลของตำหนักซ่างเฉิงพร้อมกับสั่งการ.
"หลิวอู๋ซ่าง!"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"หลิวอู๋ซ่างที่เข้ามาในห้องโถงในทันที.
"นำนวีชิงเฮวยไปคุมขังในคุกสวรรค์,ห้องขังลำดับหนึ่ง,ห้ามให้ใครเข้าใกล้,เหล่องค์รักษ์ให้อยู่ห่างออกมาร้อยจั้ง!"จงซานที่สั่งการอย่างเคร่งขรึม.
หลิวอู๋ซ่างที่จับจ้องมองนวีชิงเฮยที่แววตาแปลกประหลาด,นวีชิงเฮวยเวลานี้ได้เก็บผ้าปิดหน้าขึ้นมาสวมอีกครั้ง.
"รับด้วยเกล้า!"หลิวอู๋ซ่างที่ตอบรับในทันที.
แม้นว่าจะรู้สึกแปลกประหลาด,หลิวอู๋ซ่างไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น,ทว่านี่คือเรื่องส่วนตัวของเหนือหัว,หลิวอู๋ซ่างย่อมไม่กล้าสอบถามออกมาแต่อย่างใด.
นวีชิงเฮวยที่ดูเหมือนว่าจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี,จากไปพร้อมกับหลิวอู๋ซ่างอย่างว่าง่าย,เพื่อถูกคุมขังที่คุกสวรรค์.
จงซานที่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร,หลับตาแน่นเงียบไปชั่วครู่,ค่อยๆปรับอารมณ์,ก่อนที่จะออกจากตำหนังซ่างเฉิง,ตรงไปยังตำหนักของเป่าเอ๋อ,ซึ่งมีสตรีสามคนรออยู่ที่นั่น.
"ข้าสังเกตเห็นว่าจื่อซวินร้องไห้บินออกมา,เกิดอะไรขึ้นอย่างงั้นรึ?
หรือเพราะว่าท่านส่งนวีชิงเฮวยเข้าคุกสวรรค์อย่างงั้นรึ?"เป่าเอ๋อที่สอบถามออกมาด้วยความเป็นห่วง.
"ใช่ๆ,เจ้ารังแกจื่อซวินอย่างงั้นรึ?"เทียนหลิงเอ๋อที่โพลงออกมา.
เป่ยชิงซือที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,แม้นว่าจะสงสัย,ทว่าตราบเท่าที่จงซานปลอดภัยก็ดีแล้ว.
"ใยต้องสนใจด้วยล่ะ,เวลานี้,ไม่ใช่ว่าต้องการตรวจสอบอาการบาดเจ็บของข้าหรอกรึ?
ไปเถอะ,พวกเราเข้าไปตรวจกันในตำหนักดีกว่า!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จงซานที่ไม่ต้องการให้สตรีทั้งสามต้องเป็นกังวล,ดังนั้นจึงไม่ได้เผยเรื่องที่เกิดขึ้นออกมา.
"อืม!"สามสามที่พยักหน้ารับอย่างว่าง่ายพร้อมกับพาจงซานเข้าไปในตำหนัก.
จงซานที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่หนักแน่นพร้อมกับกล่าวออกมาในใจ,"กู่เฉิงตง?
พวกเรามาดูกันว่าใครกันที่จะแข็งแกร่งกว่ากัน!"
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น