Immortality Chapter 696 Compels Nu Qinghui
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 696 สอบสวนนวีชิงเฮวย.
Chapter 696 Compels Nu Qinghui
หลังจากพูดคุยกับหวนจี,จงซานก็ออกมาจากห้องลับ,พร้อมกับเดินทางไปยังห้องอักษรตำหนักเทียนหยวน.
หนี่ปู่ซา,หวังคู,สุ่ยจิง,อี้เหยี่ยน,หลิงเอ๋อ,เป่าเอ๋อและเป่ยชิงซือ,รอคอยอยู่ที่ตำหนักเทียนหยวน.
การสอบสวนนวีชิงเฮวยต้องยืดออกไปก่อน,บางทีต้องหลังจากเขาจัดการภารกิจของต้าเจิ้งเรียบร้อยแล้ว.
"จงซาน,เจ้าเป็นไรหรือไม่?"เทียนหลิงเอ๋อที่พุ่งเข้ามาหาตรวจสภาพของจงซานในทันที.
เป่าเอ๋อและเป่ยชิงซือต่างก็มองจงซานด้วยความกังวลเช่นกัน.
"ข้าไม่เป็นไรอย่างแน่นอน!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เจ้าหลอกคนเหล่านั้นรึ?
วันนั้นข้าเห็น,ที่ไหล่ซ้ายเจ้าได้รับบาดเจ็บ,มือขวาของเจ้ามีโลหิตอาบไปทั่ว!"หลิงเอ๋อที่กล่าวออกมามีน้ำตาคลอเบ้า.
เป่าเอ๋อที่ก้าวเข้าไปปลอบหลิงเอ๋อกล่าวต่อจงซานว่า,"วันนั้น,หลิงเอ๋อเห็นเจ้าบาดเจ็บ,นางร้องไห้ใหญ่เลย,เจ้าไม่เป็นไรจริงๆใช่หรือไม่?"
เป่าเอ๋อที่เต็มไปด้วยความกังวลเป่ยชิงซือด้วยเช่นกัน,แต่ไม่ได้กล่าวออกมา,หากแต่แววตาของสตรีทั้งสองย่อมปิดไม่มิด.
"ตอนนี้ข้าไม่เป็นอะไร? ดูที่แขนข้าสิ,มีบาดแผลอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวปลอบ.
"แต่ว่า.....!"เป่ยชิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"เจ้ารอข้าที่ตำหนักของเป่าเอ๋อ,ตอนเย็นข้าจะให้พวกเจ้าตรวจข้าถึงข้างในเลย,ตกลงใหม?"จงซานที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,สตรีทั้งสามที่ก้มหน้ารับด้วยใบหน้าที่แดงกล่ำ.
หลังจากที่สตรีทั้งสามได้จากไปแล้ว,จงซานที่จ้องมองไปยังคนทั้งสี่ที่เหลือ.
"หนี่ปู่ซา,หวังคู,แดนเทพอมตะเป็นอย่างไรบ้าง?"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ไม่สามารถเข้าไปถึงด้านในได้,แดนเทพอมตะนั้นนับว่ามีประวัติศาสตร์ที่ยาวนานจริงๆ!"หนี่ปู่ซาที่สายหน้าพลางทอดถอนใจ.
"หืม?"
"หลังจากที่พวกเราเข้าไปหยั่งเชิงแดนเทพอมตะ,เข้าไปด้านในได้เล็กน้อยเท่านั้น,ก็ถูกยอดฝีมือของแดนเทพอมตะขับออกมา,แสงเทวะห้าสีนั้นทรงพลังมาก,พวกเราไม่กล้าต้านแม้แต่น้อย,จึงได้เร่งรีบหนีออกมา!"หนีปู่ซากล่าวพลางถอนหายใจ.
"แสงเทวะห้าสีอย่างงั้นรึ?"จงซานที่หรี่ตาเล็กลง,ที่เกาะหงส์เพลิง,ขณะที่เข้าปะทะกับกงเหล่ยเทียนนั้น,เขาได้ใช้แสงเทวะสามสีออกมา,หากแต่ในแดนเทพอมตะมีคนที่สามารถใช้แสงเทวะห้าสีอย่างงั้นรึ?
"อืมได้ยินข่าวมาว่า,หลายพันปีก่อน,แสงเทวะห้าสีนี้เป็นของยอดฝีมือเผ่านกยูง,ไม่,ดูเหมือนว่าจะแข็งแกร่งมากกว่านั้นมาก! แสงเทวะห้าสีนี้ถึงกับทำให้ฟ้าดินบิดเบี้ยวได้เลย!"หนี่ปู่ซาที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หากว่าเป็นของยอดฝีมือจริงๆ,ในเวลานั้นเขาไม่ไล่ตามเจ้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ไม่!"หนี่ปู่ชาที่ส่ายหน้าไปมา.
"ข้ารู้สึกว่าเขากำลังรักษาบาดแผลของตัวเองอยู่!"หวังคูที่กล่าวออกมาทันที.
"หืม?"
"ข้าสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งของคนได้เกล่าวได้เป็นคนที่น่าเกรงขามเป็นอย่างมาก,หากแต่เขาไม่สามารถออกมาจากแดนเทพอมตะได้,เหตุผลดังกล่าวนี้คงเป็นเพราะว่าได้รับบาดเจ็บอยู่นั่นเอง!"หวังคูที่คาดเดา.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
บางที่,คนที่เรียกกระบี่จูเซียน,กระบี่เซียนเซียนและกระบี่จิวเซียน,แน่นอนว่าจะต้องเป็นเขาด้วย,คาดไม่ถึงเลยว่าภายในแดนเทพอมตะจะมีอสุรกายซ่อนอยู่ภายใน?
"ฝ่าบาท,การต่อสู้ไม่กี่วันที่ผ่านมา,ทำให้ฝ่าบาทมีชื่อเสียงไปทั่วหล้า,มีผู้ฝึกตนมากมายที่มาสังเกตการณ์,ดูเหมือนว่าจะดึงดูดเหล่าผู้เยาว์เข้ามาสอบเกอจีราชวงศ์ของพวกเราอีกด้วย!"สุ่ยจิงที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"หืม???"
"แน่นอน,ว่าฝ่าบาทที่รับมือกับสี่ยอดฝีมือระดับสวรรค์แท้เพียงลำพัง,เป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์เป็นอย่างมาก,ก่อนหน้านี้ทุกคนต่างก็คิดว่าต้าเจิ้งของพวกเราจะต้องพบกับกาลล่มสลายแล้ว!"สุ่ยจิงที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"ล่มสลายอย่างงั้นรึ?
เฮ้เฮ้,คงจะผิดคาดสินะ,ดูเหมือนว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋าจะใจแคบชะมัด!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าใจแคบอย่างงั้นรึ?
ทุกคนที่ตกใจเล็กน้อย,ก่อนที่จะพยักหน้ารับ,ใช่แล้ว,นับว่าใจแคบไม่น้อย,ในภพหยินนั้น,จงซานที่สร้างเรื่องใหญ่ขึ้นที่ตระกูลเทียน,รวบรวมระดับสวรรค์แท้ห้าคน,ห้าเซียนปฐพีและหนึ่งภูติสวรรค์,และยังนำเสวียนหยวนและหยินโหลวหรี่,ไม่นับจงซาน,ก็มีระดับผู้ฝึกตนสวรรค์แท้สิบสามคนเข้าไปในครั้งนั้น.
ทว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋านั้นหาคนมาได้เพียงแค่เจ็ดคนเท่านั้น?
ดูเหมือนว่าเหตุการณ์ในภพหยางจะเทียบกับเหตุการณ์ในภพหยินไม่ได้เลย,การที่หายอดฝีมือได้เพียงแค่นี้,จงซานถึงได้กล่าวว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋าขี้เหนียวชะมัด.
"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ประเมินฝ่าบาทมากจนเกินไป,ทำให้ต้องจ่ายไปด้วยราคาที่สูงลิ่วที่เดียว!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
จงซานที่พัฒนาเร็วเป็นอย่างมาก,สามารถบอกได้ว่าเป็นอสุรกายพรสวรรค์เลยก็ได้,จนการคาดการของแต่ละคนนั้นตามไม่ทันไปแล้วนั่นเอง,เจ็ดคน?
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่นำผู้ฝึกตนสวรรค์แท้เจ็ดคน,มันเพียงพอที่จะรุกเข้าราชวงศ์ราชันย์หรือแดนเทวะอื่นๆได้เลย,ใครจะคิดว่ากับราชวงศ์ราชันย์เล็กๆจะกลับกลายเป็นเช่นนี้?
"อืม,ว่าแต่มีอะไรเพิ่มเติมหรือไม่?"จงซานที่กล่าวพร้อมกับจับจ้องมองไปยังสุ่ยจิงและอี้เหยี่ยน.
"สี่ราชวงศ์ราชันย์ที่รุกพวกเรา,ตอนนี้อยู่ในความวุ่นวาย,และยังเข้ามากู้ยืมหอการค้าต้าหรงของพวกเราอีก,อีกครึ่งปี,จะต้องกลายเป็นของพวกเราอย่างสมบูรณ์!"สุ่ยจิงกล่าว.
"อืม!"
"แผนการกลืนกินปลาตัวใหญ่,ตอนนี้ยังเหลืออีก
20 ราชวงศ์ที่ต้องเกิดความวุ่นวาย,เหล่าขุนนางและราชันย์,ครึ่งปีมากนี้กำลังขัดแย้งกันเรื่อยๆ,แน่นอนว่าอีกไม่นานจะต้องเกิดความโกลาหลและล่มสลายในไม่ช้า,กว่าพวกเขาจะรู้ตัวก็คงสายไปแล้ว!"อี้เหยี่ยนกล่าวพลางถอนหายใจ.
"อืม 24
ราชวงศ์ราชันย์,ตอนนี้ได้มาสี่แล้ว,เหลือยี่สิบ,ก้าวต่อไปคือหนึ่งปีครึ่ง,สามราชวงศ์สวรรค์จะต้องยื่นมื่อเข้ามาถึงภาคใต้ของพวกเราแน่,ในเวลานั้นพวกเราควรจะกลืนกินไปสัก
12 ราชวงศ์ให้ได้,เพียงแค่นี้ข้าก็พอใจแล้ว."จงซานที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"ฝ่าบาทโปรดวางใจ,หอการค้าต้าหรง,สินค้าหยกเฟิงหลิน,ที่เป็นไม้ตายพวกเรา,เมื่อถึงเวลานั้น,แม้นว่าจะไม่ได้ทำลายไปทั่วทั้งราชวงศ์,หากแต่พวกเขาก็ยินดีที่จะมอบเมืองมาให้กับพวกเราอย่างแน่นอน"อี้เหยี่ยนกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"มีเจ้าดูแล้ว,ข้าก็วางใจ!"จงซานพยักหน้า.
จงซานที่จัดการภารกิจที่สำคัญทั้งหมด,ก็ตรงไปยังตำหนักซ่างเฉิง.
ที่ด้านนอกตำหนักซ่างเฉิงนั้น,เหล่าขุนนางต่างก็แสดงความเคารพพร้อมกัน.
"ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!"
ราวกับว่าเสียงดังกล่าวนั้นมันถึงดูดความสนใจคนอื่นๆไปด้วย,ทันทีที่มีคนกล่าวสารเสริญราชันย์,เหล่าประชาชนทั่วไปต่างก็ส่งเสียงดังแสดงความเคารพในทันทีเช่นกัน.
"ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!"
เหล่าประชาชนทั่วไปที่กล่าวออกมาเสียงนั้น,พวกเขาที่เคารพจงซานด้วยหัวใจ,พวกเขาที่มั่นใจอย่างเต็มเปี่ยม,การอยู่ในราชวงศ์ต้าเจิ้ง,จะนำพาพวกเขาไปสู่ความเจริญและทำให้พวกเขากลายเป็นคนที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้นกว่าเดิม.
เหล่าขุนนางนับร้อยต่างก็แสดงความเคารพ,กล่าวสรรเสริญต่อราชันย์เสียงดังสนั่น,ทำให้ภายในใจของจงซานรู้สึกอบอุ่นทีเดียว.
"พวกเจ้ากลับไปก่อน,พรุ่งนี้ค่อยเข้ามาประจำการแต่เช้า!"จงซานที่กล่าวต่อเหล่าขุนนางที่มาต้อนรับเขา.
"รับด้วยเกล้า!"
เหล่าขุนนางรับคำสั่ง,ก่อนที่จะจากไป!
เหล่าขุนนางจากไปแล้ว,จงซานที่โบกมือให้เหล่าองค์รักษ์วังหลวงจากไปเช่นกัน.
จากนั้น,จงซานที่ก้าวเข้าไปในตำหนักซ่างเฉิง.
ภายในตำหนักซ่างเฉิงนั้นมีคนสองคน,นวีชิงเฮวยและตี้เสวียนชา.
ตี้เสวียนชาที่จ้องมองจงซานด้วยความพอใจ,ส่วนนวีชิงเฮวยนั้นเผยแววตาซับซ้อน,จับจ้องมองจงซานด้วยแววตาที่ไม่สามารถอธิบายออกมาได้.
"ข้าได้ใช้อาคมลับ,ผนึกพลังฝึกตนนางเอาไว้,ทำให้นางไม่ต่างจากปุถุชน!"ตี้เสวียนชากล่าว.
"ขอบคุณ,รบกวนเจ้าแล้ว!"จงซานกล่าว.
"อืม!"ตี้เสวียนชาพยักหน้ารับ.
"เจ้าจะสอบสวนนางสินะ,ข้าจะออกไปก่อน!"ตี้เสวียนชากล่าว.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
แทบจะในทันที,ตี้เสวียนชาที่หายไปมองไม่เห็น,ภายในห้องโถงจึงเหลือแค่เพียงจงซานและนวีชิงเฮวย.
พวกเขาทั้งไม่มีคนกล่าวอะไรออกมาก่อน,นวีชิงเฮวยที่จ้องมองจงซาน,ส่วนจงซานที่เดินไปรอบๆนวีชิงเฮวย,ช้าๆที่ละก้าวๆ,แสดงท่าทางกดดันนวียชิงเฮวย,นวียชิงเฮวยที่ได้แต่เงียบงัน.
ร่างกายของจงซานที่ขยับโดยอัตโนมัติขยับมาอยู่ด้านหน้านวีชิงเฮวย,จับจ้องมองนางเขม็ง.
สายตาที่จับจ้อง,กล่าวออกมาเบาๆ!"มีรูปร่างที่งดงามเกินที่เปรียบ,ลำพังรูปร่างของเจ้าก็ทำให้บุรุษทั่วหล้าคลั่งตายได้แล้ว."
นวีชิงเฮวยที่ไม่กล่าวอะไรออกมา,จงซานยังคงก้าวเข้าไปใกล้,พร้อมกับยื่นมือออกไปดึงผ้าปิดหน้าของนวีชิงเฮวยออก.
ดวงตาของนวีชิงเฮวยที่ชำเลืองมอง,จงซานที่กล่าวออกมาในทันที,"ใบหน้าที่งดงาม,เหนือทุกคนทั่วหล้า! ความงามที่เต็มไปด้วยเสน่ห์มอมเมาใจชาย!
ใต้สวรรค์แห่งนี้,หากจะกล่าวว่าเป็นสตรีที่งดงามลำดับหนึ่งของโลกนี้,ก็ไม่เกินจริงเลย!"
นวีชิงเฮวยที่จับจ้องมองด้วยความสงสัยจับจ้องจงซาน,ไม่รู้ว่าจงซานต้องการทำอะไร.
จงซานที่ทิ้งผ้าปิดหน้าของนางลงพื้น,พร้อมกับจ้องมองด้วยสายตาที่เย็นชา.
"ช่างน่าเศร้า,แม้นว่าจะงดงามเป็นหนึ่ง,แต่หัวใจไม่ต่างจากงูพิษ!"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ขอบคุณที่ชม!"นวีชิงเฮวยที่ไม่ได้แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยว.
จงซานที่หรี่ตาจ้องมองนวีชิงเฮวย,"ก่อนหน้านี้ที่ราชวงศ์ราชันย์ปิงเฟิง,เพราะว่าจื่อซวินและเนียนโหยวโหยวข้าถึงได้ปล่อยเจ้าไป,คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่รับฟังคำพูดของข้า,กับกล้าท้ายทายข้าอีกอย่างงั้นรึ?"
"ข้าเป็นสตรีสารเลวไงล่ะ!"นวีชิงเฮวยที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
รอยยิ้มดังกล่าว,ราวกับดอกไม้นับหมื่นที่กำลังผลิบาน,หากเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่จงซานคงจะลุ่มหลงหัวปักหัวปำไปแล้ว.
สาวงามลำดับหนึ่งของโลก,กับความงามนี้,เมื่อครั้งนางมีระดับราชันย์แท้,มีผู้ฝึกตนระดับสวรรค์แท้มากมายที่ต้องการนางเป็นคู่บำเพ็ญ,ในเวลานี้นางมีระดับสวรรค์แท้แล้ว,แน่นอนว่าคนที่จะจับจ้องมองมายังนางได้ต้องเป็นคนที่มีพลังฝึกตนเท่ากันหรือสูงกว่าเท่านั้น,หากแต่ด้วยนิสัยของนาง,ย่อมต้องเป็นเซียนเท่านั้น,จึงจะพอให้นางชำเลืองมองได้.
"ข้าขอถามเจ้า,เจ้าได้ส่งแสงสีน้ำเงินเข้ามาในร่างของข้า,สิ่งนั้นมันคืออะไร?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"!"นวีชิงเฮวยที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,หากแต่เงียบไม่กล่าวสิ่งใดออกมา.
"ข้าจะไม่ถามซ้ำ,และให้ความเมตตาต่อเจ้าอีก! หากว่ายังไม่พูดล่ะก็อย่าได้ตำหนิข้าถ้าจะล่วงเกินเจ้า!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ล่วงเกินข้า?"นวีชิงเฮวยที่จ้องมองจงซานด้วยความใคร่รู้,ส่วนจงซานที่จับจ้องมองไปยังส่วนสงวนของนาง.
จงซานที่เผยยิ้มเล็กน้อย,สายตาที่จับจ้องมองไปยังเรือนร่างของนาง,ก้าวเข้าไปใกล้จับจ้องมองไปยังบั้นท้าย,เอว,และหน้าอกของนาง.
ด้วยสายตาที่โลมเลีย,นวีชิงเฮวยที่สูดหายใจลึกหัวใจเต้นแรง,กลายเป็นลุกลี้ลุกรน,หายใจหอบๆ,หน้าอกของนางที่ตั้งชันสั่นไปมา.
เห็นร่างของนางที่ตอบสนอง,จงซานที่แสดงท่าทางพึงพอใจ,ขณะที่เลื่อนสายตาไปยังจ้องมองไปที่ดวงตาของนวีชิงเฮวย.
สายตาของนางที่หลบเลี่ยงเล็กน้อย.
"ข้าจะนับถึงสาม,หากว่าเจ้าไม่กล่าวล่ะก็,เป็นเจ้าที่นำความอับอายมาสู่ตัวเอง!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
จงซานที่กล่าวว่าล่วงเกินนั่นก็เพราะว่านางเป็นคนสุดโต่งยอมตายดีกว่ายอมให้ถูกข่มเหงรังแก.
"หนึ่ง!"
นวีชิงเฮวยที่ขมวดคิ้วไปมา.
"สอง!"
ดวงตาของนวีชิงเฮวยที่หดเกร็ง,เม้มริมฝีปาก,หากแต่ไม่กล่าวสิ่งใดออกมา.
"สาม!"
นับสาม,นวีชิงเฮวยที่ถอยไปด้านหลังโดยไม่ได้ตั้งใจ.
"ไม่พูดอย่างงั้นึ? คิดว่าข้าแค่ขู่สินะ!"จงซานที่ก้าวเข้าไปด้านหน้า,นวีชิงเฮวยที่ถอยหลังอีกก้าว.
ขณะที่จงซานกำลังจะลงมือนั้น,ที่ด้านนอกก็มีเสียงดังขึ้นมาในทันที.
"เรียนฝ่าบาท! "เป็นเสียงของหลิวอู๋ซ่างที่ดังมาแต่ไกล.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาจดจ้องมองไปยังด้านนอก,นวีชิงเฮวยที่ราวกับว่าได้ถอนหายใจยาว.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.
บางที่เพราะน้ำเสียงของจงซาน,หลิวอู๋ซังที่รับรู้และไม่กล้าเข้ามา,เขาที่ยืนอยู่ด้านนอกและกล่าวออกมาว่า,"อาวุโสจื่อซวิน,เดินทางมาที่นี่อีกครั้ง,บอกว่าต้องการพบกับฝ่าบาท!"
จงซานที่จ้องมองไปยังนวีชิงเฮวย,ครุ่นคิดเล็กน้อยและกล่าวออกไปว่า,"ให้นางเข้ามาที่นี่!
หลังจากที่นางเข้ามาแล้ว,ให้ทุกคนรอบๆนี้ถอยห่างออกไปพันจั้ง,และสร้างค่ายกลปิดพื้นที่แห่งนี้เอาไว้! ห้ามไม่ให้ใครเข้ามารบกวน!"
"รับด้วยเกล้า!"
Chapter 696 Compels Nu Qinghui
强逼奴青惠
สอบสวนนวีชิงเฮวย.
หลังจากพูดคุยกับหวนจี,จงซานก็ออกมาจากห้องลับ,พร้อมกับเดินทางไปยังห้องอักษรตำหนักเทียนหยวน.
หนี่ปู่ซา,หวังคู,สุ่ยจิง,อี้เหยี่ยน,หลิงเอ๋อ,เป่าเอ๋อและเป่ยชิงซือ,รอคอยอยู่ที่ตำหนักเทียนหยวน.
การสอบสวนนวีชิงเฮวยต้องยืดออกไปก่อน,บางทีต้องหลังจากเขาจัดการภารกิจของต้าเจิ้งเรียบร้อยแล้ว.
"จงซาน,เจ้าเป็นไรหรือไม่?"เทียนหลิงเอ๋อที่พุ่งเข้ามาหาตรวจสภาพของจงซานในทันที.
เป่าเอ๋อและเป่ยชิงซือต่างก็มองจงซานด้วยความกังวลเช่นกัน.
"ข้าไม่เป็นไรอย่างแน่นอน!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เจ้าหลอกคนเหล่านั้นรึ?
วันนั้นข้าเห็น,ที่ไหล่ซ้ายเจ้าได้รับบาดเจ็บ,มือขวาของเจ้ามีโลหิตอาบไปทั่ว!"หลิงเอ๋อที่กล่าวออกมามีน้ำตาคลอเบ้า.
เป่าเอ๋อที่ก้าวเข้าไปปลอบหลิงเอ๋อกล่าวต่อจงซานว่า,"วันนั้น,หลิงเอ๋อเห็นเจ้าบาดเจ็บ,นางร้องไห้ใหญ่เลย,เจ้าไม่เป็นไรจริงๆใช่หรือไม่?"
เป่าเอ๋อที่เต็มไปด้วยความกังวลเป่ยชิงซือด้วยเช่นกัน,แต่ไม่ได้กล่าวออกมา,หากแต่แววตาของสตรีทั้งสองย่อมปิดไม่มิด.
"ตอนนี้ข้าไม่เป็นอะไร? ดูที่แขนข้าสิ,มีบาดแผลอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวปลอบ.
"แต่ว่า.....!"เป่ยชิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"เจ้ารอข้าที่ตำหนักของเป่าเอ๋อ,ตอนเย็นข้าจะให้พวกเจ้าตรวจข้าถึงข้างในเลย,ตกลงใหม?"จงซานที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,สตรีทั้งสามที่ก้มหน้ารับด้วยใบหน้าที่แดงกล่ำ.
หลังจากที่สตรีทั้งสามได้จากไปแล้ว,จงซานที่จ้องมองไปยังคนทั้งสี่ที่เหลือ.
"หนี่ปู่ซา,หวังคู,แดนเทพอมตะเป็นอย่างไรบ้าง?"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ไม่สามารถเข้าไปถึงด้านในได้,แดนเทพอมตะนั้นนับว่ามีประวัติศาสตร์ที่ยาวนานจริงๆ!"หนี่ปู่ซาที่สายหน้าพลางทอดถอนใจ.
"หืม?"
"หลังจากที่พวกเราเข้าไปหยั่งเชิงแดนเทพอมตะ,เข้าไปด้านในได้เล็กน้อยเท่านั้น,ก็ถูกยอดฝีมือของแดนเทพอมตะขับออกมา,แสงเทวะห้าสีนั้นทรงพลังมาก,พวกเราไม่กล้าต้านแม้แต่น้อย,จึงได้เร่งรีบหนีออกมา!"หนีปู่ซากล่าวพลางถอนหายใจ.
"แสงเทวะห้าสีอย่างงั้นรึ?"จงซานที่หรี่ตาเล็กลง,ที่เกาะหงส์เพลิง,ขณะที่เข้าปะทะกับกงเหล่ยเทียนนั้น,เขาได้ใช้แสงเทวะสามสีออกมา,หากแต่ในแดนเทพอมตะมีคนที่สามารถใช้แสงเทวะห้าสีอย่างงั้นรึ?
"อืมได้ยินข่าวมาว่า,หลายพันปีก่อน,แสงเทวะห้าสีนี้เป็นของยอดฝีมือเผ่านกยูง,ไม่,ดูเหมือนว่าจะแข็งแกร่งมากกว่านั้นมาก! แสงเทวะห้าสีนี้ถึงกับทำให้ฟ้าดินบิดเบี้ยวได้เลย!"หนี่ปู่ซาที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หากว่าเป็นของยอดฝีมือจริงๆ,ในเวลานั้นเขาไม่ไล่ตามเจ้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ไม่!"หนี่ปู่ชาที่ส่ายหน้าไปมา.
"ข้ารู้สึกว่าเขากำลังรักษาบาดแผลของตัวเองอยู่!"หวังคูที่กล่าวออกมาทันที.
"หืม?"
"ข้าสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งของคนได้เกล่าวได้เป็นคนที่น่าเกรงขามเป็นอย่างมาก,หากแต่เขาไม่สามารถออกมาจากแดนเทพอมตะได้,เหตุผลดังกล่าวนี้คงเป็นเพราะว่าได้รับบาดเจ็บอยู่นั่นเอง!"หวังคูที่คาดเดา.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
บางที่,คนที่เรียกกระบี่จูเซียน,กระบี่เซียนเซียนและกระบี่จิวเซียน,แน่นอนว่าจะต้องเป็นเขาด้วย,คาดไม่ถึงเลยว่าภายในแดนเทพอมตะจะมีอสุรกายซ่อนอยู่ภายใน?
"ฝ่าบาท,การต่อสู้ไม่กี่วันที่ผ่านมา,ทำให้ฝ่าบาทมีชื่อเสียงไปทั่วหล้า,มีผู้ฝึกตนมากมายที่มาสังเกตการณ์,ดูเหมือนว่าจะดึงดูดเหล่าผู้เยาว์เข้ามาสอบเกอจีราชวงศ์ของพวกเราอีกด้วย!"สุ่ยจิงที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"หืม???"
"แน่นอน,ว่าฝ่าบาทที่รับมือกับสี่ยอดฝีมือระดับสวรรค์แท้เพียงลำพัง,เป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์เป็นอย่างมาก,ก่อนหน้านี้ทุกคนต่างก็คิดว่าต้าเจิ้งของพวกเราจะต้องพบกับกาลล่มสลายแล้ว!"สุ่ยจิงที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"ล่มสลายอย่างงั้นรึ?
เฮ้เฮ้,คงจะผิดคาดสินะ,ดูเหมือนว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋าจะใจแคบชะมัด!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าใจแคบอย่างงั้นรึ?
ทุกคนที่ตกใจเล็กน้อย,ก่อนที่จะพยักหน้ารับ,ใช่แล้ว,นับว่าใจแคบไม่น้อย,ในภพหยินนั้น,จงซานที่สร้างเรื่องใหญ่ขึ้นที่ตระกูลเทียน,รวบรวมระดับสวรรค์แท้ห้าคน,ห้าเซียนปฐพีและหนึ่งภูติสวรรค์,และยังนำเสวียนหยวนและหยินโหลวหรี่,ไม่นับจงซาน,ก็มีระดับผู้ฝึกตนสวรรค์แท้สิบสามคนเข้าไปในครั้งนั้น.
ทว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋านั้นหาคนมาได้เพียงแค่เจ็ดคนเท่านั้น?
ดูเหมือนว่าเหตุการณ์ในภพหยางจะเทียบกับเหตุการณ์ในภพหยินไม่ได้เลย,การที่หายอดฝีมือได้เพียงแค่นี้,จงซานถึงได้กล่าวว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋าขี้เหนียวชะมัด.
"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ประเมินฝ่าบาทมากจนเกินไป,ทำให้ต้องจ่ายไปด้วยราคาที่สูงลิ่วที่เดียว!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
จงซานที่พัฒนาเร็วเป็นอย่างมาก,สามารถบอกได้ว่าเป็นอสุรกายพรสวรรค์เลยก็ได้,จนการคาดการของแต่ละคนนั้นตามไม่ทันไปแล้วนั่นเอง,เจ็ดคน?
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่นำผู้ฝึกตนสวรรค์แท้เจ็ดคน,มันเพียงพอที่จะรุกเข้าราชวงศ์ราชันย์หรือแดนเทวะอื่นๆได้เลย,ใครจะคิดว่ากับราชวงศ์ราชันย์เล็กๆจะกลับกลายเป็นเช่นนี้?
"อืม,ว่าแต่มีอะไรเพิ่มเติมหรือไม่?"จงซานที่กล่าวพร้อมกับจับจ้องมองไปยังสุ่ยจิงและอี้เหยี่ยน.
"สี่ราชวงศ์ราชันย์ที่รุกพวกเรา,ตอนนี้อยู่ในความวุ่นวาย,และยังเข้ามากู้ยืมหอการค้าต้าหรงของพวกเราอีก,อีกครึ่งปี,จะต้องกลายเป็นของพวกเราอย่างสมบูรณ์!"สุ่ยจิงกล่าว.
"อืม!"
"แผนการกลืนกินปลาตัวใหญ่,ตอนนี้ยังเหลืออีก
20 ราชวงศ์ที่ต้องเกิดความวุ่นวาย,เหล่าขุนนางและราชันย์,ครึ่งปีมากนี้กำลังขัดแย้งกันเรื่อยๆ,แน่นอนว่าอีกไม่นานจะต้องเกิดความโกลาหลและล่มสลายในไม่ช้า,กว่าพวกเขาจะรู้ตัวก็คงสายไปแล้ว!"อี้เหยี่ยนกล่าวพลางถอนหายใจ.
"อืม 24
ราชวงศ์ราชันย์,ตอนนี้ได้มาสี่แล้ว,เหลือยี่สิบ,ก้าวต่อไปคือหนึ่งปีครึ่ง,สามราชวงศ์สวรรค์จะต้องยื่นมื่อเข้ามาถึงภาคใต้ของพวกเราแน่,ในเวลานั้นพวกเราควรจะกลืนกินไปสัก
12 ราชวงศ์ให้ได้,เพียงแค่นี้ข้าก็พอใจแล้ว."จงซานที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"ฝ่าบาทโปรดวางใจ,หอการค้าต้าหรง,สินค้าหยกเฟิงหลิน,ที่เป็นไม้ตายพวกเรา,เมื่อถึงเวลานั้น,แม้นว่าจะไม่ได้ทำลายไปทั่วทั้งราชวงศ์,หากแต่พวกเขาก็ยินดีที่จะมอบเมืองมาให้กับพวกเราอย่างแน่นอน"อี้เหยี่ยนกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"มีเจ้าดูแล้ว,ข้าก็วางใจ!"จงซานพยักหน้า.
จงซานที่จัดการภารกิจที่สำคัญทั้งหมด,ก็ตรงไปยังตำหนักซ่างเฉิง.
ที่ด้านนอกตำหนักซ่างเฉิงนั้น,เหล่าขุนนางต่างก็แสดงความเคารพพร้อมกัน.
"ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!"
ราวกับว่าเสียงดังกล่าวนั้นมันถึงดูดความสนใจคนอื่นๆไปด้วย,ทันทีที่มีคนกล่าวสารเสริญราชันย์,เหล่าประชาชนทั่วไปต่างก็ส่งเสียงดังแสดงความเคารพในทันทีเช่นกัน.
"ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!"
เหล่าประชาชนทั่วไปที่กล่าวออกมาเสียงนั้น,พวกเขาที่เคารพจงซานด้วยหัวใจ,พวกเขาที่มั่นใจอย่างเต็มเปี่ยม,การอยู่ในราชวงศ์ต้าเจิ้ง,จะนำพาพวกเขาไปสู่ความเจริญและทำให้พวกเขากลายเป็นคนที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้นกว่าเดิม.
เหล่าขุนนางนับร้อยต่างก็แสดงความเคารพ,กล่าวสรรเสริญต่อราชันย์เสียงดังสนั่น,ทำให้ภายในใจของจงซานรู้สึกอบอุ่นทีเดียว.
"พวกเจ้ากลับไปก่อน,พรุ่งนี้ค่อยเข้ามาประจำการแต่เช้า!"จงซานที่กล่าวต่อเหล่าขุนนางที่มาต้อนรับเขา.
"รับด้วยเกล้า!"
เหล่าขุนนางรับคำสั่ง,ก่อนที่จะจากไป!
เหล่าขุนนางจากไปแล้ว,จงซานที่โบกมือให้เหล่าองค์รักษ์วังหลวงจากไปเช่นกัน.
จากนั้น,จงซานที่ก้าวเข้าไปในตำหนักซ่างเฉิง.
ภายในตำหนักซ่างเฉิงนั้นมีคนสองคน,นวีชิงเฮวยและตี้เสวียนชา.
ตี้เสวียนชาที่จ้องมองจงซานด้วยความพอใจ,ส่วนนวีชิงเฮวยนั้นเผยแววตาซับซ้อน,จับจ้องมองจงซานด้วยแววตาที่ไม่สามารถอธิบายออกมาได้.
"ข้าได้ใช้อาคมลับ,ผนึกพลังฝึกตนนางเอาไว้,ทำให้นางไม่ต่างจากปุถุชน!"ตี้เสวียนชากล่าว.
"ขอบคุณ,รบกวนเจ้าแล้ว!"จงซานกล่าว.
"อืม!"ตี้เสวียนชาพยักหน้ารับ.
"เจ้าจะสอบสวนนางสินะ,ข้าจะออกไปก่อน!"ตี้เสวียนชากล่าว.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
แทบจะในทันที,ตี้เสวียนชาที่หายไปมองไม่เห็น,ภายในห้องโถงจึงเหลือแค่เพียงจงซานและนวีชิงเฮวย.
พวกเขาทั้งไม่มีคนกล่าวอะไรออกมาก่อน,นวีชิงเฮวยที่จ้องมองจงซาน,ส่วนจงซานที่เดินไปรอบๆนวีชิงเฮวย,ช้าๆที่ละก้าวๆ,แสดงท่าทางกดดันนวียชิงเฮวย,นวียชิงเฮวยที่ได้แต่เงียบงัน.
ร่างกายของจงซานที่ขยับโดยอัตโนมัติขยับมาอยู่ด้านหน้านวีชิงเฮวย,จับจ้องมองนางเขม็ง.
สายตาที่จับจ้อง,กล่าวออกมาเบาๆ!"มีรูปร่างที่งดงามเกินที่เปรียบ,ลำพังรูปร่างของเจ้าก็ทำให้บุรุษทั่วหล้าคลั่งตายได้แล้ว."
นวีชิงเฮวยที่ไม่กล่าวอะไรออกมา,จงซานยังคงก้าวเข้าไปใกล้,พร้อมกับยื่นมือออกไปดึงผ้าปิดหน้าของนวีชิงเฮวยออก.
ดวงตาของนวีชิงเฮวยที่ชำเลืองมอง,จงซานที่กล่าวออกมาในทันที,"ใบหน้าที่งดงาม,เหนือทุกคนทั่วหล้า! ความงามที่เต็มไปด้วยเสน่ห์มอมเมาใจชาย!
ใต้สวรรค์แห่งนี้,หากจะกล่าวว่าเป็นสตรีที่งดงามลำดับหนึ่งของโลกนี้,ก็ไม่เกินจริงเลย!"
นวีชิงเฮวยที่จับจ้องมองด้วยความสงสัยจับจ้องจงซาน,ไม่รู้ว่าจงซานต้องการทำอะไร.
จงซานที่ทิ้งผ้าปิดหน้าของนางลงพื้น,พร้อมกับจ้องมองด้วยสายตาที่เย็นชา.
"ช่างน่าเศร้า,แม้นว่าจะงดงามเป็นหนึ่ง,แต่หัวใจไม่ต่างจากงูพิษ!"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ขอบคุณที่ชม!"นวีชิงเฮวยที่ไม่ได้แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยว.
จงซานที่หรี่ตาจ้องมองนวีชิงเฮวย,"ก่อนหน้านี้ที่ราชวงศ์ราชันย์ปิงเฟิง,เพราะว่าจื่อซวินและเนียนโหยวโหยวข้าถึงได้ปล่อยเจ้าไป,คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่รับฟังคำพูดของข้า,กับกล้าท้ายทายข้าอีกอย่างงั้นรึ?"
"ข้าเป็นสตรีสารเลวไงล่ะ!"นวีชิงเฮวยที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
รอยยิ้มดังกล่าว,ราวกับดอกไม้นับหมื่นที่กำลังผลิบาน,หากเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่จงซานคงจะลุ่มหลงหัวปักหัวปำไปแล้ว.
สาวงามลำดับหนึ่งของโลก,กับความงามนี้,เมื่อครั้งนางมีระดับราชันย์แท้,มีผู้ฝึกตนระดับสวรรค์แท้มากมายที่ต้องการนางเป็นคู่บำเพ็ญ,ในเวลานี้นางมีระดับสวรรค์แท้แล้ว,แน่นอนว่าคนที่จะจับจ้องมองมายังนางได้ต้องเป็นคนที่มีพลังฝึกตนเท่ากันหรือสูงกว่าเท่านั้น,หากแต่ด้วยนิสัยของนาง,ย่อมต้องเป็นเซียนเท่านั้น,จึงจะพอให้นางชำเลืองมองได้.
"ข้าขอถามเจ้า,เจ้าได้ส่งแสงสีน้ำเงินเข้ามาในร่างของข้า,สิ่งนั้นมันคืออะไร?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"!"นวีชิงเฮวยที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,หากแต่เงียบไม่กล่าวสิ่งใดออกมา.
"ข้าจะไม่ถามซ้ำ,และให้ความเมตตาต่อเจ้าอีก! หากว่ายังไม่พูดล่ะก็อย่าได้ตำหนิข้าถ้าจะล่วงเกินเจ้า!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ล่วงเกินข้า?"นวีชิงเฮวยที่จ้องมองจงซานด้วยความใคร่รู้,ส่วนจงซานที่จับจ้องมองไปยังส่วนสงวนของนาง.
จงซานที่เผยยิ้มเล็กน้อย,สายตาที่จับจ้องมองไปยังเรือนร่างของนาง,ก้าวเข้าไปใกล้จับจ้องมองไปยังบั้นท้าย,เอว,และหน้าอกของนาง.
ด้วยสายตาที่โลมเลีย,นวีชิงเฮวยที่สูดหายใจลึกหัวใจเต้นแรง,กลายเป็นลุกลี้ลุกรน,หายใจหอบๆ,หน้าอกของนางที่ตั้งชันสั่นไปมา.
เห็นร่างของนางที่ตอบสนอง,จงซานที่แสดงท่าทางพึงพอใจ,ขณะที่เลื่อนสายตาไปยังจ้องมองไปที่ดวงตาของนวีชิงเฮวย.
สายตาของนางที่หลบเลี่ยงเล็กน้อย.
"ข้าจะนับถึงสาม,หากว่าเจ้าไม่กล่าวล่ะก็,เป็นเจ้าที่นำความอับอายมาสู่ตัวเอง!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
จงซานที่กล่าวว่าล่วงเกินนั่นก็เพราะว่านางเป็นคนสุดโต่งยอมตายดีกว่ายอมให้ถูกข่มเหงรังแก.
"หนึ่ง!"
นวีชิงเฮวยที่ขมวดคิ้วไปมา.
"สอง!"
ดวงตาของนวีชิงเฮวยที่หดเกร็ง,เม้มริมฝีปาก,หากแต่ไม่กล่าวสิ่งใดออกมา.
"สาม!"
นับสาม,นวีชิงเฮวยที่ถอยไปด้านหลังโดยไม่ได้ตั้งใจ.
"ไม่พูดอย่างงั้นึ? คิดว่าข้าแค่ขู่สินะ!"จงซานที่ก้าวเข้าไปด้านหน้า,นวีชิงเฮวยที่ถอยหลังอีกก้าว.
ขณะที่จงซานกำลังจะลงมือนั้น,ที่ด้านนอกก็มีเสียงดังขึ้นมาในทันที.
"เรียนฝ่าบาท! "เป็นเสียงของหลิวอู๋ซ่างที่ดังมาแต่ไกล.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาจดจ้องมองไปยังด้านนอก,นวีชิงเฮวยที่ราวกับว่าได้ถอนหายใจยาว.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.
บางที่เพราะน้ำเสียงของจงซาน,หลิวอู๋ซังที่รับรู้และไม่กล้าเข้ามา,เขาที่ยืนอยู่ด้านนอกและกล่าวออกมาว่า,"อาวุโสจื่อซวิน,เดินทางมาที่นี่อีกครั้ง,บอกว่าต้องการพบกับฝ่าบาท!"
จงซานที่จ้องมองไปยังนวีชิงเฮวย,ครุ่นคิดเล็กน้อยและกล่าวออกไปว่า,"ให้นางเข้ามาที่นี่!
หลังจากที่นางเข้ามาแล้ว,ให้ทุกคนรอบๆนี้ถอยห่างออกไปพันจั้ง,และสร้างค่ายกลปิดพื้นที่แห่งนี้เอาไว้! ห้ามไม่ให้ใครเข้ามารบกวน!"
"รับด้วยเกล้า!"
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น