Immortality Chapter 685 Zixun that comes suddenly
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 685 จื่อซิน,มาหาอย่างคาดไม่ถึง.
Chapter 685 Zixun that comes suddenly
"พ่อค้าที่มีชื่อเสียงในโลกหล้า?
จักรพรรดิแห่งการค้า?
ฝ่าบาทกล่าวถึงเรื่องเมื่อหลายหมื่นปีหรือไม่?"อี้เหยี่ยนที่สอบถามออกไป.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,หากแต่ไม่ได้ตอบสิ่งใดออกมา.
"คนผู้นี้จะต้องจับตาดูอย่างใกล้ชิด!"จงซานสั่งการ.
"ขอรับ!"สุ่ยอู๋เหินที่ตอบรับในทันที.
"ดูเหมือนว่าต้าเฉิน,จะมียอดฝีมืออีกเป็นจำนวนมากทีเดียว!"จงซานที่กล่าวพลางทอดถอนใจ.
"ฝ่าบาท,แผนการกลืนปลาใหญ่ขั้นแรก,เหวี่ยงแห่ออกไปทั่วหล้า,ตอนนี้เสร็จสิ้นแล้ว,หอการค้าต้าหรงได้กระจายสาขาครอบคลุมทั่วทั้ง
24 ราชวงศ์ราชันย์,พร้อมที่จะดำเนินการแล้ว!"อี้เหยี่ยนกล่าว.
"อืม,เมื่อเครือข่ายพร้อมแล้ว,สินค้าชิ้นแรกให้เป็น,หยกเฟิงหลิงก็แล้วกัน,นี่เป็นสินค้าพิเศษของหอการค้าต้าหรง,ที่สามารถชมภาพต่างๆที่งดงามหายากได้ที่บ้าน,นับเป็นสิ่งของงดงามหายาก!"จงซานเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"หยกเฟิงหลิง,ต้นทุนอยู่ที่สิบศิลาวิญญาณระดับสูง,แล้วพวกเราจะตั้งราคาเอาไว้ที่เท่าไหร่?"
"ตั้งราคาเอาไว้ที่ 1000
ศิลาวิญญาณระดับสูง!"จงซานกล่าวตอบ.
"ขอรับ!"
"แผนการที่สอง,ระดับขั้นการตลาด,เก้าขั้นสามระบบ,ก่อนหน้านี้ได้เริ่มแล้ว,ทุกๆการซื้อขายหยกเฟิงหลิง,สมาชิกลำดับหนึ่ง,เมื่อมีลูกข่ายสองชั้น,จะได้ผลตอบแทนจากลูกข่ายคนล่ะ
15 เปอร์เซ็น,ลูกข่ายชั้นต่อไปหากว่าสามารถทำได้สองลูกข่ายก็จะได้ผลตอบแทนเช่นกัน,เมื่อพวกเขาหาลูกข่ายก็จะกระจายแยกจากสองเป็นสี่,จากสี่เป็นแปด,เกิดเป็นเครือข่ายเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ,หลังจากผ่านไปครึ่งปี,พวกเราจะได้รับผลตอบแทนมาหนึ่งแสนศิลาวิญญาณ,ทว่ายิ่งพวกเรามีเครือข่ายมากขึ้นเท่าไหร่,ผลตอบแทนก็จะได้มากขึ้นเท่านั้น,ขั้นแรกคือการหาสมาชิก,ยิ่งพวกเขาต้องการผลตอบแทนมากขึ้นเท่าไหร่,พวกเขาก็จะหาลูกข่ายมากขึ้นเท่านั้น,มีเหรอที่พวกเขาจะไม่พยายาม?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ขอรับ!
ตาบเท่าที่พวกเขาติดมาอยู่ในร่างแห่,รับรองว่าไม่มีทางหนีไปใหนอย่างแน่นอน!"อี้เหยี่ยนพยักหน้ากล่าวพลางถอนหายใจ.
"อืม,จำเอาไว้ให้ดี,พวกเราต้องหาเครือข่ายให้มาก,ไม่ใช่หาเงิน,จะต้องให้เหล่าขุนนางเจ้าหน้าที่ทั้งหมดของพวกเขาเข้าร่วม!ล่อพวกเขาด้วยผลกำไรที่จะได้รับ!"จงซานที่กล่าวย้ำอีกครั้ง.
"รับทราบ!"
"จำเอาไว้ให้ดีด้วย,มอบความหวังให้กับพวกเขาเรื่อยๆไม่หยุด,จะได้ทำให้พวกเขากระตือรือร้น!"จงซานกล่าว.
"ล้างสมองอย่างงั้นรึ?"อี้เหยี่ยนกล่าวด้วยรอยยิ้ม.
"หืม,เข้าใจก็ดีแล้ว,ฮ่าฮ่าฮ่า!"จงซานที่หัวเราะเสียงดัง.
"สิ่งนี้มีต้นทุนที่สิบศิลาวิญญาณ,แล้วขายที่ราคาหนึ่งพันศิลาวิญญาณระดับสูง?
คนอื่นจะไม่เลียนแบบอย่างงั้นรึ?"สุ่ยอู๋เหินที่อยู่ข้างๆสอบถามออกมาด้วยไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น.
"แน่นอนว่าสามารถลอกเลียนได้,ทว่าศิลาเฟิงหลิงนั้นอนุญาตให้ซื้อขายเฉพาะหอการค้าต้าหรงและบางพื้นที่เท่านั้น,ในเวลานั้นเมื่อมีคนมากมายซื้อ,รับรองว่าราชวงศ์ราชันย์หลายๆแห่งจะต้องพลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน!"อี้เหยี่ยนกล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
"หืม!"สุ่ยอู๋เหินที่แสดงท่าทางอยากรู้อยากเห็นเช่นกัน.
สุ่ยอู๋เหินไม่เข้าใจแผนการกลืนกินปลาตัวใหญ่แต่อย่างใด,ทว่าสุ่ยอู๋เหินก็พอจะคาดการได้ว่าคนเหล่านี้จะทุ่มเงินไปมากมายเพื่อซื้อสินค้าที่ไม่ได้มีประโยชน์มากมายนัก.
แน่นอนว่าสุ่ยอู๋เหินไม่ได้ต้องการรับรู้ถึงกระบวนการทั้งหมดแต่อย่างไร,เพียงแค่ต้องการเห็นผลลัพธ์สุดท้ายเท่านั้น.
"เรียนฝ่าบาท!"
ที่ด้านนอกตำหนักเทียนหยวน,ได้ยินหลิวอู๋ซ่างที่กล่าวแจ้งออกมาในทันที.
หลิวอู๋ซ่าง,ก็คือผู้บัญชาการของจินอี้เหว่ยของต้าเจิ้งนั่นเอง.
"อู๋ซ่าง? เจ้าเข้ามาได้!"จงซานเอ่ยออกไป.
"ขอรับ!"
จากนั้น,หลิวอู๋ซ่างที่ก้าวเข้ามา.
"มีอะไรเกิดขึ้นอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไปด้วยความสงสัย.
ต้องไม่ลืมด้วยว่า,หากไม่มีเรื่องสำคัญ,ย่อมไม่มีใครกล้ามารบกวนจงซานขณะประชุม.
"เรียนฝ่าบาท,มีสตรีผู้หนึ่งเร่งรีบมาขอพบฝ่าบาทก่อนหน้านี้,นางต้องการพบกับฝ่าบาท,เฉินรับรู้ว่าฝ่าบาทและนางรู้จักกันดี,จึงไม่กล้าเสียมารยาท,ได้ให้นางรอคอยอยู่ด้านนอก,,และเข้ามารายงานฝ่าบาทก่อน!"หลิวอู๋ซ่างกล่าว.
"หืม? สตรี? รู้จักกันดีอย่างงั้นรึ?
เป็นใครอย่างงั้นรึ?"จงซานที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.
"ก่อนหน้านี้คืออาวุโสของสำนักไคหยาง,จื่อซวิน!"หลิวอู๋ซ่างกล่าว.
"จื่อซวิน?"จงซานที่ดวงตาหดเกร็ง.
"ขอรับ!"
จื่อซวิน,อาวุโสของสำนักไคหยาง,ก่อนที่จงซานจะเข้าสำนักไคหยาง,หลังจากที่ถูกคนวางยา,นางที่มีอะไรกับจงซานหนึ่งคืน,ในครั้งนั้นทำให้จงซานได้เคล็ดวิชาหงหลวนเทียนมา,และการพบกันครั้งที่สองที่สำนักไคหยาง,จื่อซวินที่เป็นคนที่มอบโควต้าให้กับเขาเพื่อไปยังราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,และพบกันครั้งที่สาม,ก็เมื่อครั้งเหตุการณ์เซียนที่มีรูปร่างเหมือนเป่าเอ๋อ,ขณะที่เขามอบกุหลาบให้กับจื่อซิน,และครั้งที่สี่,เมื่อครั้งไหว้หลุมศพของกู่เฉิงตง,นวีชิงเฮวยที่ต้องการหาเรื่องเขาในครานั้น,จื่อซวินที่ได้ว่ากล่าวนางจนทำให้เขาไม่ได้รับอันตรายใดๆ!
นี่นางมาหาเขาเองอย่างงั้นรึ?จงซานที่สูดหายใจลึก,กวาดตามองทุกคนแล้วกล่าวว่า,"พวกเจ้าออกไปก่อน,แล้วให้นางเข้ามา!"
"ขอรับ!"ทุคนที่พยักหน้ารับ.
ทุกคนที่แยกย้ายถอยออกไป,จากนั้นไม่นาน,จื่อซวินก็เดินเข้ามาช้าๆ,นางที่สวมชุดเข้ารูปผ้าแพรไหมสีม่วง,สามารถมองเห็นสัดส่วนที่สมบูรณ์แบบได้,นางที่เดินเท้าเปล่า,หากแต่ทุกๆการย่างก้าวของนางนั้นราวกับว่ามีแสงสีม่วงที่เป็นเส้นแสงมารับเท้าเปล่าของนาง,เท้าเปล่าของนางที่มีกำไลสีม่วงคล้องอยู่,ส่งเสียงเป็นระยะ,ใบหน้าของนางที่เจิดจรัสดูสง่าเฉิดฉาย,เต็มไปด้วยความงดงามอย่างที่สุด!
ในอดีตชาตินั้นนางคือธิดาของกู่เฉิงตงและนวีชิงเฮวย?นวีชิงเฮวยไม่ใช่นวีชิงเฮวยในชาติที่แล้วอีกต่อไป,ส่วนจื่อซวินก็คือจื่อซวินนั่นเอง.
ไม่ว่าจะก่อนหน้าหรือตอนนี้,ความงามของนางก็เพริศพริ้งอยู่ในระดับต้นๆในโลกหล้าเช่นเดิม!
จงซานที่จงจ้องมองไปยังจื่อซวิน,ภายในใจจงซานอดที่จะสั่นไหวไม่ได้,ทั้งรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณ,เคารพและหัวใจที่รุ่มร้อนปรากฏอยู่เล็กน้อย.
จงซานจ้องมองจื่อซวิน,จื่อซวินจ้องมองจงซาน,สองสายตาประสานกัน,เผยแววตาความซับซ้อนอยู่ด้านใน.
"อาวุโสจื่อซวิน,เดินทางมาครั้งนี้,ไม่รู้ว่ามีเรื่องสำคัญอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
ไม่ว่าจะมีความรู้สึกใด,แน่นอนว่าจงซานย่อมให้ความเคารพจื่อซวินเป็นธรรมดา.
จื่อซวินที่กัดริมฝีปากแน่น,จดจ้องมองจงซาน,แววตาที่ดูซับซ้อน,ราวกับว่ามีคำพูดบางอย่างที่ยากจะเอ่ยออกมาได้.
จงซานที่รอคอยอย่างอดทนไม่ได้เร่งเร้านางแต่อย่างใด,ทั้งคู่ที่เงียบไปพักหนึ่ง,แววตาที่ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าของจื่อซวิน,ใบหน้าของนางที่แดงระเรือ,ดวงตาที่ขยับไปมา,ก่อนที่จะค่อยๆเปลี่ยนเป็นใสกระจ่างอีกครั้ง.
จงซานที่จดจ้องมองจื่อซวิน,ไม่เข้าใจว่านางนั้นมีเรื่องอันใด.
นางที่ดวงตาพริ้มกระพริบตาไปมาก่อนที่จะจดจ้องมองจงซานแล้วกล่าวออกมาว่า,"ข้าต้องการถามเจ้า,เจ้ายังจำเหตุการณ์ด้านนอกหุบเขาประตูมังกรได้อยู่หรือไม่?"
ที่ด้านนอกหุบเขาประตูมังกรอย่างงั้นรึ?
ภายในใจของจงซานที่สั่นไหว,จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นประหลาดใจ,ที่ด้านนอกหุบเขาประตูมังกร?
งานชุมนุมประตูมังกร? ในเวลานั้นเขาที่มีอายุ 80
ปีนำเหล่าลูกบุญธรรมเข้าร่วมชุมนุม,ขากลับ,ได้พบกลับจื่อซวินโดยบังเอิญ,และปรากฏเหตุผลบังเอิญที่ทำให้เขาและนางได้มีความสัมพันธ์หนึ่งคืนกัน.ใช่เรื่องนี้หรือไม่?
ทำไมจื่อซวินจึงต้องเอ่ยถึงวันนั้นในทันทีอย่างงั้นรึ?
จื่อซวินหลังจากที่สอบถามแล้ว,ก็แสดงท่าทางซับซ้อนด้วยเช่นกัน.
"เป็นความจำที่ยังชัดเจน,ราวกับว่าเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน!"จงซานที่กล่าวตอบกลับตามจริง.
กับคำพูดของจงซาน,ราวกับเกิดขึ้นเมื่อวาน,ไม่ลังเลแม้แต่น้อยที่จะกล่าวมันออกมาเลยรึ?
เป็นความจริง,คราหนึ่งก็ทำให้ใบหน้าของจื่อซวินแดงระเรื่อ,หากแต่ในเววตาของนางราวกับรู้สึกโกรธเกรี้ยวอยู่ด้วยเช่นกัน!
"ขออภัย,จงซานนั้นไม่ได้หมายความที่จะหยาบคายแต่อย่างใด!"จงซานที่เร่งรับกล่าวออกมาทันทีเช่นกัน.
จื่อซวินที่จับจ้องมองจงซาน,พร้อมกับพยักหน้ารับ!"อืม!"
"ข้าขอถามเจ้า,เจ้าได้ทำให้ข้าไม่บริสุทธิ์แล้ว,เจ้าต้องการจะรับผิดชอบหรือไม่?"จื่อซวินสอบถาม.
"หืม?"จงซานที่ดวงตาเบิกกว้าง,นี่คือคำพูดของนางอย่างงงั้นรึ?ดูราวกับผิดวิสัยของนาง,จงซานไม่เข้าใจในตัวนางเลยแม้แต่น้อย.
อย่างไรก็ตาม,เกี่ยวกับเรื่องนี้,ยังซานก็ไม่คิดที่จะหลบเลี่ยงอยู่แล้ว,หากแต่เขาก็ไม่เคยกล้าเอ่ยเรื่องนี้กับจื่อซวินเช่นกัน,แม้ว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นนานแล้ว,หากว่านางต้องการ,เขาย่อมไม่มีทางปฏิเสธ.
"หากว่าเจ้าไม่ใส่ใจสามารถอยู่ที่นี่,หลังจากนี่พวกเราจะเป็นครอบครัวเดียวกัน!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความจริงใจ.
เกี่ยวกับจื่อซวิน,แม้ว่าจะมีความสัมพันธ์หนึ่งคืนกัน,แม้นว่าจะเกิดจากความบังเอิญ,แต่ก็นับได้ว่านางคือสตรีของจงซาน,แม้นว่าความรู้สึกจะยังไม่ลึกล้ำ,ทว่าจงซานก็ไม่หวังที่จะให้คนอื่นได้นางไปครองเช่นกัน!
"หลังจากนี้อยู่ที่นี่เป็นครอบครัวเดียวกันอย่างงั้นรึ?
เป็นคู่บำเพ็ญกับข้าอย่างงั้นรึ?"จื่อซวินที่จับจ้องสอบถามจงซาน.
"คู่บำเพ็ญ? ใช่เป็นคู่บำเพ็ญ!"จงซานพยักหน้ารับอย่างจริงจัง.
ได้ยินคำพูดยืนยันของจงซานแล้ว,ใบหน้าของจื่อซวินที่เปลี่ยนเป็นอ่อนโยน,จากนั้นก็ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อยแล้วกล่าวออกมาว่า,"เจ้ามีคู่บำเพ็ญกี่คนแล้วอย่างงั้นรึ?"
"สี่คน!"จงซานกล่าวยืนยัน.
สี่ฮวงโหว,คือคู่บำเพ็ญของจงซานนั่นเอง.
จื่อซวินที่ขมวดคิ้วไปมา,กัดริมฝีปากแน่น,"ข้าไม่สามารถที่จะทนให้เจ้ามีสตรีคนอื่นได้,ไม่ว่าอยางไรหากเจ้าต้องการให้ข้าเป็นคู่บำเพ็ญ,เจ้าจะต้องมีข้าคนเดียว!"
ท่าทางของจื่อซวินที่ดูอ่อนหวาน,ทว่าสายตานั้นกับทอแสงมั่นคง,เหมือนกับในอดีตที่นวีชิงเฮวยนั้นไม่สามารถทนกู่เฉิงตงมีฮวงโหวคนอื่นๆได้,ไม่ต้องการเป็นหนึ่งในฮาเรมของกู่เฉิงตงนั่นเอง.
"เป็นไปไม่ได้!"จงซานที่กล่าวอย่างหนักแน่น.
แน่นอนว่าเป็นไปไมได้,เชวียนเป่าเอ๋อ,เทียนหลิงเอ๋อ,กู่เฉียนโหยวและเป่ยชิงซือ,จงซานมีเหรอที่จะเลิกกับพวกนางได้?
เว้นแต่จงซานจะตกตายไป,ไม่เช่นนั้นก็จะไม่มีวันแยกจาก.
ได้ยินคำพูดของจงซานปฏิเสธ,แววตาของจื่อซวินที่กระวนกระวาย,ทันใดนั้นก็กล่าวออกมาว่า,"ตราบเท่าที่เจ้าเลิกกับพวกนาง,ข้าจะเป็นสตรีของเจ้าไปตลอดชีวิต,ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็จะไม่กล่าวคำว่าเสียใจ!"
จากนั้นสายตาของจื่อซวินที่จดจ้องมองจงซานด้วยความคาดหวัง,สายตาที่ซับซ้อน,ร้อนใจด้วยเช่นกัน.
จงซานที่สายหน้าไปมา,พลางกล่าวทอดถอนใจ,"ขออภัย,ข้าไม่สามารถทำเช่นนี้ได้,เป็นไปไม่ได้ที่จะทำเรื่องนี้ให้ได้!"
สายตาของจื่อซวินที่สั่นไหวไปมา,อารมณ์ความรู้สึกที่เอ่อล้นไปด้วยความเศร้าไม่อยากยอมรับ.
"เจ้าเป็นคนใจจืดใจดำจริงๆรึ?"
"มันมากกว่าคำว่าใจจืดใจดำ,ข้าและพวกนางนั้นไม่สามารถแยกจากกันได้!
ข้าเป็นหนี้พวกนางไม่น้อย,มีความสัมพันธ์ที่ลึกล้ำ,หากว่าท่านต้องการให้ข้าเลิกกับพวกนาง,คงต้องขออภัย!"จงซานที่สายหน้าไปมาพลางถอนหายใจ.
"ข้างดงามไม่พออย่างงั้นรึ?"จื่อซวินกล่าวออกมาอีกครั้ง.
"เจ้าเป็นคนที่งดงาม,สมบูรณ์แบบที่สุด,ถึงแม้นว่าจะเป็นสี่ฮวงโหว,ก็ยังด้อยกว่าเจ้าในด้านรูปร่างหน้าตา,ทว่า,ข้ารักพวกนาง,แม้นว่าหน้าตาจะด้อยกว่าท่านก็หาได้ใช่ปัญหา!"จงซานกล่าว.
"เจ้า............!"แววตาของจื่อซวินที่เต็มไปด้วยความเศร้าใจ.
ส่วนจงซานที่ไม่กล่าวโต้แย้งแก้ตัวอะไรต่อไปอีก.
"ข้าคงมาผิดที่!"จื่อซวินที่เต็มไปด้วยความเศร้า,ก่อนที่จะสะบัดหน้าและจากไป.
เห็นแผ่นหลังของจื่อซวินที่กำลังจากไป,จงซานที่ถอนหายใจเบาเล็กน้อย,ภายในใจที่รู้สึกผิดหวังอยู่เช่นกัน,ทว่าไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจ!
ขณะที่ที่นางก้าวไปยังที่ด้านหน้าทางออก,นางที่ยั้งเท้าหยุดลงชั่วครู่ในทันที,จงซานที่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย.
นางที่เงียบไปชั่วขณะ,ก่อนที่จื่อซวินจะกล่าวออกมาในทันทีว่า,"นวีชิงเฮวยต้องการจัดการเจ้า,อย่าได้ตายในมือของนางซะล่ะ!"
จากนั้น,จื่อซวินก็ก้าวออกไปจากห้องโถง,และหายไปลับตาจงซานในทันที.
จื่อซวินจากไปแล้ว,น้ำเสียงสุดท้ายของนางที่ซ่อนความข่มขื่นและเกลียดชังเอาไว้ด้วย,ความงามที่เย็นยะเยือกและกลิ่นหอมจางๆที่ยังคงหลงเหลืออยู่เล็กน้อย.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาครุ่นคิดเรื่องที่เกิดขึ้น.
ทำไมวันนี้จื่อซวินถึงได้ปรากฏตัวขึ้นมาทันทีทันใดล่ะ?ทำไมนางถึงได้กล่าวอะไรเช่นนั้น?
นางแสร้งทำว่านางรู้สึกดีกับเขาอย่างงั้นรึ?
จงซานไม่เข้าใจจื่อซวินแม้แต่น้อย,จู่ๆนางก็เร่งรีบว่าต้องการความรัก,มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้แน่นอน,เว้นแต่มันมีเรื่องบางอย่างที่กระตุ้นให้นางต้องทำ.
คำพูดสุดท้ายก่อนจาก,นวีชิงเฮวยต้องการจัดการเขาอย่างงั้นรึ?
หรือเพราะว่านวีชิงเฮวยต้องการจัดการเขา,นางจึงต้องการช่วยเขาอย่างงั้นรึ?
นางต้องการให้นวีชิงเฮวยยอมแพ้เลิกล้มที่จะจัดการเขาด้วยการเป็นคู่บำเพ็ญกับนางอย่างงั้นรึ?
"ช่างน่าเศร้า,เจ้าเองก็ไม่เข้าใจในตัวข้าเลย!"จงซานที่ถอนหายใจเบาๆ.
Chapter 685 Zixun that comes suddenly
忽来的紫熏
จื่อซิน,มาหาอย่างคาดไม่ถึง.
"พ่อค้าที่มีชื่อเสียงในโลกหล้า?
จักรพรรดิแห่งการค้า?
ฝ่าบาทกล่าวถึงเรื่องเมื่อหลายหมื่นปีหรือไม่?"อี้เหยี่ยนที่สอบถามออกไป.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,หากแต่ไม่ได้ตอบสิ่งใดออกมา.
"คนผู้นี้จะต้องจับตาดูอย่างใกล้ชิด!"จงซานสั่งการ.
"ขอรับ!"สุ่ยอู๋เหินที่ตอบรับในทันที.
"ดูเหมือนว่าต้าเฉิน,จะมียอดฝีมืออีกเป็นจำนวนมากทีเดียว!"จงซานที่กล่าวพลางทอดถอนใจ.
"ฝ่าบาท,แผนการกลืนปลาใหญ่ขั้นแรก,เหวี่ยงแห่ออกไปทั่วหล้า,ตอนนี้เสร็จสิ้นแล้ว,หอการค้าต้าหรงได้กระจายสาขาครอบคลุมทั่วทั้ง
24 ราชวงศ์ราชันย์,พร้อมที่จะดำเนินการแล้ว!"อี้เหยี่ยนกล่าว.
"อืม,เมื่อเครือข่ายพร้อมแล้ว,สินค้าชิ้นแรกให้เป็น,หยกเฟิงหลิงก็แล้วกัน,นี่เป็นสินค้าพิเศษของหอการค้าต้าหรง,ที่สามารถชมภาพต่างๆที่งดงามหายากได้ที่บ้าน,นับเป็นสิ่งของงดงามหายาก!"จงซานเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"หยกเฟิงหลิง,ต้นทุนอยู่ที่สิบศิลาวิญญาณระดับสูง,แล้วพวกเราจะตั้งราคาเอาไว้ที่เท่าไหร่?"
"ตั้งราคาเอาไว้ที่ 1000
ศิลาวิญญาณระดับสูง!"จงซานกล่าวตอบ.
"ขอรับ!"
"แผนการที่สอง,ระดับขั้นการตลาด,เก้าขั้นสามระบบ,ก่อนหน้านี้ได้เริ่มแล้ว,ทุกๆการซื้อขายหยกเฟิงหลิง,สมาชิกลำดับหนึ่ง,เมื่อมีลูกข่ายสองชั้น,จะได้ผลตอบแทนจากลูกข่ายคนล่ะ
15 เปอร์เซ็น,ลูกข่ายชั้นต่อไปหากว่าสามารถทำได้สองลูกข่ายก็จะได้ผลตอบแทนเช่นกัน,เมื่อพวกเขาหาลูกข่ายก็จะกระจายแยกจากสองเป็นสี่,จากสี่เป็นแปด,เกิดเป็นเครือข่ายเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ,หลังจากผ่านไปครึ่งปี,พวกเราจะได้รับผลตอบแทนมาหนึ่งแสนศิลาวิญญาณ,ทว่ายิ่งพวกเรามีเครือข่ายมากขึ้นเท่าไหร่,ผลตอบแทนก็จะได้มากขึ้นเท่านั้น,ขั้นแรกคือการหาสมาชิก,ยิ่งพวกเขาต้องการผลตอบแทนมากขึ้นเท่าไหร่,พวกเขาก็จะหาลูกข่ายมากขึ้นเท่านั้น,มีเหรอที่พวกเขาจะไม่พยายาม?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ขอรับ!
ตาบเท่าที่พวกเขาติดมาอยู่ในร่างแห่,รับรองว่าไม่มีทางหนีไปใหนอย่างแน่นอน!"อี้เหยี่ยนพยักหน้ากล่าวพลางถอนหายใจ.
"อืม,จำเอาไว้ให้ดี,พวกเราต้องหาเครือข่ายให้มาก,ไม่ใช่หาเงิน,จะต้องให้เหล่าขุนนางเจ้าหน้าที่ทั้งหมดของพวกเขาเข้าร่วม!ล่อพวกเขาด้วยผลกำไรที่จะได้รับ!"จงซานที่กล่าวย้ำอีกครั้ง.
"รับทราบ!"
"จำเอาไว้ให้ดีด้วย,มอบความหวังให้กับพวกเขาเรื่อยๆไม่หยุด,จะได้ทำให้พวกเขากระตือรือร้น!"จงซานกล่าว.
"ล้างสมองอย่างงั้นรึ?"อี้เหยี่ยนกล่าวด้วยรอยยิ้ม.
"หืม,เข้าใจก็ดีแล้ว,ฮ่าฮ่าฮ่า!"จงซานที่หัวเราะเสียงดัง.
"สิ่งนี้มีต้นทุนที่สิบศิลาวิญญาณ,แล้วขายที่ราคาหนึ่งพันศิลาวิญญาณระดับสูง?
คนอื่นจะไม่เลียนแบบอย่างงั้นรึ?"สุ่ยอู๋เหินที่อยู่ข้างๆสอบถามออกมาด้วยไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น.
"แน่นอนว่าสามารถลอกเลียนได้,ทว่าศิลาเฟิงหลิงนั้นอนุญาตให้ซื้อขายเฉพาะหอการค้าต้าหรงและบางพื้นที่เท่านั้น,ในเวลานั้นเมื่อมีคนมากมายซื้อ,รับรองว่าราชวงศ์ราชันย์หลายๆแห่งจะต้องพลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน!"อี้เหยี่ยนกล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
"หืม!"สุ่ยอู๋เหินที่แสดงท่าทางอยากรู้อยากเห็นเช่นกัน.
สุ่ยอู๋เหินไม่เข้าใจแผนการกลืนกินปลาตัวใหญ่แต่อย่างใด,ทว่าสุ่ยอู๋เหินก็พอจะคาดการได้ว่าคนเหล่านี้จะทุ่มเงินไปมากมายเพื่อซื้อสินค้าที่ไม่ได้มีประโยชน์มากมายนัก.
แน่นอนว่าสุ่ยอู๋เหินไม่ได้ต้องการรับรู้ถึงกระบวนการทั้งหมดแต่อย่างไร,เพียงแค่ต้องการเห็นผลลัพธ์สุดท้ายเท่านั้น.
"เรียนฝ่าบาท!"
ที่ด้านนอกตำหนักเทียนหยวน,ได้ยินหลิวอู๋ซ่างที่กล่าวแจ้งออกมาในทันที.
หลิวอู๋ซ่าง,ก็คือผู้บัญชาการของจินอี้เหว่ยของต้าเจิ้งนั่นเอง.
"อู๋ซ่าง? เจ้าเข้ามาได้!"จงซานเอ่ยออกไป.
"ขอรับ!"
จากนั้น,หลิวอู๋ซ่างที่ก้าวเข้ามา.
"มีอะไรเกิดขึ้นอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไปด้วยความสงสัย.
ต้องไม่ลืมด้วยว่า,หากไม่มีเรื่องสำคัญ,ย่อมไม่มีใครกล้ามารบกวนจงซานขณะประชุม.
"เรียนฝ่าบาท,มีสตรีผู้หนึ่งเร่งรีบมาขอพบฝ่าบาทก่อนหน้านี้,นางต้องการพบกับฝ่าบาท,เฉินรับรู้ว่าฝ่าบาทและนางรู้จักกันดี,จึงไม่กล้าเสียมารยาท,ได้ให้นางรอคอยอยู่ด้านนอก,,และเข้ามารายงานฝ่าบาทก่อน!"หลิวอู๋ซ่างกล่าว.
"หืม? สตรี? รู้จักกันดีอย่างงั้นรึ?
เป็นใครอย่างงั้นรึ?"จงซานที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.
"ก่อนหน้านี้คืออาวุโสของสำนักไคหยาง,จื่อซวิน!"หลิวอู๋ซ่างกล่าว.
"จื่อซวิน?"จงซานที่ดวงตาหดเกร็ง.
"ขอรับ!"
จื่อซวิน,อาวุโสของสำนักไคหยาง,ก่อนที่จงซานจะเข้าสำนักไคหยาง,หลังจากที่ถูกคนวางยา,นางที่มีอะไรกับจงซานหนึ่งคืน,ในครั้งนั้นทำให้จงซานได้เคล็ดวิชาหงหลวนเทียนมา,และการพบกันครั้งที่สองที่สำนักไคหยาง,จื่อซวินที่เป็นคนที่มอบโควต้าให้กับเขาเพื่อไปยังราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว,และพบกันครั้งที่สาม,ก็เมื่อครั้งเหตุการณ์เซียนที่มีรูปร่างเหมือนเป่าเอ๋อ,ขณะที่เขามอบกุหลาบให้กับจื่อซิน,และครั้งที่สี่,เมื่อครั้งไหว้หลุมศพของกู่เฉิงตง,นวีชิงเฮวยที่ต้องการหาเรื่องเขาในครานั้น,จื่อซวินที่ได้ว่ากล่าวนางจนทำให้เขาไม่ได้รับอันตรายใดๆ!
นี่นางมาหาเขาเองอย่างงั้นรึ?จงซานที่สูดหายใจลึก,กวาดตามองทุกคนแล้วกล่าวว่า,"พวกเจ้าออกไปก่อน,แล้วให้นางเข้ามา!"
"ขอรับ!"ทุคนที่พยักหน้ารับ.
ทุกคนที่แยกย้ายถอยออกไป,จากนั้นไม่นาน,จื่อซวินก็เดินเข้ามาช้าๆ,นางที่สวมชุดเข้ารูปผ้าแพรไหมสีม่วง,สามารถมองเห็นสัดส่วนที่สมบูรณ์แบบได้,นางที่เดินเท้าเปล่า,หากแต่ทุกๆการย่างก้าวของนางนั้นราวกับว่ามีแสงสีม่วงที่เป็นเส้นแสงมารับเท้าเปล่าของนาง,เท้าเปล่าของนางที่มีกำไลสีม่วงคล้องอยู่,ส่งเสียงเป็นระยะ,ใบหน้าของนางที่เจิดจรัสดูสง่าเฉิดฉาย,เต็มไปด้วยความงดงามอย่างที่สุด!
ในอดีตชาตินั้นนางคือธิดาของกู่เฉิงตงและนวีชิงเฮวย?นวีชิงเฮวยไม่ใช่นวีชิงเฮวยในชาติที่แล้วอีกต่อไป,ส่วนจื่อซวินก็คือจื่อซวินนั่นเอง.
ไม่ว่าจะก่อนหน้าหรือตอนนี้,ความงามของนางก็เพริศพริ้งอยู่ในระดับต้นๆในโลกหล้าเช่นเดิม!
จงซานที่จงจ้องมองไปยังจื่อซวิน,ภายในใจจงซานอดที่จะสั่นไหวไม่ได้,ทั้งรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณ,เคารพและหัวใจที่รุ่มร้อนปรากฏอยู่เล็กน้อย.
จงซานจ้องมองจื่อซวิน,จื่อซวินจ้องมองจงซาน,สองสายตาประสานกัน,เผยแววตาความซับซ้อนอยู่ด้านใน.
"อาวุโสจื่อซวิน,เดินทางมาครั้งนี้,ไม่รู้ว่ามีเรื่องสำคัญอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
ไม่ว่าจะมีความรู้สึกใด,แน่นอนว่าจงซานย่อมให้ความเคารพจื่อซวินเป็นธรรมดา.
จื่อซวินที่กัดริมฝีปากแน่น,จดจ้องมองจงซาน,แววตาที่ดูซับซ้อน,ราวกับว่ามีคำพูดบางอย่างที่ยากจะเอ่ยออกมาได้.
จงซานที่รอคอยอย่างอดทนไม่ได้เร่งเร้านางแต่อย่างใด,ทั้งคู่ที่เงียบไปพักหนึ่ง,แววตาที่ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าของจื่อซวิน,ใบหน้าของนางที่แดงระเรือ,ดวงตาที่ขยับไปมา,ก่อนที่จะค่อยๆเปลี่ยนเป็นใสกระจ่างอีกครั้ง.
จงซานที่จดจ้องมองจื่อซวิน,ไม่เข้าใจว่านางนั้นมีเรื่องอันใด.
นางที่ดวงตาพริ้มกระพริบตาไปมาก่อนที่จะจดจ้องมองจงซานแล้วกล่าวออกมาว่า,"ข้าต้องการถามเจ้า,เจ้ายังจำเหตุการณ์ด้านนอกหุบเขาประตูมังกรได้อยู่หรือไม่?"
ที่ด้านนอกหุบเขาประตูมังกรอย่างงั้นรึ?
ภายในใจของจงซานที่สั่นไหว,จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นประหลาดใจ,ที่ด้านนอกหุบเขาประตูมังกร?
งานชุมนุมประตูมังกร? ในเวลานั้นเขาที่มีอายุ 80
ปีนำเหล่าลูกบุญธรรมเข้าร่วมชุมนุม,ขากลับ,ได้พบกลับจื่อซวินโดยบังเอิญ,และปรากฏเหตุผลบังเอิญที่ทำให้เขาและนางได้มีความสัมพันธ์หนึ่งคืนกัน.ใช่เรื่องนี้หรือไม่?
ทำไมจื่อซวินจึงต้องเอ่ยถึงวันนั้นในทันทีอย่างงั้นรึ?
จื่อซวินหลังจากที่สอบถามแล้ว,ก็แสดงท่าทางซับซ้อนด้วยเช่นกัน.
"เป็นความจำที่ยังชัดเจน,ราวกับว่าเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน!"จงซานที่กล่าวตอบกลับตามจริง.
กับคำพูดของจงซาน,ราวกับเกิดขึ้นเมื่อวาน,ไม่ลังเลแม้แต่น้อยที่จะกล่าวมันออกมาเลยรึ?
เป็นความจริง,คราหนึ่งก็ทำให้ใบหน้าของจื่อซวินแดงระเรื่อ,หากแต่ในเววตาของนางราวกับรู้สึกโกรธเกรี้ยวอยู่ด้วยเช่นกัน!
"ขออภัย,จงซานนั้นไม่ได้หมายความที่จะหยาบคายแต่อย่างใด!"จงซานที่เร่งรับกล่าวออกมาทันทีเช่นกัน.
จื่อซวินที่จับจ้องมองจงซาน,พร้อมกับพยักหน้ารับ!"อืม!"
"ข้าขอถามเจ้า,เจ้าได้ทำให้ข้าไม่บริสุทธิ์แล้ว,เจ้าต้องการจะรับผิดชอบหรือไม่?"จื่อซวินสอบถาม.
"หืม?"จงซานที่ดวงตาเบิกกว้าง,นี่คือคำพูดของนางอย่างงงั้นรึ?ดูราวกับผิดวิสัยของนาง,จงซานไม่เข้าใจในตัวนางเลยแม้แต่น้อย.
อย่างไรก็ตาม,เกี่ยวกับเรื่องนี้,ยังซานก็ไม่คิดที่จะหลบเลี่ยงอยู่แล้ว,หากแต่เขาก็ไม่เคยกล้าเอ่ยเรื่องนี้กับจื่อซวินเช่นกัน,แม้ว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นนานแล้ว,หากว่านางต้องการ,เขาย่อมไม่มีทางปฏิเสธ.
"หากว่าเจ้าไม่ใส่ใจสามารถอยู่ที่นี่,หลังจากนี่พวกเราจะเป็นครอบครัวเดียวกัน!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความจริงใจ.
เกี่ยวกับจื่อซวิน,แม้ว่าจะมีความสัมพันธ์หนึ่งคืนกัน,แม้นว่าจะเกิดจากความบังเอิญ,แต่ก็นับได้ว่านางคือสตรีของจงซาน,แม้นว่าความรู้สึกจะยังไม่ลึกล้ำ,ทว่าจงซานก็ไม่หวังที่จะให้คนอื่นได้นางไปครองเช่นกัน!
"หลังจากนี้อยู่ที่นี่เป็นครอบครัวเดียวกันอย่างงั้นรึ?
เป็นคู่บำเพ็ญกับข้าอย่างงั้นรึ?"จื่อซวินที่จับจ้องสอบถามจงซาน.
"คู่บำเพ็ญ? ใช่เป็นคู่บำเพ็ญ!"จงซานพยักหน้ารับอย่างจริงจัง.
ได้ยินคำพูดยืนยันของจงซานแล้ว,ใบหน้าของจื่อซวินที่เปลี่ยนเป็นอ่อนโยน,จากนั้นก็ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อยแล้วกล่าวออกมาว่า,"เจ้ามีคู่บำเพ็ญกี่คนแล้วอย่างงั้นรึ?"
"สี่คน!"จงซานกล่าวยืนยัน.
สี่ฮวงโหว,คือคู่บำเพ็ญของจงซานนั่นเอง.
จื่อซวินที่ขมวดคิ้วไปมา,กัดริมฝีปากแน่น,"ข้าไม่สามารถที่จะทนให้เจ้ามีสตรีคนอื่นได้,ไม่ว่าอยางไรหากเจ้าต้องการให้ข้าเป็นคู่บำเพ็ญ,เจ้าจะต้องมีข้าคนเดียว!"
ท่าทางของจื่อซวินที่ดูอ่อนหวาน,ทว่าสายตานั้นกับทอแสงมั่นคง,เหมือนกับในอดีตที่นวีชิงเฮวยนั้นไม่สามารถทนกู่เฉิงตงมีฮวงโหวคนอื่นๆได้,ไม่ต้องการเป็นหนึ่งในฮาเรมของกู่เฉิงตงนั่นเอง.
"เป็นไปไม่ได้!"จงซานที่กล่าวอย่างหนักแน่น.
แน่นอนว่าเป็นไปไมได้,เชวียนเป่าเอ๋อ,เทียนหลิงเอ๋อ,กู่เฉียนโหยวและเป่ยชิงซือ,จงซานมีเหรอที่จะเลิกกับพวกนางได้?
เว้นแต่จงซานจะตกตายไป,ไม่เช่นนั้นก็จะไม่มีวันแยกจาก.
ได้ยินคำพูดของจงซานปฏิเสธ,แววตาของจื่อซวินที่กระวนกระวาย,ทันใดนั้นก็กล่าวออกมาว่า,"ตราบเท่าที่เจ้าเลิกกับพวกนาง,ข้าจะเป็นสตรีของเจ้าไปตลอดชีวิต,ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็จะไม่กล่าวคำว่าเสียใจ!"
จากนั้นสายตาของจื่อซวินที่จดจ้องมองจงซานด้วยความคาดหวัง,สายตาที่ซับซ้อน,ร้อนใจด้วยเช่นกัน.
จงซานที่สายหน้าไปมา,พลางกล่าวทอดถอนใจ,"ขออภัย,ข้าไม่สามารถทำเช่นนี้ได้,เป็นไปไม่ได้ที่จะทำเรื่องนี้ให้ได้!"
สายตาของจื่อซวินที่สั่นไหวไปมา,อารมณ์ความรู้สึกที่เอ่อล้นไปด้วยความเศร้าไม่อยากยอมรับ.
"เจ้าเป็นคนใจจืดใจดำจริงๆรึ?"
"มันมากกว่าคำว่าใจจืดใจดำ,ข้าและพวกนางนั้นไม่สามารถแยกจากกันได้!
ข้าเป็นหนี้พวกนางไม่น้อย,มีความสัมพันธ์ที่ลึกล้ำ,หากว่าท่านต้องการให้ข้าเลิกกับพวกนาง,คงต้องขออภัย!"จงซานที่สายหน้าไปมาพลางถอนหายใจ.
"ข้างดงามไม่พออย่างงั้นรึ?"จื่อซวินกล่าวออกมาอีกครั้ง.
"เจ้าเป็นคนที่งดงาม,สมบูรณ์แบบที่สุด,ถึงแม้นว่าจะเป็นสี่ฮวงโหว,ก็ยังด้อยกว่าเจ้าในด้านรูปร่างหน้าตา,ทว่า,ข้ารักพวกนาง,แม้นว่าหน้าตาจะด้อยกว่าท่านก็หาได้ใช่ปัญหา!"จงซานกล่าว.
"เจ้า............!"แววตาของจื่อซวินที่เต็มไปด้วยความเศร้าใจ.
ส่วนจงซานที่ไม่กล่าวโต้แย้งแก้ตัวอะไรต่อไปอีก.
"ข้าคงมาผิดที่!"จื่อซวินที่เต็มไปด้วยความเศร้า,ก่อนที่จะสะบัดหน้าและจากไป.
เห็นแผ่นหลังของจื่อซวินที่กำลังจากไป,จงซานที่ถอนหายใจเบาเล็กน้อย,ภายในใจที่รู้สึกผิดหวังอยู่เช่นกัน,ทว่าไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจ!
ขณะที่ที่นางก้าวไปยังที่ด้านหน้าทางออก,นางที่ยั้งเท้าหยุดลงชั่วครู่ในทันที,จงซานที่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย.
นางที่เงียบไปชั่วขณะ,ก่อนที่จื่อซวินจะกล่าวออกมาในทันทีว่า,"นวีชิงเฮวยต้องการจัดการเจ้า,อย่าได้ตายในมือของนางซะล่ะ!"
จากนั้น,จื่อซวินก็ก้าวออกไปจากห้องโถง,และหายไปลับตาจงซานในทันที.
จื่อซวินจากไปแล้ว,น้ำเสียงสุดท้ายของนางที่ซ่อนความข่มขื่นและเกลียดชังเอาไว้ด้วย,ความงามที่เย็นยะเยือกและกลิ่นหอมจางๆที่ยังคงหลงเหลืออยู่เล็กน้อย.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาครุ่นคิดเรื่องที่เกิดขึ้น.
ทำไมวันนี้จื่อซวินถึงได้ปรากฏตัวขึ้นมาทันทีทันใดล่ะ?ทำไมนางถึงได้กล่าวอะไรเช่นนั้น?
นางแสร้งทำว่านางรู้สึกดีกับเขาอย่างงั้นรึ?
จงซานไม่เข้าใจจื่อซวินแม้แต่น้อย,จู่ๆนางก็เร่งรีบว่าต้องการความรัก,มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้แน่นอน,เว้นแต่มันมีเรื่องบางอย่างที่กระตุ้นให้นางต้องทำ.
คำพูดสุดท้ายก่อนจาก,นวีชิงเฮวยต้องการจัดการเขาอย่างงั้นรึ?
หรือเพราะว่านวีชิงเฮวยต้องการจัดการเขา,นางจึงต้องการช่วยเขาอย่างงั้นรึ?
นางต้องการให้นวีชิงเฮวยยอมแพ้เลิกล้มที่จะจัดการเขาด้วยการเป็นคู่บำเพ็ญกับนางอย่างงั้นรึ?
"ช่างน่าเศร้า,เจ้าเองก็ไม่เข้าใจในตัวข้าเลย!"จงซานที่ถอนหายใจเบาๆ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น