Immortality Chapter 682 Great Confucian scholar Saint
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 682 ปราชญ์เทพหงหรู.
Chapter 682 Great
Confucian scholar Saint
"แสงเทพสามสีอย่างงั้นรึ?
นี่เจ้าเป็นคนของโลกใบใหญ่,เจ้าเกี่ยวข้องกับปราชญ์เทพหงหรูอย่างงั้นรึ?"หวังคูที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
ค่ายกลที่ถูกยกเลิก,หลุมดำขนาดใหญ่ทั้งหมดที่หายไป,เหล่าหงส์เพลิงทั้งหมดสามารถมองเห็นพื้นที่ด้านนอกได้.
สิบอ๋องหงส์เพลิง,ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่จับจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า,สายตาที่เย็นชาเปล่งประกาย,จินอู๋ซานและกงซ่างเองก็เช่นกัน.
สิบหงส์เพลิงที่จดจ้องมองหน้ากันและกัน!
ไท่จื่อเห่ยเทียนที่กวาดตามองเหล่าหงส์เพลิงทั้งหมด,จดจ้องมองจงซาน,ท้ายที่สุดก็จดจ้องมองหวังคู!
"ปราชญ์เทพหงส์หรู?คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะรู้จักปราชญ์เทพหงส์หรู?"ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่จดจ้องมองหวังคูด้วยความสงสัย.
"เจ้าคือผู้เยาว์ของตระกูกง,เป็นศิษย์สืบทอดหนึ่งใน
72 ของปราชญ์เทพหงหรูอย่างงั้นรึ?"หวังคูที่สอบถามออกไปอีกครั้ง.
แววตาของไท่จื่อเหล่ยเทียนที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,จดจ้องมองไปยังหวังคู,"เจ้าจะรู้มากเกินไปแล้ว."
จากนั้น,ที่ด้านหลังของไท่จื่อเหล่ยเทียน,ปรากฏภาพเงาของนกยูงขึ้นในทันที,ภาพเงาทันทีที่โผล่ออกมา,พลังอำนาจฟ้าดินมิติที่บิดเบี้ยว,พื้นที่รอบๆกลายเป็นน้ำเงิน,จิตสังหารที่หนักหน่วงรุนแรงโถมกระหน่ำไปยังร่างของหวังคู.
ในเวลานี้,บนท้องฟ้าปรากฏกงเล็บของนกยูงยักษ์,ทว่ากงเล็บนั้นมีวิถีที่แปลกประหลาด,มันได้โถมกระหน่ำพุ่งตรงกดทับไปยังร่างของหวังคู,กงเล็บที่โผล่ออกมาจากอากาศที่ว่างเปล่า,แม้แต่จงซานที่อยู่ไกลออกไปยังรู้สึกขนลุกตั้งชัน,สัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่หนักหน่วงรุนแรง.
"แค๊ก แค๊ก แค๊ก แค๊ก!"
ตำแหน่งร่างของหวังคูที่ส่งเสียงที่แปลกประหลาดออกมา.
ที่ด้านหน้าของเขาปรากฏเป็นบัลลังก์ทองแดงพร้อมกับปลดปล่อยปราณที่ยิ่งใหญ่ออกมา,พื้นที่รอบๆที่ปรากฏเหมือนกับหิมะโผล่ออกมาจากอากาศหนาขึ้นเรื่อยๆกระจายไปทั่วบัลลังก์ทองแดง.
"ครืนนนน!"
บัลลังก์ทองแดงและภาพเงาของนกยูงยักษ์เข้าปะทะกันเสียงดังสนั่นหวั่นไหว,ภายใต้การปะทะกันที่รุนแรงดังอย่างที่สุด,กงเล็บของนกยูงได้แตกสลายหายไป,ทว่าคาดไม่ถึงเลยว่าบัลลังก์ทองแดงนั้นจะไม่ขยับ,พื้นที่รอบๆหลายพันจั้งปรากฏเป็นหลุมดำขนาดใหญ่ขึ้น,เหล่าหงส์เพลิงเร่งรีบถอยห่างออกมาอย่างรวดเร็ว.
หลุมดำที่ค่อยหายไปช้าๆ,ทุกคนที่จับจ้องมองต่างก็รู้สึกประหลาดใจ.
บัลลังก์ทองแดงแข็งแกร่งทรงพลังขนาดนี้เลยรึ?
กับภาพที่เห็น,ไท่จื่อเหล่ยเทียนยังไม่อยากเชื่อ,จงซานที่ดวงตาหดเกร็ง.
"เจ้าเองก็มีเซียนฉีอย่างงั้นรึ?"ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่ต้องขมวดคิ้วไปมา.
ไท่จื่อเหล่ยเทียนไม่เชื่อว่าเพียงแค่ของวิเศษระดับเก้จะทรงพลังกว่า,"กงเล็บนกยูงน้ำเงิน"
สิ่งนี้ไม่เกี่ยวข้องกับพลังฝึกตน,ทว่ามันคือยันต์หยกอักขระพิเศษ,ที่เขานำมาจากโลกใบใหญ่,แม้นว่าจะไม่ได้แสดงพลังออกมาอย่างเต็มที่,ทว่าพลังของมันก็เหนือกว่าระดับเซียนลึกล้ำมากมาย,แต่แล้วพลังของมันกับไม่สามารถเทียบได้กับบัลลังก์ทองแดงอย่างคาดไม่ถึง,ไม่แม้แต่ทำให้หวั่นไหว,เป็นไปได้อย่างไร?
"บัลลังก์ทองแดงคือร่างหลักของข้า!"หวังคูที่กล่าวหยัน.
ร่างหลัก?
ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่ดวงตาหดเล็ก,ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
"หวังคู,ข้าขอมอบกระบี่ของวิเศษระดับเก้า,เพื่อช่วยเจ้า!"จงซานที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
จงซานที่นำกระบี่ออกมาก่อนที่จะส่งมันไปให้กับหวังคู,ซึ่งคือเป็นกระบี่ของลู่กุยเทียนนั้นเอง.
"แค๊ก!"หวังคูที่รับกระบี่มาก,พร้อมกับขึ้นไปนั่งบนบัลลังก์ทองแดงช้าๆ,ราวกับว่าอยู่ในตำแหน่งบัญชาการ,จดจ้องมองไปยังด้านล่าง.
"กระบี่อาญาสิทธิ์ของเซิ่งซ่างอย่างงั้นรึ?"ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่ดวงตาหดเกร็ง,แววตารู้สึกหวั่นเกรงขึ้นมาในทันที.
ทันใดนั้น,ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่จับจ้องมองไปยังจงซาน,แววตาที่แสดงท่าทางประหลาดใจ,ทว่าจงซานในเวลานี้กับเผยท่าทางเหยียดหยันออกมา.
"นี่เจ้า,สังหารอู๋หวน?และสังหารลู่กุยเทียนอย่างงั้นรึ?"ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่รู้สึกตื่นตกใจขึ้นมาในทันที.
"ราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ยก็เป็นเหมือนกับต้าหลี่,ได้กลายเป็นประวัติศาสตร์ไปแล้ว!"จงซานกล่าวหยัน,อย่างไรก็ตาม,ภายในใจของจงซานที่เต็มไปด้วยความระวังปรากฏขึ้นอยู่ตลอดเวลา.
เพราะว่าบัวหงหลวนของจงซานในเวลานี้,กำลังเกิดเรื่องที่แปลกประหลาด,บัวหลงหลวนสีชมพู,เดี๋ยวเป็นสีแดงเดี๋ยวเป็นน้ำเงิน,สีน้ำเงินที่หมายถึงนิมิตโชคร้าย,โชคร้ายอย่างงั้นรึ?
ภายในใจของจงซานที่รู้สึกกังวล!
ทว่าท่าทางบนใบหน้าของจงซานยังสุขุมไม่เผยอะไรออกมา.
ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่ใบหน้ามืดคลึ้มแสดงท่าทางไม่แน่ใจเหมือนกัน,สายตาของเขาที่จ้องมองจงซานและจ้องมองหวังคู,ท้ายที่สุดก็จ้องมองกระบี่อาญาสิทธิ์ด้วยใบหน้าที่ซับซ้อน.
"พวกเราถอย!"ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา.
"ซ่างจู,ถอยรึ? พวกเรา........!"กงซ่างที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ถอยก่อน!"ไท่จื่อเหล่ยอเทียนที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา.
"ให้พวกเขาจากไป!"จงซานกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"หวังคูพยักหน้ารับ.
ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่จดจ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,ก่อนที่จะนำจินอู๋ซานและกงซ่างจากไปอย่างรวดเร็ว,นี่นับเป็นครั้งแรก,ที่ไท่จื่อเหล่ยเทียนไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองมีสภาพเหนือกว่าฝ่ายตรงข้าม,จงซาน?
ไท่จื่อเหล่ยเทียนจากไปแล้ว,จงซานที่ถอนหายใจทีเดียว,ภายในใจที่รู้สึกโล่งใจเหมือนกัน.
"ฮึ ฮึ!"
จงซานที่หัวเราะอยู่ในใจ,เป็นเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความข่มขื่นปนอยู่ด้วย,ไม่ใช่หัวเราะเพราะว่าไท่จื่อเหล่ยถอยกลับไป,ทว่าเป็นหัวเราะที่รับรู้ว่าระยะห่างระหว่างไท่จื่อเหล่ยเทียนและเขาหดตัวเข้ามาใกล้แล้ว,ในอดีตนั้น,ในครั้งแรกตัวเขาไม่ต่างจากแมงเม่าที่รอคอยความตาย,ครั้งที่สองเขาก็ยังไม่ต่างกัน,ครั้งที่สาม,แม้นว่าเขาจะสังหารจงซานได้,แต่กลับต้องถอยไปก่อน! ชิ,ครั้งที่สี่,เมื่อถึงครั้งที่สี่จะไม่มีช่องว่างอีกต่อไป,เขาที่ต้องอดทนข้นแค้นในเวลานั้นจะต้องแก้แค้นให้กับกุยเอ๋อให้จงได้.
หลังจากที่หัวเราะเสร็จ,ใบหน้าของจงซานที่เปลี่ยนมาเป็นเคร่งขรึม.
"ฟู!"
หวังคูที่ถอนหายใจเล็กน้อย,พร้อมกับเก็บบัลลังก์ทองแดงกลับมา.
"ฝ่าบาท,เมื่อสักครู่นับว่าเสี่ยงอันตรายจริงๆ!"หวังคูกล่าวพลางถอนหายใจ.
"ข้าได้ยินเสียงกระดูกภายในร่างของเจ้าเสียหายเมื่อสักครู,ได้รับบาดเจ็บหนักหรือไม่?"จงซานที่กล่าวด้วยความเป็นห่วง.
"ขอรับ,เฉินจำเป็นต้องบำเพ็ญฟื้นฟูลมหายใจสักพัก!"หวังคูกล่าว.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
จากนั้น,หวังคูที่นำตำหนักขนาดใหญ่ของตัวเอง,ออกมาว่าข้างๆตำหนักหงส์เพลิง,ก่อนที่จะเดินเข้าไปด้านใน.
ทว่าในเวลาเดียวกันนี้,กลุ่มของหงเพลิงที่บินเข้าไปในตำหนักเพื่อช่วยสิบอ๋องหงส์เพลิงด้านใน.
"พวกเจ้าเป็นไรหรือไม่?"อู๋โหลวที่สอบถามออกไป.
"เจ้าสารเลวกงซ่างวางยาพวกเรา,พวกเราไม่สามารถขยับได้!"หงส์อัคคีที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"เป็นยาพิษอะไรกัน?"อู๋โหลวที่สอบถามออกไป.
"ไม่รู้!
ไม่เคยเห็น!
ยาพิษนี้ร้ายแรงเป็นอย่างมาก."หงส์เหมันตร์ที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
อู๋โหลวที่กล่าวด้วยความกังวล.
"ยาพิษอย่างงั้นรึ? ให้ข้าลองดู!"จงซานกล่าว.
จงซานที่กล่าวต่ออู๋โหลวพร้อมกับก้าวเข้าไปด้านหน้า.
ยาพิษ? ส่วนจงซานที่มีต้นตำหรับของยาทิพย์ทั้งปวง.
ไม่ว่าจะเป็นยาพิษใด,ด้วยหมอกหงหลวนที่สามารถหลอมเข้าไปในร่างกาย,พร้อมกับสลายและดึงมันออกจากร่างได้,จงซานที่ได้ใช้หมอกหงหลวนถ่ายเข้าไปในร่างกายหงส์อัคคีเพื่อสลายยาพิษดังกล่าวและดึงหมอกหงหลวนออกมา.
หมอกหงหลวนที่ถูกส่งเข้าไปในร่างกาย,ทำให้เหล่าหงส์เพลิงต้องขมวดคิ้วไปมา.
"นี่มัน,ข้า? ดีขึ้นแล้ว!"หงส์อัคคีที่ขยับร่างได้แล้ว,ก่อนที่จะเปลี่ยนร่างเป็นรูปลักษณ์มนุษย์และกล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
เห็นผลที่เกิดขึ้น,เหล่าหงส์เพลิงที่เต็มไปด้วยความยินดี,จงซานดูเหมือนว่าจะมีวิธีการรักษายาพิษดังกล่าวนี้.
จากนั้น,เหล่าหงส์เพลิงก็ถูกรักษาฟื้นฟูทั้งหมด.
สามวันหลังจากนั้น! หวังคูที่ค่อยฟื้นฟูช้าๆ,ขณะที่ออกมากจากตำหนักของเขา.
ทว่าระหว่างสามวันนี้,ด้วยความสามารถของจงซานและตราประทับหงส์เพลิงของจงซาน,และการที่เขาช่วยเหลืออ๋องหงส์เพลิงทั้งหมด,ทำให้เขาได้รับความเชื่อใจจากเหล่าหงส์เพลิง,อย่างไรก็ตามย่อมมีเหล่าหงส์เพลิงส่วนน้อยที่ไม่เห็นด้วย,ทว่าก็ไม่สามารถขัดเสียงส่วนใหญ่ได้เช่นกัน.
หวังคูที่เดินทางออกมาจากห้องโถง,ขณะที่เห็นเหล่าหงส์เพลิงมากมายที่มารวมตัวกัน.
"ฝ่าบาท,นี่คือ?"หวังคูที่สอบถามด้วยความสงสัย.
"เหล่าหงส์เพลิงทั้งหมดตกลงที่จะย้ายไปยังราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้ง!"จงซานที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม.
"หืม!"หวังคูที่ตกใจเล็กน้อย,จากนั้นก็กล่าวออกมาด้วยความนับถือ,"หวังคูชื่นชมยิ่งนัก!"
จะไม่ให้หวังคูชื่นชมได้อย่างไร?
สามวัน,เพียงแค่สามวัน,กับลิ้นสีเงินที่สามารถชักชวนเหล่าหงส์เพลิง,เป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์ใจนัก,หวังคูรับรู้ว่า,ใต้สวรรค์แห่งนี้มีเผ่าพันธุ์มากมาย,และเผ่าพันธุ์ที่มีความภาคภูมิใจสูงสุดนั้นไม่ใช่เผ่ามังกร,ไม่ใช่เผ่าหมาป่า,ไม่ใช่เผ่าพยัคฆ์,ทว่าคือเผ่าหงส์เพลิงต่างหาก,ไม่ว่าจะเป็นที่ใหน,เผ่าหงส์เพลิงนั้นย่อมมีความภาคภูมิใจของตัวเองสูงที่สุด,ทว่ากับเผ่าที่มีความภาคภูมิใจสูงที่สุดนี้คาดไม่ถึงเลยว่าจะยินยอม,เป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย.
"พวกเขาย่อมอพยพไปเพื่อสิ่งที่ดีกว่า!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
เพื่อสิ่งที่ดีกว่าอย่างงั้นรึ? กับคำพูดดังกล่าว,มีอะไรให้เขากล่าวแย้งได้?หวังคูที่ไม่ได้กล่าวอะไรออกมาให้ตัวเองได้อายต่อไป.
"ฝ่าบาท,ไท่จื่อเหล่ยเทียนนั้นแข็งแกร่งมาก,แข็งแกร่งอย่างลึกล้ำ,ข้าเองยังไม่มั่นใจเลยว่าจะรับมือได้!"หวังคูกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"อืม,ข้ารู้!"จงซานพยักหน้า.
"ในเวลานั้นไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาเร่งรีบจากไป?
ข้าเองก็พยายามที่จะทดสอบเขา,เขาเองก็คงต้องการทดสอบข้า!
หากว่าเขาลองหยั่งเชิงอีกรอบ,ยังไม่สามารถบอกได้เลยว่าข้าจะต้านเขาได้นานเท่าไหร่!"หวังคูที่กล่าวทอดถอนใจ.
"ทดสอบเขาอย่างงั้นรึ? ความแข็งแกร่งของเจ้าไม่ได้อ่อนแอแน่นอน!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม,บัลลังก์ทองแดงนั้น,จงซานเห็นแล้วว่ามันร้ายกาจขนาดใหน,ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่ทำการหยั่งเชิงครั้งแรก,ดูเหมือนว่าบัลลังก์ทองแดงนั้นจะทรงพลังอย่างคาดไม่ถึง,ดูเหมือนว่าเขาจะมองเห็นว่าหวังคูนั้น,เป็นตัวตนที่ร้ายกาจเป็นอย่างมาก.
"ฝ่าบาท,ต้องขออภัยด้วย,เฉิน....!"หวังคูที่เงียบไปและพยายามที่จะกล่าวอะไรบางอย่างออกมา.
"ไม่จำเป็นต้องอธิบาย,ตราบเท่าเจ้ารับรู้ว่าเจ้าคือแม่ทัพกองกำลังที่เก้าของต้าเจิ้ง,เพียงแค่นี้ก็พอแล้ว!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ขอบพระทัยฝ่าบาท!"หวังคูที่ถอนหายใจยาว.
เกี่ยวกับคำสาบานด้วยวิญญาณนั้น,หวังคูไม่สามารถโกหกจงซานได้,ทว่าตัวเขาเองก็มีความลับมากมายที่ไม่ต้องการเอ่ย,หวังคูไม่มีทางเลือก,หากว่าจงซานต้องการรู้เขาก็ยากจะปิดบัง,ที่จริงแล้วบางที่การที่เขามีความลับนั้นจงซานจะรู้อยู่แล้วแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา,เรื่องนี้ทำให้หัวใจของหวังคูหวั่นไหวเช่นกัน.
"เจ้าบอกว่าก่อนหน้านี้ไท่จื่อเหล่ยเทียนถอยไป?เพราะเข้าใจในตัวเจ้าผิดอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"หืม?"
"เขาทดสอบเจ้า,และเจ้าทดสอบเขา,เขาที่ตัดสินใจจากไปอย่างรวดเร็ว,นั่นก็เพราะว่าเขารับรู้ว่าอาจต้องใช้เวลานานในการต่อสู้ครั้งนี้,เขาไม่ได้ต้องการอยู่ที่นี่เป็นเวลานาน,เขามีความจำเป็นที่ต้องรีบกลับ,เพราะลู่กุยเทียนได้สิ้นแล้ว,จำเป็นต้องกลับไปกอบกู้ราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ยเอาไว้!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างคร่งขรึม.
"มิน่าล่ะ....!"หวังคูพยักหน้า.
"เจ้ากล่าวว่า,ปราชญ์เทพหงหรูหมายความว่าอย่างไรรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เป็นหนึ่งเผ่าในโลกใบใหญ่!"หวังคูกล่าว.
"หืม?"
"เผ่านกยูงนั้น,นับเป็นหนึ่งเผ่าอสูรที่มีความแข็งแกร่งมาก,มีประวัติศาสตร์ที่ยาวนานลึกล้ำ,เป็นหนึ่งในเผ่าขนาดใหญ่ไม่ได้ด้อยไปกว่าเผ่าหงส์เพลิง,เผ่ามังกร,เผ่าอู,ในโลกใบใหญ่,นอกจากนี้ยังเป็นเผ่าที่ลึกลับที่สุด,มีชื่อเสียงมาก,ยิ่งแสงเทวะเจ็ดสีนั้นทรงพลังเป็นอย่างมาก,ทุกๆสีที่เพิ่มขึ้นหมายถึงพลังที่เพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว,เพียงแต่ไท่จื่อเหล่ยเทียนเวลานี้สามารถใช้ได้แค่เพียงสามสีเท่านั้น!"หวังคูตอบ.
"แสงเทวะสามสี?
แสงเทวะเจ็ดสีอย่างงั้นรึ?แล้วยังมีแสงทวะห้าสีอีก?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"แสงเทวะห้าสีคือขีดจำกัดของเผ่านกยูงแล้ว,แสงเทวะห้าสีนั้นคือพลังสุงสุดที่พวกเขาหลอมได้,เพียงแค่ห้าสีก็ถือว่าทรงพลังอย่างที่สุด,ส่วนแสงเทวะเจ็ดสีนั้นนับว่าหายากมากๆ,แทบจะไม่ปรากฏมาหลายชั่วอายุคนแล้ว,ไม่มีใครรู้ว่ามีจริงหรือไม่,ได้ยินเพียงแค่ข่าวลือว่ามีเคยปราชญ์เทพคนหนึ่งของพวกเขาใช้ได้,หากแต่ก็ไม่เคยเห็นเลยอาจจะตกตายไปแล้วก็ได้!"หวังคูกล่าวพลางถอนหายใจ.
"หืม?"
"อย่างไรเผ่านกยูงก็นับว่าทรงพลังเพียงพอแล้ว,รากฐานของเผ่านักยูงนั้นน่าเกรงขามมาก,และเวลานี้ก็มีปราชญ์เทพ,ซึ่งก็คือผู้ปกครองมีนามว่าปราชญ์เทพหงหรู,ในโลกใบใหญ่เขานามว่ากงจื่อ! นับเป็นหนึ่งในเผ่าใหญ่ที่ทรงพลังที่สุด!"หวังคูที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
Chapter 682 Great
Confucian scholar Saint
鸿儒圣人
ปราชญ์เทพหงหรู.
"แสงเทพสามสีอย่างงั้นรึ?
นี่เจ้าเป็นคนของโลกใบใหญ่,เจ้าเกี่ยวข้องกับปราชญ์เทพหงหรูอย่างงั้นรึ?"หวังคูที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
ค่ายกลที่ถูกยกเลิก,หลุมดำขนาดใหญ่ทั้งหมดที่หายไป,เหล่าหงส์เพลิงทั้งหมดสามารถมองเห็นพื้นที่ด้านนอกได้.
สิบอ๋องหงส์เพลิง,ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่จับจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า,สายตาที่เย็นชาเปล่งประกาย,จินอู๋ซานและกงซ่างเองก็เช่นกัน.
สิบหงส์เพลิงที่จดจ้องมองหน้ากันและกัน!
ไท่จื่อเห่ยเทียนที่กวาดตามองเหล่าหงส์เพลิงทั้งหมด,จดจ้องมองจงซาน,ท้ายที่สุดก็จดจ้องมองหวังคู!
"ปราชญ์เทพหงส์หรู?คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะรู้จักปราชญ์เทพหงส์หรู?"ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่จดจ้องมองหวังคูด้วยความสงสัย.
"เจ้าคือผู้เยาว์ของตระกูกง,เป็นศิษย์สืบทอดหนึ่งใน
72 ของปราชญ์เทพหงหรูอย่างงั้นรึ?"หวังคูที่สอบถามออกไปอีกครั้ง.
แววตาของไท่จื่อเหล่ยเทียนที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,จดจ้องมองไปยังหวังคู,"เจ้าจะรู้มากเกินไปแล้ว."
จากนั้น,ที่ด้านหลังของไท่จื่อเหล่ยเทียน,ปรากฏภาพเงาของนกยูงขึ้นในทันที,ภาพเงาทันทีที่โผล่ออกมา,พลังอำนาจฟ้าดินมิติที่บิดเบี้ยว,พื้นที่รอบๆกลายเป็นน้ำเงิน,จิตสังหารที่หนักหน่วงรุนแรงโถมกระหน่ำไปยังร่างของหวังคู.
ในเวลานี้,บนท้องฟ้าปรากฏกงเล็บของนกยูงยักษ์,ทว่ากงเล็บนั้นมีวิถีที่แปลกประหลาด,มันได้โถมกระหน่ำพุ่งตรงกดทับไปยังร่างของหวังคู,กงเล็บที่โผล่ออกมาจากอากาศที่ว่างเปล่า,แม้แต่จงซานที่อยู่ไกลออกไปยังรู้สึกขนลุกตั้งชัน,สัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่หนักหน่วงรุนแรง.
"แค๊ก แค๊ก แค๊ก แค๊ก!"
ตำแหน่งร่างของหวังคูที่ส่งเสียงที่แปลกประหลาดออกมา.
ที่ด้านหน้าของเขาปรากฏเป็นบัลลังก์ทองแดงพร้อมกับปลดปล่อยปราณที่ยิ่งใหญ่ออกมา,พื้นที่รอบๆที่ปรากฏเหมือนกับหิมะโผล่ออกมาจากอากาศหนาขึ้นเรื่อยๆกระจายไปทั่วบัลลังก์ทองแดง.
"ครืนนนน!"
บัลลังก์ทองแดงและภาพเงาของนกยูงยักษ์เข้าปะทะกันเสียงดังสนั่นหวั่นไหว,ภายใต้การปะทะกันที่รุนแรงดังอย่างที่สุด,กงเล็บของนกยูงได้แตกสลายหายไป,ทว่าคาดไม่ถึงเลยว่าบัลลังก์ทองแดงนั้นจะไม่ขยับ,พื้นที่รอบๆหลายพันจั้งปรากฏเป็นหลุมดำขนาดใหญ่ขึ้น,เหล่าหงส์เพลิงเร่งรีบถอยห่างออกมาอย่างรวดเร็ว.
หลุมดำที่ค่อยหายไปช้าๆ,ทุกคนที่จับจ้องมองต่างก็รู้สึกประหลาดใจ.
บัลลังก์ทองแดงแข็งแกร่งทรงพลังขนาดนี้เลยรึ?
กับภาพที่เห็น,ไท่จื่อเหล่ยเทียนยังไม่อยากเชื่อ,จงซานที่ดวงตาหดเกร็ง.
"เจ้าเองก็มีเซียนฉีอย่างงั้นรึ?"ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่ต้องขมวดคิ้วไปมา.
ไท่จื่อเหล่ยเทียนไม่เชื่อว่าเพียงแค่ของวิเศษระดับเก้จะทรงพลังกว่า,"กงเล็บนกยูงน้ำเงิน"
สิ่งนี้ไม่เกี่ยวข้องกับพลังฝึกตน,ทว่ามันคือยันต์หยกอักขระพิเศษ,ที่เขานำมาจากโลกใบใหญ่,แม้นว่าจะไม่ได้แสดงพลังออกมาอย่างเต็มที่,ทว่าพลังของมันก็เหนือกว่าระดับเซียนลึกล้ำมากมาย,แต่แล้วพลังของมันกับไม่สามารถเทียบได้กับบัลลังก์ทองแดงอย่างคาดไม่ถึง,ไม่แม้แต่ทำให้หวั่นไหว,เป็นไปได้อย่างไร?
"บัลลังก์ทองแดงคือร่างหลักของข้า!"หวังคูที่กล่าวหยัน.
ร่างหลัก?
ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่ดวงตาหดเล็ก,ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
"หวังคู,ข้าขอมอบกระบี่ของวิเศษระดับเก้า,เพื่อช่วยเจ้า!"จงซานที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
จงซานที่นำกระบี่ออกมาก่อนที่จะส่งมันไปให้กับหวังคู,ซึ่งคือเป็นกระบี่ของลู่กุยเทียนนั้นเอง.
"แค๊ก!"หวังคูที่รับกระบี่มาก,พร้อมกับขึ้นไปนั่งบนบัลลังก์ทองแดงช้าๆ,ราวกับว่าอยู่ในตำแหน่งบัญชาการ,จดจ้องมองไปยังด้านล่าง.
"กระบี่อาญาสิทธิ์ของเซิ่งซ่างอย่างงั้นรึ?"ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่ดวงตาหดเกร็ง,แววตารู้สึกหวั่นเกรงขึ้นมาในทันที.
ทันใดนั้น,ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่จับจ้องมองไปยังจงซาน,แววตาที่แสดงท่าทางประหลาดใจ,ทว่าจงซานในเวลานี้กับเผยท่าทางเหยียดหยันออกมา.
"นี่เจ้า,สังหารอู๋หวน?และสังหารลู่กุยเทียนอย่างงั้นรึ?"ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่รู้สึกตื่นตกใจขึ้นมาในทันที.
"ราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ยก็เป็นเหมือนกับต้าหลี่,ได้กลายเป็นประวัติศาสตร์ไปแล้ว!"จงซานกล่าวหยัน,อย่างไรก็ตาม,ภายในใจของจงซานที่เต็มไปด้วยความระวังปรากฏขึ้นอยู่ตลอดเวลา.
เพราะว่าบัวหงหลวนของจงซานในเวลานี้,กำลังเกิดเรื่องที่แปลกประหลาด,บัวหลงหลวนสีชมพู,เดี๋ยวเป็นสีแดงเดี๋ยวเป็นน้ำเงิน,สีน้ำเงินที่หมายถึงนิมิตโชคร้าย,โชคร้ายอย่างงั้นรึ?
ภายในใจของจงซานที่รู้สึกกังวล!
ทว่าท่าทางบนใบหน้าของจงซานยังสุขุมไม่เผยอะไรออกมา.
ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่ใบหน้ามืดคลึ้มแสดงท่าทางไม่แน่ใจเหมือนกัน,สายตาของเขาที่จ้องมองจงซานและจ้องมองหวังคู,ท้ายที่สุดก็จ้องมองกระบี่อาญาสิทธิ์ด้วยใบหน้าที่ซับซ้อน.
"พวกเราถอย!"ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา.
"ซ่างจู,ถอยรึ? พวกเรา........!"กงซ่างที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ถอยก่อน!"ไท่จื่อเหล่ยอเทียนที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา.
"ให้พวกเขาจากไป!"จงซานกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"หวังคูพยักหน้ารับ.
ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่จดจ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,ก่อนที่จะนำจินอู๋ซานและกงซ่างจากไปอย่างรวดเร็ว,นี่นับเป็นครั้งแรก,ที่ไท่จื่อเหล่ยเทียนไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองมีสภาพเหนือกว่าฝ่ายตรงข้าม,จงซาน?
ไท่จื่อเหล่ยเทียนจากไปแล้ว,จงซานที่ถอนหายใจทีเดียว,ภายในใจที่รู้สึกโล่งใจเหมือนกัน.
"ฮึ ฮึ!"
จงซานที่หัวเราะอยู่ในใจ,เป็นเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความข่มขื่นปนอยู่ด้วย,ไม่ใช่หัวเราะเพราะว่าไท่จื่อเหล่ยถอยกลับไป,ทว่าเป็นหัวเราะที่รับรู้ว่าระยะห่างระหว่างไท่จื่อเหล่ยเทียนและเขาหดตัวเข้ามาใกล้แล้ว,ในอดีตนั้น,ในครั้งแรกตัวเขาไม่ต่างจากแมงเม่าที่รอคอยความตาย,ครั้งที่สองเขาก็ยังไม่ต่างกัน,ครั้งที่สาม,แม้นว่าเขาจะสังหารจงซานได้,แต่กลับต้องถอยไปก่อน! ชิ,ครั้งที่สี่,เมื่อถึงครั้งที่สี่จะไม่มีช่องว่างอีกต่อไป,เขาที่ต้องอดทนข้นแค้นในเวลานั้นจะต้องแก้แค้นให้กับกุยเอ๋อให้จงได้.
หลังจากที่หัวเราะเสร็จ,ใบหน้าของจงซานที่เปลี่ยนมาเป็นเคร่งขรึม.
"ฟู!"
หวังคูที่ถอนหายใจเล็กน้อย,พร้อมกับเก็บบัลลังก์ทองแดงกลับมา.
"ฝ่าบาท,เมื่อสักครู่นับว่าเสี่ยงอันตรายจริงๆ!"หวังคูกล่าวพลางถอนหายใจ.
"ข้าได้ยินเสียงกระดูกภายในร่างของเจ้าเสียหายเมื่อสักครู,ได้รับบาดเจ็บหนักหรือไม่?"จงซานที่กล่าวด้วยความเป็นห่วง.
"ขอรับ,เฉินจำเป็นต้องบำเพ็ญฟื้นฟูลมหายใจสักพัก!"หวังคูกล่าว.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
จากนั้น,หวังคูที่นำตำหนักขนาดใหญ่ของตัวเอง,ออกมาว่าข้างๆตำหนักหงส์เพลิง,ก่อนที่จะเดินเข้าไปด้านใน.
ทว่าในเวลาเดียวกันนี้,กลุ่มของหงเพลิงที่บินเข้าไปในตำหนักเพื่อช่วยสิบอ๋องหงส์เพลิงด้านใน.
"พวกเจ้าเป็นไรหรือไม่?"อู๋โหลวที่สอบถามออกไป.
"เจ้าสารเลวกงซ่างวางยาพวกเรา,พวกเราไม่สามารถขยับได้!"หงส์อัคคีที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"เป็นยาพิษอะไรกัน?"อู๋โหลวที่สอบถามออกไป.
"ไม่รู้!
ไม่เคยเห็น!
ยาพิษนี้ร้ายแรงเป็นอย่างมาก."หงส์เหมันตร์ที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
อู๋โหลวที่กล่าวด้วยความกังวล.
"ยาพิษอย่างงั้นรึ? ให้ข้าลองดู!"จงซานกล่าว.
จงซานที่กล่าวต่ออู๋โหลวพร้อมกับก้าวเข้าไปด้านหน้า.
ยาพิษ? ส่วนจงซานที่มีต้นตำหรับของยาทิพย์ทั้งปวง.
ไม่ว่าจะเป็นยาพิษใด,ด้วยหมอกหงหลวนที่สามารถหลอมเข้าไปในร่างกาย,พร้อมกับสลายและดึงมันออกจากร่างได้,จงซานที่ได้ใช้หมอกหงหลวนถ่ายเข้าไปในร่างกายหงส์อัคคีเพื่อสลายยาพิษดังกล่าวและดึงหมอกหงหลวนออกมา.
หมอกหงหลวนที่ถูกส่งเข้าไปในร่างกาย,ทำให้เหล่าหงส์เพลิงต้องขมวดคิ้วไปมา.
"นี่มัน,ข้า? ดีขึ้นแล้ว!"หงส์อัคคีที่ขยับร่างได้แล้ว,ก่อนที่จะเปลี่ยนร่างเป็นรูปลักษณ์มนุษย์และกล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
เห็นผลที่เกิดขึ้น,เหล่าหงส์เพลิงที่เต็มไปด้วยความยินดี,จงซานดูเหมือนว่าจะมีวิธีการรักษายาพิษดังกล่าวนี้.
จากนั้น,เหล่าหงส์เพลิงก็ถูกรักษาฟื้นฟูทั้งหมด.
สามวันหลังจากนั้น! หวังคูที่ค่อยฟื้นฟูช้าๆ,ขณะที่ออกมากจากตำหนักของเขา.
ทว่าระหว่างสามวันนี้,ด้วยความสามารถของจงซานและตราประทับหงส์เพลิงของจงซาน,และการที่เขาช่วยเหลืออ๋องหงส์เพลิงทั้งหมด,ทำให้เขาได้รับความเชื่อใจจากเหล่าหงส์เพลิง,อย่างไรก็ตามย่อมมีเหล่าหงส์เพลิงส่วนน้อยที่ไม่เห็นด้วย,ทว่าก็ไม่สามารถขัดเสียงส่วนใหญ่ได้เช่นกัน.
หวังคูที่เดินทางออกมาจากห้องโถง,ขณะที่เห็นเหล่าหงส์เพลิงมากมายที่มารวมตัวกัน.
"ฝ่าบาท,นี่คือ?"หวังคูที่สอบถามด้วยความสงสัย.
"เหล่าหงส์เพลิงทั้งหมดตกลงที่จะย้ายไปยังราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้ง!"จงซานที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม.
"หืม!"หวังคูที่ตกใจเล็กน้อย,จากนั้นก็กล่าวออกมาด้วยความนับถือ,"หวังคูชื่นชมยิ่งนัก!"
จะไม่ให้หวังคูชื่นชมได้อย่างไร?
สามวัน,เพียงแค่สามวัน,กับลิ้นสีเงินที่สามารถชักชวนเหล่าหงส์เพลิง,เป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์ใจนัก,หวังคูรับรู้ว่า,ใต้สวรรค์แห่งนี้มีเผ่าพันธุ์มากมาย,และเผ่าพันธุ์ที่มีความภาคภูมิใจสูงสุดนั้นไม่ใช่เผ่ามังกร,ไม่ใช่เผ่าหมาป่า,ไม่ใช่เผ่าพยัคฆ์,ทว่าคือเผ่าหงส์เพลิงต่างหาก,ไม่ว่าจะเป็นที่ใหน,เผ่าหงส์เพลิงนั้นย่อมมีความภาคภูมิใจของตัวเองสูงที่สุด,ทว่ากับเผ่าที่มีความภาคภูมิใจสูงที่สุดนี้คาดไม่ถึงเลยว่าจะยินยอม,เป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย.
"พวกเขาย่อมอพยพไปเพื่อสิ่งที่ดีกว่า!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
เพื่อสิ่งที่ดีกว่าอย่างงั้นรึ? กับคำพูดดังกล่าว,มีอะไรให้เขากล่าวแย้งได้?หวังคูที่ไม่ได้กล่าวอะไรออกมาให้ตัวเองได้อายต่อไป.
"ฝ่าบาท,ไท่จื่อเหล่ยเทียนนั้นแข็งแกร่งมาก,แข็งแกร่งอย่างลึกล้ำ,ข้าเองยังไม่มั่นใจเลยว่าจะรับมือได้!"หวังคูกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"อืม,ข้ารู้!"จงซานพยักหน้า.
"ในเวลานั้นไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาเร่งรีบจากไป?
ข้าเองก็พยายามที่จะทดสอบเขา,เขาเองก็คงต้องการทดสอบข้า!
หากว่าเขาลองหยั่งเชิงอีกรอบ,ยังไม่สามารถบอกได้เลยว่าข้าจะต้านเขาได้นานเท่าไหร่!"หวังคูที่กล่าวทอดถอนใจ.
"ทดสอบเขาอย่างงั้นรึ? ความแข็งแกร่งของเจ้าไม่ได้อ่อนแอแน่นอน!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม,บัลลังก์ทองแดงนั้น,จงซานเห็นแล้วว่ามันร้ายกาจขนาดใหน,ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่ทำการหยั่งเชิงครั้งแรก,ดูเหมือนว่าบัลลังก์ทองแดงนั้นจะทรงพลังอย่างคาดไม่ถึง,ดูเหมือนว่าเขาจะมองเห็นว่าหวังคูนั้น,เป็นตัวตนที่ร้ายกาจเป็นอย่างมาก.
"ฝ่าบาท,ต้องขออภัยด้วย,เฉิน....!"หวังคูที่เงียบไปและพยายามที่จะกล่าวอะไรบางอย่างออกมา.
"ไม่จำเป็นต้องอธิบาย,ตราบเท่าเจ้ารับรู้ว่าเจ้าคือแม่ทัพกองกำลังที่เก้าของต้าเจิ้ง,เพียงแค่นี้ก็พอแล้ว!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ขอบพระทัยฝ่าบาท!"หวังคูที่ถอนหายใจยาว.
เกี่ยวกับคำสาบานด้วยวิญญาณนั้น,หวังคูไม่สามารถโกหกจงซานได้,ทว่าตัวเขาเองก็มีความลับมากมายที่ไม่ต้องการเอ่ย,หวังคูไม่มีทางเลือก,หากว่าจงซานต้องการรู้เขาก็ยากจะปิดบัง,ที่จริงแล้วบางที่การที่เขามีความลับนั้นจงซานจะรู้อยู่แล้วแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา,เรื่องนี้ทำให้หัวใจของหวังคูหวั่นไหวเช่นกัน.
"เจ้าบอกว่าก่อนหน้านี้ไท่จื่อเหล่ยเทียนถอยไป?เพราะเข้าใจในตัวเจ้าผิดอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"หืม?"
"เขาทดสอบเจ้า,และเจ้าทดสอบเขา,เขาที่ตัดสินใจจากไปอย่างรวดเร็ว,นั่นก็เพราะว่าเขารับรู้ว่าอาจต้องใช้เวลานานในการต่อสู้ครั้งนี้,เขาไม่ได้ต้องการอยู่ที่นี่เป็นเวลานาน,เขามีความจำเป็นที่ต้องรีบกลับ,เพราะลู่กุยเทียนได้สิ้นแล้ว,จำเป็นต้องกลับไปกอบกู้ราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ยเอาไว้!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างคร่งขรึม.
"มิน่าล่ะ....!"หวังคูพยักหน้า.
"เจ้ากล่าวว่า,ปราชญ์เทพหงหรูหมายความว่าอย่างไรรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เป็นหนึ่งเผ่าในโลกใบใหญ่!"หวังคูกล่าว.
"หืม?"
"เผ่านกยูงนั้น,นับเป็นหนึ่งเผ่าอสูรที่มีความแข็งแกร่งมาก,มีประวัติศาสตร์ที่ยาวนานลึกล้ำ,เป็นหนึ่งในเผ่าขนาดใหญ่ไม่ได้ด้อยไปกว่าเผ่าหงส์เพลิง,เผ่ามังกร,เผ่าอู,ในโลกใบใหญ่,นอกจากนี้ยังเป็นเผ่าที่ลึกลับที่สุด,มีชื่อเสียงมาก,ยิ่งแสงเทวะเจ็ดสีนั้นทรงพลังเป็นอย่างมาก,ทุกๆสีที่เพิ่มขึ้นหมายถึงพลังที่เพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว,เพียงแต่ไท่จื่อเหล่ยเทียนเวลานี้สามารถใช้ได้แค่เพียงสามสีเท่านั้น!"หวังคูตอบ.
"แสงเทวะสามสี?
แสงเทวะเจ็ดสีอย่างงั้นรึ?แล้วยังมีแสงทวะห้าสีอีก?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"แสงเทวะห้าสีคือขีดจำกัดของเผ่านกยูงแล้ว,แสงเทวะห้าสีนั้นคือพลังสุงสุดที่พวกเขาหลอมได้,เพียงแค่ห้าสีก็ถือว่าทรงพลังอย่างที่สุด,ส่วนแสงเทวะเจ็ดสีนั้นนับว่าหายากมากๆ,แทบจะไม่ปรากฏมาหลายชั่วอายุคนแล้ว,ไม่มีใครรู้ว่ามีจริงหรือไม่,ได้ยินเพียงแค่ข่าวลือว่ามีเคยปราชญ์เทพคนหนึ่งของพวกเขาใช้ได้,หากแต่ก็ไม่เคยเห็นเลยอาจจะตกตายไปแล้วก็ได้!"หวังคูกล่าวพลางถอนหายใจ.
"หืม?"
"อย่างไรเผ่านกยูงก็นับว่าทรงพลังเพียงพอแล้ว,รากฐานของเผ่านักยูงนั้นน่าเกรงขามมาก,และเวลานี้ก็มีปราชญ์เทพ,ซึ่งก็คือผู้ปกครองมีนามว่าปราชญ์เทพหงหรู,ในโลกใบใหญ่เขานามว่ากงจื่อ! นับเป็นหนึ่งในเผ่าใหญ่ที่ทรงพลังที่สุด!"หวังคูที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น