Immortality Chapter 674 Di Xuansha strength
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 674 ความแข็งแกร่งของตี้เสวียนชา.
Chapter 674 Di Xuansha strength
เช้าวันถัดมา,หลังจากเตรียมการทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว.
ที่ด้านนอกตำหนักซ่างเฉิง,จงซานที่จ้องมองไปยังตี้เสวียนชา,"เวลานี้ข้าต้องออกไปด้านนอก,สวนสวรรค์หลิงเซียว,ความปลอดภัยทุกอย่างขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว."
"โปรดวางใจ,สวรรค์สวรรค์หลิงเซียวแม้ว่าจะเป็นเมืองหลวงของเจ้า,ทว่าในอดีตก็คือเกาะหมาป่าสวรรค์!"ตี้เสวียนชาพยักหน้ารับ.
"อืม!!"จงซานที่พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ.
ด้วยมีตี้เสวียนชาอยู่,พร้อมกับเหล่าข้าราชบริพารที่เหลือ,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวก็ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วง.
"หวังคู,พวกเราไปกันเถอะ!"จงซานกล่าวต่อหวังคู.
"ขอรับ!"หวังคูพยักหน้า.
จากนั้น,เนี่ยชิงชิง,จงซานและหวังคูที่ก้าวขึ้นไปบนหลังหงส์เพลิงยักษ์.
หงส์เพลิงยักษ์,ที่พุ่งขึ้นฟ้า,ก่อนที่จะหายไปลับตา,พุ่งตรงไปยังทิศทางของราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี่.
เห็นจงซานจากไปแล้ว,ทุกๆคนก็กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ.
หลังจากที่จงซานได้จากไปแล้วห้าวัน.
"อาจารย์,อีกนิดเดียว,สวนสวรรค์ลอยฟ้า,อยู่ไม่ไกลแล้ว!"อ้าวซือไห่ที่กล่าวต่ออ้าวเลี่ย.
อ้าวเลี่ยและอ้าวซือไห่,และเซียนปฐพี,รวมเป็นสามคน,เดินทางมาจากตำหนักมังกรทะเลตะวันออก,ด้วยความเร็ว,นั่นก็เพราะตรามังกรนั่นเอง,แน่นอนว่าพวกเขาต่างก็ไม่ได้เผยความต้องการที่แท้จริงออกมาทั้งหมด.
จากนั้น,ยอดฝีมือทั้งสามที่หยุดอยู่จากพื้นที่ไกลออกไปจับจ้องมองไปยังเป้าหมาย.
"นี่คือสวนสวรรค์หลิงเซียวอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของอ้าวซือไห่ที่เผยท่าทางตื่นตกใจเป็นอย่างมาก.
อ้าวเลี่ยและเซียนปฐพีอีกคนที่จ้องมองหน้ากันและกัน.
สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,มีทั้งกรรมวาสนาและวาสนาอยู่รวมกัน,ส่องประกายแสงราวกับเส้นทางวิถีปราชญ์สวรรค์!
"มังกรทองวาสนา 19
เล็บ,นี่คือราชวงศ์ราชันย์อย่างงั้นรึ?"เซียนปฐพีที่อ้าปากค้างไปเลยทีเดียว.
"วาสนา? กรรมวาสนา? เพียงแค่ราชวงศ์ราชันย์กลับเก็บวาสนาทั้งสองอย่างงั้นรึ?"แววตาของอ้าวเลี่ยที่เต็มไปด้วยความแปลกประหลาด.
"อาจารย์,การที่พวกเขาเก็บกรรมวาสนาและวาสนาหมายความว่าอย่างไร?
มีอะไรผิดปรกติอย่างงั้นรึ?"อ้าวซือไห่สอบถามออกไป.
"ข้าเองก็ไม่รู้,ทว่าข้าเคยเห็นเหล่าราชวงศ์วาสนาระดับสูงในโลกใบใหญ่,ต่างก็เก็บเกี่ยววาสนาทั้งสองเช่นนี้เหมือนกัน."อ้าวเลี่ยที่ต้องขมวดคิ้วไปมา.
"ในประวัติศาสตร์ต่างก็มีตัวอย่างมากมาย,กรรมวาสนาและวาสนาแผ่นดินนั้นไม่สามารถรวมกันได้,แต่ทำไมพวกเขายังคงทำเช่นนี้อยู่อีกกัน?"อ้าวซือไห่ที่กล่าวด้วยความประหลาดใจ.
"ข้าเองก็ไม่รู้,แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ,สิ่งสำคัญคือพวกเราต้องนำตรามังกรกลับคืนมา!"อ้าวเลี่ยกล่าวด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.
คนทั้งสามทันใดนั้นก็ปลดปล่อยพลานุภาพแรงกดดันวิญญาณที่ยิ่งใหญ่โถมกระหน่ำกดทับไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
วิหารหมาป่า,ดวงตาของตี้เสวียนชาที่หลับลงขณะบำเพ็ญเพียรอยู่นั้น,ทันใดก็ลืมตาขึ้น,ร่างกายก็หายไปในทันที.
กลุ่มสามคนของอ้าวเลี่ยนั้นมีกลิ่นอายที่ทรงพลังน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก,ทำให้กระแสอากาศบนเกาะลอยฟ้าสวนสวรรค์หลิงเซียวเปลี่ยนแปลง,ทว่าเพียงแค่พริบตาเดียวก็ปรากฏคนออกมาขวางหน้าคนทั้งสามเอาไว้,เป็นชายในชุดสีขาว,พร้อมกับปลดปล่อยกลิ่นอายออกมาสลายพลังวิญญาณของทั้งสามให้สลายหายไปในทันที.
"ตี้เสวียนชา?"อ้าวเลี่ยที่เผยดวงตาเย็นชาออกมา.
อ้าวซือไห่ที่เห็นตี้เสวียนชา,แววตาที่เผยท่าทางหวั่นเกรงออกมา,อย่างไรก็ตามหลังจากที่จ้องมองไปยังอ้าวเลี่ยและเซียนปฐพีอีกคน,ก็ทำให้เขารู้สึกหาญกล้าขึ้นมาทันที.
"เขาคือคนที่ผลักเจ้าออกมาจากโลกใบเล็ก,ตี้เสวียนชาอย่างงั้นรึ?"เซียนปฐพีอีกคนที่จับจ้องมองไปยังตี้เสวียนชาด้วยความสงสัย.
ทว่า,ตี้เสวียนชานั้นไม่ได้มองอ้าวเลี่ยและเซียนปฐพีแม้แต่น้อย,แต่จ้องมองไปยังอ้าวซือไห่.
"อ้าวซือไห่,บทเรียนก่อนหน้านี้มันยังไม่พออย่างงั้นรึ?"ตี้เสวียนชาที่กล่าวด้วยเสียงเย็นชา.
อ้าวซือไห่ที่ได้ยินคำพูดของตี้เสวียนชา,ทำให้แววตาของเขารู้สึกหวาดผวาไปด้วยเช่นกัน.
"ตี้เสวียนชา,อาจารย์ของข้ามาแล้ว,วันนี้,คือวันตายของเจ้า!"อ้าวซือไห่กล่าวกระตุ้นความกล้าของตัวเองออกมา.
"อ่าฮ่าฮ่าฮ่า"
ตี้เสวียนชาที่หัวเราะเสียงดัง.
อ้าวเลี่ยที่จ้องมองตี้เสวียนชาด้วยสายตาไม่พอใจ,เต็มไปด้วยความดุร้ายชิงชัง.
หลังจากที่ตี้เสวียนชาหัวเราะเสร็จ,ใบหน้าก็จับจ้องมองอ้าวเลี่ยด้วยสายตาดูแคลน.
"อ้าวเลี่ย,ดูเหมือนว่าเจ้าไม่สังสอนศิษย์เลยอย่างงั้นรึ?"ตี้เสวียนชาที่กล่าวอย่างดูแคลน.
"แล้วอย่างไร?
ตี้เสวียนชา,เจ้าโชคดีในครั้งก่อนที่ทำให้ข้าต้องได้รับความอับอาย,ทำให้ข้าต้องไปตกระกรำลำบากที่โลกใบใหญ่,ทุกๆครั้งที่ข้าคิดถึงสิ่งที่เจ้าทำ,ทำให้ข้าต้องกัดฟัน,อดทนด้วยความเจ็บปวด,สวรรค์ยังไม่สิ้นความเมตตา,ท้ายที่สุดก็ทำให้ข้าสำเร็จเป็นเซียนปฐพี,ข้ารอให้เจ้าออกมาจากโลกใบเล็กมานานแล้ว,แต่คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่จำเป็นต้องรอ,ข้าพร้อมกลับมาล้างอายเรื่องในอดีตได้แล้ว!"อ้าวเลี่ยกล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ล้างอาย? คนหน้าด้านยังมียางอายอยู่รึ?
หากว่าในอดีตเจ้าไม่มาตอแยข้า,ข้าจะผลักให้เจ้าไปพบกับความลำบากได้อย่างไร?
แต่ก็คาดไม่ถึงหลายพันปีที่ผ่านไป,เจ้ากลับไม่เคยสำนึก! ไม้เน่าไม่สามารถแกะสลักได้!"ตี้เสวียนชาที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม้เน่าอย่างงั้นรึ?
มาดูกันว่าระหว่างข้ากับเจ้า,ใครกันแน่ที่เป็นไม้เน่า?"อ้าวเลี่ยที่ปลดปล่อยกลิ่นอายที่ทรงพลังระเบิดออกมา,พร้อมกับปะทะตี้เสวียนชา.
ตี้เสวียวชาที่จับจ้องมองด้วยสายตาที่เย็นชา,ขณะที่เขาหันหน้ามองเกาะสวนสวรรค์ลอยฟ้า,ท้ายที่สุดก็กล่าวออกมาว่า,"ตามข้ามา,ไปหาสถานที่เงียบสงบจัดการเรื่องของพวกเรา!"
ตี้เสวียนชาที่บินนำไปยังทะเลทิศใต้,อ้าวเลี่ยที่จ้องมองไปยังตี้เสวียนชา,ไม่ได้ปฏิเสธ,พร้อมกับเรียกคนทั้งสอง,และตามตี้เสวียนชาไป.
พื้นที่ทั้งหมดเต็มไปด้วยผืนทะเล,ตี้เสวียนชาที่ลอยบนฟ้าจดจ้องมองลงไปบนพื้นน้ำ,พร้อมกับกล่าวกับฝ่ายตรงข้าม.
"อ้าวซือไห่,ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกกับเจ้าไปแล้ว,ว่าอย่ามาหาเรื่องข้าอีก,หากไม่เพราะว่าข้าเห็นแก่หน้าหยิง,ต้าฉินล่ะก็,วันนี้เจ้าและพรรคพวกคงต้องตกตายอย่างแน่นอน!"ตี้เสวียนชากล่าวออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา.
ทันทีที่ตี้เสวียนชาพูดจบ,ร่างกายของเขาที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วจาไปในทันที,หลังจากที่เขาจัดการรวดเดียวจบ,ผลสุดท้ายตี้เสวียนชาที่ไม่ได้สังหารใคร,เพราะว่าเผ่ามังกรนั้นเป็นอาณาจักรคู่บารมีของต้าฉิน,เมื่อตี้เสวียนชาสังหารเผ่ามังกร,แน่นอนย่อมสร้างปัญหาสร้างความขัดแย้งกับต้าฉินแน่,มันไม่เป็นประโยชน์แม้แต่น้อย,สำหรับต้าเจิ้ง,ดังนั้น,ตี้เสวียนชาจึงไม่สังหารพวกเขานั่นเอง.
ในเวลานี้,บนผืนน้ำหลังจากที่มังกรดำสามตนเปลี่ยนร่างกลับมาเป็นร่างมนุษย์.
อ้าวซือไห่,อ้าวเลี่ยและเซียนปฐพีที่ลอยปิ่มๆอยู่บนผืนน้ำ.
ร่างของคนทั้งสาม,เสื้อผ้าฉีกขาดไปทั่วร่าง,ร่างกายเต็มไปด้วยรอยช้ำเต็มไปหมด,ปรากฏบาดแผลมากมายนับไม่ถ้วน,โลหิตที่ไหลออกมาไม่หยุด,ใบหน้าบวมปูด,แทบไม่สามารถบ่งบอกเค้าร่างเดิมได้เลย.
"บัดซบ,มันจะมากเกินไปแล้ว,โลกใบเล็กนี้มันจะผิดปรกติไปถึงใหนกัน?
อ้าวเลี่ย,มารดาเถอะ,โลกใบเล็กของเจ้ามันจะร้ายกาจเกินไปแล้ว,เขาต่อสู้กับพวกเราโดยไม่ต้องกลายร่างเป็นรูปลักษณ์หมาป่าด้วยซ้ำ,เพียงแค่ใช้รูปลักษณ์มนุษย์,กับทุบพวกเราจนหมดสภาพ,ยังมีใครในโลกใบเล็กที่ยังทุบพวกเราไม่ได้อีก?"เซียนปฐพีที่กล่าวคร่ำครวญ,ใบหน้าบวมปวดด้วยความเจ็บ,เจ็บปวดทั้งกายและใจ.
"อาจารย์,ตี้เสวียนชามีพลังฝึกตนระดับใดกันแน่?"อ้าวซือไห่ที่ปากเผยอด้วยความเจ็บปวดประครองคางตัวเองขณะพูด.
พวกเขาถูกตี้เสวียนชาทุกจนช้ำไปทั่วร่าง,รอยช้ำสีม่วงสีดำ,เต็มไปหมด,อยู่ในสภาพอเนจอนาถเป็นอย่างมาก,เพียงแค่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก็ขนลุกแล้ว,นี่มันอสุรกายชัดๆ.
อ้าวเลี่ยที่กดข่มโทสะของตัวเองเอาไว้,ไม่กล่าวสิ่งใดออกมา.
"อ้าวเลี่ย,ข้าขยับไม่ไหวแล้ว,คงต้องนอนอยู่เช่นนี้อย่างน้อยห้าวันถึงจะฟื้นฟูกลับมาได้สักครึ่งหนึ่ง,หลังจากนี้หากเจ้าต้องการต่อสู้ไม่ต้องมาเรียกข้าแล้ว,บัดซบ,โลกใบเล็กมันจะร้ายกาจเกินไปแล้ว,มีอันตรายอยู่เต็มไปหมดเลย!"เซียนปฐพีคนดงกล่าวโอดครวญด้วยความหวั่นเกรง.
"ไม่ได้,พวกเราจะต้องไปเกาะลอยฟ้าสวรรค์หลิงเซียวอีกครั้ง!"อ้าวเลี่ยที่ส่ายหน้าไปมา.
กับคำพูดของอ้าวเลี่ย,เซียนปฐพีได้แต่เงียบ.
"อ้าวเลี่ย,ในโลกใบเล็กของเจ้ามียอดฝีมือมากมายเท่าไหร่กัน?
ในโลกใบเล็กแห่งอื่นๆไม่เห็นเหมือนกันเลย,ไม่ต้องเอ่ยเลยว่าตอนพวกเราเข้ามาตอนแรกพวกเรามีตั้งหกคน,ตอนนี้เหลือสอง,หากเป็นที่อื่นก็เพียงพอที่จะกำจัดทุกคนทั่วหล้าได้แล้ว,แต่ว่า,เจ้าดูตอนนี้สิ! ในโลกใบเล็กแห่งนี้,แค่เข้ามาในภพหยิน,ก็ตายไปสี่แล้ว,ไม่ต้องบอกเลยถึงตระกูลเทียนที่ไล่ล่าพวกเรา,โชคดีขนาดใหนที่พวกเราไม่พบเสวียนหยวน,จึงเดินทางมาถึงภพหยางได้,หากแต่สถานที่แห่งนี้ก็แทบไม่ต่างกัน,ที่แห่งนี้เต็มไปด้วยอันตรายไร้ที่สิ้นสุด,เจ้าคิดว่ามันยังไม่หนักหนาอีกรึ?
ไม่กี่วันที่พวกเรามาถึงภพหยางก็ต้องบาดเจ็บเจียนตายแล้ว,หากรู้ก่อนหน้านี้ว่าที่นี่อันตราย,ให้ตายข้าก็ไม่มาเด็ดขาด!"เซียนปฐพีที่โอดครวญบ่นไปมา.
"ตอนแรกเป็นเจ้าเองไม่ใช่รึไงที่เสนอต่อต้าเหรินที่จะเดินทางมาพร้อมกับข้า?"อ้าวเลี่ยที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.
"อย่าได้เอ่ยถึงมันอีกเลย?ใครจะรู้ว่าตราประทับมังกรจะซ่อนอยู่ในโลกใบเล็กที่อันตรายขนาดนี้!"เซียนปฐพีที่โอดครวญ.
"ตี้เสวียนชาไม่ใช่คนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกใบนี้!"อ้าวซือไห่ที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเบาๆ.
"นี่เขายังไม่ใช่คนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกใบนี้อีกรึ?"เซียนปฐพีที่ดวงตาเบิกกว้างแทบถลนออกมา.
"แน่นอนว่าไม่,ในโลกใบนี้คนที่แข็งแกร่งที่สุดก็คือกู่เฉิงตง,ช่างน่าเสียดายด้วยเหตุการณ์แยกสวรรค์สะบั้นปฐพี,กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้นแม้นว่าจะล้มเหลว,เหล่ายอดฝีมือก็ไม่มีใครกล้าเรียกตัวเองว่าลำดับหนึ่ง! ทว่าคนที่มีความแข็งแกร่งเช่นตี้เสวียนชาข้ารู้จักอีกสองคน!"อ้าวซือไห่ที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
เซียนปฐพี".........."
"เป็นเสวียนหยวนอย่างงั้นรึ?"อ้าวเลี่ยสอบถามออกมา.
"หืม,ไม่ใช่,หนึ่งคือประมุขแดนเทพอมตะ,เต๋าจวินเซิ่งหย๋า,และอีกคนหนึ่งที่ตี้เสวียนชากล่าวถึง,ก็คือหยิง."อ้าวซือไห่ที่เอ่ยชื่อทั้งสองออกมา.
เซียนปฐพี".........."
อ้าวซือไห่ที่ได้เอ่ยชื่อทั้งสามออกมา,ทำให้ทั้งหมดเงียบไปชั่วครู่.
"หรือว่า,พวกเราจะกลับไปตั้งหลักก่อนดี!"เซียนปฐพีที่เงียบไปชั่วครู่แล้วกล่าวหยั่งเชิง.
"กลับอย่างงั้นรึ?"อ้าวเลี่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่เช่นนั้นพวกเราจะทำอย่างไร?สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวก็มีตี้เสวียนชาคอยปกป้องอยู่,แล้วพวกเราจะเข้าไปได้อย่างไร?
เขาของข้าถูกเขาหักไปท่อนหนึ่งแล้ว,ไม่มีทางที่จะเข้าไปได้,ไม่มีทางที่จะหาตราประทับมังกรเจอ,หรือว่าเจ้าต้องการจะเดินไปหาความตายรึอย่างไร?"เซียนปฐพีกล่าว.
"กลับไปอย่างงั้นรึ?
เจ้าคิดว่าพวกเราลงทุนลงแรงไปเท่าไหร่กัน?ถึงจะเข้ามาในโลกใบเล็กได้,ต้าเหรินต้องจ่ายไปเท่าไหร่?
เจ้าคิดว่ากลับไป,แล้วจะรอดอย่างงั้นรึ?
ไม่,สิ่งสำคัญที่สุดหากว่าเราไม่ได้ตราประทับมังกรกลับไป,ยังไงต้าเหรินก็ต้องจัดการพวกเราอยู่ดี!"อ้าวเลี่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.
"แล้วจะทำอย่างไร?"เซียนปฐพีที่เต็มไปด้วยความห่อเหี่ยวใจ.
อ้าวเลี่ยสูดหายใจลึก,ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,เงียบไปครู่หนึ่งและกล่าวออกมาว่า,"ตี้เสวียนชา,หากคนผู้นี้ไม่ตาย,ก็ยากที่จะบรรเทาความเกลียดชังในใจของข้าได้,ทว่าข้าสามารถบอกได้ว่า,เขาเองก็รู้สึกหวั่นเกรงต่อหยินอย่างงั้นรึ?"
"ไม่,เขาไม่ได้หวาดกลัวหยิน,เขาไม่สังหารข้า,เพราะว่าข้าคือจื่อจุ้นเผ่ามังกร,เขาคือจื่อจุ้นเผ่าหมาป่า,เผ่ามังกรและเผ่าหมาป่าต่างก็เป็นอาณาจักรคู่บารมีของต้าฉินและต้าเจิ้ง,หากว่าเขาสังหารข้า,ทั้งสองราชวงศ์จะต้องเกิดความเกลียดชังต่อกัน,แน่นอนว่าอาจส่งผลก่อให้เกิดความขัดแย้งระหว่างสองราชวงศ์ขึ้นได้!"อ้าวซือไห่ที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"งั้นเราก็เชิญให้หยิง,มาช่วยงานสำคัญของต้าเหริน!"อ้าวเลี่ยกล่าวออกมาด้วยเสียงเคร่งขรึม.
"ใช่,ที่เจ้าบอกก่อนหน้านี้,หยิงเองก็ไม่ได้อ่อนแอกว่าตี้เสวียนชา,เช่นนั้น,หากว่าหยินช่วยรั้งตี้เสวียนชาเอาไว้,เวลานั้น,พวกเราก็สามารถเข้าไปในสวนสวรรค์หลิงเซียวได้,และนำสิ่งของสำคัญกลับมาได้!"เซียนปฐพีกล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นทันที.
"อืม!"อ้าวเลี่ยพยักหน้า.
หลังจากนั้นสามคนที่รออาการบาดเจ็บทุเลาลงแล้ว,ก็เริ่งรีบบินตรงไปยังทิศเหนือ,หลบเลี่ยงเส้นทางผ่านไปต้าเจิ้ง,มุ่งตรงไปยังต้าฉิน.
ราชวงศ์สวรรค์ต้าฉิน,เมืองเสวียนหยาง!
ในท้องพระโรง,หยิงที่นั่งอยู่บัลลังก์มังกร,พร้อมกับจดจ้องมองไปยังเหล่าข้าราชบริพารที่รายงานพันธะกิจต่างๆ.
ทว่าในเวลานี้,มีคนหนึ่งคนที่ยืนอยู่ตรงกลาง.ระหว่างแถวทั้งสอง.
เสนาบดีหลี่ซือ,กำลังแสดงความเคารพต่อหยิง,"ฝ่าบาท,ทิศเหนือราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี่ดูเหมือนว่าเกิดความเปลี่ยนแปลง,ก่อนหน้านี้พวกเราไม่ได้ยกกองกำลังออกไป,ทว่าหลังจากนี้,ต้าฉินของพวกเราควรจะยกกองกำลังออกไปหรือไม่?"
Chapter 674 Di Xuansha strength
帝玄铩的实力
ความแข็งแกร่งของตี้เสวียนชา.
เช้าวันถัดมา,หลังจากเตรียมการทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว.
ที่ด้านนอกตำหนักซ่างเฉิง,จงซานที่จ้องมองไปยังตี้เสวียนชา,"เวลานี้ข้าต้องออกไปด้านนอก,สวนสวรรค์หลิงเซียว,ความปลอดภัยทุกอย่างขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว."
"โปรดวางใจ,สวรรค์สวรรค์หลิงเซียวแม้ว่าจะเป็นเมืองหลวงของเจ้า,ทว่าในอดีตก็คือเกาะหมาป่าสวรรค์!"ตี้เสวียนชาพยักหน้ารับ.
"อืม!!"จงซานที่พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ.
ด้วยมีตี้เสวียนชาอยู่,พร้อมกับเหล่าข้าราชบริพารที่เหลือ,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวก็ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วง.
"หวังคู,พวกเราไปกันเถอะ!"จงซานกล่าวต่อหวังคู.
"ขอรับ!"หวังคูพยักหน้า.
จากนั้น,เนี่ยชิงชิง,จงซานและหวังคูที่ก้าวขึ้นไปบนหลังหงส์เพลิงยักษ์.
หงส์เพลิงยักษ์,ที่พุ่งขึ้นฟ้า,ก่อนที่จะหายไปลับตา,พุ่งตรงไปยังทิศทางของราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี่.
เห็นจงซานจากไปแล้ว,ทุกๆคนก็กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ.
หลังจากที่จงซานได้จากไปแล้วห้าวัน.
"อาจารย์,อีกนิดเดียว,สวนสวรรค์ลอยฟ้า,อยู่ไม่ไกลแล้ว!"อ้าวซือไห่ที่กล่าวต่ออ้าวเลี่ย.
อ้าวเลี่ยและอ้าวซือไห่,และเซียนปฐพี,รวมเป็นสามคน,เดินทางมาจากตำหนักมังกรทะเลตะวันออก,ด้วยความเร็ว,นั่นก็เพราะตรามังกรนั่นเอง,แน่นอนว่าพวกเขาต่างก็ไม่ได้เผยความต้องการที่แท้จริงออกมาทั้งหมด.
**(ตอนหนีออกมาจากตระกูลเทียน
เซียนปฐพีหนีออกมาได้สามคน ตอนนี้เหลือ สอง คาดว่าน่าจะตายอีกหนึ่งระหว่างไล่ล่า
คนเขียนไม่ได้กล่าวถึงเลย)
จากนั้น,ยอดฝีมือทั้งสามที่หยุดอยู่จากพื้นที่ไกลออกไปจับจ้องมองไปยังเป้าหมาย.
"นี่คือสวนสวรรค์หลิงเซียวอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของอ้าวซือไห่ที่เผยท่าทางตื่นตกใจเป็นอย่างมาก.
อ้าวเลี่ยและเซียนปฐพีอีกคนที่จ้องมองหน้ากันและกัน.
สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,มีทั้งกรรมวาสนาและวาสนาอยู่รวมกัน,ส่องประกายแสงราวกับเส้นทางวิถีปราชญ์สวรรค์!
"มังกรทองวาสนา 19
เล็บ,นี่คือราชวงศ์ราชันย์อย่างงั้นรึ?"เซียนปฐพีที่อ้าปากค้างไปเลยทีเดียว.
"วาสนา? กรรมวาสนา? เพียงแค่ราชวงศ์ราชันย์กลับเก็บวาสนาทั้งสองอย่างงั้นรึ?"แววตาของอ้าวเลี่ยที่เต็มไปด้วยความแปลกประหลาด.
"อาจารย์,การที่พวกเขาเก็บกรรมวาสนาและวาสนาหมายความว่าอย่างไร?
มีอะไรผิดปรกติอย่างงั้นรึ?"อ้าวซือไห่สอบถามออกไป.
"ข้าเองก็ไม่รู้,ทว่าข้าเคยเห็นเหล่าราชวงศ์วาสนาระดับสูงในโลกใบใหญ่,ต่างก็เก็บเกี่ยววาสนาทั้งสองเช่นนี้เหมือนกัน."อ้าวเลี่ยที่ต้องขมวดคิ้วไปมา.
"ในประวัติศาสตร์ต่างก็มีตัวอย่างมากมาย,กรรมวาสนาและวาสนาแผ่นดินนั้นไม่สามารถรวมกันได้,แต่ทำไมพวกเขายังคงทำเช่นนี้อยู่อีกกัน?"อ้าวซือไห่ที่กล่าวด้วยความประหลาดใจ.
"ข้าเองก็ไม่รู้,แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ,สิ่งสำคัญคือพวกเราต้องนำตรามังกรกลับคืนมา!"อ้าวเลี่ยกล่าวด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.
คนทั้งสามทันใดนั้นก็ปลดปล่อยพลานุภาพแรงกดดันวิญญาณที่ยิ่งใหญ่โถมกระหน่ำกดทับไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
วิหารหมาป่า,ดวงตาของตี้เสวียนชาที่หลับลงขณะบำเพ็ญเพียรอยู่นั้น,ทันใดก็ลืมตาขึ้น,ร่างกายก็หายไปในทันที.
กลุ่มสามคนของอ้าวเลี่ยนั้นมีกลิ่นอายที่ทรงพลังน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก,ทำให้กระแสอากาศบนเกาะลอยฟ้าสวนสวรรค์หลิงเซียวเปลี่ยนแปลง,ทว่าเพียงแค่พริบตาเดียวก็ปรากฏคนออกมาขวางหน้าคนทั้งสามเอาไว้,เป็นชายในชุดสีขาว,พร้อมกับปลดปล่อยกลิ่นอายออกมาสลายพลังวิญญาณของทั้งสามให้สลายหายไปในทันที.
"ตี้เสวียนชา?"อ้าวเลี่ยที่เผยดวงตาเย็นชาออกมา.
อ้าวซือไห่ที่เห็นตี้เสวียนชา,แววตาที่เผยท่าทางหวั่นเกรงออกมา,อย่างไรก็ตามหลังจากที่จ้องมองไปยังอ้าวเลี่ยและเซียนปฐพีอีกคน,ก็ทำให้เขารู้สึกหาญกล้าขึ้นมาทันที.
"เขาคือคนที่ผลักเจ้าออกมาจากโลกใบเล็ก,ตี้เสวียนชาอย่างงั้นรึ?"เซียนปฐพีอีกคนที่จับจ้องมองไปยังตี้เสวียนชาด้วยความสงสัย.
ทว่า,ตี้เสวียนชานั้นไม่ได้มองอ้าวเลี่ยและเซียนปฐพีแม้แต่น้อย,แต่จ้องมองไปยังอ้าวซือไห่.
"อ้าวซือไห่,บทเรียนก่อนหน้านี้มันยังไม่พออย่างงั้นรึ?"ตี้เสวียนชาที่กล่าวด้วยเสียงเย็นชา.
อ้าวซือไห่ที่ได้ยินคำพูดของตี้เสวียนชา,ทำให้แววตาของเขารู้สึกหวาดผวาไปด้วยเช่นกัน.
"ตี้เสวียนชา,อาจารย์ของข้ามาแล้ว,วันนี้,คือวันตายของเจ้า!"อ้าวซือไห่กล่าวกระตุ้นความกล้าของตัวเองออกมา.
"อ่าฮ่าฮ่าฮ่า"
ตี้เสวียนชาที่หัวเราะเสียงดัง.
อ้าวเลี่ยที่จ้องมองตี้เสวียนชาด้วยสายตาไม่พอใจ,เต็มไปด้วยความดุร้ายชิงชัง.
หลังจากที่ตี้เสวียนชาหัวเราะเสร็จ,ใบหน้าก็จับจ้องมองอ้าวเลี่ยด้วยสายตาดูแคลน.
"อ้าวเลี่ย,ดูเหมือนว่าเจ้าไม่สังสอนศิษย์เลยอย่างงั้นรึ?"ตี้เสวียนชาที่กล่าวอย่างดูแคลน.
"แล้วอย่างไร?
ตี้เสวียนชา,เจ้าโชคดีในครั้งก่อนที่ทำให้ข้าต้องได้รับความอับอาย,ทำให้ข้าต้องไปตกระกรำลำบากที่โลกใบใหญ่,ทุกๆครั้งที่ข้าคิดถึงสิ่งที่เจ้าทำ,ทำให้ข้าต้องกัดฟัน,อดทนด้วยความเจ็บปวด,สวรรค์ยังไม่สิ้นความเมตตา,ท้ายที่สุดก็ทำให้ข้าสำเร็จเป็นเซียนปฐพี,ข้ารอให้เจ้าออกมาจากโลกใบเล็กมานานแล้ว,แต่คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่จำเป็นต้องรอ,ข้าพร้อมกลับมาล้างอายเรื่องในอดีตได้แล้ว!"อ้าวเลี่ยกล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ล้างอาย? คนหน้าด้านยังมียางอายอยู่รึ?
หากว่าในอดีตเจ้าไม่มาตอแยข้า,ข้าจะผลักให้เจ้าไปพบกับความลำบากได้อย่างไร?
แต่ก็คาดไม่ถึงหลายพันปีที่ผ่านไป,เจ้ากลับไม่เคยสำนึก! ไม้เน่าไม่สามารถแกะสลักได้!"ตี้เสวียนชาที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม้เน่าอย่างงั้นรึ?
มาดูกันว่าระหว่างข้ากับเจ้า,ใครกันแน่ที่เป็นไม้เน่า?"อ้าวเลี่ยที่ปลดปล่อยกลิ่นอายที่ทรงพลังระเบิดออกมา,พร้อมกับปะทะตี้เสวียนชา.
ตี้เสวียวชาที่จับจ้องมองด้วยสายตาที่เย็นชา,ขณะที่เขาหันหน้ามองเกาะสวนสวรรค์ลอยฟ้า,ท้ายที่สุดก็กล่าวออกมาว่า,"ตามข้ามา,ไปหาสถานที่เงียบสงบจัดการเรื่องของพวกเรา!"
ตี้เสวียนชาที่บินนำไปยังทะเลทิศใต้,อ้าวเลี่ยที่จ้องมองไปยังตี้เสวียนชา,ไม่ได้ปฏิเสธ,พร้อมกับเรียกคนทั้งสอง,และตามตี้เสวียนชาไป.
...
หลังจากนั้นสองวัน,การต่อสู้ก็จบลงที่สถานที่สงบแห่งหนึ่งที่ทะเลทิศใต้.
พื้นที่ทั้งหมดเต็มไปด้วยผืนทะเล,ตี้เสวียนชาที่ลอยบนฟ้าจดจ้องมองลงไปบนพื้นน้ำ,พร้อมกับกล่าวกับฝ่ายตรงข้าม.
"อ้าวซือไห่,ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกกับเจ้าไปแล้ว,ว่าอย่ามาหาเรื่องข้าอีก,หากไม่เพราะว่าข้าเห็นแก่หน้าหยิง,ต้าฉินล่ะก็,วันนี้เจ้าและพรรคพวกคงต้องตกตายอย่างแน่นอน!"ตี้เสวียนชากล่าวออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา.
ทันทีที่ตี้เสวียนชาพูดจบ,ร่างกายของเขาที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วจาไปในทันที,หลังจากที่เขาจัดการรวดเดียวจบ,ผลสุดท้ายตี้เสวียนชาที่ไม่ได้สังหารใคร,เพราะว่าเผ่ามังกรนั้นเป็นอาณาจักรคู่บารมีของต้าฉิน,เมื่อตี้เสวียนชาสังหารเผ่ามังกร,แน่นอนย่อมสร้างปัญหาสร้างความขัดแย้งกับต้าฉินแน่,มันไม่เป็นประโยชน์แม้แต่น้อย,สำหรับต้าเจิ้ง,ดังนั้น,ตี้เสวียนชาจึงไม่สังหารพวกเขานั่นเอง.
ในเวลานี้,บนผืนน้ำหลังจากที่มังกรดำสามตนเปลี่ยนร่างกลับมาเป็นร่างมนุษย์.
อ้าวซือไห่,อ้าวเลี่ยและเซียนปฐพีที่ลอยปิ่มๆอยู่บนผืนน้ำ.
ร่างของคนทั้งสาม,เสื้อผ้าฉีกขาดไปทั่วร่าง,ร่างกายเต็มไปด้วยรอยช้ำเต็มไปหมด,ปรากฏบาดแผลมากมายนับไม่ถ้วน,โลหิตที่ไหลออกมาไม่หยุด,ใบหน้าบวมปูด,แทบไม่สามารถบ่งบอกเค้าร่างเดิมได้เลย.
"บัดซบ,มันจะมากเกินไปแล้ว,โลกใบเล็กนี้มันจะผิดปรกติไปถึงใหนกัน?
อ้าวเลี่ย,มารดาเถอะ,โลกใบเล็กของเจ้ามันจะร้ายกาจเกินไปแล้ว,เขาต่อสู้กับพวกเราโดยไม่ต้องกลายร่างเป็นรูปลักษณ์หมาป่าด้วยซ้ำ,เพียงแค่ใช้รูปลักษณ์มนุษย์,กับทุบพวกเราจนหมดสภาพ,ยังมีใครในโลกใบเล็กที่ยังทุบพวกเราไม่ได้อีก?"เซียนปฐพีที่กล่าวคร่ำครวญ,ใบหน้าบวมปวดด้วยความเจ็บ,เจ็บปวดทั้งกายและใจ.
"อาจารย์,ตี้เสวียนชามีพลังฝึกตนระดับใดกันแน่?"อ้าวซือไห่ที่ปากเผยอด้วยความเจ็บปวดประครองคางตัวเองขณะพูด.
พวกเขาถูกตี้เสวียนชาทุกจนช้ำไปทั่วร่าง,รอยช้ำสีม่วงสีดำ,เต็มไปหมด,อยู่ในสภาพอเนจอนาถเป็นอย่างมาก,เพียงแค่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก็ขนลุกแล้ว,นี่มันอสุรกายชัดๆ.
อ้าวเลี่ยที่กดข่มโทสะของตัวเองเอาไว้,ไม่กล่าวสิ่งใดออกมา.
"อ้าวเลี่ย,ข้าขยับไม่ไหวแล้ว,คงต้องนอนอยู่เช่นนี้อย่างน้อยห้าวันถึงจะฟื้นฟูกลับมาได้สักครึ่งหนึ่ง,หลังจากนี้หากเจ้าต้องการต่อสู้ไม่ต้องมาเรียกข้าแล้ว,บัดซบ,โลกใบเล็กมันจะร้ายกาจเกินไปแล้ว,มีอันตรายอยู่เต็มไปหมดเลย!"เซียนปฐพีคนดงกล่าวโอดครวญด้วยความหวั่นเกรง.
"ไม่ได้,พวกเราจะต้องไปเกาะลอยฟ้าสวรรค์หลิงเซียวอีกครั้ง!"อ้าวเลี่ยที่ส่ายหน้าไปมา.
กับคำพูดของอ้าวเลี่ย,เซียนปฐพีได้แต่เงียบ.
"อ้าวเลี่ย,ในโลกใบเล็กของเจ้ามียอดฝีมือมากมายเท่าไหร่กัน?
ในโลกใบเล็กแห่งอื่นๆไม่เห็นเหมือนกันเลย,ไม่ต้องเอ่ยเลยว่าตอนพวกเราเข้ามาตอนแรกพวกเรามีตั้งหกคน,ตอนนี้เหลือสอง,หากเป็นที่อื่นก็เพียงพอที่จะกำจัดทุกคนทั่วหล้าได้แล้ว,แต่ว่า,เจ้าดูตอนนี้สิ! ในโลกใบเล็กแห่งนี้,แค่เข้ามาในภพหยิน,ก็ตายไปสี่แล้ว,ไม่ต้องบอกเลยถึงตระกูลเทียนที่ไล่ล่าพวกเรา,โชคดีขนาดใหนที่พวกเราไม่พบเสวียนหยวน,จึงเดินทางมาถึงภพหยางได้,หากแต่สถานที่แห่งนี้ก็แทบไม่ต่างกัน,ที่แห่งนี้เต็มไปด้วยอันตรายไร้ที่สิ้นสุด,เจ้าคิดว่ามันยังไม่หนักหนาอีกรึ?
ไม่กี่วันที่พวกเรามาถึงภพหยางก็ต้องบาดเจ็บเจียนตายแล้ว,หากรู้ก่อนหน้านี้ว่าที่นี่อันตราย,ให้ตายข้าก็ไม่มาเด็ดขาด!"เซียนปฐพีที่โอดครวญบ่นไปมา.
"ตอนแรกเป็นเจ้าเองไม่ใช่รึไงที่เสนอต่อต้าเหรินที่จะเดินทางมาพร้อมกับข้า?"อ้าวเลี่ยที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.
"อย่าได้เอ่ยถึงมันอีกเลย?ใครจะรู้ว่าตราประทับมังกรจะซ่อนอยู่ในโลกใบเล็กที่อันตรายขนาดนี้!"เซียนปฐพีที่โอดครวญ.
"ตี้เสวียนชาไม่ใช่คนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกใบนี้!"อ้าวซือไห่ที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเบาๆ.
"นี่เขายังไม่ใช่คนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกใบนี้อีกรึ?"เซียนปฐพีที่ดวงตาเบิกกว้างแทบถลนออกมา.
"แน่นอนว่าไม่,ในโลกใบนี้คนที่แข็งแกร่งที่สุดก็คือกู่เฉิงตง,ช่างน่าเสียดายด้วยเหตุการณ์แยกสวรรค์สะบั้นปฐพี,กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้นแม้นว่าจะล้มเหลว,เหล่ายอดฝีมือก็ไม่มีใครกล้าเรียกตัวเองว่าลำดับหนึ่ง! ทว่าคนที่มีความแข็งแกร่งเช่นตี้เสวียนชาข้ารู้จักอีกสองคน!"อ้าวซือไห่ที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
เซียนปฐพี".........."
"เป็นเสวียนหยวนอย่างงั้นรึ?"อ้าวเลี่ยสอบถามออกมา.
"หืม,ไม่ใช่,หนึ่งคือประมุขแดนเทพอมตะ,เต๋าจวินเซิ่งหย๋า,และอีกคนหนึ่งที่ตี้เสวียนชากล่าวถึง,ก็คือหยิง."อ้าวซือไห่ที่เอ่ยชื่อทั้งสองออกมา.
เซียนปฐพี".........."
อ้าวซือไห่ที่ได้เอ่ยชื่อทั้งสามออกมา,ทำให้ทั้งหมดเงียบไปชั่วครู่.
"หรือว่า,พวกเราจะกลับไปตั้งหลักก่อนดี!"เซียนปฐพีที่เงียบไปชั่วครู่แล้วกล่าวหยั่งเชิง.
"กลับอย่างงั้นรึ?"อ้าวเลี่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่เช่นนั้นพวกเราจะทำอย่างไร?สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวก็มีตี้เสวียนชาคอยปกป้องอยู่,แล้วพวกเราจะเข้าไปได้อย่างไร?
เขาของข้าถูกเขาหักไปท่อนหนึ่งแล้ว,ไม่มีทางที่จะเข้าไปได้,ไม่มีทางที่จะหาตราประทับมังกรเจอ,หรือว่าเจ้าต้องการจะเดินไปหาความตายรึอย่างไร?"เซียนปฐพีกล่าว.
"กลับไปอย่างงั้นรึ?
เจ้าคิดว่าพวกเราลงทุนลงแรงไปเท่าไหร่กัน?ถึงจะเข้ามาในโลกใบเล็กได้,ต้าเหรินต้องจ่ายไปเท่าไหร่?
เจ้าคิดว่ากลับไป,แล้วจะรอดอย่างงั้นรึ?
ไม่,สิ่งสำคัญที่สุดหากว่าเราไม่ได้ตราประทับมังกรกลับไป,ยังไงต้าเหรินก็ต้องจัดการพวกเราอยู่ดี!"อ้าวเลี่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.
"แล้วจะทำอย่างไร?"เซียนปฐพีที่เต็มไปด้วยความห่อเหี่ยวใจ.
อ้าวเลี่ยสูดหายใจลึก,ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,เงียบไปครู่หนึ่งและกล่าวออกมาว่า,"ตี้เสวียนชา,หากคนผู้นี้ไม่ตาย,ก็ยากที่จะบรรเทาความเกลียดชังในใจของข้าได้,ทว่าข้าสามารถบอกได้ว่า,เขาเองก็รู้สึกหวั่นเกรงต่อหยินอย่างงั้นรึ?"
"ไม่,เขาไม่ได้หวาดกลัวหยิน,เขาไม่สังหารข้า,เพราะว่าข้าคือจื่อจุ้นเผ่ามังกร,เขาคือจื่อจุ้นเผ่าหมาป่า,เผ่ามังกรและเผ่าหมาป่าต่างก็เป็นอาณาจักรคู่บารมีของต้าฉินและต้าเจิ้ง,หากว่าเขาสังหารข้า,ทั้งสองราชวงศ์จะต้องเกิดความเกลียดชังต่อกัน,แน่นอนว่าอาจส่งผลก่อให้เกิดความขัดแย้งระหว่างสองราชวงศ์ขึ้นได้!"อ้าวซือไห่ที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"งั้นเราก็เชิญให้หยิง,มาช่วยงานสำคัญของต้าเหริน!"อ้าวเลี่ยกล่าวออกมาด้วยเสียงเคร่งขรึม.
"ใช่,ที่เจ้าบอกก่อนหน้านี้,หยิงเองก็ไม่ได้อ่อนแอกว่าตี้เสวียนชา,เช่นนั้น,หากว่าหยินช่วยรั้งตี้เสวียนชาเอาไว้,เวลานั้น,พวกเราก็สามารถเข้าไปในสวนสวรรค์หลิงเซียวได้,และนำสิ่งของสำคัญกลับมาได้!"เซียนปฐพีกล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นทันที.
"อืม!"อ้าวเลี่ยพยักหน้า.
หลังจากนั้นสามคนที่รออาการบาดเจ็บทุเลาลงแล้ว,ก็เริ่งรีบบินตรงไปยังทิศเหนือ,หลบเลี่ยงเส้นทางผ่านไปต้าเจิ้ง,มุ่งตรงไปยังต้าฉิน.
ราชวงศ์สวรรค์ต้าฉิน,เมืองเสวียนหยาง!
ในท้องพระโรง,หยิงที่นั่งอยู่บัลลังก์มังกร,พร้อมกับจดจ้องมองไปยังเหล่าข้าราชบริพารที่รายงานพันธะกิจต่างๆ.
ทว่าในเวลานี้,มีคนหนึ่งคนที่ยืนอยู่ตรงกลาง.ระหว่างแถวทั้งสอง.
เสนาบดีหลี่ซือ,กำลังแสดงความเคารพต่อหยิง,"ฝ่าบาท,ทิศเหนือราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี่ดูเหมือนว่าเกิดความเปลี่ยนแปลง,ก่อนหน้านี้พวกเราไม่ได้ยกกองกำลังออกไป,ทว่าหลังจากนี้,ต้าฉินของพวกเราควรจะยกกองกำลังออกไปหรือไม่?"
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น