Immortality Chapter 675 A Bai Qi blade
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 675 หนึ่งดาบของไป๋ฉี.
Chapter 675 A Bai Qi blade
เสนาบดีหลี่ซือ,กำลังแสดงความเคารพต่อหยิง,"ฝ่าบาท,ทิศเหนือราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี่ดูเหมือนว่าเกิดความเปลี่ยนแปลง,ก่อนหน้านี้พวกเราไม่ได้ยกกองกำลังออกไป,ทว่าหลังจากนี้,ต้าฉินของพวกเราควรจะยกกองกำลังออกไปหรือไม่?"
หลีซือที่ยังรอคอยหยิงที่กำลังตัดสินใจ.
หยิงนั่งอยู่บนบัลลังก์เก้ามังกร,ขณะนิ้วของเขากำลังเคาะไปมาที่พยักพิงเบาๆ,เห็นได้ชัดเจนว่ากำลังครุ่นคิดอยู่.
ภายในท้องพระโรงเปลี่ยนเป็นเงียบไปในทันที,ไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรออกมา,เวลานี้ฝ่าบาทกำลังครุ่นคิด,ข้าราชบริพารทุกคนย่อมไม่มีใครกล้าส่งเสียงอะไรออกมา.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,ที่ด้านนอกท้องพระโรงมีผู้มาเยือนปรากฏขึ้น.
อ้าวซือไห่,อ้าวเลี่ยและเซียนปฐพีนั่นเอง,พวกเขาถูกองค์รักษ์ขวางเอาไว้.
"ระหว่างประชุม,ห้ามทุกคนรบกวน!"องค์รักษ์ที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"ทุกคนอย่างงั้นรึ?
เขาคือจื่อจุ้นอาณาจักรคู่บารมีของต้าฉิน,อ้าวซือไห่,ต้องการเข้าพบหยิง"เซียนปฐพีที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
เซียนปฐพีที่กดความห่อเหี่ยวเศร้าใจเอาไว้มากมาย,ขณะที่เดินมาถึงต้าฉินพร้อมกับอ้าวซือไห่,คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกขวางเอาไว้.
"หากไม่ได้รับการแจ้งเอาไว้,ไม่มีใครสามารถเข้าไปได้!"องค์รักษ์ส่ายหน้ากล่าวออกมาในทันที.
"ต้องแจ้งด้วยอย่างงั้นรึ?!"เซียนปฐพีที่โวยวายออกมาในทันที.
"เสนาบดีวันนี้ต้องการประชุมเกี่ยวกับสถานการณ์การรบระดับหนึ่ง,เรื่องสำคัญเช่นนี้,ไม่สามารถรบกวนได้,จื่อจุ้น,ท่านควรรู้ว่าการประชุมทางทหารระดับหนึ่งนั้นหมายความว่าอย่างไร,เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องสำคัญปรกติทั่วไป!"องค์รักที่ไม่นอบน้อมและไม่แข็งกร้าวกล่าวออกมาพร้อมๆกัน.
"ประชุมทางทหารระดับหนึ่งอย่างงั้นรึ?"อ้าวซือไห่ที่ขมวดคิ้วไปมา.
"มีปัญหาอะไร?"อ้าวเลี่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อาจารย์,ข้าว่ารพวกเรารอคอยให้พวกเขาประชุมเสร็จดีกว่า!"อ้าวซือไห่ที่กล่าวออกความเห็น.
"?เจ้าคิดว่าเรื่องของพวกเราเป็นเรื่องเล็กอย่างงั้นรึ?
เจ้า,เป็นจื่อจุ้นเผ่ามังกร,ที่ร่วมมือกับต้าฉิน,สถานะของเจ้าก็ไม่ควรจะด้อยกว่าหยิง! โลกใบเล็กแห่งนี้เผ่ามังกรไร้ซึ่งความกล้าหาญขนาดนี้เลยรึ?
การจะพบกับเซิ่งซ่างที่ตัวเองร่วมมือยังขี้ขลาดอีก?"เซียนปฐพีที่กล่าวหยัน.
เซียนปฐพีที่ถูกตี้เสวียนชาสั่งสอนและสร้างความอับอายให้,หลังจากนั้น,ก็ทำให้เขาเปลี่ยนไป,กลายเป็นคนร้อนรน
รุ่มร้อนไปแล้ว.
"ไปแจ้งเขา!"อ้าวเลี่ยที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"ครับ!"อ้าวซือไห่ที่ทำอะไรไม่ได้แค่พยักหน้ารับ.
"ไปแจ้งหยิง!"อ้าวซือไห่ที่กล่าวออกมา.
องค์รักษ์ที่จดจ้องมองไปยังคนทั้งสาม,พร้อมกับพยักหน้ารับ,จากนั้นก็เข้าไปรายงาน.
ภายในห้องโถง,หลี่ซือที่ยังคงรอคอยอยู่,เหล่าข้าราชบริพารทั้งหมดเองก็เงียบไม่เอ่ยสิ่งใดออกมาเช่นกัน.
ทันใดนั้น,ก็มีเจ้าหน้าที่เดินเข้ามาในท้องโรง.
"เรียนฝ่าบาท,จื่อจุ้นเผ่ามังกรขอเข้าพบ!"ขันทีผู้หนึ่งที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
ขันทีคนดังกล่าวได้ทำลายความนิ่งสงบของทุกคน,เหล่าข้าราชบริพารที่ต้องขมวดคิ้วไปมา,หลีซือเองก็ขมวดคิ้วจดจ้องมองไปยังขันที,ขันทีที่รู้สึกสั่นไปทั่วร่าง,ก่อนที่จะคุกเข่าคำนับอย่างหวาดกลัว.
ความคิดของหยิงที่ถูกขัด,เขาที่จ้องมองไปยังขันทีที่ไม่ไกลออกไป,พร้อมกับสูดหายใจลึกและกล่าวออกมา,"ให้เข้ามา!"
"รับด้วยเกล้า!"ขันทีที่เร่งรีบคลานออกไปในทันที.
กับการเข้ามาขัดขวางการคิดของหยิงนั้น,หยิงไม่ได้แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยว,หรือท่าทีอะไร,จากนั้น,อ้าวซือไห่,อ้าวเลี่ยและเซียนปฐพีก็เข้ามาภายในห้องโถง.
เมื่อทั้งสามเข้ามาภายในท้องพระโรง,เหล่าข้าราชบริพารที่จับจ้องมองไปยังพวกเขาในทันที.
ส่วนทั้งสามเองก็กวาดตามองไปรอบๆท้องพระโรง,เหล่าเสนาธิการต่างๆ,อ้าวเลี่ยต้องขมวดคิ้วไปมา,เพราะว่าอ้าวเลี่ยที่มองเห็นพลังของพวกเขา,คาดไม่ถึงเลยว่าจะเต็มไปด้วยความอึมคลึม.
มีสองคนที่เขาไม่สามารถมองเห็นพลังฝึกตน,อาจจะเป็นเซียนลึกล้ำ,หรือว่ามีทักษะพิเศษที่จะซ่อนพลังฝึกตนเอาไว้.
โลกใบเล็ก,สถานที่แห่งนี้มีทักษะพิเศษซุกซ่อนเอาไว้,หากแต่ราชวงศ์สวรรค์นี้นับว่าแปลกประหลาดจริงๆ,ส่วนเซียนปฐพีอีกคนเองก็คิดเหมือนกับอ้าวเลี่ยเช่นกัน.
"หยิง!"อ้าวซือไห่เอ่ยออกมา.
อ้าวซือไห่ไม่ได้แสดงท่าทางโอหังออกมา,แสดงท่าทางหวั่นเกรงด้วยซ้ำ,รับว่าหยิงนั้นทรงพลังเป็นอย่างมาก.
อ้าวเลี่ยจดจ้องมองหยิงบนบัลลังก์,เห็นหยิงแล้ว,อ้าวเลี่ยรู้สึกแปลกประหลาด,แรงกดดันพลานุภาพที่ยิ่งใหญ่นั้น,ดูน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก,ไม่ใช่คนทั่วไปจะมีได้,ดูไม่ต่างจากต้าเหรินในโลกใบใหญ่เลย.
อ้าวเลี่ยที่จดจ้องมองหยิงด้วยความระมัดระวัง.
หยิงที่กวาดตามองคนทั้งสอง,ก่อนที่จะหันหน้าไปจับจ้องอ้าวซือไห่,"อ้าวซือไห่,เจ้ามีเรื่องอะไร?"
"นี่คืออาจารย์ของข้า,และสหายของเขา,ที่มาจากโลกใบใหญ่!"อ้าวซือไห่แนะนำ.
"อืม!"หยิงพยักหน้า,หากแต่ท่าทางของเขากลับไม่ได้รู้สึกแปลกประหลาดใจกับคำว่ามาจากโลกใบใหญ่แม้แต่น้อย.
"พวกเขามาเพื่อตราประทับมังกร!"อ้าวซือไห่ที่กล่าวด้วยความระมัดระวัง.
"หืม?
ตราประทับมังกรอย่างงั้นรึ?"หยิงที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"ตราประทับมังกรต้องอยู่ภายในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว."
"หลีซือได้เดินทางไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าเพื่อตรวจสอบแล้ว,ตรามังกรนั่นไม่ได้อยู่ภายในสวรรค์สวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว!"หยิงส่ายหน้าไปมา.
"แต่ว่า....!"อ้าวซือไห่ที่ไม่อยากจะยอมรับคำพูดดังกล่าว.
"ไม่มี,ในเมื่อข้าบอกว่ามันไม่มี,แน่นอนว่ามันต้องไม่มี!"หยิงที่เอ่ยแย้งไม่ให้เขาได้ปฏิเสธ.
"อืม!"อ้าวซือไห่พยักหน้ารับ,ไม่โต้เถียงอีกต่อไป.
เขาที่เห็นหยิงนั้นแข็งแกร่ง,อ้าวเลี่ยเองก็ไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกมาเช่นกัน,ทว่าเซียนปฐพีที่อยู่ข้างๆนั้นทนไม่ไหว,ก่อนหน้านี้ถูกตี้เสวียนชาเล่นงานมายับเยิน,แทบจะบอกว่าเป็นตายเท่ากัน,เขาจึงเอ่ยออกมาว่า,"เจ้าบอกว่าไม่มี,แปลว่ามันไม่มีได้อย่างไร?"
สายตาที่แข็งกร้าวของเซียนปฐพี,เป็นเหตุให้เหล่าเสนาธิการทั้งหมดจับจ้องมองด้วยแววตาที่โกรธเกรี้ยวขึ้นมา.
"แล้วเจ้าอยากได้อะไร?"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างเฉยเมย.
"เจ้าขวางทางตี้เสวียนชาให้พวกเรา,พวกเราจะเข้าไปค้นเอง!"เซียนปฐพีที่กล่าวยืนกรานคำพูด.
อ้าวเลี่ยที่อยู่ข้างๆเห็นท่าทางของเซียนปฐพีเช่นนั้นก็รู้สึกไม่ดีแล้ว,พยายามที่จะแนะนำ,แม้แต่สะบัดมือ,หากแต่เขากลับไม่สนใจเลย.
"ขวางตี้เสวียนชา?
ทำไม?"หยิงเจิ้งที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงดูแคลน.
"ทำไม? นั่นก็เพื่อต้าเหริน,หากเจ้าไม่ต้องการเป็นเซียนแล้วไม่ต้องการมีปัญหาในอนาคตข้างหน้า,ต้าเหรินนั่น.......!"เซียนปฐพีที่เอ่ยถึงต้าเหริน,ที่ต้องการเอ่ยอ้างพลังของต้าเหรินออกมา.
"ชิ!"หยิงแค่นเสียงพร้อมกล่าวเย้ยใส่เซียนปฐพีในทันที.
เซียนปฐพีที่เห็นหยินแค่เสียงใส่,ก็ราวกับตระหนักได้ว่าสถานการณ์ไม่ดีนัก,ทว่าก็ยังมั่นใจในพลังอำนาจของต้าเหรินอยู่ดี.
"เจ้าจะไม่ไปอย่างงั้นรึ?"เซียนปฐพีที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
ในเวลานั้น,ชายในชุดสีขาวที่ก้าวออกมา,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยปราณพลังที่น่าเกรงขาม,สายตาที่โกรธเกรี้ยวจับจ้องมองไปยังเซียนปฐพี.
"เจ้ากำลังทำอะไร?"เซียนปฐพีที่ขมวดคิ้วไปมา.
"กล้าสร้างความวุ่นวายในท้องพระโรง,ดูแคลนสวรรค์,ไม่ให้ความเคารพเซิ่งซ่าง,เจ้าทำผิดกฏของต้าฉิน,ต้องประหาร!"
เซียนปฐพีที่ได้ยินคำว่าประหารก็เข้าใจได้ในทันที.
"เจ้ากล้าสังหารข้าอย่างงั้นรึ?
เจ้ารู้หรือไม่ว่าต้าเหรินข้าเป็นใคร?
เจ้ามีเผ่ามังกรเป็นอาณาจักรคู่บามี,คิดจะดูแคลนเผ่ามังกรอย่างงั้นรึ?
หากว่าเจ้าไปโลกใบใหญ่,เผ่ามังกรไม่มีทางปล่อยเจ้าแน่!"เซียนปฐพีที่ร้องโหวกเหวกโวยวายเสียงดัง.
"ชิ!"ชายในชุดสีขาวแค่นเสียงก่อนที่จะสะบัดมือนำดาบสีดำขนาดใหญ่ออกมา.
เซียนปฐพีที่สังหารใจไม่ดีขึ้นมา,จิตสังหารที่ดำมืดโถมกระหน่ำบีบอัดร่างกายของเขาในทันที.
ไม่ได้การแล้ว,คนกลุ่มนี้บ้าไปแล้ว,นับตั้งแต่ต้น,พวกเขาก็ไม่ได้สนใจทุกคนมาตั้งแต่แรกแล้ว,คนกลุ่มนี้แข็งแกร่งขนาดนี้เลยรึ?
จิตสังหารนี้มันอะไร?
เซียนปฐพีที่ไม่ลังเลอีกต่อไป,พร้อมกับพุ่งตรงหนีออกไปยังทางเข้าท้องพระโรง,พุ่งไปไกลด้วยความเร็ว.
"อ๊ากกกกกก!"
ด้านนอกห้องโถงเสียงโหยหวนเจ็บปวดที่ดังผ่านเข้ามา.
ภายในท้องพระโรง,กลิ่นอายปราณดาบที่ใหญ่โตของชายในชุดสีขาวที่ยืดยาวออกไป,ราวกับวิญญาณหลอนที่ลอยออกไปด้าน,พร้อมกับฟาดฟันไปยังร่างของเซียนปฐพีด้านนอก.
ชายในชุดสีขาวที่เก็บดาบและปราณดาบกลับไป,จากนั้นก็โค้งคำนับหยิงเจิ้ง,และกลับตำแหน่งเดิม.
อ้าวเลี่ยและอ้าวซือไห่ได้แต่มองเงียบๆ,แน่นอนว่าขนทั่วร่างที่ลุกตั้งชัน,หัวใจของพวกเขาที่เย็นยะเยือบเลยทีเดียว.
เพราะว่าทั้งสองคนรับรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น,เซียนปฐพีที่ตกตายไปอย่างง่ายดาย,ร่างกายขาดเป็นสองท่อน,เพียงแค่กลิ่นอายดาบเท่านั้น,เป็นปราณที่รวมตัวกันของพลังวิญญาณ,ทว่าจิตสังหารนั่น,ทรงพลังน่าเกรงขามน่าหวาดกลัวอย่างที่สุด.
หนึ่งดาบเพื่อสังหารเซียนปฐพี,ถึงแม้ว่าเขาจะถูกโลกใบเล็กจำกัดพลังเอาไว้ก็ตาม,หรือยังไม่ได้แปลงเป็นรูปลักษณ์มังกร,ทว่าพลังก็เทียบเท่ากับผู้ฝึกตนสวรรค์แท้ขั้นที่สิบ,ได้อย่างแน่นอน.
ร้ายกายยิ่งกว่าคนตระกูลเทียนซะอีก,แข็งแกร่งกว่าเสวียนหยวน,นี่เขาเป็นเพียงแค่ข้าราชบริพารเองรึ?
อ้าวเลี่ยถึงกับสูดหายใจลึก,นี่เขาออกจากโลกใบเล็กไปไม่กี่พันปีเท่านั้น,ภายในโลกใบเล็กแห่งนี้กลับมีอสุรกายมากมายเท่าไหร่กัน?
หนึ่งดาบ? เพียงแค่กระบวนท่าเดียวก็สังหารเซียนปฐพีได้แล้ว?
"แล้วเจ้าล่ะอ้าวเลี่ย?"หยิงที่จ้องมองไปยังอ้าวเลี่ย.
อ้าวเลี่ยเวลานี้ไม่กล้าแสดงความโอหังออกมา,ไม่กล้ากำแหงแล้ว,ดาบเดียวเมื่อกี่ร้ายกาจมาก,แล้วเซิ่งซ่างต้าฉินล่ะแข็งแกร่งขนาดใหนกัน?
"ทราบแล้ว!"อ้าวเลี่ยที่พยักหน้ากลืนคำพูดของตัวเองทั้งหมดไป.
"ฝากคำพูดกลับไปบอกต้าเหรินของเจ้าด้วย!"หยิงกล่าวอย่างไร้อารมณ์.
"อืม!"
"บอกว่าเขตแดนลับเผ่ามังกรนั้นเป็นของข้า,อย่าให้เขาคิดเกี่ยวกับเขตแดนลับนั่นอีก!"หยิงกล่าวอย่างไม่แยแส.
"ข้าจะไปบอกให้!"อ้าวเลี่ยสูดหายใจลึก.
ในเวลานี้,อ้าวเลี่ยไม่กล้าแสดงความโอหังออกมาแม้แต่น้อย.
"อ้าวซือไห่,แล้วเจ้ามีเรื่องอะไรอีก?"หยิงที่จับจ้องมองไปยังอ้าวซือไห่.
"ไม่มี,ไม่มีเลย!"อ้าวซือไห่ที่ส่ายหน้าไปมา.
เขาที่ด้อยกว่าอ้าวเลี่ยมาก,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ,กลิ่นอายของชายในชุดสีขาวนั่น,ทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวด้วยความหวาดกลัว.
"งั้นก็ออกไปได้แล้ว!"หยิงที่กล่าวอย่างไม่สนใจ.
"รับทราบ!"อ้าวซือไห่เร่งรีบกล่าวรับในทันที.
อ้าวเลี่ยที่เร่งรีบพากอ้าวซือไห่ออกจากท้องพระโรงในทันที,หนึ่งดาบสังหารเซียนปฐพีเมื่อสักครู่เอง,ก็ทำให้เขาตื่นตกใจ,ไม่กล้าอยู่นานอีกต่อไป.
หลังจากออกจากท้องพระโรงแล้ว,พวกเขาเร่งรีบจากเมืองเซียนหยางไปในทันที.
"ชายในชุดสีขาวก่อนหน้านี้เป็นใคร?"อ้าวเลี่ยสอบถาม.
"ก่อนหน้านี้เขามีนามว่าไป๋เย่,ตอนนี้เปลี่ยนชื่อเป็น
ไป๋ฉี."อ้าวซือไห่ที่กล่าวตอบด้วยความหวั่นเกรง.
ใครคือไป๋เย่,อ้าวซือไห่เข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง,รอยปีที่แล้วเขาที่อยู่ข้างกายหยิง,เพิ่งทะลวงไปยังระดับราชันย์แท้เท่านั้น,นี่ผ่านมาไม่นาน?
เขากลับสามารถสังหารเซียนปฐพีได้,เพียงแค่ดาบเดียวรึ? น่าหวาดกลัวเกินไปแล้ว.
"ไป๋ฉี?"อ้าวเลี่ยที่เงียบไปครู่หนึ่ง.
"อาจารย์,พวกเราจะทำอย่างไรดี?
ตรามังกรพวกเราจะได้กลับมาอย่างไร?"อ้าซือไห่ที่ขมวดคิ้วไปมา.
"!"อ้าวเลี่ยที่สูดหายใจลึก.
"อาจารย์ท่าน....?"อ้าวซือไห่ที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ข้าจะกลับไปยังโลกใบใหญ่ในทันที,หืม,โลกใบเล็กแห่งนี้ไม่ใช่โลกที่ข้ารู้จักอีกต่อไปแล้ว,ข้าไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว!"อ้าวเลี่ยที่ถอนหายใจ.
"แล้วตราประทับมังกรล่ะ?"
"เจ้าลืมมันไปซะ! คิดซะว่ามันไม่เคยมี!"อ้าวเลี่ยที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"อ้าวซือไห่ที่รับคำ,เห็นด้วย.
Chapter 675 A Bai Qi blade
白起的一刀
หนึ่งดาบของไป๋ฉี.
เสนาบดีหลี่ซือ,กำลังแสดงความเคารพต่อหยิง,"ฝ่าบาท,ทิศเหนือราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี่ดูเหมือนว่าเกิดความเปลี่ยนแปลง,ก่อนหน้านี้พวกเราไม่ได้ยกกองกำลังออกไป,ทว่าหลังจากนี้,ต้าฉินของพวกเราควรจะยกกองกำลังออกไปหรือไม่?"
หลีซือที่ยังรอคอยหยิงที่กำลังตัดสินใจ.
หยิงนั่งอยู่บนบัลลังก์เก้ามังกร,ขณะนิ้วของเขากำลังเคาะไปมาที่พยักพิงเบาๆ,เห็นได้ชัดเจนว่ากำลังครุ่นคิดอยู่.
ภายในท้องพระโรงเปลี่ยนเป็นเงียบไปในทันที,ไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรออกมา,เวลานี้ฝ่าบาทกำลังครุ่นคิด,ข้าราชบริพารทุกคนย่อมไม่มีใครกล้าส่งเสียงอะไรออกมา.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,ที่ด้านนอกท้องพระโรงมีผู้มาเยือนปรากฏขึ้น.
อ้าวซือไห่,อ้าวเลี่ยและเซียนปฐพีนั่นเอง,พวกเขาถูกองค์รักษ์ขวางเอาไว้.
"ระหว่างประชุม,ห้ามทุกคนรบกวน!"องค์รักษ์ที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"ทุกคนอย่างงั้นรึ?
เขาคือจื่อจุ้นอาณาจักรคู่บารมีของต้าฉิน,อ้าวซือไห่,ต้องการเข้าพบหยิง"เซียนปฐพีที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
เซียนปฐพีที่กดความห่อเหี่ยวเศร้าใจเอาไว้มากมาย,ขณะที่เดินมาถึงต้าฉินพร้อมกับอ้าวซือไห่,คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกขวางเอาไว้.
"หากไม่ได้รับการแจ้งเอาไว้,ไม่มีใครสามารถเข้าไปได้!"องค์รักษ์ส่ายหน้ากล่าวออกมาในทันที.
"ต้องแจ้งด้วยอย่างงั้นรึ?!"เซียนปฐพีที่โวยวายออกมาในทันที.
"เสนาบดีวันนี้ต้องการประชุมเกี่ยวกับสถานการณ์การรบระดับหนึ่ง,เรื่องสำคัญเช่นนี้,ไม่สามารถรบกวนได้,จื่อจุ้น,ท่านควรรู้ว่าการประชุมทางทหารระดับหนึ่งนั้นหมายความว่าอย่างไร,เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องสำคัญปรกติทั่วไป!"องค์รักที่ไม่นอบน้อมและไม่แข็งกร้าวกล่าวออกมาพร้อมๆกัน.
"ประชุมทางทหารระดับหนึ่งอย่างงั้นรึ?"อ้าวซือไห่ที่ขมวดคิ้วไปมา.
"มีปัญหาอะไร?"อ้าวเลี่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อาจารย์,ข้าว่ารพวกเรารอคอยให้พวกเขาประชุมเสร็จดีกว่า!"อ้าวซือไห่ที่กล่าวออกความเห็น.
"?เจ้าคิดว่าเรื่องของพวกเราเป็นเรื่องเล็กอย่างงั้นรึ?
เจ้า,เป็นจื่อจุ้นเผ่ามังกร,ที่ร่วมมือกับต้าฉิน,สถานะของเจ้าก็ไม่ควรจะด้อยกว่าหยิง! โลกใบเล็กแห่งนี้เผ่ามังกรไร้ซึ่งความกล้าหาญขนาดนี้เลยรึ?
การจะพบกับเซิ่งซ่างที่ตัวเองร่วมมือยังขี้ขลาดอีก?"เซียนปฐพีที่กล่าวหยัน.
เซียนปฐพีที่ถูกตี้เสวียนชาสั่งสอนและสร้างความอับอายให้,หลังจากนั้น,ก็ทำให้เขาเปลี่ยนไป,กลายเป็นคนร้อนรน
รุ่มร้อนไปแล้ว.
"ไปแจ้งเขา!"อ้าวเลี่ยที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"ครับ!"อ้าวซือไห่ที่ทำอะไรไม่ได้แค่พยักหน้ารับ.
"ไปแจ้งหยิง!"อ้าวซือไห่ที่กล่าวออกมา.
องค์รักษ์ที่จดจ้องมองไปยังคนทั้งสาม,พร้อมกับพยักหน้ารับ,จากนั้นก็เข้าไปรายงาน.
ภายในห้องโถง,หลี่ซือที่ยังคงรอคอยอยู่,เหล่าข้าราชบริพารทั้งหมดเองก็เงียบไม่เอ่ยสิ่งใดออกมาเช่นกัน.
ทันใดนั้น,ก็มีเจ้าหน้าที่เดินเข้ามาในท้องโรง.
"เรียนฝ่าบาท,จื่อจุ้นเผ่ามังกรขอเข้าพบ!"ขันทีผู้หนึ่งที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
ขันทีคนดังกล่าวได้ทำลายความนิ่งสงบของทุกคน,เหล่าข้าราชบริพารที่ต้องขมวดคิ้วไปมา,หลีซือเองก็ขมวดคิ้วจดจ้องมองไปยังขันที,ขันทีที่รู้สึกสั่นไปทั่วร่าง,ก่อนที่จะคุกเข่าคำนับอย่างหวาดกลัว.
ความคิดของหยิงที่ถูกขัด,เขาที่จ้องมองไปยังขันทีที่ไม่ไกลออกไป,พร้อมกับสูดหายใจลึกและกล่าวออกมา,"ให้เข้ามา!"
"รับด้วยเกล้า!"ขันทีที่เร่งรีบคลานออกไปในทันที.
กับการเข้ามาขัดขวางการคิดของหยิงนั้น,หยิงไม่ได้แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยว,หรือท่าทีอะไร,จากนั้น,อ้าวซือไห่,อ้าวเลี่ยและเซียนปฐพีก็เข้ามาภายในห้องโถง.
เมื่อทั้งสามเข้ามาภายในท้องพระโรง,เหล่าข้าราชบริพารที่จับจ้องมองไปยังพวกเขาในทันที.
ส่วนทั้งสามเองก็กวาดตามองไปรอบๆท้องพระโรง,เหล่าเสนาธิการต่างๆ,อ้าวเลี่ยต้องขมวดคิ้วไปมา,เพราะว่าอ้าวเลี่ยที่มองเห็นพลังของพวกเขา,คาดไม่ถึงเลยว่าจะเต็มไปด้วยความอึมคลึม.
มีสองคนที่เขาไม่สามารถมองเห็นพลังฝึกตน,อาจจะเป็นเซียนลึกล้ำ,หรือว่ามีทักษะพิเศษที่จะซ่อนพลังฝึกตนเอาไว้.
โลกใบเล็ก,สถานที่แห่งนี้มีทักษะพิเศษซุกซ่อนเอาไว้,หากแต่ราชวงศ์สวรรค์นี้นับว่าแปลกประหลาดจริงๆ,ส่วนเซียนปฐพีอีกคนเองก็คิดเหมือนกับอ้าวเลี่ยเช่นกัน.
"หยิง!"อ้าวซือไห่เอ่ยออกมา.
อ้าวซือไห่ไม่ได้แสดงท่าทางโอหังออกมา,แสดงท่าทางหวั่นเกรงด้วยซ้ำ,รับว่าหยิงนั้นทรงพลังเป็นอย่างมาก.
อ้าวเลี่ยจดจ้องมองหยิงบนบัลลังก์,เห็นหยิงแล้ว,อ้าวเลี่ยรู้สึกแปลกประหลาด,แรงกดดันพลานุภาพที่ยิ่งใหญ่นั้น,ดูน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก,ไม่ใช่คนทั่วไปจะมีได้,ดูไม่ต่างจากต้าเหรินในโลกใบใหญ่เลย.
อ้าวเลี่ยที่จดจ้องมองหยิงด้วยความระมัดระวัง.
หยิงที่กวาดตามองคนทั้งสอง,ก่อนที่จะหันหน้าไปจับจ้องอ้าวซือไห่,"อ้าวซือไห่,เจ้ามีเรื่องอะไร?"
"นี่คืออาจารย์ของข้า,และสหายของเขา,ที่มาจากโลกใบใหญ่!"อ้าวซือไห่แนะนำ.
"อืม!"หยิงพยักหน้า,หากแต่ท่าทางของเขากลับไม่ได้รู้สึกแปลกประหลาดใจกับคำว่ามาจากโลกใบใหญ่แม้แต่น้อย.
"พวกเขามาเพื่อตราประทับมังกร!"อ้าวซือไห่ที่กล่าวด้วยความระมัดระวัง.
"หืม?
ตราประทับมังกรอย่างงั้นรึ?"หยิงที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"ตราประทับมังกรต้องอยู่ภายในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว."
"หลีซือได้เดินทางไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าเพื่อตรวจสอบแล้ว,ตรามังกรนั่นไม่ได้อยู่ภายในสวรรค์สวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว!"หยิงส่ายหน้าไปมา.
"แต่ว่า....!"อ้าวซือไห่ที่ไม่อยากจะยอมรับคำพูดดังกล่าว.
"ไม่มี,ในเมื่อข้าบอกว่ามันไม่มี,แน่นอนว่ามันต้องไม่มี!"หยิงที่เอ่ยแย้งไม่ให้เขาได้ปฏิเสธ.
"อืม!"อ้าวซือไห่พยักหน้ารับ,ไม่โต้เถียงอีกต่อไป.
เขาที่เห็นหยิงนั้นแข็งแกร่ง,อ้าวเลี่ยเองก็ไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกมาเช่นกัน,ทว่าเซียนปฐพีที่อยู่ข้างๆนั้นทนไม่ไหว,ก่อนหน้านี้ถูกตี้เสวียนชาเล่นงานมายับเยิน,แทบจะบอกว่าเป็นตายเท่ากัน,เขาจึงเอ่ยออกมาว่า,"เจ้าบอกว่าไม่มี,แปลว่ามันไม่มีได้อย่างไร?"
สายตาที่แข็งกร้าวของเซียนปฐพี,เป็นเหตุให้เหล่าเสนาธิการทั้งหมดจับจ้องมองด้วยแววตาที่โกรธเกรี้ยวขึ้นมา.
"แล้วเจ้าอยากได้อะไร?"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างเฉยเมย.
"เจ้าขวางทางตี้เสวียนชาให้พวกเรา,พวกเราจะเข้าไปค้นเอง!"เซียนปฐพีที่กล่าวยืนกรานคำพูด.
อ้าวเลี่ยที่อยู่ข้างๆเห็นท่าทางของเซียนปฐพีเช่นนั้นก็รู้สึกไม่ดีแล้ว,พยายามที่จะแนะนำ,แม้แต่สะบัดมือ,หากแต่เขากลับไม่สนใจเลย.
"ขวางตี้เสวียนชา?
ทำไม?"หยิงเจิ้งที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงดูแคลน.
"ทำไม? นั่นก็เพื่อต้าเหริน,หากเจ้าไม่ต้องการเป็นเซียนแล้วไม่ต้องการมีปัญหาในอนาคตข้างหน้า,ต้าเหรินนั่น.......!"เซียนปฐพีที่เอ่ยถึงต้าเหริน,ที่ต้องการเอ่ยอ้างพลังของต้าเหรินออกมา.
"ชิ!"หยิงแค่นเสียงพร้อมกล่าวเย้ยใส่เซียนปฐพีในทันที.
เซียนปฐพีที่เห็นหยินแค่เสียงใส่,ก็ราวกับตระหนักได้ว่าสถานการณ์ไม่ดีนัก,ทว่าก็ยังมั่นใจในพลังอำนาจของต้าเหรินอยู่ดี.
"เจ้าจะไม่ไปอย่างงั้นรึ?"เซียนปฐพีที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
ในเวลานั้น,ชายในชุดสีขาวที่ก้าวออกมา,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยปราณพลังที่น่าเกรงขาม,สายตาที่โกรธเกรี้ยวจับจ้องมองไปยังเซียนปฐพี.
"เจ้ากำลังทำอะไร?"เซียนปฐพีที่ขมวดคิ้วไปมา.
"กล้าสร้างความวุ่นวายในท้องพระโรง,ดูแคลนสวรรค์,ไม่ให้ความเคารพเซิ่งซ่าง,เจ้าทำผิดกฏของต้าฉิน,ต้องประหาร!"
เซียนปฐพีที่ได้ยินคำว่าประหารก็เข้าใจได้ในทันที.
"เจ้ากล้าสังหารข้าอย่างงั้นรึ?
เจ้ารู้หรือไม่ว่าต้าเหรินข้าเป็นใคร?
เจ้ามีเผ่ามังกรเป็นอาณาจักรคู่บามี,คิดจะดูแคลนเผ่ามังกรอย่างงั้นรึ?
หากว่าเจ้าไปโลกใบใหญ่,เผ่ามังกรไม่มีทางปล่อยเจ้าแน่!"เซียนปฐพีที่ร้องโหวกเหวกโวยวายเสียงดัง.
"ชิ!"ชายในชุดสีขาวแค่นเสียงก่อนที่จะสะบัดมือนำดาบสีดำขนาดใหญ่ออกมา.
เซียนปฐพีที่สังหารใจไม่ดีขึ้นมา,จิตสังหารที่ดำมืดโถมกระหน่ำบีบอัดร่างกายของเขาในทันที.
ไม่ได้การแล้ว,คนกลุ่มนี้บ้าไปแล้ว,นับตั้งแต่ต้น,พวกเขาก็ไม่ได้สนใจทุกคนมาตั้งแต่แรกแล้ว,คนกลุ่มนี้แข็งแกร่งขนาดนี้เลยรึ?
จิตสังหารนี้มันอะไร?
เซียนปฐพีที่ไม่ลังเลอีกต่อไป,พร้อมกับพุ่งตรงหนีออกไปยังทางเข้าท้องพระโรง,พุ่งไปไกลด้วยความเร็ว.
"อ๊ากกกกกก!"
ด้านนอกห้องโถงเสียงโหยหวนเจ็บปวดที่ดังผ่านเข้ามา.
ภายในท้องพระโรง,กลิ่นอายปราณดาบที่ใหญ่โตของชายในชุดสีขาวที่ยืดยาวออกไป,ราวกับวิญญาณหลอนที่ลอยออกไปด้าน,พร้อมกับฟาดฟันไปยังร่างของเซียนปฐพีด้านนอก.
ชายในชุดสีขาวที่เก็บดาบและปราณดาบกลับไป,จากนั้นก็โค้งคำนับหยิงเจิ้ง,และกลับตำแหน่งเดิม.
อ้าวเลี่ยและอ้าวซือไห่ได้แต่มองเงียบๆ,แน่นอนว่าขนทั่วร่างที่ลุกตั้งชัน,หัวใจของพวกเขาที่เย็นยะเยือบเลยทีเดียว.
เพราะว่าทั้งสองคนรับรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น,เซียนปฐพีที่ตกตายไปอย่างง่ายดาย,ร่างกายขาดเป็นสองท่อน,เพียงแค่กลิ่นอายดาบเท่านั้น,เป็นปราณที่รวมตัวกันของพลังวิญญาณ,ทว่าจิตสังหารนั่น,ทรงพลังน่าเกรงขามน่าหวาดกลัวอย่างที่สุด.
หนึ่งดาบเพื่อสังหารเซียนปฐพี,ถึงแม้ว่าเขาจะถูกโลกใบเล็กจำกัดพลังเอาไว้ก็ตาม,หรือยังไม่ได้แปลงเป็นรูปลักษณ์มังกร,ทว่าพลังก็เทียบเท่ากับผู้ฝึกตนสวรรค์แท้ขั้นที่สิบ,ได้อย่างแน่นอน.
ร้ายกายยิ่งกว่าคนตระกูลเทียนซะอีก,แข็งแกร่งกว่าเสวียนหยวน,นี่เขาเป็นเพียงแค่ข้าราชบริพารเองรึ?
อ้าวเลี่ยถึงกับสูดหายใจลึก,นี่เขาออกจากโลกใบเล็กไปไม่กี่พันปีเท่านั้น,ภายในโลกใบเล็กแห่งนี้กลับมีอสุรกายมากมายเท่าไหร่กัน?
หนึ่งดาบ? เพียงแค่กระบวนท่าเดียวก็สังหารเซียนปฐพีได้แล้ว?
"แล้วเจ้าล่ะอ้าวเลี่ย?"หยิงที่จ้องมองไปยังอ้าวเลี่ย.
อ้าวเลี่ยเวลานี้ไม่กล้าแสดงความโอหังออกมา,ไม่กล้ากำแหงแล้ว,ดาบเดียวเมื่อกี่ร้ายกาจมาก,แล้วเซิ่งซ่างต้าฉินล่ะแข็งแกร่งขนาดใหนกัน?
"ทราบแล้ว!"อ้าวเลี่ยที่พยักหน้ากลืนคำพูดของตัวเองทั้งหมดไป.
"ฝากคำพูดกลับไปบอกต้าเหรินของเจ้าด้วย!"หยิงกล่าวอย่างไร้อารมณ์.
"อืม!"
"บอกว่าเขตแดนลับเผ่ามังกรนั้นเป็นของข้า,อย่าให้เขาคิดเกี่ยวกับเขตแดนลับนั่นอีก!"หยิงกล่าวอย่างไม่แยแส.
"ข้าจะไปบอกให้!"อ้าวเลี่ยสูดหายใจลึก.
ในเวลานี้,อ้าวเลี่ยไม่กล้าแสดงความโอหังออกมาแม้แต่น้อย.
"อ้าวซือไห่,แล้วเจ้ามีเรื่องอะไรอีก?"หยิงที่จับจ้องมองไปยังอ้าวซือไห่.
"ไม่มี,ไม่มีเลย!"อ้าวซือไห่ที่ส่ายหน้าไปมา.
เขาที่ด้อยกว่าอ้าวเลี่ยมาก,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ,กลิ่นอายของชายในชุดสีขาวนั่น,ทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวด้วยความหวาดกลัว.
"งั้นก็ออกไปได้แล้ว!"หยิงที่กล่าวอย่างไม่สนใจ.
"รับทราบ!"อ้าวซือไห่เร่งรีบกล่าวรับในทันที.
อ้าวเลี่ยที่เร่งรีบพากอ้าวซือไห่ออกจากท้องพระโรงในทันที,หนึ่งดาบสังหารเซียนปฐพีเมื่อสักครู่เอง,ก็ทำให้เขาตื่นตกใจ,ไม่กล้าอยู่นานอีกต่อไป.
หลังจากออกจากท้องพระโรงแล้ว,พวกเขาเร่งรีบจากเมืองเซียนหยางไปในทันที.
"ชายในชุดสีขาวก่อนหน้านี้เป็นใคร?"อ้าวเลี่ยสอบถาม.
"ก่อนหน้านี้เขามีนามว่าไป๋เย่,ตอนนี้เปลี่ยนชื่อเป็น
ไป๋ฉี."อ้าวซือไห่ที่กล่าวตอบด้วยความหวั่นเกรง.
ใครคือไป๋เย่,อ้าวซือไห่เข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง,รอยปีที่แล้วเขาที่อยู่ข้างกายหยิง,เพิ่งทะลวงไปยังระดับราชันย์แท้เท่านั้น,นี่ผ่านมาไม่นาน?
เขากลับสามารถสังหารเซียนปฐพีได้,เพียงแค่ดาบเดียวรึ? น่าหวาดกลัวเกินไปแล้ว.
"ไป๋ฉี?"อ้าวเลี่ยที่เงียบไปครู่หนึ่ง.
"อาจารย์,พวกเราจะทำอย่างไรดี?
ตรามังกรพวกเราจะได้กลับมาอย่างไร?"อ้าซือไห่ที่ขมวดคิ้วไปมา.
"!"อ้าวเลี่ยที่สูดหายใจลึก.
"อาจารย์ท่าน....?"อ้าวซือไห่ที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ข้าจะกลับไปยังโลกใบใหญ่ในทันที,หืม,โลกใบเล็กแห่งนี้ไม่ใช่โลกที่ข้ารู้จักอีกต่อไปแล้ว,ข้าไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว!"อ้าวเลี่ยที่ถอนหายใจ.
"แล้วตราประทับมังกรล่ะ?"
"เจ้าลืมมันไปซะ! คิดซะว่ามันไม่เคยมี!"อ้าวเลี่ยที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"อ้าวซือไห่ที่รับคำ,เห็นด้วย.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น