Immortality Chapter 663 That night fireworks was bright
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 663 คืนดอกไม้ไฟที่งดงาม.
Chapter 663 That night fireworks was bright
"จงซาน,ท่านช่างโหดร้ายยิ่งนัก!"อี้หลานเชวี๋ยที่จดจ้องมองไปยังดอกไม้ไฟที่ส่องสว่างกระจายไปทั่วท้องฟ้า.
"โหดร้ายอย่างงั้นรึ?"หยินโหลวหรี่ที่ไม่เข้าใจนัก.
"ที่จริงซิงไท่โต่ก็เจ็บอย่างอนาถเพียงพอแล้ว,นับตั้งแต่ราชวงศ์สวรรค์ต้าเหยียนล่มสลาย,ในเวลานี้ราชวงศ์ราชันย์ซิงโต่วของเขาก็กำลังล่มสลายอีก,ไม่เพียงเท่านี้แผนการสวรรค์ล่มขั้นที่หนึ่งก็แทบฉีกกระชากให้ราชวงศ์ของเขาพังอย่างไม่เป็นท่า,เจ้ายังไม่ยินยอม,บาดแผลทั่วร่างแม้แต่หัวใจของเขาที่แตกสลาย,ยังถูกเจ้าโรยเกลือซ้ำอีกไม่ใช่รึ?
เรื่องนี้คงทำให้เขาบอบช้ำอย่างหนักทีเดียว!"อี่หลานเชวี๋ยที่กล่าวพลางทอดถอนใจ.
"ซิงไท่โต่วเป็นคนเช่นใด?
เขาที่เป็นคนสร้างราชวงศ์สวรรค์ขึ้นมา,จิตใจของเขาแทบจะไร้เทียมทาน,เพียงแค่ราชวงศ์สวรรค์ล่มสลาย,หรือแม้แต่ราชวงศ์ราชันย์ล่มสลาย,ไม่ได้ทำให้ซิงไท่โต่วรู้สึกพ่ายแพ้,ไม่ว่าอยากไรเขาก็ยังมีความสุขุมที่จะรับมือกับตระกูลเทียนต่อ,ไม่ได้ทำให้เขาบ้าคลั่ง,ไม่ได้ทำให้เขาสูญเสียเหตุผล,หรือแม้แต่คำสั่งตระกูลเทียนให้จัดการเขา,ก็ไม่มีทางที่จะทำให้ซิงไท่โต่วสูญเสียความสงบไป,ดังนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องนั้น,มีแต่ต้องมอบแผนการที่เลวร้ายที่สุดให้กับเขา!"จงซานที่สายหน้าไปมาพร้อมกับทอดถอนใจ.
"ทว่า,ทำไมต้องจุดดอกไม้ไฟเพื่อส่องสว่างไปทั่วเมืองด้วยล่ะ?"หยินโหลวหรี่ที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"บางครั้ง,กับหัวใจที่มีบาดแผลที่หนักหนา! อาจะทำให้เสียสติได้! แม้แต่คนที่มีความสามารถที่ล้ำเลิศก็อาจจะสูญเสียเหตุผลไป."อี้หลานเชวี๋ยที่ส่ายหน้าไปมา.
ภายในเมืองซิงโต่ว.
ซิงไท่โต่วที่ค่อนข้างงงงันจับจ้องมองดอกไม้ไฟบนท้องฟ้า,ภายในคืนที่มืดมิดนี้,การมองเห็นดอกไม้ไฟมากมาย
กลับทำให้ดูงดงามเป็นอย่างมาก,จิตใจที่ขุ่นมัวเองก็รู้สึกดีขึ้นมาด้วยความงามดังกล่าวด้วย.
ซิงไท่โต่วที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าจดจ้องมองดอกไม้ไฟ,ราวกับว่าตอนนี้เขาได้ลืมความเศร้า,ลืมความเสียใจห่อเหี่ยวใจ,ลืมความล้มเหลวของตัวเองไป,แววตาที่ปรากฏความชื่นชมความงามเท่านั้น.
"หมายความว่าอย่างไรกัน?
ภายในเมืองซิงโต่ว,วันนี้ถึงได้มีการจุดดอกไม้ไฟมากมายขนาดนี้กัน?"เย่ชิงเฉิงที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ท่านประมุข,พวกเราเองก็ไม่รู้เช่นกัน!"เหล่าคนจากโลกอมตะตอบ.
"ไปตรวจสอบ!"เยชิงเฉิงที่กล่าวตอบ.
"รับทราบ!"
ทว่าขณะเดียวกันทุกคนก็ต้องตื่นตกใจขึ้นมาทันที,แทบจะในทันทีที่ชุดดอกไม้ไฟอีกชุดระเบิดขึ้นบนท้องฟ้า,ปรากฏเป็นอักษรสีปรากฏขึ้นมาในทันที.
น้อมคำนับเชิดชูประมุขโลกอมตะ,ขอให้อายุยืนยาว!
"หืม?"เย่ชิงเฉิงที่ชำเลืองมองออกไปเล็กน้อย.
คำกล่าวอวยพรต่อข้าอย่างงั้นรึ?เย่ชิงเฉิงที่จ้องมองแปลกๆขึ้นไปบนท้องฟ้า.
อักษรสีและคำอวยพรและสัญลักษณ์มากมายที่ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า.
อวยพรต่อประมุขโลกอมตะ,เชิดชูดั่งสวรรค์ให้มีชีวิตนิรันดร์!
คำอวยพรต่อเนื่องที่ถูกยิงขึ้นไปบนท้องฟ้า.
น้อมคำนับเชิดชูประมุขโลกอมตะ,ขอให้กลายเป็นเซียนมุ่งสู่ความเป็นนิรันดร์!
น้อมคำนับเชิดชูประมุขเย่,เป็นดังสวรรค์!
คำอวยพรจากดอกไม้ไฟที่ถูกยิงขึ้นไปชุดแล้วชุดเล่า,พร้อมกับคำอวยพรเนื่องในวันเกิดของเย่ชิงเฉิง,ส่องประกายโชติช่วงบนท้องฟ้า,เจิดจรัสงดงามยิ่งใหญ่เป็นอย่างมาก.
เย่ชิงเฉิงที่ตระหนักได้ในคราแรก,วันนี้เป็นวันเกิดของข้าอย่างงั้นรึ?
"ท่านประมุข,ข้าและคนอื่นๆไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของท่าน,ผู้น้อยผิดไปแล้ว!"คนของโลกอมตะคนหนึ่งที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ท่านประมุขโปรดอภัย!"คนของโลกอมตะคนอื่นๆเองก็เร่งรีบกล่าวออกมาในทันทีเช่นกัน.
"เอาล่ะ,ไม่จำเป็น,ข้าไม่ได้มีแผนการหรือต้องการให้ใครทำอะไรให้ข้า,ว่าแต่นี่มันหมายความว่าอย่างไร,ดอกไม้ไฟอวยพรนี้เป็นฝีมือของใครกัน?"เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
เย่ชิงเฉิงที่รู้สึกสังหารใจไม่ดีนัก,ไม่เข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย.ไม่รู้ว่ามีใครกำลังวางแผนอะไรอยู่หรือไม่?
ตำหนักซิงโต่ว.
ซิงไท่โต่วที่จ้องมองท้องฟ้าชมดอกไม้ไฟ,ภายในใจของเขาสามารถปล่อยวางได้ชั่วคราว,ดูเหมือนว่าจะทำให้หัวใจของเขาบรรเทาเล็กน้อย.
ทว่าในทันใดนั้น,ดอกไม้ไฟที่ได้แปรอักษร,ก็ทำให้ใบหน้าของซิงไท่โต่วเปลี่ยนไป.
แสดงความยินดีต่อเย่ชิงเฉิงอย่างงั้นรึ?
นี่คือการแสดงความยินดีในวันเกิดของเย่ชิงเฉิงอย่างงั้นรึ?
ซิงไท่โต่วที่จ้องมองไปยังทิศทางตำหนักของเย่ชิงเฉิง,ซึ่งมีคนของโลกอมตะมารวมตัวกัน,ดอกไม้ไฟมากมายนี้เป็นฝีมือของเหล่าศิษย์โลกอมตะอย่างงั้นรึ?
"ไปเร็วเข้า,ใครเป็นคนจุดดอกไม้ไฟ,ไปนำมาพบข้า!"เย่ชิงเฉิงที่สั่งการผู้ใต้บังคับบัญชาในทันที.
ไม่ใช่ดอกไม้ไฟของคนโลกอมตะอย่างงั้นรึ?
แล้วมีใครกันที่ล่วงรู้วันเกิดของเย่ชิงเฉิงแล้วจุดดอกไม้ไฟอวยพรกัน?
พริบตาเดียวนั้น,เย่ชิงเฉิง,ราวกับรับรู้ว่าสถานการณ์ของเขาที่ลอบอยู่เบื้องหลังที่ไม่ชัดเจน,กลับมาปรากฏออกมา,เรื่องนี้เป็นแผนการของซิงไท่โต่วหรือไม่?
ประมุขโลกอมตะ,เย่ชิงเฉิงผู้ไร้พ่าย,แดนเทพอมตะ,ผู้จะสั่นคลอนโลกใบนี้,ผู้มีพลังอำนาจเป็นนิรันดร์.
นี่หมายความว่าอย่างไรกัน?
ไม่คิดเลยว่าซิงไท่โต่วจะกระทำเรื่องนี้ขึ้นมา.
นับตั้งแต่เผ่าอูจากไป,ตัวเขาก็ไม่เคยปรากฏตัวออกมา,แม้นว่าราชวงศ์สวรรค์ต้าเหยี่ยนล่มสลาย,และราชวงศ์ราชันย์ที่กำลังพังทลาย,แต่ตราบเท่าที่พวกเขายังเป็นพันธมิตรของโลกอมตะ,พวกเขาก็ยังคงปลอดภัย,เลยทำการอวยพรประมุขโลกอมตะอย่างงั้นรึ?
ทว่าแดนโลกอมตะเองก็อยู่ในสถานะที่ปลอดภัยมาตลอด,ไม่มีทางที่ตระกูลเทียนที่จะสั่นคลอนได้เช่นกัน.
ความจริงหากไม่เพราะว่าโลกอมตะอยู่ที่นี่,ตระกูลเทียนคงเข้าล้อมกรอบและทำลายเมืองหลวงไปแล้ว.
ตระกูลเทียนที่ต้องการหยั่งเชิงโลกอมตะ,โลกอมตะกำลังหยั่งเชิงตระกูลเทียน,ทำให้กำลังรบอยู่ในภาวะสมดุล.
หากโลกอมตะชนะ,ก็กล่าวได้ว่าเป็นโชคดี,ทว่าตระกูลเทียนที่คงอยู่มาแสนปี,จะพ่ายแพ้ง่ายๆอย่างงั้นรึ?
ที่จริงการเข้าปะทะในครั้งนี้,แทบจะเป็นการหยั่งเชิงกันของกลุ่มอิทธิพลใหญ่โดยมีต้าเหยียนเป็นแพะรับบาป,ด้วยชื่อเสียงของโลกอมตะนั้นหาได้เสียหายเลยแม้แต่น้อย,อีกทั้งยังไม่มีใครกล้ากล่าวหาว่าพวกเขาร่วมมือกับโลกใบใหญ่ด้วย.
และหากว่าโลกอมตะมีท่าทางเสียเปรียบตัวเขาก็จะถูกปล่อยลอยแพะได้ในทันที.
หัวเดียวกระเทียมลีบอย่างงั้นรึ?
ซิงไท่โต่วที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าจดจ้องมองดอกไม้ไฟที่งดงาม,อารมณ์ของเขาที่เปลี่ยนไปอย่างรุนแรง,ภายในใจที่หวาดกลัวขึ้นมา,มันได้ฝังลึกแน่นไปจนถึงกระดูกในทันที,เขาไม่เคยหวาดกลัวขนาดนี้มาก่อน,เย่ชิงเฉิง?
พันธมิตรอย่างงั้นรึ? ตราบเท่าที่การร่วมมือกันในครั้งนี้หากไม่สามารถกำจัดตระกูลเทียนได้,ไม่ใช่ว่าคำว่าพันธมิตรก็จะกลายเป็นแพะรับบาป,เพื่อที่จะตัดการไล่ตามหยุดการบุกของตระกูลเทียนหรอกรึ?.
เขาที่เป็นทัพหน้าไว้ใช้หยั่งเชิงตระกูลเทียนเท่านั้นอย่างงั้นรึ?
ตาย? ล่มสลาย? ต้องถูกตระกูลเทียนทำลายอย่างงั้นรึ?
ในเวลาเดียวกัน,ตอนแรกที่เขาเจ็บใจและห่อเหี่ยวใจ,ซิงไท่โต่หลังจากที่เห็นดอกไม้ไฟก็รู้สึกแปลกประหลาด,ความอ้างว้างเดียวดายกลายเป็นยิ่งกว่าความอ้างวางที่หนักหน่วงรุนแรง,เย็นยะเยือกจนแช่แข็งดวงวิญญาณ,ความหนาวเย็นนี้ได้กัดกินกระดูกซึมลึกไปถึงจิตวิญญาณ.
คนทั่วไปคงจะไม่เข้าใจ,ความรู้สึกอ้างวางห่อเหี่ยวของซิงไท่โต่วในเวลานี้.
หากตระกูลเทียนไม่ถูกกำจัด,ซิงไท่โต่วต้องตกตายอย่างแน่นอน.
ในเวลานี้,ภายใต้แสดงดอกไม้ไฟที่ส่องสว่างงดงาม,ความเป็นตายของตระกูลเทียนก็โถมกระหน่ำบีบบังคับหัวใจของเขาในทันที,ค่ำคืนที่งดงามกลายเป็นฝันร้ายต่อซิงไท่โต่วไปแล้ว,เมล็ดพันธ์แห่งความหวาดกลัวมันได้ถูกปลูกลงในหัวใจของเขา,ความอึมครึมไม่สบายใจนี้มันได้กัดกินใจของเขาไปจนหมดแล้ว.
ซิงไท่โต่วที่จ้องมองไกลออกไปยังตำหนักของพันธมิตรเย่ชิงเฉิง,ด้วยสีหน้าไม่พอใจ,ราวกับว่าเย่ชิงเฉิงนั้นเป็นศัตรูคู่แค้นของเขาไปด้วยซ้ำไป.
"อ๊ากกกกก!!"
ความอัดอั้นที่สุมกระหน่ำกระแทกมายังหัวใจของเขาถึงกับทำให้ซิงไท่โต่วต้องคำรามออกมาเสียงดัง.
เสียงคำรามของซิงโท่โต่วถึงกับทำให้ดอกไม้ไฟแตกสลายหายเป็นควันทีเดียว.
ในเวลาเดียวกัน,คนมากมายที่จับจ้องมองไปยังทิศทางของซิงไท่โต่วที่คำรามออกมาเสียงดัง.
ที่ด้านนอกเมือง,จงซานที่จ้องมองไปยังภายในเมืองซิงโต่ว,ขณะที่ได้ยินเสียงคำรามของซิงไท่โต่ว,ท้องฟ้าแปรเปลี่ยนเมฆดำที่ครึ้มฟ้าครึ้มฝนทันที,จงซานที่กำหมัดแน่น,ถึงกับเป่าปากออกมาเหมือนกัน.
"ได้เวลาแล้วรึ?"อี้หลานเชวี๋ยที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ได้เวลาเหมาะแล้ว!"จงซานที่สูดหายใจลึกยืนยัน.
แววตาของอี้หลานเชวี๋ยที่แสดงท่าทางประหลาดใจ,ก่อนหน้านี้เขายังกล่าวล้อจงซานอยู่ว่า,วิธีของจงซานร้ายกาจ,ทว่าอี้หลานเชวี๋ยไม่ได้แสดงท่าทางประหลาดใจมากมายนัก,และเกี่ยวกับการจุดดอกไม้ไฟ,จะสามารถแปรเปลี่ยนคนได้อย่างงั้นรึ?
แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้สร้างความอัศจรรย์ใจต่อเขาเป็นอย่างมาก,แทบจะไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย.
"ซิงไท่โต่วตอนนี้ต้องการที่จะแลกชีวิตกับตระกูลเทียนแล้วรึ?"หยินโหลวหรี่ที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ก่อนหน้านี้ด้วยนิสัยของซิงไท่โต่ว,เพียงแค่รุ่มร้อนครุ่นแค้นตระกูลเทียนเท่านั้น,ทว่าเขาก็ไม่ต้องการจะเอาชีวิตเข้าไปเสียงเพราะว่าเขามั่นใจว่าตัวเองยังเป็นพันธมิตรกับโลกอมตะ,อย่างน้อยก็ยังมีโอกาสรอดชีวิต,อย่างน้อยก็มีต้นไม้ใหญ่ให้หลบพัก,ทว่าเมื่อสักครู่นี้,อารมณ์ของเขาได้หลุดลอยไปแล้ว,ข้าทำให้เขาได้เห็นที่พึ่งสุดท้ายกลายเป็นไม่แน่นอนซะแล้ว,เขาจะต้องตกตายไปในท้ายที่สุด! ตอนนี้,เขาได้เปลี่ยนไปแล้ว."จงซานที่กล่าวด้วยความมั่นใจ.
"หืม?
ตกตายในท้ายที่สุดอย่างงั้นรึ?"หยินโหลวหรี่ที่ขมวดคิ้วไปมาจับจ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป.
"ข้าเข้าใจแล้ว,ท่านได้ปลูกเมล็ดความรู้สึกเอาไว้ในใจของซิงไท่โต่,ทำให้ซิงไท่โต่ระแวงไปจนถึงขีดสุด,ด้วยนิสัยอารมณ์ที่สุขุมจนแทบจะไร้เทียมทานของเขา,ไม่มีทางที่ท่านจะชักจูงได้ง่ายๆ,ไม่ว่าจะใช้แผนการใดๆ,เขาก็อาจจะไม่รับฟัง,แม้แต่ต่อต้านด้วย,แต่ในเวลานี้อารมณ์และความนึกคิดของเขาสมบูรณ์แบบที่จะถูกชักจูงแล้ว."อี้หลานเชวี๋ยที่เผยท่าทางตื่นตระหนกจดจ้องมองไปยังจงซาน.
ในเวลานี้อี้หลานเชวี๋ยที่จดจ้องมองไปยังจงซานด้วยความหวาดกลัวขึ้นมาในทันที,ราวกับว่าไม่มีสิ่งใดภายในใจของเขาที่จะสามารถซ่อนอะไรได้จากชายผู้นี้ได้เลย.
อารมณ์ความรู้สึกของคนที่ไม่สามารถฝึกฝนหรือบังคับกันได้,ทว่าจงซานกับสามารถที่จะจัดการกับเจตจำนงของคนได้อย่างงั้นรึ?
วิธีการของเขาน่าหวาดกลัวอย่างที่สุด,ไม่รู้เลยว่าจะมีใครสามารถต่อกรกับเขาได้กัน?
ภายในใจของอี้หลานเชวี๋ยที่รู้สึกหวาดกลัว,จงซานราวกับเป็นอสูรกายไร้เทียมทาน,ร้ายกาจขนาดนี้เลยรึ?
แผนการ หัวเดียวกระเทียมลีบ ที่สั่นคลอนจิตใจ,เขาที่ยกระดับแผนการสวรรค์ล่มให้รุนแรงยิ่งกว่าในอดีตอีกหลายเท่า,หรือแม้แต่การใช้แผนอวยพรวันเกิดของเย่ชิงเฉิงในวันนี้เพื่อกระตุ้นความรู้สึกของซิงไท่โต่วอีก,แต่ละแผนการของเขา,น่ากลัวนัก.
นี่คือแผนการขั้นที่สอง,หัวเดียวกระเทียมลีบอย่างงั้นรึ?
"เอาล่ะ,เรื่องในวันนี้,สำเร็จแต่โดยดี,พวกเรากลับไปพักได้แล้ว!"จงซานที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม.
"เรียบร้อยแล้วรึ?"หยินโหลวหรี่ที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.
"แค่นี้ก็พอแล้ว,เพียงเท่านี้ซิงไท่โต่วและขันทีชราของเขาที่มีระดับสวรรค์แท้ย่อมไม่ปฏิเสธในการโจมตีตระกูลเทียน,แผนการที่สอง,หัวเดียวกระเทียมรีบ,แค่นี้พอที่จะทำให้ตระกูลเทียนต้องปวดหัวแล้ว!"อี้หลานเชวี๋ยที่กล่าวตอบแทน.
จงซานที่กลับไปแล้ว,ดอกไม้ไฟในเมืองเองก็ยังคงส่องประกายแสงระยิบระยับเหมือนเดิม.
ซิงไท่โต่วที่คำรามเสียงดัง,เป็นเหตุให้คนมากมายจับจ้องมองไปยังเขา,ซิงไท่โต่วที่สูดหายใจลึก,ระงับความรู้สึกเอาไว้.
"กลับ!"ซิงไท่ดต่วที่กล่าวต่อขันทีชรา.
"รับด้วยเกล้า!"
ขันทีชราที่พบว่าขณะที่ฝ่าบาทคำรามเสียงดังนั้น,ท่าทางก็เปลี่ยนไป,ทว่าไม่รู้ว่าเปลี่ยนไปเป็นเช่นใด.
เย่ชิงเฉิงที่จ้องมองไปยังซิงโท่โต่วด้วยสายตาแปลกๆ,ทว่าก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมาเช่นกัน.
เช้าวันถัดมา,ภายในเมืองซิงโต่ว,ข่าวคราวได้กระจายไปทั่วทิศทาง,เมื่อคืนมีการจุดดอกไม้ไฟอวยพรวันเกิดให้กับเย่ชิงเฉิง,และซิงไท่โต่วคำรามออกมาเสียงดัง,กลายเป็นเรื่องแปลกประหลาดที่กระจายไปทั่วเมือง.
ข่าวเรื่องดังกล่าวนี้กระจายไปอย่างรวดเร็ว,ไม่นานหลังจากนั้นก็ถูกส่งต่อไปถึงเทียนเซียว.
เทียนเซียวจดจ้องข้อมูลที่เกิดขึ้น,พร้อมกับขมวดคิ้วแน่นเลยก็ว่าได้.
"หมายความว่าอย่างไร?
ข้ารู้สึกสังหรใจไม่ดีนัก,หากแต่ไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร,เสี่ยวหวัง,เจ้าลองดู,มีอะไรที่ผิดปรกติเกิดขึ้นกันแน่?"เทียนเซียวที่ส่งข้อมูลให้กับเสี่ยวหวัง.
"ครับ!"เสี่ยวหวังที่รับข้อมูลมา,พร้อมกับจดจ้องวิเคราะห์อย่างระมัดระวัง.
"ข้ามั่นใจแน่นอนว่าจงซานอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้,หากแต่ดอกไม้ไฟนั่น,มีปัญหาอะไรกัน?
ทำไมซิงไท่โต่วถึงต้องคำรามเสียงดัง?"เทียนเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา.
Chapter 663 That night fireworks was bright
那一夜的烟花灿烂
คืนดอกไม้ไฟที่งดงาม.
"จงซาน,ท่านช่างโหดร้ายยิ่งนัก!"อี้หลานเชวี๋ยที่จดจ้องมองไปยังดอกไม้ไฟที่ส่องสว่างกระจายไปทั่วท้องฟ้า.
"โหดร้ายอย่างงั้นรึ?"หยินโหลวหรี่ที่ไม่เข้าใจนัก.
"ที่จริงซิงไท่โต่ก็เจ็บอย่างอนาถเพียงพอแล้ว,นับตั้งแต่ราชวงศ์สวรรค์ต้าเหยียนล่มสลาย,ในเวลานี้ราชวงศ์ราชันย์ซิงโต่วของเขาก็กำลังล่มสลายอีก,ไม่เพียงเท่านี้แผนการสวรรค์ล่มขั้นที่หนึ่งก็แทบฉีกกระชากให้ราชวงศ์ของเขาพังอย่างไม่เป็นท่า,เจ้ายังไม่ยินยอม,บาดแผลทั่วร่างแม้แต่หัวใจของเขาที่แตกสลาย,ยังถูกเจ้าโรยเกลือซ้ำอีกไม่ใช่รึ?
เรื่องนี้คงทำให้เขาบอบช้ำอย่างหนักทีเดียว!"อี่หลานเชวี๋ยที่กล่าวพลางทอดถอนใจ.
"ซิงไท่โต่วเป็นคนเช่นใด?
เขาที่เป็นคนสร้างราชวงศ์สวรรค์ขึ้นมา,จิตใจของเขาแทบจะไร้เทียมทาน,เพียงแค่ราชวงศ์สวรรค์ล่มสลาย,หรือแม้แต่ราชวงศ์ราชันย์ล่มสลาย,ไม่ได้ทำให้ซิงไท่โต่วรู้สึกพ่ายแพ้,ไม่ว่าอยากไรเขาก็ยังมีความสุขุมที่จะรับมือกับตระกูลเทียนต่อ,ไม่ได้ทำให้เขาบ้าคลั่ง,ไม่ได้ทำให้เขาสูญเสียเหตุผล,หรือแม้แต่คำสั่งตระกูลเทียนให้จัดการเขา,ก็ไม่มีทางที่จะทำให้ซิงไท่โต่วสูญเสียความสงบไป,ดังนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องนั้น,มีแต่ต้องมอบแผนการที่เลวร้ายที่สุดให้กับเขา!"จงซานที่สายหน้าไปมาพร้อมกับทอดถอนใจ.
"ทว่า,ทำไมต้องจุดดอกไม้ไฟเพื่อส่องสว่างไปทั่วเมืองด้วยล่ะ?"หยินโหลวหรี่ที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"บางครั้ง,กับหัวใจที่มีบาดแผลที่หนักหนา! อาจะทำให้เสียสติได้! แม้แต่คนที่มีความสามารถที่ล้ำเลิศก็อาจจะสูญเสียเหตุผลไป."อี้หลานเชวี๋ยที่ส่ายหน้าไปมา.
ภายในเมืองซิงโต่ว.
ซิงไท่โต่วที่ค่อนข้างงงงันจับจ้องมองดอกไม้ไฟบนท้องฟ้า,ภายในคืนที่มืดมิดนี้,การมองเห็นดอกไม้ไฟมากมาย
กลับทำให้ดูงดงามเป็นอย่างมาก,จิตใจที่ขุ่นมัวเองก็รู้สึกดีขึ้นมาด้วยความงามดังกล่าวด้วย.
ซิงไท่โต่วที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าจดจ้องมองดอกไม้ไฟ,ราวกับว่าตอนนี้เขาได้ลืมความเศร้า,ลืมความเสียใจห่อเหี่ยวใจ,ลืมความล้มเหลวของตัวเองไป,แววตาที่ปรากฏความชื่นชมความงามเท่านั้น.
"หมายความว่าอย่างไรกัน?
ภายในเมืองซิงโต่ว,วันนี้ถึงได้มีการจุดดอกไม้ไฟมากมายขนาดนี้กัน?"เย่ชิงเฉิงที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ท่านประมุข,พวกเราเองก็ไม่รู้เช่นกัน!"เหล่าคนจากโลกอมตะตอบ.
"ไปตรวจสอบ!"เยชิงเฉิงที่กล่าวตอบ.
"รับทราบ!"
ทว่าขณะเดียวกันทุกคนก็ต้องตื่นตกใจขึ้นมาทันที,แทบจะในทันทีที่ชุดดอกไม้ไฟอีกชุดระเบิดขึ้นบนท้องฟ้า,ปรากฏเป็นอักษรสีปรากฏขึ้นมาในทันที.
น้อมคำนับเชิดชูประมุขโลกอมตะ,ขอให้อายุยืนยาว!
"หืม?"เย่ชิงเฉิงที่ชำเลืองมองออกไปเล็กน้อย.
คำกล่าวอวยพรต่อข้าอย่างงั้นรึ?เย่ชิงเฉิงที่จ้องมองแปลกๆขึ้นไปบนท้องฟ้า.
อักษรสีและคำอวยพรและสัญลักษณ์มากมายที่ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า.
อวยพรต่อประมุขโลกอมตะ,เชิดชูดั่งสวรรค์ให้มีชีวิตนิรันดร์!
คำอวยพรต่อเนื่องที่ถูกยิงขึ้นไปบนท้องฟ้า.
น้อมคำนับเชิดชูประมุขโลกอมตะ,ขอให้กลายเป็นเซียนมุ่งสู่ความเป็นนิรันดร์!
น้อมคำนับเชิดชูประมุขเย่,เป็นดังสวรรค์!
คำอวยพรจากดอกไม้ไฟที่ถูกยิงขึ้นไปชุดแล้วชุดเล่า,พร้อมกับคำอวยพรเนื่องในวันเกิดของเย่ชิงเฉิง,ส่องประกายโชติช่วงบนท้องฟ้า,เจิดจรัสงดงามยิ่งใหญ่เป็นอย่างมาก.
เย่ชิงเฉิงที่ตระหนักได้ในคราแรก,วันนี้เป็นวันเกิดของข้าอย่างงั้นรึ?
"ท่านประมุข,ข้าและคนอื่นๆไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของท่าน,ผู้น้อยผิดไปแล้ว!"คนของโลกอมตะคนหนึ่งที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ท่านประมุขโปรดอภัย!"คนของโลกอมตะคนอื่นๆเองก็เร่งรีบกล่าวออกมาในทันทีเช่นกัน.
"เอาล่ะ,ไม่จำเป็น,ข้าไม่ได้มีแผนการหรือต้องการให้ใครทำอะไรให้ข้า,ว่าแต่นี่มันหมายความว่าอย่างไร,ดอกไม้ไฟอวยพรนี้เป็นฝีมือของใครกัน?"เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
เย่ชิงเฉิงที่รู้สึกสังหารใจไม่ดีนัก,ไม่เข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย.ไม่รู้ว่ามีใครกำลังวางแผนอะไรอยู่หรือไม่?
ตำหนักซิงโต่ว.
ซิงไท่โต่วที่จ้องมองท้องฟ้าชมดอกไม้ไฟ,ภายในใจของเขาสามารถปล่อยวางได้ชั่วคราว,ดูเหมือนว่าจะทำให้หัวใจของเขาบรรเทาเล็กน้อย.
ทว่าในทันใดนั้น,ดอกไม้ไฟที่ได้แปรอักษร,ก็ทำให้ใบหน้าของซิงไท่โต่วเปลี่ยนไป.
แสดงความยินดีต่อเย่ชิงเฉิงอย่างงั้นรึ?
นี่คือการแสดงความยินดีในวันเกิดของเย่ชิงเฉิงอย่างงั้นรึ?
ซิงไท่โต่วที่จ้องมองไปยังทิศทางตำหนักของเย่ชิงเฉิง,ซึ่งมีคนของโลกอมตะมารวมตัวกัน,ดอกไม้ไฟมากมายนี้เป็นฝีมือของเหล่าศิษย์โลกอมตะอย่างงั้นรึ?
"ไปเร็วเข้า,ใครเป็นคนจุดดอกไม้ไฟ,ไปนำมาพบข้า!"เย่ชิงเฉิงที่สั่งการผู้ใต้บังคับบัญชาในทันที.
ไม่ใช่ดอกไม้ไฟของคนโลกอมตะอย่างงั้นรึ?
แล้วมีใครกันที่ล่วงรู้วันเกิดของเย่ชิงเฉิงแล้วจุดดอกไม้ไฟอวยพรกัน?
พริบตาเดียวนั้น,เย่ชิงเฉิง,ราวกับรับรู้ว่าสถานการณ์ของเขาที่ลอบอยู่เบื้องหลังที่ไม่ชัดเจน,กลับมาปรากฏออกมา,เรื่องนี้เป็นแผนการของซิงไท่โต่วหรือไม่?
ประมุขโลกอมตะ,เย่ชิงเฉิงผู้ไร้พ่าย,แดนเทพอมตะ,ผู้จะสั่นคลอนโลกใบนี้,ผู้มีพลังอำนาจเป็นนิรันดร์.
นี่หมายความว่าอย่างไรกัน?
ไม่คิดเลยว่าซิงไท่โต่วจะกระทำเรื่องนี้ขึ้นมา.
นับตั้งแต่เผ่าอูจากไป,ตัวเขาก็ไม่เคยปรากฏตัวออกมา,แม้นว่าราชวงศ์สวรรค์ต้าเหยี่ยนล่มสลาย,และราชวงศ์ราชันย์ที่กำลังพังทลาย,แต่ตราบเท่าที่พวกเขายังเป็นพันธมิตรของโลกอมตะ,พวกเขาก็ยังคงปลอดภัย,เลยทำการอวยพรประมุขโลกอมตะอย่างงั้นรึ?
ทว่าแดนโลกอมตะเองก็อยู่ในสถานะที่ปลอดภัยมาตลอด,ไม่มีทางที่ตระกูลเทียนที่จะสั่นคลอนได้เช่นกัน.
ความจริงหากไม่เพราะว่าโลกอมตะอยู่ที่นี่,ตระกูลเทียนคงเข้าล้อมกรอบและทำลายเมืองหลวงไปแล้ว.
ตระกูลเทียนที่ต้องการหยั่งเชิงโลกอมตะ,โลกอมตะกำลังหยั่งเชิงตระกูลเทียน,ทำให้กำลังรบอยู่ในภาวะสมดุล.
หากโลกอมตะชนะ,ก็กล่าวได้ว่าเป็นโชคดี,ทว่าตระกูลเทียนที่คงอยู่มาแสนปี,จะพ่ายแพ้ง่ายๆอย่างงั้นรึ?
ที่จริงการเข้าปะทะในครั้งนี้,แทบจะเป็นการหยั่งเชิงกันของกลุ่มอิทธิพลใหญ่โดยมีต้าเหยียนเป็นแพะรับบาป,ด้วยชื่อเสียงของโลกอมตะนั้นหาได้เสียหายเลยแม้แต่น้อย,อีกทั้งยังไม่มีใครกล้ากล่าวหาว่าพวกเขาร่วมมือกับโลกใบใหญ่ด้วย.
และหากว่าโลกอมตะมีท่าทางเสียเปรียบตัวเขาก็จะถูกปล่อยลอยแพะได้ในทันที.
หัวเดียวกระเทียมลีบอย่างงั้นรึ?
ซิงไท่โต่วที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าจดจ้องมองดอกไม้ไฟที่งดงาม,อารมณ์ของเขาที่เปลี่ยนไปอย่างรุนแรง,ภายในใจที่หวาดกลัวขึ้นมา,มันได้ฝังลึกแน่นไปจนถึงกระดูกในทันที,เขาไม่เคยหวาดกลัวขนาดนี้มาก่อน,เย่ชิงเฉิง?
พันธมิตรอย่างงั้นรึ? ตราบเท่าที่การร่วมมือกันในครั้งนี้หากไม่สามารถกำจัดตระกูลเทียนได้,ไม่ใช่ว่าคำว่าพันธมิตรก็จะกลายเป็นแพะรับบาป,เพื่อที่จะตัดการไล่ตามหยุดการบุกของตระกูลเทียนหรอกรึ?.
เขาที่เป็นทัพหน้าไว้ใช้หยั่งเชิงตระกูลเทียนเท่านั้นอย่างงั้นรึ?
ตาย? ล่มสลาย? ต้องถูกตระกูลเทียนทำลายอย่างงั้นรึ?
ในเวลาเดียวกัน,ตอนแรกที่เขาเจ็บใจและห่อเหี่ยวใจ,ซิงไท่โต่หลังจากที่เห็นดอกไม้ไฟก็รู้สึกแปลกประหลาด,ความอ้างว้างเดียวดายกลายเป็นยิ่งกว่าความอ้างวางที่หนักหน่วงรุนแรง,เย็นยะเยือกจนแช่แข็งดวงวิญญาณ,ความหนาวเย็นนี้ได้กัดกินกระดูกซึมลึกไปถึงจิตวิญญาณ.
คนทั่วไปคงจะไม่เข้าใจ,ความรู้สึกอ้างวางห่อเหี่ยวของซิงไท่โต่วในเวลานี้.
หากตระกูลเทียนไม่ถูกกำจัด,ซิงไท่โต่วต้องตกตายอย่างแน่นอน.
ในเวลานี้,ภายใต้แสดงดอกไม้ไฟที่ส่องสว่างงดงาม,ความเป็นตายของตระกูลเทียนก็โถมกระหน่ำบีบบังคับหัวใจของเขาในทันที,ค่ำคืนที่งดงามกลายเป็นฝันร้ายต่อซิงไท่โต่วไปแล้ว,เมล็ดพันธ์แห่งความหวาดกลัวมันได้ถูกปลูกลงในหัวใจของเขา,ความอึมครึมไม่สบายใจนี้มันได้กัดกินใจของเขาไปจนหมดแล้ว.
ซิงไท่โต่วที่จ้องมองไกลออกไปยังตำหนักของพันธมิตรเย่ชิงเฉิง,ด้วยสีหน้าไม่พอใจ,ราวกับว่าเย่ชิงเฉิงนั้นเป็นศัตรูคู่แค้นของเขาไปด้วยซ้ำไป.
"อ๊ากกกกก!!"
ความอัดอั้นที่สุมกระหน่ำกระแทกมายังหัวใจของเขาถึงกับทำให้ซิงไท่โต่วต้องคำรามออกมาเสียงดัง.
เสียงคำรามของซิงโท่โต่วถึงกับทำให้ดอกไม้ไฟแตกสลายหายเป็นควันทีเดียว.
ในเวลาเดียวกัน,คนมากมายที่จับจ้องมองไปยังทิศทางของซิงไท่โต่วที่คำรามออกมาเสียงดัง.
ที่ด้านนอกเมือง,จงซานที่จ้องมองไปยังภายในเมืองซิงโต่ว,ขณะที่ได้ยินเสียงคำรามของซิงไท่โต่ว,ท้องฟ้าแปรเปลี่ยนเมฆดำที่ครึ้มฟ้าครึ้มฝนทันที,จงซานที่กำหมัดแน่น,ถึงกับเป่าปากออกมาเหมือนกัน.
"ได้เวลาแล้วรึ?"อี้หลานเชวี๋ยที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ได้เวลาเหมาะแล้ว!"จงซานที่สูดหายใจลึกยืนยัน.
แววตาของอี้หลานเชวี๋ยที่แสดงท่าทางประหลาดใจ,ก่อนหน้านี้เขายังกล่าวล้อจงซานอยู่ว่า,วิธีของจงซานร้ายกาจ,ทว่าอี้หลานเชวี๋ยไม่ได้แสดงท่าทางประหลาดใจมากมายนัก,และเกี่ยวกับการจุดดอกไม้ไฟ,จะสามารถแปรเปลี่ยนคนได้อย่างงั้นรึ?
แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้สร้างความอัศจรรย์ใจต่อเขาเป็นอย่างมาก,แทบจะไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย.
"ซิงไท่โต่วตอนนี้ต้องการที่จะแลกชีวิตกับตระกูลเทียนแล้วรึ?"หยินโหลวหรี่ที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ก่อนหน้านี้ด้วยนิสัยของซิงไท่โต่ว,เพียงแค่รุ่มร้อนครุ่นแค้นตระกูลเทียนเท่านั้น,ทว่าเขาก็ไม่ต้องการจะเอาชีวิตเข้าไปเสียงเพราะว่าเขามั่นใจว่าตัวเองยังเป็นพันธมิตรกับโลกอมตะ,อย่างน้อยก็ยังมีโอกาสรอดชีวิต,อย่างน้อยก็มีต้นไม้ใหญ่ให้หลบพัก,ทว่าเมื่อสักครู่นี้,อารมณ์ของเขาได้หลุดลอยไปแล้ว,ข้าทำให้เขาได้เห็นที่พึ่งสุดท้ายกลายเป็นไม่แน่นอนซะแล้ว,เขาจะต้องตกตายไปในท้ายที่สุด! ตอนนี้,เขาได้เปลี่ยนไปแล้ว."จงซานที่กล่าวด้วยความมั่นใจ.
"หืม?
ตกตายในท้ายที่สุดอย่างงั้นรึ?"หยินโหลวหรี่ที่ขมวดคิ้วไปมาจับจ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป.
"ข้าเข้าใจแล้ว,ท่านได้ปลูกเมล็ดความรู้สึกเอาไว้ในใจของซิงไท่โต่,ทำให้ซิงไท่โต่ระแวงไปจนถึงขีดสุด,ด้วยนิสัยอารมณ์ที่สุขุมจนแทบจะไร้เทียมทานของเขา,ไม่มีทางที่ท่านจะชักจูงได้ง่ายๆ,ไม่ว่าจะใช้แผนการใดๆ,เขาก็อาจจะไม่รับฟัง,แม้แต่ต่อต้านด้วย,แต่ในเวลานี้อารมณ์และความนึกคิดของเขาสมบูรณ์แบบที่จะถูกชักจูงแล้ว."อี้หลานเชวี๋ยที่เผยท่าทางตื่นตระหนกจดจ้องมองไปยังจงซาน.
ในเวลานี้อี้หลานเชวี๋ยที่จดจ้องมองไปยังจงซานด้วยความหวาดกลัวขึ้นมาในทันที,ราวกับว่าไม่มีสิ่งใดภายในใจของเขาที่จะสามารถซ่อนอะไรได้จากชายผู้นี้ได้เลย.
อารมณ์ความรู้สึกของคนที่ไม่สามารถฝึกฝนหรือบังคับกันได้,ทว่าจงซานกับสามารถที่จะจัดการกับเจตจำนงของคนได้อย่างงั้นรึ?
วิธีการของเขาน่าหวาดกลัวอย่างที่สุด,ไม่รู้เลยว่าจะมีใครสามารถต่อกรกับเขาได้กัน?
ภายในใจของอี้หลานเชวี๋ยที่รู้สึกหวาดกลัว,จงซานราวกับเป็นอสูรกายไร้เทียมทาน,ร้ายกาจขนาดนี้เลยรึ?
แผนการ หัวเดียวกระเทียมลีบ ที่สั่นคลอนจิตใจ,เขาที่ยกระดับแผนการสวรรค์ล่มให้รุนแรงยิ่งกว่าในอดีตอีกหลายเท่า,หรือแม้แต่การใช้แผนอวยพรวันเกิดของเย่ชิงเฉิงในวันนี้เพื่อกระตุ้นความรู้สึกของซิงไท่โต่วอีก,แต่ละแผนการของเขา,น่ากลัวนัก.
นี่คือแผนการขั้นที่สอง,หัวเดียวกระเทียมลีบอย่างงั้นรึ?
"เอาล่ะ,เรื่องในวันนี้,สำเร็จแต่โดยดี,พวกเรากลับไปพักได้แล้ว!"จงซานที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม.
"เรียบร้อยแล้วรึ?"หยินโหลวหรี่ที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.
"แค่นี้ก็พอแล้ว,เพียงเท่านี้ซิงไท่โต่วและขันทีชราของเขาที่มีระดับสวรรค์แท้ย่อมไม่ปฏิเสธในการโจมตีตระกูลเทียน,แผนการที่สอง,หัวเดียวกระเทียมรีบ,แค่นี้พอที่จะทำให้ตระกูลเทียนต้องปวดหัวแล้ว!"อี้หลานเชวี๋ยที่กล่าวตอบแทน.
จงซานที่กลับไปแล้ว,ดอกไม้ไฟในเมืองเองก็ยังคงส่องประกายแสงระยิบระยับเหมือนเดิม.
ซิงไท่โต่วที่คำรามเสียงดัง,เป็นเหตุให้คนมากมายจับจ้องมองไปยังเขา,ซิงไท่โต่วที่สูดหายใจลึก,ระงับความรู้สึกเอาไว้.
"กลับ!"ซิงไท่ดต่วที่กล่าวต่อขันทีชรา.
"รับด้วยเกล้า!"
ขันทีชราที่พบว่าขณะที่ฝ่าบาทคำรามเสียงดังนั้น,ท่าทางก็เปลี่ยนไป,ทว่าไม่รู้ว่าเปลี่ยนไปเป็นเช่นใด.
เย่ชิงเฉิงที่จ้องมองไปยังซิงโท่โต่วด้วยสายตาแปลกๆ,ทว่าก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมาเช่นกัน.
.....
เช้าวันถัดมา,ภายในเมืองซิงโต่ว,ข่าวคราวได้กระจายไปทั่วทิศทาง,เมื่อคืนมีการจุดดอกไม้ไฟอวยพรวันเกิดให้กับเย่ชิงเฉิง,และซิงไท่โต่วคำรามออกมาเสียงดัง,กลายเป็นเรื่องแปลกประหลาดที่กระจายไปทั่วเมือง.
ข่าวเรื่องดังกล่าวนี้กระจายไปอย่างรวดเร็ว,ไม่นานหลังจากนั้นก็ถูกส่งต่อไปถึงเทียนเซียว.
เทียนเซียวจดจ้องข้อมูลที่เกิดขึ้น,พร้อมกับขมวดคิ้วแน่นเลยก็ว่าได้.
"หมายความว่าอย่างไร?
ข้ารู้สึกสังหรใจไม่ดีนัก,หากแต่ไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร,เสี่ยวหวัง,เจ้าลองดู,มีอะไรที่ผิดปรกติเกิดขึ้นกันแน่?"เทียนเซียวที่ส่งข้อมูลให้กับเสี่ยวหวัง.
"ครับ!"เสี่ยวหวังที่รับข้อมูลมา,พร้อมกับจดจ้องวิเคราะห์อย่างระมัดระวัง.
"ข้ามั่นใจแน่นอนว่าจงซานอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้,หากแต่ดอกไม้ไฟนั่น,มีปัญหาอะไรกัน?
ทำไมซิงไท่โต่วถึงต้องคำรามเสียงดัง?"เทียนเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น