Immortality Chapter 648 Gives up her, the heart did not have
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 648 ยอมปล่อยนาง,หัวใจคงไม่มีอีกแล้ว.
Chapter 648 Gives up her, the heart did not have
"ไมได้การแล้ว,บ่อปิศาจสวรรค์,ที่บ่มเพาะความรู้สึกของคน,ปิศาจสวรรค์กำลังจะสร้างหายนะให้กับฝ่าบาท!
นอกจากนี้ยังได้ประโยชน์จากถ้ำร้อยสวรรค์,ทำให้สร้างความหายนะให้กับฝ่าบาทจนถึงขีดสุด!"หนีปู่ซ่าที่กล่าวออกมาด้วยความตกใจ.
"หมายความว่าอย่างไร?"เป่าเอ๋อที่เผยแววตาเป็นปฏิปักษ์,จดจ้องมองไปยังหนีปู่ซา.
ทุกๆคนต่างก็จ้องมองไปยังหนีปู่ซา.
"เจ้าจะกล่าวว่ารูปปั้นหยกขาว,นั้นหมักหม่นพลัง,ก็เลยทำร้ายจงซานอย่างงั้นรึ?"เป่ยชิงซือที่ขมวดคิ้วไปมา.
"น่าจะเป็นเช่นนั้น!"หนีปู่ซาขมวดคิ้วไปมาด้วยความกังวล.
"ไม่จำเป็นต้องกังวล,ปิศาจสวรรค์ขั้นแรกเท่านั้น,ด้วยจิตใจของจงซานแล้ว,ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง!"ตี้เสวียนชาส่ายหน้าไปมา.
"ไม่,ไม่ได้เป็นเช่นนั้น,ถ้ำร้อยสวรรค์นั้นได้ผนึกเอาไว้ในถ้ำทำให้ปิศาจสวรรค์แข็งแกร่ง,และมีคนที่ได้ทดสอบจิตใจมากว่าร้อยคนแล้ว,กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,แม้ว่าปิศาจสวรรค์จะอยู่ในขั้นต้น,ทว่าพลังของมันนั้นเทียบได้กับระดับกลาง,เป็นปิศาจสวรรค์ที่ทรงพลังไม่น้อยเลย!"หนีปู่ซาที่กล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่เป็นกังวลเช่นกัน.
"ข้าจะไปปลุกจงซาน!"เทียนหลิงเอ๋อที่รู้สึกร้อนใจขึ้นมาทันที,หลังจากได้ยินคำพูดของหนีปู่ซา,ดวงตาของนางที่มีน้ำตาคลอขึ้นมาทันที.
"หลิงเอ๋อ,อย่า!"เป่าเอ๋อที่คว้าเทียนหลิงเอ่อ
"เจี่ยเจี๋ย,จงซานอยู่ในอันตราย,ข้าจะต้องช่วยเขา!"เทียนหลิงเอ๋อที่เอ่ยออกมาต้องการที่จะดึงมือออกมาจากมือเป่าเอ๋อ.
เป๋าเอ๋อที่ทำหน้าดุ,หยุดหลิงเอ๋อเอาไว้,พร้อมกับส่ายหน้าไปมา.
"ฮวงโหวอย่าได้ทำเช่นนั้น,แม้ว่าฝ่าบาทจะเผชิญกับความยากลำบาก,ต้องเผชิญกับปิศาจสวรรค์,แต่ไม่สามารถที่จะทำอะไร,หรือรบกวนได้ในตอนนี้,หากว่าเข้าไปรบกวน,อาจจะทำให้ธาตุไฟเข้าแทรกได้."หนีปู่ซาที่เอ่ยออกมาในทันที.
"แล้วต้องทำเช่นไร?"สามฮวงโหวที่ชำเลืองเขม็งไปยังหนีปู่ซา.
"94 รอบสังสารวัฏ,อีกไม่นานก็จบแล้ว,ตราบเท่าที่ฝ่าบาทสามารถทนไปได้ถึงหนึ่งร้อย,หลังจากนั้นก็จะปลอดภัย."หนีปู่ซาที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่มั่นใจนัก.
"หนึ่งร้อยรึ?"ตี้เสวี่ยนชาที่อยู่ข้างๆขมวดคิ้วไปมา.
ตี้เสวียนชาไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา,ทว่าภายในใจเขานั้นรู้อย่างชัดเจน,รอบที่หนึ่งร้อยรึ?
เพียงแค่ 90 รอบก็น่าเกรงขามพอแล้ว,หลังจากรอบที่ 90
เป็นต้นไป,ต้องบอกเลยว่าเป็นเรื่องที่ยากจะสามารถทนได้ง่าย,ความรู้สึกที่เหมือนตกนรกนั่น.
แม้แต่ตี้เสวียนชาเองที่มั่นใจในความแข็งแกร่งของจิตใจ,ยังสามารถต้านได้เพียงแค่
94 รอบ,ร้อยรอบ,เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน.
จงซานที่สามารถทนมาถึงรอบที่ 94,แต่จะทนได้ถึงร้อยรอบอย่างงั้นรึ?
ภายในถ้ำรอยสวรรค์.
จงซานยังคงนั่งสมาธิอยู่ด้านใน,ใบหน้าที่ขาวซีด,สีหน้าที่แปรเปลี่ยนไปมา,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาได้รับความเจ็บปวดจากผลการเกิดแก่เจ็บตาย,ความซับซ้อนที่ทำให้ใจเขาเต็มไปด้วยความสงสัย,และความเจ็บปวดเกิดกว่าจะทานทน.
ไม่ไกลออกไปจากร่างจงซาน,ทันใดนั้นก็ปรากฏเงาเลือนๆที่แปลกประหลาดขึ้น.
เงานี้ดูไม่เหมือนปิศาจสวรรค์ดั่งที่หนีปู่ซาบรรยายถึงเลย,เงานี้เป็นสตรีที่มีความงดงามอย่างที่สุด,สตรีผู้นี้ไม่ใช่ใครอื่น,นางก็คือต้นกำเนิดของถ้ำร้อยสวรรค์แห่งนี้,เป็นรูปปั้นหยกขาวที่งดงาม,ที่ถูกเรียกว่าสระปิศาจสวรรค์,ภาพเงานี้ดูเหมือนกับรูปปั้นหยกขาวเป็นอย่างมาก.
สตรีคนดังกล่าวจ้องมองไปยังจงซาน,แววตาที่กวาดไปมา,นางที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว,เผยยิ้มที่งดงามหยดย้อยออกมา,สายตาของนางนั้นดูไม่คล้ายกับปิศาจสวรรค์,แต่นางนั้นกลับดูร้ายกาจยิ่งกว่ามาก.
อย่างไรก็ตามกลิ่นอายของนางที่แผ่ออกมานั้นดูสูงส่ง,แววตาที่ใสกระจาง,ราวกับเด็กทารกที่เพิ่งเกิดขึ้นมา,สายตาที่จ้องมองด้วยความอยากรู้อยากเห็นในตัวจงซาน.
"กุยเอ๋อ?
เจ้าไม่สามารถปล่อยวางคนผู้นี้ได้อย่างงั้นรึ?"เงาสตรีที่จ้องมองและกล่าวที่ด้านหน้าจงซาน.
จงซานในโลกสังสารวัฏ,รอบที่ 94.
จงซานที่เป็นเด็กกำพร้า,ถูกทิ้งใส่ถังไม้,ลอยไปในแม่น้ำ,ซึ่งมีนักบวชผู้หนึ่งเก็บเขามาเลี้ยง,นับตั้งแต่เด็กแล้วเขาได้เดินเข้าสู่วิถีพุทธ,นอกจากนี้เขายังมีความเฉลียวฉลาดเป็นอย่างมาก,มีพลังการเรียนรู้ที่สูง,สามารถที่จะจดจำบทสวดและพระคัมภีร์ได้ทั้งหมด,เพียง
12 ขวบเขาก็แตกฉานเรื่องพระธรรม,และไม่เคยพ่ายแพ้ในการวิวาทะเรื่องหลักธรรมเลยแม้แต่ครั้งเดียว.
13 ปีก็เดินทางทั่วยุทธภพ,เข้าใจถึงความเป็นไปของสังคม,เข้าใจได้ถึงหลักธรรมที่ล้ำลึกที่เกิดขึ้นใต้สวรรค์แห่งนี้,และค่ำคืนหนึ่งเขาก็ได้ดวงตาเห็นธรรม,เข้าใจถึงธรรมชาติที่ลึกซึ้งได้ในที่สุด.
25 ปี,ที่วิหารเทวะ,เขาที่เป็นประธานในการจัดชุมนุม,บูชาพระธรรมขึ้น! นักบวชทั่วเหล้าที่เข้าร่วมงานในครั้งนี้.
เมื่อจงซานอายุ 26 ปี,ตระกูลราชวงศ์แห่งหนึ่งที่นับถือในคำสั่งสอน,ถึงกับได้ให้อาณาจักรก่อตั้งศาสนาประจำชาติขึ้น.
กล่าวได้ว่าจงซานนับเป็นคนหนึ่งที่มีส่วนสำคัญ.
เมื่ออายุได้ 30 ปี,ความเจริญรุ่งเรื่องของศาสนา,มีคนนับถือหลานสิบล้าน,ภายใต้สวรรค์แห่งนี้ไม่มีใครไม่รู้จักจงซาน.
40 ปี
งานชุมนุมบูชาพระธรรมก็เกิดขึ้นอีกครั้ง,เวลานี้มีนักบวชนับล้านเข้าร่วม,ในวันนี้เป็นวันที่ศาสนาเจริญรุ่งเรื่องถึงขีดสุด,ได้ปรากฏดอกบัวทอง,จงซานได้รับฉายา,นักบวชเทวะ,มีชื่อเสียงกระจายไปทั่วโลกหล้า.
นักบวชทุกคนที่ตระหนักได้ว่าได้ปรากฏนักบวชเทวะลำดับหนึ่งของโลกใบนี้ขึ้นแล้ว.
ห้าสิบปี,สิบศิษย์หลักของเขา,แต่ละคนต่างก็สำเร็จมรรคผล,ก้าวเดินชี้นำปุถุชนทั่วไป,ทั่วร่างของจงซานเวลานี้มีแสงสีทองคลุมร่างเอาไว้,ประชาชนทุกคนต่างก็เคารพบูชา.
หกสิบปีที่แสงสีทองเปล่งประกายออกจากร่าง,เจ็บสิบปีแสงสีทองที่หาย,หากแต่ร่างกายนั้นกลับส่งกลิ่นอายที่สูงส่งออกมา.
ทุกคนที่รับรู้,ว่าจงซานนั้นได้รับความเมตตาจากอรหันต์,ร้อยปีหลังจากนี้,เขาจะต้องได้ก้าวสู่สรวงสวรรค์,และจงซานจะได้กลับชาติมาเกิดเป็นอรหันต์,และยืนอยู่เหนือผู้คน.
ไม่ว่าอย่างไร,จงซานต่างก็เป็นผู้นำของเหล่านักบวชทั่วหล้า,ถูกสลักเอาไว้ในใจ,เป็นที่เคารพต่อคนทั้งมวล.
เมื่ออายุ 80 ปี,ร่างกายที่เหี่ยวชรา,ก้าวเข้าสู่ช่วงปลายของชีวิต,พร้อมกับปรากฏเส้นทาง,ผลอรหันต์มรรคาปรากฏขึ้นแล้ว.
94 สังสารวัฏจะก้าวผ่านได้ง่ายๆอย่างงั้นรึ?
80 สิบปีในวิถีพระธรรม,คาดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องที่คาดไม่ถึงขึ้น,เขาที่ตกหลุมรัก,ผู้แสวงบุญเหว่ยกุยเอ๋อในวัย
28ปี
ราวกับว่านี้คือบททดสอบของสวรรค์ที่ได้สร้างความลำบากให้กับนักบวชชรา,จงซานที่ตกหลุมรักเหว่ยกุยเอ๋อทันทีที่พบ.
การบำเพ็ญเพียรหยุดชะงัก,ไม่สามารถก้าวต่อไปได้อีกแล้ว,เขาที่เตรียมสึกออกมาเป็นฆราวาส!
หลวงจีนอายุ 80 ปีตกหลุมรักสตรีรุ่นลูกอย่างงั้นรึ?
ถึงกับจะสึกเลยอย่างงั้นรึ? เรื่องนี้เป็นไปได้อย่างไร?
"อาจารย์,ท่านอย่าได้ทำเช่นนั้นเลย,ท่านที่กำลังจะสำเร็จอรหันต์มรรคาแล้ว,จะยอมให้สตรีคนหนึ่งทำลายไปจนสิ้นรึ?!"ศิษย์คนหนึ่งที่คุกเข่าโอดครวญร้องขอให้เขาหยุด.
"อาจารย์,ท่านเป็นต้นแบบอย่างของคนทั่วหล้า,ผู้จะได้เป็นอรหันต์,ท่านอย่าได้ปล่อยให้สตรีผู้เดียวทำลายชื่อเสียงของท่านเลย!"
"อาจารย์,ท่านจะทำลายความฝันของท่านรึ?
เรื่องที่เป็นไปไม่ได้นี้,จะทำลายชีวิตที่เหลือของท่านทั้งหมด!"
เหล่าศิษย์ใหญ่ทั้งสิบที่รับรู้,ได้ออกมาขวาง,ไม่ให้จงซานสึกออกไป.
"ไปให้พ้น,ไปให้พ้น....!"
จงซานในวัยชราที่ร้องไห้งมงานปัดป้อง,ไม่ให้เหล่าศิษย์ทั้งสิบมาขวาง,แม้แต่ตีโพยตีพาย,ทุบตีเหล่าศิษย์ด้วย.
ความรู้สึกจงซานช่างลึกซึ้ง,ไม่สามารถที่จะวางได้เลยแม้แต่น้อย.
ศิษย์ใหญ่ทั้งสิบก็ไม่สามารถขวางเขาได้,ข่าวนี้ได้กระจายเป็นไฟลามทุ่ง,เพียงไม่นานคนทั่วหล้าก็รับรู้กันทั่ว.
ทุกคนที่ได้ยินมาว่านักบวชศักดิ์สิทธิ์ได้สึกมาเป็นบรรพชิต,สร้างความตื่นตะลึงต่อคนทั่วหล้า,พวกเขาที่ยกย่องเคารพนับถืออย่างสุดใจ,จากเทิดทูนกลับกลายเป็นความชิงชัง,ในเวลานี้คนทั่วหล้าต่างก็รู้สึกขุ่นเคืองเป็นอย่างมาก.
นักบวชศักดิ์สิทธิ์กลายเป็นปุถุชนพร้อมกับแต่งงานกับหญิงสาววัย
28 ปีอย่างงั้นรึ?
เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อเป็นอย่างมาก,และยังเป็นที่ต่อต้านจากนักบวชทั่วหล้าอีกด้วย.
ส่วนจงซานที่เคยเป็นนักบวชศักดิ์สิทธิ์,เวลานี้กำลังหลงเสน่ห์เคลิบเคลิ้มกับความรัก,ไม่หวังที่จะเดินไปบนเส้นทางพระธรรมอีกต่อไป.
นักบวชศักดิ์สิทธิ์ที่กลับกลายเป็นปุถุชน,คนทั่วหล้าที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า,ทุกๆคนต่างก็เริ่มสาปแช่ง,ไม่มีใครยินดีที่จะยอมรับกับเรื่องที่เกิดขึ้น,แม้แต่บิดามารดาของเหว่ยกุยเอ๋อยังไม่ยอมรับ,แม้แต่ให้คนรับใช้ลอบทำลายอดีตนักบวชศักดิ์สิทธิ์.
กับหลวงจีนที่ทุกคนเคารพบูชา,กลับกลายมาเป็นเช่นนี้,ยากที่จะทำให้พวกเขายอมรับได้.
กับความเจ็บปวดของทุกคน,อดีตนักบวชศักดิ์สิทธิ์จงซานก็รู้สึกเจ็บปวดเหมือนมีแทงหัวใจเช่นกัน.
"ยอมแพ้เถอะ,อย่าได้ฝืนอีกเลย!"เหว่ยกุยเอ๋อที่ร้องให้กล่าวเสียงสะอื้นเล็กน้อยต่อจงซาน.
"ไม่,ข้าไม่ต้องการ! ข้าไม่ยอมแพ้!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น.
"สังหารคนชั่วนั่นซะ,นางคือปิศาจกลับชาติมาเกิด,เพื่อทำให้นักบวชศักดิ์สิทธิ์ได้รับภัยพิบัติ!"เสียงของผู้คนที่ดังสนั่น.
เหว่ยกุยเอ๋อที่ถูกผู้คนล้อมรอบสังหารจนตกตายไปในที่สุด.
"ไม่!!!!"
จงซานที่อุ้มร่างของเหว่ยกุยเอ๋อเอาไว้,น้ำตาที่ไหลไม่หยุด,สวรรค์,ข้าได้ทำบาปอันใดไว้!
ในเวลาเดียวกันนั้น,สตรีที่งดงามราวกับนางฟ้าได้ปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าอดีตนักบวชเทวะจงซาน,สตรีผู้งดงามนี้,ก็คือร่างเงาของปิศาจสวรรค์นั่นเอง.
"ยอมแพ้เถอะ,ตัดใจซะ,กลับคืนสู่อดีตได้แล้ว,เจ้าไม่ใช่คนของโลกใบนี้,ยอมแพ้ซะเถอะ!"สตรีผู้งดงามที่กล่าวเตือน.
"ไม่,ข้าไม่ยอมแพ้,ข้าไม่ยอมแพ้!"จงซานยังคงกอดร่างของเหว่ยกุยเอ๋อร้องไห้ไม่หยุด.
ท้ายที่สุด,นักบวชเทวะก็ไม่ยอมทิ้งศพเหว่ยกุยเอ๋ออีกทั้งเขาที่อุ้มร่างของนางเดินตรงไปตรงไปยังหน้าผาสูง,ต่อหน้าฝูงชนเขาที่กระโดดลงไปยังหน้าผาสูงหมื่นจั้ง.
สตรีที่รักตายไป,จงซานที่เจ็บปวดทรมานอย่างที่สุด,ความเศร้าใจที่ลุกโชติช่วงอย่างรุนแรง.
"โง่นัก,ยอมซะ,ไม่งั้นเจ้าจะต้องตาย!"ภาพเงาของสตรีผู้งดงามที่กล่าวต่อศพจงซานด้านล่าง,ทว่าแววตาของนางก็เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเช่นเดียวกัน.
เกิดเรื่องเช่นนี้กว่า 44 ครั้งแล้ว,ทำไม?
ทำไมเขาถึงไม่ยอมปล่อยวาง.
ความสงสัยใครรู้ของนางมากขึ้นและก็มากขึ้น,จนแปรเปลี่ยนเป็นความสนใจในที่สุด.
95 สังสารวัฏ.
"เอ๊ะ?
ท้ายที่สุดก็ขุดมาถึงความทรงจำของเขาแล้วรึ?
โลกปัจจุบันของเขารึ?"ร่างเงาสตรีผู้งดงามที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.
วัฏจักรที่
95,นี่ไม่ใช่โลกลวงตา,ทว่าเป็นโลกความทรงจำของจงซาน,นับตั้งแต่จงซานได้ปรากฏบนผืนโลกใบนี้,เข้าก็เสาะหาการเป็นเซียน,ทำทุกวิถีทาง.
จงซานนับเป็นคนที่ร้ายกาจ,เป็นปุถุชนที่ต้องการแสวงหาเส้นทางสู่การเป็นเซียน,เขาวางแผนการหลายอย่าง,แม้แต่รับบุตรบุญธรรม,ทุกอย่างในความทรงจำของเขาได้ปรากฏขึ้น.
เหมือนกับความทรงจำเดิม,จงซานที่ภพกับเหว่ยกุยเอ๋อ,จนนางได้กลายมาเป็นภรรยาของเขาได้ในที่สุด.
"เหล่าเย่,วันนี้อากาศดีจังเลย,นานแล้วพวกเราไม่ได้ออกไปเดินเล่นที่ด้านนอก,พวกเราออกไปจับปูกันเถอะ,ข้าจะจับปูมาทำซุปให้กับเหล่าเย่."
"ดีเลย,พวกเราไปจับปูกันเถอะ,ไปที่เดิม,เดี๋ยวเรียกน้องรองไปด้วย."
"อืม,ให้น้องรอง,เสี่ยวซาน,มาด้วยก็ดี,เขาจับปูได้เก่งที่สุด."
"อิอิ,อิอิ,เหล่าเย่,เหล่าเย่รีบมาเร็วเข้า,ที่นี่มีปูตัวใหญ่มาก!"
"รอก่อน,กุยเอ๋อรอข้าด้วย,ข้ากำลังเตรียมตาข่ายอยู่."
ที่ทะเลสาบแห่งหนึ่ง,กุยเอ๋อที่ถลกขากางเกงขึ้น,พร้อมกับใช้ฉมวกจับปูตัวใหญ่,ส่วนจงซานที่กำลังวิ่งตรงไปยังพื้นที่แห่งหนึ่ง.
ในเวลาเดียวกันนั้น,ท้องฟ้าที่เปลี่ยนไปในทันที,ที่บนท้องฟ้านั้นมีคนกลุ่มหนึ่งปรากฏขึ้นในทันที.
"ฮ่าฮ่า,เจอแล้ว,สตรีที่เกิดวันหยินเดือนหยินปีหยิน."ชายที่สวมชุดสีทองหัวเราะออกมาเสียงดัง,ใบหน้าของเขาที่หน้าผากนั้นมีดวงตาที่สามปรากฏขึ้นด้วย.
ก่อนที่จะเห็นเขายื่นมือออกไปเหมือนกับกำลังคว้าอะไรบางอย่างที่ตำแหน่งของกุยเอ๋อ.
"ตูมมมมมมมมมมมม"
ปรากฏฝนโลหิต,กุยเอ๋อที่งดงามระเบิดเสียงดังสนั่น,เลือดเนื้อโลหิตกระจายไปทุกทิศ,ระเบิดต่อหน้าของจงซาน,พลังของชายในชุดสีทองนั้นน่าเกรงขามมาก,ขณะที่ร่างของกุยเอ๋อระเบิดออกมา,ก่อนที่จะปรากฏแสงสีน้ำเงินที่รูปร่างคล้ายกุยเอ๋อ,ถูกชายในชุดสีทองจับไป,ก่อนที่จะนำมันใส่ลงไปในธวัชสีดำทมิฬในมือของเขา.
"ไม่ๆๆๆๆๆ!"
จงซานที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าอย่างที่สุด,เสียงตะโกนดังก้องทั่วขอบฟ้า,ความขุ่นเคืองที่โชติช่วง.
ในเวลานี้,ภาพฉากที่เปลี่ยนไป,เดิมที่กลุ่มคนของไท่จื่อเหล่ยเทียนที่ปรากฏขึ้นนั้นก็หายไปทันที,เหลือเพียงเศษและความเสยหาย.
ดูเหมือนว่าร่างเงาที่งดงามนั่นไม่สามารถทนเห็นจงซานเจ็บปวดได้อีกต่อไป,นางที่เป็นสตรีจดจ้องมองหัวใจของจงซานที่กำลังแตกสลายอยู่ด้านหน้า.
"ยอมซะเถอะ,ปล่อยวางซะ,เจ้าสามารถที่จะเป็นเซียนได้,เจ้ามีความสามารถพอ."สตรีร่างเงาที่กล่าวปลอบจงซาน
เกาะลอยฟ้าสวนสวรรค์หลิงเซียวแห่งนี้จะกลายเป็นหนึ่งในสถานที่น่าเกรงขามที่สุดในอนาคต.
บางที่โลกลวงตาที่เกิดขึ้นนี้,แม้ว่าจงซานจะไม่ยอมตื่น,หากแต่นางก็พอจะคาดเดาอนาคตข้างหน้าได้.
ถึงจะเป็นเช่นนั้นก็ตาม,จงซานก็ส่ายหน้าไปมา,ร่างกายของเขาที่สั่นไหว,กอดเศษเสื้อผ้าของเหว่ยกุยเอ๋อเอาไว้ในอก.
"เจ้าไม่ยอมแพ้อย่างงั้นรึ?
ต้องการจะตายรึ?ปล่อยวางซะเถอะ,ถึงแม้ว่าเจ้าจะมีหัวใจที่มั่นคง,แต่มันจะสามารถทานทนหัวใจที่แตกสลายได้สักกี่ครั้งกัน?"ร่างเงาสตรีที่เอ่ยต่อจงซาน.
จงซานที่รับรู้ได้ถึงความปรารถนาดีของร่างเงา,จงซานที่จ้องมองไปยังร่างเงาสตรีที่งดงามด้านหน้า,"ข้ายังไม่ต้องการยอมแพ้."
"เจ้าไม่คิดจะปล่อยวางรึ? เจ้าน่าจะรู้ว่าหากไม่ปล่อยวาง,นางจะกลายเป็นจุดอ่อนขนาดใหญ่ของเจ้า,วันนี้หากเจ้าไม่ปล่อยวาง,หัวใจของเจ้าจะแหลกสลายเป็นขี้เถ้า,จนเจ้าต้องตายไป,หากว่าเจ้ายังไม่ปล่อยนางไป,นี่จะเป็นจุดอ่อนให้ยอดฝีมือกระตุ้นและทำร้ายเจ้า!"สตรีร่างเงาที่งดงามกล่าวตื่นจงซาน.
"ข้าคิดถึงนาง,ข้ารู้สึกเศร้า,หัวใจของข้าเจ็บปวด,ทว่าหากข้าปล่อยนาง,,หัวใจคงไม่มีอีกแล้ว."จงซานที่กล่าวด้วยความเศร้าอย่างที่สุด.
ยอมปล่อยนาง,หัวใจคงไม่มีอีกแล้ว.
ร่างเงาสตรีผู้งดงามแสดงท่าทางงงงวยเล็กน้อย,ครุ่นคิดถึงคำพูดของจงซาน,ไม่เข้าใจ,แม้นว่ามันจะไม่ซับซ้อนที่จะเข้าใจ,ทว่าเมื่อมองจงซานแล้วมันกลับดูซับซ้อนเป็นอย่างมาก.
ทว่าในเวลานี้,นางเห็นจงซานที่กำลังสะอื้น,เสียงดังมากขึ้นเรื่อยๆ,ราวกับว่าความเศร้าของจงซานนั้นจะสั่นสะเทือนไปทั่วถ้ำสวรรค์,ราวกับว่าเข้าใจถึงเหตุและผลของความเศร้านี้.
จงซานที่จ้องมองไปยังร่างเงาสตรีที่งดงาม,พร้อมกับสูดหายใจลึก,"ขอบคุณที่ช่วยข้า,ขอบคุณที่ช่วยเตือนข้าให้ยอมแพ้ไม่หยุดหย่อน,สำหรับข้ามันไม่ใช่จุดอ่อน,ทว่า,ข้าไม่สามารถปล่อยวางนางได้,ข้าคิดถึงนาง,ข้าสามารถรับรู้ว่าข้ายังมีชีวิตอยู่,หากข้ายอมแพ้เรื่องนางไป,ข้าคงไม่ใช่ข้าอีกต่อไป,เจ้าทำให้ข้าเข้าใจตัวเอง,ขอบคุณ!"
"ไม่,อย่าได้เกรงใจ,ทว่าหากว่าเจ้าไม่ปล่อยวาง,นางจะกลายเป็นหัวใจอสูร,จะกลายเป็นจุดอ่อนที่ยิ่งใหญ่ของเจ้า,หลังจากนี้เจ้าจะทำอย่างไร?
"หัวใจอสูร?จุดอ่อน? หากว่านางคือหัวใจอสุร,ข้าก็ยินดีที่จะเก็บอสูรนั่นเอาไว้,หากว่านางคือจุดอ่อน,ข้าก็ยินดีที่จะให้มันกลายเป็นของบกพร่องเล็กน้อยในชีวิต,หัวใจ,หากว่ามันตายไป,ไม่มีอีกต่อไป,มันจะยิ่งไม่เป็นจุดอ่อนหรอกรึ?
ข้ายินดีที่จะให้มีจุดอ่อนนี้เอาไว้!"ใบหน้าของจงซานที่เผยยิ้มอย่างน่าหลงไหลออกมา.
ไม่ปล่อยให้ร่างเงาสตรีที่งดงามได้กล่าวอะไรออกมา,จงซานที่เศร้าเสียใจก็ก้าวออกไปด้านนอกถ้ำร้อยสวรรค์.
"เจ้ากำลังจะไปใหน?"ร่างเงาสตรีที่งดงามเอ่ยออกไป.
ทว่ายังซานที่ยังคงก้าวต่อไป,ราวกับว่าไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว.
"นี่เจ้า!"ร่างเงาสตรีที่งดงามกระทืบเท้า,พร้อมกับไล่ตามไป.
Chapter 648 Gives up her, the heart did not have
放弃她,心就没有了
ยอมปล่อยนาง,หัวใจคงไม่มีอีกแล้ว.
"ไมได้การแล้ว,บ่อปิศาจสวรรค์,ที่บ่มเพาะความรู้สึกของคน,ปิศาจสวรรค์กำลังจะสร้างหายนะให้กับฝ่าบาท!
นอกจากนี้ยังได้ประโยชน์จากถ้ำร้อยสวรรค์,ทำให้สร้างความหายนะให้กับฝ่าบาทจนถึงขีดสุด!"หนีปู่ซ่าที่กล่าวออกมาด้วยความตกใจ.
"หมายความว่าอย่างไร?"เป่าเอ๋อที่เผยแววตาเป็นปฏิปักษ์,จดจ้องมองไปยังหนีปู่ซา.
ทุกๆคนต่างก็จ้องมองไปยังหนีปู่ซา.
"เจ้าจะกล่าวว่ารูปปั้นหยกขาว,นั้นหมักหม่นพลัง,ก็เลยทำร้ายจงซานอย่างงั้นรึ?"เป่ยชิงซือที่ขมวดคิ้วไปมา.
"น่าจะเป็นเช่นนั้น!"หนีปู่ซาขมวดคิ้วไปมาด้วยความกังวล.
"ไม่จำเป็นต้องกังวล,ปิศาจสวรรค์ขั้นแรกเท่านั้น,ด้วยจิตใจของจงซานแล้ว,ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง!"ตี้เสวียนชาส่ายหน้าไปมา.
"ไม่,ไม่ได้เป็นเช่นนั้น,ถ้ำร้อยสวรรค์นั้นได้ผนึกเอาไว้ในถ้ำทำให้ปิศาจสวรรค์แข็งแกร่ง,และมีคนที่ได้ทดสอบจิตใจมากว่าร้อยคนแล้ว,กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,แม้ว่าปิศาจสวรรค์จะอยู่ในขั้นต้น,ทว่าพลังของมันนั้นเทียบได้กับระดับกลาง,เป็นปิศาจสวรรค์ที่ทรงพลังไม่น้อยเลย!"หนีปู่ซาที่กล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่เป็นกังวลเช่นกัน.
"ข้าจะไปปลุกจงซาน!"เทียนหลิงเอ๋อที่รู้สึกร้อนใจขึ้นมาทันที,หลังจากได้ยินคำพูดของหนีปู่ซา,ดวงตาของนางที่มีน้ำตาคลอขึ้นมาทันที.
"หลิงเอ๋อ,อย่า!"เป่าเอ๋อที่คว้าเทียนหลิงเอ่อ
"เจี่ยเจี๋ย,จงซานอยู่ในอันตราย,ข้าจะต้องช่วยเขา!"เทียนหลิงเอ๋อที่เอ่ยออกมาต้องการที่จะดึงมือออกมาจากมือเป่าเอ๋อ.
เป๋าเอ๋อที่ทำหน้าดุ,หยุดหลิงเอ๋อเอาไว้,พร้อมกับส่ายหน้าไปมา.
"ฮวงโหวอย่าได้ทำเช่นนั้น,แม้ว่าฝ่าบาทจะเผชิญกับความยากลำบาก,ต้องเผชิญกับปิศาจสวรรค์,แต่ไม่สามารถที่จะทำอะไร,หรือรบกวนได้ในตอนนี้,หากว่าเข้าไปรบกวน,อาจจะทำให้ธาตุไฟเข้าแทรกได้."หนีปู่ซาที่เอ่ยออกมาในทันที.
"แล้วต้องทำเช่นไร?"สามฮวงโหวที่ชำเลืองเขม็งไปยังหนีปู่ซา.
"94 รอบสังสารวัฏ,อีกไม่นานก็จบแล้ว,ตราบเท่าที่ฝ่าบาทสามารถทนไปได้ถึงหนึ่งร้อย,หลังจากนั้นก็จะปลอดภัย."หนีปู่ซาที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่มั่นใจนัก.
"หนึ่งร้อยรึ?"ตี้เสวี่ยนชาที่อยู่ข้างๆขมวดคิ้วไปมา.
ตี้เสวียนชาไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา,ทว่าภายในใจเขานั้นรู้อย่างชัดเจน,รอบที่หนึ่งร้อยรึ?
เพียงแค่ 90 รอบก็น่าเกรงขามพอแล้ว,หลังจากรอบที่ 90
เป็นต้นไป,ต้องบอกเลยว่าเป็นเรื่องที่ยากจะสามารถทนได้ง่าย,ความรู้สึกที่เหมือนตกนรกนั่น.
แม้แต่ตี้เสวียนชาเองที่มั่นใจในความแข็งแกร่งของจิตใจ,ยังสามารถต้านได้เพียงแค่
94 รอบ,ร้อยรอบ,เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน.
จงซานที่สามารถทนมาถึงรอบที่ 94,แต่จะทนได้ถึงร้อยรอบอย่างงั้นรึ?
ภายในถ้ำรอยสวรรค์.
จงซานยังคงนั่งสมาธิอยู่ด้านใน,ใบหน้าที่ขาวซีด,สีหน้าที่แปรเปลี่ยนไปมา,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาได้รับความเจ็บปวดจากผลการเกิดแก่เจ็บตาย,ความซับซ้อนที่ทำให้ใจเขาเต็มไปด้วยความสงสัย,และความเจ็บปวดเกิดกว่าจะทานทน.
ไม่ไกลออกไปจากร่างจงซาน,ทันใดนั้นก็ปรากฏเงาเลือนๆที่แปลกประหลาดขึ้น.
เงานี้ดูไม่เหมือนปิศาจสวรรค์ดั่งที่หนีปู่ซาบรรยายถึงเลย,เงานี้เป็นสตรีที่มีความงดงามอย่างที่สุด,สตรีผู้นี้ไม่ใช่ใครอื่น,นางก็คือต้นกำเนิดของถ้ำร้อยสวรรค์แห่งนี้,เป็นรูปปั้นหยกขาวที่งดงาม,ที่ถูกเรียกว่าสระปิศาจสวรรค์,ภาพเงานี้ดูเหมือนกับรูปปั้นหยกขาวเป็นอย่างมาก.
สตรีคนดังกล่าวจ้องมองไปยังจงซาน,แววตาที่กวาดไปมา,นางที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว,เผยยิ้มที่งดงามหยดย้อยออกมา,สายตาของนางนั้นดูไม่คล้ายกับปิศาจสวรรค์,แต่นางนั้นกลับดูร้ายกาจยิ่งกว่ามาก.
อย่างไรก็ตามกลิ่นอายของนางที่แผ่ออกมานั้นดูสูงส่ง,แววตาที่ใสกระจาง,ราวกับเด็กทารกที่เพิ่งเกิดขึ้นมา,สายตาที่จ้องมองด้วยความอยากรู้อยากเห็นในตัวจงซาน.
"กุยเอ๋อ?
เจ้าไม่สามารถปล่อยวางคนผู้นี้ได้อย่างงั้นรึ?"เงาสตรีที่จ้องมองและกล่าวที่ด้านหน้าจงซาน.
จงซานในโลกสังสารวัฏ,รอบที่ 94.
จงซานที่เป็นเด็กกำพร้า,ถูกทิ้งใส่ถังไม้,ลอยไปในแม่น้ำ,ซึ่งมีนักบวชผู้หนึ่งเก็บเขามาเลี้ยง,นับตั้งแต่เด็กแล้วเขาได้เดินเข้าสู่วิถีพุทธ,นอกจากนี้เขายังมีความเฉลียวฉลาดเป็นอย่างมาก,มีพลังการเรียนรู้ที่สูง,สามารถที่จะจดจำบทสวดและพระคัมภีร์ได้ทั้งหมด,เพียง
12 ขวบเขาก็แตกฉานเรื่องพระธรรม,และไม่เคยพ่ายแพ้ในการวิวาทะเรื่องหลักธรรมเลยแม้แต่ครั้งเดียว.
13 ปีก็เดินทางทั่วยุทธภพ,เข้าใจถึงความเป็นไปของสังคม,เข้าใจได้ถึงหลักธรรมที่ล้ำลึกที่เกิดขึ้นใต้สวรรค์แห่งนี้,และค่ำคืนหนึ่งเขาก็ได้ดวงตาเห็นธรรม,เข้าใจถึงธรรมชาติที่ลึกซึ้งได้ในที่สุด.
25 ปี,ที่วิหารเทวะ,เขาที่เป็นประธานในการจัดชุมนุม,บูชาพระธรรมขึ้น! นักบวชทั่วเหล้าที่เข้าร่วมงานในครั้งนี้.
เมื่อจงซานอายุ 26 ปี,ตระกูลราชวงศ์แห่งหนึ่งที่นับถือในคำสั่งสอน,ถึงกับได้ให้อาณาจักรก่อตั้งศาสนาประจำชาติขึ้น.
กล่าวได้ว่าจงซานนับเป็นคนหนึ่งที่มีส่วนสำคัญ.
เมื่ออายุได้ 30 ปี,ความเจริญรุ่งเรื่องของศาสนา,มีคนนับถือหลานสิบล้าน,ภายใต้สวรรค์แห่งนี้ไม่มีใครไม่รู้จักจงซาน.
40 ปี
งานชุมนุมบูชาพระธรรมก็เกิดขึ้นอีกครั้ง,เวลานี้มีนักบวชนับล้านเข้าร่วม,ในวันนี้เป็นวันที่ศาสนาเจริญรุ่งเรื่องถึงขีดสุด,ได้ปรากฏดอกบัวทอง,จงซานได้รับฉายา,นักบวชเทวะ,มีชื่อเสียงกระจายไปทั่วโลกหล้า.
นักบวชทุกคนที่ตระหนักได้ว่าได้ปรากฏนักบวชเทวะลำดับหนึ่งของโลกใบนี้ขึ้นแล้ว.
ห้าสิบปี,สิบศิษย์หลักของเขา,แต่ละคนต่างก็สำเร็จมรรคผล,ก้าวเดินชี้นำปุถุชนทั่วไป,ทั่วร่างของจงซานเวลานี้มีแสงสีทองคลุมร่างเอาไว้,ประชาชนทุกคนต่างก็เคารพบูชา.
หกสิบปีที่แสงสีทองเปล่งประกายออกจากร่าง,เจ็บสิบปีแสงสีทองที่หาย,หากแต่ร่างกายนั้นกลับส่งกลิ่นอายที่สูงส่งออกมา.
ทุกคนที่รับรู้,ว่าจงซานนั้นได้รับความเมตตาจากอรหันต์,ร้อยปีหลังจากนี้,เขาจะต้องได้ก้าวสู่สรวงสวรรค์,และจงซานจะได้กลับชาติมาเกิดเป็นอรหันต์,และยืนอยู่เหนือผู้คน.
ไม่ว่าอย่างไร,จงซานต่างก็เป็นผู้นำของเหล่านักบวชทั่วหล้า,ถูกสลักเอาไว้ในใจ,เป็นที่เคารพต่อคนทั้งมวล.
เมื่ออายุ 80 ปี,ร่างกายที่เหี่ยวชรา,ก้าวเข้าสู่ช่วงปลายของชีวิต,พร้อมกับปรากฏเส้นทาง,ผลอรหันต์มรรคาปรากฏขึ้นแล้ว.
94 สังสารวัฏจะก้าวผ่านได้ง่ายๆอย่างงั้นรึ?
80 สิบปีในวิถีพระธรรม,คาดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องที่คาดไม่ถึงขึ้น,เขาที่ตกหลุมรัก,ผู้แสวงบุญเหว่ยกุยเอ๋อในวัย
28ปี
ราวกับว่านี้คือบททดสอบของสวรรค์ที่ได้สร้างความลำบากให้กับนักบวชชรา,จงซานที่ตกหลุมรักเหว่ยกุยเอ๋อทันทีที่พบ.
การบำเพ็ญเพียรหยุดชะงัก,ไม่สามารถก้าวต่อไปได้อีกแล้ว,เขาที่เตรียมสึกออกมาเป็นฆราวาส!
หลวงจีนอายุ 80 ปีตกหลุมรักสตรีรุ่นลูกอย่างงั้นรึ?
ถึงกับจะสึกเลยอย่างงั้นรึ? เรื่องนี้เป็นไปได้อย่างไร?
"อาจารย์,ท่านอย่าได้ทำเช่นนั้นเลย,ท่านที่กำลังจะสำเร็จอรหันต์มรรคาแล้ว,จะยอมให้สตรีคนหนึ่งทำลายไปจนสิ้นรึ?!"ศิษย์คนหนึ่งที่คุกเข่าโอดครวญร้องขอให้เขาหยุด.
"อาจารย์,ท่านเป็นต้นแบบอย่างของคนทั่วหล้า,ผู้จะได้เป็นอรหันต์,ท่านอย่าได้ปล่อยให้สตรีผู้เดียวทำลายชื่อเสียงของท่านเลย!"
"อาจารย์,ท่านจะทำลายความฝันของท่านรึ?
เรื่องที่เป็นไปไม่ได้นี้,จะทำลายชีวิตที่เหลือของท่านทั้งหมด!"
เหล่าศิษย์ใหญ่ทั้งสิบที่รับรู้,ได้ออกมาขวาง,ไม่ให้จงซานสึกออกไป.
"ไปให้พ้น,ไปให้พ้น....!"
จงซานในวัยชราที่ร้องไห้งมงานปัดป้อง,ไม่ให้เหล่าศิษย์ทั้งสิบมาขวาง,แม้แต่ตีโพยตีพาย,ทุบตีเหล่าศิษย์ด้วย.
ความรู้สึกจงซานช่างลึกซึ้ง,ไม่สามารถที่จะวางได้เลยแม้แต่น้อย.
ศิษย์ใหญ่ทั้งสิบก็ไม่สามารถขวางเขาได้,ข่าวนี้ได้กระจายเป็นไฟลามทุ่ง,เพียงไม่นานคนทั่วหล้าก็รับรู้กันทั่ว.
ทุกคนที่ได้ยินมาว่านักบวชศักดิ์สิทธิ์ได้สึกมาเป็นบรรพชิต,สร้างความตื่นตะลึงต่อคนทั่วหล้า,พวกเขาที่ยกย่องเคารพนับถืออย่างสุดใจ,จากเทิดทูนกลับกลายเป็นความชิงชัง,ในเวลานี้คนทั่วหล้าต่างก็รู้สึกขุ่นเคืองเป็นอย่างมาก.
นักบวชศักดิ์สิทธิ์กลายเป็นปุถุชนพร้อมกับแต่งงานกับหญิงสาววัย
28 ปีอย่างงั้นรึ?
เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อเป็นอย่างมาก,และยังเป็นที่ต่อต้านจากนักบวชทั่วหล้าอีกด้วย.
ส่วนจงซานที่เคยเป็นนักบวชศักดิ์สิทธิ์,เวลานี้กำลังหลงเสน่ห์เคลิบเคลิ้มกับความรัก,ไม่หวังที่จะเดินไปบนเส้นทางพระธรรมอีกต่อไป.
นักบวชศักดิ์สิทธิ์ที่กลับกลายเป็นปุถุชน,คนทั่วหล้าที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า,ทุกๆคนต่างก็เริ่มสาปแช่ง,ไม่มีใครยินดีที่จะยอมรับกับเรื่องที่เกิดขึ้น,แม้แต่บิดามารดาของเหว่ยกุยเอ๋อยังไม่ยอมรับ,แม้แต่ให้คนรับใช้ลอบทำลายอดีตนักบวชศักดิ์สิทธิ์.
กับหลวงจีนที่ทุกคนเคารพบูชา,กลับกลายมาเป็นเช่นนี้,ยากที่จะทำให้พวกเขายอมรับได้.
กับความเจ็บปวดของทุกคน,อดีตนักบวชศักดิ์สิทธิ์จงซานก็รู้สึกเจ็บปวดเหมือนมีแทงหัวใจเช่นกัน.
"ยอมแพ้เถอะ,อย่าได้ฝืนอีกเลย!"เหว่ยกุยเอ๋อที่ร้องให้กล่าวเสียงสะอื้นเล็กน้อยต่อจงซาน.
"ไม่,ข้าไม่ต้องการ! ข้าไม่ยอมแพ้!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น.
"สังหารคนชั่วนั่นซะ,นางคือปิศาจกลับชาติมาเกิด,เพื่อทำให้นักบวชศักดิ์สิทธิ์ได้รับภัยพิบัติ!"เสียงของผู้คนที่ดังสนั่น.
เหว่ยกุยเอ๋อที่ถูกผู้คนล้อมรอบสังหารจนตกตายไปในที่สุด.
"ไม่!!!!"
จงซานที่อุ้มร่างของเหว่ยกุยเอ๋อเอาไว้,น้ำตาที่ไหลไม่หยุด,สวรรค์,ข้าได้ทำบาปอันใดไว้!
ในเวลาเดียวกันนั้น,สตรีที่งดงามราวกับนางฟ้าได้ปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าอดีตนักบวชเทวะจงซาน,สตรีผู้งดงามนี้,ก็คือร่างเงาของปิศาจสวรรค์นั่นเอง.
"ยอมแพ้เถอะ,ตัดใจซะ,กลับคืนสู่อดีตได้แล้ว,เจ้าไม่ใช่คนของโลกใบนี้,ยอมแพ้ซะเถอะ!"สตรีผู้งดงามที่กล่าวเตือน.
"ไม่,ข้าไม่ยอมแพ้,ข้าไม่ยอมแพ้!"จงซานยังคงกอดร่างของเหว่ยกุยเอ๋อร้องไห้ไม่หยุด.
ท้ายที่สุด,นักบวชเทวะก็ไม่ยอมทิ้งศพเหว่ยกุยเอ๋ออีกทั้งเขาที่อุ้มร่างของนางเดินตรงไปตรงไปยังหน้าผาสูง,ต่อหน้าฝูงชนเขาที่กระโดดลงไปยังหน้าผาสูงหมื่นจั้ง.
สตรีที่รักตายไป,จงซานที่เจ็บปวดทรมานอย่างที่สุด,ความเศร้าใจที่ลุกโชติช่วงอย่างรุนแรง.
"โง่นัก,ยอมซะ,ไม่งั้นเจ้าจะต้องตาย!"ภาพเงาของสตรีผู้งดงามที่กล่าวต่อศพจงซานด้านล่าง,ทว่าแววตาของนางก็เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเช่นเดียวกัน.
เกิดเรื่องเช่นนี้กว่า 44 ครั้งแล้ว,ทำไม?
ทำไมเขาถึงไม่ยอมปล่อยวาง.
ความสงสัยใครรู้ของนางมากขึ้นและก็มากขึ้น,จนแปรเปลี่ยนเป็นความสนใจในที่สุด.
95 สังสารวัฏ.
"เอ๊ะ?
ท้ายที่สุดก็ขุดมาถึงความทรงจำของเขาแล้วรึ?
โลกปัจจุบันของเขารึ?"ร่างเงาสตรีผู้งดงามที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.
วัฏจักรที่
95,นี่ไม่ใช่โลกลวงตา,ทว่าเป็นโลกความทรงจำของจงซาน,นับตั้งแต่จงซานได้ปรากฏบนผืนโลกใบนี้,เข้าก็เสาะหาการเป็นเซียน,ทำทุกวิถีทาง.
จงซานนับเป็นคนที่ร้ายกาจ,เป็นปุถุชนที่ต้องการแสวงหาเส้นทางสู่การเป็นเซียน,เขาวางแผนการหลายอย่าง,แม้แต่รับบุตรบุญธรรม,ทุกอย่างในความทรงจำของเขาได้ปรากฏขึ้น.
เหมือนกับความทรงจำเดิม,จงซานที่ภพกับเหว่ยกุยเอ๋อ,จนนางได้กลายมาเป็นภรรยาของเขาได้ในที่สุด.
"เหล่าเย่,วันนี้อากาศดีจังเลย,นานแล้วพวกเราไม่ได้ออกไปเดินเล่นที่ด้านนอก,พวกเราออกไปจับปูกันเถอะ,ข้าจะจับปูมาทำซุปให้กับเหล่าเย่."
"ดีเลย,พวกเราไปจับปูกันเถอะ,ไปที่เดิม,เดี๋ยวเรียกน้องรองไปด้วย."
"อืม,ให้น้องรอง,เสี่ยวซาน,มาด้วยก็ดี,เขาจับปูได้เก่งที่สุด."
"อิอิ,อิอิ,เหล่าเย่,เหล่าเย่รีบมาเร็วเข้า,ที่นี่มีปูตัวใหญ่มาก!"
"รอก่อน,กุยเอ๋อรอข้าด้วย,ข้ากำลังเตรียมตาข่ายอยู่."
ที่ทะเลสาบแห่งหนึ่ง,กุยเอ๋อที่ถลกขากางเกงขึ้น,พร้อมกับใช้ฉมวกจับปูตัวใหญ่,ส่วนจงซานที่กำลังวิ่งตรงไปยังพื้นที่แห่งหนึ่ง.
ในเวลาเดียวกันนั้น,ท้องฟ้าที่เปลี่ยนไปในทันที,ที่บนท้องฟ้านั้นมีคนกลุ่มหนึ่งปรากฏขึ้นในทันที.
"ฮ่าฮ่า,เจอแล้ว,สตรีที่เกิดวันหยินเดือนหยินปีหยิน."ชายที่สวมชุดสีทองหัวเราะออกมาเสียงดัง,ใบหน้าของเขาที่หน้าผากนั้นมีดวงตาที่สามปรากฏขึ้นด้วย.
ก่อนที่จะเห็นเขายื่นมือออกไปเหมือนกับกำลังคว้าอะไรบางอย่างที่ตำแหน่งของกุยเอ๋อ.
"ตูมมมมมมมมมมมม"
ปรากฏฝนโลหิต,กุยเอ๋อที่งดงามระเบิดเสียงดังสนั่น,เลือดเนื้อโลหิตกระจายไปทุกทิศ,ระเบิดต่อหน้าของจงซาน,พลังของชายในชุดสีทองนั้นน่าเกรงขามมาก,ขณะที่ร่างของกุยเอ๋อระเบิดออกมา,ก่อนที่จะปรากฏแสงสีน้ำเงินที่รูปร่างคล้ายกุยเอ๋อ,ถูกชายในชุดสีทองจับไป,ก่อนที่จะนำมันใส่ลงไปในธวัชสีดำทมิฬในมือของเขา.
"ไม่ๆๆๆๆๆ!"
จงซานที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าอย่างที่สุด,เสียงตะโกนดังก้องทั่วขอบฟ้า,ความขุ่นเคืองที่โชติช่วง.
ในเวลานี้,ภาพฉากที่เปลี่ยนไป,เดิมที่กลุ่มคนของไท่จื่อเหล่ยเทียนที่ปรากฏขึ้นนั้นก็หายไปทันที,เหลือเพียงเศษและความเสยหาย.
ดูเหมือนว่าร่างเงาที่งดงามนั่นไม่สามารถทนเห็นจงซานเจ็บปวดได้อีกต่อไป,นางที่เป็นสตรีจดจ้องมองหัวใจของจงซานที่กำลังแตกสลายอยู่ด้านหน้า.
"ยอมซะเถอะ,ปล่อยวางซะ,เจ้าสามารถที่จะเป็นเซียนได้,เจ้ามีความสามารถพอ."สตรีร่างเงาที่กล่าวปลอบจงซาน
เกาะลอยฟ้าสวนสวรรค์หลิงเซียวแห่งนี้จะกลายเป็นหนึ่งในสถานที่น่าเกรงขามที่สุดในอนาคต.
บางที่โลกลวงตาที่เกิดขึ้นนี้,แม้ว่าจงซานจะไม่ยอมตื่น,หากแต่นางก็พอจะคาดเดาอนาคตข้างหน้าได้.
ถึงจะเป็นเช่นนั้นก็ตาม,จงซานก็ส่ายหน้าไปมา,ร่างกายของเขาที่สั่นไหว,กอดเศษเสื้อผ้าของเหว่ยกุยเอ๋อเอาไว้ในอก.
"เจ้าไม่ยอมแพ้อย่างงั้นรึ?
ต้องการจะตายรึ?ปล่อยวางซะเถอะ,ถึงแม้ว่าเจ้าจะมีหัวใจที่มั่นคง,แต่มันจะสามารถทานทนหัวใจที่แตกสลายได้สักกี่ครั้งกัน?"ร่างเงาสตรีที่เอ่ยต่อจงซาน.
จงซานที่รับรู้ได้ถึงความปรารถนาดีของร่างเงา,จงซานที่จ้องมองไปยังร่างเงาสตรีที่งดงามด้านหน้า,"ข้ายังไม่ต้องการยอมแพ้."
"เจ้าไม่คิดจะปล่อยวางรึ? เจ้าน่าจะรู้ว่าหากไม่ปล่อยวาง,นางจะกลายเป็นจุดอ่อนขนาดใหญ่ของเจ้า,วันนี้หากเจ้าไม่ปล่อยวาง,หัวใจของเจ้าจะแหลกสลายเป็นขี้เถ้า,จนเจ้าต้องตายไป,หากว่าเจ้ายังไม่ปล่อยนางไป,นี่จะเป็นจุดอ่อนให้ยอดฝีมือกระตุ้นและทำร้ายเจ้า!"สตรีร่างเงาที่งดงามกล่าวตื่นจงซาน.
"ข้าคิดถึงนาง,ข้ารู้สึกเศร้า,หัวใจของข้าเจ็บปวด,ทว่าหากข้าปล่อยนาง,,หัวใจคงไม่มีอีกแล้ว."จงซานที่กล่าวด้วยความเศร้าอย่างที่สุด.
ยอมปล่อยนาง,หัวใจคงไม่มีอีกแล้ว.
ร่างเงาสตรีผู้งดงามแสดงท่าทางงงงวยเล็กน้อย,ครุ่นคิดถึงคำพูดของจงซาน,ไม่เข้าใจ,แม้นว่ามันจะไม่ซับซ้อนที่จะเข้าใจ,ทว่าเมื่อมองจงซานแล้วมันกลับดูซับซ้อนเป็นอย่างมาก.
ทว่าในเวลานี้,นางเห็นจงซานที่กำลังสะอื้น,เสียงดังมากขึ้นเรื่อยๆ,ราวกับว่าความเศร้าของจงซานนั้นจะสั่นสะเทือนไปทั่วถ้ำสวรรค์,ราวกับว่าเข้าใจถึงเหตุและผลของความเศร้านี้.
จงซานที่จ้องมองไปยังร่างเงาสตรีที่งดงาม,พร้อมกับสูดหายใจลึก,"ขอบคุณที่ช่วยข้า,ขอบคุณที่ช่วยเตือนข้าให้ยอมแพ้ไม่หยุดหย่อน,สำหรับข้ามันไม่ใช่จุดอ่อน,ทว่า,ข้าไม่สามารถปล่อยวางนางได้,ข้าคิดถึงนาง,ข้าสามารถรับรู้ว่าข้ายังมีชีวิตอยู่,หากข้ายอมแพ้เรื่องนางไป,ข้าคงไม่ใช่ข้าอีกต่อไป,เจ้าทำให้ข้าเข้าใจตัวเอง,ขอบคุณ!"
"ไม่,อย่าได้เกรงใจ,ทว่าหากว่าเจ้าไม่ปล่อยวาง,นางจะกลายเป็นหัวใจอสูร,จะกลายเป็นจุดอ่อนที่ยิ่งใหญ่ของเจ้า,หลังจากนี้เจ้าจะทำอย่างไร?
"หัวใจอสูร?จุดอ่อน? หากว่านางคือหัวใจอสุร,ข้าก็ยินดีที่จะเก็บอสูรนั่นเอาไว้,หากว่านางคือจุดอ่อน,ข้าก็ยินดีที่จะให้มันกลายเป็นของบกพร่องเล็กน้อยในชีวิต,หัวใจ,หากว่ามันตายไป,ไม่มีอีกต่อไป,มันจะยิ่งไม่เป็นจุดอ่อนหรอกรึ?
ข้ายินดีที่จะให้มีจุดอ่อนนี้เอาไว้!"ใบหน้าของจงซานที่เผยยิ้มอย่างน่าหลงไหลออกมา.
ไม่ปล่อยให้ร่างเงาสตรีที่งดงามได้กล่าวอะไรออกมา,จงซานที่เศร้าเสียใจก็ก้าวออกไปด้านนอกถ้ำร้อยสวรรค์.
"เจ้ากำลังจะไปใหน?"ร่างเงาสตรีที่งดงามเอ่ยออกไป.
ทว่ายังซานที่ยังคงก้าวต่อไป,ราวกับว่าไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว.
"นี่เจ้า!"ร่างเงาสตรีที่งดงามกระทืบเท้า,พร้อมกับไล่ตามไป.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น