Immortality chapter 649 Root of all evil
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 649 รากแห่งปิศาจ.
chapter 649 Root of all evil
ทุกคนที่กำลังเฝ้าคอยอยู่ซานอยู่ด้านนอก,ทันใดนั้นสังสารวัฏรอบที่
95 ,นี่คือวัฏจักรเวียนว่ายตายเกิดที่สูงกว่าตี้เสวียนชาที่ทำได้ 94 รอบ.
สายตาของทุกคนที่มองเห็นปราณแห่งความโศกเศร้าอย่างที่สุด,แทบจะทุกคนย่อมรับรู้ว่าวัฏจักรสังสารวัฏที่จงซานกำลังจะก้าวไปนี้ยากที่เขาจะผ่านไปได้.
สามฮวงโหวที่กำหมัดแน่น,จดจ้องมองไปยังปากถ้ำร้อยสวรรค์ไม่วางตา.
"อย่าได้เป็นอะไร,ขอให้ปลอดภัย!"สามสาวที่ภาวนาเงียบๆ.
ทันใดนั้นทั่วท้องฟ้า,ปราณแห่งความโศกเศร้า,กลับหายไปในทันที.
"หนี่ปู่ซา,หมายความว่าอย่างไร?"เป่าเอ๋อที่สอบถามออกมาในทันที.
"เรื่องนี้ข้าเองก็ไม่รู้,ทว่าจากที่ดูแล้ว,8
ส่วนฝ่าบาทอาจจะชนะปิศาจสวรรค์แล้ว!"หนีปู่ซาที่กล่าวออกมาด้วยเสียงแผ่วๆ.
"แปดส่วน? แล้วอีกสองส่วนล่ะ?
อีกสองส่วนคืออะไร?"เป่าเอ๋อที่สอบถามออกมาทันที.
หนีปู่ซา "............"
หนีปู่ซาไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา,นั้นทำให้ภายในใจของคนรอบๆรู้สึกสังหารใจไม่ดีนัก.
"เจี่ยเจี่ย,ข้าจะไป,ให้ข้าไปด้านใน!"เทียนหลิงเอ๋อที่รุ่มร้อนใจ,ร่างกายสั่นสะท้านราวกับกำลังร้องไห้.
ทว่าขณะที่ทุกคนกำลังฟุ้งซานกระวนกระวายอยู่นั้น,จงซานที่นิ่งงันก็ก้าวเดินออกมาช้าๆ.
"จงซาน,นั่นจงซาน,เขาไม่เป็นไร!"เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
"ฝ่าบาท!"เหล่าข้าราชบริพารที่เอ่ยออกมาพร้อมๆกัน.
แม้ว่าจะได้ยินเสียงดังก้องจากคนหลายๆคนที่เอ่ยออกมาพร้อมๆกัน,หากแต่ราวับว่าจงซานนั้นไม่ได้ยินเลยแม้แต่น้อย,เขาที่ออกมาจากถ้ำร้อยสวรรค์,ก่อนที่จะบินขึ้นและลอยออกไป.
"หืม?"ทุกคนที่ชำเลืองมองออกไปเล็กน้อย,ฝ่าบาทกำลังจะไปใหน?
"เฮ้,เจ้ารอข้าด้วย,แล้วเจ้าจะไปใหนนะ?"ภายในถ้ำร้อยสวรรค์,ร่างเงาสตรีผู้งดงามที่ร้องออกมาเสียงดัง.
ทว่าจงซานที่บินออกไปอย่างรวดเร็ว,ร่างของสตรีผู้งดงามที่ออกมาด้านหน้าถ้ำ,ทว่าเป็นเรื่องที่แปลกประหลาด,ทั้งที่นางมีรูปร่างแล้ว,แม้นว่าจะตะโกนออกไปเสียงดัง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่มีใครได้ยิน,จะไม่มีใครรับรู้การมีอยู่ของนาง.
หรือว่าทุกคนรอบๆนั้นสงสัยจงซาน,นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าคนรอบๆที่อยู่ตรงนี้ไม่ตระหนักการมีอยู่ของนาง?
ทว่าในความเป็นจริงนั้น,หากร่างเงาสตรีผู้งดงามออกมาจากถ้ำร้อยสวรรค์แล้ว,ทุกคนที่อยู่รอบๆนั้นไม่สามารถมองเห็นนางได้,ไม่ได้ยินเสียงของนาง,เป็นเรื่องที่แปลกประหลาด,นางที่เหมือนกับร่างล่องหนนั่นเอง.
จงซานที่บินไป,ร่างเงาของสตรีผู้งดงามเองก็บินตามด้วย,นางที่บินตามจงซาน,หากแต่ไม่มีใครคนใดรับรู้ตัวตนของนางได้เลย.
ทุกคนที่เห็นจงซานที่แสดงท่าทางผิดปกติ,เผยแววตาประหลาดใจ,ก่อนที่จะไล่ตามจงซานไปด้วยเช่นกัน.
หุบเขาถ้ำร้อยสวรรค์นั้น,มีค่ายกลปกคลุมอยู่,และมีองค์รักษ์ที่น่าเกรงขามปกป้องอยู่,ไม่มีใครสามารถเข้าออกได้หากว่าไม่ได้ลงทะเบียนก่อน,ทว่าตอนนี้ใครกันเล่าที่จะขวางจงซานได้,พวกเขาย่อมปล่อยอนุญาตให้จงซานออกไปโดยไม่ขวางอย่างแน่นอน.
จงซานที่ดูนิ่งสงบบินออกมาไม่มีใครกล้าขวาง!
เพราะว่าในแผนดินต้าเจ้ง,จงซานก็ไม่ต่างจากสวรรค์,ใครกันที่จะกล้าขวางเขา?
จงซานที่บินออกมาราวๆหนึ่งก้านธูป,มาถึงเนินเขาที่โล่งเตียนแห่งหนึ่ง.
สถานที่แห่งนี้เป็นเนินเขาที่เงียบสงบ,นับเป็นพื้นที่ลับของต้าเจิ้งด้วย,พื้นที่รอบๆมีองค์รักษ์ปกป้องด้วยเช่นกัน,ด้านในไม่มีอะไร,มีเพียงภูเขาและทะเลสาบ.
ทะเลสาบขนาดเล็กสีเขียว,ที่นี่มีปูมากมาย,ไร้ซึ่งสิ่งรบกวน,มีองค์รักษ์คอยดูแลความปลอดภัยไม่ต่างจากตำหนังซ่างเฉิงเลย.
นั่นก็เพราะว่าสถานที่แห่งนี้คือสถานที่เหว่ยกุยเอ๋อตายไปนั่นเอง.
จงซานที่บินมายังสถานที่ดังกล่าว.
"คารวะฝ่าบาท,ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!"เหล่าองค์รักษ์ที่แสดงความเคารพ,พร้อมกับให้จงซานกล่าวเข้าไปด้านใน.
เหล่าคนสำคัญในเวลานี้ก็บินตามมาถึงเช่นกัน.
เห็นจงซานที่เหมือนกับหุ่นไม้,ทุกคนที่ตกใจเล็กน้อย,เจ้าโส่วเซี่ยงขณะที่จะก้าวตรงไปด้านหน้า.
"ทุกคนอย่าขยับ,ไม่มีใครสามารถเข้าไปรบกวนเหล่าเย่ได้!"เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาในทันที.
กับคำพูดของเป่าเอ๋อ,ที่นี้คือที่ใหน? นี่คือสุสานหัวใจของจงซาน,เป็นสถานที่จงซานหวาดกลัวที่สุด,ไม่มีใครสามารถเข้าไปด้านในได้,แม้แต่จงซาน,ยังไม่กล้าเข้าไปยังสถานที่ดังกล่าวนี้.
คนอื่นๆอาจไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ใหน,ทว่าเป่าเอ๋อนั้นรู้ดี,นี่คือสถานที่เป็นสุสานของกุยเอ๋อ,เป็นสถานที่แห่งความคลั่งแค้นของจงซานนั่นเอง.
แล้วทำไมเหล่าเย่ถึงได้ต้องการมาที่นี่ทันทีทันใดล่ะ?
ด้วยการสั่งการของเป่าเอ๋อ,ทุกคนที่หยุดและเฝ้ารอด้านนอก,มีเพียงร่างเงาสตรีผู้งดงามก้าวตามจงซานไป.
"ที่นี่คือสถานที่กุยเอ๋อตายอย่างงั้นรึ?"ร่างเงาสตรีผู้งดงามกล่าวออกมา.
มีทะเลสาบสีเขียวอยู่ไม่ไกลออกไป,มีกองดินขนาดเล็กตั้งอยู่,เป็นสุสานขนาดเล็กที่ถูกสร้างขึ้นง่ายๆ,และยังเป็นสถานที่กลบฝังหัวใจของจงซานด้วย.
จงซานที่มียังกองดินขนาดเล็ก,ดวงตาของเขาที่หลับอยู่สูดหายใจลึก,คิดอยู่เป็นเวลานาน,ขณะที่นำตาไหลออกมาที่มุมดวงตา,ก่อนที่เขาจะลืมตาขึ้นในทันที.
จงซานที่เริ่มทำความสะอาด,ถอนวัชพืชที่อยู่รอบๆ,ทำให้มันสะอาดสะอ้านดูดีขึ้นมา.
ท้ายที่สุด,จงซานก็นำป้ายวิญญาณออกมาวางที่ด้านหน้าหลุมศพ.
เป็นแผนศิลาที่ถูกสลักด้วยดาบที่คบกริบ,"สุสานภรรยาที่รัก,เหว่ยกุยเอ๋อ."
จากนั้น,เขาก็รวบรวมดอกไม้จากพื้นที่รอบๆมาวางไว้ด้านหน้าสุสาน.
เสียงลมหายใจของจงซานที่ดังถี,ลมหายใจของเขาที่ถูกพ่นออกมา,จงซานที่สูดหายใจลึก,ใบหน้าของเขาที่ค่อยเปลี่ยนเป็นสงบมากขึ้นและมากขึ้น,ทุกครั้งที่เขาถอนหายใจ,ดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มเข้าใจเรื่องต่างๆได้มากขึ้น.
ร่างเงาสตรีผู้งดงามที่เผยท่าทางอัศจรรย์ใจ.
นี่คือจงซานอย่างงั้นรึ?
ทำไมถึงดูเปลี่ยนไปได้ล่ะ?
ดูราวกับว่าเขาเริ่มปล่อยวางความคิดถึงที่มีต่อเหว่ยกุยเอ๋อได้,เทียบกับตอนแรกดูเหมือนว่าเขาจะดูเด็ดเดี่ยวแตกต่างกับการยืนการไม่ยอมแพ้.
แต่เรื่องนี้หมายความว่าอย่างไร?
เป็นอิสระได้อย่างงั้นรึ? แสงตะวันที่ซุกซ่อนเอาไว้ในเงามืดรึอย่างไร? นี่มัน?
รูปปั้นหยกเขา,คือปิศาจสวรรค์ที่หมักหมมจิตมารของทุกคน,ร่างเงาของสตรีผู้งดงามคือจิตมารที่มารวมตัวกัน,เป็นปิศาจสวรรค์ที่เข้าใจอารมณ์ของทุกคน,มีความสามารถที่ไม่ธรรมดา,ทว่าตอนนี้นางไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกอารมณ์ของจงซานได้เลย.
นี่มัน,หมายความว่าอย่างไร?
ร่างเงาสตรีผู้งดงามไม่เข้าใจแม้แต่น้อย,เป่าเอ๋อที่อยู่ไกลออกไปเริ่มเข้าใจดี,เป่าเอ๋อที่มองเห็นสุสาน,รู้สึกอิจฉาขึ้นมาเช่นกัน,เพราะความรู้สึกความรักของจงซาน,เศษเสี้ยวที่เขาเก็บมันไว้,ดูเหมือนว่าเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่ที่มีต่อเหว่ยกุยเอ๋อ.
ความรักที่ยิ่งใหญ่นั้น,เทียบกับความเป็นจริง,ก็เป็นความรักที่ลึกซึ้งที่ได้ทะลวงรังไหมออกมา,กลายเป็นความรักอันยิ่งใหญ่!
"กุยเอ๋อ,ท้ายที่สุดข้าก็กล้ามาพบกับเจ้าแล้ว!"จงซานที่กล่าวด้วยเสียงที่แผ่วเบา,หากแต่ใบหน้าที่เจ็บช้ำกังวลนั้นได้หายไปแล้ว,ในเวลานี้มีเพียงแค่ความรักที่จะไม่สูญหายไปเท่านั้น.
"เป่าเอ๋อ,หลิงเอ๋อ,ชิงซือ,พวกเจ้าเข้ามา!"จงซานที่สูดหายใจลึก.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,เป่าเอ๋อก็พาหลิงเอ๋อและเป่ยชิงซือเข้าไปด้านใน.
ที่ด้านหลังจงซาน,เทียนหลิงเอ๋อต้งการกล่าวอะไรบางอย่างออกมา,ทว่าเป่าเอ๋อส่ายหน้าไปมา,ไม่ให้เทียนหลิงเอ๋อกล่าวอะไรออกมา.
"นี่คือเป่าเอ๋อ,หลิงเอ๋อและชิงซือ,แล้วยังมีเฉียนโหยวที่ไม่ได้อยู่ที่นี่,วันนี้ข้าพาพวกนางมาหาเจ้าแล้ว! "สายตาของจงซานที่เต็มไปด้วยความรักอาดูร จดจ้องมองไปยังป้ายหลุมศพ.
"เจี่ยเจี่ย,พวกเราจะดูแลเหล่าเย่เอง!"เป่าเอ๋อที่ก้าวไปด้านหน้า.
สองสาวที่ก้าวตามเป่าเอ๋อไป,จดจ้องมองไปยังป้ายวิญญาณ.
แม้ว่าหลิงเอ๋อจะไม่เข้าใจและไม่รู้อะไรมากนัก,ทว่าก็รับรู้ว่าไม่ควรกล่าวอะไรออกมาในตอนนี้.
จงซานที่พยักหน้าพอใจ,ก่อนที่จะหันหน้ามาจ้องมองคนทั้งสาม,"ข้าทำให้พวกเจ้าเป็นห่วง!"
"ไม่ได้มีอะไร,ตราบเท่าที่เจ้าสบายดีก็พอแล้ว!"เป่าเอ๋อที่กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนรักและอาทร.
"อืม!"เป่ยชิงซือที่กล่าวออกมาเล็กน้อย,หากแต่เห็นดวงตาของนางที่มีน้ำตาคลอเล็กน้อย.
"จงซาน,เจ้าสบายดีใช่ใหม?"เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วง.
"ข้าไม่เป็นไร,พวกเจ้ากลับไปพักก่อนเถอะ,ข้าจะกลับไปยังถ้ำร้อยสวรรค์อีกครั้ง!"จงซานที่กล่าวออกมา.
"หืม?"สตรีทั้งสามที่ตำใจเล็กน้อย.
นอกจากสตรีทั้งสาม,ตี้เสวียนชา,หนีปูซาและคนอื่นๆเองก็ตกใจเช่นกัน,ฝ่าบาทจะกลับเข้าไปในถ้ำร้อยสวรรค์อย่างงั้นรึ?
หรือว่าจะไปอยู่ให้ครบอีกห้ารอบสังสารวัฏอย่างงั้นรึ? เรื่องนี้เป็นไปด้วยรึ?
จงซานกลับไปยังถ้ำร้อยสวรรค์แน่นอนว่าไม่มีใครขวางเขาอยู่แล้ว,
ร่างเงาสตรีผู้งดงามที่เฝ้ามองเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบ,จนถึงตอนนี้นางไม่เข้าใจอะไรเลย.
นี่เป็นครั้งแรก,เป็นครั้งแรกจริงๆที่นางไม่เข้าใจคนผู้นี้,หมายความว่าอย่างไร?
คนผู้นี้เป็นใครกัน?
ภายในถ้ำร้อยสวรรค์.
"เจ้า,ที่เจ้าพูดหมายความว่าอย่างไร?
เจ้าไม่คิดที่จะยอมแพ้อย่างงั้นรึ? แล้วเจ้า?
หรือว่าเจ้ายอมแพ้แล้ว?"ร่างเงาสตรีผู้งดงามที่กล่าวสอบถามออกมา.
"ไม่ได้มีความหมายอะไร?
ชั่วชีวิตของข้าไม่มีทางลืมกุยเอ๋อได้."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"แต่ว่า......"ภาพเงาสตรีผู้งดงามที่จ้องมองจงซานด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ.
"ความรู้สึกของมนุษย์นั้นเป็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์เป็นอย่างมาก,บางที่แม้แต่เจ้า,ถึงพูดไปก็ไม่สามารถเข้าใจได้,ข้าถามเจ้าบ้าง,เจ้าเป็นใคร?"จงซานที่จ้องมองไปยังเงาของสตรีผู้งดงาม.
จ้องมองไปยังเงาของสตรีผู้งดงาม,แววตาของจงซานที่แสดงท่าทางแปลกประหลาด,คนอื่นๆนั้นไม่สามารถมองเห็นนางได้,เป็นเรื่องที่แปลกประหลาด,อย่างไรก็ดีร่างสตรีผู้งดงามนี้,ต้องบอกเลยว่าทุกการเคลื่อนไหวทุกอิริยาบถของนางเต็มไปด้วยเสน่ห์ที่มากมายไร้ที่สุดสุด.
หากไม่เพราะจิตสำนึกของเขาที่มีต่อกุยเอ๋อ,บางทีเป็นไปได้ว่าแม้แต่เขาก็ไม่สามารถทนเสน่ห์ของนางได้.
หรือเป็นไปได้ว่า,ตัวเขาตั้งแต่เข้ามาตอนนี้,เขาไม่สามารถเข้าสู่โลกสังสารวัฏได้อีก,ทว่าตอนนี้ราวกับว่าจิตสำนึกของเขาได้ทำให้บริสุทธิ์แล้ว,ราวกับว่าเขาสามารถมองเห็นความรู้สึกอารมณ์ของตัวเองได้,ความรู้สึกขัดแย้ง,ภาพหลอนของถ้ำร้อยสวรรค์ไม่ส่งผลอะไรเขาได้อีกแล้ว,ไม่สามารถทำให้เขาเข้าสู่วัฏจักรสังสารวัฏได้แล้ว.
จิตใจของเขาได้ถูกลอมสกัดกลั่นให้ดีขึ้นแล้วอย่างงั้นรึ?
"ข้า? ข้าเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร!"เงาร่างสตรีผู้งดงามที่สายหน้าไปมาแววตาของนางที่ปรากฏความสับสนขึ้นเช่นกัน.
"หืม?"
"ข้าจำได้เพียงแค่ว่ามีคนๆหนึ่งเรียกข้าว่า,รากแห่งปิศาจ."สตรีผู้งดงามที่ขมวดคิ้วไปมา.
"รากแห่งปิศาจอย่างงั้นรึ?"จงซานที่แสดงท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.
"อืม,ข้าเองก็ไม่คิดว่าจะมีรูปร่างแยกขึ้น,เป็นร่างแยกที่ออกมาจากร่างหลัก."ร่างเงาสตรีผู้งดงามกล่าวออกมา.
"หืม? ร่างหลักอย่างงั้นรึ?
หมายถึงรูปปั้นหยกขาวงั้นรึ?"จงซานสอบถาม.
"อืม!"
"ที่จริงข้าไม่สามารถออกห่างร่างหลักของข้าไปไกล,ก่อนหน้านี้ข้าได้ตามเจ้าออกไป,ข้ารู้สึกว่าพลังมากมายไหลออก,แทบทำให้ข้าสลายหายไป!"ร่างเงาที่งดงามกล่าวออกมา.
"ทำไมคนอื่นๆมองไม่เห็นเจ้า,มีเพียงข้าที่เห็นเจ้าล่ะ?"
"ข้าไม่รู้!"
"เจ้ามีร่างนี้เมื่อไหร่?"
"เมื่อครั้งถ้ำร้อยสวรรค์สร้างขึ้น."
"หืม?"
"ร่างหลักของข้า,กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,สามารถที่จะดูดซับจิตมาร,กลิ่นอายแห่งความชั่วร้าย,อารมณ์ที่รุนแรงออกมาได้,ถ้าจะให้กล่าวละก็พลังของปิศาจสวรรค์นั้น,ถูกรวบรวมมาจนกลายเป็นรูปเป็นร่างได้เพราะว่าค่ายกลของถ้ำร้อยสวรรค์,ร่างหลังของข้านั้นทำได้แค่ดูดซับ,และมอบพลังให้กับข้า,หากว่าอยู่นอกถ้ำรอยสวรรค์พลังนี้ก็จะรั่วออกไปทั้งหมด."สตรีผู้งดงามกล่าวตอบ.
"อืม?
ถ้ำร้อยสวรรค์,ทำให้เจ้าตอบโตขึ้นอย่างงั้นรึ?"จงซานกล่าวด้วยความประหลาดใจ.
"อืม!"ร่างเงาที่งดงามพยักหน้ารับ.
"ใครกันที่เรียกเจ้าว่า,รากแห่งปิศาจ?"
"ข้าเองก็ไม่รู้ร่างหลักของเขาดูเหมือนว่าจะมีวิธีการบันทึกเอาไว้,และก็ยังมีคนเรียกข้าว่าบ่อปิศาจสวรรค์,แต่ว่าเข้าไม่ชอบชื่อนี้เลย."
chapter 649 Root of all evil
万恶之源
รากแห่งปิศาจ.
ทุกคนที่กำลังเฝ้าคอยอยู่ซานอยู่ด้านนอก,ทันใดนั้นสังสารวัฏรอบที่
95 ,นี่คือวัฏจักรเวียนว่ายตายเกิดที่สูงกว่าตี้เสวียนชาที่ทำได้ 94 รอบ.
สายตาของทุกคนที่มองเห็นปราณแห่งความโศกเศร้าอย่างที่สุด,แทบจะทุกคนย่อมรับรู้ว่าวัฏจักรสังสารวัฏที่จงซานกำลังจะก้าวไปนี้ยากที่เขาจะผ่านไปได้.
สามฮวงโหวที่กำหมัดแน่น,จดจ้องมองไปยังปากถ้ำร้อยสวรรค์ไม่วางตา.
"อย่าได้เป็นอะไร,ขอให้ปลอดภัย!"สามสาวที่ภาวนาเงียบๆ.
ทันใดนั้นทั่วท้องฟ้า,ปราณแห่งความโศกเศร้า,กลับหายไปในทันที.
"หนี่ปู่ซา,หมายความว่าอย่างไร?"เป่าเอ๋อที่สอบถามออกมาในทันที.
"เรื่องนี้ข้าเองก็ไม่รู้,ทว่าจากที่ดูแล้ว,8
ส่วนฝ่าบาทอาจจะชนะปิศาจสวรรค์แล้ว!"หนีปู่ซาที่กล่าวออกมาด้วยเสียงแผ่วๆ.
"แปดส่วน? แล้วอีกสองส่วนล่ะ?
อีกสองส่วนคืออะไร?"เป่าเอ๋อที่สอบถามออกมาทันที.
หนีปู่ซา "............"
หนีปู่ซาไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา,นั้นทำให้ภายในใจของคนรอบๆรู้สึกสังหารใจไม่ดีนัก.
"เจี่ยเจี่ย,ข้าจะไป,ให้ข้าไปด้านใน!"เทียนหลิงเอ๋อที่รุ่มร้อนใจ,ร่างกายสั่นสะท้านราวกับกำลังร้องไห้.
ทว่าขณะที่ทุกคนกำลังฟุ้งซานกระวนกระวายอยู่นั้น,จงซานที่นิ่งงันก็ก้าวเดินออกมาช้าๆ.
"จงซาน,นั่นจงซาน,เขาไม่เป็นไร!"เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
"ฝ่าบาท!"เหล่าข้าราชบริพารที่เอ่ยออกมาพร้อมๆกัน.
แม้ว่าจะได้ยินเสียงดังก้องจากคนหลายๆคนที่เอ่ยออกมาพร้อมๆกัน,หากแต่ราวับว่าจงซานนั้นไม่ได้ยินเลยแม้แต่น้อย,เขาที่ออกมาจากถ้ำร้อยสวรรค์,ก่อนที่จะบินขึ้นและลอยออกไป.
"หืม?"ทุกคนที่ชำเลืองมองออกไปเล็กน้อย,ฝ่าบาทกำลังจะไปใหน?
"เฮ้,เจ้ารอข้าด้วย,แล้วเจ้าจะไปใหนนะ?"ภายในถ้ำร้อยสวรรค์,ร่างเงาสตรีผู้งดงามที่ร้องออกมาเสียงดัง.
ทว่าจงซานที่บินออกไปอย่างรวดเร็ว,ร่างของสตรีผู้งดงามที่ออกมาด้านหน้าถ้ำ,ทว่าเป็นเรื่องที่แปลกประหลาด,ทั้งที่นางมีรูปร่างแล้ว,แม้นว่าจะตะโกนออกไปเสียงดัง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่มีใครได้ยิน,จะไม่มีใครรับรู้การมีอยู่ของนาง.
หรือว่าทุกคนรอบๆนั้นสงสัยจงซาน,นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าคนรอบๆที่อยู่ตรงนี้ไม่ตระหนักการมีอยู่ของนาง?
ทว่าในความเป็นจริงนั้น,หากร่างเงาสตรีผู้งดงามออกมาจากถ้ำร้อยสวรรค์แล้ว,ทุกคนที่อยู่รอบๆนั้นไม่สามารถมองเห็นนางได้,ไม่ได้ยินเสียงของนาง,เป็นเรื่องที่แปลกประหลาด,นางที่เหมือนกับร่างล่องหนนั่นเอง.
จงซานที่บินไป,ร่างเงาของสตรีผู้งดงามเองก็บินตามด้วย,นางที่บินตามจงซาน,หากแต่ไม่มีใครคนใดรับรู้ตัวตนของนางได้เลย.
ทุกคนที่เห็นจงซานที่แสดงท่าทางผิดปกติ,เผยแววตาประหลาดใจ,ก่อนที่จะไล่ตามจงซานไปด้วยเช่นกัน.
หุบเขาถ้ำร้อยสวรรค์นั้น,มีค่ายกลปกคลุมอยู่,และมีองค์รักษ์ที่น่าเกรงขามปกป้องอยู่,ไม่มีใครสามารถเข้าออกได้หากว่าไม่ได้ลงทะเบียนก่อน,ทว่าตอนนี้ใครกันเล่าที่จะขวางจงซานได้,พวกเขาย่อมปล่อยอนุญาตให้จงซานออกไปโดยไม่ขวางอย่างแน่นอน.
จงซานที่ดูนิ่งสงบบินออกมาไม่มีใครกล้าขวาง!
เพราะว่าในแผนดินต้าเจ้ง,จงซานก็ไม่ต่างจากสวรรค์,ใครกันที่จะกล้าขวางเขา?
จงซานที่บินออกมาราวๆหนึ่งก้านธูป,มาถึงเนินเขาที่โล่งเตียนแห่งหนึ่ง.
สถานที่แห่งนี้เป็นเนินเขาที่เงียบสงบ,นับเป็นพื้นที่ลับของต้าเจิ้งด้วย,พื้นที่รอบๆมีองค์รักษ์ปกป้องด้วยเช่นกัน,ด้านในไม่มีอะไร,มีเพียงภูเขาและทะเลสาบ.
ทะเลสาบขนาดเล็กสีเขียว,ที่นี่มีปูมากมาย,ไร้ซึ่งสิ่งรบกวน,มีองค์รักษ์คอยดูแลความปลอดภัยไม่ต่างจากตำหนังซ่างเฉิงเลย.
นั่นก็เพราะว่าสถานที่แห่งนี้คือสถานที่เหว่ยกุยเอ๋อตายไปนั่นเอง.
จงซานที่บินมายังสถานที่ดังกล่าว.
"คารวะฝ่าบาท,ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!"เหล่าองค์รักษ์ที่แสดงความเคารพ,พร้อมกับให้จงซานกล่าวเข้าไปด้านใน.
เหล่าคนสำคัญในเวลานี้ก็บินตามมาถึงเช่นกัน.
เห็นจงซานที่เหมือนกับหุ่นไม้,ทุกคนที่ตกใจเล็กน้อย,เจ้าโส่วเซี่ยงขณะที่จะก้าวตรงไปด้านหน้า.
"ทุกคนอย่าขยับ,ไม่มีใครสามารถเข้าไปรบกวนเหล่าเย่ได้!"เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาในทันที.
กับคำพูดของเป่าเอ๋อ,ที่นี้คือที่ใหน? นี่คือสุสานหัวใจของจงซาน,เป็นสถานที่จงซานหวาดกลัวที่สุด,ไม่มีใครสามารถเข้าไปด้านในได้,แม้แต่จงซาน,ยังไม่กล้าเข้าไปยังสถานที่ดังกล่าวนี้.
คนอื่นๆอาจไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ใหน,ทว่าเป่าเอ๋อนั้นรู้ดี,นี่คือสถานที่เป็นสุสานของกุยเอ๋อ,เป็นสถานที่แห่งความคลั่งแค้นของจงซานนั่นเอง.
แล้วทำไมเหล่าเย่ถึงได้ต้องการมาที่นี่ทันทีทันใดล่ะ?
ด้วยการสั่งการของเป่าเอ๋อ,ทุกคนที่หยุดและเฝ้ารอด้านนอก,มีเพียงร่างเงาสตรีผู้งดงามก้าวตามจงซานไป.
"ที่นี่คือสถานที่กุยเอ๋อตายอย่างงั้นรึ?"ร่างเงาสตรีผู้งดงามกล่าวออกมา.
มีทะเลสาบสีเขียวอยู่ไม่ไกลออกไป,มีกองดินขนาดเล็กตั้งอยู่,เป็นสุสานขนาดเล็กที่ถูกสร้างขึ้นง่ายๆ,และยังเป็นสถานที่กลบฝังหัวใจของจงซานด้วย.
จงซานที่มียังกองดินขนาดเล็ก,ดวงตาของเขาที่หลับอยู่สูดหายใจลึก,คิดอยู่เป็นเวลานาน,ขณะที่นำตาไหลออกมาที่มุมดวงตา,ก่อนที่เขาจะลืมตาขึ้นในทันที.
จงซานที่เริ่มทำความสะอาด,ถอนวัชพืชที่อยู่รอบๆ,ทำให้มันสะอาดสะอ้านดูดีขึ้นมา.
ท้ายที่สุด,จงซานก็นำป้ายวิญญาณออกมาวางที่ด้านหน้าหลุมศพ.
เป็นแผนศิลาที่ถูกสลักด้วยดาบที่คบกริบ,"สุสานภรรยาที่รัก,เหว่ยกุยเอ๋อ."
จากนั้น,เขาก็รวบรวมดอกไม้จากพื้นที่รอบๆมาวางไว้ด้านหน้าสุสาน.
เสียงลมหายใจของจงซานที่ดังถี,ลมหายใจของเขาที่ถูกพ่นออกมา,จงซานที่สูดหายใจลึก,ใบหน้าของเขาที่ค่อยเปลี่ยนเป็นสงบมากขึ้นและมากขึ้น,ทุกครั้งที่เขาถอนหายใจ,ดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มเข้าใจเรื่องต่างๆได้มากขึ้น.
ร่างเงาสตรีผู้งดงามที่เผยท่าทางอัศจรรย์ใจ.
นี่คือจงซานอย่างงั้นรึ?
ทำไมถึงดูเปลี่ยนไปได้ล่ะ?
ดูราวกับว่าเขาเริ่มปล่อยวางความคิดถึงที่มีต่อเหว่ยกุยเอ๋อได้,เทียบกับตอนแรกดูเหมือนว่าเขาจะดูเด็ดเดี่ยวแตกต่างกับการยืนการไม่ยอมแพ้.
แต่เรื่องนี้หมายความว่าอย่างไร?
เป็นอิสระได้อย่างงั้นรึ? แสงตะวันที่ซุกซ่อนเอาไว้ในเงามืดรึอย่างไร? นี่มัน?
รูปปั้นหยกเขา,คือปิศาจสวรรค์ที่หมักหมมจิตมารของทุกคน,ร่างเงาของสตรีผู้งดงามคือจิตมารที่มารวมตัวกัน,เป็นปิศาจสวรรค์ที่เข้าใจอารมณ์ของทุกคน,มีความสามารถที่ไม่ธรรมดา,ทว่าตอนนี้นางไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกอารมณ์ของจงซานได้เลย.
นี่มัน,หมายความว่าอย่างไร?
ร่างเงาสตรีผู้งดงามไม่เข้าใจแม้แต่น้อย,เป่าเอ๋อที่อยู่ไกลออกไปเริ่มเข้าใจดี,เป่าเอ๋อที่มองเห็นสุสาน,รู้สึกอิจฉาขึ้นมาเช่นกัน,เพราะความรู้สึกความรักของจงซาน,เศษเสี้ยวที่เขาเก็บมันไว้,ดูเหมือนว่าเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่ที่มีต่อเหว่ยกุยเอ๋อ.
ความรักที่ยิ่งใหญ่นั้น,เทียบกับความเป็นจริง,ก็เป็นความรักที่ลึกซึ้งที่ได้ทะลวงรังไหมออกมา,กลายเป็นความรักอันยิ่งใหญ่!
"กุยเอ๋อ,ท้ายที่สุดข้าก็กล้ามาพบกับเจ้าแล้ว!"จงซานที่กล่าวด้วยเสียงที่แผ่วเบา,หากแต่ใบหน้าที่เจ็บช้ำกังวลนั้นได้หายไปแล้ว,ในเวลานี้มีเพียงแค่ความรักที่จะไม่สูญหายไปเท่านั้น.
"เป่าเอ๋อ,หลิงเอ๋อ,ชิงซือ,พวกเจ้าเข้ามา!"จงซานที่สูดหายใจลึก.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,เป่าเอ๋อก็พาหลิงเอ๋อและเป่ยชิงซือเข้าไปด้านใน.
ที่ด้านหลังจงซาน,เทียนหลิงเอ๋อต้งการกล่าวอะไรบางอย่างออกมา,ทว่าเป่าเอ๋อส่ายหน้าไปมา,ไม่ให้เทียนหลิงเอ๋อกล่าวอะไรออกมา.
"นี่คือเป่าเอ๋อ,หลิงเอ๋อและชิงซือ,แล้วยังมีเฉียนโหยวที่ไม่ได้อยู่ที่นี่,วันนี้ข้าพาพวกนางมาหาเจ้าแล้ว! "สายตาของจงซานที่เต็มไปด้วยความรักอาดูร จดจ้องมองไปยังป้ายหลุมศพ.
"เจี่ยเจี่ย,พวกเราจะดูแลเหล่าเย่เอง!"เป่าเอ๋อที่ก้าวไปด้านหน้า.
สองสาวที่ก้าวตามเป่าเอ๋อไป,จดจ้องมองไปยังป้ายวิญญาณ.
แม้ว่าหลิงเอ๋อจะไม่เข้าใจและไม่รู้อะไรมากนัก,ทว่าก็รับรู้ว่าไม่ควรกล่าวอะไรออกมาในตอนนี้.
จงซานที่พยักหน้าพอใจ,ก่อนที่จะหันหน้ามาจ้องมองคนทั้งสาม,"ข้าทำให้พวกเจ้าเป็นห่วง!"
"ไม่ได้มีอะไร,ตราบเท่าที่เจ้าสบายดีก็พอแล้ว!"เป่าเอ๋อที่กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนรักและอาทร.
"อืม!"เป่ยชิงซือที่กล่าวออกมาเล็กน้อย,หากแต่เห็นดวงตาของนางที่มีน้ำตาคลอเล็กน้อย.
"จงซาน,เจ้าสบายดีใช่ใหม?"เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วง.
"ข้าไม่เป็นไร,พวกเจ้ากลับไปพักก่อนเถอะ,ข้าจะกลับไปยังถ้ำร้อยสวรรค์อีกครั้ง!"จงซานที่กล่าวออกมา.
"หืม?"สตรีทั้งสามที่ตำใจเล็กน้อย.
นอกจากสตรีทั้งสาม,ตี้เสวียนชา,หนีปูซาและคนอื่นๆเองก็ตกใจเช่นกัน,ฝ่าบาทจะกลับเข้าไปในถ้ำร้อยสวรรค์อย่างงั้นรึ?
หรือว่าจะไปอยู่ให้ครบอีกห้ารอบสังสารวัฏอย่างงั้นรึ? เรื่องนี้เป็นไปด้วยรึ?
จงซานกลับไปยังถ้ำร้อยสวรรค์แน่นอนว่าไม่มีใครขวางเขาอยู่แล้ว,
ร่างเงาสตรีผู้งดงามที่เฝ้ามองเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบ,จนถึงตอนนี้นางไม่เข้าใจอะไรเลย.
นี่เป็นครั้งแรก,เป็นครั้งแรกจริงๆที่นางไม่เข้าใจคนผู้นี้,หมายความว่าอย่างไร?
คนผู้นี้เป็นใครกัน?
ภายในถ้ำร้อยสวรรค์.
"เจ้า,ที่เจ้าพูดหมายความว่าอย่างไร?
เจ้าไม่คิดที่จะยอมแพ้อย่างงั้นรึ? แล้วเจ้า?
หรือว่าเจ้ายอมแพ้แล้ว?"ร่างเงาสตรีผู้งดงามที่กล่าวสอบถามออกมา.
"ไม่ได้มีความหมายอะไร?
ชั่วชีวิตของข้าไม่มีทางลืมกุยเอ๋อได้."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"แต่ว่า......"ภาพเงาสตรีผู้งดงามที่จ้องมองจงซานด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ.
"ความรู้สึกของมนุษย์นั้นเป็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์เป็นอย่างมาก,บางที่แม้แต่เจ้า,ถึงพูดไปก็ไม่สามารถเข้าใจได้,ข้าถามเจ้าบ้าง,เจ้าเป็นใคร?"จงซานที่จ้องมองไปยังเงาของสตรีผู้งดงาม.
จ้องมองไปยังเงาของสตรีผู้งดงาม,แววตาของจงซานที่แสดงท่าทางแปลกประหลาด,คนอื่นๆนั้นไม่สามารถมองเห็นนางได้,เป็นเรื่องที่แปลกประหลาด,อย่างไรก็ดีร่างสตรีผู้งดงามนี้,ต้องบอกเลยว่าทุกการเคลื่อนไหวทุกอิริยาบถของนางเต็มไปด้วยเสน่ห์ที่มากมายไร้ที่สุดสุด.
หากไม่เพราะจิตสำนึกของเขาที่มีต่อกุยเอ๋อ,บางทีเป็นไปได้ว่าแม้แต่เขาก็ไม่สามารถทนเสน่ห์ของนางได้.
หรือเป็นไปได้ว่า,ตัวเขาตั้งแต่เข้ามาตอนนี้,เขาไม่สามารถเข้าสู่โลกสังสารวัฏได้อีก,ทว่าตอนนี้ราวกับว่าจิตสำนึกของเขาได้ทำให้บริสุทธิ์แล้ว,ราวกับว่าเขาสามารถมองเห็นความรู้สึกอารมณ์ของตัวเองได้,ความรู้สึกขัดแย้ง,ภาพหลอนของถ้ำร้อยสวรรค์ไม่ส่งผลอะไรเขาได้อีกแล้ว,ไม่สามารถทำให้เขาเข้าสู่วัฏจักรสังสารวัฏได้แล้ว.
จิตใจของเขาได้ถูกลอมสกัดกลั่นให้ดีขึ้นแล้วอย่างงั้นรึ?
"ข้า? ข้าเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร!"เงาร่างสตรีผู้งดงามที่สายหน้าไปมาแววตาของนางที่ปรากฏความสับสนขึ้นเช่นกัน.
"หืม?"
"ข้าจำได้เพียงแค่ว่ามีคนๆหนึ่งเรียกข้าว่า,รากแห่งปิศาจ."สตรีผู้งดงามที่ขมวดคิ้วไปมา.
"รากแห่งปิศาจอย่างงั้นรึ?"จงซานที่แสดงท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.
"อืม,ข้าเองก็ไม่คิดว่าจะมีรูปร่างแยกขึ้น,เป็นร่างแยกที่ออกมาจากร่างหลัก."ร่างเงาสตรีผู้งดงามกล่าวออกมา.
"หืม? ร่างหลักอย่างงั้นรึ?
หมายถึงรูปปั้นหยกขาวงั้นรึ?"จงซานสอบถาม.
"อืม!"
"ที่จริงข้าไม่สามารถออกห่างร่างหลักของข้าไปไกล,ก่อนหน้านี้ข้าได้ตามเจ้าออกไป,ข้ารู้สึกว่าพลังมากมายไหลออก,แทบทำให้ข้าสลายหายไป!"ร่างเงาที่งดงามกล่าวออกมา.
"ทำไมคนอื่นๆมองไม่เห็นเจ้า,มีเพียงข้าที่เห็นเจ้าล่ะ?"
"ข้าไม่รู้!"
"เจ้ามีร่างนี้เมื่อไหร่?"
"เมื่อครั้งถ้ำร้อยสวรรค์สร้างขึ้น."
"หืม?"
"ร่างหลักของข้า,กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,สามารถที่จะดูดซับจิตมาร,กลิ่นอายแห่งความชั่วร้าย,อารมณ์ที่รุนแรงออกมาได้,ถ้าจะให้กล่าวละก็พลังของปิศาจสวรรค์นั้น,ถูกรวบรวมมาจนกลายเป็นรูปเป็นร่างได้เพราะว่าค่ายกลของถ้ำร้อยสวรรค์,ร่างหลังของข้านั้นทำได้แค่ดูดซับ,และมอบพลังให้กับข้า,หากว่าอยู่นอกถ้ำรอยสวรรค์พลังนี้ก็จะรั่วออกไปทั้งหมด."สตรีผู้งดงามกล่าวตอบ.
"อืม?
ถ้ำร้อยสวรรค์,ทำให้เจ้าตอบโตขึ้นอย่างงั้นรึ?"จงซานกล่าวด้วยความประหลาดใจ.
"อืม!"ร่างเงาที่งดงามพยักหน้ารับ.
"ใครกันที่เรียกเจ้าว่า,รากแห่งปิศาจ?"
"ข้าเองก็ไม่รู้ร่างหลักของเขาดูเหมือนว่าจะมีวิธีการบันทึกเอาไว้,และก็ยังมีคนเรียกข้าว่าบ่อปิศาจสวรรค์,แต่ว่าเข้าไม่ชอบชื่อนี้เลย."
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น