Immortality Chapter 646 Played chess Tianjian
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 646 อี้เทียนเจียน
Chapter 646 Played chess Tianjian
"เจ้าต้องการยันต์หยกทมิฬอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ชำเลืองไปยังหนานกงเซิ่ง.
ขณะที่กล่าว,ยันต์หยกทมิฬที่ปรากฏขึ้นที่มือของจงซานทันที.
"เป็นมัน!"หนานกงเซิ่งที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยรอยยิ้ม.
สมบัติที่ร้ายกาจถึงเพียงนี้,ใครจะยอมยกให้คนอี่นๆง่ายๆกัน?
"ยันต์หยกทมิฬช่วยรักษาดวงวิญญาณของเจ้าได้,เจ้าต้องการใช้ความสามารถนี้กับมันอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ได้ยินคำพูดของหนานกเงซิ่ง,ดวงตาของเขาที่ลอกแลกไปมา,ท้ายที่สุดก็ฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย,"ไม่สามารถซ่อนความจริงจากเจ้าได้,ถูก,มันช่วยให้ข้ารักษาดวงวิญญาณได้เร็วยิ่งขึ้น!"
"ฮ่าฮ่าฮ่า,หากว่ามีเซียนเข้าร่วมต้าเจิ้งของข้า,สิ่งนี้ก็เป็นเพียงแค่ของเล่น?
ในเมื่อหนานกงเซิ่งต้องการ,เช่นนั้นยันต์หยกทมิฬนี้จะเป็นส่วนหนึ่งในค่าจ้างพันปี,ข้าจะจ่ายให้กับเจ้าก่อนก็แล้วกัน!"จงซานที่ส่งยันต์หยกทมิฬออกไป.
จงซานที่ส่งมอบมาให้เขาเช่นนี้,ทำให้หนานกงเซิ่งเปลี่ยนเป็นงงงวยไปในทันที,มันเป็นของไร้ค่าอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่,แน่นอนว่าเขาจะต้องรับรู้ว่ามันมีคุณค่ามากมายขนาดใหน.
"เจ้ายินดีจะมอบสมบัติล้ำค่าให้กับข้าจริงๆรึ?
สมบัตินี้แม้แต่ในโลกใบใหญ่,สามารถที่จะว่าจ้างเซียนปฐพีได้เลย,การที่เจ้ามอบให้เป็นค่าจ้างนี้มันคุ้มค่าอย่างงั้นรึ?"หนานกงเซิ่งที่จ้องมองจงซานด้วยความอัศจรรย์ใจ.
"เซียนปฐพีรึ?
เฮ้เฮ้,ในความเห็นของข้า,ถึงจะเป็นเซียนสวรรค์ก็ยังด้อยกว่าเจ้า,กับคนที่มีความสามารถเช่นเจ้านั้น,ต้าเจิ้งยังขาดอยู่,มูลค่าของเจ้านั้น,จะสร้างธุรกิจให้กับพวกเราได้อีกมากมาย,แน่นอนว่าจะมีสามารถสร้างสินค้าที่หายากได้อีกนับไม่ถ้วน,นี่เป็นการลงทุนอย่างหนึ่งเพื่อกำไรที่จะได้รับกลับมา."จงซานที่กล่าวอย่างมั่นใจ.
หนานกงเซิ่งที่คราแรกมองจงซานด้วยท่าทางไม่เข้าใจ,เวลานี้ก็เปลี่ยนสีหน้าไปในทันที.
"เจ้าช่างเป็นคนที่ร้ายกาจจริงๆ!"หนานกงเซิ่งที่สูดหายใจลึก.
"อย่างงั้นรึ? แปลว่าเจ้าเห็นด้วยอย่างงั้นรึ?"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เห็นด้วยรึ?
เฮ้เฮ้,เจ้าไม่กังวลว่าข้าจะลอบนำสมบัตินี้หนีไปอย่างงั้นรึ?"หนานกงเซิ่งกล่าวด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.
"ข้าบอกแล้ว่าสมบัตินี้สำหรับข้า,เป็นเพียงของเล่น,ข้าไม่ได้สนใจนัก,ข้าสนใจแต่ความสามารถของเจ้า,หากว่าเจ้านำสมบัติหนีไป,ข้าจงซานก็ต้องยอมรับว่ามองคนผิดไป,ทว่าหนานกงเซิ่งที่ข้ารู้จักนั้นเต็มไปด้วยศักดิ์ศรี,ข้าจงซานเชื่อและมั่นใจ,แล้วข้ายังมีอะไรต้องกังวล?"จงซานที่กล่าวอย่างมั่นใจ.
หนานกงเซิ่งที่สูดหายใจลึกจ้องมองไปยังจงซาน,"เจ้าช่างมีความสามารถในการต่อรองที่สูงส่งนัก,ดูเหมือนว่าเจ้าจะรับรู้อยู่แล้วว่าข้าจะต้องเข้าร่วมกับต้าเจิ้ง!"
"หากว่าได้เซียนเซิงหนานกงเข้าร่วมต้าเจิ้ง,ข้าย่อมรู้สึกเป็นเกียรติ,ตอนนี้ได้เข้าสู่ยุคแห่งความวุ่นวาย,จงซานยังขาดพลังเพียงพอ,ไม่ว่าจะใช้วิธีใด,หรือทวงถามด้วยบุญคุณ,ก็ต้องทำสุดความสามารถ,แม้นว่าจะมีแผนการแฝงอยู่,ก็หวังว่าเซียนเซิงหนานกงจะไม่ใส่ใจ!"จงซานที่เปลี่ยนท่าที่,เดิมที่เต็มไปด้วยความอหังการ,เปลี่ยนเป็นแสดงออกมาด้วยความเคารพ.
การให้คนอื่นเคารพก็ต้องเคารพคนอื่นก่อน.
จงซานไม่มีทางเลือกมากนัก,เขาต้องการชักจูหนานกงเซิ่งเข้าร่วมต้าเจิ้ง,แม้นว่าด้วยนิสัยของหนานกงเซิ่งนั้น,ในอนาคตอาจยากจะควบคุม,เป็นเหมือนกับระเบิดเวลา,หากแต่ก็คุ้มค่าที่จะใช้งาน.
และยิ่งหากสามารถเปลี่ยนใจเขาให้กลายเป็นข้าราชบริพารได้ล่ะก็,จะยิ่งเป็นส่วนสำคัญทำให้ต้าเจิ้งพัฒนาไปอีกขั้น.
จงซานที่มีการให้รางวัลและการลงโทษที่เคร่งครัด,นับว่าเป็นราชาที่เชี่ยวชาญการบริหาร,ที่สามารถครองใจข้าราชบริพารเป็นอย่างมาก.
เป็นความจริงที่ก่อนหน้านี้หนานกงเซิ่งรู้สึกไม่ต้องการ,ทว่าตอนนี้ดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นลังเล,แม้นรับรู้ว่านี่เป็นแผนการของจงซาน,ทว่าในเวลานี้,หนานกงเซิ่งก็เลือกที่จะยอมรับจงซาน.
หนานกงเซิ่งที่ครุ่นคิด,และเข้าใจว่าจงซานนั้นเป็นคนที่ร้ายกาจ,นี่คือการกระทำของผู้เป็นประมุขในการชักจูงคนนั่นเอง.
ในเมื่อจงซานเลือกที่จะแสดงออกมาด้วยความเคารพ,กับผู้เป็นราชาที่แสดงออกมาด้วยความจริงใจ,ก็ส่งอิทธิพลต่อเขาเช่นกัน,ในเวลานี้หนานกงเซิ่งที่อยู่ในความเป็นความตายอยู่,สูดหายใจลึก,จ้องมองไปยังสมบัติล้ำค่าในมือจงซาน.
หนานกงเซิ่งเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง,ยันต์หยกทมิฬไม่ใช่อย่างที่จงซานกล่าว,ว่าเป็นของเล่นของเขาอย่างแน่นอน,แน่นอนว่าด้วยความสามารถของจงซานย่อมรับรู้ความสามารถของมันได้มากกว่าใคร,หากแต่ที่กล่าวออกมาเช่นนั้นไม่ได้ต้องการสร้างพันธะที่หนักแน่นผูกรั้งเข้าเอาไว้มากจนเกินไป.
และอีกอย่างหนึ่งเขาต้องการบอกให้เขารับรู้ว่าเขามีค่ามากกว่าของวิเศษ,เป็นการแสดงความเคารพอย่างหนึ่ง,เพื่อให้เขาตัดสินใจได้ง่ายขึ้น.
"ข้าหนานกงเซิ่งยินดีที่จะเข้าต้าเจิ้งหนึ่งพันปี!"หนานกงเซิ่งที่กล่าวพลางสูดหายใจแรง.
"ช่างเป็นโชควาสนาของจงซานนัก,เป็นโชคลาภของต้าเจิ้งแล้ว!"จงซานที้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่ตื่นเต้นดีใจ.
"หนานกงเซิ่งคารวะฝ่าบาท!"หนานกงเซิ่งกล่าวออกมา.
"เซียนเซิงหนานกง,รักษาแผลก่อนเถอะ,พวกเรายังมีเวลาให้พูดคุณกันอีกนาน!"จงซานที่กล่าวด้วยความตื่นเต้น.
จากนั้น,จงซานก็กุมไม้เท้าเดินออกจากห้องโถง,ปล่อยให้หนานกงเซิ่งที่ยังคงเต็มไปด้วยใบหน้าที่ซับซ้อนรักษาแผลในห้องโถง.
พลังของต้าเจิ้งยกระดับขึ้นอีกขั้นแล้ว,จงซานรู้สึกดีเป็นอย่างมาก.
"ยันต์นั่น,เจ้ายินดีที่จะมองให้กับหนานกงเซิ่งจริงๆรึ?
เจ้า...."กู่เฉียนโหยวที่รู้สึแปลกประหลาดใจไม่น้อย.
"เจ้าไม่จำเป็นต้องกล่าวอะไร,ข้ารู้ว่ายันต์นั่นล้ำค่าขนาดใหน,ข้ามอบมันให้กับหนานกงเซิ่ง,หนานกงเซิ่งที่ทำงานให้กับต้าเจิ้ง,อยู่ในมือเขาก็ไม่ต่างก็อยู่ในมือของข้าไม่ใช่รึ?
ข้าไม่คิดว่าตัวเองจะขาดทุน!"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เจ้าเชื่อมั่นเข้าอย่างงั้นรึ?
พันปีหลังจากนี้,ว่าเข้าจะไม่จากไป?"กู่เฉียนโหยวที่มองค้อนให้กับจงซาน.
"จะใช้คนก็อย่าระแวง
หากระแวงใครก็อย่าใช้เขา,พันปีหลังจากนี้?
คิดว่าต้าเจิ้งหลังจากพันปีจะเป็นเช่นใด?
แล้วจะมีใครต้องการจะไปอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวอย่างมั่นใจ.
การครองใจคน,เป็นหนึ่งในความสามารถของจงซาน,พันปีก็เพียงพอที่จะครองใจข้าราชบริพารทุกคน.
"อืม,เจ้าร้ายกาจนัก!"กู่เฉียนโหยวเผยยิ้มอย่างพึงพอใจ.
"เฮ้เฮ้,นอกจากนี้,ยันต์หยกทมิฬนั่นไม่ใช่ของข้า!"จงซานที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"หืม?"กู่เฉียนโหยวที่แสดงท่าทางสงสัย.
"ยันต์หยกทมิฬนั้นเป็นของเซิ่งซ่างต้าฉิน,หยิง,สิ่งนั่นคือของวิเศษที่ล้ำค่าเป็นอย่างมาก,ทำไมหยิงถึงได้ปล่อยมันให้กับข้าล่ะ?
สมบัติที่แข็งแกร่งเพียงนั้น,ทว่า,ข้าเองก็ไม่สามารถที่จะหลอมมันมาเป็นของตัวเอง,ตอนนี้ข้าไม่สามารถมองเห็นมันได้อย่างระเอียดชัดเจน,รู้สึกราวกับว่ามันมีอะไรที่น่าเกรงขามซ่อนอยู่,แม้นว่าตอนนี้ข้าจะยังใช้งานมันได้ก็ตาม,ทว่าหลังจากนี้อาจจะมีปัญหาก็ได้,ทว่าหากว่ามันสามารถซื้อใจคนที่มีความสามารถได้,มันจะมีคุณค่ามากกว่าการเป็นของวิเศษซะอีก
"จงซานที่กล่าวยืนยัน.
"อืม!"กู่เฉียนโหยวพยักหน้ารับ.
ขณะที่จงซานนำทุกคนกลับมาถึงเมืองซ่าง,ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้งเองก็ยังอยู่ในช่วงสงคราม.
สงครามนั้นได้เริ่มขึ้นเรียบร้อยแล้ว,สองราชวงศ์ราชันย์รุกดินแดนพวกเขา,หลินเซียวและเหยี่ยนฉงจื่อนำทัพออกประจันหน้าทัพของข้าศึก,ซึ่งสามารถต่อต้าน,แม้แต่รุกเข้าไปยังแผ่นดินอีกฝ่ายได้.
จงซานที่กลับมาถึง,เหล่าข้าราชบริพารที่เข้ามาต้านรับ,ส่วนหลินเซียวที่ได้รับข่าว,ก็เร่งรีบเดินทางกลับมาจากแนวหน้าเช่นกัน.
ภายในห้องอักษรของจงซาน.
"ฝ่าบาท,ท่านกลับมาแล้ว,สองราชวงศ์ราชันย์เมื่อสิบวันที่แล้ว,ได้ยกทัพเข้ามา.พวกเราได้ตีพวกเขาจนพ่ายแพ้จนพวกเขาไม่สามารถต้านได้แล้ว."หลินเซียวที่กล่าวออกมาในทันที.
"ฮ่าอ่า,ต้องรบกวนแล้ว,เมื่อทัพทั้งหมดกลับมาข้าจะปูนบำเหน็จรางวัลให้,เพื่อเพิ่มขวัญกำลังใจให้กับพวกเขา!"จงซานที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม.
"รับด้วยเกล้า!"หลินเซียวที่กล่าวรับด้วยรอยยิ้ม.
"สองราชวงศ์ราชันย์,พวกเราได้ทำการศึกษามาก่อนหน้านี้แล้ว,ข้าไม่จำเป็นต้องลงมือเอง,เพียงแค่เจ้าและเหยียนฉงจื่อก็เพียงพอแล้ว!"จงซานที่กล่าวยืนยัน.
"ครับ,ฝ่าบาทโปรดวางใจ,สองราชวงศ์ราชันย์ทั้งสอง,ข้าและแม่ทัพเหยี่ยนก็เพียงพอแล้ว!"หลินเซียวที่กล่าวด้วยความมั่นใจเช่นกัน.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
"นี่คือ?"และในเวลาเดียวกันหลินเซียวที่จ้องมองไปยังหนานกงเซิ่ง.
ภายในห้องอักษรจงซาน,แน่นอนว่าสำหรับต้าเจิ้งต้องเป็นคนสำคัญอย่างแน่นอน.
ต้องรู้ด้วยว่า,แม้แต่ซาโพวและจิงเทียนซือ,สองผู้ฝึกตนระดับราชันย์แท้,ยังไม่มีสิทธิ์เข้ามาด้านใน.
"หนานกงเซิ่ง!"หนานกงเซิ่งที่พยักหน้าทักทาย.
"เซียนหนานกงเซิ่งอย่างงั้นรึ?"หลินเซียวที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
ภายในใจของหลินเซียวที่เต้นไปมา,ก่อนหน้านี้ฝ่าบาทออกไป,ได้รับหยียนฉงจื่อและอาวุโสจิวโถวกลับมา,ออกไปครั้งนี้ได้เซียนกลับมาอย่างงั้นรึ?
หนานกงเซิ่งที่ฝืนยิ้มออกมา,รับรู้ด้วยว่าหลินเซียวนั้นร้ายกาจมาก,แม้นความแข็งแกร่งจะไม่ได้สูงนัก,ทว่าในการบัญชาทัพแล้ว,คาดไม่ถึงเลยว่าราชวงศ์ราชันย์สองแห่งเป็นเหมือนกับของเล่น,เป็นความสามารถที่ร้ายกาจ,ยากที่จะดูแคลนได้แน่นอน.
"หนานกงเซิ่ง?
ในเมื่อเจ้าเข้าร่วมต้าเจิ้ง,ตำแหน่งใดที่เจ้าต้องการ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ฝ่าบาท,ผู้ใต้บังคับบัญชาไม่ต้องการเข้าสู่ท้องพระโรง,ไม่ว่าจะเป็นตำแหน่งใดก็ได้ทั้งนั้น."หนานกงเซิ่งกล่าว.
ความเป็นจริง,ด้วยพลังและสถานะของเขา,กับคนที่มีความทรนงของตัวเองจะให้หนานกงเซิ่งแสดงความเคารพต่อจงซานทุกวัน,ก็เป็นเรื่องยากที่จะยอมรับ.
จงซานที่รับรู้ถึงข้อนี้ดี,ดังนั้นจึงกล่าวว่า,"ดี,ในเมื่อเป็นเช่นนั้น,ข้าจะเปิดกระทรวงๆหนึ่งขึ้น,เป็นกระทรวง,อี้เทียนเจี้ยน(หมากรุกสวรรค์)รับผิดชอบในการศึกษาค่ายกลและเกมส์หมากรุกโดยเฉพาะ,อี้เทียนเจี้ยนนี้,จะมีหนานกงเซิ่งเป็นเจียนเจิ้ง."
"ขอบพระทัยฝ่าบาท!"หนานกงเซิ่งพยักหน้า.
เป็นความจริงว่านี้เป็นหนึ่งในความเชี่ยวชาญของหนานกงเซิ่ง,การให้เขาสนับสนุนเรื่องนี้,จงซานจะไม่คาดหวังได้อย่างไร?
"หนานกงเซิ่ง,เจ้ารู้เกี่ยวกับสองสิ่งนี้หรือไม่?"จงซานที่นำไม้เท้าของเผ่าอูและธวัชสีเหลืองแดงออกมา.
หนานกงเซิ่งกวาดตามองแล้วกล่าวว่า,"มันเป็นสิ่งของจากโลกใบใหญ่,นอกจากนี้วัตถุดิบยังมีเพียงจากโลกใบใหญ่,ไม้เท้าของเท้าของเผ่าอู,หากไม่ใช่เผ่าอูแล้วไม่สามารถใช้ได้,ส่วนธวัชซิงหวงนั้น,เป็นชุดค่ายกล,เท่าที่ข้ารู้มาก,มันสร้างขึ้นมาจากวัตถุดิบที่ยากจะหาเจอ,ไม่สามารถเลียนแบบได้,นอกจากนี้จำเป็นต้องใช้อีกสี่อันถึงจะแสดงพลังออกมาได้,ตอนนี้จึงเป็นเพียงแค่เซียนฉีทั่วๆไปเท่านั้น."
"หืม?
เป็นเซียนฉีที่ไม่สามารถเลียนแบบได้อย่างงั้นรึ?"จงซานที่แสดงท่าทางสงสัย.
"นี่คือหนึ่งในชุด,ธวัชห้าเหลี่ยม,ในโลกใบใหญ่นั้นเป็นของราชวงศ์สวรรค์,ข้าได้ยินมาว่าเป็นค่ายกลที่อยู่ในระดับต้นๆของโลกใบใหญ่ทีเดียว."หนานกงเซิ่งกล่าว.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
ภายในภพหยินเวลานี้,ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้งที่กำลังพัฒนาขยายอาณาเขต,หนานกงเซิ่งที่ยังคงต้องรักษาบาดแผลของตัวเอง,และยังมีการจัดเตรียมสร้างแผนกศึกษาค่ายกลให้กับต้าเจิ้ง,ส่วนหลินเซียวและเหยี่ยนฉงจื่อ,เวลานี้ได้ส่งกองกำลังบุกเบิกอาณาเขตรอบๆ.
หกเดือนหลังจานั้น,จงซานในห้องอักษร.
จงซานและกู่เฉียนโหยวที่ได้รับข้อมูลที่แปลกประหลาดถูกส่งมา,"ตระกูลเทียนและราชวงศ์สวรรค์ต้าเหยี่ยนเป็นสงครามต่อกัน?"
"อืม,ควรจะเป็นซิ่งไท่โต่วที่ละเมิดพันธะสัญญาพันมิตร,สมคบกับคนเผ่าอู!"จงซานพยักหน้า.
"แล้วพวกเราจะเข้าร่วมหรือไม่?"
"ไม่,รากฐานของพวกเรายังไม่แข็งแกร่ง,เวลานี้อย่าเพิ่งใจร้อน,ค่อยพัฒนาก้าวไปช้าๆอย่างมั่นคงดีกว่า!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความจริงจัง.
"อืม!"กู่เฉียนโหยวพยักหน้ารับ.
จากนั้น,ข้อมูลต่างๆก็ถูกส่งมาเรื่อยๆ,จงซานที่เฝ้ามองการเคลื่อนไหวของตระกูลเทียน,หากแต่ไม่ได้เข้าร่วมหรือวุ่นวายแต่อย่างใด.
Chapter 646 Played chess Tianjian
弈天监
อี้เทียนเจียน,
"เจ้าต้องการยันต์หยกทมิฬอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ชำเลืองไปยังหนานกงเซิ่ง.
ขณะที่กล่าว,ยันต์หยกทมิฬที่ปรากฏขึ้นที่มือของจงซานทันที.
"เป็นมัน!"หนานกงเซิ่งที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยรอยยิ้ม.
สมบัติที่ร้ายกาจถึงเพียงนี้,ใครจะยอมยกให้คนอี่นๆง่ายๆกัน?
"ยันต์หยกทมิฬช่วยรักษาดวงวิญญาณของเจ้าได้,เจ้าต้องการใช้ความสามารถนี้กับมันอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ได้ยินคำพูดของหนานกเงซิ่ง,ดวงตาของเขาที่ลอกแลกไปมา,ท้ายที่สุดก็ฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย,"ไม่สามารถซ่อนความจริงจากเจ้าได้,ถูก,มันช่วยให้ข้ารักษาดวงวิญญาณได้เร็วยิ่งขึ้น!"
"ฮ่าฮ่าฮ่า,หากว่ามีเซียนเข้าร่วมต้าเจิ้งของข้า,สิ่งนี้ก็เป็นเพียงแค่ของเล่น?
ในเมื่อหนานกงเซิ่งต้องการ,เช่นนั้นยันต์หยกทมิฬนี้จะเป็นส่วนหนึ่งในค่าจ้างพันปี,ข้าจะจ่ายให้กับเจ้าก่อนก็แล้วกัน!"จงซานที่ส่งยันต์หยกทมิฬออกไป.
จงซานที่ส่งมอบมาให้เขาเช่นนี้,ทำให้หนานกงเซิ่งเปลี่ยนเป็นงงงวยไปในทันที,มันเป็นของไร้ค่าอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่,แน่นอนว่าเขาจะต้องรับรู้ว่ามันมีคุณค่ามากมายขนาดใหน.
"เจ้ายินดีจะมอบสมบัติล้ำค่าให้กับข้าจริงๆรึ?
สมบัตินี้แม้แต่ในโลกใบใหญ่,สามารถที่จะว่าจ้างเซียนปฐพีได้เลย,การที่เจ้ามอบให้เป็นค่าจ้างนี้มันคุ้มค่าอย่างงั้นรึ?"หนานกงเซิ่งที่จ้องมองจงซานด้วยความอัศจรรย์ใจ.
"เซียนปฐพีรึ?
เฮ้เฮ้,ในความเห็นของข้า,ถึงจะเป็นเซียนสวรรค์ก็ยังด้อยกว่าเจ้า,กับคนที่มีความสามารถเช่นเจ้านั้น,ต้าเจิ้งยังขาดอยู่,มูลค่าของเจ้านั้น,จะสร้างธุรกิจให้กับพวกเราได้อีกมากมาย,แน่นอนว่าจะมีสามารถสร้างสินค้าที่หายากได้อีกนับไม่ถ้วน,นี่เป็นการลงทุนอย่างหนึ่งเพื่อกำไรที่จะได้รับกลับมา."จงซานที่กล่าวอย่างมั่นใจ.
หนานกงเซิ่งที่คราแรกมองจงซานด้วยท่าทางไม่เข้าใจ,เวลานี้ก็เปลี่ยนสีหน้าไปในทันที.
"เจ้าช่างเป็นคนที่ร้ายกาจจริงๆ!"หนานกงเซิ่งที่สูดหายใจลึก.
"อย่างงั้นรึ? แปลว่าเจ้าเห็นด้วยอย่างงั้นรึ?"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เห็นด้วยรึ?
เฮ้เฮ้,เจ้าไม่กังวลว่าข้าจะลอบนำสมบัตินี้หนีไปอย่างงั้นรึ?"หนานกงเซิ่งกล่าวด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.
"ข้าบอกแล้ว่าสมบัตินี้สำหรับข้า,เป็นเพียงของเล่น,ข้าไม่ได้สนใจนัก,ข้าสนใจแต่ความสามารถของเจ้า,หากว่าเจ้านำสมบัติหนีไป,ข้าจงซานก็ต้องยอมรับว่ามองคนผิดไป,ทว่าหนานกงเซิ่งที่ข้ารู้จักนั้นเต็มไปด้วยศักดิ์ศรี,ข้าจงซานเชื่อและมั่นใจ,แล้วข้ายังมีอะไรต้องกังวล?"จงซานที่กล่าวอย่างมั่นใจ.
หนานกงเซิ่งที่สูดหายใจลึกจ้องมองไปยังจงซาน,"เจ้าช่างมีความสามารถในการต่อรองที่สูงส่งนัก,ดูเหมือนว่าเจ้าจะรับรู้อยู่แล้วว่าข้าจะต้องเข้าร่วมกับต้าเจิ้ง!"
"หากว่าได้เซียนเซิงหนานกงเข้าร่วมต้าเจิ้ง,ข้าย่อมรู้สึกเป็นเกียรติ,ตอนนี้ได้เข้าสู่ยุคแห่งความวุ่นวาย,จงซานยังขาดพลังเพียงพอ,ไม่ว่าจะใช้วิธีใด,หรือทวงถามด้วยบุญคุณ,ก็ต้องทำสุดความสามารถ,แม้นว่าจะมีแผนการแฝงอยู่,ก็หวังว่าเซียนเซิงหนานกงจะไม่ใส่ใจ!"จงซานที่เปลี่ยนท่าที่,เดิมที่เต็มไปด้วยความอหังการ,เปลี่ยนเป็นแสดงออกมาด้วยความเคารพ.
การให้คนอื่นเคารพก็ต้องเคารพคนอื่นก่อน.
จงซานไม่มีทางเลือกมากนัก,เขาต้องการชักจูหนานกงเซิ่งเข้าร่วมต้าเจิ้ง,แม้นว่าด้วยนิสัยของหนานกงเซิ่งนั้น,ในอนาคตอาจยากจะควบคุม,เป็นเหมือนกับระเบิดเวลา,หากแต่ก็คุ้มค่าที่จะใช้งาน.
และยิ่งหากสามารถเปลี่ยนใจเขาให้กลายเป็นข้าราชบริพารได้ล่ะก็,จะยิ่งเป็นส่วนสำคัญทำให้ต้าเจิ้งพัฒนาไปอีกขั้น.
จงซานที่มีการให้รางวัลและการลงโทษที่เคร่งครัด,นับว่าเป็นราชาที่เชี่ยวชาญการบริหาร,ที่สามารถครองใจข้าราชบริพารเป็นอย่างมาก.
เป็นความจริงที่ก่อนหน้านี้หนานกงเซิ่งรู้สึกไม่ต้องการ,ทว่าตอนนี้ดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นลังเล,แม้นรับรู้ว่านี่เป็นแผนการของจงซาน,ทว่าในเวลานี้,หนานกงเซิ่งก็เลือกที่จะยอมรับจงซาน.
หนานกงเซิ่งที่ครุ่นคิด,และเข้าใจว่าจงซานนั้นเป็นคนที่ร้ายกาจ,นี่คือการกระทำของผู้เป็นประมุขในการชักจูงคนนั่นเอง.
ในเมื่อจงซานเลือกที่จะแสดงออกมาด้วยความเคารพ,กับผู้เป็นราชาที่แสดงออกมาด้วยความจริงใจ,ก็ส่งอิทธิพลต่อเขาเช่นกัน,ในเวลานี้หนานกงเซิ่งที่อยู่ในความเป็นความตายอยู่,สูดหายใจลึก,จ้องมองไปยังสมบัติล้ำค่าในมือจงซาน.
หนานกงเซิ่งเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง,ยันต์หยกทมิฬไม่ใช่อย่างที่จงซานกล่าว,ว่าเป็นของเล่นของเขาอย่างแน่นอน,แน่นอนว่าด้วยความสามารถของจงซานย่อมรับรู้ความสามารถของมันได้มากกว่าใคร,หากแต่ที่กล่าวออกมาเช่นนั้นไม่ได้ต้องการสร้างพันธะที่หนักแน่นผูกรั้งเข้าเอาไว้มากจนเกินไป.
และอีกอย่างหนึ่งเขาต้องการบอกให้เขารับรู้ว่าเขามีค่ามากกว่าของวิเศษ,เป็นการแสดงความเคารพอย่างหนึ่ง,เพื่อให้เขาตัดสินใจได้ง่ายขึ้น.
"ข้าหนานกงเซิ่งยินดีที่จะเข้าต้าเจิ้งหนึ่งพันปี!"หนานกงเซิ่งที่กล่าวพลางสูดหายใจแรง.
"ช่างเป็นโชควาสนาของจงซานนัก,เป็นโชคลาภของต้าเจิ้งแล้ว!"จงซานที้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่ตื่นเต้นดีใจ.
"หนานกงเซิ่งคารวะฝ่าบาท!"หนานกงเซิ่งกล่าวออกมา.
"เซียนเซิงหนานกง,รักษาแผลก่อนเถอะ,พวกเรายังมีเวลาให้พูดคุณกันอีกนาน!"จงซานที่กล่าวด้วยความตื่นเต้น.
จากนั้น,จงซานก็กุมไม้เท้าเดินออกจากห้องโถง,ปล่อยให้หนานกงเซิ่งที่ยังคงเต็มไปด้วยใบหน้าที่ซับซ้อนรักษาแผลในห้องโถง.
พลังของต้าเจิ้งยกระดับขึ้นอีกขั้นแล้ว,จงซานรู้สึกดีเป็นอย่างมาก.
"ยันต์นั่น,เจ้ายินดีที่จะมองให้กับหนานกงเซิ่งจริงๆรึ?
เจ้า...."กู่เฉียนโหยวที่รู้สึแปลกประหลาดใจไม่น้อย.
"เจ้าไม่จำเป็นต้องกล่าวอะไร,ข้ารู้ว่ายันต์นั่นล้ำค่าขนาดใหน,ข้ามอบมันให้กับหนานกงเซิ่ง,หนานกงเซิ่งที่ทำงานให้กับต้าเจิ้ง,อยู่ในมือเขาก็ไม่ต่างก็อยู่ในมือของข้าไม่ใช่รึ?
ข้าไม่คิดว่าตัวเองจะขาดทุน!"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เจ้าเชื่อมั่นเข้าอย่างงั้นรึ?
พันปีหลังจากนี้,ว่าเข้าจะไม่จากไป?"กู่เฉียนโหยวที่มองค้อนให้กับจงซาน.
"จะใช้คนก็อย่าระแวง
หากระแวงใครก็อย่าใช้เขา,พันปีหลังจากนี้?
คิดว่าต้าเจิ้งหลังจากพันปีจะเป็นเช่นใด?
แล้วจะมีใครต้องการจะไปอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวอย่างมั่นใจ.
用人不疑，疑人不用 จะใช้คนก็อย่าระแวง หากระแวงใครก็อย่าใช้เขา
การครองใจคน,เป็นหนึ่งในความสามารถของจงซาน,พันปีก็เพียงพอที่จะครองใจข้าราชบริพารทุกคน.
"อืม,เจ้าร้ายกาจนัก!"กู่เฉียนโหยวเผยยิ้มอย่างพึงพอใจ.
"เฮ้เฮ้,นอกจากนี้,ยันต์หยกทมิฬนั่นไม่ใช่ของข้า!"จงซานที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"หืม?"กู่เฉียนโหยวที่แสดงท่าทางสงสัย.
"ยันต์หยกทมิฬนั้นเป็นของเซิ่งซ่างต้าฉิน,หยิง,สิ่งนั่นคือของวิเศษที่ล้ำค่าเป็นอย่างมาก,ทำไมหยิงถึงได้ปล่อยมันให้กับข้าล่ะ?
สมบัติที่แข็งแกร่งเพียงนั้น,ทว่า,ข้าเองก็ไม่สามารถที่จะหลอมมันมาเป็นของตัวเอง,ตอนนี้ข้าไม่สามารถมองเห็นมันได้อย่างระเอียดชัดเจน,รู้สึกราวกับว่ามันมีอะไรที่น่าเกรงขามซ่อนอยู่,แม้นว่าตอนนี้ข้าจะยังใช้งานมันได้ก็ตาม,ทว่าหลังจากนี้อาจจะมีปัญหาก็ได้,ทว่าหากว่ามันสามารถซื้อใจคนที่มีความสามารถได้,มันจะมีคุณค่ามากกว่าการเป็นของวิเศษซะอีก
"จงซานที่กล่าวยืนยัน.
"อืม!"กู่เฉียนโหยวพยักหน้ารับ.
ขณะที่จงซานนำทุกคนกลับมาถึงเมืองซ่าง,ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้งเองก็ยังอยู่ในช่วงสงคราม.
สงครามนั้นได้เริ่มขึ้นเรียบร้อยแล้ว,สองราชวงศ์ราชันย์รุกดินแดนพวกเขา,หลินเซียวและเหยี่ยนฉงจื่อนำทัพออกประจันหน้าทัพของข้าศึก,ซึ่งสามารถต่อต้าน,แม้แต่รุกเข้าไปยังแผ่นดินอีกฝ่ายได้.
จงซานที่กลับมาถึง,เหล่าข้าราชบริพารที่เข้ามาต้านรับ,ส่วนหลินเซียวที่ได้รับข่าว,ก็เร่งรีบเดินทางกลับมาจากแนวหน้าเช่นกัน.
ภายในห้องอักษรของจงซาน.
"ฝ่าบาท,ท่านกลับมาแล้ว,สองราชวงศ์ราชันย์เมื่อสิบวันที่แล้ว,ได้ยกทัพเข้ามา.พวกเราได้ตีพวกเขาจนพ่ายแพ้จนพวกเขาไม่สามารถต้านได้แล้ว."หลินเซียวที่กล่าวออกมาในทันที.
"ฮ่าอ่า,ต้องรบกวนแล้ว,เมื่อทัพทั้งหมดกลับมาข้าจะปูนบำเหน็จรางวัลให้,เพื่อเพิ่มขวัญกำลังใจให้กับพวกเขา!"จงซานที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม.
"รับด้วยเกล้า!"หลินเซียวที่กล่าวรับด้วยรอยยิ้ม.
"สองราชวงศ์ราชันย์,พวกเราได้ทำการศึกษามาก่อนหน้านี้แล้ว,ข้าไม่จำเป็นต้องลงมือเอง,เพียงแค่เจ้าและเหยียนฉงจื่อก็เพียงพอแล้ว!"จงซานที่กล่าวยืนยัน.
"ครับ,ฝ่าบาทโปรดวางใจ,สองราชวงศ์ราชันย์ทั้งสอง,ข้าและแม่ทัพเหยี่ยนก็เพียงพอแล้ว!"หลินเซียวที่กล่าวด้วยความมั่นใจเช่นกัน.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
"นี่คือ?"และในเวลาเดียวกันหลินเซียวที่จ้องมองไปยังหนานกงเซิ่ง.
ภายในห้องอักษรจงซาน,แน่นอนว่าสำหรับต้าเจิ้งต้องเป็นคนสำคัญอย่างแน่นอน.
ต้องรู้ด้วยว่า,แม้แต่ซาโพวและจิงเทียนซือ,สองผู้ฝึกตนระดับราชันย์แท้,ยังไม่มีสิทธิ์เข้ามาด้านใน.
"หนานกงเซิ่ง!"หนานกงเซิ่งที่พยักหน้าทักทาย.
"เซียนหนานกงเซิ่งอย่างงั้นรึ?"หลินเซียวที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
ภายในใจของหลินเซียวที่เต้นไปมา,ก่อนหน้านี้ฝ่าบาทออกไป,ได้รับหยียนฉงจื่อและอาวุโสจิวโถวกลับมา,ออกไปครั้งนี้ได้เซียนกลับมาอย่างงั้นรึ?
หนานกงเซิ่งที่ฝืนยิ้มออกมา,รับรู้ด้วยว่าหลินเซียวนั้นร้ายกาจมาก,แม้นความแข็งแกร่งจะไม่ได้สูงนัก,ทว่าในการบัญชาทัพแล้ว,คาดไม่ถึงเลยว่าราชวงศ์ราชันย์สองแห่งเป็นเหมือนกับของเล่น,เป็นความสามารถที่ร้ายกาจ,ยากที่จะดูแคลนได้แน่นอน.
"หนานกงเซิ่ง?
ในเมื่อเจ้าเข้าร่วมต้าเจิ้ง,ตำแหน่งใดที่เจ้าต้องการ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ฝ่าบาท,ผู้ใต้บังคับบัญชาไม่ต้องการเข้าสู่ท้องพระโรง,ไม่ว่าจะเป็นตำแหน่งใดก็ได้ทั้งนั้น."หนานกงเซิ่งกล่าว.
ความเป็นจริง,ด้วยพลังและสถานะของเขา,กับคนที่มีความทรนงของตัวเองจะให้หนานกงเซิ่งแสดงความเคารพต่อจงซานทุกวัน,ก็เป็นเรื่องยากที่จะยอมรับ.
จงซานที่รับรู้ถึงข้อนี้ดี,ดังนั้นจึงกล่าวว่า,"ดี,ในเมื่อเป็นเช่นนั้น,ข้าจะเปิดกระทรวงๆหนึ่งขึ้น,เป็นกระทรวง,อี้เทียนเจี้ยน(หมากรุกสวรรค์)รับผิดชอบในการศึกษาค่ายกลและเกมส์หมากรุกโดยเฉพาะ,อี้เทียนเจี้ยนนี้,จะมีหนานกงเซิ่งเป็นเจียนเจิ้ง."
"ขอบพระทัยฝ่าบาท!"หนานกงเซิ่งพยักหน้า.
เป็นความจริงว่านี้เป็นหนึ่งในความเชี่ยวชาญของหนานกงเซิ่ง,การให้เขาสนับสนุนเรื่องนี้,จงซานจะไม่คาดหวังได้อย่างไร?
"หนานกงเซิ่ง,เจ้ารู้เกี่ยวกับสองสิ่งนี้หรือไม่?"จงซานที่นำไม้เท้าของเผ่าอูและธวัชสีเหลืองแดงออกมา.
หนานกงเซิ่งกวาดตามองแล้วกล่าวว่า,"มันเป็นสิ่งของจากโลกใบใหญ่,นอกจากนี้วัตถุดิบยังมีเพียงจากโลกใบใหญ่,ไม้เท้าของเท้าของเผ่าอู,หากไม่ใช่เผ่าอูแล้วไม่สามารถใช้ได้,ส่วนธวัชซิงหวงนั้น,เป็นชุดค่ายกล,เท่าที่ข้ารู้มาก,มันสร้างขึ้นมาจากวัตถุดิบที่ยากจะหาเจอ,ไม่สามารถเลียนแบบได้,นอกจากนี้จำเป็นต้องใช้อีกสี่อันถึงจะแสดงพลังออกมาได้,ตอนนี้จึงเป็นเพียงแค่เซียนฉีทั่วๆไปเท่านั้น."
"หืม?
เป็นเซียนฉีที่ไม่สามารถเลียนแบบได้อย่างงั้นรึ?"จงซานที่แสดงท่าทางสงสัย.
"นี่คือหนึ่งในชุด,ธวัชห้าเหลี่ยม,ในโลกใบใหญ่นั้นเป็นของราชวงศ์สวรรค์,ข้าได้ยินมาว่าเป็นค่ายกลที่อยู่ในระดับต้นๆของโลกใบใหญ่ทีเดียว."หนานกงเซิ่งกล่าว.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
.....
ภายในภพหยินเวลานี้,ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้งที่กำลังพัฒนาขยายอาณาเขต,หนานกงเซิ่งที่ยังคงต้องรักษาบาดแผลของตัวเอง,และยังมีการจัดเตรียมสร้างแผนกศึกษาค่ายกลให้กับต้าเจิ้ง,ส่วนหลินเซียวและเหยี่ยนฉงจื่อ,เวลานี้ได้ส่งกองกำลังบุกเบิกอาณาเขตรอบๆ.
หกเดือนหลังจานั้น,จงซานในห้องอักษร.
จงซานและกู่เฉียนโหยวที่ได้รับข้อมูลที่แปลกประหลาดถูกส่งมา,"ตระกูลเทียนและราชวงศ์สวรรค์ต้าเหยี่ยนเป็นสงครามต่อกัน?"
"อืม,ควรจะเป็นซิ่งไท่โต่วที่ละเมิดพันธะสัญญาพันมิตร,สมคบกับคนเผ่าอู!"จงซานพยักหน้า.
"แล้วพวกเราจะเข้าร่วมหรือไม่?"
"ไม่,รากฐานของพวกเรายังไม่แข็งแกร่ง,เวลานี้อย่าเพิ่งใจร้อน,ค่อยพัฒนาก้าวไปช้าๆอย่างมั่นคงดีกว่า!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความจริงจัง.
"อืม!"กู่เฉียนโหยวพยักหน้ารับ.
จากนั้น,ข้อมูลต่างๆก็ถูกส่งมาเรื่อยๆ,จงซานที่เฝ้ามองการเคลื่อนไหวของตระกูลเทียน,หากแต่ไม่ได้เข้าร่วมหรือวุ่นวายแต่อย่างใด.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น