Immortality Chapter 644 Purple sends the excitement of man
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 644 ความตื่นเต้นของชายผมม่วง.
Chapter
644 Purple sends the excitement of man
"ผู้ฝึกตนฮวงจุ้ยฝ่ายตรงข้ามหมดแรงแล้วรึ?ดี,ดีมาก,ถึงเวลาจัดการแล้ว!"ชายผมม่วงที่เผยท่าทางดีใจประหลาดใจขึ้นมาในทันที.
หลังจากเต็มไปด้วยความเศร้าใจท้ายที่สุดชายผมม่วงก็ปรากฏความหวังอีกครั้ง,เขาที่ต่อกับกับค่ายกลฮวงจุ้ยฝ่ายตรงข้ามด้วยความยากลำบาก,ในเวลานี้เขาสามารถรุกเข้าไปได้แล้ว,ดูเหมือนว่าเขาจะสามารถเอาชนะฝ่ายตรงขามและถอนค่ายกลของเขากลับคืนได้ในไม่ช้านี้แล้ว.
หนึ่งชั่วยาม,เพียงแค่หนึ่งชั่วยาม,ท้ายที่สุดค่ายกลที่เขาจัดการอย่างยากลำบาก,ท้ายที่สุดก็สามารถที่จะเริ่มถอนค่ายกลกลับมาได้แล้ว,และจะได้จัดการงานสำคัญของท่านประมุขได้แล้ว.
แววตาของเนียนโหยวโหยวที่เผยท่าทางอักอ่วน,กู่เฉียนโหยวกำลังจะถูกจัดการอย่างงั้นรึ?
แล้วนางจะต้องทำอย่างรี?
ขณะที่กำลังครุ่นคิดอะไรไปมาอยู่นั้นทันใดนั้นก็มีเมฆสีขาวที่พุ่งผ่านออกมาจากค่ายกลฮวงจุ้ย,เนียนโหยวโหยวที่ตัวแข็งค้าง,เพราะว่าที่ด้านหน้านั้นเป็นจงซาน,ที่นำคนกลุ่มหนึ่งออกมาจากภายในค่ายกล.
และนอกจากนี้ยังมีสตรีที่งดงามกำลังคล้องแขนของเขาเอาไว้อยู่,เนียนโหยวโหยวที่จ้องมองไปยังทิศจงซาน,รู้สึกตัวเองราวกับกำลังบ้าคลั่ง,จากนั้น,น้ำตาก็ไหลอาบแก้มของตัวนาง.
เนียนโหยวโหยวที่จ้องมองไปยังจงซาน,ด้วยอารมณ์ความรู้สึกมากมาย,ไม่รู้ว่าควรจะทำหน้าอย่างไร,เวลานี้หัวใจของนางที่เจ็บปวดเหลือประมาณ.
เนียนโหยวโหยวที่หลบเข้าไปในหุบเขาทันที,เข้าไปในห้องส่วนตัวของนาง,ประตูที่ปิดแน่น,กัดริมฝีปากเล็กน้อย,ภายในใจนั้นมีความโศกเศร้ามากมายไร้ขีดจำกัด,พร้อมกับครุ่นคิดเรื่องต่างๆมากมายเอ่อล้นในสมองของนาง.
"ข้าไม่ได้หมายถึงสุสานอรหันต์,ทว่าข้าหมายถึงลานที่พักเล็กๆนั่นต่างหาก,เจ้าเห็นหรือไม่?"
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"
"มันเป็นที่อยู่ของปู่ซาเพียวเซี่ยง,นางรับผิดชอบดูแลสุสานแห่งนั้น,คอยปกป้องพื้นที่ดังกล่าว,ที่อยู่ของนางนั้น,นับว่ามีสิ่งที่พิเศษที่มีเพียงหนึ่งเดียวในโลกหล้า,"กุหลาบเจ็ดสี"
นี่คือจักรพรรดิแห่งกุหลาบ,ใต้สวรรค์แห่งนี้มีแค่สามดอก,และทุกดอกก็อยู่ในที่อยู่ของนาง,เจ้าเห็น............"
"ปู่ซาเพียงเซี่ยงนั้นหวงและใส่ใจกับกุหลาบเจ็ดสีมากอย่างงั้นรึ?"
"เหมือนกับเลือดเนื้อของนาง,นอกจากนี้นางยังอยู่แต่ในสุสานแทบจะไม่พูดคุยกับใคร,เป็นคนที่มีอารมณ์ร้ายเป็นอย่างมาก."
"แล้วเมื่อไหร่เจ้าจะนำมาให้ข้า?"
"โหยวโหยว,เจ้าอยู่ที่นี่จริงๆด้วย!"
"โหยวโหยว,เจ้า?
ใครรังแกเจ้าอย่างงั้นรึ?"
"เจ้าเป็นไรหรือไม่,เจ้าสบายดีใช่ใหม?"
"กุหลาบสามดอกนี้,บังเอิญข้าผ่านไปยังที่พักของปู่ซาเพียวเซี่ยง,แม้นว่าจะช้าไปหน่อย
ข้าได้มอบกุหลาบให้กับเจ้า,เจ้าไม่ตื่นเต้นอย่างงั้นรึ?"
เรื่องราวในอดีตมากมายที่ผุดขึ้นมาไม่หยุด,บางคราทำให้นางตื่นเต้นดีใจ,บางคราทำให้นางโศกเศร้า,บางคราทำนางรู้สึกผิด,ความคิดเหล่านี้,ทำให้ดวงตาของเนียนโหยวโหยวปิ่มๆไปด้วยน้ำตา,ที่มุมปากของนางทั้งเผยยิ้มทั้งบูดบึ้ง,เดี๋ยวยิ้มเดียวร้องไห้ปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของนาง,ความรู้สึกมากมายนี้,นางคงไม่สามารถลืมมันได้ตลอดการ!
นีเป็นเพราะวิชาตัดรักลืมหัวใจอย่างงั้นรึ?
ทำไมความรู้สึกมันกลับมากมายลึกซึ้งขึ้นมากมายขนาดนี้ล่ะ?ทำไมข้าไม่สามารถลืมมันได้เลยแม้แต่น้อยกัน?
ที่ด้านนอกเวลานี้,จงซานที่นำคนของเขาบินออกมาด้วยตัวเอง.
ซึ่งเวลาเดียวกัน,ชายผมม่วงที่อยู่ไกลออกมาสามารถมองเห็นได้อย่างรวดเร็ว.
ชายผมสีม่วง,ที่ชำเลืองมองจ้องเขม็งเล็กน้อยหากแต่ไม่สามารถทำอะไรได้.
ใบหน้าของชายผมม่วงที่เต็มไปด้วยความมืดคลึ้ม,แววตาที่เผยประกายความเย็นชา,ความโกรธที่หมักหมมเต็มเปี่ยมไปด้วยความแค้นกับแผนการที่ลงทุนไปมหาศาล,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนมาทำให้มันเกิดข้อผิดพลาด.
แน่นอนว่าชายผมม่วงนั้นโกรธแค้นขนาดใหน,เขาที่กำลังถอนค่ายกลกลับมา,ทำให้ไม่สามารถเข้าไปขวางคนเหล่านั้นได้เวลานี้เขาแทบไม่ต่างจากตัวโง่งม.
ฝากไว้ก่อน,พวกมันต้องตายเหมือนหมา,ร่างสถิตภูติวายุ,ข้าจะทำให้เจ้ารู้สึกว่าตายยังดีกว่ามีชีวิตอยู่!
"ฝ่าบาท,ให้สังหารเขาหรือไม่?"เซียนเซิงซือสอบถามออกไป.
คนอื่นเองต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย,หากว่าไม่มีจงซาน,พวกเขาคงลงมือไปแล้ว,พวกเขาก็รู้สึกโกรธเกลียดคนดังกล่าวไม่น้อยเช่นกัน.
จงซานที่จดจ้องมองไปยังชายผมม่วง,ใบหน้าของจงซานเผยท่าทางแปลกๆเล็กน้อย,ท้ายที่สุดก็ส่ายหน้าไปมา,"อย่าเสียเวลา,ไม่จำเป็นต้องให้พวกเราลงมือ,จะต้องมีคนถามหาความรับผิดชอบจากเขาอยู่แล้ว.
หากเป็นจริงตามที่หนีปู่ซ่ากล่าวแล้วล่ะก็,ชายผมม่วงที่ทำให้แผนการใหญ่ของโลกอมตะเกิดข้อผิดพลาด,นี่นับว่าเป็นโทษที่หนักหน่วงอย่างแน่นอน.
"ครับ!"ทุกคนที่พยักหน้ารับ.
จงซานที่นำคนของเขาจากไปอย่างรวดเร็ว.
พลังของจงซานเวลานี้เพิ่งฟื้นคืนกลับมาหกส่วน,หากว่าพบเจอกับคนเผ่าอูอีก,เขาไม่สามารถจักการได้แน่,หากว่าตอนนี้ไม่รีบหนีจะมีโอกาสหนีอย่างงั้นรึ?
ขณะที่พวกเขากำลังหนีออกมาช่องว่างขนาดใหญ่นั้น,ทันใดนั้นก็มีบอลเพลิงที่พุ่งตรงมาด้วยความเร็วสูง,แซงหน้าพวกเขาออกไป,พร้อมกับตกลงไปในป่าแห่งหนึ่ง.
แน่นอนว่ามันดูเหมือนกับบอลเพลิง,เพราะว่ามันเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง,แรงเสียดสีกับอากาศทำให้เกิดประกายแสงขึ้นนั่นเอง.
"เอ๊ะ!?"จงซานที่เต็มไปด้วยความสงสัย,มีสิ่งใดที่ออกมาจากด้านในอย่างงั้นรึ?
"จงซาน,มันคืออะไร? นั่น,ดูนั่นเร็วเข้า!"เซียนเซียนที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"อืม!"จงซานพยักหน้า,และตามไปอย่างรวดเร็ว.
บอลเพลิงนั่นเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงและล่วงหล่นลงในหุบเขาแห่งหนึ่ง.
"ตูมมมมมมมมมมมมมม"
เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น.
จงซานและพรรคพวกที่เพิ่งออกมาจากค่ายกลโถมังกรหลับ,บอลเพลิงก็ล่วงหล่นแซงหน้าพวกเขา,หล่นลงด้านล่างเสียงดังสนั่น.
พริบตาเดียวกันนั้น,พื้นดินกลายเป็นหลุมใหญ่,เทือกเขาเกิดไฟป่าลุกไหม้ลามออกไปอย่างรวดเร็ว.
ทว่าที่ใจกลางหลุมนั้น,มีคนที่เสื้อผ้าขาดวิ่น,ร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลกำลังคลานออกมา,ร่างกายส่วนใหญ่แล้วเต็มไปด้วยรอยไหม้,ปกคลุมไปทั่วร่าง,จนทำให้มองไม่เห็นหน้าตาได้ชัดเจนนัก.
"เขาตกลงมาจากใหนกัน?
ล่วงหล่นมาจากบนท้องฟ้าเหรอ?"เซียนเซียนที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
เซียนเซิงซือที่บินเข้าไปใกล้,พร้อมกับตรวจสอบร่างของคนดังกล่าว.
"หนานกงเซิ่ง?"อาวุโสจิวที่อุทานออกมา.
หนานกงเซิ่ง? เขาคือคนที่ใช้หมากรุกเซียนสวรรค์เอาชนะประมุขโลกอมตะ?
เป็นเขาอย่างงั้นรึ? ทั่วร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผล.
"อำนาจดวงวิญญาณอ่อนแอ,ดูเหมือนว่าเขาพร้อมที่จะตายได้ทุกเวลา."เซียนเซิงซือกล่าวออกมาในทันที.
"ตายรึ?
เขาเป็นเซียน,จะตกตายอย่างอนาถเช่นนี้นะรึ?"เซียนเซียนที่เอ่ยออกมาในทันที.
จงซานที่จ้องมองไปยังหนานกงเซิ่ง,จากนั้นใบหน้าก็เปลี่ยนไป,เขาที่หันหน้าไปมองกู่เฉียนโหยว.
กู่เฉียนโหยวราวกับว่าตระหนักได้ถึงความคิดของจงซาน,ใบหน้าของนางที่ตกใจเช่นกัน.
จงซานที่พอจะคาดเดาสถานการณ์ที่เกิดขึ้น.เขาที่บินตรงเข้าไปหาเขาในทันที.
จงซานที่สะบัดมือหนึ่งครั้ง,พร้อมกับนำยันต์หยกทมิฬออกมา,นี่คือสมบัติล้ำค่าของจงซาน.
เห็นจงซานนำยันต์หยกทมิฬออกมา,คนอื่นๆไม่เข้าใจชัดเจนนัก,มีเพียงกู่เฉียนโหยวและเซียนเซิงซือที่ต้องขมวดคิ้วไปมา,เพราะทั้งคู่รู้ดีถึงพลังของยันต์หยกทมิฬนี้ได้.
จงซานที่ถือยันต์หยกทมิฬ,แสงสีดำอ่อนๆที่แผ่ออกมา,ก่อนที่เขาจะวางมันลงบนหน้าผากของหนานกงเซิ่ง.
ทันใดนั้น,ดวงวิญญาณที่แตกกระเซ็นของหนานกงเซิ่งที่รั่วอยู่,ก็ถูกระงับเอาไว้.
"เอาล่ะ,คงต้องซ่อนตัวก่อน!"จงซานที่คิดจะนำร่างหนานกงเซิ่งจากไปด้วยเช่นกัน.
เซียนเซิงซือที่รับรู้ความตั้งใจของจงซาน,ได้นำโลงศพออกมาในทันที,ก่อนที่จะนำร่างของหนานกงเซิ่งใส่ลงไป,จากนั้นก็ฝังมันลงไปในพื้นดิน.
ไม่นานจากนั้นเป็นเหมือนดั่งที่ทุกคนคิด,ภายในหุบเขา,คนเผ่าอูที่ไล่ตามมาถึงในที่สุด,เขาที่เห็นช่องว่างขนาดใหญ่บนท้องฟ้าอย่างคาดไม่ถึง,คนเผ่าอูที่เพ่งพิศเล็กน้อย,จากนั้นก็เห็นชายผมม่วงที่กำลังพยามถอนค่ายกลกลับคืนอยู่,สายตาของเขาที่แสดงท่าทางแปลกประหลาด.
จากนั้น,เขาที่ไม่สนใจเรื่องอื่นๆ,พุ่งตรงไปยังพื้นที่ที่หนานกงเซิ่งล่วงหล่นลงมา.
สถานที่ดังกล่าวนั้น,หนานกงเซิ่งหายไปแล้ว,หนานกงเซิ่งหายไปใหนกัน?
คนเผ่าอูที่ใช้ทักษะลับทันที,เขาที่สามารถตรวจสอบวิญญาณที่อยู่รอบๆอย่างรวดเร็ว.
จากนั้นเขาก็พบจงซานและพรรคพวกที่หุบเขาแห่งหนึ่ง,พลังวิญญาณหนานกงเซิ่งหายไปแล้ว,คนกลุ่มนี้จัดการเขาไปแล้วอย่างงั้นรึ?
อย่างไรก็ตาม,ในเวลาเดียวกัน,เงาๆหนึ่งก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว,บินหนีไปยังเส้นทางเส้นหนึ่ง.
"หนีเหรอ!"คนเผ่าอูที่อุทานออกมาก่อนที่จะไล่ตามไปในทันที.
เงาอย่างงั้นรึ?
แน่นอนว่าคือร่างโคลนของจงซาน,ที่ถูกใช้เป็นตัวล่อคนเผ่าอูนั่นเอง.
เห็นคนเผ่าอูถูกล่อออกไปแล้ว,จงซานที่ไร้ซึ่งลังเล,นำโลงศพที่พวกเขาฝังไปก่อนหน้านี้,ขึ้นมา,เร่งรีบเดินทางหนีหายไปอย่างรวดเร็ว.
ส่วนคนเผ่าอูนั้นไล่ล่าร่างโคลนของจงซานไปไม่หยุดหย่อน.
ความเร็วของร่างโคลนนั้นรวดเร็วเหนือคำบรรยาย,ความเร็วของร่างโคลนนั้น,แม้แต่ระดับสวรรค์แท้ทั่วไปยังไม่สามารถตามทัน,ทว่าคนเผ่าอูนั้นใช่ธรรมดาอย่างงั้นรึ?
คนเผ่าอูที่ไล่ร่างโคลนของเขาไปถึงหุบเขาแห่งหนึ่ง,ทันทีที่เข้าไปในหุบเขาดังกล่าว,ก็สลายหายไปในทันที,คนเผ่าอูที่ไม่สามารถค้นหาเจอ,เป็นการหายไปไร้ซึ่งร่องรอย.
กับเรื่องราวที่คาดไม่ถึงนี้เขาไม่ยินดีนัก,ทว่าไม่ว่าจะพยายามหาอย่างไรก็ไม่สามารถหาร่องรอยได้อีกต่อไป,ทำให้ต้องบินกลับมา.
ในเวลาเดียวกัน,ที่ใจกลางนั้น,เผ่าอูที่ขยายร่างพันจั้งยังคงต่อสู้กับมังกรเหลืองขนาดห้าหมื่นจั้งอยู่เป็นเวลานานแล้ว,นับตั้งแต่แรกคนเผ่าอูที่เสียเปรียบหอย่างหนัก,ถูกมังกรยักษ์โจมตีถอยร่นครั้งแล้วครั้งเล่า,ทว่าผ่านมาอีกไม่นานมังกรยักษ์กับอ่อนแอลงเรื่อยๆ,ลดขนาดลงจนท้ายที่สุดก็ไม่สามารถต่อกรกับคนเผ่าอูได้.
และแล้ว,ตำราปฐพีก็ถูกคนเผ่าอูยึดคืนกลับมา.
ทันทีที่เขาได้ตำราปฐพี,เผ่าอูที่ขยายร่างพันจั้งก็ไม่รั้งรออีกต่อไปเร่งรีบหนีอย่างรวดเร็ว.
พริบตาเดียวเขาก็มาถึงช่องว่างหนึ่งเดียวที่ชายผมม่วงสร้างขึ้น,
ซึ่งเวลานี้คนเผ่าอูอีกคนที่กลับมาด้วยความผิดหวัง.
"หนานกงเซิ่งล่ะ?"คนเผ่าอูขนาดพันจั้งที่สอบถามออกไป.
"หนีไปแล้ว!
ท่านพ่อ,ท่านดูนี้!"
"เอาล่ะกลับไปค่อยพูด,พวกเรารีบจากที่นี้,กลับไปยังโลกใบใหญ่ก่อน,โลกใบเล็กแห่งนี้เต็มไปด้วยเรื่องแปลกประหลาด,แค่งานที่บรรพชนมอบให้สำเร็จก็พอแล้ว!"
"ครับ!"
ขณะที่คนเผ่าอูสองคนเตรียมจากไป,เสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้น.
"ทำลาย!!"
เป็นชายผมม่วงที่ตะโกนออกมาด้วยความเศร้าใจที่สุด,ค่ายกลหมอกสีขาวด้านหน้าของเขาก็ถูกถอนกลับมาในทันที.
คนเผ่าอูที่จ้องมองแปลกๆแต่หาได้สนใจแม้แต่น้อย,ดูเหมือนว่าจะมีคนกำลังเดินทางมาจากที่ไกลออกไป.
และคนเผ่าอูก็หายไปในทันที,ชายผมม่วงที่จ้องมองไปยังศิษย์ของสำนักโลกอมตะ,จ้องมองไปยังเมืองเล็กที่อยู่ไกลออกไปซึ่งเป็นสถานที่กู่เฉียนโหยวเคยอยู่.
"เอาล่ะ,ปล่อยพวกมันไปก่อน,ค่อยกลับมาจัดการทีหลัง,ตอนนี้ตั้งแถว,จัดการเรื่องของท่านประมุขก่อน!"ชายผมม่วงที่ออกคำสั่งในทันที.
"รับทราบ!"คนของโลกอมตะที่รับคำเร่งรับจัดขบวนในทันที.
พวกเขาที่เร่งรีบจัดขบวนประจำตำแหน่งที่เคยวางไว้.
โถฟ้าดินขนาดใหญ่,เพื่อปลดปล่อยแก่นปราณมังกรเหลือง,ทว่าเวลานี้มันสายเกินไปแล้ว.
"ตูมมมมมมมมมมมมม"
มังกรเหลืองที่ระเบิดออกมาเสียงดังสนั่น,เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่ล่วงหล่นลงมาจากบนท้องฟ้า,กระเด็นไปคนระทิศทาง,พร้อมกับคืนร่างของตัวเองแล้ว.
เฉินซิ่วที่พุ่งตรงมาจากทิศใต้มายังทิศเหนือ,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นมืดคลึ้ม,รับรู้ว่าล้มเหลวแล้ว,พลังค่ายกลของเขาสูญเสียพลังไปแล้ว,ในเวลานี้คงต้องบอกกล่าวต่อเย่ชิงเฉิง.
ขณะที่เขาบินตรงมา,ตำแหน่งที่เป็นขอบกพร่องของค่ายกล,พวกเขาที่เห็นคนสองคนที่กำลังหนีไป,ทว่าในเวลาเดียวกัน.
แสงสีเหลืองก็ถูกยิงขึ้นมา,เป็นแท่งลำแสง,ม่านกำแพงที่เปิดอยู่นั้น,ทันใดนั้นก็ยืดขยายปิดพื้นที่ดังกล่าวอย่างรวดเร็ว.
"ครืนนนนน"
"ครืนนนนน"
ค่ายกลทั้งหมดก็ถูกเชื่อมเข้าหากัน,88604
ตำแหน่งก็เสร็จสมบูรณ์ในทันที.
"ท้ายที่สุดก็เสร็จสมบูรณ์!"ชายผมม่วงที่สูดหายใจยาว,ใบหน้าที่เผยยิ้มอย่างพอใจ.
ขณะที่เขาหันหน้ากลับมา,ชายผมม่วงถึงกับใบหน้าแข็งค้าง.
"ท่านประมุข,ใต้ซือเฉินซิ่ว,ท่านมาได้อย่างไร?"
Chapter
644 Purple sends the excitement of man
紫发男子的激动
ความตื่นเต้นของชายผมม่วง.
"ผู้ฝึกตนฮวงจุ้ยฝ่ายตรงข้ามหมดแรงแล้วรึ?ดี,ดีมาก,ถึงเวลาจัดการแล้ว!"ชายผมม่วงที่เผยท่าทางดีใจประหลาดใจขึ้นมาในทันที.
หลังจากเต็มไปด้วยความเศร้าใจท้ายที่สุดชายผมม่วงก็ปรากฏความหวังอีกครั้ง,เขาที่ต่อกับกับค่ายกลฮวงจุ้ยฝ่ายตรงข้ามด้วยความยากลำบาก,ในเวลานี้เขาสามารถรุกเข้าไปได้แล้ว,ดูเหมือนว่าเขาจะสามารถเอาชนะฝ่ายตรงขามและถอนค่ายกลของเขากลับคืนได้ในไม่ช้านี้แล้ว.
หนึ่งชั่วยาม,เพียงแค่หนึ่งชั่วยาม,ท้ายที่สุดค่ายกลที่เขาจัดการอย่างยากลำบาก,ท้ายที่สุดก็สามารถที่จะเริ่มถอนค่ายกลกลับมาได้แล้ว,และจะได้จัดการงานสำคัญของท่านประมุขได้แล้ว.
แววตาของเนียนโหยวโหยวที่เผยท่าทางอักอ่วน,กู่เฉียนโหยวกำลังจะถูกจัดการอย่างงั้นรึ?
แล้วนางจะต้องทำอย่างรี?
ขณะที่กำลังครุ่นคิดอะไรไปมาอยู่นั้นทันใดนั้นก็มีเมฆสีขาวที่พุ่งผ่านออกมาจากค่ายกลฮวงจุ้ย,เนียนโหยวโหยวที่ตัวแข็งค้าง,เพราะว่าที่ด้านหน้านั้นเป็นจงซาน,ที่นำคนกลุ่มหนึ่งออกมาจากภายในค่ายกล.
และนอกจากนี้ยังมีสตรีที่งดงามกำลังคล้องแขนของเขาเอาไว้อยู่,เนียนโหยวโหยวที่จ้องมองไปยังทิศจงซาน,รู้สึกตัวเองราวกับกำลังบ้าคลั่ง,จากนั้น,น้ำตาก็ไหลอาบแก้มของตัวนาง.
เนียนโหยวโหยวที่จ้องมองไปยังจงซาน,ด้วยอารมณ์ความรู้สึกมากมาย,ไม่รู้ว่าควรจะทำหน้าอย่างไร,เวลานี้หัวใจของนางที่เจ็บปวดเหลือประมาณ.
เนียนโหยวโหยวที่หลบเข้าไปในหุบเขาทันที,เข้าไปในห้องส่วนตัวของนาง,ประตูที่ปิดแน่น,กัดริมฝีปากเล็กน้อย,ภายในใจนั้นมีความโศกเศร้ามากมายไร้ขีดจำกัด,พร้อมกับครุ่นคิดเรื่องต่างๆมากมายเอ่อล้นในสมองของนาง.
"ข้าไม่ได้หมายถึงสุสานอรหันต์,ทว่าข้าหมายถึงลานที่พักเล็กๆนั่นต่างหาก,เจ้าเห็นหรือไม่?"
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"
"มันเป็นที่อยู่ของปู่ซาเพียวเซี่ยง,นางรับผิดชอบดูแลสุสานแห่งนั้น,คอยปกป้องพื้นที่ดังกล่าว,ที่อยู่ของนางนั้น,นับว่ามีสิ่งที่พิเศษที่มีเพียงหนึ่งเดียวในโลกหล้า,"กุหลาบเจ็ดสี"
นี่คือจักรพรรดิแห่งกุหลาบ,ใต้สวรรค์แห่งนี้มีแค่สามดอก,และทุกดอกก็อยู่ในที่อยู่ของนาง,เจ้าเห็น............"
"ปู่ซาเพียงเซี่ยงนั้นหวงและใส่ใจกับกุหลาบเจ็ดสีมากอย่างงั้นรึ?"
"เหมือนกับเลือดเนื้อของนาง,นอกจากนี้นางยังอยู่แต่ในสุสานแทบจะไม่พูดคุยกับใคร,เป็นคนที่มีอารมณ์ร้ายเป็นอย่างมาก."
"แล้วเมื่อไหร่เจ้าจะนำมาให้ข้า?"
.....
"โหยวโหยว,เจ้าอยู่ที่นี่จริงๆด้วย!"
"โหยวโหยว,เจ้า?
ใครรังแกเจ้าอย่างงั้นรึ?"
"เจ้าเป็นไรหรือไม่,เจ้าสบายดีใช่ใหม?"
"กุหลาบสามดอกนี้,บังเอิญข้าผ่านไปยังที่พักของปู่ซาเพียวเซี่ยง,แม้นว่าจะช้าไปหน่อย
ข้าได้มอบกุหลาบให้กับเจ้า,เจ้าไม่ตื่นเต้นอย่างงั้นรึ?"
เรื่องราวในอดีตมากมายที่ผุดขึ้นมาไม่หยุด,บางคราทำให้นางตื่นเต้นดีใจ,บางคราทำให้นางโศกเศร้า,บางคราทำนางรู้สึกผิด,ความคิดเหล่านี้,ทำให้ดวงตาของเนียนโหยวโหยวปิ่มๆไปด้วยน้ำตา,ที่มุมปากของนางทั้งเผยยิ้มทั้งบูดบึ้ง,เดี๋ยวยิ้มเดียวร้องไห้ปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของนาง,ความรู้สึกมากมายนี้,นางคงไม่สามารถลืมมันได้ตลอดการ!
นีเป็นเพราะวิชาตัดรักลืมหัวใจอย่างงั้นรึ?
ทำไมความรู้สึกมันกลับมากมายลึกซึ้งขึ้นมากมายขนาดนี้ล่ะ?ทำไมข้าไม่สามารถลืมมันได้เลยแม้แต่น้อยกัน?
ที่ด้านนอกเวลานี้,จงซานที่นำคนของเขาบินออกมาด้วยตัวเอง.
ซึ่งเวลาเดียวกัน,ชายผมม่วงที่อยู่ไกลออกมาสามารถมองเห็นได้อย่างรวดเร็ว.
ชายผมสีม่วง,ที่ชำเลืองมองจ้องเขม็งเล็กน้อยหากแต่ไม่สามารถทำอะไรได้.
ใบหน้าของชายผมม่วงที่เต็มไปด้วยความมืดคลึ้ม,แววตาที่เผยประกายความเย็นชา,ความโกรธที่หมักหมมเต็มเปี่ยมไปด้วยความแค้นกับแผนการที่ลงทุนไปมหาศาล,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนมาทำให้มันเกิดข้อผิดพลาด.
แน่นอนว่าชายผมม่วงนั้นโกรธแค้นขนาดใหน,เขาที่กำลังถอนค่ายกลกลับมา,ทำให้ไม่สามารถเข้าไปขวางคนเหล่านั้นได้เวลานี้เขาแทบไม่ต่างจากตัวโง่งม.
ฝากไว้ก่อน,พวกมันต้องตายเหมือนหมา,ร่างสถิตภูติวายุ,ข้าจะทำให้เจ้ารู้สึกว่าตายยังดีกว่ามีชีวิตอยู่!
"ฝ่าบาท,ให้สังหารเขาหรือไม่?"เซียนเซิงซือสอบถามออกไป.
คนอื่นเองต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย,หากว่าไม่มีจงซาน,พวกเขาคงลงมือไปแล้ว,พวกเขาก็รู้สึกโกรธเกลียดคนดังกล่าวไม่น้อยเช่นกัน.
จงซานที่จดจ้องมองไปยังชายผมม่วง,ใบหน้าของจงซานเผยท่าทางแปลกๆเล็กน้อย,ท้ายที่สุดก็ส่ายหน้าไปมา,"อย่าเสียเวลา,ไม่จำเป็นต้องให้พวกเราลงมือ,จะต้องมีคนถามหาความรับผิดชอบจากเขาอยู่แล้ว.
หากเป็นจริงตามที่หนีปู่ซ่ากล่าวแล้วล่ะก็,ชายผมม่วงที่ทำให้แผนการใหญ่ของโลกอมตะเกิดข้อผิดพลาด,นี่นับว่าเป็นโทษที่หนักหน่วงอย่างแน่นอน.
"ครับ!"ทุกคนที่พยักหน้ารับ.
จงซานที่นำคนของเขาจากไปอย่างรวดเร็ว.
พลังของจงซานเวลานี้เพิ่งฟื้นคืนกลับมาหกส่วน,หากว่าพบเจอกับคนเผ่าอูอีก,เขาไม่สามารถจักการได้แน่,หากว่าตอนนี้ไม่รีบหนีจะมีโอกาสหนีอย่างงั้นรึ?
ขณะที่พวกเขากำลังหนีออกมาช่องว่างขนาดใหญ่นั้น,ทันใดนั้นก็มีบอลเพลิงที่พุ่งตรงมาด้วยความเร็วสูง,แซงหน้าพวกเขาออกไป,พร้อมกับตกลงไปในป่าแห่งหนึ่ง.
แน่นอนว่ามันดูเหมือนกับบอลเพลิง,เพราะว่ามันเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง,แรงเสียดสีกับอากาศทำให้เกิดประกายแสงขึ้นนั่นเอง.
"เอ๊ะ!?"จงซานที่เต็มไปด้วยความสงสัย,มีสิ่งใดที่ออกมาจากด้านในอย่างงั้นรึ?
"จงซาน,มันคืออะไร? นั่น,ดูนั่นเร็วเข้า!"เซียนเซียนที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"อืม!"จงซานพยักหน้า,และตามไปอย่างรวดเร็ว.
บอลเพลิงนั่นเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงและล่วงหล่นลงในหุบเขาแห่งหนึ่ง.
"ตูมมมมมมมมมมมมมม"
เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น.
จงซานและพรรคพวกที่เพิ่งออกมาจากค่ายกลโถมังกรหลับ,บอลเพลิงก็ล่วงหล่นแซงหน้าพวกเขา,หล่นลงด้านล่างเสียงดังสนั่น.
พริบตาเดียวกันนั้น,พื้นดินกลายเป็นหลุมใหญ่,เทือกเขาเกิดไฟป่าลุกไหม้ลามออกไปอย่างรวดเร็ว.
ทว่าที่ใจกลางหลุมนั้น,มีคนที่เสื้อผ้าขาดวิ่น,ร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลกำลังคลานออกมา,ร่างกายส่วนใหญ่แล้วเต็มไปด้วยรอยไหม้,ปกคลุมไปทั่วร่าง,จนทำให้มองไม่เห็นหน้าตาได้ชัดเจนนัก.
"เขาตกลงมาจากใหนกัน?
ล่วงหล่นมาจากบนท้องฟ้าเหรอ?"เซียนเซียนที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
เซียนเซิงซือที่บินเข้าไปใกล้,พร้อมกับตรวจสอบร่างของคนดังกล่าว.
"หนานกงเซิ่ง?"อาวุโสจิวที่อุทานออกมา.
หนานกงเซิ่ง? เขาคือคนที่ใช้หมากรุกเซียนสวรรค์เอาชนะประมุขโลกอมตะ?
เป็นเขาอย่างงั้นรึ? ทั่วร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผล.
"อำนาจดวงวิญญาณอ่อนแอ,ดูเหมือนว่าเขาพร้อมที่จะตายได้ทุกเวลา."เซียนเซิงซือกล่าวออกมาในทันที.
"ตายรึ?
เขาเป็นเซียน,จะตกตายอย่างอนาถเช่นนี้นะรึ?"เซียนเซียนที่เอ่ยออกมาในทันที.
จงซานที่จ้องมองไปยังหนานกงเซิ่ง,จากนั้นใบหน้าก็เปลี่ยนไป,เขาที่หันหน้าไปมองกู่เฉียนโหยว.
กู่เฉียนโหยวราวกับว่าตระหนักได้ถึงความคิดของจงซาน,ใบหน้าของนางที่ตกใจเช่นกัน.
จงซานที่พอจะคาดเดาสถานการณ์ที่เกิดขึ้น.เขาที่บินตรงเข้าไปหาเขาในทันที.
จงซานที่สะบัดมือหนึ่งครั้ง,พร้อมกับนำยันต์หยกทมิฬออกมา,นี่คือสมบัติล้ำค่าของจงซาน.
เห็นจงซานนำยันต์หยกทมิฬออกมา,คนอื่นๆไม่เข้าใจชัดเจนนัก,มีเพียงกู่เฉียนโหยวและเซียนเซิงซือที่ต้องขมวดคิ้วไปมา,เพราะทั้งคู่รู้ดีถึงพลังของยันต์หยกทมิฬนี้ได้.
จงซานที่ถือยันต์หยกทมิฬ,แสงสีดำอ่อนๆที่แผ่ออกมา,ก่อนที่เขาจะวางมันลงบนหน้าผากของหนานกงเซิ่ง.
ทันใดนั้น,ดวงวิญญาณที่แตกกระเซ็นของหนานกงเซิ่งที่รั่วอยู่,ก็ถูกระงับเอาไว้.
"เอาล่ะ,คงต้องซ่อนตัวก่อน!"จงซานที่คิดจะนำร่างหนานกงเซิ่งจากไปด้วยเช่นกัน.
เซียนเซิงซือที่รับรู้ความตั้งใจของจงซาน,ได้นำโลงศพออกมาในทันที,ก่อนที่จะนำร่างของหนานกงเซิ่งใส่ลงไป,จากนั้นก็ฝังมันลงไปในพื้นดิน.
ไม่นานจากนั้นเป็นเหมือนดั่งที่ทุกคนคิด,ภายในหุบเขา,คนเผ่าอูที่ไล่ตามมาถึงในที่สุด,เขาที่เห็นช่องว่างขนาดใหญ่บนท้องฟ้าอย่างคาดไม่ถึง,คนเผ่าอูที่เพ่งพิศเล็กน้อย,จากนั้นก็เห็นชายผมม่วงที่กำลังพยามถอนค่ายกลกลับคืนอยู่,สายตาของเขาที่แสดงท่าทางแปลกประหลาด.
จากนั้น,เขาที่ไม่สนใจเรื่องอื่นๆ,พุ่งตรงไปยังพื้นที่ที่หนานกงเซิ่งล่วงหล่นลงมา.
สถานที่ดังกล่าวนั้น,หนานกงเซิ่งหายไปแล้ว,หนานกงเซิ่งหายไปใหนกัน?
คนเผ่าอูที่ใช้ทักษะลับทันที,เขาที่สามารถตรวจสอบวิญญาณที่อยู่รอบๆอย่างรวดเร็ว.
จากนั้นเขาก็พบจงซานและพรรคพวกที่หุบเขาแห่งหนึ่ง,พลังวิญญาณหนานกงเซิ่งหายไปแล้ว,คนกลุ่มนี้จัดการเขาไปแล้วอย่างงั้นรึ?
อย่างไรก็ตาม,ในเวลาเดียวกัน,เงาๆหนึ่งก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว,บินหนีไปยังเส้นทางเส้นหนึ่ง.
"หนีเหรอ!"คนเผ่าอูที่อุทานออกมาก่อนที่จะไล่ตามไปในทันที.
เงาอย่างงั้นรึ?
แน่นอนว่าคือร่างโคลนของจงซาน,ที่ถูกใช้เป็นตัวล่อคนเผ่าอูนั่นเอง.
เห็นคนเผ่าอูถูกล่อออกไปแล้ว,จงซานที่ไร้ซึ่งลังเล,นำโลงศพที่พวกเขาฝังไปก่อนหน้านี้,ขึ้นมา,เร่งรีบเดินทางหนีหายไปอย่างรวดเร็ว.
ส่วนคนเผ่าอูนั้นไล่ล่าร่างโคลนของจงซานไปไม่หยุดหย่อน.
ความเร็วของร่างโคลนนั้นรวดเร็วเหนือคำบรรยาย,ความเร็วของร่างโคลนนั้น,แม้แต่ระดับสวรรค์แท้ทั่วไปยังไม่สามารถตามทัน,ทว่าคนเผ่าอูนั้นใช่ธรรมดาอย่างงั้นรึ?
คนเผ่าอูที่ไล่ร่างโคลนของเขาไปถึงหุบเขาแห่งหนึ่ง,ทันทีที่เข้าไปในหุบเขาดังกล่าว,ก็สลายหายไปในทันที,คนเผ่าอูที่ไม่สามารถค้นหาเจอ,เป็นการหายไปไร้ซึ่งร่องรอย.
กับเรื่องราวที่คาดไม่ถึงนี้เขาไม่ยินดีนัก,ทว่าไม่ว่าจะพยายามหาอย่างไรก็ไม่สามารถหาร่องรอยได้อีกต่อไป,ทำให้ต้องบินกลับมา.
ในเวลาเดียวกัน,ที่ใจกลางนั้น,เผ่าอูที่ขยายร่างพันจั้งยังคงต่อสู้กับมังกรเหลืองขนาดห้าหมื่นจั้งอยู่เป็นเวลานานแล้ว,นับตั้งแต่แรกคนเผ่าอูที่เสียเปรียบหอย่างหนัก,ถูกมังกรยักษ์โจมตีถอยร่นครั้งแล้วครั้งเล่า,ทว่าผ่านมาอีกไม่นานมังกรยักษ์กับอ่อนแอลงเรื่อยๆ,ลดขนาดลงจนท้ายที่สุดก็ไม่สามารถต่อกรกับคนเผ่าอูได้.
และแล้ว,ตำราปฐพีก็ถูกคนเผ่าอูยึดคืนกลับมา.
ทันทีที่เขาได้ตำราปฐพี,เผ่าอูที่ขยายร่างพันจั้งก็ไม่รั้งรออีกต่อไปเร่งรีบหนีอย่างรวดเร็ว.
พริบตาเดียวเขาก็มาถึงช่องว่างหนึ่งเดียวที่ชายผมม่วงสร้างขึ้น,
ซึ่งเวลานี้คนเผ่าอูอีกคนที่กลับมาด้วยความผิดหวัง.
"หนานกงเซิ่งล่ะ?"คนเผ่าอูขนาดพันจั้งที่สอบถามออกไป.
"หนีไปแล้ว!
ท่านพ่อ,ท่านดูนี้!"
"เอาล่ะกลับไปค่อยพูด,พวกเรารีบจากที่นี้,กลับไปยังโลกใบใหญ่ก่อน,โลกใบเล็กแห่งนี้เต็มไปด้วยเรื่องแปลกประหลาด,แค่งานที่บรรพชนมอบให้สำเร็จก็พอแล้ว!"
"ครับ!"
ขณะที่คนเผ่าอูสองคนเตรียมจากไป,เสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้น.
"ทำลาย!!"
เป็นชายผมม่วงที่ตะโกนออกมาด้วยความเศร้าใจที่สุด,ค่ายกลหมอกสีขาวด้านหน้าของเขาก็ถูกถอนกลับมาในทันที.
คนเผ่าอูที่จ้องมองแปลกๆแต่หาได้สนใจแม้แต่น้อย,ดูเหมือนว่าจะมีคนกำลังเดินทางมาจากที่ไกลออกไป.
และคนเผ่าอูก็หายไปในทันที,ชายผมม่วงที่จ้องมองไปยังศิษย์ของสำนักโลกอมตะ,จ้องมองไปยังเมืองเล็กที่อยู่ไกลออกไปซึ่งเป็นสถานที่กู่เฉียนโหยวเคยอยู่.
"เอาล่ะ,ปล่อยพวกมันไปก่อน,ค่อยกลับมาจัดการทีหลัง,ตอนนี้ตั้งแถว,จัดการเรื่องของท่านประมุขก่อน!"ชายผมม่วงที่ออกคำสั่งในทันที.
"รับทราบ!"คนของโลกอมตะที่รับคำเร่งรับจัดขบวนในทันที.
พวกเขาที่เร่งรีบจัดขบวนประจำตำแหน่งที่เคยวางไว้.
โถฟ้าดินขนาดใหญ่,เพื่อปลดปล่อยแก่นปราณมังกรเหลือง,ทว่าเวลานี้มันสายเกินไปแล้ว.
"ตูมมมมมมมมมมมมม"
มังกรเหลืองที่ระเบิดออกมาเสียงดังสนั่น,เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่ล่วงหล่นลงมาจากบนท้องฟ้า,กระเด็นไปคนระทิศทาง,พร้อมกับคืนร่างของตัวเองแล้ว.
เฉินซิ่วที่พุ่งตรงมาจากทิศใต้มายังทิศเหนือ,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นมืดคลึ้ม,รับรู้ว่าล้มเหลวแล้ว,พลังค่ายกลของเขาสูญเสียพลังไปแล้ว,ในเวลานี้คงต้องบอกกล่าวต่อเย่ชิงเฉิง.
ขณะที่เขาบินตรงมา,ตำแหน่งที่เป็นขอบกพร่องของค่ายกล,พวกเขาที่เห็นคนสองคนที่กำลังหนีไป,ทว่าในเวลาเดียวกัน.
แสงสีเหลืองก็ถูกยิงขึ้นมา,เป็นแท่งลำแสง,ม่านกำแพงที่เปิดอยู่นั้น,ทันใดนั้นก็ยืดขยายปิดพื้นที่ดังกล่าวอย่างรวดเร็ว.
"ครืนนนนน"
"ครืนนนนน"
ค่ายกลทั้งหมดก็ถูกเชื่อมเข้าหากัน,88604
ตำแหน่งก็เสร็จสมบูรณ์ในทันที.
"ท้ายที่สุดก็เสร็จสมบูรณ์!"ชายผมม่วงที่สูดหายใจยาว,ใบหน้าที่เผยยิ้มอย่างพอใจ.
ขณะที่เขาหันหน้ากลับมา,ชายผมม่วงถึงกับใบหน้าแข็งค้าง.
"ท่านประมุข,ใต้ซือเฉินซิ่ว,ท่านมาได้อย่างไร?"
”.....”
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น