Immortality Chapter 631 Ten times and even dozens times

Immortality Chapter 631 Ten times and even dozens times

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 631 สิบเท่าหรือมากกว่า.

Chapter 631 Ten times and even dozens times

十倍乃至数十倍

  สิบเท่าหรือมากกว่า.

เสี่ยวหวังได้ตายไปแล้ว,ทว่าดวงวิญญาณไม่ได้แตกกระจาย,แต่เปลี่ยนเป็นภูติเข้าสู่ภพหยิน!

เสี่ยวหวังจริงๆรึ? จงซานจดจำเสี่ยวหวังได้,ส่วนเสี่ยวหวังในกลุ่มคนดังกล่าวเองก็จดจำจงซานได้,จากนั้นใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจเมื่อมองเห็นกู่เฉียนโหยว,ต้องไม่ลืมว่า,ก่อนหน้านี้เมื่อพวกเขารบกัน,เสี่ยวหวังย่อมต้องตรวจสอบศึกษาคนสำคัญของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวเอาไว้,เขาจะไม่รู้จักกู่เฉียนโหยวได้อย่างไร?

"เจ้าคือจงซานอย่างงั้นรึ?"เสี่ยวหวังที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย.

เสี่ยวหวังที่เอ่ยออกมาเช่นนั้นทำให้ทุกคนมองไปยังเสี่ยวหวัง,แม้แต่เส้าเหยี่ยตระกูลเทียนด้วยเช่นกัน,ในเวลานี้จ้องมองด้วยความสงสัยไปยังเสี่ยวหวัง,เสี่ยวหวังไม่ใช่คนที่จะตื่นตกใจอะไรง่ายๆ,หากแต่ตอนนี้?

"เสี่ยวหวัง!"จงซานพยักหน้าและกล่าวออกมา.

เสี่ยวหวังรู้จักจงซานดี,ในเวลานี้ทำให้เขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ,จะให้เขาใจเย็นได้อย่างไร? ก่อนหน้านี้เมื่อครั้งกู่เฉิงตงแยกสวรรค์สะบั้นปฐพี,ทำให้ผืนปฐพีระหว่างภพ หยิน-หยางเกิดเป็นช่องขึ้นอย่างงั้นรึ?

"เสี่ยวหวัง,นี่คือ?"เส้าเหยี่ยแสดงท่าทางสงสัยเล็กน้อย.

"นี่คือคนที่ผู้น้อยรู้จักเมื่อครั้งอยู่ภพหยาง!"เสี่ยวหวังตอบกลับในทันที.

"หืม?"ใบหน้าของเส้าเหยี่ยตระกูลเทียนที่แสดงท่าทางเฉื่อยชาไม่สนใจนัก.

ในเวลาเดียวกันนั้น,อาวุโสจิวที่จ้องมองไปยังเส้าเหยี่ยตระกูลเทียน,แววตาที่ประหลาดใจไม่แน่ใจ,ทว่าทำได้แค่มองเท่านั้น,อาวุโสจิวที่อยู่ข้างๆจงซาน,เห็นจงซานจ้องมองเขาด้วยความสงสัย.

"นั่นคือเส้าเหยี่ยตระกูลเทียน,เป็นคนที่มีพรสวรรค์สูงที่พันปีจะมีสักครั้ง! เทียนเซียว!"อาวุโสจิวที่กล่าวตอบจงซาน.

ทว่าในเวลาเดียวกัน,เส้าเหยี่ยนตระกูลเทียนที่ดวงตาเปล่งประกาย.

"เส้าเหยี่ย,โปรดให้ผู้น้อยได้จับตัวกบฏตระกูลเทียน!"ผู้เยาว์ตระกูลเทียนคนหนึ่งเอ่ยออกมาในทันที.

"ขอให้พวกเราได้จับตัวกบฏตระกูลเทียน!"

คนของตระกูลเทียนต่างก็เอ่ยร้องขอ,เพื่อที่จะจับกุมอาวุโสจิวโถว,ทว่าขณะที่คิดอยู่นั้นพวกเขาได้จ้องมองเหล่าคนที่อยู่ข้างๆจงซาน,ทำให้ทุกคนหยุดนิ่ง,เผยท่าทางหวาดหวั่นขึ้นมาเช่นกัน.

เทียนเซียวจ้องมองอาวุโสจิว,แสดงท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย,ก่อนที่จะจ้องมองจงซานและหันกลับมายังอาวุโสจิวโถว.

เทียนเซียวที่โบกมือเล็กน้อย,เหล่าผู้เยาว์ตระกูลเทียนก็เงียบไปในทันที.

"อาแปด,พวกเราไม่พบกันมาห้าร้อยปีแล้วไม่คิดเลยว่าจะได้มาพบกันอีกครั้งที่นี่?"เทียนเซียวที่จ้องมองอาวุโสจิวเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.

กับท่าทางของเทียนเซียว,ซึ่งมีอำนาจสิทธิ์ขาด,ย่อมไม่มีใครกล้าขัดขืน.

"เทียนเซียว!"อาวุโสจิวโถวที่ฝืนยิ้มออกมา,ทว่ากลับเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความอัปลักษณ์.

"ข้ายังจำได้ดี,ในอดีตวิชาแรกที่เทียนเซียวฝึก,อาแปดเป็นคนสอน,ใครจะคาดคิดล่ะว่าคนที่ข้าเคารพที่สุดในอดีต,จะทรยศตระกูลเทียน!"เทียนเซียวที่ส่ายหน้าพลางทอดถอนใจ.

"ทรยศรึ? เฮ้เฮ้,ทรยศอย่างไร,เจ้าควรจะเข้าใจได้อย่างแจ่มแจ้ง!"ใบหน้าของอาวุโสจิวโถวที่เปลี่ยนเป็นเย็นชา.

เทียนเซียวส่ายหน้าไปมา,"อาแปดไม่ใช่ว่าข้าไม่เข้าใจ? ท่านเป็นคนทรยศนั้น,ไม่ใช่ข้าเป็นคนตัดสินใจ,ทว่าเป็นอาวุโสตระกูลต่างหาก!"

"แล้วอย่างไร? เจ้าต้องการจับตัวข้ากลับไปอย่างงั้นรึ?"อาวุโสจิวกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"ด้วยความสามารถของอาแปด,ข้าคิดว่าท่านคงรับรู้ได้อยู่แล้ว,เทียนเซียวหาได้มีเจตนาร้ายเช่นนั้นกับอาแปด!"เทียนเซียวกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

ได้ยินคำพูดของเทียนเซียว,แววตาของอาวุโสจิวที่แสดงท่าทางประหลาดใจไม่แน่ใจ,ดวงตาที่จ้องเขม็งไปยังเทียนเซียว"เจ้าไม่ต้องการวิชาดังกล่าวจากข้าอย่างงั้นรึ? อาวุโสคนหนึ่งเอ่ยว่า,จะมอบมันเป็นรางวัลให้กับเจ้า!"

"เฮ้เฮ้,จริงรึ? ข้าไม่เห็นรู้เลย,ทว่าหากข้าต้องล่วงเกินอาแปด,คงจะรู้สึกไม่ดี,อีกอย่างข้าเองก็ไม่ต้องการให้ท่านรู้สึกลำบากใจด้วย!"เทียนเซียวส่ายหน้าไปมา.

ได้ยินคำพูดของเทียนเซียว,อาวุโสจิวโถวที่ดูคลางแคลงใจ,ไม่รู้เลยว่าเทียนเซียวกล่าวจริงหรือโกหกกันแน่!

"โปรดวางใจ,นิสัยข้าเป็นเช่นไร,อาแปดควรจะเข้าใจดี,ข้าเป็นคนรักษาคำพูด,เมื่อบอกว่าไม่ต้องการทำให้ท่านต้องลำบากใจ,แน่นอนย่อมทำตามนั้น,หากเพียงแต่เหล่าผู้เยาว์ตระกูลคนอื่นๆ,ข้านั้นก็ไม่แน่ใจเช่นกัน,ข้าคิดว่า,ด้วยความสามารถของอาแปด,การจะหลบเลี่ยงคนตระกูลเทียน,ไม่ใช่เรื่องยากอะไร."เทียนเซียวกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

อาวุโสจิวโถวจ้องมองไปยังเทียนเซียว,ขณะที่จ้องมองท้ายที่สุดก็พยักหน้าให้,แววตาที่เผยความอ่อนโยนออกมาเหมือนกัน.

"คนอื่นๆ,ย่อมไม่เป็นปัญหา!"อาวุโสจิวที่ส่ายหน้าไปมา.

"ฝ่าบาท,พวกเราไปก่อน!"อาวุโสจิวโถวที่กล่าวต่อจงซานด้วยความเคารพ.

เห็นอาวุโสจิวโถวแสดงความเคารพต่อจงซาน,แววตาของเทียนเซียวที่เปล่งประกายอีกครั้ง.

"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ,กับการที่เขาแสดงความเคารพออกมาอย่างสุดซึ่ง,เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงอยู่เหมือนกัน.

คนของตระกูลเทียนก่อนหน้านี้เต็มไปด้วยความไม่พอใจ,หลังจากที่เทียนเซียวกล่าวว่าไม่ต้องการทำให้อาวุโสจิวลำบาก,พวกเขาก็ไม่กล้าขัดขืน,แม้ว่าแววตาจะเต็มไปด้วยความอัดอั้น,ทว่าก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยปาก.

"ระวังตัวด้วย!"กู่เฉียนโหยวกล่าวกับจงซานอีกครั้ง.

"โปรดวางใจ!"จงซานพยักหน้า.

จากนั้นพวกเขาก็สร้างเมฆ,เตรียมจากไป.

"อาแปด!"เทียนเซียวที่เอ่ยออกมาอีกครั้งต่ออาวุโสจิวโถว.

อาวุโสจิวโถวจ้องมองมายังเทียนเซียว,ขมวดคิ้วเล็กน้อย,"อะไรอย่างงั้นรึ?"

"ก่อนที่ท่านจะจากไป,ข้ามีคำพูดสักสองสามคำมอบให้!"เทียนเซียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม.

"อะไร?"

"พลังอันยิ่งใหญ่ ย่อมมาพร้อมกับความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่ง! อาแปดโปรดถนอมตัว!"เทียนเซียวที่เผยยิ้มกล่าวออกมาเป็นนัยย์.

"อืม!"อาวุโสจิวโถวที่พยักหน้ารับพร้อมกับความรู้สึกที่ซับซ้อน.

จากนั้น,กลุ่มของกู่เฉียนโหยวก็พุ่งออกไปด้วยความเร็ว,เดินทางออกจากเขตแดนแม่น้ำโลหิตเฉินฝูทันที.

จงซานที่จ้องมองเทียนเซียวด้วยท่าทางแปลกๆ,พลังอันยิ่งใหญ่ ย่อมมาพร้อมกับความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่งอย่างงั้นรึ? ดูเหมือนว่าเทียนเซียวจะไม่ได้มีเจตนาร้ายจริงๆ! หากแต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้,ดูเหมือนว่าจะดูซับซ้อนเป็นอย่างมาก!

หลังจากที่กลุ่มของกู่เฉียนโหยวจากไปหมดแล้ว,ในเวลานี้จึงเหลือเพียงคนของตระกูลเทียน,จงซานและหยินโหลวหรี่.

"จือจุ้นหยิน,ชื่อเสียงขจรขยาย,เทียนเซียวเลื่อมใสนัก!"เทียนเซียวที่กล่าวต่อหยินโหลวหรี่.

"เส้าเหยี่ยตระกูลเทียนอย่าได้ถ่อมตัว,ตัวข้านั้นเป็นเพียงแค่คนเถื่อนเท่านั้น."หยินโหลวหรี่ส่ายหน้าไปมา,เห็นชัดเจนว่าถึงเขาจะมีระดับสวรรค์แท้,แต่ก็ยังหวั่นเกรงต่อตระกูลเทียน.

"เส้าเหยี่ย,ผู้น้อยมีเรื่องส่วนตัวต้องการพูดคุยกับจงซานตามลำพัง!"เสี่ยวหวังที่เอ่ยต่อเทียนเซียวในทันที.

"หืม?ได้,เจ้าไปเถอะ!"เทียนเซียวไม่ได้ต้องการขัดเสี่ยวหวัง,เพียงแค่ตกใจเล็กน้อย,ทว่าก็พยักหน้าอนุญาต

จงซานเห็นเสี่ยวหวังมองมาทางตน,แน่นอนว่าเขาย่อมเข้าใจก่อนที่จะบินไปพร้อมกับเสี่ยวหวัง.

ที่ไกลออกไปนั้น,เทียนเซียวที่พูดคุยกับหยินโหลวหรี่,ส่วนจงซานที่ยืนอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่งกับเสี่ยวหวัง.

"เซียนเซิงเสี่ยว,ไม่รู้ว่ามีอะไรต้องการพูดกับจงซานอย่างงั้นรึ?"จงซานจ้องมองไปยังเสี่ยวหวัง.

ส่วนเสี่ยวหวังนั้นขมวดคิ้วไปมาสูดหายใจลึกพร้อมกับโค้งคำนับให้กับจงซาน.

"เซียนเซิงเสี่ยว,ท่านทำอะไร?"จงซานที่เข้าไปประครองเสี่ยวหวังในทันที.

"ตอนนี้ท่านคือราชันย์ของราชวงศ์วาสนาอย่างงั้นรึ?"เสี่ยวหวังสอบถามออกไป.

"ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้ง!"จงซานพยักหน้า.

"เป็นความจริงสินะ,เฮ้เฮ้,ข้าต้องเรียกท่านว่าราชันย์จง,การคารวะก่อนหน้านี้,ท่านโปรดรับไว้,นั่นคือการคารวะจากหรูเหยี่ยน!"เสี่ยวหวังสูดหายใจลึกและกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"หรูเหยี่ยน? นางสบายดีอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถาม.

"หรูเยี่ยนสบายดี,เพราะว่าท่าน,ทำให้ข้ารู้ว่าหรูเหยี่ยนยังอยู่,และสิบปีที่แล้ว,ทำให้ข้าสามารถค้นหานางพบ."เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาด้วยความปราบปลื้ม.

"ข้าคิดว่ารูปร่างของท่านนั้น,ดูไม่เหมือนภูติ?"จงซานที่จ้องมองไปยังเสี่ยวหวัง.

"เป็นเพราะตระกูลเทียน,ด้วยพลังของตระกูลเทียน,ทำให้ข้าจุติเพื่อเกิดใหม่อีกครั้ง,หากแต่เป็นการจุติในภพหยิน."เสี่ยวหวังกล่าวออกมาเล็กน้อย,แววตาที่ดูซับซ้อน.

"แล้วหรูเหยี่ยนได้จุติแล้วเกิดใหม่หรือไม่?"

"ไม่,การจุติเพื่อเกิดใหม่นั้นมีความเสี่ยงมาก,ข้าไม่ต้องการให้นางจุติเพื่อเกิดใหม่!"เสี่ยวหวังส่ายหน้าไปมา.

"อืม!"จงซานพยักหน้า.

"เกี่ยวกับความกังวลของข้าในภพหยาง,ข้าต้องการถามราชันย์จง,ไม่รู้ว่าราชันย์จงจะรับรู้เรื่องนี้หรือไม่?"เสี่ยวหวังที่สูดหายใจลึกครุ่นคิดและกล่าวออกมา.

"เจ้าต้องการสอบถามเรื่องเจี้ยนหงอย่างงั้นรึ?"จงซานชำเลืองมองไปยังเสี่ยวหวัง.

"ท่านรู้อย่างงั้นรึ?"เสี่ยวหวังกล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.

"เฮ้อ!"จงซานที่ถอนหายใจ.

"ราชันย์จง,โปรดบอกตามจริงเถอะ?"เสี่ยวหวังกล่าวออกมาในทันที.

"เรื่องนี้มันเกิดขึ้นมานานแล้ว,เซียนเซิงเสี่ยว,ท่านโปรดดูเองเถอะ!"จงซานที่ส่งหยกบันทึกให้กับจงซาน.

เสี่ยวหวังที่ใช้วิชาเปิดดูภาพด้านใน,เป็นการต่อสู้สุดท้ายของเจี้ยนหงและเฉินฉีเทียน,นี่ไม่ใช่จงซานบันทึกเอาไว้,เป็นอาต้าในครั้งนั้น,เหมือนว่าอาต้าคิดว่าจะมีประโยชน์,จงซานเองก็เพิ่งรู้,หลังจากที่กู่เฉียนโหยวนำมันมายังภพหยินด้วย.

"ท่านแม่,ท่านแม่ท่านอย่าตายนะ!"

"ตายรึ? ข้าได้ตายไปแล้ว,บิดาของเจ้าเองก็ตายไปแล้ว,ข้าเองก็ตายแล้ว,เจ้าไม่ต้องแก้แค้น,ข้าตอนนี้กำลังไปอยู่กับเขา,ตอนนี้ดีแล้ว,ท้ายที่สุดข้าก็จะได้ไปพบกับเขา."เจี้ยนหงกล่าวออกมาด้วยท่าทางน่าสังเวช.

 จ้องมองลงไปในหยกบันทึก,น้ำตาของเสี่ยวหวังที่ไหลอาบแก้มอย่างคาดไม่ถึง,บุรุษผู้อหังการ,ในเวลานี้กับร้องไห้ราวกับเด็กๆ,ไม่ต้องเอ่ยเลยว่าจิตใจของเขาได้รับผลกระทบขนาดใหน,เขามีความรู้สึกที่ลึกล้ำ,กับสตรีที่เขารักมาก,เขาที่คลั่งแค้นศัตรูของเขาเป็นอย่างมากด้วยเช่นกัน,หัวใจของเสี่ยวหวังที่แตกสลาย,กัดฟันแน่น,ขณะที่มองเหตุการ,เสียวหวังที่บดขยี้หยกบันทึกแตกเป็นเสี่ยงๆ.

"เฉินฉีเทียน,"เสียวหวังที่คำรามออกมาด้วยความเจ็บช้ำและเกี้ยวกราด.

"เซียนเซิงเสี่ยว?"จงซานเอ่ยออกมา.

เสี่ยวหวังที่ค่อยๆได้สติกลับมา,ก่อนที่จะโค้งคำนับให้กับจงซาน,"ราชันย์จง,เสี่ยวหวังจะจดจำเอาไว้ไม่ลืม,เสี่ยวหวังได้ติดหนี้ท่านสองครั้งแล้ว!"

"ข้าช่วยพวกเขา,เพื่อพวกเขา,ท่านไม่จำเป็นต้องใส่ใจ!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.

"บุญคุณนี้,แม้นราชันย์จงจะไม่ต้องการ,ทว่าเสี่ยวหวังเป็นไปไม่ได้,แม้นว่าตอนนี้จะทำอะไรไม่ได้,ทว่าเสี่ยวหวังไม่มีทางลืม,ในอนาคตเสี่ยวหวังจะต้องตอบแทนอย่างแน่นอน!"เสี่ยวหวังกล่าวอย่างเคร่งขรึม.

"แต่ว่า,เกี่ยวกับเจี้ยนหง,เจ้าคงต้องค้นหา,ภพหยินนั้นกว้างใหญ่,เต็มไปด้วยอันตราย!"จงซานกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"อืม,รบกวนราชันย์จงเพียงนี้ก็พอแล้ว."เสี่ยวหวังพยักหน้า,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเรื่องนี้เขาเองก็เต็มไปด้วยความระมัดระวัง.

 จากนั้น,ทั้งคู่ที่พูดคุยกันอีกหลายอย่าง,ทว่า,ทั้งคู่ไม่มีใครกล่าวรายระเอียดของตัวเองออกมา,แน่นอน,คนทั้งคู่นั้นตระหนักได้ว่าคำพูดของทั้งสองในเวลานี้ควรจะหลีกเลี่ยงสิ่งที่ไม่ควรพูด,เรื่องของภพหยางและภพหยินนั้นก็ควรจะเก็บมันอาไว้ให้ดี.

พวกเขาที่พูดคุยกันไปอีกชั่วขณะ,เสี่ยวหวังก็บินจากไป,ทว่าจงซานยังคงยืนอยู่บนยอดเขา,ไม่ได้ตามคนของตระกูลเทียนไป.

หยินโหลวหลี่เองก็บินมาสบทบ.

เทียนเซียวที่เห็นเสี่ยวหวังกลับมา,จึงได้กล่าวต่อเสี่ยวหวัง,"เสี่ยวหวัง,จงซานคือใครอย่างงั้นรึ?"

"ตอนนี้คือราชันย์ของราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้ง,ก่อนหน้านี้คือคนที่ข้ารู้จักในภพหยาง,เป็นหนึ่งคนที่มีเชาว์ปัญญาที่ยอดเยี่ยมและมีเชื่อเสียงในภพหยาง."เสี่ยวหวังกล่าวออกมาตามความจริง.

"ฉลาดอย่างงั้นรึ? เทียบกับเจ้าล่ะ?"เทียนเซียวสอบถามออกไป.

"มากกว่าข้าสิบเท่า!"เสี่ยวหวังที่กล่าวมาอย่างหนักแน่น.

"เป็นไปไม่ได้!"เทียนเซียวที่กล่าวปฏิเสธยากที่จะยอมรับ,ในสายตาของเสี่ยวหวัง,ไม่มีใครที่จะเหนือกว่าเสี่ยวหวังถึงสิบเท่า,ถึงมีก็เป็นไปไม่ได้ที่จะมากกว่าสิบเท่า.

"สิบเท่าหรืออาจมากกว่า!"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.