Immortality Chapter 627 Killing Immortal Sword

Immortality Chapter 627  Killing Immortal Sword

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 627 กระบี่ลู่เซียน.

Chapter 627  Killing Immortal Sword

戮仙剑

  กระบี่ลู่เซียน.

"เจ้าเป็นใคร?"หยินโหลวหรี่ยับยั้งความเศร้าใจและถามออกมา.

หยินโหลวหรี่ระดับสวรรค์แท้,นี่คือผู้ฝึกตนระดับสูง,แม้ว่าจะด้อยกว่าตี้เสวียนชา,ทว่าแน่นอนว่าแข็งแกร่งทรงพลังกว่ากุยโซว,หากว่าก่อนหน้านี้เขาเปิดการป้องกันเต็มที่เอาไว้,เป็นไปไม่ได้ที่จงซานจะฉวยโอกาสนี้ได้.

หากจงซานไม่เปิดหลุมสังสารวัฏ,ไม่มีทางหยุดหยินโหลวหรี่,อย่างน้อยด้วยความเร็วของหยินโหลวหรี่,จงซานไม่สามารถตามทันอย่างแน่นอน.

หากแต่ตอนนี้มันไร้ประโยชน์ไปทุกอย่างแล้ว,หยินโหลวหรี่โชคร้ายที่ลงมือ,ตอนนี้เขาไม่สามารถหนีได้แล้ว,เพราะว่ากลิ่นอายของอำนาจสังสารวัฏได้เล็งผูกติดกับวิญญาณของหยินโหลวหรี่แล้ว,ตราบเท่าที่เขาขัดขืน,แน่นอนว่าหลุมสังสารวัฏจะถูกเปิดใช้งานในทันที,แม้ว่าจะเปิดเพียงหนึ่งจั้ง,หยินโหลวหรี่ก็ไม่สามารถทนได้แล้ว.

"จะเป็นใครก็ไม่สำคัญ,ทำพันธะสัญญาซะ!"จงซานที่ไม่สนใจหยินโหลวหรี่.

ใบหน้าของหยินโหลวหรี่ที่เผยถึงความโชคร้ายอย่างที่สุดออกมา,ไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว,ทำได้แค่นำม้วนคัมภีร์ขนาดใหญ่ออกมา.

กับเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นบริเวณยอดเขาของจงซาน,แน่นอนว่าได้สร้างความสนใจให้กับคนมากมาย,ไม่เพียงแต่กลิ่นอายสังสารวัฏหรือลมหายใจชะตาวิถีของเซียนเซียน,มันมีขอบเขตที่เล็กมาก,ดังนั้น,ผู้ฝึกตนรอบๆจึงเห็นเพียงแค่การเคลื่อนไหว,ไม่สามารถสัมผัสกลิ่นอายได้,คนกลุ่มนี้กำลังทำอะไรกัน? บ้าไปแล้วรึ? คุกเขาคำนับอย่างงั้นรึ?,หากแต่เหงื่อท่วมชโลมกายทีเดียว.

หยินโหลวหรี่ที่เต็มไปด้วยความเศร้าใจ,บนม้วนคัมภีร์มีตำแหน่งหนึ่งเป็นชื่อของ,กู่เฉิงตงเป็นลำดับแรก,หลังจากกู่เฉิงตง,กู่เฉียนโหยวที่ใช้โลหิตเขียนชื่อ กู่เฉียนโหยวลงไป.

ดังนั้นการทำพันธะสัญญาณก็ถือว่าเสร็จสิ้นสมบูรณ์.

จงซานที่หดดวงตา,เก็บกลิ่นอายอำนาจสังสารวัฏกลับไปในทันที,ร่างกายของหยินโหลวหรี่ที่ถูกจับร่างวิญญาณเอาไว้ก็ถูกคลาย,ทว่าเสื้อผ้าร่างกายของเขาที่โชกไปด้วยเหงื่อ.

ร่างของเขาที่ยังคงสั่นสะท้านจ้องมองไปยังจงซานด้วยความหวั่นเกรง.

คัมภีร์เผ่าพยัคฆ์ได้ถูกเก็บกลับไปแล้ว,จงซานไม่ได้สนใจอีกต่อไป.

"เจ้า,เจ้าเป็นใคร? วิชาเนตรก่อนหน้านี้คืออะไร?"ดวงตาของหยินโหลวหรี่ที่จ้องมองด้วยท่าทางอัศจรรย์ใจ.

"ข้าคือประมุขของราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้ง,จงซาน! จือจุ้นหยิน,ไม่รู้ว่าหลังจากจบเหตุการณ์ ตำราปฐพีจะไปต้าเจิ้งกับข้าได้หรือไม่?"จงซานที่เปลี่ยนจากเย็นชาก่อนหน้านี้เป็นรอยยิ้ม.

หยินโหลวหรี่ที่ชะงักงัน,เห็นได้ชัดเจนว่าก่อนหน้านี้เขายังไม่หลุดจากความหวาดกลัว.

หลังจากที่สะดุ้ง,ได้สติกลับมาหยินโหลวหรี่ครุ่นคิดและกล่าวออกมาว่า"นางล่ะ?"

"นางคือฮวงโหวของข้า!"จงซานที่กล่าวยืนยันอย่างหนักแน่น.

ได้ยินคำพูดของจงซาน,ภายในใจของหยินโหลวหรี่ที่รู้สึกผ่อนคลาย,จ้องมองจงซานด้วยความระมัดระวังก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า,"ตกลง!"

หยินโหลวหรี่รู้ว่าจงซานไม่ต้องการทำร้ายเขาแน่,เพราะว่าหากเขาต้องการ,ก่อนหน้านี้คงทำไปแล้ว,นอกจากนี้เขายังต้องการเข้าใจจงซาน,ต้องไม่ลืมว่าก่อนหน้านี้เขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว,หยินโหลวหรี่ต้องการเข้าใจทุกอย่างให้แจ่มแจ้ง.

"ยินดีต้องรับจือจุ้นหยิน!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

หยินโหลวหรี่เผยยิ้มอย่างอักอ่วน,เป็นรอยยิ้มที่ดูอัปลักษณ์เป็นอย่างมาก.

"ทำพิธีพันธะโลหิตติดตามข้าซะ!"อีกฝั่งเซียนเซียนที่กล่าวต่อเหล่าภูติหมาป่า.

ในเวลานี้,เหล่าภูติหมาป่า,บอกตัวเองได้เช่นกันว่าโชคร้ายขนาดใหน? ที่มาพบกับกลุ่มอสุรกายเช่นนี้,ขัดขืนรึ? ภูติหมาป่าที่ได้แต่คิด,แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญสวรรค์แท้เผ่าพยัคฆ์ยังยอมจำนน,แล้วตัวเองระดับราชันย์แท้จะทำอะไรได้.

พันธะโลหิตติดตามที่อ๋องภูติหมาป่าต้องทำเหมือนกับของเสวี๋ยซิงโหลวก่อนหน้านี้,ที่ได้ทำพันธะโลหิตติดตามเซียนเซียนนั่นเอง.

ขณะที่เซียนเซียนแสดงความพอใจ,อ๋องภูติหมาป่าก็สัมผัสได้ว่าแรงกดดันทั้งหมดหายไป,กล้าที่จะลุกขึ้น,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าอย่างที่สุด,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมาพบภัยพิบัติที่ทะเลหมอกโลหิตเฉินฝูแห่งนี้,สถานที่แห่งนี้มีอันตรายมากมายซ่อนเอาไว้อยู่จริงๆ,พื้นที่แห่งนี้ล้อมรอบไปด้วยภัยพิบัติที่พร้อมจะล่วงหล่นใส่ทุกคน.

อ๋องภูติหมาป่าที่จ้องมองไปยังหยินโหลวหรี่,ด้วยท่าทางสงสารกับภัยพิบัติที่เขาได้รับเช่นกันเหมือนกับพวกเขา.

คาดไม่ถึงว่าจะโชคร้ายเช่นนี้,มีคนอยู่มากมายแต่กับกลายเป็นพวกเขา,ราวกับว่ามันถูกกำหนดเอาไว้แล้ว.

 ทว่าต่อหน้าผู้ฝึกตนที่แข็งแกร่งกว่าหากไม่ยอมจำนน แล้วคนเหล่านี้จะยอมปล่อยพวกเขาไปอย่างงั้นรึ?

"เอาล่ะ,ข้าจะเรียกเจ้าว่าอย่างไร?"เซียนเซียนสอบถาม.

"จิงเทียนซือ!"อ๋องหมาป่ากล่าว.

"อืม,แล้วที่ข้าถามเจ้าก่อนหน้านี้,จะตอบได้รึยัง?"เซียนเซียนกล่าว.

จิงเทียนซือถึงกับพูดไม่ออก,เก็บความเจ็บช้ำใจเอาไว้,ก่อนหน้านี้เขาควรที่จะตอบกลับไป,ไม่คิดเลยว่ากับเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น,จะทำให้เขาต้องมาพบจุดจบเช่นนี้.

"โลกอมตะได้ทำการวางค่ายกล,ด้านในมีประมุขโลกอมตะ,ซึ่งกำลังต่อสู้กับหนานกงเซิ่งอยู่!"จิงเทียนซือกล่าวตอบ.

"โลกอมตะ?"เซียนเซียนที่จ้องมองไปยังจงซาน.

เหมือนว่านางจะได้ยินคำว่าโลกอมตะมาก่อนแล้ว,จงซานเคยกล่าวว่า,โลกอมตะ คือหนึ่งในสองแดนเทวะขนาดใหญ่ของภพหยิน,ทรงพลังน่าเกรงขาม,ไม่แปลกใจที่เขากล้าท้าทายหนานกงเซิ่ง.

"โลกอมตะอะไร,แดนเทพอมตะนั่นล่ะ!"หยินโหลวหรี่ที่อยู่ข้างๆกล่าวออกมา.

"แดนเทพอมตะอย่างงั้นรึ?"จงซานจ้องมองหยินโหลวหรี่ด้วยความประหลาดใจ.

จิงเทียนซือไม่เข้าใจแม้แต่น้อย,จ้องมองไปยังหยินโหลวหรี่.

"โลกอมตะแค่ชื่อปลอม,หากข้าไม่เห็นสิ่งของบางอย่างก่อนหน้านี้,ข้าเองก็คงจะเชื่อพวกเขา,ไม่คาดคิดเลยว่าแดนเทพอมตะจะมีรากฐานที่แข็งแกร่งขนาดนี้,ถึงกับแผ่ขยายลงมาจนถึงภพหยินได้!"หยินโหลวหรี่ที่ขมวดคิ้วไปมา.

"สิ่งใดกัน?"จงซานที่ขมวดคิ้วสอบถามออกไป.

"เจ้าไม่สามารถสัมผัสถึงเจตจำนงกระบี่ที่น่าเกรงขามก่อนหน้านี้หรอกรึ?"หยินโหลวหรี่สอบถามออกไป.

"ใช่,เจตจำนงกระบี่,ข้ารู้สึกว่าเหมือนกับกระบี่จิวเซียนที่ข้าเคยเห็นมาก่อน."จงซานพยักหน้ารับ.

"เอ๊ะ?เจ้าเคยเห็นกระบี่จิวเซียนมาก่อนอย่างงั้นรึ? นั่นคืออาวุธที่อยู่ในภพหยาง!"หยินโหลวหรี่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.

"เฮ้เฮ้,ปัญหานี้,ไว้กลับไปยังราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้ง,ข้าค่อยเล่าให้เจ้าฟังอีกที!"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

หยินโหลวหรี่จ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ,ท้ายที่สุดก็พยักหน้ารับ.

"ถูกแล้ว,กระบี่นี่ไม่ได้ด้อยไปกว่ากระบี่จิวเซียน,ในมือของประมุขโลกอมตะนั้นมีกระบี่ลู่เซียน!"หยินโหลวหรี่กล่าว.

"กระบี่ลูเซียน?"จงซานที่ขมวดคิ้ว.

"กระบี่สังหารเทพ,สี่กระบี่พิฆาตเซียน,เป็นสมบัติของแดนเทพอมตะ,หรือก็คือเป็นของโลกอมตะด้วย! คาดไม่ถึงเลยว่าทั้งโลกอมตะและแดนเทพอมตะก็คือสำนักเดียวกัน!"หยินโหลวหรี่ที่สูดหายใจลึก.

"ผิดปรกติ!"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.

"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"หยินโหลวหรี่ที่สอบถามออกไปด้วยความประหลาดใจ.

"สี่ชุดกระบี่พิฆาตเซียนนั้น,เป็นหนึ่งในสิบสมบัติโบราณ? หากแต่ไม่มีใครสามารถนำมาใช้,หลอมจิตใช้งานอย่างงั้นรึ? แดนเทพอมตะและโลกอมตะถึงได้แบ่งแยกกัน?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.

"ไม่,ชุดกระบี่และกระบี่ที่แยกกัน,นั้นแตกต่างกัน!"หยินโหลวหรี่ตอบ.

"หืม? ทำไม?"จงซานที่แสดงท่าทางสงสัย.

"เพราะว่าการหลอมใช้ชุดกระบี่ทั้งสี่นั้น,จำเป็นต้องมีวิญญาณกระบี่,หากไม่มีวิญญาณกระบี่,ย่อมไม่สามารถหลอมจิตใช้งานชุดกระบี่ที่ทรงพลังนี้ได้,ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีใครในแดนเทพอมตะใช้งานชุดกระบี่พิฆาตเซียนได้,ทว่าถึงจะแยกเป็นกระบี่ทั้งสี่เล่ม,ข้าก็สามารถยืนยันได้ว่า,ถึงแม้ว่าจะเป็นโลกใบใหญ่ก็นับว่าเป็นของวิเศษไร้คู่เปรียบ,ถึงแม้ว่าจะเทียบได้กับเซียนฉี,ทว่าก็ยังเหนือกว่าอยู่ดี!"หยินโหลวหรี่ที่กล่าวยืนยัน.

"เช่นนั้นเต๋าจวินเซิ่งหย๋าก็อยู่ในภพหยินอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถามออกไป.

"ไม่!"จิงเทียนซือที่ส่ายหน้าไปมา.

"เต๋าจวินเซิ่งหยางดูแลภพหยาง,ส่วนภพหยินแน่นอนว่าจะต้องเป็นอีกคน!"หยินโหลวหรี่กล่าวรับรอง.

"โลกอมตะนั้น,คงเป็นเย่ชิงเฉิง! ว่าแต่เขามีความแข็งแกร่งเป็นอย่างไร?"จงซานที่จ้องมองไปยังหยินโหลวหรี่.

"แม้ว่าจะเป็นเรื่องน่าอายที่จะกล่าว,แต่ต้องบอกว่าเย่ชิงเฉิงนั้นเหนือกว่าข้า,นอกจากนี้เขายังมีกระบี่ลู่เซียน,คู่ต่อสู้ของเขาถึงแม้ว่าหนานกงเซิ่งจะเป็นเซียน,ในเวลานี้ก็นับว่าเจอปัญหาเช่นกัน."หยินโหลวหรี่ตอบ.

สายตาของทุกคนเวลานี้จ้องมองไปยังค่ายกลกระบี่ขนาดใหญ่อีกครั้ง,ปรากฏกระบี่มากมายที่พวยพุ่งออกมา,ราวกับว่าท้องฟ้าเต็มไปด้วยหนามแหลม,ประกายแสงสีแดงนับล้านๆสายที่ส่องประกายแสงเป็นระยะๆ.

"ครืนนนนนนน"

เสียงดังกึกก้องภายใน,ปรากฏกระบี่ที่มากมายไร้ที่สิ้นสุด.

"ไม่ได้การ,ค่ายกระบี่กำลังจะพังทลายแล้ว,ระวังตัวด้วย!"อาวุโสจิวเอ่ยออกมาในทันที.

"คลืนนนนนนนน..."

อาวุโสจิวยังกล่าวไม่จบด้วยซ้ำ,ปรากฏปราณกระบี่มากมายได้ทะลวงออกมา,ประกายแสงที่อาบไปทุกทิศทาง.

คนที่อยู่รอบๆต่างก็หลบปราณกระบี่จ้าระหวั่น,มีเพียงแค่ไม่กี่คนที่กันปราณกระบี่เอาไว้.

"ตูมมมมมมมมมมม"

เสียงระเบิดภูเขาเสียงดังสนั่นกลายเป็นเศษซาก.

เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่หลบเลี่ยงฝนปราณกระบี่,ทว่าคนที่มีพลังฝึกตนต่ำ,ไม่มีความสามารถที่จะหลบได้,ร่างของพวกเขาที่ตัดเป็นสองซีกในทันที,โลหิตที่พุ่งกระฉูดอาบแผ่นดิน,ห่าฝนของปราณกระบี่นั้น,แทบจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบๆ.

แม้แต่คนของโลกอมตะในชุดสีแดง,ยังได้รับผลกระทบ,ได้รับบาดแผลด้วยเช่นกัน.

ค่ายกลกระบี่เวลานี้พังทลายลงแล้ว,ไม่สามารถทนพลังโจมตีเอาไว้ได้.

ทุกคนสามารถมองเข้าไปด้านในได้แล้ว.

เพียงแค่กวาดตามอง,แทบทุกคนที่ต้องกลืนน้ำลาย.

พื้นที่รอบๆ,เกิดเป็นร่องรอยสีดำหลายรอยจุด,แม้ว่าจะมีขนาดเล็กแต่ก็มีจำนวนมาก,นี่คือรอยของกระบี่ที่ถูกทิ้งเอาไว้,บนมิติบรรยากาศรอบๆ,ด้วยอำนาจของกระบี่ลู่เซียน.

กระบี่ลู่เซียน,ที่สามารถตัดมิติได้อย่างง่ายดาย.

จากนั้นไม่นาน,หลุมดำมากมายก็ค่อยๆหายไปช้าๆ,ก่อนที่จะเผยภาพให้เห็นด้านใน.

พื้นที่โลหิต,เป็นโลหิตจริงๆ,กินพื้นที่ขนาดใหญ่,เทียบเท่ากับครึ่งหนึ่งของสวนสวรรค์หลิงเซียว,เป็นที่มีขนาดใหญ่มาก.

เป็นเขตแดนที่ใหญ่มาก,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีทะเลโลหิตมากมายเช่นนี้มารวมตัวกัน.

ที่ใจกลางทะเลโลหิตนั้น,มีแท่นสี่เหลี่ยม,เป็นเกาะสีดำทมิฬ,ทว่าเกาะดังกล่าวนั้นแปลกประหลาด,มันไม่ได้จมลูกลงไป,หากแต่ลอยอยู่,เหมือนกับเรือบนทะเลโลหิต.

รอบๆทะเลโลหิตนั้น,มีศพมากมาย,เป็นศพโลหิตที่ขาดสองท่อน,ไม่ขยับอีกต่อไป.

บนอากาศเวลานี้มีชายที่สวมชุดคลุมสีขาว,ผมสีม่วงเข้มยาวกระเซอะกระเซิง,ตามแรงลมที่โกรกไปมา,ในมือของเขานั้นกุมกระบีที่ส่องประกายแสงสีแดง,แน่นอนว่ามันมีรูปร่างเหมือนกับกระบี่จิวเซียนเป็นอย่างมาก,ทว่าจิตสังหารแห่งการฆ่าฟันกลับรุนแรงกว่า,กลิ่นอายกระบี่ที่แผ่ออกมานับพันจั้ง,ปกคลุมไปทั่วอากาศ,แม้แต่ทำให้อากาศบิดเบี้ยว.

ชายผู้นี้คือประมุขโลกอมตะ,เย่ชิงเฉิง,เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วแน่น,แววตาเย็นชาจ้องมองลงไปยังเกาะที่ลอยน้ำอยู่.

ที่ใจกลางเกาะนั้น,ไม่ขยับขึ้นลง,ทั้งที่ลอยบนทะเลโลหิตกับมั่นคง,บนเกาะนั้นมีชายในชุดสีดำ,ใบหน้าระเอียดประณีต,ที่หน้าผากมีเส้นสีแดง,คู่หนึ่ง,เซียนหนานกงเซิ่งนั่นเอง.

ที่มือซ้ายและขวาของหนานกงเซิ่งนั้นได้คีบอะไรบางอย่างเหมือนก้อนกวาดอยู่,ขณะที่ที่ชี้ไปยังเย่ชิงเฉิงที่ลอยอยู่บนอากาศ,ขนาดของก้อนกวาดนั้นไม่ได้ใหญ่โตนัก,ทว่าจงซานสามารถมองเห็นได้ว่าเย่ชิงเฉิงนั้นเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น.

จงซานที่จ้องมองไปยังก้อนกวาดนั่น,ดูเหมือนว่ามันจะเป็นวงกลม,รูปร่างแบน,หนานกงเซิ่งที่คีบเอาไว้ในมือ,ดูเหมือนหมากรุกจีน,ใช่หมากรุกจีน.

ดูเหมือนว่าหนานกงเซิ่งใช้หมากรุกจีนต่อกรกับกระบี่ลู่เซียนของเย่ชิงเฉิงอย่างงั้นรึ?

****************

หมากรุกจีน.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.