Immortality Chapter 626 Before Tiger Clan, Supreme
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 626 จือจุ้น,เผ่าพยัคฆ์รุ่นก่อน.
Chapter 626 Before Tiger Clan, Supreme
虎族前至尊
จือจุ้น,เผ่าพยัคฆ์รุ่นก่อน.
"หมาป่าเซียนเซียน,ไม่ทราบว่าขอสอบถามทุกท่านได้หรือไม่!"เซียนเซียนที่สอบถามชายที่เป็นหัวหน้า.
เซียนเซียนที่สอบถามออกมาเป็นรอบที่สอง,ชายที่เป็นหัวหน้าจดจ้องมองไปยังคนอื่นๆอย่างไม่แยแส,ท้ายที่สุดก็มาหยุดที่เซียนเซียน.
"ไสหัวไปให้พ้น!"ชายที่เป็นผู้นำแค่นเสียงเย็นชา.
กับท่าทางเย็นชาของชายผู้นำหมาป่า,ทำให้แววตาของจงซานเปลี่ยนเป็นเย็นชา,ทว่ายังไม่กล่าวอะไรออกมา,รอคอยให้เซียนเซียนเป็นคนกล่าวก่อน.
"ลองพูดอีกทีสิ!"ใบหน้าของเซียนเซียนที่เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมาในทันที.
ได้ยินคำพูดของเซียนเซียน,ชายที่เป็นผู้นำจ้องมองเซียนเซียนด้วยท่าทางประหลาดใจ,ก่อนที่จะเผยท่าทางเหยียดหยัน.
"หลางเจียงกระจอกงอกง่าย,ระวังคำพูดของเจ้า,อ๋องหมาป่าเช่นข้าจะจัดการเจ้าเมื่อไหร่ก็ได้!"อ๋องภูติหมาป่าจ้องมองอย่างเย็นชา.
"จริงรึ?"เซียนเซียนที่แค่นเสียงเย็นชา.
อ๋องภูติหมาป่าที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,จากนั้นก็จ้องมองไปยังกลุ่มของจงซานทั้งหมด,หลังจากนั้นก็หันหน้าไปมองเซียนเซียน.
"ลำพังเจ้านะรึ?"อ๋องภูติหมาป่าที่กล่าวเย้ย.
"เพียงแค่แค่ข้าก็เหลือเฟือ!"เซียนเซียนที่กล่าวออกไปเสียงดัง.
"เจ้า?"อ๋องภูติหมป่าไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย,จากนั้นก็หัวเราะออกมาเสียงดัง.
จ้องมองเซียนเซียนด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ,อ๋องภูติหมาป่า,ระดับราชันย์แท้,ภายในภพหยินไม่ว่าจะไปที่ใหน,ก็คือยอดยุทธิ์,ผู้ปกครองเหล่าภูติหมาป่า,มีพลังที่แข็งแกร่ง,ในวันนี้กลับมีหลางเจียงกล้ามาท้าทายเขาอย่างงั้นรึ?
ขณะที่หัวเราะ,แววตาของอ๋องหมาป่าที่สาดไปด้วยความเย็นชา.
"เอ๊ะ?"
ขณะที่หัวเราะดังลั่นนั้น,ทันใดนั้นก็ปรากฏชายในชุดสีขาว,มาปรากฏต่อหน้าของทุกคน,กลิ่นอายที่น่าเกรงขาม,ที่สามารถปัดเปล่าปราณโลหิตให้หายไปทั้งหมด.
ชายฉกรรจ์ที่ดูนาเกรงขามมาปรากฏด้านหน้าจงซาน,รอบๆร่างมีประกายแสงของปราณพลังเอ่อล้นออกมาไม่หยุด.
ชายรูปร่างใหญ่โตดูเรียบง่าย,สวมเสื้อบางๆ,เผยให้เห็นรูปร่างกล้ามเนื้อที่ใหญ่โตนูนออกมา,กล้ามเนื้อที่ล้นออกมาบนแขนทั้งสองข้าง,ดูน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก.
ขณะที่เข้าก้าวเข้ามาเพียงแค่กลิ่นอายก็สามารถสะกดข่มทุกคนได้ทั้งหมด.
"ระดับสวรรค์แท้?"อ๋องภูติหมาป่าที่อุทานออกมา,กลิ่นอายที่ปลดปล่อยออกมานั้น,แม้แต่อ๋องภูติหมาป่ายังไม่สามารถที่จะต้านได้.
"เด็กน้อย,เจ้ามีกลิ่นอายของเผ่าพยัคฆ์ของข้าได้อย่างไร?"ชายที่รูปร่างกำยำนี้จ้องมองไปยังกู่เฉียนโหยวในทันที.
ขณะที่ทุกคนสัมผัสได้ถึงแรงกัดดันวิญญาณที่ยิ่งใหญ่โถมทับลงมา,ทว่ากู่เฉียนโหยวกลับไม่ได้รับแม้แต่น้อย.
"สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายเผ่าพยัคฆ์ภายในร่างกายของข้าอย่างงั้นรึ?"กู่เฉียนโหยวขมวดคิ้วไปมา.
"ใช่,เจ้ามีสายโลหิตใดกับข้า,เจ้าเป็นใคร?"ชายที่ดูกำยำ,กล่าวออกมาด้วยเสียงที่ขึงขัง.
"ข้าเป็นใคร?
แล้วท่านเป็นใคร?"กู่เฉียนโหยวที่ไม่ยินดีที่จะบอกนามตัวเองกับคนไม่รู้จักก่อน.
"เฮ้เฮ้,ข้ารึ? ข้ามีนามว่า หยินโหลวหรี่,เจ้ารู้จักข้าหรือไม่?"ชายรูปร่างกำยำกล่าว.
ชายที่รูปร่างกำยำที่กล่าวออกมาเสียงดังฟังชัด,ทำให้อ๋องหมาป่าถึงกับสะดุ้งไปเลยทีเดียว.
ได้ยินนามของชายรูปร่างกำยำ,ใบหน้าของกู่เฉียนโหยวที่เผยแววตาดีใจ.
"หยินโหลวหรี่? หยินโหลวหรี่? คารวะจือจุ้นรุ่นก่อนเผ่าพยัคฆ์!"กู่เฉียนโหยวที่แสดงความเคารพต่อหยินโหลวหรี่.
"จือจุ้น?เฮ้เฮ้,ยังมีคนจำได้ว่าข้าเป็นจือจุ้นอย่างงั้นรึ?
ไม่ได้การ,เด็กน้อยเจ้ารู้ว่าข้าเป็นจือจุ้นได้อย่างไร?"หยินโหลวหรี่ที่ขมวดคิ้วไปมา.
"จือจุ้น,ยังจำกู่เฉิงตงได้หรือไม่?"กู่เฉียนโหยวสอบถาม.
"เขารึ?
ไม่ใช่ว่าเข้าพ่ายแพ้ต่อการแยกสวรรค์สะบั้นปฐพีหรอกรึ?
ดูเหมือนว่าบุตรชายในภพหยางของเขาจะหลอมร่างรวมกับเขาอีกด้วย."หยินโหลวหรี่ขมวดคิ้วสอบถาม.
"ผู้น้อย,กู่เฉียนโหยว!"กู่เฉียนโหยวกล่าวออกมาเบาๆ.
"กู่เฉียนโหยว? เจ้าเป็นลูกหลานของกู่เฉิงตง?
ไม่แปลกใจ!"หยินโหลวหรี่แสดงท่าทางไม่ดีนัก.
"ข้าได้ยินเกี่ยวกับพันธะสัญญากับเผ่าพยัคฆ์มาว่า,อาวุโสและฝ่าบาทได้ทำพันธะสัญญากัน,ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่?"กู่เฉียนโหยวที่ชำเลืองมองไปยังหยินโหลวหรี่.
"แล้วอย่างไร?"ใบหน้าของหยินโหลวหรี่ที่ค่อยเปลี่ยนเป็นน่าเกียจ,ราวกับว่าไม่ต้องการกล่าวถึงหัวข้อดังกล่าวนี้อีก.
"ฝ่าบาทเคยกล่าวกับเฉียนโหยวว่า,ในอดีตท่านกับฝ่าบาทได้ตกลงกันไว้,หากฝ่าบาทช่วยท่านสามารถจุติที่ภพหยินได้,ท่านจะรับปาก,ไม่ว่าฝ่าบาทจะเป็นหรือตาย,พันธะสายโลหิตของเผ่าพยัคฆ์จะคงอยู่ไปถึงเก้าชั่วรุ่น,ฝ่าบาทแน่นอนว่าได้เลือกคนเอาไว้แล้ว,หากว่าฝ่าบาท,สวรรคต,เช่นนั้นพันธะสัญญาณนั้นจะยังคงอยู่รวมของฝ่าบาทไปยังลูกหลานสิบรุ่นด้วยกัน!"กู่เฉียนโหยวที่เผยยิ้มจ้องมองไปยังหยินโหลวหรี่.
ใบหน้าของหยินโหลวหรี่ที่เต็มไปด้วยใบหน้ามืดคลึ้มน่าเกลียดน่ากลัว.
"ที่ภพหยางนั้น,ไม่สามารถหาตำราพันธะสัญญาเผ่าพยัคฆ์ได้อีกแล้ว,ข้าคิดว่าท่านคงจะเป็นคนนำมันมายังภพหยินใช่หรือไม่?"กู่เฉียนโหยวกล่าว.
"ช่างน่าเสียดายที่กู่เฉิงตงตายไปแล้ว! ภพหยินไม่ใช่ที่ของคนตระกูลกู่!
นอกจากนี้เจ้ายังเป็นแค่ญาติห่างๆเท่านั้น!"หยินโหลวหรี่ที่ส่ายหน้าไปมา.
"แล้วจือจุ้นคิดจะทำอย่างไรกับคำมั่นในอดีตล่ะ?"กู่เฉียนโหยวที่ยังไม่ยินดีที่จะยอมแพ้.
"กู่เฉิงตงได้ตกตายแล้ว,ตระกูลกู่เวลานี้คงต้องตกต่ำ,เผ่าพยัคฆ์เป็นไปไม่ได้ที่จะทำพันธะสัญญากับพวกเจ้าอีกครั้ง,ทว่าข้าสามารถเปลี่ยนเป็นคำขออย่างอื่นที่สามารถทำให้เจ้าพึงพอใจได้!"หยินโหลวหรี่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"หมายความว่าจือจุ้นหยินต้องการจะตะบัดสัตย์อย่างงั้นรึ?"กู่เฉียนโหยวที่ขมวดคิ้วไปมา.
เกี่ยวกับเรื่องราวยุ่งเหยิงนี้,จงซานไม่คิดที่จะห้าม,เพราะว่านี่เป็นโอกาสอันดีที่จะสะสาง,หากว่าผ่านโอกาสนี้ไป,หลังจากนี้จะไม่มีโอกาสตลอดกาล.
อย่างไรก็ตามกับความยุ่งเหยิงที่กู่เฉียนโหยวไม่ยินยอมนี้,ท้ายที่สุดก็ได้ยั่วยุหยินโหลวหรี่.
"แล้วอย่างไร? เป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะทำพันธะสัญญากับเจ้า,สิบชั่วโคตร,ไม่มากไปหน่อยรึ?ตอนนี้เจ้าจะทำอะไรได้,ข้าจะช่วยตามคำขอของเจ้าหนึ่งอย่าง,ไม่เช่นนั้น,ฮึมฮึม!"หยินโหลวหรี่ที่แค่นเสียงเย็นชา.
จากนั้น,พลานุภาพมหาศาลก็โถมกระหน่ำออกมา,ไม่ใช่กลิ่นอายหรือพลังวิญญาณที่ทำให้ขุนเขาสั่นสะเทือน,ทว่าเป็นอำนาจที่ทำทุกๆคนที่อยู่ในเหตุการณ์ถึงกับเผยแววตาตื่นตระหนก,กับความกดดันที่บีบอัดชอนไชไปถึงจิตวิญญาณโดยตรง.
พลังอำนาจข่มขวัญนี้,สะกดข่มให้ทุกคนจะต้องหมอบราบ,ที่อยู่ข้างๆ,อ๋องหมาป่าระดับราชันย์แท้,เวลานี้ถูกทำให้ต้องคุกเข่าลงในทันที.
นี่คืออำนาจของชะตาวิถี,กดข่มด้วยลิขิตของชีวิต,ไม่ใช่ระดับสวรรค์แท้ทุกคนจะมีได้,ทว่าคนที่มีได้นั้น,จะต้องมีความแข็งแกร่งที่ไม่ธรรมดา,ในอดีต,อรหันต์กุยหยวนของแดนเทพพิสุทธิ์ได้แสดงทักษะนี้ต่อจงซาน,หากแต่น่าเศร้าในเวลานั้นโชคร้ายได้พบกับเทียนหลิงเอ๋อ,จนทำให้ญาณปิดปากของเขาพังทลาย
จงซานที่รับรู้ได้ถึงอำนาจดังกล่าว,ร่างกายของเขาที่ออกมาขวางทันที,ดวงตาหดเล็กลง,เตรียมเปิดใช้งานงานเนตรสังสารวัฏในทันที.
ทว่า,ทันใดนั้น,ใบหน้าของหยินโหลวหรี่ก็เปลี่ยนไป,ดวงตาที่เบิกกว้างกลมโตถึงกับหลั่งเหงื่อออกมา,จ้องมองเซียนเซียนด้วยความประหลาดใจ.
ในเวลานี้,ร่างของเซียนเซียนมีแสงสีขาวอ่อนๆปกคลุมไปทั่วร่าง.
ไม่เพียงแต่เซียนเซียนไม่ได้รับผลกระทบ,จากนั้นสายตาของนางที่จ้องมองหยินโหลวหรี่ด้วยความไม่พอใจ,แสงสีขาวทันใดนั้นก็ปลดปล่อยกลิ่นอายที่หนักหน่วงโถมกระหน่ำไปยังร่างของหยินโหลวหรี่.
พลานุภาพอำนาจที่ยิ่งใหญ่ก่อนหน้าที่โถมกระหน่ำมายังจงซานและพรรคพวกก็หายไปในทันที,มีเพียงหยินโหลวหรี่ที่ราวกับว่าถูกพลานุภาพที่ยิ่งใหญ่กว่ากำลังกดทับ,เหงื่อที่เย็นเยือบกำลังไหลออกมามากขึ้นและก็มากขึ้น,ส่วนภูติหมาป่าทั้งหมดที่หมอบราบอยู่บนพื้น,ใบหน้าที่เผยสีหน้าแววตาที่หวาดกลัวขึ้นมาอย่างที่สุด.
จงซานที่ตะลึงงันเช่นกัน,จากนั้นก็คิดถึงเหตุผล,เซียนเซียนนั้นมีชะตาวิถี?
ทว่าเป็นชะตาวิถีเซียน,นี่คือชะตาเซียนแน่นอน,หยินโหลวหรี่ที่ต้องการใช้ชะตะวิถีของตัวเองแสดงอำนาจกดข่มผู้อื่น,คาดไม่ถึงเลยว่าจะไปเหนี่ยวไก,ชะตาวิถีเซียนของเซียนเซียนเข้า,ก่อนที่จะถูกชะตาวิถีของเซียนเซียนโถมกระหน่ำกดทับตัวเองแทน.
หยินโหลวหรี่ไม่คิดเลยแม้แต่น้อยว่าผลจะออกมาเป็นเช่นนี้.
"เจ้า,เจ้า,เป็นไปได้อย่างไร?"หยินโหลวหรี่จ้องมองเซียนเซียนด้วยความหวั่นเกรง.
"ชิ!!"เซียนเซียนขี้เกียจจะพูดกับเขาด้วยซ้ำ,ทว่าตอนนี้จ้องมองเหล่าภูติหมาป่า.
ต้องไม่ลืมว่า,หยินโหลวหรี่นั้นกำลังเผชิญหน้ากับกู่เฉียนโหยว,ตัวนางไม่มีสิทธิ์จะกล่าวอะไร,ตอนนี้นางที่หันหน้าไปมองยังกลุ่มหมาป่า.
"อแฮ่ม,ตอนนี้รู้ถึงความร้ายกาจของเซียนเซียนยัง!"เซียนเซียนที่จ้องมองอ๋องหมาป่าด้วยความพึงพอใจ,นี่เป็นครั้งแรกที่นางสามารถใช้ลมหายใจชะตาวิถีออกมาได้,อย่างไรก็ตามนางก็ไม่ลืมที่จะฉวยโอกาสเล่นตามน้ำ,พร้อมกับปลดปล่อยพลานุภาพที่ยิ่งใหญ่กดทับไปยังอ๋องหมาป่าและเหล่าหลางเจียง.
จากนั้น,หกภูติหมาป่าเวลานี้ต่างก็อยู่ในสภาพน่าสมเพชเวทนา,ความหวาดกลัวที่ชอนไชไปถึงดวงวิญญาณ,อำนาจของเซียนเซียนนั้น
นางยังไม่สามารถควบคุมได้,ตอนนี้นางคงไม่รู้,หกภูติหมาป่าที่หัวใจบีบรัดถูกฝังความกลัวไปจนถึงจิตสำนึก.
หลังจากที่หยินโหลวหรี่เห็นเซียนเซียนทำลายลมหายใจชะตาวิถีของตัวเองไป,และยังไม่สนใจตัวเองแต่น้อย,แววตาที่สั่นไหวเผยความเย็นชาออกมา.
หกหมาป่าเวลานี้ถูกลมหายใจชะตาวิถีของเซียนเซียนหมอกราบ,ส่วนหยินโหลวหรี่ที่สามารถขยับได้,แม้แต่โจมตีออกมาได้.
หยินโหลวหรี่ที่ไม่ได้ใช้พลังสะกดข่ม,เวลานี้เขาเปลี่ยนที่จะใช้กำลังเข้ากำราบเซียนเซียนและกู่เฉียนโหยวแล้ว.
จงซานที่ยืนอยู่ด้านหน้าสตรีทั้งสอง,นับตั้งแต่ต้นจนจบ,จงซานได้แต่มอง,ไม่ได้คิดลงมือ,ในเวลานี้เขาเห็นจิตสังหารออกมาจากแววตาของหยินโหลวหรี่,เวลานี้จงซานไม่สามารถอยู่เฉยได้แล้ว.
ร่างของเขาที่ขวางทางหยินโหลวหรี่เอาไว้ในทันที.
หยินโหลวหรี่ก่อนหน้านี้เห็นจงซานที่ปรากฏออกมาด้านหน้าทันที,ทำให้เขาตกใจเล็กน้อย,แม้ว่าจะเห็นจงซานตั้งแต่แรก,ทว่าหยินโหลวหรี่ไม่ได้รู้สึกกังวลแต่อย่างใด,คิดว่าชายทั้งสามนั้นเป็นเพียงแค่คนรับใช้,ทว่าในเวลานี้คาดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าออกมาขวางเขาอย่างงั้นรึ?
หนึ่งคนรับใช้,กล้าลงมืออย่างงั้นรึ?
"โฮกกกกกกกก........."
เสียงคำรามของพยัคฆ์ที่ดังกึกก้อง,ทว่าช่างน่าเศร้า,เสียงที่ดังสนั่นนั้นดังได้แค่ครึ่งเสียงก่อนที่จะหยุดลง.
พลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่เต็มไปด้วยจิตสังหารที่รุนแรง,อำนาจของสวรรค์,ที่ยิ่งใหญ่เหนือกว่าอำนาจฟ้าดิน,วิถีเต๋าในตำนานที่ถือกำเนิด,พลังที่โถมกระหนำออกไป,พลังที่น่าขนลุก,แม้แต่หยินโหลวหรี่ยังไม่สามารถต้านทานเอาไว้ได้แม้แต่น้อย.
ดวงตาของจงซานในเวลานี้,เปลี่ยนสีไปในทันที.
เนตรสังสารวัฏเปิด,หยิน-หยาง,ผันแปร!
ทันทีที่เนตรสังสารวัฏถูกใช้งาน,อำนาจกลิ่นอายวิถีสังสารวัฏที่น่าเกรงขามปกคลุมร่างของหยินโหลวหรี่ในทันที,หัวใจของหยินโหลวหรี่ที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว,รู้สึกสั่นไปถึงดวงวิญญาณ,ราวกับว่ากำลังถูกดึงออกมาจากร่าง.
หยินโหลวหรี่รู้สึกว่าตัวเองโชคร้ายอย่างที่สุด,เขาที่เพิ่มพลังของตัวเองด้วยความโกรธ,ด้วยการคำรามออกมาเสียงดัง,ทว่าแม้ว่าพลังจะเพิ่มขึ้น,พลังวิญญาณเพิ่มพูนสูงข้น,ทว่าพลังป้องกันนั้นตกต่ำลง,ในเวลานี้พลังป้องกันของตัวเขาคือต่ำที่สุด,ทำให้พลังอำนาจกลิ่นอายสังสารวัฏที่กดทับมายังร่างของเขาหนักหน่วงมากกว่าปรกติ,จนทำให้เขาขยับไม่ได้,แม้แต่หายใจหอบๆ,แรงตอบโต้ของอีกฝั่งนั้น,ทำให้เขาทำอะไรไม่ได้เลย.
ลมหายใจชะตาวิถีของเซียนเซียน,ที่ทำได้แค่ปลอดภัยจิตคุกครามของชะตาชีวิตที่เหนือกว่า,ทว่าพลังเนตรของจงซานนั้น,คือพลังทำลาย,ทำลายดวงวิญญาณ?
ในเวลานี้,ใบหน้าของหยินโหลวหรี่ที่เต็มไปด้วยความเสียใจ,เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย.
เป็นเขาเองที่วิ่งเข้ามาชนกำแพงที่ทรงพลังอย่างจัง,คราแรกถูกเด็กน้อยใช้อำนาจชะตาวิถีกดทับ,ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขากำลังจะตาย.
"นำตำราพันธะเผ่าพยัคฆ์ออกมา,ลงชื่อกู่เฉียนโหยวซะ!"จงซานกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
จงซานไม่จำเป็นต้องเปิดหลุมสังสารวัฏ,เพราะว่าจำเป็นต้องใช้เวลาเช่นกัน,อีกอย่างด้วยทักษะที่มีตอนนี้ก็เพียงพอที่จะจัดการแล้ว,อีกอย่างการใช้หลุมสังสารวัฏนั้น,ยังกินพลังกายเป็นอย่างมาก,เมื่อใช้แล้วยังต้องใช้เวลาพักอีกเป็นเวลานาน.
เซียนเซียนที่ดึงลมหายใจชะตะวิถีกลับคืนจากกลุ่มภูติหมาป่า,ในเวลานี้ทุกคนที่สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของอำนาจสังสารวัฏได้,ความหวาดกลัวที่ถึงกับต้องหลั่งเหงื่อที่เย็นยะเยือบออกมา,เหล่าฝูงภูติหมาป่าถึงกับหวาดผวา,นี่มันกลุ่มอสุกายรึอย่างไร?
ผิดปรกติเกินไปแล้ว!
หยินโหลวหรี่ที่สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายสังสารวัฏ,นอกจากนี้ยังสามารถสัมผัสได้ว่า,ฝ่ายตรงขามยังไม่ใช้พลังเต็มที่,แต่กลับมีพลังที่จะเอาชีวิตระดับสวรรค์แท้ได้,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนเช่นนี้?
จะมีคนเช่นนี้ได้อย่างไร?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น