Immortality Chapter 610 The war of Jin Dynasty

Immortality Chapter 610  The war of Jin Dynasty

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 610   ประกาศสงคราม.

Chapter 610  The war of Jin Dynasty

晋朝之战

  ประกาศสงคราม.

เสียงดังก้องกังวานที่ดังขึ้นเป็นระยะ,เหล่าผู้ฝึกตนทั้งหมดที่รับรู้ถึงการมาของเต๋าจวินเซิ่งหย๋า!

ที่ไกลออกไปนั้น,สามารถสัมผัสได้ถึงแรงกดดันวิญญาณที่น่าเกรงขาม.

ระดับสวรรค์แท้,นี่คือระดับสวรรค์แท้ที่แข็งแกร่งที่สุด,พลังที่มากมายเอ่อท่วมเป็นพลังที่ยิ่งใหญ่ไพศาล,พลังวิญญาณกดทับโถมกระหน่ำทำให้หลายๆคนรู้สึกอึดอัด!

จงซานที่โบกมือ,อันหวงที่เก็บมุกซิงเฉิน,ส่วนจงเทียนเวลานี้ได้หยุดการปะทะกันระหว่างค่ายกลเทพเหมันตร์กำจัดโลกแล้ว,พร้อมกับมาอยู่ข้างๆจงซาน.

ฝ่ามือของจงเทียนที่ทำสัญลักษณ์,เจดีย์ฉีหลิงที่หดเล็กลง,เหล่านักบวชกว่า 3000 คนเองก็ออกมายืนเรียงแถวด้านหลังจงเทียน,หลังจากเจดีย์ฉีหลิงลดขนาดลงก็บินเข้าไปในร่างของจงเทียนในทันที!

ค่ายกลเทพเหมันต์กำจัดโลก,แน่นอนว่าถูกยกเลิกไปแล้ว,พื้นที่รอบๆเดิมที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย,เวทีตำหนัก,สถานที่ต่างๆพังทลายไม่เหลือชิ้นดี.

ผู้ฝึกตนระดับราชันย์แท้ของแดนเทพอมตะตำหนักวี,ตายไปสองคน! เวลานี้มารวมตัวกัน,ใบหน้าที่ดูบิดเบี้ยวดูไม่ได้เลยทีเดียว.

เต๋าจวินเซิ่งหยาที่ดึงกระบี่จิวเซียนออกมา,พร้อมกับลอยขึ้นไปบนอากาศก่อนที่จะหายไปในทันที,เห็นเพียงแค่แสงของกระบี่จิวเซียนที่ลากยาวเป็นทาง,ความเร็วที่เกินกว่าจะมองเห็นได้,ความเร็วนี้! ราวกับว่าร่างของเขาหายตัวไปแทบมองไม่เห็นร่องรอย.

เส้นแสงนี้? ผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิแท้ที่กลืนน้ำลายคำโต.

นี่ไม่ใช่เส้นแสงทั่วไป,ทว่านี่คือผลของกระบี่จิวเซียน,เพียงแค่ตะหวัด,ก็สามารถฉีกมิติเป็นทางยาว,เป็นความคมที่กรีดมิติเป็นรอยได้อย่างง่ายดาย.

กระบี่จิวเซียน,ไม่ธรรมดาแม้แต่น้อย!

 เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่แบกน้ำเต้าเหมือนเมื่อก่อน,บินขึ้นฟ้า,หายตัวไปจากเหล่ากลุ่มระดับจักรพรรดิแท้,ก่อนไปปรากฏตัวที่ลาน,ที่ด้านหน้าอู๋หวนและคนอื่นๆ.

ที่ไกลออกไป,เหล่าสามัญชนทั้งหมดที่จับจ้องมองต่างกลายเป็นเงียบงัน.

ประมุขเทพแดนเทพอมตะ,เต๋าจวินเซิ่งหย๋า?

เหล่าประชาชนของเมืองปิงเฟิง,แทบจะทุกคนไม่เคยเห็นตลอดชั่วอายุคน,นี่คือตัวตนในตำนาน!

พวกเขาที่ได้รับการเล่าขานชื่อเสียงที่น่าเกรงขาม,จนถูกสลักเอาไว้ในใจ!

"นวีชิงเฮวย,นี่มันหมายความว่าอย่างไร?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่จ้องมองไปยังนวีชิงเฮวย.

นวีชิงเฮวยที่ตกใจเล็กน้อย,แผนการครั้งนี้คือล้อมสังหารจงซาน,กองกำลังหลักคือคนของตำหนักวารี,พร้อมกับผู้ฝึกตนสวรรค์แท้ช่วยเหลือการต่อสู้ในครั้งนี้,หากแต่ทำไมประมุขเทพต้องมาสอบสวนข้าเป็นคนแรก? ทันใดนั้นนางก็นึกถึงคำพูดของจงซานที่อยู่ใต้จิตสำนึกของนาง.

"แดนเทพอมตะอย่างงั้นรึ? ชิ,หากแดนเทพอมตะคิดถึงเจ้า,จะให้มาลอบสังหารข้าเหรอ,เป็นเพียงแค่เต๋าจวินเซิ่งหย๋าต้องการให้เจ้ามา,เจ้าเป็นเพียงแค่แพะรับบาป,ที่ต้องรับโทษเมื่อข้าตายไป,เจ้าจะกลายเป็นฆาตกร,หากแต่ไม่ใช่แดนเทพอมตะ,แดนเทพอมตะห่วงใยเจ้าอย่างงั้นรึ? อย่าได้ฝัน,เจ้าเป็นเพียงแค่หมากใช้แล้วทิ้ง,เป็นเพียงสตรีอกโตสมองกลวง."

นวีชิงเฮวยหัวใจรัดแน่น,ทว่าจากนั้นก็หันหน้ากลับไปพูดว่า,"ข้าสู้จงซานไม่ได้!"

"ฮือ ฮา ...."

พื้นที่รอบๆต่างเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยดังก้อง,สู้จงซานไม่ได้รึ? จะเป็นไปได้อย่างไร? ต้องรู้ด้วยว่านวีชิงเฮวยมีระดับสวรรค์แท้,หากแต่สู้จงซานไม่ได้?

ก่อนหน้านี้ทุกคนคิดว่านวีชิงเฮวยจงใจปล่อยจงซาน,ไม่คิดเลยว่าจะซานจะล้มนวีชิงเฮวยได้อย่างงั้นรึ?

เป็นไปไม่ได้,ไม่,ปิงเสวียนและอู๋หวนพร้อมกับคนของแดนเทพอมตะ,จ้องมองจงซานด้วยความอัศจรรย์ใจ,จงซานแข็งแกรงจริงๆรึ?

ดวงตาของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เป็นประกายจ้องมองจงซานด้วยความดุร้าย,พร้อมกับจดจ้องมองเหล่าคนที่อยู่ข้างๆจงซานดวงตาหรี่เล็กลง.

เห็นหวังคู,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่จ้องเขม็ง,ดูเหมือนว่าสถานการณ์จะผิดจากที่เขาคาด,พร้อมกับจ้องมองไปยังอันหวง,จากนั้นก็ขมวดคิ้ว,จดจ้องมองจงซานอีกครั้ง,แววตาที่ส่องประกายแสงความดุร้ายออกมา.

ท้ายที่สุด,เต๋าจวินเซิ่งหยาที่จับจ้องมองจงซานนั้น,แววตาก็เปลี่ยนเป็นประหลาดใจขึ้นมาในทันที.

"ในเมื่อมาแล้ว,ก็ออกมา! ตี้เสวียนชา!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เอ่ยออกมาในทันที.

"ฟิ้ว!!!"

ที่ด้านหน้าจงซานนั้นทันใดนั้น,ก็ปรากฏชายในชุดสีขาวเผยตัวออกมา.

"ข้าได้ยินมาว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋าเวลานี้ไม่ได้ลงมือ,เพราะคอยจับตาดูข้า,แต่กลับไม่ได้จับตาดูข้าอย่างงั้นรึ? "ตี้เสวียนชาไม่ได้กล่าวแสดงท่าทางเป็นมิตรเผยท่าทางเย้ยหยันออกมาด้วยซ้ำ.

"แล้วเจ้ามา ไม่ใช่เพราะข้าหรอกรึ?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ไม่ได้รีบร้อน กล่าวออกมาช้าๆ.

"ก็เหมือนเจ้า!"ตี้เสวียนชากล่าวหยัน.

"ตี้เสวียนชา,เจ้าสายตากว้างไกลนัก!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ขมวดคิ้วจ้องมองไปยังจงซานอีกครั้ง.

เห็นได้อย่างชัดเจนว่าตี้เสวียนชามองการไกลอย่างน่าอัศจรรย์ใจ,เขาที่ยังสงสัยมาตลอดว่าตี้เสวียนชาพอใจจงซานที่ตรงใหน? เกี่ยวกับข้อมูลที่เขาได้มานั้น,ดูเหมือนว่าเมื่อตี้เสวียนชาทำพันธะสัญญา,จงซานมีระดับเซียนเทียนเท่านั้น,ก่อตั้งราชวงศ์กษัตริย์เล็กๆ,ดูไร้ค่าไม่มีอะไรน่าสนใจแม้แต่น้อย,ทั้งที่เผ่าหมาป่าในเวลานั้น,เต็มไปด้วยความทรนงตัว,หลายพันปีมาแล้วที่ไม่เคยทำพันธะสัญญากับราชวงศ์วาสนาของเผ่ามนุษย์,เป็นเรื่องที่น่าตกใจที่เขากับไปทำพันธะสัญญากับราชวงศ์กษัตริย์เล็กๆ,เป็นเรื่องที่น่าหัวเราะเยาะอย่างที่สุด.

แต่แล้วราชวงศ์กษัตริย์ขนาดเล็กนั่น,กับไม่ทำให้ความคาดหวังของตี้เสวี่ยนชาเสียไป,เป็นเรื่องที่น่าแปลกมาก,ไม่ถึงสองร้อยปีด้วยซ้ำ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะเติบโตมาได้ขนาดนี้.

เต๋าจวินเซิ่งหย๋ารู้สึกชื่นชมการมองการไกลของตี้เสวียนชาเป็นอย่างมาก.

ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งในเวลานี้,ใครกล้าดูแคลนพวกเขาอย่างงั้นรึ? กองกำลังของพวกเขานั้นแข็งแกร่งทรงพลัง,และยิ่งหลังจากวันนี้ไป,ทั่วหล้าจะประกาศชื่อของจงซานที่น่าเกรงขาม,ประกาศออกไปว่าต้าเจิ้งทรงพลังขนาดใหน.

"คงไม่กล้ารับ,ไม่รู้ว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋ามานี่,ต้องการขวางพวกเราอย่างงั้นรึ?"ตี้เสวียนชาที่จ้องมองไปยังเต๋าจวินเซิ่งหย๋า.

不敢当 [bùgǎndāng] ไม่กล้ารับ; มิบังอาจ

"ในเมื่อเจ้ามาแล้ว,คงไม่จำเป็น,เชิญเจ้ากลับไป!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.

ตี้เสวียนชาพยักหน้า,จ้องมองไปยังจงซาน,ต้องไม่ลืมว่า,จงซานคือประมุขของต้าเจิ้ง.

จงซานที่ก้าวออกไปด้านหน้าช้าๆ,โดยมีเหล่าองค์รักษ์คอยเฝ้าระวังข้างๆ,จงซานที่ยืนอยู่ด้านหน้าสายลมที่โบกสะบัดชุดของเขาส่งเสียงดังพับๆ,เส้นผมที่โบกไปตามแรงลม,เผยความอหังการออกมาเป็นอย่างมาก.

"เต๋าจวินเซิ่งหย๋า!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.

เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่จ้องมองไปยังจงซาน,หากแต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.

"ของขวัญชิ้นใหญ่นี้,จงซานขอรับเอาไว้,อีกไม่นาน,จงซานคงต้องส่งของขวัญชิ้นใหญ่ให้กับแดนเทพอมตะเช่นกัน!"จงซานกล่าวอย่างเย็นชา.

"แล้วจะรอแล้วกัน!"เต๋าจวินที่แสดงท่าทางเหยียดหยัน.

หากเป็นในอดีต,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าคงเหยียดหยันคำพูดของจงซาน,ทว่าจงซานในเวลานี้นับวันยิ่งทรงพลังขึ้นเรื่อยๆ,เรื่องนี้ยิ่งนานวันยิ่งทำให้เต๋าจวินเซิ่งหย๋าเป็นกังวล.

เต๋าจวินเซิ่งหย๋าเองก็ไม่คิดว่าจงซานในเวลานี้จะมีอหังการอย่างคาดไม่ถึง,ระดับจักรพรรดิแท้เล็กๆ,คาดไม่ถึงเช่นกันว่าจะกล้าพูดเช่นนี้กับระดับสวรรค์แท้,แม้แต่นวีชิงเฮวยที่มีระดับสวรรค์แท้ยังพ่ายแพ้ต่อจงซานอย่างงั้นรึ?

จงซาน,นับเป็นปฏิปักษ์ที่ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆแล้ว.

"ราชันย์ปิงเฟิง!"จงซานที่จ้องมองไปยังปิงเสวียน.

หัวใจของปิงเสวียนที่หดเกร็ง,หวาดหวั่นอยู่เล็กน้อย,ทว่าเมื่อเห็นเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่อยู่ไม่ไกลออกไป,ก็มีความกล้าขึ้นมาบ้าง.

"จงซาน?"ปิงเสวียนที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.

"นับจากวันนี้เป็นต้นไป,ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งขอประการสงครามกับราชวงศ์ราชันย์ปิงเฟิงอย่างเป็นทางการ! เพื่อลบล้างความอัปยศในวันนี้!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่หนักแน่น.

ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งประกาศสงครามกับราชวงศ์ราชันย์ปิงเฟิงอย่างงั้นรึ? ผู้คนมากมายที่อยู่รอบๆต่างก็แสดงท่าทางประหลาดใจ,เพื่อลบล้างความอัปยศอย่างงั้นรึ?

ไม่มีใครสงสัยในความแข็งแกร่งของราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งอย่างแน่นอน,ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งที่มีขนาดเล็ก,ในอดีตนั้นเพิ่งเข้ามาทวีปศักดิ์สิทธิ์,ก็ทำลายราชวงศ์กษัตริย์นับร้อย,แปดราชวงศ์จักรพรรดิขนาดใหญ่,แม้แต่อีกหนึ่งที่เป็นราชวงศ์จักรพรรดิที่เคยเป็นราชวงศ์ราชันย์มาแล้ว,วันนี้ได้ประกาศสงครามกับราชวงศ์ราชันย์ปิงเฟิงอย่างเป็นทางการอย่างงั้นรึ?

ทุกคนต่างก็รับรู้ดี,ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งที่อยู่ในรัฐชิง,อยู่ทางเหนือของราชวงศ์ราชันย์ปิงเฟิง,ไม่มีทางหลีกเลี่ยงสงครามนี้ได้,ทำให้จงซานตัดสินใจประกาศสงครามออกมาเลยอย่างงั้นรึ?

คงเป็นทะเลโลหิตอีกอย่างแน่นอน,ราชันย์ปิงเฟิงทีได้ทำให้ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งโกรธเกรี้ยวในครานี้.

ได้ยินคำพูดของจงซานที่ประกาศสงครามออกมา,หัวใจของปิงเสวียนที่ตื่นตกใจ,แม้แต่ร่างกายที่หดถอยหลังออกไปตามสัญชาติญาณ.

ตกใจถอยหลังรึ? แทบจะทุกคนจ้องมองปิงเสวียนด้วยสายตาแปลกประหลาด,ใบหน้าของปิงเสวียนที่เปลี่ยนเป็นสีแดง,รู้สึกโกรธและอับอายออกมาทันที.

เขาพบว่ามีคนมากมายจ้องมองอย่างหยาบคายมายังเขา,ปิงเสวียนที่รู้สึกอายก้าวออกไปด้านหน้าพร้อมกับกล่าวออกมาด้วยความเกลียดชัง"ชิ,จักรพรรดิต้าเจิ้ง,เจ้ายังไม่กลับไปยังราชวงศ์จักรพรรดิของเจ้าอีก,วันนี้ถึงไม่สามารถสังหารเจ้าได้แล้วอย่างไร,รัฐชิงของเจ้าถูกห้อมล้อมด้วยสามราชวงศ์ราชันย์ขนาดใหญ่ที่พร้อมจะกลืนกินรัฐชิงตลอดเวลา,หลังจากวันนี้ทัพของราชวงศ์ราชันย์ปิงเฟิงของข้าจะเคลื่อนทัพเข้าไปสังหารเจ้าถึงในรัฐชิงเอง,ไม่ต้องรอให้เจ้าประกาศสงครามเลยแม้แต่น้อย,เจ้าคิดว่าจะรอดเงื้อมมือจากสามราชวงศ์ราชันย์ที่ล้อมรอบอยู่รึ?"ปิงเสวียนที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา.

"ไม่จำเป็นต้องให้เจ้ามาเป็นกังวลแทนข้า,ข้าประกาศสงครามกับราชวงศ์ราชันย์ปิงเฟิง,ภายในสิบปี,สถานที่แห่งนี้จะต้องเป็นของดินแดนต้าเจิ้ง!"จงซานที่กล่าวอย่างดุดัน,ไม่สนใจปิงเสวียนแม้แต่น้อย.

"พวกเรากลับ!"จงซานที่หันหน้ากลับ,พล่าวต่อทุกคน.

"อืม!"ทุกคนที่พยักหน้ารับ.

เหล่าคนของแดนเทพอมตะเองก็เริ่มแยกย้ายจากไปด้วยเช่นกัน.

ปิงเสวียนที่กำหมัดแน่น,เขาไม่มีทางเลือก,จดจ้องมองเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่นำคนจากไป,อู๋หวนและเหล่าอาวุโสของตำหนักวารีที่เต็มไปด้วยความขมขื่นเช่นกัน,มีเพียงแค่นวีชิงเฮวย,ที่ใบหน้าเฉยเมย,ไม่สามารถมองออก ว่ากำลังรู้สึก,หรือว่านางกำลังคิดอะไร.

เรื่องนี่ได้จบลงแล้ว?! เหล่าสามัญชนที่รายล้อมต่างรู้สึกไปต่างๆนาๆ,ภายในใจของพวกเขาที่ได้แต่ถอนหายใจ.

เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่ร่วมมือกัน,แต่สุดท้ายจงซานก็หนีรอดจากไปได้,จงซานผู้นี้ช่างเป็นคนที่ร้ายกาจนัก.

จงซานที่นำทุกคนกลับไปยังรัฐชิง.

เป็นความจริงดั่งที่ปิงเสวียนกล่าว,ยกเว้นราชวงศ์ราชันย์ปิงเฟิงในภาคใต้,ทางตะวันออก,ตะวันตกและภาคเหนือนั้นมีสามราชวงศ์ราชันย์ขนาดใหญ่ที่พร้อมจะเข้าร่วมสงคราม,ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังเคลื่อนไหวเพื่อเข้าโจมตีรัฐชิงแล้วเช่นกัน.

อย่างไรก็ตาม,ก่อนหน้านี้นานแล้ว,อี้เหยี่ยน,สุ่ยจิงและสุ่ยอู๋เหินที่ตระหนักและรับรู้มาก่อนแล้ว,พวกเขาได้เตรียมพร้อมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว,รอเพียงแค่จงซานออกคำสั่ง,ก็สามารถเคลื่อนทัพออกไปอย่างเป็นทางการได้.

รัฐชิง,เมืองกวงหลิง!

ในมือของจงซานนั้นมีจดหมาย,เกี่ยวกับการบุกเบิกราชวงศ์,เขาได้ส่งต่อแก่เหล่าแม่ทัพใหญ่,เพื่อให้เคลื่อนทัพไปยังราชวงศ์ราชันย์ดังกล่าวได้,เตรียมช่วงชิงวาสนาแผ่นดิน,เพื่อนำมาสนับสนุนต้าเจิ้ง,ให้มากขึ้น,ในการเตรียมการยกระดับเป็นราชวงศ์ราชันย์อย่างเป็นทางการ.

เพราะว่าสี่ราชวงศ์ราชันย์ขนาดใหญ่ที่ล้อมกรอบรัฐชิงอยู่,หากว่าจงซานต้องการบุกเบิกช่างชิงพลังฟ้าดิน,เขาจะต้องกล้าที่จะทะลวงไปยังสี่ทิศพร้อมๆกัน!

อี้เหยี่ยน,สุ่ยอู๋เหิยและสุ่ยจิง,ทัพของพวกเขาพร้อมที่จะบุกเบิกแล้ว,ข้างกายของแม่ทัพทั้งสามเดิมที่มีผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิแท้คอยปกป้องเวลานี้ได้ทำการเปลี่ยนเป็นอ๋องหมาป่าของเผ่าหมาป่าแล้ว,อ๋องหมาป่าระดับราชันย์แท้,คอยปกป้องความปลอดภัยแม่ทัพทั้งสาม,ทำให้ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องอะไร.

หลังจากที่ได้ออกคำสั่งออกไปมากมาย,จงซานได้นำเป่ยชิงซือกลับวังหลวง,คนทั้งสองที่เป็นเพื่อนสนิทมาเกือบสองร้อยปี,มีความรู้สึกห่วงใจและมีสายสัมพันธ์ที่เหนียวแน่น,ไม่จำเป็นต้องบอกกล่าวความรู้สึกเฉพาะของทั้งสองที่เกิดขึ้น,ผูกพันกันโดยธรรมชาติ.

ในห้องนอนตำหนักหลวง,จงซานที่ค่อยๆปลดอาภรณ์บนร่างของนางทีละชั้นๆ,เผยให้เห็นผิวขาวราวกับหิมะ,ผิวที่เนียนใสหากแต่นุ่มนิ่มราวกับสำลี,ดูหมดจดประณีตเป็นอย่างมาก,เป่ยชิงซือที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก,ผิวกายที่ค่อยๆแดงระเรื่อจากใบหน้าลามไปทั่วร่าง,มือของจงซานที่สัมผัสถูไถไปบนร่างของนาง.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.