Immortality Chapter 609 Dense fog lotus seed
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 609 เม็ดบัวรวมหมอก.
Chapter 609 Dense fog lotus seed
迷雾莲子
เม็ดบัวรวมหมอก.
บนพื้นดินที่ลานงานแต่งเดิม,ค่ายกลเทพเหมันต์ทำลายโลกเวลานี้,คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกเจดีย์ฉีหลิงกำราบอย่างราบคาบ,แสงสีทองที่ทวีพลังมากขึ้น,ทำให้แดนเยือกแข็งมีขนาดเล็กลงเรื่อยๆ.
ทุกคนที่เผยสีหน้าแววตาตื่นตกใจ,แสงสีทองของเจดีย์นี้คืออะไรกัน?
ค่ายกลเทพเหมันต์ทำลายโลก,ที่พวกเขาได้ยินมานั้น,เป็นค่ายกลที่ทรงพลังสามารถกักขังระดับสวรรค์แท้ได้,คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกแสงสีทองนี้ทำลาย.
เจดีย์ที่ส่องประกายแสงสีทองปกคลุมทั่วบริเวณ,พร้อมกับเสียงสวดมนต์ที่ดังก้องอยู่ในหัวของเหล่าคนแดนเทพอมตะ,ราวกับเสียงสายฟ้าฟาด,ทำให้พวกเขาไม่สามารถควบคุมจิตใจตัวเองได้.
แสงของเจดีย์ที่ยังคงฉายส่อง,เวลานี้กำลังปลดปล่อยกลิ่นอายโถมทับไปยังภูเขาน้ำแข็งยักษ์.
ไม่ไกลออกไป,กุยโซวที่ใช้ทักษะ"เทียน"เมฆสายฟ้าสีน้ำเงินที่เข้าโจมตีกับพลังของหวังคู.
บนศีรษะของหวังคูเอง,ก็ปรากฏเมฆสายฟ้าสีดำ,ทักษะเทียน,ที่มีสีดำเหมือนหมึก,กลิ่นอายแห่งความตายที่น่าเกรงขามแผ่ออกไปทุกทิศทุกทาง,ขณะที่คนมากมายเห็นทักษะเทียนของเขา,ถึงกับรู้สึกขนลุก,หวาดกลัวขึ้นมาในทันที,แม้แต่ถอยผงะ,ท้องฟ้าแห่งความตาย,เป็นปฏิปักษ์กับสิ่งมีชีวิตอย่างรุนแรงอย่างคาดไม่ถึง.
"เทียนโหม๋ว?"กุยโซวที่อุทานออกมาด้วยความตกใจ.
กับทักษะเทียนของเขานี้น่าหวั่นเกรงเปี่ยมล้นไปด้วยปราณปิศาจ,หวังคูผู้นี้เป็นใครมาจากใหนกัน.
กุยโซวหลังจากทำการหยั่งเชิงอีกฝั่งด้วยทักษะเทียน,เวลานี้ก็ไม่ลงมืออีกต่อไป,เพราะเขาสามารถบอกได้ว่าทักษะเทียนของเขานั้นด้อยกว่าของหวังคู.
ทั้งคู่ที่กลับสู่ความสงบประจันหน้าจ้องมองคุมเชิงกันและกัน.
...........................
มุกซิงเฉิงที่กำลังเล็งไปที่อู๋หวน,ทำให้อู๋หวนไม่สามารถลงมือได้,ทำได้แค่ปล่อยเวลาให้ผ่านไปเท่านั้น.
"เจ้าไม่เป็นห่วงความปลอดภัยของจงซานอย่างงั้นรึ?
ตอนนี้บางที่คงถูกนวีชิงเฮวยสังหารตายไปแล้ว!"อู๋หวนที่กลายต่ออันหวงเพื่อทำลายสมาธิหาช่องว่าง.
"จื่อจิ้นอู๋หวน,ท่านไม่จำเป็นต้องใช้แผนการอะไร,จู่เหรินนั้นคือประมุขของราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง,เกี่ยวกับความปลอดภัยของตัวเองนั้นได้ครุ่นคิดไว้ก่อนอย่างระเอียดแล้ว!"อันหวงกล่าวออกมาเล็กน้อย.
อันหวงไม่ลดการป้องกัน,ทว่ายังคงจ้องมองไปยังอู๋หวน,ดวงตาไม่กระพริบทีเดียว.
ภายใต้ส่วนหนึ่งของลาน,ด้านล่างโพลงโคลนใต้ดิน,ในเวลานี้เป็นสถานการณ์ที่แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก,คลื่นโคลนที่สั่นไหวอย่างรุนแรงบ้าคลั่ง,ในเวลานี้เปลี่ยนเป็นเงียบสงบ,เหมือนกับผืนน้ำที่ไม่มีคลื่น.
เกิดอะไรขึ้นกันแน่? หมายความว่าอย่างไร?
ภายใต้โพลงโคลนขนาดยักษ์.
นวีชิงเฮวยที่ถอยหลังออกมาหลังจากที่จงซานดึงหมอกหงหลวนออกไป,ร่างของนางที่ขยับได้,เร่งรีบถอนตัวถอยห่างออกไปไกล,ใบหน้าที่ยังคงจ้องมองจงซานด้วยความเย็นชา.
"หวังว่าคำพูดของข้า,เจ้าจะจำใส่ใจ,ข้าไม่ต้องการพูดอีกเป็นครั้งที่สอง!"ใบหน้าของจงซานที่ดูเคร่งขรึม.
ทว่านวีชิงเฮวยในเวลานี้,นางจะยอมง่ายๆอย่างงั้นรึ?ความเกลียดชังที่ราวกับว่ามันได้ปิดหูปิดตานางแล้ว.
"ข้าบอกเจ้าแล้ว,หากข้าไม่ตายวันนี้,ข้าจะต้องกุดหัวเจ้า!"ใบหน้าของนางที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
จากนั้นที่ด้านนอกที่สงบเงียบ,ภายในโพรงโคลนที่เงียบสงบ,ทันใดนั้นก็สั่นไหวไปมา,กลายเป็นระลอกคลื่นที่รุนแรง,จิตสังหารที่ปะทุขึ้นมา,ทุกคนจ้องมองตาโต,คลื่นสึนามิกำลังปรากฏขึ้น,บนอากาศเมฆสายฟ้า,ทักษะเทียน,ที่กำลังโถมกระหน่ำปลดปล่อยกลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่โถมทับลงมา.
ภายใต้โพรงโคลน,ดวงตาของนวีชิงเฮวยที่จ้องมองจงซาน,ทันใดนั้นกระบี่สีดำยาวก็ปรากฏขึ้น,นางที่จ้องมองจงซานเขม็ง,ในเวลานี้,นางที่ไม่กล้าเข้าไปในระยะประชิด,พร้อมกับสร้างม่านพลังคุ้มกาย,ด้วยหวั่นเกรงต่อหมอกหงหลวนของจงซาน.
เห็นนวีชิงเฮวยที่ยังหัวแข็ง,จงซานที่เผยท่าทางเหยียดหยัน.
"ผู้หญิงอกโตสมองกลวง!"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง,ในเวลาเดียวกัน,มือขวาของเขาที่ทำสัญลักษณ์มือเป็นรูปดอกบัวไปพร้อมกันในทันที.
ได้ยินจงซานด่าว่านางอกโตสมองกลวง,นวีชิงเฮวยที่สั่นด้วยความโกรธ,กระบี่สีดำที่น่าเกรงขวาง,คลื่นโคลนมากมายที่พุ่งเป็นเส้นตรงไปยังร่างของจงซานอย่างบ้าคลั่ง.
จงซานที่ยังคงแค่นเสียง,มือที่ทำสัญลักษณ์เป็นรูปดอกบัวก็คลายออก.
"โพล๊ะ!"
นวีชิงเฮวยที่ราวกับรู้สึกว่าภายในร่างกายของนางมีอะไรบางอย่างระเบิด,พลังมากมายมหาศาลที่แผ่ไปทั่วร่าง,หัวใจของนางที่หดเกร็ง,เป็นไปได้อย่างไร?
อะไรภายในร่างของนางที่ระเบิด?
นวีชิงเฮวยที่รู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที,ทว่าตอนนี้ทุกอย่างมันสายไปแล้ว,นวีชิงเฮวยที่รู้สึกทั่วร่างอ่อนระทวยไปในทันที,กระบี่ของนางที่สิ้นพลังไปด้วยเช่นกัน,นางที่หยุดชะงัก,เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร,แววตาของนางที่เผยสีหน้าหวาดผวาขึ้นมา.
ยาปลุกกำหนัด? เป็นยาปลุกกำหนัดประเภทใดกัน?
นวีชิงเฮวยที่รับรู้ได้ถึงผลของมันดี,ใบหน้าของนางที่แดงขึ้นเรื่อยๆ,ความปรารถนาในหัวใจที่พลุ่งพล่านไปหมด,เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร,ไม่ใช่ว่านางหนีจากเงื้อมมือจงซานได้แล้วรึ?
นวีชิงเฮวยที่พยายามตรวจสอบร่างกายตัวเอง,หากแต่ไม่พบสิ่งใด,ทว่านี่มันหมายความว่าอย่างไร?
ร่างกายของนางที่อ่อนแอ,พลังที่หดหายไปทั้งหมดในทัน,นางที่ทรุดลง,ใบหน้าที่แดงซ่าน,หายใจหอบๆ,ดวงตาที่ปรือๆ,ร่างกายที่แห้งราวกับขาดน้ำ.
ทุกอย่างหดหายไป,ที่ด้านนอกเทียนของนางก็หายไปในทันที,คลื่นโคลนที่ราวกับสึนามิก็กลายเป็นสงบเงียบ,เป็นเหตุการณ์ที่แปลกประหลาดอย่างที่สุด,ทำให้คนมากมายด้านนอกคาดการณ์ไปต่างๆนาๆ,หมายความว่าอย่างไรกัน?
ด้านในเกิดสิ่งใดขึ้น.
"ทำไมเป็นเช่นนี้?"นวีชิงเฮวยที่หายใจหนักหน่วงจ้องมองจงซานด้วยสายตาอ่อน.
ไม่เข้าใจ!
นางที่ปกป้องร่างกายเอาไว้ดีแล้ว,ทำไมยังเกิดขึ้นอีก?
"ผู้หญิงอกโตสมองกลวง,ตอนนี้เชื่อรึยัง?
เจ้าไม่ใช่คู่มือของข้า,เจ้ายังภาคภูมิว่าตัวเองมีระดับสวรรค์แท้อีกรึ?
นี่เจ้ามีสมองจริงๆรึไม่!"จงซานที่กล่าวอย่างไร้หัวใจ.
ขณะที่จงซานว่ากล่าวนาง,นวีชิงเฮวยที่ได้ยิน,อกโตสมองกลวง,คาดไม่ถึงเวลานี้นางจะไม่ได้โกรธมากมายเหมื่อนก่อนหน้า,ทว่ากลับเผยสีหน้าหวาดหวั่นจดจ้องมองไปยังจงซาน.
ก่อนหน้านี้หมายความว่าอย่างไร?
ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?
"นี่คือ
เม็ดบัวรวมหมอก,ข้าได้ปลูกไว้ในร่างของเจ้าสองเม็ด,และระเบิดออกมา,ในร่างของเจ้ายังเหลืออีกหนึ่ง,เจ้าบอกซิว่าตอนนี้ข้าควรจะทำอย่างไรกับกับเจ้าดี?"จงซานที่ก้าวมาด้านหน้านวีชิงเฮวยพร้อมเข้ากุมหน้าอกนางด้านหลังในตำแหน่งเดิม.
นวีชิงเฮวยในเวลานี้,ที่ควรจะโกรธ,หากแต่ภายในใจของนางกลับรู้สึกหวาดกลัว,ระดับสวรรค์แท้,คือสุดยอดผู้ฝึกตน,ยืนอยู่เหนือคนทั้งหมด,ราวกับเทพสวรรค์,ต่อหน้าจงซาน,คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่สามารถทำอะไรได้,นางที่ถูกผูกรัด,กลายเป็นปลาบนเขียงให้สังหารหรือกระทำอะไรก็ได้อย่างงั้นรึ?
เม็ดบัวรวมหมอก? มันคือยาปลุกกำหนัดอย่างหนึ่งงั้นรึ?
จงซานปลูกมันเอาไว้ในร่างของนางสองเมล็ดอย่างงั้นรึ?
นวีชิงเฮวยที่กัดริมฝีปากแน่น,ดวงตาเลือนๆ,พยายามจ้องมองจงซาน,ราวกับหญิงรับใช้อยู่ต่อหน้าผู้เป็นนาย.
"เมล็ดบัวรวมหมอกนี้ถือว่าเป็นการเตือน,บอกเจ้าว่าอย่าได้มายั่วโมโหข้าอีกครั้ง,ส่วนอีกเมล็ดนั้น,ข้ามั่นใจว่า,ถึงแม้ว่าเจ้าจะมีระดับสวรรค์แท้,อาจจะต้องใช้เวลาสักปี,หรือก็
เป็นไปไม่ได้ที่จะขับมันออกไปได้!
ครั้งนี้ข้าไม่ได้มีอารมณ์กับเจ้า,ครั้งหน้า,เจ้าจะไม่โชคดีเช่นนี้! ภายในหนึ่งปี,คิดถึงใคร่ครวญถึงคำพูดของข้าเอาไว้ให้ดี!"จงซานกล่าวอย่างจริงจัง.
จากนั้นจงซานที่ขยับมือ,พร้อมกับดึงหมอกหงหลวนออกมาจากร่างกายผ่านหน้าอกของนางอีกครั้ง,ระหว่างนี้,มือสองข้างของเขาที่กุมไปที่หน้าอกของนวีชิงเฮวยขยำไปมาอีกครั้ง,ใบหน้าของนางที่ร้อนผ่าวร้อนระอุเป็นอย่างมาก.
นิ้วของเขาที่ดูดหมอกหงหลวนออกมาจากภายในร่างกายของนาง,ก่อนที่นางจะกลับมาเป็นปกติ.
นางที่หลบเลี่ยงหนีออกไปอย่างรวดเร็ว,นวีชิงเฮวยที่แทบบ้าคลั่งจ้องมองจงซานด้วยความโกรธ,ตกใจและหวาดกลัว.
นวีชิงเฮวยที่กัดริมฝีปากแน่น,ไม่กล้ากล่าวสิ่งใดออกมาแต่แต่น้อย,นางที่คิดได้แต่ว่าไม่กล้าลงมือกับจงซานอีกแล้ว,นางที่นำผ้าปิดหน้า,ออกมา,ปิดบังใบหน้าของนางใหม่.
จ้องมองผ้าปิดหน้า,จงซานที่ถอนหายใจ,เผยท่าทางเสียดายอยู่เล็กน้อย.
นวีชิงเฮวยที่จ้องมองตาขวางไปยังจงซาน,ก่อนที่จะเปิดแยกผืนดินออก,พื้นที่รอบๆที่กลับสู่สภาพเดิม.
จงซานที่กลับมายืนอยู่บนพื้นดิน!
"นับว่าเลือกทางที่ฉลาด!"จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ก่อนที่จะบินจากไป.
นวีชิงเฮวยที่รู้สึกขมขื่น,จ้องมองจงซานที่บินจากไป.
"นวีชิงเฮวย,เจ้าทำอะไร?
ทำไมไม่สังหารจงซาน?"อู๋หวนที่ตื่นตกใจตะโกนออกไปจากพื้นที่ไกลออกไป.
แม้ว่าอู๋หวนจะถูกกักตัวเอาไว้,ทว่าก็จดจ้องมองไปยังฝั่งของจงซานอยู่ตลอดเวลา,แม้นว่าโคลนเลนสีดำนั้น,สัมผัสเทวะไม่สามารถกวาดผ่านได้,ทว่าอู๋หวนเชื่อว่าจงซานไม่มีทางที่จะต่อกรกับนวีชิงเฮวยได้,ระดับจักรพรรดิแท้จะต่อกรกับระดับสวรรค์แท้ได้อย่างไร?
ไม่มีทางอย่างแน่นอน.
ทำไมนวีชิงเฮวยถึงปล่อยจงซาน! นั่นก็เพราะว่านางต้องการทำอย่างงั้นรึ?
ไม่รู้ว่านางมีเป้าหมายอะไรถึงได้ไม่สังหารจงซาน?
จงใจปล่อยอย่างงั้นรึ?
อู๋หวนที่ชำเลืองมองไปยังนวีชิงเฮวย.
นวีชิงเฮวยจ้องมองอู๋หวนอย่างเฉยเมย,ไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย,ราวกับว่าเขาไม่มีตัวตน.
"นวีชิงเฮวย,เจ้าต้องการที่จะขัดคำสั่งของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าอย่างงั้นรึ?"อู๋หวนที่ตะโกนออกไปด้วยความโกรธ.
„The this time plan has defeated, everyone
receives the hand!” Nu Qinghui turns the head to say to everyone.
"แผนการครั้งนี้ล้มเหลวแล้ว,ทุกคนวางมือ!"นวีชิงเฮวยที่หันหน้าไปมองทุกคน.
ไม่มีความจำเป็นต้องดื้นรั้นต่อไป,ตอนนี้ไม่ดำเนินการต่อ,อู๋หวนเองก็ถูกผนึกการเคลื่อนไหวแล้ว,เวลานี้ไม่มีทางสำเร็จได้.
ที่ไกลออกไปนั้น,ปิงเสวียนที่จ้องมองด้วยสายตาขุ่นเคือง,จ้องมองจงซานที่บินไปหาเป่ยชขิงซือ,มองเห็นเป่ยชิงซือที่โผเข้ากอดจงซาน,ใบหน้าของปิงเสวียนที่บิดเบี้ยว,มันจะเป็นไปได้อย่างไร,ไม่ใช่ว่าใช้คนไปตั้งมากมาย,แผนการครั้งใหญ่นี้,คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่สามารถสังหารจงซานได้?
ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้?
"ครืนนนนนนนนนนนนนนนน"
ขณะที่นวีชิงเฮวยเตรียมจากไปนั้น,ที่ไกลออกไป,ลึกลงไปในตำหนักด้านในเกิดเสียงระเบิดดังสนั่นติดต่อกันหลายๆครั้ง,เสียงดังทำให้ทุกคนสั่นตื่นตกใจ,หลังจากเกิดระเบิดติดต่อกัน,หวังคูที่ลอยอยู่บนอากาศจ้องมองออกไป,จากนั้นร่างกายของเขาก็หายไปจากกุยโซว,มาปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหน้าจงซาน.
จงซานในเวลานี้กำลังปลอบเป่ยชิงซือที่กำลังน้ำตาคลออยู่บนอก,ขณะที่เห็นหวังคูมาถึง,ทันทีทันที,เป่ยชิงซือที่เร่งรีบผละออกจากอกจงซานทันที.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"มีผู้เยี่ยมยุทธ์,เพียงแค่สองลมหายใจก็สามารถทำลายม่านพลังป้องกันของข้าที่ผนึกกระบี่จิวเซียนเอาไว้ได้!"หวังคูกล่าวอย่างจริงจัง.
สองลมหายใจ? จงซานจำได้ดี,ก่อนหน้านี้หวังคูได้บอกว่าแม้จะเป็นระดับสวรรค์แท้,หากต้องการทะลวงค่ายกลของเขา,จะต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามชั่วยาม,หากแต่นี่,หมายความว่าอย่างไร?
สองลมหายใจ,ใช้เวลาเพียงสองลมหายใจ?
เป็นความจริง,ขณะที่นวีชิงเฮวยและอู๋หวนกำลังโต้เถียงกันนั้น,ที่ด้านหน้าตำหนักกระบี่,ก็ปรากฏคนผู้หนึ่งขึ้น.
"คารวะเต๋าจวินเซิ่งหย๋า!"เหล่าผู้ฝึกนจักรพรรดิแท้ต่างก็แสดงความเคารพออกมาในทันที.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋า,ในท้ายที่สุด,คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะปรากฏตัว?
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าเพียงแค่พยักหน้า,ขณะที่จ้องมองไปยังกระบี่จิวเซียน,ซึ่งเวลานี้มีผนึกปิดกั้นอยู่,หนึ่งดำหนึ่งขาว.
เต่าจวินเซิ่งหย๋าที่ขมวดคิ้ว,ก่อนที่จะยื่นมือออกไปคว้ากระบี่,เพียงแค่มือของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าก็สามารถทำลายผนึกได้.
"ซี่ๆๆๆๆ"
มือของเต๋าจวินเซิ่งหยาที่ไม่หยุด,ทะลวงไปยังคว้าด้ามของกระบี่จิวเซียน.
ด้วยแรงผลักและดึงออกมา,สามารถทะลายค่ายกลที่น่าเกรงขามให้แตกกระจายไปทุกทิศทาง,เพียงแค่สองลมหายใจ,ก็สามารถทำลายค่ายกลได้,ควรค่าแล้วที่เป็นประมุขเทพของแดนเทพอมตะ,ทรงพลังน่าเกรงขามนัก!
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น