Immortality Chapter 608 Sleepy Nu Qinghui

Immortality Chapter 608  Sleepy Nu Qinghui

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 608 นวีชิงเฮวยที่อ่อนระทวย.

Chapter 608  Sleepy Nu Qinghui

困奴青惠

  นวีชิงเฮวยที่อ่อนระทวย.

"อันหวง! คารวะจื่อจุ้นอู๋หวน!"อันหวงที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.

"อันหวงรึ?"อู๋หวนที่จ้องมองอย่างไม่พอใจไปยังอันหวง! แววตาที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.

อู๋หวนสามารถมองเห็นได้ว่าอู๋หวนนั้น,ไม่ได้แสดงอาการหวาดกลัวตัวเองอย่างคาดไม่ถึง,เขามีเพียงระดับจักรพรรดิแท้เท่านั้น,ไม่คิดเลยว่าจะอหังการถึงเพียงนี้? เป็นไปได้อย่างไร? เขาบ้าไปแล้ว?

บ้าไปแล้วอย่างงั้นรึ? แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้,เพราะอู๋หวนรู้สึกระแวงอันหวงอย่างคาดไม่ถึง! ระแวงอย่างงั้นรึ? เป็นไปได้อย่างไร? มันจะน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!

เก็บซ่อนความแข็งแกร่งบางอย่างเอาไว้เหมือนกับจงซานหรือไม่?

เมื่อเห็นจงซานก่อนหน้านี้แล้ว,ก็ไม่สามารถประมาทได้เช่นกัน,อาจจะมีอะไรซ่อนอยู่,ที่คาดไม่ถึงก็เป็นได้.

ค่ายกลเทพเหมันตร์ทำลายโลก,กระบี่จิวเซียนและสามผู้ฝึกตนสวรรค์แท้,นับเป็นพลังที่เกรียงไกร,หากแต่คาดไม่ถึงเลยว่าจะยังไม่สามารถกำจัดจงซานได้ในเวลานี้อย่างงั้นรึ?

และคนที่ปรากฏออกมาในเวลานี้,ไม่คิดเลยว่าจะทำให้เขารู้สึกระแวงขึ้นมาอย่างงั้นรึ? เป็นเรื่องที่ประหลาดมาก! เขาจะต้องเร่งรับจัดการ,กอบกู่สถานะการณ์,พร้อมกับร่วมมือกับนวีชิงเฮวยสังหารจงซานให้จบๆไป,ไม่เช่นนั้นหากปล่อยเวลายืดเยื้ออาจจะมีเรื่องราวที่เกินคาดเกิดขึ้นก็ได้.

"ลำพังเจ้าที่มีระดับจักรพรรดิแท้,ต้องการจะมาต่อกรกับข้าอย่างงั้นรึ?"อู๋หวนแค่นเสียงที่เคร่งขรึมออกมา.

"หน้าที่ของข้าคือ,ทำให้ท่านไม่สามารถเคลื่อนไหวได้!"อันหวงกล่าวออกมาตามตรง.

อู๋หวนที่ขมวดคิ้วไปมา,หน้าที่อย่างงั้นรึ? เขาเป็นคนของราชวงศ์ต้าเจิ้งอย่างงั้นรึ? ผนึกการเคลื่อนไหวของข้ารึ? อู๋หวนที่เผยท่าทางเหยียดหยันออกมา.

"พูดจาใหญ่โตนัก,มาดูซิว่าเจ้าจะทำได้ดังปากพูดใหม?"อู๋หวนแค่นเสียงเย็นชาพร้อมกับตะวัดฝ่ามือฟาดไปยังร่างของอันหวง.

ฝ่ามือของอู๋หวนนั้น,ปรากฏเป็นฝ่ามือสีทองขนาดร้อยจั้ง,พุ่งตรองออกไป,เปี่ยมไปด้วยพลังอำนาจฟ้าดิน,คว้าไปยังร่างของอันหวง,ฉีกอากาศเสียงดัง,น่าเกรงขามอย่างที่สุด.

อันหวงที่ไม่กังวลใจแม้แต่น้อย,ในเวลานี้เขาได้นำบอลสีดำออกมา,ก่อนที่มันจะขยายใหญ่ออกมา,พริบตาเดียวก็ยืดขยายจนมีขนาดหนึ่งร้อยจั้ง.

บอลสีดำทมิฬ,ไม่เพียงแต่ขยายออก,ด้านในนั้นยังเต็มไปด้วยพลังที่มากมายมหาศาล,สายฟ้าที่ลั่นแป๊บๆออกมาเป็นระยะ,ลอยออกมาช้าๆ,อากาศที่บิดเบี้ยวกลายเป็นระลอกคลื่น.

"ตูมมมมมมม"

เสียงระเบิดดังสนั่น,พลังมหาศาลที่กวาดม้วนทุกสิ่งทุกอย่างกระจายออกไป,สั่นสะเทือนมิติอากาศกลายเป็นคลื่นก่อเกิดสนามพลังที่หนักหน่วงรุนแรง.

ทว่าเป็นอะไรที่แปลกประหลาด,ทำให้คนที่อยู่ห่างออกไปแสดงใบหน้างงงวย,ฝ่ามือสีทองของอู๋หวนหายไป,ทว่าบอลสีดำยังอยู่,อีกทั้งมันยังขยายใหญ่ยักษ์ปกคลุมท้องฟ้า,ปลดปล่อยแรงกดดันมหาศาลออกมา.

"ปิศาจเฒ่าซิงเฉิน? นี่มันสมบัติของปิศาจเฒ่าซิงเฉิน,มุกซิงเฉิน?"อู๋หวนที่อุทานออกมาด้วยความตกใจ.

"ช่างเจนจัดนัก,นี่คือมุกซิงเฉิน,ข้าคิดว่าท่านคงรับรู้แล้วว่าข้าพูดจาใหญ่โตหรือไม่?"อันหวงกล่าวออกมาเล็กน้อย.

"มุกซิงเฉิน,คือหนึ่งในสิบสมบัติวิเศษโบราณที่เลื่องชื่อ,มันมาอยู่ในมือของเจ้าได้อย่างไร? มันเป็นของปิศาจเฒ่า ไม่มีทางที่จะมอบให้คนอื่น,มีเพียงแต่,เขาตายไปแล้วอย่างงั้นรึ?"สายตาของอู๋หวนที่ชำเลืองมองออกไป.

"ถูกแล้ว,นี่คือของที่ระลึกของอาจารย์ข้า,แล้วอย่างไร? มันมาอยู่ในมือข้า,ก่อนหน้านี้มันอาจจะเป็นหนึ่งในสิบสมบัติโบราณแล้วอย่างไร,จือจุ้นอู๋เหิน,อย่าได้เคลื่อนไหวจะดีกว่า,นี่ก็เพื่อจู่เหรินของข้า,ไม่เช่นนั้นข้าคงจะต้องผลาญล้างหยกศิลา,เพื่อชีวิตของท่านจะได้อยู่อีกยาวนานโดยที่ไม่ต้องเสียใจ!"อันหวงกล่าวอย่างเคร่งขรึม.

*** 玉石俱焚 Yùshíjùfén  แตกดับทั้งสองฝ่าย(ผลาญล้างหยกศิลา) ไม่ว่าหยกจะงามหรือก้อนหินไร้ค่า ก็จะทำลายจนสิ้นไปพร้อมๆกัน.****

ผลาญล้างหยกศิลา? หัวใจของอู๋หวนถึงกับรัดตรึง.

อันหวงที่ควบคุมมุกซิงเฉิน,และเช่นเดียวกันหากว่าจิงเสวี๋ยเฉินมีกระบี่จิวเซียนในมือ,ก็มีความสามารถที่จะพูดเช่นนี้ได้เช่นกัน.

จูเหริน? คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะกล่าวว่าจงซานคือจู่เหริน? จงซานผู้นี้น่าเกรงขามเกินไปแล้ว,บริวารของเขามีมุกซิงเฉิน,หนึ่งในสิบสมบัติโบราณล้ำค่า,แข็งแกร่งเกินไปแล้ว,นี่คือหนึ่งในสมบัติที่มาจากโลกใบใหญ่,ในอดีตนั้นมันมีพลังที่น่าเกรงขามสามารถต่อกรกับขวานสะบั้นสวรรค์จนสั่นสะเทือนไปทั่วทวีปศักดิ์สิทธิ์มาแล้ว.

หลังจากที่พลังงานที่น่าเกรงขามปะทะกัน,จนไม่สามารถบอกว่าใครชนะหรือพ่ายแพ้,หากแต่พลังการปะทะนั้นทรงพลังน่าเกรงขามมาก,ถูกเล่าขานจากรุ่นสู่รุ่น,จนผู้ฝึกตนมากมายต่างก็ไม่ต้องการเจอะเจอผู้ถือครองอาวุธที่น่าเกรงขามดังกล่าว.

มุกซิงเฉินที่กำลังเล็งมายังอู๋หวน,อู๋หวนที่จ้องมองอย่างไม่ใส่ใจไม่ได้หวาดกลัวมุกซิงเฉินมากมายอะไรนัก,ต้องไม่ลืมว่าความแข็งแกร่งของผู้ควบคุมนั้นต่ำมาก,ไม่เพียงพอที่จะทำให้ตัวเขาย่ำแย่ได้,ทว่าอู๋หวนนั้นสัมผัสได้และเต็มไปด้วยความระวังหากเกิดการระเบิดของอาวุธโบราณจะทำให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องต้องตกตายไปทั้งหมด.

อู๋หวนไม่ได้นำระฆังโหลวฮุนออกมา,ทว่ายังคงจ้องมองอย่างเย็นชาไปยังอันหวง.

กลายเป็นว่าระดับสวรรค์แท้อีกคน,ถูกผูกรัดให้อยู่กับที่ไปในทันที.

ปิงเสวียนที่อยู่ไกลออกไปดวงตาเบิกกว้างกลมโต,จับจ้องมองภาพที่เกิดขึ้น,ไม่อยากเชื่อว่ามันเป็นความจริง.

จงซานมีพลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้จริงๆรึ?

เขายังมี,พลังที่ยิ่งใหญ่อะไรอีกที่อยู่เบื้องหลังเขา?

หวังคูแม่ทัพกองกำลังที่เก้ารึ? คนรับใช้อันหวง? บุตรชายที่มีเจดีย์ฉีหลิง? ตี้เสวียนชา,นี่ไม่ใช่ว่าราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งมีพลังเทียบเท่ากับราชวงศ์สวรรค์หรอกรึ?

ในเวลาเดียวกัน,เป่ยชิงซือเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ก่อนที่จะก้าวบินออกไป,พริบตาเดียวก็ไปอยู่บนตำหนักไปยืนอยู่ข้างๆอันหวง,หวังคูและเจดีย์ฉีหลิงที่อยู่ลานตรงกลาง.

"เป่ยชิงซือ,นี่เจ้าเคลื่อนไหวได้อย่างไร?"ปิงเสวียนที่ชำเลืองมองออกไปด้วยความตื่นตะลึงตกใจเป็นอย่างมาก.

"ทุกอย่างได้เปิดโล่งไม่มีอะไรกีดขวางแล้ว,แน่นอนว่าข้าต้องสามารถเคลื่อนไหวได้!"เป่ยชิงซือเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.

ชัดเจนว่าพริบตาที่อู๋หวนออกมา,รอบๆตำหนักก็ไม่มีสัมผัสเทวะปกป้อง,พลังที่บ้าคลั่งที่สะกดทุกคนเอาไว้ไม่มีแล้ว,แน่นอนว่าเป่ยชิงซือเวลานี้ไม่จำเป็นต้องแสร้งว่าอยู่ในการควบคุม.

"ตั้งแต่แรกแล้วเจ้าได้คลายผนึกที่อาจารย์ผนึกเจ้าแล้วอย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของปิงเสวียนที่บิดเบี้ยวอย่างหนัก.

เป่ยชิงซือที่แสดงท่าทางเหยียดหยัน,ไม่ได้สนใจเขาอีกต่ไป.

โพรงใต้บึงเลน.

จงซานที่กำลังถูกบึงโคลนบีบร่างอยู่นั้น,ดูเหมือนว่าพลังของโคลนจะมากขึ้นและก็มากขึ้น,หากยังเป็นเช่นนี้แม้นว่าจะมีร่างกายที่แข็งแกร่งก็ยากที่จะทนได้

จงซานที่กำลังถูกพันธนาการแน่น,สายตาของนวีชิงเฮวยจ้องมองอย่างเฉยเมย.

"มีพลังแค่นี้อย่างงั้นรึ?"นวีชิงเฮวยกล่าวเยาะ.

"ก็ดี!"จงซานที่กัดฟันเผยยิ้มออกมา,ด้วยความเจ็บปวดทำให้เขากล่าวออกมาไม่กี่คำ.

ก็ดี? ขณะที่นวีชิงเฮวยได้คำพูดดังกล่าว,ทันใดนั้นก็นึกถึงเสียงของใครบางคนขึ้นมาทันที.

กู่เฉิงตงที่เคยเอ่ยเช่นนี้,ในชาติก่อนนวีชิงเฮวยและกู่เฉิงตงท่องเทียวไปทั่วหล้า,เพราะว่านวีชิงเฮวยเป็นสตรีที่งามงด,ทำให้คนที่หื่นกระหายเข้ามาหาตลอดเวลา,กู่เฉิงตงที่ปกป้องนางเอาไว้,แม้นว่าตัวเองจะเต็มไปด้วยบาดแผล.

"คิดว่าตัวเองจะโชคดีอีกอย่างงั้นรึ?"นวีชิงเฮวยที่สอบถามออกไป.

"ก็คงงั้น!"

กับคำพูดที่ขอไปทีนั้น,ทำให้จิตใจของนวีชิงเฮวยหวั่นไหว,คิดถึงเรื่องในอดีต,ในเวลานี้นางไม่ใช่สตรีของกู่เฉิงตงแล้ว,หากแต่กลับคิดถึงเรื่องของวันวาน.

ในเวลานี้,ขณะที่นวีชิงเฮวยจ้องมองไปยังจงซานอีกครั้ง,ก็พบว่า,จงซานได้เปลี่ยนไป,กลายเป็นกู่เฉิงตง.

กู่เฉิงตงรึ? เป็นกู่เฉิงตงอย่างงั้นรึ?

ดวงตาของนวีชิงเฮวยที่ดวงตาเลือนๆ,ทั่วร่างที่อ่อนระทวย,ร่างกายที่ร้อนขึ้น,คาดไมถึงเลยว่าภายในใจของนางจะปรากฏแรงปรารถนาขึ้นมาในทันที.

หัวใจของนางที่เต้นระส่ำ,ลิ้นพันกัน,เรี่ยวแรงที่หดหาย,พร้อมกับหายใจหอบๆอย่างรวดเร็ว.

"ยาปลุกกำหนัดรึ?"พริบตาเดียวที่นางได้สติขึ้นมาบ้าง,ก็ต้องตื่นตกใจขึ้นมาเช่นกัน.

นวีชิงเฮวยทั่วร่างของนางที่แห้งผากและร้อนรุ่ม,ความปรารถนาที่โถมกระหน่ำมายังจิตสำนึกของนาง.

ไม่ได้การ,หยุดเดี๋ยวนี้,นวีชิงเฮวยที่พยายามขับหมอกหงหลวนออกจากร่างกายของนาง.

ทว่า,ขณะที่กำลังขับหมอกพิษออกจากร่างนาง,นวีชิงเฮวยก็พบว่าที่ด้านหลังมีมือๆหนึ่งที่ยื่นออกมา,คว้าไปยังอกขวาด้านหน้าของนาง,พร้อมกับขยำขยำ.

พริบตานั้น,นวีชิงเฮวยก็พบว่าไม่สามารถป้องกันพิษกำหนัดในร่างได้อีกต่อไปแล้ว,เวลานี้พิษกำหนัดได้กระจายไปทั่วร่างแพร่ผ่านออกไปบนยังแขนขาของนาง,พลังของนางที่หายไปหมด,นางที่พยายามใช้พลังที่ยังเหลืออยู่ไม่มาก,กระตุ้นจิตใจของตัวเองให้ได้สติ.

ร่างกายของนางที่อ่อนระทวย,ใบหน้าที่แดงกล่ำ,ร่างกกายไม่มีเรี่ยวแรง,นางที่จ้องมองไปยังตำแหน่งของจงซานก่อนหน้านี้อย่างรวดเร็ว.

ตำแหน่งที่จงซานเคยอยู่,ตอนนี้หายไปแล้ว,จงซานไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว,ตอนนี้ได้มาอยู่ข้างหลังนางแล้ว.

ก่อนนั้นจงซานที่เห็นนวีชิงเฮวยกำลังหมดสติ,เขาที่ดิ้นหลุดจากพันธนาการโคลนของนางในทันที.ขณะที่นวีชิงเฮวยพร่ำเพ้อเห็นกู่เฉิงตง,เขาที่เคลื่อนที่เข้ามาไกลพร้อมกับขยำหน้าอกและปล่อยหมอกหงหลวนเทียนให้เข้าไปในร่างของนางเป็นจำนวนมาก.

นี่คือยาปลุกกำหนัดอันดับหนึ่งของโลกใบนี้,แม้ว่าจะไม่มีคนรู้จักก็ตาม,นอกจากนี้จากนี้จงซานยังฝึกเคล็ดวิชาหงหลวนเทียนมาถึงระดับเจ็ดแล้ว! ถึงแม้ว่านวีชิงเฮวยจะมีระดับสวรรค์แท้,ก็ยากที่จะต้านได้.

"เจ้าควรจะสังหารข้าซะ,ไม่เช่นนั้น,หลังจากนี้ข้าต้องสังหารเจ้าแน่!"นวีชิงเฮวยที่หรี่ตาเบลอๆพยายามจับจ้องมองจงซานพร้อมพยายามรั้งสติเอาไว้.

คำพูดของนางในทุกๆคำที่แฝงไปด้วยจิตสังหาร,หากแต่เสียงที่หอบๆของนาง,ทำให้คนที่ได้ฟังไม่ได้รู้สึกเช่นนั้น.

จงซานในเวลานี้,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความน่าเกรงขามจดจ้องมองไปยังตัวนาง,ตอนนี้เป็นทีของเขาแล้ว.

"เป็นสตรีที่โง่นัก,เจ้าวางใจได้,ข้าไม่ได้สนที่จะทำอะไรเจ้าในเจ้าชั่วคราว!"จงซานแค่นเสียงเย็นชา.

"เจ้า!"นวีชิงเฮวยที่ดวงตาเบิกกว้าง,ความโกรธเกรี้ยวที่ตะเบ่งออกมากับกลายเป็นเสียงที่อ่อนหวาน,นางที่ถูกจงซานยั่วตอนนี้กำลังสั่นระริก.

"เจ้านับว่าเป็นสตรีที่งดงามจริงๆ,หากว่าเจ้าต้องการล่ะก็,ตอนนี้เจ้ามีเพียงสองตัวเลือก,หนึ่งคือถูกข้าสังหาร,อีกหนึ่งคือยอมให้ข้าทำเรื่องน่าอาย!"จงซานที่สงบใจและกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"เจ้ากล้ารึ?"นวีชิงเฮวยที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธอีกครั้ง.

"มีสิ่งใดที่ข้าไม่กล้ารึ? เจ้าเป็นเพียงปลาบนเขียง,ที่รอมีดหั่นและสับ,ข้าจะทำอย่างไรกับเจ้าก็ได้!"จงซานที่ชำเลืองมองไปยังนาง.

ภายใต้สายตาที่จ้องมองของจงซาน,ร่างของนวีชิงเฮวยที่สั่นสะท้านด้วยความหวาดหวั่น,ได้แต่เงียบไม่กล้าโต้เถียงอีกต่อไป.

"เพราะว่าเจ้าคือนวีชิงเฮวย,ดังนั้นวันนี้ข้าจะไม่สังหารเจ้า,ส่วนการทำให้เจ้าได้อาย,ข้ายังไม่คิดในตอนนี้,วันนี้เจ้าจึงปลอดภัย,หากแต่ไม่เพราะว่าข้านั้นรู้สึกอะไรกับเจ้าหรอกนั้น,แต่เป็นเพราะจื่อซวินและเนี่ยนโหยวโหยวต่างหาก!"จงซานที่แค่นเสียงเย็นชา.

"แล้วเจ้าต้องการอะไร?"นวีชิงเฮวยที่ดวงตาเบลอกล่าวออกมาด้วยเสียงแผ่วๆ.

"ข้าไม่ได้ต้องการอะไร,เพียงแต่ต้องการสั่งสอนเจ้า,ผู้หญิงเช่นเจ้าอกโตสมองกลวง!"จงซานที่จ้องมองกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย.

ได้ยินจงซานต่อว่านางว่านางอกโตแต่ไม่มีสมอง,นวีชิงเฮวยที่สั่นไหวเพราะนางรับรู้ได้ว่า,ตอนนี้มือขวาของเขาที่ขยำหน้าอกของนางไปมาราวกับพายุบุแคม,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีชมพู,และแดงลามไปถึงลำคอ,นางอกโตไม่มีสมองจริงๆรึ? นวีชิงเฮวยที่ลอบมองขึ้นด้วยดวงตาปรือๆไปยังจงซาน.

"ไม่ยอมรับรึ? เฮ้เฮ้,ต้องการสังหารข้ารึ?  เจ้าไม่คิดรึว่าสังหารข้าแล้วจะเกิดอะไรขึ้น? เจ้าคิดสังหารข้าแล้วจะไม่เป็นอะไรเลยอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.

"ฮือ ฮือ."นวีชิงเฮวยที่หายใจที่หนักหน่วง,เวลานี้นางพูดไม่เป็นภาษา.ได้แต่จ้องมองเลือนๆไปยังจงซาน.

"ข้ารู้แม้นว่าเจ้ากำลังเบลอๆ,แต่ก็เข้าใจและฟังคำพูดของข้าได้อย่างชัดเจน,ข้าจะถอนพิษกำหนัดให้เจ้าก็ได้,พวกเราจะได้พูดกันดีๆ,ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่อกโตอย่างเดียวหรอกนะ? ข้าขอถามเจ้า,วันนี้,หากว่าเจ้าสังหารข้า,หลังจากที่ข้าตายไป,จะเกิดอะไรกับเจ้า,เจ้าไม่คิดอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยยิ้มบางๆ.

"เกิดอะไร? ฮึ! ฮือฮือ "นวีชิงเฮวยแค่นเสียงเบาๆ.

"เจ้ามันดื้อรั้น,แต่ไร้ซึ่งความคิด,ไม่คิดรึว่าข้ามีใครอยู่เบื้องหลัง? ข้ามีราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง,เจ้าสังหารข้า,ก็เหมือนกับทำลายราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง,ซึ่งเป็นความหวังของตี้เสวียนชาเช่นกัน,คิดว่าตี้เสวียนชาจะปล่อยเจ้าไปอย่างงั้นรึ? และยังมีผู้ใต้บังคับบัญชาของข้าที่เชื่อใจอีก,คิดว่าพวกเขาจะปล่อยเจ้าอย่างงั้นรึ? เหมือนเช่นหวังคู,คิดว่าเจ้าจะสามารถต้านพวกเขาได้ทั้งหมดรึ?"จงซานกล่าวอย่างเย็นชา.

กับคำพูดของจงซาน,แม้ว่านางจะโกรธเกรี้ยว,ทว่าเวลานี้ก็เปลี่ยนเป็นครุ่นคิด.

ภายใต้ยาปลุกกำหนัด,การครุ่นคิดของนาง,ย่อมไม่แข็งแกร่ง,ดวงตาที่ปรือๆ,ไม่สามารถที่จะทานทนการข่มเหงได้.

"พูดมาตั้งนาน,แต่ข้ายังไม่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเจ้าเลย!"จงซานเผยยิ้มออกมา.

จงซานที่ยืนมืออีกข้างออกไปปลดผ้าปิดหน้าของนางทันที,นวีชิงเฮวยที่ทำได้แค่กัดผ้าปิดหน้าเอาไว้,พยามรั้งเอาไว้.

ระหว่างที่ครุ่นคิดก่อนหน้านี้,ทำให้นางมีสติขึ้นมาบ้าง,หากแต่ยังคงมองอย่างโกรธเกรี้ยวจงซาน,ราวกับว่ากำลังจะกินเลือดกินเนื้อ.

เห็นใบหน้าของนวีชิงเฮวย,จงซานที่สูดหายใจที่เย็นเยือบเข้ามาไม่หยุด.

คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นใบหน้าที่ระเอียดประณีตอย่างคาดไม่ถึง? นี่คือสิ่งที่สวรรค์สรรค์สร้าง,หากว่าใบหน้าของนางที่ยิ้มแย้ม,คงจะกลายเป็นความงามดังภาพวาดในตำนาน,ที่สามารถกระชากใจบุรุษได้ทุกคน,จงซานที่เพียงแค่มองพริบตาเดียว,ก่อนที่จะหลับตาลง,ไม่กล้ามองต่อ,หวั่นเกรงว่าจะไม่สามารถหักห้ามใจได้.

ความงามนี้,ทำให้อารมณ์ของจงซานไม่มั่นคง,ทว่าเขาที่สงบใจสักพักท้ายที่สุดก็เปลี่ยนเป็นสุขุมได้,นับเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งโดยแท้.

จงซานสูดหายใจลึกระงับความรู้สึก,ทำจิตใจให้เข็มแข็ง,ส่ายหน้าไปมา,ก่อนที่จะรวบรวมหัวใจที่มั่นคงกลับมาอีกครั้ง.

"เจ้าคงไม่คิดว่าข้ากล่าวอะไรผิด,เจ้าควรที่จะคิดว่า,หลังจากสังหารข้าแล้ว,เจ้าจะได้รับภัยพิบัติเช่นใด? ตี้เสวียนชาและหวังคู,แน่นอนว่ายังมีเนี่ยฟ่านเฉินที่จะล้างแค้นให้ข้า,อีกทั้งอู๋จิวเทียนอีกย่อมต้องเคลื่อนไหวแน่นอน,เจ้าไม่รู้,หรือว่าเจ้าไม่คิด,คิดว่าเจ้าจะต้านได้อย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความจริง.

นวีชิงเฮวยที่ดวงตาเบลอๆ,ในเวลานี้กัดริมฝีปากแน่นเพื่อประครองสติ,จ้องมองจงซาน,ด้วยความเกลียดและสับสนไปพร้อมๆกัน.

"ไม่คิดอย่างงั้นรึ? เฮ้เฮ้,สมควรแล้วที่เรียกอกโตสมองกลวง,ก็ถูกแล้วนิ!"จงซานที่กล่าวหยัน.

"ชิ!!"นวีชิงเฮวยที่แค่นเสียงเย็นชา.

"จากที่ข้าเห็นดูเหมือนว่าเจ้าจะมีเพียงแค่โคลนทมิฬ,อาวุธอย่างอื่นเอง,ข้าไม่คิดว่ามันจะทำให้ข้าต้องหวาดหวั่นแม้แต่น้อย,เจ้าคิดว่ายังมีสิ่งที่จะต้านข้าได้อย่างงั้นรึ?"จงซานแค่นเสียงเย็นชา.

นวีชิงเฮวยที่ขมวดคิ้ว,ใบหน้าที่เฉิดฉาย,ขับความงามให้ดูมีเสน่ห์เป็นอย่างมาก.

นวีชิงเฮวยนับเป็นสตรีที่งามล้ำ,เพียงแค่ครุ่นคิดหรือยิ้ม,หรือแม้แต่เวลาโกรธ,ทุกอารมณ์ของนางนั้น,ไม่สามารถที่จะวางตาได้เลย.

"ข้าต้องบอกเจ้าให้ชัดเจน,เจ้าไม่มีสิ่งใดที่จะใช้สังหารข้าได้,และไม่สามารถสังหารข้าได้! เจ้าเป็นแค่สตรีสมองกลวงเท่านั้น."จงซานกล่าวเย้ยอีกครา.

นวีชิงเฮวยที่จ้องมองจงซาน,อดใจไม่ไหวเลยต้องการฉีกร่างจงซานออกเป็นเสี่ยงๆ.

นวีชิงเฮวยที่จ้องมองจงซาน,จงซานที่ยังคงกล่าวเย้ยนาง."ทำไมข้าถึงต้องการสั่งสอนเจ้า? คิดว่าข้าปรารถนาดีกับเจ้าอย่างงั้นรึ? คิดว่าข้าต้องเสียเวลาทำไม,หากไม่เพราะเนียนโหยวโหยวและจื่อซวิน,ข้าไม่เสียเวลากับเจ้าแม้แต่น้อย!"

"....วันนี้ข้าไม่ตาย,,ข้าจะต้องกุดหัวเจ้าให้ได้!"เสียงหอบๆของนวีชิงเฮวยที่หายใจที่หนักหน่วง.

เสียงแผ่วๆ,ที่เย็นชาแม้นว่าจะไม่ดังนักแต่ก็สัมผัสได้.

"กุดหัวข้ารึ? ลำพังเจ้า? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"จงซานหัวเราะเสียงดัง.

นวีชิงเฮวยยังคงจ้องมองจงซาน.

"ชิ,เจ้าไม่คิดรึ?ว่าแดนเทพอมตะส่งเจ้ามาทำไม?"จงซานกล่าวด้วยเสียงเย็นชา.

นวีชิงเฮวยที่ขมวดคิ้วไปมา,จ้องมองจงซานด้วยแววตาซับซ้อน.

"แดนเทพอมตะ? ชิ,หากว่าแดนเทพอมตะใส่ใจเจ้า,คงไม่ส่งมาลอบสังหารข้า,มีเพียงแค่เต๋าจวินเซิ่งหยา,ที่ให้เจ้ามา,เจ้าเป็นแค่แพะรับบาปเท่านั้น,เจ้าไม่สามารถสังหารข้าได้,ถึงสังหารข้าได้,เจ้าก็คือฆาตกร,ทว่าไม่ใช่แดนเทพอมตะ,แดนเทพอมตะเป็นห่วงเจ้าอย่างงันรึ? อย่าได้ฝัน,เจ้าเป็นแค่หมากใช้แล้วทิ้ง,อกโตแต่ไร้สมอง."จงซานกล่าวหยัน.

"เจ้า,เจ้าพูดไร้สาระ!"นวีชิงเฮวยเวลานี้,ที่โกรธเกรี้ยวมากมาย,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนที่ปากร้ายขนาดนี้.

"เฮ้! คิดจะด่าข้าอย่างงั้นรึ? ข้าพูดผิดตรงใน? เจ้าไม่รู้ว่าตัวเองไม่มีสมองจริงๆรึ? ระดับสวรรค์แท้? ระดับสวรรค์แท้แล้วยิ่งใหญ่รึ? ภายใต้สวรรค์นี้,ระดับสวรรค์แท้หาได้มีอะไร!"จงซานที่ว่ากล่าวดุนางเสียงดัง.

กับคำพูดของจงซานที่ว่ากล่าวนาง,หัวใจของนวีชิงเฮวยที่สั่นไหว,ระดับสวรรค์แท้ไม่มีอะไรอย่างงั้นรึ?

"ชิ,เจ้าคงไม่คิดว่าระดับสวรรค์แท้ยิ่งใหญ่มากมายหรอกนะ,ยุคสมัยแห่งความวุ่นวายที่ผ่านมา,ระดับสวรรค์ตกตายเป็นจำนวนมาก,ไม่เช่นนั้นเวลานี้,พวกเจ้ามีผู้ฝึกตนสวรรค์แท้สามคน,มีกระบี่จิวเซียนและยังมีค่ายกลเทพเหมันตร์ทำลายโลก,เทียบได้กับระดับสวรรค์แท้ห้าคน,ทำไมข้ายังสบายดีอยู่อีก? ภายใต้สวรรค์แห่งนี้,เจ้าคงไม่คิดว่า,คือกองกำลังที่แข็งแกร่งที่สุดหรอกนะ!"จงซานที่แสดงท่าทางดูถูก.

"เจ้า!"นวีชิงเฮวยจ้องมองไปยังจงซาน.

"แดนเทพอมตะอย่างงั้นรึ? เต๋าจวินแดนเทพอมตะอย่างงั้นรึ? ข้าจะบอกเจ้า,ลำพังแค่เจ้าด้วยนิสัยท่าทางเช่นเจ้า,ถึงแม้ว่าจะเป็นเต๋าจวิน,แต่ก็มีคนมากมายที่ดูถูกเจ้า,ด้วยรูปร่างหน้าตาของเจ้า,ข้าคิดว่ามีคนอีกมามายที่ต้องการข่มเหงเจ้า,เจ้าคิดว่าใต้สวรรค์แห่งนี้เจ้าสามารถต้านทานได้ทุกคนจริงๆรึ?"จงซานกล่าวเยาะเย้ย.

นวีชิงเฮวยที่หรี่ตา,กับคำพูดของจงซาน,ทำให้นางหวั่นไหวเช่นกัน.

"เฮ้เฮ้,หากข้ากล่าวว่าเจ้าอกโตสมองกลวงแล้วมันผิดตรงใหน,ข้ามีราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง,มีผู้หนุนหลังอีกมากมาย,ข้ามีเผ่าหมาป่าปกป้องข้า,ข้ามีราชวงศ์สวรรค์ต้าหลีเป็นพันธมิตร,ภายใต้สวรรค์แห่งนี้ข้ามีสหายอยู่นับไม่ถ้วน,เจ้าล่ะ? เจ้ามีใครบ้าง?"จงซานยังคงกล่าวเยาะเย้ย.

"เจ้าคิดว่ามีแดนเทพอมตะอย่างงั้นรึ? ในเวลานี้พวกเขากำลังขายเจ้าแล้วไม่ใช่รึ? ฮ่าฮ่าฮ่า,ก่อนหน้านี้เจ้ายังมีศาลาเจ็ดดาว,ศาลาเจ็ดดาวที่มีราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวหนุนหลัง,จวบจนถึงตอนนี้,เจ้าไม่ได้มีอำนาจอะไรเลยในแดนเทพอมตะ,เจ้ามีคนสองคน,จื่อซวินและเนียนโหยวโหยว! ส่วนคนอื่นนั้นนับเป็นพวกของเจ้าอย่างงั้นรึ? ยังคิดที่จะยะโสโอหังอยู่อีก,คิดว่าไร้เทียมทานอย่างงั้นรึ? สมองกลวงนัก!"จงซานที่กล่าวเสียงดัง.

กับคำดุดาของจงซาน,ทำให้นวีชิงเฮวยได้แต่เงียบ.

"ก่อนหน้านี้,กู่เฉิงตงมีชีวิตอยู่,ไม่มีใครกล้าล่วงเกินเจ้า,เจ้าจึงสามารถยโสโอหังได้,สามารถที่จะยืนอยู่เหนือใครๆได้,ตอนนี้ล่ะ? ทุกๆคนสามารถข่มเหงเจ้าได้,ทุกๆคนกล้าที่จะโลมเลียหื่นกระหายต่อเจ้าได้,เจ้าคงไม่คิดว่าตัวเองร้ายกาจ! ทุกคนตอนนี้ต่างก็พร้อมที่จะข่มเหงเจ้าอีกมากมาย! อย่างน้อย,ข้าก็คนหนึ่งล่ะ!."จงซานทีกล่าวออกมาด้วยเสียงที่ชัดเจนดังก้อง.

จงซานที่กล่าวต่อนวีชิงเฮวยที่ได้แต่เงียบไปนาน.

นวีชิงเฮวยที่หมดเรียวแรง,หมอกหงหลวนนั้นเริ่มออกผลรุนแรงมาก,หากแต่จงซานในเวลานี้เริ่มดึงมันกลับคืนแล้ว.

"วันนี้ข้าพูดไปมากมาย,ทว่าก็เพื่อจื่อซวินและเนียวโหยวโหยว,ที่จริงแม้ว่าเจ้าตกตายไป,ก็ไม่เกี่ยวกับจื่อซวินแต่อย่างใด,ทว่าข้าก็ไม่หวังที่จะเห็นจื่อซวินและเนียนโหยวโหยวโศกเศร้า,จึงได้ปล่อยเจ้าไป!"จงซานที่กล่าวด้วยเสียงเย็นชา.

หมอกหงหลวนที่ถูกจงซานดึงดูดออกมาจากร่างของนวีชิงเฮวยช้าๆ.

นวีชิงเฮวยที่ค่อยฟื้นคืนพลังกับมา,ร่างของนางเริ่มมีเรียวแรง,จากนั้นก็เร่งรีบหลบหนีจากจงซานในทันที,หวั่นเกรงที่จะถูกเขาจับอีกครั้ง,นางที่หลบออกมาอย่างรวดเร็ว,หน้าอกนางที่คลูดกับนิ้วของเขาจนรู้สึกเจ็บ,รู้สึกคัดหน้าอกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก.

นางที่หลบเลี่ยงออกมา,มายืนอยู่ไกลๆ

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.