Immortality Chapter 601 Also sees Bei Qingsi

Immortality Chapter 601 Also sees Bei Qingsi

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 601 พบกับเป่ยชิงซือ.

Chapter 601 Also sees Bei Qingsi

又见悲青丝

  พบกับเป่ยชิงซือ.

จงซานที่นำหวังคูจากไป! ปล่อยให้เสวียนเหยี่ยนเผยสีหน้าแววตาซับซ้อน,กองกำลังหนึ่งล้านคนในเวลานี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัวขวัญหนีดีฝ่อ.

จวบจนจงซานจากไปไม่มีร่องรอยแล้ว,พวกเขาที่ปาดเหงื่อพร้อมกับตรวจสอบศพของขุนพล,จงซานเป็นคนดุร้ายเป็นอย่างมาก,ยังมีคนเช่นนี้ในโลกอีกรึ? ไม่พูดไม่จา,สังหารก่อนค่อยคุยรึ? ถึงแม้ว่าขุนพลจะถือไพ่เหนือจับจุดอ่อนไว้,ทว่ากลับไม่สามารถใช้ข่มขู่จงซานได้เลยแม้แต่น้อย,จงซานที่สังหารเขาในทันที,ก่อนที่จะคาดคั้นคำตอบจากร่างภูติ?

คิดถึงความโชคร้ายของขุนพล,เหล่าทหารนายกองถึงกับตัวสั่น,ได้แต่เงียบไม่กล้าเอ่ยอะไร,ขุนพลของพวกเขานับว่าโชคร้ายตกตายไปอย่างไม่ยุติธรรม,เขาที่ไม่ได้เผยข่าวเรื่องคนรักของจงซานออกมาในทันที,ทั้งที่ราชันย์ต้าเสวียนได้สั่งการไว้แล้ว,ยังไม่ได้เริ่มต่อรองอะไรด้วยซ้ำ,เขาก็ตกตายไปซะแล้ว.

กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับหัวหน้าของพวกเขา,เรื่องนี้จะทำให้พวกเขาจดจำไปจนตาย,ว่าจะไม่ทำเรื่องดังเช่นขุนพลของเขาอย่างแน่นอน.

จงซานและหวังคู,แน่นอนว่าจะต้องเดินทางไปยังเมืองปิงเฟิงอย่างแน่นอน!

จงซานที่มาหยุดเมื่อห่างออกมาจากเมืองปิงเฟิงอยู่ไม่ไกลนัก!

"หวังคู,เจ้าพูดจริงๆรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.

"ฝ่าบาทโปรดวางใจ,เผ่าโครงกระดูกของพวกเรานั้น,มีวิชาลับอยู่,สำหรับระดับสวรรค์แท้,ไม่มีใครสามารถค้นพบร่องรอยได้,ข้าสามารถลอบเข้าไปในเมืองปิงเฟิงอย่างลับๆได้,ฝ่าบาทต้องการพบกับเป่ยชิงซือ,ในเวลานั้นข้าสามารถที่จะใช้สัมผัสเทวะติดต่อกับฝ่าบาท,ให้ฝ่าบาทได้พูดคุยกับอีกฝ่ายได้."หวังคูกล่าว.

"พูดคุยอย่างงั้นรึ? เจ้าสามารถนำชิงซืออกมาหาข้าได้หรือไม่?"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.

"ไม่สามารถ,หากว่านำคนออกมาด้วย,จะต้องมีคนอื่นที่มีระดับสวรรค์แท้พบเข้าอย่างแน่นอน,หากเป็นเช่นนั้น,เป่ยชิงซือที่ตามข้าออกมา,จะไม่สามารถออกมาได้,เพราะว่าข้าและผู้ฝึกตนหากต่อสู้กันแล้วจะต้องมีคนได้รับบาดเจ็บเกิดขึ้นแน่!"หวังคูกล่าวอย่างเคร่งขรึม.

"เรื่องนี้ค่อยตัดสินใจอีกครั้ง,ก่อนอื่นขอให้ข้าได้พูดคุยกับนางก่อน!"จงซานที่สูดหายใจยาว.

"ขอรับ!"

"ข้าจะอยู่ที่หุบเขาแห่งนี้ชั่วคราว,เจ้าไปได้!"จงซานกล่าว.

"รับทราบ!"หวังคูพยักหน้ารับ.

จากนั้น,ร่างของหวังคูก็หายไปต่อหน้าจงซานในทันที.

ที่ไกลออกมานั้นเมืองปิงเฟิง,ภายในตำหนักหลวงมีวาสนาแผ่นดินปกคลุม,หวังคูระดับสวรรค์แท้,แน่นอนว่าไม่มีใครสามารถขวางทางเขาได้,นอกจากนี้หวังคูยังมีวิชาลับ,รับประกันได้ว่าแม้แต่ระดับสวรรค์แท้ยังไม่สามารถตรวจจับได้.

จงซานที่รอคอยอย่างอดทน,เป่ยชิงซือในเวลานี้เป็นอย่างไรบ้าง,จงซานได้แต่ให้หวังคูเข้าไปสืบหาเท่านั้น.

เมืองปิงเฟิง! ตำหนักหลวง! ภายในห้องโถงแห่งหนึ่ง!

เหล่าสาวใช้ที่รอคอยอยู่ด้านนอกตำหนัก.

"ศิษย์น้อง,งานแต่งใหญ่ใกล้เข้ามาแล้ว,เจ้าอย่าได้ดื้อรั้นไปเลย,ดื้อดึงไปก็ไร้ประโยชน์,เจ้าเองก็รู้ดี!"ภายในห้องโถงเสียงของชายผู้หนึ่งที่ดังลอดออกมา.

"ข้าไม่ใช่ศิษย์น้องของเจ้า,ก่อนหน้านี้ก็ไม่ใช่,หลังจากนี้ก็ไม่ใช่,ราชันย์ปิงเสวียน,โปรดออกไปเถอะ!"เสียงที่เย็นชาดังผ่านออกมาเช่นกัน.

ภายในห้องโถง,เป่ยชิงซือจ้องมองปิงเสวียนด้วยสายตาเฉยเมย.

ปิงเสวียนที่ถูกเป่ยชิงซือปฏิเสธ,ใบหน้าที่เก็บซ่อนความขมขื่นเอาไว้,พร้อมกับกล่าวออกมาว่า"เป่ยชิงซือ,อย่าได้เล่นตัวให้มันมากนัก,อีกไม่นานข้าจะทำลายความเย็นชาของเจ้าไปเสีย,เจ้าคิดว่าเจ้ามีของวิเศษคุ้มกายแล้วจะรอดรึ? ข้ามี 1000 แผนการ,หนึ่งหมื่นวิธีที่จะนำมันออกมาได้,ในเวลานั้นข้าจะดูซิว่าเจ้าจะยังเฉยชาได้ใหม,ข้าจะรอดู,วันที่เจ้าคุกเข่าขอร้องข้า!"

"โห้ว?? พูดจบรึยัง,เสร็จแล้วรีบไปให้พ้นหน้า!"เป่ยชิงซือยังคงแสดงท่าทางเย็นชาออกมา.

"ชิ!"ปิงเสวียนแค่นเสียงเย็นชา,ก่อนที่จะสะบัดหน้าเดินออกจากห้องไป.

หลังจากที่ปิงเสวียนจากไป,เป่ยชิงซือที่สูดหายใจยาว,ฝืนยิ้มออกมาด้วยความขมขื่น.

ก่อนที่นางจะสะบัดมือ,นำรูปปั้นหยกขาวอันหนึ่งออกมาวางข้างๆ

เป็นรูปปั้นของหญิงสาวที่งดงาม,ทว่ากลับดูแปลกประหลาด,ราวกับว่าเป็นรูปปั้นนั้นมีความงดงามที่ไม่ธรรมดา,เป็นเหตุให้ใครก็ตามที่เห็นเต็มไปด้วยความลุ่มหลง.

แน่นอน,ว่าเป็นความงามที่ล่อลวงให้เสียสตินั่นเอง.

ตราบเท่าที่ใครก็ตามจดจ้องมองมัน,จะทำให้ภายในใจลุ่มหลง,ร่างกายควบคุมไม่ได้,บ้าคลั่ง,จนทำให้ระเบิดตัวตาย.

ภาพมายาล่อลวงของรูปปั้นสตรีหยกขาวนั้น,มีเพียงแค่ระดับสวรรค์แท้เท่านั้น,ถึงจะต้านได้,และยังมีคนที่เปิดสายโลหิตตระกูลเป่ยที่ไม่มีผล.

รูปปั้นหยกขาวนี้,เป็นเหมือนกับปิศาจ,เป็นเหตุให้ปิงเสวียนและจิงเสวี๋ยเฉินและคนอื่นๆไม่กล้าเข้าใกล้เป่ยชิงซือนั่นเอง.

แม้ว่าพลังฝึกตนของเป่ยชิงซือจะถูกผนึก,ทว่าตราบเท่าที่มีของวิเศษนี้อยู่,ก็ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้นาง.

สิ่งนี้เป็นของล้ำค่าที่ไม่ธรรมดา,เป็นของวิเศษที่ไม่มีใครเหมือน,มีพลังที่ร้ายกาจราวกับเป็นอสูรสวรรค์.

เป่ยชิงซือที่จ้องมองรูปปั้นหยกขาว,สตรีที่งามงดนี้,ถอนหายใจเบาๆ,ก่อนที่จะนำเสื้อผ้าของจงซานในอดีตออกมา.

ย้อนกลับไปเมื่อครั้งจงซานและเป่ยชิงซืออยู่ที่เกาะหมาป่าสวรรค์,เป่ยชิงซือถูกศรปราณทะลวงยิง,หลังจากนั้นจงซานที่ฉีกชุดนาง,และเปลี่ยนชุดให้กับนาง,พร้อมกับให้นางสวมชุดของเขา,ซึ่งนางได้เก็บมันเอาไว้ตั้งแต่นั้นมา,เมื่อนางคิดถึงจงซาน,ก็จะนำชุดของเขาออกมา,ถูไถด้วยความคิดถึง.

ในเวลาเดียวกันนั้น,เป่ยชิงซือที่วางชุดดังกล่าวไว้ข้างๆรูปปั้นหยก,บนชุดจงซาน,ก่อนที่จะซบถูไถไปที่ที่เสื้อผ้า,แววตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนโหยหา.

"เจ้าอยู่ที่ใหน? เจ้าจะได้รับจดหมายของญาติผู้น้องของข้าหรือไม่? แล้วเจ้าจะมาใหม?"เป่ยชิงซือที่เอื้อนเอ่ยรำพันธ์คนเดียว.

"เจ้าอย่ามา,ที่นี่อันตราย,พวกเขาเล็งไปที่เจ้า,ไม่ต้องช่วยข้า,แต่ว่า,แต่ว่า ทำไมข้ายังต้องการให้เจ้ามากัน? ห้ามเจ้ามา,ทว่าทำไมข้าต้องคาดหวังให้เจ้ามา? เพื่อสมบัติวิเศษรึ? ใช่แล้ว,แน่นอนว่าข้าต้องการมอบสมบัติให้กับเจ้า."เป่ยชิงซือที่กัดฟันพูดคุยกับตัวเอง.

"ฟิ้ว!!"

ที่ด้านหน้าของเป่ยชิงซือ,ทันใดนั้นก็ปรากฏชายในชุดคลุมสีดำปรากฏขึ้นมา.

หัวใจของเป่ยชิงซือที่ตื่นตระหนกตกใจ,นางที่ขยับเก็บเสื้อผ้าของจงซานในทันที,ราวกับว่ามันเป็นสมบัติล้ำค่า.

บนมือของนางที่คว้ารูปปั้นหยกก่อนที่จะผสานเข้ามาภายในร่างของนาง.

"เจ้าเป็นใคร?"เป่ยชิงซือกล่าวอย่างเคร่งขรึม.

"หวังคู!"ชายในชุดสีดำเอ่ยออกมา.

เป่ยชิงซือ,"!!"

"ฝ่าบาทให้ข้ามาพบท่าน!"หวังคูกล่าวอย่างจริงจัง.

"ชิ,เป็นปิงเสวียนต้องการควบคุมข้าด้วยภูติปิศาจอย่างงั้นเหรอ!"ใบหน้าของเป่ยชิงซือทีเผยสีหน้าเหยียfหยัน,ทว่า,นางก็ไม่กล้าประมาท,ต้องไม่ลืมชายในชุดสีดำที่เคลื่อนไหวอย่างแปลกประหลาด.

"ฝ่าบาทที่ข้าเอ่ยถึงไม่ใช่ปิงเสวียน!"หวังคูกล่าว.

"หืม?"เป่ยชิงซือชำเลืองมองไปยังหวังคู.

"ข้าจะให้ฝ่าบาทพูดคุยกับเจ้า!"หวังคูที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.

จากนั้นที่ด้านหน้าของเป่ยชิงซือนั้น,ก็ปรากฏภาพฉายขึ้นมาทันที,หวังคูที่ทำการเชื่อมต่อกับจงซานด้วยสัมผัสเทวะ,พร้อมกับฉายภาพของจงซานขึ้นด้วยวิชาลับ.

พริบตาเดียวที่ภาพของจงซานถูกฉายออกมา,ใบหน้าของเป่ยชิงซือปรากฏมีความสุขขึ้นมาทันที,ทว่าหลังจากนั้น,ใบหน้าของเป่ยชิงซือก็เปลี่ยนเป็นเย็นเยือบในทันที.

"เจ้าคิดที่จะใช้วิชาสร้างภาพหลอกลวงข้าอย่างงั้นรึ?"เป่ยชิงซือแค่นเสียง.

"ชิงซือ,นี่ข้าเอง!"ภาพฉายที่เอ่ยออกมาด้วยเสียงที่อ่อนโยน.

ที่ด้านนอกเมืองปิงเฟิง,ภายในหุบเขาแห่งหนึ่ง,จงซานที่จ้องมองไปยังภาพฉายที่เหมือนกัน,เป็นภาพฉายของเป่ยชิงซือ,ที่หวังคูจากอีกฟากสร้างขึ้นมา,ด้วยวิชาลับนั่นเอง.

จงซานที่เห็นเป่ยชิงซือไม่เชื่อจึงได้เร่งรีบเอ่ยออกมา,หวังคูที่ปรากฏตัวขึ้นทันทีทันใดแน่นอนย่อมทำให้นางเชื่อถือได้ยาก.

เป่ยชิงซือที่ได้ยินเสียงที่อ่อนโยนของจงซาน,ภายในใจที่สั่นไหวเต้นไม่เป็นจังหวะ,แววตาที่ซับซ้อนจับจ้องมองไปยังภาพฉาย,กึ่งเชื่อกึ่งไม่เชื่อ.

"ชิงซือ,ยังจำได้ใหมที่เขตแดนหมาป่า,กับซุปปลาที่เจ้าทำ? ยังจำได้ใหมที่ข้าได้ล้างผมให้กับเจ้า?"จงซานที่กล่าวเสียงอ่อน.

เรื่องที่จงซานกล่าวนั้นมีเพียงจงซานและเป่ยชิงซือสองคนเท่านั้นที่รู้,นี่คือความลับของคนทั้งสอง,ไม่มีคนรู้,นอกจากนางก็มีเพียงแค่จงซาน,แล้วภาพที่ฉายออกมานี่ล่ะ!

"จงซาน,เป็นเจ้าจริงๆรึ? ข้าไม่ได้ฝันไปใช่ใหม?"ดวงตาของเป่ยชิงซือที่มีน้ำตาไหล,นางที่โผเข้าหาจงซาน,หากแต่มันเป็นเพียงแค่ภาพฉายเท่านั้น,เป็นเพียงอากาศที่ว่างเปล่า.

นางที่ไม่สามารถจับต้องภาพฉายจงซานได้,เป่ยชิงซือที่ฝืนยิ้มออกมา,ก่อนที่ทันใดนั้น,ใบหน้าของนางที่ตื่นตกใจขึ้นมาทันที.

"เร็ว,เร็วเข้า,เจ้าต้องรีบหนี,ข้าเพิ่งรู้มาเมื่อไม่กี่วันก่อนนี่เป็นกับดักที่ล่อเจ้ามาโดยเฉพาะ,ครั้งนี้มียอดฝีมือเดินทางมามากมาย,พวกเขากำลังซุ่มโจมตีเจ้า,เจ้าไม่ต้องปรากฏตัว,ข้าไม่ต้องการ!"เป่ยชิงซือที่กล่าวออกมาในทันที.

จงซานที่มองเห็นท่าทางของเป่ยชิงซือ,ภายในใจที่รู้สึกอบอุ่น.

"ข้าไปแล้ว,เจ้าจะทำอย่างไร? เจ้าต้องการแต่งงานกับปิงเสวียนอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.

ได้ยินคำพูดของจงซาน,น้ำตาของเป่ยชิงซือที่ไหลอาบแก้มอีกครั้ง.

"ตราบเท่าที่เจ้าไม่เป็นอะไรข้าก็พอใจแล้ว,ส่วนสมบัติที่ข้าเคยบอกเจ้าเอาไว้,ข้าจะให้คนของเจ้านำไปด้วย!"เป่ยชิงซือที่นำรูปปั้นหยกสีขาวออกมาขณะพูด.

จงซานที่ส่ายหน้าไปมาแล้วกล่าวออกมาว่า,"ไม่! ข้าไม่ต้องการรูปปั้น!"

"รูปปั้นนี้จะเป็นประโยชน์ต่อเจ้ามาก,มันสามารถช่วยฝึกนักรบให้กับเจ้า,สร้างยอดฝีมือได้เป็นจำนวนมาก,เจ้านำมันกลับไป,ทุกอย่างที่ข้าทำนั้น,ก็เพื่อที่จะมอบสมบัตินี้ให้กับเจ้า!"เป่ยชิงซือที่กล่าว,แม้นว่าแววตาที่สั่นไหวไปมา.

"ไม่,ข้าต้องการเจ้า!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.

เป่ยชิงซือที่ได้ยินคำพูดของจงซาน,นางที่ได้แต่เงียบ,ร่างที่สั่นไหวตอนนี้กำลังเปลี่ยนเป็นกลัดกลุ้ม,และยังมีท่าทางร้อนใจปรากฏขึ้นอีกด้วย.

"มันอันตรายมาก,เป็นไปไม่ได้ที่เจ้าจะทำสำเร็จ,เจ้าตำนักชีพจรวารีและยังมีเผ่าเต๋าทมิฬ,เต๋าจวินนวีชิงเฮวย,ทหารของราชวงศ์ราชันย์ปิงเฟิงอีก,ยอดฝีมือมากมายไม่รู้ว่ายังซ่อนอยู่เท่าใดกัน,พวกเขาได้เฝ้ารอลอบโจมตีเจ้า,อย่าได้มา,ข้าไม่ต้องการ,นอกจากนี้เจ้าชีพจรวารีแดนเทพอมตะนั้น,เขาต้องการของวิเศษตกทอด,อีกอย่างพวกเขาไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป,ยังมีสมบัติเทวะ,กระบี่จิวเซียน(สังหารเซียน)!"เป่ยชิงซือกล่าวออกมาในทันที.

"กระบี่จิวเซียน(สังหารเซียน)อย่างงั้นรึ?"จงซานที่ไม่สนใจท่าทางร้อนใจของเป่ยชิงซือแม้แต่น้อย,หากแต่ตกใจเล็กน้อยที่ได้ยินคำว่ากระบี่สังหารเซียน.

เห็นจงซานที่ไม่สนใจนางยังคงสอบถามเรื่องอื่น,เป่ยชิงซือไม่รุ้ว่าต้องหัวเราะหรือร้องไห้ดี.

"ภายในตำหนักหกชีพจรนั้น,มีสี่ชีพจรหลัก,ไฟ,ลม,น้ำและดิน,แต่ละชีพจรนั้นมีกระบี่เทวะที่ลึกล้ำอยู่,กระบี่จูเซียน,กระบี่ลู่เซียน,กระบี่เซียนเซียน,กระบี่จิวเซียน,ในครั้งนี้พวกเขาได้นำกระบี่เทวะมาด้วย,จงซาน,เจ้ารีบหนีเร็วเข้า,นำของวิเศษนี้แทนตัวข้า,เจ้ารีบไปเถอะ!"เป่ยชิงซือที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.

"หลังจากข้าไป,แล้วเจ้าล่ะ?"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.

เป่ยชิงซือกัดริมฝีปากแน่น,"โปรดวางใจ,ข้าไม่ยอมปิงเสวียนง่ายๆแน่."

จงซานจ้องมองไปยังเป่ยชิงซือ,หัวใจสั่นไหว,เป่ยชิงซือถูกผนึกพลังฝึกตน,หากว่าไม่มีของวิเศษ,นางจะรอดเงื้อมมือคนเหล่านั้นได้อย่างไร? นางจะขัดขืนได้อย่างไร? นางจะรอดพ้นปิงเสวียนรึ? เรื่องนี้,ไม่มีอะไรรับประกันเลยว่านางจะปลอดภัย,คิดว่าจงซานจะยอมจากไปรึ? จะให้เขาจากไปได้อย่างไร?

"เชื่อในตัวข้า!"จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.