Immortality Chapter 583 Considers the under the heavens command

Immortality Chapter 583 Considers the under the heavens command

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 583 บัญชาสวรรค์แดนเทพอเวจี.

Chapter 583 Considers the under the heavens command

告天下令

  บัญชาสวรรค์แดนเทพอเวจี.

คนเฝ้าประตูทั้งสองยังคงรออยู่ด้านนอกโถงกระบี่,ภายในใจที่คาดเดาไปต่างๆนาๆ,ชายคนที่มานั้นเป็นใครกัน?

ทันใดนั้น,คนทั้งสองก็พบกับเรื่องที่น่าอัศจรรย์ใจ,พื้นที่รอบๆโถงกระบี่เวลานี้,พื้นที่ขนาดใหญ่,กระบี่เทวะที่ปกอยู่บนพื้น,เวลานี้กำลังสั่นไหวอย่างรุนแรง.

"คลืนนนนนนนน"

แรงสั่นสะเทือนที่รุนแรง,มันเป็นผลกับอารมณ์ที่ผันผวนของพญามารเจี้ยนอ้าวนั่นเอง,ความมืดมนไร้ชีวิตที่ส่งผลกระทบต่อกระบี่เทวะ.

กระบี่เทวะเวลานี้,ราวกับว่ามีพลังบางอย่างที่ปะทุขึ้นมา,พลังที่มองไม่เห็น.

จิตกระบี่,นี่คือเพลงกระบี่ที่ลึกล้ำที่สุดที่พญามารประมุขแดนเทพอเวจีเป็นผู้ถือครอง,เจตจำนงกระบี่!

กระบี่เทวะนับล้านเล่มเวลานี้กำลังปรากฏขึ้นที่บนอากาศ,โคจรอย่างรวดเร็ว,หมุนวนรอบๆเทือกเขาคู่หยินหยาง,กระบี่เทวะที่ไร้ที่สิ้นสุด,นี่ไม่ใช่ปราณกระบี่,ทว่ามันเป็นจิตกระบี่,เป็นจิตกระบี่ที่น่าเกรงขามอย่างที่สุด.

จิตสังหารที่ลึกล้ำปะทุขึ้นมา,ความโกรธเกรี้ยว,ความโกรธเกรี้ยวที่มากมายไร้ที่สุดสุด,คนสองคนที่แจ้งข่าวเวลานี้หัวใจบีบรัดอย่างรุนแรง,หวาดกลัวจนต้องคุกเข่าลงในทันที.

"ตูมมมมมมมมมมมมมม"

เกิดเรื่องที่แปลกประหลาดเกิดขึ้น,กระบี่บนพื้นเวลานี้,ได้ปะทุปราณกระบี่เกิดเสียงดังสนั่น,นี่คือปราณกระบี่อย่างงั้นรึ?

คนเฝ้าประตูทั้งสองและเหล่าผู้คุ้มกันคนอื่นๆ,ได้แต่กลืนน้ำลายเฮือกใหญ่.

"วูซซซซ"

เกิดเรื่องที่แปลกประหลาด,กระบี่มากมายที่ร่ายรำอยู่บนอากาศ,ก่อนที่จะเห็นบางสิ่งบางอย่างที่เคลื่อนที่ฉีกอากาศไปอย่างรวดเร็ว,เป็นเรื่องที่แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก.

คนรอบๆที่เปลี่ยนเป็นนิ่งงัน,ทุกคนที่สังเกตเห็นเพียงแค่ที่ไกลออกไป,เป็นมารฉู่จิวที่กำลังบินอยู่.

ส่วนพญามารนั้น,พวกเขาไม่เห็นแม้แต่การเคลื่อนที่.

ที่ทางเข้าประตูแดนเทพอเวจี.

สายลมที่ปะทุหมุนวนขึ้นในทันที,ก่อนที่จะปรากฏเป็นชายในชุดสีขาว,ผมยาวคลุมไหล่,ท่าทางดูน่าเกรงขาม,ที่มือของเขามีกระบี่เทวะ,และอีกฝั่งเป็นโลงศพหยกโหลวหลานคุณภาพดี!

"คารวะพญามาร!"ทุกคนที่อยู่ด้านหน้าเวลานี้ต่างก็แสดงความเคารพออกมา.

มารคูไห่ที่เห็นโลงศพก่อนหน้านี้มาปรากฏขึ้น,ภายในใจที่เต้นไปมาไม่เป็นจังหวะ.

"ท่านรู้จักคนที่อยู่ในโลงศพหรือไม่?"สายตาของชายในชุดไว้ทุกข์ที่เอ่ยออกมา.

"คือใคร?"เจี้ยนอ้าวที่หลับตาลง,แสดงท่าทางออกมาเล็กน้อย.

ทว่ากับท่าทางเล็กน้อย,กับคนที่ได้ยินถึงกับเย็นยะเยือบ,แม้แต่มารคูไห่ตอนนี้ยังสั่นสะท้าน.

แน่นอนว่าชายในชุดไว้ทุกข์ก็คือจักรพรรดิของราชวงศ์จักรพรรดิเหยี่ยนหง,บุตรของเจี้ยนหง,เสี่ยวจงซิง.

เสี่ยวจงซิงที่ไม่ตอบกลับเจี้ยนอ้าว,ทว่าก้าวเดินออกมา,ยื่นมือออกไปปลดผนึกบนโลงศพในทันที,ก่อนที่จะเปิดโลงศพ,เผยให้เห็นภาพด้านใน.

หยกโหลวหลานนั้นเป็นหยกเซียนคุณภาพดี,ทว่ารูปร่างศพของเจี้ยนหงที่อยู่ด้านในนั้น.

บาดแผลที่น่าอเนจอนาถ,แขนที่กระดูกโผล่ออกมา,อกที่ถูกทะลวง,ร่างกายที่แหลกสลาย,หัวใจแตกสลายถูกทะลวง,บาดแผลทั่วร่างที่เต็มไปด้วยรอยที่ดำคล้ำ,ผมที่กระเซอะกระเซิง,มีโลหิตเกรอะกรัง,ใบหน้าที่สกปรกเต็มไปด้วยโลหิต,จนแทบไม่สามารถมองเห็นเค้าเดิมได้.

เป็นภาพฉากที่น่าสยดสยองมาก,คาดไม่ถึงเลยว่าจะตกตายอย่างทุกข์ทรมานเช่นนี้.

มารคูไห่ที่อยู่ไกลออกไป,สายตาของเขาที่จ้องมอง,หัวใจที่เย็นยะเยือบ,สตรีผู้นี้คือใคร? นางตกตายอย่างทรมารขนาดนี้เลยรึ?หากว่าครอบครัวของนางมาเห็น,ไม่รู้ว่าจะกลายเป็นบ้าคลั่งขนาดใหน.

"ก่อนที่ท่านแม่จะตายนั้น,ท่านได้ให้ข้านำมันมาส่งให้กับท่าน,ให้ท่านได้เห็น,ถามท่านว่ายังคงเกี่ยวข้องกันหรือไม่!"เจ้าโส่วซิงที่กล่าวออกมา.

กับคำพูดของเสี่ยวจงซิง,ไม่เพียงแค่คนที่อยู่รอบๆเท่านั้น,ทว่ามารคูไห่ถึงกับร่างกายสั่นเทิ้ม,นี่เป็นสตรีที่พญามารรู้จักอย่างงั้นรึ? แย่แล้ว,โชคดียิ่งนักที่เขาไม่ได้จัดการเจ้าเด็กนี้,นั่นก็หมายความว่าของวิเศษนั่น,มารคูไห่ไม่สามารถเอื้อมถึงได้แล้ว.

"จงซิง!"เจี้ยนอ้าวที่เอ่ยออกมาเบาๆ.

"ท่านยินดีที่จะจำข้าแล้วรึ?"เสี่ยวจงซิงที่ขมวดคิ้วไปมา,ใบหน้าที่ยังคงซ่อนอารมณ์ที่ซับซ้อนเอาไว้.

"ก่อนหน้านี้ 3พันปี,ก่อนที่ข้าจะจุติใหม่,ข้าคือผู้ก่อตั้งตำหนักเทพกระบี่,นี่คือชีวิตที่สองที่ข้าตั้งใจจุติขึ้นมาเพื่อทำตามวัตถุประสงค์ในอดีต,เวลานี้ข้าได้รับชีวิตของสองชาติมา,ความทรงจำในชาติที่แล้วของข้าได้ฟื้นคืนมาแล้ว,ข้าในตอนนี้และข้าในอดีตก็คือข้าคนเดียวกัน,แน่นอนว่าข้าย่อมจำเจ้าได้."เจี้ยนอ้าวที่พยายามอดทนต่อความโกรธเกรี้ยวเอาไว้.

"ว่ายกง!"เสี่ยวจงซิงที่คุกเข่าลงโอดครวญออกมา.

外公 อ่านว่า ว่ายกง (wàigōng) แปลว่า ตา.

ว่ายกงรึ? มารคูไห่ดวงตาแทบเหลือถลน,เขาที่หนังหัวชาหนึบ,จ้องมองไปยังเสี่ยวจงซิงด้วยร่างกายสั่นสะท้าน,หวาดกลัวขึ้นมาในทันที.

"ว่ายกง,ท่านจะต้องช่วยล้างแค้นให้กับท่านแม่,ท่านแม่ตายอย่างทรมาน,ตายอย่างอนาถ!"เสี่ยวจงซิงที่ร้องครวญครางออกมา,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า,แม้ว่าเขาจะเก็บมันเอาไว้,ทว่าท้ายที่สุดก็ปล่อยออกมา,พร้อมกับเกาะขาเจี้ยนอ้าวไม่ยอมปล่อย.

ว่ายกง,ว่ายกงที่ไร้คู่เปรียบ! ความแค้นของท่านแม้,ความแค้นของท่านพ่อต้องได้รับการชำระ.

"เกิดอะไรขึ้น,กล่าวออกมาให้ชัดเจน!"เจี้ยนอ้าวที่จับไปที่โลงศพ,พร้อมกับกล่าวออกมาด้วยเสียงที่เย็นยะเยือบ.

"เรื่องนี้,ในอดีต............."เสี่ยวจงซิงที่สะอื้นขณะที่เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดออกมา.

นับตั้งแต่ต้นจนจบ,เจี้ยนอ้าวที่นิ่งรอฟังอย่างสงบ,ไม่เอ่ยสิ่งใดแม้สักคำเดียว,ยังคงลูบไปที่ศพเจี้ยนหงที่อยู่ในโลง,จากนั้นก็ทำการรักษาบาดแผล,แม้ว่าเจี้ยนหงจะตายไปแล้ว,ทว่าเจี้ยนอ้าวก็ฟื้นฟูสภาพศพให้,ทำความสะอาดกำจัดเศษฝุ่น,ชำระล้างผมให้กับเจี้ยนหง.

แม้แต่,ทำการเปลี่ยนชุดเป็นสีแดง,ส่วนคนอื่นๆต่างก็ไม่กล้าเข้าใกล้,เกรงว่าจะเป็นการดูหมิ่นศพของเจี้ยนหง.

ศพของเจี้ยนหงเวลานี้กลับมาเป็นรูปลักษณ์เดิม,โลหิตที่แห้งเกรอะกรังได้หายไปหมดแล้ว,ตอนนี้ร่างของนางที่ถูกนำเข้าสู่โลงศพอีกครั้ง.

กระบวนการทั้งหมดที่เป็นไปอย่างนุ่มนวล,ระมัดระวัง.

เสียวจงซิงยังคงเล่าเรื่องต่างๆ,ขณะที่เจี้ยนอ้าวทำความสะอาดศพเจี้ยนหง,ทั้งสองที่อยู่ข้างๆกัน,ราวกับกำลังรำลึกถึงความหลัง,เนื่องจากเจี้ยนอ้าวได้รับความทรงจำกลับมาทั้งหมดแล้วนั่นเอง.

เสี่ยวจงซิงเล่าเรื่องอื่นๆอีกด้วย,ขณะที่เจี้ยนอ้าวก็จัดแจงทำความสะอาดศพเจี้ยนหง.

ในเวลานี้,ศพเจี้ยนหงไม่ได้ดูน่าอเนจอนาถอีกต่อไปแล้ว,นางที่เหมือนกับคนนอนหลับเท่านั้น,มีเพียงแค่ใบหน้าที่ซีดขาว,ไม่เช่นนั้นคงเข้าใจว่านางกำลังนอนหลับอยู่.

เสี่ยวจงซานที่เล่าเรื่องทั้งหมดแล้ว,ได้คุกเข่าน้ำตาไหลอยู่ด้านหน้าโลงศพ.

เจี้ยนอ้าวที่สะบัดมือ,ดอกกุหลาบสีแดงมากมายที่ลอยมาจากพื้นที่ไกลออกไป!

"หงเอ๋อ,กุหลาบแดงที่เจ้าชอบที่สุด,เตี่ยหามาให้เจ้า,นี่คือกุหลายแดงเพลิง,เจ้าคงจะชอบเช่นกัน,เตี่ยจะปักผมให้เจ้า,เตี่ยจะช่วยเจ้าตกแต่งเอง!"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวเสียงแหบเคลือ.

บนศพของเจี้ยนหงนั้นมีกุหลาบสีแดงมากมาย,ดอกกุหลาบสีแดงเพลิง,ที่ถูกประดับตกแต่งบนโลงศพของนาง.

"หงเอ๋อยังเล่าอะไรให้กับเจ้าฟังอีก?"เจี้ยนอ้าวกล่าวขณะที่ใช้กุหลาบแดงตกแต่งโลงศพ.

"มี,ยังมีอีก!"

"ท่านแม่บอกว่า,ว่ายกงไม่ได้ทิ้งพวกเราไป,เขาเอ็นดูบุตรสาวของเขาที่สุด,เพียงแค่ตอนนี้ความทรงจำในอดีตยังไม่กลับมาเท่านั้น."

"ท่านแม่บอกว่า,ว่ายกงนั้นเอ็นดูบุตรสาวที่สุด,แม้แต่ดวงดาวก็ยังช่วยเก็บให้."

"ท่านแม่ยังบอกว่า,ไม่ว่าใครที่รังแกท่านแม่,ว่ายกงจะต้องสั่งสอนพวกมันอย่างแน่นอน."

"ท่านแม่ยังบอกว่า,ว่ายกงเป็นคนในครอบครัวของพวกเรา,ว่ายกงไม่เคยทิ้งครอบครัว,ว่ายกงยังคงอยู่กับพวกเรา."

"ท่านแม่ยังบอกว่า,หากนางตกตายไปอย่างอนาถ,ว่ายกงจะต้องช่วยนางล้างแค้นอย่างแน่นอน,ต้องแน่นอน,ต้องช่วยแน่นอน!"

กับคำพูดของเสี่ยวจงซิงที่สะอึกสะอื้นไปด้วย.

ในเวลานี้,ใบหน้าของเจี้ยนอ้าวไม่ได้มีความอหังการ,ทว่าคาดไม่ถึงเลยว่าจะมีน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้ม,เขาที่จดจ้องมองเจี้ยนหง,แววตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า,ความโศกเศร้าที่มากมายที่ได้ยอมผมดำของเขา,ให้กลายเป็นสีขาว.

"แน่นอน,เตี่ยจะล้างแค้นให้เจ้า,เตี่ยจะล้างแค้นให้เจ้าแน่นอน,ไม่ว่ามันจะเป็นใครก็ตาม!"น้ำตาที่ไหลอาบแก้มด้วยความโศกเศร้า.

"เฉินฉีเทียน? เฉินฉีเทียน? อ๊ากกกกกกก!"

ท้ายที่สุดเจี้ยนอ้าวก็คำรามออกมาเสียงดัง,หัวใจของเขาได้แตกสลายอีกครั้งแล้ว.

ของล้ำค่าที่สุดในชาติที่แล้ว,หลังจากที่ภรรยาของเขาเสียชีวิต,บุตรสาวคือคนที่เขารักที่สุด,คาดไม่ถึงเลยว่านางจะต้องมาตกตายอย่างอนาถเช่นนี้,ความโศกเศร้าความเสียใจที่กำลังแล่นกระหน่ำสู่สมองของเจี้ยนอ้าว.

เสียงคำรามที่ดังสนั่น,ก้องกังวานทั่วท้องฟ้า,ดังสนั่นไปทั้งทั้งแดนเทพอเวจีเป็นเสียงคำรามของเจี้ยนอ้าว.

นี่คือเสียงของพญามาร,ประมุขผู้ปกครองแดนเทพอเวจีนั่นเอง.

เสียงคำรามของเขาที่ดังก้อง,ทำให้ทุกคนในแดนเทพอเวจีต้องตื่นตระหนกตกใจ.

"เฉินฉีเทียน,เจ้าสังหารบุตรสาวของข้า,ข้าจะกำจัดเจ้าทั้งเผ่า!"เจี้ยนอ้าวคำรามด้วยเสียงที่ดุร้าย.

"ถ่ายทอดคำสั่งของข้าออกไป."

คำพูดของเจี้ยนอ้าว,ดังก้องไปทั่วแดนเทพอเวจี,ทุกคนที่กำลังนิ่งงันรอฟังคำสั่ง.

"น้อมรับฟังคำสั่งพญามาร!"ทุกคนที่กล่าวพร้อมโค้งด้วยความเคารพ.

"แดนเทพอเวจีจะไม่ขออยู่ร่วมโลกกับเผ่าวานร,ทุกคนรับคำสั่งในทันที,ทุกคนในแดนเทพอเวจีจะต้องออกไปสังหารวานรทั่วหล้า,ระดับแกนทองสังหารวารหมื่นตัว,ระดับก่อตั้งวิญญาณสังหารวานรแสนตัว,ระดับหลอมกายธาตุสังหารวานรล้านตน,มาระสังหารวานรสิบล้านตน,มารแท้สังหารวานรร้อยล้านตน,ข้าให้เวลาพวกเจ้าสิบปี,ภายใต้สวรรค์แห่งนี้จะต้องไม่มีเผ่าวานร!"คำสั่งของเจี้ยนอ้าวที่เต็มไปด้วยความเย็นชาราวกับว่ากำลังสาบานต่อฟ้าดิน.

"น้อมรับคำสั่งของพญามาร!"ทุกคนที่ได้ยินเสียงคำสั่งที่ดังไปทั่วท้องฟ้าแดนเทพอเวจี.

"บัญชาสวรรค์แดนเทพอเวจี!"เจี้ยนอ้าวที่ยังคงกล่าวออกมาอีกครั้ง.

ทุกๆคนที่ยังคงรอคอยฟังอย่างอดทนด้วยความเคารพ.

"แดนเทพอเวจีและเผ่าวานรไม่สามารถอยู่ร่วมโลกกันได้,ห้ามใครเป็นสหายกับเผ่าวานร,ไม่เช่นนั้นแล้วให้ถือว่าเป็นศัตรูของแดนเทพอเวจีด้วย!"

"รับทราบ!"เสียงของทุกคนที่ดังสนั่น,ทุกคนเวลานี้ต่างก็ได้รับคำสั่งสวรรค์และถ่ายทอดออกไป

"ว่ายกง."เสี่ยวจงซิงที่สูดหายใจลึกขณะพูด.

"ลุกขึ้น,ความแค้นของเจี้ยนหงนั้น,ข้าจะจัดการเอง,เฉินฉีเทียนจะต้องตาย!"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา.

ต้องตาย!

คำพูดเหล่านี้,หากเป็นคนอื่นอาจจะดูเหมือนว่ากำลังกล่าวเกินจริง,ทว่าแน่นอนว่าไม่ใช่กับเจี้ยนอ้าวที่กำลังโกรธ.

ในชาติที่แล้ว,เจี้ยนอ้าวผู้ได้ฉายาเทพกระบี่,เมื่อความทรงจำในอดีตได้ฟื้นคืน,ความรู้สึกและนิสัยดั้งเดิมของเขาได้กลับคืนมา,เขาที่รับเอาชีวิตและประสบการของทั้งสองชาติมา,เห็นได้ชัดเจนว่าเจี้ยนอ้าวในชาตินี้ทรงพลังกว่าเมื่อก่อนมาก,นี่เป็นความแข็งแกร่งที่ไม่ธรรมดา.

เฉินฉีเทียนต้องตาย,นี่คือชะตากรรมที่ถูกกำหนดเอาไว้.

เหมือนๆกันชะตาของวานรทั่วหล้า,เวลานี้เจี้ยนอ้าวได้ออกคำสั่งกวาดล้างแล้ว.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.