Immortality Chapter 581 Mental handicap

Immortality Chapter 581  Mental handicap

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 581 ควบคุมจิตใจ.

Chapter 581  Mental handicap

心理缺陷

  ควบคุมจิตใจ.

จงซานได้ใช้พลังทั้งหมดฟาดฟันออกไป,ด้วยพลังที่มีนั้น,สามารถสังหารไท่จื่อฉงเทียนได้อย่างแน่นอน,พลังทำลายที่เต็มไปด้วยพลังแห่งกฏ,ไม่มีทางที่ไท่จื่อฉงเทียนจะต้านได้,ทว่าในช่วงเวลาคับขันนั้น,ไท่จื่อฉงเทียนกับถูกช่วยไป.

แน่นอนว่าจะต้องมียอดฝีมือช่วยไท่จื่อฉงเทียนไป,และคนผู้นั้นก็อยู่ตรงแท่นบัญชาการที่อยู่ไกลออกไป.

จงซานที่จ้องมองไปยังแท่นบัญชาการที่อยู่ไกลออกไป!

ในเวลานี้กองกำลังทหารที่เข้าล้อมรอบพวกเขา,ซึ่งมีไท่จื่อเหล่ยเทียนยืนเด่นอยู่ตรงนั้น.

ไท่จื่อฉงเทียนถูกช่วยกลับไปยังแท่นบัญชาการ,ตอนนี้ร่างกายสั่นทั้งตัว,เต็มไปด้วยความหวาดกลัว! ภายในใจที่เต็มไปด้วยความเศร้าห่อเหี่ยวใจอย่างที่สุด.

ขณะที่เขาคิดว่าตัวเองต้องตายไปแน่ๆ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะรอดมาได้,ไท่จื่อฉงเทียนที่สูดหายใจหอบๆเข้าลึก.

เขาที่มองไปยังไท่จื่อเหล่ยเทียนที่อยู่ด้านหน้า.

"ขอบคุณพี่สาม!"ไท่จื่อฉงเทียนที่กล่าวออกมาในทันที.

นี่คือความรู้สึกที่ซาบซึ้งอย่างแท้จริง,ต้องไม่ลืมว่าก่อนหน้านี้เขาได้สิ้นหวังไปแล้ว.

ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่โบกมือ,ให้ไท่จื่อฉงเทียนหยุดพูด.

ไม่ไกลออกไปนั้น,หวางเฉินที่นำผู้ใต้บังคับบัญชากลับมา,แม้ว่าจะมีหลายสิบคนที่ได้รับบาดเจ็บอยู่เหมือนกัน,ทว่าก็ไม่ได้รับอันตรายมากมายนัก!

หลังจากที่ไท่จื่อเหล่ยเทียนช่วยไท่จื่อฉงเทียนแล้ว,ก็จ้องมองไปยังจงซานที่อยู่ไกลออกไป,คนทั้งสองต่างก็จดจ้องมองกันและกัน!

จงซานที่ก้มหน้าจ้องมองไท่จื่อฉงเทียน,รู้สึกราวกับว่าฟ้าดินรอบๆแกว่งไปมา,เหมือนกับก่อนหน้านี้ที่ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่ได้สร้างปรากฏการฟ้าดินขึ้นนั่นเอง.

ในเวลาเดียวกัน,ดวงตาของจงซานไม่ได้มองคนอื่นเช่นกัน,จับจ้องมองเพียงแค่ไท่จื่อเหล่ยเทียน.

ผนึกที่สลักเอาไว้ในหัวใจ,รูปร่างท่าทางเช่นนี้ที่เขาไม่เคยลืม! ความเกลียดชังที่สลักติดแน่นในกระดูกมันได้ติดแน่นในหัวใจของเขามานานแล้ว!

ทันใดนั้น,พื้นที่รอบๆจงซาน,ที่เต็มไปด้วยจิตสังหาร,จิตสังหารที่มากมายราวกับหลุมดำ.

จงซานที่ดวงตาแดงซาน,มือกุมดาบยักษ์,จนเส้นโลหิตปูดโปนออกมา.

ไท่จื่อเหล่ยเทียน?

ในที่สุดก็ได้พบกัน,ไท่จื่อเหล่ยเทียน!

ในอดีตนั้นเขาที่ไม่ต่างจากมดปลวก,ไม่มีแม้แต่พลังที่จะต่อต้าน,หากไม่เพราะว่าผู้ใต้บังคับบัญชาทำให้เขาสลบไป,บางที่เขาคงตายไปเรียบร้อยแล้ว,เขาไม่มีพลังที่จะต่อต้านได้เลย.

แล้ววันนี้,เขามีพลังพอที่จะโจมตีกลับแล้วรึ?

ความแค้นที่ต้องการชำระออกไป,มันเปี่ยมล้นอย่างไม่ต้องสงสัย,ทว่าสัญชาติญาณที่บอกให้เขาควรจะทำอย่างไร! ส่วนเหตุผลก็บอกให้เขาควรทำอย่างไรเช่นกัน,จงซานที่ข่มความรู้สึกให้ใจเย็น,แม้ว่าจะยังสงบ,ทว่าภายในใจนั้นได้บ้าคลั่งไปแล้ว.

ในเวลานี้,จงซานหลุดการควบคุมรึ? เขาสงบได้,คาดไม่ถึงเลยว่าจะสงบใจลงได้?

ต้องรู้ด้วยว่าในอดีตนั้น,เพียงแค่นึกถึงเรื่องที่ไท่จื่อเหล่ยเทียนสังหารกุยเอ๋อ,จงซานก็ไม่สามารถระงับความรู้สึกเอาไว้ได้,ไม่สามารถทำใจให้สงบได้เลย,ทว่าตอนนี้,คาดไม่ถึงเลยว่าจะเปลี่ยนมาเป็นสุขุมได้? นอกจากนี้ยังสามารถจับจ้องมองประจันหน้ากับไท่จื่อเหล่ยเทียนได้.

บางที,มีเพียงแค่การประจันหน้ากับไท่จื่อเหล่ยเทียน,ถึงจะสามารถเอาชนะใจตัวเองได้,นี่คือการฝึกควบคุมจิตใจ,จิตใจของจงซาน,การฝึกมีเพียงต้องอยู่ต่อหน้าไท่จื่อเหล่ยเทียนจริงๆ,นี่เป็นการลบจุดอ่อนที่มีในใจของเขาออกไป.

ในอดีตเขาที่สูญเสียการควบคุม,ไม่ต่างจากคนบ้า,ไร้เหตุผลกลายเป็นว่ามันได้ทำลายตัวเอง,ทว่าตอนนี้เขากำลังฝึกฝนจิตใจตัวเอง,เขาจะไม่สูญเสียการควบคุม,เขาจะไม่กลายเป็นคนบ้า,เขาจะต้องทรงพลังน่าเกรงขาม.

ตอนนี้เขาจะต้องสังหารไท่จื่อเหล่ยเทียนอย่างงั้นรึ?

ไม่ไกลออกไปนั้นเจ้าโส่วเซี่ยงที่บินมาอย่างรวดเร็ว,ก่อนหน้านี้จงซานได้เอ่ยเตือนเขา,หากว่าเขาพบเจอกับไท่จื่อเหล่ยเทียน,หากว่าเขาหลุดการควบคุม,เจ้าโส่วเซี่ยงมีหน้าที่ปลุกจงซาน.

ทว่าในเวลานี้,จงซานเสียการควบคุม,หรือไม่ยังไม่เสียการควบคุม?

"ข้าไม่เป็นไร!"จงซานกัดฟัน,หากแต่ไม่ได้หลุดการควบคุมแต่อย่างใด.

กับคำพูดของจงซานทำให้เจ้าโส่วเซี่ยงเบาใจ.

ขณะที่จงซานจดจ้องมองไปยังไท่จื่อเหล่ยเทียน,ความเกลียดชังของข้านั้นไม่สามารถปิดเอาไว้มิดเลย,เพราะมันฝังอยู่ในกระดูกสลักอยู่ในหัวใจ,ทว่าทันใดนั้นเขาก็คิดอะไรบางอย่างได้,ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,ดวงตาทั้งสองเปล่งประกายปะทุแสงบางอย่างออกมา.

ในเวลานั้น,ที่หน้าผากของจงซาน,บัวหงหลวนที่โคจรไปมาในทันที.

สีน้ำเงิน,สีน้ำเงินเข้มอีกด้วย!

บัวหงหลวนที่เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน! นิมิตรแห่งโชคร้ายอย่างงั้นรึ?

ภายในใจของจงซานที่รัดแน่น,นิมิตรแหงโชคร้ายอย่างงั้นรึ?

หมายความว่าอย่างไร? หากเร่งรีบ,เขาจะต้องตายรึ?

จงซานที่ต่อสู้กับเฉินฉีเทียน,เฉินฉีเทียน,ที่มีระดับสวรรค์แท้,ทว่าระดับสวรรค์แท้เช่นเฉินฉีเทียน,ยังไม่ทำให้บัวหงหลวนเปลี่ยนสีได้เลย.

แม้ว่าจะมีพลังเทียบเท่ากับระดับราชันย์แท้,หากแต่ก็ยังไม่เพียงพอต่อกรกับไท่จื่อเหล่ยเทียนรึ?

ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ล่ะ?

ภายในใจจงซานที่สั่นไหว,คาดไม่ถึงเลยว่าไท่จื่อเหล่ยเทียนจะแข็งแกร่งขนาดนี้เลยรึ? หากว่าเร่งรีบเขาจะต้องตายอย่างงั้นรึ? ตอนนี้เขาจะต้องรักษาชีวิตเอาไว้ก่อน?

ไม่ได้,ข้าจะต้องแก้แค้นให้กุยเอ๋อ!

ต้องทน! ต้องทนเอาไว้!

จงซานที่อดกลั้นจนใบหน้าแดงขึ้นมา,เป็นความรู้สึกไม่ยินยอม,เป็นความอดกลั้นวามรู้สึกที่อัดอั้นนี้เอาไว้นั่นเอง.

ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่อยู่ไกลออกไป,จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,สายตาของเขา,ราวกับว่าเข้าใจสถานการณ์ทุกอย่างทั้งหมด.

สายตาของเขาที่จ้องมองจงซาน,จ้องมองรอยแยกสามพันจั้งที่จงซานฟันลงมา,จ้องมองกำแพงเมืองที่เป็นรอยดาบ,ก่อนที่จะยกยิ้มเผยท่าทางเหยียดหยัน,จากนั้นก็หันกลับมา.

"ถอนกำลัง!!!"

ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่กล่าวออกมาเบาๆ.

"พี่สาม,ท่านไม่สังหารมันหรอกรึ? ทำไมต้องปล่อยมันไป,หลังจากนี้มันจะกลายเป็นก้างขวางคอชิ้นโตสำหรับพวกเรา."ไท่จื่อฉงเทียนที่ไม่ยินยอม.

ไท่จื่อฉงเทียนที่จ้องมองจงซานด้วยความดุร้าย,ไม่ยินดีนักหากว่าจงซานไม่ตกตาย.

ไท่จื่อเหล่ยเทียนจ้องมองไปยังไท่จื่อฉงเทียนก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า"ไร้สาระ!"

"หืม?"ไท่จื่อฉงเทียนที่ตกใจเล็กน้อย,ทว่าก็ไม่สามารถโต้เถียงอะไรได้,ทำได้แค่มองอย่างดุร้ายไปยังจงซาน.

ถอนกำลังอย่างงั้นรึ?

เหล่าขุนนางบนป้อมปราการเวลานี้ต่างก็เต็มไปด้วยความงงงวย,จากนั้นก็ปะทุความดีใจตื่นเต้นขึ้นมา,พวกเขาปลอดภัยแล้ว! ราชวงศ์จักรพรรดิเหยี่ยนหงปลอดภัยแล้ว.

ก่อนที่ไท่จื่อเหล่ยเทียนจะจากไป,สายตาของไท่จื่อเหล่ยเทียนได้หันกลับไปมองเหล่าขุนนางบนป้อมปราการ,พร้อมกับเผยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมาเช่นกัน.

คราแรกพวกเขาที่ตื่นเต้นดีใจ,จากนั้นก็แข็งค้างขึ้นมาทันที,กับสายตาที่ชั่วร้ายนั่นทำให้พวกเขาแข้งขาอ่อน,ไม่กล้าแสดงความดีใจออกมา.

หลังจากที่ไท่จื่อเหล่ยเทียนจ้องมองเหล่าขุนนาง,ก็หันหน้าไปมองจงซานที่ถือดาบร่างด้านบนที่เปลือยเผยกล้ามเนื้อ,สายตาของเขาที่ดูลึกลับ,ยกยิ้มอย่างชั่วร้าย,และนำกองกำลังทหารถอนกำลังจากไป.

จงซานที่ลอยอยู่บนอากาศ,จดจ้องมองไปยังไท่จื่อเหล่ยเทียนที่นำทัพจากไป,ฝ่ามือของเขาที่ที่มีรอยเล็บฝังแน่น,ภายในใจที่เต้นไปมาราวกับเสียงกลอง,ไม่ยินดี,เขาไม่ยินดีนัก,ความเกลียดชังนี้มันมากมายเหลือเกิน!

"พรึดๆๆ"

จงซานที่พ่นโลหิตคำโต.

"ฝ่าบาท,เป็นไรหรือไม่?"ใบหน้าของเจ้าโส่วเซี่ยงที่ตื่นตกใจ.

"ไม่เป็นไร!"จงซานสายหน้าไปมา,ก่อนที่จะกลับมายังป้อมปราการ.

"ขอบคุณจักรพรรดิจง,นี่นับเป็นครั้งแรก,นี่เป็นครั้งแรกที่ไท่จื่อเหล่ยเทียนถอนกำลัง,ตลอดการนำทัพของเขา,ไม่เคยมีเรื่องเช่นนี้มาก่อน,จักรพรรดิจงสามารถที่จะผลักกองทัพของไท่จื่อเหล่ยเทียนกับไป,จากนี้ไปจะต้องกลายเป็นเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่ที่เกิดขึ้นในทวีปศักดิ์สิทธิ์อย่างแน่นอน!"กงเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.

"ขอบคุณจักรพรรดิจง,ราชวงศ์จักรพรรดิเหยี่ยนหงได้ถูกช่วยเอาไว้แล้ว!"ขุนนางอีกคนที่กล่าวออกมา.

"ความกรุณาของจักรพรรดิจง,ราชวงศ์จักรพรรดิเหยี่ยนหงจะไม่มีวันลืม!"

คำเยินยอสรรสรรมากมาย,จงซานหาได้สนใจ,เขาที่บินตรงไปยังตำหนักเมืองตะวันออก,สายตาของทุกคนที่แสดงความเคารพ,จดจ้องมองไปยังแผน่หลังของจงซานที่จากไป,ไม่มีใครกล้ารบกวน.

เขากำลังปิดตัวบำเพ็ญ!

จงซานแน่นอนเขารับรู้ดีว่า,เขาจะต้องพักฟื้นเพราะร่างกายของเขาอ่อนแรงด้วยวิชากายาเทพอสูรที่เขาได้ใช้ไป.

ทุกคนที่เห็นจงซานไม่รับแขก,ก็ไม่มีใครกล้ารบกวนอีก,ทุกคนที่ถอยกลับไป,แน่นอนว่าเจ้าโส่วเซี่ยงที่คอยปกป้องอยู่ด้านนอกประตู.

...

ระหว่างทางทัพของไท่จื่อเหล่ยเทียนกำลังถอนกำลังนั้น.

"พี่สาม,ทำไมถึงปล่อยจงซานไป,เขามีระดับจักรพรรดิแท้ยังร้ายกาจขนาดนี้,หลังจากนี้จะยิ่งเป็นศัตรูตัวฉกาจต่อราชวงศ์ของพวกเรา,ทำไมไม่สังหารเขาซะ?"ไท่จื่อฉงเทียนทียังไม่เข้าใจ.

"สังหารเขารึ?หวังเฉินเจ้าอธิบายสิ!"ไท่จื่อเหล่ยเทียนกล่าว.

"ครับ!"หวางเฉินที่รับคำในทันที.

ไท่จื่อฉงเทียนที่จับจ้องมองไปยังหวางเฉิน.

"จงซานนั้นยังไม่สิ้นฤทธิ์,หากว่าผลี....."หวางเฉินที่กล่าวออกมาได้แค่ครึ่งเดียวก็ถูกไท่จื่อฉงเทียนกล่าวขัด.

"อะไร? จะเป็นไปได้อย่างไร? เขายังไม่สิ้นฤทธิ์อีกรึ? เป็นไปไม่ได้,เขามีเพียงระดับจักรพรรดิแท้,มันจะเป็นไปได้อย่างไร?"ไท่จื่อฉงเทียนที่กล่าวเสียงดังด้วยความโกรธ.

หวางเฉินยักไหล่,พร้อมกับกล่าวว่า"ความจริงก็คือความจริง,ข้าเข้าใจจงซานที่สุด,เขาจะไม่ออกมาแนวหน้าหากว่าไม่มีไพ่ตายในมือ,ก่อนหน้านี้เขาได้ทุ่มกำลังออกมาหมดแล้วรึ? จากที่ข้าเห็น,เขายังไม่ได้ต่อสู้เต็มที่กับท่านเลย! เขาที่ใช้เพียงดาบของเขา,เป็นเพียงแค่การลองกำลังเท่านั้น."

"เป็นไปไม่ได้,มันจะเป็นไปได้อย่างไร,เขาเป็นอสุรกายรึอย่างไร? ร้อยปี,เขาแข็งแกร่งขนาดนี้เลยรึ?"ไท่จื่อฉงเทียนที่แสดงท่าทางไม่อยากเชื่อ.

"ความจริงก็คือความจริง,แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าเขามีไพ่ตายอะไรในมือ,ทว่าข้าสัมผัสได้ว่าเขายังไม่สิ้นฤทธิ์!"ไท่จื่อฉงเทียนกล่าว.

เมื่อไท่จื่อเหล่ยเทียนกล่าว,ไท่จื่อฉงเทียนย่อมไม่กล้ากล่าวแย้งอะไร,แน่นอนว่าไท่จื่อเหล่ยเทียนนั้นไม่มีทางกล่าวอะไรไร้สาระอย่างแน่นอน,เขาบอกว่าจงซานยังมีไพ่ลับซ่อนอยู่,และยังเป็นอะไรบางอย่างที่ทรงพลังอย่างงั้นรึ?

เวลานี้จงซานได้เป็นอสุรกายกัดกินใจเขาไปแล้ว,ไท่จื่อฉงเทียนที่จ้องมองไปยังไท่จื่อเหล่ยเทียน,"แล้วพี่สามไม่จัดการเขาอย่างงั้นรึ?"

"แน่นอนว่าข้าจะต้องสังหารเขาอย่างแน่นอน!"ไท่จื่อเหล่ยเทียนกล่าวออกมาด้วยความเหยียดหยัน.

กับคำพูดของไท่จื่อเหล่ยเทียนนั้นกล่าวราวกับว่าจงซานนั้นไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาแม้แต่น้อย.

"หืม?"ไท่จื่อฉงเทียนที่ตกใจเล็กน้อย,หวางเฉินที่จ้องมองไท่จื่อเหล่ยเทียนด้วยสายตาแปลกประหลาดเช่นกัน.

"แต่ว่าหากข้าลงมือในตอนนี้,แน่นอนว่าข้าจะต้องเผยความแข็งแกร่งที่ข้าซ่อนเอาไว้ออกมา,ซึ่งมันจะไม่ส่งผลแต่แผนการของพวกเราแม้แต่น้อย,หรือว่าเจ้าต้องการที่จะทำให้แผนการของฝ่าบาทเสียหายอย่างงั้นรึ?"ไท่จื่อเหล่ยเทียนกล่าว.

"เขาไม่คู่ควร!"ไท่จื่อฉงเทียนที่ยิ้มอย่างขมๆ.

"เจ้าไปเตรียมตัว,นำจินอู๋ซานไปด้วย,กลับไปก่อน!แล้วข้าจะตามไป!"ไท่จื่อเหล่ยเทียนกล่าว.

"ครับ!"ไท่จื่อฉงเทียนพยักหน้า,จากนั้นก็บินขึ้นฟ้า,จากไปอย่างรวดเร็ว.

ขณะที่จื่อฉงเทียนจากไปแล้ว,ไท่จื่อเหล่ยเทียนจับจ้องมองไปยังหวางเฉิน.

บนแท่นบัญชาการ,ตราบเท่าที่ไท่จื่อเหล่ยเทียนต้องการ,จะไม่มีใครได้ยินคำพูดของพวกเขา.

"เอาล่ะ,เหล่าฉี(น้องเจ็ด)กลับไปแล้ว,บอกข้ามา,ค่ายกลธารโลหิต,เจ้ามีอะไรที่จะอธิบาย?"ใบหน้าของไท่จื่อเหล่ยเทียนที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา.

"ผู้น้อยพยายามทำหน้าที่ของตัวเองอย่างสุดความสามารถ,ไม่มีออมมือเลยแม้แต่น้อย!"หวางเฉินกล่าวออกมาในทันที.

"หืม? ไม่เลยแม้แต่น้อยรึ? ทำไมเจ้าไม่สามารถกำจัดกลุ่มคนเหล่านั้นได้?"ท่าทางของไท่จื่อเหล่ยเทียนที่กล่าวด้วยเสียงที่เย็นชา.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.