Immortality Chapter 567 Fatal poisonous pill
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 567 พิษร้ายแรง.
Chapter 567 Fatal poisonous pill
致命毒丹
พิษร้ายแรง.
"ที่เจ้าเข้ามาขวาง,เจ้าต้องการทดสอบพิษด้วยตัวเจ้าเองอย่างงั้นรึ?"เป่าเอ๋อที่เอ่ยต่อเสี่ยวเหยาโห่วที่อยู่ข้างๆ.
"ใช่,ทดสอบเลย!"
"กล้าๆหน่อย!"
ทุกคนที่อยู่รอบๆต่างส่งเสี่ยงเชียร์.
"เจ้าไปลองเม็ดยา!"ดวงตาของเสี่ยวเหยาโห่ว,ชี้ไปยังผู้ใต้บังคับบัญชาข้างๆ.
"โห่วเย่ว,ข้า,ข้า....."ผู้ใต้บังคับบัญชาที่กล่าวออกมาด้วยความกลัว.
"กลัวอะไร,ข้ามีเม็ดยาแก้พิษระดับหกและระดับเจ็ด."เสี่ยวเหยาโห่วที่เอ่ยออกมาในทันที.
อย่างไรก็ตาม,ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาก็ยังหวาดกลัวเช่นเดิม.
"ยาถอนพิษที่ไม่เจาะจงกับพิษ,ไม่มีทางแก้พิษได้ง่ายๆ!"เป่าเอ๋อที่เผยยิ้มออกมา.
กับคำพูดของเป่าเอ๋อ,ยิ่งทำให้ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนั้นหวาดกลัว,ไม่กล้าทดสอบยาพิษดังกล่าว.
"ขยะ!"เสี่ยวเหยาโห่วที่ตำหนิด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"พิษของข้านั้น,แม้สามารถแก้ได้,หากเพียงแค่เม็ดยาระดับเจ็ดเม็ดเดียวคงไม่เพียงพอ!"เป่าเอ๋อที่ส่ายหน้าไปมาด้วยรอยยิ้ม.
"ยังไม่ลองอีก?"เสี่ยวเหยาโห่วที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวขึ้นมา.
"ผู้น้อยไม่กล้า!"ผู้ใต้บังคับบัญชาคนดังกล่าวส่ายหน้าไปมา.
คิดว่าได้ยินแล้วจะดีใจอย่างงั้นรึ?หากว่ายาถอนพิษระดับเจ็ดไม่ได้ผลล่ะ?
นี่ไม่ใช่การล่อเล่น? ไม่มีเหตุผลใดที่จะต้องลองยาพิษเลย,นอกจากนี้นี่เป็นการที่เสี่ยวเหยาโห่วหาเรื่องจงซาน,ซึ่งเป็นการทำอะไรที่ไม่ได้ประโยชน์เลยแม้แต่น้อย,การกระทำเช่นนี้,มีแต่นำภัยพิบัติมาให้กับตัวเองเท่านั้น.
"เจ้า,หากว่ารักษาไม่ได้,ข้าจะช่วยเจ้าแก้แค้นเอง!"เสี่ยวเหยาโห่วที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยว.
เสี่ยวเหยาโห่วจะแก้แค้นให้อย่างงั้นรึ?
เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกัน,หากว่าข้าตายไป,จะแก้แค้นไปทำอะไร?อีกอย่างเป็นเสี่ยวเหยาโห่วที่ต้องการหาเรื่องจงซานเองไม่ใช่รึ?
ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาได้แต่ยืนนิ่งโค้งคำนับไม่เคลื่อนไหว,ไม่กล้าลองยา.
"เจ้าไม่กล้า!"เป่าเอ๋อที่ยืนเม็ดยาที่วางบนฝ่ามืออกไป.
สายตาของทุกคนที่จับจ้องมองแสดงท่าทางกดดัน,ท่าทางของเป่าเอ๋อที่แสดงท่าทางเหยียดหยัน,แสดงท่าทางกดดันเพื่อที่จะทำให้เสี่ยวโหยวโห่วต้องรู้สึกอับอาย.
"ข้าจะลองเอง!"เสี่ยวเหยาโห่วแค่นเสียงเย็นชา.
"อย่า!"เนี่ยชิงชิงที่เอ่ยห้ามในทันที.
แม้ว่านางจะไม่ชอบหน้าเสี่ยวเหยาโห่ว,ทว่าสถานะของเสี่ยวเหยาโห่วและเซิ่งซ่างนั้นค่อนข้างระเอียดอ่อน,หากเสี่ยวเหยาโห่วเกิดอุบัติเหตุ,เซิ่งซ่างจะต้องโกรธเกรี้ยว,เวลานั้นทุกคนจะต้องประสบโชคร้ายอย่างแน่นอน.
"ไม่มีทางเป็นไปได้,ข้าไม่เชื่อว่ายาพิษนี้จะเป็นยาพิษระดับเจ็ด,เพียงแค่ยาแก้พิษระดับหกก็เพียงพอแล้ว,หากว่ามันไม่สามารถแก้พิษได้,ฝ่าบาทจะต้องแก้แค้นให้ข้า,ฆ่าพวกเจ้าทุกคน! ชิ!"เสี่ยวเหยาโห่วที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยว.
เสี่ยวเหยาโห่วที่กล่าวอย่างไร้ยางอาย!
ส่วนจงซานสามารถมองเห็นความหวดหวั่นของเสี่ยวเหยาโห่วได้,คิดไม่ถึงเลยว่าจะยอมให้คนอื่นกดดันให้ฆ่าตัวตาย,ต้องบอกเลยว่าเสี่ยวเหยาโห่วเป็นขยะของแท้,ไม่เพียงไร้ยางอายยังโง่งมอีกด้วย,คนเช่นนี้,จงซานรู้สึกเหยียดหยันนัก,แววตาที่เผยแววตาที่อเนจอนาถใจ!
"โห่วเยว่,อย่ากินเลย!"เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาที่กล่าวขวางในทันที.
เพราะว่าพวกเขารู้ดี,หากเสี่ยวเหยาโห่วเป็นอะไรขึ้นมา,พวกเขาจะต้องโชคร้ายแน่.
"ไปให้พ้น,เจ้าพวกขยะ!"เสี่ยวเหยาโห่วที่เตะผู้ใต้บังคับบัญชาให้หลบไป.
จากนั้นก็โบกสะบัดมือคว้ายาพิษจากเป่าเอ๋อมา.
ตอนนี้เสี่ยวเหยาโห่วที่บ้าคลั่งไร้ซึ่งเหตุผลไปไปแล้ว,เขาไม่สนใจคำพูดของเนี่ยชิงชิงหรือใครๆทั้งสิ้น.
เขาที่คว้ายาใส่ปากไปในทันที,เหล่าคนที่จ้องมองถึงกับหัวใจเย็นเยือบไปเลยทีเดียว,ง่ายดายเพียงนี้!
ภายในใจของเสี่ยวเหยาโห่วที่เต้นไปมา,จวบจนเขากลืนยาพิษลงไป,เขารู้สึกภายในใจกับเหือดแห้ง.
เขารู้สึกร่างกายของเขากำลังชาไปทั่วร่าง,ภายในใจราวกับมีคมกระบี่มากมายกำลังทิ่มแทง,ผิวกายที่เปลี่ยนสีไปในทันที.
"อ๊ากกกกๆ"
เสี่ยวเหยาโห่วที่ตะโกนลั่น,ยาพิษที่ออกฤทธิ์ในทันที,สมองของเขาที่เหม่อลอย.
"โห่วเย่ว,เร็วเข้า,เร็วเข้า,ยาถอนพิษ!"ผู้ใต้บังคับบัญชาที่ส่งยาถอนพิษระดับหกให้ในทันที.
ทว่าโห่วเยว่ที่ไม่สามารถขยับได้,ทั่วร่างที่อ่อนแรง,อ้าปากค้าง,ดวงตาที่หวาดผวา,ก่อนที่จะเห็นยาถอนพิษเข้าปาก,ทันใดนั้นก็กลืนมันลงไปในทันที.
ทว่าหัวใจของเขาก็ยังรู้สึกเจ็บมากขึ้นและก็มากขึ้น,รู้สึกมีกระบี่ที่ทิ่มแทงมากขึ้น,ตอนนี้ราวกับว่ามันทะลวงไปถึงวิญญาณ,กระดูกที่ราวกับว่ามันสลายหายไป.
หมื่นพิษกร่อนใจละลายกระดูก!
ผลของพิษที่เริ่มออกฤทธิ์มากขึ้นและก็มากขึ้น,แววตาของเสี่ยวเหยาโห่วที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว,อ้าปากหอบๆ,รู้สึกเสียใจอย่างที่สุด.
"ยาแก้พิษระดับหกไม่ได้ผล,เร็วเข้า,เปลี่ยนเป็นยาแก้พิษระดับเจ็ดเร็วเข้า!"เหล่าคนที่อยู่รอบๆต่างเอ่ยออกมา.
กับสิ่งที่เห็นเวลานี้,ทุกคนรับรู้แล้วว่ายาพิษของเป่าเอ๋อนั้นร้ายกาจขนาดใหน,โดยเฉพาะเจ้าหน้าที่ตรวจสอบ,สามารถยืนยันได้ถึงประสิทธิภาพของมัน.
ผู้ใต้บังคับบัญชาเสี่ยวเหยาโห่วที่นำยาถอนพิษระดับเจ็ดใส่ปากของเสี่ยวเหยาโห่วอย่างรวดเร็ว.
เสี่ยวเหยาโห่วในเวลานี้,รับรู้ว่าตัวเองกำลังจะตาย,หวาดผวาตื่นกลัวจวบจนน้ำตาหลั่งไหลออกมาเป็นพิษเจ็ดสี.
ยาถอนพิษระดับเจ็ดถูกกลืนเข้าไปในทันที,
หลังจากที่กินยาถอนพิษเข้าไปแล้ว.
ยาถอนพิษระดับเจ็ดที่กินเข้าไปดูเหมือนว่าจะทำให้ดีขึ้นมาเพียงเล็กน้อย,เสี่ยวเหยาโห่วยังคงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด,ความเจ็บที่กระจายไปทั่วร่าง,มันไม่ได้หายไปเลยแม้แต่น้อย.และยังมีทีท่าว่าจะเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆ.
"ช่วยข้าด้วย!"เสี่ยวเหยาโห่วที่ร้องออกมากล่าวต่อเนี่ยชิงชิง.
"สหายเต๋าเป่าเอ๋อ,เรื่องนี้,..........."เนี่ยชิงชิงที่จ้องมองไปยังเป่าเอ๋อด้วยความกังวล.
ส่วนเป่าเอ๋อในเวลานี้แสดงท่าทางเฉยชาหาได้สนใจไม่,ยิ่งเป็นหญิงงามที่จงซานรู้จักยิ่งทำให้นางเฉยชา,และคนที่แสดงท่าทางเป็นศัตรูเช่นเสี่ยวเหยาโห่วด้วยแล้ว,ทั้งใบหน้าและจิตใจของนางที่ราวกับน้ำแข็ง.
ขณะที่เนี่ยชิงชิงขอความช่วยเหลือ,เป่าเอ๋อจ้องมองด้วยความเย็นชาไปยังเสี่ยวเหยาโห่ว.
"ยาหมื่นพิษกร่อนใจละลายกระดูกนั้น,ความจริงเป็นเพียงเม็ดยาระดับเจ็ดเท่านั้น,เม็ดยาถอนพิษก็สามารถถอนพิษได้,ทว่า,ในเมื่อมันถูกเรียกว่า"หมื่นพิษ"คิดว่าเพียงแค่เม็ดยาถอนพิษระดับเจ็ดเม็ดเดียวจะสามารถถอนพิษได้อย่างงั้นรึ?"เป่าเอ๋อกล่าว.
ทันทีที่กล่าวจบ,เสี่ยวเหยาโห่วที่นำขวดยาออกมามากมาย,กำลังกุยหาเม็ดยาด้วยความเจ็บปวด.
ผู้ใต้บังคับบัญชาของเสี่ยวเหยาโห่วที่ช่วยกันคัดแยกเม็ดยา,ซึ่งมีเม็ดยาระดับเจ็ดกว่าห้าสิบเม็ด.
ทุกคนที่อยู่รอบๆต่างก็อุทานออกมาเสียงดัง,โห่วเยว่ราชวงศ์สวรรค์,คาดไม่ถึงว่าจะมั่งคั่งมีเม็ดยาระดับเจ็ดห้าสิบขวด,ต้องรู้ด้วยว่าคนที่อยู่ที่แห่งนี้,การจะมีเม็ดยาระดับเจ็ดนั้นแทบเป็นไปไม่ได้,นอกจากนี้ยิ่งเป็นยาถอนพิษระดับเจ็ดด้วยแล้วยังเป็นยาหายาก,ที่แพงจนไม่มีใครสามารถจะเอ่ยถามได้เลย.
ยาถอนพิษระดับเจ็ดที่ถูกเสี่ยวเหยาโห่วกินเข้าไป,ดูเหมือนมันจะดีขึ้นช้าๆ,ทว่าไม่สามารถถอนพิษออกไปได้ทั้งหมด,ร่างกายของเขายังคงเจ็บปวด,เวลานี้เขารู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง,เป็นไปได้อย่างไรว่าพิษนี้จะร้ายแรงขนาดนี้,พิษอะไรกันถึงได้ร้ายกาจนัก.
ทุกคนรอบๆที่หายใจหอบๆ,หนึ่งเม็ด,สองเม็ด,สามเม็ด............
ด้วยเม็ดยาเขาได้ใช้ไปหมดแล้ว,ใบหน้าของเสี่ยวเหยาโห่วที่กลายมาเป็นขาวซีด,แม้ว่าจะดีขึ้นบ้างแล้ว,ทว่าพิษทั้งหมดก็ยังไม่ได้หายไป.
ขณะที่ทุกคนมองมายังเป่าเอ๋อ,ต่างก็เผยสีหน้าหวั่นเกรงขึ้นมา.
"ขอยาแก้พิษ!"เสี่ยวเหยาโห่วที่เอ่ยต่อเป่าเอ๋อ.
เสี่ยวเหยาโห่วที่รู้สึกเจ็บปวดขึ้นอีกครั้ง,มากขึ้นและก็มากขึ้น,แม้ว่าจะไม่เท่าตอนแรก,แต่ก็รู้สึกราวกับว่าร่างกายกำลังถูกฉีกกระชากออกจากกัน.
"สหายเต๋าเป่าเอ๋อ,ได้โปรดช่วยด้วย!"เนี่ยชิงชิงที่เอ่ยออกมาข้างๆ.
"ข้าไม่มียาแพ้พิษ!"เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาตรงๆ.
ทุกคนที่อยู่รอบๆถึงกับถอยหลังออกไปเล็กน้อย,เห็นได้อย่างชัดเจนว่ายาพิษนี้อันตรายอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
และยังไม่มียาถอนพิษเฉพาะด้วย.
ห้าสิบเม็ดยาถอนพิษระดับเจ็ดถูกใช้ไปหมดแล้ว,หากแต่ไม่สามารถถอนพิษได้,นอกจากนี้ยังมีมียาถอนพิษเฉพาะด้วย,เสี่ยวเหยาโห่วจบแล้ว,สายตาของทุกคนที่แสดงท่าทางสงสาร.
"ข้าตาย,พวกเจ้าก็ต้องตายไปด้วยอย่างแน่นอน,ฝ่าบาทจะต้องแก้แค้นให้กับข้า!"เสี่ยวเหยาโห่วที่กล่าวด้วยเสียงแข็งราวกับว่าได้เข้าตาจนแล้ว.
"ข้าบอกแล้วว่ายาถอนพิษสามารถถอนพิษได้,หากแต่พิษนี้ข้าก็บอกแล้วว่ามีชื่อว่า,"หมื่นพิษกร่อนใจละลายกระดูก,มีพิษที่แตกต่างกันหมื่นชนิดผสมอยู่,หากจะแก้พิษต้องใช้เม็ดยาระดับเจ็ดอย่างน้อยร้อยเม็ด,หรือว่าหากเจ้ามีความสามารถพอ,อาจจะใช้ยาถอนพิษระดับแปดถอนพิษก็ได้!"เป่าเอ๋อกล่าว.
ได้ยินคำพูดของเป่าเอ๋อ,เสี่ยวเหยาเหยาโห่วที่ดวงตาเปล่งประกาย,มีความหวังอีกครั้ง.
ทว่ายาถอนพิษของตัวเอขาเองนั้นหมดแล้ว,เสี่ยวเหยาโห่วที่จ้องมองไปยังฝั่งผู้ใต้บังคับบัญชา,พวกเขาที่สะบัดมือซึ่งมีอยู่ด้วยกันสีเม็ด,เสี่ยวเหยาโห่วที่กลืนมันลงไปทันที.
มันยังไม่พอ.
เนี่ยชิงชิงที่สะบัดมือ,นำเม็ดยาออกมา,มอบให้กับเสี่ยวเหยาโห่ว,เนี่ยชิงชิงและเส้าเฟยโห่วนับว่าโชคร้ายนัก,แต่ก็คงไม่สามารถยืนอยู่โดยที่ทำเป็นไม่สนใจได้.
เนี่ยชิงชิงและเสี่ยวเหยาโห่วมีอยู่ด้วยกัน 15
เม็ด,เสี่ยวเหยาโห่วที่กลืนมันลงไปในทันที.
"ยังไม่พอ,มันยังไม่พอ........."เสี่ยวเหยาโห่วที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว.
"ข้าจะบอกเจ้าไว้,เจ้ามีเวลาสองชั่วยาม,หากผ่านสอบชั่วยามไปแล้วยังไม่ถอนพิษ,ต่อให้เนี่ยฟ่านเฉินมาก็ช่วยไม่ได้!"เป่าเอ๋อแค่นเสียงเหยียดหยัน.
"......เร็วเข้า,ไปซื้อยามาให้ข้า,ไปขอให้ตานหวังต้าหลีช่วย,เร็ว,เร็วเข้า!"เสี่ยวเหยาโห่วที่ตะโกนสังผู้ใต้บังคับบัญชา.
"รับ,รับทราบ!"ผู้ใต้บังคับบัญชาที่เร่งรีบจากไปในทันที.
พวกเขาที่วิ่งพล่าน,สองชั่วยามรึ?
เสี่ยวเหยาโห่วในเวลานี้ที่กำลังเจ็บปวดรวดเร็วสั่นไปทั่วร่าง,ยากที่จะทานทนได้.
หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วยาม,ตานหวังต้าหลีที่เป็นตัวแทนราชวงศ์สวรรค์เข้าร่วมงานครั้งนี้ก็มาถึง,เขาที่เห็นเสี่ยวเหยาโห่วในสภาพห่อเหี่ยว,ก่อนที่จะนำยาถอนพิษระดับเจ็ดของตัวเองออกมา.
"นี่,ข้าหามาได้แค่เพียงแค่ 20
เม็ด,เวลาไม่ค่อยมี,ข้าไม่สามารถหลอมได้ทัน,จึงได้ส่งคนให้เหล่าสหายของเขาตามมาอยู่!"ตานหวังต้าหลีที่เอ่ยออกมาทันที.
เสี่ยวเหยาโห่วที่ทนเจ็บปวดทรมาน,ก่อนที่จะกินเม็ดยาถอนพิษลงไปในทันที.
ท้ายที่สุดก็ก็ดีขึ้นอีกครั้ง,ยาพิษของเป่าเอ๋อนั้นทรงพลังมาก,ตานหวังที่ทำการตรวจสอบร่างของเสี่ยวเหยาโห่ว,ไม่คิดเลยว่าจะยังไม่สามารถถอนพาได้.
ก่อนที่จะผ่านไปอีกไม่กี่อึดใจ,เหล่าสหายของตานหวังต้าหลีก็มาถึง,ตอนนี้เสี่ยวเหยาโห่วที่กินเม็ดยาไปอีกสามสิบเม็ด,ท้ายที่สุดก็กลับมาเป็นดั่งเดิม,ร่างกายทั่วร่างที่หลังเหงื่อขับพิษออกมาชุ่มร่างกาย,เสื้อผ้าของเขาที่ยอมไปด้วยสีหลากหลายสีสัน.
"เป็นพิษที่ร้ายกาจยิ่งนัก,จะเป็นไรหรือไม่ถ้าข้าจะขอไปศึกษาซักเม็ด!"ตานหวังที่กล่าวต่อเป่าเอ๋อ.
เป่าเอ๋อเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ก่อนที่จะมอบเม็ดยาหนึ่งเม็ดออกไป,จากนั้นก็จ้องมองไปยังเจ้าหน้าที่และเอ่ยออกมาว่า"เจ้าจะไปหาคนมาตรวจสอบได้รึยัง?"
"ไม่จำเป็น,เม็ดยานี้,ไม่จำเป็นต้องพิสูจน์แล้ว,ข้าก็แค่เพียงทำตามพิธีการเท่านั้น!"เจ้าหน้าที่กล่าวออกมาทันที.
เป่าเอ๋อพยักหน้า,ต่านหวังต้าหลีและเหล่าสหายนักปรุงยาที่มารวมตัวกันเวลานี้กำลังศึกษาเม็ดยาของเป่าเอ๋อ,พวกเขาทีไม่เข้าใจแม้แต่น้อย,ทว่าก็ทำให้พวกเขาแสดงท่าทางสนใจเป็นอย่างมาก,ดังนั้นจึงไม่ได้สนใจเรื่องที่เป่าเอ๋อและเสี่ยวเหยาโห่วขัดแย้งกัน.
เสี่ยวเหยาโห่วที่ร่างกายอ่อนแรงราวกับคนป่วยที่ค่อยๆลึก,จ้องมองเป่าเอ๋อด้วยความหวาดกลัว,ทว่าแววตาด้านในเต็มไปด้วยความเกลียดชัง,อับอายและหดหู่ไปด้วย.
"โห่วเยว่,ที่พักทั้งหมดทั่วเมือง,ปฏิเสธไม่ให้พวกเราเช่าเลย!"ในเวลาเดียวกันนั้นคนที่เขาส่งไปก็กลับมา,พร้อมกับกล่าวออกมาด้วยเสียงที่หวาดหวั่น.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น