Immortality Chapter 566 Waste
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 566 ขยะ.
Chapter 566 Waste
废物
ขยะ.
"เม็ดยานี้มีชื่อว่า,"หมื่นพิษกร่อนใจละลายกระดูก,หากว่าเจ้าสามารถทนได้แล้วล่ะก็,ข้าจะไม่ห้ามเจ้า!"เป่าเอ๋อที่ยื่นเม็ดยาออกไปขณะพูด.
สิ้นเสียงคำพูดของเป่าเอ๋อ,เจ้าหน้าที่คนดังกล่าวถึงกับสำลักคำพูดของตัวเอง,ถึงกับถอยหนีออกมาโดยไม่รู้ตัว.
ทดลองอย่างงั้นรึ?
หมื่นพิษกร่อนใจละลายกระดูก?
ไม่ต้องถามถึงผลของมัน,แค่เพียงชื่อ,ก็ทำให้หัวใจเย็นเยือบแล้ว,นี่คือเม็ดยาพิษอย่างงั้นรึ?
นี่นางปรุงยาพิษอย่างงั้นรึ?
ยาพิษ,ทั่วหล้าคนที่ปรุงยาพิษนั้นเป็นเพียงแค่ชนกลุ่มน้อยเท่านั้น,เม็ดยาส่วนมากแล้ว,จะมุ่งเน้นไปที่การช่วยทะลวงพลังฝึกตนและรักษา,ส่วนยาพิษนั้นมีไว้ทำสิ่งใดได้?
นอกเสียจากสังหารคน?
เม็ดยาที่ถูกส่งให้กับเจ้าหน้าที่,ผู้คนที่อยู่รอบๆถึงกับหายใจหอบๆสูดอาการที่เย็นเยือบเข้าไป.
ยาพิษระดับเจ็ด,นี่คือยาสังหารที่ร้ายแรง,ใครจะกล้าทดลองกัน.
"จริงๆรึ?ก่อนหน้านี้เจ้าใช้วัตถุดิบเหล่านั้นปุรงยาในเวลาเที่ยงวัน,ไม่มีทางที่จะปรุงยาพิษได้,โสมทองม่วงหมื่นปี,ปลาฟูหลิงหมื่นปี,หญ้าเฉียนเย่หมื่นปี,จิตวิญญาณทมิฬสามหมื่นปี,ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถผสานกันได้,ถึงแม้ว่าจะนำมารวมกันส่งๆ,เป็นไปได้อย่างไรที่จะหลอมยาพิษขึ้นมาได้?"ชายผู้หนึ่งที่ในกลุ่มฝูงชนที่เอ่ยออกมาในทันที.
กับคำพูดของชายคนดังกล่าว,ดูเหมือนว่าจะทำให้มีเสียงอื่นๆตามาดด้วย,เห็นด้วยความกับความคิดของเขา,ว่าวัตถุดิบเหล่านั้นไม่สามารถรวมกันได้,จะสามารถหลอมยาพิษได้อย่างไร?
นอกจากนี้ยาพิษที่หลอมขึ้นมาในโลกใบนี้การจะมีระดับสูงขนาดนี้นั้นมีน้อยมาก,พวกเขาไม่เคยได้ยินเม็ดยาหมื่นพิษกร่อนใจละลายกระดูกแม้แต่น้อย.
อย่างไรก็ตาม,หลายๆคนต่างก็ขมวดคิ้ว,จ้องมองไปยังเป่าเอ๋อด้วยท่าทางตื่นตระหนก.
"พวกเจ้าไม่เชื่อก็ควรจะลองดู!"เป่าเอ๋อที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
หลายๆคนที่โต้แย้งก่อนหน้านี้,ตอนนี้ก้มหน้างุดๆ,จะให้พวกเขาลองอย่างงั้นรึ?
ใครจะกล้ากัน,แม้นแต่แค่ดมกลิ่น,ก็อาจจะทำให้พวกเขาตายได้ไม่ใช่รึ?
หลายๆคนที่หยุดเอื้อนเอ่ย,เงียบเสียงไปในทันที.
ทุกคนที่เงียบไปไม่มีใครกล้ากล่าวอะไรออกมา,ช่างดูน่ารังเกียจจริงๆ.
ในเวลานี้เป่าเอ๋อที่จ้องมองไปยังเจ้าหน้าที่คนดังกล่าวอีกครั้ง,ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา,ซึ่งก่อนหน้านี้เขาเป็นคนกล่าวเองว่าต้องการที่จะชิมทดสอบ.
เป่าเอ๋อจ้องมองไปยังทุกคนพร้อมกับเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"สำหรับปรมาจารย์ปรุงยานั้น,น่าจะรู้ว่าวัตถุดิบต่างๆนั้นมีคุณสมบัติอย่างไร,สิ่งใดที่รวมตัวกันแล้วเกิดพิษ,หลอมอย่างไรให้เป็นเม็ดยา,วัตถุดิบแต่ละอย่างที่หลอมขึ้นมานั้นเป็นพิษใหม,เพียงแค่เห็นเม็ดยา,ปรมาจารย์ปรุงยาก็สามารถบอกได้ถึงวัตถุดิบและการหลอมได้แล้ว,ไม่เช่นนั้นแล้วภายใต้สวรรค์แห่งนี้คงจะไม่มีใครรู้จักวัตถุดิบในการหลอมยาไม่ใชรึ?
ไม่ใช่ว่าคนที่ตรวจสอบและจัดการแข่งขันเป็นปรมาจารย์ปรุงยาหรอกรึ?"
"อืม!"บางคนที่พยักหน้ารับ,ปรมาจารย์ปรุงยา,ย่อมรับรู้ได้ในทันที.
"ทว่าเม็ดยาของเจ้าข้าไม่เคยเห็นมาก่อน,จะให้ทำอย่างไร?"คนผู้หนึ่งที่กล่าวโต้แย้งออกมาในทันที.
"ใช่,เจ้ายังหลอมใช้เวลาเพียงหนึ่งก้านธูป,จะให้พวกเราเชื่อได้อย่างไรว่าสามารถหลอมยาพิษขึ้นมาได้,เรื่องนี้จะมีใครสามารถตัดสินได้อย่างไร!"ชายอีกคนกล่าว.
เป่าเอ๋อเผยยิ้มไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
"เรื่องนี้ปรมาจารย์ปรุงยาย่อมรับรู้,เม็ดยานี้ข้าไม่เคยเห็น,ตัดสินไม่ได้ก็ไม่แปลก,ไว้ให้ข้ารายงานต่ออาจารย์,เจ้ารอสักเล็กน้อยได้หรือไม่?"เจ้าหน้าที่คนดังกล่าวครานี้ราวกับว่าฉลาดขึ้นมาทันที.
เป่าเอ๋อพยักหน้า,แน่นอนว่านางย่อมไม่มีความเห็น.
"รายงานบ้าบออะไรกัน!
เม็ดยาแปลกๆนั่น,ต้องเป็นของปลอมอยู่แล้ว,ใช้เวลาหลอมแค่หนึ่งก้านธูป,จะเป็นเม็ดยาระดับเจ็ดได้อย่างไร,น่าขัน,ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"ที่ด้านหลังฝูงชนมีเสียงคนผู้หนึ่งที่หัวเราะเย้ยหยันเสียงดังลั่น.
เสียงที่ลึกลับ,เต็มไปด้วยความเกลียดชังแฝงเอาไว้เป็นอย่างมาก.
ได้ยินเสียงดังกล่าวแล้ว,จงซานและเป่าเอ๋อจ้องมองหน้ากันและกัน,หรี่ตาจ้องมอง,เผยแววตาที่เย็นเยือบออกมา.
เพราะว่าเสียงที่เกลียดชังไปถึงกระดูกนี้ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นเสี่ยวเหยาโห่วราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี,เนี่ยกวง!
เสียงของเสี่ยวเหยาโห่วที่ทำให้ทุกคนหันมามอง,กับท่าทางโอ่อ่า,ถือพัด,พร้อมกับใบหน้าที่ยุแหย่หาเรื่องจงซาน.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังต้นเสียง,ตื่นตกใจเล็กน้อย,กับชุดที่ดูอลังการ!
มีบางคนที่จดจำได้,คนที่มานี้,คือเสี่ยวเหยาโห่ว,ราชวงศ์สวรรค์ต้าหลีอย่างงั้นรึ?
นี่คือตัวตนที่น่ากลัวที่วางตัวเจ้าอำนาจของราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี,ก่อนหน้านี้มีคนที่มารวมตัวกันไม่มากนัก,ตอนนี้เกิดความสนใจ,จนคนเริ่มมารวมตัวกันมากขึ้นและก็มากขึ้น.
เสี่ยวเหยาโห่วแน่นอนว่าไม่ได้มาคนเดียว,เขาที่ออกมาหาเรื่องจงซาน,แน่นอนว่า,ได้นำผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิแท้สิบคนเป็นองค์รักษ์ประจำตัวออกมาด้วย.
นี่คือความมั่งคั่งของราชวงศ์สวรรค์,ที่สามารถนำองค์รักษ์ในระดับจักรพรรดิแท้มาเป็นองค์รักษ์ส่วนตัว.
อย่างไรก็ตาม,ตัวตนของเสี่ยวเหยาโห่วนั้นมีสถานะที่พิเศษและสูงกว่าคนอื่นนั่นเอง.
เสี่ยวเหยาโห่วนั้นเพิ่งมาถึงที่นี่,ได้ยินผู้คนพูดคุยกัน,ใช้เวลาหลอมเม็ดยาระดับเจ็ดหนึ่งก้านธูปรึ?
ไร้สาระ?ถึงแม้ว่าจะเป็นปรมาจารย์ปรุงยาที่แข็งแกร่งที่สุดของต้าหลี,ยังไม่กล้าพูดจาใหญ่โตเช่นนี้,ดังนั้นเสี่ยวเหยาโห่วจึงกล่าวออกไปทันทีว่าเม็ดยาของเป่าเอ๋อนั้นจะต้องเป็นของปลอม,นางจะต้องทำการปลอมแปลงเม็ดยาดังกล่าวนี้อย่างแน่นอน.
เขาที่ไม่ลังเลออกมา,กล่าวหาว่าเม็ดยาในมือของเชวียนเป่าเอ๋อเป็นของปลอมในทันที,เพื่อที่จะทำให้จงซานได้รับความอับอายไปด้วย.
เทียนหลิงเอ๋อที่เห็นเสี่ยวเหยาโห่ว,ใบหน้าที่เบิกกว้าง,จ้องเขม็ง,เสี่ยวเหยาโห่วผู้นี้,ทั้งที่ไม่มีความรู้อะไรเลย,คาดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าว่ากล่าวเจี่ยเจี่ยเป่าเอ๋อ?
สายตาของคนอื่นๆต่างก็จ้องมองด้วยความโกรธเกรี้ยวต่อเสี่ยวเหยาโห่วเช่นกัน.
เสี่ยวเหยาโห่วที่เดินเข้ามากลางลาน,สายตาที่จ้องมองยังเป่าเอ๋อ,เฉียนโหยวและหลินเอ๋อ,ด้วยแววตาที่หื่นกระหาย.
"ชิ!"เทียนหลิงเอ๋อที่แค่นเสียงเหยียดหยัน.
เฉียนโหยวที่จริงก็แสดงท่าทางรังเกียจออกมาเช่นเดียวกัน.
ส่วนเป่าเอ๋อนั้นหาได้หวาดกลัวแม้แต่น้อย,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"เจ้าต้องการจะทดลองเม็ดยาด้วยตัวเองอย่างงั้นรึ?"
กับคำพูดของเป่าเอ๋อ,แทบจะทุกคนหันมามองเป็นสายตาเดียวกัน,ดวงตาที่ลุกวาว,จับจ้องมองไปยังเสี่ยวเหยาโห่ว.
เห็นคำพูดตอบโตของเป่าเอ๋อ,เสี่ยวเหยาโห่วที่สะอึกค้างเช่นกัน,จงซานที่เผยยิ้มให้กับเป่าเอ๋อแสดงท่าทางชื่นชม.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,ก็มีคนกลุ่มหนึ่งเข้ามาเช่นกัน.
"หลิงเอ๋อ!"คนผู้หนึ่งที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
ทุกคนที่หลีกเปิดทาง,เป็นเนี่ยชิงชิง,ที่มีสาวรับใช้นำมา,ซึ่งมีเส้าเฟยโห่วมาด้วยนั่นเอง.
"เจี่ยเจี่ย!"เทียนหลิงเอ๋อที่กระโดดเข้าไปหาด้วยรอยยิ้ม.
เนี่ยชิงชิงที่กุมมือเทียนหลิงเอ๋อไว้,ก่อนที่จะโน้มตัวกระซิบอะไรบางอย่าง,พร้อมกับจ้องมองไปยังทิศทางของจงซาน.
"จงซาน,พบกันอีกแล้ว!"เนี่ยชิงชิงที่กล่าวทักทาย,ขณะที่เอ่ยคำพูดออกไป,ทำไมไม่รู้เช่นกัน,คาดไม่ถึงเลยว่านางจะรู้สึกร้อนรน,จนเผยเสียงสั่นออกมาอยู่เหมือนกัน.
"กงจูชิงชิง,เส้าเฟยโห่ว,คาดไม่ถึงเลยว่าจะได้เจอกันที่นี่,จงซานรู้สึกเป็นเกียรติยิ่งนัก,หลังจากผ่านการทดสอบแล้ว,พวกเราไปยังที่พักที่ต่ำต้อยของข้าเป็นอย่างไร?"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ช่างเป็นเกียรติยิ่งนัก!"เส้าเฟยโห่วที่เผยยิ้มพยักหน้าให้.
"อืม!"เนี่ยชิงชิงที่มีอารมณ์ที่ซับซ้อนพยักหน้ารับด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อเล็กน้อย.
"ชิ,ที่พักที่ต่ำต้อยของข้าอย่างงั้นรึ? ลานที่พักที่ดีและงดงามในเมืองหลานเหยี่ยนนั้นได้ถูกจองไปหมดแล้ว,เหลือเพียงห้องพักซ่อมซ่อเป็นถ้ำที่พักเท่านั้น!
เจ้ายังต้องการให้กงจูไปยังสถานที่สลัมเช่นนั้นอย่างงั้นรึ?ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,ทว่าที่ชั้นต่ำก็เหมาะกับเจ้าดี."เสี่ยวเหยาโห่วที่กล่าวเย้ยหยัน.
ห้องพักซ่อมซ่ออย่างงั้นรึ?
ไม่มีสวนพักที่งดงาม,มีเพียงแค่ถ้ำที่พักที่ยากแค้นรึ?กับคำพูดที่ดูแคลนนั้นได้เย้ยเหยันคนที่อยู่รบๆไปด้วย,ต้องรู้ด้วยว่า,การเดินทางมายังที่นี่,ด้วยจำนวนคนที่มากมายที่เดินทางมายังเมืองหลานเหยี่ยน,แน่นอนไม่มีทางที่จะสามารถเช่าที่พักที่มีสวนที่งดงามได้,ทุกคนที่อยู่รอบๆในเวลานี้ต่างก็ต้องเช่าถ้ำที่พักที่ซ่อมซ่อกันไม่ใช้รึ?
ทุกคนที่อยู่รอบๆรู้สึกขุ่นเคืองเสี่ยวเหยาโห่วขึ้นมาทันทีเช่นกัน!
"เรื่องของข้า! มันเกี่ยวอะไรกับเจ้ากัน?"เนี่ยชิงชิงที่โกรธเกรี้ยวขึ้นมาในทันที.
จงซานที่ยกมือห้ามเนี่ยชิงชิงไว้,ก่อนที่จะหันหน้าไปยังเสี่ยวเหยาโห่ว,"เช่นนั้นเสี่ยวเหยาโห่วเจ้าได้เช่าที่พักที่มีสวนที่งดงามได้อย่างงั้นรึ?"
"เขาไม่ได้เช่า,แต่เป็นข้าเช่า!"เนี่ยชิงชิงที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ที่จริงตั้งแต่แรกแล้ว,เจ้ายังไม่สามารถเช่าถ้ำที่ซ่อมซ่อได้เลยไม่ใช่รึ?"จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ฮ่าอ่าฮ่าอ่า"ฝูงชนที่อยู่รอบๆที่หมั่นใส่เสี่ยวเหยาโห่วต่างก็หัวเราะออกมาพร้อมๆกัน.
"ชิ,ทำไมข้าต้องเช่าถ้ำซ่อมซ่อด้วย? อีกอย่างศิลาวิญญาณที่กงจูจ่ายไปก่อนหน้านี้,ก็มีเงินของข้าด้วย,ถึงไม่ได้เช่าเองแล้วไง,อย่างน้อยก็ยังดีกว่าที่พักซ่อมซ่อเหมือนรังหนูของเจ้าก็แล้วกัน!"เสี่ยวเหยาโห่วที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
สายตาของจงซานที่เปลี่ยนเป็นเย็นชา,ซ่อมซ่อเหมือนรังหนูรึ?
คิดว่าตัวเองเป็นลูกหลานที่ทรงเกียรติของราชวงศ์สวรรค์อย่างงั้นรึ?
"เรื่องบางอย่าง,ไม่ใช่ว่ามีเงินแล้วจะเป็นได้,เจ้ามีศิลาวิญญาณมากมายอย่างงั้รึ?
มีมากมายแล้วอย่างไร?ขยะก็ยังเป็นขยะวันยังค่ำ."จงซานที่แค่นเสียงเย็นชา.
"เจ้าพูดว่าอะไรนะ?"เสี่ยวเหยาโห่วที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยว.
"ข้าบอกว่าเจ้ามันคือขยะ!"จงซานที่กล่าวย่ำอีกครั้ง.
"เจ้า....."แววตาของเสี่ยวเหยาโห่วที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาที่ชักอาวุธออกมาทันที,ราวกับว่าตราบเท่าที่เสี่ยวเหยาโห่วออกคำสั่ง,พวกเขาจะเข้าโจมตีฝ่ายตรงข้ามทันที.
"ในเมืองหลีโห่วเซิ่งนั้น,เป็นถิ่นของเจ้า,อยากหาเรื่องข้า,เจ้าไม่ควรมาที่นี่,สิ่งที่ข้าพูดไปกับเจ้ายังไม่ชัดอีกรึ?ข้าบอกว่าเจ้ามันแค่ขยะไม่มีผิด,รีบกินยาตายไปซะ,จะได้ไม่ได้สร้างความอับอายให้กับวงศ์ตระกูล!"จงซานกล่าวด้วยเสียงเย็นชา.
"จงซาน,เจ้า,เจ้าปากดีนักนะ!"เสี่ยวเหยาโห่วที่จ้องมองจงซานด้วยความโกรธเกรี้ยว.
แม้ว่าทุกคนจะไม่สามารถล่วงเกินเสี่ยวเหยาโห่วได้,ทว่าเมื่อเห็นเสี่ยวเหยาโห่วที่บ้าคลั่งด้วยคำพูดของจงซาน,ก็ทำให้ทุกคนพอใจพร้อมเผยยิ้มที่น่าอนาจออกมา.
"ข้าไม่ได้ปากดีแต่อย่างใด,ข้าพูดความจริง,ข้าแค่ต้องการบอกว่าหากเจ้าไม่มีกงจูชิงชิง,เจ้าจะมีปัญญาหาที่พักที่งดงามได้อย่างงั้นรึ?เจ้าเชื่อว่าตัวเองมีความสามารถที่จะหาที่พักได้อย่างงั้นรึ?
ถึงแม้ว่าจะเป็นเจ้า,แม้แต่ถ้ำที่ซ่อมซ่อยังไม่มีปัญญาเช่าได้เลย!"จงซานที่เผยคำพูดที่เหยียดหยัน.
หลังจากจงซานกล่าวจบ,ทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังจงซาน,จงซานผู้นี้นับว่าอหังการจริงๆ! เนี่ยชิงชิงที่กังวลต่อจงซาน,ว่าเรื่องนี้จะเลยเถิดไปไกล!
"อ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"เสี่ยวเหยาโห่วที่หัวเราะออกมาแทน,แสดงท่าทางดูแคลน.
"เจ้าไม่เชื่ออย่างงั้นรึ? พวกเรามาพนันกันเป็นไง,เจ้าส่งผู้ใต้บังคับบัญชาออกไปเช่าที่พัก,ข้ามั่นใจว่าในวันนี้,เจ้าไม่สามารถเช่าที่ใหนได้,ไม่แม้แต่หลุมที่ซ่อมซ่อ,และคฤหาสน์ที่งดงามแห่งใดได้เลย."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
"เจ้าคิดว่าข้าไม่สามารถเช่าที่ใหนได้อย่างงั้นรึ?"เสี่ยวเหยาโห่วที่แค่นเสียงเย็นชา.
จงซานที่สะบัดมือ,ทันใดนั้นก็มีคนที่เดินออกมาจากฝูงพร้อมกับนำเหรียญโลหะออกมาให้กับจงซาน,จากนั้นก็ถอยหลังกลับเข้าไปในฝุงชน.
คนที่ออกมานี้ทำให้เจ้าโส่วเซี่ยง,เนี่ยชิงชิงและคนอื่นๆตกใจเล็กน้อย.
"นี่คือตราเข้าพักบนที่พักบนเรือสำราญ,เทียนจื่อที่พักลำดับหนึ่ง,หากว่าเจ้าสามารถเช่าได้,ข้าจะมอบมันให้กับเจ้า."จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"จริงรึ?คฤหาสน์บนเรือสำราญ,เทียนจื่อคือที่พักชั้นหนึ่ง,ข้าเคยเห็นเพียงแค่ที่พักชั้นสอง,ดูเหมือนว่ามันจะมีราคาแตกต่างกันมหาศาลเลย,เป็นของจริงแล้ว,เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นของปลอม."ชายผู้หนึ่งเป็นคนของเมืองหลานเหยี่ยนที่เอ่ยออกมาในทันที.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังจงซาน,คฤหาสน์ดังกล่าวนั้นไม่สามารถเช่าได้ง่ายๆ,จงซานจะมอบมันให้กับเขาอย่างงั้นรึ?
"เดิมพัน?เจ้าต้องการอะไรจากข้า?"เสี่ยวเหยาโห่วที่แค่นเสียงเย็นชา,ภายในใจที่รู้สึกไม่ใคร่ดีนัก.
"เจ้าไม่ต้องทำสิ่งใดเลย,หากว่าเจ้าชนะ,ก็รับเหรียญตรานี้ไป,หากว่าเจ้าพ่ายแพ้ก็ไม่จำเป็นต้องให้อะไรกับข้า."จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
ส่วนคนอื่นๆต่างก็เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ใช่แล้ว,หากว่าจงซานแพ้,ก็เสียที่พักไป,ทว่าหากเสี่ยวเหยาโห่วพ่ายแพ้,ก็จะเป็นการยืนยันคำพูดเขาว่าเสี่ยวเหยาโห่วก็คือ
ขยะนั่นเอง.
"ชิ!
พวกเจ้าห้าคน,ไปเช่าที่พักที่งดงามที่สุดให้ข้า,ไม่ว่าจะใช้ศิลาวิญญาณเท่าไหร่ก็ตาม!"เสี่ยวเหยาโห่วที่สั่งผู้ใต้บังคับบัญชาห้าคน.
"ครับ!"คนทั้งห้าที่ถอยออกไปทันที,ก่อนที่จะบินตรงเข้าไปในเมือง.
จงซานเผยยิ้มอย่างเย็นชา,เมืองอื่น,จงซานไม่สามารถรับประกันได้,ทว่าสถานที่แห่งนี้อยู่ใกล้กับราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,จงซานได้เริ่มวางแผนมาก่อนหน้านี้แล้ว,หอการค้าต้าหรงนั้นได้กระจายไปทุกที่ล้อมรอบพร้อมกับค่อยๆแทรกซึมเข้าไปในเมืองต่างๆของราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,การมาเดิมพันเรื่องนี้กับจงซานก็ไม่ต่างจากแส่หาความอัปยศเท่านั้น.
"ที่เจ้าเข้ามาขวาง,เจ้าต้องการทดสอบพิษด้วยตัวเจ้าเองอย่างงั้นรึ?"เป่าเอ๋อที่เอ่ยต่อเสี่ยวเหยาโห่วที่อยู่ข้างๆ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น