Immortality Chapter 563 Old friends later

Immortality Chapter 563 Old friends later

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 563 สหายเก่า.

บทที่ 22 อันหวงChapter 563 Old friends later

故人之后

  สหายเก่า.

พลังกดดันวิญญาณที่น่าเกรงขามของเต๋าจวินเซิ่งหยา,พลานุภาพที่ยิ่งใหญ่,ราวกับว่าจะแช่แข็งทุกคน,ให้หยุดนิ่งไม่สามารถขยับได้.

เต๋าจวินเซิ่งหยาที่ไม่สนใจคนที่อยู่รอบๆแม้แต่น้อย,ทว่าเขากวาดตามอง,พลางขมวดคิ้วเล็กน้อย.

"เฉินฉีเทียน,หนีได้เร็วจริงๆ!"เต๋าจวิฯเซิ่งหยาที่เผยสีหน้าแววตาเหยียดหยัน.

เฉินฉีเทียนหนีไปแล้ว,ระดับสวรรค์แท้หนีตายไป,ไม่,อย่างน้อยก็มีเพียงเต๋าจวินเซิ่งหยาที่ไม่มีใครกล้าประจันหน้า.

เต๋าจวินเซิ่งหยางที่หันหน้ากลับมาจากนั้นก็พบจงซาน.

"เป็นเจ้า!"เต๋าจวิฯที่หรี่ตาจ้องมองด้วยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.

"ต้าเจิ้ง,จงซาน,คารวะเต๋าจวินเซิ่งหยา!"จงซานที่แสดงความเคารพเล็กน้อย.

"จงซานอย่างงั้นรึ? ทำไมตี้เสวี่ยนชาถึงได้เลือกเจ้า?"เต๋าจวินที่ชำเลืองมองจงซาน,แววตาที่แสดงความสงสัย,และแฝงความน่าหวาดกลัวเอาไว้ด้วย.

"เพราะข้าได้ช่วยเหลือญาติของตี้เสวียนชาเอาไว้!"จงซานที่กล่าวสรุปสั้นๆ.

เต๋าจวินเวิ่งหยาที่ตกใจเล็กน้อย,จากนั้นก็จ้องมองเขม็งไปยังจงซาน,ราวกับว่าต้องการทดสอบ,เรื่องนี้เสแสร้างหรือไม่,การที่ตี้เสวียนชาเลือกคนผู้นี้,มันเกี่ยวข้องกับความรุ่งเรื่องล้มเหลวของเผ่าหมาป่า,บางที่เขาอาจจะมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่.

สายตาของเต๋าจวินเซิ่งหยาที่จ้องมองจงซาน,ทำให้จงซานรู้สึกไม่สบายขึ้นมาทันที,ทว่าเขาก็ยังคงทำตัวสุขุม,หลังจากนั้นเต๋าจวินเซิ่งหยาก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.

ภายในทวีปศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้,ยอดฝีมือเช่นเต๋าจวินเซิ่งหยานั้นมีน้อยมาก,ซึ่งแน่นอนว่าตี้เสวียนชาที่เป็นหนึ่งในพวกเขาเช่นกัน!

เต๋าจวินที่จ้องมองจงซานก่อนที่จะกวาดตามองคนที่อยู่ด้านหลัง,แววตาที่เต็มไปด้วยความเหยียนหยัน,ไม่พูดไม่จาอะไรอีก,จากนั้นร่างของเขาก็หายตัวไปในทันที.

เต๋าจวินอีกาเทวะได้จากไปแล้ว,จงซานที่สูดหายใจลึก,เต๋าจวินเซิ่งหยาน่าหวาดกลัวนัก,ความแข็งแกร่งที่เหนือล้ำเกินกว่าเฉินฉีเทียนมากมาย,อย่างไรก็ตามสายตาของทุกคนที่อยู่ด้านหลังจงซานแม้ว่าจะไม่ได้มีพลังมากมาย แต่ก็ไม่มีใครขาดเขลาเช่นกัน,ดูเหมือนจะทำให้เต๋าจวินเซิ่งหยาจะไม่สบอารมณ์เท่าใดนัก.

"เจ้าโส่วเซี่ย,ราชวงศ์ราชันย์หลานเหยี่ยน,คารวะจักรพรรดิหงเหยี่ยน!"เจ้าโส่วเซี่ยงที่กล่าวต่อบุตรของเจี้ยนหง.

จักรพรรดิ? บุตรของเจี้ยนหงคือจักรพรรดิอย่างงั้นรึ?

จงซานที่จ้องมองไปยังชายในชุดสีขาว,จ้องมองไปยังศพที่น่าอเนจอนาถของเจี้ยนหง,ใบหน้าของเขาที่กำลังอาบไปทั้งสองแก้ม,อุ้มร่างของเจี้ยนหงเอาไว้,เขาที่ยังคงสะอึกสะอื้นเช็ดน้ำตาของตัวเองไม่หยุด.

เพราะว่าก่อนหน้านี้จงซานหยดน้ำยาผสานวิญญาณลงไปบนร่างของนาง,หลังจากที่เจี้ยนหงตายสนิทแล้ว,ร่างภูติก็จะออกมาจากร่างช้าๆ.

จงซานที่โบกมือ,นำตำหนักออกมา,ปกคลุมทุกคนเอาไว้,ต้องไม่ลืมว่าตอนนี้เวลากลางคืน,ภูติเจี้ยนหงไม่สามารถทนแสงดวงอาทิตย์ได้.

"ท่านแม่!"ชายในชุดสีขาวที่ร้องไห้คร่ำครวญ.

จากนั้นไม่นาน.เจี้ยนหงที่กลายเป็นภูติผุดออกมาจากร่าง,จ้องมองไปยังจงซาน,รับรู้ว่าจงซานช่วยให้นางกลายเป็นภูติ.

"ขอบคุณ!"ภูติเจี้ยนหงที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพและโค้งให้กับจงซาน.

"ข้าเคยเป็นหนีเสี่ยวหวัง,ตอนนี้ได้ทดแทนให้แล้ว,ทว่าในสนามรบนั้นพวกเราไม่ได้พบกัน,ไม่คิดว่าเขาจะพบกับโชคร้าย!"จงซานส่ายหน้าไปมา.

"ข้าได้มองเห็นประตูภพหยินที่เปิดขึ้นแล้ว,มันกำลังเรียกตัวข้าเข้าไป,ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องขอขอบคุณผู้มีพระคุณ!"เจี้ยนหงกล่าว.

"ท่านแม่,ท่านแม่ท่านจะตายไม่ได้!"ชายในชุดสีขาวที่ยังคงร้องไห้โฮ.

"ตายรึ? ข้าได้ตายไปแล้ว,ในเวลานี้บิดาของเจ้าก็ตายไปแล้ว,ข้าตายไปแล้วไม่สามารถล้างแค้นให้กับเขาได้,แต่ว่าข้ากำลังไปอยู่กับเขาแล้ว,ตอนนี้ดีแล้ว,ท้ายที่สุดข้าก็สามารถไปพบกับเขาได้."เจี้ยนหงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางห่อเหี่ยวใจ.

"เสี่ยวหวังเป็นคนที่โดดเด่นมีความสามารถ,ถึงเขาจะตายแล้ว,แน่นอนว่าเขาจะต้องอยู่ใน 1 เปอร์เซ็นต์ในวิญญาณที่กลายเป็นภูติ,เขาต้องเป็นภูติและอยู่ในภพหยินแน่."จงซานที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.

"จริงๆรึ?"ใบหน้าของภูติเจี้ยนหงที่เผยสีหน้าแววตาดีใจขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด.

"เป็นเช่นนั้นแน่นอน!"จงซานที่กล่าวยืนยัน.

"ขอบคุณผู้มีพระคุณ,ใครขอสอบถามนามผู้มีพระคุณด้วย! แม้ว่าเจี้ยนหงจะไม่สามารถตอบแทนได้ในตอนนี้,หากว่ามีโอกาสมีชีวิตภพหน้า,เจี้ยนหงจะขอตอบแทนผู้มีพระคุณอย่างแน่นอน."เจี้ยนหงที่กล่าวออกมาทันที.

"บางทีคงจะอีกไม่นาน,พวกเราเพียงแค่ลากันชั่วคราว,ข้าจงซาน,ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง!"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง,จงซาน!"เจี้ยนหงพยักหน้า,จากนั้นก็แสดงความเคารพต่อจงซาน.

"ท่านแม่,ท่านไปแล้ว,ลูกจะทำอย่างไร?"ชายในชุดสีขาวที่ยังคงสะอื้น.

"เสี่ยวจงซิง,เจ้าโปรดจำเอาไว้,เจ้าเป็นบุตรของเสี่ยวหวัง,ห้ามร้องไห้อีกครั้ง,อย่าได้ทำให้บิดาของเจ้าขายหน้า."เจี้ยนหงที่กล่าวต่อชายในชุดสีขาว.

"ได้,ได้,บุตรจะไม่ร้องแล้ว!"เจ้าโส่วซิ่งที่เช็ดน้ำตาในทันที,ทว่าดวงตาที่ยังคลอด้วยน้ำตา,และยังคงไหลออกมาอยู่.

"ผู้มีพระคุณ,ก่อนที่เจี้ยนหงจะจากไปมีคำขอที่เอาแต่ใจอย่างหนึ่ง."เจี้ยนหงที่โค้งคารวะต่อจงซาน.

"เชิญกล่าว.

"นี่คือบุตรของข้าและเสี่ยวหวัง,ไม่ได้มีเชาว์ปัญญาที่ยอดเยี่ยมนัก,หลังจากที่ข้าจากไป,ข้ากลัวว่า,เขาจะนำพาภัยพิบัติมาให้กับตัวเอง,หากว่ามีเหตุการณ์เช่นนั้น,ขอให้ผู้มีพระคุณโปรดช่วยยื่นมือเข้าช่วยเหลือ,ข้างกายศพของข้านั้นมีกระบี่เสวียนเถี่ยหาน(โลหะเย็นลึกล้ำ),เป็นของวิเศษระดับเก้า,หวังว่ามันจะเป็นสิ่งตอบแทนต่อผู้มีพระคุณ!"เจี้ยนหงกล่าวพลางชี้ไปยังกระบี่สีดำที่อยู่ข้างศพของนาง.

"ข้าสัญญาต่อเจ้า,ส่วนกระบี่ของเจ้านั้น,สิ่งนี้เป็นของตำหนักเทพกระบี่,มอบให้เสี่ยวจงซิงดูแลรักษาเถอะ!"จงซานที่กล่าวรับคำ.

เจี้ยนหงที่จ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ,จากนั้นก็แสดงความเคารพต่อจงซาน,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความนับถือ,และซาบซึ้งบุญคุณ.

เจี้ยนหงที่จ้องมองไปยังเสี่ยวจงซิง,ก่อนที่จะเผยสีหน้าที่เย็นเยือบ.

"จงซิง!"เจี้ยนหงเอ่ย.

"ท่านแม่!"เสี่ยจงซิงที่อดทนยับยั้งความเสียใจเอาไว้.

"อย่าได้ทำอะไรกับศพของข้า,อย่าได้ลบบาดแผล,ใส่ในโลงศพ,นำมันไปให้เขาได้เห็น,ให้เขาเป็นคนจัดการเอง!"เจี้ยนหงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา.

"ท่านแม่,ท่านหมายถึง!"แววตาของเสี่ยวจงซิงที่เผยท่าทางซับซ้อน.

"เขาจุติใหม่แล้วจะจำข้าไม่ได้อย่างงั้นรึ? เจ้านำศพไปให้เขา,ศพของข้านั้นไร้ประโยชน์ต่อเจ้า,เจ้าไม่จำเป็นต้องทำพิธีหรือฝังอะไรให้ข้า,ให้นำไปให้เขา,มอบมันให้เขา,ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องมอบมันต่อหน้าเขา,เจ้าไม่จำเป็นต้องรับกลับ,มอบให้เขาจัดการ!"เจี้ยนหงที่กล่าวอย่าเคร่งขรึม.

"ครับ!"เสี่ยวจงซานที่กัดฟันสูดหายลมหายใจที่ชื้นเฉะ,จากนั้นก็พยักหน้า.

ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,แรงดึงดูดของภพหยินก็สูบร่างภูติเจี้ยนหง,หายไปในทันที.

"ท่านแม่!"

เสี่ยวจงซานที่ร้องไห้โฮด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง,ลืมคำพูดของเจี้ยนหงไปจนสิ้น,น้ำตาที่หลั่งไหลออกมาร้องไห้ไปกว่าครึ่งชั่วยาม.

"เสี่ยวจงซิง,คนตายไม่สามารถฟื้นได้,โปรดระงับความเสียใจ!"จงซานกล่าวต่อเจ้าจงซิง.

เสี่ยวจงซิงที่ปาดน้ำตา,จ้องมองจงซาน,ก่อนที่จะโค้งคำนับให้,"ขอบคุณผู้มีพระคุณ,ความกรุณาของผู้มีพระคุณนั้น,เสี่ยวจงซิงจะจดจำเอาไว้ตลอดชีวิต!"

"จัดการศพให้การมารดาของเจ้าเถอะ,แม้ว่านางจะไม่ใส่ใจศพของนาง,ทว่าด้วยธรรมเนียมแล้ว,ก็ควรที่จะจัดการไม่ให้นางต้องเป็นห่วง."จงซานกล่าว.

"ไม่!"เสี่ยวจงซิงที่ส่ายหน้าไปมายืนกรานหนักแน่น.

"หืม?"

"เฉินฉีเทียนสังหารบิดามารดาของข้า,ความแค้นนี้ไม่สามารถอภัยได้เด็ดขาด,เขาจะต้องตาย."เสี่ยวจงซิงที่แค่นเสียงเย็นชา.

"แต่ว่าเจ้า....."จงซานที่กล่าวด้วยความเป็นห่วง.

"ผู้มีประคุณไม่จำเป็นต้องเป็นห่วง,ท่านแม่ได้คิดเอาไว้แล้วว่าข้านั้นไม่สามารถสังหารเฉินฉีเทียนได้,ทว่ายังมีคนที่สามารถ,ก่อนหน้านี้ท่านแม่บอกว่าให้ส่งศพนางให้กับเขา,ข้าคิดว่าเมื่อเขาเห็นศพนาง,จะต้องไม่นิ่งนอนใจอย่างแน่นอน."เสี่ยวจงซิงที่กล่าวออกมาด้วยความเย็นชา.

"หืม?"จงซานที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.

ใครกัน? ยังมีคนที่อยู่เบื้องหลังเจี้ยนหงอยู่อีกอย่างงั้นรึ?

"ในเมื่อผู้มีพระคุณเป็นสอบถาม,จงซิงก็จะเอ่ย,เป็นท่านปู่ของข้า,เป็นบิดาของท่านแม่,ทว่าท่านปู่นั้นได้จุติใหม่กลับชาติมาเกิดใหม่,ท่านปู่ไม่พึงพอใจในฝีมือของชีวิตที่แล้ว,เพื่อที่จะสละกรรมไม่ยินดีที่จะจดจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นในชาติที่แล้ว,หากแต่เกิดเรื่องที่น่าอเนจอนาถเช่นนี้,กับการที่ท่านแม่ต้องตกตายไปอย่างอนาถแล้ว,กับบุตรสาวของเขาที่ตกตายไป,เขาจะต้องไม่นิ่งดูดายแน่."เสี่ยวจงซิงที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.

"จุติใหม่อย่างงั้นรึ? กับเรื่องที่เสี่ยงตายเช่นนี้,คือบิดาของเจี้ยนหงอย่างงั้นึ?"ภายในใจของจงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจขึ้นมาในทันที.

"ท่านปู่ก็คือประมุขแดนเทพอเวจี,เจี้ยนอ้าว!"เสี่ยวจงซิงกล่าว.

เจี้ยนอ้าว?ดวงตาของจงซานที่เบิกกว้าง,แม้ว่าเขาจะพอคาดเดาได้บ้างเล็กน้อย,ทว่าเมื่อได้ยินคำพูดยืนยันของเจ้าโส่วซิงก็ทำให้เขาเต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ,เจี้ยนหงเป็นบุตรสาวของเจี้ยนอ้าวอย่างงั้นรึ?

ใช่แล้ว,พวกเขามีสกุลว่าเจี้ยนเช่นกัน,นอกจากนี้ยังบำเพ็ญวิถีกระบี่,เป็นเพลงกระบี่ที่น่าเกรงขามเป็นอย่างมาก,บุตรสาวของเจี้ยนอ้าว,ตราบเท่าที่มีพรสวรรค์ไม่ได้ย่ำแย่,มีสายโลหิตตกทอดจากเจี้ยนอ้าว,แน่นอนว่าย่อมมีเพลงกระบี่ที่ร้ายกาจเช่นกัน.

ที่จริงเจี้ยนหงก็เป็นบุตรสาวของสหายเก่านั่นเอง.

หลังจากนั้น,เสี่ยวจงซิงก็นำโลงศพหยกออกมา,พร้อมกับนำศพของเจี้ยนหงและกระบี่ของนางใส่เข้าไปในโลงศพหยก,ศพที่น่าอนาถของเจี้ยนหงที่ถูกนำใส่เข้าไปในโลงศพใหญ่.

"ผู้มีพระคุณ,จงซิงจำเป็นต้องเดินทางไปยังแดนเทพอเวจี!"เสี่ยวจงซิงที่โค้งคำนับให้กับจงซานอีกครั้ง.

"อืม,โปรดระวัง!"จงซานกล่าว.

"ครับ!"เสี่ยวจงซิงพยักหน้า,ก่อนที่จะบินพาโลงศพใหญ่ตรงไปยังแดนเทพอเวจี.

ทุกคนสามารถที่จะจินตนาการถึงได้,เมื่อเจี้ยนอ้าวเห็นโลงศพ,เห็นร่างที่บิดบี้ยวตกตายอย่างอนาถเช่นนี้,บุตรสาวในชาติที่แล้วตกตายด้วยความขมขื่นขนาดใหน,เจี้ยนเอาจะรู้สึกเช่นไร.

แต่อย่างน้อยก็สามารถที่จะรับประกันได้ว่า,ภัยพิบัติที่เฉินฉีเทียนจะได้รับนั้นจะยกระดับขึ้นมามากมายขนาดใหน.

ดูเหมือนว่าเฉินฉีเทียนในเวลานี้จะมีทั้งโชคและภัยพิบัติที่หนักหนาไปพร้อมๆกัน.

"คาดไม่ถึงเลยว่าจักรพรรดิเหยี่ยนหง,จะเป็นบุตรของเจี้ยนหง."เจ้าโส่วเซี่ยงกล่าวพลางทอดถอนใจ.

"เจ้าบอกว่าเสี่ยวจงซิงก็คือจักรพรรดิของราชวงศ์จักรพรรดิเหยี่ยนหงอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.

"ใช่แล้ว,ราชวงศ์ราชันย์หลานเหยี่ยนนั้น,นอกจากจะติดกับราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ยแล้วยังอยู่ใกล้กับราชวงศ์จักรพรรดิเหยี่ยนหงด้วย,แม้ว่าพวกเขาจะเป็นราชวงศ์จักรพรรดิแต่ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าราชวงศ์ราชันย์หลานเหยี่ยนเลย!"เจ้าโส่วเซี่ยงกล่าว.

"เหยี่ยนหง,หรูเหยี่ยนและเจี้ยนหง อย่างงั้นรึ? นี่ไม่ใช่ราชวงศ์จักรพรรดิที่เสี่ยวจงซิงเป็นคนสร้าง,ทว่าเป็นเสี่ยวหวัง,เสี่ยวหวังเองดูเหมือนว่าจะมีชีวิตที่คล้ายคลึงกับเจ้า,เปิดราชวงศ์วาสนา,พร้อมกับเป็นข้าราชบริพารราชวงศ์ราชันย์เพื่อศึกษางานเหล่าราชวงศ์ที่น่าเกรงขาม,ทว่าดูเหมือนว่าเขาจะกล้าพอจะเข้าไปศึกษาราชวงศ์สวรรค์,และไม่ได้มีโชคเทียบกับเจ้า,ที่เข้ามาก็ได้เป็นเจ้าหน้าที่ระดับห้าของราชวงศ์สวรรค์แล้ว!"กู่เฉียนโหยวที่เอ่ยปากออกมาทันที.

"ใช่แล้ว,ไม่สงสัยเลยว่าพวกเราพบหลานของเขา,แต่ไม่พบบุตรของเขา,คาดไม่ถึงเลยว่าจะซ่อนอยู่ลึกถึงเพียงนี้,นี่คงเป็นคำสั่งของเสี่ยวหวัง,เสี่ยวหวังนับว่าเป็นคนที่กุมอำนาจทั้งหมดของราชวงศ์,จากนั้นก็ได้ส่งมอบราชวงศ์วาสนาให้กับบุตรชายของเขา,เพื่อความปลอดภัย,เสี่ยวหวังนับว่าเป็นคนที่มีความสามารถจริงๆ,ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้พบกันอีกหรือไม่?"จงซานที่กล่าวพลางทอดถอนใจ.

"เสี่ยวหวัง? เขาเป็นคนที่ร้ายกาจขนาดนั้นเลยรึ?"เจ้าโส่วเซี่ยงที่จ้องมองไปยังจงซาน.

"เจ้าอยู่ทางตะวันตกของทวีปศักดิ์สิทธิ์,ย่อมไม่เข้าใจภาคตะวันออก,ทว่าข้าสามารถบอกเจ้าได้,เสี่ยวหวังคนนี้มีความสามารถไม่ได้ด้อยกว่าราชันย์ของราชวงศ์ราชันย์เลย."จงซานที่กล่าวยืนยัน.

"มีความสามารถเทียบเท่าราชันย์ของราชวงศ์ราชันย์ขนาดใหญ่เลยรึ?"เจ้าโส่วเซี่ยงที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ,แววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น,ความสามารถระดับราชันย์,แน่นอนว่าเจ้าโส่วเซี่ยงย่อมสามารถบอกถึงความร้ายกาจได้.

"อืม,เรื่องนี้,อย่าพูดถึงเลย,เฉินฉีเทียนหนีไปแล้ว,อ๋องวานรทั้งสองตนก็ถูกสังหาร,นี่น่าจะสร้างความพึงพอใจให้กับราชันย์ของหลานเหยี่ยนแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"แน่นอน,ไปเถอะ,ข้าจะนำทางเอง,พวกเราเดินทางไปยังเมืองหลวงด้วยกัน!"เจ้าโส่วเซี่ยงที่กล่าวออกมาด้วยความรอยยิ้ม.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.