Immortality Chapter 556 Ten thousand pill congress
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 556 งานชุมนุมหมื่นเม็ดยา.
Chapter 556 Ten
thousand pill congress
万丹大会
งานชุมนุมหมื่นเม็ดยา.
ในวันหนึ่ง,ภพหยาง,ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง,เมืองเสวียน,ภายในฮาเร็ม.
เชวียนเป่าเอ๋อที่ถือเทียบหลงหู่,ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,ราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถาม.
เชวียนเป๋าเอ๋อที่ส่งเทียบเชิญในมือของนางให้กับจงซาน.
จงซานที่จ้องมองพลางแสดงท่าทางสงสัย.
"งานชุมนุมหมื่นเม็ดยารึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อืม,นี่เป็นสถานที่รวบรวมเหล่านักปรุงยาทั่วหล้า,ในทุกๆพันปีจะมีงานชุมนุมการปรุงยาขึ้น,งานชุมนุมในครั้งนี้,ต่างก็รวบรวมสำนักต่างๆทั่วหล้า,เพื่อเข้าร่วมงานหลอมยา,ซึ่งคนที่ได้รับชัยชนะจะได้รับฉายา,"ต่านเซิ่ง."เป๋าเอ๋อกล่าว.
"ต่านเซิ่งรึ?"จงซานที่แสดงท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.
"นี่คือเทียบเชิญหลงหู่(พยัคฆ์มังกร)ของต่านเซิ่งหลิงหู่,ได้เชิญข้าในนามประมุขสำนักไท่ต่านไปยังราชวงศ์ราชันย์หลานเหยี่ยน,เป็นการแข่งขันวิถีแห่งเม็ดยาเพื่อที่จะเป็นจ้าวแห่งเม็ดยา!"เป่าเอ๋อกล่าว.
"ราชวงศ์ราชันย์หลานเหยี่ยนอย่างงั้นรึ?
แล้วต่านเซิงหลงหู่นี้มีอะไรเกี่ยวข้องกับราชวงศ์ดังกล่าวนี้รึ?"จงซานขมวดคิ้ว.
„Dragon Tiger Pill Saint, once was Blue Flame Emperor
Dynasty imperial family lineage/vein, consecutively three, captured ‚Pill
Saint’ the number, wielded ‚Eternal Saint Stage’.” Bao'er said.
"ต่านเซิ่งหลงหู่นั้นครั้งหนึ่งเคยเป็นราชันย์ของราชวงศ์ราชันย์หลานเหยี่ยน,เขาที่ครองตำแหน่งต่านเซิ่งสามสมัย,และยังเป็นผู้ถือครองแท่นปรุงยาหมื่นเม็ดยาบรรพกาล."เป่าเอ๋อกล่าว.
"แท่นปรุงยาหมื่นเม็ดยาบรรพกาลรึ?"
"อืม,นี่คือตำราการหลอมยาที่ล้ำค่าที่สุด,ไม่สามารถที่จะมอบให้ใครได้ง่ายๆ,วิถีการปรุงยาในโลกใบนี้มีประเพณีมาก่อน,ใครที่เป็นต่านเซิ่งเท่านั้นถึงจะสามารถเป็นผู้ถือ,แท่นปรุงยาหมื่นเม็ดยาบรรพกาล,ถึงแม้ว่าจะเป็นราชวงศ์สวรรค์และแดนอมตะก็ไม่สามารถทำลายประเพณีนี้ได้,หากต้องการแท่นปรุงยาหมื่นเม็ดยาบรรพกาล,จะต้องแสดงฝีมือการปรุงยาให้เป็นที่ประจักษ์,หากต้องการใช้กำลังเพื่อฝืนยึดครองแล้วล่ะก็,จะถูกราชวงศ์สวรรค์และแดนเทวะร่วมมือกันทำลาย!"เป่าเอ๋อตอบ.
"แท่นปรุงยาหมื่นเม็ดยาบรรพกาลใช้ประโยชน์อะไรได้บ้าง?"จงซานสอบถาม.
"สามารถที่จะรวบรวมปราณบริสุทธิ์ของปราณฟ้าดินได้,ด้วยแท่นปรุงยาหมื่นเม็ดยาบรรพกาล,และทำให้สามารถหลอมยามีโอกาสสำเร็จมากขึ้น,อีกทั้งมีคุณภาพสูง,แม้แต่มีอายุการใช้งานที่นานขึ้น,ระดับของการปรุงยาก็จะเพิ่มขึ้น,แม้แต่พลังฝึกตนอีกด้วย,นับว่าเป็นสิ่งที่น่าสนใจมาก,ทว่าข้าเองก็ไม่รู้ระเอียดนัก,รู้เพียงว่าแท่นปรุงยาหมื่นเม็ดยาบรรพกาลนี้เป็นเครื่องหมายของต่านเซิ่ง."เป่าเอ๋อกล่าว.
เม็ดยา?จงซานรับรู้ดีว่าราชวงศ์วาสนานั้นต้องการเม็ดยาขนาดใหน,กล่าวได้อีกอย่างหนึ่งเลยว่าสำหรับราชวงศ์วาสนาจำเป็นต้องมีกระทรวงเม็ดยาด้วยซ้ำ,ไม่เพียงแต่จำเป็นต่อเหล่าผู้ฝึกตนทะลวงระดับได้,ทว่ากองทัพก็ยังต้องการเม็ดยาในการรักษาอีกด้วย.
ไม่เช่นนั้นแล้ว,กองทัพของเขาเองก็จะบาดเจ็บล้มตายไปในสงครามเป็นจำนวนมาก.
สำหรับผู้ฝึกตนบำเพ็ญชื่อเสียงของราชวงศ์วาสนานั้น,ไม่จำเป็นต้องหลอมของวิเศษได้,ไม่จำเป็นต้องต้องหลอมเม็ดยาเป็น,แค่มีความแข็งแกร่งก็พอ,รับคำสั่งตามกฏทหาร,ขอให้มีความสามารถในการต่อสู้ก็เป็นพอ,ทั้งนี้ยังมีเงินเดือน,มีวาสนามรรคา,ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เป็นเซียน,ทว่าก็ทำให้พลังฝึกตนเพิ่มขึ้น,และอายุไขเพิ่มขึ้นอีกด้วย.
ส่วนเม็ดยารวมถึงอุปกรณ์ต่างๆล้วนแล้วแต่ราชวงศ์วาสนาเป็นผู้สนับสนุน,การเดินบนสายของการบำเพ็ญวาสนานั้นนับว่าเป็นเรื่องที่ง่ายดายกว่าการบำเพ็ญสายอื่น,จงซานที่ได้ยินเป่าเอ๋อกล่าว,ก็รู้สึกสนใจแท่นปรุงยาหมื่นเม็ดยาบรรพกาลเช่นกัน.
"เหล่าเยว่,ข้าไปได้หรือไม่?"เป่าเอ๋อกล่าวต่อจงซาน.
"เจ้าต้องการไปอย่างงั้นรึ?"
"อืม,ข้าต้องการจะไป!"เป่าเอ๋อที่กล่าวอยากหนักแน่น.
"ไป,พวกเราจะไปด้วยกัน!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เหล่าเยว่,ท่านก็จะไปอย่างงั้นรึ?"เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
ต้องไม่ลืมว่าเมืองเสวียนยังต้องการจงซานบัญชาการอยู่,จงซานจากไปแล้ว,เมืองเสวียนจะทำเช่นไร?
"ไม่มีปัญหา,เมืองเสวียนอยู่ในเกาะหมาป่าสวรรค์?ยังมีใครกล้าหาเรื่องอย่างงั้นรึ?ไม่เพียงแค่ข้า,หลิงเอ๋อและเฉียนโหยวก็จะไปด้วย,นานแล้วไม่มีอะไรเช่นนี้,พวกเราควรจะออกไปเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง."จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"อืม!"เป่าเอ๋อพยักหน้า.
ในเมือเรื่องนี้จงซานตัดสินใจแล้ว,เป่าเอ๋อก็ไม่ได้เอ่ยห้ามแต่อย่างใด.
หลังจากที่หลิงเอ๋อรู้เรื่องนี้,ก็ตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก,ก่อนที่จะออกไปเตรียมสัมภาระในทันที.
การเดินทางในครั้งนี้มีด้วยกันสิบคน,จงซาน,เป่าเอ๋อ,หลิงเอ๋อ,เฉียนโหยว,อาต้า,อาเอ้อ,จื่อเห่า,ชิงหงและหลางเจียงอีกสองคน.
ยกเว้นเป่าเอ๋อและหลิงเอ๋อ,คนอื่นล้วนแล้วแต่อยู่ในระดับจักรพรรดิแท้,แม้ว่าจะมีจำนวนน้อย,ทว่าก็เป็นกองกำลังที่ทรงพลังน่าเกรงขามไม่น้อย.
ในกลุ่มของราชวงศ์จักรพรรดิ,บางทีคงมีเพียงแค่ต้าเจิ้งที่ทรงพลังเพียงนี้.
สิบคนที่จะเดินทาง,พวกเขาได้เริ่มเริ่มออกเดินทางแล้ว.
ราชวงศ์ราชันย์หลานเหยี่ยนนั้น,อยู่ทางทิศตะวันตกของทวีปศักดิ์สิทธิ์อยู่ติดกับราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,อยู่ห่างจากเกาะหมาป่าสวรรค์เป็นอย่างมาก,ดังนั้นพวกเขาจึงจำเป็นต้องเดินทางแต่เนิ่นๆ,ซึ่งงานชุมนุมหมื่นเม็ดยานั้นจะเริ่มหลังจากนี้สามปี.
การเดินทางของคนทั้งสิบที่เป็นไปโดยที่ไม่ได้เร่งรีบมากนัก.
ขณะเดินทาง,จงซานได้ปล่อยให้เหล่าสาวๆได้ท่องเที่ยวชื่นชมนกชมไม้ไปเรื่อย,ไม่ได้แสดงท่าทางออกมาแต่อย่างใด,ทว่ากู่เฉียนโหยวรับรู้ว่าจริงๆแล้วจงซานกำลังมีความกังวลเช่นกัน.
หลังจากที่ผ่านไปสองปีครึ่ง,ไม่ไกลออกไปจากราชวงศ์ราชันย์หลานเหยี่ยน,ในวันนี้พวกเขาได้แวะพักยังหุบเขาแห่งหนึ่ง,นำตำหนัก,โต๊ะเก้าอี้ออกมา,เพื่อเตรียมหยุดพัก.
ระหว่างทางที่พวกเขาจับวิหกหายากและสัตว์อสูรมา,จงซานที่ได้มอบให้เป่าเอ๋อทำอาหาร,ส่วนหลิงเอ๋อนั้นค่อนข้างอย่างรู้อยากเห็นทีเดียว,กับฝีมือทำอาหารของเป่าเอ๋อ,นางที่กำลังศึกษาการทำอาหาร.
ส่วนคนอื่นๆนั้น,ได้คอยเฝ้าพื้นที่รอบๆไม่ให้ใครเข้ามารบกวน.
จงซานที่นั่งอยู่บนโต๊ะศิลา,จ้องมองสองสาวที่กำลังยุ่งอยู่,บนใบหน้าที่เผยยิ้มออกมา.
เฉียนโหยวที่รินน้ำชาให้กับจงซาน,พร้อมกับยื่นให้เขา.
"คิดอะไรอยู่รึ?"เฉียนโหยวที่ส่งกล่าวออกมาด้วยเสียงที่อ่อนโยน.
จงซานที่ส่ายหน้าเผยยิ้มออกมา,รับน้ำชา,หากแต่ไม่ได้กล่าวอะไร.
"คิดถึงเจี่ยเจี่ยกุยเอ๋อรึ?"กู่เฉียนโหยวที่กล่าวสอบถาม.
ได้ยินคำพูดของกู่เฉียนโหยวมือของจงซานสั่นไหวเล็กน้อย,แม้ว่าจะเป็นการเคลื่อนไหวที่เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น,ทว่าก็ไม่สามารถหลุดรอดสายตาของเฉียนโหยวได้,นอกจากนี้ถ้วยน้ำชา,มีคลื่นขึ้นมาเล็กน้อยเช่นกัน.
"อืม!"จงซานไม่ได้ปฏิเสธ.
แววตาของกู่เฉียนโหยวที่มีประกายแสงความอิจฉาเล็กๆ,เพราะว่ากู่เฉียนโหยวรู้ดี,เหว่ยกุยเอ๋อนับตั้งแต่แรกจนจบ,ก็อยู่ในหัวใจของจงซานตลอด,มีสถานะกว่าสตรีใหนๆ,แม้ว่านางจะตายไปแล้ว,นางก็ยังเป็นภรรยาคนแรกของเขา.
เหว่ยกุยเอ๋อนั้น,ตายด้วยน้ำมือของไท่จื่อเหล่ยเทียนของราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,และราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ยและราชวงศ์ราชันย์หลานเหยี่ยนนั้นยังอยู่ใกล้กัน!
การเดินทางไปยังราชวงศ์ราชันย์หลานเหยี่ยน,จะให้เขาลืมเรื่องนี้ได้อย่างไร?
จงซานรับรู้เรื่องนี้ตั้งแต่ต้น,ทว่าก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา,ไม่ต้องบอกเลยว่าไท่จื่อเหล่ยเทียนนั้น,จงซานเกลียดอย่างที่สุด,เพียงแค่นึกขึ้นได้ก็ทำให้ความแค้นลุกโชนแล้ว.
"เจ้าต้องการทำอะไร?"กู่เฉียนโหยวที่เผยท่าทางกังวล.
จงซานที่ฝืนยิ้มออกมา,จ้องมองไปยังกู่เฉียนโหยว,"โปรดวางใจตอนนี้ข้าไม่สามารถลงมือได้,นอกจากนี้,กุยเอ๋อคงไม่หวังที่จะให้ข้าแส่ไปหาความตาย!"
"อืม!"กู่เฉียนโหยวที่เดินข้ามาข้างๆ,ยืนข้างหลังจงซาน,พร้อมกับบีบนวดที่ไหล่ให้กับเขา.
ด้วยการนวดในเวลานี้,กู่เฉียนโหยวค่อยข้างถนัดทีเดียว,เพราะว่านางได้ทำการนวนให้กับชายคนรักเป็นประจำ,กับชายที่แข็งแกร่ง,ก็ทำให้อ่อนไหวได้.
กู่เฉียนโหยวที่รู้ว่าจงซานกำลังว้าวุ่นกังวลใจ,นางจึงต้องการทำให้เขาผ่อนคลาย.
จงซานที่หลับตาพริ้ม,เพลิดเพลินกับการนวดของกู่เฉียนโหยว.
"ตูมมมมมมมมมม"
ที่ข้างหุบเขาแห่งหนึ่งก็เกิดระเบิดขึ้น.
"กี่ กี่ กี่"
เสียงร้องที่ดังติดๆกันขึ้นมา.
"ไปให้พ้น!"
ที่ด้านนอกหุบเขาได้ยินจื่อเห่าที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวดังออกมา.
จื่อเห่าหลางเจียงที่กำลังไล่เหล่าวานรมากมายออกไป.
"พาคนของพวกเจ้าไปซะ,อย่ามายังที่นี่,ไปให้พ้น!"เจื่อเห่าที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว.
ดวงตาของจงซานที่ลืมขึ้นมา,กู่เฉียนโหยวที่เผยท่าทางประหลาดใจเช่นกัน.
เพราะว่า,คนทั้งสองที่ใช้สัมผัสเทวะกวาดออกไป,พบฝูงวานรไม่ได้มีเพียงแค่นิดหน่อย,ทว่ามีกว่าหมื่นตน,วานรเหล่านี้ไม่ได้อ่อนแอ,ผู้นำของพวกมันมีระดับหลอมกายธาตุ,และมีความสูงกว่า
40 เมตร.
ส่วนจื่อเห่าที่เป็นหลางเจียง,แน่นอนว่าไม่ได้สนใจระดับหลอมกายธาตุอยู่แล้ว.
งานของจื่อเห่าเวลานี้คือดูแลพื้นที่รอบๆ,ไม่ให้คนนอกเข้ามารบกวนฝ่าบาท.
และเวลานี้มันยังเพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าของจื่อเห่า,จ้องมองไปยังจื่อเห่าด้วยความโกรธ.
วานรหลอมกายธาตุระดับหกตนพร้อมผู้นำฝูงซึ่งได้สั่งการ,พร้อมกับยกไม้เท้ายักษ์ขึ้น,ห้ามเหล่าวานรมากมายไม่ให้เข้าใกล้จื่อเห่า.
"ใครกล้าเข้ามา,ตาย!"จื่อเห่าที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเกรี้ยวกราด.
ระดับหลอมกายธาตุห้าตนที่ต้องการจะลองดี,ทว่าที่วานรที่อยู่ตรงกลางที่ดูเหมือนมีสถานะสูงที่สุดโบกมือห้าม.
เหล่าวานรมากมายที่สงบลงทันที.
วานรกลุ่มดังกล่าวที่จ้องมองจื่อเห่าเขม็ง,ทว่าในเวลานี้,พวกมันได้พาพรรคพวกจากไปยังหุบเขาแห่งอื่น..
แววตาของพวกมันไม่ยินดีที่วานรสูงที่สุดสังการเช่นนั้น,ก่อนที่จะร้องออกมาหลายครั้ง,พร้อมกับย้ายไปยังหุบเขาแห่งอื่น,มุ่งตรงไปยังทิศตะวันตก.
จงซานที่ตื่นตระหนก,แน่นอนว่าเขาจะต้องอกมาดู.
จ้องมองไปยังกองทัพวานรหมื่นตน,จงซานที่ขมวดคิ้ว,กองทัพวานรอย่างงั้นรึ?
"เป่าเอ๋อพวกเราจะออกไปดูข้างนอกสักหน่อย,แล้วจะกลับมา!"จงซานที่กล่าวกับเป่าเอ๋อ.
"จะเสร็จแล้ว,กินก่อนแล้วค่อยไป!"เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความคาดหวัง.
"ใช่ๆ,ข้าและเจี่ยเจี่ยทำสุดฝีมือเลย!"หลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยแววตาเศร้าๆ.
เห็นใบหน้าของสองสาวที่แสดงท่าทางอยุติธรรม,จงซานที่ฝืนยิ้มออกมา,"ตกลง,นำเข้ามาในปราสาทเลย,พวกเราจะกินอาหารอยู่ข้างใน,จื่อเห่าเจ้านำปราสาท,ตามกลุ่มฝูงวานรไป!"
"รับทราบ!"จื่อเห่ารับคำในทันที.
ระดับจักรพรรดิแท้,การจะนำปราสาทลอยฟ้าไปนั้น,ไม่ใช่เรื่องยากอะไร.
จื่อเห่าที่สร้างเมฆสีขาวโดยนำปราสาทมาวางไว้ด้านบน,จากนั้นก็บินตามไปยังกลุ่มฝูงวานร.
ส่วนจงซานที่เข้าไปในตำหนักเพื่อลิ้มลองอาหารของสองสาว.
กลุ่มวานรนั้นได้มุ่งตรงไปยังทิศตะวันตก,เข้าไปในเขตแดนของราชวงศ์ราชันย์หลานเหยี่ยน.
หลังจากนั้นสองวันกองกำลังวานรกลุ่มดังกล่าวก็ได้มาถึงสถานที่แห่งหนึ่ง,พื้นที่รอบๆเต็มไปด้วยศพของวานรนอนอาบโลหิต,ทำให้เหล่าวานรฝูงนี้เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,พร้อมกับกุมไม้เท้าจ้องมองไปยังรอบๆ.
"เจ้าพวกสัตว์ร้าย,มาจากใหนมากมายขนาดนี้!"เสียงหนึ่งที่ดังออกมาจากหุบเขาแห่งหนึ่ง.
ภายในหุบเขาดังกล่าวนั้น,ที่นำหน้าออกมานั้นเป็นชายในชุดสีขาว,เป็นชายผมยาวที่รวบทิ้งไปด้านหลัง,มือขวาถือหองยาวสีเงิน,ในเวลานี้เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้.
Men behind mountain valley, goes out of ten people, each
one hold long spear. Looks at the distant place near ten thousand monkeys group
indifferently. Ten people of white robe men, the body does not have the blood
stain. May see from their look, each one is the lofty character sons, that is
the look that a day refuses to accept, to refuse to accept, only takes at
present the white clothing silver spear|gun man.
มีชายที่อยู่ด้านหลังอีกสิบคน,แต่ละคนถือหอกยาว,จ้องมองไปยังฝูงวานรหลายหมื่นตัวที่กำลังโกรธเกรี้ยว,ชายในชุดสีขาวทั้งสิบคนด้านหลังไม่มีบาดแผล,แม้แต่น้อย,ดูเหมือนว่าพวกเขาได้แต่มองดู,โดยที่ไม่ได้ทำอะไร,ปล่อยให้ชายในชุดสีขาวที่ถือหอกเงินต่อสู้คนเดียว.
"ฝ่าบาทมีคำสั่ง,ให้พวกเรากำจัดอสูรวานรให้หมดไปจากแผ่นดินราชวงศ์ราชันย์หลานเหยี่ยน,ตอนนี้มันมากันมากมาย,วันนี้พวกเราจะต้องตายอย่างแน่นอน."
"โฮกกกกกกกก"
เสียงคำรามของผู้นำฝูงวานรที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,มันรับรู้ว่าศพวานรมากมายที่นอนกลาดเกลื่อนยังพื้นที่รอบๆนี้เป็นฝีมือของคนกลุ่มนี้,ไม้เท้ายาวของพวกมันที่กวัดแกว่างพุ่งข้าหาชายในชุดสีขาว.
วานรนับหมื่นตัวที่ได้รับคำสั่ง,ส่งเสียงคำรามลั่นพุ่งตรงไปยังกลุ่มคนด้านหน้า.
"พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องลงมือ,ข้าจะจัดการเอง!"ชายในชุดสีขาวที่เต็มไปด้วยความอหังการ.
หอกยาวของเขาที่กวัดแกว่งไปมา,พร้อมกับชี้ไปยังกองทัพวานรนับหมื่นตน.
จงซานที่ลอยอยู่บนอาการ,พริบตาเดียวกันที่มองเห็นชายในชุดสีขาวพุ่งออกมา,ทำให้เขาอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ.
เจ้าโส่วเซี่ยง!
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น