Immortality Chapter 540 Nian Youyou worry
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 540 ความกังวลใจของเนียนโหยวโหยว.
Chapter 540 Nian Youyou worry
念悠悠的心病
ความกังวลใจของเนียนโหยวโหยว.
เห็นหลินเซียวที่เข้าใจเกี่ยวกับสงครามการเมือง,จงซานที่เผยยิ้มอย่างพึงพอใจ.
"ควบคุมผู้มีอำนาจ,จักควบคุมบริวารของเขาด้วย,พวกเราเพียงใช้ความยุติธรรมบังหน้า,เรื่องที่ไม่สามารถจัดการได้,ก็จะจัดการได้อย่างชอบธรรม,ด้วยราคาที่ต่ำที่สุด,จากนั้นก็ค่อยๆกลืนกินไปทั้งราชวงศ์จักรพรรดิต้าเซียน!"จงซานกล่าวอย่างจริงจัง.
"ครับ"หลินเซียวที่กล่าวรับด้วยความตื่นเต้น.
"ตอนนี้ต้องการให้ข้าไปแย่งชิงตราราชวงศ์กลับมาหรือไม่?"ซาโพวกล่าว.
"ไม่จำเป็น,นั่นมีแต่จะสร้างภัยพิบัติให้พวกเรา,ปล่อยให้มันอยู่เช่นนั้น,จะสามารถช่วยป้องกันเราได้ด้วย,ปล่อยให้เหล่าเจ้าเมืองเหล่านั้นแย่งชิงกันเอง,การที่เขาแก่งแย่งกัน,จะได้ไม่มีเวลาสนใจพวกเรา,กว่าพวกเขาจะรู้ตัวทุกอย่างก็เปลี่ยนไปทั้งหมดแล้ว!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาส่องประกายด้วยเชาว์ปัญญา.
จงซานพยักหน้าพึงพอใจ,หลินเซียวนับว่าก็ยิ่งเหมือนเขาขึ้นมาทุกที.
จากนั้นมา,ดูเหมือนจะง่ายไปหมด,ด้วยการอ้างความยุติธรรม,เริ่มจากหลินเซียว,ที่สร้างความวุ่นวายไปทั่วแผ่นดิน,ทำลายล้าง,เหล่าเจ้าเมืองที่ต้องการแข็งข้อ,พวกเขาจะใช้กำลังยึดกลับมา,เหล่าเจ้าเมืองที่ไม่ยอมฟังคำสั่งจะถูกเข้าโจมตีในทันที,ซึ่งทำให้เจ้าเมืองไม่น้อยต้องยอมสนับสนุนเมืองซ่างโดยปริยาย.
ส่วนเรื่องตราราชวงศ์ในเวลานี้นั้น! เหล่าเย่ได้ถูกสังหารแล้ว,และมีคนใหม่ที่ได้ครอง,ทว่าก็เกิดการแย่งชิงกันต่อไป,ไม่มีใครยินยอม,ซึ่งหลังจากนั้นจึงมีการเปลี่ยนมือไปเรื่อยๆ,สงครามที่เกิดขึ้นมาเรื่อยๆไม่จบเช่นกัน,ทว่าด้วยเหตุผลดังกล่าวนั้นทำให้เหลินเซียวสามารถใช้นามจักรพรรดิได้อย่างชอบธรรม,เพื่อที่จะสังหารเหล่าคนที่แข็งข้อและก่อกบฏไปทั้งหมด.
จากนั้น,ดูเหมือนว่าเวลาจะผ่านไปสามปีอย่างรวดเร็ว.
จงซานที่บัญชาการอยู่ฉากหลัง,ส่วนหลินเซียวนั้นกองกำลังของเขาราวกับเทพสงคราม,ดูเหมือนว่าเขาจะเชี่ยวชาญในเรื่องของสงครามการเมืองขึ้นไม่น้อยเลย.
สามปีที่ผ่านมานี้,ตราราชวงศ์ที่ผ่านมือไปหลากหลายคนทำให้วาสนาแผ่นดินหายไปช้าๆ,เหล่าเจ้าเมืองเองพบว่าแผ่นดินนี้ได้เปลี่ยนมือไปแล้ว.
30
เจ้าเมือง,เหลือเพียงแค่เก้าเจ้าเมืองที่ตีตัวออกห่าง,ส่วนเจ้าเมืองที่เหลือ,ตอนนี้ไม่ยอมจำนนก็ถูกกำจัดและได้รับการแต่งตั้งเจ้าเมืองคนใหม่เข้าไปแทน.
แผ่นดินแห่งนี้ 70
เปอร์เซ็นได้ตกอยู่ในมือของจงซานแล้ว.
เก้าเจ้าเมืองที่แยกตัวออกห่าง,ตอนนี้จะทำอะไรได้?
ภายในเมืองซ่าง,เวลานี้ได้สร้างแท่นบวงสรวงสวรรค์! จักรพรรดิอันเจี้ยนหยวนเวลานี้,ถือโองการสวรรค์และอ่านออกมาเสียงดัง,ต่อหน้าเหล่าข้าราชบริพาร,ที่โค้งคำนับให้.
"ด้วยลิขิตสวรรค์,ทุกอย่างได้กลับไปสู่จุดเริ่มต้น,เกิดความสับสนวุ่นวายอลหม่าน,ปรากฏวีรบุรุษลุกขึ้นต้านทาน,กำราบผืนแผ่นดิน,เต็มเปี่ยมไปด้วยความสามารถและบารมี,แม้ว่าจะเกิดภัยพิบัติขึ้น,ก็สามารถชี้นำแผ่นดินให้กลับมาสงบสุข,ด้วยภัยพิบัติที่เกิดขึ้นนี้เพื่อก่อร่างสร้างแผ่นดินให้ยิ่งใหญ่ขึ้นไป,ขอแจ้งต่อสวรรค์,ขอส่งต่ออำนาจต่อผู้คู่ควร,เพื่อเป็นประโยชน์ต่อปวงประชาได้กินดีอยู่ดี.
"
พิธีดังกล่าวนี้เป็นการสืบทอดอำนาจจากจักรพรรดิอันเจียนหยวนส่งต่อให้กับจักรพรรดิ,จงซานนั่นเอง.
ท้ายที่สุดผลประโยชน์ก็สุกงอมให้เก็บเกี่ยวแล้ว,การสร้างราชวงศ์วาสนาขึ้นมาใหม่,และการควบคุมอำนาจต้าเซียน,จะมีใครสามารถเทียบได้กับจงซานกัน?
จงซานที่ก้าวไปด้านหน้า,รับโองการฟ้า,จดจ้องมองไปยังเหล่าขุนนางหลายร้อยคนด้านล่าง.
"ทรงพลังเจริญหมื่นปีหมื่นๆปี."
เหล่าขุนนางนับร้อยคน,ที่แสดงความเคารพต่อจงซาน.
จงซานที่ใช้กลยุทธ์ควบคุมผู้มีอำนาจ,ควบคุมบริวารเขาด้วย,ก่อนที่จะกำราบไปทั่วแผ่นดิน,ยึดครองชะตาของแผ่นดินมา,นับจากเดินทางมายังภพหยินเวลาก็ผ่านไปหกปีแล้ว,ตอนนี้เขาได้สร้างราชวงศ์วาสนาขึ้นมาแล้ว,และได้ปกครองราชวงศ์จักรพรรดิต้าเซียนเดิม.
"ด้วยบัญชาสวรรค์,ให้สืบทอดแผ่นดิน,ในเวลานี้ข้าจะสร้างอาณาจักรขึ้นใหม่ในนามต้าเจิ้ง,โดยใช้เมืองซ่างเป็นเมืองหลวง.
จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงดังฟังชัด,ดังกระจายไปทั่วเมือง,วาสนาของเมืองซ่างที่มากมายไร้ที่สุด,คาดไม่ถึงเลยว่ามันจะหายไปช้าๆ,หายไปจนมองไม่เห็น,ในทางกลับกัน,ที่เมืองเสวียน,ภพหยาง,วาสนาที่มากมายเพิ่มพูนขึ้นในทันที,เพียงแค่หนึ่งก้านธูปเท่านั้นที่ปรากฏขึ้น,จากนั้นก็หายไปอีกครั้ง.
บนท้องฟ้าของเมืองซ่าง,ภพหยิน,วาสนาบนท้องฟ้าที่หายไปแล้ว,ก่อนที่มันจะมาปรากฏขึ้นที่ร่างของจงซาน,ส่องประกายแสงราวกับเทพสวรรค์ดูน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก.
"ทรงเจริญหมื่นปีหมื่นๆปี!"
"ทรงเจริญหมื่นปีหมื่นๆปี!"
แจ้งต่อคนทั่วหล้า,จงซานได้ก่อตั้งราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งอย่างเป็นทางการที่ภพหยินแล้ว,พร้อมกับรายงานต่อสวรรค์!
หลังจากนี้,หลินเซียว,แม่ทัพกองกำลังที่หนึ่ง.
ก็ถึงเวลากวาดล้าง,กำจัดเหล่าคนที่แข็งข้อทั้งหมดที่เกิดขึ้น.
เก้าเจ้าเมือง,หกคนที่ยินยอมจำนนต่อจงซาน,ยอมรับราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง,ส่วนอีกสามแห่งต้องการปฏิวัติ,พวกเขาที่ได้แจ้งต่อสวรรค์ว่าขอสู้ตายดีกว่ายอมคุกเข่าให้,สุดท้ายก็ถูกกำราบไปจนสิ้น.
ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเซียนตอนนี้ได้ล่มสลายหายไปจากประวัติศาสตร์แล้ว,โดยมีราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งเริ่มตั้งรากฐานขึ้นภายในภพหยิน.
ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งได้ปรากฏในภพหยินอย่างเป็นทางการแล้ว.
ตราราชวงศ์?
จงซานที่มีตราลัญจกรครรลองสวรรค์แล้ว,ไม่จำเป็นต้องนำมายังภพหยิน,ตราราชวงศ์มีได้แค่เพียงอันเดียว,ราชวงศ์จักรพรรดิใช้แค่เพียงตราครรลองสวรรค์,ทว่าสำหรับราชโองการนั้น,จงซานได้ทำการเตรียมเอาไว้ตั้งแต่ภพหยาง,โดยได้ประทับตราบนราชโองการเปล่า,ด้วยตราครรลองสวรรค์เป็นจำนวนมาก.
ตลอดหลายปีมานี้,นามของจงซานก็ค่อยๆกระจายออกไปเรื่อยๆ.
ดินแดนในภพหยิน,ที่ทิศตะวันออกนั้น,มีเทือกเขายาว,พาดออกไป,ซึ่งที่ดังกล่าวนั้นเป็นสถานที่ของตำหนักหยินหยาง,เป็นพื้นที่ต้องห้าม,ครั้งหนึ่งเคยมีสงครามใหญ่เกิดขึ้น,มีกองทัพจากโลกใบใหญ่ถูกส่งมา,ท้ายที่สุดก็ต้องตกตายด้วยความขุนแค้นเคืองใจ.
พื้นที่ต้องห้ามนั้นเป็นแดนเทวะของโลกใบเล็ก,ภายใต้สวรรค์ทุกคนต่างก็จดจ้อง,หากแต่ไม่มีกลุ่มอิทธิพลใดที่สามารถที่จะเคลื่อนที่ผ่านเทือกเขาสูงใหญ่นั้น,ดังนั้นสถานที่ดังกล่าวจึงมีกำแพงธรรมชาติขนาดใหญ่ที่คอยปกป้องตำหนักหยินหยาง,และนอกจากนี้ยังมีราชาโครงกระดูก,หวังคู,แน่นอนว่าตำหนักหยินหยางจึงปลอดภัยไร้ซึ่งปัญหา.
ภายในภพหยินนั้นราชวงศ์ต้าเจิ้งเป็นเพียงแค่ราชวงศ์จักรพรรดิแห่งเดียวที่มาจากภายนอก,โดยปรกติแล้วทุกราชวงศ์นั้นล้วนแล้วแต่เป็นราชวงศ์ของเหล่าภูติ,ของภพหยินเท่านั้น! ไม่มีราชวงศ์จักรพรรดิของเหล่ามนุษย์มาปรากฏที่นี่แน่นอน.
พื้นที่รอบๆของดินแดนราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งนี้,มีราชวงศ์จักรพรรดิขนาดใหญ่อยู่สามแห่ง,ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งนั้นอยู่ทางตะวันออก,ส่วนอีกสองแห่งนั้นอยู่ทางทิศตะวันตก,เป็นราชวงศ์ต้าซุนและราชวงศ์ต้าหยิง,ทั้งสามราชวงศ์ต่างก็ยึดครองดินแดนรอบนอกของพื้นที่ต้องห้าม.
เมืองซ่างที่กำลังขยายและก่อสร้างสิ่งก่อสร้างต่างๆมากมาย,ซึ่งมีตำหนักหลายแห่งเกิดขึ้นมาอีกเป็นจำนวนไม่น้อย.
ภายในห้องอักษรวังหลวง.
จงซานที่นั่งอยู่บนโต๊ะบัญชาการพร้อมกับอ่านหมายเชื้อเชิญสีทองม่วงสองฉบับ! ส่วนเซียนเซียนที่ไม่ได้สนพิธีรีตอง,นั่งอยู่ข้างๆจงซาน,ขณะที่จงซานกำลังอ่านจดหมายเชิญ.
ที่ด้านหน้าโต๊ะบัญชาการนั้น,มีเหล่าเสนาธิการที่สำคัญรวมถึงหลินเซียวและเซียนเซิงซืออยู่ข้างๆด้วย.
"สามราชวงศ์ต้องการเดิมพันอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยรอยยิ้มเหยียดหยัน.
"ราชวงศ์จักรพรรดิต้าซุน,มีเผ่าหมาป่าเป็นอาณาจักรคู่บารมีอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของเซียนเซียนที่เปล่งประกาย.
"ไม่,นี่คือหมาป่าโลหิต!"จงซานตอบ.
"เหมือนกัน,เหมือนกันนั่นล่ะ!"เซียนเซียนกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เรียนฝ่าบาท,ที่พื้นที่ต้องห้าม,สามราชวงศ์จักรพรรดิทั้งสาม,มีประเพณีเช่นนี้จริงๆ,มีการเดิมพันขึ้นทุกร้อยปี! ตอนนี้ได้เชิญราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง,เพื่อยืนยันสถานะของพวกเขา,ฝ่าบาทควรจะไปหรือไม่?"ข้าราชบริพารคนหนึ่งกล่าว.
"ไป,แน่นอนว่าจะต้องไป! เดิมพัน? เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ธรรมดาเป็นอย่างมาก!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ธรรมดาอย่างงั้นรึ?
เหล่าข้าราชบริพารแสดงท่าทางประหลาดใจ,เกี่ยวกับเรื่องนี้,ภายในภพหยินนั้น,การเดิมพันนับเป็นหนึ่งในกลยุทธิ์,มีการเดิมพันสถานที่ต่างๆแน่นอน,เหล่าเสนาธิการเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้,ที่จริงความหมายที่จงซานกล่าวออกมานั้นเป็นการกล่าวตามหลักพื้นฐานของภพหยางออกมา.
ด้วยการบริหารงานของจงซาน,แน่นอนว่าเต็มไปด้วยประสิทธิ์ภาพ,ผ่านมาเพียงแค่สองปีเท่านั้น,ราชวงศ์จักรพรรดิของภพหยิน,เมืองซ่างได้กลายเป็นเมืองที่งดงาม,มีขุนนางมากมาย,และทุกคนต่างก็ให้ความเคารพและซื่อสัตย์ต่อจงซาน.
การเดิมพันธ์ของราชวงศ์,จัดขึ้นที่พื้นที่ต้องห้าม,เพื่อที่จะมีการปรับเปลี่ยนยึดครองดินแดนของกันและกัน.
จงซานบนบังลังก์มังกร,ได้นำกองกำลังขนาดใหญ่,เตรียมเดินทางออกไปยังดินแดนต้องห้าม.
....
ภพหยาง,แดนเทวะ,เทพอมตะ!
บนตำหนักสวนที่หรูหรา.
เนียนโหยวโหยวที่ยืนอยู่ด้านหน้าของหนีฉิงเฮวยผู้ป็นอาจารย์.
"คาดไม่ถึงจะเร็วเช่นนี้,เจ้าสามารถที่จะลบความรู้สึกออกจากใจได้,ควรค่าแล้วที่เป็นศิษย์ของข้า!"นวีชิงเฮวยที่กล่าวออกมาด้วยความพึงพอใจ.
"อาจารย์!"เนียนโหยวโหยวที่ยังคงสงบนิ่ง.
"หืม!"นวีชิงเฮวยที่จอ้งมองไปยังเนียนโหยวโหยวพลางถอนหายใจเล็กน้อย.
"หวังว่าเจ้าจะไม่ตำหนิอาจารย์!"นวีชิงเฮวยที่สูดหายใจลึก.
"ศิษย์ไม่เข้าใจ!"เนียนโหยวโหยวที่นิ่งงัน.
"จงซานยังไม่ตาย!"
"ข้ารู้!"
"เจ้าจะไม่สังหารเขาอีกครั้งรึ?
ได้ยินคำพูดของนวีชิงเฮวยเอ่ยว่าให้สังหารจงซานอีกครั้ง,ดวงตาของเนียนโหยวโหยวหดเกร็ง,ปล่อยจิตสังหารออกมา,ดวงตาสีทองที่ส่องประกายระเบิดออกมาทันที,ก่อนที่จะซ่อนมันเอาไว้อย่างรวดเร็ว.
"ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ยินดีที่จะสังหารเขาอีกครั้ง."นวีชิงเฮวยกล่าวพลางถอนหายใจ.
เนียนโหยวโหยวกัดริมฝีปากแน่นหากแต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
"ข้าจะส่งเจ้าไปภพหยิน! บางทีเมื่อเจ้าไม่เห็นจงซานอีกครั้ง,จะสามารถตัดความคิดถึงเขาได้."นวีชิงเฮวยกล่าวออกมาในทันที.
"หืม?
ไปภพหยินอย่างงั้นรึ?"เนียนโหยวโหยวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เฮ้เฮ้,ในแดนเทวะนั้น,ในอดีตของแดนเทวะ,ใครกันที่เป็นแดนเทวะที่ตั้งขึ้นเป็นแห่งแรก?
ไม่ใช่แดนเทพพิสุทธิ์,แม้ว่าความแข็งแกร่งของพวกเราอาจจะด้อยกว่า,ทว่าแดนเทวะแห่งแรกนั้น,เป็นแดนเทพอมตะของพวกเรา,เจ้าเองคงไม่รู้ว่า,แดนเทพอมตะของพวกเรานั้นมีประวัติความเป็นมาที่เจ้ายากจะจินตนการถึง,หากว่าข้าไม่ก้าวมาถึงระดับสวรรค์แท้,ความลับหลายๆอย่างข้าเองก็คงไม่รู้,"นวีชิงเฮวยที่ส่ายหน้าไปมา.
"ส่งข้าไปภพหยินอย่างงั้นรึ?"เนียนโหยวโหยวที่จับจ้องมองไปยังนวีชิงเฮวย.
"ทุกๆพันปีจะมีโอกาส,ข้าจะส่งเจ้าไป,ช่วยให้เจ้าได้สิทธิ์นี้."นวีชิงเฮวยกล่าว.
เนียนโหยวโหยวที่เงียบลง.
"ไม่ใช่ว่าเจ้าตัดใจจากจงซานไม่ได้หรอกรึ?
หรือว่าต้องการกลับไปเคียงข้างเขา?"นวีชิงเฮวยที่ขมวดคิ้ว.
เนียนโหยวโหยวที่ฝืนยิ้มออกมา,ส่ายหน้าไปมา,"ข้ายังมีหน้าไปพบเขาอีกอย่างงั้นรึ?
อาจารย์,รบกวนท่านแล้ว!"
เห็นใบหน้าท่าทางของเนียนโหยวโหยวทีแสดงท่าทางเจ็บปวด,นวีชิงเฮวยก็รู้สึกเจ็บไปด้วย,ทว่าก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใดทำได้แค่พยักหน้า,และไม่เอ่ยเรื่องนี้อีกครั้ง.
เนียนโหยวโหยวที่ออกจากห้องโถงไป,ด้วยความรู้สึกเศร้า,ระดับราชันย์แท้?
เจิ้นจวิน(ราชันย์แท้)เนียนโหยวโหยวนั้นที่ไม่ได้สนใจในระดับมรรคานี้นัก,แม้ว่าจงซานจะปลอดภัย,ทว่าเนียนโหยวโหยวกลับรับรุ้ว่าตัวเองกับไม่มีความสุขเลย.
ภายในกระท่อมแห่งหนึ่ง,เสี่ยวชิงอสุรเทพบรรพชนที่นั่งอยู่ขอบหน้าต่าง,จ้องมองภาพทิวทัศน์ด้วยความพึงพอใจ,ขณะที่มันมีอาหารให้กินอย่างเต็มอิ่ม,ทำให้มันรู้สึกเพียงพอใจมาก.
เนียนโหยวโหยวที่ก้าวเข้าไปหา,จ้องมองดูเสี่ยวชิง,เผยรอยยิ้มที่ยากจะเห็นออกมา,พร้อมกับบ่นพึมพำเบาๆ,เสี่ยวชิง?ภรรยา?
สามี? จงซาน?
คิดถึงเรื่องดังกล่าวที่เผยยิ้มออกมาก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแห่งความขมขื่น,นางที่รู้สึกว่าไม่สามารถอภัยให้กับการกระทำของนางก่อนหน้านี้ไดเลยแม้แต่น้อย.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น