Immortality Chapter 539 Political war
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 539 สงครามการเมือง.
Chapter 539 Political war
政治战争
สงครามการเมือง.
"ควบคุมผู้มีอำนาจ,จักควบคุมข้าราชบริพารของเขาด้วย!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"อย่างแรกเจ้าเห็นอะไรเกี่ยวกับระบบปกครองของราชวงศ์ต้าเซียน,แตกต่างจากภพหยางอย่างไร?"จงซานไม่ได้ตอบออกไปตรงๆ.
"เจ้าเมืองมีอำนาจมาก!
จากนั้นก็จะเป็นตระกูลทหารซึ่งมีอยู่เป็นจำนวนมาก."หลินเซี่ยวที่ขมวดคิ้วไปมาทันที.
"ใช้,เจ้าเมืองมีอำนาจมาก,นี่ก็เรื่องหนึ่ง,แล้วตระกูลราชวงศ์เป็นอย่างไร?"จงซานยังคงสอบถามหลินเซียวต่อ.
"จักรพรรดิอายุมากแล้ว,อายุไขใกล้จะสิ้นแล้ว! ข่าวลือที่แพร่ออกมา,เขาอยู่ได้ไม่ถึงห้าปี."หลินเซียวที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"ห้าปีรึ?
ไม่,ปีนี้,จักรพรรดิจะต้องตายอย่างแน่นอน."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
"หืม?
จะเป็นไปได้อย่างไร?"หลินเซียวที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ทั่วหล้าต่างก็ลือไปว่าอยู่ได้ไม่ถึงห้าปี,เรื่องนี้,เป็นเรื่องเมื่อสองปีที่แล้ว,จักรพรรดิได้ทำการประลองกับผู้ฝึกตนผู้หนึ่ง,และทำให้สามารถทะลวงผ่านพลังฝึกตนเพิ่มอายุไขได้,สงครามในครั้งนั้น,จักรพรรดิเป็นผู้ชนะ,คู่ต่อสู้ของเขาได้รับบาดแผลรุนแรง,ทว่าสามารถที่จะใช้เป็นหินรองเท้าให้กับจักรพรรดิได้,เขาอ่อนแอจริงๆรึ?
จักรพรรดิไม่ได้ทะลวงผ่านพลังฝึกตน,แล้วเขาพ่ายแพ้จริงๆรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"จักรพรรดิได้รับบาดเจ็บหนักด้วยอย่างงั้นรึ!"หลินเซียวที่ราวกับว่าเดาทางมาถูกแล้ว.
"ใช่,ได้รับบาดเจ็บหนักมาก,นอกจากชีวิตใกล้จะสิ้นอายุไขแล้ว,เขาจะต้องตายก่อนกำหนดแน่นอน,ทำไมข้าถึงได้บอกได้,นั่นเป็นเพราะว่าข้าเป็นเจ้าเมืองซ่างยังไงล่ะ."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ก่อนหน้านี้เมืองซ่างนั้น,มีกฏระเบียบที่เข้มงวดมาก,จักรพรรดิรู้ว่าตัวเองจะตาย,จึงเกิดการเปลี่ยนแปลง,เขาไม่มีทางเลือกอื่นที่ต้องทำเช่นนี้,ไม่เช่นนั้นเหล่าเจ้าเมืองจะต้องตีใจออกห่าง,นี่ก็เพื่อที่จะปูเส้นทางไปให้กับทายาทของเขา,แม้แต่ให้คนอื่นที่ไม่ใช่เชื้อสายขุนนางมาเป็นเจ้าเมืองคนใหม่,การสร้างรากฐานให้ตื่นเขิน,เพื่อสร้างสภาพอ่อนแอ,เพื่อเหนือหัวองค์ใหม่,หากเจ้าเมืองที่ไม่มีเครือข่ายที่กว้างขวาง,สุดท้ายก็ต้องยอมจำนนต่อราชวงศ์."หลินเซียวที่กล่าวออกมาในทันที.
"ใช่,คงไม่ถึงหนึ่งปี,ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเซียนจะต้องเกิดความโกลาหลอย่างแน่นอน."จงซานที่กล่าวสรุป.
"ทำไมล่ะ?"เซียนเซียนที่เอ่ยออกมาในทันที.
ใช่,ทำไม?
ในทวีปศักดิ์สิทธิ์,บิดาตายไป,บุตรชายก็สืบราชบัลลังก์ต่อ,มีตัวอย่างให้เห็นมากมาย,ทำไมจงซานจึงได้สรุปเช่นนั้น?
หลินเซียวที่ราวกับว่าจะเข้าใจความคิดของจงซาน.
"เพราะว่าไท่จื่อไร้ความสามารถ."หลินเซียวที่กล่าวออกมาในทันที.
"ถูก,ไท่จื่อไร้ความสามารถ,เกี่ยวกับข้อมูลที่ได้มานั้น,ไท่จื่อมีอายุเพียง
13
ปี,มีสติปัญญาระดับทั่วไป,ลูกเสือในฝูงหมาป่าจะอยู่รอดได้อย่างงั้นรึ?"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"แล้วพวกเราจะทำอย่างไรดี?"หลินเซียวสอบถาม.
"ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเซียนจะต้องเกิดความวุ่นวาย,เจ้าเตรียมตัวพัฒนาความสามารถของกองทัพให้แข็งแกร่งมากเท่าที่จะทำได้,เพื่อที่จะเข้าสู่สงครามที่จะมาถึงหลังจากนี้."จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"หลินเซียวที่รับคำในทันที.
.....
หกเดือนหลังจากนั้น.
กองกำลังเมืองซ่างเวลานี้พัฒนาขึ้นเป็นอย่างมาก,ภายใต้ศิลาวิญญาณมากมายที่จงซานนำมาจากภพหยาง,กองกำลังเพิ่มความแข็งแกร่งเป็นสองเท่าและยังเพิ่มขึ้นอีกเรื่อยๆ,ในเวลาไม่นาน,ความแข็งแกร่งของเมืองแห่งนี้,ก็ยกระดับเทียบเท่าหรือสูงกว่าระดับจักรพรรดิเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว.
"ฝ่าบาท,เหมือนที่ท่านได้กล่าวเอาไว้,จักรพรรดิได้ตกตายลงแล้ว,ตอนนี้พวกเขาได้สร้างสุสานและพิธีไว้ทุกข์ขึ้นแล้ว!"หลินเซียวที่กล่าวต่อจงซานในห้องโถงด้วยความตื่นเต้น.
"จำไว้,ในเวลานี้ให้เรียกข้าว่าเจ้าเมือง!"จงซานที่กล่าวย้ำออกมาในทันที.
"ครับ,เจ้าเมือง,จักรพรรดิชราได้ตายแล้ว,และได้ส่งบัลลังก์แกไท่จื่อ,อันเจี้ยนหยวน."หลินเซียวกล่าว.
"อันเจี้ยนหยวน?
ได้บัลลังก์ตั้แงต่ยังเด็ก,ชีวิตต่อจากนี้จะต้องลำบากแน่!"จงซานกล่าวพลางทอดถอนใจ.
"เจ้าเมือง,ตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไร?"หลินเซียวที่สอบถาม.
"เฝ้ามองความเปลี่ยนแปลงเงียบๆ!"
"เฝ้ามองความเปลี่ยนแปลงเงียบๆรึ?"หลินเซียวที่ขมวดคิ้ว.
"ใช่,ตอนนี้นอกจากพวกเรา,ภายใต้สวรรค์แห่งนี้ราชวงศ์จักรพรรดิอื่นกำลังยื่นข้อเสนอให้กับเมืองในอาณัติอยู่,เหล่าบรรดาเจ้าเมืองต่างๆ,จับจ้องมองไปยังอันเจี้ยนหยวน,ทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังเมืองต้าเซียนเป็นสายตาเดียวกัน,ดังนั้นจึงยังไม่มีใครลงมืออะไร."จงซานกล่าวออกมาด้วยความเคร่งขรึม.
"ตอนนี้พวกเขาต้องการตราราชวงศ์ในมือของอันเจี้ยนหยวนอย่างงั้นรึ?"หลินเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใช่,จักรพรรดิชราได้ตายไปแล้ว,และได้ส่งบัลลังก์ให้กับอันเจี้ยนหยวน,แน่นอนรวมทั้งวาสนาแผ่นดินด้วย,สองสิ่งที่ยังทำให้ทุกคนอยู่ในความสงบ,หนึ่งคือตัวอันเจี้ยนหยวน,อีกหนึ่งก็คือตราประทับราชวงศ์,ก่อนหน้านี้อันเจี้ยนหยวนที่รับตราราชวงศ์มา,เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะควบคุมวาสนาแผ่นดินเอาไว้ได้,ทว่าหากเขาต้องการส่งมันให้กับคนอื่นล่ะ,แน่นอนว่าเหล่าเจ้าเมืองต่างๆย่อมจับจ้องกันอยู่แน่นอน."จงซานที่กล่าวอธิบาย.
"จะมีบางคนมาขโมยตราราชวงศ์ไปอย่างงั้นรึ?"หลินเซียวที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"ใช่,ทว่าต้องรอดูก่อนว่าจะเป็นใครที่เป็นคนเริ่มก่อน."จงซานที่เผยยิ้มออกมา.
เป็นความจริงในเวลานี้,สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังเมืองต้าเซียน.
ท้ายที่สุด,ก็มีเจ้าเมืองผู้หนึ่งที่เป็นคนเริ่มก่อน.
เจ้าเมือง,เหล่าเย่,เมืองไป่จี,ได้นำทัพขนาดใหญ่บุกชิงตราราชวงศ์,เพื่อยึดครองตราประทับแผ่นดิน,พร้อมกับไล่ล่าสังหารขุนนางและเหล่าเสนาธิการที่ยังคงเชื่อสัตย์.
เมืองหลวงจักรพรรดิ,ได้ส่งสารขอความช่วยเหลือจากเจ้าเมืองในอาณัติทั้งหมด.
แน่นอนว่าจงซานต้องยกทัพไป.
กว่าครึ่งปีมานี้,หลินเซียวที่ฝึกฝนทหารที่แข็งแกร่งกว่า
8 แสนนาย.
"จงซาน,เจ้าบอกว่าเจ้าเมืองจำนวนมากจะมาอย่างงั้นรึ?"เซียนเซียนที่สอบถามออกมาขณะเดินทาง.
"มารึ? เป็นทั้งหมดจะต้องมา!"จงซานกล่าวยืนยัน.
"เจ้าเมืองทั้งหมดยกทัพมาอย่างงั้นรึ?
เช่นนั้นไม่ใช่เหล่าเย่ที่ทรยศต้องตายหรอกรึ?"เซียนเซียนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"พวกเขาทั้งหมดรึ?
เฮ้เอ้,ไม่,สิ่งที่พวกเขาต้องการก็คือตราราชวงศ์ที่อยู่ในมือของเหล่าเย่ที่นำมันออกมาต่างหาก."จงซานกล่าวยืนยัน.
ทัพของเจ้าเมือง 30
ทัพ,ในเวลานี้ต่างก็ตั่งอยู่ในค่ายต่างๆรอบๆเมือง,และเริ่มเจรจาสัญญาระหว่างทัพของเจ้าเมืองอื่นๆ.
"หลินเซียว,เจ้าจบตาดูเหล่าเจ้าเมือง,จดจำไว้ว่าเจ้าเมืองคนใหนที่มีความสามารถ,คนใหนที่ไร้ความสามารถ,เอาไว้ในใจ."จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"หลินเซียวที่รับคำในทันที.
ตอนนี้จึงมีจงซานและเซียนเวียน,ซึ่งเขาได้ส่งหลินเซียวไปจับตาเหล่าพันธะมิตร.
หลังจากที่เหล่าเจ้าเมืองเจรจาพันธะสัญญาเสร็จแล้ว,จากนั้นจึงจะเริ่มโจมตีเมือง.
เหล่าเย่นั้นแข็งแกร่งมาก,ต้องบอกว่าด้วยความที่เขาแข็งแกร่ง,ทำให้กองกำลังทหารของเขามีความสามารถจำกัด,กับทับสามสิบทัพสามสิบเจ้าเมือง,แม้ว่าการรบจะเป็นไปด้วยเวลาที่ชักช้า,แต่ก็สามารถที่จะรุกเข้าไปได้อย่างช้าๆ.
เหล่าเย่นั้นไม่ได้สังหารจักรพรรดิน้อย,เพราะว่าหากจักรพรรดิน้อยตายไป,วาสนาแผ่นดินที่เขาได้มาอยู่ในร่าง,แม้นว่าได้รับตราจักรพรรดิไปก็ไร้ประโยชน์.
จากนั้น,สงครามที่ยังคงเกิดขึ้นไปอีกครึ่งปี.
หลังจากที่เหล่าเย่ถ่วงเวลาไว้เป็นเวลานาน,ทว่าท้ายที่สุดก็ทนไม่ไหวเขาได้ทำลายพระราชวัง,และนำจักรพรรดิน้อยและกองกำลังของเขาหนีออกไป,กลับไปยังเมืองไป๋ซีซึ่งเป็นฐานของเขา.
เหล่าเย่ได้หนีไปแล้ว,ทัพทั้ง 29
ทัพของเจ้าเมือง,ต่างก็ไล่ตามอย่างบ้าคลั่ง.
"เจ้าเมือง,พวกเราจะตามไปหรือไม่?"หลินเซียวที่สอบถามออกมาในทันที.
"ไม่,พวกเราจะเข้าไปในวังหลวง!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ครับ!"หลินเซียวที่ออกคำสั่งออกมาในทันที.
"ซาโพว!"จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.
"อยู่นี่แล้ว!"ซาโพวที่เอ่ยออกมาในทันที.
"เจ้าคนเดียวตามไปช่วยจักรพรรดิน้อยอันเจี้ยนหยวน,และส่งเข้าไปยังเมืองซ่างของพวกเรา! ส่วนคนอื่นๆ,ห้ามสังหารพวกเขา!"
"หืม?ไม่ให้สังหารเหล่าเย่อย่างงั้นรึ?"ซาโพวที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ห้ามสังหารเขา,ทางที่ดีควรจะช่วยมาแค่จักรพรรดิน้อย."จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"ซาโพวที่รับคำสั่ง.
จงซานที่เข้าไปในเมืองหลวงต้าเซียน,ซึ่งทัพ 30
ทัพของเจ้าเมือง,มีเพียงแค่จงซานที่เข้าไปยังเมืองต้าเซียน.
ภายในเมืองจักรพรรดิ,ทุกๆคนที่รู้สึกราวกับว่าได้รับการช่วยเหลือ,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเหล่าเย่นั้นดุร้ายเป็นอย่างมาก,สังหารคนไปมากมาย.
จงซานที่บินตรงไปยังวังหลวงที่พังทะลายลง.
หลินเซียวที่จ้องมองไปยังเหล่าทหารที่ยังเหลืออยู่พร้อมกับจ้องมองไปบนท้องฟ้า.
วาสนาบนท้องฟ้าเวลานี้,กำลังสลายหายไปเป็นจำนวนมาก.
จากนั้นเหล่าขุนนางที่ยังไม่ได้ตายถูกนำตัวมา.
"เจ้าเมืองจง,โปรดอภัยด้วย,ข้าและคนอื่นๆตอนนี้ไม่มีสิ่งใดเหลือแล้ว!"เหล่าข้าราชบริพารชราต่างกล่าวออกมาด้วยความหวาดหลัว.
เหล่าข้าราชบริพารที่กำลังเต็มไปด้วยวความหวาดกลัว.
"ทุกท่านอย่าได้ตื่นตกใจ,ข้าจงซานก็เหมือนกับทุกท่าน,ที่เป็นห่วงทุกคนในเมืองเซียน,เมืองเซียนมีบุญคุณกับพวกเราไม่น้อย,แน่นอนว่าพวกเราจะต้องตอบแทน,ตอนนี้,เหล่าเย่ได้นำจักรพรรดิหนีไปแล้ว,เข้าเกรงว่าเขาจะถูกสังหารไปแล้ว."
"สังหาร?
พวกเขาจะสังหารอย่างงั้นรึ?"เสนาธิการที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล.
"ทุกๆท่าน,เดินทางไปยังที่พื้นที่ปลอดภัยกับข้าเถิด,เมื่อฝ่าบาทถูกช่วยแล้ว,ค่อยกลับมาต้าเซียนอีกครั้งก็ได้!"จงซานกล่าวออกมาในทันที.
"เรื่องนี้,เจ้าเมืองจง....."ขุนนางคนหนึ่งที่ต้องการกล่าวออกมา.
"พวกทุกคน,กลับรวมตัวกันเอาไว้,นับว่าเป็นเรื่องนี้,ให้พวกเขาได้เดินทางไปยังเมืองซ่างเพื่อหลบภัยกับพวกเราะเถิด."จงซานที่ไม่รอให้เหล่าขุนนางกล่าวจบและได้กล่าวตัดบทออกมาในทันที.
จากนั้น,ทุกคนที่ไม่ได้ถูกเหล่าเย่สังหาร,ก็ถูกนำกลับไปยังเมืองซ่างพร้อมกับทัพของจงซาน.
ส่วนอีกฝั่งหนึ่งทัพของเจ้าเมืองที่ไล่ล่าเหล่าเย่ไปยังเมืองไป๋จี,ก็พบว่าจักรพรรดิได้หายไปแล้ว.
จักรพรรดิหายไปอย่างงั้นรึ?
มีเจ้าเมืองไม่กี่คนที่ไม่ไล่ตามเหล่าเย่ไป,พวกเขาที่ออกตามหาจักรพรรดิไปทุกทิศทุกทาง,ส่วนเจ้าเมืองส่วนที่เหลือ,ได้เข้าล้อมเมืองไป๋จี,ต้องการกำจัดคนทรยศ,แน่นอนว่าเกี่ยวข้องกับตราประทับราชวงศ์ที่พวกเขาต้องการนั่นเอง.
ในสายตาของพวกเขา,ตราประทับราชวงศ์นั้นสำคัญมากกว่าจักรพรรดิซะอีก,ตราราชวงศ์,ที่สามารถรวบรวมวาสนาแผ่นดิน,นี่คือสิ่งที่จะใช้ก่อตั้งชาติ.
พวกเขาจะตามหาจักรพรรดิเพื่ออะไร?
จักรพรรดิเด็ก,คิดว่าพวกเขาจะภัคดีอย่างงั้นรึ?
ขณะที่คนมากมายที่กำลังล้อมรอบเมืองไป๋จี.
จักรพรรดิน้อยและเหล่าข้าราชบริพารทั้งหมดจงซานได้นำมายังเมืองซ่าง,อาณาเขตของเขาแล้ว.
ตอนนี้พวกเขาได้สร้างพระราชวังใหม่ขึ้นที่เมืองซ่างอย่างเร่งรีบ,เพื่อที่จะแจ้งเจตจำนงต่อสวรรค์.
"กบฏเหล่าเย่,แย่งชิงตราราชวงศ์จักรพรรดิต้องการชิงอาณาจักร,ทำลายเมืองต้าเซียน,เป็นอาชญากรรมที่ยากจะอภัย,ภายใต้การชี้นำของสวรรค์,จะต้องลงโทษเจ้าหนักสถานเดียว,ตอนนี้เมืองหลวงได้ย้ายมายังเมืองซ่าง,ให้เจ้าเมืองทุกคนสังหารคนทรยศ,และยึดครองตราราชวงศ์กลับมา,หากใครประสบความสำเร็จจะได้รับประทานรางวัลเป็นแม่ทัพคุมสามเหล่าทัพ."
ประกาศที่ลงนามของราชวงศ์,ทว่าที่จริงแล้วเป็นจงซานที่เป็นคนเขียนขึ้นมา.
ประกาศได้กระจายไปทั่วหล้า,ถูกส่งต่อไปยังเจ้าเมืองต่างๆ,เหล่าเจ้าเมืองท้ายที่สุดก็พบทันทีว่าตราสวรรค์ได้เปลี่ยนไป.
นี่ไม่ใช่ตราราชวงศ์จักรพรรดิ,เป็นตราราชวงศ์ราชันย์รึ?
หากแต่ตราราชวงศ์นั้นไม่สามารถสลักขึ้นได้อีกครั้ง,หากว่าไม่ใช่ตราราชวงศ์ที่แท้จริง,บนตราประทับจะไม่มีวาสนาหมุนวนอยู่,นี่เป็นอาวุธอย่างหนึ่งของเจ้าเมืองซ่างของ,จงซาน.ที่มีราคาถูกที่สุด.
เหล่าขุนนางได้มาจัดตั้งขึ้นที่เมืองซ่างแล้ว,หลังจากนี้ไม่ใช่ว่าทุกอย่างเป็นจงซานตัดสินใจหรอกรึ?
แม้ว่าเหล่าเจ้าเมืองคนอื่นๆต้องการตราราชวงศ์,ทว่ากลับเป็นจงซานที่ทำให้ทุกคนต้องหน้าเสียราวกับว่าได้กินแมลงเข้าไป.
"ฝ่าบาทนี่คือควบคุมผู้มีอำนาจ,จักควบคุมข้าราชบริพารของเขาด้วย,ยอดเยี่ยมยิ่งนัก,ชัยชนะที่ได้ซึ่งการฆ่าฟัน,และยังสามารถที่จะเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ก้อนใหญ่ได้อีกด้วย."หลินเซียวที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"จักรพรรดิน้อยที่ถูกเจ้าควบคุมตัว,เจ้าต้องการที่จะแสดงความเคารพต่อเขาทุกวันเลยอย่างงั้นรึ?"เซียนเซียนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เพราะว่านี่คือมารยาท,เพื่อที่จะอุดปากคนทั่วหล้า,ผู้ที่มีอำนาจที่แท้จริง,ไม่จำเป็นต้องเป็นจักรพรรดิก็ได้!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ใช่แล้ว,เพื่ออุดปากคนทั่วหล้า,กับความคิดเห็นนี้,แม้ว่าเจ้าเมืองมากมายจะต้องการโต้แย้งก็ทำไม่ได้.
"ทว่าเจ้าเมืองส่วนใหญนั้นรู้ว่าพวกเขาไม่ได้รับชัยชนะ,แล้วพวกเขาจะยอมรับอย่างงั้นรึหากว่าคำสั่งที่ออกไปนั้นไม่ใช่คำสั่งของจักรพรรดิ?"เซียนเซียนกล่าว.
"พวกเขาย่อมไม่กล้า,แม้ว่าราชวงศ์จักรพรรดิจะยังอยู่,ทว่าความจริงพวกเขาก็ไม่คิดที่จะรับคำสั่งของราชวงศ์เช่นเดิม,หากว่าราชวงศ์จักรพรรดิต้าเซียนหายไปโดยสมบูรณ์ในเวลานี้,ราชวงศ์จักรพรรดิอื่นๆย่อมยกกองกำลังมาแน่."จงซานกล่าวยื่นยัน.
"ไม่ใช่ทุกคน,หากแต่ว่ามีบางคนที่ไม่รับคำสั่งจักรพรรดิล่ะ?"เซียนเซียนกล่า.
"เช่นนั้นก็จะยิ่งดี!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"หืม?"
"นี่ก็จะเป็นโอกาสตัดรากถอนโคน,ด้วยความแข็งแกร่งของพวกเราถือว่าเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยม,ในเวลานั้น,เขาจะนำทัพไปจัดการพวกกบฏเอง,เหล่าเจ้าเมืองคนอื่นๆเองก็ไม่กล้าขวางข้า,และยังมีอาสามาช่วยพวกเราอีกด้วย,ความแข็งแกร่งของพวกเราก็จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ."หลินเซียวที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
นี่คือการหากเหตุผลทางการเมือง,เพื่อก่อสงคราม,แน่นอนว่าจะมีเมืองใหนกันที่จะกล้าไม่ไว้หน้าจักรพรรดิ.
ภายในสายตาของหลินเซียวที่ส่องประกาย,เริ่มเข้าใจเกี่ยวกับประโยชน์ของการเมืองภายในแล้ว.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น