Immortality Chapter 538 To make the feudal lord depend on the emperor
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 538 ควบคุมผู้มีอำนาจ,จักควบคุมข้าราชบริพารของเขาด้วย
Chapter 538 To make the feudal lord depend on the emperor
挟天子以令诸侯
ควบคุมผู้มีอำนาจ,จักควบคุมข้าราชบริพารของเขาด้วย!
กับราชาโครงกระดูก,ที่ลดตัวลงมารับใช้ผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิแท้,หากกล่าวให้คนอื่นฟังแน่นอนว่าไม่มีใครเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้นนี้แน่.
ก่อนหน้านี้เขาคือราชาโครงกระดูกผู้ยิ่งใหญ่,หวังคู,วันนี้ต่อหน้าจงซาน,กับต้องโค้งหัวเป็นเพียงข้าราชบริพารเท่านั้น.
อย่างน้อยก็จนกว่าเขาจะได้กลายเป็นเซียน,จำต้องจำนนต่อจงซาน.
"การสาบานด้วยดวงวิญญาณ?
เป็นจุดอ่อนที่สุดของเผ่าโครงกระดูกอย่างงั้นรึ?"จงซานที่นั่งอยู่ที่ตำหนักหยินหยางจ้องมองไปยังหวังคู.
หวังคูในเวลานี้,สวมชุดคลุมโลหิต,ปิดปังร่างกายทั้งหมดเอาไว้,จึงไม่สามารถมองเห็นร่างกายด้านในได้.
"ไม่ใช่จุดอ่อน,มีเพียงแค่ต่อหน้าฝ่าบาทเท่านั้น,ที่เป็นจุดอ่อน."หวังคูที่ตอบกลับมา.
"หืม?"จงซานที่ไม่เข้าใจใจในคำพูดของหวังคู.
"ไม่ว่าจะเป็นความเป็นหรือความตาย,เผ่าโครงกระดูกนั้นมีกฏของการจุติอยู่,ยิ่งมีพลังฝึกตนสูง,ก็จะยิ่งมีโอกาสจุติมากขึ้นเท่านั้น,ในเวลานี้ข้ามีโอกาสจุติ
50 เปอร์เซ็นหากตายไป,สามารถที่จะเกิดเป็นโครงกระดูกร่างใหม่ได้,ทว่านับตั้ง ต้นจนถึงตอนนี้มันเลยโอกาสนั้นไปแล้ว,ดังนั้น,ข้าจึงไม่มีทางเลือกต้องสาบานผูกวิญญาณ,มีเพียงความสามารถที่แปลกประหลาดของฝ่าบาทเท่านั้น,ที่ผู้น้อยสัมผัสได้,ตราบเท่าที่ข้าขัดขืนล่ะก็,จะพบว่าทั้งร่างกายและวิญญาณจะดับสูญไปในทันที."หวังคูที่กล่าวด้วยท่าทางตื่นตระหนก.
ภายในใจของเซียนเซิงซือรู้สึกรัดแน่นเช่นกัน,ส่วนเซียนเซียนแสดงท่าทางสนใจ,หลินเซียวยังคงจ้องมองด้วยความสงบ.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
เป็นความจริง,ในโลกนี้ไม่ได้มีอะไรที่แน่นอนเช่นนั้น,เป็นเหมือนกับสิ่งที่จงซานคิด,เกี่ยวกับการสาบานด้วยวิญญาณ,เห็นได้อย่างชัดเจนว่ามันไม่ได้สมบูรณแบบ,มันยังมีจุดอ่อนอยู่ด้วยเช่นกัน.
"เจ้ารู้เกี่ยวกับสถานการณ์ภายนอกบ้างหรือไม่?"จงซานกล่าว.
หวังคูที่ส่ายหน้าไปมา,ผู้น้อยรู้เพียงเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้
5พันปี,ทว่าหลังจากนั้นก็ไม่รู้แล้วว่าภายนอกนั้นมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น.
"ก่อนห้าพันปีอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ชำเลืองมองไปยังหวังคู.
ภายในห้าพันปีนี้,ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างอย่างงั้นรึ?
"ก่อนหน้านี้ห้าพันปีที่แล้วผู้น้อยได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก,จึงได้มารักษาตัวที่นี้,ผู้น้อยที่บาดเจ็บไปจนถึงดวงวิญาณ,ร้อยปีที่แล้วดวงวิญญาณค่อยๆฟื้นคืน."หวังคูกล่าว.
"เช่นนั้นเจ้าก็รักษาบาดแผลต่อไปก็แล้วกัน!"จงซานกล่าว.
"หืม?"หวังคูที่แสดงท่าทางไม่เข้าใจนัก.
"ปกป้องที่นี่ปกป้องตำหนักหยินหยางให้ข้า!"จงซานกล่าว.
หวังคูที่จ้องมองไปยังตำหนักหยินหยาง,ราวกับนึกอะไรบางอย่างได้.
"สถานที่แห่งนี้คือประตูเชื่อต่อภพหยิน หยางอย่างงั้นรึ?"หวังคูที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
ได้ยินคำพูดของหวังคูแล้ว,ดวงตาของจงซานที่ส่องประกายแสงออกมา,สถานที่แห่งนี้คือเส้นทางหยินหยาง,ภายในภพหยางนั้นมีผู้ฝึกตนสวรรค์แท้ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วง,ทว่าที่แห่งนี้หวังคูกับสามารถบอกและมองเห็นง่ายๆ
ได้อย่างไร?
เห็นจงซานที่แสดงท่าทางสงสัย,หวังคูที่กล่าวออกมาในทันที,"ฝ่าบาท,บนร่างของท่านนั้นมีปราณหยางแสงสีทองติดอยู่,ดวงอาทิตย์ของภพหยินนั้นจะมีสีม่วง,ผู้น้อยแม้ว่าจะสงสัยก่อนหน้านี้,ทว่าก็ไม่สามารถยื่นยันได้ว่าฝ่าบาทนั้นมาจากภพหยาง,ตอนนี้เห็นว่าฝ่าบาทให้ความสำคัญกับสถานที่แห่งนี้ได้,ดังนั้นจึงได้คาดเดาได้อย่างถูกต้อง."
"ปราณหยางทองอย่างงั้นรึ?
"ฝ่าบาท,ภพหยินนั้นจะมีปราณหยินที่รุนแรงมาก,แทบจะทั้งวัน,อีกไม่นานปราณหยางทองที่ติดตัวมาจะกระจายหายไป."เซียนเซิงซือกล่าว.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
จงซานที่หันหน้าไปมองหวังคูอีกครั้ง.
"หวังคู,ไม่ว่าต่อหน้าเจ้าจะเป็นใครก็ตาม,หลังจากนี้เจ้าจงจำไว้ให้ดีตราบเท่าที่การสาบานวิญญาณยังไม่จางหาย,สถานที่แห่งนี้เจ้าจะต้องปกปักรักษาให้ดี,ไม่เช่นนั้นแล้วข้าจะทำลายทั้งร่างกายและวิญญาณของเจ้า!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่จริงจัง.
"รับทราบ!"หวังคูที่รับคำภายในใจที่รู้สึกรัดแน่น.
ในเวลาเดียวกันนี้,ภายในใจของหวังคูที่รู้สึกแปลกประหลาด,ก่อนหน้านี้เขาเคยประสบอะไรมาบ้าง,เขาเป็นใครมาจากใหน,ดูเหมือนว่าจะไม่ถูกถาม,ทำให้ภายในใจของหวังคูรู้สึกซาบซึ้งเช่นกัน.
ทันใดนั้น,ร่างของหวังคูขยับ,ราวกับว่าพบเข้ากับอะไรบางอย่าง.
จงซานเองก็จ้องมองออกไป,ที่ไกลออกไปเห็นเป็นเพียงแค่จุดเล็กๆ,มีคนปรากฏขึ้นมา.
ซาโพว,เป็นซาโพวที่กลับมาจากสำรวจนั่นเอง.
พริบตาเดียวมีคนเข้ามา,ก็สัมผัสได้ถึงพลังที่น่าเกรงขาม,นี่จะต้องเป็นผู้ฝึกตนที่แข็งแกร่งแน่นอนทำให้เขาแสดงท่าทางระมัดระวังขึ้นมาในทันที.
"ซาโพว!
เป็นอย่างไรบ้าง?"จงซานสอบถาม.
ได้ยินคำพูดของจงซานแล้ว,หวังคูที่คลายความกังวลลง,ขณะที่เขาตกใจเล็กน้อยเช่นกัน,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าคนที่มานี้,อย่างน้อยก็ต้องมีพลังระดับราชันย์แท้,ไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นคนที่รับคำสั่งจากจงซานอย่างงั้นรึ?
"เรียนฝ่าบาท,ผู้ใต้บังคับบัญชาได้ออกไปสำรวจพื้นที่รอบๆแล้ว,สถานที่แห่งนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นเขตแดนต้องห้าม,คนธรรมดาและสัตว์อสูรไม่เข้าใกล้,ทางทิศเหนือนั้นมีราชวงศ์จักรพรรดิแห่งหนึ่ง!"ซาโพวที่กล่าวรายงาน,พร้อมกับจ้องมองไปยังผู้ฝึกตนที่สวมชุดสีโลหิต.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
"หวังคูรับคำสั่ง!"จงซานที่ออกคำสั่งในทันที.
"อยู่นี่แล้ว!"
"เจ้ารับผิดชอบรักษาดินแดนแห่งนี้เอาไว้,ห้ามใครเข้าใกล้ตำหนักหยินหยางได้,ใครเข้ามาให้สังหารในทันที!"จงซานออกคำสั่ง.
"รับทราบ!"หวังคุที่รับคำสั่งในทันที.
"พวกเราไป!
เดินทางไปยังราชวงศ์จักรพรรดิดังกล่าว."จงซานที่กล่าวกับคำอื่นๆ.
จากนั้น,ซาโพวที่นำ,คนกลุ่มหนึ่งบินไป.
หวังคูที่จ้องมองจงซานที่บินจากไป,ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น?
ด้วยการสาบานด้วยวิญญาณ,แน่นอนว่าจงซานย่อมมั่นใจในตัวของหวังคู,นับว่านี่เป็นแผนการที่ฉลาด,ตำหนักหยินหยางจะต้องปลอดภัยอย่างแน่นอน,ตอนนี้เขาจะต้องสร้างรากฐานในภพหยินแห่งนี้.
ขณะที่บินไปนั้นเซียนเซียนที่เล่าเกี่ยวกับราชาโครงกระดูก,ทำให้เขาแสดงท่าทางแปลกประหลาด,จงซานน่าเกรงขามขนาดนี้เลยรึ?
ขณะที่บินอยู่นั้นจงซานได้สอบถามซาโพว,"ครึ่งวันมานี้,เจ้าได้สอบถามอะไรมาบ้าง?"
"ผู้ใต้บังคับบัญชาได้สอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของภพหยิน,สถานการณ์ของดินแดนต้องห้ามและดินแดนทางเหนือ."ซาโพวกล่าว.
"หืม?"
"ภายในภพหยินนี้,มีสองราชวงศ์สวรรค์,สองแดนเทวะ,และทางเหนือของเขตแดนต้องห้ามนั้นมีราชวงศ์จักรพรรดิ,เป็นราชวงศ์วาสนาที่มีนามว่าต้าเซียน,ซึ่งอยู่ถัดไปจากดินแดนต้องห้ามเป็นเมืองซาง,เป็นหนึ่งเมืองในอาณัติของราชวงศ์จักรพรรดิต้าเซียน!"ซาโพวกล่าว.
"เมืองซาง,ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเซียนอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ครับ!"ซาโพวพยักหน้า.
"เอาล่ะ,พวกเราจะยึดเมืองซ่างเป็นเมืองแรก!"จงซานเอ่ย.
"รับทราบ!"ทุกคนที่รับคำในทันที.
..........
หนึ่งปีหลังจากนั้น,ภพหยาง! รัฐชิง! อี้เหยี่ยนนั่งอยู่ตำหนักของเขา.
อี้เหยี่ยนนั่งอ่านจดหมายจำนวนมากอยู่บนโต๊ะบัญชาการ,เผยยิ้มที่มุมปากด้วยรอยยิ้มที่เหยียดหยัน.
"จอมพล,นี่เป็นคำเชิญฉบับที่ 16
จากราชวงศ์จักรพรรดิแล้ว!"เถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"อืม!
เจ้าเห็นอะไรบ้าง?"
"พวกเขารุมแย่งจอมพลกันอยู่."เถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เจ้าคิดว่าข้าคิดอย่างไร?"อี้เหยี่ยนกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง,แม้ว่าจะขึ้นชื่อว่าเป็นราชวงศ์จักรพรรดิ,ทว่าที่จริงแล้วไม่ต่างจากราชวงศ์ราชันย์,ความสำเร็จอีกไม่นานนั้นหลังจากนี้,จะไม่เห็นเห็นราชวงศ์ราชันย์ทั้ง
16 อยู่ในสายตาอีกเลย."เถี่ยเสวี๋ยนที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
เถี่ยเสวี่ยที่รู้ดีว่าอี้เหยี่ยนต้องการฝึกฝนเขาด้วยเช่นกัน.
"แล้วนี่ล่ะ?"อี้เหยี่ยนที่นำจดหมายฉบับหนึ่งออกมา.
เถี่ยเสวี๋ยที่จับจ้องมองอย่างระมัดระวัง,หลังจากอ่านเสร็จถึงกับดวงตาเบิกกว้าง.
"ราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ยรึ?"เถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"นี่มันราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย! ข้าคิดว่าไม่เพียงแค่ข้า,สุ่ยจิง,สุ่ยอู๋เหินเองก็ได้รับจดหมายเชิญนี้ด้วยเช่นกัน."อี้เหยี่ยนหรี่ตามอง.
"หืม,เรื่องนี้...."เถี่ยเสวี๋ยที่สูดหายใจลึก.
"เจ้าคิดว่าอย่างไร?"อี้เหยี่ยนสอบถามออกไป.
เถี่ยเสวี๋ยที่สูดหายใจลึก,คิดใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง,ก่อนที่จะกล่าวออกมาอย่างหนักแน่น,"ปฏิเสธ,ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง,ไม่ช้าก็เร็วก็จะต้องเป็นราชวงศ์สวรรค์,ข้าเชื่อเช่นนั้น!"
"ฮ่าฮ่าฮ่าอ่าอ่า!"อี้เหยี่ยนพยักหน้าหัวเราะด้วยความพึงพอใจ.
"ทว่า,สุ่ยจิงและสุ่ยอู๋เหินจะทนความยั่วยวนนี้ได้หรือไม่?
กับตำแหน่งที่ใหญ่โตของราชวงศ์สวรรค์!"เถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"ฝ่าบาท,ในเมื่อส่งข้าและคนอื่นๆมาดูแลรัฐชิงแห่งนี้,แน่นอนว่าได้คำนวณเกี่ยวกับนิสัยใจคอของพวกเราเอาไว้แล้ว,โปรดวางใจ!"อี้เหยี่ยนกล่าว.
"ครับ!"เถี่ยเสวี๋ยที่พยักหน้ารับ.
"สิ่งนี้,มอบให้กับเจ้าหนึ่งหยด!"อี้เหยี่ยนที่นำขวดหยกขนาดเล็กยื่นออกไป.
"สิ่งนี้คืออะไร?"
"ยารวมวิญญาณ!"
หลังจากรู้สรรพคุณยารวมวิญยาณ,เถี่ยเสวี๋ยก็รับรู้ได้ในทันที,นี่อาจจะนับว่าเป็นของล้ำค่าที่สุดก็ว่าได้,สิ่งนี้ยอดเยี่ยมมาก,ตราบเท่าที่มีสิ่งนี้,ถึงแม้ว่าจะตาย,ก็ไม่ใช่จุดสิ้นสุด.
เถี่ยเสวี๋ยนั้นไม่รู้ว่าจงซานนั้นได้เดินทางไปยังภพหยิน,ไม่เช่นนั้นจะยิ่งตื่นตะลึงกับราชวงศ์ต้าเจิ้งยิ่งกว่านี้.
หนึ่งปี,สถานการในภพหยางยังคงปรกติ,ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งเวลานี้ซ่อนแสงสว่างรักษาตัวอยู่ในที่มืด.
*** 韬光养晦 Tāoguāngyǎnghuìซ่อนแสงสว่างของคุณ, รักษาตัวในที่มืด
.......
ภพหยิน,หนึ่งปี,ด้วยเชาว์ปัญญาของจงซานแล้ว,และยังมีคนที่มีความสามารถมากมาย,จงซานก็ได้เป็นเจ้าเมือง,ของเมืองซ่างได้อย่างราบรื่น.
เพียงแค่ปีเดียว!
ตามความคิดเห็นของคนอื่นย่อมเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้,ทว่าในมุมมองของจงซานและคนของเขา,เรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดาทั่วไปมาก.
เมืองซ่าง,คฤหาสน์เจ้าเมือง.
จงซานที่จัดงานเลี้ยงขอบคุณ,ซึ่งได้เชิญแขกเหลือมากมาย,มีคนห้าคนที่มาจากภพหยางรวมอยู่ในนี้ด้วย.
"ฝ่าบาท,พวกเราได้ยึดครองเมืองซ่างแล้ว,นี่นับว่าเป็นหนึ่งก้าวที่ยอดเยี่ยม."หลินเซี่ยวที่เผยยิ้มออกมา.
"ไม่,นี่ยังไม่เพียงพอ,ข้าต้องการทั้งราชวงศ์จักรพรรดิต้าเซียน!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเซียนอย่างงั้นรึ?
ฝ่าบาทจะเคลื่อนทัพไปอย่างงั้นรึ?"เซียนเซิงซือที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เคลื่อนทัพอย่างงั้นรึ?"จงซานที่หันหน้าไปมาเซียนเซิงซือ.
"หากไม่เคลื่อนทัพ,แล้วจะสามารถยึดครองเมืองทั้งสามสิบสองได้อย่างงั้นรึ?
เมืองของพวกเรานั้น,เป็นเพียงแค่เมืองหนึ่งในราชวงศ์จักรพรรดิต้าเซียนเท่านั้น,และยังนับว่าอ่อนแอเป็นอย่างมาก,นอกจากนี้พวกเรายังเพิ่งเดินทางมาได้แค่หนึ่งปี,รากฐานยังไม่ลึกนัก,แน่นอนว่าการจะเคลื่อนทัพออกสู่สงครามนั้นนับว่าเป็นเรื่องยาก!"เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"ให้ข้าเดินทางไปยังเมืองหลวง,จากนั้นก็สังหารเหล่าราชวงศ์ให้หมด,ไม่ดีกว่ารึ?"ซาโพวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
ได้ยินคำพูดของซาโพว,ทุกคนที่ต้องมองบนทีเดียว.
"สังหารตระกูลราชวงศ์,ก็ไม่ช่วยอะไร,เมืองทุกๆเมืองนั้นปกครองกันอย่างเป็นอิสระ,สามารถที่จะย้ายไปยังราชวงศ์จักรพรรดิอื่นได้,ทำเช่นนี้มีแต่จะสร้างปัญหา."หลินเซี่ยวที่กล่าวตอบซาโพว.
"ยกทัพยึดเมืองคนอื่น,คนอื่นมายึดเมืองเรา,คงไม่ดีแน่."เซียนเซียนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ดูเหมือนว่าจะยากที่เดียว,เกี่ยวกับวิชาของข้านั้น,ถึงแม้ว่ามันจะลึกล้ำเป็นอย่างมากในภพหยาง,ทำให้คนมากมายหวาดกลัว,หากแต่ที่นี่ภพหยิน,มันไม่ใช่วิชาลึกลับอะไร,ที่จริงในเวลานี้สิ่งสำคัญนั้น,รากฐานของพวกเรายังไม่แน่นพอ,หนึ่งปี,การจะสร้างชื่อเสียงนั้น,นับว่ายังเป็นเรื่องยากไม่น้อย!"เซียนเซิงซือขมวดคิ้วไปมา.
"หลินเซียว,เจ้าคิดว่าอย่างไร?"จงซานจ้องมองไปยังหลินเซียว.
"เฉินยินดีที่จะยกทัพ,เข้ายึดราชวงศ์จักรพรรดิต้าเซี่ยว,ค่อยๆเคลื่อนทัพยึดครองพื้นที่รอบๆของต้าเซี่ยนไป."หลินเซี่ยวที่กล่าวออกมาในทันที.
จ้องมองไปยังหลินเซียว,จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ด้วยความสามารถในการบัญชาการรบของเจ้า,เข้าเชื่อว่าจะสามารถยึดครองราชวงศ์จักรพรรดิต้าเซียนได้,เพียงแต่ว่ามันต้องใช้จ่ายไปด้วยราคาที่สูง,ทั้งจำนวนคนและทรัพยากร,คนจะต้องตกตายเป็นทะเลโลหิต,และยังใช้เวลานานจนเกินไป,อีกทั้งยังดึงดูดมือสังหารเข้ามาอีกด้วย."จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"เฉินไม่ได้หวาดกลัว!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น.
"ข้ารู้ว่าเจ้าไม่กลัว,ด้วยเชาว์ปัญญาของเจ้าแล้วนับว่าไม่ธรรมดา,ยากที่จะมีคนมาจัดการง่ายๆ,ใต้สวรรค์แห่งนี้,เจ้าไม่ได้ด้อยไปกว่าอี้เหยียนหรือสุ่ยจิงเลย."จงซานกล่าว.
หลินเซี่ยวที่ขมวดคิ้วไปมา,"แล้วฝ่าบาทเตรียมที่จะทำสิ่งใด."
จงซานที่นำชื่ออี้เหยี่ยนและสุ่ยจิงมากล่าว,เพราะเตรียมที่จะสอนอะไรบางอย่างหลินเซียวอีกครั้ง.
"ต้องการควบคุมคนที่มากความสามารถ,นอกเหนือจากต้องสามารถคำนวณและคาดเดาได้อย่างแม่นยำ,มีกลยุทธิ์ที่สูงส่งแล้ว,สิ่งหนึ่งที่เจ้าต้องมีคือเข้าใจการเมือง."จงซานกล่าว.
"หืม?"
"นี่คือกลยุทธิ์,เจ้าคิดใคร่ครวญให้ระเอียด,ข้าได้ส่งเจ้าไปจับตาสถานการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น,เกี่ยวกับการใช้จ่ายและการลงทุนเล็กๆน้อย,การจะยึดครองราชวงศ์จักรพรรดิต้าเซียวนั้น,จำเป็นต้องใช้อุบาย."จงซานที่กล่าวอย่างจริงจัง.
"อุบายอะไรอย่างงั้นรึ?"หลินเซียวสอบถาม.
"ควบคุมผู้มีอำนาจ,จักควบคุมข้าราชบริพารของเขาด้วย!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น