Immortality Chapter 533 Discourteous

Immortality Chapter 533 Discourteous

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 533 เสียมารยาท.

Chapter 533 Discourteous

非礼

เสียมารยาท.

"ตี้เสวียนชา!"อ้าวซือไห่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเกลียดชัง.

ต้องบอกว่านี้คือคนที่เผ่ามังกรเกลียดที่สุด,และหวาดกลัวที่สุดด้วย,เมื่ออยู่ต่อหน้าจื่อจุ้นเผ่าหมาป่าตี้เสวียนชา,ยากที่จะสามารถสงบใจเอาไว้ได้.

ก่อนหน้านี้จื่อจุ้นเผ่ามังกรรุ่นก่อนเป็นตัวตนที่น่าเกรงขามที่สุด,และยังทรงพลังเป็นอย่างมาก,จื่อจุ้นเผ่ามังกรในเวลานั้นได้ต่อสู้แข่งขันกันกับตี้เสวียนชาผู้ผิดปกติ.

ตี้เสวียนชาไม่ได้กลายเป็นเซียน,หากแต่จื่อจุ้นรุ่นก่อนกลายเป็นเซียน.

ทว่าการกลายเป็นเซียนของจื้อจุ้นเผ่ามังกรรุ่นก่อนนั้น,ที่จริงเป็นการถูกตี้เสวียนชาบังคับซะกว่า,ทำไมเหล่าผู้ฝึกตนสวรรค์แท้มากมายจะต้องรอให้จวบจนถึงอายุไขจะมาถึงถึงจะยอมแบกอำนาจสวรรค์?

ไม่ใช่ว่าพวกเขากลัวตาย,ทว่าพวกเขาไม่ต้องการออกไป! หากออกไปแล้วการจะกลับมานั้นยากเป็นอย่างมาก.

โลกใบใหญ่นั้นเป็นดินแดนที่กว้างใหญ่ไพศาล,โลกใบเล็กนั้นมีผลประโยชน์มากมายอยู่ข้างใน.

พวกเขาต้องอยู่ภายในโลกใบเล็กให้ได้นานที่สุด,เมื่อพวกเขาก้าวไปถึงโลกใบใหญ่จะทำให้พวกเขามีโอกาสประสบความสำเร็จมากขึ้น,ยกตัวอย่างเช่น,เมื่อครั้งที่กู่เฉิงตงแยกสวรรค์สะบั้นปฐพี,มีหมอกเมฆม่วงที่ล่วงหล่นลงมา,ซึ่งในโลกใบใหญ่นั้นไม่มีสิ่งดังกล่าว.

นอกจากนี้การแยกสวรรค์สะบั้นปฐพีนั้น,มีเพียงแค่คนในโลกใบเล็กที่ทำได้และยังได้รับชื่อเสียงเป็นอย่างมาก,ในโลกใบใหญ่นั้นพวกเขาทำได้แค่คิด,ทว่าไม่มีทางที่จะสามารถทำได้.

และการแยกสวรรค์,สะบั้นปฐพีนั้น,ยังได้รับผลประโยชน์มากมาย,จนทำให้คนในโลกใบใหญ่อิจฉาเลยก็ว่าได้.

การบำเพ็ญเพียรในโลกใบเล็ก,จะทำให้พวกเขาได้รับประโยชน์มากกว่าในโลกใบใหญ่,จื่อจุ้นเผ่ามังกรรุ่นที่แล้ว,เพราะตี้เสวียนชา,ทำให้เขาพ่ายแพ้.

การที่สามารถจัดการกับเผ่าอสูรลำดับหนึ่งของโลกใบเล็ก,ความแข็งแกร่งของตี้เสวียนชาย่อมไม่ธรรมดา.

ด้วยเหตุดังกล่าวนี้,ใต้สวรรค์แห่งนี้จึงไม่มีใครกล้าดูแคลนตี้เสวียนชา.

แม้ว่าผู้ฝึกตนระดับสวรรค์แท้ไม่ค่อยต่อสู้กันนัก,หลายๆคนเองก็รู้สึกหวั่นเกรงตี้เสวียนชาเป็นธรรมดา,ไม่มีใครกล้าหาเรื่องเขาอย่างแน่นอน.

ที่อ้าวซือไห่เกลียดตี้เสวียนชานั้น? จื่อจุ้นรุ่นก่อนนั้น,คืออาจารย์ของอ้าวซือไห่,เมื่อเขาถูกขับออกไป,ระยะเวลาหนึ่ง หลายปีที่ขาดจื่อจุ้น,เผ่ามังกรแทบถูกทำลายล้าง,ในเวลานั้นเขาต้องประสบกับปัญหาที่ยากลำบากทีเดียว,ตอนนี้เขายังจะกล้าหาเรื่องตี้เสวียนชาอีกรึ?

บนลานจัตุรัสนั้น,ที่ปรากฏออกมาด้านหลังจงซาน,มีร่างสามร่างปรากฏขึ้นมาในทันที.

คนแรกคือตี้เสวียนชาในชุดสีขาว,ตี้เสวียนชาที่ดูธรรมดาเป็นอย่างมาก,ดูเหมือนกับคนธรรมดาทั่วไป,มองไม่เห็นความร้ายกาจแม้แต่น้อย.

ที่ด้านหลังตี้เสวียนชานั้น,ที่จริงเป็นชายหนึ่งและหญิงหนึ่งคน.

บุรุษก็คืออ๋องหมาป่า,ซาโพว!

สตรีนั้นเป็นผู้เยาว์น่ารักสดใส,มีขนสีขาวบริสุทธิ์ขึ้นที่ใบหู,และนางยังสวมหมวกขนจิ้งจอกที่มีขนสลวยไปด้านหลัง,ร่างกายส่วนบนสวมชุดมีขนสีขาวบริสุทธิ์,ด้านล่างเองก็สวมกระโปรงสั้นสีขาวล้วนเป็นขนฟูเช่นกัน,เปล่งกลิ่นอายที่สูงศักดิ์ออกมา,ข้อมือของนางมีเครื่องประดับสีขาว,แม้แต่รองเท้าบูทยาวก็ยังเป็นสีขาว,หุ้มเรียวขาขึ้นไป,ดูสดใจสง่างามเป็นอย่างมาก.

หนึ่งบุรุษและหนึ่งสตรีที่ยืนอยู่ด้านหลังตี้เสวียนชา,ซาโพวที่จ้องมองจงซานด้วยสายตาที่ซับซ้อน,ส่วนหญิงสาวผู้น่ารักนั้น,จับจ้องมองจงซานพร้อมเผยยิ้มที่แสนซนออกมา.

ตี้เสวียนชาที่ก้าวมาด้านหลังจงซาน,พร้อมกับจ้องมองขึ้นไปบนฟ้า.

"อ้าวซือไห่,เจ้ารุกล้ำอาณาเขตของคนอื่น!"ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาเบาๆ.

รุกล้ำอาณาเขตคนอื่นๆ,เกาะหมาป่าสวรรค์นั้น,เป็นเขตแดนของตี้เสวียนชา,อ้าวซือไห่ที่เป็นจื่อจุ้นเผ่ามังกร,เดินทางมายังรังของเกาะหมาป่าสวรรค์,แน่นอนว่านี่คือการรุกล้ำอาณาเขตคนอื่น.

อ้าวซือไห่ที่จ้องมองตี้เสวียนชาเขม็ง,ต้องการที่จะโจมตีตี้เสวียนชาออกไป,ทว่าตอนนี้ยังไม่กล้าพอ,หากว่าสร้างปฏิปักษ์กับตี้เสวียนชาในเวลานี้,หากว่าไม่สามารถจัดการเขาได้,หลังจากนี้จะต้องกลายเป็นสงครามใหญ่.

กับส่งครามของทั้งสองเผ่า,แน่นอนว่าเรื่องนี้จะต้องพิจารณาให้ดี,อ้าวซือไห่ที่ได้แค่จ้องมองตี้เสวียนชาอย่างไม่เป็นมิตรเท่านั้น.

"ตี้เสวียนชา,อย่าคิดว่าข้าจะกลัวเจ้า,ความแค้นของอาจารย์,ข้าจะให้เจ้าชดใช้แน่!"อ้าวซือไห่ที่กล่าวออกมาด้วยนำเสียงแห่งความเกลียดชัง.

ความเกลียดชังนี้มันได้สลักลงไปในกระดูกของเขาอย่างลึกล้ำ,และยังแสดงออกมาทางสายตาอีกด้วย.

"พูดพอรึยัง? ยังไม่ไสหัวไปอีก!"ตี้เสวียนชากล่าวอย่างเฉยเมย.

เห็นตี้เสวียนชาที่แสดงท่าทางเฉยชา,อ้าวซือไห่ที่กำหมัดแน่น,ต้องการจะโจมตีออกไปในทันที,ทว่าเขาเผ่ามังกรของเขาจะต้องรับผิดชอบในการกระทำในครั้งนี้ไปด้วย.

"ข้าต้องการนำตราราชวงศ์มังกรของข้ากลับไป,ส่งมันมาให้ข้า,แล้วข้าจะไปในทันที!"อ้าวซือไห่ยังไม่ยอมถอย.

ตราประทับราชวงศ์มังกรอย่างงั้นรึ? ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วไปมา,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังจงซาน,ตี้เสวียนชา,แม้ว่าจะทรงพลังกว่ามาก,ทว่าก็เลือกที่จะไม่สร้างปัญหาแต่อย่างใด.

"ตราราชวงศ์มังกรไม่ได้อยู่ที่ข้าแต่อย่างใด!"เห่าเม่ยหลีที่กล่าวออกมาในทันที.

จงซานที่จ้องมองไปยังท่าทางของตี้เสวียนชา,รับรู้ความคิดของเขา,ตี้เสวียนชาไม่ได้หวาดกลัวอ้าวซือไห่,ทำไมจะต้องยอมประนีประนอมมอบตราประทับคืนไปอย่างงั้นรึ?

"ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง,ไม่มีสิ่งที่เจ้าต้องการ!"จงซานที่กล่าวออกมาในทันทีเช่นกัน.

ไม่มีอย่างแน่นอน,เพราะว่ามันถูกแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบกินไปแล้ว,และยังถูกย่อยไปแล้วด้วย,จะมีเหลืออยู่ได้อย่างไร?

ดวงตาของอ้าวซือไห่เบิกกว้างจ้องมองไปยังจงซาน,ไม่มีรึ? สัมผัสสุดท้าย,ตำแหน่งของตราประทับราชวงศ์อยู่ที่นี่,หายไปได้อย่างไร? พวกเขาซ่อนเอาไว้อย่างงั้นรึ?

ตราประทับราชวงศ์มังกรนั้นเป็นของวิเศษระดับเก้า,ไม่สามารถใส่ลงไปในกำไลเก็บของได้,อยู่ใหนกัน? ทำไมเขาไม่สามารถสัมผัสได้?

แววตาของอ้าวซือไห่ที่แสดงท่าทางกระวนกระวายใจ.

ตี้เสวียนชาจ้องมองไปยังจงซานด้วยความประหลาดใจ,เงยหน้ามองท้องฟ้า,"เอาล่ะ,ในเมื่อไม่มีสิ่งที่เจ้าต้องการ,ก็ไปซะ!"

ได้ยินคำพูดเช่นนั้นของตี้เสวียนชา,อ้าวซือไห่ถึงกับควันออกหู.

"เห่าเม่ยหลี,ตามข้ามา!"อ้าวซือไห่ที่กล่าวออกมาเสียงดัง.

"ข้าไม่ไปกับเจ้า!"เห่าเม่ยหลีไม่ได้แสดงความเคารพต่อเขาแม้แต่น้อย.

"หืม?"อ้าวซือไห่ที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยว,พร้อมกับคว้ามือขยับเหมือนกับกำลังจับเห่าเม่ยหลี.

ต้องไม่ลืมว่า,อ้าวซือไห่จดจำได้ว่าสิ่งดังกล่าวนี้เป็นเห่าเม่ยหลีนำมาแน่,ตราบเท่าที่เขาจับเห่าเม่ยหลีได้,แน่นอนว่าจะต้องรู้คำตอบ.

ทว่า,กล่าวได้ว่าเห่าเม่ยหลีที่ยืนอยู่ข้างๆตี้เสวียนชา,การทำเช่นนี้จับคนไปต่อหน้าตี้เสวียนชา,นับว่าเป็นการลบหลู่,ตบหน้าตี้เสวียนชาอย่างรุนแรง.

ตี้เสวียนชาที่หรี่ตาจ้องมอง,ขณะที่อ้าวซือไห่คว้ามือยื่นออกมา.

"ไสหัวไปให้พ้น!"

ตี้เสวียนชาคำรามเสียงดังก่อนที่จะสะบัดมืออกไป,พลังที่มองไม่เห็นกระแทกไปยังร่างของอ้าวซือไห่.

อ้าวซือไห่ถูกตี้เสวียนชาโจมตี,ถึงกับหน้าหันไปเลยทีเดียว,ก่อนที่จะหันหน้ามามองตี้เสวียนชา.

เห็นสายตาที่โกรธเกรี้ยวของตี้เสวียนชา,อ้าวซือไห่ที่ดวงตาส่องประกาย.

คนทั้งสองที่จ้องมองหน้ากันและกัน,ไม่มีใครขยับ,หลังจากผ่านไปชั่วขณะ,ดูเหมือนว่าจะเป็นอ้าวซือไห่ที่ยอมถอย,ขณะที่เขาหันหน้ากลับมามองเห่าเม่ยหลีด้วยสายตาลึกล้ำ.

"ชิ!"

อ้าวซือไห่ที่แค่นเสียง,ก่อนจะสะบัดมือ,ร่างของเขาที่หายไปในทันที.

ตี้เสวียนชาที่จ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป,เผยท่าทางเหยียดหยัน.

"ขอบคุณ!"จงซานจ้องมองไปยังตี้เสวียนชา.

ตี้เสวียนชาส่ายหน้าไปมาแล้วกล่าวว่า"ความก้าวร้าวของอ้าวซือไห่นั้นไม่เท่ากับอาจารย์ของเขา!"

จากนั้น,ตี้เสวียนชาที่จ้องมองมายังจงซานด้วยท่าทางจริงจัง."ตราประทับราชวงศ์ตำหนักมังกร,อยู่กับเจ้าจริงๆรึ?"

? จงซานที่แสดงท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.

"ข้าบอกไปแล้วว่าภายในราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งนั้นไม่มีตราประทับราชวงศ์มังกร!"จงซานที่ส่ายหน้าปฏิเสธ.

เห็นคำพูดที่เป็นนัยยะของจงซาน,ตี้เสวียนจึงกล่าวออกมาว่า"หากไม่มีก็ดี,จำไว้ว่า,อย่าได้สนใจในตราราชวงศ์มังกร!"

"ทำไม?"จงซานที่แสดงท่าทางสงสัย.

"สิ่งนี้ไม่ใช่แค่ตราประทับราชวงศ์มังกร,มันคือกุญแจ,เป็นกุญแจในการเข้าไปยังเขตแดนลับของเขตลับเผ่ามังกร,อ้าวซือไห่ไม่มีทางที่จะรามือเรื่องนี้แน่."ตี้เสวียนชากล่าว.

"หืม?"ใบหน้าของจงซานที่กระตุกสองครั้ง.

กุญแจ? กุญแจเข้าเขตแดนลับของเผ่ามังกร? อ้าวซือไห่ไม่ยอมรามืออย่างงั้นรึ?

จะให้จงซานรับปากเรื่องนี้ได้อย่างไร? ในเมื่อแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบ กินไปเรียบร้อยแล้ว,ไม่มีเหลืออีกแล้ว,ตอนนี้ย่อยสลายไปเรียบร้อยแล้ว,เผ่ามังกรรู้,คงกระอักโลหิตตายไปแล้ว.

ตี้เสวียนชาที่ไม่เอ่ยเรื่องนี้อีกต่อไป.

ในเวลานี้,หญิงสาวที่ดูน่ารักสดในด้านหลังตี้เสวียนชา,ทันใดนั้นจ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อในทันที.

ราวกับว่าสายตานั้นเต็มไปด้วยความชื่นชอบ,เทียนหลิงเอ๋อที่เงยหน้า,เผยยิ้มเป็นมิตร.

เทียนหลิงเอ๋อที่ขมวดคิ้วไปมา,แสดงท่าทางสงสัย,หญิงสาวน่ารักที่ไม่รอให้เทียนหลิงเอ๋อกล่าวอะไรออกมา,นางก็กระโดดเข้ามาหา,มาอยู่ด้านหน้าของเทียนหลิงเอ๋อ,ก่อนที่จะกอดเทียนหลิงเอ๋อในทันที.

"แก้มของเจ้าเนียนนุ่มจริง,ข้าของจูบเจ้าหน่อยก็แล้วกัน."หญิงสาวคนดังกล่าวเอ่ยออกมาในทันที.

ไม่รอให้เทียนหลิงเอ๋อตอบสนอง.

"จ๊วบบ!"

เทียนหลิงเอ๋อที่ถูกนางหอมแก้มฟ๊อดใหญ่.

"อ๋าๆๆๆๆ"

เทียนหลิงเอ๋อที่อุทานเสียงดัง,พร้อมกับตะเกียกตะกายออกจากอ้อมกอดของสตรีเผ่าหมาป่าทันที,ก่อนที่จะวิ่งอย่างรวดเร็วไปอยู่ข้างๆของจงซาน,ซ่อนอยู่ข้างหลัง,สตรีผู้นี้เป็นสตรีบ้ากามอย่างงั้นรึ?

เฉียนโหยวที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ส่วนเป่าเอ๋อที่ขมวดคิ้วไปมา,จากนั้นราวกับคิดอะไรได้,เผยรอยยิ้มแปลกๆออกมา.

จงซานที่พูดไม่ออกกับการเล่นของสตรีทั้งสอง.

"อย่าหนีนะ!"สตรีคนดังกล่าวที่ร้องออกมาด้วยท่าทางหื่นกระหายวิ่งไล่เทียนหลิงเอ๋อที่กำลังสั่นไหว.

น่ากลัว,คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกผู้หญิงแปลกหน้ากอด,และยังจูบอีกด้วย,เทียนหลิงเอ๋อที่แสดงท่าทางขุ่นเคือง,นี่ยังจะเข้ามาอีกรึ?

"จงซาน,ฆ่าผู้หญิงบ้ากามนี้เลย!"เทียนหลิงเอ๋อที่ตื่นตกใจอุทานออกมา,ต้องการให้จงซานลงโทษสตรีบ้ากามผู้นี้.

"เซียนเซียน,เลิกเล่นได้แล้ว!"จงซานที่พูดออกไปเล็กน้อย.

ใช่แล้ว,สังหารสตรีบ้ากามรึ? แล้วจงซานเรียกนางเมื่อกี้ว่าอะไรนะ? เซียนเซียนรึ?

เซียนเซียนรึ?

เทียนหลิงเอ๋อที่ราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้,ดวงตาเบิกกว้างกลมโตจ้องมองไปยังสตรีที่น่ารักน่าชัง,เซียนเซียน? หมาป่าน้อยเซียนเซียน? เส้าเหยียเผ่าหมาป่า?

แน่นอนก่อนหน้านั้น,หมาป่าน้อยเซียนเซียนนั้น,อาศัยอยู่ในพระราชวังร่วมกับสตรีทั้งสองมาตลอด,หากไม่เพราะว่าตี้เสวียนชาพาจากไปเพื่อทะลวงผ่านระดับ,นางก็ยังไม่จากไป,สำหรับคนทั้งหมดนั้น,เซียนเซียนที่รู้จักจงซานและเทียนหลิงเอ๋อเป็นคนแรก.

ด้วยความร่วมมือของเทียนหลิงเอ๋อในครานั้น,ที่ต้องการช่วยเซียนเซียน,นับว่าความดีความชอบเป็นของเทียนหลิงเอ๋อด้วย,และยังเป็นเทียนหลิงเอ๋อที่ขอให้จงซานปล่อยหมาป่าน้อยด้วย.

"เซียนเซียน? เจ้าคือเซียนเซียนอย่างงั้นรึ?"เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความตกใจ.

หญิงสาวคนดังกล่าวยกมือขวาขึ้นทันที,ก่อนที่จะขยับนิ้วมือทั้งห้า ขยำ! ขยำ.

เห็นท่าทางของสตรีคนดังกล่าว,ความสงสัยของเทียนหลิงเอ๋อที่ค่อยๆสลายหายไป,ก่อนที่จะเทียนหลิงเอ๋อจะเคลื่อนที่เข้าหาเซียนเซียน.

"เจ้าคือเซียนเซียนอย่างงั้นรึ!"เทียนหลิงเอ๋อที่กระโดดเข้ามา,ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายตั้งตัว,แสดงท่าทางตื่นเต้นเป็นอย่างมาก.

"ต้องการแกล้งข้าเหรอ,นี่แนะ! ต้องการแกล้งข้าใช่ใหม!"เป็นเทียนหลิงเอ๋อที่วิ่งไล่.

เซียนเซียนที่ครานี้เป็นคนวิ่งหนีแทน.

เห็นสองสาวที่หยอกล้อกัน,จงซานที่พูดไม่ออก,ตี้เสวียนชาเองก็ไม่ต่างกัน.

"เป่าเอ๋อ,พาพวกนางออกไปก่อน!"จงซานที่กล่าวกับเป่าเอ๋อ.

"อืม!"เป่าเอ๋อพยักหน้า.

ทันใดนั้นพวกนางก็ออกไปด้านนอก,ส่วนเห่าเม่ยหลีที่จ้องมองไปยังจงซาน,สายตาที่เต็มไปด้วยความแปลกๆ,จักรพรรดิพิษปัจจิมแน่นอนต้องรับรุ้ว่าจงซานต้องการพูดคุยกับตี้เสวียนชา,จึงได้ลากเห่าเม่ยหลีออกไป.

คนกลุ่มหนึ่งที่จากไปแล้ว,ในเวลานี้พื้นที่ตรงนี้จึงเหลือจงซาน,ตี้เสวียนชาและซาโพว.

"เจ้ากำลังจะเปิดเส้นทางหยินหยางอย่างงั้นรึ?"ตี้เสวียนชาที่สอบถามจงซาน.

จงซานที่แสดงท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.

"ข้าและหนีปู่ซารุ่นก่อนรู้จักกัน,แน่นอนว่าข้าย่อมรับรู้ความสามารถนี้,การที่เจ้าได้แผนที่ก่อเกิดบรรพกาลมา,ตอนนี้ได้สร้างตำหนักหยินหยาง,จึงไม่ยากที่จะคาดเดา!"ตี้เสวียนชากล่าว.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.