Immortality Chapter 532 Zhong Shan vs Ao Sihai

Immortality Chapter 532  Zhong Shan vs Ao Sihai

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 532 จงซาน ปะทะ อ้าวซือไห่.

Chapter 532  Zhong Shan vs Ao Sihai

钟山vs敖四海

 จงซาน ปะทะ อ้าวซือไห่.

"โฮกกกกกก"

อ้าวซือไห่ที่คำรามออกมาเสียงดัง,ที่หน้าผากปรากฏเขามังกรโผล่ออกมาทันที,เห็นได้อย่างชัดเจนว่าตอนนี้เขาได้บ้าคลั่งแล้ว.

หลังจากคำรามยาว,ตำหนักมังกรที่สั่นสะเทือน.

เหล่ามังกรมากมายในตำหนัก,ตอนนี้ต่างก็คุกเขาลงด้วยความหวาดกลัว,หมายความว่าอย่างไร? จื่อจุ้นถึงได้โกรธเกรี้ยวขนาดนี้?

หลังจากคำรามเสร็จ,ด้วยการปลดปล่อยความโกรธมากมายออกมา,ทันใดนั้นเขาที่ค่อยๆยับยั้งมันเอาไว้,หลับตา,พร้อมกับใช้สัมผัสอย่างตั้งใจ.

ด้วยการเชื่อมต่อ,ทันใดนั้น,หมัดของเขาก็กำแน่น,จ้องมองไปยังทิศใต้,ทิศทางสถานที่ของตราประทับราชวงศ์ของเขา,เขาที่ก้าวออกไป,ร่างกายที่หายไปพริบตาเดียว,พร้อมกับพุ่งตรงไปยังทิศทางของเกาะหมาป่าสวรรค์.

 ....

สิบลมหายใจ,ของวิเศษระดับเก้า,ตอนนี้กลายเป็นพลังงานบริสุทธิ์ด้วยการย่อยของแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบ,ในเวลานี้จงซานที่กำลังดูดซับพลังที่ได้รับจากแปดหางสวรรค์,สกัดกลั่นร่างกายพร้อมกับทะลวงผ่านพลังฝึกตน,ซึ่งจะเป็นต้องใช้เวลาชั่วขณะ.

พลังมากมายที่กำลังพุ่งผ่าน,ชำระล้างกายเนื้อของจงซานไม่หยุดหย่อน.

พลังฝึกตนของจงซานที่กำลังเพิ่มขึ้นอย่างบ้าคลั่ง.

ในคราแรกนั้น,เขามีพลังจักรพรรดิแท้ขั้นที่สาม,ตอนนี้ยกระดับขึ้นอีกครั้ง! ยกระดับขึ้นอีกครั้งแล้ว.

จักรพรรดิแท้ขั้นที่สี่! จักรพรรดิแท้ขั้นที่ห้า!

สามารถทะลวงผ่านสองขั้น!

เป็นการเก็บเกี่ยวก้อนใหญ่,เก็บเกี่ยวได้มหาศาลทีเดียว!

จงซานรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก,หากว่ามีของวิเศษระดับเก้ามากกว่านี้คงจะดี!

แน่นอน,พลังจากสมบัติวิเศษระดับเก้าทั้งสาม,สามารถเพิ่มพลังฝึกตนให้กับจงซานสองขั้น,สำหรับจงซานถือว่าน่าพึงพอใจ,ทว่าหากเปลี่ยนเป็นคนอื่นๆ,คงยิ่งกว่าประเมินค่าไม่ได้แล้ว.

ด้วยพลังฝึกตนที่เพิ่มขึ้น,ทำให้จงซานเปียกโชกไปทั้งตัว,ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนชุดใหม่และออกมาจากห้องโถง.

ทว่าในเวลาเดียวกันอ้าวซือไห่ที่พุ่งตรงไปยังเป้าหมาย,ที่กลางทะเลหลังจากที่แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบได้กลืนกินตราประทับราชวงศ์ไปแล้ว,สัมผัสที่หายไป,ทำให้เขาหยุดนิ่งกลางทะเล.

ก่อนที่เขาจะระเบิดพลังออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว,สนามพลังที่ฉีกอากาศเกิดเป็นสนามพลังวายุ,สร้างพายุลูกใหญ่ยักษ์ขึ้นที่กลางทะเล,น้ำทะเลที่แยกเป็นสองข้างด้วยพายุใหญ่ยักษ์กวาดไปทั้งสองฝั่ง,แยกผืนทะเลออกเป็นสองข้าง.

มังกรตนหนึ่งที่อยู่ก้นทะเล,ที่กำลังปิดตัวฝึกฝนอยู่,ทันใดนั้นก็รับรู้ว่ากำลังเกิดเรื่องวิกฤติขึ้น.

"ตูมมมมมมม!"

น้ำทะเลที่แยกสลายออกไปถึงก้นทะเล,เคลื่อนที่สั่นสะเทือนไปถึงที่อยู่มังกรตนนั้น,มังกรตนหนึ่งที่พุ่งออกมา,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,ใครกันที่กล้ามาหาเรื่องเขา.

มังกรตนดังกล่าวที่โกรธเกรี้ยวอย่างรุนแรงโผล่ขึ้นมาบนผืนน้ำ,ใบหน้าที่ดุร้ายอย่างที่สุด,ใครที่มารวบกวนการฝึกตนของเขา,เขาจะฉีกกระชากมันออกเป็นชิ้นๆ.

"ตูมมมมมมมมมมม"

"มารดาเถอะ,มันเป็นใครกันที่กล้ารบกวนการฝึกตนของบิดา,เจ้าสารเลวคนใหนทีมาสร้างคลื่นน้ำในอาณาเขตของข้า?"

มังกรตนดังกล่าวที่ผุดขึ้นมาบนผืนน้ำคำรามลั่น,ขณะที่ลอยขึ้นมาบนอากาศ,สายตาที่โกรธเกรี้ยว,จ้องมองออกไป,ก่อนที่จะค่อยๆเห็นรูปร่างหน้าตาของผู้มาเยือนชัด,มังกรตัวดังกล่าวถึงกับสั่นสะท้าน,ล่วงพลุบลงบนผืนน้ำในทันที.

จื่อจุ้นเผ่ามังกร? อ้าวซือไห่รึ?

มังกรตนดังกล่าวแทบร้องไห้ออกมา? นี่เขาได้ตะโกนด่าใครไปก่อนหน้านี้? บัดซบ? นี่เขาด่าจื่อจุ้นว่าเป็นเจ้าสารเลวอย่างงั้นรึ?

มังกรตัวดังกล่าวที่ตบหน้าตัวเองไปมา,คุกเข่าลงบนผืนทะเล,คลานเข่าอยู่บนผืนน้ำ.

"จื่อจุ้น,ผู้น้อยมันสารเลว,ไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!"มังกรตนดังกล่าวที่หวาดผวากล่าวเสียงสั่น.

มังกรตนดังกล่าวสามารถมองเห็นได้,ในเวลานี้,จื่อจุ้นมีเขางอกออกมา,เห็นได้อย่างชัดเจนว่ากำลังบ้าคลั่ง,สามารถที่จะสังหารเขาให้ตกตายไปในทันที.

มังกรตนดังกล่าวที่หวาดกลัวไม่กล้าขัดขืน,ทำได้แค่เพียงรอให้อ้าวซือไห่ลงโทษ.

อ้าวซือไห่ที่โกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก,ไม่เพียงเขามังกรยื่นออกมา,ตอนนี้ทั่วร่างเองก็เต็มไปด้วยเกล็ดมังกร,อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้สนใจมังกรตนหนึ่งที่กำลังคุกเข่าอยู่แม้แต่น้อย,เขาไม่มีกระจิตกระใจที่จะสนใจอย่างอื่นด้วยซ้ำ.

อ้าวซือไห่ที่เป็นกังวลตราประทับราชวงศ์มังกรเป็นอย่างมาก.

ไม่ใช่ตัวตราประทับที่เขาเป็นกังวล,หากแต่เป็นความลับของเผ่ามังกรที่ซ่อนอยู่ด้านในต่างหาก,เขาไม่สามารถที่จะปล่อยให้เกิดเรื่องที่ไม่คาดฝันขึ้นได้,ถึงแม้นว่าจะเกิด จะต้องไม่ใช่ในยุคของเขา.

ไม่มี? สัมผัสหายไปแล้ว? จื่อจุ้นที่รู้สึกไม่ดีนัก,มันหายไปได้อย่างไร?

หมายความว่าอย่างไรกัน?

ดวงตาของอ้าวซือไห่เวลานี้กลายเป็นสีแดง,ก่อนที่จะระเบิดพลังน้ำทะเลที่พวยพุ่งนับพันจั้งสาดกระจายไปทั่ว.

จบแล้ว,จบสิ้นแล้ว,มังกรก่อนหน้านี้ ยังคงคุกเข่าด้วยความหวาดกลัว,ร่างกายสั่นสะท้าน,ชีวิตน้อยๆของเขาจบสิ้นแล้ว.

มังกรตนดังกล่าวที่ได้แต่ถอนหายใจด้วยความเศร้า,ผ่านไปนานเหมือนกันแม้แต่ทะเลได้สงบลงแล้ว,มังกรตัวดังกล่าวก็ยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้น.

ขณะที่มังกรก่อนหน้านี้กำลังหวาดผวาตัวสั่นด้วยความกลัว,เขาที่ไม่กล้าเงยหน้าแม้แต่น้อย,ตอนนี้ยังคงรอคอยให้จื่อจุ้นลงโทษตัวเอง,เขาที่รออยู่จนค่ำคืน,จนเห็นเงาดวงจันทร์ในน้ำ,หากแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น,เขาจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าๆ,ท้ายที่สุดก็พบว่า,จือจุ้นไม่อยู่แล้ว,จือจุ้นหายไปแล้ว.

อ้าวซือไหไม่อยู่แล้ว,ที่จริงเขาไม่ได้สนใจตัวตนที่ไม่สำคัญแม้แต่น้อย,ในเวลานี้มีแค่ตราประทับราชวงศ์เท่านั้นที่เขาเป็นห่วง.

อ้าวซือไห่ที่พุ่งตรงไปยังเกาะหมาป่าสวรรค์,เพราะว่าอ้าวซือไห่นั้นสามารถคาดเดาได้ว่าเป็นใครที่นำมันไป.

เห่าเม่ยหลี,แน่นอนว่าจะต้องเป็นนาง!

คิดถึงเห่าเม่ยหลี,ใบหน้าของอ้าวซือไห่ก็มืดคลึ้มเป็นไปด้วยความโกรธเกรี้ยว.

"อ้าวซือไห่,ข้าจะทำให้เจ้าเสียใจ!"

คิดถึงคำพูดสุดท้ายของเห่าเม่ยหลี,อ้าวซือไห่ที่แค่นเสียงเย็นชาออกมา.

 .....

จงซานที่สามารถทะลวงผ่านพลังฝึกตนก้าวไปยังระดับจักรพรรดิแท้ขั้นทีห้า,อารมณ์ดีเป็นอย่างมาก,ไม่คิดเลยว่าเขาจะทะลวงผ่านพลังฝึกตน,ทั้งที่ในเวลาเดียวกันนี้เขาได้ทำให้เผ่ามังกรสั่นสะเทือนไปทั้งเผ่าเลยทีเดียว.

"ยินดีกลับฝ่าบาทด้วย!"หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวแสดงความเคารพขณะที่จงซานก้าวออกมาจากห้องบำเพ็ญ.

แน่นอนว่า,สถานที่แห่งนี้มีองค์รักษ์กลุ่มหนึ่งคอยปกป้องดูแลอยู่นั่นเอง.

"ทะลวงผ่านระดับอย่างงั้นรึ?"เทียนหลิงเอ๋อสอบถาม.

"แน่นอน,ไม่เช่นนั้นจะดูหน้าบานขนาดนั้นเลยรึ?"เป่าเอ๋อที่กอดเทียนหลิงเอ๋อเผยยิ้มให้อยู่ข้างๆ.

ขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น.

"คลืนนนน"

แรงกดดันวิญญาณที่ล่วงหล่นลงมาจากบนท้องฟ้า.

แรงกดดันพลานุภาพที่ยิ่งใหญ่นี้,ทำให้ทุกคนดวงตาเบิกกว้างรับรู้ได้ว่าผู้ยิ่งใหญ่ที่ได้เดินทางมาถึงแล้ว.

แรงกดดันที่น่าเกรงขามนี้,ไม่ใช่เพียงแค่กดลงมายังวังหลวง,ทว่ากระจายทั่วทั้งเมืองเสวียน,พลานุภาพยิ่งใหญ่ที่กดทับลงมา,จนทำให้คนทั่วไป,รู้สึกราวกับว่าหัวใจบีบรัด,จนต้องคุกเข่าลงในทันที.

จงซานที่ก้าวออกมาด้านนอก,สัมผัสได้ถึงสนามพลังของสายลมที่โบกสะบัดฝุ่นผงคละคลุ้งปลิวขึ้นบนฟ้านับพันจั้ง.

คุกเข่า!

ภายในเมืองเหล่าประชาชนทั่วไป,หลายคนที่ถูกบังคับให้คุกเข่าโดยที่ไม่ยินยอม,ผู้คนมากมายที่ทนฝืน,ก่อนที่จะพยายามเงยหน้าจ้องมองท้องฟ้าด้วยความยากลำบาก.

ในเวลานี้บนตำหนักหลวงปรากฏประกายแสงหลากสีที่ส่องประกายออกมา.

ชายผู้หนึ่งที่ใบหน้าดูร้ายอย่างที่สุด,สวมชุดสีนำเงินมีเกล็ดเรืองแสง,รองเท้าสีดำ,ดวงตาที่แดงซ่านด้วยความโกรธ,ที่หน้าผากมีเขาสองเขา,เป็นเขามังกรที่ยืนออกมา.

ชายผู้นี้ได้ปลดปล่อยแรงกดดันไปทั่วทั้งเมืองเสวียน.

"ผู้มาเป็นใคร?"ได้ยินเพียงเสียงขององค์รักษ์ที่ส่งเสียงตะโกนออกไปดังลั่น.

ชายคนดังกล่าวไม่สนใจเหล่าองค์รักษ์,ทว่ากวาดตามองเข้าไปในตำหนัก,ซึ่งเวลานี้มีร่างสองร่างที่ออกมาจากตำหนักของจงซาน.

"จงซาน! มีโจรชั่วบุกตำหนักของเจ้าแล้ว."เห่าเม่ยหลีที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.

จากนั้น,นางและจักรพรรดิพิษที่บินตรงไปอยู่ข้างๆจงซาน.

เห็นเห่าเม่ยหลีแล้ว,จงซานถึงกับพูดไม่ออก,ใครกันที่เป็นโจรอย่างงั้นรึ?

บนท้องฟ้ามีชายผู้หนึ่งปรากฏขึ้นมา,ไม่จำเป็นต้องคาดเดา,นี่คือจื่อจุ้นเผ่ามังกร,อ้าวซือไห่,ทำไมเขาถึงมาที่นี่,ชัดเจนมาก ว่าเป็นเพราะเห่าเม่ยหลีนั่นเอง.

อ้าวซือไห่ที่เดินทางมาที่นี่,จดจ้องมองไปยังเห่าเม่ยลี,ก่อนที่สัมผัสเทวะของเขาจะกวาดออกไปรอบๆเพื่อค้นหาตราประทับราชวงศ์,ซึ่งนี่คือของล้ำค่าที่สุดของตำหนักมังกร,ด้วยสัมผัสเทวะของผู้ฝึกตนระดับสวรรค์แท้,คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่สามารถค้นหามันได้.

หมายความว่าอย่างไร,ตราประทับราชวงศ์อยู่ที่ใหนกัน?

ในเมื่อหาไม่เจอ,ดวงตาของอ้าวซือไห่ที่จ้องมองไปยังเห่าเม่ยหลี,ด้วยดวงตาที่เย็นชา.

"เห่าเม่ยหลี,ตราประทับราชวงศ์มังกรอยู่กับเจ้าอย่างงั้นรึ?!"อาวซือไห่ที่แสดงท่าทางข่มขู่ด้วยเขามั่นใจเป็นอย่างมากว่านางนำมันไป.

"อ้าวซือไห่,เจ้าต้องการทำอะไร? เจ้ามีพยานหลักฐานรึอย่างไร!"เห่าเม่ยหลีที่ไม่ได้ตอบคำถาม.

เห่าเม่ยหลีที่เต็มไปด้วยความอหังการ,นางไม่ยินยอมที่จะก้มหัวให้กับใคร,ถึงแม้ว่าจะเป็นอ้าวซือไห่ก็ตามที่,ทว่าเห่าเม่ยหลีย่อมสัมผัสได้ถึงอันตรายได้,ดังกนั้นจึงได้ไปหลบที่ด้านข้างของจงซาน,เพราะว่าเห่าเม่ยหลีได้ยินจากจักรพรรดิพิษปัจจิมว่าอ้าวซือไห่ไม่กล้าแตะต้องจงซานอย่างแน่นอน.

"ข้าถามเจ้า,เจ้านำตราประทับราชวงศ์มังกรมาใช่ใหม?"อ้าวซือไห่ที่แสดงท่าทางร้อนรนจ้องมองไปยังเห่าเม่ยหลี.

"ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร!"เห่าเม่ยหลียังคงปฏิเสธเสียงแข็ง.

"ยังไม่พูดอีกรึ?"อ้าวซือไห่ที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยว.

จากนั้น,อ้าวซือที่ที่ยกมือขึ้นชี้นิ้วออกไป,แสงสีน้ำเงินที่พุ่งตรงไปยังเห่าเม่ยหลี.

แทบจะในทันทีที่พุ่งเข้าหาเห่าเม่ยหลี,จงซานที่ยกมือขึ้น,ขวางเห่าเหม่ยหลี,ให้ถอยไปด้ายหลัง,จ้องมองด้วยความโกรธไปยังอ้าวซือไห่.

แสงสีน้ำเงินที่พุ่งตรงมา,ขณะที่มาอยู่ด้านหน้าจงซาน,พริบตาเดียวที่ด้านหน้าจงซานเกิดเป็นเงาลางๆปรากฏขึ้นในทันที,ก่อนที่จะอ้าปาก,กลืนกินแสงสีน้ำเงินของอ้าวซือไห่ไป,จากนั้นเงาที่โปล่งใสนั้นก็หายเข้าไปในร่างของจงซาน.

"อ้าวซือไห่,ข้าเคารพนับถือว่าเจ้าเป็นอาวุโส,ทว่าที่นี่คือตำหนักต้าเจิ้ง,ใช่สถานที่ให้เจ้ามาหยาบคายได้อย่างงั้นรึ?"จงซานที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวออกมา.

กับคำพูดดังกล่าวที่ว่ากล่าวอ้าวซือไห่ว่าเป็นคนไร้มารยาท.

ได้ยินคำพูดของจงซานแล้ว,แม้แต่จักรพรรดิพิษยังไม่อยากเชื่อ,ไม่คิดเลยว่าจงซานจะกล้าใช้คำพูดเช่นนั้นต่ออ้าวซือไห่? เขาที่บอกศิษย์ตัวน้อยของเขาว่าอ้าวซือไห่นั้นไม่กล้าทำอะไรเจ้า,เพราะว่ามีตี้เสวียนชา,ทว่าตี้เสวียนชายังไม่มา,ไม่คิดว่าเขาจะกล้าเช่นนี้? อหังการนัก.

ส่วนเห่าเม่ยหลีนั้นดวงตาเปล่งประกายจ้องมองไปยังจงซาน.

ขณะที่อ้าวซือไห่มานั้น,เขาไม่สนใจใครทั้งนั้น,ถึงแม้ว่าจะเป็นจงซาน,อ้าวซือไห่หาได้สนใจ,ระดับจักรพรรดิแท้,ต่อหน้าเขา,ก็ไม่ต่างจากมดปลวก.

และที่เขาคาดไม่ถึงนั้นไม่ใช่คำพูด,หากแต่มันคืออะไร? พลังที่เขาปลดปล่อยออกไปนั้นทรงพลังไม่น้อยคาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกหยุดเอาไว้ได้.

อ้าวซือไห่ที่จ้องมองจงซานอย่างเย็นชา.

จงซานหาได้หวาดกลัวแม้แต่น้อย,เขายังคงจ้องมองอย่างดุร้ายเช่นกัน.

 จักรพรรดิ,ที่จะสามารแยกสวรรค์,สะบั้นปฐพีนั้นจะต้องมีความกล้าหาญที่ยิ่งใหญ่,แม้ว่าจะมีพลังฝึกตนน้อยกว่าคนอื่น,ก็ไม่สามารถแสดงความอ่อนแอออกมาได้,ไม่เช่นนั้นจะทำให้คนอื่นเชื่อมั่นได้อย่างไร,เขาจะต้องพร้อมที่จะเผชิญแม้แต่สวรรค์ก็ตาม!

จงซานที่บ่มเพาะชื่อเสียง,วิถีแห่งจักรพรรดิ,แน่นอนว่าไม่มีความหวาดกลัวใดๆแม้แต่น้อย,ไม่ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับสิ่งใด,มีเหรอที่จะแสดงความอ่อนแอออกมา.

"เจ้าเป็นตัวอะไรกัน?"อ้าวซือไห่ที่จ้องมองจงซานด้วยความเย็นชา.

อ้าวซือไห่นั้นสามารถมองเห็นวาสนาที่แผ่ออกมาจากร่างของจงซาน,และยังมีอะไรบางอย่างที่ซ่อนเอาไว้ในร่าง,อะไรบางอย่างที่ไร้รูปร่าง,ดูเหมือนว่าตอนนี้วาสนามังกรทองเองก็กำลังค่อยๆรวมตัวกันอยู่,ทว่าต่อหน้าเขาแล้วจื่อจุ้นเผ่ามังกร,ปราณราชันย์แล้วอย่างไร? ถึงจะเป็นราชันย์ก็ไม่มีทางกล้าพูดกับเขาเช่นนี้.

"ข้าคือจักรพรรดิของราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง,จงซาน! แล้วเจ้าเป็นตัวอะไรกัน!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความเย็นชา.

อ้าวจื่อเห่าที่แสดงความอหังการออกมา,จงซานก็แสดงความอหังการกลับเช่นกัน,และเป็นเหตุให้อ้าวจื่อเห่าแสดงท่าทางโกรธเกรี้ยว,ภายใต้สวรรค์แห่งนี้,จะมีใครกัน,กล้ากล่าวว่าเขาเป็นตัวอะไร?

"เจ้าเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม,บังอาจ!"อ้าวซือไห่ที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยว,พร้อมกับปลดปล่อยกลิ่นอายโหมกระหน่ำใส่จงซาน.

จงซานที่จับจ้องอย่างเย็นชา,ในเวลานี้ร่างกายของเขามั่นคง,เนื่องด้วยร่างหลักและร่างเงารวมกัน,สามารถบอกได้เลยว่าจงซานอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์ที่สุด.

ยันต์หยกทมิฬ,เนตรสังสารวัฏ,แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบ,ที่พร้อมทุกอย่าง.

แม้ว่าจะเป็นแรงกดดันของผู้ฝึกตนสวรรค์แท้,ทว่าก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้เขาไร้ซึ่งกำลังต้านทาน.

"ชิ!"

ภายในวังหลวงเวลานี้,มีเสียงที่เย็นชาดังขึ้นในทันที,แรงกดดันของอ้าวซือไห่ที่ทรงพลัง สลายหายไปในทันที.

สายตาของอ้าวซือไห่ที่ขมวดไปมา,รับรุ้ว่ามียอดยุทธ์,ที่ไม่ด้อยกว่าตนปรากฏตัวขึ้นแล้ว.

"ตี้เสวียนชา!"อ้าวซือไห่ที่แค่นเสียงออกมาด้วยความเกลียดชัง.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.