Immortality Chapter 527 Soldiers near Skylight City under

Immortality Chapter 527  Soldiers near Skylight City under

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 527  ยกทัพประชิดเมือง.

Chapter 527  Soldiers near Skylight City under

兵临天光城下

  ยกทัพประชิดเมือง.

มารเฒ่าสุ่ยจิงตาย? นี่คือไพ่ตายที่ยอดเยี่ยมที่สุดของหานจื่อกวงแล้ว,คาดไม่ถึงเลยว่าจะตายไปแล้วรึ?

ใบหน้าของหานฉวงนั้นเผยสีหน้าหวาดกลัวขึ้นมาในทันที,มารเฒ่าสุ่ยจิงนั้น,เป็นผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้,คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกลอบสังหารรึ? ตกตายไปอย่างไม่รู้ตัว? ใครกันที่สามารถทำเช่นนี้ได้? คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นหานฉวงที่นึกถึงคำขึ้นมาได้ในทันที.

"จงซาน,จงซานไม่มีจุดอ่อนอีกต่อไปแล้ว,เหว่ยหยิงหลานตายแล้ว,เขาไม่มีจุดอ่อนแล้ว."

"เจ้าไม่รู้ว่าเข้าร้ายกาจขนาดใหน,เหว่ยหยิงหลาน,ถูกหานจื่อกวงบังคับให้ตกตาย,จงซานที่หวงใยนางมากที่สุด,เขาจะต้องตามล่าหานจื่อกวงแน่,จงซานไม่มีทางรามือ,เขาจะต้องเริ่มแก้แค้นในทันที."

"เจ้าไม่เข้าใจ,เรื่องนี้มันต่างออกไป,ข้าเพียงต้องการบอกท่าน,ราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวงจบแล้ว,หากเจ้าคิดว่าจงซานมีเพียงระดับจักรพรรดิแท้,เป็นความผิดพลาดเจ้าอย่างมหันต์,ความโกรธเกรี้ยวของจงซาน,ข้ารับประกันได้เลยว่าจะต้องเกิดเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแน่."

คำพูดของหวังเฉินที่ดังก้องอยู่ในหัวของเขา!

"อาจารย์อา,หากว่าไม่สามารถสังหารได้,ให้หนีในทันที,จงซานแปลก,จงซานแปลกมาก"

คำพูดของเซิงคงเองก็ทำให้เขานึกขึ้นมาได้เช่นกัน.

กับท่าทางตื่นตกใจของคนทั้งสองมันได้ขีดข่วนใจของหานฉวงไม่หยุด,ลางสังหารไม่ดีที่มากขึ้นและก็มากขึ้น,จวบจนทำให้ร่างของหานฉวงถึงกับสั่นโดยไม่รู้ตัว.

ใบหน้าของหานจื่อกวงนั้นเติมไปด้วยใบหน้าที่หมอกคล้ำ,ใบหน้าที่แสดงท่าทางอึดอัดใจเช่นกัน,ราวกับว่าต้องการเดินไปยังเส้นทางที่ต่างออกไป.

ท่าทางของหานจื่อกวงไม่ค่อยดีนัก,เขาที่ทำการเก็บศพของมารเฒ่าสุ่ยจิง,จากนั้นก็จากไป..

.....

หลินเซี่ยว,และสุ่ยอู๋เหินที่หายใจหอบๆในเวลานี้,แม้ว่าจะยังไม่ฟื้นฟูได้อย่างเต็มที่,หากแต่เพียงมีเวลาย่อมสามารถฟื้นฟูกลับมาได้เร็วกว่าคนปรกติทั่วไป.

ราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวง,หลังจากถูกไล่ล่าสังหารมามากกว่าครึ่งปี,ท้ายที่สุดแล้วก็เหลือเพียงแค่เมืองเทียนกวงเท่านั้น.

ขวัญกำลังใจของกองกำลังทหารหดหาย,ประชาชนหนีจากไปทั้งหมด,แม้แต่ทหารในเวลานี้ยังลอบหนีไปด้วยเช่นกัน,มีขุนนางจำนวนไม่น้อยหลายร้อยคนที่แอบหนีไป,เหลือเพียงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น.

ความตรึงเครียด,ความหวาดกลัวที่ปกคลุมไปทั่วเมืองเทียนกง.

ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง,นี่คือราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งอจริงรึ?การโจมตียึดครองดินแดนนั้นรวดเร็วเป็นอย่างมาก,เหมือนเมื่อครั้งราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวเข้ายึดครองราชวงศ์ราชันย์ต้ากวงในเวลานั้นเลย.

ในครั้งนั้นหากไม่เพราะมีอุปราชเสี่ยวหวังคงจะไม่ต่างกันแม้แต่น้อย.

แพ้! พ่ายแพ้! แล้วก็พ่ายแพ้!

การพ่ายแพ้ครั้งแล้วครั้งเล่า,ถูกไล่ล่าสังหาร,โลหิตกลายเป็นทะล,ราชวงศ์จักรพรรดิในเวลานี้ถูกสังหารโลหิตชะโลมแผ่นดิน,กองกำลังต้าเจิ้งน่าหวาดกลัวมา! กองกำลังทหารของพวกเขา,มีพลังไม่ได้อ่อนด้อยไปกว่าราชวงศ์ราชันย์แม้แต่น้อย,แม้นว่าความแข็งแกร่งของราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวงจะไม่ได้ย่ำแย่,ทว่าพวกเขากลับพ่ายแพ้ครั้งแล้งครั้งเล่าด้วยความรวดเร็ว.

การบัญชาการรบ! ใช่แล้ว,ทัพแต่ละทัพของต้าเจิ้งนั้น,ร้ายกาจมากๆ! ไร้เทียมทาน! ทำไมถึงได้มีแม่ทัพที่ทรงพลังขนาดนี้มารวมตัวในต้าเจิ้งกัน? ราชวงศ์จักรพรรดิที่ยังไม่ได้แข็งแกร่ง,ทำไมถึงได้รวบรวมเหล่าตัวตนที่ทรงพลังขนาดนี้ได้กัน?

ขณะทีทัพของต้าเจิ้งเคลื่อนที่เข้าประชิดเมือง,ภายในเมืองเทียนกวงนั้น,มีประชาชนน้อยกว่าสองแสนซะอีก,ส่วนทหารป้องกันเมือง,เหลือเพียงแค่ สี่แสนนาย.

คนทั้งหกแสนคน,ปฏิญาณตนที่จะปกป้องเมืองเทียนกวงจนตัวตาย.

หกแสน? กับกองทัพต้าเจิ้งห้าล้าน? นี่เป็นความแตกต่างก็ห่างกันมากมาย.

หานฉวงที่คิดถึงคำพูดของหานฉวงและเซอคง,จดจ้องมองสถานการณ์ที่ย่ำแย่ในเวลานี้,ภายในใจของเขาที่สั่นไหว,แม้ว่าพี่ใหญ่หานจื่อกวงของเขาจะแข็งแกร่ง,แม้ว่าจะไม่ได้เผยท่าทางร้อนรน,ทว่าหานฉวงนั้นหาได้เป็นแบบเดียวกับหานจื่อกวง.

หนี! ต้องหนีให้เร็ว!

ต่อหน้าทัพของต้าจิ้งที่เคลื่อนที่เข้าประชิดเมืองแล้ว,หานฉวงที่ลอบหนีออกมาทางประตูทิศเหนือ.

หานแวงที่กำลังจะหนี,ทว่ามันสายไปแล้วรึ?

เห็นได้อย่างชัดเจนว่าจงซานได้ยกทัพเข้ามาถึงกำแพงเมืองแล้ว.

"หานจื่อกวง,เจ้าสังหารญาติคนสนิทของข้า,ต้าเจิ้งและต้ากวงไม่สามารถอยู่ร่วมโลกกันได้,ข้าจงซานไม่สามารถอภัยให้กับเจ้าได้,ข้าจะแก้แค้นให้กับญาติคนสนิทของข้า,หานจื่อกวงจะต้องตายชั่วโคตร,ตกตายสลายไม่มีปราณี."

สังหารหานจื่อกวงเก้าชั่วโคตรเหรอ,หานฉวงที่เป็นน้องชายในสายโลหิตของหานจื่อกวง,แล้วเขาจะหนีได้อย่างงั้นรึ?

ที่จริงขณะที่หานฉวงกำลังจะหนีออกจากเมืองเทียนกวงได้แล้ว,หานฉวงก็ถูกลอบโจมตี,แสงสีม่วงที่ฟาดฟันตรงมาในทันที.

"ตูมมมมมมม"

หานฉวงที่เร่งรีบป้องกันตัวเอง,คนทั้งลอยห่างออกไปจากกันในทันที.

หานฉวงที่ยั้งเท้าให้มั่นคง,จดจ้องมองไปยังชายในชุดสีดำที่อยู่ไกลออกไป,ชายในชุดสีดำที่ปกปิดไปทั่วไปหน้า,พร้อมกับกระบี่ขนาดเล็กสีม่วงในมือ,ดวงตาที่เย็นชาจดจ้องมองมายังเขา.

"เจ้า,เจ้าเป็นใคร?"หานฉวงที่ชำเลืองมองออกมาทันที.

"กององค์รักษ์ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง,ผู้บัญชาการกองกำลังเงา,อันหวง!"ชายในชุดสีดำที่กล่าวออกมาเบาๆ.

"เจ้า?อันหวง? เจ้าเป็นคนที่สังหารมารเฒ่าสุ่ยจิงอย่างงั้นรึ?"หานฉวงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางตื่นตกใจ.

"เจ้าก็จะเป็นเหมือนกับเขา!"อันหวงที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา.

"ช้าก่อน,ข้าเตรียมที่จะออกจากเมืองแล้ว,ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งกำลังบุกเข้าเมืองแล้ว,ทำไมเจ้าไม่ไปไล่ล่าคนที่อยู่ในเมืองกัน?"หานฉวงที่กล่าวอกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว.

"รับสั่งฝ่าบาท,กองกำลังเงามีหน้าที่สังหารญาติพี่น้องของหานจื่อกวงเก้าชั่วโคตร,เจ้าเองก็อยู่ในคนกล่มนั้น,นี่คือหน้าที่ของข้า,ภายในเมือง,เจ้าอาจจะตายช้ากว่านี้,ในเมื่อเจ้าหนีออกมา,ก็ถือว่ารนหาที่!"อันหวงที่ชักกระบี่อ่อนสีม่วงออกมาพร้อมกับกวัดแกว่งไปมา.

"เช่นนั้น,คนที่หนีออกมาก่อนหน้านี้ก็........"หานจื่อกวงที่ชำเลืองมองไปยังอันหวงราวกับว่าตะหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง.

"แยกออกเป็นห้ากลุ่ม,821 คน ญาติพี่น้องเก้าชั่วโคตรตองหานจื่อกวง,ตอนนี้ได้ถูกจัดการหมดแล้ว,คนถัดไปก็คือเจ้า!"อันหวงที่กล่าวขัดหานจื่อกวงออกมาในทันที.

หานฉวงที่ชำเลืองมองตาเกต,พร้อมกับแสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวออกมา,ต้องการทำลายล้างตระกูลหานอย่างงั้นรึ?

หานฉวงที่จ้องมองอันหวงด้วยความโกรธเกรี้ยว,ทันใดนั้นที่หน้าผากของเขาที่เผยตราประทับสีม่วงฉายออกมาในทันที,อักษร "เหยา"!

เห็นตราเทวะแล้ว,อันหวงที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"ข้ารู้จักตราเทวะของเจ้า,ฝ่าบาทบอกว่าระดับจักรพรรดิแท้ที่เปิดผนึกเทวะ,พลังจะก้าวไปใกล้ระดับราชันย์แท้,ในเมื่อก้าวเข้าไปใกล้,หากแต่ไม่ได้สำเร็จ,ในเมื่อเจ้าไม่สำเร็จระดับราชันย์แท้,เจ้าก็มีเพียงแค่ความตายที่รออยู่.

อันหวงแค่นเสียง,จากนั้นร่างกายก็หายผสานเข้ากับอากาศในทันที.

..........

เมืองเทียนกวง,กองกำลังห้าล้านของจงซานที่มาถึงกำแพงเมืองแล้ว.

ธงจักรพรรดิ,จง! ที่โบกสะบัดอยู่ตรงกลาง,และรอบๆมีธงแม่ทัพทั้งห้าอยู่ด้วย.

หลิน,อี้,ซือ,สุ่ยและสุ่ย!

ยังมีอีกหนึ่ง,เป็นธงสีขาวที่มีอักษรว่า เหว่ย!

ธงแม่ทัพของเหว่ยหยิงหลาน,ทว่าชายธงเป็นสีขาว,ซึ่งอยู่ข้างๆกับธงแม้ทัพของจงซาน.

เสียงแตรสงครามที่ดังสนั่น,กลองรบที่ดังกึกก้อง,จงซานออกคำสั่งให้ทัพห้าล้านคนเข้าล้อมเมืองเทียนกวง,ไม่ให้มีใครสามารถหนีออกมาได้.

กองกำลังหลักของจงซานนั้นประจำตำแหน่งทิศใต้,จงซานที่จ้องมองไปยังธงรบของหยิงหลาน,สูดหายใจลึกนิ่งเงียบ,ไม่มีใครกล้ารบกวนเขา.

สายตาของทุกคนที่จับจ้องเป็นสายตาเดียวกัน,ดวงตาของจงซานที่หรี่เล็ก,จิตสังหารที่ปะทุขึ้นมา,ก่อนที่จะหันหน้าไปมองเมืองขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านหน้า.

ภายในเมืองเทียนกวง,ในท้องพระโรง.

"ฝ่าบาท,เมืองเทียนกวงถูกล้อมเอาไว้แล้ว,ไม่มีเส้นทางให้หนีแล้ว,ธงจักรพรรดิจงซานและธงของแม่ทัพเหว่ยหยิงหลาน! ฝ่าบาท,พวกเราควรจะทำอย่างไรดี?"เสนาธิการคนหนึ่งกล่าวออกมา.

ภายในห้องโถง,เหล่าเสนาธิการมากมายต่างก็หวาดผวาจดจ้องมองไปยังหานจื่อกวง.

เหล่าเสนาธิการ,ในเมื่อหานจื่อกวงไม่กล่าวสิ่งใดออกมา,ทำให้พวกเขาหัวใจสั่นไหว,คนเหล่านี้นับว่าเป็นคนที่มีความภัคดีไม่หวาดกลัวความตาย,เพราะว่าราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งที่เคลื่อนทัพมาประชิดตัวเองนั้น,มีประชาชนจำนวนมากที่หนีไป,แม้แต่เหล่าข้าราชบริพารกว่าครึ่งยังหายไป,แม้แต่น้องชายในสายโลหิตของเขาก็ด้วย,ทว่าคนเหล่านี้ไม่ได้หนีไป,คนเหล่านี่พร้อมจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเขา,แม้ว่าร่างกายจะสั่นไหว,ทว่าหานจื่อกวงที่สัมผัสได้ว่าคนเหล่านี้ราวกับเป็นสมบัติวิเศษของเขา.

กว่าจะรับรู้ว่าใครที่มีความภัคดีที่แท้จริงกับเขา,ก็เมื่อภัยพิบัติได้มาถึงแล้ว.

"โปรดวางใจ! ข้ามีวิธี!"

ท้ายที่สุดหานจื่อกวงก็ปริปากออกมา,เขาที่ยังคงสุขุม,ไม่ได้รู้สึกหวาดหวั่นแต่อย่างใด,นับว่าสร้างความมั่นใจให้กับเหล่าข้าราชบริพารที่เหลือไม่น้อย.

กับความสุขุมของเขาทำให้เหล่าข้าราชบริพารค่อยขับความหวาดหลัวออกไปช้าๆ.

  

พวกเขาเชื่อในจักรพรรดิของตน,เรื่องนี้เป็นเช่นนี้มานานแล้ว,ไม่ว่าจะพบเจอเรื่องยากลำบากเช่นไร,พวกเขาก็เชื่อว่าจะผ่านไปได้.

กับความสุขุมของหานจื่อกวง,แน่นอนว่าเขาจะต้องมีไพ่ลับอยู่อีก.

at this moment, outside Skylight City, raised suddenly the boundless bad fog, strange bad fog.

ในเวลาเดียวกันนี้,ที่ด้านนอกเมืองเทียนกวง,ทันใดนั้นก็มีหมอกมากมายปรากฏขึ้น,เป็นหมอกที่แปลกประหลาดบดบังทัศนะวิสัยทัศน์.

หมอกดังกล่าวนี้ไม่ใช่สีขาว,ทว่ามันมีแสงหลากสี,สีแดงบ้างสีเขียวบ้างดูแปลกตาเป็นอย่างมาก.

หมอกควันที่มากมาย,ดูแปลกประหลาดนี้,ไม่นานมันก็ปกคลุมไปทั่วเมืองเทียนกวง.

หมอกรึ?

 เห็นหมอกที่แปลกประหลาดหลากหลายสีนี้,กองทัพของจงซานที่หยุดรุกเข้าไป,จงซานที่อยุ่ไกลออกมาแน่นอนว่าย่อมรับรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นเพียงหมอกหลากสีเท่านั้น,เพราะมันมีจิตสังหารที่แฝงอยู่เอาไว้ด้วย.

"ไปตรวบสอบสิ!"จงซานที่กล่าวต่อเซียนเซิงซือ.

เซียนเซิงซือพยักหน้า,ก่อนที่จะโบกมือ,เจียงซือหนึ่งร้อยตัวที่พุ่งตรงเข้าไปในหมอกที่คลุมเมืองเทียนกวงทันที.

เดิน,เดินไป,เดินเข้าไป.

ขณะที่เจียงซือเข้าไปในม่านหมอก,ทันใดนั้นใบหน้าของมันก็ระลาย,ราวกับถูกไฟลน,ร่างกายที่เปื่อยยุ่ย,หลังกจากเดินไปได้อีกไม่กี่ก้าว,ก็ล้มลงในทันที,ร่างของมันที่ถูกหลอมเหลวกลายเป็นของเหลวไป,เจิ่งนองอยู่บนพื้นในทันที.

หลอมละลาย?

จงซานที่ขมวดคิ้วจดจ้องมองออกไป.

"พิษ,เป็นพิษที่ทรงพลังมาก!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.

"ค่ายกลหลากสี?"กู่เฉียนโหยวที่ขมวดคิ้วไปมา.

"เจ้ารู้จักอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถามออกไปในทันที.

"ค่ายกลแห่งความตาย,หลังจากเปิดใช้งานแล้ว,ไม่สามารถใช้งานได้,ค่ายกลจะค่อยๆอ่อนกำลังลงเรื่อยๆและสลายหายไปเอง."กู่เฉียนโหยวไม่เข้าใจเท่าใดนัก.

"หืม?"

"เป็นพิษสามพันชนิดของทวีปศักดิ์สิทธิ์เป็นพิษที่ร้ายแรงมาก,เป็นค่ายกลลวงตาที่สร้างขึ้นมาจากของวิเศษระดับเกล้า,สร้างม่านอากาศเอาไว้,ปกป้องด้านใน,กัดกร่อนด้านนอก,พิษเหล่านี้ร้ายแรงมาก,แม้แต่ระดับจักรพรรดิแท้ที่พุ่งผ่านเข้าไป,ยังถูกหลอมเหลวไปในทันที."กู่เฉียนโหยวกล่าวอธิบาย.

"กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,คิดจะถ่วงเวลาไม่ให้พวกเราเข้าไปด้านในสินะ!"เซียนเซิงซือที่ขมวดคิ้วไปมา.

"หานจื่อกวงกำลังถ่วงเวลา!"หลินเซี่ยวที่ขมวดคิ้วไปมา.

"ถ่วงเวลาอย่างไม่ต้องสงสัย,ทว่าใครกันที่จะมาช่วยพวกเขา?"สุ่ยอู๋เหินที่จับจ้องมองอย่างเย็นชา.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ อัพ 2-3 ตอนต่อวัน.